Astrit kosturi, shkrimtari polemizues.

[armando cuni]

ASTRIT KOSTURI, SHKRIMTARI POLEMIZUES

Nga: Spasse Thanasi

“…. Duke ecur mbi këtë zall, të tërë prej guri, lexoj kujtimet dhe shoh gjurmët e çapave të mia. Gjurmë te gurta, dhimbje prej guri dhe jetë e tërhequr për gurësh. Kjo është vendlindja ime !
Lenia! E bukura dhe pjellorja Lenie. Edhe Homeri ka shkruar tek Iliada për ty. që para tre mijë vjetësh kështu.”
Vetëm një shpirt i vërtetë krijuesi, këndon kështu bukur dhe ëmbël në gurët e vendlindjes, aty ku nisi çapitja e parë e jetës. Shkrimtari Astrit Kosturi, “thyen” akullin e vetmisë, hidhet lehtë në krahët e pasionit dhe merr një rrjedhë shtegëtare mbi shtratin e harresës ku është zemëruar qyteti. Është i vetmi me këtë zë përvëlues të kujtesës që lëndon zemëratën e qytetit të vogël në skajet e harresës dhe përkëdhel me dashuri, me qepallat e pagjumura dhe djepin e ëndrrës, vendlindjen e paharruar, prej së cilës nuk do të shkëputet kurrë fizikisht.
Me librat “Shuplaka e Fatit” dhe “Nën Thonjtë e Djallit”, shkrimtari me zërin grotesk në guximin artistik, bëhet ëndrrimtar i çuditshëm në kohën shqiptare të Ndotjes Globale. Janë dy libra, me të njëjtën memorie artistike dhe të dukshme për forcën e fjalëve të zemrës- një mënyrë fisnike dhe realiste, të shprehur bukur në
refleksionet e tij sociale : “Bota e çmendur dhe Balada e dhimbjes”.
Stili i imët për të gërmuar në mënyrë të pandërprerë, nën zhurmuesit e universit dhe në të panjohurën e dhimbshme, ku njeriu bëhet “mister” dhe ndodh shpesh “aksidenti i mëndjes” ku sjell plot histori ( ai nxiton të shkruaj atë për t’ mos ua lënë të tjerëve ) dhe një fresk poetik, që nuk e ndesh aq turbullues në libra të tjerë shkrimtarësh, pavarsisht nga misioni i njëjtë letrar.
Gjithçka te pena e Astrit Kosturit rrjedh me lëngun mjeksor. Ai bashkon qytetin e tij me metropolin shqiptar, përmes zërit të ndjeshëm dhe plot shqetësim , ashtu sikurse sjell atmosferën e kryeqytetit, në zhgënjimin qytetar të Gramshit i cili meriton një vëmendje tjetër nga politika…
Një krijues i drejtpërdrejtë, që polemizon hapur me fatin , me zhgënjimin, me veset e këqija të mjergullës politike, që çorodit njerëzit dhe ngre zërin me kthjelltësinë e qiellit për anën e errët të fenomeneve negative e kriminale të shoqërisë. Ai bën me fjalën e vet të ndërgjegjshme, të lëkunden muret e politikës shqipëtare dhe bëhet misionar në luftën kundër varfërisë sociale, fenomeneve të prostitucionit dhe abuzimeve me drogën.
Çfarë shpirti i rreptë, në sy të së vërtetës !
Në refleksionet polemizuese të penës së Kosturit , tashmë një shkrimtar i unifikuar për formën e të shkruarit dhe transmetimin e personazheve, gjen hapsirë profili i rreptë i maleve ( ato janë fytyra e vërtetë e vendlindjes me një pejsazh të bukur dhe fuqi poetike), hëna e varur si një flakë qiriri , dielli i dashuruar me tokën dhe mantelin e bardhë të bukuroshes së Gramshit , bardhësia mistike e malit të Tomorrit , bota e fëmijëve, për planetin që nën re, mendimi bredharak në shtegun e udhës së gjatë etj.
Të gjitha këto, e veshin me bukuri rrëfimin dhe e bëjnë të prekshëm zemërimin njerëzor në prushin e dhimbjes. Aq i fuqishëm përcillet perceptimi i shkrimtarit, “se përmes hallit të tij, njeriu shkon drejt të panjohurës” dhe se, “sekreti, i kësaj është të dish shumë e të flasësh pak”. Ai, “gjëmon” me zërin e vet mbi dremitjen e ëndrrave dhe pse MISTERI i kësaj bote e ka bërë jetën një moskuptim.
Vuajtja shpirtërore dhe shqetësimi qytetar, e kanë goditur qetësinë e tij dhe kjo e ka zbukuruar më tej jetën e tij si krijues dhe fuqinë mbirëse të mesazheve të tij, “të ndihmosh të tjerët e të ndodhesh gjithmonë pranë një ndodhie jetësore….”
Ky është thelbi i shpirtit njerëzor, të shkrimtarit Astrit Kosturi, jo vetëm me fjalë, por edhe me vepër, me shembull vetjak tepër të çuditshëm e të adhuruar….

