Dy natyrat e Krishtit, njerezorja dhe hyjnorja

[Seminarist]

Toni ose Nuje,

torrkerry nuk ka nevoje te behet me mua, sepse ai tashme eshte me mua.


Shpjegimi yt kristologjik ka shume gabime, duke filluar qe nga termat qe perdor, qe lene vend per keqkuptime.
Keqshpjegimi i fundit qe ben ti eshte kur thua se:

Jezusi në mes të dy realiteteve; Hyjit dhe njeriut!

Ketu, ne kete shprehje te tipit te herezise Ariane qe e bente Krishtin nje realitet te trete te mesem me te madh se njeriu por me poshte se Perendia At, ti Toni ngaterron pershkrimin qe i eshte bere nga Eterit e kishes njeriut, i cili, duke qene edhe fryme edhe materie, por jo plotesisht materie apo plotesisht fryme, sepse, sic ka thene edhe Shen Irineu, trupi pa fryme nuk eshte njeri por kufome, as fryma pa trup nuk eshte njeri por fantazme, pra duhen qe te dyja trup dhe fryme qe njeriu te jete i plote njeri.
Kete kuptim ndaj njeriut ti pra e ngaterron me Krishtin, duke u shprehur se Krishti eshte MES DY realiteteve, hyjnores dhe njeriut!!!


Me teper se sa ne mes te dy realiteteve, gje qe do thosh se nuk eshte plotesisht as si Zoti e as si njeriu por nje kombinim i ketyre te dyjave, Krishti eshte bashkim i plote hipostatik i dy realiteteve, ku Hipostaza e Birit te Perendise, me natyre hyjnore, i bashkon vetes edhe natyren njerezore jo me kombinim, as perzierje, as ne menyre te ndashme.
Personi i Birit te Perendise eshte i plote ne natyren e tij hyjnore dhe nuk ka nevoje per natyren njerezore te jete i tille, po ashtu, me misherimin Personi i Birit te Perendise eshte plotesisht njeri dhe kjo nuk cenohet nga natyra hyjnore e Personit Bir i Perendise.


Prandaj Eterit e Koncilit 4, ku u percaktua dhe ceshtja e dy natyrave ne Krishtin perdoren termin 'Bashkim Hipostatik'!


Sic e thashe me ate shembullin, ai gjermani i veshur me rrobe arabo-myslimane bashkon ne personin (bashkim hipostatik) e tij dy 'natyra' 1) te qenit gjerman i bardhe europian, qe e ka te lindur 2) identitetin e tij oriental mysliman (rroba), te cilin e ka mare me vullnet te lire!
Te dyja keto 'natyra' bashkohen tek ai pa u perziere (pra ajo cka eshte gjermane e bardhe mbetet e tille dhe ajo cka eshte orientale po ashtu), te pandarshme (sepse, si europiania ashtu dhe orientalja tek ai i takojne NJE PERSONI).




Per buja 20,

brenda ketij perkufizimi jane te gjitha ato vargje biblike nga DHR te cilat japin nje panorame sa njerezore te Krishtit e deri tek ajo hyjnore. Te gjitha keto pershkrime nuk kontradiktohen sepse u referohen dy natyrave te ndryshme te Personit Krisht.

[toni77_toni]

Toni ose Nuje,

torrkerry nuk ka nevoje te behet me mua, sepse ai tashme eshte me mua.


Shpjegimi yt kristologjik ka shume gabime, duke filluar qe nga termat qe perdor, qe lene vend per keqkuptime.
Keqshpjegimi i fundit qe ben ti eshte kur thua se:

Jezusi në mes të dy realiteteve; Hyjit dhe njeriut!

.

Unë jam toni e jo Nuje, at far Nuje nuk di se qka don te thuajsh por, ta la ty, jam toni e bile 77 sepse simbolikat biblike më flasin edhe më shumë se traditat, ok.

E dyta me atë qe jeni bashk edhe kete ta lë ty dhe bile nuk dalloni fare, bashk jeni.

Ti je ka mundohesh siç është fjala popullore; "te nxerresh nga pleshti vjamë"! Nëse ka? tash se sa ka pleshti vjamë te gjithë e dimë, aq ka edhe kritika jote forcë!

Ti ne njëren anë i thua njeriut "je gabim" ne anen tjeter nuk jep diçka te vlershem per të kuptuar se vertetë ashtu qenka.

Pa u zgjatur edhe shumë sepse te e fundit secili i ka format e të shprehurit dhe te menduarit, por gjithse më duhet të them se nuk jam gabim, por eshte vlersim i yti. Ok.

E perseris se Jezusi ishte Njeri vertetë dhe Hyji i vertetë. Jezusi ishte në mes te dy realiteteve, pse dy realiteteve? Iishte realitet Jezusi - Njeri, dhe ishte realitet Jezusi-Hyji. Jezusi në mes te dy realiteteve duke I afruar dhe pajtuar mes veti njeriun me Zotin. Per atë edhe e muar natyren njerzore o mik. Edhe sot Jezusi eshte në mes te dy realiteteve; në mes timin (njeriut) dhe të Hyjit, Ai është ndermjetësi, Ai ndermjetëson. "Neper Krishtin" Mos e harro kete fjalë se "neper Krishtin Zotin Tonë; Ty o AT" sepse per gjdo meshë dhe lutje e perserisim, apo jo. Është ndermjetsi, është në mes=dy realiteteve.

Sipas asajë qe ti më je drejtua duke më thënë; "...tipit te herezise Ariane qe e bente Krishtin nje realitet te trete..." Ti ose je duke meduar ashtu ose nuk ke kuptuar shkrimin në fjalë, per ndryshe mos mu shpif burr i dheut, shpifja nuk u takon atyre se flasim per Zotin Krisht, shpifja-genjeshtra zakonisht takohet te ata qe edhe janë të bijte e genjeshtres, më vjen keq por nuk kam deshir kurr ta takoj shpifjen te njeriu dhe aq më pak te një i krishter. Unë nuk besoj as nuk them ashtu. Krishtin e adhuroj, i lutna dhe i besoj se Ai është shpetimi im - Zot i vertetë. Tjetri mund të thotë çka te don. Goja e tulit është.

Edhe per këtë "verejtje" te cilen e kerkova para dy ditëve por pasi nuk gjete tjeter, u perpoqe te thuajsh diçka por mos e perserit tjeter se nuk ka njeri, as teolog, as fillozof as studiues i Bibles se mund t'i thotë njeriut se "je gabim apo keqshpjegim" nese thotë se Jezusi në tokë ishte ne mes dy realiteteve; Hyji dhe Njeri duke I afruar dhe pajtuar mes veti, te dya keto jane realitet i personit JEZUS.

Lexoje edhe njiher kete shkrim qe t'i ke dhënë verejtje dhe medito Seminarist, kush e di ndoshta te sherben.

