Dikur...

[Rebele]

Te dashurit

Ç’duan prej njerit-tjetrit
ai burri dhe ajo gruaja
qe ngerthehen e lekunden,
gjuha e tij brenda gojes se saj,
gjinjte e saj sheshuar pas kraharorit te tij,
pse ngjajne si dy njerez te lidhur me litar
e te hedhur jashte bordit?
Ç’i ben te duken kaq te epshem
kur vetem po puthen,
veç kujtesa e te puthurit,
pse i shoh dhe ndjej mushkerite e mia
te digjen, zemren te me mbushet me uje?
Dua te shkeputen nga njeri-tjetri
e t’a arrijne serish siperfaqen,
perndryshe dua te nxitojne, dua te mbyten.
Por ato vazhdojne. Do t’i ndryj ne nje kuti
si ajo ne ate paradoksin, do t’i ve aty
me kavanozin e helmit, me çekiçin,
me letrat e tyre, me dhuratat,
me fotografite qe thone se ato jane te lumtur,
dhe nuk do t’i shoh me, do t’i vras,
ose do t’i shpetoj.

[feneri]

Nje lirike qe vjen e ze permasat !
Nje ze urragani qe krijon identitet Rrebeljeje te ngritur deri ne madheshti !
Nje urti e vertete e artit me doze mjeshtrie ne ngritje!

Sukses !

[Rebele]

Faleminderit, feneri.

[Rebele]

Dasma e prinderve

Ajo ish lakuriq,
me nje burre per here te pare,
mendafshet e vulves se saj
te laget, te ndritshem,
çdo qime duke u zgjatur,
e duke u bere krele serish,
ish ne shtrat si prinderit e saj,
aty ne qender te botes.
Tani ajo ish mishi i vene ne tigan
e i ushqyer ne sobe.
Dhe mendoja per tim at, siper saj,
mbi berryla si nje burre qe del prej detit.
Lufta ende nuk kish filluar,
dhe ato rrinin shtrire ne gjak e paqe.
I kam mbeshtjellur ne ate çarçaf, dy larva,
flene me gojet e hapura,
ne aromen e pijes e spermes,
ato prehen dhe une i rikthehem atij çasti,
e shoh gjersa mesohem me te,
si zoti im i femijerise
qe shihte Adamin dhe Even ne kopsht,
rrjedha e pare e gjakut, e shoh
si nje i debuar qe sheh derdhjen e jetes
prej fytit te breshkes ku guacka e pret.

[Rebele]

Gruaja ne pasqyre

Prapa dhe permbys, ne mugetire,
ajo grua po dihaste, koka qe i tundej,
erresira mes kofsheve, ijet aq te ngushta
e te zbehta sa te nje dreri, dhe ato gjinj
qe vareshin drejt qendres se tokes
si plumbçe— kur une lekundesha anash,
ato lekundeshin me mua, ish pothuajse nate
dhe nuk mund t’a dalloja nese ishin te verdhe,
te pupurt a bojeroze. Nuk e harroj kur iu afrua atij
permbys ne pasqyre si nje mize ne tavan,
koka qe i varej, gjuha e gjate, dhe kur e pashe,
me pa drejtperdrejt, syte e saj nineza,
veshtrimi me tha, i perkas ketij vendi,
kjo eshte e imja, po jetoj jeten ne toke.

[Rebele]

Vajzes

E shtrire ne plazh me ty,
te pervetesoj kunder kohes
kur nuk do te jesh me me mua:
buzet e purpurta, te fryra ne diell,
te lemuara si buzet e brendshme te guackes,
lekura ngjyre biskote, floket e pleksur,
te desha ne vend te gjithkujt,
çdo kokerr e trupit tend duke ndertuar zotin,
siç u ndertove ti brenda meje, nje bote e vulosur.
Po sikur prej buzeve te tua te mesoj dashurine
e buzeve te tjera, prej qerpikeve te yjezuar
dashurine e qerpikeve te tjere, prej syve te mbyllur
qe fergellohen ate te syve te tjere?
Sot e kuptoj ç’mund te mesoj prej teje:
te dashuroj ate qe s’me perket.

[gjakushi]

Dasma e prinderve

Ajo ish lakuriq,
me nje burre per here te pare,
mendafshet e vulves se saj
te laget, te ndritshem,
çdo qime duke u zgjatur,
e duke u bere krele serish,
ish ne shtrat si prinderit e saj,
aty ne qender te botes.
Tani ajo ish mishi i vene ne tigan
e i ushqyer ne sobe.
Dhe mendoja per tim at, siper saj,
mbi berryla si nje burre qe del prej detit.
Lufta ende nuk kish filluar,
dhe ato rrinin shtrire ne gjak e paqe.
I kam mbeshtjellur ne ate çarçaf, dy larva,
flene me gojet e hapura,
ne aromen e pijes e spermes,
ato prehen dhe une i rikthehem atij çasti,
e shoh gjersa mesohem me te,
si zoti im i femijerise
qe shihte Adamin dhe Even ne kopsht,
rrjedha e pare e gjakut, e shoh
si nje i debuar qe sheh derdhjen e jetes
prej fytit te breshkes ku guacka e pret.

