Ajo qe po ndodh, eshte...apokalipsi shpirteror!

[Astrit Kosturi]

APOKALIPSI, TASHME KA MBERRITUR !

Më llogarisni tek të çmendurit në dashçi, por ai mbrriti. Mos jemi mësuar të presim gurë nga qielli, apo vullkane? Tërmete, përmbytje, uri e etje? Apo epidemi e luftra me kalorës e skafandra? Nëse kemi kuptuar botën e shpirtit, apokalipsi ka ndodhur. Kjo botë është përmbysur, shpirti ka rënë kokëposhtë. Dhe kur të kemi kuptuar këtë, kemi prekur edhe epideminë, edhe luftën me arsenalin e armëve të koduara me emrin “PAQE”. Dhe kështu me radhë, kemi ndjerë etjen dhe urinë, paqen si luftë, të gjitha pjella të apokalipsit.
Në horizontin e mëngjesit, agu me vegimet e tij përshfaqi shekullin e veshur me rroba të reja. Shekullin e pispillosur e të krekosur, duke zgjatur buzëqeshje bonaçoje, si ato gjuhët e flakëta të zjarrit. Dhe… megjithatë, mjafton të mprehësh pak intuitën e do ndjesh, tek kërcasin trarët e krimbur dhe, do të shohësh tek mënjanohen kolonat e tij të molepsura, të sajuara nga vetë njerëzimi. Dhe përsëri, mendja e këtij njeriu të sotëm, e ka të pamundur t’i rrok sinjalet, që vijnë nga humbëtirat kozmike, si sinjale të një rreziku të largët…
Sa e sa shekuj-bandillë të tillë, kanë kaluar e janë hequr zvarrë në këta qiej, ku ndjehen vetëm sinjale të një syri gjigand blu, për të mbërritur këtu, në këtë çast!... Në çastin e kësaj gërvime, që bën pena ime në letrën e bardhë, dhe… unë si një zog i shushatur…
Tashmë jemi takuar, për të bërë një copë udhë së bashku, në këto shtigje të misterit…! Me rrugë dhe ura të prishura, të shqepura e të rrezikshme. Të përpiqemi t’i ndreqim për të kaluar, apo na duhet të kalojmë matanë pa humbur kohë, siç na jehojnë në veshët tanë, shpirtërat e të parëve…?!
Të dy…! Unë dhe ti shekulli im, të munduar nga rruga e gjatë! Arrite ti, kaq i dërrmuar e kaq i zgërrlaqur, apo unë mbërrita te ti, në vargun e cikleve biologjike. Supozojmë, se kjo ka pak rëndësi…
Vërtet, si kalimtarë të rastit, si krijesa të verbëra të instiktit, por me një mision të caktuar në këtë planet…
A keni vënë re, që dikush rrëzohet në shkallën e fundit të pallatit dhe pa shkelur ende tokën, bie përmbys e vdes tëk-fët, pa asnjë mundësi kohe për ndihmë!?
… Dhe në raste të tjera bie nga grataçela, madje edhe nga avioni dhe mbijeton.
E pra, ky është misioni…!
Si për çudi, njerëzia e këtij planeti e di mirë dhe e ndjen cakun e fundit që kërkon të prekë lëvizja marramendëse… Një lëvizje e lodhur, e thinjur dhe e pafuqi, që i ngjan ventilatorit, të cilit i është shkëputur burimi i energjisë kohë më parë dhe… që tani ai xhiron ashtu kot, si për inerci. Dhe koha vetë, ndihet ashtu si të ishte në caqet e fundit … Dhe përsëri planeti vazhdon ritualin e vet… Dielli si çapkën i dashuruar, tokës tonë i ka vënë kurorë e unazë… Me tokën tone, Ai, marrëzisht është dashuruar! E kemi parë tek e afron, tek e nduk e përsëri e largon si të lozin gëzueshëm të dy së toku. Dhe toka lozonjare hera-herës humbet në kofshët e zjarrta të tij, nduket e bëhet një dorë, përkëdhelet, fërkohet e zjarrmohet derisa harliset në epshet pjellore të gjithçkaje. Pastaj përsëri largohet e kundron me dashuri, me buzëqeshje gjethesh në fluturim, dhe pasi e ka krehur mirë e mirë pyllin i le drurët, të qethur si ushtarët. Pastaj, si pa e kuptuar hedh krahëve mantelin e bardhë siç bën bukuroshja e sapo dalë nga dushi. Gjithçka mbulohet me dëborë dhe prap, dielli nxjerr kokën, si të çelë një lule e madhe, mbi këtë bardhësi mistike.
… Besoj, se edhe syrit tuaj nuk i ka shpëtuar anomalia me stinët. Një farë përzierje, që më shumë se sa e tillë, të duket si një kafshim që i bëjnë njëra-tjetrës… Është ngadalësia… si një udhë e gjatë drejt prehjes, apo ndonjë zhvendosje boshti, e universit, i parë si një i tërë? Me siguri, diçka po ndodh me të tërën, përderisa pjesët nuk gjejnë më rehat… Apo janë elementët e saj, të rrebeluar, duke dalë kështu nga rregulli universal…?! Diçka nuk po shkon mirë as në qiell, as në tokë, bile as në Had, prej nga vijnë zërat misteriozë e të frikshëm të vdekjes. Manushaqja përsëri pret atje, e strukur në ferrat… që të këputet nga doçkat e fëmijëve, por ajo s’ka më erën që kundërmonte dikur. Thyerja e degës së cëndelit… nuk përhap më aromë kënaqësie.
Të mos na mbetet qejfi, por pleqtë e sotëm nuk e kanë më hijeshinë e atyre, të qëmotit. Burrat janë bërë gra dhe gratë prej kauçuku ngjajnë. Burrat, kërkojnë tango e bikini firmato, sepse duan të konkurojnë gratë…!?
Oh, sa më mundon e më mbush me mall… kur kujtoj pleqtë e konakut. Dhe ne, njomëzakët e atëhershëm, dëgjonim e mbanim vesh. Edhe pse prej vitesh janë tretur, më shfaqet fytyra ëngjëllore e tyre dhe mesazhet që na lanë. Çfarë thanë ata dhe nuk na doli? Ku vanë ato mesazhe njerëzore, të sakrificës së tyre dhe përvojës së mundimshme? Për të gjitha këto që na lanë, shitën gjithçka kishin, shitën edhe pasurinë… Pra, u sakrifikuan breza të tërë…! Ndërsa neve, na ka mbetur të rrojmë, duke shitur burrërinë e tyre.
Ku vanë vallë, ata pleq hyjnorë, engjëllorë e ajo mençuri?...
Vajtën atje… ku ishin më përpara se sa të lindnin e të shfaqeshin në këtë botë.?! Kështu, që drejt rrugës për te e natyrshmja, te gjendja para lindjes, drejt këtij fataliteti jemi të gjithë. Në këtë mënyrë bëhemi koshientë, që jeta është një gjendje mendore. Nga përdorimi deri në shtrydhje i mendjes, parandjenjës dhe intuitës, tentojmë të arrijmë tek një dimesion i ri. Arrijmë të cekim dimensionin e ekzistencës pa kufi...

