Deri mbreme
ti pushoje ne krahet e mi,
me sy te embel me shikoje
e ndersa qeshje si femi
zemren time roberoje.
...se vetem mbreme,
me the te dua mijera here
tek me puthje plot pasion,
tek buzeqeshje;nje pranvere
ish krijuar si mirazh a iluzion.
Vetem sot
zemra ime u dogj si dylli,
si ēepur lotet ne faqe.
Dyert Zoti, perse i mbylli?...
pyes veten e nuk gjej paqe.
Deri sot
se ndoshta neser ose nje dite
atje me ty do jem dhe une,
bardhe,zi, terr a drite,
s'prish pune te dua shume.
Ketu jane pak nga krijimtarite e mia poetike qe do doja t'i bashkandaja me ju.
Jeni te mirepritur ti lexoni, komentoni, kritikoni dhe te beni pyetje nese deshironi!
Me respekt: Pellumb Syku.
Puthja e amshimit.
E veēante me qe gjithmone kjo ore e vone
e ky shtrat i truar qe dergjet pa fjale,
ne dhomen me ēardak ku veē ora zhurmon,
me tik-taket e saj qe endrren ma vrane.
Gjysmezgjuar qendroj i shtrire nen petka,
me terrin rrethuar ne te akullten hapesire
e ky tavan i kalbur nxire nga vdekja,
me josh ne pah e me tremb ne thellesire.
Nder kujtime te mia rroboj me vetdije
nen heshtjen perseritese qe ēirrjet perpin,
qe shqyejne kabzerrin pastaj hapen si hije
e kollufiten nga nata bashke me shpirtin tim.
Puthjen e ameshimit symbyllur shijoj
e mes makthesh gjumi nje buzeqeshje lind,
kur ne ēastin e fundit abisesh hulumtoj,
e zgjohem pa peshe e pa dhimbje ne limb.
O hene!
O hene e dashur e plot miresi,
ti e ke pare e fort mire e di,
n'ka ndryshuar a ndoshta jo.
N'ka shkretuar mos thuaj po!
...se zemra ime eshte e brishte
e fjala jote keshtu e prishe.
O hene e ndritshme e plot meshire
te di per te kam shume deshire,
ndaj hiqma ankthin qe me mberthen,
gezoma shpirtin dhe pse m'genjen!
O hene e motshme e rinuar
shpirtin tim ta jap ne duar,
veē nje here peshe t'me marresh,
syve t'mi drite t'u falesh!
...sa te shoh t'bukuren e fjetur,
sa te ngij zemren e etur,
se kam kohe qe larg saj vuaj
aq sa ndoshta t'me thrrase "i huaj".
Dy yje.
U pane dy yje sysh mes tyre dhe kete nate,
- shpejt u skuqen,
- boten ndriēuan.
U aviten dhe flertuan bashke shume gjate,
- pastaj u puthen,
- u dashuruan.
U perqafuan prej shikimeve te mia tinzare,
- e u turperuan,
- udhen moren.
U kredhen ne te artat rreze krrepuskolare,
- ku dhe jetuan,
- me qiellin prore.
Puthme!
Puthme fort puthme e mos ndalo,
merrma frymen me ngadale!
Permbi mua embel pranvero,
porsi dielli mbi boren e bardhe!
Puthme prap puthme si di ti,
ēoma trupin ne ekstaze;
Sikur flladi i veres ne nxehtesi
joshme ti pa thene nje fraze!
Puthme ti puthme me mijera here,
qe dhe engjejt t'na kene zili!
Prekmi buzet me buze si floket ne ere,
jepme zjarr ne brendesi!
Falmi mua buzet e embla,
falma mua trupin tend!
Dashurine tende ma ka enda
le te kallim flake kete vend.
Ekstaze.
Prej qiellit te thyer
lote pikojne,
si yje te dlire
qe jete tjeter kerkojne.
Bien mbi trupin tend,
te zhveshet e te ngrohte,
si shi mbi prush.