Jezusi në mes të dy realiteteve; Hyjit dhe njeriut!

Nëse mendojmë të ndriçojmë fytyren e Jezu Krishtit duhet së pari të përkujtojmë mëkatin e njerëzve të parë, Adamit dhe Evës, së pari dëbimin dhe mallkimin, e me ardhjen e Jezusit, premtimin e shëlbimit (zan 3; 1/24).

Jezusi është zbatimi I të gjitha premtimet që Hyji ia kishte dhënë popullit ne Belslidhjen eVjetër. "Ai dërgoi Birin e vet në gjendjen e trupit të mëkatit, si fli për mëkatin dhe e denoi mëkatin në trup". Ky pra ëshët edhe hapi i parë i afrimit të Zotit me njeriun, është mishërimi i Zotit, kur Hyji i amshuar në Përsonin e Jezusit, para dymijë vjetëve, mori një hap të ri "zbritjeje", përvijtërimi dhe solidariteti i Zotit me ne, e "përuli" atë me dashuri dhe për dashuri, ndërsa për njeriun është "ngritje" apo lartësim në trajtë të bijësisë shpirtërore me Krijuesin, pra është një lloj "hyjnizimi".

Në shekujt eparë me teper theksohej hyjnia e Jezusit, sepse ishin bere disa shpjegime te pjeserishme, ose te gabuar nga sekte te ndryshme rreth jetes dhe vepres së Tij. Sot shkohet në skajin e kundert, te gjithe theksojnë, lavderojnë dhe lartesojne anen njerëzore të Jezusit, dashurinë dhe humanizmin etij. Per qudi dis azvogelojnë, te tjeret fare pranojnë, bile ndoshta haptas edhe kundershtojnë ose e sulmojnë hyjninë e tij.

Nëse mohohet hynjia e Jezusit, atëherë humanizmi I tij s’ka rendësi dhe ndikim vendimtar per ne. Si mund të jetë Jezusi njeri I madh, I jashtëzakonshem, I pa mekat, unik, I paperseristshem nëse gjithnjë mësonte, besonte, paraqitej dhe vepronte si bir I Hyjit, si HYJI, pra, nëse është “mashtrua” dhe ka mashtruar edhe të tjeret?

Mohimi I hyjnisë së Jezusit do të ishte mohimi, zhvlersimi I jetës dhe I vepres së Tij të pa perseritshme deri sot, vepres së Tij I të vertetes më të bukur dhe më të madhe të njerëzimit-shelbimit, dashurisë shpetimpruese, aq e nevojshme per njeriun.

Jezusi me misherimin hyri në historinë e njerëzimit, me mundime, me vdekje dhe me ngjallje u bë dhe mbeti per të gjithë; historia e shelbimit, e ndërrimit rrënjërorë, shtylla qe e ndanë historinë në dy pjesë, para dhe pas Krishtit.

Në jetë ka shumë udhë, drejtime, udhëkryqe, por vetëm një e vertetë na udhëheq te Perendia; KRISHTI JEZUS. Nepermjet Jezusit jemi më afer Hyjit. Per atë edhe Jezusi thotë: “Unë jam Rruga, e Verteta dhe Jeta. Askush nuk shkon te Atit pos neper mua. Nëse më njohet mua, do ta njihni edhe Atin tim. Qysh tash e njihni edhe e keni pare”.

Hyji u bë njeri në Jezu Krishtin, dhe filloj një raport të ri në mes të Zotit dhe njeriut; ardhja e tij në mesin tonë, jeta e tij ndër ne dhe për ne, si ne në çdo gjë me përjashtim të mëkatit, sidoms mundimi, vdekja dhe ngjallja e tij për shëlbimin tonë, ndryshojnë raportet e bashkëpunimit dhe bashkëjetesës në mes të Zotit dhe njeriut. Për ne Zoti nuk është Diçka por Dikush, Person, Dashuri, Mirësi, Falje, mbi të gjitha Krishti na dha të drejtën të quajmë Babë. Në dritën e zbulimit të Jezu Krishtit as njeriu nuk është më Diçka, por Dikush, edhe më tepër Vëlla-Motër, sepse i krijuar prej të njëjtit Zot - Atë, i shëlbuar me vdekjen dhe me ngjalljen e Jezu Krishtit. Pra Krishti ka krijaur një botëkuptim krejt të ri të personalizmit të krishterë, ku Zoti dhe njeriu s’janë më të largët, të panjohur, por shumë të afërt, të bashkuar nëpërmjet Jezu Krishtit Zot dhe Njeri.

Jezusi është Ndermjetësi, kur erdhi në Tokë, Jezusi hyri mes dy realiteteve: Hyjit dhe njeriut, duke I afruar dhe pajtuar mes veti.

toni77

[Seminarist]

Patjeter qe edhe ne kete shkrim ti ke shume gabime Toni. Nuk do doja ne menyre te perseritur te merresha me to, pasi prishet edhe tema. Kjo do jete here e fundit.


ja:

Jezusi është zbatimi I të gjitha premtimet që Hyji ia kishte dhënë popullit ne Belslidhjen eVjetër. "Ai dërgoi Birin e vet në gjendjen e trupit të mëkatit, si fli për mëkatin dhe e denoi mëkatin në trup". Ky pra ëshët edhe hapi i parë i afrimit të Zotit me njeriun, është mishërimi i Zotit

ti po thua se HAPI i PARE i afrimit te Zotit me njeriun eshte misherimi Krishtit!!!!!

Në shekujt eparë me teper theksohej hyjnia e Jezusit, sepse ishin bere disa shpjegime te pjeserishme, ose te gabuar nga sekte te ndryshme rreth jetes dhe vepres së Tij. Sot shkohet në skajin e kundert, te gjithe theksojnë, lavderojnë dhe lartesojne anen njerëzore të Jezusit, dashurinë dhe humanizmin etij. Per qudi dis azvogelojnë, te tjeret fare pranojnë, bile ndoshta haptas edhe kundershtojnë ose e sulmojnë hyjninë e tij.

Cfare informacioni konkret historik po na jep ketu?
Mohimet e hyjnise dhe njerishmerise se Krishtit kane ekzistuar thuajse paralel gjate gjithe shekujve te pare e me pas.

Hyji u bë njeri në Jezu Krishtin,....

Kete gabim ose me ndryshe thenie e pasqaruar e plotesuar ti e perserit gjate gjithe kesaj teme.

Perendia e te Krishtereve (katolike e ortodokse edhe madje atyre protestante) eshte Nje ne natyre dhe Tre ne Persona.

Ai qe u misherua nuk eshte HYU ashtu ne pergjithesi, por konkretisht u misherua VETA E DYTE E TRINISE!
Pra, ne flasim per misherim te Hyut Bir, jo to Hyut At apo Shpirt i Shenjte!
Kur flasim per Birin se kemi fjalen per Atin apo Shpirtin e Shenjte.

