Qendrimi i islamit ndaj formimit te partive politike

[abdurrahman_tir]

selam alejkum

pjesa 1- http://www.youtube.com/watch?v=YGzNl...e=channel_page

pjesa 2 - http://www.youtube.com/watch?v=PcrFn...eature=related

pjesa 3 - http://www.youtube.com/watch?v=d5orw...eature=related



inshallah na bejne dobi

[abdurrahman_tir]

Në davetin selefij nuk ka partishmëri

Pyetja (1)10:
Disa partiakë thonë: Islami nuk do të ketë ngritje përveç se me partishmëri! Dhe ju akuzojnë juve se nuk keni projekt të saktë për të ngritur shtetin islam!
Duke pasur parasysh se akideja e atyre është akide Selefite, dhe thërrasin në Kur’an dhe Sunnet! Çfarë është përgjigjja e juaj për ta?!

Shejh Albani [rahimehullah] përgjigjet:
"Ne ata i pyesim: A thërrasin ata në Tevhid?
Dhe a janë bashkuar ata dhe partishmëruar që të thërrasin njerëzit në Tevhid?
Nëse përgjigjja e tyre është pozitive, atëherë ne u themi atyre: Edhe pabesimtarët thonë: “Ne jemi në udhëzim dhe jemi në të qëlluarën”!
Por, ku jemi ne (muslimanët), e ku janë ata?!

Andaj, atyre që janë bërë partizanë, ne u themi: Ju po thërrisni në Tevhid, në pasimin e Kur’anit dhe Sunnetit; atëherë na ekspozoni adhurimin e juaj, namazin tuaj, sjelljet e juaja në shtëpitë tuaja, në familjet tuaja...etj!
A janë ata në atë që kanë qenë Selefus-Salih?!
Apo siç thonë edhe ata- : a janë në Sunnet?!

Nëse ata janë kështu, atëherë pse janë tubuar kështu pa të tjerët?!
Pse nuk po e lënë davetin të ecë në mesin e tërë atyre besimtarëve, e që janë në grupacione dhe medh’hebe të ndryshme?!
Pas këtij tubimi dhe partishmërie –patjetër- që ka ndonjë prapavijë, nuk jam duke thënë se është diçka e fshehtë, përkundrazi diçka e qartë (e dukshme)!
Për çdo tubim dhe partishmëri që pretendohet se baza e saj është tek selefus-salih11, thjesht vetëm tubimi na rrëfen se ai punon vetëm për tubimin, dhe e harron davetin e tij!
Ne këtë vetëm se e kemi parë tek një numër i madh i atyre që vërtetë kanë qenë në davetin e selefus-salih, e pastaj filluan të mirren me tubim dhe partishmëri; e kam për qëllim: filluan të preokupohen me politikë!!
Atëherë, bashkimi i politikës dhe thirrjes në Tevhid (në rrugën e selefu salih)- kjo nuk ka mundësi të arrihet dhe është e pamundur. Ngase është shumë e natyrshme që individi të mos jetë dijetar në çdo shkencë, dhe ekspert i çdo lëmie12, sigurisht që ai do të jetë më i dobishëm në njërën shkencë më shumë se në tjetrën.
Ky është Ligj i All-llahut në krijesat e Tij dhe kjo është fuqia e njeriut që All-llahu i ka krijuar robërit e Tij në të.
Prandaj, nëse ata duan davet, atëherë sa lehtë është të mirresh me davet dhe sa shumë është i pavarur nga grumbullimi!
Kurse nëse duan të mirren me diçka tjetër jashta davetit: sikur të jenë në një shoqatë bamirëse, e cila mbledh të holla, u ndihmon fukarave dhe të mjerëve; kjo shoqatë bamirëse është punë e mirë13, sepse është përmbajtja e Fjalës se All-llahut14: “Dhe as nuk nxitni në të ushqyerit e të varfërve!”. Andaj kjo nxitje është çështje e mirë, që për të nxitet në Kur’ani Kerim.
Mirëpo, me kusht që kjo vepër e mirë të mos armiqësojë ata të cilët thërrasin ummetin që të kthehet në rrugën e të parëve të tij të mirë, si në: akide, fikh, moral...etj; dhe kur t’u thonë këtyre (thirrësave): ne jemi të nevojshëm për ju, atëherë sa vepër edhe më e mirë që është kjo!15
Ndërsa ata të cilët partizohen, ata në fakt janë larguar shumë nga thirrja në Kur’an dhe Sunnet, e posaçërisht në Tevhid.
Dhe secili i cili analizon botën e sotme islame, do të sheh se muslimanët janë larg tevhidit, edhepse sa shumë ka thirrësa(!), edhepse sa shumë ka grumbullime dhe xhemate partiake!
Sikur këta t’i kishin zbrazur forcat e veta dhe orientuar në arsimimin e muslimanëve, tevhidin dhe ibadetin e saktë; do ta kishin parë se bota islame nuk do të kishte qenë ashtu larg tevhidit siç është sot, e mos të flasim për largësinë e saj nga Sunneti, në kuptimin e saj të përgjithshëm e përfshirës.

