A po mbetet Kosova e izoluar?

[toni karlosi]

A po mbetet Kosova e izoluar?


Nga Express më 12.07.2009 në ora 13:58

liberalizimit të vizave në fillim të nëntorit, thonë në Qeverinë e Kosovës. Problem më vete, thuhet se paraqet mosnjohja e Kosovës nga pesë vendet anëtare të BE-së.Kosova mbetet vendi i fundit i rajonit, i papërfshirë në procesin e liberalizimit të vizave. Qeveria e Kosovës shpreson se ky proces do të sqarohet nga Komisioni Evropian gjatë vjeshtës së këtij viti. Problem më vete, thuhet se paraqet mosnjohja e Kosovës nga ana e pesë vendeve të BE-së.

Zëvendëskryeministri Hajredin Kuçi thotë se Kosova po i zbaton kërkesat dhe rekomandimet evropiane në lidhje me përfshirjen e vendeve në procesin e liberalizimit të vizave. Ai pret që edhe Brukseli t’i përshkruajë rrugën Kosovës drejt këtij procesi gjatë vjeshtës së këtij viti, përmes raportit të progresit dhe atij të studimit të fizibilitetit.

“Kosova ka bërë disa përgatitje. Kemi miratuar udhëzimin për menaxhimin e integruar të kufijve, kemi autorizuar Ministrinë e Punëve të Brendshme që të udhëheqë procesin e liberalizimit të vizave dhe jemi në përgatitje teknike dhe administrative që kërkohen nga Kosova ta bëjë një gjë të tillë”. “Kemi marrë sinjalet e duhura nga Komisioni Evropian, që në raportin e progresit, që do të publikohet në fillim të nëntorit të këtij viti, dhe në studimin e fizibilitetit, do të shihet rruga e qartë e liberalizimit të vizave edhe për Kosovën”, tha Kuçi.

Zëvendëskryeministri Hajredin Kuçi tha se përfshirja e Kosovës në kuadër të liberalizimit të vizave kërkon edhe konsensusin me pesë vendet anëtare të BE-së, që nuk e kanë njohur Kosovën e pavarur. Sidoqoftë, ai tha se beson që Kosova nuk do të mbetet e izoluar dhe e vetmuar në këtë proces. “Ajo që dua të them dhe besoj, është se Kosova nuk do të jetë e izoluar. Qytetarët e Kosovës nuk do të jenë të izoluar dhe besoj që Kosova nuk do të jetë e vetme dhe e fundit në këtë proces”.

“Por, procesin e liberalizimit të vizave duhet ta kuptojmë si diçka që kërkohet në mënyrë të dyanshme. Jo vetëm nga pala kosovare, por edhe nga vetë Komisioni apo Unioni Evropian”, theksoi Kuçi. Në anën tjetër, deputeti i Aleancës Kosova e Re, Shkumbin Demaliaj, zëvendëskryetar i Komisionit për punë të brendshme dhe siguri, konsideron se mbetja jashtë procesit të liberalizimit të vizave, është shqetësuese. Ai fajëson institucionet, duke vlerësuar se qeveria nuk e ka bërë punën e duhur që Kosova të mos mbetet një oazë e izoluar në mes të Evropës së integruar.

“Flitet gjithmonë për suksese, mirëpo këtë po e vuajnë qytetarët e Kosovës. Edhe në këtë rast, me mbetjen jashtë mundësisë që të jemi pjesë e liberalizimit të vizave krahas qytetarëve tjerë të Bashkimit Evropian në proceset më tutje, si në rrjedhat e punësimit, por edhe në mundësitë e punësimit të qytetarëve, që mund të jenë në kuadër të integrimit tonë si shtet”, tha Demaliaj. Duke fajësuar institucionet për moszbatimin e ligjeve, deputeti Demaliaj thotë se ky hendikep është përcjellë dhe me përgatitjen e dokumenteve të udhëtimit të Republikës së Kosovës.

Ai merr shembull pasaportën diplomatike të Kosovës, e cila nuk njihet nga vendet tjera, dhe kjo, sipas tij, sqaron se sa kanë arritur institucionet që të tregohen serioze në përgatitjet për procesin e liberalizimit të vizave. “Si deputet që posedoj një pasaportë diplomatike, mund të shkoj me të deri në rajon, them në Maqedoni apo në Shqipëri dhe askund tjetër, për shkak se duhet të marrim viza”.

