Porosia e takimit ndërfetar

[Shpresmiri]

Po, Deshmuesi, gjithësesi se do ta vazhdojmë diskutimin. Gjithmonë kam vullnet të bisedoj me ty, sepse e di se ke njohuri mbi fenë e krishterë dhe se shpesh herë e ke theksu se nuk gjykon fetarët tjerë për besimin e tyre dhe se dëshrion vetëm të dëshmosh të vërtetën. Këtë e thotë edhe besimi katolik se feja dëshmohet dhe jetojmë në kohë ku dëshmia më shumë kërkohet prej të tjerëve se argumentimi me fjalë. Dhe këtu krejt të japë të drejtë. Mirëpo, meqenë se këtu në forum nuk mundemi ndryshe të dëshmojmë vetëm se me fjalë atëherë gjërat paksa ngatërrohen, sepse kemi të bëjmë vetëm me njërën anë të medaljes dhe ekziston rreziku që gjithmonë mos ta shiqojmë tërësinë.
Një duhet ta kemi të qartë: "Teoria mbi njeriun/personin përcakton dhe drejton edhe praktikën e tij". Pra, është shumë me rëndësi teoria.
Unë të kuptoj Deshmuesi se, e ke cek shumë herë, vërtetësia është shumë e rëndësishme në fe. Pra, duhet dalluar që mos të duken të gjitha fe në një nivel, apo me fjalë të tjera t`i fusim të gjitha fetë "në një thes". Nuk e di a të ka rënë të lexosh për një deklaratë që e ka shpallë Kisha katolike lidhur me këtë problem që është lajmëruar kohëve të fundit nëpërmjet njëfarë pluralizmi por me konotacione të indiferentizmit, quhet: Dominus Iesus (Jezusi është Zot). Papa duke e parë rrezikun e kësaj që vë në dukje edhe ti Deshmuesi ua bënë të qartë të gjithëve se Jezusi nuk mund të krahasohet me asnjë profet apo ndonjë guru, apo moralist... sepse Ai është Alfa dhe Omega! Zbulimi i Jezu Krishtit nuk është i kufizuar, i pakompletuar dhe i papërsosur apo plotësuese e asaj që është e pranishme në besimet e tjera. Megjithatë nuk duhet përjashtuar mundësia e dialogut me besimet tjera. Përkundrazi, duke vënë theksin mbi njësinë dhe universalitetin e ndodhisë së Krishtit, pranohen gjërat e mira dhe të vërtetat që janë në besimet tjera, duke e konsideruar këtë si një dhuratë të Shpirtit të Krishtit: "shumë herë pasqyrojnë atë shkëlqim të asaj të vërteteje që ndriçon të gjithë njerëzit" (shih këtu: Nostra aetate, nr. 2).
Në këtë mënyrë, dokumenti pohon se mundësia e shpëtimit është për të gjithë njerëzit, edhe e atyre që janë jashtë çdo Kishe, nëse secili ecën sipas hirit të Hyjit, ndërgjegjes morale dhe Shpirtit të Shenjtë duke jetuar me dashuri (nr. 14), sepse gjithmonë është Shpirti që e përhap "farën e Fjalës" që është e pranishme në rite dhe kultura të ndryshme dhe që përgatit takimin në Krishtin. "Shpirti Shenjtë na jep të gjithëve mundësinë që të bijmë në kontakt me misterin e Pashkëve, në atë mënyrë që vetëm Hyji di. Nuk duhet harruar kurrë rritjen e respektit të ndërsjellët, që Shpirti i Zotit mund të arrijë edhe nëpërmjet vëllezërve pjesëtarë apo jo të besimeve të tjera, sepse e vërteta vjen përherë nga Shpirti dhe "era fryn në drejtimin që do" (Khs. Gjn 3,8)." Edhe vetë librat e shenjtë të besimeve të tjera që faktikisht ushqejnë ekzistencën e dishepujve të tyre "i pranojnë nga misteri i Krishtit ato elemente mirësie dhe hiri që janë të pranishme në to" (nr. 8). "E vetmja ndërmjetësi e Shëlbuesit nuk përjashton, por nxit në krijesa një bashkëpunim që është pjesëmarrës i të njëjtit burim".
Sidoqoftë, Kisha nuk mund të heshtë përballë rrezikut të mohimit të hyjnisë së Birit të tij të vetëm. Kështu Papa precizon: "besimi ynë në Krishtin në të vetmin Birin e Hyjit, nëpërmjet të cilit ne e shohim fytyrën e Atit, nuk është arrogancë me të cilën ne duam t`i përbuzim besimet tjera, por është një mirënjohje e gëzuar sepse Krishti na është dëftuar neve që s`kemi asnjë meritë. Ai në të njëjtën kohë na ka angazhuar të vazhdojmë e të shpallim atë që e kemi pranuar dhe t`ua komunikojmë edhe të tjerëve atë që na është dhuruar ne, sepse e Vërteta e dhuruar dhe Dashuria që është Hyji, u përket të gjithë njerëzve."

Pra, gjithçka që lavdëron Zotin duhet pranuar, por duhet kundërshtuar gjithçka që cenon dinjitetin e njeriut. Një Zot që nuk e merr në konsideratë njeriun Ai nuk mund të quhet Zot.

(Nuk po e zgjas më shumë).

[deshmuesi]