Me këtë dua të them se: kjo partishmëri i largon ata –nëse janë të devotshëm- nga referimi në selefus-salih, sepse ashtu ata nuk do ta realizojnë obligimin e thirrjes në Kur’an dhe Sunnet, sipas metodës se selefus-salih, e që ata në realitet asaj i referohen...
E tëra çfarë ata pretendojnë është se ata bashkohen; pse? Për Davet!
Por daveti është shumë shumë larg tyre!
Ky është realiteti i partizanëve.

Ma tregoni vetëm një xhemat partiak, i cili i referohet davetit të selefus-salih, e që individët apo grupet të cilat ata i thërrasin në lindje e perëndim: të kenë mësuar tevhidin?! E që në disa vende të tevhidit16 edhe fëmijët e vegjël e njohin, sepse ata e mësojnë dhe e marrin atë që nga fëmijëria e tyre, dhe zhvillohen (rriten) nën këtë davet!
Përderisa xhematet tjera nuk e njohin tevhidin dhe e luftojnë atë me një fjalë vetëm: “Tash nuk është koha e saj”!

Kur isha në Universitetin Islamik më patë ndodhur një ndodhi17 në një mbledhi. Aty hyri kryetari i një xhemati të caktuar, vendi ishte i mbushur me vëllezër, e unë isha ulur kah fundi i mbledhisë në skaj të derës. Ai filloi të na përshëndeste, kurse ne -siç dihet- nuk ngritemi në këmbë për askë, kështu që ai u detyrua t’u flet vëllezërve për dore gjersa ata ishin ulur!
Unë vëzhgoja fëtyrën e tij, e atij i skuqej fëtyra dhe i ndërronte!
Kur erdhi tek unë –i cili isha i fundit-, i thash: O mësues! Tek ne në Siri thonë: “Krenar pa ngritje në këmbë”!
Ai siç e degjoi këtë fjalë shpërtheu dhe tha: “O ustah! Tani nuk është koha e saj...”.
Dhe filloi të ligjërojë gjatë e gjërë që të mos mirremi me gjëra sekondare, dhe se si tani gjendet partia e Ba’athit dhe ajo sekulariste – dhe bënte me shenjë kah vendi im Siria-!
Pastaj dolën nga ai fjalë të çuditshme ...kështu që i thash: O ustah! Ti kërkon nga ne që mos të hulumtojmë në çështjet kundërthënëse, por tani nuk ka çështje e që në të, të mos ketë kundërshtime; sa që edhe në tevhid!!
Kurse sipas teje: ne nuk duhet të hulumtojmë as në tevhid, sepse edhe në tevhid ka kundërshtime!

Unë në Sham pata lexuar një broshurë me titull: “La ilahe il-lAll-llah” të shejh Muhammed el-Hashimij el-Magribij18; në të komentonte fjalën (La ilahe il-lAll-llah) me “Nuk ka Zot përveç All-llahut”!
Sipas teje o ustah, ne nuk duhet të hulumtojmë as në këtë fjalë të gabuar në komentin e tevhidit!