Energjia
qe te rrjedh damaresh
i vlon,
i avullon,
i kthen nga erdhen,
qe qielli te qaje perseri
me gjemimat,
bubullimat,
me lotet e tij te shtrejte,
kur trupi yt i qejfit
te kenaqet,
e te shijoje
ate ndjenje te akullt
qe rreshqet mbi lekuren
e zjarrte
tash puprrisur epshesh,
...ate potere
qe pershkon
nje hemisfere,
per tu hedhur
serish
mbi ty,
plot epsh,
pa hezituar,
mijera here.
pa u lodhur,
pa pushuar.
Ja ku jam!
Ja ku jam:
arsyeja me shtyn,
instikti me mban.
Qendroj ketu mbi ure,
pres eren qe fryn
se nuk ndihem burre.
Kam ardhe me nje vendim,
me kohe e kam menduar
e tash nuk gjej guxim.
Te vdes nuk meritoj
prandaj i turperuar
do kthehem e do shkoj.
Hapu toke!
Hapu toke e merrme tani
se zemra ime me s'duron
keso perdhosjesh ballafaqas,
keso peruljesh nderkombetare,
nga keta zagar rrugaēa
qe terbim po i japin dheut!
Hapu toke e merrme tani
se krahu im force nuk ka
aq sa duhet per te ndeshkuar
keto egersira qe veē fryhen
nga illnimi im, nga plasja ime
qe me djeg si furre perbrenda!
Hapu toke e merrme tani,
kursemi dhimbjet e turpshme
qe po hasi ne keto rruge kurbeti!
Lerma pak fytyre te panjollosur
qe ngjirin tend ta kem me veti!
Hapu toke e merrem tani,
ti le zagart te hane ē'te mmunden
e kur, ēka mbetur te jete mbaruar,
njeri-tjetrit do i versulen.
Ftojake ēapkene.
Ftojake ēapkene, qe perkedhel hareshem
me trupin tend te njome, me gershetat e tua
flladin e lehte te veres; ate qe te deh vullnetin
e te vjedh dritherimen, ah, ate te emblen.
Nje fllad lakmiqar e i joshur nga parfumi yt
perdridhet si gjarper ne belin tend kur ti buzeqesh.
Perdridhet si gjarper ne belin tend e ti i buzeqesh
derisa iken me buzeqeshjen tende ne strajce.
Ftojake ēapkene, gjithēka qendron mes nesh.
Jemi si dy ishuj, te ndare nga fati mizor.
Ti je ne lulezimin e pare e ngjizur mrekullie.
Je si sorkallja ne valle livadhesh, e pazbutur.
Syte e mi nuk i ndahen imazhit tend, gjithsesi,
derisa n'horizont venitesh ngadale porsi muzgu.
E deshiroj afshin tend si femija qumeshtin e gjirit
o ftojake ēapkene me buzeqeshjen e bukur si dielli.
Gjah i vetflijuar jam.
Gjah i vetflijuar jam mbi kete shtrat
per instiktet e trupit tend, luaneshe,
ndaj, shqyem pa ndjenje faji e pa merak,
veē shqyem ngadale qe gjate tme keshe!
Me merr me flake se me zjarr po te jepem!
Me perkund mes yjesh por zgjuar mbame,
derisa te shuhem, derisa te tretem,
se atje tej do mbes e do lindem luan!
Vargu ēalues.
E qendis bregdetin e ketij muzgu
me gjurmet e mia, qe prape vetmuese
enden e veniten, si rete mbi horizont,
njera pas tjetres. E behen trishtuese
ato tallaze qe rrotullohen shkumbuese
mbi therrmiat e reres, si ēdo sekond,
pa Ty qe vazhdimesine me frymezon.
Nje tjeter bregdet shtrihet pertej.
Gjurmet e tua i shprush e njejta vale,
qe perēart percjell ndjenja te trazuara,
me pulhirten dembele qe dal-ngadale
mesyn drejt diellit qe avis mes duarve.
E palos distancen, se kam shume mall,
te di, se ku mrizon zemra ime e ndare.
Ketu ne skaj te vargut tim ēalues,
ky qiell nuk flet por vetem tkurret
ne bluhin e vet, e behet me i thelle
tek me len ne medyshjen e zeze.
Ah qiell, po me gllaberon zjarrin
qe me ndezi madherishem.