Bota gjithmone ka qene e mbushur me besime te ndryshme, ashtu sic eshte edhe sot. Gjeja qe mua me shqeteson, ne lidhje me shpalljen e Krishtit tek te gjithe njerezit, eshte fakti se, te gjitha besimet e tjera pa perjashtim duhet te kuptojne dhe pranojne se e VERTETA eshte NJE, dhe ky eshte Krishti. Kjo deshmi eshte FONDAMENTALE. Per kete JEzusi thote:
Une jem RRUGA e VERTETA dhe JETA. Vetem kjo deshmi e Jezusit Rrezon cdo besim dhe doktrine , e cila ne thelb te vetvetes nuk ka Krishtin.
Te pakten ju Shpresmir jeni ne gjendje qe te me kuptoni drejt se une nuk kam asnje lloj gjeje me besimet e tjera, sidomos ate islame. Une deri me sot nuk kam gjykuar askend per besimin qe ai ka perzgjedhur, si dhe nuk kam fyer dhe share besimin e askujt. Une kam folur dhe shpallur gjithmone deshmine qe na jep Fryma e Perendise me ane te Bibles. Kur JEzusi thote se: Askush nuk vjen tek Ati pervecse nepermejt meje , atehere: a mund une te mendoj dhe te shpall te kunderten e fjaleve dhe deshmise qe na jep JEzus Krishti?? Nese une do te pranoja qofte edhe nje besim tjeter i cili e perjashton JEzusin si te vetmin Sheptimtar qe e con njeriun tek Ati Perendi, atehere une jo vetem qe nuk e njoh Perendine por jam nje mashtrues i mashturar.
Kur une deshmoj Krishtin si te vetmin sheptimtar te enjriut nga mekati dhe vdekja, nuk mendoj se cfare do te thone myslimanet, budistet apo besimtaret e feve te tjera. Deshmija ime nuk ka te beje me pozita dhe interesa nejrezore, kur une deshmoj te verteten nuk kam bere gje tjeter , vecse kam lejuar Zoti qe te flase dhe te deshmoje nepermejt meje.
Pikerisht per kete jemi thirur, qe te deshmojme emerin e Zotit Perendi, si ivetmi Shpetimtar i njeriut. Ai qe eshte pjese e trupit te Krishtit ( kishes) do te deshmoje FIZIONOMINE dhe IDENTITETIN e TIJ , Krishtin. Psh. Vereje veten tende dhe "gjymtyret e trupit tend" kur i prezamtoni dikujt PERSONIN tuaj. Ne fillim, ju i zgjatni DOREN personit perballe, dhe me pas GOJA deshmon EMERIN dhe PERSONIN tuaj. Pra te gjitha gjymtyret kane te njejtein qellim : shpalljen dhe prezantimin e gjithe personalitetit tuaj, duke filluar qe nga EMRI. Dmth, Dora nuk thote: Une jam DORA e Shpresmirit, por qe te gjitha gjymtyret kane nje qellim dhe nje mendim te vetem : shpalljen e identitetit dhe Personit ne fjale.
Kete gje duhet ta kete parasysh cdo i krishtere. Ai qe eshte pjese e TRUPIT te Krisht , ( cfaredo lloj gjymtyre qofte ne TRUPIN e Krishtit), deshmon Krishtin , te cilit dhe i perket.
Persa i perket TAKIMIt ne fjale, une e thashe edhe ne shkrimin e mesiperm se nuk kam qellim qe ta gjykoj qellimin dhe deshiren e tij te mire. Por ketu me duhet te qendroj ne nje gje qe eshte teper thelbesore per cdo te Krishtre.
Si mendoni ju: Si do te ndjehet Krishti kur sheh nje bir te tij (kristjan) qe eshte duke u lutur se bashku me nje perndjekes dhe mohues te kryqit, i cili nuk pranon por sulmon Krishtin??
A do ta bente Krishti nje gje te tille?
A kemi ne bibel ne ndonje veprim te tille nga JEzus Krishti??
A e pranon Krishti kete lloj lutjeje, duke u bashkuar se bashku me ata qe e perndjekin dhe mohojne vepren e HIRIT te Perendise, e cila u veprua ne kryq??
Keto pyejte i ndruar Shpresmir jane shume te rendesishme per cdo te krishtere. Ne diten e fundit cdo kush do te mbaje pergjegjesi per ate qe ka APROVUAR, MIRATUAR, sidhe ka VERPUAR.
Ka nje rendesi teper te madhe per cdo te krishtere, kur ai i drejtohet nje myslimani nje budisti apo nje pagani. Me lejo qe tja u shtjelloj kete fakt, dhe mendoj se eshte shume i rendesihem.
NEse une pranoj se, edhe besimet e tjera pervec krishterizmit (te cilat nuk kane Krishtin ne qender te tyre), digjohen dhe jane te drejta perpara Perendise, atehere une kam bere nje mohim te drejtperdrejte te Jesus Krishtit SHpetimtar, si dhe vepres qe ai kreu ne kryq. Perse? Kjo, sepse sipas kesaj llogjike i bije qe pervec Krishtit , te kete dhe nje rruge tjeter qe te con tek Perendia
. A eshte i vertete ky fakt?? Apsolutisht jo. JEzusi tha: Une jam RRuga e Verteta dhe Jeta, dhe askush nuk shkon tek Ati pervecse nepermejt meje.
Kjo thenie e Krishtit eshte e skalitur ne zemer dhe mendje te njeriut kristjan. I krishteri qendron , ndertohet dhe deshmon mbi kete THEMEL ,Jezus Krishtin. Por cila eshte pasoja negative qe ne sjellim tek myslimani , budisti apo pagani, nese e quajme besimin e tyre te vertete, dhe e pranojme se edhe keto besime te cojne drejt shpetimit dhe paqes me Perendine Jehovah?
Se pari: ne nuk i kemi shpallur DRITEN. Se dyti: E kemi aprovuar ERRESIREN e tij si DRITE. Se treti: Ne e leme ate qe te ece ne RRUGEN e SHKATRIMIT, duke e miratuar besimin e tij si SHPETUES. Se katerti: me aprovimin tone ne ecim kunder deshmise se Krishtit. Se pesti: ne nuk i dhame atij mundesine qe te perzgjedhe Jezusin si Shpetimtarin e vetem , e tjera. Prandaj ne shkrimin e mesiperm te them se, nje mesues kurre nuk e inkruajon mesimin e gabuar te nxenesit, nese ai e ben kete , atehere ai e ka humbur "Mesuesine".
Pra shiko se sa e rendesishme eshte qendirmi dhe deshmimi i te krishterit perpara ketij fakti kaq te rendesishem.
NEse do te veresh ne kete faqe fetare, Myslimanet me cilesojne mua si armikun e tyre dhe ne cdo shkrim qe une sjell ata periqen me cdo kusht qe te me nxjerin percares, antishqiptar, antikombetar e tjera. Bile sa here qe kam shkrojtur dicka ne faqene tyre islamike, ata menjehere ne menyre arugante e kane fshire cdo shkrimin tim. Bile , edhe kur une ju pergjigja nje akuze te ginjeshtert qe bente Arjeta ne drejtim te personit tim. Keshtu ata e fshine pergjigjen time , duke mos lejuar qe te mesonin te verteten e akuzes qe Arjet me bente. Por cfare tregojne keto?
Mos valle une jam ne te vertete Armiku i tyre?????
Une kam sjelle fjalen e Perendise ne bibel, une kam shpallur Krishtin si te vetmin Shpetimtar te njeriut, une kam treguar Dashuri dhe zemergjeresi , si dhe jam treguar tej mase i durueshem me ta , qe ne nje fare menryre tju shpall Krishtin, dhe mendoj se kete e kam bere. Por ata duhet te dine se nuk jam une armiku i tyre, ata jna vete ne armiqesi me Perendine Jehovah, sepse mohojne Birin , dhe kush nuk ka BIRN nuk ka As Atin, dhe kush nuk ka Atin eshte ende nen denim te mekatit.
Ja pra i nderua Shpresmir, ne deshmine e KRishtit nuk jam nisur asnjehere qe te ndertoj konjuktura dhe qellime njerezore, ( jo se ato jane te parednesishme), por me e rendsishmja , per te cilen dhe u thirrem, eshte Deshmija e Krishtit, i cili vdiq dhe u ringjall te treten dite per shpetimin e cdo kujt qe do te besoje ne te. Nuk ka emer tjeter nen qiell qe ju eshte dhene njerezve per shpetim, pervecse Zotit Krisht. Ky eshte qellimi i pare dhe kryesor , dhe me pas vijne te tjeret. Per kete Krishti ju tha Paostujve, shkoni dhe shpallni lajmin e shpetimti, dhe hyni ne ate shtepi ku ju presin , dhe PAQJA juaj le te bjere mbi ta, por nese ata nuk duan , hikni nga ajo shtepi dhe shkundni dhe PLUHURIN e kembeve tuaja, dhe PAQJA juaj le te rikthehet perseri tek ju.
I nderuar Shpresmir! Asnjehere nuk do te bej paqe me boten , duke humbur PAQEN e Perendise, pasi PAQJA e Perendise te con ne jete te perjetshme.
Ps. Gjithmon jam duke diskutuar rreth besimit te krishtere, pa GJYKUAR besime te tjera si dha ata qe i ndjekin keto besime. Une shpall drejt fjalen e Bibles, te ciles dhe i besoj dhe i bindem.
Krishti te bekofte vella dhe Fryma e Perendise le te hape Zemren tende per te pare Krishti, si dhe te njohesh vullnetin dhe thirjen qe ai te ka thirur.
Deshmeusi

