Albin Kurti (1975 - )

[ABytyqi]

Rëndësia e dy arsyeve shtesë
Shkruar nga Albin Kurti
Thursday, 31 May 2007



Për ta kuptuar të tashmen nuk është keq të kujtohet e kaluara e afërt. Fakti se e kaluara që duhet kujtuar është e afërt nuk paraqet kurrfarë rrethane lehtësuese. Përkundrazi. E kaluara e afërt është përjashtuar nga historia. Ajo e pret një të ardhme të afërt (në variantin më të mirë) për t’u bërë histori. Duhet të zbehet ndikimi i saj në mënyrë që trajtimi të bëhet (deri diku) objektiv. Historia e dëbon nga vetja të kaluarën kryeneçe, të kaluarën që, duke kërcënuar, ruan aktualitetin. Nëse do të bëheshin përpjekje për ta shkruar historinë e së kaluarës së afërt ajo do të dilte histori e të ardhmes së afërt. Ajo do të shkruhej duke pasur parasysh një projekt politik për të ardhmen e afërt, duke iu referuar të ardhmes së atillë tashmë të shkruar, e cila medoemos bazohet në të kaluarën e afërt me të cilën kësisoj mplekset në influencë të ndërsjelltë.

E kaluara për të cilën po mendoja në fillim nuk është e afërt por shumë e afërt. Ajo as që vjen në shprehje të jetë qysh tash para portës së historisë. E megjithatë batarja e informatave të parreshtura që ka për shënjestër qytetarët e Kosovës artificialisht e bën më të shkuar të kaluarën sesa që ajo realisht është. Lajmet vijnë si plumbat. Plagët e reja i mbysin plagët e vjetra. Kjo është mënyra bashkëkohore se si të mbysin si qytetar e më pas edhe si njeri. As dy muaj larg nga sot nuk është ngjarja të cilën e mendoja e nga e cila tash na ndan muri i trashë i lajmeve me të cilat na qëlluan ndërkohë.

Këto mendime po më silleshin në kokë gjersa kujtoja fjalimin e ndihmëssekretarit amerikan të shtetit, Nicholas Burns, para Komitetit për politikë të jashtme të Kongresit, që u botua në gazetën “Koha Ditore” me 18 prill 2007. Përveç arsyeve shpesh të përmendura, në këtë fjalim të tij, z. Burns jep edhe dy arsye të tjera për nevojën e një rezolute pa vonesë për Kosovën. E para është në fjalinë: “Do të shohim shprishjen e shumë kompromiseve të bëra gjatë bisedimeve”. Dhe, e dyta: “Kredibiliteti i komunitetit ndërkombëtar, posaçërisht i Kombeve të Bashkuara, që ka rol legjitim dhe afatgjatë për të adresuar situatat si kjo e Kosovës, është i rrezikuar”.

Së pari, z. Burns brengoset se nëse zvarritet nxjerrja e rezolutës së re për Kosovën atëherë kompromiset e bëra në Vjenë do të bien në ujë. Siç dihet, në negociatat e Vjenës që zgjatën gati një vit të plotë, koncesione kanë bërë vetëm negociatorët kosovar për shkak të iluzioneve të tyre por edhe si rezultat që fare nuk kanë dokumentuar dhe zbehtë kanë argumentuar. Kompromiset në Vjenë janë kryekëput të arritura nga koncesionet kosovare, andaj shprishja e këtyre kompromiseve mund të vie vetëm nga tërheqja e koncesioneve të bëra nga Grupi Negociator i Kosovës. Nicholas Burns është shqetësuar për mundësinë që negociatorët kosovar do t’i shpallin të pavlefshme koncesionet e tyre po qe se vonohet rezoluta e re. Problemi është se z. Burns i ka mbivlerësuar politikanët e negociatave nga Kosova. Atyre nuk u bëhet vonë për asgjë asnjëherë. Ata nuk janë të preokupuar me realizimin e pavarësisë sa me mbijetesën e premtimit për pavarësi, për çfarëdo çmimi (që e paguan populli i Kosovës, sigurisht). Sepse, deri kur ata presin? Cila është data e fundit përtej së cilës ata nuk pranojnë të presin më? Nuk ka aso date. Ata presin pafundësisht. Dhe tjetra: deri në cilën pikë e pranojnë zbrazjen e pavarësisë për nga substanca? Cili është kufiri përtej së cilit nuk pranojnë zvogëlimin e përmbajtjes së pavarësisë? Nuk ka aso kufiri. Sërish, durimi e toleranca e tyre nuk kanë fund.

Së dyti, Nicholas Burns bëhet merak për rrezikimin e kredibilitetit të bashkësisë ndërkombëtare, e posaçërisht të Kombeve të Bashkuara, në rast se vonohet rezoluta e re. Aspak e befasishme ndonëse e padrejtë. Dhe, mbase, pikërisht sepse e padrejtë. Mënyra se si është konceptuar çështja e Kosovës (negociata me Serbinë drejt miratimit ndërkombëtar në KS të OKB-së misioni i të cilit administron e sundon me Kosovën) i jep prioritet respektit të një konstruksioni që në mënyrë të popullarizuar quhet ‘bashkësi ndërkombëtare’ kundrejt respektimit të vullnetit të popullit të vendit që është bërë çështje ndërkombëtare. Negociatorët kosovar përfaqësojnë Kosovën në një proces ku vendoset për fatin e Kosovës por në të cilin vetë procesi (ndërkombëtarisht i dirigjuar) është më i rëndësishmi!

Këto dy arsye shtesë mbi të cilat Nicholas Burns e ndërton urgjencën për rezulotë të re tregojnë se përputhja në një synim nuk është vetvetiu edhe përputhje e motiveve për atë synim. Popullit të Kosovës dhe zyrtarëve të huaj që konsiderohen si mbështetës të Kosovës u ngutet për shkaqe të ndryshme. Shpërfillja dhe harresa e këtij fakti krijojnë më pas keqkuptime dhe konfuzion që gjithsesi kushton. Asgjë nuk vjen nga asgjëja. Jemi këtu tash sepse ishim saktësisht diku dje. Shfletimi i së kaluarës, e sidomos i kaluarës së afërt, është aq i nevojshëm për të kuptuar të tashmen dhe drejtimin e saj. Kot shpresojnë ata që harrojnë.

Shkruar në Burgun e Prizrenit; krahu A, qelia nr. 3

[ABytyqi]

Mjerimi i rastit të veçantë
Shkruar nga Albin Kurti
Friday, 01 June 2007


Edhe nëse Kosova njëmend është rast i veçantë kjo nuk është kurrfarë garancioni se zgjidhja do të jetë e drejtë. Madje vlen e kundërta. Pikërisht pse Kosova konsiderohet rast i veçantë me të do të eksperimentohet deri në një zgjidhje të veçantë, e cila asisoj nuk do të jetë as autonomi e as pavarësi. Do të jetë diçka ndërmjet këtyre mu ashtu siç kërkonte Serbia me rastin e fillimit të negociatave në Vjenë. Cilësimi i Kosovës si një rast i veçantë, përderisa adresa e saj është planetare (KS i OKB-së), e bën atë objekt të eksperimentimeve të papërgjegjshme ndërkombëtare. Duke e trajtuar Kosovën rast të veçantë në botë, instanca më e lartë e botës politike, e nxjerr Kosovën nga bota dhe e objektifikon atë. Duke e konsideruar Kosovën rast të veçantë në histori, po ajo instancë supreme e nxjerr popullin e Kosovës jashtë historisë dhe e mohon vullnetin e tij.

