Mendime nga Ramiz Bojaj

[Ramiz Bojaj]

Dyvjetori i shtetësisë pa veriun

Kosova vetëm duke qenë unike dhe tërësisht e çliruar i jep kuptimin e plotë lirisë së saj. Dyvjetori i pavarësisë së Kosovës shënon hapin më të rëndësishëm në adresë të kombit shqiptar, por edhe të shoqërisë moderne në përgjithësi

Shkruan: Ramiz BOJAJ

Në dyvjetorin e shtetësisë dhe në prag të 11-vjetorit të dëbimit të forcave pushtuese (kriminale dhe terroriste serbe) si dhe aterrimit të NATO-s në vendin tonë, shteti i Kosovës ende nuk ka arritur të shtrijë autoritetin e vet legjitim në pjesën veriore, duke u përqendruar në zbatimin e segmenteve juridiko-kushtetuese vetëm në territoret me shumicë shqiptare. Akti parë i suksesit institucional mund të nënvizohet vetëm atëherë kur të ndodh forcimi i autoritetit të shtetit në tërë vendin, duke shënuar edhe fundin e ekzistimit të strukturave paralele dhe elementeve tjera mafioze e kriminale.

Shtetësia, akti më sublim

Dyvjetori i pavarësisë së Kosovës shënon hapin më të rëndësishëm në adresë të kombit tonë, por edhe të shoqërisë moderne në përgjithësi. Shoqëria e Globit Demokratik, vazhdon ta cilësojë Kosovën si tregues të suksesit universal (faktor paqeje dhe stabiliteti), përderisa ‘Aleanca e ngërçeve diplomatike’, (Rusi-Serbi), vazhdojnë të vajtojnë me nostalgji diktatorin e fundit ballkanik, kasapin Millosheviq, i cili vuri kapakun e çmendurisë në faqet e historinë më të re të njerëzimit. Krijimi i imazhit diversiv brenda shtetit të ri (Republikës së Kosovës), është krijuar në saje të turbulencave psikologjike (shpifjeve dhe trillimeve serbe), laryshi kjo e cila është dashur të jetë e tejshkuar dhe e harruar që në ditët e para të pavarësisë së Kosovës. Pa dyshim 17 shkurti i vitit 2008, ndërroi historinë e Kosovës, duke njësuar kohën si shtet i pavarur dhe sovran, mirëpo edhe dy vjet pas këtij evenimenti krucial(tërësia territorial) mbetet e cenuar, ku në pjesën veriore akoma nuk ka arritur të valojë flamuri i shtetit tonë. Fatkeqësisht edhe këtë vit aroma e çlirimit do të valojë këndej Ibrit, ndërkaq matanë, kriminelët serbë (shumica me duart e përlyera me gjak) vazhdojnë të kontrollojnë këtë pjesë vitale të shtetit të Kosovës, (duke zëvendësuar kolonët millosheviqianë të Serbisë ish agresore), elemente ilegale këto të përkujdesur nga sllavizmi serbo-rus.

Ndërkombëtarët na njohën, çfarë bëmë ne?

Për dy vjet të shtetësisë, Kosovën e kanë njohur 65 shtete. Duke i shtuar edhe anëtarësimin në Bankën Botërore dhe FMN, të gjitha këto nënvizojnë qartë mbështetjen shumëdimensionale nga prizmi ndërkombëtar për të ardhmen e shtetit të Kosovës. SHBA-të duke qenë ‘avokate’ diplomatike e Kosovës, mbetet besnike e përhershme e ruajtjes së integritetit territorial dhe profilit shtetëror të Kosovës së re. Këtë qëndrim e forcon edhe zv/ndihmës sekretari amerikan i Shtetit, Stuart Xhons, i cili citoi frazën shumë herë të përsëritur se: Shtetet e Bashkuara e kanë njohur pavarësinë e Kosovës dhe janë të angazhuara në integritetin e saj territorial. ”Shtetet e Bashkuara të Amerikës mbështesin integrimin e veriut në institucionet e Kosovës”. Një qëndrim i tillë i një miku me peshë është sinjal për veprime konkrete rreth futjes nën mbikëqyrje të çdo cepi të territorit të vendit tonë,por jo të presim qe edhe kësaj radhe NATO-ja të shpartallojë kriminalitetin në veri. Kohën e fundit janë dhënë sinjale se Kosova do të reagojë në veri, tashmë në emër të shtetit duke paralajmëruar disa strategji, por për aq kohë sa nuk shohim veprim konkret e gjithë kjo mbetet teori hipotetike. Nëse nuk kemi arritur qe për dhjetë vjet të krijojmë imazhin e unifikimit të shtetit, atëherë për çfarë suksesesh tjera mund të flitet atëherë. Për ato që të tjerët bënë për ne! Apo, të kënaqemi me Deklaratën e Pavarësisë edhe ashtu të koordinuar!. A duhet të krenohemi me disa rrugë të reja (asfalte jocilësore), të cilat më shumë mund të tingëllojnë si shpërlaje parash sesa ndonjë investim qe mund të cilësohet si prioritet. Në kontekstin kombëtar dhe shtetëror, së pari duhet të investojmë qe të bëjmë shtetin tonë unik, t’i dëbojmë bandat nga veriu dhe t’i neutralizojmë ato në zonat tjera (egocentrike ), pastaj vijnë rend e mbarë projekte tjera. Pa shtrirjen e autoritetit shtetëror(administrativo-juridik si dhe policor) në tërë vendin, Kosova-shtet i pavarur mund të ekzistojë vetëm nën kornizat e formalitetit, me një gjysmë kontrolle në zonat me pakicat serbe dhe pa kontroll fare në veri. Ndërkaq, koncepti i njohjeve të shtetësisë është element shumë i rëndësishëm për Kosovën, por kjo assesi nuk mund të garantojë inkuadrimin e veriut nën kornizat e shtetit ligjor dhe administrativ, nëse kësaj nuk i shtohen mekanizmat të cilat janë të thirrura që ta bëjnë një gjë të tillë. Pavarësia e Kosovës e shpallur në bazë të planit gjithëpërfshirës të të dërguarit të OKB-së Martti Ahtisaari, dhe në bazë të vullnetit të popullit shumicë, nuk është e tëra që do t’i rrënojë gjymtyrët e zgjatura të Serbisë në atdheun tonë. Këto duhet të priten njëherë e mirë, që nënkupton fundin e ekzistimit të destruktivitetit sllav. Gjithsesi, vullneti qytetar mbetet bazë demokratike si dhe element ekzistencial i një populli për të jetuar si sovran (autoktonia iliro-shqiptare) në tokën dhe atdheun e vet. Mirëpo, kjo e drejtë duhet të mbrohet duke i thënë njëherë e përgjithmonë stop aventurave ekspansioniste dhe militare serbe, jo vetëm në veri, por edhe në çdo pjesë të vendit. Në dyvjetorin e shtetësisë , zyrtarë të Qeverisë së Kosovës vazhdojnë të vlerësojnë se “dy vjet pas shpalljes së pavarësisë janë shënuar ndryshime të konsiderueshme në të gjitha fushat”, e në fakt as vet nuk guxojnë të realizojnë asnjë vizitë në zonën e thellë të Mitrovicës veriore, të cilën e kontrollojnë hiq më shumë se 250 banditë serbo-rus.

(Autori është publicist dhe drejtor për marrëdhënie me publikun në Institutin për Hulumtime dhe Analiza të Politikave Ekonomike).

[Ramiz Bojaj]

Fantazmogonia ose plani okult kundër integrimit të Shqipërisë


Ramiz BOJAJ


A do të ndodhë përsëri qe pranverën shqiptare të integrimit euroatlantik të Shqipërisë në BE, ta "dimërojnë"� sërish elementet e "revolucioneve të vonuara demokratike"�?!.

Integrimi Euroatkantik i Shqipërisë është hapi i parë i integrimit brendashqiptar, fillimisht në hapësirën etnike të saj. Bojkoti socialist dhe tendencat për krijimin e ngërçeve politike në shtetin shqiptar vijnë si rrjedhojë e kompleksit për të kaluarën komuniste, por jo edhe përputhje me realitetin politik në Shqipëri. Dialektika politike mbështetur në klientelizëm sociokomunist të udhëhequr nga Edi Rama, shkel çdo parim etik në demokraci (sabotimi minoren-opozitar ndaj mazhorancës integruese-euroatlantike), duke mbetur kërcënimi më madh i Shqipërisë Evropiane. Shqipëria në kontekstin realpolitik vazhdon të tregojë vlerat e veta nacionale e shtetërore si vend tipik evropian (anëtarësimi në NATO, procesi i liberalizimit të vizave si dhe rruga drejt BE-së). Shqiptarëve me shumë se kurrë i duhet maturia politike, qëndrueshmëria ekonomike dhe pjekuria nacionale.

Shqipëri-Kosovë, refleks dhe imazh gjithëkombëtar

Shqipëria mbetet lokomotiva e parë për integrimin nacional të shqiptarëve në strukturat Euroatlantike. Duke qenë tempull i kultivimit të demokracisë,(20 vjet demokraci) Shqipëria me reflekset e saja pasqyron edhe qëndrueshmërinë e shtetit të Kosovës (konteksti nacional). Realisht shqiptarët (si etnikum unik) gjinden para sprovave të mëdha, shteti i ri i Kosovës dhe ecuria europolitike e Shqipërisë. Pikërisht, duke vështruar pozicionin në të cilin gjendet kombi ynë, krijimi i situatave delikate (deformitet politike) janë krejtësisht të papranueshme dhe me prapavije të caktuar antishqiptare. Kaosi politik në Shqipëri (tendencat socialiste) do të ndikonin qe ndërkombëtarët të largojnë vëmendjen e tyre në radhë të parë nga vet integrimi i Shqipërisë në BE, por në këtë kontekst mund të stagnonte edhe më tutje procesi i njohjeve për pavarësinë e Kosovës. Deri kur do të harxhojmë kaq shumë energji me vetveten.