[shuaib1]

DESHMUES A DON UN TE CITOJ TY PROVOKIMET E TUA QE KE BER QE SA HERR MBI FEN ISLAME APO TI DO TE KALLXOSH FETYREN TENDE TE DHELPRES QE KE TI PAK ME PARR MORE DJALO THE SE KU TE PERZIHET HUNDA E MUSLIMANIT ATY DO TE VJEN ERA NDERSA UN TE THEM TY SE KU TI JE ATY EDHE VJEN ERA DHE TI SA MBAJ MEND UNE SHKRIMET E TUA KE THAN SE PO TE GODAS DIKUSH DO TE JA KETHESH EDHE FAQEN TJETER PER SHKAK SE KE DASHURIN E KRISHTIT KURSE KETU TREGON FETYREN TENDE TJETER APO JO ME VJEN KEQ QE TE JETERET NUK SHOHIN LOJREN TENDE DHELPRAKE QE BEN.
NJE GJE TE THEM MOS MOS ME OFENDO BESIMIN ME METODA TUA SE KETO QKA UN SHKROVA KETO JAN VETEM SE TE VERTETA ASGJE TJETER.

[deshmuesi]

Fjala : "bije ere", ka kuptim figurativ. Nuke e di se sa arsim perkates ke, por figurat letrare behen qysh ne tetvjecare.
Me fjlene "Bije ere" dua tju tregoj ty dhe te tjereve se, Hidheni menjehere ne SULM, dhe e prishi dhe denigroni biseden. Nese deshiron te sjell ofezate tua dhe te te gjithe shokeve te tu, te bera ne adresen time, mendoj se do te te "bjere ere" tamam qe te kuptosh arsyen se perse une e kam perdorur kete figure letrare.
Deshiron te te sejll fyerjet e tua personalisht ndaj personit tim? Po keshtu sill dhe ti fyerjet e mija ndaj teje , dhe ateher te shohim se kush fut HUNDET dhe sjell ERE.
Deshmuesi

[Nika]

Më pëlqen shumë ekumenizmi - dashuria në mes njerëzve të racave dhe me religjione të ndryshme. Më ka pëlqye jasht mase, gjesti i Papës aktual, zbathja e këpucëve dhe hyrja në xhami!
Të gjithë gati bëjn të njajtin gabim, duke lavdëruar fenë e vet, e duke denigruar fetë e të tjerëve.
TOLERANCA, BASHKËJETESA e MIRËKUPTIMI janë të nevojshëm ndër ne aqë sa edhe ushqimi!

[Shpresmiri]

MË 28 TETOR 1999

Të nderuar përfaqësues të religjioneve, të dashur miq!

1. Në atë paqe, që bota s’mund të japë, ju përshendes të gjithë ju që jeni mbledhur këtu në Sheshin e Shën Pjetrit, në fund të mbledhjes ndërfetare që është mbajtur ditëve që kaluan. Gjatë të gjitha viteve të pontifikatit tim, veçanërisht gjatë vizitave të mia pastorale në vise të ndryshme të botës, isha shumë i gëzuar që kam mundur të takojë një numër të madh të krishterësh dhe anëtarë të religjioneve tjera. Sot ky gëzim është ripërtërirë afër varrit të Apostullit Pjetër, shërbesën e të cilit në Kishë e kam detyrë ta vazhdoj. Jam i gëzuar që mundem t’ju takoj të gjithëve dhe i falënderohem Hyjit të Gjithëpushtetshëm që frymëzon dëshirën tonë për një marrëveshje dhe miqësi të ndërsjellët.

Jam i vetëdijshëm për faktin se shumë prijës fetarë të nderuarë kaluan udhë të largët për të qenë të pranishëm në këtë festim të mbarimit të mbledhjes ndërfetare. Jam mirënjohës ndaj të gjithë atyre që janë kujdesur për të promovuar frymën që e mundësoi mbajtjen e kësaj mbledhjeje. Ja, pikërisht e dëgjuam Porosinë, që është fryt i mendimeve tuaja.

2. Gjithmonë kam qenë i mendimit se prijësit fetarë kanë një rol të rëndësishëm që ta mbajnë dhe ta ushqejnë atë shpresë për drejtësi dhe paqe, pa të cilat nuk do të ketë kurrëfarë ardhmërie të denjë për njerëzimin. Dhe derisa bota arriti në mbarimin e një mijëvjeçari, dhe para fillimit të të riut, është mirë të shiqojmë prapa me paqe, kështu që me vëmendje të vlerësohet situata e tanishme dhe të nisemi së bashku me shpresë kah ardhmëria.

Duke shqyrtuar situatën e njerëzimit, a thua është e tepruar të flitet për një krizë të civilizimit? Po vërrejmë përparime të mëdha teknologjike, që nuk kanë qenë gjithmonë të përcjella me një përparim të madh shpirtëror dhe moral. Vërrejmë përveç kësaj një ndasi që po rritet ndërmjet të pasurve dhe të varfërve, në nivelin e personave dhe popujve. Shumë po bëjnë flijime të mëdha për të treguar solidaritet me ata që jetojnë në varfëri apo vuajnë nga uria dhe sëmundjet, e pra megjithatë mungon gjithmonë vullneti kolektiv në mënyrë që të mposhten pabarazitë skandaloze dhe të krijohen struktura të reja, që do t’u lejojnë të gjithëve të marrin pjesë në mënyrë të drejtë në burimet dhe rezervat botërore.

Përveç kësaj, ekzistojnë konflikte të shumta që pandërprerë po lindin nëpër mbarë botën; luftërat në mes popujve, përleshjet me armë brenda një populli, përleshje që mbesin si plagë të qelbëzuara dhe kërkojnë mjekimin që vonohet. Mu ata më të pafuqishmit pashmangshëm janë ata që pësojnë më së shumti në këto përleshje, veçanërisht kur janë të përndjekur nga shtëpitë e veta dhe të detyruar të ikin.

3. Është e pakontestueshme që njerëzimi nuk do të guxonte të jetonte në këtë mënyrë. A thua pra nuk është e drejtë të thuhet se ekziston kriza e civilizimit të cilës mund t’i kundërshtojë vetëm një civilizim i ri i dashurisë, i bazuar në vlerat universale të paqes, solidaritetit, drejtësisë dhe lirisë?

