Albin Kurti (1975 - )

[ABytyqi]

Paragrafi hyrës
Shkruar nga Albin Kurti
Wednesday, 13 December 2006

Në faqen e internetit të OKB-së, në linkun është i postuar një njoftim i datës 30 nëntor me titull “Shqiptarët e Kosovës, Serbia akoma ‘diametralisht të kundërt’ për të ardhmen e krahinës – Annan”. Në këtë njoftim theksohen elemente të konsideruara si të rëndësishme nga raporti i fundit i Kofi Annan-it. Nuk më bëri përshtypje as raporti i Annanit dhe as trajtimi që i bëhet atij. Shumë më esencial është vetë paragrafi hyrës i këtij njoftimi. Në vijim ai është dhënë i plotë dhe i përkthyer.

Qeveria e shqiptarëve etnik të Kosovës dhe Serbia mbesin ‘diametralisht të kundërt’ në pikëpamjet e tyre për statusin e ardhshëm të krahinës serbe, të cilën e kanë drejtuar Kombet e Bashkuara prej se forcat perëndimore i larguan trupat jugosllave në vitin 1999 gjatë luftimeve etnike, sipas raportit të fundit mbi këtë çështje të Sekretarit të Përgjithshëm Kofi Annan të publikuar sot.

Shumica dërrmuese e njerëzve nuk e lexojnë raportin e Annanit por këtë njoftim që parafrazon çështjet kyçe të tij. Dhe, shumica dërrmuese që e lexojnë këtë njoftim nuk arrijnë tek paragrafi i tretë apo i katërt meqë e braktisin leximin për të kaluar në ndonjë faqe tjetër interneti hapjen e së cilës e prisnin ndërkohë. Kjo shpërfaq rëndësinë e këtij paragrafi hyrës në të cilin janë tri gjëra thelbësore të cilat flasin pakrahasimisht më shumë sesa që mund të duket në shikim të parë.

Së pari, qysh në fillim thuhet ‘Qeveria e shqiptarëve etnik të Kosovës’ pavarësisht faktit se Korniza Kushtetuese ua garanton një vend ministror komunitetit serb e po ashtu një tjetër atyre nga komunitetet tjera pakicë. Korniza Kushtetuese, e këtillë siç është, në parim i cenon edhe ato kinsezgjedhje që bëhen pikërisht nëpërmjet këtij parapërcaktimi. Qeveria përherë është detyrimisht qeveri e koalicionit. Ky formulim u pat pranuar nga të gjitha partitë politike të Kosovës në mënyrë që përbërja e qeverisë duke qenë gjithnjë multietnike të mund të quhet Qeveri e Kosovës dhe të pasqyrojë unitetin e Kosovës. Përkundër këtij koncesioni të këtyre partive politike, vetë Kombet e Bashkuara që e sollën nga lart Kornizën Kushtetuese, Qeverinë e Kosovës tash e quajnë ‘Qeveria e shqiptarëve etnik të Kosovës’!

Së dyti, në këtë njoftim Kosova emërtohet si krahinë serbe. Pra, nuk thonë as ‘krahina e Serbisë’ por ‘krahina serbe’! Kosovës ia mveshin predikatin ‘serbe’ mu ashtu siç bën Beogradi. Kësisoj, shqiptarët dalin të huaj për Kosovën dhe Kosova e huaj për ta. Mbi këtë premisë, synimi i negociatave aktuale qartësohet: si të akomodohen 2 milionë shqiptarë në tokën që s’është e tyre duke e pranuar ata këtë fakt, por, edhe me sa më pak dhembje (për rajonin)?

Dhe, së treti, lufta çlirimtare në Kosovë quhet ‘luftime etnike’. Përveçqë fjala ‘luftime’ nënkupton diçka që cilësisht nuk arrin të quhet ‘luftë’, kjo do të thotë që sipas tyre karakteri i luftës ishte etnik. A ka shfajësim më të mirë për Serbinë dhe posaçërisht për regjimin e Milosheviqit sesa ky?! Pra, nuk masakroheshin e pushkatoheshin masivisht shqiptarët e Kosovës si rezultat i politikës militariste dhe agresive të Serbisë me në krye Milosheviqin, por shqiptarët e serbët vriteshin ndërmjet vete! Ky është kuptimi i drejtë i shprehjes së gabuar ‘luftime etnike’.

Asnjëra nga këto tri emërtime nuk është e rastësishme. E përbashkëta e këtyre është synimi politik të cilit po ia trason rrugën edhe gjuha e përdorur: po përgatitet terreni për ndarjen e brendshme territoriale dhe etnike të Kosovës. Andaj decentralizimi, pasojat e të cilit do t’i vuajmë përgjatë këtij shekulli të ri, është bërë prioritet. Negociatorët kosovar vazhdojnë t’i përshëndesin të gjitha njoftimet, deklaratat dhe raportet që vijnë nga UNMIK-u e OKB-ja. Zaten, ata janë përshëndetur me qytetarët e Kosovës. Qytetarët s’kanë zgjidhje e zgjedhje tjetër përpos të përshëndeten përfundimisht me ta. Për hir të vetes por sidomos për hir të fëmijëve të tyre.

[ABytyqi]

Kthimi
Shkruar nga Albin Kurti
Wednesday, 20 December 2006

Fare pak serbë në Kosovë janë njëmend vendas. Kthimi i serbëve po bëhet në prona të reja ose nëpër ato që dikur i kishin si kolonë që ishin. Bëhet fjalë për një kolonizim të ri apo për rikolonizim. Pra, kthim i kolonistëve në toka të tjera që do t’u ndahen nga pronat shoqërore, ashtu siç ishte rasti me ato 54 ari në Graçanicë që Kuvendi Komunal i Prishtinës ua ndau me 21 shkurt 2006. Ose, kemi kthim të kolonistëve në tokat e njëjta të cilat serbëve ua patën dhuruar regjimet serbe e jugosllave në shekullin e kaluar e që sërish do t’i marrin tash. Natyrisht, atëbotë pasi që i patën shpronësuar e dëbuar shqiptarët nga Kosova. Ndërkaq, sot, nuk e rastësishme që donacionet për OJQ-të në Kosovë janë kryesisht në programe e projekte për kthimin e serbëve dhe që pikërisht në këtë kohë bombardohemi me videoklipe nëpër stacionet televizive për ‘shenjtërinë’ e pronës.

Është evidente që serbët e kthyer nuk po integrohen në shoqërinë kosovare por në strukturat paralele të Serbisë në Kosovë. Kësisoj, ata po e forcojnë Serbinë në Kosovë. Ata nuk i njohin institucionet e Kosovës dhe shumica absolute e tyre dalin në zgjedhjet e Serbisë që i toleron UNMIK-u, me ç’rast më së shumti votojnë për Partinë Radikale Serbe që ka për kryetar Vojislav Sheshelin. Fare lehtë, para momentit të volitshëm për Serbinë për agresionin e ri të saj në Kosovë, ajo do t’i mobilizojë e ndërsejë serbët kundër shqiptarëve, ashtu siç ka bërë gjithnjë në të kaluarën. Andaj, çështja e kthimit të serbëve në Kosovë nuk mund të shikohet si një çështje ekskluzivisht humanitare dhe e të drejtave të njeriut duke u shkëputur nga konteksti politik dhe motivet politike. Në shkurt të vitit 2005, atëherë kur për vizitë në Kosovë ishte kryetari i Serbisë, Boris Tadiq, në njërën nga tubimet që ai pati gjatë turneut të tij nëpër Kosovë, ai u tha serbëve të pranishëm se aty ku ata janë, aty është Serbia. Ai hapur shpërfaqi se çfarë nënkupton kthimi i serbëve sipas projektit të tij: më shumë serbë të kthyer në Kosovë, më shumë Serbi në Kosovë. Siç dihet, edhe subjekti i parë politik i serbëve të Kosovës ‘Kthimi’ është themeluar nga Beogradi. Kjo fjalë dhe ky emërtim për subjektin politik të serbëve të Kosovës të farkuar në Beograd më mirë dhe më parë se çkado tjetër përmbledh aspiratën e Serbisë për rimarrjen e Kosovës.

