Albin Kurti (1975 - )

[ABytyqi]

Keqkuptimi
Shkruar nga Albin Kurti
Wednesday, 25 October 2006


Muaj më parë, Grupi i Kontaktit dhe politikanë të ndryshëm ndërkombëtar, e shpikën frazën: ’nuk ka ndarje të Kosovës’. Asnjëri asnjëherë nuk e shpjegoi nëse e ka fjalën për mosndarje të Kosovës nga Serbia apo për mosndarje të Kosovës. Edhe nëse është rasti i dytë, asnjëri asnjëherë nuk e shpjegoi se çfarë e kanë ndërmend të bëjnë për ta parandaluar ndarjen e Kosovës. Në fakt, nuk është fare rasti i dytë; është rasti i parë: ata nuk duan që Kosova të ndahet nga Serbia. Konteksti i deklaratave të Grupit të Kontaktit dhe politikanëve ndërkombëtar të afërt me ta e shpërfaq qartë se cili është kuptimi i shprehjes ’nuk ka ndarje të Kosovës’. Këto deklarata paevitueshëm i referohen Rezoltës 1244. Rezoluta 1244 është themeli dhe esenca e këtyre deklaratave që përmbajnë frazën ’shpresëdhënëse’ për mosndarjen e Kosovës. Rezoluta 1244, kundër së cilës patëm protestuar qysh më 10 qershor 2004, e pranon dhe afirmon integritetin territorial të ish Jugosllavisë (tash Serbisë) dhe rrjedhimisht konsideron se kufiri i Kosovës me Serbinë është vetëm kufi administrativ i përkohshëm. Rezoluta 1244 është baza e sistemit politik dhe institucional në Kosovë të cilin e njohim si UNMIK. Mirëpo, kjo rezolutë është edhe më shumë se kaq. Ajo është misioni i këtij sistemi politik. UNMIK-u është themeluar nga Rezoluta 1244 por njëkohësisht edhe misioni i tij është përmbushja e kësaj Rezolute e cila për Kosovën parasheh vetëm autonomi substanciale, që do të thotë, autonomi substanciale në kuadër të Serbisë. (Sigurisht që kjo edhe është arsyeja që bota politike e cila merret me neve e toleron Kushtetutën e re të Serbisë!) Pra, Rezoluta 1244 duke qenë projekt politik – përveçse themel i sistemit që sundon e administron me Kosovën – imponon që UNMIK-u (bashkë me IPVQ-të të cilat i mban nën sqetull) të jenë mënyra se si Rezoluta 1244 e realizon veten e saj. Kurrfarë deklarate e Grupit të Kontaktit apo e emisarëvë të shteteve e faktorëve të rëndësishëm ndërkombëtar nuk del jashtë kësaj kornize. Fundja, Rezoluta 1244 është veçse kompromis politik i vetë atyre.

E gjithë kjo nuk do të thotë që Grupi i Kontaktit dhe të tjerë politikanë e diplomatë ndërkombëtar nuk e dinë se në Kosovë po keqkuptohen. Përkundrazi. Ata e dinë shumë mirë se deklaratat e tyre keqkuptohen në Kosovë dhe bile pikërisht ky është qëllimi i tyre. Keqkuptimi është i paramenduar. Po qe se kosovarët do t’i lexonin e kuptonin drejt qëndrimet dhe pikëpamjet ndërkombëtare ata do të zgjoheshin përnjëherë dhe do të ngriteshin menjëherë. Kësisoj, duke u keqkuptuar deklaratat ndërtohet një ambiguitet artificial: në njërën anë kuptimi i vërtetë objektiv dhe në anën tjetër keqkuptimi real subjektiv. Dhe, mu ky ’ambiguitet’ mandej e mirëmban mundësinë e keqkuptimit. Çështja e cila shtrohet para nesh nuk është kjo mundësia e keqkuptimit të cilën e ushqen ’ambiguiteti’ dhe as vetë mundësia për ’ambiguitet’ por origjina e tij. Nëse mundësia e keqkuptimit e përbën ’ambiguitetin’ dhe bëhet kushti i tij ashtu sikurse që etablimi dhe potencimi i ’ambiguitetit’ e aludon dhe nënkupton mundësinë e keqkuptimit, ajo që ende mungon në këtë shtjellim është teza për zanafillën e gjithë kësaj. Origjina besoj se ndodhet te politikanët e sotëm të Kosovës të cilët janë veçse përsëritje e gjesteve politike që nisën me fillimin e viteve të 90-ta dhe të cilat tani edhe faktorët ndërkombëtar po i shfrytëzojnë. Zaten, pse të imagjinojnë kur mund të kopjojnë?! Tash 16 vjet përpëlitja politike në Kosovë buron nga nevoja e pështirë për mashtrimin e popullit me premtime e shpresa që do ta zbusnin atë: duhet gjetur medoemos metodat që njerëzit të mbahen optimistë në mënyrë që ata të durojnë, në mënyrë që ata të heshtin. Janë politikanët kosovar ata që e përsërisin shumë më shpesh se Shkurte Fejza refrenin ’jo nuk ndahet Mitrovica!’. Madje, kur ata e thonë këtë, efekti është i kundërt: përderisa kënga e Shkurte Fejzës është mobilizuese, fraza e tyre është letargjike.

Dëmi i deklaratës për mosndarjen e Kosovës nuk konsiston vetëm në keqkuptimin që më tutje sajon iluzione por edhe në faktin se njëherë kur keqkuptohet kjo deklaratë atëherë edhe aludohet se Kosova nuk është e ndarë. Thuhet se ‘nuk do të ndahet Kosova’ duke pohuar kështu në mënyrë të tërthortë se ajo nuk është e ndarë. E dihet që jo vetëm veriu i Kosovës por edhe enklavat gjithandej nëpër Kosovë janë të ndara nga pjesa tjetër e Kosovës në kuptimin territorial, politik, administrativ dhe institucional. Ndarja nuk është e plotë vetëm në masën në të cilën kufijtë nuk janë të qartë. Pra, Kosova është e ndarë përbrenda dhe nuk duan ta lejojnë të ndahet nga Serbia. E kundërta është e drejtë: Kosova duhet të bashkohet përbrenda dhe të ndahet nga Serbia. Si? Duke ndalur negociatat e demaskuar negociatorët dhe mbi të gjitha duke mos lejuar realizimin e decentralizimit. Meqenëse decentralizimi e zgjeron dhe përforcon Serbinë në Kosovë duke e copëtuar këtë të fundit, ai gjithsesi sjell luftëra e gjakderdhje të reja. Andaj, nuk ka patriotizëm dhe humanizëm më të madh sot në Kosovë sesa të angazhohesh kundër decentralizimit. Vetëm atëherë shprehja ‘nuk ka ndarje të Kosovës’ do ta fitonte kuptimin që na e thotë vullneti e na e do interesi ynë.

[ABytyqi]

Pasojat që do të na mbijetojnë edhe vetë neve
Shkruar nga Albin Kurti
Wednesday, 01 November 2006