Disa mendojnë se religjioni është pjesë e problemeve, që pengon ecjen njerëzore kah paqja dhe prosperiteti autentik. Detyra jonë është, që si njerëz fetarë të vërtetojmë se nuk është ashtu. Çdo përdorim i religjionit për të përkrahur dhunën është keqpëdorim i tij. Religjioni nuk është dhe nuk do të duhej të ishte pretekst për konflikte, posaçërisht kur përputhen identiteti fetar, kulturor dhe etnik. Religjioni dhe paqja ecin me një hap të njejtë: të shpallësh luftë në emër të religjionit në përgjithësi është kontradikcion i qartë. Udhëheqësit fetarë duhet qartë të tregojnë angazhim për të nxitur paqen, pikërisht për shkak të besimit të tyre religjioz.

Detyra me të cilën do të ballafaqohemi është që të nxisim kulturën e dialogut. Se vetëm kështu të gjithë së bashku, do të tregojmë se religjioni e frymëzon paqen, e forcon solidaritetin, e nxit drejtësinë dhe përkrah lirinë.

Megjithatë vetëm mësimi, sado që të jetë shumë i nevojshëm prapëseprapë nuk është i mjaftueshëm. Paraardhësi im i nderuari papa Pali VI ka vërejtur që njerëzit në ditët tona, më shumë i përkushtojnë rëndësi dëshmitarëve se sa mësuesve, se i dëgjojnë mësuesit në qoftë se janë në të njëjtën kohë edhe dëshmitarë. Mjaft është që t’i përkujtojmë dëshmitë e paharrueshme të personave siç janë: Mahatma Gandhi apo Nënë Tereza nga Kalkuta, vetëm po i përmendim dy persona të cilët kanë pasur ndikim të madh në botë.

4. Përveç kësaj, fuqia e dëshmisë qëndron në faktin se ajo është e ndashme. Simboli i shpresës qëndron në faktin se në shumë vende të botës janë krijuar unione ndërfetare, më qëllim që të nxisin refleksion dhe aksion të përbashkët. Në disa vende, udhëheqësit fetarë kanë vepruar si ndërmjetësues në mes të anëve ndërluftuese. Dikund tjetër veprohet në menyrë të përbashkët për t’i mbrojtur ende të palindurit, për t’i mbrojtur të drejtat e gruas dhe fëmijëve dhe për t’i mbrojtur dhe ruajtur të pafajshmit. Jam i bindur se rritja e interesimit për dialog në mes të religjioneve është një prej shenjave shpresuese të cilat janë prezente në pjesën e fundit të këtij shekulli. Mirëpo duhet shkuar edhe më tej. Një nderim më i madh i ndërsjelltë dhe besimi që shkon duke u rritur duhet të orientohen kah një aksion i përbashkët, madje gjithnjë e më efikas dhe më i koordinuar në emër të familjes njerëzore.

Shpresa jonë nuk rritet vetëm prej zotësisë së zemrës dhe mendjes njerëzore, por ka dimension hyjnor, të cilin është mirë ta pranojmë. Ata që janë në mes nesh të krishterë, besojnë se një shpresë e tillë ëshë dhunti e Shpirtit Shenjtë, i cili na thërret që t’i zgjerojmë horizontet tona dhe të shikojmë përtej nevojave tona dhe atyre të bashkësive tona veç e veç, drejt bashkimit të të gjithë familjes njerëzore. Mësimi dhe shembulli i Jezu Krishtit, iu kanë dhënë të krishterëve kuptim të qartë të vëllazërimit të gjithmbarshëm të të gjithë popujve. Vetëdija se Shpirti i Zotit vepron kur don (krh. Gjn 3,8) na ndalon që të shprehim gjykime të shpejta dhe të rrezikshme, sepse Ai nxit të merret në konsiderim ajo që është e fshehur në zemrën e të tjerëve. Kjo hap rrugën e pajtimit, harmonisë dhe paqes. Prej kësaj vetëdije shpirtërore rrjedhin simpatia dhe shpirtgjerësia, përvujtëria dhe thjeshtësia, trimëria dhe qëndresa. Këto janë kvalitete që njerëzimit i duhen më shumë se kurdoherë, tani duke hyrë në mijevjeçarin e ri.

5. Deri sa jemi këtu të bashkuar, personat të cilët vijnë prej popujve të ndryshëm, si përfaqësues të shumë religjioneve botërore, si mos ta përkujtojmë takimin në Asiz që u mbajt para trembëdhjetë vjetve, për Ditën botërore të uratës për paqe? Prej atëherë ”shpirti i Asizit” është i përkrahur dhe i jetuar në organizime të ndryshme në anë të ndryshme të botës. Ata në mes jush që morën pjesë në këtë mbledhje ndërfetare kanë shkuar në Asiz, pikërisht në përvjetorin e takimit të paharruar të vitit 1986. Shkuat atje që edhe një herë të vërtetoni shpirtin e këtij takimi dhe të fitoni një inspirim të ri prej një varfnjaku të Asizit, shën Franit të përvuajtur dhe të gëzueshëm. Më lejoni të përsëris atë që tashmë e kamë thënë në fund të asaj dite urate dhe agjërimi:

«Fakti që kemi ardhur në Asiz prej anëve të ndryshme të botës është në vetvete një shënjë e ecjes sonë të përbashkët, që njerëzimi është i thirrur për ta bërë. Ose të mësohemi të jetojmë së bashku në paqe dhe harmoni, ose të përjashtohemi prej kësaj dhe të shkatërrojmë vetveten dhe të tjerët. Ky shtegtim në Asiz shpresojmë se sërish na ka mësuar të bëhemi të vetëdijshëm për ardhmërinë e përbashkët dhe fatin e njerëzimit. Të mundohemi ta shohim në të pararealizimin, anticipacionin e asaj çka Zoti do të dëshiron të bëhet zhvillimi historik i njerëzimit: një udhëtim vëllazëror të cilin reciprokisht e përcjellim kah caku transcendent që Zoti e ka caktuar për ne».

Takimi i sotëm në Sheshin e Shën Pjetrit është një hap i mëtejm në ketë drejtim. Në llojllojshmërinë e gjuhëve dhe të lutjeve ta lusim Shpirtin e Zotit që të na kthjellojë, të na udhëheqë dhe të na japë fuqi, në mënyrë që si burra e si gra, që nxjerrin inspirimin e vet në besimin religjioz të mund të punojmë së bashku për të ndërtuar të ardhmen e njërzimit në harmoni dhe drejtësi, në paqe dhe dashuri.


(Marrë nga revista fetaro-kulturore URTIA)

[deshmuesi]

Do te desha qe te diskutonim rreth atyre qe une ju kam shkrojtur nese ju jeni apo jo dakort, por ju ju shmanget...
Deshmuesi.

[Shpresmiri]

Po, deshmuesi, do te diskutojme, por per fat te keq momentalisht nuk mundem, sepse jam i zene me provime, kurse ate pak kohe qe mund ta kem te lire me duhet t`i kontrolloj shkrimet e te tjereve. (Madje nuk mund te shkruaj dosido sepse ceshtja eshte e nderlikuar). Javen e ardhshme shpresoj se do te gjej kohe.
Zoti te bekofte!