Ethet e sindromit të 97-ës

Veprimet e fundit Edviniste realisht janë kundër integrimit të Shqipërisë në BE dhe lëvizjes së lirë të shqiptarëve. BE-ja jo vetëm qe është aspiratë, por njëherësh mbetet edhe nevojë akute për kombin më të vjetër në Ballkan. Në këtë kontekst shqiptarët (pavarësisht sfidave dhe çmimit) janë të vendosur më shumë se kurrë në ecjen e tyre drejt BE-së. Edi Rama, kryesocialisti shqiptar, më veprime politikisht destruktive shpreh padurimin e tij për Shqipërinë në NATO, (dhe rrugëtimin drejt BE-së). Duke vazhduar me rrugën e bojkotit ndaj institucioneve demokratike, në Shqipëri, mëtohet krijimi i një frymimi mitik okult kundër vet vullnetit politik të shqiptarëve (shqiptarët votuan për BE), kundër kodit demokratik por edhe kundër vet shprehjes së lirë qytetare. Rama përmes përjashtimit të shumicës qytetare tenton të ndrydhë ndjenjën "liri qytetare"�, ngase kërkesat e socialistëve konsiderohen si parime kundërshtuese me kushtetutën dhe parimin e ndarjes së pushtetit në këndin demokratik. "Bojkotet parlamentare nuk kanë vend në politikën demokratike dhe kjo është praktikë e vetme që zbatohet në Bashkimin Evropian"�, vlerësuan njëzëri të gjithë burrështetasit e BE-së, të cilët shkelën në tokën shqiptare duke kërkuar tejkalimin e ngërçit politik, edhe ashtu të kamufluar. I përvuajtur nga sindroma i 97-tës, (degradimi i segmenteve demokratike dhe marrja me dhunë e pushtetit), Rama vetëkonfirmon se me këtë "iniciativë"�(dalja në rrugë) do të synohet rrëzimi i qeverisë dhe mbajtja e zgjedhjeve të parakohshme. Realisht edhe vet Edi Rama është kundër mbajtjes së zgjedhjeve, të cilat do të rikonfirmomin humbjen e tij. Ajo qe realisht kërkon opozita socialiste në Shqipëri është krijimi i klimës së kaosit nga e cila do të përfitonin vetëm bandat dhe komplotistët. Këtë e kuptuan më në fund edhe vet eurodiplomatët. Cili do të ishte ai njeri i cili nuk do të pranonte që Parlamenti të jetë vend politikëbërës në shoqërinë moderne, thjeshtë odë edhe për zgjidhjen e të gjitha problemeve, qoftë edhe të kontesteve. Askush, përveç megalomanëve dhe narcisoidëve. Çfarë do të thotë "opsioni"� i rrugës, (të sindromit "kallashnikov"�): Thjeshtë grabitje pushtetesh përmes dhunës dhe terrorit (metoda revolucionare të diktaturave).

Rama, si protagonist i sindromit sociokomunist, edhe njëherë dëshmon se është i "gatshëm"� të krijojë turbulenca të brendshme, dhe të pengojë liberalizimin e vizave për shqiptarët si dhe të stagnojë hyrjen e Shqipërisë në BE. Por, jam shumë i bindur se nuk ka dorë shqiptari (as nga opozita socialiste) që do ti përgjigjej kushtrimit të kryesolialistit Rama (udhëheqës edhe ashtu i kontestuar), për të rrokur armët kundër shtetit të vet, kundër zhvillimit, integrimit dhe lulëzimit të Shqipërisë moderne. Shqiptarët u liruan njëherë e përgjithmonë nga e kaluara e dhimbshme diktatoriale, tash e 20 vjet më parë. Nëse këtë ende nuk e ka të qartë Edi Rama dhe bashkëmendimtarët e tij, këtë e kanë dëshmuar të gjithë shqiptarët në kontekstin tejpolitik dhe partiak.

[Ramiz Bojaj]

Platforma kombëtare si shpëtim







Tendencat sllavo-helene për aneksimin e territoreve shqiptare (mbajtja e pushtuar e veriut të Mitrovicës nga Serbia, spastrimet etnike në Kosovën Lindore: mohimi i çështjes çame, problemi i Himarës si dhe humbja e 300 km. territor detar në Shqipëri), kanë bërë të domosdoshme hartimin e një platforme uniforme për shpëtim kombëtar.







Ramiz BOJAJ







Rruga e integrimeve evropiane për shqiptarët vazhdon të shoqërohet me rreziqet tejet reale për humbjen e territoreve të tjera rë saj (edhe ashtu të tkurrura). Ky rrezik permanent i hartuar nga mendësia e sëmurë ballkanase (veçmas ato greko-sllave) kanë shtuar zëshëm qëllimet ekspansioniste për zgjerim territoresh në dëm të shqiptarëve. Se sa janë të përgatitur shqiptarët për tu përballur me sfida të tilla, dëshmojnë faktet në terren. Qëndrimi labil i elitizmit politik në shkallë nacionale, ka bërë qe çështja jonë nacionale të shënojë rënie të rolit dhe faktorizimit të vet në rajon, por edhe të ringjallë tendencat e të tjerëve për zhvatje territoresh ndaj gjeografisë shqiptare.







Realpolitika hapi i parë i faktorizimit shqiptar





Shpëtimi vjen nga bashkimi. Jo nga koncepti arkaik, por nga i funksionimit njënacional, modern dhe shumëdimensional (ekonomik, politik dhe kulturor uniform). Kohezioni brendakombëtar duhet mbështetur në konceptin etnohistorik dhe gjeopolitik në mënyrë qe çështja kombëtare shqiptare të hyjë në epokën e re të frymës së bashkimit të natyrshëm nacional. Bashkimi modern nënkupton hartimin e politikave përafruese (sistemi unik i arsimit), zhvillimi ekonomik në kontekst nacional, si dhe frymën e reagimit uniform (njënacional) për mbrojtjen e interesave kombëtare në tërë hapësirën shqiptare. Një patformë ekzistuese në planin kombëtar, do të ruante ( jo vetëm territoret shqiptare), por do të mbronte edhe frymën moderne njënacionale, përballë politikave globale dhe integrimeve. Në këtë kontekst, duke prezantuar teorine realpolitike në të cilën gjenden shqiptarët në Ballkan(në rrafshin etnik), shton domosdoshmërinë e riorganizimit të frymës etnike në mënyrë që bashkëkombasit tanë në Kosovën Lindore (Preshevë, Medvexhë dhe Bujanoc), si dhe vëllazëria çame të ngriten në prioritetet e politikës dhe diplomacisë shqiptare (Shqipëri-Kosovë). Në këtë kontekst jo vetëm se do të mbrohen interesat tona nacionale(faktorizimi i shqiptarëve në Evropë), por kjo do të tehuajësonte edhe interesat hegjemoniste serbo-greke, për eksterritore në pjesën veriore të Kosovës (tendencat serbe) si dhe politika ekspansioniste greke për detin dhe tokën shqiptare.





Agresion i jashtëm apo nënshtrim të kunjukturave politike





Ekzistimi i tendencave për aneksim territoresh shqiptare është i njohur,(i përcjellur me tmerre të përgjakshme, spastrime etnike), por opsionet e fundit janë ringjallur nga fakti i politikave tepër degraduese dhe elastike të këndit shqiptar, duke u treguar të pa efekshëm, për tu përballur me problemet realpolitike. Idetë “kaçakçe”, të qeverisjeve, korrupsioni i shfrenuar dhe veprimet megalomane po i japn hapësirë armiqve shekullorë të kombit tonë që të konceptojnë idetë për zhvatje të territoreve shqiptare. Nëse vazhdohet edhe më tutje me qëndrim “butakësh” ndaj tendencave ekspansioniste sllavo-helene, jo vetëm se nuk do të arrijmë ti vëmë në rend dite, bashkëkombasit e Kosovës Lindore (Preshevë, Medvexhë dhe Bujanoc, si dhe çamët), por do të humbasim edhe më shumë territore. Serbia vazhdon të mbajë nën kontroll veriun e Mitrovicës, duke vazhduar me taktikën e spastrimit etnik në Preshevës, Medvegjës dhe Bujanocit. Dhe krejt çka kemi dëgjuar nga politikëbërësit tanë janë frazat: “Tendencat serbe për ndarje janë mendësi e së kaluarës dhe se ndarja e Kosovës, lëvizë kufijtë e tjerë në Ballkan”. Kjo të kujton se idetë për ndarjen e Kosovës janë të shekullit të kaluar e jo aktual!!!. Në vend qe prekja e kufijve shtetëror të cilësohej si agresion i jashtëm(shpallje luftë një vendi), koncepti i ndarjes, më ose pa dashje po hyn në proces, nëse jo të dëshirueshëm, atëherë të imponueshëm, gjithsesi. Si mund të quhet mendësi e tejshkuar tendenca serbe për ndarjen e veriut, kur dihet se një e treta e territorit të shtetit të Kosovës vazhdon të kontrollohet nga Serbia (nga mbetjet millosheviqiane dhe strukturat kriminale). Kosova realisht ka përqafuar rrugën e integrimeve evropiane (anëtarësimi në FMN, BB), por para fushatës për integrime së pari duhet bërë shteti. Por, a është harruar termi se shteti i bërë duhet mbrojtur.Në Botë, ekzistojnë shumë shtete të njohura ndërkombëtarisht e që më pas janë ndarë. Gati ngjashëm ndodhi edhe me kontestin detar mes Shqipërisë dhe Greqisë, ku shqiptarët humbën rreth 300 km. zonë detare (deti shqiptar i njohur që para 65 vjetësh më kuadër të Shqipërisë). “Adoleshenca politike” vazhdon t’i shtojë edhe më tej rreziqet për humbje të peshës dhe rëndësisë, që shqiptarët kanë në rafshin eurostrategjik dhe gjeopolitik. Koncepti i Evropianizimit të rajonit të Ballkanit Perëndimor është keqkuptuar nga politikanë, të cilët po dëshmojnë se rastësisht u puqën me politikën. BE-ja është shtet, por, ‘panteon’ vlerash të cilat funksionojnë në sistemin shumëdimensional dhe në interesa multilaterale.







Sistemi teokratik serb për ndarjen e Kosovës





Serbia(ish okupatore) vazhdon të kultivojë puritantizëm mesjetar dhe polarizim jo vetëm në raport me Kosovën, por edhe me bashkësinë ndërkombëtare. Klasa teokratike serbe tashmë doli me kutinë e hapur të Pandorës, pas të cilës janë fshehur prej kohësh “krajlitë” e Serbisë (Qubrilloviq, Andriq, Rankoviq, Millosheviq etj), të cilët nën projektin e Serbisë së madhe, tmerrruan dhjetëra herë shqiptarët jo vetëm në Kosovë, por edhe ata në Sanxhalun e Nishit dhe të Kosovës Lindore. Serbia vazhdon me trillimet tjera për Kosovësn si (Jeruzalemi serb, zemra e Serbisë etj.), por teza kryesore që ka trimëruar tej mase (jo vetëm serbët e Kosovës), por edhe vet Beogradin, është qëndrimi tepër përulës i lidershipit politik shqiptar. Absurdi i radhës rrjedh nga fakti se të gjithë udhëheqësit e ata të “zbutur” (përkundër gafeve-riformatizimi qeveritar etj.) vazhdojnë mbështetjen e tyre nën prizmin e patriotizmit dhe interesave kombëtare (bagazh demode). Se cilat janë interesat prioritare të qeveritarëve tanë dihen botërisht, këtë më se miri e tregon gjendja në të cilën janë katandisur shqiptarët.Serbia , edhe pse e renditur në anën e ngërqeve politike në këndin global, vazhdon të jetë më e perafruar me vet BE-në (liberalizimi i vizave), gjithashtu Maqedonia me qëndrim racist ndaj shqiptarëve (Enciklopedia famëkeqe), është përfshirë në liberalizim vizash, po ashtu Greqia,me tendeca për eksterritore ndaj shtetit shqiptar është anetare e BE-së, përderisa Shqipëria dhe Kosova, edhe për fajtin se kultivojnë politikën tepër labile, vazhdojnë të jenë të shperfillshme në këtë drejtim. Ky koncept dëshmon se mungesa e organizimit nacional, jo vetëm qe i ka kushtuar shumë shqiptarëve në planin kombëtar, por një gjë e tillë po i kushton edhe kontekstin ndërkombëtar.