Kosova do të pavarësohet vetëm nëse nuk vlerësohet si rast i veçantë por si rast klasik e tipik i kolonizimit. Pavarësia (e vërtetë) është dekolonizimi. Historiani Isa Blumi shumë vjet më parë pat sugjeruar se Kosova nuk do të duhej të insistonte në sovranitet por në dekolonizim. Dekolonizimi është korrigjim historik dhe vetëvendosje. Është proces i zhbërjes së rezultateve të okupimit krahas aktit të çlirimit nga okupatori dhe aktit të lirisë së zgjedhjes së sistemit politik qeverisës. Nëse zgjidhja që e duam është klasike dhe universale (pavarësia) atëherë këtë s’mund ta arrijmë përveçse duke e kategorizuar vendin tonë si rast klasik e universal. Duke dashur ta paraqesin Kosovën si rast të veçantë, negociatorët kosovar dhe miqtë e tyre, dëshmojnë varësinë nga Serbia dhe kategorizimet e saj (në përpjekje e sipër për t’i mohuar ato). Kjo ‘rast i veçantë’ është tentativa e tyre për t’iu ikur premisave të Serbisë me të cilat ajo maskon interesat ekspansioniste dhe hegjemoniste. Me sjellje të varur s’ka pavarësi. Duke ikur nuk shkëputesh dot.

Nëse Kosova vuloset si rast i veçantë atëherë asgjë s’do të jetë precedent për të. Pason, ose më saktë vazhdon, eksperimentimi i pakufishëm e arbitrar me të. Dy milionë njerëz, vendi dhe e ardhmja e tyre, mbesin në mëshirën e hamendjeve ndërkombëtare, vendimet e të cilëve për Kosovën janë kusuritje në pazaret që ata i bëjnë ndërmjet vete. Dy milionë njerëzve u thuhet të presin ndërkohë që u vazhdohet inkubimi ndonëse u ndërrohet aparati i inkubacionit. Liria vonohet nëse pritet. Liria vonohet sepse pritet. Le të mos bëhemi rast i veçantë. Ashtu siç nuk jemi. Le të bëhemi si të tjerët, si popujt e lirë. Atë që na takon s’duhet ta meritojmë. Liria e popujve dhe njerëzve është parim universal. Mirëpo, ajo nuk dhurohet. Ajo fitohet duke u ballafaquar. Nuk bën të presim e të durojmë. Nuk bën të rrimë duarkryq. Sepse, siç do të thoshte Sartre, ndejtja është ikje.

Burgu i Prizrenit; krahu A, qelia nr. 3

[ABytyqi]

Interesante.
Shkruar nga Albin Kurti
Tuesday, 22 May 2007


“Interesi i sotëm e pranon si të vlefshme vetëm atë që është interesante. Dhe interesante është ajo gjë që lirisht mund të vlerësohet se na len indiferent në momentin e ardhshëm, dhe që zëvendësohet nga diçka tjetër, e cila më pas na intereson po aq pak sikurse ajo që porsa shkoi më parë. Shumë njerëz sot pandehin se po i bëjnë një nder të madh diçkafit duke e konsideruar atë interesante. E vërteta është se një gjykim i tillë tashmë e ka zbritur gjënë interesante në rangun e asaj që na bën indiferent dhe së shpejti do të na mërzit.”

Ky është një paragraf i një ligjëratë të Martin Heideggerit mbi të menduarit (Was heisst Denken?), ligjëratë kjo e kursit të viteve 1951 – 1952. (Për Heideggerin thuhet se nuk ishte një filozof; se ishte më i ‘zi’ se kaq: një mendimtar!)

Përderisa e kisha lexuar këtë paragraf mu patën kujtuar ndërkombëtarët (tanimë edhe ata) vendas në Kosovë, burokratët e ndryshëm të organizatave joqeveritare, qeveritare dhe mbiqeveritare. Shumica dërrmuese e atyre që i kam takuar gjatë këtyre pesë viteve, në pyetjen time se si u duket Kosova, janë përgjigjur me një fjalë të vetme: Interesante. Kur e shqiptonin këtë fjalë kryesisht nuk bënin gjeste. Përveç atëherë kur shtireshin se mendonin para se të përgjigjeshin duke i maskuar sytë përgjysmë të mbyllur me një shikim të përhumbur. Ose, në të rrallë, kur me një solemnitet të akullt por përplot vetëbesim e përsëritnin disa herë këtë “interesante”, të vetëdijshëm se përgjigja me vetëm një fjalë ngjante disi e bezdisshme.

Përgjigja “interesante” – aspak interesante për mua përveç nxitjes së disa mendimeve që po i grumbulloj e shkruaj tash – padyshim se është njëri nga shembujt e shumtë të termave të preferuar që ndërkombëtarët në Kosovë rregullisht i praktikojnë. Terma këta gjithmonë të zbrazët e neutralë që synojnë të mbushin zbrastësinë e pritjeve të popullatës për ta bërë atë neutrale. Megjithatë, mu kjo “interesante” mbetet interesi i këtij shkrimi, si një shprehje që shpreh edhe të tjerat, e që mishëron kundrimin e huaj mbi ne.

Tamam si në paragrafin e cituar në fillim, këta ndërkombëtarët që i adoptuam me zor, konsiderojnë se na kanë vlerësuar lart duke na denjuar me cilësimin “interesante”. Madje jo pak prej tyre tash mbase ndodhen në misione të tjera kombëtare e ndërkombëtare në Afganistan, Irak apo gjetiu në të tjera vende interesante, me punë të përkohshme atje deri në punën tjetër të përkohshme në vende sërish tjera por gjithsesi interesante.

Nuk janë që të gjithë ndërkombëtarët vendas kaq të këqinj. Ka në mesin e tyre edhe aso të cilët, siç na mëson Pierre Bourdieu në librin e tij “La Distinction, Critique Sociale du judgement”: “Mbajtja e qëllimeve të mira e kombinuar me pasigurinë që e karakterizon borgjezinë e vogël në ngritje shprehet me zgjedhjen ‘strehuese’ duke thënë se objektet mund të ishin ‘interesante’ – në kundërshtim me të bukura, të shëmtuara ose të pakuptimta – për një fotografi”.

Që të jem pothuajse plotësisht i saktë, ka edhe një lloj tjetër të tyre që kanë përgjigje më të zgjeruar për pyetjen se si u duket Kosova. Ata nuk thonë vetëm ‘interesante’. Ata thonë ‘interesante dhe sfiduese’. Zaten, me këtë shtesën ‘sfiduese’ edhe pavetëdijëshëm artikulojnë qasjen menaxheriale ndaj popullatës vendase dhe mënyrën eksperimentale të veprimit në Kosovë e që përkthehet në shtypje e mjerim për neve por në përvojë të shtuar profesionale për ata.