Decentralizimi po e shndërron konfliktin njëshekullor ndërmjet vullnetit të popullit shqiptar të Kosovës për liri dhe aspiratave hegjemoniste të Serbisë në konflikt etnik shqiptaro-serb duke përgatitur terrenin për ndarjen e Kosovës si zgjidhje të vetme. ‘Eksterritorialiteti’ i kishave e manastireve ortodokse shkon edhe një hap më tutje: ia shton konfliktit dimensionin fetar, duke mundësuar përjetësimin e tij. Pikërisht ky është kuptimi i deklaratës së Koshtunicës të bërë më 28 qershor 2006 për Kosovën si ‘Jerusalem serb’. Natyrisht që Kosova nuk është ‘Jerusalem serb’. Deklarata e Koshtunicës edhe ashtu nuk paraqet konstatim të realitetit aq sa shpërfaq projektin e Serbisë pas periudhës së Milosheviqit. Dikur Milosheviqi e donte Kosovën por, siç dihet, e donte atë pa shqiptarë. Mbi një milion shqiptarë u dëbuan nga shtëpitë e tyre nga viti 1998 e deri në mbarim të luftës ndërkaq, sipas një raporti të vitit 2001 të organizatës Human Rights Watch, 862.979 shqiptarë u deportuan jashtë Kosovës vetëm në pranverën e vitit 1999. Meqë përsëritja e fazës së vonshme të Milosheviqit tash për tash s’është e mundur, Koshtunica po e përsërit fazën e tij të hershme. Po e ringjall mitin serb për Kosovën në mënyrë që ta homogjenizojë edhe njëherë popullin e shoqërinë serbe kundër shqiptarëve të Kosovës. Duke uzurpuar ‘trashëgiminë kulturore ortodokse’ të Kosovës përmes negociatorëve kosovar të cilët pranuan që ajo të quhet serbe, ai po e sendërton motivin për agresionin e ri të Serbisë në Kosovë. Mbase pretekstin do ta ketë po atë të Milosheviqit, duke pasur mundësinë e zgjedhjes: ta përsërisë Kosovën e fundit të viteve të ‘80-ta (mbrojtjen e serbëve të rrezikuar në Kosovë) ose Bosnjen e vitit 1992 (vrasjen e ndonjë prifti serb). Këta politikanë negociator nga Kosova, që e kanë shitur shpirtin në Vjenë, i dhanë një kontribut të jashtëzakonshëm Koshtunicës që Kosovën ta paraqesë si një djep serb në të cilin përkundet një fëmijë i huaj. Xhamiat në Kosovë nuk janë shqiptare – ato janë objekte fetare muslimane. Kurse, kishat dhe manastiret ortodokse në Kosovë u bënë serbe. Rrjedhimisht, ne shqiptarët mbesim të huaj për vendin tonë dhe hapet dera e delegjitimimit të autoktonësisë sonë, hapet dera që të na paraqesin si ardhacakë në tokën tonë. Në fakt, hapet dera që edhe njëherë të na nxjerrin jashtë nga dritarja. Në përgatitjen e ofensivës së re kundër shqiptarëve Koshtunica, për dallim nga Milosheviqi, megjithatë, është më i kujdesshëm. Ai nuk do që në këtë ndërmarrje të tij të ballafaqohet me faktorët e rëndësishëm ndërkombëtar. Andaj, ai kujdeset që projektet e Serbisë të miratohen së pari në UNMIK, i cili më pas nëpërmjet IPVQ-ve i bën ato projekte të Kosovës. Kësisoj, projektet e Serbisë kundër Kosovës bëhen projekte të vetë Kosovës! Edhe nëse pas agresionit të ri kundër Kosovës Serbia nuk arrin që t’i dëbojë shqiptarët nga Kosova, ajo po sigurohet se Kosovën po e shndërron në një fushëbetejë të amshmueshme ku asnjëherë nuk do të ketë paqe. Pra, në një ‘Jerusalem situatë’. Zonat qindrahektarëshe përreth objekteve fetare ortodokse ku shqiptarët praktikisht nuk do të kenë qasje ndërsa serbët do të organizojnë pelegrinazhe, do t’ua garantojnë atyre këtë përjetësim të konfliktit. Komunat e reja me shumicë serbe që bashkohen në entitet autonom ndërkohë që motërzohen me komunat në Serbi, po ashtu garantojnë që Kosova të shndërrohet në një Palestinë kurse Evropa ta fitojë Lindjen e saj të Mesme. Nëse decentralizimi kryekëput ka për synim gllabërimin e territoreve brenda Kosovës nga Serbia, ‘eksterritorialiteti’ ka për qëllim përvetësimin serb të historisë së Kosovës drejt realizimit përfundimtar të planeve ekspansioniste të Serbisë në të ardhmen. Decentralizimi është hapsinor: Kosovës ia rrëmben territorin. ‘Eksterritorialiteti’ është kohor: Kosovës ia tjetërson të kalurën për t’ia rrezikuar të ardhmen. Pasojat e ‘eksterritorialitetit’ do të jenë më afatgjata edhe se ato të decentralizimit. Nëse lejojmë të realizohen edhe vetëm ato plane të Serbisë të cilat i pranoi Ekipi Negociator i Kosovës, atëherë mbesat e nipat tanë në Kosovë do të jenë duke hedhur gurë nëpër demonstrata. Aktualisht thuhet se serbët në Kosovë janë pakicë dhe se ka enklava serbe. Decentralizimi krijon enkalava shqiptare brenda komunave të reja serbe dhe i shndërron shqiptarët aty në pakicë. Se çfarë do të ngjajë me pakicën shqiptare në komunat e reja serbe, veriu i Mitrovicës është dëshmi. 11 shqiptarë u vranë në natën ndërmjet 3 e 4 shkurtit të vitit 2000 para syve të KFOR-it francez e policisë së UNMIK-ut dhe 11.364 të tjerë u dëbuan prej atje vetëm gjatë muajit shkurt të atij viti. Manastiri i Deçanit është dëshmi se çka do të ngjajë me zonat ‘eksterritoriale’. Nuk do të lejohen hulumtime shkencore e gërmime arkeologjike, nuk do të lejohet funksionimi i ndërmarrjeve shoqërore dhe as privatizimi i tyre, do të bllokohet prona private dhe aktivitetet ekonomike e ndërtimore, do të pamundësohet liria e lëvizjes dhe qetas do të sajohen kushtet për kthimin masiv e të organizuar të serbëve atje ku ata asnjëherë s’kishin kurrfarë pronash. Zonat e veçanta praktikisht do të paraqesin zona eksterritoriale që në kuptimin administrativ e institucional do të ndodhen jashtë Kosovës, por që nuk emërtohen si të tilla në kuptimin legal e juridik, meqë Kosova nuk është shtet dhe s’ka sovranitet. Flitet për mbrojtjen e trashëgimisë kulturore por nuk flitet fare për mbrojtjen e monumenteve antike në Kosovë. Nuk bëhet fjalë as për mbrojtjen e kishave katolike dhe as të xhamive. Dihet se vetëm gjatë luftës së fundit 200 xhami, nga 600 sosh sa ishin në Kosovë, u shkatërruan në mënyrë sistematike. Në Vjenë, flasin për mbrojtjen vetëm dhe vetëm të objekteve fetare ortodokse. Në fakt, kjo nuk është çështje mbrojtjeje por sulmi. Po sulmohet kultura dhe historia e Kosovës para se të sulmohet sërish një popull i tërë. Mohimi i vullnetit tonë po pasohet nga mohimi gradual por i sigurtë i territorit që e banojmë dhe mohimi i traditës dhe të kaluarës sonë që e trashëguam nga të parët tanë. E gjithë kjo para se të na mohohet përsëri edhe ekzistenca. Të presësh do të thotë të presësh vdekjen.

[ABytyqi]

Ahtisaari – kjo biletë për decentralizim
Shkruar nga Albin Kurti
Sunday, 05 November 2006


Substanca që na e ofron Ahtisaari është substancë e autonomisë dhe kurrsesi e pavarësisë. Substanca e pavarësisë është sovraniteti. Këtë nuk do të na e japin, para së gjithash, sepse askush askujt nuk i jep sovranitet. Sovran bëhesh, nuk të bëjnë. Më pas, të tjerët mund të të njohin si sovran meqë asisoj e bëjnë njohjen e realitetit, mirëpo jo edhe të të bëjnë sovran. Propozimi i Ahtisaarit është veçse qartësimi i përmbajtjes së asaj që në Rezolutën 1244 është emërtuar si autonomi substanciale. Propozimi i Ahtisaarit, thelbi i të cilit u bë publik në shtypin kosovar, nuk e ka avansuar pozitën e Kosovës dhe as nuk ka bërë përcaktim të ri të statusit të Kosovës. Nëse Kosova s’kishte status deri më tani atëherë ajo nuk do të ketë as pas Ahtisaarit. Në të vërtetë, Kosova gjithmonë kishte status dhe vazhdon edhe sot e kësaj dite të ketë një të tillë. Ishte dhe është kjo autonomia substanciale. Pra, Ahtisaari na e ka sjellur atë që Shqiptar Oseku e ka quajtur ‘Rri qysh je!’. Megjithatë, nëse ky është kuptimi i propozimit të Ahtisaarit, atëherë cili është qëllimi i tij? Pse i gjithë ky mundim atëherë? Sigurisht që status quo-ja, e cila është status quo për njerëzit në pushtet dhe bëhet në kurriz të popullit, ka nevojë për ushqim të vazhdueshëm për të mbetur e tillë. Mirëpo, a ka edhe diçka më shumë këtu? Ka edhe më shumë. Dhe, kjo më shumë është më keq. Duan që të krijohet përshtypja se u caktua statusi në mënyrë që të fillojë realizimi i decentralizimit në terren. Nuk është decentralizimi mjet për të arritur te statusi i Kosovës por anasjelltas. Statusi i Kosovës, pra edhe ky ‘përcaktim’ i Ahtisaarit tash, është mjeti për të arritur te decentralizimi. Fatmir Sejdiu tash së voni pat deklaruar se decentralizimi është bileta për pavarësi. E vërteta është se ‘përcaktimi’ i statusit është bileta për decentralizimin. Decentralizimi është më i rëndësishëm sesa vetë statusi. Kryesuesi i delegacionit të Serbisë për negociatat e Vjenës, Slobodan Samarxhiq, në pyetjen e bërë para gati dy vjetëve mbi atë se cili do të jetë statusi i Kosovës, pat deklaruar se kjo çështje për të është e qartë: statusi i Kosovës do të jetë decentralizimi! Decentralizimi është i mundur vetëm gjersa nuk kemi sovranitet dhe duke na munguar ai. Propozimet, qëndrimet dhe vendimet që vijnë nga jashtë, përfshirë këtu edhe këtë të Ahtisaarit, do ta kamuflojnë mungesën e sovranitetit por jo edhe ta plotësojnë atë. Mungesa e sovranitetit është kushti dhe mundësia e copëtimit të Kosovës nëpërmjet decentralizimit. Vetëm duke qenë në burg e të lidhur mund të na coptojnë. Në liri do të dalim të gjymtë. Nëse do të dalim.