Mos me ta marrë mendja se çfarë tha: “As me këtë nuk duhet të mirremi tash! Duhet që të bashkëpunojmë kundër komunistëve dhe ateistëve...etj”!

Atëherë i thash: O ustah! Por ti me kë do të bashkëpunosh, me besimtarët apo me jobesimtarët?!

Pastaj aty u zhvillua një debat i gjatë mes nesh, e ai ishte kryetar i një partie të njohur!

Unë mendoj se çifti i këtij me këto fjalë të tij, pasqyron realitetin e xhematëve të vendosura në shumë vende islamike!
Për këtë arsye të grumbulluarit dhe partishmëria nuk është prej davetit selefij, e as prej Sunnetit muhammedij. Bile është në kundërshtim me Kur’anin koncenzus: “Mos u bëni prej mushrikëve, nga ata që shpërbënë fenë dhe u bënë grupe-grupe, secili grup gëzohej me atë që thirrte në të”19.

Rezymeja e tërë kësaj është se ne duhet të mirremi me davet, pasiqë e njohim rrugën tonë, në këtë rast nuk na mbetet neve tjetër të bëjmë veçse ashtu siç ka thënë Zoti ynë:
“Thirr në Udhën e Zotit tënd me urtësi dhe me këshilla të mira, si dhe polemizoji ata në mënyrën më të mirë”.20
Dhe duhet t’ua bëjmë të qartë atyre pasojat e davetit të tyre; në çka?!
Ne e dimë se qëllimi i tyre është arritja deri në pushtet, mirëpo Pejgamberi [sal-lAll-llahu alejhi ve sel-lem] ka vënë metodë se si të arrihet deri te pushteti, dhe ne as që dyshojmë në këtë për shkak të fjalës së tij [sal-lAll-llahu alejhi ve sel-lem]: “O ju njerëz! Nuk ka gjë e cila ju ofron kah xhenneti dhe ju largon prej zjarrit, veçse ju kam urdhëruar që ta veproni atë”.21
Atëherë, ne duhet të ndjekim rrugën e të dërguarit [sal-lAll-llahu alejhi ve sel-lem]; e me çfarë ai ka filluar?!
Ka filluar me tevhid, për këtë arsye edhe ne duhet të fillojmë me tevhid.
Disa thonë: Deri kur të thërrasim, kur ummeti ka miliona (musliman)?!
Ne u themi: Do të vazhdojmë të thërrasim në tevhid derisa ata miliona të bëhen njësues të All-llahut, dhe sigurisht se të gjithë nuk mund të jenë njësues të vërtetë, sepse siç thotë Zoti i botërave:
“Po të kishte dashur Zoti yt, do t’i kishte bërë njerëzit një ummet”.

Mirëpo, së paku ata të cilët mundohen dhe interesohen për thirrjen në Islam dhe për formimin e një pushteti islam në fëtyrë të tokës; këta duhet ta ndjekin “rrugën e besimtarëve”22, dhe duhet që të mos i kundërvihen të dërguarit [sal-lAll-llahu alejhi ve sel-lem], e as të mos e kundërshtojnë rrugën e besimtarëve.23
Dhe kjo është një çështje shumë e prerë, që assesi nuk duhet të luhatemi në të.

[abdurrahman_tir]

Prononcim i qartë e i hapur në luftë kundër partishmërisë

Pyetja (2):
Çfarë është vendimi i Islamit mbi të partishmëruerit dhe partitë?!