“Thjesht, vetëm shkruan se është pasaportë diplomatike, por nuk posedon diç më shumë se ajo e qytetarëve tjerë të Kosovës dhe pikërisht edhe kjo është pjesë e mosharmonizimit të procedurave me ligjet në fuqi”, deklaron Demaliaj. Ndërsa Kosova po pret fundin e vitit që të marrë instruksionet e reja nga Komisioni Evropian për liberalizimin e vizave, vendet tjera përreth Kosovës paralajmërojnë përfshirjen në këtë proces nga janari i vitit 2010. (Radio Evropa e Lirë)


QKA MENDONI A ESHTE DUKE PUNUAR KUPA ME SHIMEN SIPAS PARIMEVE TE XHAXHIT ENVER , ME KETE IZOLIM QE JA BEN EKOSOVES.

[Guri i Kuq]

Dashuri e papritur e Serbisë me Titon
» Dërguar më: 13/07/2009 - 13:16

• Datë: Jun 14, 2009


Petrit HALITI

Serbia nuk e ka dashur asnjëherë Josip Broz Titon, presidentin që udhëhoqi Jugosllavinë nga 1945 deri...më 1980-ën. Nuk e ka dashur së pari, sepse ai ishte kroat, dhe në Ballkan kushti i parë i dashurisë politike është që udhëheqësi të jetë nga krahina jote. Nuk e ka dashur, sepse i është dukur sikur Tito, në gjallje të tij, nuk u la sa duhet dhe si duhet hapësirat që kërkonin serbët për të dominuar plotësisht Jugosllavinë, të cilën, për hir të së vërtetës historike, duhet thënë se e kanë sunduar ata, si në kohën e mbretërisë, para Luftës së Dytë Botërore, ashtu dhe në kohën e Federatës Komuniste, pas Luftës së Dytë Botërore. Nuk e ka dashur, as për së gjalli dhe as për së vdekuri. Kaq e madhe ka qenë urrejtja e Serbisë ndaj Titos, saqë të gjitha qeveritë serbe që kanë drejtuar Beogradin pas vdekjes së tij, janë përpjekur ta denigrojnë e t'i zhdukin çdo lloj trashëgimie apo gjurme. Madje, kaq e madhe ka qenë urrejtja e Serbisë, saqë bashkëshortes së presidentit të Jugosllavisë, i morën jo vetëm çdo lloj pasurie apo përkatësie personale të Titos, por nuk i lanë asnjë kornizë me fotografinë e tij. Ja çfarë thotë vetë Jovanka Broz Tito, në një intervistë me gazetën serbe "Politika": "Menjëherë pas vdekjes së Titos, më flakën jashtë shtëpie si një valixhe, me këmishë nate, pa asgjë, pa mundur të marr qoftë dhe një foto të ne të dyve, një libër apo rroba". Urrejtja ndaj Titos ishte në atë shkallë, saqë Beogradi zyrtar i mori bashkëshortes së presidentit të Jugosllavisë edhe letërnjoftimin, edhe pasaportën, edhe çdo dokument tjetër dhe ajo për 30 vjet nuk ka pasur asnjë lloj dokumenti personal. Këtë qëndrim ndaj saj e mbajtën si qeveritë, që ishin nën kontrollin e presidentit Sllobodan Millosheviç, ashtu dhe qeveritë, që erdhën pas rrëzimit të Millosheviçit, kur në pushtet u vendosën forcat e quajtura demokratike. Pra, edhe kur u krijua shteti i ri, i cili u pranua në OKB si shtet i ri, si gjithë shtetet që dolën nga ish-Jugosllavia, Beogradi ndoqi me emocion të veçantë kursin e eliminimit të kujtimit të ish-presidentit që drejtoi më gjatë se kushdo Jugosllavinë. Ndaj ishte një ngjarje e jashtëzakonshme ajo që ndodhi më 6 korrik 2009, kur autoritetet më të larta të shtetit serb, zëvendëskryeministri i Serbisë, Ivica Daçiç, dhe ministri i Punës, Rasim Ljajiç, personalisht i dorëzuan letërnjoftimin dhe pasaportën plakës 84-vjeçare, Jovanka Broz Tito, rreth 30 vjet pas vdekjes së burrit të saj. Pak përpara kësaj ngjarjeje, autoritetet serbe i rregulluan Jovanka Titos çatinë që po e zinte brenda, të shtëpisë së saj të rrënuar, ku jetonte në mjerim, madje edhe pa pension. Serbia zyrtare i kishte mohuar asaj edhe të drejtën e pensionit, nën pretekstin se ajo nuk kishte dokumente, dhe nën pretekstin tjetër më absurd, se burri i saj, pra presidenti i Jugosllavisë, Josip Tito, nuk kishte pasur rrogë.