Sidoqoftë, të gjithë këta misionarë të ‘demokracisë’, dallimet e vogla të të cilëve vetëm sa i përforcojnë si një shtresë e vetme, nuk arrijnë ta fshehin dot tentativën për mirësjellje gjersa shqiptojnë fjalën ‘interesante’, gjë që e bën edhe më të pështirë atë dozë të pashmangshme cinizmi të tyre.

Interesante është puna e këtyre yuppie-ve me çanta të zeza e syze dielli, që banojnë në kolltuk e ecin në mënyre drejtvizore porsi agjentët te filmi ‘Matrix’, e këtyre ushtarëve postmodernë të misionit gjithëndërkombëtar në Kosovë, të këtij misioni që është veçse koncept imperial i legalitetit.

Burgu i Prizrenit, Krahu A Qelia nr.3

[ABytyqi]

Kundër fillimit të vjetër
Shkruar nga Albin Kurti
Friday, 25 May 2007

Javë më parë (java është njësia e kohës edhe këtë muaj!) nisi një lloj fushate mediale për sfidat e integrimit të Kosovës në BE. Deklaratat e njëjta të ekspertëve e zyrtarëve të ndryshëm, më shpejt se që jemi mësuar, na dëshmuan se debatet e organizuara ishin propagandë e paramenduar. Parimisht, glorifikohej BE-ja dhe konfirmohej ajo si destinim i padiskutueshëm duke parashikuar rrugë jashtëzakonisht të vështirë dhe si zakonisht të pashmangshme.

BE-ja e mirë atje ku është.
Kosova e mjerë kështu siç është.
Kosova shumë më mirë në BE, por ajo ditë mjaft e largët ndonëse e sigurtë.


Kjo matricë psikologjike i dedikohet spektatorit kosovar. Ajo është matricë katrore që e ndërton negativisht elementin e katërt të saj duke mos e zbuluar atë. Bëhet gati vrima në kokat e njerëzve e cila do të pranonte këtë element të ri, mirëpritja e të cilit është vetë synimi i fundëm i matricës.

Ndërkohë, BE-ja në Kosovë.

Ky pra është ai elementi i katërt. Ardhja e misionit të BE-së në Kosovë, gjë që për Kosovën, është vetëm vërtetim dhe përforcim i të qenit të saj jashtë BE-së. Zyrtarët e BE-së e dinë shumë mirë këtë gjë por natyrisht se nuk e thonë atë. Madje, ata duan që disi askush të mos e marrë vesh dhe as mendojë këtë. Andaj filluan fushatën për integrimin e Kosovës në BE në mënyrë që ta përgatisin terrenin për të kundërtën e kësaj – instalimin e misionit të BE-së në Kosovë. Jo për shkak se të kundërtat puqen. As për shkak të ndonjë logjike dialektike apo marrëdhënie komplementare ndërmjet këtyre. Por, të vetëdijshëm për manipulimin që ua mundëson politika e diferencave, loja me diferencat e vogla gjuhësore dhe të imazheve, inicuan fushatën në të cilën qëllimi i aspiruar është i kundërt me qëndrimin e proklamuar. Afirmimi masiv medial i BE-së e zhvendos në plan të dytë projektin – kahjen e udhëtimit, e që nuk është ai i rrugëtimit të Kosovës kah BE-ja por anasjelltas. Fundja, BE-ja nuk ka nevojë ta propagojë nevojën e integrimit të Kosovës në BE. Të gjithë, në mos edhe secili, e duan atë. Ndërkaq të flasësh tash kur duan të na mbyllin në pako të Ahtisaarit, për sfidat të cilat edhe në varianitn optimist vijnë pas jo pak viteve, është krejtësisht e kotë. Mirëpo, çështja është se BE-ja po e propagon të kundërtën – nevojën e integrimit të misionit të BE-së në Kosovë. Pra, realisht, është e kundërta e asaj që na ofrohet virtualisht.

Ka edhe një argumentim rezervë të tyre i cili po ashtu tashmë është i gatshëm. Përfshirja në kategori më të gjërë që është vetë procesi i paralajmëruar, i shndërruar asisoj në arsyetim për gjithçka: “BE-ja në Kosovë është në funksion të Kosovës në BE!” Mirëpo, që ardhja e BE-së në Kosovë nuk ka të bëjë me shkuarjen e Kosovës në BE na e dëshmon një shembull i afërt dhe i freskët. Bosnja aktualisht është nën sundim të BE-së, në qendër të së cilës ka një monark ndërkombëtar të rrethuar me një oligarki burokratësh ndërkombëtar e vendor atje. BE-ja shumë moti qeveris me Bosnjen. Integrimi i Bosnjes në BE nuk duket gjëkundi. Prandaj, nuk po vjen misioni i BE-së në Kosovë për ta përgatitur integrimin e Kosovës në BE por trumbetimi i premtimit për integrimin e Kosovës në BE po e përgatit dhe lehtëson ardhjen e misionit të BE-së në Kosovë. Zëvendësimi i UNMIK-ut do të jetë vetëm ndërrim teknik i burokracive. Burokracitë preferojnë të imitojnë e kopjojnë dhe jo të përdorin imagjinatën e kreativitetin. Kjo është në natyrën e tyre. Burokracia është reciklim. Bosnja është pasqyra e së ardhmes tonë.

Konteksti aktual në Kosovë që duan ta modelojnë sipas pakos së Ahtisaarit e cila pikë kyçe e ka misionin e BE-së, e sqaron përmbysjen e kësaj fushate. Në librin e tij “Qenia dhe Hiçi”, një ese i gjatë ky mbi fenomenologjinë ontologjike, Jean-Paul Sartre shkruan se fjala është kuptimi i germës në të dhe fjalia është kuptimi i fjalës në të. Pra, aty ku jepesh, ajo që të merr, ta jep kuptimin. Para disa viteve, negociatat më Serbinë për çështjen e të pagjeturve, përveçqë konsideroheshin mizorisht si negociata për çështje teknike, kishin për synim krijimin e atmosferës për negociatat për statusin e Kosovës. Tash flitet se si Kosova duhet të bëhet gati të shkojë në BE përderisa, dhe për shkak se, dhe në mënyrë që, mu BE-ja të bëhet gati të vendoset në Kosovë. Nuk është Kosova ajo që po shkon në BE por është BE-ja ajo që po vjen në Kosovë. E gjithë fushata është për BE-në në Kosovën që mbetet jashtë BE-së.

