Të konvertuar a ka ndonjë në forum?

[macia_blu]

(O JU QE KENI BESUAR, kini frike All-ahun me nje frike te denje, dhe mos vdisni pos duke qene musliman)
Kush ma shpjegon argumenton kete idiotesi???????????????
...Dmth kjo gjeja ketu lart qe eshte quajtur , ali imram, dikur nuk ka qene musliman, sepse thote (ju qe keni besuar) pra dikur besonte, ndersa tani thote qe nuk beson me , por thote (kini frike alahun me nje frike te denje)
Me terbon , kjo fjali qe u drejton besimtareve islami....
(JU QE KENI BESUAR, (mos besoni me, por KINI FRIKE ALLAHUN)
Kjo eshte skandalozeeeeeeeeeeeeeeee!
Dhe me e tmerrshmia keto kane shpikur nje lloji( frike te denje)
Se ku eshte ndryshimi midis nje frike te denje e nje frike te padenje , nuk i jap dum......
o tmerr i zi ju jeni njerez te terrorizuar dhe terrorizues. Sinqerisht ndjej keqardhje per ju.
(keqardhje te denje..lol)

[honzik]

o mace po deshe hap na nje teme tjter se na merzitet me muhabete feje.i bone te gjithe arabe.shko ne kishe ose xhami dhe meru me fe.

[macia_blu]

(shikoje tjetrin, se cfare dhune ka ne moton e ti)
Behu si pema e mire qe kur e godasin me gure....etj
Po qe se nuk shkruani fjalen goditje, vrasje, hakmarrje , shpeblim, frike, etj etj, nuk ju besohet ju muslimaneve qe ekzistoni. Ju te hiqni trurin duke paditur veten lakuriq .
Lere me pastaj ai idioti qe ka sjelle shtate metra dialog nga chati. Bo c'argunmente me te marre ne qafe nga intiligjenca , miresia dhe dashuria qe sillni ju.
(si mundet qe nje musliman , te behet ekomnomist? Ju keni alahun (e mencur qe ju ben te mencur pa nevojen e shkolles, e per me teper te beheni ekonomiste e te kembeni dashurine per allahun me dashurine per profesionin , ne kete rast per parate??? C'i doni parate ju? Ju perqet ua jep allahu nuk i bleni.Ju nuk keni nevoje per pasuri(si vendet perendimore, se sipas jush nga shkollimi, nga zhvillimi vjen mohimi i allahut dhe lind e keqja...?
.................................................. .................................................. .....
Kur lexoj postime e shenime nga muslimanet, me duket se me hyj dreqi ne hise e me prishet dita. Ka me shume se dhjete vjet qe lexoj per islamin, alahun , kuranin, dhe si shpejgohet qe nje moment te vetem te mos me jete prishur paqja ne shpirt?Si shpjegohet qe mbjell kaq ligesi ky besim ????
.................................................. .................................................. .....

[macia_blu]

ke shume te drejte mik. Sidomos ne thenien(feja e shqiptarit eshte shqiptaria) asnje feje me shume se kesaj nuk i perulem.
Te siguroj per kete.

[deep_blue]

Djema dhe goca jam i zhgenjyer me ju , kaq te pavetedijshem jeni ju.
Kaq arrogant dhe kaq jotolerant.
Shqiptaret kane aq shume tolerance sa per t'i eksportuar edhe Amerikes ...
Njeriu kur nuk shprehet nuk dihet ne eshte injorant apo jo.

[INDRITI]

Postuar më parë nga doktori4u
A e di more Indrit se cfare eshte nje perrale dhe ne qofte se krishterimi na qeka perrallore na thuaj ndonje fe qe nuk eshte perrallore ?


A nuk i di ti o njeri se Gomari e di vete rrugen e tij dhe nuk ka nevoje te ta kthejne .



Une do te isha kureshtar te te lexoja ca konvertime por vetem ne gjuhen shqipe

Deshmues godet mire more apo eshte nje tjeter argument pa fakte ???

O doktor, po kush ta shkeli bishtin qe hidhesh perpjete more xhan?
Nuk kam ndermend te merem shume me ty se dihet Shqiponja nuk gjuan miza.

[altin55]

Postuar më parë nga macia_blu
(O JU QE KENI BESUAR, kini frike All-ahun me nje frike te denje, dhe mos vdisni pos duke qene musliman)
Kush ma shpjegon argumenton kete idiotesi???????????????
...

o mace e blujt lexova dy shkrimet e tua dhe nuk tu pergjigja duke menduar fjalet "doli pija dhe erdhi mendja" por ti vazhdoke avazin

nuk e di sa njohuri ke ti mbi fene Islame por ne qofte se nuk ke se sygjeroj te stjudosh dy tre gjera kryesore te Isalmit

Per sa i perket terorit nuk ka lidhje me Islamin

Pra ne Islam duhet tju kundeviesh vetem kur te sulmojn(d.m.th) kur te pushtojne vendin duhet te luftosh

Per sa i perket ajetit Kur'anor qe kame sjell un tregon qe duhet te adhurojme Zotin krijusin tone dhe te universit

Psh:ne fene Islame ne i duam te gjithe profetat si Ibrahimim Musain Isaun (jezusin) dhe Muhammedin s.a.s pra te gjithe keta kane qene te derguarit e Zotit dhe un si musliman po te mohoj nje profet p sh jezusin vendim e kame tek jobesimtaret (ne zjarr)d.thm.nuk njof profetin e ZOTIT NJE dhe si i tille meritoj benim nga ZOTI

