Dikur...

[engjellorja]

ne fakt ishte pyetje retorike, nuk kisha nevoje fare per pergjigjen tende

[Rebele]

Babai me flet pertej vdekjes

T’i dua shputat. T’i dua gjunjet.
I dua kembet e tua te tonat te miat,
jane aq te gjata sepse jane te tuat
e te miat bashke. E dua— si t’a quaj,
ate midis kembeve, nuk e emertuam ndonjehere,
rrezellimen dhe pastertine e krelave te saj.
T’a dua pjesen e pasme, te lava e te nderrova njehere,
te leva me gishtin e ngjyer ne vaj, dhe kur e preka
anusin tend te vogel, m’u duk sikur kryqezova tela
me Zotin. Nuk t’a urreva ndonjehere mutin—nena jote po.
T’a dua kerthizen, fare gjembaçi, edhe pse eshte gjurma
e saj tek ty. Doemos qe t’i dua gjinjte, a nuk me pe
tek po i shihja me syte e vajzes tende kur po e mekoje?
T’i dua shpatullat kockore, e di qe t’i dua floket,
te dendura si toka. Dhe nuk t’a urreva fytyren,
urreva shperthimet e saj. E di çfare dua?
Dua trurin tend, gjysmat dhe palat e tij
si labia e nje gruaje. Dua tek ty edhe ate qe vjen
nga nena jote— zemren tende, ate punetore te madhe,
dhe mitren tende, eshte parajse per mua.
Shtrihem ne kodrat e saj dhe shoh kupolen e trendafilte.
Kam qene ne nje trup pa fryme.
Kam qene ne morg, ne zjarr, ne oxhak, ne ajrin siper tokes,
i varrosur ne toke, dhe i terhequr poshte drejt oqeanit—
ku kam qene e kuptoj kete jete, jam lende, babai yt,
te bera, kur te them te dua, shih doren, levize,
veprimi eshte dashuria e lendes, sepse dashuria njerezore
shkon diku tjeter.

[Rebele]

Djemte

Ate vere, ata kishin makina,
push mbi buzen e siperme,
fryme te çrregullt,
gjuhe me arome paste dhembesh.
Ne vidhnim likerin qe shndriste
ne dollapet e prinderve,
e derdhnim siper kubeve te akullit
te cilat kishin zgavra ne secilin fund
thua se nje gisht i kish shtypur.
Djemte ngriheshin, duke pikuar,
prej pishinave te kaltra,
uji i lemuar ne shpinat e tyre,
uleshin me lehtesi ne karrige te larta,
syte e fshehur pas syveze te diellit,
ose vinin tek ne dhe na prekin dhjamin
qe urrenim perreth belit,
per ne ish peshtjellimi i tualetit,
rrobat qe vishnim e hiqnim,
sytjenat qe ata zberthenin,
dhe kur na afroheshin,
ne ishim princesha me kembet e mbyllura,
por e dinim qe ata do te vinin
te ngjisnin kullen, te thernin çdo bishe
per te qene brenda nesh.
Ne kishim çfare ata donin:
gjinjte, kofshet, qimet e lageta nen mbathje,
ata vetem kerkonin t’ua jepnim.
Ata e terhiqnin prej nesh si te ish sheqerke
gjersa hollohej e keputej dhe ata e merrnin.
Dhe ne u rritem me ate mungese
gjersa mesuam t’a emertojme,
te shohim ne syte e tyre
asgje qe nuk u kishim dhene,
dhe ende do t’a kishim,
do te zgjasnim doren ne trupat e tyre
e do t’a vidhnim serish.

[Rebele]

Shiu

Ti kthehesh kur do, si shiu,
dhe si shiu je i dhembsur,
me dhembshurine e paafte te shiut,
nje afsh kaq i pergjithshem
saqe mund te jem kudo.
Me shtrin mbi gjethe dhe gjeja
me e fuqishme nuk eshte seksi
por zgjimi nen peme me pas.

[Rebele]

Ku do te shkoje dashuria

Ku do te shkoje dashuria?
Kur im at vdiq, dhe dashuria ime per te
nuk mund te ndriste me
ne shpatet e vajta, pije-shembura
te lekures se tij, dashuria ime filloi
te jetoje brenda meje, dhe jetoi
kudo qe mjegulla e tij gjarperonte si shpirt.
Dhe kur une te vdes, dashuria ime per te
do te jetoje ne avullin tim dhe ne femijet e mi,
nje pjese e saj ne brendesine e tryezes
qe ai me la dhe ne poret e karriges prej lekure
ku ai ulej i drobitur, shpirtrat tane
jane ndryre bashke, dy aliazhe ne metal,
edhe kur femijet te vdesin, dashuria jone
do te jete ne femijet e tyre dhe ne karrige,
e ndryre ne te si nje e fshehte e lendes,
po sikur te shkaterrojme gjithçka,
sikur toka te digjet si trup njeriu,
sikur stuhi bloze t’a kurorezojne ne dimer te perhershem?
Ku do te shkoje dashuria?
Do te jete tymi i perbere prej dashurie kafshesh,
do te jene rete prej akulli te pjekur gjithe ç’do te mbese
prej dashurise, do t’a mbaje te gjithe dashurine tone rruzulli
prej hiri te ftohte? Atehere dashuria eshte e pafuqishme
dhe nuk do te thote asgje.

[Enush]

Vertet te ndjera... Me pelqejne shume.