Misioni i BE-së është e kundërta e BE-së. Integrimi i një shteti në BE është afirmim i vetëvendosjes, i vullnetit të popullit të atij shteti. Hyrja e një vendi në BE paraprihet nga referendumi gjithëpopullor, përveç niveleve të normuara që duhen arritur në sferën politike, ekonomike dhe ligjore. Instalimi i misionit të BE-së në Kosovë, praktikisht si pasadhës i UNMIK-ut, do të jetë mohimi i radhës i së drejtës për vetëvendosje, shkelja e radhës e vullnetit të popullit të Kosovës. Kurrfarë referendumi nuk do të mbahet për këtë zëvendësim të UNMIK-ut ashtu siç nuk pati referendum as me rastin e instalimit të UNMIK-ut, imponimit të Kornizës Kushtetuese, të decentralizimit, të negociatave me Serbinë, të pakos së Ahtisaarit etj. etj. Atëherë shtrohet pyetj: pse BE-ja megjithatë po e bën këtë fushatë? A nuk do të mundte ajo thjeshtë të instalohej pa fushata paraprake aq të shtrenjta? Përgjigja është edhe më e thjeshtë. Ajo bën fushatë nga pasioni që quhet frikë. Mirëpo, kjo frikë nuk është e jona por e tyre. Prezenca ndërkombëtare në Kosovë është dhunë. Zëvendësimi evropian i saj do të jetë sërish i tillë – dhunë. Veprimet dhe sjellja jonë, qoftë ajo rezistencë apo përshtatje, është reaksion i kësaj. Ata frikësohen se mos kësaj radhe do të ketë më shumë rezistencë se përshtatje. Andaj fushata e tyre.

Sundimi i UNMIK-ut ishte i papërcaktuar në kohë dhe i pakufizuar në kompetenca. Ata ishin për tetë vite me radhë sundimtarët e ligjit që apelonin për sundim të ligjit. Na ftonin për tolerancë pikërisht për shkak se kishim aq shumë arsye për të mos qenë tolerant. Ishim në shënjestër të fushatave kundër dhunës pikërisht sepse ne ishim të dhunuarit që s’gjenim paqe meqë ishim të privuar nga drejtësia. Inkurajuan shumësi të partive politike meqenëse ato kishin më shumë rol përçarës sesa progresiv. Sajuan institucione përfundi pushtetit të tyre të rezervuar të cilave nuk ua panë hajrin vendasit sa krijuesit e tyre. Vendosën supremacinë e grupit të zyrave të Quintit, ndikimi dhe ndërhyrja e të cilit ishte imperializëm tipik. Thonin që edhe vendasit janë pjesë e proceseve vetëm dhe vetëm që edhe ata të konsideroheshin përgjegjës atëherë kur proceset ngecnin ose dështonin. Flisnin për menaxhimin e situatës sepse e mendonin manipulimin dhe mashtrimin e njerëzve. Shoqëria civile u absorbua në politikat e regjimit. Ajo pjesë e saj që nuk ishte krijuar e mbështetur nga vetë regjimi shpejt u bë pre e hegjemonisë së tij. Shumica e mediave ishin vegël e kolonizimit informativ të qenies sonë. Iniciativat dhe ofensivat mediale kundër trafikimit, drogës, kriminalitetit të organizuar etj., nuk pasoheshin nga veprimet e policisë e gjyqësisë meqë këto dirigjoheshin prej regjimit. Efekti i tyre ishte fajësimi a priori i shoqërisë, krijimi i gjendjes alarmante që fuste frikë e panik te qytetarët, në mënyrë që e tërë shoqëria të vihej nën kontroll. (Kontribues në këtë efekt ishin edhe fushatat e kohëpaskohshme për mbledhjen e armëve.) Impononin tezën se Kosovës i duhet sundimi e mbikëqyrja e huaj meqë i ka politikanët e dobët e të korruptuar. Në fakt, politikanët vendor ishin përherë të tillë çfarë ishin kryesisht sepse ishin të sunduar e mbikëqyrur, për shkak se sundimi dhe mbikëqyrja e huaj kishin nevojë për politikanë të këtillë dhe i fabrikonin të tillët.

Edhe pse UNMIK-ut nuk i duket ende fundi, edhe ai fund i tij do të jetë fillim i vjetër. Misioni i BE-së i bazuar në po ato premisa fundamentalisht të padrejta sikurse UNMIK-u, nuk do të sjellë gjë të re në Kosovë. Premtimet për zhvillim ekonomik, tash pasi që tregtinë e kanë bërë import ndërsa industrinë e pashkatërruar e kanë shitur, janë përalla që as fëmijët nuk i vënë dot në gjumë. Zyrtarët e UNMIK-ut qëndruan në Kosovë si rezultat i bujarisë së shqiptarëve dhe besimit të tyre se u shpëtuan nga ata. Dallimi është se zyrtarët e misionit të BE-së, trashëgimtarit të UNMIK-ut, do të qëndrojnë përmes decentralizimit dhe ‘eksterritorialitetit’ që e ndajnë Kosovën në baza etnike e fetare, që e bëjnë Kosovën shqiptaro-serbe dhe muslimano-krishtere, dhe kësisoj e përjetësojnë misionin ndërkombëtar në emër të parandalimit të shpërthimit të konfliktit. Pra, të na mbajnë përgjithmonë në karantinë duke e trajtuar ngrirjen e konfliktit si zgjidhje të tij.

Në qershor të vitit 1999 disi e tërë bashkësia ndërkombëtare erdhi në Kosovë dhe e nxjerri Kosovën jashtë botës. Erdhi në një pikë që e konsideronte të jashtme nga vetja e saj dhe një qëndrim i tillë u përforcua duke e izoluar Kosovën edhe më nga bota. Tash planifikohet që BE-ja të vijë si pushtet në Kosovë, në një pikë të jashtme të saj që përsëri vetëm sa do të përforcohet si e tillë. Dikur, Tjetri i Evropës ishte jashtë kontinentit të Evropës. Sot, Tjetri i BE-së është brenda Evropës. Një tjetër që duhet të ndjehet inferior për ta pasur dëshirën e integrimit. Në rastin e Kosovës, ajo duhet të ndjehet dyfish inferiore: karshi BE-së dhe karshi vetvetes. Duhet të integrohemi sepse jemi jashtë! Por, në fakt, edhe jemi jashtë sepse duhet të integrohemi. E në rastin e Kosovës edhe një tjetër nivel më shumë (që do të thotë: edhe një nivel më poshtë): duhet të mbikëqyreni sepse s’jeni të pjekur; e në të vërtetë, s’jemi të pjekur sepse duan të na mbikëqyrin.

Neve na nevojitet vetëvendosja e jashtme për ta shkëputur dhe nxjerrur Kosovën jashtë nga Serbia. Neve na nevojitet vetëvendosja e brendshme për ta shkëputur e nxjerrur UNMIK-un jashtë nga Kosova. Pas këtyre dy aspekteve të vetëvendosjes që kanë disi esencë negative, do të vinte ajo për integrim në BE. Pra, do të vinte vetëvendosja me esencë pozitive, vetëvendosja e përforcimit (sepse e afirmimit) të sovranitetit përmes delegimit të një pjese të tij në Bruksel. Nuk mund të delegojmë diçka që nuk e kemi. Dhe nuk e kemi ne sepse e ka dikush tjetër atë që është e jona. Vullneti i një populli mohohet deri atëherë kur populli nuk ballafaqohet me këtë fakt dhe njëkohësisht me atë që ia mohon vullnetin. Deri atëherë kur populli ngritet. Pa hezitim për ballafaqim dhe pa zbrapsje në ballafaqim.