[Rroni01]

i nderuari seminarist,
emrin forte te mire e paske, shpresoj se do te mbjellesh shume ... qe te korresh mire dhe shume.

ok,
mik i nderuar,
i lexoja me vemendje shkrimet e tua, jane te thella dhe te forta (bile disa). E di qe me pseudonime, nuk mund dhe nuk duhet te thuhet e tera.... por ok, kuptoj.

Deshiroj, ( me leje tende),
te nderlidhem ne disa aspekte ku i thua tonit, qe e ka gabim.... une mendoj se toni nuk ka asnje gabim.
perkundrazi,
toni shkruan me shume kujdes dhe me shume rrespekt per keto tema.
e dyta: ai, me menyren e vet te forte dhe entuaziazmante shprehet mire dhe fort;

a thua eshte gabim kur thot toni: Hyji u be njeri ne Jezu Krishtin (MISHERIMI)?/????
SEMINARISTI, KUJDES MIK.

mos gjyko... ne qofte se i mungojne terminologjite ... ok!!!!!

pra, ai shume mire mundohet dhe thote.

analilza e tije eshte e sakte.

--------------------------------------------------------------------------
une mund te te them nje gje; per sa i perket kesoj teme shume te diskutuar gjate shume shekujve, edhe sonte ne ora 3e57 ne evrope; po te them....
qe sigurisht ke per te thene ndonje gje mbi kete shkrim, por dije qe eshte i sintetizuar dhe eshte i sakte ok.

e qe ke ndonje parim tjeter, mund te diskutojme.
------------------------------------------------------------------------
ketu i ke edhe fjalet e tonit,
ne menyre te shtjelluar.
----------------------------------------------------------------------

ps. per ti shprehur te gjitha, ka nevoj edhe me shume shkrime, por eshte sinteze ok.
-----------------------------------


Jezu Krishti: një person me dy natyra
Debatet Kristologjike, të cilat i dallojnë shekujt e parë të krishtërimit, kanë definuar njeherë e përgjithmonë identitetin që Krishti e ka në raport me vetvetën dhe me dy personat e Trinitetit Shenjtë. Pra, kjo lëndë trajtohet në aspektet ekumenike ku bartja e shfaqur është në Beslidhjën e Re, e Vërteta që mishërohet si person në Logos bashkësubstancial me Atin (Gjoni 1,1), pa bërë (pa shfaqur) dhunë në misterin personal të Jezu Krishtit.
Debatet kanë zgjatur gjatë shekujve sepse shfaqja kristologjike nuk ishte e kapshme dhe e lehtë. Ishte shumë më lehtë të nënvizohet nje aspekt i të Shfaqurit duke vënë nën hije të gjitha të tjerat përpos të ruhet e Vërteta në tërësi.
Kështu ishin disa që, dëshironin ta vënin dhe ta mbanin unitetin e Zotit, duke e munguar Krishtin në njeri të thjeshtë (arianizmi), dhe të tjerët, me qëllim të njejtë, mbanin njërën nga tri format (Ati, Biri, Shpirti) nëpërmjet të cilave i vetëm Zoti është shfaqur gjatë historisë së njerzimit (modalizmi). Në fund Etërit, nëpërmjet një jetë të shenjtë me praktikat e tyre, kanë arritur të vihen në prospektivë korrekte dhe esenciale me të cilat edhe është shkruar Ungjilli, e vetmja prospective (shiqim) nëpermjet mund të shihet dhe kuptohet ky mister. Kështu qëllimi i përshkrimt të tyre, me dobësinë e fjalorit njerëzorë, të Vërtetat kristologjike kanë patur sukses të madhë.
Dmth, soluksioni etërorë, të kanonizuara nga Koncilet kristologjike, e përshkuajnë në Krishtin Jezus një person me dy natyra, një Hyjnore dhe tjetra Njerzore.
Natyra njerzore i ka të gjitha pronësitë (idiomet – dmth: fjalorë konkret i nje populli apo i një realiteti) të cilat e dallojnë nga ajo hyjnore dhe anasjelltas. Janë pjesëmarrëse idiomet e vullnetit, forcës, dashurisë, zgjedhjës së lirë, urtisë, njohurise, etj.
Mbasi janë dy natyra, ajo njerzorja dhe ajo hyjnorja, në Krishtin Jezus ekzistojnë dy vullnete (njerzorja dhe hyjnorja), dy forca (njerzorja dhe hyjnorja) dhe kështu me rradhë.
Idiomet komunikojnë në mënyrë të drejtëpërdrejtë me personin dhe nuk kalojnë nga një natyrë në tjetrën sepse kështu natyrat mund të përzihen. Në Krishtin, natyra hyjnore dhe ajo njerzore janë në perikoresi që dmth. njëra në tjetrën apo njëra brenda tjetrës jo të ngatërruara e as të përziera.
Krishti, duke i pasë dy vullnetet, ai mbizotëron vullnetin e hyjnorë dhe atë njerzorë. Ësthë e domosdoshme të përmendim, në këtë kontekst, hapin e famshëm të mundimeve dhe vuajtjeve të Tija, Zotit në kopshtin e ullinjëve, para mundimeve të Tija: “Atë, jo si dua unë por si të duash ti”.
Pra, pyetja mbi vullnetin e Krishti lindë në fitorën mbi monofizizmin (në Krishtin ka vetëm një natyrë dhe si pasojë ka vetëm një vullnet), lindi edhe nje herezi e re: monotelizmi. Monotelizmi (rrjedhë nga greqishtja: monos=i vetëm dhe thelein=vullnet) ishte një herezi kristologjike e cila propagandohej në të gjithë Kishën dhe kështu u mbrojt nga dy motivet kryesisht politike – religjioze. Perandoria romake – bizantine kishte marë që pakë kohë atë pjesë të Krishtërimit që nuk pranonte dogmën e Koncilit të Kalcedonisë (natyrën e dyfishtë njerzorën – hyjnorën e Krishtit). Mendonte, pra, ti mblidhjte dhe ti afronte të krishterët me një “taktikë të veqantë” me një kompromis: në Birin e Zotit janë, po, dy natyra por ne një vullnet, atë hyjnorë. Kjo ide e afroi edhe Papën Onorion e Romës gjer në aspekt që Patriarkati romak u bë një nga qendrat mbrojtës dhe përkrahës të monotelizmit.
Kjo herezi e tillë u denua nga Koncili i tretë ekumenik i Konstantinopoles (680 – 681) dhe përkrahësit e tije (ku, përpos Onorios, ishin edhe Cirili i Aleksandrisë, Makario i Antiokise dhe disa partriarkë nga Konstantinopoja) u degraduan dhe u leqitën dhe u larguan nga Kisha sepse nuk ishin shprehje autentike të së vërtetës. Kështu u anulua idea e vlefshmërisë së Kondilit të Kalcedonisë dhe të vërtetat e shfaqura u anuluan.
Po e mbyllë këtë seksion me një thënie nga kapitulli i trembëdhjëtë i shfaqjës ekzakte të fesë ortodokse të shën Gjonit Damaskut (650-750) në të cilën sintetizohet atë që trajtuam deri tani:
Ne, duke e njohur qe i njejti është Zot i vërtetë (perfekt) dhe njeri i vërtetë (perfekt), themi që i njejti ka të gjitha gjërat që ka edhe Ati, përpos krijimtaria, dhe ka të gjitha gjërat të cilat i kishte edhe Adami përpos vetëm mëkatin, pra, një korp dhe një shpirt racional dhe inteligjent. Dhe kështu, në mënyrë të barabartë më dy natyrat, ka në mënyrë të dyfishtë pronësitë natyrale të dy natyrave natyrore: dy vullnete natyrale, ato janë, ajo hyjnorja dhe ajo njerzorja; dy operacione (veprimtari) natyrale, ajo hyjnorja dhe njerzorja; dy liri veprimi natyrorë, ajo hyjnorja dhe njerzorja; e edhe urtia dhe njohuria, ajo hyjnorja dhe njerzorja.
Prandaj të njejtat, duke qenë konsubstanciale (të të njejtës substance) me Atin, don dhe vepron me vullnet të lirë të plotë porsi Zot; dhe i njejti, duke qenë konsubstancial porsi ne, don dhe vepron me vullnet të lirë porsi njeri. Të tija janë pra, mrekullitë, dhe të tijat janë edhe vuajtjet.
------------------------------
lexim te mbare o mik, seminaristi

