Albin Kurti (1975 - )

[ABytyqi]

Mbyllja në pako
Shkruar nga Albin Kurti
Thursday, 08 February 2007

Sovraniteti i Serbisë nuk përmendej pikërisht që të besohet se ai nuk është aty. Në fakt, përderisa nuk përmendet sovraniteti i Serbisë ai është aty. Përderisa përmendet ai sërish është aty. Ai duhet të përmendet se është hequr në mënyrë që njëmend të besojmë se nuk është më aty.

Problem aspak i vogël shoqëror dhe publik në Kosovë është mosleximi i pakos së Ahtisaarit. Nuk e kam fjalën këtu për mosleximin si lexim jo të drejtë ose keqkuptim por për mosleximin në kuptimin bukval të kësaj fjale. Popullata në Kosovë ndodhet nën mëshirën e interpretimeve të analistëve të ndryshëm të cilët i janë vënë në shërbim politikës zyrtare meqë mu përmes tyre, drejtpërdrejt ose tërthorazi, e kanë fituar qasjen në media dhe epitetin e tyre prej analistësh. Deklarimet e analistëve nuk janë pjesë e debatit dhe realisht as opinione por vetëm afirmime dhe përsëritje të asaj që e kemi dëgjuar nga negociatorët kosovar. E këta, siç dihet, të hareshëm dhe pa asfarë brenge, e pranuan pakon e Ahtisaarit madje pa e trajtuar atë fare nëpër partitë e tyre politike dhe në këto kinseinstitucionet të cilave u prijnë. Zaten, ky edhe është kuptimi i Grupit Negociator: centralizimi i strukturave marionete dhe i politikës servile vendore për hir të efikasitetit të sundimit të huaj që planifikon e zbaton projekte antipopullore. Vetëm pasi që këta negociator e morën vendimin, tash pritet që të ngjajnë diskutime nëpër ato parti e sikurinstitucione përfshirë këtu edhe Kuvendin e Kosovës. Në seancën e së premtes, pakoja e Ahtisaarit do të shtjellohet nga ana e atyre që besojnë se njëmend janë deputetë të Kosovës. Paralelisht me njoftimin që paralajmëronte këtë seancë u tha se Kuvendi do të debatojë por nuk do të marrë qëndrim! Pra, do t’iu lejohet këtyre gjoja deputetëve që të flasin pikërisht pasi që një gjë e tillë s’ka rëndësi. Efekti që duan të krijojnë është ai i përshtypjes së dialogut e diskutimit demokratik në Kosovë anipse vendimet tashmë janë marrur. Të premten, Kuvendi i Kosovës jo vetëm që s’do të marrë vendim dhe s’do të ketë fare pjesëmarrje në vendimarrje, por, për më keq se kaq, nuk do të ketë fare qëndrim për pakon e Ahtisaarit. Asgjë më mirë se kjo nuk e demaskon Kuvendin e Kosovës duke e zhveshur atë në esencën e tij të dhimbshme: Kuvendi i Kosovës është një shumësi individësh të thirrur të aktrojnë në një sallë që duhet të përçojë iluzione te qytetarët. Ata janë të barabartë në pafuqinë e tyre, në margjinalizimin institucional e strukturor që kanë përjetuar.

Nga argumentet e pakta të negociatorëve kosovar në mbrojtjen e tyre të pakos, më së shumti u përmend e përsërit ajo që u quajt mospërmendja e sovranitetit të Serbisë mbi Kosovën. Mospërmendja e sovranitetit gabimisht përkthehej menjëherë në mundësinë lehtë të realizueshme të sovranitetit për Kosovën. Sovraniteti i Serbisë nuk përmendej pikërisht që të besohet se ai nuk është aty. Në fakt, përderisa nuk përmendet sovraniteti i Serbisë ai është aty. Përderisa përmendet ai sërish është aty. Ai duhet të përmendet se është hequr në mënyrë që njëmend të besojmë se nuk është më aty. Aq më tepër që edhe deklarata e përbashkët e Grupit të Kontaktit e datës 2 shkurt e afirmon sërish Rezolutën 1244 si bazë të procesit aktual negociator. Kulmi i mjerimit të të ashtuquajturit Grup i Unitetit është artikulimi me entuziazëm i paradoksit të tyre logjik: s’ka rëndësi që nuk u përmend pavarësia; është shumë e rëndësishme që nuk u përmend sovraniteti i Serbisë!

Mbi të gjitha, kjo pako padurueshëm e ngushtë për Kosovën, parasheh që UNMIK-u do të zëvendësohet me një tjetër mision ndërkombëtar edhe më fuqiplotë dhe brutal, edhe më shumë të centralizuar dhe despotik, për hir të efikasitetit të ushtrimit të fuqisë dhe bërjes sa më pak të vërejtshëm të këtij ushtrimi. Burokratëve ndërkombëtar që sundojnë me Kosovën sigurisht se nuk iu konvenon pavarësia e përparimi i Kosovës meqenëse atëherë ata do të duhej të shkonin. Politikanëve vendor nuk iu konvenon pavarësia dhe mirëqenia e qytetarëve pasi që atëherë do të kishin përgjegjësi të plotë dhe do të mbeteshin pa luksin dhe privilegjet që i kanë në kurriz të popullit e të cilat ua toleron UNMIK-u për t’i mbajtur ata politikisht të dëgjueshëm. Janë qytetarët e Kosovës, është populli i Kosovës, ai që ka shumë arsye që të mos i durojë ata. Pritja është veçse humbje.

[ABytyqi]

Fundi i pambarim
Shkruar nga Albin Kurti
Friday, 16 March 2007


Dikur politikanët e Kosovës e mbronin autonominë. Tash, politikanët e Kosovës po e mbrojnë pakon e Ahtisaarit. Dikur politikanët e Kosovës besonin se autonomia është mundësi për republikë dhe një hap drejt saj. Sot, politikanët e Kosovës deklarojnë se pakoja e Ahtisaarit është mundësi për pavarësi dhe një hap drejt saj. Autonomia e Kushtetutës së ’74-shit ishte bërë pikërisht që të mos bëhej republika. Pakoja e Ahtisaarit është ofruar pikërisht që të mos bëhet pavarësia. Ajo Serbisë ia ndërton mundësinë e pamundësimit të pavarësisë së Kosovës. Serbia drejtpërdrejtë do të financojë strukturat qeverisëse të 10+1 komunave me shumicë serbe në Kosovë. Edhe në rastin më të mirë pavarësia e Kosovës nuk do të mund t’i ngërthejë territoret e atyre komunave. Mirëpo, edhe ky rasti më i mirë nuk është i mundur sipas pakos së Ahtisaarit. Modeli i shumicës së dyfishtë në Kuvendin e ardhshëm të Kosovës është më se i mjaftueshëm që deputetët serbë ta bllokojnë kurdoherë shpalljen e pavarësisë dhe çfarëdo amandamentimi të Kushtetutës që nuk iu levërdisë atyre. Kjo pako e bën karakterin e sovranitetit të Kosovës etnik dhe bipolar (shqiptaro-serb) dhe realisht ia dorëzon atë Misionit Civil Ndërkombëtar i cili e zëvendëson dhe trashëgon UNMIK-un duke e pasur fjalën e fundit të autoritetit suprem dhe pushtetin intervenues të politikës policore. Ndërkohë, sovranitetin nominal të Serbisë mbi Kosovën kjo pako e lë të paprekur pikërisht duke mos e përmendur.

Pakoja e Ahtisaarit nuk është zgjidhje. Ajo sajon probleme të reja, ndërsa të vjetrat veçsa i ngrin. Sikur Kosova të ishte tashmë shtet i pavarur dhe sovran, implementimi i kësaj pakoje do t’ia zhbënte asaj pavarësinë dhe sovranitetin. Asnjë shtet i pavarur dhe sovran nuk do ta lejonte realizimin e një pakoje të tillë. Neve na e sjellin dhe shtyejnë këtë pako sepse s’jemi shtet dhe që të mos bëhemi shtet.

Negociatorët kosovar flasin vetëm në përgjithësi për pakon e Ahtisaarit në mënyrë që ta shmangin vëmendjen nga detajet e tmerrshme të saj. Njëkohësisht, ata e keqinterpretojnë pakon duke e paraqitur statusin e Kosovës si diçka që ndodhet jashtë pakos. Kësaj i ka kontribuar edhe vetë Ahtisaari duke premtuar se rekomandimi i tij për KS të OKB-së lidhur me termin që përkufizon statusin e Kosovës vjen në fund. Përmes kësaj ndarjeje artificiale, Ahtisaari ua ka hapur shtegun anëtarëve të KS të OKB-së që ta pranojnë pakon e tij përveç asaj fjalie shtesë që erdhi në fund! Nëse fjala pavarësi do të ndodhej brenda pakos së Ahtisaarit, atëherë pakoja do të bëhej kontradiktore. Prandaj, fjalia që besohet ta përmbajë fjalën pavarësi, e që u zbulua si premtim (i negociatorëve kosovar) i premtimit (të Ahtisaarit) është lokalizuar jashtë pakos dhe është spostuar për fund, ashtu që në fund të mund të përjashtohet krejtësisht. Njoftimet për dy dokumente të ndara brenda pakos vetëm sa shpërfaqin dokumentin e dytë si ndajshtesë.