Me të drejtë, në qarqet diplomatike dhe politike në Beograd qarkulloi si një rebus që kërkonte shpjegim e analizë, organizimi i kësaj ngjarjeje, apo ritrajtimi i figurës së Titos dhe nxitimi për të korrigjuar qëndrimin armiqësor zyrtar ndaj bashkëshortes së ish-presidentit, aq të anatemuar prej serbëve. Për hir të së vërtetës duhet thënë se në komentet e botuara dhe të qarkulluara në Beograd, është tepër e vështirë të gjesh një shpjegim. As autoritetet më të larta në qeveri dhe në ministrinë e Punëve të Jashtme të Serbisë, nuk kanë demonstruar ndonjë gatishmëri për të dhënë sqarime për këtë ndryshim të papritur.
Ashtu si çdo gjë në politikë dhe në diplomaci, edhe kjo ngjarje biografiko-diplomatike ka lidhjet dhe shkaqet e saj. Nuk është rastësi që Beogradi zgjodhi ta organizojë këtë ngjarje ceremoniale të ritrajtimit të Titos dhe të familjes së tij pesë ditë përpara mbledhjes së ministrave të Jashtëm të "Lëvizjes së të Paangazhuarve", NAM, që zhvillohej në Kajro më 11 korrik. Ritrajtimi, rimodelimi apo dashuria e papritur e Beogradit zyrtar me Titon, lidhet pikërisht me këtë "Lëvizje të të Paangazhuarve", në drejtim të së cilës Serbia po zhvillon një fushatë të jashtëzakonshme diplomatike për të fituar një peshë politike dhe sidomos për të penguar që shtetet anëtare të kësaj Lëvizjeje, të njohin shtetin e ri të Kosovës.
Tito, së bashku me udhëheqësit e Egjiptit, Indisë, Indonezisë, Ganës, Kubës etj, ka qenë një ndër themeluesit e "Lëvizjes së të Paangazhuarve", NAM, dhe në vitin 1961 është mbajtur mbledhja e parë e kësaj Lëvizjeje në Beograd. Qëllimi i shpallur i krijimit të kësaj Lëvizjeje ka qenë ndjekja e një kursi specifik të vendeve të botës së tretë, që të mos lidhej as me kampin perëndimor, të drejtuar nga SHBA, dhe as me kampin lindor, të drejtuar nga Bashkimi Sovjetik. Me mbarimin e Luftës së Ftohtë, me rënien e komunizmit dhe me vendosjen e demokracisë në ish-vendet komuniste, motivet dhe qëllimet e NAM-it u larguan nga skena. Por NAM vazhdoi të ekzistojë, më shumë formalisht, sidomos nën shtytjen e disa qeverive antiamerikane, si Kuba etj, të cilët janë përpjekur ta gjallërojnë nën pretekstin e kundërshtimit të globalizmit dhe të fuqive të mëdha. Ajo është një Lëvizje, (jo një organizatë), në të cilën bëjnë pjesë 118 shtete dhe që natyrisht ka një peshë diplomatike që nuk mund të injorohet. Serbia po pretendon dhe po rreket shumë të marrë në këtë Lëvizje rolin dhe vendin, që kishte dikur në të Jugosllavia. Kaq e madhe është ethja e Serbisë që të dalë e të konsiderohet si Jugosllavia, saqë ajo po përdor një mashtrim shumë të madh nëpër forumet dhe konferencat e NAM-it, duke e paraqitur