Një elbasanas i shpetuar per nje qime...

[Astrit Kosturi]

Per pak, do ishte kallkanosur në morg.

Kur je, perballe Kirurgjikut te Elbasanit, ne krah te majte, eshte nje mengjesore. I zoti i lokalit, pasi na sherbeu, u ul ne tavolinen tone. Isha me nje mikun tim, i shtruar ne ate spital dhe qe po hanim diçka. Ai qe kishte lokalin, iu drejtua mikut tim:
- Rri, se je mirë. Dhe bëj shyqyr qe qe me kaq, që nuk ju ka ndodhur ndonjë gjë e keqe. E keqja bëhet kollaj, ja, sa hap e mbyll sytë. – dhe futi dy gishtat e parë të dorës, në ato kllapa të thella, poshtë strehës së vetullave të trasha. Pastaj nisi të tregojë:
- Para ca kohesh, isha duke udhëtuar me biçikletë… Te rrethrrotullimi, në hyrje të qytetit. Një “Benz”, me targa të huaja udhëtonte me shpejtësi të madhe dhe godet një tjetër me targa “TR”, në fundin e saj, në portabagazh. Kjo e fundit, u rrotullua nuk e di se sa herë dhe më fluturoj dhjetë metra jashtë rruge. Kaq mbaj mend. Vetëm kaq.
I saponjohuri, me thithjen e thellë të cigares, po nxirrte edhe fillin e jetës së tij të këputur, asaj dite tek kishte dalë me biçikletë:
- Më kishin marrë me urgjencë, filloi të tregojë ato, që i kishin thënë, mbasi kishte dalë nga gjendja “koma” për gati dy muaj. Mua, pa ndjenja dhe të tjerët të plagosur. Më kishin ndarë veçmas dhe, ata po merreshin me të lënduarit. U kujtua dikush, dhe kishte thënë: Po ky? Ooo, qënka filani, më kishte njohur dikush. O sa gjynah, paska vdekur!
Si të më kishin harruar për ca kohë e, të qenë kujtuar në çast, kishin urdhëruar për të më çuar në morg. Dhe ashtu bënë. Më kishin hedhur në një ambulancë dhe pastaj përsëri kishin porositur, që të mos humbisnin kohë e të më fusnin në morg. Ishin hapur dyert e jashtme, pastaj ato të shtretërve të brendshëm. E di ti, si është morgu?
Ngrita supet, në vend që të flisja, për t’i lënë të kuptonte jo-në.
- As unë nuk kisha parë ndonjëherë… Por kur ma treguan historinë, që për pak sa s’më kishin kallkanosur në frigorifer, shkova dhe pashë. Shtretërit ishin prej betoni e të ndarë, veç e veç. Mbylleshin me një derë hekuri të madhe dhe shumë të rëndë. Me dy faqe të metalta, shumë të trasha dhe të ndara në mes me termoizolues. Anash, një çelës i madh, që komandonte mbylljen dhe s’kishte burrë nëne që ta hapte më. Do të hapej vetëm nga ai, që do të merrte urdhërin për të nxjerrë prej andej, ndonjërin e kallkanosur. Më hodhën sipër, në suprinën e betontë….!!? Siç duket, ftohtësia e madhe bëri që të më dalë një ‘ooh” e mekur, e brendëshme, si të ishte e shkruar për mua jetëgjatin. Çfar’ po bëjmë kështu !? – kishte thënë njëri nga punëtorët. Ky qënka gjallë! Hajt, ta çojmë në reaminacion. Njëri prej tyre, kishte përmendur si nëpër dhëmbë, që duhej zbatuar urdhëri që kishin marrë… Megjithatë, edhe atij i kishte dhënë udhë zoti, që të më nxirrnin prej andej. Ja kështuuu! Për pak sa s’më kallkanosën të gjallë. Do të isha bërë dyfek e, do të isha harruar me kohë. Ja, ku jam tani! Gjallë, shyqyr zotit. Dy muaj, në “koma”, në gjumë të thellë, nëpër ëndërra të këqia. Më dukej sikur komunikoja, sikur ua tregoja ato që shihja e ndjeja, atyre që më qëndronin te koka. Gruas dhe fëmijëve. Veçanërisht gocës. Realisht, llafosja me një botë tjetër, krejt të çuditshme e të panjohur. Si e tillë, është edhe e frikshme, sa je gjallë.
Më magjepsi dhe, më bëri t’i lutesha, për atë çka kishte njohur në dy muajt e asaj bote, aq shumë të mistershme.
I thashë, që do të shkruaja për këtë histori të dhimbshme dhe fatin e tij.
Fat, i rënë kësaj radhe në duart e hyjnisë.