Propozimi i Ahtisaarit nuk ishte fare i papritur. Atëherë kur pret prej të tjerëve nuk të vijnë gjëra të mira. Fakti se presim (prej tij) është i mjaftueshëm për të na ardhur të këqijat (jo vetëm prej tij). Përkundër kësaj, prej politikanëve të institucioneve të defaktorizuara të Kosovës, Ahtisaari përherë lexohej si një sferë e kristaltë e falltores. Ata janë spektatorë të papërmirësueshëm dhe të këtillë duan t’i bëjnë edhe qytetarët, të cilët me atë rast do të ishin edhe spektatorë të spektatorëve. Që spektakli është tragjedi e garanton fakti se negociatat me Serbinë – e cila ka të kaluar kriminale në Kosovë dhe projekte kriminale për Kosovën – bazohen në Rezolutën 1244. Në njërën anë, kjo rezolutë ia njeh nominalisht sovranitetin Jugosllavisë (tash Serbisë) mbi Kosovën duke mos marrur fare në konsideratë vullnetin, interesat dhe historinë e popullit vendas, ndërsa në anën tjetër për Kosovën parasheh vetëm autonomi substanciale.

Ndonëse Kuvendi i Kosovës nuk po e shpall pavarësinë, këtë gjë në Kosovë po e bëjnë analistët nëpër gazeta. Mirëpo, ata mu këtë propozim të Ahtisaarit po e quajnë pavarësi! Në fakt, ata çdo propozim që do të vie nga ai do ta quajnë pavarësi, pavarësisht përmbajtjes. Sepse, asisoj, kontribuojnë në ndërmarrjen e politikës zyrtare që qytetarëve të mos iu dalë gjumi dhe ata të vazhdojnë me ritualin e konferencave, seminareve e donacioneve. Pra, bëhet fjalë për njerëz që gjithsesi u konvenon kjo gjendje aktuale në të cilën edhe ata po pasurohen edhe pse jo aq sa politikanët. Ata janë bërë zëdhënësit e Ahtisaarit por edhe ndërtuesit e njëfarë legjitimiteti indirekt të tij në Kosovë.

Kosovarët munden edhe ta festojnë pavarësinë që nuk është. Sikurse që festuan për TMK-në atëherë kur u demilitarizua UÇK-ja. Festohej çarmatosja! Të mashtruarit festonin humbjen të cilës kësisoj ia zgjasnin jetën. Me emra të paqenë emërtoheshin gjëra të paqena. Madje, anëtarë të qeverisë së Kosovës tashmë kanë paralajmëruar karnevalin e radhës në Kosovë me shpenzime marramendëse ashtu që nën tingujt kumbues të muzikës dhe buzëqeshjen vezulluese të këngëtarëve të trumbetohet Kosova e pavarur anipse pavarësia s’do të figurojë askund. Shqetësimeve të qytetarëve politikanët vendas do t’iu përgjigjen me keqinterpretime të termave që burojnë nga propozimi i Ahtisaarit. Ata do thonë: po, kemi ushtri por ajo do të quhet ‘Kosovo Security Force’; po, kemi Ministri të Mbrojtjes por ajo do të quhet ‘Civilian Led Organization’; po, do të kemi pavarësi por ajo vetëm përkohësisht emrin nuk do ta ketë të tillë! Konceptet dhe idetë e Ahtisaarit do të betonohen nga Grupi i Kontaktit dhe më pas nga KS i OKB-së. Kuptimi i tyre është i qartë por këtu në Kosovë atyre do t’iu mveshen domethënie të paqena për t’i zbutur njerëzit dhe për ta amortizuar pakënaqësinë e tyre. Zaten, së paku tash 17 vjet na kanë mësuar që gjërat të mos i quajmë me emrat e tyre të vërtetë por edhe të mos i përmendim fare disa shprehje të cilat janë shumë adekuate për realitetin. Andaj, kur ne aktivistët e Lëvizjes VETËVENDOSJE! flasim për revolucionin apo kolaboracionistët aq shumë njerëz vazhdojnë të trishtohen. Propozimit të Ahtisaarit, i cili në instanca më të larta ndërkombëtare do të jetë i ndryshuar veçse joesencialisht dhe me atë rast patjetër për të keq, do të përfundojë si pjesë e Rezolutës së re të vjetër të KS të OKB-së. Realizimi konkret i kësaj do të sjellë deri te beteja e interpretimit të termave dhe koncepteve e cila për Kosovën është e humbur ende pa filluar. Kur do të fillojë sajimi i ‘Ministrisë’ së ‘Mbrojtjes’ do të shihet ajo që dihej: kjo ministri do të jetë ashtu siç edhe quhet: vetëm një ‘Organizatë me Udhëheqje Civile’ nën kontrollin e misionit të ardhshëm ndërkombëtar. Nuk kanë se si të na sundojnë nëse ne nuk mashtrohemi. Përvoja dhe analiza racionale qartazi na i shpërfaq mashtruesit dhe përgatitjen e mashtrimit që s’duhet të ngjajë.

[ABytyqi]

Korruptimi i antikorrupsionit
Shkruar nga Albin Kurti
Wednesday, 08 November 2006


Posaçërisht gjatë këtyre dy viteve të fundit në Kosovë, tema për të cilën aq shumë është folur dhe aq pak është vepruar sigurisht se ka qenë korrupsioni. Asnjëra nga këto s’ishte e rastësishme. Zhurma për të dhe mosluftimi i tij ishin të paramenduara. Nuk ka dyshim që, ku më shumë e ku më pak, te ne ka korrupsion në të gjitha nivelet e institucioneve dhe subjekteve politike si dhe në të gjitha kuptimet e kësaj fjale. Mirëpo, bërja prioritet e trajtimit të dukurisë së korrupsionit dhe mënyra e këtij trajtimi janë të sponzoruara. Sa më shumë që duhej të ngjitej në agjendën politike çështja e statusit të Kosovës dhe ajo e decentralizimit të saj, aq më lart, paralelisht me këtë, në agjendën civile dhe publike ngjitej llafosja rreth korrupsionit nëpërmjet mediave, analistëve dhe OJQ-ve të ndryshme të cilat më parë se u përgjigjen nevojave të qytetarëve implementojnë politikat e donatorëve. Vetë ky luftim i korrupsionit është i korruptuar. Madje edhe bizar. Më së shumti fushata kundër korrupsionit ka bërë vetë pushteti. Kujtoni konferencat e UNMIK-ut apo spotet televizive dhe billboard-at e KFOR-it që rregullisht e sulmojnë korrupsionin në mënyrë të përgjithësuar dhe abstrakte. Efekti është lehtë i parashikueshëm: vetëm sa popullarizohet fjala korrupsion dhe fajësohet kolektivisht popullata vendase e cila realisht nuk është e përfaqësuar nga institucionet ‘vendase’ të cilat janë krijuar dhe dirigjohen nga UNMIK-u. Lufta kundër korrupsionit asnjëherë nuk fiton përmbajtje konkrete anipse gjyqësia dhe policia janë pjesë e shtyllës së parë të UNMIK-ut, pra të atij që kinse zotohet për zero tolerancë kundër korrupsionit. Në të vërtetë, mu te ky fakt është problemi. Gjyqësia nuk është e pavarur dhe së bashku me policinë është instrument i rëndësishëm i ushtrimit të pushtetit të UNMIK-ut. Në vend se drejtpërdrejt të individualizohet fajësia, ajo në mënyrë të tërthortë i mveshet një populli të tërë i cili cytet drejt vetëfajësimit dhe përçmimit të vetes, natyrisht, për t’u zbrapsur nga kërkesat legjitime dhe të natyrshme të tij. Mohimi i lirisë kolektive të një populli imponon trajtimin kolektiv të popullit nga mohuesi i lirisë së tij. Pra, ngjan totalizimi i karakterit të këtij trajtimi denigrues, hegjemonia e tij. Jo vetëm kaq. Duke bërë fushata kundër korrupsionit, pushteti ndërkombëtar në Kosovë krijon përshtypjen se ai vetë nuk është i korruptuar, e shmang vëmendjen nga liria e sovraniteti nga të cilat ne fundamentalisht jemi të privuar dhe njëkohësisht i bën shënjestër IPVQ-të e veçanërisht krerët e saj të cilëve kësisoj ua zgjat dhe rrit shantazhimin. Fatura mandej paguhet me dëgjueshmëri dhe servilitet politik të këtyre të fundit. Motivet e korrupsionit edhe mund të jenë financiare por tolerimi ishte dhe është përherë politik. Ruhen të ashtuquajturat siguri publike dhe stabilitet politik që bëjnë reprodukimin e marrëdhënieve aktuale të fuqisë dhe ngrisin soliditetin e sistemit politik ekzistues, piramida masive autoritare e të cilit vazhdohet me piramida të vockëla autoritare kosovare. Më tutje, këto struktura autoritare të partive politike dhe jo vetëm të tyre paraqesin infrastrukturën e përsosur të zgjerimit të korrupsionit. Asisoj, këto struktura përforcohen në stërkeqjen e tyre në raport me degradimin social dhe ekonomik të popullatës e cila, duke qenë gjithnjë blerësi i fundit, me nxitim varfërohet. Dihet që shërbimet e mjera publike në Kosovë edhe ashtu tashmë i janë lënë të varfërve dhe të papunëve që përbëjnë shumicën absolute të qytetarëve të Kosovës – të tjerët punët i kryejnë ndryshe. Niveli hierarkik në strukturat e këtilla shndërrohet në tregues të saktë të shkallës së korrupsionit. Në majat e hierarkive kosovare korrupsioni bëhet partneritet vendor-ndërkombëtar, gjithnjë e më i padukshëm dhe i paqasshëm, ndonëse përmasa e pasojës që shkakton bëhet më marramendëse dhe më rrënuese se kurrë më parë.