[mondishall]

Meditim interesant filozofik, disi kontradiktor mes optimizmit dhe fatalizmit, cka deshmon ndervartesine e gjendjes shpirterore nga realiteti po kontradiktor i jetes dhe anasjelltas. Sado qe mundohet te pavaresohet, te mbivendoset mbi perkohshmerine e ekzistences koshienca dhe subkoshienca, nepermjet shtrydhjes, ajo s'mund te tejkaloje dot hapesiren kufizuese te realitetit material. Apokalipsi shpirteror eshte i pandare nga apokalipsi material dhe determinojne njeri-tjetrin me oshilacione te tilla, qe e bejne mendjen njerezore te coroditet dhe rende drejt absolutizimit te njeanshem.

[Zombi]

I bashkangjitem klithjes tuaj. Ka kohe qe shoh vetem trupa tek enden larte e poshte. Pa jete, pa qellim, pa shpirt.

Mbeta e kenaqur qe syte e mi nuk jane te vetem!

...

[Astrit Kosturi]

I bashkangjitem klithjes tuaj. Ka kohe qe shoh vetem trupa tek enden larte e poshte. Pa jete, pa qellim, pa shpirt.
Mbeta e kenaqur qe syte e mi nuk jane te vetem!
...

Ne syte tane, duket shpirti i pervuajtur!

Duke te falenderuar per vemendjen qe tregoni, dua t'u them se duke provuar nje varferi ekstreme dhe nje pasurim te mjaftueshem material, kam vene re, se ajo qe nevojitet ne raste te tilla eshte harmonia e binomit trup shpirt. Tek te gjithe, besoj se duhet nje kujdes me i madh qe trupi dhe shpirti te ecin sup me sup.
Perzemersisht!