Papërgjegjësia institucionale





Pushtetarët e Kosovës për 11 vjet me radhë janë treguar të papërgjegjshëm. Dehja pas privilegjeve pushtetore dhe pasurive të pakontrolluara, kanë bërë që jo vetëm të harrohet interesi nacional, por të shpërfillet në formën më të paskrupullt vullneti i shqiptarëve. Korrupsioni, trafikimi dhe pasuria iformale, e kanë hedhur në varfëri të skajshme popullin shqiptar. A po ndoshta jemi mësuar që fajin tua hedhim të tjerëve, ndërsa fjalët e mëdha dhe privilegjet t’i mbajmë për vete (fjala është për bosët qeveritarë).

Duke u ndërlidhur me këtë anomali që kanë rënë “të mëdhenjtë” e kombit, më duhet të përmendë frazën e të deleguarit special të BE-së në Kosovë, Pieter Feith, se “Qeveria e Kosovës duhet të kalojë nga fjalët në vepra për të dëshmuar se është e përkushtuar në luftën kundër korrupsionit në nivelet më të larta të vendit”.Gjithashtu, ambasadori amerikan Kristofer Dell, tërheq vërejtjen se Qeveria e Kosovës duhet të angazhohet për funksionalizimin juridiko-kushtetues të vendit në çdo cep të vendit duke përfshirë edhe veriun. “Jemi të përkushtuar që të bashkëpunojmë me autoritetet e Qeverisë së Kosovës për shtrirjen e Kushtetutës dhe për sundimin e ligjit dhe rendit qeverisës në veri dhe në tërë vendin". Në vend qe nisma të tilla të vijnë nga institucionalistët, idetë e mbrojtjes së shtetit vijnë nga të huajt. Se deri kur qeveritarët tanë do të “flejnë” në “ëndrrën” e papërgjegjësisë nuk dihet saktësisht, por se mjë ditë populli do ti trokasë në sedren e tyre, kjo është e pashmangshme.







(Autori është publicist dhe drejtor për marrëdhënie me publikun në Institutin për Hulumtime dhe Analiza të Politikave Ekonomike).

[Ramiz Bojaj]

Njëzet vjetët e pajtimit shqiptar






Epoka e pajtimit shqiptar(Verrat e Llukës), në vitet e nëntëdhjeta të udhëhequr nga Anton Qeta(plaku i urtë), shënon hapin më të rëndësishëm në historinë e organizimit nacional si dhe rrugëtimin e rilindjes së shtetit të pavarur të Kosovës.





Ramiz BOJAJ



Çdo komb i gëzohet heronjve të mëdhenj, të cilët dinë të rrezatojnë në momente të veçanta dhe delikate. Shqiptarët, gjatë historisë së tyre nxorën në pah heronjtë e vet, të cilët për nga madhështia dhe guximi mbetën shëmbëlltyrë të lirisë dhe atdhedashurisë. Kosova në vitët e nëntëdhjeta shënoi epokën e shtetbërjes duke hequr prangat e robërisë (fillimisht çrrënjosjen e gjakmarrjes dhe vellavrasjes), për të vazhduar me betejat e pandalshme deri në çlirimin definitiv të Republikës së Kosovës. Në këtë kontekst figura e Anton Qetës(bacë Antonit), mbetet fanar drite-përjetësie në rrugën e lirisë, pavarësisë dhe unitetit nacional. Promotorët e pajtimit shqiptar, bashkë me bacë Antonin, ishin edhe Zekeria Cana, Dom Lush Gjergji, Xhevat Kryeziu, Rexhep Boja, etj., sëbashku me një numër të madh të rinjësh, aktivistë e studentë të shquar. Tubimi madhështor i pajtimit të gjaqeve në Verrat e Llukës, jo vetëm që çliroi dhe fali qindra jetë të rinjsh të bashkombasve tanë që po vuanin nën ethet e hakmarrjeve, por në këtë eveniment u dha kushtrimi i rezistencës shqiptare kundër pushtuesit serbosllav. Edhe më madhështore e bënte këtë tubim prania e vellazërisë shqiptare nga të gjtiha anët e etnisë shqiptare, si nga Presheva, Çamëria, Shqipëria, Mali i Zi, Maqedonia dhe Kosova Lindore.





Uniteti që trembi pushtuesin serbosllav





Në emër të unitetit gjithëkombetar, plaku Anton Qeta, theu përgjithmonë mitin e hakmarrjes ndershqiptare, duke e kthyer urrjetjen në dashuri dhe perçarjet në bashkim. Aksioni i pajtimit të gjaqeve në Kosovë në vitin 1990, vështruar nga rrethanat ekzistuese, ishte esencialisht i nevojshëm, fillimisht për të ruajtur identitetin kombëtar për faktin se okupatori i egër serb vazhdonte përpjekjet me masa të ndryshme (represion, dhunë e terror) për të zhdukur fizikisht kombin tonë nga trojet e veta shekullore (masakrat dhe spastrimet e vazhdueshme etnike), për të vazhduar edhe me organizimin e luftës për liri. Duke ngritur vijën e parë të rezistencës shqiptare, fillimisht filloi ndërtimi i unitetit kombëtar. Mbi këtë koncept në Verrat e LLukes u falën më shumë se 120 gjaqe, të cilat u sublimuan në praninë e mbi gjysmë milioni bashkëkombas shqiptar, nga të gjitha trojet etnike shqiptare. Shtrirja e dorës në besa-besë, kishte kushtrimin kumptimplotë të besëlidhjes. “Ata qe falin gjakun vëllaut të vet, lirojnë nga prangat e robërisë një jetë të re, janë heronjtë e kombit tonë”, ishin fjalëmitet e kryeplakut shqiptar, Anton Qetta, njeriu qe diti, mundi dhe bëri epokë të re për Kosovën dhe kombin shqiptar. A ka më madhështi dhe më burrëi që të kthesh zemrat e vuajtura e të dhimbsura në dashuri dhe vellazëri. Këtë mundi të bënte vetëm magjia e fjalës së lirisë për kombin dhe atdheun.



Sfondi



Deçani dhe Verrat e Llukës, dukeshin më madhështore se kurrë më parë. Në këtë tubim plaku Anton Çeta dhe profesor Zekeria Cana, shtrenguan duart duke i ngritur lartë në shenjë uniteti, bashkimi e vellazërie shqiptare. Kur flitej për lirinë dhe pavarësinë e Kosovës, çdo zemër shiptari mbushej frymëzim lirie e atdhedashurie. Mbi këtë ndjenjë shqiptarët përballuan çdo dhimbje, çdo plagë që akoma kullonte gjak nga vesi i gjakmarrjes. Dhe vargu i faljes së gjaqeve të vellëzërve ishte sa i madh aq edhe profetizues. Duke shtrënguar duart me bacë Antonin, dëgjoheshin zërat e përvajtshëm: Të qoftë falë gjaku bacë Anton, ty dhe Kosovës. Ishin prekëse fjalët e atyre që falnin gjakun e më të dashurve të tyre. “Gjakun ia falë Kosovës, rinisë dhe kombit shqiptar”. Për hirë të flamurit dykrenar me shqiponjën e Skëndërbeut. Nuk ka plumb për vëllaun tim. Dhe të përqafuar u falën dhjetëra e qindra gjaqe. Këtu u lidh besa e shiptarit, ku më pas u dha betimi për liri. Dhe, vërtet ky ishte hapi i parë i vetëflijimit për kombin e atdheun. Ky ishte bazamenti i organizimit të kombit për rezistencë dhe luftë të pa kompromis kundër pushtuesit sllav. Beteja e lirisë mbeti e gjatë dhe e mundimshme, deri në shpalljen e pavarësisë së vendit tonë me 17 shkurt të vitit 2008. Mirëpo, Beteja e Pajtimit kombëtar mbeti bazament dhe udhërrëfim i fitorës së madhe të Kosovës, i formësimit të unikombit. Njëherësh ky ishte grushti më i madh që i ishte dhënë armikut serb.





Themelet e shtetit të Kosovës





Për Kosovën dhe etnikumin shqiptar është luftuar me shekuj. Por, hapi i parë i shtetit modern dhe demokratik të Kosovës u hodh më 2 Korrik të vitit 1990. Anton Qeta në ballë të kombit, bashkë me presidentin historik, dr. Ibrahim Rugovën, Mark Krasniqin, Zekeria Canën e shumë figurta tjera historike, themeluan autoritetin funksional të shtetit të pavarur të Kosovës. Në këtë kontekst, partitë Politike shqiptare të Kosovës themeluan edhe Këshillin Koordinues, me qëllim të koordinimit të aktiviteteve shtetformuese si subjekte politike përfaqësuese legjitime të popullit shqiptar, të cilat kishin për bazë edhe ndërtimin e platformës dhe strategjisë unike për t'iu kundërvënë me sukses pushtuesit serbosllav. Plaku i urtë, siç i kishte dhënë epitetin populli, kishte arritur të pajtonte me mijëra familje të hasmuara dhe dukuria e keqe e gjakmarrjes pothuajse ishte zhdukur krejtësisht deri kah mesi i viteve 90. Në zgjedhjet e para të organizuara më 1992, Anton Çetta zgjedhet deputet në Parlamentin e Republikës së Kosovës. Por, veprimtaria e pajtimit të gjaqeve, tash e përgjithmonë mbetet vepër e rrallë, monument i pavdekshëm që përkujton Verrat e Llukës dhe vlerat e Kosovës e të kombit në përgjithësi. Plaku i urtë, Anton Qeta, në momentet më delikate dëshmoi virtytet madhështore si figurë markante e kombit. Ai pasqyron përjetësisht, çiltërsinë, mençurinë dhe atdhedashurinë që shëroi zemrat e dhjetërave mijërave njerëzve, por mbi të gjitha shëroi një plagë të madhe të kombit. “Një popull qe urren nuk meriton të jetojë”, ishin fjalët e binomit të kombit Anton Qeta, i cili në momentet më të vështira bëri qe shqiptarët të bashkohen rreth flamurit, pavarësisë dhe lirisë kombëtare. Shteti i Kosovës, mban në përkujtim të pavdekshëm heronjtë: Adem e Hamëz Jashari, Sali Çeku, Agim Ramadani, vëllezërt Haradinaj e shumë e shumë të tjerë, të cilët mbetën përgjithmonë flakadan të lirisë së Kosovës dhe udhërrëfyes për lirinë kombëtare në brezat qe vijnë.

Betejat për kombin dhe atdheun e shqipeve do të vazhdojë deri sa shqiptarët të jetojnë të lirë në trojet e veta etnike, pavarësisht rrugës së moderne dhe të integrimeve. Verrat e Llukës nuk ishin vetëm vend pajtimi, por ‘log’ që bashkoi zemrat gjithëshqiptare.





(Autori është publicist dhe drejtor për marrëdhënie me publikun në Institutin për Hulumtime dhe Analiza të Politikave Ekonomike).