Burgu i Prizrenit, krahu A, qelia 3

[ABytyqi]

Shtyrja e shtyrjes
Shkruar nga Albin Kurti
Sunday, 24 June 2007

Lajmi kryesor në javën që lamë pas ishte shtyrja e statusit për katër muaj. Takimi i fundit i G-8 vërtetoi përfundimisht paralajmërimet për shtyrjen e rradhës. Presidenti francez Sarkozy propozoi gjashtë muaj shtyrje në mënyrë që tash ideja për katër muaj shtyrje të duket si një përfitim prej dy muajsh. Presidenti amerikan Bush, duke folur në Tiranë për ‘pavarësinë’ që të mos fliste për kohën e saj, gjithashtu, po nënkuptonte shtyrjen.

Ndonëse propozimet për shtyrje, përherë dhe jo vetëm këtë herë, parashihnin pezullimin e mëtejmë të statusit, ato, asnjëherë sikurse edhe këtë herë, nuk u pranuan nga Rusia. Rusia po e shtyen edhe shtyrjen, po e pezullon edhe pezullimin. Prandaj, nuk është e vërtetë se statusi u shty për katër muaj. Është shtyrë shtyrja katërmujore. Jo statusi. Është shtyrë momenti kur do të bëhet shtyrja katërmujore. Është shtyrë pa afat një shtyrje e afatizuar.

Lajmi për shtyrjen e statusit për katër muaj nuk është i vërtetë as në pjesën tjetër të tij. Kur thuhet ‘shtyrja e statusit’ aludohet se Kosova s’ka status, se ai duhet përcaktuar dhe se ky përcaktim konsiston në pavarësi. Kosova, si çdo vend e territor tjetër në botë, ka status. Aktualisht është ky statusi i autonomisë substanciale i administruar nga një regjim burokratik ndërkombëtar. Andaj, çështja nuk është përcaktimi apo zgjidhja e statusit por ndryshimi i tij. Nëse mund të ketë diskutime për rrugën që duhet ndjekur për ndryshimin e statusit, mosndryshimi i tij ka një mënyrë të padiskutueshme. Është kjo mënyra e Grupit Negociator të Kosovës: negociata me Serbinë të cilat sjellin si rezultat pavarësinë të cilën më pas e miraton KS i OKB-së! Shembull marramendës i paralogjizmit.

Burgu i Prizrenit, krahu A, Qelia nr. 3

[ABytyqi]

Zëvendësimet degraduese
Shkruar nga Albin Kurti
Monday, 25 June 2007


Tashmë nuk është çështja nëse do të ketë pavarësi ose jo por nëse do të ketë rezolutë të re në KS të OKB-së ose jo. Tashmë nuk është çështja se kur do të vie pavarësia por kur do të vie rezoluta. Vite më parë, kur u patën shpikur “Standardet para Statusit”, fjala ‘status’ u bë zëvendësim për fjalën pavarësi. Tash, fjala ‘rezolutë’ u bë zëvendësim për fjalën ‘pavarësi’. Mënyra e njejtë ka prodhuar efekte të njëjta psikologjike. Duke e absorbuar dhe asimiluar këtë zëvendësim njerëzit bëhen indiferent karshi përmbajtjes së statusit, përkatësisht karshi përmbajtjes së rezolutës. Ata bëhen të gatshëm që çfarëdo statusi e çfarëdo rezolute ta quajnë pavarësi. Sepse, pavarësinë e prisnin në formë të statusit të përcaktuar e të rezolutës së miratuar. Ata shpërfillin përmbajtjen që tregon ndryshe. Dhe, mbase pavetëdijshëm, pikërisht për shkak se ajo tregon ndryshe.

‘Pavarësi e kushtëzuar’ ishte koncepti që u përforcua nga Grupi Ndërkombëtar i Krizave për t’i mbështetur ‘standardet para statusit’. Standardet ngjanin si kushtëzimi ndërsa statusi si pavarësia diku në ardhmëri. ‘Pavarësia e mbikëqyrur’ është koncepti i Ahtisaarit për ta vazhduar llojin e UNMIK-ut. Mbikëqyrja është sundimi ndërkombëtar autoritar që do të na e mbajë pavarësinë si premtim ndërkohë që decentralizimi dhe ‘eksterritorialiteti’ do të jenë gangrena e infektuar. Mosparandalimi i saj do të bëjë që ne vetë të kërkojmë gjymtimin tonë në përpjekje e sipër për të shpëtuar atë që ende mund të shpëtohet.

As ‘statusi’ dje nuk ishte pavarësi dhe as ‘rezoluta’ sot apo nesër nuk është dhe s’do të jetë pavarësi. Që të dyja janë eufemizma për modalitete të varësisë së Kosovës nga Serbia (nominalisht) dhe nga regjime neokolonialiste ndërkombëtare (praktikisht). Varësi që po shtyhen në kohë meqë Serbia (dhe Rusia) nuk po janë të kënaqura. Ato po duan varësi edhe më të rënda, gjithnjë e më të rënda.

Negociatorët kosovar që gjithnjë kanë kërkesë maksimale (e tilla e fundit është pakoja e Ahtisaarit) dhe asnjëherë s’kishin kërkesë minimale (përfundi së cilës nuk bien), janë kontribues në rritjen e apetiteve të Serbisë. Ata e zbresin poshtë e më poshtë çështjen e Kosovës në mënyrë që ata vetë, nëse nuk mund të ngjiten më lartë, së paku të mbesin po aty, në po ato pozita. Në anën tjetër, mënyra e adresimit të çështjes së Kosovës (negociata me Serbinë që përfundojnë në KS të OKB-së në pritje të një vendimi atje) e ka bërë Rusinë faktor kaq të rëndësishëm.

Koncepti i ‘statusit’ e bëri Serbinë faktor për Kosovën kurse ai i ‘rezolutës’ (së re) e bëri Rusinë faktor për Kosovën. Vetëm vetëvendosja e bën Kosovën faktor për Kosovën. Vetëm ajo e bën të mundur pavarësinë. Zëvendësimet janë degraduese. Ato e pamundësojnë pavarësinë.

Burgu i Prizrenit, krahu A, Qelia nr. 3

[ABytyqi]

Përforcimi 1244
Shkruar nga Albin Kurti
Monday, 28 May 2007

Në gazetën LAJM të datës 22 maj 2007, në faqen e dytë është publikuar drafti i projektrezolutës amerikano-evropiane për Kosovën. Ky tekst parashihet që t'iu ofrohet anëtarëve të KS të OKB-së për aprovim. Në fund të majit apo në fillim të qershorit. Është çështje javësh thonë!
Kjo projektrezolutë gabimisht por edhe me dashakeqësi interpretohet si e favorshme për Kosovën. Ajo është shumë e pafavorshme për Kosovën. Qysh në paragrafin e dytë përkujton rezolutën 1160 (31 mars 1998), atë 1199 (23 shtator 1998), rezolutën 1203 (24 tetor 1998), rezolutën 1239 (14 maj 1999), si dhe atë 1244 (10 qeshor 1999). Siç dihet secila prej këtyre rezolutave vërteton dhe afirmon sovranitetin mbi Kosovën dhe integritetin territorial të RFJ-së, të shëndruar më pas në Unionin Serbi-Mal i Zi e që u trashëgua nga Serbia.