veten si trashëgimtarja e Jugosllavisë. Është një pretendim i pabazë dhe joligjor, sepse Serbia është vetëm një nga shtatë shtetet që dolën nga ish-Jugosllavia, dhe ajo, me gjithë pretendimin e regjimit të Millosheviçit se ishte trashëgimtarja e vetme e ish-Jugosllavisë, u detyrua nga bashkësia ndërkombëtare të pranonte faktin dhe statusin zyrtar se Serbia ishte një shtet i ri, njëlloj si Kroacia, Sllovenia, Bosnja dhe Maqedonia, të cilat u pranuan në OKB, të gjitha si anëtare të reja. Edhe Serbia u pranua si shtet i ri në OKB pas tetorit të vitit 2000. Trashëgimia përfaqësuese e Jugosllavisë dhe vendi i saj në OKB dhe në organizatat ndërkombëtare nuk iu njoh asnjë shteti që doli nga ish-Jugosllavia.
Mirëpo, udhëheqësit e tanishëm të Serbisë, që nga presidenti Boris Tadiç e deri tek ministri i Jashtëm, Vuk Jeremiç, në çdo konferencë të NAM-it vazhdojnë të përpiqen të shesin mashtrimin se Serbia është shteti trashëgimtar i Jugosllavisë. Ata nisen nga mendimi se udhëheqësit e vendeve pjesëtare të NAM-it janë të gjithë jo të brezit të Titos, dhe shumica e tyre nuk e kanë as interes e as idenë se çfarë ka ndodhur dhe çfarë bëhet në Ballkan, dhe se ata mund ta hanë kollaj, se Serbia është ajo Jugosllavia e dikurshme. Në këtë kuadër, për ta bërë më të besueshëm këtë mashtrim shtetëror biografiko-diplomatik, hyri befas në fjalimet e tyre në forumet e konferencat ndërkombëtare në vendet e Azisë, të Afrikës dhe të Amerikës Latine, edhe figura e Titos dhe glorifikimet për të. (Në një kohë që nuk e kanë përmendur kurrë Titon në fjalimet e tyre brenda vendit apo në Europë). Ministri i Jashtëm i Serbisë, Vuk Jeremiç, në konferencën e mëparshme ministeriale të NAM-it, të mbajtur para disa kohësh në Havana të Kubës, i kushtoi pothuaj gjysmën e fjalimit të tij glorifikimit të Titos, të cilin e quajti "presidenti ynë, një nga baballarët themelues të NAM-it, sekretari i parë i përgjithshëm i NAM-it, dhe se efekti i tij mbi NAM-in dhe inkurajimi nga roli i tij aktiv do të kujtohen gjithmonë", etj, etj. Dhe për hatër të Titos, ministri i Jashtëm serb propozoi që në vitin 2011, shtetet pjesëmarrëse në NAM të vijnë në Beograd për të festuar 50-vjetorin e themelimit të Lëvizjes. Dashuria e papritur e Serbisë për Titon vjen pra nga strategjia e udhëheqjes serbe për të fituar një rol të ri dhe një kapital diplomatik në "Lëvizjen e të Paangazhuarve" dhe për të ndikuar e sabotuar procesin në rritje të njohjes së Kosovës nga shtetet e Azisë, Afrikës dhe të Amerikës Latine, të cilat përbëjnë anëtarësinë e NAM-it. Dashuria e befasishme zyrtare e Beogradit për Titon është një impostim artificial, i cili natyrisht nuk besohet edhe në vetë Serbinë. Është një artific diplomatik, që vështirë se mund të ketë efekte te udhëheqësit e vendeve të NAM-it, të cilët natyrisht e kanë aq kulturë diplomatike, sa të dinë që Serbia është një shtet i ri, i cili doli nga ish-Jugosllavia, por nuk është Jugosllavia, dhe që ka hyrë në OKB si një shtet i ri, ndaj nuk mund t'i hipnotizojë me dashurinë e re të papritur të Serbisë për udhëheqësin kroat të ish-Jugosllavisë, aq i anatemuar nga serbët.