[Ramiz Bojaj]

Intervista: Kastriot Bujupi, përfaqësues politik i Frontit për Bashkim Kombëtar Shqiptar





Vetëm bashkimi shpëton kombin shqiptar





Çështja kombëtare shqiptare në Ballkan po hyn në një stad të zhvillimit të ri nacional, në kontekst të të cilit bashkimi kombëtar mbetet i vetmi opsion real dhe i domosdoshëm.





Ramiz BOJAJ



Dihet se shqiptarët me shumë se popujt e tjerë në rajon i janë nënshtruar padrejtësive të mëdha nga të tjerët, duke u copëtuar dhe spastruar etnikisht nw shumë rajone që vazhdojnw tw mbahen të pushtuara nga serbet dhe grekët, e për të cilët politika zyrtare vazhdon të tregohet e heshtuar.





Pyetje: Cili është roli dhe funksioni i FBKSH-së?



Kastriot Bujupi: FBKSH-ja përpiqet të luajë rol konstruktiv në përputhje të plotë me interesat kombëtare shqiptare në tërë hapësirën shqiptare. Kjo nënkupton rolin stabil me komunitetin ndërkombëtar, por gjithnjë duke ndërtuar një trung të vetëm reagimi për çështjet tona vitale, pavarësisht se ne dy shtetet shqiptare, Shqipëri-Kosovë, kultivohet një kënd i politikws nacionale, në kontekst të të cilit kërkohet politikëbërja që përfshinë interesat nacionale edhe jashtë kufijve ekzistues. Dihet se shqiptarët me shumë se popujt e tjerë në rajon i janë nënshtruar padrejtësive të mëdha nga të tjerët, duke u copëtuar dhe spastruar etnikisht nw shumë rajone që vazhdojnw tw mbahen të pushtuara nga serbet dhe grekët, e për të cilët politika zyrtare vazhdon të tregohet e heshtuar.



Pyetje: Ku është përqëndruar aktualisht FBKSH-ja?



Kastriot Bujupi: Pas formimit më 2002, FBKSH-ja, shtrinë aktivitetin e vet në të gjtiha trojet etnike shqiptare, por edhe në diasporë. Ne do t’i perdorim të gjitha mjetet politiko-diplomatike, pa përjashtuar edhe format tjera (ushtarake), për të arritur bashkimin kombëtar, si e drejtë historike dhe njerëzore. Ne si forcë, jemi përqëndruar në Shqipëri, Kosovë, Maqedoni, Preshevë dhe dhe Çamëri. Duke bashkërenditur forcat tona nacionale do të angazhohemi që të arrijmë konkretizimin e planit tonë për bashkim kombëtar, si i vetmi mjet shpëtimi nga orekset e fqinjëve ndaj territoreve tona, por edhe si mbrojtje për të gjithë bashkëkombasit tanë, të cilët në njërën formë ose tjetër janë dëbuar nga shtëpitë dhe trojet e veta etnike jashtw shteteve ekzistuese tw Kosovws dhe Shqipwrisw.





Pyetje: Si i shihni rrjedhat e fundit në Maqedoni?





Kastriot Bujupi: Ne jemi dëshmitar tw shtimit të dhunës maqedonase kundër popullatës shqiptare, në kontekst të të cilit vërehen edhe disa grupe-lëvizje, të cilat shprehin pakënaqësinë e tyre kundër represionit dhe provokimit sllavomaqedonas. Mirëpo, pavarësisht rrjedhës së ngjarjeve, FBKSH-ja nuk ka dorë në asnjërin grup veprues atje. Ne jemi të vetëdijshëm se shteti maqedonas vazhdon të provokojë tej mase shqiptarët, duke u imponuar perdorimin e simboleve maqedonase, ndalimin e perdorimit të shqipës si gjuhë zyrtare e forma të të tjera provokuese, pwr tw arritur kulmin edhe me formimin e enciklopedisë shtrembëruese e shpifese. Prandaj, FBKSH-ja dërgon mesazh për më shumë syçeltësi dhe organizim më të mirë në mbrotjtje të interesave shqiptare atje, sepse koha ecën shpejt dhe nuk lejohen qe sërish të rreshqasin në gabime të ndryshme që dëmtojnë interesat tona.



Pyetje: Cili është raporti i FBKSH-së, me politikën zyrtare shqiptare, Tiranë-Prishtinë?



Kastriot Bujupi: Ne, pas disa problemeve qe patëm mes vete nga ndarja e një pjese e strukturës sonë e cila formoi parti politike, kemi vendosur që të vazhdojmë me perkushtimin tonë të diplomacisë ekstreme për të arritur në konkretizimin e programit tonë për bashkim kombëtar. Me 24 prill, kemi mbajtur kongresin e FBKSH-së, ku kemi pasqyruar pikëpamjet tonë politike e diplomatike. Ne nuk përfaqësojmë interesat e asnjë grupi ose partie politike, por vazhdojmë të kultivojmë programin tonë në interes të kauzës sonë kombëtare.



Pyetje: Çfarë ndodhi me AKSH-në.





Kastriot Bujupi: Pas shpalljes së pavarësisë së Kosovës me 17 shkurt 2008, celulat e frontit ushtarak qe ishin para nesh, e panë të udhes se nuk ka vend për AKSH-në, as në Shqipëri e as në Kosovë. Me këtë rast ne kemi zgjedhur mënyrën diplomatike për zgjidhjen e çështjes kombëtare shqiptare, por pa përjashtuar nevojat qe mund të paraqiten në këtë aspekt. Në kosovë gravitojnë forca të shumta të NATO-s dhe Policisë së Kosovës, dhe ne mendojmë se këtu ka mjaft siguri për qytetarët tanë.



Pyetje: Cilat janë raportet tuaja me bashkësinë ndërkombëtare në Kosovë?



Kastriot Bujupi: Ne jemi të interesuar që të ruajmë respektin afatgjatë me bashkësinë ndërkombëtare. Ne vazhdojmë t’i konsiderojmë miq të mirë për aq kohë sa vazhdojnë ta ndihmojnë popullin tonë dhe Kosovën.



Pyetje: A shihet KFORi, ose BN-ja si pengesë e bashkimit kombëtar?



Kastriot Bujupi: Jo, edhe pse ndërkombëtarët mendojnë se shqiptarët duhet të qendrojnë në këtë pozitë ekzistenciale. Pavarësisht ekzistimit të dy etniqendrave politike shqiptare, Kosovë-Shqipëri, mendoj se çështja shqiptare në Maqedoni, Çamëri e Kosovë Lindore, nuk ka mbështetjen e duhur të lidershipit politik zyrtar. FBKSH-ja nuk pajtohet me padrejtësinë që u bëhet shqiptarëve në trojet e veta etnike në territoret jashtë Kosovës dhe Shqipërisë. Shqiptarët u ndanë padrejtësisht dhe drejtësia duhet qe sërish t’i bashkojë. T’i përkujtojmë fjalët e Eduard Grejt, se “Nëse populi shqiptar vetëdijësohet për padrejtësitë qe ne u kemi bërë, Ballkani do ta ketë vështirë të jetoj në paqe afatgjatë”.



Pyetje: A ekzistojnë edhe mjete tjera, mendoj ushtarake, për konkretizimin e planit të bashkimit kombëtar?





Kastriot Bujupi: FBKSH-ja do të përpiqet qe me mjete politike të arrijë në konkretizimin e planit të bashkimit kombëtar. Ne jemi të vetëdijshëm për rrezikun e vazhdueshëm që po i kanoset kombit tonë nga të katër anët, andaj ne kemi plane shumëdimensionale të veprimit. Ne nuk jemi ata qe dëshirojmë luftë. Por nëse na imponohet kjo do të reagojmë edhe me forca të armatosura. Është e quditshme se si politika zyrtare në Prishtinë dhe Tiranë, vazhdon të tregohet e heshtur ndaj rrezikut permanent qe po i kanoset kombit dhe trojeve tona.



Pyetje: A mendoni se Ushtria Shqiptare në Shqipëri dhe FSK-ja në Kosovë, janë në shërbim të kësaj kauze, apo mendoni për veprime sovrane?



Kastriot Bujupi: FSK-ja dhe Ushtria Shqiptare, janë dy taborre ushtarake të dy shteteve shqiptare, qe funksionojnë në bazë të politikave zyrtare. Ne kemi vizione dhe plan veprimi që shkon pertej interesave shtetëror ekzistenciale. Shqiptarët nuk mund të pajtohen qe gjithmonë të jetojnë të përgjëruar nën përrallën e prishjes se qetësisë. Stabiliteti i Ballkanit nuk mund të jetë i garantuar pa zgjidhjen e çështjes çame dhe të Kosovës Lindore. Padrejtësia nuk mund të jetë çështje përjetësisht e ngrirë. Këtë do ta kuptojmë të gjithë herët a vonë.

[Ramiz Bojaj]

Edhe nje luftë me Serbinë e pashmangshme


Politikëbërja terciale, krimi i organizuar(ekopolitik), korrupsioni tepër i shfrenuar(duke prekur edhe instancat më të larta qeveritare), kanë shpërqendruar vëmendjen nga rreziku real i ndarjes së Kosovës (sindromi ekspansionist serb për krijimin e egoqendrave), për të zbritur në nivelin zero, në atë të maskimit të krimit e të korrupsionit brendashtetëtor.


Ramiz BOJAJ



Kosova dhe Serbia realisht ende janë në luftw (beteja për territore). Dy shtetet fqinje, Kosova (shteti më i ri në botë) vazhdon të hartojë strategji njëra pas tjetrës për të shtrirë autoritetin e vet unikat edhe në pjesën e Mitrovicës veriore, duke u përballur kështu me forcat ilegale serbe (duke përfshirë edhe ato të sigurisë MUP-i etj.), të cilat janë funksionale që nga dëbimi i forcave kriminale të Millosheviqit nga Kosova. Se a jemi ende në luftë me Serbinë, dëshmon vet ekzistenca e strukturave kriminale sllave të udhëhequra nga Beogradi, të cilat ende mbesin baromeri më i saktë se në Kosovë akoma ekzistojnë elemente pushtuese dhe kriminale, por tashmw mbeturina të rafinuara millosheviqiane. Nuk është fare e rëndësishme se si quhen ose cilwsohen këto struktura (elemente ilegale, paralele, strumbullarë të krimit, shërbime sigurimi -MUP-i serb etj.), por e rëndësishme është se elementet e pushtetit serb ende janë funksionale në Kosovë. Dhe kjo uverturë do të vazhdojë për aq kohë sa elemnetet e tilla ilegale nuk dëbohen nga territori i vendit tonë. Ndryshe, jetwgjatwsia e kwtyre sindromeve pushtuese, trimwrojnw Sërbinw fqinje pwr të vazhduar edhe më tej me orekset për të zhvatur sa më shumë territor të vendit tonë. Beteja serbe kundër Kosovës nuk do të pushojë as pas deklaratës së GJND-së.