[toni77_toni]

Cfare informacioni konkret historik po na jep ketu?
Mohimet e hyjnise dhe njerishmerise se Krishtit kane ekzistuar thuajse paralel gjate gjithe shekujve te pare e me pas.
.

Me vjen keq nese nuk e din. Por duhet ta dishë, edhe më shumë duhet ta dishë nëse flet per arianiet. Mos u trego krejt i padieshem. Atëher ishin fillet e Kishes. Sot Kisha e Krishtit e ka më lehtë të flet per Jezusin NJeri, pavarsisht se besimi në Krisht ishte dhe është i njëjtë. Kur them Kisha, Kisha jam unë dhe unë me të tjeret, perbëjmë KIshen.

Edhe mos i ik kritikes tende ndaj asaj qe ka thënë "Jezusi në mes te dy realiteteve" kjo do te kujtohet sa her te lutesh, do të vërejsh vet se Ai është në mes të teje dhe Atit. Ai është ndemjetsi dhe vendtakimi i njeiut me Zotin.

[toni77_toni]

i nderuari seminarist,
emrin forte te mire e paske, shpresoj se do te mbjellesh shume ... qe te korresh mire dhe shume.

ok,
mik i nderuar,
i lexoja me vemendje shkrimet e tua, jane te thella dhe te forta (bile disa). E di qe me pseudonime, nuk mund dhe nuk duhet te thuhet e tera.... por ok, kuptoj.

Deshiroj, ( me leje tende),
te nderlidhem ne disa aspekte ku i thua tonit, qe e ka gabim.... une mendoj se toni nuk ka asnje gabim.
perkundrazi,
toni shkruan me shume kujdes dhe me shume rrespekt per keto tema.
e dyta: ai, me menyren e vet te forte dhe entuaziazmante shprehet mire dhe fort;

a thua eshte gabim kur thot toni: Hyji u be njeri ne Jezu Krishtin (MISHERIMI)?/????
SEMINARISTI, KUJDES MIK.

mos gjyko... ne qofte se i mungojne terminologjite ... ok!!!!!

pra, ai shume mire mundohet dhe thote.

analilza e tije eshte e sakte.

--------------------------------------------------------------------------
une mund te te them nje gje; per sa i perket kesoj teme shume te diskutuar gjate shume shekujve, edhe sonte ne ora 3e57 ne evrope; po te them....
qe sigurisht ke per te thene ndonje gje mbi kete shkrim, por dije qe eshte i sintetizuar dhe eshte i sakte ok.

e qe ke ndonje parim tjeter, mund te diskutojme.
------------------------------------------------------------------------
ketu i ke edhe fjalet e tonit,
ne menyre te shtjelluar.
----------------------------------------------------------------------

ps. per ti shprehur te gjitha, ka nevoj edhe me shume shkrime, por eshte sinteze ok.
-----------------------------------