[Nika]

Vëllezër të dashur!
Një burim kanë hebreizmi, krishterimi dhe muslimanizmi! Bibla komplet /që e ka shqipëruar i ndjeri, daja i im dom Dimon Filipaj, është prej zanafilles e deri tek beslidhja e re që flet për Jezusin. Jezusi e ka përsosur religjionin e hebrenjëve, me predikimet e tij! Rruga e tij është e dashurisë, e mëshirës, e tolerancës, bashkëjetesës, dhe gjëja më e madhe, më e rëndësishme dhe madhështore është Pendimi, me të cilën secili mëkatar mund ta pastrojë dhe shpëtojë shpirtin! Bibla e hebrenjëve dhe e të krishterëve vetëm dallohet se nuk e kanë njohur, nuk e kanë pranuar dhe e kanë kryqëzuar si /një/ cub Jezusin, sepse me predikimet e Tia madhështore e ka rrezikuar rendin e tyre shoqëror dhe interesat e priftërinjëve, për atë nuk e kanë njohur, dhe mistiku Osho, ka deklaruar se kanë bërë mëkat sikur me pa vrarë një miliard njerëz. Vëllezër! Në Bibel dhe në Kuran janë shumica të njëjtit persona. Adami=Ademi, Eva=Havaja, Abrahami=Ibrahimi, Moisiu= Musaja, Noa= Nuh/u/i, Gabrieli= Xhibrili /mos gaboj/, Jezusi= Isaja, Maria=Mejremja etj. Kur ka predikuar Jezusi, u ka predikuar hebrenjëve, dhe për ata atëherë ka qenë e vetmja rrugë e shpëtimit të shpirtit, ajo që ka predikuar Ai. Kam gjetur mendime të ndryshme që nuk kanë qenë muslimanë që e lavdërojnë Muhamedin, dhe e vënë në një rang me Budën, Krishtin, etj. Di /teorikisht/ dhe besoj se kur njeriu përsoset apo përndritet shkrihet në forcën kosmike, bëhët një me Zotin. Për të mos e vrarë hebrenjt, Jezusi ka deklaruar se është i biri i Zotit! Besoj se fetë religjionet në një farë mënyre janë bërë si parti politike, sidomos kur institucionalizohen dhe komercializohen. Jam thelluar edhe në Biblen, sidomos atë që bën fjalë për Krishtin. Së pari apostujt asnjëri nuk e ka kuptuar Krishtin sa duhet, e si duhet, dhe atyre u drejtohet: -rrini zgjuar! Kam lexuar komente se Toma/i ka qenë më së afërmi me e kuptuar. Ironia e historisë së njerëzimit është se Jezusi nuk ka njohur asnjë të krishterë!!! Për mua e ëma Maria, dhe Maria Magdalena kanë qenë më guximtaret dhe nuk janë larguar nga Jezusi deri në momentet e fundit të vdekjes së trupit të tij, ndersa nxënësit të gjithë kanë ikur... Bibla ka zbrazëtira. P. sh. Mbetet mister jeta e Jezusit prej 12 vjeç e deri në moshën 30 vjeçare! Pastaj shkruan dhe kuptohet sikur ka shkuar në qiell me gjithë trup??!! Fundi, duken si herezi këto që shkruaj, por do vijë koha, sikur nga politeizmi që është kaluar tek shumica në momoteizen, në besimin në një Zot = Allah, /është fjalë arabe për Zotin/, që do e shkruajn librin duke marrë më të mirat, më të drejtat, më të vërtetat, më të rëndësishmet e të gjitha religjioneve, për ta bërë një RELIGJION për gjithë njerëzimin! Ndoshta edhe nuk qe vendi këtu, të shkruaj kështu! Nëse dikush lëndohet e nevrikoset, i kërkoj falje, por dëshiroj për këto që të "më dënojë Zoti", po shkruaj siç mendojnë shumica, se unë e di se Zoti nuk është i pamëshirshëm, hakmarrës, narcis etj. Ai nuk dënon askënd! Secili me veprat e veta e dënon veten!

[Shpresmiri]

Postuar me pare nga INDRITI ne forumin: Mesime nga Kurani nen titullin "Samiti Islamo-kristian".