Shejh Albani [rahimehullah] përgjigjet:
Ne deklarohemi qartë se e luftojmë partishmërinë, ngase këto grumbullime në parti, janë të kërcënuara nga Fjala e All-llahut të Madhëruar: “Çdo grup gëzohet me atë që në të thërret”24; dhe sepse partishmëria -në të vërtetë- i ka ndarë muslimanët dhe i ka dobësuar ata, e që edhe ashtu janë të dobët. Kështu u është shtuar atyre dobësi mbi dobësi!
Në Islam nuk ka partishmëri, ndërsa me tekst të Kur’anit ekziston vetëm një parti: “Vërtetë Pala e All-llahut është ajo që do të jenë ngadhënjyesit”. Mirëpo, kush është ajo parti e All-llahut?!25 Ata janë xhemati i Pejgamberit të All-llahut [sal-lAll-llahu alejhi ve sel-lem]; andaj –në këtë kohë- aq sa muslimani t’i afrohet udhëzimit të të dërguarit të All-llahut me menhexh të sahabëve (siç është cekur në hadithin e grupit të shpëtuar), aq edhe do të jetë i sigurt, dhe e kundërta me të kundërtën. Por kjo, kërkon kërkim të dijes nga Kur’ani dhe Sunneti – (dhe është një peshore e arritshme për çdo musliman të mençur, të pastër nga partishmëria e verbër dhe teket) - që të dijë se nuk ka rrugë për njohjen e pasimit të metodologjisë së sahabëve vetëm se me kërkim të dijes. Kështu që secila prej këtyre xhemateve islamike dhe partive sa më afër të jetë dijes së Kur’anit dhe Sunnetit, aq më afër është udhëzimit, dhe anasjelltas.
Për këtë shkak, e kemi obligim që të kërkojmë dije të saktë, ngase mu kjo është ajo që na e ka përshkruar neve rrugën e grupit të shpëtuar, e çdo gjë tjetër përveç kësaj–kurrë- nuk na shpie kah ajo.

[abdurrahman_tir]

Ndarja e fesë në (lëvore) dhe (bërthamë) është prej bidateve të partive

Pyetja (4)30:
Disa xhemate islamike e ndajnë fenë në lëvore (imtësira, gjëra të dorës së dytë, sekondare) dhe në bërthamë (prioritete), dhe thonë se ne duhet të mirremi me bërthamë, pa lëvore!
Cili është mendimi i juaj rreth kësaj ndarjeje?!

Shejh Albani [rahimehullah] përgjigjet:
"Ajo që shpirtit ia shton të keqen dhe pikëllimin është se disa xhemate islamike të sotme, jo vetëm që nuk i japin rëndësi disa rregullave të rëndësishme të sheriatit. Përkundrazi ata për disa dispozita të sheriatit thonë: “Këto janë prej lëvoreve! Ne duhet të mirremi me bërthamë”!
Kjo –në të vërtetë- është një prej fatkeqësive më të mëdha që i ka goditur të rinjët e kohës prezente, sepse sikur kjo ndarje të kishte qenë legjitime, atëherë dijetarët do të kishin hulumtuar në sheriat që t’i ndajnë ato, e pastaj edhe t’i kategorizojnë. Ashtu siç kanë vepruar dijetarët e Fikhut në përgjithësi, kur kanë veçuar farzin nga sunneti; kurse hanefitë në veçanti kanë bërë dallime mes farzit dhe vaxhibit.
Por, për këtë dallim në mes farzit dhe sunnetit –padyshim- ka nevojë për ta njohur sheriatin, Librin e tij dhe sunnetin e pejgamberit të tij [sal-lAll-llahu alejhi ve sel-lem].

Ndërsa sa i përket lëvorës dhe bërthamës, kush duhet që të bëjë dallimin mes këtyre dyjave –sikur të kishte qenë e vërtetë?!
Sigurisht se dijetarët duhet ta bëjnë këtë.
Kurse kush është duke thënë: ne nuk duhet të punojmë me lëvore, por me bërthamë?!
Ata janë Injorantët.
Mirëpo, pasojë e kësaj është shkatërrimi i islamit, ngase ai i cili për një çështje thotë: kjo është lëvore, ku e di ai, ndoshta ajo në të vërtetë është bërthamë?!
Kurse ai i cili e quan me të kundërtën: bërthamë; ku e di ai, ndoshta ajo është lëvore?!