Në vitet e ’90-ta, në Kosovë kishte 190.000 serbë. Ata ishin të shpërndarë nëpër Kosovë meqë me ndihmën e disa dhjetëra mijëra forcave të armatosura nga Serbia e kishin pushtetin lokal e qendror kudo dhe çdoherë. Pas mbarimit të luftës, për shkak se focat ushtarake dhe policore serbe u tërhoqën nga Kosova, serbët e territorializuan praninë e tyre në Kosovë. Ata u përqendruan në lindje dhe në veri të Kosovës, pra në afërsi të kufirit me Serbinë. Pa forcat e mëdha të armatosura nga Serbia ata s’mund të qëndronin më të shpërndarë gjithandej nëpër Kosovë sikur dikur. Ky është shkaku kryesor i krijimit të enklavave të sotme serbe, vendndodhja e të cilave s’është aspak e rastësishme, e kurrsesi kinsepërndjekja që atyre ua kanë bërë shqiptarët. Madje, zyrtari i UNHCR-së, Ron Redmond, qysh në verë të vitit 1999 pat deklaruar se shumica dërrmuese e serbëve që e lëshuan Kosovën këtë e bënë së bashku forcat e Serbisë të cilat po tërhiqeshin nga Kosova në qershor të vitit 1999. Sipas Nismës Evropiane për Stabilitet (ESI) Kosovën e kanë lëshuar vetëm 60.000 serbë e jo 220.000 siç gënjen Qeveria e Serbisë. Në anën tjetër, pothuajse secilit nga ne në Kosovë, në biseda të ndryshme private e publike, i ka rastisur të ndeshet me qëndrimin shpërfillës lidhur me atë se si serbët kanë ikur dhe nuk kthehen më në Kosovë. Përgjigje e duhur për këta sharlatanë është një pyetje: si bëhet që këta 132.000 serbë që aktualisht janë në Kosovë nuk e lëshojnë Kosovën?!

Tash, prezencën e territorializuar të serbëve, Serbia do që ta zgjerojë dhe ta legalizojë. Këtë synim ajo po e realizon nëpërmjet negociatave në Vjenë. Pikërisht këtu edhe konsiston kuptimi i decentralizimit: zgjerim i enkalave serbe drejt ndërlidhjes territoriale të tyre dhe legalizim i strukturave të Serbisë aty, e të cilat lidhen horizontalisht ndërmjet veti dhe vertikalisht me Beogradin. Serbia do që t’i kthejë serbët vetëm atje ku ata do ta kenë pushtetin. Pra, jo t’i kthejë atje ku ata mbesin pakicë, por atje ku tashmë janë ose bëhen shumicë, dhe kjo në komunat ekzistuese ose ato të reja serbe. Çdokund ku po kthehen serbët sot në Kosovë, kjo tregon se aty do të ketë komunë të re serbe që do të dalë nga procesi i decentralizimit, i cili paraqet platformën për rikolonizimin dhe ripushtimin e Kosovës nga Serbia. Parashihet që decentralizimi t’i vendosë mbi 90% të serbëve në komuna ku ata do ta kenë pushtetin, qofshin ato të deritanishmet apo aso të reja që do të krijohen. Do të jenë shqiptarët ata të cilët do të mbesin pakicë aty ndërsa fshatrat e shqiptarëve nëpër komunat e reja serbe do të shndërrohen në enklava të cilat i pret fati i shqiptarëve të veriut të Mitrovicës. Shpesh kemi dëgjuar se nga përcaktimi i statusit është rrezik një eksod i serbëve nga Kosova. Në fakt, implementimi i decentralizimit do të shkaktojë shpërgulje të shqiptarëve, p.sh. Ferizaji e Prishtina do të mbusheshin me të dëbuar nga Anamorava.

Zaten, kthimi është veçse kthim në të kaluarën.

[ABytyqi]

Rreziku i vjetër në shekullin e ri
Shkruar nga Albin Kurti
Wednesday, 27 December 2006


Në decentralizim dhe ‘eksterritorialitet’ është investuar gjatë, shumë dhe sistematikisht. Këto dy projekte i kanë rrënjët në Serbi, trungun në UNMIK, degët në IPVQ kurse frutat e hidhura e të helmatisura të tyre do t’i servohen popullit të Kosovës. Këtyre projekteve, për të qenë të qëndrueshme, u duhet një popullatë serbe shtesë. Andaj, zonat e veçanta rreth kishave e manastireve ortodokse do të popullohen me kolonë serbë e po ashtu edhe komunat e reja që dalin nga decentralizimi. Njëkohësisht, Serbia do që t’i kthejë serbët vetëm atje ku ata do ta kenë pushtetin. E, kjo do të mund të realizohet mu aty ku implementohen decentralizimi e ‘eksterritorialiteti’. Kësisoj, decentralizimi dhe ‘eksterritorialiteti’ janë baza e rikolonizimit të Kosovës por ato edhe mund të mirëmbahen pikërisht përmes rikolonizimit. Decentralizimi dhe ‘eksterritorialiteti’ në njërën anë, dhe rikolonizimi i Kosovës në anën tjetër, e mundësojnë dhe kushtëzojnë njëra-tjetrën. Pushteti i forcuar dhe i zgjeruar i Serbisë në Kosovë ka nevojë për rritje të përmbajtjes dhe përbërjes me më shumë njerëz që do të funksionojnë në strukturat e tij; paralelisht, ai e hap shtegun për këtë ardhje të re të kolonëve nga Serbia.

Kthimi i serbëve do të bëhet edhe atje ku ata nuk ishin më parë. Për ta rritur koncentrimin e serbëve në treva të caktuara si dhe për t’i ndërlidhur ato. Dhe, jo vetëm për t’ia trasuar rrugën rikolonizimit në të ardhmen por edhe për ta legjitimuar rikolonizimin tashmë ekzistues: në veri të Kosovës janë me mijëra serbë që s’kanë jetuar asnjëherë më parë atje dhe tash banojnë nëpër shtëpitë e shqiptarëve të dëbuar. Për këto shtatë vjet e gjysmë, komunat në veriun e Kosovës asnjëherë nuk ishin të barabarta me komunat e tjera në Kosovë por me vetë IPVQ-të në Prishtinë. Karshi faktorëve ndërkombëtar ato ishin dhe vazhdojnë të trajtohen si partnerë të barabartë sikurse IPVQ-të. Politikanë dhe diplomatë ndërkombëtar të cilët vizitonin e vizitojnë Prishtinën rregullisht shkojnë edhe në Zveçan. Përderisa Kosova s’ka sovranitet, decentralizimi e siguron metastazën e veriut gjithandej nëpër Kosovë. Komunat e reja gjithmonë i themelon shteti dhe vetëm shteti. Kosova nuk është shtet. Atëherë, cili është ky shtet që po i inicon e krijon komunat e reja në Kosovë?! Serbia në bashkëpunim me UNMIK-un. IPVQ-të janë veçse dëshmitar të këtij procesi që shfrytëzohen për ta legjitimuar atë. Madje, krerët e IPVQ-ve dhe negociatorët kosovar i kanë paraqitur komunat e decentralizimit si një gjë moderne, evropiane, shumë e dobishme dhe e mirë në vetvete. Kësisoj, ata s’do të marrin asgjë për kundërvlerë. ‘Zemërgjerësia’ e tyre është fatale.

Policia, gjyqësia, administrata, arsimi, shëndetësia, kultura dhe mediat, janë sferat në të cilat do të shtrihet pushteti i komunave të decentralizimit. Ajo që mbetet jashtë këtyre kompetencave do të jetë në duart e misionit ndërkombëtar i cili do ta trashëgojë UNMIK-un dhe assesi nën kontrollin e institucioneve kosovare. Meqenëse nëpër enklavat serbe janë strukturat e Serbisë ato që e ushtrojnë pushtetin që prej mbarimit të luftimeve, decentralizimi nuk konsiston aq në rritjen e pushtetit sa në legalizimin e tij. Dhe, mbi të gjitha, ai ka të bëjë me zgjerimin e territorit të këtij pushteti të huaj në llogari të fshatrave me shqiptarë e që mbesin pakicë aty. Banorët shqiptarë të veriut të Mitrovicës, qofshin ata të dëbuar ose ende atje, e dinë më së miri se çfarë do të thotë të jeshë pakicë aty ku e kanë pushtetin strukturat e Serbisë.