Jezu Krishti: një person me dy natyra
Debatet Kristologjike, të cilat i dallojnë shekujt e parë të krishtërimit, kanë definuar njeherë e përgjithmonë identitetin që Krishti e ka në raport me vetvetën dhe me dy personat e Trinitetit Shenjtë. Pra, kjo lëndë trajtohet në aspektet ekumenike ku bartja e shfaqur është në Beslidhjën e Re, e Vërteta që mishërohet si person në Logos bashkësubstancial me Atin (Gjoni 1,1), pa bërë (pa shfaqur) dhunë në misterin personal të Jezu Krishtit.
Debatet kanë zgjatur gjatë shekujve sepse shfaqja kristologjike nuk ishte e kapshme dhe e lehtë. Ishte shumë më lehtë të nënvizohet nje aspekt i të Shfaqurit duke vënë nën hije të gjitha të tjerat përpos të ruhet e Vërteta në tërësi.
Kështu ishin disa që, dëshironin ta vënin dhe ta mbanin unitetin e Zotit, duke e munguar Krishtin në njeri të thjeshtë (arianizmi), dhe të tjerët, me qëllim të njejtë, mbanin njërën nga tri format (Ati, Biri, Shpirti) nëpërmjet të cilave i vetëm Zoti është shfaqur gjatë historisë së njerzimit (modalizmi). Në fund Etërit, nëpërmjet një jetë të shenjtë me praktikat e tyre, kanë arritur të vihen në prospektivë korrekte dhe esenciale me të cilat edhe është shkruar Ungjilli, e vetmja prospective (shiqim) nëpermjet mund të shihet dhe kuptohet ky mister. Kështu qëllimi i përshkrimt të tyre, me dobësinë e fjalorit njerëzorë, të Vërtetat kristologjike kanë patur sukses të madhë.
Dmth, soluksioni etërorë, të kanonizuara nga Koncilet kristologjike, e përshkuajnë në Krishtin Jezus një person me dy natyra, një Hyjnore dhe tjetra Njerzore.
Natyra njerzore i ka të gjitha pronësitë (idiomet – dmth: fjalorë konkret i nje populli apo i një realiteti) të cilat e dallojnë nga ajo hyjnore dhe anasjelltas. Janë pjesëmarrëse idiomet e vullnetit, forcës, dashurisë, zgjedhjës së lirë, urtisë, njohurise, etj.
Mbasi janë dy natyra, ajo njerzorja dhe ajo hyjnorja, në Krishtin Jezus ekzistojnë dy vullnete (njerzorja dhe hyjnorja), dy forca (njerzorja dhe hyjnorja) dhe kështu me rradhë.
Idiomet komunikojnë në mënyrë të drejtëpërdrejtë me personin dhe nuk kalojnë nga një natyrë në tjetrën sepse kështu natyrat mund të përzihen. Në Krishtin, natyra hyjnore dhe ajo njerzore janë në perikoresi që dmth. njëra në tjetrën apo njëra brenda tjetrës jo të ngatërruara e as të përziera.
Krishti, duke i pasë dy vullnetet, ai mbizotëron vullnetin e hyjnorë dhe atë njerzorë. Ësthë e domosdoshme të përmendim, në këtë kontekst, hapin e famshëm të mundimeve dhe vuajtjeve të Tija, Zotit në kopshtin e ullinjëve, para mundimeve të Tija: “Atë, jo si dua unë por si të duash ti”.
Pra, pyetja mbi vullnetin e Krishti lindë në fitorën mbi monofizizmin (në Krishtin ka vetëm një natyrë dhe si pasojë ka vetëm një vullnet), lindi edhe nje herezi e re: monotelizmi. Monotelizmi (rrjedhë nga greqishtja: monos=i vetëm dhe thelein=vullnet) ishte një herezi kristologjike e cila propagandohej në të gjithë Kishën dhe kështu u mbrojt nga dy motivet kryesisht politike – religjioze. Perandoria romake – bizantine kishte marë që pakë kohë atë pjesë të Krishtërimit që nuk pranonte dogmën e Koncilit të Kalcedonisë (natyrën e dyfishtë njerzorën – hyjnorën e Krishtit). Mendonte, pra, ti mblidhjte dhe ti afronte të krishterët me një “taktikë të veqantë” me një kompromis: në Birin e Zotit janë, po, dy natyra por ne një vullnet, atë hyjnorë. Kjo ide e afroi edhe Papën Onorion e Romës gjer në aspekt që Patriarkati romak u bë një nga qendrat mbrojtës dhe përkrahës të monotelizmit.
Kjo herezi e tillë u denua nga Koncili i tretë ekumenik i Konstantinopoles (680 – 681) dhe përkrahësit e tije (ku, përpos Onorios, ishin edhe Cirili i Aleksandrisë, Makario i Antiokise dhe disa partriarkë nga Konstantinopoja) u degraduan dhe u leqitën dhe u larguan nga Kisha sepse nuk ishin shprehje autentike të së vërtetës. Kështu u anulua idea e vlefshmërisë së Kondilit të Kalcedonisë dhe të vërtetat e shfaqura u anuluan.
Po e mbyllë këtë seksion me një thënie nga kapitulli i trembëdhjëtë i shfaqjës ekzakte të fesë ortodokse të shën Gjonit Damaskut (650-750) në të cilën sintetizohet atë që trajtuam deri tani:
Ne, duke e njohur qe i njejti është Zot i vërtetë (perfekt) dhe njeri i vërtetë (perfekt), themi që i njejti ka të gjitha gjërat që ka edhe Ati, përpos krijimtaria, dhe ka të gjitha gjërat të cilat i kishte edhe Adami përpos vetëm mëkatin, pra, një korp dhe një shpirt racional dhe inteligjent. Dhe kështu, në mënyrë të barabartë më dy natyrat, ka në mënyrë të dyfishtë pronësitë natyrale të dy natyrave natyrore: dy vullnete natyrale, ato janë, ajo hyjnorja dhe ajo njerzorja; dy operacione (veprimtari) natyrale, ajo hyjnorja dhe njerzorja; dy liri veprimi natyrorë, ajo hyjnorja dhe njerzorja; e edhe urtia dhe njohuria, ajo hyjnorja dhe njerzorja.
Prandaj të njejtat, duke qenë konsubstanciale (të të njejtës substance) me Atin, don dhe vepron me vullnet të lirë të plotë porsi Zot; dhe i njejti, duke qenë konsubstancial porsi ne, don dhe vepron me vullnet të lirë porsi njeri. Të tija janë pra, mrekullitë, dhe të tijat janë edhe vuajtjet.
------------------------------
lexim te mbare o mik, seminaristi

rroni01, respekte dhe nderimet e mia te perzemerta

Unë edhe vet jam i habitur dhe ende nuk jam duke e kuptuar këtë njeri, nuk jam duke e kuptuar se ai eshte duke bë akuza, nuk habitna nese dikush akuzon, por habitna nese i krishteri kinse duke akuzuar të tjetrin, me shije per tu treguar kinse i menqur, bie në kundershtim me besimin e krishter. Kjo eshte per tu habitur. Pos asajë ore vëlla më drejtohet sikurse unë të mohoj Krishtin ZOT ku unë as në mendje, as në besim, as ne asnjë shkrim nuk e pata këtë. Kjo është per t'u habitur

Shkrimi i juaj meriton lavd. Bëhu i sigurtë se në këtë shkrim sikur edhe në atë para këtij në këtë temë, flet vet frymëzimi i Zotit mbi të verteten e Zotin tonë dhe të vertetat e besimit e Kishes. Vertetë në këtë shkrim ti flet edhe mbi shkrimet e mia në këtë temë, por ajo mua nuk më sherben si shkrim qe perputhet me mendimin e tonit77, por mua me sherben dhe me frymëzon ne të verteten mbi Krishtin.

Gjithsesi, unë dhe ti, të kujdesshen në ndigjesë dhe lutje para Zotit.

respekte rroni01, Zoti të percjelltë perher me hire të veta
toni77

[Rroni01]

toni77,
jam duke lexuar dhe duke analizuar shkrimet e shkruara nga te tjeret, dhe e shohe se shesh here ka tendenca te lartesohet egoja e tyre dhe te nenshtroht vullneti i tjetrit, per tu ngritur vet e mposhtin tjetrin.
por ok, eshte fenomen i arsyeshem i tyre, por jo edhe afatgjat dhe kuptimplote.

te pershendes e dhe respekte
rroni01.

[toni77_toni]

Patjeter qe edhe ne kete shkrim ti ke shume gabime Toni. Nuk do doja ne menyre te perseritur te merresha me to, pasi prishet edhe tema. Kjo do jete here e fundit.


ja:

ti po thua se HAPI i PARE i afrimit te Zotit me njeriun eshte misherimi Krishtit!!!!!.