[Erlebnisse]

Paska qene me te vertete me fat.
Edhe se me cudit fakti, qe e kane lene njerezit veç ne nje cep e jane kujtuar mbasi e kane njohur e direkt kane thene paska vdek, pa asnje doktorr per vertetim, pa asnje gje. Ja cfare ndodh tek ne, qe ke frike edhe te dalesh ne rruge...
Shyqyr ka mbaruar mire:-)

[bombona]

histori prekese,ketu trgohet shteti qe te fut ne dhe te gjalle.po ata duhet ta kishin ekzaminuar me par,po keshtu eshte shqiperia.mir qe ka mbaruar me kaq,po nje gje kam per ate person ,a e di vleren e asaj qe ka ndodhur?

[Astrit Kosturi]

histori prekese,ketu trgohet shteti qe te fut ne dhe te gjalle.po ata duhet ta kishin ekzaminuar me par,po keshtu eshte shqiperia.mir qe ka mbaruar me kaq,po nje gje kam per ate person ,a e di vleren e asaj qe ka ndodhur?

Faleminderit Bombona!

Gjithçka, llogaritet në Shqiperi: Nje vend pune, nje seance gjyqi, nje mandat deputeti, biskotat, çimçakizat, thaset e sheqerit e ku ta di më tutje..., vetem jeta eshte pa vlere....!!

[bombona]

Faleminderit Bombona!

Gjithçka, llogaritet në Shqiperi: Nje vend pune, nje seance gjyqi, nje mandat deputeti, biskotat, çimçakizat, thaset e sheqerit e ku ta di më tutje..., vetem jeta eshte pa vlere....!!

miku im jeta eshte me shum vlera per ata qe ja dine vlerat jetes......
dhe pa vler per ata qe nuk ju interreson jeta jote.....

[Astrit Kosturi]

Per pak, do ishte kallkanosur në morg.

Kur je, perballe Kirurgjikut te Elbasanit, ne krah te majte, eshte nje mengjesore. I zoti i lokalit, pasi na sherbeu, u ul ne tavolinen tone. Isha me nje mikun tim, i shtruar ne ate spital dhe qe po hanim diçka. Ai qe kishte lokalin, iu drejtua mikut tim:
- Rri, se je mirë. Dhe bëj shyqyr qe qe me kaq, që nuk ju ka ndodhur ndonjë gjë e keqe. E keqja bëhet kollaj, ja, sa hap e mbyll sytë. – dhe futi dy gishtat e parë të dorës, në ato kllapa të thella, poshtë strehës së vetullave të trasha. Pastaj nisi të tregojë:
- Para ca kohesh, isha duke udhëtuar me biçikletë… Te rrethrrotullimi, në hyrje të qytetit. Një “Benz”, me targa të huaja udhëtonte me shpejtësi të madhe dhe godet një tjetër me targa “TR”, në fundin e saj, në portabagazh. Kjo e fundit, u rrotullua nuk e di se sa herë dhe më fluturoj dhjetë metra jashtë rruge. Kaq mbaj mend. Vetëm kaq.
I saponjohuri, me thithjen e thellë të cigares, po nxirrte edhe fillin e jetës së tij të këputur, asaj dite tek kishte dalë me biçikletë:
- Më kishin marrë me urgjencë, filloi të tregojë ato, që i kishin thënë, mbasi kishte dalë nga gjendja “koma” për gati dy muaj. Mua, pa ndjenja dhe të tjerët të plagosur. Më kishin ndarë veçmas dhe, ata po merreshin me të lënduarit. U kujtua dikush, dhe kishte thënë: Po ky? Ooo, qënka filani, më kishte njohur dikush. O sa gjynah, paska vdekur!
Si të më kishin harruar për ca kohë e, të qenë kujtuar në çast, kishin urdhëruar për të më çuar në morg. Dhe ashtu bënë. Më kishin hedhur në një ambulancë dhe pastaj përsëri kishin porositur, që të mos humbisnin kohë e të më fusnin në morg. Ishin hapur dyert e jashtme, pastaj ato të shtretërve të brendshëm. E di ti, si është morgu?
Ngrita supet, në vend që të flisja, për t’i lënë të kuptonte jo-në.
- As unë nuk kisha parë ndonjëherë… Por kur ma treguan historinë, që për pak sa s’më kishin kallkanosur në frigorifer, shkova dhe pashë. Shtretërit ishin prej betoni e të ndarë, veç e veç. Mbylleshin me një derë hekuri të madhe dhe shumë të rëndë. Me dy faqe të metalta, shumë të trasha dhe të ndara në mes me termoizolues. Anash, një çelës i madh, që komandonte mbylljen dhe s’kishte burrë nëne që ta hapte më. Do të hapej vetëm nga ai, që do të merrte urdhërin për të nxjerrë prej andej, ndonjërin e kallkanosur. Më hodhën sipër, në suprinën e betontë….!!? Siç duket, ftohtësia e madhe bëri që të më dalë një ‘ooh” e mekur, e brendëshme, si të ishte e shkruar për mua jetëgjatin. Çfar’ po bëjmë kështu !? – kishte thënë njëri nga punëtorët. Ky qënka gjallë! Hajt, ta çojmë në reaminacion. Njëri prej tyre, kishte përmendur si nëpër dhëmbë, që duhej zbatuar urdhëri që kishin marrë… Megjithatë, edhe atij i kishte dhënë udhë zoti, që të më nxirrnin prej andej. Ja kështuuu! Për pak sa s’më kallkanosën të gjallë. Do të isha bërë dyfek e, do të isha harruar me kohë. Ja, ku jam tani! Gjallë, shyqyr zotit. Dy muaj, në “koma”, në gjumë të thellë, nëpër ëndërra të këqia. Më dukej sikur komunikoja, sikur ua tregoja ato që shihja e ndjeja, atyre që më qëndronin te koka. Gruas dhe fëmijëve. Veçanërisht gocës. Realisht, llafosja me një botë tjetër, krejt të çuditshme e të panjohur. Si e tillë, është edhe e frikshme, sa je gjallë.
Më magjepsi dhe, më bëri t’i lutesha, për atë çka kishte njohur në dy muajt e asaj bote, aq shumë të mistershme.
I thashë, që do të shkruaja për këtë histori të dhimbshme dhe fatin e tij.
Fat, i rënë kësaj radhe në duart e hyjnisë.