Nëse decentralizimi realizohet në Anamoravë, atëherë Prishtina dhe Ferizaji do të mbushen me refugjatë shqiptarë nga komunat e Artanës, Dardanës, Gjilanit e Vitisë. Nëse decentralizimi realizohet në veriperëndim të Kosovës, atëherë Gjakova dhe Drenica do të mbushen me refugjatë shqiptarë nga komuna e Burimit, Klinës por edhe Pejës. Shpesh kemi dëgjuar se si na qenka rrezik që serbët ta lëshojnë Kosovën pas përcaktimit të statusit. Në fakt, janë shqiptarët ata që do të dëbohen e shpërngulen pas decentralizimit. Rrudhja e territorit dhe valët e refugjatëve janë dy anët e së njëjtës medale të cilën shqiptarët nuk po e largojnë dot nga qafa e tyre për më shumë se një shekull. Në kushtet kur na mohohet vullneti, nuk na mbrohen interesat dhe s’na përfillet historia, decentralizimi dhe ‘eksterritorialiteti’ janë vetë Serbia, e tillë çfarë e kemi njohur gjithmonë.

[ABytyqi]

Dëshira
Shkruar nga Albin Kurti
Friday, 05 January 2007


Ka një drejtim në të cilin determinizmi e rikuptimëson kohën deri në zhvlerësim të saj. Mu në këtë drejtim përhapet hegjemonia e politikës kosovare. Duke qenë të bindur se pavarësia do të vie së shpejti, kjo ‘së shpejti’ nuk kuantifikohet me përpikëri ngaqë nuk konsiderohet edhe aq e rëndësishme. Ky determinizëm, sipas përkufizimit, imponon idenë se sa më shumë që kalojnë vitet, aq më afër pavarësisë jemi. Edhe një vit më shumë do të thotë edhe një vit më pak deri te pavarësia. Andaj shqiptarët e Kosovës me shumë ëndje e festojnë Vitin e Ri. Atyre u ngjan të jenë edhe një vit më afër pavarësisë së ‘pashmangshme’. Jo vetëm kaq. Arsyeja kryesore nënkupton arsye shtesë. Viti i Ri është e vetmja festë përgjithësisht e çliruar në kuptimin që nuk t’i përkujton përgjegjësitë e braktisura dhe obligimet e pakryera. Viti i Ri ta imponon shikimin përpara. Përkundër dështimeve eventuale në vitin që mbetet pas, Viti i Ri funksionon si edhe një shansë tjetër, edhe një mundësi më shumë. Si i këtillë, Viti i Ri paraqet vetë hapjen e lirisë, rishfaqjen ngashënjyese e të këndshme të saj. Viti i Ri është e ardhmja e mundshme.

Inflacioni i domethënieve të Vitit të Ri në Kosovë nuk mbaron këtu. Ai ngjan edhe transcendental, si një shenjues i shenjës. Kosovarët kur urojnë njëri-tjetrin për festën e Vitit të Ri, ata urojnë për ditën kur përnjëmend do të festohet. Urimi që ata bëjnë për këtë festë e mohon vetë festën dhe afirmon një festim tjetër në të ardhmen e afërt. Pra, shumica e njerëzve në Kosovë kolektivisht shtiren se po festojnë: në fakt, ata festojnë për ditën kur do të festojnë. Dhe ky ritual përcjellet nga viti në vit. Pavarësia të cilën e afron Viti i Ri, e që s’priton të ngjajë për çdo vit, është garantuesja e haresë në festë. Secili që pyetet çfarë dëshiron për vitin e ardhshëm e ka përgjigjen e njëjtë: pavarësi! Njerëzit e paorganizuar nuk është e thënë të mos kenë përgjigje të organizuar. Jo vetëm për shkak se çdonjëri përgjigjet njëjtë këtu bëhet fjalë për përgjigje kolektive. Pavarësia si përgjigje është më pak se dëshirë, duke qenë se është edhe obligim i gjithsecilit. Ata që nuk e thonë se dëshira për vitin e ardhshëm është pavarësia bëjnë një lloj tradhtie ndaj bashkësisë. Ndonjë dëshirë tjetër, ose vetëm e tillë përpara kësaj, është dëshirë e gabuar deri në blasfemi. Pra, jo vetëm që pavarësia është dëshirë por ajo është edhe dëshira e duhur, dëshira e pritur, artikulimi i së cilës të shpëton nga zhgënjimi që mund t’ua shkaktosh të tjerëve. Pavarësia është dëshirë e fuqishme mu për shkak se nuk është autentike. Ajo vie nga lart për të ardhur nga poshtë. Qenia e saj është organike: shumë më e madhe edhe se njerëzit të cilët i përmban e të cilëve u mungon ajo. Jacques Lacan do të thoshte se kjo mungesë është e pambarim pikërisht përderisa njerëzit dëshirojnë. Nuk ka rëndësi që fillimisht mungesa e solli dëshirën. Tashmë dëshira e reprodukon veten e saj. Dhe, mu ky është problemi – fakti që pavarësia është dëshirë dhe jo vullnet! Pavarësia bëhet kur ajo bëhet vullnet i yni njëherë. Përderisa pavarësia të jetë dëshirë, ajo nuk do të jetë. Komandanti i KFOR-it, Roland Kather, në fjalimin e tij drejtuar kosovarëve me rastin e Vitit të Ri 2007, përveç tjerash, tha se ‘fëmijët janë ardhmëria e Kosovës’. Ndonëse ca e mplakur, sa e drejtë dhe poetike tingëllon kjo! Mirëpo, duke pasur parasysh se kush e thotë dhe në çfarë momenti, situata ndërron radikalisht. E thotë udhëheqësi i ushtrisë që nuk është e jona në një vend të huaj për të, në kohën para se këtij vendi t’i bëhet publik kompromisi me Serbinë! Nuk është çështja që gjenerali gjerman nuk e di që jo vetëm fëmijët janë ardhmëria e Kosovës. Po ashtu, s’besoj që ai të ketë menduar se këtu vetëm për fëmijët, vetëm pas disa dekadave, do të ketë ardhmëri. Çështja është diku tjetër. Gjenerali Kather do që në Kosovë të ketë vetëm fëmijë, pavarësisht nga mosha e tyre. Ai do që të gjithë ne të jemi fëmijë, qenie njerëzore por apolitike, banorë të Kosovës por pa subjektivitet politik. Natyrisht, në mënyrë që misioni ndërkombëtar, pjesë e të cilit është edhe ai, të vazhdojë me politikën e tij. Fëmijët janë përplot dëshira dhe mbase dëshirues të pandreqshëm. Gjenerali Kather do që ne të dëshirojmë si fëmijët dhe vetëm si ata. Ai do që ne fëmijërisht të dëshirojmë, që dëshira jonë të jetë fëmijërore. Gjenerali Kather do që ne ta dëshirojmë pavarësinë ashtu siç fëmija dëshiron çokollatën. Çokollatat janë të ndryshme, të zëvendësueshme dhe jo të domosdoshme. Pavarësia si çokollatë dhe jo si buka e dinjiteti, kosovarët si fëmijët që dëshirojnë dhe jo si qytetarë me vullnet politik, e mundësojnë gjeneralin në misionin e tij.

Gëzuar, pra, Vitin e Ri 2007! Dhe, vendosni vetë në do të qani apo qeshni së pari.