Poezi qe ben rikthimin e nje skene qe secili e di krijimin e vet, por nuk i ka shuar ndermend ta portretizoje keshtu! Unikate ! Si Rebele me gjithe shkrimet dhe ndjesite e saj. Me frymezimin prej copave te mbledhura te margaritareve qe bejne nje sfond larmish ne prurjen e shprehjeve poetike! Sukses!

[Ali Baba Tepele]

Dasma e prinderve

Ajo ish lakuriq,
me nje burre per here te pare,
mendafshet e vulves se saj
te laget, te ndritshem,
çdo qime duke u zgjatur,
e duke u bere krele serish,
ish ne shtrat si prinderit e saj,
aty ne qender te botes.
Tani ajo ish mishi i vene ne tigan
e i ushqyer ne sobe.
Dhe mendoja per tim at, siper saj,
mbi berryla si nje burre qe del prej detit.
Lufta ende nuk kish filluar,
dhe ato rrinin shtrire ne gjak e paqe.
I kam mbeshtjellur ne ate çarçaf, dy larva,
flene me gojet e hapura,
ne aromen e pijes e spermes,
ato prehen dhe une i rikthehem atij çasti,
e shoh gjersa mesohem me te,
si zoti im i femijerise
qe shihte Adamin dhe Even ne kopsht,
rrjedha e pare e gjakut, e shoh
si nje i debuar qe sheh derdhjen e jetes
prej fytit te breshkes ku guacka e pret.

Kjo nuk quhet poezi.Ky quhet një tregim.Tregim lakuriq,banal,që botës dhe kulturës njerëzore nuk i duhet ta arshivojë.Jo të gjitha dalin përjashta e dashur Rebele.Kujdes dhe përpiqu të mësosh.Njerëzit kanë mësuar shumë duke kopjuar natyrën,të paktën duke u përpjekur ta kopjojnë.Një këshillë e urtë thotë: "Barku mban një thes me m...por natyra e ka mbuluar me mjeshtëri!" Më fal për banalitetin,por ti e ke hedhur në shesh banalitetin.Nuk bën kështu.Banalizimet që po hyjnë në art,pikturë,poezi,tregime,humor,komedi etj nuk ja shtojnë atyre vlerat dhe nuk bien një ndryshim,risi,në jetën dhe kulturën e përgjithëshme.Ato kanë një emër tjetër që nuk ju pëlqen krijuesëve, "Degjenerim". Për mua është vetëm dobësi.KUr natyra degjeneron shkatërrohet një specie.Kur arti degjeneron,shkatërrohet arti.
Nuk mund të shkruaj shumë për arsye kohe por mendoj se kaq të ndihmojnë të rimarësh veten. Të uroj të mundësh të shprehësh ndienjat e tua edhe në poezi.
respekt

[engjellorja]

hej ali baba, jam kurioze te di cfar nuk eshte degjenerim sipas teje ?
mos valle ato bejtet "anadollake" qe rendom s'mungojne te cilesohen si kryevepra ne kete forum ?

[Ali Baba Tepele]

hej ali baba, jam kurioze te di cfar nuk eshte degjenerim sipas teje ?
mos valle ato bejtet "anadollake" qe rendom s'mungojne te cilesohen si kryevepra ne kete forum ?

E nderuar ëngjëllushe,(ëngjëllore)
Megjithëse kjo nuk është pyetje,por vërejtje e një njeriu të nervozuar,unë përsëri po mundohem të përgjigjem;
Unë e shikoj Artin si ushqim të shpirtit,si një nga rrugët,apo mënyrat e edukimit të karakterit njerëzor në dobi të jetës private dhe shoqërore.Gjersa jetojmë në familje,e cila është baza e shoqërisë njerëzore,ka disa rregulla dhe norma të sjelljes,të shprehjes,të veprimit,të kërkesave,të ankesave,të përfitimit,të shpërblimit etj.Kur flasim për rregulla e norma,ato janë gjetur,përcaktuar dhe pranuar nga njerëzimi si të vetmet mënyra veprimi të detyrueshme në dobi të shumicës.Pikërishtë këto rregulla familjare muarën për bazë edhe organizimet e shoqërisë në grupime më të mëdha siç janë Shtetet.Të dalësh në kundërshtim me këto ligje do të thotë të jesh kundër shoqërisë etj,etj.Ti tregova këto për të kuptuar se cila është ajo ndienjë që na bën ne,dhe çdo njeri serioz dhe me kulturë,për të parë dhe përcaktuar nëse një veprim,apo një mendim është në dobi apo në dëm të shoqërisë.
Nuk po e zgjas më sepse nuk kam kohë për leksion.Besoj të kesh mundur ta kuptosh e të jesh në gjëndje nesër dejë të dish ku shkel.
"Jo çdo gjë që ndrin është flori"
v.s.- Herë tjetër mos ju drejto njeriu në këtë mënyrë se nuk do marrësh këtë përgjigje.