Fjalia e pavarësisë tregon pavarësinë vetëm nëse vjen në fillim. Pavarësia në fund është pavarësi në fund të pusit. Nuk është e rastësishme që lëvizja gjithëpopullore dhe antikolonialiste në Indi, e të cilës i printe Gandhi, për parullë kryesore kishte thirrjen “Pavarësi tash!”. Mbase ishin lodhur e mërzitur duke dëgjuar shumë shpesh dhe tepër gjatë se si pavarësia do të vie së shpejti, në fundin e afërm të procesit që assesi s’mbaron.

Burgu i Pejës, krahu D, qelia numër 8

[ABytyqi]

Liria që nis si lëvizje
Shkruar nga Albin Kurti
Thursday, 22 March 2007 “
Çdo kërkim e merr drejtimin paraprakisht nga ajo që kërkohet”
Martin Heidegger
Kosova nuk ka histori të pasluftës. Përveç fillimit shpërthyes të ngjarjeve të 17 e 18 marsit të vitit 2004 dhe aktivitetit të Lëvizjes VETËVENDOSJE!. Kur them që Kosova e pasluftës nuk ka histori tjetër përpos këtyre dy fenomeneve, nuk mendoj që asgjë tjetër nuk ka ndodhur, por që çdo gjë tjetër ka qenë ose e drejtuar nga jashtë ose zhvillim sipas inercionit. Duke e përbërë historinë, potencialiteti i këtyre ndodhet mbi aktualitetin e tyre. 17 marsi 2004 nënkupton përsëritjen si kërcënim. Lëvizja VETËVENDOSJE! Konsiston në gravitetin e organizimit të masave. Përderisa 17 marsi 2004 është ngjarje që ndryshon rrjedhat, Lëvizja VETËVENDOSJE! është rrjedhë që prodhon ngjarje. Rrjedhimisht, 17 marsi, ajo revoltë popullore pa devijimet e mëpastajme, në mënyrë retroaktive bëhet i asimilueshëm në Lëvizjen VETËVENDOSJE!.

VETËVENDOSJE! është lëvizje politike që si një intervenim radikal ka sjellur kualitet dinamik dhe heterodoks në shoqëri. Është intervenim meqë vjen nga bindja se e vetmja liri e vërtetë dhe e rëndësishme është ajo jashtë kornizave të sistemit që dominon dhe kundër tyre. Pa fajin e saj, është edhe radikale, pasi që udhëhiqet nga koncepti i vetëvendosjes, nga koncepti i së drejtës, që duket i skajshëm dhe ca traumatik në një situatë fundamentalisht të padrejtë. VETËVENDOSJE! është organizim i të pakënaqurve që nuk nënshtrohen dhe nuk durojnë. I njerëzve që nuk shpresojnë sepse mendojnë, që nuk presin por veprojnë. I njerëzve të cilët në emër të rrezikimit të së ardhmes nuk pranojnë t’na ndrydhin e shtypin të tashmen; i njerëzve që nuk heqin dorë nga e tashmja për një të ardhme të mirë që asnjëherë s’u bë e tashme; organizim i njerëzve, pra, që jetojnë sot dhe këtu, sepse vullneti është i tanishëm dhe për këtë vend ku jemi. Në këtë kuptim, Lëvizja VETËVENDOSJE! është fushë ku prodhohet subjektiviteti i pareduktueshëm në role të parapërcaktuara politike e shoqërore, është rezistencë ndaj regjimit dhe tentakulave të tij që mishërojnë hegjemoni diabetike.

Rezistenca është dëshmia e subjektit. Bërja e shtetit nis me rezistencën ndaj atyre që s’të lënë të jeshë i lirë dhe të bëhesh shtet. Duke ndenjur urtë s’arrihet gjë. Është një çështje krejtësisht tjetër diskutimi për format e rezistencës. Lëvizja VETËVENDOSJE! është rezistencë. Rezistencë për liri dhe drejtë saj. Kundërshtarët e rezistencës thonë që problemet politike zgjidhen vetëm me vota, duke sugjeruar që punët dhe aksionet e Lëvizjes VETËVENDOSJE! të zëvendësohen me votim për partitë politike apo madje shndërrimin e VETËVENDOSJE!-s në një parti të re. Meqenëse këto s’bëhen dot, kritikat ua kanë lënë vendin sulmeve destruktive, jo aq të ndryshme për nga karakteri sa për nga shkalla. Ekzistenca e Lëvizjes jashtë sistemit dhe diskursit zyrtar është e padurueshme për ta. Ndërsa fakti se aktivistët e Lëvizjes s’kanë çmim është thjeshtë i papërballueshëm. Ndoshta këtë mundësi që VETËVENDOSJE! na sjell në vetëdije ata e kishin ndrydhur në nënvetëdije. Dhe tash vetëdijësimi për çarjen e brendshme është përvojë traumatike.

Në Kosovë, votimi është mënyra se si partia çlirohet prej qytetarit: eja voto, shko në shtëpi pastaj, mos dil në rrugë, më shiko mua në televizor, dhe nëse nuk të kam pëlqyer mund të më ndëshkosh pas katër viteve. Ndërkaq, partia është mënyra se si regjimi strukturor i fut ata përfundi vetes: partitë hyjnë brenda koordinatave të huaja që si të tilla s’mund t’i ndryshojnë dhe bëhen përmbajtje e sundimit që e maskojnë.

‘Këshillat’ e tyre që të votojmë dhe të votohemi janë të rëndësishme sepse pranimi i tyre do të na bënte të parëndësishëm. Ky edhe është motivi i këtyre ‘këshillave’. Redaktorë e analistë të ndryshëm do të kandidonin vetë për deputet sikur të qenit deputet në Kosovë të kishte rëndësi. Por, ata me të drejtë konsiderojnë se më shumë ndikim kanë në mediat ku janë sesa në Kuvend ndonëse këtë nuk e thonë. Kundërshtimi i VETËVENDOSJE!-s i institucioneve kosovare nuk është qëndrim antiinstitucional, por përpjekje për të hapur mendimin për të tjera institucione, për institucione të vërteta dhe të fuqishme. Pikërisht për shkak se Lëvizja i do institucionet, ajo i kundërshton këto institucione. Ata që me aq zell i mbrojnë këto institucione, janë kundër institucioneve të mirëfillta dhe autonome si dhe pengesë për to. Duke thënë se këto janë institucione për të cilat kemi luftuar, ata postfestum po e stërkeqin luftën çlirimtare. Ata po e ndryshojnë historinë e një populli për të tashmen e ngushtë që i zë vetëm disa veta. Duan ta paraqesin këtë sistem dhe procesin e tij të paketës si të paalternativë sepse mu rënia dhe ndalimi i këtyre është vetë hapja e mundësive alternative, kurse kriza aktuale simptom i kësaj hapjeje.

Liria dhe shteti na takojnë. Nuk i kemi sepse nuk po na i lejojnë. Do t’i fitojmë por jo si rezultat i mirëfunksionimit të IPVQ-ve, por si rezultat i gjakut të dëshmorëve, vuajtjeve e sakrificave shekullore, dhe mbi të gjitha, shenjave të qarta që do të japim se pa liri e pavarësi sërish do të shpërthejë lufta e gjakderdhja në Ballkan. Mirëfunksionimi apo keqfunksionimi i IPVQ-ve, realisht është i parëndësishëm për atë nëse do të fitojmë shtetin e pavarur e sovran apo jo. Ato mund të përdoren si pretekst e arsyetim, por për këtë aspekt nuk kanë rëndësi. Nuk është e rastësishme që Holbrook-u nuk iu referohet fare atyre por vetëm mundësisë së shpërthimit kur sajon fjali për pavarësinë e Kosovës. Bashkësia ndërkombëtare shumë herë ka treguar se merr vendime vetëm nga frika – atëherë kur binden se është e tmerrshme të mos marrin vendime.

Përderisa UNMIK-u përgatitet të zëvendësohet me një tjetër diktaturë buroktaratike, politikanët kosovar do të vazhdojnë të jenë nën inkubacion dhe si funksione njëdimensionale të politikës së padronëve të rinj. Ata që e kanë quajtur TMK-në ushtri, ushtri do ta quajnë edhe FSK-në ku të realizuar do të ndjehen vetëm ca komandantë të TMK-së, ndërsa statusin e ardhshëm do ta emërtojnë – pa nevojë për risi e kreativitet si – proces të pavarësisë që veçsa s’mbërriu. Natyrisht, sikurse deri më tash, do të thonë se këtë proces stabil do të mund ta prishë vetëm grupi i vogël i quajtur VETËVENDOSJE!. E njëjta dilemë do të mbijetojë. Ose pavarësia e Kosovës nuk është fare e sigurt ose Lëvizja VETËVENDOSJE! është shumë e fuqishme. Nuk mund të rrezikohet pavarësia e pashmangshme nga organizata të dobëta. Pra, cila nga këto është e vërtetë? Në fakt, që të dyja. Edhe pavarësia s’është fare e sigurt, edhe Lëvizja është shumë e fuqishme. Koncepti i drejtë, projekti koherent, aktiviteti i pandalshëm, ia bën të fuqishme të ardhmen Lëvizjes VETËVENDOSJE!. Andaj mbetemi të mangët kur vetëm themi se historia e Kosovës së pasluftës konsiston në orët e para të kryengritjes me 17 mars 2004, dhe në atë që përfaqësoi e ndërmori Lëvizja VETËVENDOSJE!. Historia e saj është përpara.