Lufta me Serbinë ende nuk ka mbaruar







Politikëbërësit e Kosovës duhet ta kuptojnë se lufta me Serbinë ende nuk ka mbaruar, por ka ndryshuar vetëm termi dhe forma e veprimit. Njëmbëdhjetëvjetët e lirisë qytetare në Kosovë (dëbimit të forcave pushtuese serbe): të pranisë ndërkombëtare (misioneve administrative dhe formula e shtetwsisw), po kaq kohë shënohet edhe për ekzistencën e strukturave kriminale të Serbisë në veri dhe enklavat e tjera serbe. As shpallja e Pavarwsisw sw Kosovws me 17 shkurt 2008, e as hartimi kushtetues javw mw pas, nuk kanw ndryshuar gjendjen nw terren. Kjo nwnvizon tw vetmin fakt se pa dëbimin e MUP-it serb dhe aktereve tjerw të kësaj natyre, nuk mund të bëhet fjalë për integritet territorial, e nw kwtw kontekst as pwr dialog tw mundshwm me Serbinë. Serbia ende bazohet mbi parimet e rafinuara të politikës millosheviqiane për tendenca ekspasioniste ndaj vendit tonë. Prandaj, çfarwdo dialogu i trumbetuar nga analistw, diplomatw, politikanw etj., pwr bisedime me Serbinw, shtojnw rrezikun pwr legalizim tw strukturave ilegale dhe pwr depwrtim nw zemwr tw Kosovws tw pranisw serbe (ngritja e çwshtjes sw kulteve dhe miteve sllave). Fytyrat e përgjakuara të të rinjve shqiptarë (të rrahur nga kriminelët serbë në veri), janë pasqyrë më reale e dështimit të misioneve ndërkombëtare dhe vendase në veri.





Konteksti i ‘kontesteve’







Dialogu i proklamuar mes dy shtetesh të pavarura mund të fillojë vetëm atëherë kur Serbia të distancohet nga e kaluara e saj hegjemoniste dhe gjenocidale dhe të njohe pavarësinë e Kosovës. Serbia nuk zgjon interes as edhe për zbardhjen e krimeve të saja në Kosovë (krimet dhe rasti i fundit i varrit masiv në Rashkë dhe shumë e shumë varrmihje të tjera), tregon se krimi millosheviqian jo vetëm qe nuk është dënuar, por ai vazhdon të maskohet nga Serbia e Tadiçit, duke përdorur teorinë famëkeqe konspirative e atë të rafinimit të krimit sllav në Kosovë. “Ne tani, duhet të shohim se si të arrijmë në fund të këtij procesi, që nënkupton ruajtjen e integritetit dhe sovranitetit të shtetit të Serbisë në Kosovë", vlerëson Tadiç. Ky është vetëm një sinjal nga shumë vëzullimet kërcënuese se Serbia, pavarësisht metodave, do të vazhdojë invazionin kundër shtetit të Kosovës. Në këtë kontekst tadiçët (realisht millosheviçët) mbështetjen kryesore në Kosovë e kanë tek strukturat ilegale të cilat janë të menaxhuara e të diktuara nga Beogradi. Kjo do të thotë se pa dëbimin e forcave pushtuese serbe (MUP-it dhe strukturave tjera ilegale) nga veriu dhe pjesët tjera të Kosovës, institucionet tona shtetërore (qoftë edhe në koordinim ndërkombëtar) nuk mund të shtyjnë në veprim asnjë strategji administrimi. Asnjë shtet unik në botë nuk mund të funksionojë pa perdorimin e forcës (mekanizmat e sigurisë) për vendosjen e rendit, ligjit dhe kushtueshmërisë. Ndryshe, nuk e di pse duhet të ekzitojnë ushtria, policia dhe shërbimet e inteligjencës. Edhe drejtori i institutit amerikan për paqe, Daniel Server, nenvizon se problemet në Ballkan vazhdojnë të jenë reale, që kërcënojnë seriozisht stabilitetin. Ai thekson se problemet kryesore në Kosovë janë ato territoriale, të cilat mbesin problem real konfliktesh. Strategjia më e re për Sigurinë, tashmë e hartuar në letër nga institucionet e Kosovës, duke dhënë tw vetmin sinjal miratimi, por jo edhe veprimi(shtyrja në funksion) len pak pwr tw deshiruar. “Strategjia do të bëjë të mundur koordinimin e përgjigjeve ndaj sfidave të brendshme dhe të jashtme të sigurisë për ruajtjen e integritetit territorial të Kosovës, luftën kundër trafikimit dhe korrupsionit”, citon kryeministri Thaçi. Serish duhet të shprehëmi skeptik për faktin se jemi mësuar me deklaratat plot siguri e integritet, transparencë e kundërkorrupsion, por përgjakja e të rinjve shqiptarë në veri dhe shtrirja e korrupsionit gjer në palcën qeveritare dëshmon të kundërtën.





Korrupsioni, ul efektet e strukturave shtetërore





Udhëheqësit e lartë të Kosovës, duket se janë përqëndruar në betejën e luftimit të korrupsionit vetëm pas aferave publike për korrupsion që kanë përfshirë qeverinë aktuale (diktuar nga ndërkombëtarët). Kjo betejë ka filluar duke shkarkuar ministra të korruptuar ose më pak të korruptuar, por rasti i “peshqëve” të mëdhenj, sikur ka trimëruar lidershipin e vendit për të treguar më shumë muskuj. Por, dorën në zemër, kryefjala e rendit tw ditës për ‘zero tolerancë ndaj krimit dhe korrupsionit’ ka hyrë në agjendën mediale, vetëm atëherë kur uji ka lagur këmbët e qeveritarëve. Po të dukeshin kaq të besueshëm (qeveritarët tanë), se vërtet do ta luftojnë krimin dhe kurrupsionit, ky “virus” shkatërrues nuk do t’i prekte institucionet. Gjuha e mprehtë e autoriteteve qeveritare se do të menaxhojnë vet luftën kundër krimit dhe korrupsionit, dëshmon se “kabahatlinjtë” dëshirojnë ti vënë vet “dorëzat” dhe “dryrët” e sigurisë për të luftuar “sovran” korrupsionin, përderisa misioni i EULEX-it duhet të përqendrohet vetëm në luftimin e krimit në veri. Është paksa e quditshme se përse Qeveria e Kosovës nuk kërkoi mëkaq muskuj, bashkërenditjen e forcave policore (Kosovw-EULEX) për zhbërjën e elementeve kriminale të Serbisë në veri.

Apo ndoshta këta “burrat e dheut” janë të ndjeshëm vetëm kur preken paratë, por jo edhe atje ku preken ose digjen kufijtë. Beteja e misionarëve evropianë kundër korrupsionit duket se janw vetëm tinguj alarmues, efektet e të cilit duhet të vlerësohen nga shkaku nw pasojw. Kështu kishte nënvizuar paraprakisht edhe zëvendësshefi i misionit europian për sundimin e ligjit në Kosovë, EULEX, Roy Reeve, duke alarmuar se “krimi i organizuar dhe korrupsioni përbëjnë kërcënimin më të madh në Kosovë”. Edhe drejtori për Ballkanin në GNK, Marko Prelec, vlerëson se çështja e korrupsionit do të jetë sfidë për EULEX-in dhe Qeverinë në muajt në vijim. Politikëbërja terciale, krimi i organizuar(ekopolitik), korrupsioni tepër i shfrenuar(duke prekur edhe instancat më të larta qeveritare), kanë shpërqendruar vëmendjen nga rreziku real i ndarjes së Kosovës (sindromi ekspansionist serb për krijimin e egoqendrave), për të zbritur në nivelin zero, në atë të maskimit të krimit e të korrupsionit brendashtetëtor.





(Autori është publicist dhe drejtor për marrëdhënie me publikun në Institutin për Hulumtime dhe Analiza të Politikave Ekonomike).

[Ramiz Bojaj]

Retorika e aventurave të Serbisë

Në Serbi ende është në fuqi elektorati i Mllosheviqit, mbi teoritë e të cilit akoma ekziston logjika e krijimit të Serbisë së madhe, ku Kosova shikohet si poligon i fitoreve ose i humbjeve të pushteteve në Beograd.

Ramiz BOJAJ




Kërcënimet e Serbisë kundër Kosovës do të mbarojnë vetëm atëherë kur Institucionet e Qeverisë së vendit tonë (nën koordinimin ndërkombëtar) do të shuajnë se ekzistuari praninë e mafisë serbe në veri. Veriu i Kosovës vazhdon të mbetet vija kontaktuese e pushteteve Prishtinë-Beograd. Prishtina duhet ta kuptojë se strukturat mafioze në veri janë mbeturina të majmura të ish pushtuesit Millosheviq, timonin e të cilit tashmë e mbajnë në dorë pushtetarët në Beograd. Politikëbërja e Serbisë vazhdon të aplikojë retorika të nxehta ‘patriotike’ vetëm për tregun e brendshëm, për faktin se ngritjet dhe rëniet e pushteteve në Beograd, janë të ndërlidhura me qëndrimet e tyre ndaj çështjes së Kosovës. Sondazhi i fundit në Serbi se rreth 70 përqind e qytetarëve të këtij vendi vazhdojnë të mendojnë për Kosovën, nuk është asgjë tjetër veçse sindrom i çmendur kultivuar dekada me radhë në makineritë famëkeqe të Beogradit. Nuk është aspak e quditshme se një përqindje e tillë ose edhe më e madhe do të dëshironin të udhëheqëshin nga ish diktatori famëkeq (tashmë i vdekur), Sllobodan Millosheviq. Dhe kjo duket e pandryshueshme për një kohë të gjatë, pa marrë parasysh rënien dhe ngritjen e sistemeve në Serbi. Pavarësisht kërcënimit serb kundër Kosovës në GJND, OKB., etj.,(e cila doli e lagur) të gjitha këto kanë të vetmin qëllim: mbajtjen e pushteteve në Serbi, parime mbi të cilat ishte ngritur dhe kishte rënë edhe vet diktatori famëkeq, Sllobodan Millosheviq. Në Romën e lashtë, gjykatësi i ishte drejtuar prokurorit: "Daho mihi facta, dabo tebi ius", që d.m.th. "M'i jep provat, ta ndaj drejtësinë". Provat juridike, politike si dhe ato historike janë faktet që mbrojnë (tash e përgjithmonë) qëndrueshmërinë e shtetit të Kosovës, pavarësisht atyrë qe nuk dinë apo nuk duan ta kuptojnë hartën e re të Ballkanit, Evropës e të botës. Qeveria e Kosovës duhet të tregohet me syçelë dhe të mos bie gjithmonë në kurthin e ngrehur nga Serbia. Institucionet e Kosovës, gjithashtu duhet ti lënë menjanë retorikat e politikave qiellore, për tu ndalur në ato tokësore:hartimi i politikave të favorshme ekonomike, ndalimin e krizës sociale e gjer të lufta e hapur kundër korrupsionit të shfrenuar, i cili tashmë ka zënë edhe frymën e Qeverisë.