Kjo ndarje ndodh shpesh, e posaçërisht në çështje të Besimit!
Saqë kur diskutohet për çështje të akides, ata shpërthejnë dhe thonë: Na lëni rehat tani nga çështjet kundërthënëse!
Por, cila çështje nuk është kundërthënëse?!
Atëherë pra, cila është dobia e kësaj ndarjeje?! Ngase ne nëse bisedojmë për bërthamën, ata thonë: lëne këtë, kjo po i ndan rradhët dhe xhematin! E nëse bisedojmë për atë që e quajnë lëvore! Ata thonë: Na lëni rehat nga kjo lëvore, nuk duam të flasim për të në këtë kohë!
Mirëpo, sikur këta njerëz të kishin menduar pak, do të kishin parë se All-llahu [azze ve xhel] në çdo gjë që ka krijuar ka qenë i Urtë, si dhe i Urtë në çdo gjë që e ka bërë kushtetutë.
Kështuqë All-llahu [azze ve xhel] kur krijoi pemët dhe farat, atyre u bëri lëvore dhe bërthamë...
Por, a ka mundësi që kjo krijesë e All-llahut të jetë e kotë?!
Kurrsesi!
Në të vërtetë –sigurisht- që lëvoren e ka krijuar për ndonjë arsye, e ajo është: që ta ruajë bërthamën nga prishja.

Kësisoji qëndron puna sikur All-llahu [azze ve xhel] të kishte bërë në sheriat gjëra sekondare –siç pretendojnë ata-; sigurisht se legjitimiteti i asaj lëvorjeje nuk do të kishte qenë i kotë, por në të do të kishte ndonjë urtësi të madhe...

Rreth këtij vendimi janë transmetuar hadithe të shumta nga Pejgamberi [sal-lAll-llahu alejhi ve sel-lem] që aludojnë në të, prej tyre: ajo që është transmetuar në hadithin kudsij: “...dhe do të vazhdojë robi të më afrohet me nafile, derisa ta dua atë, e kur ta dua atë, atëherë bëhem të dëgjuarit e tij që me të dëgjon, dhe të pamurit e tij që me të sheh, dhe dora e tij që me të godet, dhe këmba e tij që me te të lëvizë31. Dhe nëse më kërkon diçka unë atij ia jap, e nëse kërkon mbrotje nga unë, unë e mbroj atë”.32
Kurse në një hadith ka thënë: “Gjëja e parë që për të robi llogaritet në ditën e gjykimit është namazi, nëse atë e ka në rregull, atëherë tërë veprat e tjera i ka në rregull, e nëse jo, atëherë as veprat tjera nuk i ka në rregull”.33

Ndërsa në një transmetim tjetër thotë: “Nëse ka mangu diçka nga farzet e tija, All-llahu thotë: “Shikoni se a ka robi Im ndonjë namaz vullnetar, që me të, të plotësojë mangësitë e farzeve”.34

Pra, muslimani është i mvarur prej nafileve, sepse nëse i lë nafilet, atëherë prishet bërthama dhe e humb atë.
E ne nëse përkujtojmë Fjalën e All-llahut:
“Vërtetë që njeriu u krijua shumë i paduruar. I pakënaqur kur i bie e keqja. Dhe dorështrënguar kur i bie e mira. Përveç atyre që falin namaz”; do të shohim se këta falës të namazeve 35 –siç është transmetuar në hadithe të sakta- namazi i tyre nuk mund të shpëtojë prej ndonjë mangësie, qoftë në sasi apo në formë:
-falësit ose i ikë ndonjë farz, nuk e fal në kohën e tij.
-apo e fal në kohën e vet të duhur, por ka mangësi në formën e kryerjes së saj...
Dhe i tërë njerëzimi në përgjithësi nuk mund të shpëtojë nga këto dy mangësi; ndërsa sa i përket individëve në mes tyre: ata ndryshojnë, dikush e ka të mëngët këtë, e dikush atë.
Nëse kështu qëndron puna, atëherë këtu vie në konsideratë fjala e Pejgamberit [sal-lAll-llahu alejhi ve sel-lem]: “Njeriu largohet nga namazi (pasi ta kryen), e atij i shkruhet një e dhjeta e saj, apo një e nënta e saj, apo një e teta e saj, apo një e shtata e saj, apo një e gjashta e saj, apo një e pesta e saj, apo një e katërta e saj, apo një e treta e saj, apo gjysma e saj”.36

Ku shkoi gjysma tjetër?!
Pas tregtisë, pas bujqësisë...etj!