Edhe në këtë aspekt situata është tipike koloniale. Devijimet eventuale më parë janë rrjedhojë e përpjekjeve kamufluese sesa e dallimeve objektive strukturore. Korrupsioni në institucionet e sistemit është i pandashëm nga karakteri antidemokratik i regjimit të UNMIK-ut i cili i ka sajuar dhe i kontrollon këto institucione. Këta njerëz në radhë të parë janë të korruptuar meqë kryesojnë me vetëdije institucione e mekanizma kundërpopullor, që qytetarëve sipas përkufizimit nuk ia përfaqësojnë vullnetin e nuk ia mbrojnë interesat. Ulja nëpër ato karrige përkufizon shumëçka në mos gjithçka. Funksionimi i korruptuar është veçse rrjedhim i themeleve të korruptuara. Konsolidimi i brendshëm negativ i sistemit që realizohet edhe nëpërmjet zgjerimit të valles së korrupsionit përcjellet pashmangshëm me largimin e sistemit si të tillë nga populli. Natyrisht, drejt ballafaqimit të pashmangshëm frontal të këtyre atëherë kur kontrasti shndërrohet në përjashtim të ndërsjelltë.

[ABytyqi]

E Keqja
Shkruar nga Albin Kurti
Wednesday, 15 November 2006


Si bëhet që e keqja në Kosovë nuk është lajm? Në Kosovë njëmend ka më shumë autocensurë në këtë kinsedemokraci sesa cenzurë në atë kinsesocializëm, mirëpo, a thua ky shpjegim është shterrues? Pra, a është duke u ndrydhur e vërteta kur ajo është e keqe apo ka edhe diç më shumë se kaq? Ose, a është kuptimi i mediave kosovare i reduktueshëm vetëm në përshtatjen e tyre të pambarim? Nëse vrojtohen me vëmendje proceset politike në Kosovën e pasluftës vërehet se ka një esencë tjetër këtu, një imanencë që i përvidhet suksesshëm analizave sipërfaqësore. Jo vetëm që në Kosovë ndrydhet një fakt i keq por e keqja nuk paraqitet dhe nuk transmetohet meqë thjesht nuk duket. Dhe, nuk duket e nuk shihet jo meqë është e padukshme por meqë është gjigante. Ngjashëm sikurse atëherë kur syri i njeriut i afrohet tepër shumë një objekti të cilin s’e dallon dot më. E mjegulluar është jo vetëm ajo që mezi shquhet në horizont por edhe ajo që i bëhet ekskluzive shikimit tonë për ta mbyllur atë, edhe ajo gjë tërësia dhe thelbi i së cilës i reziston efektshëm përthekimit nga shqisa jonë e të parit.

E keqja më e madhe në Kosovë është që e keqja nuk është ngjarje. E keqja është veçse një proces i gjerë, i qetë dhe i thellë. Duke mos qenë ngjarje, e keqja mbetet e pavërejtshme, tërësisht normale dhe madje e natyralizuar. Njerëzit nuk informohen për të meqë nuk ka më sasi informacioni aty. Kur dikush thotë se dielli lindi sot, këtu padyshim që sasia e informacionit është zero. Sasia e informacionit qëndron në proporcion të zhdrejtë me gjasën. Ngjarja që nuk përcjellet prej mediave është vlerësuar paraprakisht të mos ketë qenë e tillë. Rrjedhimisht, ngjarja mbetet e pashquar; ajo nuk është e dallueshme. Ose, më saktë, është aq e shpeshtë dhe e zakonshme saqë nuk është. Ajo është kudo andaj nuk është askund. Megjithatë, mediat tona mbushin eterin dhe faqet e tyre edhe me atë që trumbetohet të jetë denoncim i të këqijave. Mbase mu tani është momenti për ta bërë dallimin kualitativ ndërmjet të këqijave dhe të Keqes. Të këqijat (e vockëla) janë vetëm manifestime të papërsosurisë eventuale të së Keqes themeltare. Ato shumë rrallë arrijnë të diferencohen nga shtrati që paraqet të Keqen. Dhe, mu këto janë ato të këqijat që identifikohen por menjëherë ndrydhen nëpër mediat tona. Shtrati i lumit nëntokësor mbetet i paprekur dhe i pacenuar. Aty-këtu ndonjë shpërthim i burimit në sipërfaqe sanohet duke u maskuar. Pra, mund të flasim për të Keqen dhe të këqijat. Të këqijat vijnë nga e Keqja por për ato kryesisht nuk raportohet fare. Nëse nuk injorohen ose fashiten dot, atëherë kamuflohen. Të këqijat të cilat e afirmojnë atë që maskojnë (të Keqen), janë tregues se e Keqja nuk e ka të pafundme homogjenitetin dhe kohezionin e saj, se ajo nuk është solide sikurse një monolit. Edhe nëse nuk arrijnë të kamuflohen të këqijat kjo ende nuk flet shumë. Fundja, mënyra më e mirë për t’u mbrojtur e Keqja është duke u marrur vetëm me të këqijat, duke i problematizuar vetëm ato. Periferia e cila nuk paraqitet si e tillë mohon ekzistencën e Qendrës.

Për mediat dhe mënyrën e tyre është thënë që lajmi i mirë është lajm i keq dhe se lajmi i keq është lajm i mirë. Mirëpo, në Kosovë situata është krejt tjetër. Duke qenë se e Keqja te ne është e gjithpranishme dhe aq e nënkuptueshme saqë mbesim përherë disi të pavetëdijshëm për të, lajmi i keq nuk është lajm i mirë. Keqësia nuk është e rrallë që të bëhet lajm – ajo është diçka me të cilën tashmë jemi mësuar të bashkëjetojmë. Për më tepër, duke mos u ballafaquar me të, qetas por sigurt gjithnjë jemi përshtatur. Në Kosovë, lajmi i keq është lajm i keq. Njëkohësisht, edhe lajmi i mirë është lajm i mirë. Pra, e mira, meqenëse është raritet, shumë lehtë bëhet lajm. Dhe, pikërisht meqë është raritet ka një prirje që ajo të fabrikohet, të shpiket, dhe njerëzit të ndjehen të kompensuar dhe më komod. Ngjarjet e mira cilësohen si të tilla edhe nga mediat dhe raportohen mjaft shpesh pasi që ato kanë probabilitet të vogël që të ndodhin. Lajmet e mira janë të shpeshta meqë ngjarjet e mira janë të rralla. Kësisoj, mediat i kemi bukur shumë të përfshira me lajme të mira për ngjarje të mira. Dhe, si rezultat i kësaj, kemi mbjellje të iluzioneve te njerëzit se situata në Kosovë është e kënaqshme dhe po shkojmë drejt një përparimi të pandalshëm. Përshtypja e përgjithshme që krijohet është ajo për qenien e një të Mire bazike. Por, kjo e Mirë ka vetëm ekzistencë subjektive që paraqet negacionin e së Keqes e cila për dallim ka një ekzistencë objektive. Mirëpo, çfarë është kjo e Keqe e cila determinon këto zhvillime te ne, e cila kushtëzon rrjedha të këtilla që i jetojmë në formë pasojash? Dhe, çka e bën të mundur këtë të Keqe mbizotëruese? Është kjo Rezoluta 1244. Ajo e ngërthen dhe i referohet dokumentit të Rambujesë që decidivisht e kërkoi demilitarizimin e UÇK-së dhe mbetjen e Kosovës pjesë të Serbisë e Jugosllavisë, me një fjalë defaktorizimin politik e ushtarak të Kosovës. Është kjo Rezolutë ajo e cila e themeloi UNMIK-un, një regjim ky antidemokratik e neokolonialist. Është kjo Rezolutë ajo që shpërfill vullnetin, interesat dhe historinë e popullit të Kosovës. Është kjo Rezolutë ajo që e pranon sovranitetin dhe integritetin territorial të Jugosllavisë (tash Serbisë) mbi Kosovën. Është kjo Rezolutë ajo që parasheh vetëm autonomi substanciale për Kosovën. Është kjo Rezolutë ajo që i bën faktorë për Kosovën të gjitha vendet e botës, prej Portorikos e deri te Kina e Rusia, përveç vetë Kosovën. Është kjo Rezolutë ajo e cila kërkon institucione të kota vendore me politikanë të korruptuar e servilë. Është kjo Rezolutë ajo e cila i hap rrugë restaurimit të Serbisë në Kosovë. Është kjo Rezolutë ajo e cila e mundëson veten e saj duke u vazhduar automatikisht dhe vetvetiu për çdo 10 qershor. Është kjo Rezolutë ajo që paraqet problemin themelor dhe problematizimi i së cilës pothuajse që nuk bëhet te ne. Dhe, është kjo Rezolutë ajo që e quajta e Keqja: një gjë e padallueshme për shkak të madhësisë së saj dhe aq kushtëzuese mbi ne për shkak të pavarësisë nga ne.