Politikat hipotetike

Pas vendimit të GJND-së (për mbrojtjen e legjitimitetit të pavarësisë së Kosovës), si dhe bartjes së ‘kontestit’ në OKB, e gjithë kjo dëshmon se Beogradi i udhëhequr nga politikëbërësit mafiozë, më tepër se në realpolitikë janë përqëndruar në mediadiplomaci (fushata hipotetike), duke iu shmangur realitetit ekzistencial (profili ballkanik me shtetin e Kosovës). Është paksa i çuditshëm reagimi tepër i ngathët i Qeverisë së vendit tonë kundër kërcënimeve të hapura të Serbisë për ndarjen e Kosovës. Idetë e Tadiçit (dhe politikanëve tjerë në Beograd), për ndarjen territoriale-etnike të Kosovës, tregon qartë se sa e çmenduar është mendësia politikëbërëse e Serbisë. A nuk ngjan çmenduri edhe kërkesa e klerikëve serbë për kthimin e policisë e ushtrisë serbe në Kosovë, kinse për ruajtjen e manastireve sllave këtu! Kush i trimëron kaq paturpërisht thirrjet për kthmin e atyre (policisë dhe ushtrisë) që vranë masakruan, vodhen e dogjën në Kosovë. Kultivuesit e retorikave të tilla provokuese do duhej ndëshkuar me ligj. Ligji dhe kushtetuesja duhet të dëshmojë për të gjithë se Kosova një, bashkë me mite e kulte, elemente historiko-topografike, etnike e qytetare, ashtu siç është garantuar edhe nga qendrat e diplomacisë më të lartë botërore. Gjithashtu edhe politikëbërja e Kosovës angazhohet për diplomaci qiellore (suksesi në GJND, njohjet e reja qe ende nuk po ndodhin etj.,) duke iu shmangur krizes së brendshme sociale, mosfunksionimit të strukturave shtetërore në veri, kontrollit kufitar në tërë territorin e vendit etj. Ngjajshëm me këtë ndodhi edhe me strategjinë për veriun e Mitrovicës, ku realisht kontrollin në teren vazhojnë ta mbajnë strukturat mafioze dhe bandat e dirigjuara nga Serbia. Ndërkaq, për Policinë e Kosovës dhe Eulex-in, mjafton të ndihen rehat me rendin dhe qetësinë (nëse nuk ka hedhje molotovi, bomba etj). Realisht qetësia edhe ashtu e brishtë reflekton e dukshme deri në çastin kur ndonjë qytetar shqiptar nga jugu nuk vendosë të udhëtojë në veri, qoftë edhe për një vizitë në banesën ose shtepinë e tij të uzurpuara nga serbët.

Dialogu Serbi-Kosovë

Dialogu i proklamuar mes dy shtetesh të pavarura mund të fillojë vetëm atëherë kur Serbia të distancohet nga e kaluara e saj hegjemoniste dhe gjenocidale dhe të njohe pavarësinë e Kosovës. Në këtë kontekst nuk kërkohet “ngrirja” e çdo dialogu fqinjësor, por fjala vjen se për çka duhet dialoguar. Qeveria nuk duhet të drejtojë natyren e bisedimeve (qoftë edhe të imponuara), ku çështjet teknike mos të kalojnë në ato politike. Serbisë nuk duhet lejuar të bisedohet as për çështje të brendshme të Kosovës. Pra, as për manastiret, sepse kjo do ta faktorizonte Serbinë me praninë e saj në Kosovë. Serbisë duhet kërkuar që të zbardhë fatin e të zhdukurve si pasojë e krimeve të saja në Kosovë (krimet dhe rasti i fundit i varrit masiv në Rashkë dhe shumë e shumë varrmihje të tjera). Edhe drejtori i institutit amerikan për paqe, Daniel Server, nenvizon se problemet në Ballkan vazhdojnë të jenë reale, që kërcënojnë seriozisht stabilitetin. Ai thekson se problemet kryesore në Kosovë janë ato territoriale, të cilat mbesin problem real konfliktesh. Pikërisht për këtë çështje edhe minifashisti i Ballkanit, Sllobodan Millosheviqi përgjaku Kosovën. Tashmë mbi ‘çizmet’ e ish diktatorit, janë përqëndruar diplomatët e tjerë në Bograd (pasardhësit e krajl Milloshit), të cilët ndarjen e Kosovës e shohin si fitore të tyre dhe të koncepteve millosheviqiane. Në Romën e lashtë, gjykatësi i ishte drejtuar prokurorit: "Daho mihi facta, dabo tebi ius", që d.m.th. "M'i jep provat, ta ndaj drejtësinë". Provat juridike, politike si dhe ato historike janë faktet që mbrojnë (tash e përgjithmonë) qëndrueshmërinë e shtetit të Kosovës, pavarësisht atyrë qe nuk dinë apo nuk duan ta kuptojnë hartën e re të Ballkanit, Evropës e të botës.

(Autori është publicist dhe drejtor për marrëdhënie me publikun në Institutin për Hulumtime dhe Analiza të Politikave Ekonomike).

[Ramiz Bojaj]

Kosova në pikën zero



Nëse koalicioni qeverisës PDK-LDK, për tri vjet me radhë ishte i domosdoshëm (për proceset e uniformitetit shtetëror të Kosovës), cilat interesa e zhbënë bashkëqeverisjen vetëm tre muaj para zgjedhjeve të parakohshme.



Nga Ramiz BOJAJ



Prishja e koalicionit në mes të PDK-së dhe LDK-së, pak kohë pas përkufizimit të afatit kohor për mbajtjen e zgjedhjeve të parakohshme, nënkupton shkallën e papërgjegjësisë totale të atyre qe janë të thirrur për politikëbërje. Njëherësh, kjo deshmon shkallën e brishtësisë institucionale që e ka përcjellë Kosovën që nga shpallja e pavarësisë. Pas rënies së institucioneve shtetërore në shkallën zero, shteti i Kosovës humb prioritetet e lobimit,( njohjet e reja), për tu kthyer pas në planin e brendshëm; atë të rimëkëmbjes institucionale. Kjo ka shkaktuar humbjen e përgjegjësisë institucionale përballë sfidave të reja siç janë: (lobimi, futja nën kontroll institucional të veriut të vendit, zhbërja e strukturave kriminale, ndalimin e kontrabandës, investimet e huaja, dialogu teknik Kosovë-Serbi, etj.,).



Është paksa i çuditshëm fakti se koalicioni PDK-LDK, dukej të ishte funksional edhe pas fërkimeve paraprake (përjashtimi i LDK-së nga koalicioni), por një natyrë e tillë nuk vazhdoi (as edhe për tre muaj gjer në zgjedhjet e parakohshme) pas largimit të presidentit Sejdiu nga kreu i shtetit, për shkak të detyrimit kushtetues. Pavarësisht precizitetit kohor për mbajtjen e zgjedhjeve të parakohshme, Kosovës iu imponua një fazë e re e zgjedhjeve të jashtëzakonshme, të cilat vijnë në rrethana qeverisëse, po ashtu të jashtëzakonshme dhe emergjente. Kosova realisht është futur në krizë institucionale, ku rikonsolidimi qeveritar cilësohet si një ndër sfidat më të mëdha të vendit që nga shpallja e pavarësisë. Fushata paraelektorale dhe menaxhimi i zgjedhjeve janë dy nga shtyllat më të rëndësishme rreth perceptimit të barometrit të demokracisë qytetare në Republikën e Kosovës.



Imazhe spektakulare



Njëra ndër shkaqet kryesore të prishjes së koalicionit qeveritar është cilësuar, votimi i debatueshëm dhe spektakular i strategjisë së privatizimit të PTK-së, mirëpo kësaj i ka ndihmuar edhe largimi i fotografive të dy ish presidentëve (Ibrahim Rugovës dhe Fatmir Sejdiut), nga zyrat e presidentit, post të cilin me automatizëm (rregull kushtetues) e trashëgoi Kryekuvendari, Jakup Krasniqi. Segment tjetër, jo shumë i përfolur nënvizohen edhe akuzat e shtuara për afera korruptive të familjes Sejdiu. Element tjetër i zhbërjes së koalicionit PDK-LDK, është edhe hetimi i Policisë së EULEX-it për disa ministra dhe zv.ministra në Qeverinë ‘Thaçi’, të cilët i përkasin dy taborreve më të mëdha politike në vend. Kalimi nga pika ‘antikorrupsion’, në situatë emërgjente do të ruante imazhin e koalicionit qeveriës, pkërisht në prag të zgjedhjeve të publikuara për më 13 shkurt. Mirëpo, pasojat e votimit të debatueshëm të SP të PTK-së, la përshtypjen e një imazhi të papërgjegjshëm institucional. Fërkimi i partnerëve të koalicionit PDK-LDK si dhe reagimi kritik i opozitës, e vuri në pikëpyetje jo vetëm Strategjinë e Privatizimit të PTK-së, por edhe të vet Kuvendit dhe Qeverisë. Veprimi i tillë mbeti tregimi më i mirë se si nuk duhet qeverisur shteti. Pasqyrë e një adoleshence politike. Por kjo nuk është e tëra. Zhbërja e koalicionit, pikërisht pak kohë para zgjedhjeve nëkupton edhe fillimin e një fushate të ashpër politike, me pretekst të mbledhjes së elektoratit i cili në masë të madhe është i zhgënjyer nga kualiteti i qeverisjes. Kosova ka zbritur nga shkalla e gjelbërt e politikëbërjes ne atë roze, dhe nëse nuk tregohet më shumë maturi dhe syçeltësi në rikonsolodimin institucional, vijat e kuqe mund të krijojnë kaos vërtet të padëshirueshëm jo vetëm për ne, por edhe për miqtë tanë të cilët janë garantuesit e shtetit të Kosovës.



Sfidat e reja



Kosova realisht është goditur nga një nokaut politik, në kontekst të të cilit duhet kohë dhe maturi për të rikthyer imazhin e një shteti stabil e të qëndrueshëm. Elitizmi politik nuk duhet të bie në grackën e ‘anijes së fundosur’, por të kërkojë më shumë përgjegjësi dhe maturi në mënyrë që të konsolidohet një ‘taborr’ politik funksional (institucional) në mënyrë që të krijohen kushtet për mbajtjen e zgjedhjeve të lira dhe demokratike, pavarësisht emërtimit të tyre si të jashtëzakonshme apo të parakohshme. Në këtë kontekst kërkohet edhe konsolidimi i radheve të KQZ-së dhe komisioneve mbikqyrëse vendëse e ndërkombëtare, në mënyrë që çarjes qeveritare të mos t’i bashkangjitet edhe një maratonë tjetër më shumë e ndjeshme; votimet e dikutueshme dhe rivotimet. Edhe pas rënies në shkallën zero te qeverisjes, Kosova duhet të dëshmojë pjekuri të lartë organizative të natyrës së qeverisjes teknike, ose emergjente, standard i kërkuar edhe nga Bashkimi Evropian. Mirëpo, koha e shkurtër parapërgatitore për zgjedhjet len përshtypjen e mundësisë së keqperdorimeve në kutitë e votimit. Këtë dyshim e shton edhe vet KQZ-ja, e cila ndihet e ndrojtur dhe kërkon që vendi të mos shkojë në zgjedhje të jashtëzakonshme, sepse kjo do të jetë një sfidë e madhe për këtë institucion. Sipas Kushtetutës, KQZ-ja është e obliguar t’i organizojnë zgjedhjet e jashtëzakonshme nëse ato kërkohen, por është mjaft vështirë të ruhen tandardet e kërkuara, për shkak të afatit shumë të shkurtër kohor për zgjedhjet.