[ABytyqi]

Data
Shkruar nga Albin Kurti
Wednesday, 10 January 2007


Për gjashtë vjet e gjysmë në Kosovë s’kishte afate pothuajse për asgjë, e lëre më për pavarësinë e Kosovës. Natyrisht, nëse e përjashtojmë atë premtimin për pavarësinë e vitit që vjen. Megjithëkëtë, gjatë vitit 2006, nisi të flitej më intensivisht për afate kohore të pavarësisë, ndonëse ato vetëm sa shënonin momentet kur premtimeve u skadonte afati. Nuk kishim afate për vite me radhë dhe tash së fundi fituam afate mujore që përherë shtyheshin. Megjithëse afatet nuk respektoheshin, kjo e afirmonte afatin si të tillë. Shkelja e afatit të caktuar dhe shpërfillja e tij si kategori nuk janë e njëjta gjë. Kësisoj, edhe politika zyrtare ia bashkangjiti situatës dimensionin kohor. Kjo s’do të thotë që ndodheshim në status quo dhe vetëm tash filluam të lëvizim. Negociatat me Serbinë sigurisht që po e largonin Kosovën nga pavarësia. Dhe, kjo duhej kompensuar disi. Përveç përmendjes së fjalës pavarësi filluan të zënë në gojë edhe data të caktuara në mënyrë që qytetarët të mos zgjoheshin nga gjumi përkundër pasojave në rritje të mungesës së mirëqenies dhe perspektivës. Siç e dimë, në vend të viteve tash flitet për muajt, për muajin e afatit, për afatin që matet me muajin. Mirëpo, pa dyshim se ka edhe një qëllim tjetër këtu. Flitet më shpesh për afate ashtu që rreth përmbajtjes të flitet sa më rrallë. Duan që vëmendja të jetë e përqendruar te datat atëherë kur do të bëhet publike se statusi nuk është pavarësia e shumëpritur. Diskutohet për muajin e pavarëisë për të mos u diskutuar për përmbajtjen e saj, që në fakt i korrespondon varësisë së mëtutjeshme të Kosovës. Pasi që mendohej se statusi është pavarësia, njerëzit në Kosovë u patën zhgënjyer shumë para dy muajve atëherë kur u shty statusi. Po ta dinin se për çfarë statusi bëhet fjalë, po ata njerëz vetë do ta kërkonin shtyerjen e tij. Atëbotë krejt çfarë kishin të thonin negociatorët kosovar ishte që duhet ta ruajmë qetësinë. Kjo vazhdon të jetë edhe sot e kësaj dite kërkesa kryesore e politikanëve drejtuar qytetarëve të Kosovës ndërkohë që asgjë sikur kjo kërkesë nuk zbulon se ata mendojnë vetëm për veten e tyre. Situata ekzistuese që i avanson dhe pasuron, e në të cilën UNMIK-u dhe IPVQ-të janë shndërruar në paravane të njëra-tjetrës përkundruall popullit, sigurisht se atyre iu konvenon pa masë. Prandaj, nuk është e rastësishme që UNMIK-u assesi të shkojë nga Kosova dhe tash kur thotë se do të shkojë, në fakt, do të pasohet nga një mision tjetër ndërkombëtar pak a shumë i njëjtë. Për afate flitet mu tash pikërisht meqë asgjë s’do të ndryshojë. Për afatin – i cili shtyhet atëherë kur e japin – flasin jo vetëm me qëllim që ta shmangin vëmendjen nga përmbajtja e ‘statusit të ardhshëm’, por njëkohësisht edhe për të krijuar iluzionin se do të ketë ndryshime. Theksimi i datës nënkupton se pas asaj date do të ketë njëfarë ndryshimi cilësor. Por jo edhe në Kosovë ku vlen e kundërta: data përmendet për të besuar se do të ketë ndryshime të cilat në të vërtetë nuk do të ngjajnë. UNMIK-u po përgatitet të zëvendësohet me Misionin e ardhshëm Civil Ndërkombëtar (ICM) në mënyrë që çdo gjë të vazhdojë kështu siç është tani. Mund të thuhet që UNMIK-u, në fakt, nuk po shkon fare pikërisht meqë po vjen ICM-ja. Zvogëlimi i administratës do të bëhet vetëm dhe vetëm për ta rritur efikasitetin e pushtetit të huaj e kurrsesi për t’ia dhënë atë popullatës vendase. ICM-ja do të ketë 71 udhëheqës administrativ të cilët do ta vazhdojnë sundimin neokolonialist në Kosovë. Policia, gjyqësia, ekonomia dhe mbrojtja do të jenë kompetenca të tyre. Ata do ta kenë fjalën e fundit për gjithçka dhe decentralizimin për prioritet. Që kjo të mos jetë shok për shqiptarët e Kosovës i cili do t’i trondiste e revoltonte ata, duan që dalngadalë ta bëjnë publik kompromisin e ngërthyer te propozimi i Ahtisaarit dhe asisoj ta evitojnë kryengritjen e popullit. Ndërkohë, inkurajohen njerëzit zyrtar e jozyrtar të cilat nëpër mediumet kosovare rrëfehen e rrëfejnë se si neve ndërkombëtarët na u dashkan këtu edhe më tutje. Natyrisht që të sundojnë në vendin tonë, meqë ende s’qenkemi të gatshëm për liri! Politikanët e Kosovës i fillojnë dhe përfundojnë deklaratat e tyre duke pohuar partneritetin me UNMIK-un. Një gjë e tillë është e pamundur. Thjesht, partneriteti i sundimtarit me të sunduarin është i mundur vetëm atëherë kur i sunduari është idiot ose mazohist. Mbase edhe politikanët kosovar do të mund të ndaheshin në këto dy kategori. Sido që të jetë, ata modelohen nga lart pa bërë rezistencë; ata janë në funksion të plotë edhe të manipulimit me datat. E, siç e kemi parë aq shumë herë deri më tani saqë nuk i numërojmë dot më, datat e tyre shtyhen. Mbi të gjitha, datat e tyre duan ta maskojnë mosndryshimin dhe ta hedhin në plan të tretë rëndësinë e përmbajtjes. Datat e tyre ta kallin datën.

[ABytyqi]

Problemi i problematizimit të gabuar
Shkruar nga Albin Kurti
martes, 02 enero 2007


Kompromisi nuk është zgjidhje inkluzive por është mohim i qëndrimeve fillestare të palëve negociuese. Gatishmëria për negociata nënkupton gatishmëri për kompromis. Edhe nëse negociatat nuk rezultojnë me kompromisin si marrëveshje, qëndrimet fillestare janë tretur me vetë fillimin e atyre negociatave. Grupi Negociator i Kosovës ka pranuar të hyjë në negociata aq të pabarabarta me Serbinë saqë ato e bëjnë atë të padenjë të quhet palë. Pavarësisht nga kjo, edhe sikur të mos arrihet afrimi i nevojshëm i pozicioneve për kompromis, pavarësia e Kosovës, duke qenë pozicion inicial i negociatorëve kosovar, ka ikur në pakthim. Fakti se kanë hyrë në negociata me Serbinë vetëm për Kosovën e jo edhe për Serbinë, i kombinuar me faktin se kërkesa e tyre ishte vetëm pavarësia e Kosovës, sipas përkufizimit e bën të pamundur arritjen e pavarësisë së Kosovës, e përjashton vetë mundësinë e pavarësisë në fund të negociatave. Mund të mos e dimë me saktësi se cili do të jetë përcaktimi i statusit, mirëpo, mund ta dimë saktësisht se çka ai nuk do të jetë. Nuk do të jetë shteti i pavarur e sovran i Kosovës. Pra, Kosova nuk do të ketë ulëse në OKB, nuk do të ketë ushtri dhe as ministri të mbrojtjes e të punëve të jashtme. Kuptimi i propozimit të Ahtisaarit është ajo që do të mbetet jashtë tij: sovraniteti dhe pavarësia. Madje, qysh tash është bërë e qartë se UNMIK-u do të trashëgohet nga një mision ndërkombëtar i plotfuqishëm, që në fakt do të jetë i BE-së por jo i tillë edhe në emërtim, dhe i cili për prioritet do ta ketë decentralizimin e Kosovës. E, decentralizimi i Kosovës, përderisa ajo s’ka sovranitet dhe përbrenda saj tolerohen strukturat e Serbisë, nuk ka se si të mos bëhet copëtim i Kosovës.