Një paragraf më tutje, mizoritë deri në vitin 1999 në Kosovë, përshkruhen vetëm me fjalët "dhunë dhe represion masiv". Jo vetëm që askund s'përmendet agresioni i Serbisë dhe lufta çlirimtare e popullit të Kosovës, bartëse e së cilës ishte UÇK-ja, por edhe krimet e luftës dhe kundër njerëzimit, masakrat e shumta dhe gjenocidi nuk përmenden fare ose reduktohen në "dhunë dhe represion masiv". Në paragrafin e pestë bëhet "thirrje për përmbushjen e mëtutjeshme të standarteve", pra edhe më tutje Kosova do të jetë e subordinuar dhe nga ajo do të kërkohet të dëshmojë se e meriton atë që në fakt i takon. Këtë e konfirmoi edhe Stephan Lehne i cili u tha politikanëve kosovar kur vizitoi Kosovën herën e fundit se ata në periudhën e re transitore duhet të dëshmohen për statusin e ri! Pra, s'do të ketë në të vërtetë status të ri njëherë. Ai edhe më tutje vetëm do të premtohet me që do të vie pas edhe një transicioni tjetër, pas edhe një grumbulli standardesh.

Kjo projektrezolutë edhe ashtu nuk konsideron se statusi i Kosovës është i pazgjidhur, sepse në paragrafin e nëntë i referohet "situatës së pazgjidhur të Kosovës" e jo statusit të pazgjidhur të saj. Fakti që gjithnjë është thënë "statusi i ardhshëm" (dhuratë kjo nga Kai Eide) nënkupton se Kosova tashmë ka status por sugjerohet të ketë edhe një të ardhshëm, dhe duke qenë se do të jetë i ardhshëm e jo përfundimtar, nënkuptohet se parashihen faza të reja transitore.

Në pikën 3 të këtij propozimi për Rezolutë të re për Kosovën e cila vetëm sa do t'ia sigurojë mbijetesën e mëtejme sistemit politik të vjetër, " BE-ja autorizohet që të vendosë Misionin për sundimin e ligjit, në mënyrë që ta mbështesë zbatimin e Zgjidhjes dhe ta nxisë zhvillimin e sektorit të policisë dhe drejtësisë në Kosovë..." D.m.th. pushtetin e vërtetë do ta ketë ai mision dhe për më tepër insistohet në pushtetin e dhunës, në atë të grushtit të hekurt. Arsimi, shëndetësia, ekonomia, kultura as që përmenden pikërisht për shkak se mu këto kanë të bëjnë me popullin, me zhvillimin e vendit dhe mirëqenien e qytetarëve të saj.

Në pikën në vijim, në atë në numër 4, "vendoset që prania ndërkombëtare e sigurisë të implementohet sipas Rezolutës 1244 dhe të jetë e autorizuar për zbatimin e përgjegjësive të veta pas miratimit të kësaj rezolute". Kjo projektrezolutë amerikano-evropiane nuk e shfuqizon fare Rezolutën 1244, por përkundrazi: e përforcon atë duke iu referuar asaj e duke u mbështetur në të. Sikur të mos shkruante që në fillim të kësaj projektrezolute se ajo është amerikano-evropiane, lexuesi fare lehtë do të mund të gabohej duke hamendësuar se bëhet fjalë për propozimin e Rusisë.

Pasi që Grupi Negociator (GN) dhe Kuvendi i Kosovës e pranuan pakon e Ahtisaarit, tash janë përkrahësit ndërkombëtar të pakos së Ahtisaarit ata që përfaqësojnë Kosovën. Pazaret dhe kompromiset e mëtejme do të vazhdojnë pasi që ata s'kanë interes të këmbëngulin për neve. Ata këmbëngulin për veten e tyre, por jo edhe për neve. Lehtësia me të cilën GN-ja e pranoi pakon proserbe të Ahtisaarit ka dëshmuar se sa shumë dhe lehtë lëshojnë pe negociatorët kosovar. Ata janë alibija e koncesioneve shtesë që amerikano-evropianët do t'ia bëjnë Serbisë dhe Rusisë, gjithmonë në kurriz të Kosovës dhe të ardhmes së popullit të saj.

[ABytyqi]

Kundërvënia e kujtesës së harruar
Shkruar nga Albin Kurti
Friday, 22 June 2007

Në vitet 1999 dhe 2000 thuhej se Kosova do të vazhdojë që vetvetiu të bëhet e pavarur. Se koha punon për të. Besohej që duke jetuar praktikisht të ndarë nga Serbia (e posaçërisht nga dhuna e saj) vendi ynë natyrshëm do të pavarësohet. Besohej që pavarësia nuk ka nevojë të jetë qëllimi ynë sepse ajo do të jetë pasojë normale e jetës sonë. Kalimi i kohës, disi edhe pa neve, do t’i rregullojë gjërat ashtu siç kemi dashur ngahera.

Tetë vjet më vonë, afërsisht nga të njëjtit politikanë e diplomatë të huaj, thuhet se duhet të përcaktohet statusi sa më parë meqë situata mund të shpërthejë. Se gjendja është e mjerueshme jo vetëm në politikë por edhe në shoqëri dhe ekonomi. Se njerëzit janë lodhur e mërzitur duke e pritur pavarësinë ndërkohë që s’arrijnë të punësohen dhe vazhdojnë të varfërohen. Tetë vjet më vonë na e zbulojnë se Kosova nuk e paska kohën aleat të saj siç është menduar. Kësisoj, u bë publik ky manipulim i dikurshëm pasi që u siguruan se ai tashmë ishte harruar. Nuk mund të themi se paragjykimi i tyre ishte krejt pa mend. Aq shumë falin e harrojnë njerëzit në Kosovë, e veçanërisht politikanët, saqë duken sikur s’kanë fare përvojë dhe janë të mbushur përplot vetëm me shpresë. Mjafton të kujtojmë mikpritjen që politikanët kosovar gjatë këtij viti ua bënë Robert Badinterit dhe Kai Eides. Mikpritja e tyre ishte e turpshme. Ajo ishte dëshmi se politikanët kosovar ose nuk kanë mbamendje ose nuk çajnë kokën. Por, ishte edhe dëshmi se Kosovës mund t’i bësh ç’të duash meqë politikanët e saj ta falin. Nëse Robert Badinteri në fillimvitet e ’90-ta e la Kosovën nën Serbi, Kai Eide vuri bazat e copëtimit territorial të saj dhe tjetërsimit kulturor. Mbase politikanët kosovar pajtimin me bashkësinë ndërkombëtare (çkado qoftë ajo) e kuptojnë dhe e bëjnë si pajtim me secilin burokrat ndërkombëtar.