[ABytyqi]

Të presim edhe pak? Jo, falemnderit!
Shkruar nga Albin Kurti
Wednesday, 22 November 2006

Gënjeshtra në Kosovë është e vërtetë. Ajo përsëritet me përpikëri. Gënjeshtra në Kosovë nuk është vetëm politike. Ajo është politika. Politikanët aktual janë veçse kontigjencë përbrenda këtij konteksti. Ata janë simptom i kësaj gënjeshtre që ka pllakosur vendin; ata janë shprehje e pavarësisë si sugjestion që i mban të trullosur qytetarët; ata janë fetishizuesit e pavarësisë aq të largët meqë gjithmonë aq të afërt. Nuk copëtohet dot Kosova nëse vazhdimisht nuk përmendet pavarësia. Në pauzat e pavarësisë: misat dhe vipat, futbolli anglez e spanjoll, telenovelat latinoamerikane.

Mirëpo, nuk iu mjafton mashtrimi ynë. Ju duhet vetëmashtrimi ynë. Së pari na konsideruan të gjymtë, të paaftë për të qeverisur e sunduar me veten. Më pas na konsideruan të rrezikshëm edhe për veten tonë – njerëz me prirje për vetëshkatërrim kolektiv. Dhe, së fundi, duan që ne ta përbrendësojmë tërë këtë diskurs racist dhe të përfundojmë duke fajësuar e përçmuar veten tonë, duke e kërkuar vetë ne sundimin e huaj. Nuk iu mjafton mashtrimi ynë. Ju duhet vetëmashtrimi ynë. Politikanët vendas janë veçse mënyra për këtë.

Aq shumë nga ne i kanë bindur që jemi të lirë. Dhe, e kanë futur konkurrencën ndërmjet nesh si mënyrë drejt përparimit. Tash, duke mos qenë të lirë, vetëm sa është përçarë populli e është atomizuar shoqëria. E kanë mbjellur besimin se tashmë jemi çliruar. Dhe, që shteti na qenka suplement, se shteti është luks. Nuk iu mjafton joliria jonë. Ju duhet pajtimi ynë me robërinë. Duan që të mos mendojmë se shteti është nevojë për popullin tonë. Se mu shtetet dhe vetëm shtetet janë sovrane. Se sovraniteti është dëshmi e lirisë dhe garancion për të.

Mbase edhe mund ta festojnë ‘pavarësinë’. Ashtu siç festuan çarmatosjen e UÇK-së. A duhet t’i presim pasojat që të vetëdijësohemi? A duhet të shpresojmë edhe pasi që na kanë zhgënjyer? A duhet t’iu besojmë para se të na gënjejnë sërish?

Serbia i mobilizoi tre milionë e gjysmë serbë. Aprovoi në referendum kushtetutën e saj (formalisht) të re. Legjitimoi planin e saj hegjemonist për Kosovën. Në Kosovë, e njëjta çështje është bllokuar tek pesë a gjashtë veta. Në Kosovë, për të njëjtën çështje, janë bllokuar pesë a gjashtë veta.

Në kushtet kur të është mohuar liria, kur të janë shkelur të drejtat e të është përdhosur dinjiteti, ka vetëm një rrugëdalje. Të ballafaqohesh për këto. Të ballafaqohesh për liri, të drejta e dinjitet. Të ballafaqohesh me dhunuesit e këtyre. Ballafaqimi të kompenson. Ballafaqimi është e vetmja gjë që ta siguron plotninë e qenies. A nuk bëhemi qesharakë atëherë kur aq pak kemi dhe aq shumë brengosemi se çfarë do të humbasim? A nuk bëhemi të neveritshëm atëherë kur i gjithë gëzimi ynë është vetëm ai pas përshtatjes së suksesshme? A nuk bëhemi tragjikë atëherë kur ngushëllohemi duke imagjinuar se si ka mundur të jetë edhe më keq? A nuk bëhemi absurdë atëherë kur pranojmë që pambarimisht të presim vetëm edhe pak?

Padrejtësitë e mëdha dikur ishin më të vogla. Heshtja jonë i ushqeu ato. Politikanët ‘tonë’ hëngrën prej tyre. Ata jo vetëm që kishin qenë lakmiqar të uritur por edhe të pangopshëm. Ata do të kujtohen eventualisht për atë që ishin (ministra, deputetë, negociator vjenez) dhe jo për atë që bënë. Mbi të gjitha, do të kujtohen për atë që nuk e bënë. Shpresa në këta politikanë të bën të pashpresë. Kur hynë në negociata me Serbinë për të ardhmen tonë, dëshmuan se nuk përfaqësojnë vullnetin tonë. Kur lejuan koncesione marramendëse për çështjen e decentralizimit dhe ‘eksterritorialitetit’, dëshmuan se nuk i mbrojnë interesat tona. Kur politikani është batakçi, qytetari duhet të jetë politik. Kur institucionet s’janë demokratike, demonstrata është demokraci. Kosova nuk është e tyre. Kosova është e jona. Ka mbetur edhe ta marrim atë! Festo duke demonstruar. Demonstro për të festuar. 28 nëntori është dita.

[ABytyqi]

Përpëlitja
Shkruar nga Albin Kurti
Wednesday, 29 November 2006


Sigurisht që Flaka Surroi është në panik. Dhjetëra mijëra njerëz brohorisnin ‘Poshtë Grupi Negociator i Kosovës’. E, vëllau i saj, Veton Surroi, është pjesë e spikatur e atij grupi që po e tregton vullnetin e popullit të Kosovës me armikun e Kosovës, Serbinë. Kjo s’do të thotë se Veton Surroi nuk është konsistent. Përkundrazi.

Demonstrata e 28 nëntorit 2006 nuk i ka tronditur vetëm negociatorët kosovar. As vetëm ’institucionet’ e Kosovës e zyrtarët e UNMIK-ut. Pra, jo vetëm ata, luksi i të cilëve mbahet në kurriz të mirëqenies së qytetarëve që mungon dhe të cilët bëjnë pazare me Serbinë duke ngushtuar perspektivën e popullit. Ajo i ka tronditur edhe redaktorët e gazetave dhe televizioneve. Shumë prej tyre u hodhën në sulm që ta paraqesin sa më negativisht demonstratën tonë, ta stigmatizojnë e satanizojnë atë. Janë së paku dy shkaqe kryesore për këtë.

E para, ata redaktojnë si gazetarë të pakurriz që janë. Edhe nëse ndonjëri ka pasur ndonjëherë kurriz, ia kanë thyer atë pas ngjarjeve të 17 e 18 marsit të vitit 2004. Mediat u sulmuan atëbotë sepse kishin transmetuar drejtëpërdrejt të vërtetën. Në vend që të kërkohej përgjegjësia e policisë dhe KFOR-it për njëzet të vrarë dhe qindra të lënduar e plagosur, mu këto fajësonin mediat të cilat të ndrojtura kërkonin shpëtimin duke i falur pushteti e jo fitoren duke u ballafaquar me pushtetin. Dhe tash, nuk ka më nevojë që dikush t’ua tërheq vërejtjen ose t’i dënojë. Ato këtë ia bëjnë vetes së tyre. Modelohen paraprakisht konform sfidës që u vie. Sfida tretet sepse ato treten para saj. Censura e dikurshme, meqë pati sukses, tashmë u bë autocensurë. Por jo vetëm kaq. Këta gazetarë që gazeta bëjnë dhe veçse gazeta lexojnë, para çdo demonstrate me redakturat e tyre ringjallin imazhet e 17 e 18 marsit të vitit 2004 dhe retorikën diferencuese të asaj kohe. Përhapin frikë dhe flasin gjepura të tilla si ‘stabiliteti i proceseve’ paçka që këto procese s’kanë të bëjnë me demokracinë dhe kurrsesi s’janë pozitive. Pra, autocensura e tyre nuk është e heshtur, dhe, për këtë arsye, mbetet disi e pavërejtshme. Ata janë shndërruar në altoparlantë të regjimit të cilët kritikojnë rezistencën qytetare dhe jo sistemin shtypës politik. Ata fokusohen në definimin e demonstratës kundër institucioneve antipopullore e jo në servilitetin e paskrupullt të këtyre ‘institucioneve’ që janë shkaku i demonstratës. Jo secili prej këtyre redaktorëve është i vetëdijshëm për tërë këtë, mirëpo kjo pa dyshim që tashmë është gjithnjë e më e parëndësishme.