SAMITI ISLAMO-KRISTIAN

ROME 3-4 TETOR 2001

SEANCA E HYRJES




Dr. JUSUF EL KARDAVIJ
TEOLOG, DREJTOR I QENDRES PER KERKIMET E SUNNETIT, KATAR




Lavdërimi i përket Allahut. Paqja e Tij qoftë mbi të gjithë të Dërguarit e Tij të zgjedhur. Ne muslimanët jemi në favor të një takimi ndërmjet dijetarëve të Islamit dhe përfaqësuesve të fesë së krishterë për të kërkuar së bashku zgjidhjen e problemeve që cënojnë marrëdhëniet ndërmjet botës islame dhe asaj të krishterë. Ne muslimanët e pranojmë Ungjillin (Inxhilin) e zbritur, njërin nga librat e Allahut, të cilët duhet t'i besojmë. Gjithashtu ne pranojmë edhe Krishtin si profet midis profetëve si dhe nënën e tij që Allahu e ka zgjedhur dhe shenjtëruar midis të gjitha grave. Në Kur'an nuk ekziston asnjë sure që flet për gruan e Muhammedit (s.a.v.s.), Hadixhen dhe bijën e tij, Fatimenë, por ekziston nje sure që i kushtohet Marisë (Merjemes) dhe një tjetër që i kushtohet familjes së Jezusit (Isait), e cila quhet "Sureja e familjes së Imranit". Imrani është babai i Marisë. "Allahu zgjodhi Ademin, Nuhun, familjen e Ibrahimit dhe familjen e Imranit përmbi popujt e tjerë". (Al Imran: 33) Në Kur'anin tonë ka ajete që flasin për Krishtin që nuk përmenden as në Ungjill. Gjithashtu, ne muslimanët jemi të urdhëruar të dialogojmë në mënyrën më të mirë, veçanërisht me Njerëzit e Librit (Ehlul-Kitab). Allahu thotë: "Ithtarët e Librit mos i polemizoni ndryshe vetëm ashtu si është më së miri..." (Ankebut: 46). Kjo do të thotë se në se do të ekzistonin dy mënyra diskutimi, njëra e mirë dhe tjetra më e mirë, atëherë muslimani do të ndiqte atë që është më emirë. Ajo që fut paragjykime në raportet ndërmjet ithtarëve të të dyja feve të mëdha është pikërisht moskuptimi reciprok si dhe ndërhyrja e disa personave të huaj, të cilët duan ta përdorin fenë si mjet për arritjen e objektivave jofetare. Ne këtë situatë të tmerrshme që bota po përjeton që nga 11 shtatori, kur ndodhën sulmet terroriste kundër Nju Jorkut dhe Uashingtonit, që fusin frikën e një lufte, pasojat e së cilës vetëm Allahu i di dhe që disa, për një arsye apo tjetër, i shikojnë si një përplasje ndërmjet Islamit dhe Krishtërimit, nuhatet rreziku i një rikthimi tek kryqëzatat e vjetra, që kanë lënë gjurmët e tyre në shpirtin e të dyja palëve, duke gjeneruar komplekse që akoma dhe sot vazhdojnë të bëjnë të ndjehen efektet e tyre negative.Është detyra e njerëzve të arsyeshëm, veçanërisht e dijetarëve të të dyja feve, që të shmangin këtë përplasje, duke ndërhyrë me urtësinë e tyre për ta shuar këtë zjarr që përpin gjithçka. Dua të ripohoj këtu se që në mëngjesin e 11 shtatorit kam bërë një deklaratë, në të cilën kam shprehur kundërshtimin tim dhe i kam dënuar autorët e sulmit terrorist, cilado qoftë feja, gjinia apo vendi i tyre. Të gjithë dijetarët islamë që njoh kanë ndarë të njëjtin qëndrim me mua. Islami, edhe në luftërat e rregullta të zhvilluara me ushtri, ndalon kategorikisht vrasjen e atyre që nuk marrin pjesë në luftë. Kur Profeti i Islamit, Muhammedi (s.a.v.s.) pa një grua të vrarë në një betëjë, u zemërua dhe i qortoi pasuesit e tij duke ju thënë: "Kjo grua nuk po luftonte!". Që nga ai çast, ai ndaloi vrasjen e grave, fëmijëve dhe pleqve. Pasuesit e tij i këshillonin komandantët e tyre ushtarakë që të mos i shqetësonin murgjit në manastirët e tyre, fshatarët në fusha dhe tregtarët. Një nga këshillat më të shquara ishte: "Mos sulmoni në befasi dhe mos e shfryni zemërimin mbi kufomat e armiqve. Mos i prisni pemët dhe mos i shkatërroni ndërtesat. Mos vrisni asnjë dele apo lopë, veçse për t'u ushqyer." Islami ka theksuar respektimin e njeriut dhe ka urdhëruar ndëshkimin për atë që vret. Kur'ani, së bashku me librat e tjerë qiellorë, thekson: "...kush vret një njeri, pa patur vrarë ky i fundit ndonjë tjetër dhe pa patur bërë ndonjë shkatërrim në tokë, atëherë është sikur t'i kishte vrarë të gjithë njerëzit" (Maide: 32) Këtu flitet për vrasjen e një njeriu. Ç'mund të thuhet atëherë për vrasjen e mijërave civilëve të pafajshëm! Ne muslimanët, në përgjithësi dhe arabët në veçanti, jemi ndër më të ndjeshmit ndaj tragjedive të shkaktuara nga vdekja për shkak të agresionit dhe efektet e saj mbi personin dhe jetën e tij. Çdo ditë në vuajmë nga kjo e keqe që ka pllakosur tokën tonë të shenjtë të Palestinës, tokën e Xhamisë El-Aksa dhe kishës së Ringjalljes. Zgjohemi në mëngjes dhe biem të flejmë në darkë përpara pamjes së njerëzve që vriten, arave që digjen, shtëpive që shkatërrohen, fëmijëve që mbeten jetimë, pamje që po e transformojnë jetën në Palestinë në një funeral të vazhdueshëm.Unë përjashtoj kategorikisht që një musliman i vërtetë, i përkushtuar si duhet ndaj fesë dhe njohës i mirë i saj, të mund të kryejë një veprim të tillë, sepse ai e di mirë që vrasja pa të drejtë e nje personi përbën një nga mëkatet më të mëdha në Islam dhe derdhja e gjakut është e lejuar vetëm në rastin e vetëmbrojtjes kundër ushtarakëve që sulmojnë muslimanët. Ku'ani thotë: "Dhe luftoni në rrugën e Allahut kundër atyre që ju sulmojnë e mos e teproni, se Allahu nuk i do ata që e teprojnë". (Bekare: 190) U kam bërë një thirrje muslimanëve në Amerikë që të kryejnë detyrën e tyreduke ndihmuar të plagosurit dhe dhuruar gjakun e tyre. Kjo detyrë është një nga punët më të pëlqyera nga Allahu. Ashtu siç dënojmë veprimet terroriste kundër Nju Jorkut dhe Uashingtonit, dënojmë edhe fushatën e nxitjes së urrejtjes kundër muslimanëve dhe arabëve që jetojnë në Perëndim, të cilët janë pjesë përbëresë e shoqërisë në të cilën jetojnë. Disa nga ta kanë frikë bile edhe të dalin nga shtëpia, veçanërisht gratë.

NE E REFUZOJMË TERRORIZMIN

Në emrin tim dhe në emër të të gjithë dijetarëve të Islamit deklaroj se ne e refuzojmë terrorizmin, që do të thotë terrorizim i njerëzve të qetë ose vrasje pa të drejtë të të pafajshmëve. Në të njëjtën mënyrë e kundërshtojmë luftën kundër terrorizmit më një terrorizëm tjetër, i vënë në lëvizje nga e njëjta llogjikë që ia mvesh të pafajshmëve fajin e përgjegjësve të vërtetë, që e trajton të shtypurin sikut të ishte ai shtypësi dhe që dënon një popull të tërë për shkak të një krimi të kryer nga disa individë të tij, bile edhe kur provohet krimi i tyre. Nuk pranojmë që një fe e ndjekur nga një komb i madh të etiketohet si fe e dhunës dhe terrorizmit për shkak të disa personave. Pak kohë më parë, po në Amerikë, një amerikan i krishterë u gjend fajtor për incidentin në Oklahoma Siti. Këtë krim ai e kreu i shtyrë nga motive personale, por faji i tij nuk u përgjithësua për të gjithë Amerikën, botën e krishterë dhe fenë e krishterë. Mënyra e drejtë për të luftuar terrorizmin konsiston në luftimin e shkaqeve të tij si psh: eliminimin e shtypjes, zgjidhjen e çështjeve të lëna pezull si çështja e Palestinës, bijtë e së cilës dëbohen padrejtësisht nga shtëpitë e tyre. Ndër këto çështje është edhe e drejta e muslimanëve për liri dhe vetëqeverisje.

Hirësi, Shkëlqesi dhe Miq të Nderuar!

Islami e konsideron njerëzimin si një familje të vetme, pjesëtare në adhurimin e Allahut dhe pasardhëse e Ademit. Pikërisht këtë e ka shpallur Profeti i Islamit përpara masave të besimtarëve gjatë Haxhxhit të Lamtumirës: "O njerëz! Zoti juaj është Një. Ati juaj është një; të gjithë ju rridhni nga Ademi që u krijua nga dheu. Askush nga ju nuk ka më shumë merita se të tjerët, veçse me devotshmëri ndaj Allahut". Islami i ka përcaktuar raportet me jomuslimanët në dy ajete të Librit të Allahut, të cilat janë ekuivalente të një kushtetute. Allahu thotë: "Allahu nuk ju ndalon të bëni mirë dhe të mbani drejtësi me ata që nuk ju luftuan për shkak të fesë, e as nuk ju dëbuan prej shtëpive tuaja; Allahu i do ata që mbajnë drejtësinë. Allahu ju ndalon t'u afroheni vetëm atyre që ju luftuan për shkak të fesë, që ju nxorrën nga shtëpitë tuaja dhe që ndihmuan dëbimin tuaj; ju ndalon të miqësoheni me ta. Kush miqësohet me ta, të tillët janë dëmtues të vetvetes". (Mumtehineh:8-9) Këto dy ajete janë shpallur për shkak të idhujtarëve. Për Njerëzit e Librit, Islami ka rezervuar një trajtim të posaçëm, bile ka lejuar edhe martesën me bijat e tyre. Kjo do të thotë që i ka lejuar muslimanit të marrë një të krishterë apo çifute për grua, shoqe të jetës dhe nënë të fëmijëve të tij. Kështu të afërmit e saj bëhen gjyshër dhe gjyshe, daja dhe teze, kushërinj dhe kushërira të fëmijëve të tij dhe këta fitojnë të drejtat e farefisnisë së afërt.