[Artson]

Do tregoj nje ngjarje te merzitshme me rojen ketu tek puna ime. Nje burre rreth te 60-ave, ka punuar mbi 20-vjet ne sigurim dhe ka patrulluar ne kufirin shqiptaro - shqiptaro-grek.

Roja tjeter i pasdites, eshte nje mesoburre, qe prej kohesh eshte anetar i lidhjes se shkrimtareve me mbi 10 botime te tijat. Intelektual dhe njeri mendjehapur.

Keta burra kaq te nderuar, jo me pak se para disa ditesh, na kishin vjedhur kutite e kafese !!!

Mendoj eshte vertete koha qe po prish moralin, po prish vlerat njerezore.

Mbinjeriu simbol me te cilin u rrita, eshte transformuar ne nje specie ne zhdukje, qe i vjen turp te shfaqet, sepse sot te kesh bese duket horizontngushtesi, po ashtu sjellje naive si ideali i rrezuar i heroit.
Te jesh mikprites perkthehet ne inferioritet.

Te jesh i urte dhe i qete perkthehet ne humbes te madh.

Te respektosh tjetrin apo mendimin ndryshe perkthehet ne dobesi.

Te jesh i sinqerte perkthehet padituri...

Te jesh korrekt perkthehet vetmi...

Ku ti gjejme vlerat, ku shkuan vlerat ? Ku shkuan burrat me mustaqe, ku shkoi fjala qe nuk thyhet, ku shkoi burreria, serioziteti, pergjegjesia ???

Ku shkoi MBINJERIU ?

Astrit respekte ! Duket vertete sikur ndjenjat e tua perdorin kalem.

[Astrit Kosturi]

Do tregoj nje ngjarje te merzitshme me rojen ketu tek puna ime. Nje burre rreth te 60-ave, ka punuar mbi 20-vjet ne sigurim dhe ka patrulluar ne kufirin shqiptaro - shqiptaro-grek.
Roja tjeter i pasdites, eshte nje mesoburre, qe prej kohesh eshte anetar i lidhjes se shkrimtareve me mbi 10 botime te tijat. Intelektual dhe njeri mendjehapur.
Keta burra kaq te nderuar, jo me pak se para disa ditesh, na kishin vjedhur kutite e kafese !!!
Mendoj eshte vertete koha qe po prish moralin, po prish vlerat njerezore.
Mbinjeriu simbol me te cilin u rrita, eshte transformuar ne nje specie ne zhdukje, qe i vjen turp te shfaqet, sepse sot te kesh bese duket horizontngushtesi, po ashtu sjellje naive si ideali i rrezuar i heroit.
Te jesh mikprites perkthehet ne inferioritet.
Te jesh i urte dhe i qete perkthehet ne humbes te madh.
Te respektosh tjetrin apo mendimin ndryshe perkthehet ne dobesi.
Te jesh i sinqerte perkthehet padituri...
Te jesh korrekt perkthehet vetmi...

Ku ti gjejme vlerat, ku shkuan vlerat ? Ku shkuan burrat me mustaqe, ku shkoi fjala qe nuk thyhet, ku shkoi burreria, serioziteti, pergjegjesia ???
Ku shkoi MBINJERIU ?

Astrit respekte ! Duket vertete sikur ndjenjat e tua perdorin kalem.

Ne keto kohe, kur eshte lartesuar mekati dhe jane shkelur vlerat, ndjehemi sinqerisht te dhunuar edhe psikologjikisht. Në gjithe keto vite, me nje liri darviniane, patem mundesine per te treguar fytyren e vertete te njeriut. Dhe koha, ngadale ngadale, po i nxjerr bezhdilet, ne ane te detit te kesaj dhimbjeje te madhe si jashteqitje.
Lum kush mbeti, jashte ketij pislleku! Dhe jane shume te tille, te mrekullueshem, por qe per momentin fjala, ne buzet e tyre nuk merr vlere.

Perzemersisht te pershendes!

[bombona]

''apokalips''po nje fjal e goditur per kete periull te njerzimit.apokalips nje fjal qe vjen me dy presa,ku eshte e keqja dhe e mira ku eshte meditimi dhe veprimi,erresira dhe drita.jeta eshte ne degratim dhe per kete jemi te vetedishem.per kete eshte deshmuar qe me kohe qe ne librat e shenjte etj... ato qe ne shohim jan thjesht prova te asaj qe eshte thene dhe deshmi e asaj qe do ndodh.
astrit ishte nje pershkrim shum i bukur urime,nuk ka dyshim qe jeni nje njohes i mir i letersis dhe gjuhes shqipe

[laguna blu]

Ne syte tane, duket shpirti i pervuajtur!