Burgu i Pejës

[ABytyqi]

Ngujimi në të pashmangshmen
Shkruar nga Albin Kurti
Friday, 06 April 2007

Gjërat e pashmangshme janë ato të cilat njeriu dosido përpiqet t’i evitojë ose së paku t’i shtyejë në kohë. Jo edhe në Kosovë. Themeli i politikës zyrtare kosovare përmblidhet në fjalinë retorike: “Pavarësia e Kosovës është e pashmangshme!”. Në këtë besim bazohet kjo politikë. Me këtë besim mbështjellet kjo politikë. Pashmangshmëria e pavarësisë është lënda e parë dhe ambalazhi i politikës partiake dhe institucionale në Kosovë.

Fiks ideja e këtillë ka zhvlerësuar rëndësinë e kohës dhe konceptin e mundësisë. Duke theksuar pashmangshmërinë e pavarësisë, koha e realizimit të saj është bërë çështje e dorës së tretë. Diçka e pashmangshme edhe ashtu ngjan disi jashtëkohore. Në anën tjetër, e pashmangshmja mohon mundësinë sepse përjashton të gjitha mundësitë tjera duke degraduar kësisoj angazhimin njerëzor.

E pashmangshmja është fatale. Pavarësia e pashmangshme është fatalitet. Mbase kështu shpjegohet relaksimi i çuditshëm i njerëzve: ata besojnë se ndodhen përballë një fataliteti të mirë e të dobishëm.

Për pavarësinë nuk ka optimizëm sepse ajo konsiderohet e pashmangshme. Optimizmi kondensohet pothuajse në të gjitha çështjet tjera, publikisht i mirënjohur përmes frazës universale: “(Do të) bëhet mirë!”. Ky optimizëm pervers, ndonëse gjithpërfshirës, është po ashtu në pritje të pavarësisë që të shuhet.

Ka dy lloje të së pashmangshmes. E para është mobilizuese. Njerëzit i bashkohen me entuziazëm lëvizjes që ka destinimin pozitiv të paracaktuar. E dyta është ngujuese. Njerëzit presin që të ngjajë, dhe derisa të ngjajë, e pashmangshmja. Ky lloji i dytë dominon në Kosovë. Njerëzit e presin pavarësinë e pashmangshme. Rrjedhimisht, konsiderohet se ajo vjen te ne dhe nuk jemi ne ata që shkojmë tek ajo. Më tutje, meqë ne jemi këtu dhe pavarësia pritet që të vie, kjo do të thotë se ajo vjen prej jashtë. Ne këtu brenda vetëm sa mund ta dëmtojmë ardhjen e saj. Në këtë argumentim të tmerrshëm konsiston propaganda politike e regjimit. Mbjellet frika te njerëzit që të sigurohen se ata do të mbesin siç janë – të ngujuar dhe të heshtur. Më të shquarit nga të tillët i lavdërojnë mandej për rolin konstruktiv. Nuk duan që të ketë përpjekje tonat anipse kjo na lë në mëshirën e përpjekjeve të të tjerëve. Përpjekja në një drejtim, njëmend e ndërton edhe mundësinë për tjetër drejtim si dhe për dështim në drejtimin aktual, mirëpo mungesa e përpjekjes ta garanton drejtimin e huaj dhe dështimin vetjak.

Frikën nuk e lënë të vetmuar. Thonë që ajo që s’u realizua vetëm sa nuk është realizuar, se është fare pranë realizimit. Dhe, përherë prioritet i jipet asaj që kinse u arrit. Pakoja e Ahtisaarit gabimisht u interpretua si një hap drejt pavarësisë dhe, si zakonisht, pa përmendur se edhe sa hapa tjerë kanë mbetur dhe kur do të bëhen ata. Qëllimi është të zbutet pakënaqësia e njerëzve dhe të konfirmohet të qenit në procesin linear drejt pavarësisë së pashmangshme. Atëherë kur premtimeve përfundimisht u del boja dhe frikësimi nuk jep rezultatet e pritura, po ata politikanë bëhen të paskrupullt duke konstatuar data historike e duke shpallur qëllimin si të arritur. Makineria mediale vihet në shërbim dhe televizori ofrohet si zëvendësim për trurin. Pasojnë ndërmarrje të llojllojshme, dhe madje edhe mutacione të bindjes për pashmangshmërinë e pavarësisë, vetëm dhe vetëm që asgjë esenciale të mos ndryshojë: hierarkitë dhe projektet politike të mbesin po ato, po aty dhe mbi të gjitha.

Njerëzit normalisht duan ta vonojnë të pashmangshmen. Duke e pritur pavarësinë si të pashmangshme do të vonohet ajo. Hegjemonia e fundit të pashmangshëm diku në të ardhmen i ka bllokuar njerëzit në këtë të tashme. Njerëzit do të çlirohen kur nuk do të jenë të sigurtë (për pavarësinë). Do të veprojnë për ta bërë atë që është vullnet i tyre. Do të bëhen vullneti i tyre.

Pavarësia vjen nga jashtë (njohja) dhe ne këtu mundemi vetëm ta prishim? Jo, e kundërta është e vërtetë. Pavarësia bëhet brenda (fakti) dhe vetëm nga jashtë ajo mund të prishet. Për askë nuk do të jetë i nevojshëm viti 2008 që ta kuptojë këtë.

Spitali i Burgut të Dubravës, Dhoma nr. 51

[ABytyqi]

Izolimi dhe shtyrja
Shkruar nga Albin Kurti
Friday, 08 June 2007


fjala në konferencën e sotme për shtyp

Brenda KS të OKB-së, sikurse edhe brenda G-8-shit, nuk ka dallime cilësore ideologjike. Prandaj, për KS të OKB-së, sikurse edhe për G-8-shin, çështje të rëndësishme dhe të denja për t'i konsideruar janë vetëm çështjet emergjente. Kosova për ta nuk është çështje emergjente. Kur merren me çështjen e Kosovës ata vetëm e shtyjnë zgjidhjen e saj. Dhe, do të vazhdojnë ta shtyejnë zgjidhjen e saj deri atëherë kur Kosova të bëhet çështje emergjente.

Duke iu falenderuar Grupit Negociator edhe ajo zgjidhje nuk do të jetë zgjidhje. Në rastin më të mirë do të jetë veçse "Pakoja e Ahtisaarit minus". Maksimumi teorik i Grupit Negociator për Kosovën është "Pakoja e Ahtisaarit minus". Pakoja e Ahtisaaarit nuk e ka brenda pavarësinë por ndarjen territoriale dhe tjetërsimin kulturor e historik të Kosovës. Meqë negociatorët kosovar e pranuan atë pako, dhe pranimin e tyre ua dorëzuan faktorëve ndërkombëtar, tash ata faktorë negociojnë në emrin tonë duke inkuadruar në pazar edhe interesat e tyre. Negociatat vazhdojnë, koncesionet vazhdojnë. Andaj ky 'minusi' në pakon e Ahtisaarit sa vjen e rritet. Një minus i madh në një pako edhe ashtu tepër të ngushtë.

Pas agresionit dhe gjenocidit, pas gjithë atyre krimeve dhe padrejtësive, Serbia vazhdon të përfitojë. Procesi i negociatave ia mundësoi këtë. Procesi i negociatave i cili përfundon atëherë kur Serbia (dhe Rusia) të jetë e kënaqur. Çështja e Kosovës nuk zgjidhet drejtë kur problem i Kosovës konsiderohet vetë Kosova, por Serbia. Atëherë kur Serbia është fajtori dhe jo partneri në negociata. Grupi Negociator i Kosovës e ka shitur Kosovën. Dhe, e ka shitur shumë lirë: për promovime e privilegje shumë personale të anëtarëve të Grupit Negociator.

Ndaj neve, aktivistëve të Lëvizjes VETËVENDOSJE!, i kanë ndërsyer policinë dhe gjykatat me miratimin e po atij Grupi Negociator që njëzëri e ka shitur Kosovën.