Vime tek ju !!ju nuk pranoni profetin e fundit te ZOTIT NJE Muhammedin a.s dhe VULA E GJITHE PROTVE prandaj quheni jobesimtar qafira dhe si te tille meritoni xhehenemin

All-llahu ne Kur'an na ka caktuar ligje kush te doje i zbaton kush te doje nuk i zbaton dhe na bene thirje qe duhet te adhurojme ZOTIN NJE pa partner

Ty ste pelqejne keto ligje mos i zbato por nga krahu tjeter nuk ke se nxjer vrer se eshte besimi i 1 miljard e 200 miljon njerzve ne bote

Ne diskutime te tilla All-llahu na i ka bere te qarte

Thuaj:"Oju jobesimtare!
Un nuk adhuroj ate qe ju adhuroni!
As ju nuk jeni adhurues te Atij qe un e adhuroj!
Dhe une kurr nuk do te jem adhurues i asaj qe ju adhuroni!
Por edhe ju nuk do te jeni adhurues i Atij qe une adhuroj!
Ju keni fene tuaj (qe i permbaheni)une kame fene time (qe i permbahem) {Suretu El Kafirun 1-6}

[INDRITI]

Atehere ata qe duan le te shohin!


SI E PRANOI ISLAMIN NJË GRUA AMERIKANE


“Si është e mundur që ju, një grua e edukuar amerikane, ta pranoni Islamin - një religjion që e shtyp gruan?”, ishte pyetja më e shpeshtë që i parashtrohej asaj pas konvertimit në Fenë Islame.

Karla, një bjondinë me sy të kaltër, ish-krishtere, tregon se si pakënaqësia e saj teologjike me doktrinën e Jezu Krishtit si Zot dhe gjurmimi i saj që bëri për të drejtat e gruas në Islam e inspiruan atë që të bëhet muslimane.


Procesi i konvertimit tim në Islam ishte mjaft i gjatë (pothuajse 20 vjet!). Ai filloi kur unë isha në moshën 12 vjeçare. Kam mësuar në shkollën private që vlerësohej si shumë, shumë konservative… Ishim të detyruar të veshim uniformë… më shumë interesoheshin për dukjen tonë, se sa për notat (shkollore) etj. Sidoqoftë, i mësonim të gjitha religjionet më të mëdha në botë. Kishim disa libra të vogla: një për Krishterizmin, një për Hebraizmin, një për Islamin, një për Hinduizmin dhe një për Budizmin. Më kujtohet që isha shumë e fascinuar nga Islami dhe mendoja se muslimanët nuk ishin hipokritë sikur disa të krishterë që unë i njihja. E di se dy çështje më interesonin shumë. Njëra ishte fokusimi në Një Zot të Vetëm. Çdoherë kam pasur pyetje lidhur me doktrinën krishtere të konsiderimit të Jezu Krishtit si Zot - dhe si ata shkojnë kundër urdhërit të parë. Çështja e dytë që më interesonte ishte namazi. Jo vetëm lutja pesë herë në ditë, por si pjesa më e madhe e atyre që luten përqëndrohen në adhurimin e Zotit. Në krishterizëm lutjet tona synojnë të jenë “lutje të zbrazëta”. “ O Zot, më jep këtë… O Zot, më jep atë”.

Shkova në kolexh në Uashington DC, ku kishte popullatë muslimane në numër të konsiderueshëm. Interesimi im për Islamin ishte definitivisht akoma këtu - edhepse në një farë mënyre isha shumë e turpshme. Fillova të bëj “udhëtimin tim nëpër xhami” duke filluar së shkuari në Qendrën Islamike në kohën e lutjeve, por ja që isha shumë e turpshme që të hyj brenda. Njëherë u lajmërova përmes telefonit për të pyetur se vallë a kanë ndonjë klasë për njerëzit që janë të interesuar për Islamin, por asnjëherë nuk m’u paraqitën që të më tregojnë. Andaj vetë bleva një kopje të Kur’anit dhe fillova ta lexoj atë. Ishte mrekulli. Disi përnjëherë më hyri në zemër, e dini? Ajo që vërtetë më mahniti mua rreth Islamit që nga fillimi, ishin të drejtat që i ishin dhënë gruas në këtë Fé. E di që shumë njerëz do të qeshin në këtë që e them unë, por si një njeri që e ka lexuar Biblën - unë pashë të drejta që i ishin dhënë gruas në Islam të cilat asnjëherë nuk i janë dhënë gruas në Bibël. Vajzës i ishte dhënë e drejta që të refuzojë partnerin në martesë, ndërsa në kulturën perëndimore krishtere në atë kohë (në shekullin e shtatë) vajza ka qenë e trajtuar si pronë e babait - dhe është dashur të martohet ashtu siç e sheh ai të arsyeshme. Në Islam gruas i është garantuar një pjesë e trashëgimisë nga babai dhe nga pasuaria e burrit, ndërsa në krishterizëm ajo pasuri ka shkuar vetëm te djali më i madh. Gratë kishin të drejtën e pronës dhe të lidhin kontratë biznesi, të drejtë të cilën gratë në Shtetet e Bashkuara e kanë fituar vonë kah mesi i shekullit nëntëmbëdhjetë. Pejgamberi i Zotit, Muhammedi [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem], ka predikuar kundër vrasjes së bijave – një praktikë e përgjithshme e asaj kohe, dhe që akoma është problem në Indi dhe Kinë. Sigurisht, sot ekziston teknikë më e përsosur e vrasjes së fëmijëve femra - aborti i kryer pas eho inçizimit që tregon gjininë e fëmijës. Edhe burrat edhe gratë ishin të këshilluar që të përfitojnë diturinë “nga djepi deri në varr”.