Konsensusi i vetmi mjet shpetimi



Institucioneve qeveritare i është imponuar një bashkëqeverisje e shkallës së gjerë, të cilat do të mundësojnë qe në Kosovë të organizohen zgjedhje me standarde të pranueshme nga të gjithë(partitë politike, KQZ-ja dhe vëzhguesit ndërkombëtarë).



Kosova duhet të pranojë konsensusin e gjerë, duke ruajtur funksionalitetin e shtetësisë në kontekst të të cilit duhet të vazhdojë stabiliteti i brendshëm dhe rrugëtimi integrues drejt BE-së, NATO-s dhe strukturave tjera Euroatlantike. Në bazë të Kushtetutës, zgjedhjet e jashtëzakonshme mbahen jo më vonë se dyzet e pesë ditë pas shpërndarjes së Kuvendit. Gjer në këtë kohë, gjetja e një konsensusi të ri për kombinim koalicionesh, në mes të PDK-së dhe ndonje prtie tjetër është tepër i vështirë ose gati përfundimisht i pamundur për faktin se askush nuk dëshiron qeverisje emergjente dhe për vetëm disa javë. Sidoqoftë, partitë politike tashmë kanë ‘shtrënguar muskujt’ për konsolidimin e radheve të veta për një garë të fortë dhe pa kompromis të fushatës zgjedhore, (duke u shpërqendruar qoftë edhe përkohësisht), nga funksionaliteti institucional qeverisës. Fundi i fundit, shteti duhet të ndihmohet, forcohet e të ruhet si një evenimet i shenjtë dhe i çmuar nga të gjithë, pavarësisht pikëpamjeve dhe bindjeve politike. Kosovës shtetit më të ri në botë, më shumë se kurrë i duhet qetësia, përkrahja dhe përgjegjësia, fillimisht nga vet elitizmi politik, intelektualët dhe qytetarët, e pas gjithë kësaj të presim më shumë ndihmë nga të tjerët. Ndryshe, fajësimet, akuzat dhe kundërakuzat nuk mund të ulin shkallën e përgjegjësisë.



(Autori është publicist, analist dhe drejtor për marrëdhënie me publikun në Institutin për Hulumtime dhe Analiza të Politikave Ekonomike)

[Ramiz Bojaj]

Letër e hapur kryeministrit të Kosovës



Na ndihmo që të ndihmojmë



Dr. Shefqet Krasniqi



Para disa ditëve ishte për një vizitë zyrtare në Kosovë, kryeministri i Turqisë z. Rexhep Tajjib Ordogan, dhe mendoj se kjo ishte vizitë historike e një pasardhësi të sulltan Muratit (II), i cili ishte shkaku kryesor i përhapjes së islamit në Ballkan. Vizita e këtij kryeminstri dhe burri të madh shtetëror vjen në kohën kur në Kosovë po luftohet islami më shumë se kurdoher më parë , ani pse ky islam gjithmonë në forma të ndryshme është luftuar në trojet tona. Por, paraprakisht nga të huajt, ndërsa tash po luftohet nga tanët: nga vëllezërit e një gjaku dhe gjuhe , po luftohet nga ata të cilët e pritën me nderime të larta zotriun Rexhep Erdogan. Në mesin e agjendës se kryeminitrit turk ishte edhe hapja e Xhamisë së madhe në Prishtinë, e cila eshte renovuar nga shteti turk. Nuk kishte diçka të re në hapjen e asaj xhamie nga një kryeministër turk, ngase ai ndihet krenar qe është musliman dhe vazhdimisht i falë pesë kohë namaz dhe hyrja e tij në xhami është shumë e zakonshme. Por e veçant e këtij perurimi ishte prezenca e një kryeministri shqiptar-kosovar në xhami, është e veçant ngase ky popull nuk është mësuar të shoh kryetar e kryeministra nëpër xhamia, bile as ministra e deputetë, nuk është mësuar ti shoh vetëm duke hyrë në xhami e lëre më të falë namaz. Por ja qe kësaj radhe ndodhi një gjë e tillë, ndodhi ajo çka ka qenë e pa pritur dhe befasi "kryeministri fal namaz"! E qfarë problemi ka nëse një kryeministër të hyjë në xhami e të falë namaz!? Pse a nuk është xhamia edhe për kryetar e kryeministra!? Pse kisha e sinagoga dhe faltore tjera vazhdojnë të jenë për kryetar e kryeministra të të gjithë botës, ndërsa xhamiat nuk janë për krerët shqiptar?! A nuk kanë nevojë edhe ata si njerzit tjer ti perulen te madhit Zot, apo ata jane te shkarkuar nga obligimet fetare qe I kan ndaj te Madhit Allah xh.sh?! apo është marre e turp të hyjnë në xhamia?! Apo mos vallë po i frikësohen faktorit ndërkombetar qe mos i akuzon për "fundamentalista e terrorista?! Të gjitha keto nuk qendrojnë fare. Por ajo çka është e vërtet se dreqi i tyre nuk i len të hyjnë nëpër xhamia, por atyre u ka hyrë vetja në huj e po iu duket se janë pavarësuar nga i Madhi Allah. Po e them këtë sepse shumë nga ta para se të hypin në ”karrika-pushteti" kanë qenë bajagi musliman të mirë, bukur shpesh i ke parë nëpër xhamia, por në momentin qe i sprovoi Allahu me "karrika" ranë në provim.Edhe atë ranë keq, jo vetëm se lanë namazin e xhamiat, por filluan edhe të konsumojnë alkoolin, gjë kjo e cila ua rrënon të gjitha veprat e mira qe i kanë bërë më heret. Të mjerët ata, të mjerët për shpirtin e tyre nëse i zënë vdekja në atë gjendje. E shiten ahiretin për një interes të ngushtë të dynjasë, i humben kënaqësitë e përhershme të xhenetit vetëm për kënaqësitë e përkoshme të kësaj dynjaje, siç thotë Allahu për të tillët: " blen kënaqësit e kësaj bote për kënaqesitë e botës tjetër". E çka do t’i thonë nesër Allahut të Madhëruar kur do t’i qesë Ai para Vetës së Tij e ti pyes një nga një për veprat e tyre! A mendojnë se do t’i shpetojnë llogarisë së ditës se gjykimit! Jo vallahi kurrë asnjëherë. Kthehemi të "namazi i kryeministrit të vendit tonë" ku kisha pasur deshirë tia bëjë disa pyetje atij: a thua si e ndjeu veten kur hyri në namaz, kur i ra Krijuesit në sexhde?! Për abdest nuk po e pyes aka pasur apo jo. A iu hoq copë qe i fali katër reqate namaz për Zotin e tij, i cili e ka krijuar dhe i cili ia ka mundësuar të vijë në pushtet, a nuk e di ai se pa thënë Allahu kurr nuk do të kishte mundur të vije në pushtet, bile ai ka mundur moti të harrohet sikur shumë bashkëluftetarë të tij!!? A nuk e di ai dhe shokët e tij se Allahu është duke ë sprovuar? A nuk e di ai se me namaz vetëm çka ngritet njeriu, me ruajtjen e identitetit të tij. Pra, njeriu vetem se tregohet më i fortë, më i siqert, më i mirë në qiell dhe në tokë?! Pse more njeriu ik nga realiteti, nga ajo(feja) çka është, gati i tërë populli i tij, i cili ia njeh kryeministrin tonë edhe familjen. Ia njohin babanë e tij të shkëlqyeshem i cili është shembull për burrë të mirë dhe të dëvotshem jo vetëm në Drenicë, por edhe jashtë saj? Si do qe të jetë njeriu çka do qe të bëjë e ka për vetën e tij, para se të bëjë për të tjerët. Por ajo qka dua ti them atij në këtë rast është se: nëse ke falë namaz për hirë të Allahut ‘pirolla te qoft’, a nese ke falë namaz për hatër të Ordoganit, ai namaz nuk na duhet neve e as që të kryen ndonjë punë ty fare, por nëse ke falë namaz për shkak të fushatës zgjedhore edhe kjo nuk do të kryej pun, ngase qeveria juaj koplet në krye me ju e keni humbur besimin tek muslimanët të cilët ta kanë dhënë votën dhe të cilët falin namaz. Ata me nuk do të gabojnë, sepse votat e tyre i ke të humbura me emër te Allahut, sepse ju zotëri i keni deshpëruar në veçanti pas ndalimit e shamisë nëpër shkolla fillore dhe të mesme. Shumë nga ta janë gëzuar kur ke ardhur në pushtet dhe të kanë kontribuar shumë qe ti të vishë në pushtet, por si duket paskan gabuar, dhe tash së fundi shpresojme qe mos të gabojnë serish. Dhe krejt për fund,i nderuar kryeminister yni, krejt kjo sigurisht nuk është fort me rëndësi për mendimin tim, ngase nëse ka thanë Zoti ti prap do vishë në pushtet, po nëse nuk ka thanë, vallahi kurrë nuk ke për ta parë më atë karrikë, ngase çeshtjet janë të kryera të Allahu i Madhëruar. Por ajo çka është me rëndësi rrjedh nga fakti qe ti rikthehesh Allahut, prap tia mesysh xhamiave, ku tashmë e mësove Xjamin e madhe. Pra, e theve akullin, i re Allahut në sexhde, dhe tash bëhu musliman i mirë e i devotshem ku do të jeshë i lumtur në këtë botë dhe në botën tjeter. Ju lutëm epjav muslimanëve të drejtat e tyre që u takojnë me ligj dhe me Kushtetutë, sepse në bazë edhe të parimit njërëzor e demokratik i meritojne. Edhe ti je njëri prej tyre, do lutemi për ju sa të jeshë gjallë dhe pasi të vdesësh. Allahu na udhëzoft të gjithëve e na drejtoftë në rrugën e drejtë dhe na meshirofë përgjithmonë. Natyrisht, asnjeherë nuk kemi qëllim tendencioz e as provokimi, Zoti mos e dhashtë, por thjeshtë kemi një këshillë të sinqertë, si vellau për vellanë, e cila del nga zemra për të mirën e popullit tim, liderëve të tyre të cilëve u kemi shumë borgj. Selam Alejkum

[Ramiz Bojaj]

‘Nëntoka’ e Martit dhe e Del Pontes







Dik Marti dhe Karla Del Ponte, duhet të dënohen nga drejtësia ndërkombëtare, (për trillime, nxitje urrejtjeje dhe komplote të rrezikshme), të cilët nga ‘nëntoka’ e shpifjeve, lansojnë imazhe të terrorizmit medial.







Shkruan: Ramiz BOJAJ





Raporti i Dick Martyt, lidhur me të ashtëquajturin “trafikim i organeve të qenieve njerëzore”, lansuar kundër figurave kryesore të UÇK-së, nuk është asgjë tjetër veçse vazhdim i komploteve serbe, (tashmë përmes satelitëve të saj), adresuar kundër shtetit demokratike të Kosovës, Shqipërisë europiane dhe kombit shqiptar në përgjithësi.