Kësaj radhe paraburgimin ma zëvendësuan me arrest shtëpiak për dy arsye:

Që të krijohet përshtypja e gabushme se unë u lirova
Që ta zbusin dhe balansojnë ca ngritjen e aktakuzës


Ky arrest shtëpiak është më i zi se burgu. Atje kishim shëtitje në ajër të pastër dy herë në ditë nga një orë dhe nuk më rrinin te dera gjatë tërë ditës dhe natës policë me këmisha antiblumb dhe as policë civilë me koka të rruara që sillen rreth e përqark ndërtesës ku banoj sikur peshkaqenët në lojëra kompjuteri.

Lidhur me demonstratën e 10 shkurtit të këtij viti, më kanë akuzuar në tri pika.

E para, për organizimin e turmës që kryen vepër penale. Masa protestuese nuk ka kryer vepër penale atë ditë. Vepër kriminale kanë kryer policët rumunë që vranë Arben Xheladinin dhe Mon Balajn ndërsa plagosën 82 të tjerë. Intervenimi i policisë ishte i dhunshëm dhe me pasoja tragjike. Pasi që bllokuan me dhunë marshin tonë paqësor ata qëlluan nga afër mbi ne me qindra plumba gome (me afat të skaduar). Policët rumunë ikën nga vendi i krimit dhe u dekoruan në vendin e tyre. Gjykatat e vazhduan punën e policisë duke akuzuar viktimat e policisë për të maskuar krimet e policisë. Këto gjykata janë suplement kriminal i policisë. Drejtësia e këtyre gjykatave është drejtësi policore.

Së dyti, më akuzuan për pengimin e personave zyrtar në kryerjen e detyrave të tyre zyrtare. Ne nuk arritëm që t'i pengojmë personat zyrtar në kryerjen e detyrës zyrtare. Detyra zyrtare e tyre atë ditë ishte të na vrasin. Dhe, ata na vranë. Mbase nuk ishin të kënaqur me pasojat që i shkaktuan. Kanë pasur ndërmend që të vrasin e plagosin më shumë.

Së treti, më akuzuan për thirrje në rezistencë. Më duhet ta pranoj se kur e kam parë këtë akuzë e kam përjetuar si kompliment. Fjala 'Rezistencë' është fjala ime më e dashur pas fjalës 'Vetëvendosje'. Nëse diçka e ka lëvizur shoqërinë njerëzore përpara përgjatë historisë atëherë kjo është pikërisht rezistenca. Rezistenca e popujve dhe e njerëzve kundër regjimeve shtypëse.

Duke qenë se nuk e pranoj gjyqin nuk i pranoj as vendimet e tij. Arrestin shtëpiak nuk do ta respektoj. Zgjidhja e vërtetë për Kosovën është zgjedhja e Kosovës: vetëvendosja e popullit të saj, realizimi i vullnetit të tij. Mirëpo, ky vullnet duhet të shfaqet dhe të veprojë. Për këtë arsye demonstratat janë të domosdoshme. Ne jemi duke i intensifikuar përgatitjet për demonstratën e radhës.

Ju falemnderit që erdhët dhe kontribuat në luftimin e izolimit tim. Sikur të provoja që këtë konferencë për shtyp ta mbanim kudo tjetër, mbikëqyrja e rreptë dhe rrethimi policor i ndërtesës ku banoj janë këtu mu për ta pamundësuar atë.

[ABytyqi]

Pavarësia e mbikëqyrësit!
Shkruar nga Albin Kurti
Saturday, 31 March 2007
(Letra e Albinit drejtuar demonstruesve)

Të dashur vëllezër e motra,
Të nderuar pjesëmarrës të kësaj demonstrate,
Mirëdita të gjithëve!
Pavarësia e mbikëqyrur është pavarësi e mbikëqyrësit, jo e Kosovës. Kryeadministratori i Kosovës pritet të zëvendësohet me Përfaqësuesin Civil Ndërkombëtar. Vetëm ai do të jetë sovran në Kosovë. Sovraniteti do të jetë i përqendruar te një person ndërkombëtar, gjë që atë e bën monark të Kosovës. Ndërkaq oligarkia e negociatorëve kosovar do të vazhdojë të imponohet si një aristokraci politike kurse populli i shtypur këtu poshtë do të mbetet demokracia e mohuar. Ky nuk është statusi i Kosovës për të cilin qytetarët e Kosovës u deklaruan në referendumin e vitit 1991. Ky nuk është statusi i Kosovës të cilin qytetarët e saj do ta pranonin në një referendum të ri. Na thanë e na thonë se nuk ka nevojë për referendum meqë do të dihej rezultati i tij. Ata nuk e duan referendumin pikërisht sepse dihet rezultati, pikërisht për shkak se nuk do t’iu pëlqente ai rezultat. Popullit të Kosovës nuk i lejohet referendumi, mirëpo pakoja e Ahtisaarit do të zbërthehet edhe në ligjin për referendume për komunat e reja, me kompetenca gjithësesi shumë të gjera. Pakoja e Ahtisaarit i bën më të rëndësishme komunat e Kosovës se sa Kosovën. Për më keq, komunat e reja në Anamoravë do të sjellin kolonë të rinj serbë. Kolonët e rinj në Dukagjin do të sjellin komuna të reja serbe atje. Komunën e Dardanës e pret fati i komunës së Medvegjës dhe i veriut të qytetit të Mitrovicës ku shqiptarët dhunshëm i bënë pakicë. Komunat e Burimit, Klinës e madje edhe Pejës janë faza tjetër e rrudhjes territoriale që po na përgatitet. Në rezistencën e politikanëve kosovar nuk mund të llogarisim meqë ajo nuk ekziston. Projektet e huaja janë lidhur ngushtë me ambiciet e tyre vetjake. Ata nuk donin t’i thonë JO asnjë burokrati ndërkombëtar të UNMIK–ut asnjëherë. Ata nuk donin t’i thonë asnjë PO të sinqertë qytetarëve. Veprimi i politikanëve të Kosovës është vetëm përshtatje ndaj regjimit që na shtyp ndërsa reagimet e tyre joserioze harrohen porsa vërehen. Duke e duruar censurën, ata e kanë bërë atë të panevojshme, e kanë shndërruar në vetëcensurë ku ajo që është e lejueshme konsiderohet më e madhe se sa ajo që është e mundshme. Vetëm kur t’i kemi humbur iluzionet për ta, ne fitojmë qenien tonë si mundësi. E mundësia gjithmonë është mundësi për të ndryshuar.

Dikur Serbia i trajtonte shqiptarët si fise barbare në mënyrë që të sjellej me ta në mënyrë barbare. Në këto vitet me UNMIK–un, poashtu edhe në vitet që po na i dizajnojnë për Misionin Civil Ndërkombëtar si pasardhës i tij, populli i Kosovës u trajtua e do të trajtohet si i papjekur për demokraci për ta sunduar atë në mënyrë jodemokratike. Sikurse gjithnjë, do të na shikojnë si të këqinj, që ta mbajnë veten si të mirë, e që më pas neve të na vulosin si të këqinj. Situatë tipike kolonialiste në këtë aspekt, që nuk përfundon pa i dhënë fund asaj. Arsye kemi pa fund. Pakoja e Ahtisaarit e përforcon dhe zgjeron Serbinë brenda Kosovës – institucionalisht dhe territorialisht. Nëse lejojmë që të realizohet në terren kjo pako, do të jenë shqiptarët ata që do të kërkojnë qëndrimin e mëtutjeshëm të Misionit Civil Ndërkombëtar në Kosovë që të mos ndahet Kosova. Dhe, mbase pas disa viteve, ndarja e Kosovës do të kërkohet prej vetë shqiptarëve të Kosovës në mënyrë që të mundemi të zhvillohemi e përparojmë. Vetë shqiptarët do të kërkojnë amputimin e një gjymtyre duke u përpjekur të lirohen nga kanceri i sponsoruar nga Serbia brenda trupit tonë.

Nën diktaturë do të rriten varfëria e papunësia. Diktatura, sado e rafinuar, prodhon krizë. Kriza thërret diktaturën. Deri atëherë kur kriza të shpërthejë gjë që duhet të marrë formën e çlirimit popullor e social, qytetar e njerëzor. Qëllimi i diktaturës është ta nxjerrë veten jashtë kohës. Qëllimi ynë duhet të jetë ta nxjerrim diktaturën jashtë hapësirës sonë. Kjo s’bëhet duke ndenjur. Diktatura nuk ik vetvetiu. Ata që e mirëpresin të ardhmen, ata presin. Ata që presin pa afatizuar do të presin përgjithmonë. Shprehja “së shpejti” që na vjen nga lart, e ka kuptimin e shprehjes “përgjithmonë” për ne popullin e Kosovës këtu poshtë.

Gjersa Kosova nuk është e lirë, ajo do të ketë dëshmorë, të burgosur politik, njerëz të persekutuar e të diferencuar. Arben Xheladini dhe Man Balaj janë dëshmorët më të rinj të Kosovës. Ata ranë për vetëvendosje. Nuk e kursyen as jetën, atë që është më e çmueshmja, për vetëvendosjen, atë që nuk ka çmim. Policët vrasës nga Rumania, ashtu si dikur kolegët e tyre nga Serbia, ikën nga vendi i krimit. Kjo e dëshmon farsën e institucioneve te ne. Në Kosovën që e mbajnë të ngujuar, dhe në botën e saj që nuk e lënë të sillet, ne do të jemi dielli që nuk përendon. Politikanëve të të gjitha ngjyrave që po na gënjejnë, ky diell do t’u tregojë se janë gënjyer.