[armando cuni]

I nderuar, zoti Kosturi !

Pata kenaqesine, që nje material per vleresimin Tuaj si shkrimtar polemizues, te pergatitur nga z. Spasse Thanasi, ta postoj ne kete forum te nderuar. Ky material vleresues per Ju dhe krijimtarine tuaj, sidomos per dy librat e fundit, po botohet ne disa suplemente letrare.
Mendova se ne forumin shqiptar ka shume shkrimtare shqiptare dhe shume dashamires te artit, nga te cilet ju duhet te njiheni dhe ia vlen te bashkepunoni ndermjet jush.

Duke ju uruar krijimtari te mbare, uroj edhe gjithe lexuesit e kesaj teme !

[_AuLoNa_]

Urime Zoti Kosturi, sapo lexova kete pjese te shkruar nga forumisti i mesiperm, dhe vertet duke lexuar shkrimet tuaja ketu ne forum eshte nje pershkrim shume i larte.

Te vafte mbare ne krijimtarine e ardhshme.

[Astrit Kosturi]

I nderuar, zoti Kosturi !

Pata kenaqesine, që nje material per vleresimin Tuaj si shkrimtar polemizues, te pergatitur nga z. Spasse Thanasi, ta postoj ne kete forum te nderuar. Ky material vleresues per Ju dhe krijimtarine tuaj, sidomos per dy librat e fundit, po botohet ne disa suplemente letrare.
Mendova se ne forumin shqiptar ka shume shkrimtare shqiptare dhe shume dashamires te artit, nga te cilet ju duhet te njiheni dhe ia vlen te bashkepunoni ndermjet jush.
Duke ju uruar krijimtari te mbare, uroj edhe gjithe lexuesit e kesaj teme !

Faleminderit, Armando, Spasse Thanasi dhe Aulona!

Shkrimin vleresues, nga z. Spasse Thanasi e lexova tek gazeta "Telegraf" dhe e falenderoj per kete autorin e shkrimit. Eshte e vertete, qe komunikimi mes shkrimtaresh eshte me vlera dhe per kete, përpjekjet jane prej te gjitheve.
Faleminderit Aulona, per vemendjen qe tregon dhe per fjalet inkurajuese ndaj meje.

Faleminderit te gjitheve!

[Nete]

edhe un ju uroj krijimtari te mbar zotri Kusturi,me pelqyen keto qe lezova.

[goldian]

te uroj krijimtari te mbare zoti Kosturi
shpresoj qe sado i zene te jesh me veprimtarine tende te gjesh kohe dhe per forumin
sepse postimet tuaja kane vlere
respekte goldian

[Astrit Kosturi]

edhe un ju uroj krijimtari te mbar zotri Kosturi,me pelqyen keto qe lezova.

te uroj krijimtari te mbare zoti Kosturi
shpresoj qe sado i zene te jesh me veprimtarine tende te gjesh kohe dhe per forumin sepse postimet tuaja kane vlere
respekte goldian

Ne shenje respekti per Ju znj. Mide dhe z. Goldian, si dhe per gjithe shkrimtaret, artistet dhe dashamiresit e artit, po postoj refleksionin tim: "Hall, mbi hall te jesh shkrimtar".

Koha është e tillë, që e kupton se nuk është për Ty. E sheh veten përballë sfidash të pakalueshme, me probleme e shqetësime në rritje dhe, i drejtohesh pikësëpari vetes me retorikën e natyrshme: Pse? Përse xhanëm, këto hallet tona, në vend që të zgjidhen shtohen? Të mundon kjo retorikë dhe më në fund, po vet nga brenda të vjen reagimi, se gjithnjë do të ndeshesh me të tjera sfida të reja. Sepse e ke zgjedhur vet këtë llojë refuzimi, për të qënë në sofrën që koha ka shtruar. Është gostia e maskarenjëve, sofra e dallaveres, që na ka ftuar të marrim lugën dhe, ta mbushim vesh më vesh. Por, është një zë i brendshëm, një krijesë, një qënie e çuditshme, që në fakt është gjysma tjetër e njeriut, ai gardiani që të ndalon. Pëgjithësisht, është trajta e pamjes së origjinës, e të parëve tanë, e krijuar, nga tradita familjare, nga origjina e genit, nga një përvojë e tërë jetësore e njerëzore.