Islami i ka konsideruar të krishterët me përzemërsi si më të afërmit me muslimanët. Allahu thotë: "...Ndërsa do të vëresh se më të afërmit si miq për besimtarët janë ata që thënë: "Ne jemi të krishterë". Këtë, sepse prej tyre ka dijetarë dhe të devotshëm, dhe se ata nuk janë kryelartë". (Maide:82), ndërsa Profeti i Islamit ka thënë: "Jam miku më i ngushtë i Isait, birit të Merjemes, si në këtë botë, edhe në tjetrën".

BESOJMË TEK DIALOGU

Ne muslimanët besojmë tek dialogu, sepse në është urdhëruar nga Sheriati. Kur'ani ynë është kulmi i dialogjeve ndërmjet të Dërguarve të Allahut dhe popujve të tyre, bile edhe ndërmjet Allahut dhe disa adhuruesve të Tij. Bile Allahu ka dialoguar edhe me më të keqen e krijesave të Tij, Iblisin (l.a.). Për këtë arsye, ne marrin kulturën e dialogut në vend të asaj të konfliktit, si ndërmjet qytetërimeve, ashtu dhe ndërmjet feve. Nuk jemi dakord me llogjikën e disa intelektualëve amerikanë si Hantigtoni që besojnë në konfliktin e paevitueshëm ndërmjet qytetërimeve dhe veçanërisht ndërmjet atij islam me atë perëndimor. Përse vallë këto dy qytetërime nuk duhet të ndërveprojnë dhe të plotësojnë njëri-tjetrin? Përse çdo njëri nga qytetërimet të mos asimilojë arritjet më të mira të tjetrit?

ÇFARË DO TË DONIM NGA PERËNDIMI

Do të donim që Perëndimi të çlirohej nga frika e tij nga islami, të mos e konsiderojë atë si si një rrezik të afërt, "rreziku i gjelbërt" siç e kanë quajtur disa, rreziku kandidat për të zëvendësuar atë të ish-Bashkimit Sovjetik, i përcaktuar nga Regani si "Shteti Keqbërës". Kërkojmë nga Perëndimi që të çlirohet nga urrejtja e lashtë e trashëguar nga luftrat që vetë ai i quante "kryqëzata", ndërsa historianët tanë i quanin "luftrat e europianëve". Ne jemi bijtë e së sotmes dhe jo të shkuarës dhe nuk jemi ne ata që i shpallën këto luftra, por ju. Duam gjithashtu që Perëndimi të çlirohet nga kompleksi i tij i superioritetit që e shtyn atë ta shikojë botën me sytë e pronarit kundrejt skllavit të tij. Ky shikim i jetës nuk mund të jetë veçse një provokim për të tjerët.

SEKTORE TE PERBASHKET PER BASHKEPUNIMIN ISLAMO-KRISTIAN

Kemi sektorë të përbashkët në kuadër të të cilëve mund të takohemi dhe të bashkëpunojmë për zgjerimin dhe thellimin e tyre.

1. Të përqëndrohemi mbi emëruesin e përbashkët

Të përqëndrohemi mbi emëruesin e përbashkët ndërmjet nesh dhe Njerëzve të Librit. Në lidhje me të, Allahu thotë: "Ithtarët e Librit mos i polemizoni ndryshe vetëm ashtu si është më së miri, përveç atyre që janë mizorë dhe thuajuni: "Ne i besuam asaj që na u zbrit neve dhe që u zbriti juve dhe se Zoti ynë dhe Zoti juaj është një, dhe se ne i jemi dorëzuar Atij". (Ankebut:46) Në kuadër të dialogut të kryer në mënyrën më të mirë, duhet të ndalemi tek konvergjencat dhe jo tek divergjencat. Ndër muslimanët e rreptë ka disa që mbështesin idenë se nuk ekziston asgjë e përbashkët mes nësh, të krishterëve dhe çifutëve. Bëhet fjalë për një koncept të gabuar mbi qëndrimin e Islamit në lidhje me Njerëzit e Librit. Përse atëherë Allahu e ka lejuar ngrënien e ushqimit të tyre dhe martesën me bijat e tyre? Përse muslimanët u trishtuan kur persianët, adhuruesit e zjarrit, korrën fitore mbi bizantinët që ishin të krishterë, pra Njerëz të Librit, deri ditën kur Allahu shpalli ajetet që parathonin fitoren e afërt të bizantinëve: "Brenda pak viteve. Çështja është vendim i Allahut, fillim e mbarim. E atë ditë besimatërt do të gëzohen për ndihmën e Allahut. Ai ndihmon atë që do dhe Ai është i gjithëfuqishëm, mëshirues". (Rum:4-5) Kjo do të thotë se Njerëzit e Librit, ndonëse e mohojnë profetësinë e Muhammedi (s.a.v.s.), megjithatë janë më afër muslimanëve se sa jobesimtarët dhe idhujtarët.

2. Bashkëpunimi në luftë kundër ateizmit dhe imoralitetit

Së bashku duhet të luftojmë kundër armiqve të besimit fetar dhe përkrahësve të ateizmit dhe sjelljeve të pamoralshme. Njerëzit e Librit duhet të formojnë një front unik kundër të gjithë atyre që duan ta shkatërrojnë njerëzimin me thirrjet e tyre mashtruese dhe sjelljet e tyre joshëse, duke e rrëzuar nga niveli njerëzor në atë kafshëror: "A e ke parë ti atë, që për zot e çmon epshin e tij, a mos do t'i bëhesh ti atij mbrojtës? A mendon ti se shumica e tyre dëgjojnë ose kuptojnë? Ata nuk trajtohen ndryshe, por vetëm si kafshët, bile janë edhe më të humbur nga e vërteta". (43-44) Pamë se si El Ez-heri, Lidhja e Botës Islame dhe Vatikani formuan një grup kompakt kundër promotorëve të pornografisë në Kongresin mbi Popullsinë ne Kajro (1994) dhe Kongresin mbi Gruan në Pekin (1995).

3.Mbështetje për drejtësinë dhe popujt e dobët

Së bashku duhet të gjejmë zgjidhjet e drejta për të shtypurit e kësaj toke si çështjen palestineze, Bosnjën dhe Hercegovinën, Kosovën, Kashmirin, shtypjen e njerëzve me ngjyrë në Amerikë dhe gjetkë, mbështetjen për popujt e poshtëruar padrejtësisht nga shtypësit arrogantë të kësaj toke që pretendojnë të adhurohen nga ata që adhurojnë Allahun. Islami lufton kundër tiranisë, mështet të shtypurit, cilitdo popull, racë apo fe t'i përkasin ata. Profeti (s.a.v.s.) E kujtonte shpesh "Hilf-ul Fudul"-in, në të cilin pati marrë pjesë në kohën e xhahilijetit. Bëhet fjalë për një aleancë në mbështetje të të shtypurve dhe vënien në vend të të drejtave të tyre. Muhammedi (s.a.v.s.) ka thënë: "Sikur të më ishte kërkuar e njëjta gjë në Islam, do të isha përgjigjur".

