Poezi Islame

[biligoa]

Kush, pos Tij, mund të të ndihmojë?!!!

Jam aq e dëshpruar si kurrë më parë
Një plagë e pashërueshme në zemër më është ngjall.
Rri vetëm në dhomë librin kam pranë
Mundohem të mësoj, por...ç'më pengon
Nuk mundem të kuptoj...
Mos vallë malli për prindërit e mi!
Mos vallë malli për shtëpinë time!
Jo, këto s'i pranoj arsyetime
Mos vallë diçka ka ngec në kokën time?!
Shikoj nga dritarja
Shoh si bien gjethet në tokë
Njerëz në trotuare
Ca të buzëqeshur e ca me lot...
Nuk qenkam e vetmja në këtë botë
Që dita agon e perëndon me lot
Paska si unë edhe shumë të tjerë
E ndoshta dhe më të mjerë.
Afrohem më pranë dritarës
Dhe shikoj për çudi
Përpara meje është një xhami
Filloi të thëret ezani e të tubohen pleq e të rinj.
Pres më kureshtje të dalin nga xhamia
Ata i bashkoi Islami në atë vend të shenjtë
Ku i përulen Zotit me plot sinqeritet.
Dhe ja po dalin nga xhamia
I shikoj dhe mbeta e hutuar
Të gjithë ata janë aq të gëzuar
Në zemrën e tyre s'ka fije pikëllimi
Si duket atyre u takon gëzimi.
Dal në ballkon është acar i madh
Por dhe kjo nuk i pengon në xhami për të ardh.
Desha t'u kërkoj pak lumturi
Por, kuptova se lumturia s'është në duart e tyre
Ata vijnë në xhami për të marrë lumturi,
Lumturinë e kam pas aq afër e s'e kam ditur dot
Sa e mjerë paskam qenë unë në këtë botë.
Kjo dritare e vogël që shëndrit dhomën
Sot e shëndriti dhe zemrën time
Ngase përmes saj mora shumë mësime.
E kuptova ku gjendet lumturia
E kush e jep atë
E kuptova kujt t'i drejtohem
Që të ma mundësojë atë.
Zoti më mëshiroi e më udhëzoi
Të gjitha plagët e zemrës tani mi shëroi.
Nuk ka më dhimbje
Nuk ka më pikëllim
Ngase nuk ia vlen që për këtë botë
Të jem në mudim!
Namazi i vetmi shpëtim
Që të largon nga mëkatet
E të shpie në gëzim...
Askush, pos Zotit
Nuk mund të të ndihmojë
Prandaj pasurinë, shëndetin e jetën time
Atij ia dhuroj!!!

Sadete SULIMANI

[biligoa]

Mëkëmbës në tokë je, o njeri!