Gjatë vitit të fundit, e gjeta një program të thirrjes islame në televizion, i ashtuquajtur “Islami”. Aty tregohej një grua me karakteristika perëndimore duke intervistuar njerëzit në tema të ndryshme lidhur me Islamin. Besoja që ky emision ishte lëshuar nga Shërbimi Informativ Islam, por nuk isha e sigurt për këtë. U bëra plotësisht e varur nga ky emision… nëse në atë kohë kisha për të dalur jashtë, e lëshoja videon që ta inçizojë atë. Nuk më kujtohet se në cilin kanal ishte… vetëm e di se tregohej në ditën e premte, dhe që secili emision fillonte me fjalinë “Në emrin e All-llahut, Mëshiruesit, Mëshirëbërësit”. Kur erdhi emisioni mbi shehadetin (dëshminë e ekzistimit të vetëm një Zoti), e kuptova në vete se unë besoja… ashtu që unë e thashë dëshminë e shehadetit bashkë me televizionin tim. Vallë a u bëra unë atëherë muslimane në diturinë e Zotit? Nuk e di. Për fat të keq, unë nuk njihja asnjë musliman për të biseduar rreth Islamit. Gjithashtu isha shumë e brengosur se ç’farë do të mendojnë rreth kësaj familja dhe shoqëria ime. Gjatë kohës së diplomimit tim (mendoj që ishte viti 1990 apo 1991), Ambasada Saudite sponzoroi një ekspozitë të artit islam në qytet. Më kujtohet kur pyeta njërin nga organizatorët e kësaj ekspozite se vallë a ka ndonjë informatë plotësuese mbi Islamin, kurse djaloshi më tha shkurt: “Jo”. Isha e shtangur. Nuk dija ku të drejtohem që të kuptoj më shumë për Islamin. Me kë të bisedoj në lidhje me pyetjet që i kisha. Isha shumë e turpshme për të shkuar në xhami. Madje as nuk e dija se vallë a mund të hy brenda, si grua. Nuk e dija nëse duhet të jem e veshur si duhet… apo se do të jem i vetmi person që nuk flet gjuhën arabe aty. Unë vazhdova ta lexoj Kur’anin dhe t’i parashtroj pyetje Zotit. Duke shpresuar që Zoti do t’u përgjigjet lutjeve të mia.

Etja ime për Zotin nuk u shua… kështu që vendosa të shkoj në religjionin më konvencional, dhe u bëra krishtere diku në moshën 20 vjeçare. Por problemi ishte që unë gjithmonë kisha pyetje/dyshime sa i përket krishterizmit - kryesisht mbi konceptin e Trinisë së shenjtë/Madhështia e Jezu Krishtit. Jezu Krishti si Zot nuk kishte kuptim për mua, dhe se kjo ishte në kundërshtim me Urdhërin e Parë dhe atë që Jezu Krishti vet e kishte praktikuar. Ai gjithmonë është fokusuar në Zotin, Babain. Kur është pyetur, ai ka thënë që Urdhëri më i madh është që të duhet Zoti me gjithë zemër, shpirt dhe mendje. Zoti - njëjës. Kjo ishte gjëja që unë gjithmonë kam dashur ta bëj, dhe shpresoja se do të përmirësohem së fundi. Pyeta disa priftërinj të ndryshëm lidhur me dyshimet e mia, kurse përgjigjja që do ta merrja ishte: “Ti thjeshtë duhet të kesh besim”. Më kujtohet kur në një klasë studimi të Biblës një djalosh filloi të flet gënjeshtra të mëdha në lidhje me muslimanët. Unë u ngrita në këmbë dhe thashë: “Kjo nuk është e vërtetë”, dhe fillova t’u tregoj njerëzve që ishin aty në Shkollën e së Dielës se në çka besojnë muslimanët në të vërtetë. E shihni… që atëherë… unë nuk kam mundur ta mohoj shehadetin. Unë akoma besoja që ekziston vetëm një Zot dhe se Muhammedi është i Dërguar i Zotit.

Përderisa isha në shkollë në Tenesi, kontaktova me Shoqatën e Studentëve Muslimanë në qytezën studentore. U takova me dy motra muslimane në një lokal të qyetit për të pirë çaj. Fatkeqësisht, ato nuk kuptuan si duhet se unë kisha dëshirë ta pranoj Islamin - dhe i tërë takimi ishte pa lidhje. Vendosa që ta konsideroj vetveten vetëm si monoteiste. Vazhdova të lexoj libra mbi religjionet më të mëdha Monoteiste në botë - Hebraizmin, Islamin dhe Krishterizmin. Dhe bëhesha gjithnjë e më e pa rehatshme me krishterizmin. Kur shkoja në kishë dhe e shikoja Krishtin në mur, kjo më bënte edhe më konfuze se sa që isha. Ai dukej si idhull të cilin njerëzit e adhuronin. Më shumë më pëlqente të mësoj më tepër mbi hebraizmin, dhe e shihja se ishte më afër Islamit.

Pastaj u punësova në një kompani. Rastësisht u takova me një djalë me të cilin më vonë do të më lidhte puna më tepër. Ai punoi shumë projekte për mua dhe ne u bëmë shokë. Sapo e kishte lënë kolexhin dhe ishte rebeluar. Fillova ta pyes si mundet të konsumojë alkool nëse është musliman (dhe iu kërcënova që do t’i tregoj nënës së tij)… E pastaj e pyeta përse nuk shkon në xhami në lutjen (faljen) e xhumasë, etj. Gjatë vitit e kuptova që, përderisa i flisja atij, unë në të vërtetë i flisja vetvetes (edhe pse unë nuk konsumoja alkool - e as që kam konsumuar ndonjëherë).