Duke te falenderuar per vemendjen qe tregoni, dua t'u them se duke provuar nje varferi ekstreme dhe nje pasurim te mjaftueshem material, kam vene re, se ajo qe nevojitet ne raste te tilla eshte harmonia e binomit trup shpirt. Tek te gjithe, besoj se duhet nje kujdes me i madh qe trupi dhe shpirti te ecin sup me sup.
Perzemersisht!

I dashur Astrit
"corpo, anima e spirito" mbase padrejtësisht është hequr nga trinomi për shkak të sinonimeve "anima" e "spirito" por që nuk janë e njëjta gjë.
Nëse për trupin pajtohemi që është ana jonë materiale, "anima" është psika, është "Uni" i njeriut apo trupi dinamik apo ai yjor që na braktisë në momentin e vdekjes. Ndërkaq spirito është vetë jeta. Kjo përputhet edhe me shpjegimet e alkimistëve që thonë se në themelet e egistencës sonë janë tri elemente: kripa, squfuri dhe zhiva.
Po e parafrazoj nga kujtesa ime një libër të kësaj natyre për të thënë se binomi është trinom.
Rrofsh me ato që na ke sjellë deri tani në Forum.
Me respekt, i Juaji
Laguna blu

[Astrit Kosturi]

Ajo qe po ndodh, eshte...apokalipsi shpirteror!
(Per miqte e mi!)
Më llogarisni tek të çmendurit në dashçi, por ai mbrriti. Mos jemi mësuar të presim gurë nga qielli, apo vullkane? Tërmete, përmbytje, uri e etje? Apo epidemi e luftra me kalorës e skafandra? Nëse kemi kuptuar botën e shpirtit, apokalipsi ka ndodhur. Kjo botë është përmbysur, shpirti ka rënë kokëposhtë. Dhe kur të kemi kuptuar këtë, kemi prekur edhe epideminë, edhe luftën me arsenalin e armëve të koduara me emrin “PAQE”. Dhe kështu me radhë, kemi ndjerë etjen dhe urinë, paqen si luftë, të gjitha pjella të apokalipsit.
Në horizontin e mëngjesit, agu me vegimet e tij përshfaqi shekullin e veshur me rroba të reja. Shekullin e pispillosur e të krekosur, duke zgjatur buzëqeshje bonaçoje, si ato gjuhët e flakëta të zjarrit. Dhe… megjithatë, mjafton të mprehësh pak intuitën e do ndjesh, tek kërcasin trarët e krimbur dhe, do të shohësh tek mënjanohen kolonat e tij të molepsura, të sajuara nga vetë njerëzimi. Dhe përsëri, mendja e këtij njeriu të sotëm, e ka të pamundur t’i rrok sinjalet, që vijnë nga humbëtirat kozmike, si sinjale të një rreziku të largët…
Sa e sa shekuj-bandillë të tillë, kanë kaluar e janë hequr zvarrë në këta qiej, ku ndjehen vetëm sinjale të një syri gjigand blu, për të mbërritur këtu, në këtë çast!... Në çastin e kësaj gërvime, që bën pena ime në letrën e bardhë, dhe… unë si një zog i shushatur…
Tashmë jemi takuar, për të bërë një copë udhë së bashku, në këto shtigje të misterit…! Me rrugë dhe ura të prishura, të shqepura e të rrezikshme. Të përpiqemi t’i ndreqim për të kaluar, apo na duhet të kalojmë matanë pa humbur kohë, siç na jehojnë në veshët tanë, shpirtërat e të parëve…?!
Të dy…! Unë dhe ti shekulli im, të munduar nga rruga e gjatë! Arrite ti, kaq i dërrmuar e kaq i zgërrlaqur, apo unë mbërrita te ti, në vargun e cikleve biologjike. Supozojmë, se kjo ka pak rëndësi…
Vërtet, si kalimtarë të rastit, si krijesa të verbëra të instiktit, por me një mision të caktuar në këtë planet…
A keni vënë re, që dikush rrëzohet në shkallën e fundit të pallatit dhe pa shkelur ende tokën, bie përmbys e vdes tëk-fët, pa asnjë mundësi kohe për ndihmë!?
… Dhe në raste të tjera bie nga grataçela, madje edhe nga avioni dhe mbijeton.
E pra, ky është misioni…!