Lavdi Arbenit e Manit! Lavdi të gjithë dëshmorëve të kombit!

Burgu i Pejës, Krahu D, qelia nr. 8

[ABytyqi]

Shshsh…
Shkruar nga Albin Kurti
Friday, 20 April 2007 “

Varfëria është simptom: Robëria është sëmundja.” – Bertrand Russell në eseun “Bota ashtu siç do të mund të bëhej”

E dimë se je i shqetësuar por rri i qetë. E dimë se je i pakënaqur por prit. E dimë se po vuan por duro. ( Rri aty poshtë që ne të rrimë këtu lart.)

Në shekujt XIX dhe XX industrializimi, aty ku nuk e ka krijuar, e ka rritur nacionalizmin. Dhe, i ka forcuar shtetet. Së paku një shekull më vonë, në Kosovë, ka aq shumë tregti dhe fare pak industri. Tregtia ishte karakteristikë e sistemit feudal, e kohës kur mbizotëronin perandoritë. Madje, për më keq, e vetmja industri që funksionon në Kosovë është kompania që më së shumti urrehet nga qytetarët – KEK-u. Në vend që të eksportojë, KEK-u importon energji elektrike; në vend që ta rrisë buxhetin e Kosovës, e shterr atë; në vend që të jetë bazë e zhvillimit ekonomik të Kosovës, është shndërruar në pengesë për të. E gjithë kjo duke pasur parasysh resurset e mëdha energjetike të Kosovës dobia e të cilave u ndje fuqishëm veçanërisht në vitet ’70-ta, fatkeqësisht jo vetëm nga Kosova.
Stagnimi ekonomik i Kosovës që pasohet me rënie të vazhdueshme dhe të shpejt sociale ka një adresë të thjeshtë dhe të qartë – AKM-ja. Ajo disponon me pasuritë e Kosovës dhe kapacitetet e saj zhvillimore. Mirëpo, për vite me radhë ajo ka zotëruar për të bllokuar ndërsa zhbllokimi ishte shitje e të mirave publike dhe shoqërore të Kosovës. Përveç që kjo shitje parimisht është vjedhje e djersës dhe kontributit të popullit, ajo u përcoll me vjedhje brenda vjedhjes, me kënaqje interesash të llojllojshme në kurriz të interesit të përgjthshëm që s’përfillej aspak. Për ta legjitimuar këtë proces kanë inkuadruar ekspertë të ndryshëm kosovarë që thuhet të kenë mbaruar shkolla me zë jashtë vendit, por të cilët nga perëndimi më parë se dijen kanë marrur veçse stilin e jetesës. Ata janë agjentët e ekspertizës në “human resources”, temës së preferuar të turistëve ndërkombëtarë, e cila shpalos vizionin menagjerial mbi njeriun si pjesë përbërëse të teknologjisë duke e instrumentalizuar atë. Ndërkaq, anën praktike të privatizimit e legjtimojnë përfituesit: krerët politik të fshehur prapa emrave të kushërinjëve të tyre dhe jo pak ish – komandantë të UÇK-së që i janë bashkuar biznesmenëve tashmë të rehabilituar që vazhdojnë të bashkëpunojnë me Serbinë. Ndalja në gjysmë e luftës çlirimtare rezultoi me hegjemoni reaksionare: jo vetëm që nuk u përmbys shtresa që pasurohej nga kolaboracionizmi por ajo u zgjerua me biznesmenët e rinj nga radhët e komandantëve të dikurshëm të UÇK-së.

Përqendrimi i burokratëve ndërkombëtar të AKM-së, natyrisht, ishte aty ku janë paratë e mëdha: PTK, KEK, Aeroport, etj. Vjedhjet më të mëdha nuk janë bërë prej ndërkombëtarëve që vijnë nga vendet e Botës së Tretë por pikërisht nga ata të vendeve të BE-së. Paketa e Ahtisaarit parasheh që edhe më tutje ato të mbesin pikërisht në duar të atyre. Pasi që t’i rjepin mirë e t’i shkatërrojnë, ata do t’i shesin edhe këto pasuri kolektive të ndërtuara me dekada dhe atë me çmime banalisht të ulta. Tregu vendos për çmimin, do të na thonë! Dhënia e Aeroportit të Prishtinës me koncesion dhe planet për TC “ Kosova C ” janë vetëm fillimi. Sepse, privatizimi i shërbimeve komunikuese dhe i energjisë është esencial për neoliberalizmin. Privatizimi i resurseve dhe sferës publike është rruga e zhbërjes së shoqërisë. Mu këtë e duan, sepse shoqëria si koncept është sfida kryesore për mënyrën e sundimit që ata e dëshirojnë. UNMIK-u bën sehir përderisa kolapsojnë UP-ja dhe QKUK-ja. Zaten e tëra është tranzicion: rrënim sistematik i shërbimit publik. Mbase këta neokolonizatorët neoliberal, në instancën e fundit, edhe ta pranojnë shtetin dhe vendin, por vetëm atëherë kur ta shesin paraprakisht.

Tërë këtë kurs paketa e Ahtisaarit do ta përforcojë. Investimi në të ardhmen i Misionit Civil Ndërkombëtar që do të ‘këshillojë’ edhe në planifikimin e buxhetit do të jetë i drejtuar kah dora e djathtë dhe e hekurt e pushtetit: në polici e gjyqësi, duke i rritur pagat dhe përmirësuar kushtet atje, duke sjellur profesionistë të akullt nga BE-ja në këto sektore. Arsimi e shëndetësia do të vazhdojnë të dergjen pa shpresë, përveç shkollave dhe ordinancave private që do të bëhen vendtakim i familjeve të biznesmenëve politikanë dhe politikanëve biznesmenë. Shumica dërrmuese e popullatës do të mbesin të varfër dhe ose të papunë, të kurthuar në rrethin vicioz të mjerimit: arsimimi i dobët që nuk të bën konkurrues, sëmundjet për shërimin e të cilave s’mund t’i blesh barnat, skamja dhe papunësia që lënë të hapur vetëm derën e krimit dhe delikuencës.

Kjo megjithatë nuk do ta ndal konsumin. Prodhimi kryesor i një ekonomie të këtillë do të jetë nevoja – vendosja e njerëzve në gjendje gatishmërie për të kërkuar diçka të panevojshme. Edhe për këtë arsye do të ushqehen dallimet etnike dhe fetare. Kapitali i neoliberalizmit i do, i dëshiron dhe i krijon dallimet. Do të kemi shampon për tinejxherët muslimanë, këpucë për vajzat katolike, bluza të posaçme për asketët ortodoksë mbi moshën 30 vjeqare, pantollona të veçanta për homoseksualët shqiptarë e serbë.

Pllakosja e mjerimit të masave do të përhapet ndërkohë që justifikimi i kontrollit dhe sundimit të huaj mbi ne do të mbetet po ai. Nuk jemi gati për t’iu lënë vetëm! Liria e plotë ju bënë dëm juve! Do të na thonë fraza që kanë kuptim edhe më të rëndë se kaq por tingëllim më të butë se kjo. Për shkak të mjerimit që na mbërthen nuk do të na lënë të jemi të lirë. Në fakt, për shkak se na e mohojnë lirinë, s’do të mund të dalim nga mjerimi. Në vend që të ketë zhvillim pa dominim, do të shndërrohemi – ashtu siç tashmë mbase jemi bërë – në një vend ku ka vetëm dominim dhe s’ka fare zhvillim.

Diciplinimi gjithënjë e më pak i nevojshëm i politikanëve kosovarë, edhe në të ardhmen do të jetë instancë e Përfaqësuesit Special Ndërkombëtar si sovran. Andaj, ata do të pëshpërisin si ngahera. Pëshpëritja është egzistenca e tyre. Pëshpëritjen deri në heshtje totale, do ta kërkojnë edhe nga qytetarët përmes refrenit të tyre që nuk do të përfundojë asnjëherë përderisa të respektohet: Shshshssh… E dimë se je i shqetësuar por rri i qetë. E dimë se je i pakënaqur por prit. E dimë se po vuan por duro. ( Rri aty poshtë që net ë rrimë këtu lart. )

Mirëpo, do të vie një ditë, më shpejt se sa që besohet, kur askush s’do të heshtë e durojë. Kur padëgjueshmëria e njerëzve do të jetë normale, gjëja më normale. Vitet me UNMIK-un, AKM-në dhe të ngjashmit do të duken aq të turpshme. Ashtu siç edhe janë.