E dyta, ata redaktorë janë të afërt me vetë negociatorët kosovar dhe brenda gravitetit fatal të negociatave që po zhvillohen me Serbinë. Përmes partive politike ose drejtpërdrejt me negociatorët, ata i kanë lidhjet e tyre të interesit dhe ato farefisnore. Ja një shembull sa tipik aq qesharak. Sigurisht që Flaka Surroi është në panik. Dhjetëra mijëra njerëz brohorisnin ‘Poshtë Grupi Negociator i Kosovës’. E, vëllau i saj, Veton Surroi, është pjesë e spikatur e atij grupi që po e tregton vullnetin e popullit të Kosovës me armikun e Kosovës, Serbinë. Kjo s’do të thotë se Veton Surroi nuk është konsistent. Përkundrazi. Pikërisht Veton Surroi mundohej ta shpëtonte Jugosllavinë në fund të 80-tave e fillim të 90-tave me UJDI-n; në vitin 1993 ai i ftoi shqiptarët që të dalin në zgjedhje të Serbisë; më 15 maj 1998 u takua me Milosheviqin për t’ia mundësuar atij që shqiptarët t’i ndajë në terroristë (siç i quante ai luftëtarët e UÇK-së) dhe të tjerë para se t’ia fillonte ofensivës në fshatrat e Kosovës kundër UÇK-së; ndërkaq, në verën e vitit 1999 shkruante për fashizmin shqiptar për të fituar edhe më shumë donacione nga inxhinierët e multietnicitetit. Tash, në Riga të Letonisë, ku Serbia u pranua pa kushte në Partneritetin për Paqe, u zgjodh që nga Kosova të jetë i ftuar Veton Surroi, pikërisht ai i cili s’do ta ngriste fare zërin kundër kësaj meqë si zakonisht është tepër i preokupuar me veten e tij. Më 28 nëntor 2006, Grupi Negociator i Kosovës definitivisht pësoi shuplakë. Mirëpo, po del se Veton Surroit ajo i ka dhembur më së shumti. Andaj, Flaka Surroi e mobilizoi gazetën Koha Ditore dhe KTV-në kundër Lëvizjes VETËVENDOSJE!, kundër zgjimit popullor të së martës. Këta punëtorë të devotshëm të sistemit janë si ata nëpunësit titistë që bënin përpjekje titanike vetëm dhe vetëm që asgjë të mos ndryshojë. Ata ia përkdhelin qimen kryetarit dhe janë të egër me vartësit poshtë tyre. Ata duan të vazhdojnë t’i kenë nga dy pushime vjetore, profite e paga shumë të larta, konferenca e seminare në hotele luksoze, dhe, ndonjë pikturë të shtrenjtë në mur që ndodhet aty për t’ua interpretuar atë me graciozitet mysafirëve të rrallë. Se këta nuk duan të ndryshohet gjë e dëshmon edhe fakti se përkundër shkrimeve nëpër gazetat dhe përkundër transmetimeve nëpër televizionet e tyre që madje edhe kundërshtojnë negociatat me Serbinë dhe sidomos të tilla që denoncojnë keqpërdorimet e ministrave e deputetëve, këta esencialisht nuk duan që të ndërmerret asgjë serioze lidhur me këto. Pra, ata lejojnë që të bëhen kritika dhe demaskime në mediumet e tyre, por në thelb nuk duan ndryshime. Posaçërisht nuk i duan ata që problematizojnë fundamentalisht siç bën Lëvizja VETËVENDOSJE!, pra nuk i duan ata që duke gërmuar themelet e shtëpisë e cila assesi të ndërtohet kanë zbuluar se ato themele janë tërësisht të mbrapshta dhe se ‘shtëpia’ do të na zërë brenda. Më herët, po këta njerëz e kanë përqeshur Lëvizjen tonë atëherë kur nuk e kanë injoruar atë. Mirëpo, tanimë është e qartë se atyre kjo s’do t’iu mjaftojë. Tash, iu duhet të na luftojnë. Nëse dikur e kanë publikuar me njëfarë indiference të shtirur aktivitetin tonë në faqet dyshifrore të gazetës ose kah fundi i edicionit të lajmeve, tash e botojnë në faqen e parë me gjykimin i cili ka për synim dekurajimin e masës. Nuk e kuptojnë që janë ca gjëra, si puna e vullnetit të popullit, që s’ndalen dot. Ata janë në siklet dhe kanë zënë të përpëliten. Populli po zgjohet por edhe po ngritet. Të tjerë do të bien. Shpurdhja e tyre është tregues i fillimit të rënies së tyre. Siç ka thënë edhe Gandhi me një rast: ’Në fillim të shpërfillin, më pas të përqeshin, mandej të luftojnë, pastaj ti fiton.’ Kanë shumë arsye, ndonëse të pështira, që të na luftojnë. Para se të humbin, natyrisht.

[ABytyqi]

Të gjithë njerëzve si A.I.
Shkruar nga Albin Kurti
Monday, 04 December 2006


Reagim kundër editorialit të botuar të dielen, më 3 dhjetor 2006, në gazetën ‘Express’

Jo vetëm gazetari A.I. por edhe të tjerë të ngjajshëm, këtyre ditëve, kanë ngritur çështjen e përgjegjësisë për veprimet e aktivistëve e të pjesëmarrësve të demonstratës së 28 Nëntorit dhe pasojat materiale të asaj demonstrate. Natyrisht se në krejt këtë ka prirë dikush tjetër: gazeta Koha Ditore dhe KTV-ja, të cilat, në fakt, edhe e përgatitën terrenin për ekspeditën e egër policore kundër aktivistëve të VETËVENDOSJE!-s. Policia nuk guxonte të intervenonte më 28 Nëntor për shkak të masës protestuese prej dhjetëra mijëra vetëve. Edhe pas demonstratës, policisë i duhej një satanizim paraprak i demonstratës për të filluar me arrestimet dhe rrahjet brenda stacioneve të policisë, dhe ky është shkaku që disa mediume e gazetarë u vunë në lëvizje, njëjtë sikur që bënin kolegët e tyre më të moshuar të gazetës ‘Rilindja’ në të ‘80-tat, apo ata të ‘Bujku’-t në të ‘90-tat.

Në konferencën për shtyp të datës 29 nëntor 2006, aktivistët Xhelal Sveçla, Visar Ymeri dhe unë e kemi sqaruar mirë këtë çështje për të cilën vazhdon të ngritet pluhur, mirëpo, vetë reagimet – qofshin ato nga injoranca apo dashakeqësia – më bëjnë të besoj se përsëritja e shpjegimit tonë është e nevojshme.

Kjo demonstratë ishte e padhunshme dhe paqësore. Nuk kishte kurrfarë qëllimi ose plani që të lëndohej askush. Madje, as rastësisht nuk u lëndua njeri. Jorastësisht. Rojeve të kinseinstitucioneve të Kosovës u thamë që të largohen dhe, para se t’i hedhim shishet, kemi pritur derisa ata u larguan. Po ashtu, e dinim se atë ditë nuk punohej, pra ishte ditë pushimi nëpër ato kinseinstitucione ku edhe ashtu rrallë punohet, e atëherë kur punohet kjo bëhet ose mbrapshtë, ose për përfitime vetjake. Ndërkaq, kur masa e demonstruesve arriti te ndërtesa e UNMIK-ut, pamë se disa punonjës kishin dalur nëpër dritare. Vërshëllimat e demonstruesve i bënë ata që me vrap të fusin kokën brenda dhe të largohen. Ne ishim të sigurt, ata ishin të sigurt.

Ne nuk ushtruam kurrfarë dhune ndaj njerëzve. Ndaj objekteve nuk mund të ushtrosh dhunë. Vetëm ndaj subjektit mund të ketë dhunë, meqë, siç do të thoshte Michel Foucault, vetëm subjekti mund të bëjë rezistencë. Aq më tepër që ne në thelb nuk vepruam me forcë as kundër objekteve, por kundër simboleve që ato përfaqësonin. Sikur dikush nga kinseinstitucionet të kishte ndërhyrë kundër nesh, vetëm atëherë do të kishte dhunë, meqë në atë rast ne ishim subjekt që mund t’i rezistojë fuqisë së tyre.