Padyshim që kësaj nuk mund t’i iket, sepse ai është njeri, kurse Zoti ynë [azze ve xhel] kur i përshkroi besimtarët, prej cilësive të tyre të para ka qenë Fjala e të Lartësuarit:
“Padyshim që besimtarët kanë shpëtuar..Ata të cilët në namazin e tyre janë të përkushtuar”;37 cili prej neve gjykon mbi veten e tij se ai arrin njëqind-përqind të shpërblimit?!
Askush!

Apo cili prej neve mund të thotë për vetveten e tij sot: se ai gjithnjë është i përkushtuar?!

Ndonjëherë... këtë e bën secili prej nesh –inshaAll-llah-; është i përkulur në ndonjë namaz, apo në ndonjë ditë...

Mirëpo, të jetë cilësi e përhershme e tij; kjo –siç thonë-: është më e rrallë se qibriti i kuq!
Pra, nëse kjo gjendje është e zakonshme tek njerëzit, dhe ka mangësi në namazin e tyre, atëherë me çka zëvendësohet kjo mangësi..
Sigurisht se duhet të falim namaz nafile..
Duke pasur parasysh, se edhe në këto namaze nafile do të ketë mangësi ashtu si në farze, mirëpo ato nafile që janë të plota u bashkëngjiten farzeve të mangëta...

Këtu e keni rastin të shihni rëndësinë e fjalës së të Dërguarit [sal-lAll-llahu alejhi ve sel-lem] në hadithin kudsij: “Shikoni tek robi im a ka ndonjë nafile për të plotësuar mangësitë e farzeve”.

Pra, i tërë qëllimi nga kjo është se besimtari nuk duhet të jetë sikur arabiu i cili i pat thënë Pejgamberit [sal-lAll-llahu alejhi ve sel-lem]: “Vall-llahi nuk do të shtoj në këtë e as nuk do të pakësoj (nga farzet)”!
Kështu ngase ai së pari ka qenë në natyrshmëri, kurse e dyta se Pejgamberi [sal-lAll-llahu alejhi ve sel-lem] kishte dëshmuar për të duke thënë: “Ka shpëtuar nëse e thotë të vërtetën”, ose “Do të hyjë në Xhennet nëse e thotë të vërtetën”.38

Kurse sa na përket neve, ne sot nuk kemi këso dëshmie, që të thuhet edhe për ne ajo që u tha për atë arabiun, apo ashtu siç i tha Pejgamberi [sal-lAll-llahu alejhi ve sel-lem] Umer ibn Hattabit –kur ky i fundit i tha: më lejo o i dërguar i All-llahut ta hjeki qafën këtij munafiku (pra:Hatib Ibn Ebu Beltea- , i tha: “Ai ka marrë pjesë në Bedër, e ku e di ti?! Ndoshta All-llahu ka shikuar se çfarë kanë Bedritë në zemrat e tyre e u ka thënë: “Veproni çfarë të doni, sepse juve ju kam falur”.39

Prandaj, ne duhet të preokupohemi – (sipas shprehjes së tyre, e që unë kërkoj mbrotje tek All-llahu nga shprehja e tyre) – me lëvore; sepse lëvorja nuk është bërë pjesë e sheriatit kot, por padyshim që është krijuar për ta ruajtur bërthamën..
“Padyshim që në të ka përkujtim, për atë që ka zemër, ose që vë veshin e dëgjon duke qenë i vëmendshëm e dëshmu