Burgu i Prizrenit, krahu A, qelia nr. 3

[ABytyqi]

Thyerja
Shkruar nga Albin Kurti
Monday, 30 April 2007


Krejt çfarë ka bërë procesi negociator që rezultoi me pakon e Ahtisaarit është zrbitja e kërkesës kosovare nga pavarësia e plotë dhe pa kushte në pavarësi të mbikëqyrur me decentralizim etnik dhe ‘eksterritorialitet’ fetar përbrenda. Këtë zbritje e aprovoi edhe Kuvendi i Kosovës, me aklamacion dhe pa debat, duke dëshmuar për kushedi të satën herë me radhë që Kuvendi i Kosovës realisht nuk është Kuvend e aq më pak i Kosovës. Marrëveshja apo vendimi përfundimtar për statusin e ardhshëm të Kosovës janë ende larg dhe më të pasigurta se që besohet, mirëpo, është e sigurtë se zbritja e kërkesës do të përkthehet në zbritje të rezultatit. Jo vetëm kaq. Zbritja e përgjithshme e kërkesës nënkupton zbritjet e veçanta. Më e rëndësishmja, që do të thotë më e rënda, është se TMK-ja nuk do të bëhet ushtri dhe ushtria e premtuar maksimalisht do të jetë vetëm FSK, shkurtesë kjo për Forcat e Sigurisë së Kosovës. Së pari, ajo nuk do të quhet ushtri dhe as armatë sepse, thjesht, nuk do të jetë e tillë. Së dyti, FSK me armatim të lehtë, numër aq të paktë të pjesëtarëve (2500), dhe nën tutelën e huaj, jo vetëm që s’ka të bëjë me ushtrinë apo armatën, por ajo do të jetë e brishtë edhe për sigurinë e vetes së saj e lëre më për atë të Kosovës.

Shqetsimet fillestare, edhe ashtu të vakëta, të TMK-së u fashitën kur fjala ‘shpërbërje’ u zëvendësua me fjalën ‘shuarje’ (pra TMK-ja nuk do të shpërbëhet por do të shuhet) dhe atëherë kur iu premtuan pensione pjesëtarëve ca më të moshuar të saj dhe atyre që s’do ta kalojnë provimin pranues për FSK. Krerët e TMK-së u ndanë të kënaqur që TMK-ja do të shuhet pa u shpërbërë ndërkaq për pakënaqësinë e niveleve tjera në drejtim të bazës nuk do të mësojmë asgjë asnjëherë përderisa ajo pakënaqësi nuk shndërrohet në rezistencë. Nëse i dramatizojmë ca dallimet në një këso situate gjithsesi të mjerë, shprehja ‘shuarje’ mua më ngjanë të jetë më e pafavorshme sesa ajo ‘shpërbërje’. Nëse diçka shpërbëhet kjo ende s’është shuarje – elementet e shpërbëra mund të mos shuhen. Kur diçka shuhet, vetëm përmendja e mosshpërbërjes është ofenduese për inteligjencën e njeriut. Për çfarëdo inteligjence të cilitdo njeri. Megjithëkëtë, është dëshpëruese përpjekja sqaruese për atë që ka vendosur që me çdo kusht t’ia bëjë qejfin vetes. Kur do të duket tragjik, do t’i dukesh qesharak. Dhe anasjelltas.

Qytetarët përherë ruajtën respektin dhe vlerësimin e lartë për TMK-në. Për shkak të së kaluarës së saj të lavdishme – ushtri që çliron popullin; për shkak të së ardhmes së saj që shpresonin të jetë e ndritshme – ushtri që do ta mbrojë vendin. TMK-ja përjetohej si një moment që porsa erdhi dhe sapo nuk ka ikur: ndërmjet të shkuarës që ishte dëshmi dhe të ardhmes që ishte premtim i shndërruar në bindje.

Në të vërtetë, procesi është tjetër sepse projekti ishte tjetër. Dhe, mbase gjërat kanë një fillim më të hershëm sesa që duket, dhe më determinues sesa që dëshirohet. Po të thuhej në verën e vitit 1999 se UÇK-ja duhet të shuhet (ose shpërbëhet, si të doni!) reaksioni i fuqishëm do të ishte i pashmangshëm. Andaj, thanë se UÇK-ja ‘vetëm’ do të transformohet në TMK. Ashtu edhe bënë. Transformimi kishte kuptimin e çarmatosjes që kompenzohej përmes simbolizmave: TMK-ja kishte uniforma, kazerma, flamur dhe emblemë, kishte madje edhe grada, por… s’kishte armatim!

Komandantë të saj dhe komandantë të dikurshëm të UÇK-së, nga të gjitha zonat operative, arrestoheshin e dënoheshin nga gjyqet e UNMIK-ut. Qëllimi ishte që ata të diciplinoheshin, të zbuteshin, dhe më pas t’i bashkoheshin kontigjentit të politikanëve servil të partive politike. Luftëtarët prijës që e dinin rëndësinë e angazhimit vetjak dhe gëzonin respektin e ish-ushtarëve të UÇK-së, që kishin ngadhënjyer nëpër beteja frontale dhe ishin përplot vetëbesim, ishin bërë shënjestër e drejtësisë politike të UNMIK-ut. Njeriu nuk mund të dal nga burgu dhe të mbetet i njëjtë ashtu sikundër hyri. Ai ose do të bëhet më radikal ose do të zbutet. Komandantëve të TMK-së e UÇK-së, pa përjashtim, u ngjau kjo e dyta. Ata u zbutën. Burgu i zbuti. E braktisën TMK-në (këtë ushtri të dikurshme dhe kinse ushtri të ardhshme), e zhveshën uniformën, u pispillosën me sako e pantollona të hekurosura, me këmisha të shkëlqyeshme, me xhel për flokë edhe më të shkëlqyeshëm, me livandë kundërmuese e buzëqeshje plastike, me një fjalë e prenë biletën për t’u ngjitur në skenën e teatrit të kukullave politike. Skenarin nuk e lexuan dhe as që donin t’ia dinin për të kurse aftësia për aktrim nuk çonte peshë meqenëse regjimi, atëherë kur nuk i linte si spektatorë, edhe ashtu veçse improvizime kërkonte prej tyre. Kishte edhe komandantë të tillë që u lejuan të pasuroheshin për t’ua pasuruar dosjet për t’i bërë të dëgjueshëm edhe pa burg. Me shkop, me karrotë, apo me të dyja këto ngapak, përfundimi i tyre ishte i njëjtë. Skema: komandantë të pasur, ushtarë të varfër, garantonte përmbushjen e dy synimeve kryesore: diskreditimin dhe demoralizimin.

Gati tetë vjet më vonë, po kurorëzohet ajo që s’bëhej dot atëherë dhe menjëherë. Po shuhet përfundimisht UÇK-ja (ose po shpërbëhet ajo, si të doni!) vetëm se thuhet se është TMK-ja ajo që po shuhet (ose po shpërbëhet ajo, si të doni!) meqenëse tingëllimi i këtillë është më pak i vrazhdë për veshin paçka që kuptimi dhe efekti janë po ata. Pasi që e çarmatosën strukturën dhe e rraskapitën mirë e mirë, tash po e zhbëjnë atë tërësisht duke e fshirë legalisht dhe juridikisht, duke e shpronësuar materialisht, duke e rrënuar moralisht. Plotësonin të shkretit standarde, norma e kushte arbitrare që vetëm sa i shpejtonin drejt vdekjes së tyre.

Se TMK-ja ishte prej fillimit një anije e thyer që po fundosej, më së miri e dinte vetë kapiteni i saj Agim Çeku, i cili gënjente për anijen dhe destinimin e saj që të mund të braktiste me kohë atë ashtu siç edhe bëri. Me vete i mori edhe disa eprorë që brenda natës i bëri këshilltarë për tri arsye: që të mos ndjehej i vetmuar, të dukej më serioz, dhe ta brente më pak ajo pak ndërgjegje që ka. Mirëpo, ai vazhdoi që ta fshehte thyerjen e anijes dhe të gënjente për portin e arritjes së saj, edhe pas arratisjes nga anija në mënyrë që të mos vepronin edhe shumë të tjerë sikur ai. Ngjashëm patën vepruar edhe gjeneralë të tjerë, tashmë gjithashtu politikanë, të cilët mu atëherë kur po iknin nga TMK-ja intensifikuan deklaratat se si TMK-ja është në rrugën e duhur e bile nisën të thonë edhe se si ajo është ushtri! Nuk mund të thuhet se ata ishin aq të padijshëm saqë s’kishin haber se çka është ushtria. Më parë, donin që të mos i bënin të ndjeshëm ‘shokët’ që po i braktisnin.

Këto ditë filloi edhe faza e re e rrjedh(j)es së vjetër. Rrustem Berisha, komandant i Akademisë së Mbrojtjes në kuadër të Komandës së Trajnimit dhe Doktrinës në TMK do ta lë TMK-në për postin e zëvendësministrit të brendshëm. Partitë politike (në këtë rast LDK-ja) po gjejnë e sajojnë vende për eprorët e TMK-së në politikë e qeveri, vende këto që u ngjajnë barkave shpëtuese që varen anash anijes në rast fundosjeje. Barka shpëtuese nuk do të ketë për pjesëtarët e TMK-së pa grada të larta, ashtu sikurse që nuk kishte barka shpëtuese në anijen “Titanik” për shtresat e varfëra.