Unë them "eshte misherimi i Krishtit" sepse nuk jam antikrisht por jam prej Hyjit. Lexoje:

Me këtë mund ta njihni shpirtitn që vjen prej Hyjit: çdo shpirt që dëshmon se Jezu Krishti ka ardhur në trup (mish), është prej Hyjit. (1 e Gjn 4; 2)


Ndersa kur them HAPI I PARE i farimit te Zotit me njeriun them sepse në mua flet Ungjilli. Lexoje me kujdes:

Ju veç nuk e keni marrë shpirtin që bën robër në mënyrë që përsëri të trembeni, por keni marrë Shpirtin që ju bën bij të adoptimit, në saje të të cilit ne thërrasim: Abba! O Atë!

KJo para ardhjes së Krishtit në trup nuk ekzistonte, kur them se nuk ekzistonte flet ungjilli i e jo unë, lexoje:

E pasi populli priste me shpresë Krishtin dhe pasi të gjithë mendonin në zemrat e veta për Gjonin; a mos është pikërisht ky Krishti, Gjoni mori fjalën e u tha të gjithëve: "Unë ju pagëzoj me ujë në shenjë kthimi, porse ai që po vjen pas meje, është më i fortë se unë e unë nuk jam i denjë as t’ia zbath sandalet: Ai do t’ju pagëzojë me Shpirtin Shenjt e me zjarrr".


Por, kur, u dëftua mirësia e Hyjit, Shëlbuesit tonë, dhe dashuria e tij ndaj njerëzve Ai na shëlboi, jo në saje të veprave tona që ne i bëmë në drjetësi, por në saje të mëshirës së vet: me anë të larjes së rilindjes dhe të ripërtëritjes që jep Shpirti Shenjt, të cilin me begati e ndikoi në ne nëpër Jezu Krishtin, Shëlbuesin tonë, që, të shfajësuar me anë të hirit të tij të jemi, në saje të shpresës, trashëgimtarë të jetës së pasosur. (ti 3; 4-8)

Apo nuk e dini se trupi juaj është Tempulli i Shpirtit Shenjt që banon në ju, që e keni prej Hyjit dhe se ju nuk i përkitni më vetvetes?

Kjo është edhe pergjigjeja (ne pika te shkurta) e pytjes tënde qe më je drejtua; "ti po thua se HAPI i PARE i afrimit te Zotit me njeriun". Gjithqka neper ndermjetësimin e Krishtit. Pa misherimin e Krishtit, pa ardhje e Krishtit në trup (mish) asgjë.

toni77

[buja_20]

Toni ose Nuje,

torrkerry nuk ka nevoje te behet me mua, sepse ai tashme eshte me mua.


Shpjegimi yt kristologjik ka shume gabime, duke filluar qe nga termat qe perdor, qe lene vend per keqkuptime.
Keqshpjegimi i fundit qe ben ti eshte kur thua se:




Ketu, ne kete shprehje te tipit te herezise Ariane qe e bente Krishtin nje realitet te trete te mesem me te madh se njeriu por me poshte se Perendia At, ti Toni ngaterron pershkrimin qe i eshte bere nga Eterit e kishes njeriut, i cili, duke qene edhe fryme edhe materie, por jo plotesisht materie apo plotesisht fryme, sepse, sic ka thene edhe Shen Irineu, trupi pa fryme nuk eshte njeri por kufome, as fryma pa trup nuk eshte njeri por fantazme, pra duhen qe te dyja trup dhe fryme qe njeriu te jete i plote njeri.
Kete kuptim ndaj njeriut ti pra e ngaterron me Krishtin, duke u shprehur se Krishti eshte MES DY realiteteve, hyjnores dhe njeriut!!!


Me teper se sa ne mes te dy realiteteve, gje qe do thosh se nuk eshte plotesisht as si Zoti e as si njeriu por nje kombinim i ketyre te dyjave, Krishti eshte bashkim i plote hipostatik i dy realiteteve, ku Hipostaza e Birit te Perendise, me natyre hyjnore, i bashkon vetes edhe natyren njerezore jo me kombinim, as perzierje, as ne menyre te ndashme.
Personi i Birit te Perendise eshte i plote ne natyren e tij hyjnore dhe nuk ka nevoje per natyren njerezore te jete i tille, po ashtu, me misherimin Personi i Birit te Perendise eshte plotesisht njeri dhe kjo nuk cenohet nga natyra hyjnore e Personit Bir i Perendise.


Prandaj Eterit e Koncilit 4, ku u percaktua dhe ceshtja e dy natyrave ne Krishtin perdoren termin 'Bashkim Hipostatik'!


Sic e thashe me ate shembullin, ai gjermani i veshur me rrobe arabo-myslimane bashkon ne personin (bashkim hipostatik) e tij dy 'natyra' 1) te qenit gjerman i bardhe europian, qe e ka te lindur 2) identitetin e tij oriental mysliman (rroba), te cilin e ka mare me vullnet te lire!
Te dyja keto 'natyra' bashkohen tek ai pa u perziere (pra ajo cka eshte gjermane e bardhe mbetet e tille dhe ajo cka eshte orientale po ashtu), te pandarshme (sepse, si europiania ashtu dhe orientalja tek ai i takojne NJE PERSONI).




Per buja 20,

brenda ketij perkufizimi jane te gjitha ato vargje biblike nga DHR te cilat japin nje panorame sa njerezore te Krishtit e deri tek ajo hyjnore. Te gjitha keto pershkrime nuk kontradiktohen sepse u referohen dy natyrave te ndryshme te Personit Krisht.

semonarist qe as qe e ka pare se cka kam shkruajtur..!!!!????

ok nuk ka përgjigje reth postimit time do te thote qe vet nuk meundeni ta spjegoni besimin tuaj dhe nuk dini se cka besoni...

[buja_20]

Identiteti i Jezu Krishti Zot i vërtet dhe njeri i vërtet

Sa janë ata që e përshtatin Ungjillin simbas dëshirës dhe nevojave të veta dhe e krijojnë një Krisht me komod, duke i munguar zotësinë ose duke i minimizuar veprat reale të tija, duke i ndryshuar historinë e tijë njërzore, ose edhe manipulojnë integritetin e tijë në dhënjën e mesazhit duke mos i pasë parasyshë sakrificën e kryqit dhe themelimin e Kishës porsi një institucion të shenjtë.

“Po ju u tha atyre ç’thoni: kush jam unë?” (Mateu 16, 15).