Ahtisaari asnjëherë nuk kishte për qëllim marrëveshjen për statusin por marrëveshjen për decentralizimin e Kosovës dhe ‘eksterritorialitetin’ e objekteve fetare ortodokse në Kosovë. Është përmbajtja e këtyre negociatave ajo që e tregon dhe sqaron këtë çështje. Në momentin kur filluan negociatat statusi menjëherë u bë çështje e dorës së dytë duke qenë se ai tashmë nuk do të mund të ishte shteti i pavarur e sovran i Kosovës. Pikërisht këtë e donte Serbia. Në vijim të negociatave, kërkesat e Serbisë Ahtisaari i shndërronte në trysni mbi negociatorët kosovar gjë që rezultoi me 5+1 komuna të reja me shumicë serbe (përveç atyre pesë të tjerave që i kanë prej vitit 1999) dhe me 39 zona ‘eksterritoriale’ qindrahektarëshe. Gabimi kardinal i hyrjes në negociata u pasua me koncesione të negociatorëve kosovar të cilët i dhuruan Serbisë territor dhe kulturë të Kosovës. Hyrja në negociata dëshmoi se këta politikanë nuk ia përfaqësojnë vullnetin popullit të Kosovës ndërsa lëshimet pe të tyre vërtetuan se ata nuk ia mbrojnë atij interesat. Por, s’kishte se si të ngjante ndryshe. Bëhet fjalë për të njëjtit njerëz që për vite të tëra kanë dhënë prova të shumta se synim kanë avansimet e pozitave personale dhe jo të pozitës së Kosovës. Shkuarja në Vjenë ishte braktisja e tyre përfundimtare e pavarësisë dhe puna që bënë atje ishte vetëm akomodim dhe formalizim i varësisë së Kosovës nga Serbia. Në Vjenë, çështja e Kosovës vetëm sa është ndërlikuar. Gjithkush flet për Kosovën, shumëkush imponohet në vendimmarrje, përveç vetë Kosovës e cila gjithnjë e më shumë bëhet objekt në një eksperiment që sa vie e rritet. Posaçërisht roli i Rusisë është shtuar jashtëzakonisht shumë. Jo vetëm për shkak se Putini ndryshon cilësisht dhe në shumë aspekte nga Jelcini dhe jo vetëm për shkak se Putini e ka fuqizuar ndikimin e Rusisë duke i shndërruar rezervat energjetike në faktor edhe politik. Duket që Rusia ka pritur hapjen e çështjes së Kosovës për aktivizimin dhe dinamizimin e vetë asaj. Ajo ka pritur për të befasuar. Mbase elementi më i rëndësishëm në betejë është elementi i befasisë. Rusia është anëtare në të dy adresat kryesore të Kosovës: në KS të OKB-së dhe Grup të Kontaktit. Këtë prezencë të saj ajo e riaktualizoi dhe funksionalizoi. Vendet tjera përveçse me Serbinë tash merren edhe me Rusinë kur duan të merren me Kosovën. Kosova nuk e ka një shtet në përkrahje të pavarësisë ashtu siç e ka Serbia Rusinë për ta kundërshtuar pavarësinë. Linja e politikës ruse, e kohëve të fundit dhe në formë të përmbledhur, mund të kuptohet nga intervista e para tre muajve e ambasadorit rus në Beograd, Aleksandar Nikolajeviç Aleksejev, dhënë gazetës beogradase ‘Veçernje Novosti’. Ai pat deklaruar se ‘Rusia do të jetë e kënaqur me çdo gjë që bazohet në të drejtën ndërkombëtare dhe e pranueshme për Serbinë dhe shqiptarët e Kosovës.’ Së pari, Rusia kërkon të jetë e kënaqur. Jo vetëm për shkak se është faktor i rëndësishëm ndërkombëtar më shumë se që ne duam të besojmë, por edhe për shkak se fati i Kosovës është mbërthyer në KS të OKB-së ku Rusia është anëtare e përhershme. Së dyti, Rusia i konsideron këto negociata ndërmjet Serbisë dhe shqiptarëve të Kosovës e jo ndërmjet Serbisë dhe Kosovës. Pra, veçsa jemi kthyer në Rambuje. Zaten, koordinatat e përcaktuara në Vjenë janë vetëm rikthim në Rambuje por kësaj radhe, për më keq, nuk e kemi më UÇK-në. Diplomati amerikan, James Dobbins, shumë saktë e ka parashikuar këtë kthim në Rambuje qysh atëherë kur u etablua koncepti i ‘standardeve para statusit’. Më tutje, në po të njëjtën intervistë, ambasadori rus deklaroi se ‘Rusia është e gatshme, nëse e kërcënojnë për një gjë të tillë, që për çështjen e Kosovës edhe me veto ta mbrojë të drejtën ndërkombëtare dhe parimin e integritetit territorial të shteteve.’ Rusia po kërcënon për Kosovën. Po Kosova, a po kërcënon ajo për veten e saj?! Kurrsesi me këta politikanët negociator. Përkundrazi, ata japin shenja të një serviliteti të pambarim. Dhe, së treti, ky ambasador thotë se Kosova do të ishte presedan për Pridnjestrovlje, Osetinë Jugore dhe Abhazinë, ndërkohë që deklaron se Kosova nuk është e krahasueshme fare me Çeçeninë. Gjithnjë vetëm ashtu si i konvenon Rusisë dhe interesave të saj me ç’rast Rusia ndjehet shumë komode në artikulimin e lirshëm të tezave joparimore e të padrejta.

Pavarësia i mungon Kosovës për shkak të naivitetit ose poshtërsisë së politikanëve të saj në njërën anë dhe për shkak të mashtrimit ose vetëmashtrimit të qytetarëve në anën tjetër. Negociatat jo që s’mund të shpiejnë te zgjidhja për Kosovën por ato janë vetë problemi. Ato e kanë të mbrujtur në veten e tyre destinimin e tyre – më pak se pavarësia, që do të thotë varësi e robëri e re sadoqë ajo eventualisht do të jetë e kamufluar. Me këto negociata rënia dhe agonia zgjaten e rëndohen. Në procesin politik zyrtar nuk mund të ketë zgjidhje të statusit por vetëm përcaktim të tij – i cili duke qenë në shpërputhje me vullnetin e popullit – e shndërron Kosovën në problem të cilin koha e rrit. Në fakt, është Kosova ajo që e ka një problem të cilin negociatat po e maskojnë – problemin e quajtur Serbi. Serbia është problemi i Kosovës dhe së paku edhe i rajonit. Negociatat e Vjenës po e paraqesin Kosovën si problem të Serbisë dhe madje të tërë botës! Më të rëndësishme konsiderohen pasojat imagjinative nëpër botë të pavarësisë së Kosovës sesa pasojat reale, konkrete dhe aktuale të mungesës së saj për popullin e Kosovës. Prandaj, do të mund të thuhej edhe se pikërisht ky problematizim i gabuar është problemi dhe se mu në trajtimin radikal të kësaj stërkeqjeje ndodhet çelësi i zgjidhjes. Përmbysjen e padrejtë duhet përmbysur. Zgjidhja qëndron te zgjedhja e popullit. Fati i Kosovës duhet të bëhet çështje e vullnetit të popullit të saj dhe jo e burokratëve dhe spekulantëve të ndryshëm. Vendimmarrja duhet t’i përkasë popullit i cili as që është konsultuar. Vendimmarrësit e huaj më së shumti mund të konsultohen. Çështjes së Kosovës duhet t’i kthehet autoktonësia. Pikërisht koncepti i vetëvendosjes e bën këtë gjë. Vetëvendosja si koncept i së drejtës e ndërlidh popullin, të kaluarën dhe të ardhmen e tij, me vendin ku ai popull jeton e të cilin e banon. Vetëvendosja bashkon kohën dhe hapsirën e një populli. Vetëm projektet politike dhe organizimet që themelohen mbi këtë premisë janë në rrugën që shpie drejt lirisë së shumëpritur dhe paqes afatgjate; drejt institucioneve të popullit dhe mirëqenies për popullin; drejt shoqërisë së të barbartëve dhe drejtësisë shoqërore; drejt qytetarit politik dhe politikës në shërbim të qytetarëve; drejt përparimit për të gjithë dhe zhvillimit që nuk përjashton asnjërin.