Jo vetem letersi, por nje ngjarje reale qe ben apel social!
Jane alarmante humbjet e jeteve ne Shqiperi. Dhe ne lufte te ishim, nuk do te vinin kaq shume informcione per humbje njerezore.
Papergjegjshmeria njerezore, eshte thelbi i alarmit social!

[Besoja]

Astrit!
Ti me sa kuptoj,nuk ju vë asnjë faj njerëzve dhe kuptohet që anatemon vetëm qeverinë ose qeveritë apo politikanët,merre si të duash.
Kjo nuk më pëlqen tek ti.

[Astrit Kosturi]

Astrit!
Ti me sa kuptoj,nuk ju vë asnjë faj njerëzve dhe kuptohet që anatemon vetëm qeverinë ose qeveritë apo politikanët,merre si të duash.
Kjo nuk më pëlqen tek ti.

Kurse, tek ti me pelqen që ua ve fajin njerezve dhe që te pelqen të jesh mik i shtetit... !!?
Mik i dashur, jemi të lire që gjithkush të zgjedh..!

[flora57]

Histori qe asnje nuk do ta perjetoje.Astrit jetojme ne kohe moderne , keshtu quhen sot me duket.
Shyqyr qe ka perfunduar mire.

[_MALSORI_]

Paska qene me te vertete me fat.
Edhe se me cudit fakti, qe e kane lene njerezit veç ne nje cep e jane kujtuar mbasi e kane njohur e direkt kane thene paska vdek, pa asnje doktorr per vertetim, pa asnje gje. Ja cfare ndodh tek ne, qe ke frike edhe te dalesh ne rruge...
Shyqyr ka mbaruar mire:-)

mire e ke qe quditesh...keto jane palllavra te dikujt qe interesohet te shese te tilla...duket si te ishte nje dash kembore qe nuk ja ve veshin kush...edhe dashit para se tja vene thiken e shikojne perpara ne eshte gjalle apo vdekur...pa le ma njeriut...dhe si thote '' ne gjendje kome dhe paska ofshame ''...hajde pallavra hajde...keshtu ja qesim namein vehtes...

mire eshte te kontrollohet se duket se ka probleme mendore....jeton boten tjeter...