Vitet 1999 dhe 2000 shënojnë (vetë)mashtrimin e madh në Kosovë. Liria nga vrasjet arbitrare u keqkuptua si liri politike. Ndihmat humanitare u keqkuptuan si prelud i zhvillimit ekonomik. Nuk u kuptua që në Kosovë sundon nominalizmi. Se emërtimi organizon diskursin. Emri i vendit tonë ishte Rezoluta 1244. Ajo parashihte vetëm autonomi substanciale për Kosovën në kuadër të Jugosllavisë që u pasua nga Serbia. Politikanët e kuptuan më herët se qytetarët këtë gjë. Andaj u ekzaltuan me propozimin për ‘pavarësi të mbikëqyrur’. Lehtësia me të cilën ata e pranuan ‘pavarësinë e mbikëqyrur’ dëshmoi se nuk kanë besuar aq shumë në pavarësi ashtu siç janë shtirur. Politikanët kosovar kanë dashur që populli të besojë në pavarësi. Dhe tash ky besim i popullit që vetë politikanët e kanë mbjellur iu kundërvihet po atyre politikanëve. Populli i Kosovës nuk ishte fare i entuziazmuar me ‘pavarësinë e mbikëqyrur’. Për shkak se ‘pavarësia e mbikëqyrur’ nuk është pavarësi, natyrisht. Nuk është ai premtimi i politikanëve drejtuar popullit që ka bërë që populli t’i durojë ata politikanë. Sepse kur Sejdiu, Çeku etj. thoshin që pavarësia vjen në fund të vitit, në gjysmë të vitit apo në muajin tjetër ata po kërkonin zgjatjen e mandateve të tyre deri në fund të vitit, në gjysmë të vitit apo deri në muajin tjetër. Gjithnjë e më pak do të mund ta zgjasin jetën e tyre politike. Gjithnjë e më shumë kjo do të paralajmërojë vdekjen e tyre politike. Me vite të tëra e kanë farkuar zemërimin që do t’i përpijë. Me vite të tëra janë dëfryer me luksin e pafundëm që tani merr kuptimin e investimit në fundin e tyre. Ngado shihet dhe ndjehet epilogu i pritjes dhe sosja e durimit. Fytyrat e mërdhezura të njerëzve i ngjajnë aq shumë njëra-tjetrës. Mospërmbushja tepër e gjatë e premtimit të njëjtë i çliron kujtimet e hidhura, e bën të kaluarën reale. Mbase, më saktë është të thuhet se populli nuk harron porse kujtesa e tij është e ndrydhur. E, kujtesa e ndrydhur megjithatë është kujtesë. Sa më e gjatë ndrydhja aq më e madhe kujtesa. Dhe, aq më i rrëmbyeshëm kthimi i saj.

Burgu i Prizrenit, krahu A, Qelia nr. 3

[ABytyqi]

Kurthi planetar
Shkruar nga Albin Kurti
Saturday, 23 June 2007

Politikanët e diplomatët perëndimor kur iu drejtohen kosovarëve u flasin atyre për pavarësinë e Kosovës (sipas pakos së Ahtisaarit) që ta zhvendosin vëmendjen nga data e saj aspak e afërt. Po të njëjtit politikanë e diplomatë Rusisë i ofrojnë data që të mos detyrohen t’ia ofrojnë copë – copë pakon e Ahtisaarit.

Kërkesën e popullit të Kosovës për pavarësi Grupi Negociator e ka transformuar në lutje për pakon e Ahtisaarit. Degradimi është i dyfishtë. Kërkesën e kanë bërë lutje; të drejtën e kanë shndërruar në dhuratë që gjoja vjen në fund; përpjekjen për liri e kanë zëvendësuar me avokim e lobim për të. Dhe, së dyti, pavarësinë e kanë bërë ashtu siç e parasheh pakoja e Ahtisaarit, një pako kjo që nuk të jep pavarësi as brenda Kosovës (për shkak të Misionit Civil Ndërkombëtar që trashëgon UNMIK-un) e as në raport me Serbinë (për shkak të decentralizimit etnik, ‘eksterritorialitetit’ fetar dhe modelit të shumicës së dyfishtë që bllokon Kuvendin e ardhshëm të Kosovës).

Shtyrjet e statusit (të mbyllur në pakon e Ahtisaarit) propozohen që të vazhdohet pritja nëpërmjet ushqimit të bindjes së gabuar se ajo që po shtyhet njëmend është pavarësia vetë. Nëse dikur pavarësia i mobilizonte njerëzit sot ajo i pasivizon ata. Pavarësia është premtimi universal i cili i bën njerëzit të presin. Rrjedhimisht, ajo shtyhet me lehtësi. Paradoksalisht, është Rusia ajo që nuk e pranon as shtyrjen, sepse atë e ka kur të dojë, për shkak se e refuzon pakon e Ahtisaarit, të cilën sërish e ka kur të dojë. Rusia do më shumë sepse Serbia do më shumë. Refuzimi i Rusisë duke u bazuar në nevojën e pëlqimit të Serbisë nuk është vetëm një kthim i sforcuar i Rusisë në skenën ndërkombëtare por ai ka për synim edhe t’ia kthejë kokën Kosovës kah Beogradi dhe vetëm kah Beogradi. T’ia vulos Kosovës varësinë nga Beogradi.

Mirëpo, si u bë që u katandisëm në këtë gjendje? Si erdhëm në situatën ku të gjithë luajnë aq shumë me ne? Ku të gjithë kontribuojnë ngapak në vendimet për neve që s’lejohemi të vendosim për veten tonë?

Tetë vjet më parë, intervenimi (vetëm nga ajri) i NATO-s nuk kishte mandat politik (çlirimin dhe pavarësinë e Kosovës) por vetëm motiv të deklaruar humanitar (shpëtimin e popullatës). Bombardimet u ndalën kur u arrit kompromisi. Humbjen ushtarake (Marrëveshja e Kumanovës) Milosheviqi e kompensoi me fitore politike (Rezoluta 1244). (Edhe atëbotë, Rusia e pranoi rezolutën sepse Serbia e pranoi atë.) Në fund të muajit maj dhe në fillim të qershorit të vitit 1999 situata në Kosovë dhe përreth saj ishte emergjente. NATO-ja ishte e vetëdijshme se nuk kishte arritur ta parandalonte gjenocidin dhe zbrazja e Kosovës nga shqiptarët po intensifikohej. Emergjenca që po e rriste panikun e fuqive të mëdha bëri që ato të dakordoheshin shpejt e shpejt në KS të OKB-së. Pikërisht emergjenca e ktheu çështjen e Kosovës në OKB prej nga e kishte nxjerrur NATO-ja dhe intervenimi i saj. Pikërisht emergjenca bëri që atje të sjellej një vendim kompromisi (në dëm të Kosovës natyrisht). Atëbotë kishte emergjencë dhe rrjedhimisht kishte vendime. Sot ka komoditet dhe rrjedhimisht s’ka vendime. Ose, më saktë, ka vendime për shtyrjen e vendimeve.