[ABytyqi]

Diktati
Shkruar nga Albin Kurti
Wednesday, 24 January 2007

Pavarësi e kushtëzuar? Pavarësi e mbikëqyrur? Do t’i kemi të dyja, edhe kushtëzimin edhe mbikëqyrjen, por jo edhe pavarësinë. Decentralizimi i këtillë çfarë është negociuar në Vjenë nuk mund të realizohet në qoftë se Kosova bëhet e pavarur dhe sovrane. Kur Kosova të jetë e lirë ajo nuk do të lejojë që ta gjymtojnë e copëtojnë. Vetëm një Kosovë e varur dhe jo e lirë, vetëm një Kosovë josovrane, mundëson zbatimin e decentralizimit i cili do të sajojë kufij të ri përbrenda Kosovës duke ravijëzuar kështu një entitet territorial autonom serb. Lidhjet horizontale ndërmjet komunave të reja me shumicë serbe do ta formësojnë këtë entitet ndërsa lidhjet e tyre vertikale me Beogradin janë garanci se ky entitet do të jetë nën kontrollin e Serbisë. Më pastaj, një entitet i këtillë do ta shantazhonte përgjithmonë pavarësimin e Kosovën me humbjen e së paku 1/3 e territorit të saj. Thjesht, bërja e pavarësisë dhe bërja e decentralizimit e përjashtojnë njëra-tjetrën. Do të ketë decentralizim, rrjedhimisht, s’mund të ketë pavarësi. S’do të ketë pavarësi, rrjedhimisht, decentralizimi e ka shtegun të hapur. Prandaj, përcaktimi aq shumë i përfolur i statusit të ardhshëm të Kosovës, meqenëse duhet ta mundësojë decentralizimin, nënkupton një mision tjetër ndërkombëtar që do të sundojë e qeveris me Kosovën. Ai mision do ta zëvendësojë e trashëgojë UNMIK-un dhe do ta pengojë e pamundësojë lirinë dhe sovranitetin për Kosovën. Tashmë është zbuluar ajo që është ditur: prioritet i këtij misioni të ri që e ruan gjendjen e vjetër do të jetë pikërisht decentralizimi. Paketa e Ahtisaarit veçsa do ta bëjë konkrete formulën e Serbisë për ‘më shumë se autonomi, më pak se pavarësi’ për Kosovën dhe njëkohësisht do t’i dedikohet kryesisht decentralizimit. Jemi dëshmitar se si Ahtisaari kur vie në Kosovë zhvillon takime në Prishtinë, Zveçan dhe nëpër Kosovë. Mirëpo, kur ai shkon në Serbi vizita e tij fillon e përfundon në Beograd. Kjo tregon se kush është i decentralizuar e kush i centralizuar. Nëpërmjet këtij decentralizimi superpolitik e kryekëput mbi baza etnike, Kosova do të shpërqendrohet edhe më shumë duke rrezikuar t’i shkatërrohet pakthyeshëm integriteti territorial.

Nuk ka dyshim se zgjatja e këtij procesi negociator i konvenon Serbisë. Së pari, ky proces është proces i nëpërkëmbjes së vullnetit të popullit të Kosovës dhe i poshtërimit të shqiptarëve. Së dyti, koha punon për Serbinë: ajo duke qenë më e fuqishme, duke pasur përballë negociatorët servil, inferior dhe të shantazhuar të Kosovës nga të cilët nxjerr aq shumë koncesione, dhe duke shfrytëzuar Rezolutën 1244 si dhe raportin e Kai Eides që paraqesin bazën e negociatave në Vjenë, përfiton shumë dhe gjithnjë e më shumë. Për të njëjtat arsye, parashikimet për Kosovën bëhen të lehta po qe se analizohen planet dhe qëndrimet e Serbisë. Në negociatat e deritanishme ajo ka diktuar në mënyrë të trefishtë. Ka diktuar përmbajtjen e negociatave: decentralizimi, ‘eksterritorialiteti’ etj. Negociatorët kosovar ofronin komuna të reja me shumicë serbe mu atje ku këtë e kërkonte Serbia: në Anamoravë, Graçanicë dhe veri të Mitrovicës. Serbia ka diktuar tempon: shtyrjen e propozimit të Ahtisaarit deri pas zgjedhjeve në Serbi. Ajo thoshte se propozimi për status e trazon atë përbrenda andaj ai duhet të shtyhet pas zgjedhjeve që, siç dihet, nuk ndryshuan asgjë në skenën politike në Serbi. Mu ashtu edhe u bë. Dhe, së fundi, Serbia dikton edhe sasinë e procesit: negociata shtesë edhe pasi që propozimi t’iu dorëzohet palëve. Tanimë dihet që pas publikimit të propozimit të Ahtisaarit planifikohet rifillimi i negociatave.

Përderisa Kosovës i rriten eventualisht premtimet për pavarësinë, Serbisë nëpërmjet decentralizimit i rritet territori i strukturave të saja në Kosovë të cilat, për më tepër, do të legalizohen e zyrtarizohen. Grupi Negociator i Kosovës ka dhënë dëshmi të qarta dhe të shumta se pranon edhe ‘pavarësinë’ e kushtëzuar me sovranitet të kufizuar. Serbia e do vetëm varësinë e pakushtëzuar të Kosovës. Serbisë aktualisht i mungon shansa dhe rrethana e duhur për ta ripushtuar Kosovën. Jo edhe vullneti politik. Decentralizimi dhe ‘eksterritorialiteti’ kanë për qëllim sendërtimin e kësaj shanse dhe rrethane. Decentralizimit, në kuptimin evropian dhe bashkëkohor të kësaj fjale, i paraprin centralizimi. Dhe, në këtë kontekst, ky centralizim është pikërisht sovraniteti. Sovraniteti që i mungon Kosovës meqë, para së gjithash, liria i mungon popullit të saj.

[ABytyqi]

Pakoja e Pandorës
Shkruar nga Albin Kurti
Sunday, 28 January 2007


Paketa e Ahtisaarit nuk përmban vullnetin e shumicës së popullit të Kosovës dhe nuk i referohet askund atij. Pakoja e Ahtisaarit flet vetëm për të drejtat dhe privilegjet e pakicave, dhe atë vetëm të pakicës serbe. Pakoja e Ahtisaarit, pra, është pako serbe. Fundja, aspak e befasishme. Jo vetëm për shkak se Kosova nuk është dashur të negociojë me armikun e saj, Serbinë, për të ardhmen e popullit të saj dhe tokën e vet. Ahtisaari është pikërisht ai i cili së bashku me Çernomirdinin gjatë bombardimeve të NATO-s bëri marrëveshje me Milosheviqin gjë që i parapriu, e mundësoi dhe e sajoi Rezolutën 1244. Ahtisaari vjen nga Finlanda e cila është vend fqinj i Rusisë dhe dëshiron të ketë marrëdhënie të mira me Rusinë. Ahtisaari po e vazhdon punën e vjetër edhe me një motiv të ri personal – çmimin Nobel për Paqe. Por, kjo pako e tij, e cila mund t’ia sjell atij edhe çmimin më të lartë për Paqe, do të sjellë luftë në Kosovë meqenëse është kryekëput antishqiptare. Pakoja e Ahtisaarit është pako e Pandorës.