Plani ynë, siç dihet, u realizua në tërësi. Gjuajtjet me shishe me ngjyrë të kuqe ishin pjesë e skenarit tonë. Rrëzimi i bllokut të betonit, po ashtu. Gjuajtjet me gurë nuk janë aspak më radikale sesa ato me shishe. Gurë kanë gjuajtur qytetarët e pezmatuar dhe të indinjuar. Ne plotësisht e kuptojmë dhe arsyetojmë këtë. Andaj, e marrim përgjegjësinë për këtë. Nuk distancohemi nga asnjë demonstrues i 28 Nëntorit. Do të distancoheshim vetëm sikur të besonim se dikush nga gjuajtësit ka qenë i infiltruar. Ky nuk ishte rasti me 28 Nëntor. Sikur të ngjante asisoj, ne sërish do të bartnim përgjegjësinë, por një tjetër lloj të përgjegjësisë – atë për mosarritjen e parandalimit të aktit të të infiltruarit.

Paralelisht me këtë, zhurmë po bëhet edhe për dëmet materiale, pra xhamave të thyer dhe mureve me ngjyrë, që tash duhet të paguhen nga buxheti i Kosovës. Së pari, a do të thotë kjo se këta njerëz aludojnë se është dashur t’iu thyhen xhamat vetëm ndërtesave të UNMIK-ut, meqë ato nuk do të paguheshin nga buxheti i Kosovës, me çka ne nuk pajtohemi?! Së dyti, të gjitha shpenzimet bëjnë më pak se një gjysëm xhipi nga dhjetëra sosh të panevojshëm që i kanë blerë ‘IPVQ’-të! Pse gjithë ky shqetësim?! Së treti, pse nuk brengosen që Qeveria për ndërtesën e saj paska blerë xhama aq të shtrenjtë, riparimi për vetëm 17 prej të cilave kushton mbi 32 mijë euro, por brengosen për thyerjen e tyre?! (Në fakt, të gjithë ata xhama do të duhej të hiqeshin prej aty dhe të zëvendësoheshin me xhama të lirë.) Së katërti, xhamave të pathyer nuk ua kemi parë hajrin tash shtatë vjet. Le ta provojmë njëherë se si do të jetë me ata të thyer. Për më tepër, pikërisht prapa atyre xhamave të errët bëheshin vjedhjet e djersës së popullit dhe pazaret me tokën e Kosovës, kështu që tash me xhama të thyer sigurisht se ka më shumë transparencë. Më keq s’kishte se ku shkonte. Mbi të gjitha, është bërë edhe publike se 8 milionë euro është buxheti i Grupit Negociator të Kosovës. Le t’i ndalin negociatat me Serbinë nga të cilat kemi veç dëme dhe asisoj do t’i fitonim ato pak miliona që ende s’i kanë bërë rrush e kumbulla.

Duke u bazuar në fushatën e ultë të gazetës ‘Koha Ditore’ dhe KTV-së kundër demonstratës, e që ishte drejtpërdrejt në shërbim të negociatave për vendin tonë me armikun tonë, Serbinë, dhe në shërbim të goditjes policore kundër nesh, pyetjes së gazetarit Xhemajl Rexha për planet e ardhshme, i jam përgjigjur duke e refuzuar gazetarin. Xhemajl Rexha punonte për KTV-në. Po qe se do t’i tregoja atij për planet, ka shumë gjasë që ai do t’i tregonte policisë ose së paku redaktori i tij do ta bënte këtë gjë. Natyrisht se realizimi i planeve tona bëhet i pamundur atëherë kur ato i merr vesh policia.

Nuk besoj se me këtë artikull e kam bindur A.I.-në dhe shumë të tjerë si ai. Edhe nga shkrimet e tij të mëparshme për VETËVENDOSJE!-n është e qartë se ai ka qëndrim negativ ndaj qenies së Lëvizjes sonë. Qëndrimi negativ ndaj veprimeve të VETËVENDOSJE!-s është veçse maskim afirmativ i qëndrimit të tij negativ ndaj qenies sonë. Rrjedhimisht, A.I. gjithmonë do të kapet diku, për çdo veprim tonin meqë secilin veprim tonin ai e sheh si manifestim të qenies sonë që ai s’e duron.

Tërë shkrimin por edhe shkrimet e A.I.-së në përgjithësi, përherë i përshkon një lloj cinizmi postmodern. Kjo është mënyra se si ai vetëshfajësohet në lëvozhgën e tij individualiste, se si ai racionalizon skepticizmin e tij. Gazetarët, përfshirë këtu edhe A.I.-në, vijnë kryesisht nga shtresa e varfër, ose në rastin më të mirë i takojnë shtresës së mesme. Shtresa e pasur, shtresa që ka pushtetin politik dhe paratë, duke i bërë postmodernista shtresën e mesme dhe atë të varfër, i amortizon ato. Postmodernizmi është produkt anësor bashkëkohor i hegjemonisë së pushtetit, është ajo që Frederic Jameson e ka quajtur logjikë kulturore e kapitalizmit të vonë. Gjithnjë për hir të kapitalizmit (tashmë neoliberal), natyrisht. Kjo kategori njerëzish, që e përbën këtë fenomen por edhe na e shpërfaq atë, sigurisht se reprodukohet mandej dhe pasojnë përpjekjet e saj së paku për mirëmbajtje të vetes, për një ruajtje sipas inercisë. Problematizimi që ata bëjnë kurrë nuk është esencial dhe as fundamental. Ata i ruajnë në parim marrëdhëniet ekzistuese të fuqisë dhe dramatizojnë çështje periferike, për më tepër, duke i izoluar ato pikërisht nëpërmjet trajtimit të tyre. Këta njerëz janë zakonisht disi të qulltë e të mefshtë, nevrik por të tillë që nuk ballafaqohen për thelbin dhe asnjëherë deri në fund. Ata janë lënda e parë e përsosur për shefat që i shtrydhin deri sa t’i shterrin e thyejnë për t’i poshtëruar në fund, duke mos i paguar sa e si duhet. Ata veçsa e estetizojnë marrëdhënien e tyre sado-mazohiste në vendin e punës. Të mjerë e të gjorë aq sa, ndonëse nuk të dhimbsen, të pikëllojnë, pa dyshim.

Për fund, në stilin e A.I.-së, i cili vazhdimisht ia mvesh lexuesit mendimet e veta për t’ia demantuar mandej ato, mos e ngatërroni këtë A.I. me filmin e Steven Spielbergut.

[ABytyqi]

Muri
Shkruar nga Albin Kurti
Saturday, 02 December 2006

Muri ra. Muri u pa. Rënia e murit e bëri të dukshëm murin. Rënia vetëdijësoi njerëzit se si na paska qenë një mur i shëmtuar aty. Me vite të tëra blloqe të mëdha betoni qëndrojnë në rrugën ‘Luan Haradinaj’ në mbrojtje të ndërtesës qendrore të UNMIK-ut. Aq shumë ishin mësuar njerëzit me të saqë ai ishte bërë i pavërejtshëm. Fundja, atëherë kur nuk ballafaqohesh, nis e përshtatesh. Moskundërshtimi i murit atëbotë kur ai u vendos, bëri që njerëzit qetas e ngadalë por megjithatë shumë sigurt të mësohen me të. Nga të qenit diçka i huaj për qytetin dhe qytetarët e Prishtinës, muri i blloqeve të betonit u bë pjesë përbërëse e ndërtesës së UNMIK-ut ose së paku kështu filloi të racionalizohet ai në kokat e njerëzve. Kalimi i kohës e treti murin në skenën ku u vendos ai. Ai u bë pjesë e padallueshme e skenës. Pra, muri nga ana e kalimtarëve nuk shihej më si diçka veçmas por si pjesë e sferës publike urbane paçka që pikërisht ky mur e kishte uzurpuar këtë hapsirë të qytetarëve duke ua rrëmbyer atyre trotuarin.

Ky mur asnjëherë nuk ishte aty për sigurinë e qytetarëve. Mirëpo, kjo nuk do të thotë se ai s’kishte të bënte me qytetarët. Përmes këtij muri pushteti despotik i UNMIK-ut investonte në sigurinë e vetvetes duke presupozuar qytetarin e pakënaqur e të indinjuar me të. Pushteti e dinte se çfarë po bën dhe çfarë ai paraqiste në Kosovë. Rrjedhimisht, pushteti e dinte se çfarë (ende) s’po bën qytetari kundër tij. Andaj edhe kujdesej që të ruhej prej tij. Muri te UNMIK-u është i paramenduar. Ai është manifestim jo vetëm i forcës por edhe garancion i sigurisë së pushtetit kundrejt popullit. Natyrisht, e tëra duke qenë se ky pushtet është ai i një regjimi antidemokratik i cili popullit që e sundon ia mohon vullnetin dhe s’ia përfill interesat. Ai mur dhe grilat rreth e përqark e kanë bërë kompleksin e ndërtesave të UNMIK-ut në qendër të qytetit të Prishtinës të duken si një enklavë. Zaten, pushteti absolut enklavë është. Enklavë e tillë që mbyllet fizikisht përbrenda për t’i mbyllur politikisht qytetarët jashtë tij. Enkalvat gjithandej Kosovës ku qeverisin strukturat e Serbisë janë veçse pasojë e kësaj enklave në zemër të Prishtinës. E kësaj enklave të betonuar që ta kujton murin e Berlinit dhe luftën e ftohtë. Mbase, edhe te ne në Kosovë ka njëlloj lufte të ftohtë meqë bën aq nxehtë dhe po zien nën sipërfaqe. Koha e blloqeve (të betonit) nuk ka mbaruar. Sepse populli nuk është çliruar. Karakteri i këtij pushteti e kërkon murin që e ndan atë nga populli. Dhe, kur një pushtet me një karakter të këtillë sigurohet prej qytetarit kjo automatikisht do të thotë kërcënim për qytetarin, rrezikim i qytetarit. Prandaj, më 28 Nëntor 2006, atëherë kur populli i Kosovës u zgjua, u shfaq dhe u ngrit kundër Grupit Negociator të Kosovës dhe për lirinë e tij, dhe atëherë kur blloku i betonit ra nga forca e duarve të qytetarëve, nuk po rrezikohej personeli i UNMIK-ut por po pakësohej rreziku për qytetarin e Kosovës.