Kam konstatuar, sipas mënyrës time, të të perceptuarit të gjërave, se jetojmë një jetë të pacipë, të një kohe të pistë. Me halle të panumërta e vështërsi që rriten. Por hall, mbi të gjitha hallet, halli më i madh, është të jesh i sinqertë, të jesh me BOTË, të jesh njeri që kërkon të bësh më të mirën. Midis kësaj kategorie, njerëzish janë ata njerëz, në kokat e të cilëve, ndizen ca drita e bihen ca zile të bezdisshme, duke i bërë të vuajnë mizorisht. Të tillë janë shkrimtarët, muza e të cilëve i gërric e nuk i le rehat. Prandaj janë top-lista. Janë, halli mbi të gjitha hallet!
Liria darviane dhe abuzive, i ka dhënë flatra e krahë, të keqes dhe ligësisë njerëzore, të lindur njëherazi me të. Ka ardhur t’i thërrasë dhe t’i bëjë apel frikës, kësaj radhe. FRIKËS, si krijesë e pasigurisë dhe si mbrojtje në kushtet e mbijetesës për ekzistencë. Frikës, që ka dalë prej xhehnetit, prej kopshtit të Edenit. Frikës, këtij produkti të vetëdijes, për sa kohë është e arratisur.
Jemi bërë të paturp e të pabesë ne mëkatarët e lindur, që në fillimet tona. Si kompesim ndoshta, na u dhurua vetëdija. Njerëzorja!

Që në kohën e mollës së kafshuar, duke shkelur besnikërinë ndaj urdhërit të sovranit…!? Që të ndjenim turp dhe, që ta kërkonim këmbadorazi atë që humbëm, na u dha ajo, që quajmë koshiencë. Bujarisht, edhe forma e saj e organizuar në shkallën më të lartë, VETËDIJA. Mëkatarët biblikë, Adami dhe Eva, nuk fshehën gojët e tyre, për fajin e bërë…!? Gojën, pikërisht gojën, duhet të mbulonin secili prej tyre, sepse ajo u tundua, e jo hallatet. Me gjethen e fikut, sepse ajo u gjend më pranë atyre, siç mund të gjendej diçka tjetër, mbuluan për të fshehur, organet gjenitale, seksin. Shenjë turpi, ndroje dhe frike ndoshta. Shkëndijë e vetëdijes, në kokat e tyre për t’i thirrur trurit, mbase.
Besnikëria, u bë kështu, një gjë e njollosur, një bukë e thyer, një vragë e çelur tashmë dhe që mban firmën e pabesisë. Mbas kaq milona vjetësh, këto mardhënie të drejtëpërdrejta me Hyjninë, u harruan dhe tashmë, janë bërë mardhënie mes nesh, midis njëri-tjetrit.

Në hiherarkinë tonë, Ata, që ne vet i bëmë të Mëdhenj, po fshehin e mbulojnë gojët me demagogji, me fraza, buzëqeshje e ngërdheshje të pështira. Harruan ata, se mëkatet, punët e këqia, i kanë bërë me byth? Mbetën kështu, lakuriq. Të paturp, brenda pisllëkut të tyre. Me gjithçka në diell. Zbuluar. Nuk gjendet gjethe fiku më, për t’u mbuluar e fshehur!
…Nuk e shohin ata, këtë realitet të shpartalluar, që vëzhgon dhe vlerëson antivlerat dhe sherret, shpifjet dhe opinionet e sajuara? Sa e sa të tillë bien në dëshpërim, ngaqë shtëpia e tyre bëhet e huaj dhe u jep vetëm bezdi e shqetësim, mërzi, frikë e makth.
Ç’të bëjmë? Na duhet, t’i japim kuptim jetës tone dhe të pyesim:
Kur do ta ndezim qiririn e vetvetes, që kjo ndjenjë njerëzore, kjo gurgullimë emocionale, të meritojë vëmendje? Kur? Kur…!!?
Poetët, nuk kanë lindur për të çliruar, apo ndrequr botën. Dhe, as nuk e ndryshojnë dot atë. Nuk munden të prodhojnë dashuri e lumturi! Por, që të ndjehesh brenda tyre, i lumtur dhe i dashuruar, PO!
Dënimi për ta, është të mbeten duke mbajtur mbi shpinë, jetën e kohës, peshën e rëndë dhe fytyrën e saj. Si përherë, hapsirave të qiellit, nëpër gjurmët me shkëlqimin e tyre mistik, nëpër rrugët, që ikin dhe vetëm ikin pambarimisht.