Ashtu që, gjatë shkurtit të kaluar shkova te kabineti i Muslimanëve të Rinj pranë Qendrës Islamike lokale në mbrëmje të një të mërkure. Aty nuk kishte askush. Njëri nga djemtë aty më tha që ta pres kohën e namazit të jacisë… Imami i xhamisë sigurisht do të vie… Por ndjehesha disi e parehatshme. Dhe u largova. Pas katër javëve, u mundova përsëri. Aty ishte duke u zhvilluar një orë. Atë natë, 10-11 vjet pasi që e kisha thënë për herë të parë shehadetin në banesën time në shtetin Uashington para televizionit, e thashë shehadetin para Imamit, para një motre muslimane dhe një grupi njerëzish të cilët ishin të interesuar për Islamin. Që prej atëherë, unë kam mësuar të falem (diçka jam munduar të mësoj përmes internetit dhe videos për shumë vite me radhë!)… dhe fillova ta mësoj gjuhën arabe. Nëse don All-llahu, një ditë do të jem në gjendje ta lexoj dhe ta kuptoj Kur’anin në arabisht. Unë jam plotësisht e mahnitur se që tani mund t’i lexoj disa pjesë të vogla të Kur’anit, edhe pse fjalori im nuk më lejon që të kuptoj shumë… akoma.

E hënë, 8 tetor 2001. Ishte kjo një ditë madhështore për mua në jetën time si muslimane. E vesha hixhabin (veshje e gruas muslimane) për herë të parë në punë, si pjesë e fushatës Shamia për Solidaritet. U bëra e famshme në punë - njerëzit shpesh vinin deri te dera e zyrës sime. I pata ngjitur në derën e zyres time artikujt që flisnin mbi fushatën “Shamia për Solidaritet”. Dhe kur njerëzit më pyetnin: “A je një nga ato?” apo “A jeni edhe ju muslimane?” unë përgjigjesha: “Po”. Dhe tani të gjithë në punë e dinë se unë e kam përqafuar Islamin. Mendoj se njerëzit mund të kenë supozuar se një grua bjondine me sy të kaltër nuk mund të jetë muslimane. Pyetja më e shpeshtë që më parashtrohet është: “Si është e mundur që ti, një grua e edukuar amerikane, ta pranosh Islamin - një religjion që shtyp gruan?” Ata shpejtë tentojnë të vlerësojnë të drejtat e gruas në Afganistan me të drejtat e gruas muslimane në çdo vend tjetër. Ajo që unë u them atyre është se, Kur’ani i jep gruas më shumë të drejta se sa Bibla. Kjo ishte njëra nga gjërat e para që më solli tek Islami. Fatkeqësisht, Islami një kohë të gjatë nuk është udhëheqës në të drejtat e gruas. Unë pata rastin të zgjedhi - ta refuzoj atë që e besoj (do të thotë, se ka vetëm një Zot dhe se Muhammedi është i Dërguari i Tij)… apo ta pranoj atë që besoj, por të punoj në ndryshimin e problemeve që ekzistojnë brenda në komunitetin musliman. Unë e zgjodha këtë të fundit.


Motra juaj në Islam, Karla

[INDRITI]

NJOHJA DHE ZGJIDHJA
Aminah Assilimi


Unë isha duke kompletuar fakultetin e rekreacionit kur takova muslimanin e parë. Ishte viti i parë që ne mundeshim të para-regjistrohemi përmes kompjuterit. U para-regjistrova dhe shkova në Oklahoma për t’u kujdesur për një biznes familjar. Biznesi zgjati më shumë se sa mendoja, ashtuqë u ktheva në shkollë dy javë pasi që kishte filluar semestri.

Nuk isha e brengosur për arritjen e mësimit të humbur. Ulesha në pjesën e përparme të klasës, në fushën time. Edhe pse isha student, kisha fituar mjaft çmime në gara me njerëz profesional.

Tani ju duhet të kuptoni se përderisa isha duke ndjekur kolegjin dhe dallohesha si student i mirë, kisha biznesim tim dhe kisha shumë shokë të ngushtë, unë isha tepër e turpshme. Isha shumë e ngadalshme në njoftimin e njerëzve dhe rrallë i flisja ndokujt, veçse kur isha e detyruar për një gjë të tillë ose kur tanimë i njihja ata. Orët që i ndjekja kishin të bëjnë me administrim dhe planifikim qyteti, plus programe për fëmijë. Fëmijët ishin njerëzit e vetëm me të cilët ndihesha e rehatshme.

Por, t’i kthehemi tregimit. Kompjuteri kishte përgatitur një befasi të madhe për mua. Unë isha e regjistruar në klasën e Teatrit... klasë ku duhet të aktroj në skenë, para njerëzve. Isha e tmerruar! Prej turpit unë nuk mundesha të parashtroj pyetje në klasë, e si tani do të dal në skenë para njerëzve? Bashkëshorti im ishte person i qetë dhe i arsyeshëm. Ai më sugjeroi që të flas me profesorin, t’ia sqaroj problemin dhe të vendosi të ngjyrosi skenën ose të qepi kostumet. Profesori pranoi që të gjejë ndonjë mënyrë për të më ndihmuar. Kështu, të martën e ardhshme shkova në klasë.

