Aty Dhe Atje Ku Nuk Hyri Krishti

[trimrron]

ATY DHE ATJE KU NUK HYRI KRISHTI

Mehmetali REXHEPI


Ndoshta një ditë do të dëshmohet prania e kryqit, më parë se gjetiu, tek Ilirët… Andaj, pse të mos pohojmë: herët u ngërthye në shpirtërat e paraardhësve tanë simboli i urtisë, mirësisë e flijimit njerëzor - Jezu Krishti e krishterimi. Aq sa dimë,themi,jo vetëm u përqafua, por për vazhdimsinë ilire u bë bartës dhe frymëpërques i rregullave të krishterimit, qoftë përmes Shën Palit, Shën Jeronimit, Shën Albanit e apostujve tjerë, që emblemtohen në ikonografinë e krishterë, në ngrehina e objekte kulti, të shumtat të rrënuara nga barbaria e lashtë dhe e vonshme.
Mandej, gjithë duke vijuar në kapërcyej e kthesa epokale të njerëzimit: edhe shejtërit tanë ngërthyen e zbërthyen frymën e shejtë për ndriçimin e udhës nga do të ecte njeriu.
Shmangien e shpëtimin nga mëkatet në jetën fizike e shpirtërore dhe përgatitjen për mirësi, mëshirë e paqe, gjithnjë për të ushqyer te njerëzit besim e përshpirtshmëri, për udhë të dinjitetshme, të amshuar, drejt ringjalljes në shpirtëra e trupa të tjerë, sikur ringjallja e Krishtit…
Lakmia për troje, burime, pasuri e pushtet, për luks mbi gjakun e djersën e tjerëve, gjakimi epshor, terratisën mendjet njerëzore, aq sa shpien në përplasje e dallgëzime të ashpra, tragjedish të egra e të pakuptimta me viktima gjithëfarëshe, kësisoj mëkatet mbuluan breza të tërë…
Virusi i së keqes vijoi të sëmurë koka timonierësh për vendosje të ligjshmërisë së tiranisë, absolutizmit e despotizmit: përplasjet qindvjeçare, kryqëzatat, luftërat botërore e lokale, terrorizmat klasik e të sofistikuar! Atëbotë, në shpirtërat e prijësve djajtë kishin kryqësuar e rikryqësuar për miliona herë shëmbëllesa të Jezuit.
Mjerisht, edhe sot njeriu ende nuk është larë plotësisht nga mëkatet që i bëri e po i bën Njeriut. Dhe fryma e Krishtit vazhdon flijimin e pleksur në pasuesit e devotshmërisë Tij. Aty ku mungon ajo frymë devotshmërie, aty, këtu dhe atje ku nuk hyri Krishti, kurthëron djalli dhe në këmbëz gishti…
Edhe në kapërcyell të mijëvjeçarit të dytë fryma e shejtërve ringjallet ndër ne, për t’i dhënë botës sublimën e përvuajtërisë, mirësisë e flijimit, stërmbesën e Shën Gjergj Kastriotit, Gonxhen tonë, që bota e quajti Nënë, Shejtëreshën e ditëve tona – Nënën Tereze.
Pikërisht,atëherë kur njeriu filloi ta harronte njeriun,Zoti ia dhuroi botës mesinë e bamirësisë e të përvuajtërisë njerëzore, Shën Terezen.
Kjo është dhuntia e madhështisë, një dhuratë e gjenisë sonë për gjininë njerëzore.