Një krijesë e vetmuar
Në gjithësinë e pafund,
Vetëm një zog në qiell
Dhe ai me penda të prerë.
E vetmuara ngrit kokën lart
Shikon zogun si bie në tokë
Rreth saj bie, vallë a ta ndihmoj?
Ndoshta më mirë jeta e tij të mbarojë
Se pa penda zogu s'mund të jetojë.
Zogu ra në tokë
Lëshoi një zë mallëngjyes
E vetmuara rrinte e e shikonte
Kur papritmas, vinte një zog që ta ndihmonte.
Sa krijesa të vogla janë
Sa mëshirë të madhe kanë
Thoshte e vetmuara me vete
Ku zogu shpëtimtar e mori të sëmuarin me vete.
E vetmuara rri e vajton
Që sa kohë në këtë vend rënkon
Bërtet e bërtet, ndihmë kërkon
Por, asnjë njeri asaj s'i ndihmon.
U thellua në mendime
Si peshku nën ujë,
Mendimet e saj gati e çuan në çmenduri
Për dallim nga peshku që ka jetën aty në thellësi.
Mëkëmbës në tokë je, o njeri!
Një e sëmurë me të meta fizike
Kërkon lëmoshë nga ti...
Zoti po të sprovon
Pse je kaq mendjelart?
A nuk po e sheh se është e ngratë?
Mëkëmbës në tokë je, o njeri!
Zoti të dha mend e fuqi
Vallë, sa i shfrytëzon ti?
Sa vepra të mira ke bërë gjer tani?
Kalon pranë saj
E e shikon si mendohet
E shikon me sy nënçmues
Vallë ke harruar kë e ka Krijues...
Po ta fyesh një pikturë
Artistin ke nënçmuar
Vallë vepër e kujt është kjo krijesë
A je duke menduar...?!
Shikon vajza me sy të përlotur
O njeri më ndihmo...
Nga uria të vdes mos lejo!
Njeriu vazhdon të ecë rrugës së tij
Atëherë e vetmuara vajzë ''kthehu'' i thotë atij.
Kthen njeriu kokën dhe e shikon
Çke moj vajzë që më pengon?
Të merrem me fëmijë koha s'më premton
Andaj kthehu në shtëpi
Nuk është rruga e mirë për ty.
Filloi vajza të buzëqeshë e të thotë këto fjalë:
Kur më shikoje me sy të habitur e s'reagoje dot
E fillove të shkosh
U ndjeva shumë keq,
Mendova që s'mund të shikosh!
Meqë goja jote asnjë fjalë të ëmbël s'e tha
Mendova që je memec,
Më fal, or xhaxha.
Në sytë e njeriut dy pika lot pikuan
Fjalët e vajzës në zemër e shpuan,
E ndjeu veten aq të dobët para saj
Dhe me të madhe ia plasi në vaj...
Zemra e tij e ngurtë filloi të zbutësohet
njeriu pa ndjenja njerëzore filloi të pendohet...
E zgjati dorën
Ta zgjojë vajzën në këmbë dëshiroi
Vajza s'mund të qëndron
Njëra këmbë i mungon.
E merr vajzën e në shtëpi e dërgon
E pyet shumë gjëra por përgjigje s'dëgjon
E prek vajza nuk reagon
Se ka ndërruar jetë e kupton.
Sa i vetmuar ndjehet ky njeri
Vdiq shkaku i udhëzimit të tij
Kalon pranë vendit ku vajza një kohë të gjatë qëndroi
"Sa injorant paskam qenë" ai shqiptoi.
Zoti me çdo të mirë më furnizoi
Mëkëmbës të tij në tokë më dërgoi
Më dha pamje të bukur e mendje të mprehtë
Më largoi nga çdo e metë.
Asgjë tjetër mua s'më mbet
Të lutem e të falem për sa të jem në këtë jetë,
Shpresoj mëshira e Zotit të më kaplojë
Pendimin tim Zoti ta pranojë.
O njerëz këtë këshillë pranojeni
Çdo mëngjes e mbrëmje Zotin falënderojeni
Me emër të Tij çdo punë fillojeni
Sipas librit të shenjtë veproni,
Këshillat profetike pasoni
Jetimët mos i lini në udhëkryq!
Çdo nevojtari ju ndihmoni
Nëse doni të shpëtoni...!

Sadete SULIMANI

[biligoa]

Qyteti i studimeve

Kur isha e vogël
Ishe qytet i ëndrrave të mia
Gëzim i madh më kaplonte
Kur unë në këtë qytet vija.
Valët e jetës
Për studime më hodhën në gjirin tënd
Sa i bukur atëherë ishe
Tani të shoh krejt ndryshe.
Pse paske ndryshuar?
Pse bukuria jote është tretur?
Apo unë jam verbuar
E të shoh krejtësisht tjetër?!
Sa qytet i madh që je
Sa ndërtesa të larta syri sheh
Kolona e pafund me vetura
Përplot udhëtar e mbushur rruga.
Shoh njerëz ulur në kafene
Ca të pikëlluar, ca në hare,
Në lagje fëmijët luajnë e vrapojnë
Kjo gjë shumë më lëndon
Fëmijërinë time në fshat ma kujton!
Rri ulur në ballkon
Zhurma e veturave është ajo që veshi e dëgjon.
Sa më mungon fshati im
Kujtoj kohën kur atje e mirrja këtë qëndrim
E ngrisja kokën lart
Si zakonisht shoqëri e kisha hënën e yjet e zjarrtë...
E dëgjoja zërin e zogjve që s'pushonin dot
Dëgjohej zhurma e bretkosave
Nga bazeni atje afër në kullosa,
Një fllad i lehtë që shpirtin ma freskonte
Sa më mungojnë mua sonte!!!...
Në këtë qytet
E mbushur me mall e mërzi
Prap hëna, yjet më bëjnë shoqëri
Në ballkon ulur rri
Por shpirti e mendja në fshat vajti...