Kur hyra në klasë, unë u ballafaqova me befasinë e dytë. Klasa ishte përplot me ‘arabë’ dhe ‘kalorës të deveve’. Unë asnjëherë nuk kisha parë asnjë prej tyre, përveçse kisha dëgjuar për ta.

Nuk kishte asnjë gjasë që unë të ulem në një dhomë përplot me paganë të fëlliqur! Për më tepër, mund të marrësh ndonjë sëmundje të tmerrshme prej këtyre njerëzve. Çdo kush e dinte se ata janë të papastër, dhe se nuk mund t’ju besohet. E përplasa derën dhe u ktheva në shtëpi. (Tani, këtu është një çështje e vogël që ju duhet ta dini. Isha e veshur me pantollone të ngushta prej lëkure, kapistër (bluzë grash që në anën e prapme duken krahët dhe trupi) dhe kisha një gotë me verë në duart e mia... Por ata ishin të këqinj sipas mendimit tim).

Kur i tregova bashkëshortit tim për arabët në klasë dhe se nuk do të kthehesha më assesi aty, ai u përgjigj në mënyrën e tij të zakonshme, të qetë. Ai më përkujtoi se unë çdo herë kisha pohuar se Zoti ka arsye për çdo send dhe se ndoshta unë duhet të kaloj një kohë duke menduar rreth kësaj para se të vendosi. Ai poashtu më përkujtoi se unë kisha sponzor që paguante harxhimet e mia shkollore dhe se nëse dua të vazhdoj këtë bursë, duhet ta ruaj mesataren. Një notë e dobët do të shkatërronte të gjitha gjasat e mia.

Dy ditë e ardhshme u luta për udhëzim. Të enjten u ktheva në klasë e bindur se Zoti më ka dërguar atje që t’i shpëtoj këta paganë të gjorë e injorantë nga zjarri i ferrit.

Vazhdova që t’ju sqaroj atyre se si do të digjen në zjarrin e ferrit përgjithmonë nëse nuk e pranojnë Jezu Krishtin si shpëtues personal. Ata ishin shumë të sjellshëm, por nuk u kthyen (në fenë krishtere). Pastaj iu sqarova se sa Jezu Krishti i do ata dhe se ai vdiq në kryq për t’i shpëtuar nga mëkatet. E tëra që ata duhet të bënin ishte që ta pranojnë atë në zemrat e tyre. Ata ishin shumë të sjellshëm, por ende nuk u kthyen në fenë krishtere. Atëherë vendosa që ta lexoj librin e tyre, në mënyrë që t’ju tregoj se Islami ishte religjion jo i vërtetë dhe se Muhammedi ishte Zot jo i vërtetë.

Një nga studentët më dha një kopje të Kur’anit dhe një libër tjetër për Islamin. Unë vazhdova me hulumtimin tim. Isha e sigurtë se do të gjej shumë shpejt faktet që më duheshin. E lexova Kur’anin dhe librin tjetër. Pastaj lexova edhe 15 libra tjerë dhe Sahihul Muslimin, dhe përsëri iu ktheva Kur’anit. Isha e vendosur që t’i kthej ata në fenë krishtere. Studimi im vazhdoi edhe një vit e gjysmë.

Gjatë asaj kohe fillova të kem disa probleme me bashkëshortin tim. Isha e ndryshuar vetëm në disa imtësira, por mjaft që ta shqetësoj atë. E kishim zakon të shkojmë në bar çdo të premte dhe të shtunë, ose nëpër mbrëmje gazmore, kurse unë tanimë nuk doja të shkoj. Isha më e qetë dhe më e largët. Ai ishte i sigurtë se unë kisha lidhje dashurie me ndonjë tjetër, ashtuqë më përzuri jashtë. U vendosa në një apartament me fëmijët e mi dhe vazhdova me përpjekjet e mia të vendosura që t’i kthej muslimanët në fenë krishtere.

Një ditë dikush trokiti ne derë. E hapa derën dhe pashë një njeri me xhybe të gjatë e të bardhë dhe me turban kuq e bardhë në kokë. Ai ishte i shoqëruar me tre njerëz në pixhame. (Ishte hera e parë të shoh veshjen e tyre kombëtare). Isha pak e ofenduar nga këta njerëz me veshje nate në derën time. Ç’farë tip i gruas menduan se jam? A nuk kishin krenari ose dinjitet? Imagjinoni befasinë time kur njëri prej tyre më tha se kishte dëgjuar se kinse unë dëshiroj të bëhem muslimane. Shpejt i informova se nuk dua të bëhem muslimane. Unë isha krishtere. Sidoqoftë, kisha disa pyetje. Nëse ai kishte kohë...

Emri i tij ishte Abdul-Aziz Al-Sheik, dhe gjeti kohë. Ai ishte shumë i durueshëm dhe diskutoi për çdo pyetje me mua. Asnjëherë nuk më bëri që të ndihem si budalla ose të më thotë se pyetja është qesharake. Më pyeti se a besoj se ekziston vetëm një Zot, e unë thashë po. Pastaj më pyeti se a besoj se Muhammedi është i Dërguari i Tij. Prap thash po. Pastaj ai më tha se unë tanimë jam muslimane!

Unë e binda se jam krishtere, unë vetëm doja që ta kuptoj fenë islame. (Në brendi timen mendoja: nuk mund të bëhem muslimane! Unë jam amerikane dhe racë e bardhë! Çfarë do të thoshte bashkëshorti im? Nëse jam muslimane, duhet që ta prish martesën me bashkëshortin tim. Familja ime do të vdes!)