1. Duke filluar ciklin e nje katekeze mbi Jezu Krishtin, me nje rëndësi themelore për besimin dhe jetën e krishterë, jemi të thirrur nga vet pyetja që gati dy mijë vjetë i bëhet vet apostujve, më saktësisht Pjetrit, ku të cilët ishin me te. Në atë moment të rëndësishëm të jetës së vet, porsi në Ungjillin e tijë na tregon Mateu, i cili ishte edhe dëshmitarë, 13 “Kur Jezusi arriti në krahinën e Cezaresë së Filipit, i pyeti nxënësit e vet: “Ç’thonë njerëzit, kush është Biri i njeriut?” 14 Ata u përgjigjën: “Disa thonë se është Gjon Pagëzuesi; disa të tjerë Elia; do të tjerë Jeremia ose një ndër profetët.” 15 “Po ju u tha atyre ç’thoni: kush jam unë?” (Mateu 16, 13-15).
E njohim përgjigjën e thjeshtë dhe të përvujtë të Pjetrit : 16 Iu përgjigj Simon Pjetri: “Ti je Mesia Biri i Hyjit të gjallë!”
Që të mund ta formulojmë edhe ne, jo me terme apstrakte, por me një shrehje të një përvoje të jetës së gjallë, që është fryt i Zotit (krahaso, Mateu 16,17), secili prej nesh duhet lëshuar të prekët personalisht nga kjo pyetje: “Po ju u tha atyre ç’thoni: kush jam unë?” Ti që ndëgjon që po flitet për mua, përgjigju: çka ose kush jamë unë për ty?
Pjetrtit një frymëzim i Hyjit i jep përgjigjën e fesë pas një periudhe të gjatë në afërsi të Krishtit, të dëgjimit së fjalës së tijë dhe të zbatimeve të urdhërave të jetës së vet dhe të ministerit të vet (krahaso, Mateu 16, 21-24).

Edhe ne, secili nga ne, për të arritur në një aspekt të vetëdishëm më të thellë mbi Jezu Krishtin, duhet të ecim dhe të kalojmë më shumë kohë me të, porsi Pjetri, një ecje e përbërë me ndëgjim të vëmendshëm dhe të vetëdishëm. Duhet të vihemi në një shkollë porsi të apostujve të parë, të bëhemi dëshmitarë të mësuesve dhe të paraardhësve tanë, dhe kështu së bashku të kalojmë në përvojën dhe dëshminë e të bukura njëzet shekujve të historisë ku pyetja mbi Mësuesin ësthë dhënë nga shumë dijetarë gjatë shekujve, edhe me dëshminë e jetës së tyre.
Sot, ku Gjalluesi i hitorisë sonë na fton kah mileniumi i ri i krishtërimit, jemi pra të thirrur për të dhënë dëshmi me me gëzim të rinovuar për përgjigjet tona që Zoti na frymëzon dhe pret nga ne, porsi për një rilindje të re të Krishtit Zotëri të historisë sonë.

2. Pyetja mbi Krishtin, për sa i përket identitetit të vet, na tregon finesen pedagogjike të cilit nuk i besohet ndokuj të japë përgjigje të shpejt, por duhet të japim një përgjigje të pjekur, nëpërmjet një kohe, nganjëher edhe e gjatë, me plot mendim (studim) dhe lutje, me ndëgjim të vëmendshëm dhe plot besueshmëri të fesë së Krishtit duke u dëshmuar dhe duke predikuar në Kishë dhe në mision të saj.

Duhet ta njohim pra, para Jezu Krisht nuk mund të ngopemi me nje simpati të thjesht njerzore për sa legjitime dhe e nevojshme, ku nuk mund të përshkruhet porsi një personalitet me interes historik, teologjik, shpirtërorë, social ose porsi burim i inspirimeve artistike. Pra, rreth Krishtit shohim shpesh duke valvuar, edhe mes te krishterëve, hijet e nje injorance, ose ajo edhe më e zorshmja, e keqkuptimit dhe keqinterpretimit që shpien gjerë te mosbesimi.
Gjithmonë është i pranishëm edhe rreziku që të apelohet “Ungjilli i Krishti”, pa e njohur me të vërtet madhështia dhe radikaliteti dhe pa e jetuar atë që me fjajë dëshmohet.
Sa janë ata që e minimizojnë (e zvogëlojnë) Ungjillin në një përmasë të konveniencës personale (simbas qefit të vet) dhe e krijojnë një Krisht krejt komod, duke ia humbur zotësinë trashendentale (e zbritur nga Lartë) ose duke ja humbur realitetin e vet, historik njerzorë, ose bahen manipulimet integrale të mesazhit të vet, në mënyrë të veqantë duke mos e pasur parasyshë sakrificën e kryqit i cili dominon jetën e vet dhe doktrinën e vet, ku dhe themelimin e Kishës porsi “sakrament” i historisë së njerzimit.

Edhe këto hije pra, na ndihmojnë dhe na stimolojnë të kërkojmë të vërtetën e Krishtit Jezus, duke nxjerrur përparsi nga shumë drita të cilat, porsi dikur Pjetrit, ia ka ndëzur Zoti dhe shekujve më vonë, mbi Jezu Krishtin në zemrat e shumë njerëzve me fuqinë e Shpirtit Shenjtë: ndritat e shumë dëshmitarëve shpesh edhe gjer në martirëzim; dritat e shumë studiozëve pasional të Krishtit, të atyre të cilët na e shfaqin Misterin e Krishtit (fjala Mister – realitet i Hyjit i vërtet – madhështi apsolute) me inteligjencë të tyre e mbështetur nga feja dhe besimi; dritat e mëdha të Magjisterit të Kishës, i drejtuar nga karizma e Shpirtit Shenjtë, të cilat i ndezë në definicionet e dogmave mbi Jezu Krishtin.

Ne, duhet ta njohim që stimolimi është ta njohim kush është me të vërtet Jezu Krishti i pranishëm në kërkimin e shumë kërkuesve edhe bashkohorë dhe e atyre si për shembull: e Nikodemit i cili: “Tashti ndër farisenj ishte një njeri që quhej Nikodem, një nga bujarët e judenjve. 2 Ky erdhi natën te Jezusi dhe i tha: “Rabbi, e dimë se ti je Mësuesi që erdhi prej Hyjit, sepse askush s’mund t’i bëjë këto mrekulli, që i bën ti, po qe se Hyji nuk është me të.” (Gjoni 3,1 -3), apo Zakeu i cili ngjitet në një dru për ta parë Krishtin: 2 “Dhe, ja, një njeri që quhej Zake. Ky ishte kryetagrambledhës dhe pasanik. 3 Dëshironte të shihte kush është Jezusi, por nuk mundte prej popullit, sepse ishte me shtat i vogël. 4 U lëshua vrap përpara, shkoi e hipi në një fik për ta parë sepse andej do të kalonte.” (Luka 19,4).
Pra, dëshira që të ndihmohet çdo njeri që ta njohë Jezu Krishtin, i cili ka ardhur në këtë botë porsi një mjek për të sëmurë dhe porsi një shpëtimtarë për mëkatarë (shihe Marku 2,17) “17 Jezusi, kur i dëgjoi, tha: “Mjeku nuk u duhet të shëndoshëve, por të sëmurëve. Nuk erdha të grish të drejtët, por mëkatarët.”, kjo pra, më nxitë të kryej një detyrë me pasion të gjallë dhe ta prezantojmë figurën e Krishtit fëmijëve dhe vëllezërve të Kishës dhe çdo njeriu vullnetmirë mbi tokë.