Sadete SULIMANI

[biligoa]

Shoqja ime më e mirë

Në çastet e euforisë
Në çastet e nevojës së një miku
Në çastet e vështira
Me të cilat jeta pa mëshirë na sulmon,
pranë meje oj shoqja ime je gjithmonë.
Po edhe në çastet e gëzimit
Kur gëzimin tim me të tjerët dua ta ndaj
Por, vetmia ma pamundëson atë,
Tek dritarja ime
Vjen ol shoqja ime çdo natë.
Në ato çaste kur të gjitha dyert më janë mbyllur
E nuk di nga të shkoj
E zgjeron krahërorin tënd aq shumë
Më bën çdo brengë të harroj.
Në ato çaste kur jeta ime pa shije ngel
E eci rrugëve pa qëllim
Si një zanë më bashkëngjitesh
E më bën të këndshëm atë udhëtim.
E kur nga ëndrrat zgjohem e frikësuar
E të gjithë të tjerët flenë
E nuk di kujt për t'iu drejtuar
Shoqja ime është e zgjuar
Fare nuk fle.
E sa kohë kaloj me ty?!!!
Sa hapësira nga jugu gjer në veri,
Çdo ditë e pres natën me padurim
Që të takoj ty, oj mikja ime.
Sigurisht ju të gjithë tani xhelozoni
Shoqen time doni ta takoni
Pa hezituar adresën e saj do t'jua tregoj
Takimi me të do t'ju ndihmojë.
E ka emrin ''Hëna''
Nga lart na ndriçon
Zemrat e thyera
Ajo ledhaton.
Si një mbretëreshë
Qiellin çdo natë e pushton
Si një nuse me vello
Që çdo i ri e dëshiron.
Është e bukur si mjellmë në mes të liqenit
Si sirenë në breg te detit
Si lulëkuqe në fushën e gjelbëruar,
Por, kjo nuk mjafton oj shoqja ime
Ti je shumë më e mirë se kjo që kam treguar...!

Sadete SULIMANI

[biligoa]

Edhe unë isha atje!

Më ftuan!
Pranova!
Shkova!
Të gjitha femra ishim
Të gjitha islamin fe e kishim.
Por atje tmerr ishte!
Vetëm femra të zbuluara kishte
Aq larg kanë shkuar
Dhe ''modën''e kanë keqinterpretuar.
Për to modë është zbulimi
Si duket i ka kapluar mjerimi,
Diturinë nuk e përfillin dot
Mos e pafsha më atë që e pash sot!
Motrat muslimane në devijim të plotë
Zemra ''zgjohu nga këtu'' më thotë
Trupin tim e kapluan djersët e mundimit
Më kapën ethet e frikës e trishtimit.
Në ferrin e kësaj bote isha
Si të mos kisha frikë e trishtim,
Nëse vinte Azraili të mirrte shpirtin tim,
Sa i tmerrshëm do të ishte ky përfundim!
E si do t'u përgjigjesha Munkirit e Nekirit?
Në pyetjet e varrit,
Kur do t'më pyesnin:
Nga po vije?
Ah, sa gjëra të tmerrshme në mend më bien.
Të gjitha si të dehura vallzojnë
Vdekjen aspak s'e mendojnë
Si caktimi në duar të tyre të ishte
Asnjëra vdekjen dert se kishte.
O motrat e mia,
Juve ju drejtohem!
E di se s'mund të më dëgjoni,
S'keni kohë për këshilla
Kur është në pyetje kasetofoni,
Mendja atje ju rri
Shejtani ju paraprin.
O motrat e mia!
Pse shejtanin pasoni?
A e dini ku do të përfundoni?
Për Zotin kam frikë për ju,
S'mundem të shoh se si veten keni shkatërru!
Keni arritur në greminën e shkatërrimit
Ju lutem trokisni në portat e pendimit,
Trokisni më shpejt se koha nuk premton
Vdekja tek damari i qafës suaj e gatshme qëndron.
Trokitni! Trokitni sa trupat tuaj janë ende të ngrohtë
Nuk do të mund ta bëni këtë nëse kthehen në të ftohtë.
I lutem Zotit të na falë të gjithave ne
Është tmerr, por...
Edhe unë isha atje!