Vazhduam të bisedojmë. Më vonë ai më sqaroi se arritja deri te dituria dhe kuptimi i natyrës shpirtërore është sikurse hipja në shkallë. Nëse hipë në shkallë dhe përpiqesh që t’i kërcesh disa sosh, ka mundësi që të rrëzohesh. Shehadeti ishte vetëm hapi i parë në shkallët. Ne ende duhej të flasim për gjërat tjera.

Atë pasdite, me 21 maj 1977, në kohën e ikindisë, unë e thashë Shehadetin. Sidoqoftë, këtu kishte akoma disa gjëra që nuk mund t’i pranoja dhe ishte natyra ime që të jem plotësisht e sinqertë, ashtuqë shtova edhe një mohim. Thashë: “Dëshmoj se nuk ka zot tjetër pos All-llahut dhe Muhammedi është i dërguari i Tij. Por, asnjëherë nuk do t’i mbuloj flokët dhe nëse burri im martohet me ndonjë grua tjetër, unë do ta tredhi (kastroj)”.

Dëgjova disa zëra nga njerëzit tjerë që ishin me të në dhomë, por Abdul-Azizi i heshti. Më vonë kuptova se ai u kishte thënë vëllezërve që asnjëherë mos të diskutojnë këto dy çështje me mua. Ai ishte i sigurtë se unë do të vij deri te kuptimi i vërtetë.

Shehadeti ishte vërtetë hapi i parë në shkallët e diturisë shpirtërore dhe afërsisë te Zoti. Por ishte kjo hipje e ngadalshme. Abdul-Azizi vazhdoi edhe më tej që të më vizitojë dhe t’u përgjigjet pyetjeve të mia. All-llahu e shpërbleftë për durimin dhe tolerancën. Anjëherë nuk më qortoi ose nuk më tha se ndonjë pyetje imja ishte pa vend ose e pa logjikshme. Çdo pyetje timen e trajtoi me dinjitet dhe më tha se pyetja e vetme budallaqe ishte pyetja që asnjëherë nuk ishte parashtruar. Hmmm... gjyshja ime e kishte zakon të thotë këtë.

Ai sqaroi se All-llahu na ka thënë që të kërkojmë dituri dhe se pyetjet ishin një nga rrugët për të përfituar atë. Kur ai shpjegonte diçka, ishte sikur të shohësh një trendafil duke u hapur - fletë pas flete, përderisa të arrijë bukurinë e tij të plotë. Kur i thoja se nuk pajtohem me diçka dhe shkakun e kësaj, ai çdo herë thoshte se jam korrekte për atë çështje. Pastaj më tregonte se si të shikoj më thellë dhe prej pikëpamjeve tjera të arrij kuptimin e plotë. Elhamdulilah!

Gjatë këtyre viteve kisha shumë mësues. Secili prej tyre ishte i posaçëm. Të gjithë ata i falënderoj për diturinë që më dhanë. Secili mësues më ndihmoi në rritjen e besimit tim dhe për shtimin e dashurisë ndaj Islamit. Ashtu si rritej dituria ime, ndryshimet në mua u bënë më shumë të dukshme. Brenda një viti unë isha duke mbajtur hixhab. Nuk kam idenë fare se kur fillova. Erdhi natyrishëm, me shtimin e diturisë dhe kuptimit. Me kohë u bëra ithtare e poligamisë. E dija se nëse Zoti e ka lejuar atë, me siguri se aty ka diçka të mirë:

“Madhëroje larg të metave Zotin tënd, më të lartësuarin! I Cili krijoi dhe përsosi. Dhe i Cili përcaktoi e orientoi. Dhe i Cili mundësoi mbirjen e kullosës. E pastaj atë e bëri mbeturinë të zezë. Ne do ta lexojmë ty e nuk do të harrosh (Kur’anin). Përveç asaj që All-llahu dëshiron. Ai e di të haptën e të fshehtën. Dhe Ne do të drejtojmë ty në më të lehtën.” (A’la: 1-8)

Kur fillova të mësoj fenë islame, nuk shpresoja që të gjej aty çfarëdoqoftë që kisha nevojë apo që doja për jetën time personale. Nuk e dija se feja islame do ta ndryshojë jetën time. Asnjë njeri nuk do të mund të më bindte se së fundi do të jem në paqe dhe e mbushur me dashuri dhe gëzim për shkak të fesë islame.

Ky libër fliste për VETËM NJË ZOT, KRIJUESIN E UNIVERZIT. Ai përshkruante mënyrën e bukur në të cilën Ai e kishte organizuar botën. Ky Kur’an i mrekullueshëm i përmbante të gjitha përgjigjet. All-llahu është i Përzemërt! All-llahu është Burim i Paqes! All-llahu është Mbrojtës! All-llahu është Falës! All-llahu është Furnizues! All-llahu është Ruajtës! All-llahu është Bujar! All-llahu është Përgjegjës! All-llahu është Mëshirues! All-llahu është Zgjërues!

“A nuk ta hapëm Ne gjoksin tënd? Dhe Ne hoqëm prej teje barrën tënde e cila shtypte shpinën tënde. Dhe Ne ta ngritëm lart famën tënde? E, pa dyshim se pas vështirësisë është lehtësimi. Vërtet, pas vështirësisë vjen lehtësimi.” (Al Inshirah: 1-6)

Kur’ani drejton të gjitha çështjet e jetës dhe tregon rrugën e qartë për sukses. Është sikur hartë për falje, udhëzim për jetë.


Si e ndryshoi Islami jetën time

“Sa shumë e duam dritën... Nëse dikur kemi jetuar në errësirë”.