KS i OKB-së gjithmonë do të ketë prioritete të tjera. E nëse bëhesh prioritet aty, atëherë sërish vaj halli: kjo nënkupton vetë pragun e tragjedisë kolektive. Sepse pragu i reagimit të Ks të OKB-së është shumë i lartë. Ai matet me viktima, dhe atë, me tepër shumë viktima. KS i OKB-së ose miraton rezoluta që s’do të kenë rëndësi (psh. ato që i dedikohen Izraelit) ose zvarrit rezoluta që do të kishin rëndësi. Dhe, i zvarrit ato deri në pikën kur (madje përkundër emergjencës) aprovohet ndonjë përmbajtje e degjeneruar me përplot ambiguitete. Mbase, mund të thuhet se, nëse do që një gjë të bllokohet, atëherë, thjesht, dërgoje në KS të OKB-së, në atë adresë planetare që të shndërron në problem global meqë i konsideron pasojat globale të zgjidhjes. Padyshim që Milosheviqi ishte i vetëdijshëm për këtë në pranverën e vitit 1999. Ndërkaq Grupi Negociator i Kosovës nuk është i vetëdijshëm për kurthën planetare as në pranverën e vitit 2007. Dëshmitar e kemi kurrizin tonë të përkulur si kurrë më parë. Pesha e bllokimit të dyfishtë rrezikon ta thyejë atë përfundimisht. Si në nivelin e organizmave të fuqive të mëdha po ashtu edhe në atë të UNMIK-ut e kinseinstitucioneve kosovare. Kosova mbetet e bllokuar. Secilit premtim dhe të gjitha premtimeve të tyre tetëvjeçare u doli boja. Bymimi artificial i tezave të tyre mori fund. Arsyetimet e tyre ishin qelqurina ndërsa deklaratat e tyre pllaquritje. Mirëpo, nuk ka vend për pesimizëm. Përkundrazi. Çdo fund është veçse fillim i ri. Hapsira për vendimet tona për veten tonë në vendin tonë po zgjerohet me rrëmbim. Hapsira që quhet vetëvendosje po ngjan. Ajo është hapsirë politike dhe jashtëinstitucionale, është hapsirë jashtë sistemit dhe thellë brenda realitetit shoqëror. A nuk e kemi dashur mu këtë? A nuk jemi angazhuar mu për këtë? Për këtë kthim politik te vetja drejt realizimit të vetes? Për kthimin që na bën të ecim përpara?

Burgu i Prizrenit, Krahu A, Qelia nr. 3

[ABytyqi]

Njëanshëm, natyrisht.
Shkruar nga Albin Kurti
Monday, 25 June 2007

Arsyetimi më i shpeshtë që është përdorur në mbrojtje të pakos së Ahtisaarit është se ai s’ka alternativë. Ky arsyetim nuk është argument. Më parë është mungesë e argumentit. Ai e shpërfaq të vërtetën e përmbysur. Thoshin që pakoja e Ahtisaarit s’ka alternativë meqë pikërisht ajo ishte alternativë e asaj që ne duam: vetëvendosje, liri, pavarësi, barazi e drejtësi. Jo vetëm kaq. Ndonëse trumbetohej se si pakoja e Ahtisaarit nuk paska alternativë vazhdonin pazaret për koncesione e kompromise të mëtutjeshme. Ajo që s’kishte alternativë po ndryshonte! Negociohej nëse kjo pako do të përfshihej, mbështetej, përkrahej apo vetëm vlerësohej në rezolutën e re të KS të OKB-së. Negociohej nëse kjo pako duhej marrë në tërësi apo mund të ndahej nga rekomandimi për statusin. Negociohej për kohën e fillimit dhe jetëgjatësinë e saj. Natyrisht duke inkorporuar edhe interesa të llojllojshme të fuqive të mëdha e jo të mëdha botërore. Pakoja që gjoja s’kishte alternativë, para së gjithash, ishte alternativë e vetvetes. Atëherë kur ndokush ankohej për diskutimet që konsideronin ndryshimet në pakon e Ahtisaarit, rëndom pasonte përgjigja se çfarëdo ndryshimesh nuk do të jenë kurrsesi esenciale. Prandaj, deklarimet se pakoja e Ahtisaarit nuk ka alternativë vetëm sa ishin shprehje për të kundërtën e kësaj dhe madje krijonin bazën objektive për të kundërtën. Të vetëdijshëm për këtë, deklaruesit shtonin edhe një tjetër deklaratë. Ata thonin se kurrsesi nuk bën të ketë veprime të njëanshme nga ana e Kosovës. Që Serbia kah fundi i vitit të kaluar kishte miratuar Kushtetutën e saj të re krejtësisht njëanshëm me Kosovën si pjesë të saj kjo s’paraqiste problem për ta. Me rëndësi ishte që Kosova të mos veprojë njëanshëm, që ajo të mos e shpallte njëanshëm pavarësinë e saj! Po si t’ia bëjë Kosova atëherë? Ta shpall pavarësinë vetëm nëse shpallja është e dyanshme?! Që do të thotë se vetëm nëse edhe Serbia njëkohësisht e shpall pavarësinë e Kosovës?! Në fakt, prej se nisën negociatat është ditur kjo: për pavarësinë e Kosovës duhet të pajtohet Serbia. Tolerimi i veprimeve të njëanshme të Serbisë dhe thirrja që diçka të ngjashme të mos ndërmarrë Kosova vetëm sa dëshmon pabarazinë drastike të palëve. Madje, duke na thënë se shpallja e njëanshme e pavarësisë së Kosovës është shumë e rrezikshme, ata na thonë që sulmi i Serbisë, agresioni i saj ushtarak i mëpastajmë mbi Kosovën, do të ishte disi legjitim dhe që me atë rast bashkësia ndërkombëtare ose nuk do të arrinte ose nuk do të donte ta mbronte popullatën e Kosovës. Kërcënimet me Serbinë tashmë i është shtuar edhe ai me Rusinë. Këtë e dëshmon edhe Grupi Ndërkombëtar i Krizave i cili në një raport të tijin të muajit maj të këtij viti, përmbledhja ekzekutive dhe rekomandimet e të cilit u botuan në Kosova Sot me 16 maj 2007, thotë se ajo që ka më së shumti rëndësi është të evitohet vetoja ruse! Kjo tregon më së miri se çfarë rezolute për Kosovën do të kemi atëherë kur do ta kemi.

Negociatat nënkuptojnë që s’do të ketë zgjidhje të njëanshme. Negociatat me Serbinë për Kosovën e afirmojnë Serbinë (në Kosovë). Vetëvendosja është mënyra e cila e përjashton Serbinë. Vetëvendosja është zgjidhje e njëanshme. Zgjidhja është e njëanshme.

Burgu i Prizrenit; Krahu A, Qelia nr. 3