Sadete SULIMANI

[biligoa]

Për Resulullahun

Asnjëherë hëna më shumë nuk ndriçoi,
Sikur atë natë sa sytë s'ua verboi,
I mahnitur ky popull mbet,
Nuk e kuptonin çfarë po ngjet!

Në prag të ditës së hënë
Lindi ky Nebij
Melaiket në ëndërr ia kishin kumtuar Emines
Emrin e tij.

Ditë më të bekuar s'ka gjë në gjithësi
Dielli më mirë asnjëherë nuk shndëriti
Qiej e tokë u mbushën me nur,
I dha fund errësirës ky Resul.

Abdullahu, babai i tij
Nuk pati fatin ta mbaj në krahë atë nebij,
Emineja ishte shumë e gëzuar
Që në duar të saj mbante një të dërguar.

Klima e qytetit
S'ishte e përshtatshme aspak
Si të gjithë fëmijët e tjerë
Dhe këtë do ta dërgojnë në fshat.

Në derë të tyre trokiti Halimja
E cila kishte dëgjuar për lindjen e tij
Edhepse ishte i varfër,
I kërkoi Emines që ta rrisë atë fëmijë.

Me ardhjen e Muhammedit a.s. në fshat,
Pasuria e Halimes vetëm shtohej,
Ditës kur do të ndahet nga ai,
Ajo shumë i frikohej.

Kur i mbushi 6 vjet,
E ktheu te nëna e tij,
E cila ndërroi jetë
Gjë që e lëndoi shumë të birin.

Për të u kujdes gjyshi i tij,
E për t'u kujdesur për një fëmijë,
Siç ishte Muhammedi a.s.,
Ishte kënaqësi!

I matur në fjalë
I shkathët qysh në vegjëli,
Me sjelljet e tij
Dallohej nga çdo njeri!

Injorancës arabe
Fundin i shënoi
Opusi i diturisë
Mu nga ai filloi.

Periudha e Xhahiljetit,
Stagnoi në atë moment
Kur Muhammedi a.s.
Xhibrili Shpalljen ia zbret!

Shumë mushrikë u ngritën kundër tij,
Për që ta dëmtojë askush s'arriti,
Pejgamberllëkun e tij s'e pranonin,
Si t'i braktisnin idhujt që i adhuronin?!!!

Me ndihmën e Zotit,
Ngadhnjeu i dërguari i Tij,
Shumë sahabë jepnin jetën e tyre,
Për shkëlqesinë e tij!

Filluan njerëzit të vetëdijesohen
Vallë, gur e dru a adhurohen???
Numri i muslimanëve rritej çdo ditë,
Çdo plak e i ri atyre iu bashkëngjit!

Popull me fat ishin ata,
Që arritën ta shohin atë Resulullah,
Atë pishtar të diturisë,
I dashur i Zotit e i njerëzisë!

Zemra më digjet,
Kur njerëzit në Mekke shkojnë,
Vendin ku jetoi ai,
Që ta vizitojnë!