E ti muzg, po ma ēakerdis fatin
me lojrat e tua
krejt te pa-hijshme,
per nje viktime si mua,
viktime dashurie.
Faje.
Perēinat e raftit
u shkapen
prej dyndjes.
Skeletet
Me mbi-vershuan
poshterisht
dhe iken...
Mumje.
Hene plot nderruan
ne qiellin luftarak
qe vezhgoj permes vrimes
nga sarkofagu im.
Jo pak yje
rane perbri endrrave
diku atje poshte
ne harrese.
Lotshterrur i qava
te rejat boshlleqe.
Kryqe imagjinar
ngula ne kujtim.
Larg illnimit tim.
Larg illnimit tim
kundrejt nje bote mediokre,
ku mendjemadhesia e skamlleku
bashkejetojne nderthurur,
ndoshta shtrihet modeste
nje bote ndrysh kesaj bote
qe ne harmonine e saj
na sheh e rrin e tkurrur.
Zogu i merguar.
Ne strofullen e zogut te merguar,
ketu i huaj
qendroj une,
qe porsi shpirt i vetmuar
kerkoj gjithkund
nje zog,
qe ti flas,
ti derdh mall
e ai tme huaje
krahet e bardhe,
qe te kthehem
ku u linda une,
ku u lind i pari,
ku u linden shume.
Ne mort.
Sa me vrasin syte e skuqur
nga lotet e dashurise
qe s'i japin te drejte
as vete perendise.
Ato britma te ēirreta
qe perplasen neper shqisa,
shpirtin ma copetojne.
Qerpiket e djegur
nga shija e shthinosur e lotit
nuk arrijne atje ku synojne,
por i kaperdijne te dashurit.
Pak vaj ka vendin e vet
por dikujt i dhemb koka.
Pak fjale duhen thene
por ēfare thote bota?!
eshte nje ritem i ndaluar
qe se shohim te nise serish.
S'deshiron
a s'ia arrin?...
...diskutohet kot,
askush nuk e din.
Traktative.
Ēfare ke o det qe ushton pa pushim?
Akoma s'je ngire?!
Pse kundron aq i terbuar
e perjargesh si vampir?
A nuk mund te valevitesh i qete
kur sheh njerez te lire
e te etur per jete?!
Jo,jo.
Ti nuk e din ē'eshte dhimbja as jeta
ndaj dhimbje shkakton e jete ndalon.
Kerkon anembane gjahun e motshem,
kalon ēdo kufi
sikur jetet mjerane
jane dhjam ne gushen tende.
Nuk e di:
A nuk ke shpirt,
a nuk te dhemb?
Nuk e di nese fjalet e mia i shoshit
sadopak neper mend?
O det!
Thuame si t'ja bej
qe te zgjoj
ndergjegjen tende te fjetur?
Si t'ia bej
qe t'i flas
qenies tende gjysme te vdekur?
...nuk e di,
por...
Nese s'je shurdh,
degjome!
Nese s'je i verber
shikome!
Shume na ke marre,
pak te kerkojme.
Paqe!
Ēast qe iken.
Tretem mes fjaleve te tua, si heshtja,
si heshtja apokaliptike qe me ēnjerezon
perpara syēkave magnetik dhe dalton
qe si dallojne ne mua nje qind pranvera,
ndaj dhe tretem, alivanosem si ylberi,
ne rrezatimin shporues qe te rrethon.
Me magjeps hiresh kur prelud belbezoj
si humnera vargjesh ndaj une i mjeri,
tkurrem, strukem ne kllapine e muzgut
i vetem, pa ty qe gdhend buzeqeshje,
i zymte si qielli gjate seciles rreshje.
Jam robi i frikes ne enigmen e burgut,
te zemres sime qe shenon vija ne mur
tek shoh ēaste qe ikin,e qe s'kthehen kurre.
Dashuri.
Sa e embel dashuria ne buzet e tua,
sa e paster fjala kur ti e thua.
Ndjej qe lind sa here me prek.
Me ndizet zemra por nuk me djeg.
Regullat e Postimit
Pėrgjigju Duke Cituar
Krijoni Kontakt