Njëherësh ky është abuzim me imazhin e drejtësisë ndërkombëtare, poste të bartura nga dualizmi shpifës, Marti-Ponte. Reporteri i Këshillit të Europës, Dik Marti(Dick Marty), nuk sjell asgjë të re, por vetëm e vazhdon tregimtrillimin e Karla del Pontes, të cilat vijnë si rrjedhojë e komploteve të vazhdueshme serbe kundër shtetit të pavarur të Kosovës. Që nga dëbimi i forcave pushtuese serbe nga territori i Kosovës,(qershor 1999) Serbia ish-pushtuese (shkaktare e katër luftërave me permasa ballkanike, me dhjetëra mijëra civilë të vrarë e të masakruar), vazhdon komplotet e saja kundër shtetit më të ri (Stimulimi i bandave kriminale në veri, lobimi kundër njohjeve të reja, padia e dështuar në GJND, OKB etj., për të vazhduar me satelitët, Ponte-Marti). Duke numëruar dështimet e njëpasnjëshme të Serbisë, kjo e fundit ka gjetur satelitët e sajë nga radhët e figurave ndërkombëtare, për të vazhduar me komplotet dhe shantazhet kundër Kosovës, Shqipërisë dhe kombit shqiptar në përgjithësi. Raporti i Dik Martit, që parafrazon “Shtëpinë e verdhë”, jo vetëm qe nuk është specifik (nuk përmendën detaje e fakte), por edhe rrethanat dytësore (ambientale) nuk janë të përshkruara siç duhet. Rastet specifike që përmenden në këtë raport datojnë që nga viti 1999, mirëpo janë të “nxehura-servuara” dy vjet më parë. Përkufizimi kohor i ndërlidhur për shpalljen e pavarësisë së Kosovës. Nëse një gjë e tillë paska ndodhur, atëherë përse Del Ponte e Dik Marti, nuk reaguan me kohë, por 9 dhe 11-vjet pas ratit në fjalë, e afër tri vjet pas shpalljes së pavarësisë. Në këtë kontekst, Serbia përmes Dik Martit , mundohet të hedhë baltë fillimisht mbi pavarësinë e Kosovës, rrugën prosperuese e integruese të saj, por edhe mbi mekanizmat ndërkombëtarë, duke përfshirë edhe vet misionin e OKB-së dhe NATO-s. Ky fakt rrjedh në kontekstin kur Dik Marti, citon fjalët se ‘krimet e ndodhura u mbuluan pas luftës në Kosovë’. Kohë e cila përkon me mbikqyrjen ndërkombëtare: administrative e të sigurisë në Kosovë. "Kjo dihej botërisht nga shumë njerëz të cilët privatisht e pohonin se e dinin por për arsye politike kishin vendosur të mos flisnin," thekson Marti. Është tepër absurd një deklaratë e tillë, ngase në terren jo vetëm qe s’janë gjetur kurrë fakte qe do të përkonin me akuzat për trafikim organesh, por këto janë hedhur poshtë edhe nga vet pronarët e ‘Shtepisë së verdhë’. Me këtë rast mësohet se vet Marti, në tentativë është munduar të sjellë, ështra njerëzish në banesën e tyre. Këtë e argumentojnë ata të cilët janë më të besueshmit dhe më kompetentët. Familja Katuci në Gurrë të Matit duket e tronditur nga akuzat e Martit kundër shtëpisë së tyre. Abdulla Katuci(pronar shtepisë së përfolur) jep një argument tjetër, sa tronditës edhe skandaloz, duke pohuar se gjatë vizitës së tij në Shtëpinë e Verdhë, 2 vite më parë, Dick Marty tentoi të hidhte eshtra në banesë. “Makinat kishin kocka të vdekurish që donin të mi linin në shtëpi. Por ne i ndalum ato se ndryshe do mi kishin hedhur brenda”, njofton Katuci. Ky argumentim nga vendi i ngjarjes do duhej ta hidhte nën pranga shpifësin, Dik Marti sëbashku me bashkëkoplotisten e saj, Carla del Ponte.







“Fakte” qe tronditën imazhin e drejtësisë







Pas akuzave te Dick Martut, çuditërisht në mënyrë zinxhirore, rishfaqet në skenë edhe ish. kryeprokurorja e Hagës për krime lufte n ëish-Jugosllavi, Carla del Ponte. Ajo rekomandon se EULEX-i duhet të angazhohet në zbardhjen e rastit rreth trafikimit të organeve të qenieve njerëzore, duke lajthitur jo vetëm nga e vërteta por edhe nga misioni që ajo kishte pasur. Ajo ngjanë realisht me politikën serbe të injorancës dhe ironizmit. Përse Del Ponte nuk hapi sytë kurrë kundër kriminelëve të luftës në Serbi, por duket kaq “ëngjëllore”, për një ‘trafikim qeniesh njerëzore’, i cili në fakt kurrë nuk ka ndodhur. Duket absurde një kërkesë e tillë për faktin se, znj. Del Ponte është aq vizuele që të arrijë të hetojë edhe raste të “nëntokës”, e nuk paska njohuri se EULEX-i ka kryer një hetim të hollësishëm lidhur me këtë rast. “Ka patur prova gjaku, shamia, fotografi e gjëra tjera të ngjajshme”, citon Del Ponte, e cila shton absurditetin e saj duke trilluar me ‘fakte-fantome’ aq naïve, sa të hetojë njolla gjaku, por jo edhe njerëz ose eshtra, të cilat mund të ishin një dëshmi. Nëse paska qenë kaq e ndieshme, kjo bartëse juridike e drejtësisë ndërkombëtare, përse nuk e vazhdoi procesin e saj të nisur vite me parë, (2008), por është dashur të ripërtërihet gënjeshtra për të marrë hov kjo “prejudikuese e drejtësisë”. Carla del Ponte, ka dështuar në misionin e saj për kapjen e kriminelëve të luftës të ish Jugosllavisë, të cilët edhe sot e kësaj dite enden lirshëm nëpër Serbi. Po të ekzistonte minimumi i ndërgjegjës njerëzore, (hiq prokurore), por vetëm me një tis karakteri human e etik, Del Ponte, do të angazhohej për zbardhjen e fatit të dhjetëra-mijërave qytetarë të pafajshëm shqiptarë nga Kosova,(të grabitur nga forcat pushtuese serbe), të cilët u vranë, u troturuan, u dhunuan dhe u zhdukën në mënyrën më makabre. Përse këtë zonjushë, nuk po e brenka ndërgjegja për dhjetëra qytetarë civilë(gra e fëmijë) të zhdukur nga Kosova, por e paska rrokur sikleti i një trillium-tregimi, kinse për trafikim organesh të qytetarëve serbë, fakt që kurrë nuk e gjeti as më të voglin dëshmi. Nëse Carla del Ponte, nuk mund tu besojë fakteve të drejtësisë vendase e ndërkombëtare, (Hetimet nga autoritetet vendase dhe nga ato të EULEX-it), por ajo u beson vetëm ‘fakteve’ të bashkëpunëtorëve të Sllobodan Millosheviqit, atëherë na rikujton angazhimin e saj në anën e kriminelëve të luftës, të cilët sot e kësaj dite nuk dhanë asnjë llogari e as keqardhje për viktimat e pafajshme, jo vetëm në Kosovë.



Raport i rremë, me prapavijë të rrezikshme politike



Dualiteti shpifës, Ponte-Marti, realisht nuk kanë sjellë asgjë të re në arenën mediale ndërkombetare, përveçse nënvizimit të konceptit beogradas (millosheviqian), duke tentuar të mbulojnë të palarat e Serbisë, dhe ringjalljen e imazhit të shprishur në Evropë dhe në botë. Ish-kryeprokurorja e Tribunalit të Hagës, Carla del Ponte thekson se NATO ishte aleate e Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës (UÇK), por ne duhet t’i shtojmë se aleatët e popullit shqiptar , ishin edhe fuqitë më të mëdha, duke përfshirë edhe vet BE-në, NATO-n, SHBA-të, OKB-në dhe gjithë botën demokratike, të cilët i dhanë fund gjenocidit serb kundër popullit të Kosovës. Nëse kjo pasyrë tronditëse, me dhjetëra civilë të vrarë e të masakruar, nuk zgjoi asnjëherë ndërgjejen e Serbisë millosheviqiane; të Karla Del Pontes e të Dik Martit, atëherë drejtësia duhet ta thotë fjalën e fundit. Pra, edhe për ata “piratë”, të cilët nga nëntoka e shpifjeve, lansojnë imazhe të terrorit medial. I ‘apostrofuari’ i komplotit të Martit, z.Hashim Thaçi, thekson se akuza të tilla janë vazhdë përpjekjeje për të hedhur baltë mbi udhëheqësit e shtetit të Kosovës, luftës së UÇK-së dhe kombit shqiptar në përgjithësi. "Raporti skandaloz i parlamentarit të Këshillit të Evropës, Dik Marti, është një dokument plot me fyerje dhe gënjeshtra, që riciklon një propagandë 15-vjeçare kundër popullit shqiptar dhe kundër Kosovës". Edhe presidenti i shtetit shqiptar, Bamir Topi i quan skandaloze dhe të rrezikshme trillime të tilla në adresë të UÇK-së, por edhe ndaj Shqipërisë dhe vlerave demokratike në përgjithësi. “Këto akuza fantazmagorike, shumë herë të ngritura edhe më parë e të hetuara, por asnjëherë të vërtetuara, nuk bëjnë gjë tjetër veçse hedhin baltë mbi Shqipërinë, kombin shqiptar, identitetin e tij, si dhe shtetin e ri shumë-etnik dhe demokratik të Kosovës dhe drejtuesit e tij legjitimë, të certifikuar jo vetëm nga qytetarët kosovarë, por edhe nga bashkësia ndërkombëtare”, thekson Topi. Shpifje të tilla kërcënojnë seriozisht jo vetëm imazhin dhe vlerat e vërteta të kombit shqiptar, por edhe paqen e qëndrueshmërinë afatgjatë të rajonit tonë. Ndërkaq, kryeministri i Shqipërisë Sali Berisha e ka vlerësuar si të rremë dhe të pabazë raportin e Dick Martyt. “Është raport tërësisht i pabazuar në asnjë fakt, evidencë apo realitet, çka dëshmon për një anësim politik të qartë, duke përbërë një abuzim flagrant me autoritetin e Këshillit të Europës”. Nëse Karla Del Ponte dhe Dic Marti, shkelën mbi normat më të larta të drejtësisë juridike,(amnestimi i kriminelëve serbë të luftës), në këndin tjetër, ata cënuan lirinë qytetare të një kombi të tërë, duke trilluar shpifje aq markante që ngjajnë me terrorizmin virtual. Si Marti ashtu edhe Ponte, pashmangshëm një ditë do të ulen në bankën e drejtësisë ndërkombëtare, nëse jo për lojalitet ndaj kriminelëve serbë, për shpifje dhe trillime kundër lirisë qytetare, gjithsesi.