FSK do të jetë e ngjashme me SHPK-në vetëm se më e dobët se ajo. Fryma e UÇK-së nuk do të jetë në FSK ashtu siç nuk është më në SHPK. Do të mbretërojë aty një tjetër frymë, fryma projugosllave; dhe, sa më lart që do të ngjitesh në piramidën e saj do të të përforcohet déjà vu ndjenja: kuadro të ish-sistemit, ndonëse ca më të thinjur, ose mutacione e reinkarnacone të tyre. Do ta lënë aty edhe ndonjë ish komandantë të UÇK-së sa për të thënë, e i cili ose do të bëhet si rrethi i tij ose do të zgjohet çdo mëngjes me mendimin për dorëheqje. Ka ndonjë të tillë, të këtij llojit të dytë, edhe sot në SHPK, një lloj ky gjithsesi në zhdukje e sipër.

E gjithë kjo ëstë veçse process i zbrazjes politike të politikës nga forca. I krijimit të ushtrisë së politikanëve pa ushtri, të cilëve s’ka se çka u duhet njohja e pavarësisë që s’mund ta mbrojnë, s’ka se çka u duhet pranimi i sovranitetit që s’mund ta vendosin, s’ka se çka u duhet shpallja e shtetit të pavarur e sovran të Kosovës që vetëm sa do ta shkaktonte pavarësinë e veriut dhe të enklavave serbe në jug të Ibrit.

Zbritja e përgjithshme e kërkesës nënkupton zbritjet e veçanta. Nëse shërbehemi me metaforën e thyerjes (së anijes) të zbritja e veçantë edhe në rastin e zbritjes së përgjithshme të kërkesës, atëherë do të mund të thoshim se këmba e thyer po ngjitet gabimisht përmes pakos së Ahtisaarit, këtij gipsi joadekuat me formë të gabuar. Në qoftë se lejojmë që kjo ngjitje e shtrembër të vihet në jetë, do të na duhet ta thyejmë sërish këmbën për një ngjitje të re e të duhur.

Burgu i Prizrenit, krahu A, qelia nr.3

[ABytyqi]

Pa ushtri kundër Çubriloviqit?!
Shkruar nga Albin Kurti
viernes, 04 mayo 2007


Pakon e Ahtisaarit nuk e ka refuzuar Vojislav Koshtunica e as Boris Tadiq. Pakon e Ahtisaarit e ka refuzuar Vaso Çubriloviq. Në memomrandumin e tij famëkeq të vitit 1937, ndër të tjera, ai shkruan edhe këtë: “Shqiptarët nuk mund të dëbohen vetëm nëpërmjet kolonizimit gradual. (…) Rruga dhe mënyra e vetme për t’ia dalur mbanë me ta është forca brutale e një shteti të organizuar, me çka ne kemi qenë gjithmonë superior ndaj tyre. (…) E vetmja metodë për zgjidhjen e këtij problemi është zhvendosja masive e shqiptarëve. (…) Statistikat tona të periudhës 1921 – 1931 gjithashtu tregojnë se pjelloria e grave shqiptare e kanë mundur politikën tonë kolonizuese.” Pakoja e Ahtisaarit ia tjetërson trashëgiminë kulturore Kosovës, e betonon ndarjen institucionale dhe territoriale mbi baza etnike, dhe krijon mundësinë për rikolonizimin e Kosovës – kthimin e serbëve ku ata duan dhe formimin e mëtutjeshëm të komunave të reja për ta. Mirëpo, pakoja e Ahtisaarit nuk i shpërngul shqiptarët menjëherë dhe masivisht. Ajo është shansi për ta bërë këtë gradualiasht. Andaj nuk i pëlqeu Vaso Çubriloviqit. Pakoja e Ahtisaarit është diakronike. Çubriloviqi preferonte zgjidhje sinkronike.

Gjatë viteve të ’90-ta Milosheviqi sillte në Kosovë refugjatë serbë nga Bosnja e Kroacia ndërkohë që rriste trysninë mbi shqiptarët gjë që rezultoi me mbi 300.000 shqiptarë nga Kosova që morrën botën në sy. Në vitin 1999 Milosheviqi iu kthye Çubriloviqit: i deportoi jashtë Kosovës afër një milion shqiptarë duke përfituar nga bombradimet ajrore të NATO-s që nuk u përcollën me trupa tokësore. Suksesi i Milosheviqit nuk ishte i qëndrueshëm meqë ai nuk e përfilli një tjetër sugjerim të Çubriloviqit. Shtëpitë dhe banesat e boshatisura të shqiptarëve nuk i mbushi me kolonizatorë serbë. Milosheviqi nuk e kishte përgatitur masën prej qindra mijëra civilëve serbë që do të zinin vendet e zbrazura nga shqiptarët.

Në fund të muajit prill të këtij viti, disa mijëra serbë u grumbulluan në pikën veriore kufitare të Kosovës. Ata ishin mostra simbolike e 220.000 ‘refugjatëve’ serbë me të cilët kërcënon Serbia e Koshtunicës dhe Tadiqit duke qenë të vetëdijshëm për lëshimin që bëri Milosheviqi. Mobilizimet aktuale të vullnetarëve serbë për luftën e ardhshme në Kosovë i ngjajnë aq shumë depërtimit të formacioneve çetnike të cilat i propozonte Çubriloviqi. Xhandarmëria serbe në dy vitet e fundit i ka intensifikuar kalimet dhe provokimet në komunën e Dardanës në të cilën nuk ka fare, ashtu siç nuk kishte asnjëherë, prezencë të TMK-së. Në anën tjetër, dihet që rreth 130.000 serbëve që janë në Kosovë askush nuk ua ka prekur armatimin që ua ka lënë Milosheviqi i cili, sidomos gjatë bombardimeve të NATO-s, i pat militarizuar që të gjithë ata. Djegia e pyjeve, posaqërisht në Besianë që kufizohet me Serbinë por edhe me Leposavqin në veri, si dhe djegiet në komunën e Burimit që kufizohet me Zubin Potokun, nuk janë aspak të rastësishme. Serbia po përgatit terrenin që ta zgjerojë veriun e Kosovës dhe jo vetëm ta pamundësojë çlirimin e tij. Ndërkohë, flitet edhe për ngrehje tendash në Maqedoni që do të shërbenin për fushimin e refugjatëve.

Serbia e refuzoi pakon e Ahtisaarit jo vetëm për shkak se atë e ka kur të dojë. Dhe, jo vetëm për shkak se synon që përmbajtjen e saj ta bëjë edhe më të dëmshme për Kosovën. Serbia e refuzoi pakon e Ahtisaarit sepse kështu tha Vaso Qubriloviqi.

Bashkësia ndërkombëtare si ndërmjetësuese në negociatat e Prishtinës me Beogradin nuk do ta bombardojë Serbinë për shkak të refuzimit të saj. Çështja e Kosovës, siç është kurthuar në KS të OKB-së, do të mbetet e bllokuar përderisa Serbia (dhe Rusia) do të jetë e pakënaqur dhe përderisa shqiptarët e Kosovës të presin e durojnë. Nëse trimërohet Kuvendi i Kosovës dhe e shpall pavarësinë e Kosovës kjo gjë nuk do ta bënte të pavarur Kosovën por vetëm veriun e saj. Veriu përfundimisht do ta legalizonte pavarësinë dhe shembullin e tij do ta ndiqnin edhe enklavat në brendi të Kosovës.

Pakoja e Ahtisaarit edhe ashtu nuk e konsideron problem veriun e Kosovës të cilit vetëm sa ia shton edhe një komunë të re serbe. Pakoja e Ahtisaarit problematizon pjesën tjetër të Kosovës për të cilën parasheh metamorfozë të llahtarshme përmes copëtimit e tjetërsimit.

Funksioni i deklaratave për njohjen e pavarësisë nga SHBA-të pa rezolutë të re të KS të OKB-së konsiston në balansimin e kërcënimeve të Rusisë me veto. Edhe nëse SHBA-të e njohin pavarësinë e Kosovës pavarësisht nga KS i OKB-së nuk do të përfitojmë asgjë nga një njohje e tillë nëse asaj nuk i paraprin armatosja e shqiptarëve të Kosovës nga SHBA-të ose së paku leja e SHBA-ve që Kosova të armatoset nga Shqipëria. SHBA-të e patën njohur edhe Bosnje e Hercegovinën si shtet të pavarur e sovran në fillim të vitit 1992. Por, të gjithë e dimë se çka ngjau pastaj në Bosnje dhe Hercegovinë (së cilës madje iu vendos edhe embargoja e armëve) nga viti 1992 e deri në vitin 1995.