Kur në fillim e përqafova Islamin, vërtetë nuk kam menduar se jeta ime do të ndryshojë aq shumë. Feja Islame jo vetëm që ndikoi në jetën time, por e ndryshoi atë plotësisht.

Jeta familjare: Bashkëshorti im dhe unë e donim shumë njëri-tjetrin. Ajo dashuri reciproke akoma ekziston. Kur fillova të mësoj fenë islame, filluam të kemi disa vështirësi. Ai e vërejti se jam duke u ndryshuar dhe nuk e kuptonte se ç’farë po ndodh. Poashtu, as unë nuk e kuptoja. Ai mendonte se gjëja e vetme që mund të më bëjë të ndryshoj ishte ndonjë burrë tjetër. Nuk kishte mënyrë që ta bindi atë se as vetë nuk e dija se ç’ishte ajo që më ndryshonte.

Pasiqë vërtetova se isha muslimane, kjo fare nuk ndihmoi në çështjet. Në fund të fundit... arsyeja e vetme që një grua të ndryshojë diçka fundamentale si religjioni i saj është ndonjë tjetër burrë. Ai nuk mund të gjente të dhëna për atë burrë tjetër... Por, sipas tij, ai duhet të ekzistonte. Përfundimi ynë ishte shkurorëzimi shumë i neveritshëm. Gjyqi vendosi se feja joortodokse do të mund të ishte e dëmshme për zhvillimin e fëmijëve të mi, ashtuqë ata i larguan prej mbikqyrjes time.

Gjatë shkurorëzimit, ishte kjo një kohë kur unë duheshte të bëj zgjidhje. Mund ta braktisja Islamin dhe të jetoj me fëmijët e mi, ose t’i braktis fëmijët e mi dhe të jetoj me fenë time, Islamin. Isha në një gjendje shoku. Për mua kjo nuk ishte zgjidhje e mundshme. Nëse e braktis Islamin... me këtë do t’i mësoja fëmijët e mi si të bëhen mashtrues. Në asnjë mënyrë nuk mundesha ta mohoj atë që ishte në zemrën time. Nuk mundesha ta mohoj All-llahun, jo vetëm atëherë, por asnjëherë. Fala namazin si asnjëherë më parë. Pasi kaluan tridhjetë minuta, e dija se nuk ka vend më të sigurt për fëmijët e mi sesa në mbrojtjen e All-llahut. Nëse e mohoj Atë, nuk do të kishte asnjë mënyrë në të ardhmen që t’iu shpjegoj fëmijëve të mi mrekullitë e Islamit. I thashë gjyqit se do t’i lë fëmijët e mi në mbrojtjen e All-llahut. Ky nuk ishte refuzim i fëmijëve të mi!

E braktisa gjyqin duke e ditur se jeta pa fëmijët e mi do të jetë shumë e vështirë. Zemra ime qante, edhe pse e dija, në brendinë time, se kam bërë gjënë e drejtë. Gjeta lehtësim në Ajetul-Kursij:

“All-llahu është një, nuk ka zot tjetër përveç Atij. Ai është mbikqyrës i përhershëm dhe i përjetshëm. Atë nuk e kap as kotja as gjumë, gjithçka ka në qiej dhe në tokë është vetëm e Tij. Kush mund të ndërmjetësojë tek Ai, pos me lejen e Tij; e di të tashmen që është pranë tyre dhe të ardhmen; nga ajo që Ai di, tjerët dinë vetëm aq sa Ai ka dëshiruar, Kursija e Tij (dija-sundimi) përfshijnë qiejt dhe tokën. Kujdesi i Tij ndaj të dyjave, nuk i vjen rëndë, Ai është më i larti, më i madhi.” (El Bekare: 255)

Ky ajet më shtyri që të shikoj në të gjitha cilësitë e All-llahut dhe të zbuloj bukurinë e secilës prej tyre.

Braktisja e fëmijëve dhe shkurorëzimi nuk ishin problemet e vetme me të cilat ballafaqohesha. Edhe anëtarët tjerë të familjes sime, gjithashtu, nuk e pranonin zgjidhjen time. Shumica e tyre nuk donin të kenë asgjë me mua. Nëna ime besonte se kjo ishte vetëm një fazë e jetës sime dhe se do të kalojë shpejt. Motra ime, ‘ekspert i shëndetit psikik’, ishte e sigurtë se unë e kisha humbur mendjen dhe se duhet të shkoja në spital. Babai im besonte se duhet të mbytem para se të futem më thellë në ferr. E gjeta veten pa bashkëshort dhe pa familje. Çka mund të pasojë?

Shokët: Shumica e shokëve të mi u larguan gjatë vitit parë. Nuk isha më argëtuese. Nuk doja të shkoj nëpër mbrëmje gazmore apo nëpër bare. Nuk isha e interesuar që të gjej dashnor. Sipas tyre, e vetmja gjë që bëja ishte të lexuarit e atij libri ‘budalla’ (Kur’anin) dhe biseda rreth Islamit. Sa njeri i mërzitshëm. Fatkeqësisht, unë akoma nuk kisha dituri të mjaftueshme që t’u ndihmoj atyre të kuptojnë se pse Islami është aq i bukur.

Puna: Puna ime ishte gjëja tjetër që kisha për të humbur. Megjithëse kisha fituar gati se çdo çmim në lëminë time dhe njihesha si njeri i vendosur dhe fitues i të hollave, dita kur e vura hixhabin ishte fundi i punës sime. Tani isha pa familje, pa shokë dhe pa punë.