Me siguri kjo detyrë dhe ky mision nuk është i lehtë, por edhe një gjë, e tërë kjo është e mundur e duhur të dëshmohet, sepse kemi shumë gjëra që na bashkonë, dhe pak janë ato gjëra që na ndajnë, pra, duhetë që ti kemi parasyshë se transformimet e ketyre 14 shekujve të fundit, e nxisin njerzimin në dekoncentrim dhe komoditet në të besuar. Por, është e domosdoshme që të gjithë njerëzit vullnetmirë, të jenë të bashkuar dhe të mos e lënë vetën në luhatje apo në dekoncentrim të besimit të tyre në Jezusin Zot të vërtet dhe njeri të vërtet.

Kemi thirrje nga shumë dëshmitarë, në veqanti mund të kujtojmë Papën Gjon Palin e dytë ku thot: “hapni dyert Krishtit”.
Në vazhdimësi kujtojmë edhe takimet e shumta dhe zëdhënjet e bukura të shumë dijetarëve të ndryshëm të cilët na japin prioritetin e dëshmisë së domosdoshme në katekizim të popujve mbi Misterin e Krishtit.
Katekizim është me njëfarë forme edhe të udhëheqet njeriu në meditim dhe vështrim të këtij Misteri me të gjitha dimensionet e veta...; të shihet në personin e Krishtit i tërë plani i amshuar i Zotit, ku në të realizohet. Ai i vetmi mundet ta udhëheqë kah dashuria e Atit në Shpirtin Shenjtë dhe mund të na bëjë pjestarë të jetës së Trinitetit Shenjtë.

Duhet të ecim së bashku në këtë drejtim katekistik duke i drejtuar konsideratat tona rreth katër qendrave fokale: 1. Jezu Krishti në realitetin e vet historik dhe në kualitetin e vet mesianik trashendental (nga Larte), porsi i biri Abrahamit, i biri i Njeriut dhe biri i Zotit; 2. Jezu Krishti në identitetin e Zotit të vërtetë dhe njeriut të vërtetë, në bashkim të thellë me Atine dhe i animuar nga fuqia e Shpirtit Shenjtë, ashtu siq na prezantohet në Ungjill; 3. Jezu Krishti në syt e Kishës ku me afërsinë, frymëzimin dhe animimin e Shpirtit Shenjtë ka kjartësuar dhe ka thellësuar të dhënat që ne i kemi, duke na dhënë, në mënyrë speciale me Koncilet ekumenike, informata precize të formuluara nga besimi kristologjik; 4. në fund, Jezu Krishti në jetën e vet dhe në veprat e veta, pra, Krishti në mundimet e veta shëlbimpruese dhe në lavdërimin e vet na jep jetë dhe siguri, Jezu Krishti në mesin tonë dhe me ne, në historinë e Kishës së vet gjer ne fund të shekujve të botës, na kujton Mateu 28,20: ““Më është dhënë çdo pushtet në qiell e në tokë. 19 Prandaj, shkoni e bëjini nxënës të mi të gjithë popujt! Pagëzoni në Emër të Atit e të Birit e të Shpirtit Shenjt! 20 Mësojini të zbatojnë gjithçka ju kam urdhëruar! Dhe, ja, unë jam me ju gjithmonë deri në të sosur të botës!”

3. Është më se e vërtetë që në Kishë janë shumë mënyra të katekizimit të popujve të Zotit mbi Jezu Krishtin. Secila nga ato, mbi të gjitha, për të qenë autentike duhet të marrin nga burimi i domethënjeve të vazhdueshme nga Tradita dhe nga Shrimi i Shenjtë, e interpretuar nga mësimi i Etërve dhe Doktorëve të Kishës, nga liturgjia, nga besimi dhe traditat popullore, me një fjalë, nga Tradita e gjallë dhe vepruese e Kishës mbi aksionin e Shpirtit Shenjtë, i cli - simbas premtimit të Mësuesit – siq e shohim ne Gjonin 16, 13: “E kur të vijë ai Shpirti i së Vërtetës Ai do t’ju udhëzojë ta njihni tërë të Vërtetën. Ai s’do të flasë prej vetvetes, por do të flasë çka të dëgjojë dhe do t’ju zbulojë të ardhmen.”
Këtë traditë do ta shohim dhe do ta njohim të shprehur dhe të sintetizuar në mënyrë të veqantë në doktrinën e Koncileve të shenjta, të përmbledhur në simbolet e fesë dhe të thelluara nga mendimi teologjik i besimtarit në zbulimin dhe në magjisterin e Kishës.

Për mabrë këtë duhet patjetër nje inteligjencë pedagogjike e cila drejtohet destinatorëve me një disciplinë shpirtërore të përsosur e jo të penguar nga aspektet vetëm antropologjike.
Pra, destinatorët duhet të jenë në situata të preokupimit dhe interesimit të thellë të hyrjës në këtë Mister, e jo të jenë kurreshtarë për të kundërshtuar apo të nënqmuar Misterin.
Në fjalë të tjera: “kumbona rrahë për atë që don ta dëgjojë”.

4. Duke e përmbyllë këtë katekezë të hyrjës, të kujtojmë se Jezu Krishti në një moment të veqantë vështirëse të jetës të apostujve, kur kryqi i afrohej shumë e harruan dhe ikën, iu drejtua atyre të cilët i ndejtën afër me të një pyetje tjetër, pak sa e vështirë: ““A mos doni të shkoni ndoshta edhe ju?” Edhe atëherë ishte Pjetri që u përgjigj porsi interpretues i vëllezërve (kolegëve) të vet duke u përgjigjur: “Te kush të shkojmë, Zotëri? Ti ke fjalët e jetës së pasosur! 69 Ne besojmë dhe e dimë se ti je Shenjti i Hyjit!” (Gjoni 6, 66 - 69).

Pra, le ti japim mundësi vetës me këtë shkrim dhe këtë nxitje të hymë në Misterin e Jezu Krishtit duke qenë të disponuar që të udhëheqemi në përgjigjen e Krishtit dhe të identitetit të Tijë porsi Zot i vërtet dhe Njeri i vërtet.
Të aftë për të kuptuar Misterin e Tije sa më mirë dhe të bashkndajmë gjerë në fund të jetës tonë fenë e vërtetë të Etërve tanë.
Punë të mbarë.

rroni përgjigju pyetjeve te mija ne detaje e jo vetem ta kopjosh ni tekst apo kuedi cka ke ba dhe ta cesesh ketu..ok???!!!

ne qoft se je i afte tju pergjigjes urdhnoo sepse ne postimin tend nuk kan te bejne pyetjet e mija,..