4. Përhapja e frymës së tolerancës dhe jo fanatizmit

Ky apel duhet të përfshijë përhapjen e frymës së tolerancës, mëshirës dhe mirësjelljes në raportet ndërmjet ithtarëve të feve të ndryshme dhe jo fanatizmit, ashpërsisë dhe dhunës. Allahu i ka folur kështu të Dërguarit të Tij: "E Ne të dërguam ty vetëm si mëshirë për të gjitha krijesat". (Enbija:107) Profeti (s.a.v.s.) ka thënë: "Unë jam mëshirë e dhuruar". Duke i qortuar Bijtë e Izraelit, Allahu ju thotë: "Pastaj zemrat e tyre u bënë të forta si guri, bile edhe më të forta..." (Bekare:74) Profeti (s.a.v.s.) I tha gruas së tij, Aishes: "Allahu e do mirësinë ne çdo gjë".

BAZA DOKTRINORE E TOLERANCES SE MUSLIMANEVE NDAJ ATYRE QE NDRYSHOJNE NGA ATA

Dua të diskutoj këtu një çështje delikate për të gjithë ata që ndjekin një fe. Ata mendojnë se kanë të drejtë, ndërsa të tjerët gabojnë. Një bindje e tillë të çon në fanatizëm. Megjithatë ka njerëz të tjerë që e ridimensionojnë këtë fakt në mendimin dhe ndërgjegjen e muslimanit.

1. Muslimani beson se dallimet ndërmjet popujve dhe feve kanë ardhur nga vullneti i urtë i Allahut. "Sikur të dëshironte Zoti yt, do t'i bënte njerëzit të një feje. Ata vazhdimisht janë në kundërshtime mes vete përveç atij që mëshiroi Zoti yt. Dhe për këtë i krijoi ata..." (Hud:118-119) domethënë se i ka krijuar për të qenë të ndryshëm, sepse u ka dhënë inteligjencë, lirinë dhe vullnetin.

2. Muslimani beson që gjykimi i të humburve dhe jobesimtarëve nuk do të ndodhë në këtë botë, por në tjetrën. Nuk na takon neve të gjykojmë. Vetëm Allahu është Gjykatësi i Drejtë, Falësi dhe i Urti. Ai thotë: "E për këtë shkak, ti thirr dhe përqëndrohu ashtu si të është urdhëruar dhe mos shko pas dëshirave të tyre e thuaj: "Unë kam besuar në librat që i shpalli Allahu, jam urdhëruar të mbaj drejtësi mes jush, allahu është Zoti ynë dhe Zoti juaj; Ne kemi përgjegjësinë e veprave tona dhe ju të veprave tuaja, nuk ka polemikë mes nesh dhe jush; Allahu do të na tubojë të gjithë dhe vetëm tek Ai është përfundimi!" (Shura:15)

3. Muslimani beson në dinjitetin e njeriut për vetë faktin që është njeri. Në lidhje me këtë, Buhariu përcjell nga Xhabiri se Profeti (s.a.v.s.) u ngrit në këmbë kur përpara tij kaloi një xhenaze. I thanë: "O i Dërguar i Allahut! Kjo është xhenazja e një çifuti". Ai (s.a.v.s.) Ju përgjigj: "A nuk kishte shpirt ky njeri?" Çfarë qëndrimi madhështor dhe çfarë përgjigje mahnitëse!

4. Muslimani beson se drejtësia e Allahut zbatohet mbi të gjithë krijesat e Tij. Allahu thotë: "O ju që besuat! Bëhuni plotësisht të vendosur për hir të allahut, duke dëshmuar të vërtetën dhe mos t'iu shtyjë urrejtja ndaj një populli e t'i shmangeni drejtësisë; bëhuni të drejtë, sepse ajo është më afër devotshmërisë..." (Maide:8) Ndaj muslimani nuk vepron me drejtësi vetëm ndaj atij që do dhe me padrejtësi ndaj atij që urren. Ai mban drejtësinë me cilindo, qoftë ai musliman apo jo, mik apo armik.

Hirësi, Shkëlqesi dhe Miq të Nderuar!

Ekstremistë gjenden në të gjitha kombet dhe ndër pasuesit e të gjitha feve. Prania e tyre mund të jetë një reagim kundër një teprimi të llojit të kundërt. Shpesh ekstremizmi fetar është pasojë e një ekstremizmi jofetar. Një komb apo qytetërim i madh nuk mund të gjykohet në bazë të pranisë se disa ekstremistëve, ndryshe do të duhet të dënonim qytetërimin perëndimor për shkak të nazizmit, fashizmit, bolshevizmit dhe luftrave që kanë shkaktuar dhjetëra miliona viktima. Ekstremistët gjenden, si tek ne, ashtu dhe tek ju dhe me ata nuk mund të dialogohet, sepse ata nuk besojnë, as tek dialogu dhe as tek legjitimiteti i tij. Ata, mbi të cilët mund të mbështetesh, janë njerëzit e moderuar të të dyja palëve. Falë këtyre mund të shpresohet në mundësinë e hapjes së një dialogu dhe takimeve për të bashkëpunuar mbi pikat e konvergjencës dhe për të treguar tolerancë në lidhje me divergjencat.

Zonja dhe zotërinj!

Bota i ka ngushtuar distancat, aq sa disa e kanë quajtur "fshati ynë i vogël". Unë them se bota është bërë një "fshat i vogël", ndaj banorët e këtij fshati të vogël duhet të takohen, dialogojnë dhe bashkëpunojnë për të përkrahur drejtësinë dhe mëshirën, jo mëkatin dhe armiqësinë. Ju shtrijmë dorën për t'iu ftuar në një fjalë të barabartë mes neshqë profeti i Islamit e dontë shumë nga Njerëzit e Librit; që të "adhurojmë vetëm Allahun dhe që askush prej nesh të mos adhurojë askënd tjetër përveç Tij". Duhet që të gjithë në të bashkohemi kundër luftrave shtypëse, në të cilat i forti shtyp të dobtin, çmimin e të cilave popujt e paguajnë me gjakun, gjërat e shenjta dhe nevojat e tyre jetësore. Njerëzimi ka patur shumë viktimia në ferrin e luftrave. Njerëzit e fesë dhe besimit duhet të rradhiten në anën e drejtësisë kundër shtypjes, në anën e shpirtit humanitar kundër fanatizmit, në anën e moralit kundër imoralitetit, në anën e e të pambrojturve kundër padrejtësisë së armatosur deri në dhëmbë, në anën e të dobtëve të kësaj toke kundër arrogantëve.



Dhë lutja e jonë e fundit është: "LAVDERIMI I TAKON ALLAHUT, ZOTIT TE BOTERAVE".