Kundra Ateizmit !

[_Mersin_]

Te marret nuk besojne Zotin, por televizorin

Nga Umberto Eco

Një herë ata që mendonin se ishin të braktisur nga pjesa tjetër e njerëzimit, gjetën ngushëllim në fak-tin se ishte i Plotfuqishmi, të paktën ai ishte dëshmitar i përditshëm i pikëllimin të tyre. Por, sot ky rol padyshim ka zëvendësuar hyjnoren me shfaqjen televizive.
Dje isha në Madrid dhe mëngjesin po e haja me mbretin tim. Nuk dua të më keqkuptojnë, duke qenë se jam krenar për ndjenjat e mia republikane, dy vite u emërova Udhëheqës i Mbretërisë së Redonda-s (me titullin Duka i Ishullit të Dia de Antes) dhe këtë nder prej Duke e ndaj së bashku me Pedro Almodóvar, Susan Byatt, Francis Ford Coppola, Arturo Perez-Reverte, Fernando Savater, Pietro Citati, Claudio Magris, Ray Bradbury dhe disa të tjerë, të gjithë në një farë mënyre, që janë së bashku vetëm për një qëllim, se mbretit u duken simpatikë.
Kështu, ishulli i Redondës është në Indinë Perëndimore, është tridhjetë kilometra katrorë (sa një shami) është tërësisht e pabanuar, dhe besoj se asnjë nga mbretërit e saj nuk ka shkelur atje. Mateu Doudi Shiell, bankier, e bleu më 1865, i cili i kishte kërkuar mbretëreshës Viktoria, që ta konsideronte si mbretëri e pavarur dhe mbretëresha zemërgjerë e bëri menjëherë dhe me lehtësi një gjë të tillë, duke parë se kjo nuk do t’i hapte probleme perandorisë britanike. Gjatë dekadave, ishulli njohu disa mbretër, disa prej të cilëve e kishin shitur titullin disa herë, duke shkaktuar grindje mes pretendentëve (dhe nëse doni ta dini të gjithë historinë me shumë dinasti të këtij ishulli mjafton të kërkoni në Wikipedia). Më 1997 mbreti i fundit kishte hequr dorë në për t’i bërë një favor shkrimtarit të njohur spanjoll Javier Marias (i përkthyer gjerësisht në Itali), i cili filloi të emërojë Dukë sa majtas sa djathtas.
Ja kjo ishte e gjitha, që të ngjan pak si histori e çmendur, por gjithsesi, të bëhesh Dukë nuk është një gjë që ndodh përditë. Por më e rëndësishmja nuk është kjo: gjatë bashkëbisedimit me Marias, ky i fundit tha diçka që ia vlen të reflektosh. Diskutohej në lidhje me faktin që sot njerëzit janë të gatshëm të bëjnë letra të falsifikuara vetëm e vetëm që të dalin në televizor, qoftë edhe si i marrë, i cili bën si i tillë dhe thotë vetëm mirupafshim, mirupafshim pas shpinës së të intervistuarit.
Së fundmi në Itali, vëllai i një vajze, e cila ishte vrarë në mënyrë brutale, pasi doli në të gjithë titujt e kronikës nëpër gazeta, shkoi te Lele Mora që t’i kërkonte që të shkonte në ndonjë emision që ta përdorte për fitime personale dhe për njohje në publik historinë e tij tragjike, dhe e dimë se për të dalë në faqet e para të gazetave njerëzit janë të gatshëm ta quajnë veten gomarë, impotent apo hajdut, gjë që është nuk është e panjohur për psikologët kriminalë se ajo që i lëviz më së shumti vrasësit serial është dëshira që të zbulohet nga autoritetet dhe të bëhet famshëm.
Po pse e gjithë kjo çmendur, bëhet pyetja? Marias e çon më tej hipotezën e tij që kur kjo gjë ndodh sot varet nga fakti që njerëzit nuk besojnë më në Zot. Njëherë e një kohë njerëzit ishin të bindur se çdo veprim i tyre të kishte të paktën një Spektator, që është në dijeni të të gjithë veprimeve (dhe mendimeve), Spektator që mund t’i mirëkuptonte, ose që mund t’i dënonte, nëse ishte e nevojshme. Mund të ishe i dëbuar, një njeri kot fare, një “humbës” që injorohet nga të ngjashmit e tij, që menjëherë pas vdekjes do të jetë i harruar nga të gjithë, por të paktën ekzistonte bindja se Njëri mund të dijë gjithçka për ne.
“Një Zot e di atë ç’kam hequr”, thoshte gjyshja e paralizuar dhe e braktisur nga nipërit. “Zoti e di që jam i pafajshëm”, ngushëllohej njëri që ishte dënuar në mënyrë të padrejtë, “Zoti e di se ç’kam bërë për ty”, i thoshte nëna fëmijës mospërfillës, “Një Zot e di se sa të dua”, thoshte dashnori i braktisur, “Zoti e di se sa kam kaluar unë”, ankohej maskarai që askush nuk pyeste për fatkeqësitë e tij. Pra thirrej gjithnjë Zoti, syrit të të cilit nuk i shpëton asgjë, vështrimi i të cilit i jepte kuptim edhe atij që kishte një jetë gri dhe të pakuptimtë.
Çfarë mbetet nëse ky Dëshmitar i kudogjendur zhduket, spostohet? Syri i shoqërisë, syri i të tjerëve, për të cilët duhet të shfaqemi për të mos përfunduar në vrimën e zezë të anonimitetit, në vorbullën e harresës, edhe me çmimin për të bërë si i marri i fshatit, që del në mbathje dhe vallëzon në tavolinën e tavernës. Pamja në ekranin e madh është zëvendësimi i vetëm dhe më i përsosur, dhe ky zëvendësim është për të kënaqur oreksin e të gjithëve: dukesh (të shohin) në botën e përtejme, por në këmbim të kësaj të gjithë shohin këtu, e ndërsa këtu jemi edhe ne, mendoni pak se çfarë avantazhi, të shijosh të gjitha avantazhet e imoralitetit (edhe pse e shpejtë dhe e përkohshme) dhe në të njëjtën kohë të kesh mundësinë që të festosh në shtëpinë tënde (pra këtu në tokë) për supozimin tonë të Mbretërisë së qiellit.
Problemi qëndron në faktin se në këto raste vihet në dyshim kuptimi i dyfishtë i “njohjes”. Të gjithë duan që “të njihen” meritat, sakrificat, apo të çfarë do cilësie të mirë që kemi: por kur, pasi shfaqemi në ekran, dikush të sheh në kafe dhe thotë “e pashë dje në televizor”, ai thjeshtë “të njeh ty”, ose të paktën fytyrën tënde, që në të vërtetë është diçka krejt tjetër.

[dijetari]

Kjo qe ti ke postuar ne te gjtha postimet esht nje realitet i pa mohushem ,esht nje saktesi e perkryer per mendjen e shnosh te nje njeriu me vertyte njerzore ,por mos preit se chino e dr qendra ta beson ne ket hahahah.Allahu te shperbleft per mundimin qe ke ber Mersin.