KFOR-i s’na mbron dot. Dëshmi për këtë është tolerimi tetë vjeçar i strukturave të Serbisë dhe i veriut të ndarë. Dëshmi për këtë është soditja që KFOR-i i bëri spastrimit të veriut të Kosovës nga shqiptarët në shkurt të vitit 2000. Njohja e Kosovës së pavarur nga SHBA-të apo shtetet tjera është veçse kundërproduktive përderisa nuk na lejojnë të kemi ushtrinë tonë.

Milosheviqi asnjëherë nuk e pranoi se Serbia kishte luftuar në Bosnje. Serbia nuk do ta pranojë se ajo e sulmoi Kosovën: do të thotë që serbët lokal (të cilët ajo i pajis me armatim shtesë dhe oficerë ushtarakë) u revoltuan.

Negociatorët kosovar e nënçmojnë Serbinë (dhe Rusinë) pikërisht që mos të detyrohen të mendojnë për këto skenare gjithnjë e më të gjasshme. Nëse nuk ndryshon diçka radikalisht, shumë shpejtë do të vie koha kur dallimi më i rëndësishëm nuk do të jetë se kush luftoi e kush s’luftoi në luftën e kaluar, por kush lufton (sërish) e kush jo në atë të ardhmen. E atëherë, problemi kryesor do të jenë pasojat që do t’i regjistrojë historia e të ardhmes sonë: humbja e mëtutjeshme dhe e pashmangshme e pjesëve të territorit tone si rezultat i zhvillimit të edhe një lufte tjetër vetëm në trevat tona.

Burgu i Prizrenit, krahu A, qelia nr. 3

[ABytyqi]

Agjencioni i rikolonizimit të vjetër dhe luftës së re
Shkruar nga Albin Kurti
Friday, 18 May 2007

Muaj më parë nëpër mediat e Kosovës promovohej Agjencia Kosovare e Pronës kryesisht përmes shkurtesës së saj KPA. Ky promovim duke qenë i përgjithshëm e linte spektatorin indifirent. Mirëpo, për vetëm dy javët e para të këtij muaji janë botuar tre numra të gazetës së KPA-së si shtojcë në të përditshmen “Kosova Sot”. Titulli i numrit të parë ishte pyetja: “A keni pranuar njoftim lidhur me ndonjë kërkesë të KPA-së?” Secilit nga ne i bëhej kjo pyetje. Misioni i KPA-së është masiv.

Në përshkrimin e kësaj agjencie thuhet se “KPA është themeluar sipas Rregullores së UNMIK-ut 2006/10 të datës 4 Mars 2006, dhe agjencioni ka juridiksion ekskluziv për të zgjidhur kërkesat për riposedim të pronës së patundshme private, përfshirë pronat komerciale dhe tokën bujqësore, direkt të ndërlidhura si rezultat i konfliktit të armatosur të viteve 1998 dhe 1999.” Përveç që përsëritet se në Kosovë nuk kishte luftë (agresore të Serbisë dhe çlirimtare të Kosovës) por (vetëm) konflikt të armatosur, ky konflikt konsiderohet i kufizuar në periudhën ndërmjet 27 shkurtit 1998 dhe 20 qershorit 1999 ashtu siç definohet në nenin 3 të Kapitullit II të Rregullores tjetër të UNMIK-ut për këtë çështje, asaj Nr. 2006/50. Kjo periudhë përjashton uzurpimet e pronave të shqiptarëve gjatë viteve të ’90-ta, sikurse edhe shpronësimet, dëbimet dhe kolonizimet e Kosovës përgjatë tërë shekullit XX. Në mënyrë eksplicite thuhet se KPA-ja nuk ka juridiksion mbi kërkesat që kanë të bëjnë me “humbjen e posedimit të pronës gjatë nacionalizimit të mëparshëm”. Të përjashtuar nga KPA-ja janë edhe 11.564 shqiptarët e dëbuar nga veriu i Mitrovicës në shkurt të vitit 2000, pronat dhe banesat e të cilëve i shfrytëzojnë serbët atje. Periudha e përcaktuar nga KPA-ja i shkon aq shumë përshtati Serbisë. KPA-ja pohon se është agjenci e pavarur pikërisht për shkak se është plotësisht e varur. Ajo mbështetet në dy rregulloret e lartëpërmendura të UNMIK-ut; kryesues i Bordit Mbikëqyrës është zëvendësi i PSSP-së, Steven Schook; pesë anëtarët e Bordit Mbikëqyrës janë të emëruar nga PSSP-ja (dy prej të cilëve të nominuar nga Kryeministri, gjithnjë nën mëshirën e PSSP-së); Komisioni për Kërkesa Pronësore, si organ vendimmarrës, përbëhet nga dy anëtarë ndërkombëtar dhe një vendor, që të gjithë të emëruar nga PSSP-ja; PSSP-ja cakton drejtorin dhe zëvendësdrejtorin e Sekretarisë ekzekutive (i dyti i emëruar nga Kryeministri); trupi gjykues i Gjykatës Supreme që vendos për ankesat i ka tre gjykatës (dy ndërkombëtar dhe një vendor) të autorizuar nga PSSP-ja (sipas nenit 12.8 në Kapitullin IV të Rregullores Nr. 2006/50). Nëse kjo është pavarësia unë nuk e di se çka është varësia Juridiksioni i KPA-së është ekskluziv. Nuk mund të dorëzohen më kërkesa nëpër gjykata vendore. Kërkesat e paraqitura atje para themelimit të KPA-së si dhe ato të ish-Drejtorisë për Çështje Pronësore dhe Banesore (HPD), që është shndërruar në KPA përmes Rregullores Nr. 2006/10, i kalohen KPA-së. Të gjithë ata të cilët kanë pranuar njoftimin lidhur me ndonjë kërkesë për pronën, KPA-ja i fton që të përgjigjen brenda 30 ditëve nëse dëshirojnë të bëhen palë në kërkesë, meqë KPA-ja mund të lëshojë urdhër që mund të ndikojnë në të drejtat potenciale mbi pronën pa ndonjë paralajmërim të mëtejmë! KPA-ja ka bërë një listë prej 13 dokumenteve përmes të cilave mund të kundërshtohet kërkesa. Nuk ka dyshim se shqiptarët në garën e dokumenteve me serbët (të cilët pretendojnë të kenë qenë pronar ose posedues/shfrytëzues ligjor apo bartës të së drejtës së banimit mbi pronën) zakonisht do të dalin humbës.

Deri më tani më shumë se 20.000 kërkesa pronësore janë paraqitur në KPA (shumica dërrmuese e këtyre për prona bujqësore) rreth 5.000 prej të cilave janë botuar në tre numrat e gazetës së KPA-së si të notifikuara. Vetëm 10% e kërkesave janë dorëzuar në zyrat e KPA-së brenda Kosovës ndërsa të tjerat në zyrat e saj në Serbi, Mal të Zi e Maqedoni. Një e treta e kërkesave janë për pronat në vetëm tri komuna të Kosovës: në komunën e Burimit, Klinës dhe atë të Pejës. Kjo vetëm sa e vërteton aspiratën e Serbisë për marrjen e pjesës veriperëndimore të Kosovës, që ka vazhdimësi territoriale me Zubin Potokun, mu ashtu siç e ka paraqitur Lëvizja VETËVENDOSJE! qysh para një viti në hartën: “Decentralizimi  Ndarje, Ndarja  Luftë”. (Ka një film të Hitchcock-ut me titull “Veri – Veriperëndim”!)

Në mënyrë që pronat që do të kthehen të mos mbesin të zbrazëta, KPA-ja ka përpiluar edhe një skemë qiradhënie për pronat banesore që i ka nën administrim përfshirë këtu ato 5.000 sosh të ’trashëguara’ nga HPD-ja. Sa për ilustrim, ja një situatë që do të bëhet tipike meqenëse e pashmangshme dhe e përhapur kudo: familja shqiptare e dëbuar nga banesa e saj në fillim të viteve të ’90-ta prej policit serb që aty e vendosi familjen e vet, do të ridëbohet sërish tash, por kësaj radhe në banesë do të mund të vendoset me qira një tjetër familje shqiptare. Kësisoj do të shkaktohet konflikti ndërmjet shqiptarëve mbase edhe i soditur nga polici serb diku në Serbi. Nëse do të ketë rezistencë nga familja që aktualisht ndodhet në banesën e vet, SHPK-ja (sërish shqiptarë!) do të jenë aty që ta zbatojnë vendimin – dëbimin me dhunë dhe konfiskimin.

KPA-ja pret që në të ardhmen e afërt t’i bëhen mbi 100.000 kërkesa. KPA-ja do të shndërrohet në një shkurtesë të urryer. Sepse, ajo është agjencion që do të krijojë mundësinë për restaurimin e rikolonizimit serb nga shekulli i kaluar, e të dëmtuar në këtë fillimshekull. Por, jo vetëm kaq. Siç më tha një i burgosur përderisa po diskutonim për këtë temë: edhe nëse asgjë tjetër nuk do ta sjellë luftën e re në Kosovë ky mision i KPA-së e garanton atë. Dilema transformohet: është me apo pa paramendim kjo?

Burgu i Prizrenit, krahu A, qelia nr. 3