I lutem Zotit që të ma mundësojë,
Që edhe unë atje të shkoj!
Të marr frymë atje ku jetoi ai,
Të shkelë tokën ku shkeli këmba e tij!

T'ia vizitoj varrin,
E t'i dërgoj selam,
Ngase për të,
Zemra më qan!!!

Sadete SULIMANI

[biligoa]

Një mesazh drite

Dritë
Gati mu verbuan sytë
Vetimë
Që të prish vetmin
Bubullim
Në palcë të fut trishtim

Zgjohu ,
Erdhi zëri me bubullimën
Kjo është kohë adhurimi
Sonte sa të mundesh fito
Para djajve mos u dorzo

Zgjohu
Se ky është mesazh drite
Që vie me vetimën
Erdhi për të mirën tënde
Që të njerrë nga bestytnitë
Kjo pak jetë që të ka mbetë
Ta jetosh I lumtur e I qetë

Zgjohu
Qëndro në këmbë forte
Si shtyllë çeliku I pathyeshëm
Hapja kësaj drite trupin
Zemrën e shpirtin me ëndje
Le të depërtoj thellë
Në brendinë qenjes tënde

Zgjohu
Shijo dhembjen
E trupit ,zemrës e shpirtit
Kur pastrohet dryshku
I mbledhur me vite
Për të shpëtuar nga terri
Është ky një mesazh drite.

Adnan Ameti

[biligoa]

Amnezia

ai ecte kot në periferitë e qytetit
duke mos mundur të ngritej tek yjet
dëshironte që yjet t’i ulte në baltë
duke menduar shumë
kishte harruar mendjen
në tregun e qytetit kishte blerë kos e kajmak
dhe ishte bërë nevrik që shitësit e kishin lavdëruar qumështin
meqë nuk e donte rrushin
e pinte lëngun e tij edhe kur nuk i pihej
duke menduar për të djeshmen dhe të nesërmen
kishte humbur të sotmen e tij
ai ecte në periferitë e qytetit
duke menduar se vetë është qendra
në fakt, ai vetëm në periferi mund të dukej i rëndësishëm
ai ishte prekur nga amnezia e ksobotëshme
prandaj mendonte gjithë kohën veç për sëmundjet e zemrës
se vetë zemrën e kishte harruar

Fatmir MUJA

[biligoa]

Unë kam vendos

Pse po më gjykoni,
më leni të qetë,
mos më fajësoni
mos m’u vërsulni.
Unë kam zgjedh rrugën në të cilën gjej qetësinë e shpirtit,
më është bezdisur kjo jetë, dhe njerëzit që jetojnë në të.
Pse nuk më kuptoni, se zemra ime tash është më e qetë.

Unë dua të jem vetëm,
nuk dua asnjë fjalë të ma thoni,
unë kuptova rrënjët e kësaj bote,
andaj unë zgjodha MBULESËN.

E mbulova këtë trup nga mishi,
unë jam e urdhëruar nga ZOTI ta ruaj bukurinë time,
të mos bëhem kukull në duart e gjithkujt.

Andaj më kuptoni, o njerëz, mos më nënçmoni!
Unë kam nderin më të lartë në fenë time,
dhe shpërblimin më të çmuar te Zoti im.

Imrane Asani

[biligoa]

Stuhitë e jetës

M'i bjer gjoksit me fuqi si malit, oj erë!
Më rrah pa mëshirë deri në vdekje përherë!
Ta di ç'do të thotë dhimbje që brenda të dhemb
Ta dridh një herë shpirtin me të, të keqen ta tremb!

Më bjer edhe më, më bjer e mos pusho aspak!
Më tund, më shpërbëj, e më lë pa gjak!
M'i rrënjos mësimet tua diku thellë në zemër!
Deri sa të zhdukem, harrohem e të mbes veç emër...

Të ringjallem prapë para Zotit i dëlirë,
M'i fshij mirë mëkatet, të gjitha m'i fshij mirë!
Më prano, o Zot, në Tënden Mëshirë!
Në jetën e amshueshme më bën njeri të lirë!

Argjend XHELILI