[pranvera bica]

Z.Astrit!Qe me fillimet e mija ne kete forum nuk di pse me terhoqen shkrimet dhe poezite tuaja ku ve re qe i perkisni shtresave tona te popullit te thjeshte ku gjeni edhe MUZEN e pashtershme qe mbart ky thesar me emrin 'POPULL'.Ju e kini te qarte tashme se POETI me i madh i te gjitha kohrave eshte poeti 'POPULL'.Pavaresisht kalvarit te vuajtshem qe keni kaluar ne jete me vjen mire qe ju gjeni forca dhe i sfidoni keto veshtiresi duke i hedhur ne leter me menyren tuaj duke demaskuar kedo qe ju ze rrugen tuaj e cila pa dyshim gjithmone do te jete e sukseshme.Prandaj populli yne perparon ngadale se ka pengesa te tilla rruges.egzistojne zilite per cfare do biznesi i vogel apo i madh qofte ,syte shpotites te te cileve ne vend qe te urojne kedo qofte ai,mundohen te perbaltin cdo perparim.E ne fund jemi ne qe ju mbeshtesim,ju urojme e pergezojme per cdo arritje sado e vogel qofte ajo sepse nga e vogla del e madhja.pergezime per rrugen tuaj sado e veshtire qofte,qe padiskutim ka filluar t'ju coje diku...

Respekte dhe nderime Pranvera.

[Astrit Kosturi]

Z.Astrit!Qe me fillimet e mija ne kete forum nuk di pse me terhoqen shkrimet dhe poezite tuaja ku ve re qe i perkisni shtresave tona te popullit te thjeshte ku gjeni edhe MUZEN e pashtershme qe mbart ky thesar me emrin 'POPULL'.Ju e kini te qarte tashme se POETI me i madh i te gjitha kohrave eshte poeti 'POPULL'.Pavaresisht kalvarit te vuajtshem qe keni kaluar ne jete me vjen mire qe ju gjeni forca dhe i sfidoni keto veshtiresi duke i hedhur ne leter me menyren tuaj duke demaskuar kedo qe ju ze rrugen tuaj e cila pa dyshim gjithmone do te jete e sukseshme.Prandaj populli yne perparon ngadale se ka pengesa te tilla rruges.egzistojne zilite per cfare do biznesi i vogel apo i madh qofte ,syte shpotites te te cileve ne vend qe te urojne kedo qofte ai,mundohen te perbaltin cdo perparim.E ne fund jemi ne qe ju mbeshtesim,ju urojme e pergezojme per cdo arritje sado e vogel qofte ajo sepse nga e vogla del e madhja.pergezime per rrugen tuaj sado e veshtire qofte,qe padiskutim ka filluar t'ju coje diku...
Respekte dhe nderime Pranvera.

Zonja Pranvera, duke ju falenderuar thellesisht nga zemra, do te doja te nenvizoja: Me falni per mungesen e modestise, por kam bere nje jete teper intensive gjithnje, por veçanerisht keto njezete vitet e fundit. Kam njohur tipa e prototipa nga me te shumtet. Politikane qe jane nje rrace krejt ndryshe nga populli i thjeshte. Kam njohur matrapaze e mashtrues, deri edhe trafikante e mafioze ku shpesh jam gjendur ne kthetrat e tyre. Por folene me te ngrohte, me te mire, shpirtin me te dlire e me te mire, e kam gjetur mes artisteve, qe fatkeqesisht jane me te pervuajturit dhe me te lenet pas dore ne keto kohe te absurdit me nje jete te piste. Faleminderit te gjitheve!

[agas]

Pershendetje zoti Kosturi!Ne radhe te pare te uroj shendet dhe suksese ne punen tuaj si shkrimtar.Me kane bere pershtypje shkrimet e tua qe kane nje karakter artistik dhe edukativ kombetar.Ne keto momente qe po kalojme ne shqiptaret kemi nevoje qe e verteta te thuhet troc .Juve jeni Rilindasit e koheve moderne.Me mire se c'mund ta shkruani juve realitetin dhe rruget qe duhet te ndjekin shqiptaret per te cuar ne vend amanetin e te pareve askush nuk mund ta beje.Eshte detyre atdhetare ne radhe te pare,pastaj edhe nje borxh qe i kane intelektualet ketij populli te shumevuajtur nga diktatura dhe pasuesit e saj.Respekte.