Bllokun e murit e vendosën sërish pas përfundimit të demonstratës. Por, nuk është ai mur më. Ai tash shihet. Ai tash duket. Ai tash është. Andaj edhe do të zhduket.

[ABytyqi]

Padrejtësia
Shkruar nga Albin Kurti
Wednesday, 06 December 2006


Serbia, pa plotësuar kurrfarë standardesh e parakushtesh, u njoh si trashëgimtare e Jugosllavisë. Pas rrëzimit të Milosheviqit ajo u rehabilitua plotësisht ndonëse vetë ajo ishte shkaktare e luftërave më të tmerrshme në Evropën e pas Luftës së Dytë Botërore. Origjina e Jugosllavisë ishte shprehje e hegjemonizmit serbomadh. Origjina e prishjes së Jugosllavisë ishte sërish shprehje e hegjemonizmit serbomadh. Diskursi nacional-shovinist i Milosheviqit mobilizonte për një Serbi të Madhe që ngërthen përbrenda të gjithë serbët dhe varret e tyre kudo që ato ndodheshin. Popujt e tjerë që nuk nënshtroheshin e rezistonin duheshin vrarë ose dëbuar. Kështu ai nisi me fushatat militariste të agresionit gjithandej Jugosllavisë për ta ringjallur Serbinë nga fillimshekulli i kaluar, Serbinë e Nikolla Pashiqit. 250.000 joserbë u vranë e masakruan në Slloveni, Kroaci, Bosnje e Kosovë nga forcat ushtarake dhe policore serbe. Nëse pesë veta janë vrarë nga një pjesëtar i këtyre forcave atëherë kjo do të thotë se sot janë 50.000 kriminelë lufte e vrasës serikë që shëtisin të lirë në Serbi. Pa përfshirë këtu edhe dhjetëra mijëra femra të dhunuara dhe po aq joserbë të tjerë të zhdukur, eshtrat e të cilëve zbulohen kohëpaskohe nëpër varreza masive apo edhe nuk gjenden e s’do të gjenden asnjëherë meqë janë bërë shkrumb e hi nëpër shkritoret e metalurgjisë në Serbi. Përderisa në fillim të të 90-tave Kroacia e Bosnja ballafaqoheshin me një ushtri që po kriminalizohej sepse të tillë e kishte projektin politik që i rrinte sipër, në fund të viteve të 90-ta Kosova u detyrua të përballej me kriminelë të rryer që vrasjen dhe plaçkitjen tashmë e kishin bërë profesion. Përkundër kësaj, pas qershorit të vitit 1999, ushtria jugosllave mbeti plotësisht e pacenuar. Në vend se ajo të demilitarizohej dhe çmontohej, u bë më shumë se e kundërta. Jo vetëm që ajo mbeti tërësisht e pareformuar dhe e paprekur, por, për më keq se kaq, u bë çarmatosja e UÇK-së, e asaj force që e kishte luftuar një ushtri të tillë vrastare! U morën pushkët e çlirimtarëve dhe u asgjësuan ato, ndërsa kriminelët serbë u lanë të lirë të tërhiqen në Serbi me gjithë armatimin e tyre të lehtë e të rëndë. Pikërisht me atë armatim me të cilin kishin granatuar fshatrat e qytetet shqiptare duke shkatërruar ose dëmtuar 119.855 shtëpi dhe me të cilin kishin vrarë e pushkatuar rreth 14.000 shqiptarë, 90% të të cilëve civilë të paarmatosur e të pambrojtur. Pas mbarimit të luftës, Kosova u vendos nën administrim ndërkombëtar dhe asaj iu vunë standarde për të plotësuar. Në vend se të çarmatosej ushtria serbe dhe Serbia të vendosej nën administrim ndërkombëtar për t’iu nënshtruar një procesi të ngjajshëm me denazifikimin e Gjermanisë, Kosova u vendos nën tutelën e regjimit jodemokratik të UNMIK-ut dhe popullit të saj të shumëvuajtur iu imponuan standarde e kushtëzime arbitrare. Nuk iu nënshtrua mbikëqyrjes agresori dhe nuk iu pranua liria viktimës por u la i lirë agresori dhe u fut nën kontroll viktima. Serbia mbeti e pandëshkuar kurse Kosova mbeti pa drejtësinë e shumëpritur. Mosndëshkimi i Serbisë është shkaku kryesor pse në popullin, shoqërinë dhe shtetin e Serbisë nuk ka keqardhje, pendesë dhe as kërkim falje për krimet nga e kaluara e të cilat u kryen në emër të tyre. Mungesa e drejtësisë për viktimat kosovare dhe mohimi i vullnetit të popullit për liri e pavarësi është shkaku kryesor pse nuk është restauruar dinjiteti i shqiptarëve të Kosovës dhe ata kurrsesi s’po arrijnë të përparojnë. Mosndëshkimi po e inkurajon Serbinë që ta përsërisë krimin e saj. Andaj, jemi dëshmitarë se si Serbia nuk e ka kriminale vetëm të kaluarën e saj në Kosovë por të tilla janë edhe planet e saj për të ardhmen e Kosovës. Nëpërmjet ‘eksterritorialitetit’ të kishave e manastireve ortodokse ajo do që t’i përvetësojë ato, për t’i delegjitimuar shqiptarët e Kosovës si popull autokton, ndërkaq përmes decentralizimit, në një situatë ku Kosovës i mungon sovraniteti, do që të sajojë një entitet autonom serb i cili do të paraqiste veglën e përhershme të shantazhimit të pavarësisë së Kosovës me ndarje të saj. Serbizimi i trashëgimisë kulturore e historike të Kosovës e thellon Serbinë në Kosovë duke ringjallur mitin serb për Kosovën i cili më tutje përgatit motivin për agresionin e ri serb ndaj saj. Decentralizmi e forcon dhe zgjeron Serbinë përbrenda Kosovës e cila asisoj pret rastin e volitshëm për ta sulmuar e gllabëruar përsëri Kosovën. Dhe, që të dyja këto sendërtojnë kornizën dhe plaformën për kthimin masiv dhe të organizuar të serbëve në Kosovë gjatë dy-tre vjetëve të ardhshme.

Mirëpo, shtrohet pyetja, pse ngjan e gjithë kjo; dhe, si bëhet që një mbrapshtësi e këtillë është e mundur? Për pyetjen e parë, sigurisht që politikanët aktualë që ka Kosova janë kontribut i drejtpërdrejtë. Mirëpo, ata njëkohësisht janë edhe investim politik gjë që na shpie te pyetja e dytë. Duhet të gërmojmë për të parë themelet e gabuara të godinës e cila shumë lehtë mund të shembet e të na zërë brenda. Ajo është e shumëpërfolura rezolutë me numrin 1244 e që paraqet bazën e sistemit politik në Kosovë. UNMIK-u është themeluar nga kjo rezolutë dhe funksionimi i tij i referohet po kësaj rezolute. Përveçqë kjo rezolutë nuk merr parasysh vullnetin e popullit të Kosovës ajo riafirmon detyrimin ndaj sovranitetit dhe integritetit territorial të Jugosllavisë, tash Serbisë. Në konsistencë me këtë, ajo parasheh vetëm autonomi substanciale për Kosovën. Që të gjitha këto janë derivate të drejtpërdrejta të dokumentit të Rambujesë. Institucionet e sotme të Kosovës, duke qenë të krijuara e dirigjuara nga UNMIK-u, vetëm këso politikanësh servilë e sharlatanë siç i kemi tani durojnë. E vetmja zgjidhje në Kosovë ka mbetur që populli të mos i durojë më ata. Që qytetarët të shfaqen dhe ta ngrisin zërin e tyre për një tjetër Kosovë, për një Kosovë që nuk e ka UNMIK-un mbi kokë e Serbinë në qafë, për një Kosovë të lirë që ofron shansin për progres dhe mirëqenie, për drejtësi dhe barazi. Vetëm atëherë paqja do të jetë e vërtetë dhe e qëndrueshme. Vetëm atëherë edhe faktorët ndërkombëtar do të zënë të na shikojnë e trajtojnë ndryshe: seriozisht dhe me respekt.