Çmenduria, sëmundja e shekullit
Shkenca e psikiatrisë po pëson rënie, ndërsa pacientët shtohen çdo ditë
Çdo shkencë, në rrugën e saj, ka periudhat e lulëzimit, të zhvillimit e nganjëherë dhe të rënies. Sot, psikologjia po përjeton krizën e saj të dytë. Pas bumit frojdian, kjo shkencë është kthyer në një rutinë, pa mundur të kapërcejë kufirin që kërkon koha. Si rezultat i kësaj krize, ndjehet që mangësitë janë shndërruar tashmë në gabime fatale në atë që është më kryesore, në mënyrën e trajtimit mjekësor të pacientëve. Ndarja e psikiatrisë nga psikanaliza është burimi parësor i të gjitha gabimeve të sotme: ky hap që dikur ka qenë i nevojshëm, sot ndjehet se është me pasoja negative. Kjo ndarje ka çuar në një praktikë tashmë të vjetruar, duke i trajtuar pacientët me çrregullime mendore me të njëjtat koncepte si për çdo sëmundje tjetër organike. Si pasojë ndodhemi përpara dështimit të kësaj praktike. Është i pafalshëm koncepti i sotëm që kur pacienti çmendet, psikanalisti duhet të heqë dorë prej tij, sikur çmenduria të ishte një sëmundje vetëm organike, ndërkohë që në krizat e vogla e të mëdha, mbetet rezultat i ndikimit të psikikës e logjikës së njeriut. Aspekti organik në këtë sëmundje është vetëm pasojë. Tashmë ka ardhur koha që këto dy degë të psikologjisë t‘i japin dorën njëra∑tjetrës. Nëse kirurgut gabimet e tij ia fsheh toka, mjekut psikiatër ia zbulojnë rrugët e qyteteve, dhomat e errëta nëpër familje dhe spitalet e zymta ku dergjen mijëra vetë. Praktika e sotme e dështuar e trajtimit mjekësor të pacientëve ka çuar në faktin e dhimbshëm që çmenduria të bëhet sëmundje e pashërueshme, me përjashtim të rasteve kur vetë pacienti gjen mënyrën e vetëkurimit. Tashmë është fakt real se trajtimi i pacientëve nëpër spitalet psikiatrike, i lë ata në gjysmën e rrugës së shërimit. Kjo kurë shërben vetëm për të ndaluar zhvillimin e sëmundjes, për të ndërprerë vazhdimin e krizës. Spitali psikiatrik nuk e shëron pacientin, aty ai kurohet vetëm përkohësisht.
Koncepti i gabuar i terapisë mjekësore nëpër spitale ka çuar që kura e pacientëve të bëhet dhunë. Fill pas shtrimit në spital, i sëmuri i nënshtrohet një kure të menjëhershme, duke e çorientuar pacientin si nga ana mendore ashtu edhe ajo fizike. Prandaj, kura e dhunshme, e pashoqëruar me psikanalizë e psikoterapi, nuk mund të jetë kurrë e qëndrueshme.
Sëmundjet ciklike të pacientëve (apo përsëritja e shpeshtë e krizave) janë rezultat i përkryer i kurimit me dhunë. Çmenduria ciklike është diskreditimi më i madh që i bëhet gjendjes së shkencës së psikiatrisë. Rezultat i konceptimit të gabuar të punës është edhe fakti që nëpër spitalet psikiatrike përdoren praktika të njëjta me ato të klinikave veterinare. Fshatari e çon lopën ose kalin e sëmurë në klinikë dhe e nxjerr të shëruar, ndërkohë që as lopa e as kali nuk marrin vesh se çfarë ndodhi me to nga kjo sëmundje. E njëjta gjë ndodh edhe me pacientët që kanë çrregullime mendore. Ata dalin nga spitali pa kuptuar asgjë se çfarë u ndodh atyre apo çfarë duhet të bëjnë për t‘u vetëmbrojtur nga krizat psikike. Askush nuk i sqaron të çmendurit. Psikiatri punon me pacientin a thua se është një qenie e paaftë për të menduar.
Masat parandaluese janë të nevojshme jo vetëm për të ruajtur individin nga çmenduria, por edhe për personat normalë dhe pacientët e çmendur. Te këta të fundit bashkëjetojnë normalja dhe anormalja, e fjetura dhe të qëndruarit zgjuar. Prandaj masat parandaluese do ta ndihmonin pacientin për të ruajtur ekuilibrin mendor. Këtë detyrë nuk e kryen psikiatri, por duhet ta bëjnë të tjerët. Duhet pohuar se nuk ka ende një përcaktim psikologjik se çfarë është çmenduria, i cili duhej të vihej në themel të psikanalizës dhe psikoterapisë, për të eliminuar punën e sotme pasive të vënë mbi teknika teatrale. Sidoqoftë, në rrethanat e sotme, kura që u jepet pacientëve në spitalet psikiatrike, është e vetmja rrugë për t‘i mbrojtur ata dhe kur diagnostikimi bëhet i saktë, kura është edhe më e dobishme. Por nëse duam të shpëtojmë nga çmenduria, pacienti duhet të vetëkurohet. Tani ka ardhur koha që shkencëtarët, të cilët udhëheqin këtë profesion, të bëjnë transformime rrënjësore në këtë shkencë. Nuk duhet harruar që çmenduria po vihet në rendin e dytë të sëmundjeve në botë. Gjithsesi ky ndryshim është i vështirë për t‘u bërë, sepse ka nga ata pseudoshkencëtarë që marrin rroga të majme dhe nuk duan t‘u prishet qetësia e mirëqenies së tyre e fituar mbi fatkeqësinë e pacientëve të tyre.
SHQIP.
Përgjigju Duke Cituar
Postuar më parë nga Xhuxhumaku
Krijoni Kontakt