Ardhjet
E shtyj shtratin ne hapje,
ia hap buzet,
e nxjerr pirgun e mbathjeve prej valixhes
pjeshke, bardhe, qershi, ftua, shelg maceje.
Zgjedh nje ngjyre dhe i vesh,
udhetoj me pirgun per perkedheljen e pirgut,
te thate e te bute. Hyj brenda buze-lindjeve
te shtratit, i heq syzet, dhe lulet e lakres
ne perde mjegullohen nen lulegjaket e Keats-it.
shelgu i okert mban nje ré
ashtu si skeleti mban mishin dhe kalon, nuk e mban.
Shtrati me nxe si sharku i arres mishin e tij,
duart e mia prekin kindet e larta, te uletat, kembet.
Eshte kaq qetesi, degjoj korin e heshtjes se eger,
furine femerore te atomeve. Keshtu ndihesh kur ke nje nene?
Ēarēafet jane krem i rende, i rrahur. Ah, ketu eshte nena ime,
ose nuk eshte ketu, pra kjo eshte parajse. Por sigurisht ajo parajse,
kur thithka e saj kish madhesine e grushtit tim, perpara fytyres sime
prej tyre burime qumeshti, kaq te eger, thuajse te frikshem.
Ēmendoja ne ate tru te kuadratuar per mendim, filxhanet
e tij ngarkuar me mulleza te pagjuha? Dhe naten kur ma maten kohen,
kater ore klithje, asnje minute me shume, kater, ato strofa
katervargeshe thirrjeje te akullt, me pas uji i ftohte i ēezmes
qe te me nxirrte prej urise se paturpshme, si ishte te ndodheshe aty
kur ajo uri u ngul ne ngrehinen time me nje nxehtesi aq te madhe
sa qe e lidhi hekurin me aliazh? Ku kam qene kur ky njeri
ma drejtonte jeten me durim, dashje dhe rregull? Ne kopsht,
mbi blete, nen blete, ne kurore pemesh duke mbledhur ré
e duke i qeruar prej degeve, duke qare nje ritregim
per kalbjen dhe flakjen tej te mishit, vitin kur ngadale
e hedhim si veshje ne mbulesen e shtratit te te dashurit
dhe zhytemi poshte.
Krijoni Kontakt