Si për çudi, njerëzia e këtij planeti e di mirë dhe e ndjen cakun e fundit që kërkon të prekë lëvizja marramendëse… Një lëvizje e lodhur, e thinjur dhe e pafuqi, që i ngjan ventilatorit, të cilit i është shkëputur burimi i energjisë kohë më parë dhe… që tani ai xhiron ashtu kot, si për inerci. Dhe koha vetë, ndihet ashtu si të ishte në caqet e fundit … Dhe përsëri planeti vazhdon ritualin e vet… Dielli si çapkën i dashuruar, tokës tonë i ka vënë kurorë e unazë… Me tokën tone, Ai, marrëzisht është dashuruar! E kemi parë tek e afron, tek e nduk e përsëri e largon si të lozin gëzueshëm të dy së toku. Dhe toka lozonjare hera-herës humbet në kofshët e zjarrta të tij, nduket e bëhet një dorë, përkëdhelet, fërkohet e zjarrmohet derisa harliset në epshet pjellore të gjithçkaje. Pastaj përsëri largohet e kundron me dashuri, me buzëqeshje gjethesh në fluturim, dhe pasi e ka krehur mirë e mirë pyllin i le drurët, të qethur si ushtarët. Pastaj, si pa e kuptuar hedh krahëve mantelin e bardhë siç bën bukuroshja e sapo dalë nga dushi. Gjithçka mbulohet me dëborë dhe prap, dielli nxjerr kokën, si të çelë një lule e madhe, mbi këtë bardhësi mistike.
… Besoj, se edhe syrit tuaj nuk i ka shpëtuar anomalia me stinët. Një farë përzierje, që më shumë se sa e tillë, të duket si një kafshim që i bëjnë njëra-tjetrës… Është ngadalësia… si një udhë e gjatë drejt prehjes, apo ndonjë zhvendosje boshti, e universit, i parë si një i tërë? Me siguri, diçka po ndodh me të tërën, përderisa pjesët nuk gjejnë më rehat… Apo janë elementët e saj, të rrebeluar, duke dalë kështu nga rregulli universal…?! Diçka nuk po shkon mirë as në qiell, as në tokë, bile as në Had, prej nga vijnë zërat misteriozë e të frikshëm të vdekjes. Manushaqja përsëri pret atje, e strukur në ferrat… që të këputet nga doçkat e fëmijëve, por ajo s’ka më erën që kundërmonte dikur. Thyerja e degës së cëndelit… nuk përhap më aromë kënaqësie.
Të mos na mbetet qejfi, por pleqtë e sotëm nuk e kanë më hijeshinë e atyre, të qëmotit. Burrat janë bërë gra dhe gratë prej kauçuku ngjajnë. Burrat, kërkojnë tango e bikini firmato, sepse duan të konkurojnë gratë…!?
Oh, sa më mundon e më mbush me mall… kur kujtoj pleqtë e konakut. Dhe ne, njomëzakët e atëhershëm, dëgjonim e mbanim vesh. Edhe pse prej vitesh janë tretur, më shfaqet fytyra ëngjëllore e tyre dhe mesazhet që na lanë. Çfarë thanë ata dhe nuk na doli? Ku vanë ato mesazhe njerëzore, të sakrificës së tyre dhe përvojës së mundimshme? Për të gjitha këto që na lanë, shitën gjithçka kishin, shitën edhe pasurinë… Pra, u sakrifikuan breza të tërë…! Ndërsa neve, na ka mbetur të rrojmë, duke shitur burrërinë e tyre.
Ku vanë vallë, ata pleq hyjnorë, engjëllorë e ajo mençuri?...
Vajtën atje… ku ishin më përpara se sa të lindnin e të shfaqeshin në këtë botë.?! Kështu, që drejt rrugës për te e natyrshmja, te gjendja para lindjes, drejt këtij fataliteti jemi të gjithë. Në këtë mënyrë bëhemi koshientë, që jeta është një gjendje mendore. Nga përdorimi deri në shtrydhje i mendjes, parandjenjës dhe intuitës, tentojmë të arrijmë tek një dimesion i ri. Arrijmë të cekim dimensionin e ekzistencës pa kufi...

[projekti21_dk]

I nderuar Astro,
Besoj të kesh shkruar për apokalipsin autokton. Nëse është e vërtetë kjo që po thua, dhe nuk dyshoj, unë këtë apokalips e kam hetuar prej vitesh ndaj jam shprehur haptazi: Na duhet një emancipim gjithëpopullor që të kemi një apokalips më të zbutur.
Nuk po zgjatem më shumë se kjo temë vërtet më lodh shumë, për të mos thënë më dërmon fare.
Kështu shprehet shiprti i të një dërmuari që ka përjetuar 1000 mynxyra.