Sipas paketës së Ahtisaarit, trashëgimi kulturore është vetëm ajo fetare ortodokse e cila është definuar si ‘serbe’. Ajo do të parashohë themelimin e së paku 39 zonave të veçanta qindrahektarëshe. 3/4 e paketës së Ahtisaarit ka të bëjë me decentralizimin. Komunat e reja me shumicë serbe do të kenë kompetenca shumë më të mëdha sesa ato me shumicë shqiptare dhe plotësisht të pazakonshme për komunat: p.sh. në arsim të lartë, shëndetësi dytësore etj. Kriteri kryesor për policinë dhe gjyqësinë do të jetë përkatësia etnike me ç’rast kufijtë e stacioneve policore do të përputhen me kufijtë komunal. Polic i mirë në komunat me shumicë serbe do të konsiderohet vetëm polici serb! Nëpërmjet lidhjeve horizontale praktikisht dhe formalisht do të realizohet entiteti autonom serb. Ndërkaq, përmes lidhjeve direkte vertikale me Beogradin, dhe financimin e tij i cili do të jetë i liruar nga taksat në Kosovë, ky entitet do të jetë vetë Serbia. Ai do të ngërthejë afër 1/3 e territorit të Kosovës. Do t’i ketë dy qendra: Mitrovicën për veriun dhe Graçanicën për pjesën qendrore e lindore të Kosovës. Tërë këtë e bën të mundur mungesa e pavarësisë dhe sovranitetit për Kosovën. Përfaqësuesi Civil Ndërkombëtar i cili njëkohësisht do të jetë edhe Përfaqësues Special i BE-së do ta ketë fjalën përfundimtare. Ky monark i ri do të ketë fuqi korrektuese (ndryshim të ligjeve) dhe zëvendësuese (përjashtim të ministrave e zyrtarëve tjerë dhe emërim të dikujt tjetër në ato poste). Misioni Civil Ndërkombëtar do të jetë një oligarki neokolonialiste prej 71 administratorëve udhëheqës. Ajo do ta ‘mbikëqyrë’ implementimin e marrëveshjes për statusin e ardhshëm sipas paketës së Ahtisaarit, duke pasur kompetencë të plotë mbi policinë, gjyqësinë, ekonominë dhe mbrojtjen. Kur ishte në Këshillin e Evropës në Strasburg, Ahtisaari pat deklaruar se fokusi i zgjidhjes janë të drejtat minoritare dhe prania e fuqishme civile ndërkombëtare. Prani e fuqishme ‘civile’, përveç pranisë ushtarake të KFOR-it nënkupton edhe ardhjen e 1.300 policëve të rinj të BE-së. Ndonëse e kanë krijuar dhe e dirigjojnë SHPK-në, lidhur me atë çfarë e kanë ndërmend të bëjnë, nuk i besojnë plotësisht as asaj. Andaj ky kontingjent i ri i policisë ndërkombëtare që do të kujdeset që copëtimi i Kosovës dhe uzurpimi i kulturës së saj të shkojë sa më mirë. Populli i Kosovës është i viktimizuar e i shumëvuajtuar. Ai ka nevojë për 1.300 mjekë ose 1.300 arsimtarë, por jo për 1.300 policë që t’ia vazhdojnë shtypjen e dhunën.

Misioni i ardhshëm ndërkombëtar do të ketë një zyre në Mitrovicë përgjegjëse jo vetëm për veriun e Mitrovicës por edhe për komunat e Leposaviqit, Zveçanit e Zubin Potokut. Dhe, do ta ketë një zyre në Beograd, funksionimi dhe kompetencat e së cilës do të varen edhe nga qëndrimi i Qeverisë së Serbisë. Nëse sovraniteti i Serbisë mbi Kosovën qenka hequr, atëherë çfarë duhet kjo zyre në Beograd? A mund ta hapim një zyre të tillë edhe në Tiranë?! Ky mision i ‘ri’ vetëm sa e vazhdon UNMIK-un në realizimin e Rezolutës 1244 e cila për Kosovën parasheh vetëm autonomi substanciale.

Në vend që të flitet për dëmet e luftës që Serbia ia ka shkaktuar Kosovës, ky mision do të merret me borxhet e Kosovës. Pra, do t’i shfrytëzojnë e shtrydhin pasuritë dhe burimet e Kosovës edhe në emër të borxhit. Përfaqësimi i Kosovës jashtë do të jetë vetëm në borxhin e jashtëm! Tërë kësaj i pat hapur rrugë vizita e Veton Surroit në Washington kah fillimi i muajit maj të vitit 2006, ku ky pat deklaruar se është angazhuar në Washington që Kosovës t’i shlyhen borxhet. Pra, pa u bërë ende shtet, ai ka pranuar borxhe duke e fundosur Kosovën edhe më! Pikërisht Veton Surroi dikur thoshte se do të flasë me Serbinë për dëmet e luftës dhe pensionet e plaçkitura, e më pas përfundoi duke i bërë temë borxhet që na i paska Kosova! Çfarë e shtyu atë për këtë veprim? Mbase, ai flet për borxhet e Kosovës atëherë kur më së paku duhet meqë këtë ia ka borxh dikujt.

TMK-në duan ta shpërbëjnë së pari duke e ristrukturuar, gjë që nënkupton zvogëlimin e numrit të zonave në tri sosh nga gjashtë sa është tash. Kjo do të thotë se sikurse komuna e Dardanës sot, po ashtu edhe ajo e Burimit nesër do të mbesin fare pa TMK. Dardana dhe Burimi janë dy komunat më të rrezikuara për shkak të planeve të Serbisë për rikolonizimin e Kosovës. Në vend të TMK-së duan ta krijojnë një të ashtuquajtur ‘forcë të sigurisë’ me më së shumti 2.500 veta me armatim të lehtë dhe nën mbikëqyrje të NATO-s. Kosova nuk do të ketë fare Ministri të Mbrojtjes dhe kjo ‘forcë e sigurisë’ do të jetë profesioniste dhe jo vullnetare, që do të thotë pa të drejtë të rekrutojë e të zhvillohet. Negociatorët kosovar e arsyetonin decentralizimin dhe ‘eksterritorialitetin’ si çmim për pavarësinë. Përderisa dy të parat përfshihen në pakon e Ahtisaarit, pavarësia as që do të përmendet. Fjala pavarësi nuk do të përmendet në këtë dokument meqë Kosova nuk do të jetë e pavarur. Duke përfillur Serbinë dhe Rusinë, Kosova do të mund të bëhet e pavarur vetëm nëse Serbia është dakord. Kësisoj del se koncesionet pa mbulesë e kanë dëmtuar jashtëzakonisht shumë Kosovën duke e forcuar dhe zgjeruar Serbinë përbrenda Kosovës. Kundërshtimet e Serbisë përgjatë procesit negociator kanë qenë për ta rritur pazarin edhe më, e assesi që atyre nuk iu kanë konvenuar ato.

[ABytyqi]

Substanca narkotike
Shkruar nga Albin Kurti
Wednesday, 31 January 2007

Për vite me radhë thanë se Kosova do të bëhet e pavarur vitin e ardhshëm. Vitin e kaluar thanë se Kosova do të bëhet e pavarur deri në fund të vitit. Në fund të vitit të kaluar thanë se Kosova do të bëhet e pavarur në fillim të këtij viti në të cilin ndodhemi tash. Thanë se duhej pritur vetëm edhe pak, vetëm edhe disa javë derisa Serbia të mbante zgjedhjet e saj. Thanë se duhet të jemi të durueshëm: Ahtisaari medoemos do ta sjell pavarësinë në paketën e tij. Më pas thanë se nuk duhet të paragjykojmë përmbajtjen e paketës, le të presim e të shohim se çfarë ka brenda thoshin. Meqë paketa megjithatë komentohej, thanë se ajo përmban substancën e shtetit. Meqë simulimi i së panjohurës nuk u eci, nisi të simulohej e paqena. Në fakt, kjo substancë kinse e shtetit është substancë narkotike, është substanca më e re narkotike. Çdo herë kur premtimit të tyre i skadon afati, ata vijnë me një premtim tjetër dhe afat tjetër. Para se rrena e tyre të zbulohet, e zëvendësojnë atë me një tjetër rrenë. Tamam kur qytetarët e përgjumur të Kosovës nisin të zgjohen, janë aty politikanët e vendit ata që vijnë me një dozë të re të një substance të re narkotike, që përkujdesen për hibernimin e vazhdueshëm të qytetarëve. Vetëm populli i fjetur i mundëson e toleron këta politikanë të cilët luksin e tyre e kanë në llogari të djersës së popullit, të cilët pozitat e tyre i kanë në llogari të pazareve fatale me tokën dhe të ardhmen e popullit. Këta politikanë u sugjerojnë qytetarëve që të shpresojnë, që të besojnë dhe që të shikojnë. Që të shpresojnë iluzionin, që të besojnë rrenat, që të shikojnë televizorin e të mos protestojnë. Demokracia e thotë të kundërtën: mos shpreso por vepro; mos beso por vepro; mos shiko por vepro. T’i luftosh negociatorët kosovar do të thotë të mbrosh veten. Ata pranojnë çkado për Kosovën për të pasur gjithçka për veten e tyre. Komuna e copëtuar e Gjilanit do ta ketë gjashtëfish më të lartë dendësinë e popullësisë sesa komuna e trefishuar territorialisht e Artanës me shumicë serbe. Fatura e shpenzimeve dhe dëmeve të këtyre politikanëve na mbetet neve. Ata s’çajnë kokën për qytetarët. Ata brengosen vetëm dhe vetëm për veten dhe rrethin e tyre. Fëmijëve të tyre nuk u mungojnë librat, veshmbathja, ushqimi, kujdesi shëndetësor dhe pushimet verore në det. Të afërmëve të tyre nuk u mungojnë bursat, vendi i punës dhe pagat e majme. Ata janë pak njerëz që kanë shumë pasuri, mu për shkak se aq shumë njerëz kanë fare pak ose aspak të mira materiale. Prandaj, ata kanë nevojë për durimin dhe heshtjen tonë, për pritjen dhe mashtrimin tonë. Prandaj, atyre nuk u bëhet vonë dhe me komoditet flasin për çlirimin, lirinë e demokracinë që na i solli bashkësia ndërkombëtare, për vullnetin e popullit që së shpejti do ta vë në vend bashkësia ndërkombëtare! Çlirimi, liria dhe demokracia që vijnë nga jashtë asnjëherë nuk janë të vërteta. Vullnetin e popullit nuk e realizon bashkësia ndërkombëtare dhe askush tjetër përveç vetë popullit. Që të realizohet vullneti i popullit, populli duhet të shndërrohet në këtë vullnet të tij. Populli nuk është diku anash ose jashtë. Populli jemi ti dhe unë, secili prej nesh, të gjithë ne. Kur ky vullnet i popullit nuk përfaqësohet dhe nuk mbrohet në institucionet e sistemit, atëherë ai duhet të artikulohet jashtë tyre, kundër tyre, për ndryshimin e tyre. Të kënaqurit janë pakicë. Të pakënaqurit janë shumicë. Të kënaqurit janë në sistem. Të pakënaqurit nuk janë të përfaqësuar. Ata duhet të dëgjohen. Andaj, ata duhet të bëhen të zëshëm. Nëpër rrugët e qyteteve dhe fshatrave të Kosovës, nëpër rrugët e lirisë. Sepse aty nis liria. Sepse ashtu nis liria.

[ABytyqi]

Burgjet e gjykatave që i vazhdojnë plumbat e policisë
Shkruar nga Albin Kurti
Friday, 11 May 2007


Më 10 shkurt të këtij viti, policia nuk e kishte sjellur tërë atë armatim në rrugën ‘Nëna Tereze’ për ta ekspozuar por për ta përdorur. Plani i tyre kriminal pati pasoja kriminale: u vranë Arben Xheladini dhe Mon Balaj (dëshmorët më të rinj të Kosovës), u plagosën 82 demonstrues, 15 u arrestuan ndërsa u rrahën e lënduan dhjetëra të tjerë. Që nga 10 shkurti i vitit 2007, UNMIK-u nuk është vetëm regjim antidemokratik dhe neokolonialist por edhe regjim terrorist. Vrasjet me paramendim të civilëve dhe mbjellja e frikës dhe panikut në masë janë dy karakteristikat themelore të terrorizmit. Që të dyja këto i kishte policia e UNMIK-ut me 10 shkurt.

Urdhëri politik ishte i Steven Schook-ut kurse urdhëri operativ i Steven Curtis. Steven Curtis dha dorëheqje në mënyrë që Steven Schook të mos jepte dorëheqje. Paraprakisht, Steven Schook e kishte njoftuar edhe Grupin Negociator, anëtarët e të cilit ishin pajtuar me planin e tij policor. Fatmir Rexhepi dha dorëheqje që të mos jepte Qeveria e Ksovës dorëheqje. Ndërkaq, Sheremet Ahmeti nuk dha dorëheqje sepse UNMIK-u donte kështu. UNMIK-u më lehtë e zëvendëson Steven Curtis sesa Sheremet Ahmetin në të cilin ka investuar shtatë vjet. Ndonëse Sheremet Ahmeti ishte vartës i Steven Curtis, ai ishte investim më i madh dhe më afatgjatë i UNMIK-ut se Steven Curtis.

Leja për vrasjen e demonstruesve me 10 shkurt u pasua me lejen për ikjen e vrasësve. Tash, duke u përpjekur që ta zbusin këtë disi, burgimin tim e zëvendësuan me arrest shtëpiak rigoroz. Duke qenë se regjimi në Kosovë nuk po mundet të ndikojë në mua, ai do që unë të mos ndikoj në Kosovë.

Vazhdimi i paraburgimit është vetë dënimi. Burgjet e gjykatës janë vazhdimësi e plumbave të policisë. Edhe 30 ditë, edhe 60 ditë, edhe 30 ditë të tjera, e kështu me radhë, tamam si natyra e UNMIK-ut. Gjykata asnjëherë nuk merrej me veprimet e mia në të kaluarën por me spekulimet për veprimet e mia në të ardhmen. Jo me atë që bëra por me atë që mund të bëj. Nuk merrej me veprimet e mia por me karakterin tim. E unë, merresha me karakterin e gjykatës që është tërësisht politik. Për ta shpjeguar situatën e tyre dhe atë të Kosovës.

Për vazhdimet e rregullta dhe arbitrare të paraburgimit i përdornin disa gjoja-arsyetime:

Thanë që nuk bën të më lirojnë meqë unë do të mund të ikja nga Kosova. Sikur të ishin të bindur që do të ikja nga Kosova me siguri do të më lironin. Halli i tyre është se unë do të mbetem në Kosovë.
Thanë se do të mund ta përsërisja veprën. Unë nuk jam fajtor për atë që kam bërë. Do të isha fajtor sikur të mos e bëja atë që bëra. Dhe, për shkak se nuk ka ndryshim rrethanash dhe sistemi, do të jem fajtor pikërisht nëse nuk e përsëris veprën.
Thanë se do të mund t’i frikësoja dëshmitarët. Janë dëshimtarët ata që janë të frikshëm: policët ndërkombëtar të 10 shkurtit që janë ose vrasës ose bashkëpjesmarrës në vrasje.

Unë nuk jam mbrojtur në gjykatë por kam përfaqësuar veten duke sulmuar UNMIK-un. Ahmet Hasolli nuk është avokat i imi siç po thuhet nëpër media. Ai është caktuar nga gjykata. Pra, Ahmet Hasolli është zgjedhje e gjyqit, gjithnjë të papranueshëm për mua, dhe jo zgjedhje e imja. Dokrrat e tij për kinse objektivitetin e gjykatës dëshmojnë se jo vetëm juridikisht por edhe praktikisht ai është avokat i gjykatës dhe jo imi.

Gjykatat e UNMIK-ut nuk udhëhiqen nga sundimi i ligjit por nga sundimtarët e ligjit. Viktima të tyre janë edhe shumë luftëtarë të shquar të UÇK-së të cilët ata i mbajnë peng. Rasti më skandaloz është ai i komandantit Naser Shatri i cili vuan dënimin e shqiptuar 16 vjet më parë nga gjykatat e Serbisë.

Unë s’kam nevojë dhe as respekt për drejtësinë e këtyre gjykatave politike. Gjykatat politike kanë nevojë për drejtësi. Jam plotësisht indiferent ndaj vendimeve të gjykatës dhe nuk i përfilli ato. Gjykatat që s’janë të pavarura s’kanë se si të jenë të drejta. Pavarësisht prej tyre dhe vendimeve të tyre unë do të vazhdoj aktivitetin politik në Lëvizjen VETËVENDOSJE! e cila është e vetmja opozitë e vërtetë dhe e vetmja opozitë që ka kuptim në Kosovë. Aktualisht gjashtë aktivistë të Lëvizjes sonë (Sali Zyba, Frashër Krasniqi, Zgjim Hyseni, Arbnor Dehari, Hasan Hajdari dhe Blerim Maçastena) ndodhen nëpër burgjet e UNMIK-ut. Ata janë vetëm njëri prej treguesve të panumërt të shtypjes në Kosovë.

Demonstruesi i cili me 10 shkurt u arrestua nga karabinierët përderisa thërriste VETËVENDOSJE! është dëshmi se në Kosovë ka liri të shprehjes atëherë kur nuk thua VETËVENDOSJE!. Dhe, se ka liri të lëvizjes vetëm para televizorit për t’i dëgjuar gënjeshtrat e negociatorëve. Liria e lëvizjes vlen brenda në shtëpi dhe jo në rrugë. Mirëpo, mu në rrugë është liria, liria që duhet ta marrim.