Në gjithë këtë, drita e parë ishte gjyshja ime. Ajo e pëlqeu zgjidhjen time dhe më përkrahu në të. Ç’farë befasie! Gjithmonë e dija se ajo kishte shumë urtësi, por kjo! Vdiq shumë shpejt pas kësaj. Kur ndalem dhe mendoj rreth kësaj, pothuajse bëhem xheloze. Ditën kur ajo e deklaroi Shehadetin, të gjitha mëkatet e saj u fshinë, ndërsa punët e mira ishin të ruajtura. Ajo ndërroi jetë aq shpejt pasi pranoi fenë islame, ashtuqë e dija se ‘LIBRI’ i saj ishte përplot me punë të mira. Kjo më bëri të jem shumë e gëzuar!

Përderisa dituria ime rritej dhe isha më e aftë dhe më e përgatitur që t’u përgjigjem pyetjeve, shumë gjëra ndryshuan. Por, ndryshimet ishin ato që më bënë mua si person që pati ndikim të madh. Disa vite pasi vendimi im u bë publik, nëna ime mu lajmërua dhe më tha se nuk e kishte ditur se çka është ky ‘send Islam’, por shpresonte se unë do të qëndroj si muslimane. Ajo e pëlqente atë që Islami kishte bërë për mua. Disa vite më vonë ajo mu lajmërua prap dhe më pyeti se çka duhet të bëjë personi që të bëhet musliman. I thashë se gjëja e vetme që personi duhet të bëjë është që ta kuptojë se ka vetëm një Zot dhe se Muhammedi është i Dërguar i Tij. Përgjigjja e saj ishte: “Çdo budalla e di këtë. Por çka tjetër duhet bërë?” Ia thashë të njëjtën gjë, kurse ajo tha: “Pra... mirë. Por tani le t’i tregojmë babait tënd”.

Ajo nuk e dinte se ai kishte kaluar përmes bisedës së njëjtë disa javë më parë. Babai im i vërtetë (ai i cili mendonte se unë duhet të mbytem) e kishte bërë këtë gati dy muaj më parë. Pastaj, motra ime, personi i shëndetit psikik, ajo më tha se unë isha personi më i ‘lirë’ që ajo njihte. Ky ishte komplimenti më i madh që kisha pranuar prej saj.

Në vend që t’ju tregoj se në ç’farë mënyrë secili person e pranoi Islamin, le të them vetëm se shumë anëtarë të familjes sime vazhduan ta gjejnë Islamin për çdo vjet. Isha posaqërisht e gëzuar kur një shok i nderuar, vëllau Qaiser Imam, më tregoi se ish-bashkëshorti im kishte deklaruar Shehadetin. Kur vëlla Qaiseri e kishte pyetur atë pse, ai kishte thënë se më kishte vëzhguar mua për 16 vjet dhe kishte shprehur dëshirë që vajza e tij të ketë atë që unë kisha. Ai erdhi dhe më kërkoi falje për gjithë atë që kishte bërë. Unë ia pata falur shumë kohë më parë.

Tani, djali im më i madh, Whittney, më ka thirrur dhe më ka njoftuar se edhe ai dëshiron të bëhet musliman. Ai planifikon ta deklaron Shehadetin në Kongresin e ISNA-së pas disa jave. Tani për tani ai është duke mësuar sa më shumë që të mundet. All-llahu është Mëshiruesi më i madh.

Gjatë viteve unë jam bërë e njohur për bisedat e mia rreth Islamit dhe shumë dëgjues kanë vendosur që të bëhen muslimanë. Qetësia ime e brendshme ka vazhduar të shtohet me diturinë dhe besimin tim në Urtësinë e All-llahut. E di se All-llahu gjithmonë do të jetë me mua dhe asnjëherë nuk do të më refuzojë. Për çdo hap që bëj drejt Tij, Ai bën 10 hapa drejt meje. Sa dituri e mrekullueshme.

Vërtetë All-llahu më ka sprovuar, siç është e premtuar, dhe më ka shpërblyer aq shumë sa që asnjëherë nuk kam shpresuar. Para disa viteve mjekët më thanë se kam kancer që është i pashërueshëm. Ata më sqaruan se nuk ka ilaç, se kanceri ishte përhapur shumë dhe vazhduan të më ndihmojnë që të bëhem gati për vdekjen time, duke më sqaruar se si sëmundja do të zhvillohet. Kisha ndoshta edhe një vit që të jetoj. U merakosa për fëmijët e mi, veçanërisht për më të voglin. Kush do të kujdeset për të? Por nuk isha e dëshpëruar. Të gjithë do të vdesim. Isha e sigurt se dhimbjet që do të kem përmbajnë në vete bekime.

Më kujtohet një shok i mirë, Kareem Al-Misawi, i cili vdiq nga kanceri kur ishte ende në vitet e njëzeta. Pak para se të vdesë, ai më tha se All-llahu është me të vërtetë i Mëshirshëm. Ky njeri kishte dhimbje tepër të mëdha dhe ndriçonte me dashurinë ndaj All-llahut. Ai tha: “All-llahu dëshiron që unë të shkoj në ahiret me libër të pastër”. Vdekja e tij më bëri që të mendoj rreth diçkasë. Ai më mësoi për dashurinë dhe mëshirën e All-llahut. Kjo ishte diçka për të cilën askush tjetër nuk kishte diskutuar ndonjëherë. Dashuria e All-llahut!

Nuk më mori shumë kohë që të jem e vetëdijshme për Bekimin e All-llahut. Shokët dhe shoqet që më donin dolën në pah nga askund. Edhe më e rëndësishme, mësova se sa ishte e rëndësishme për mua që ta përhap të Vërtetën e Islamit. Nuk kisha dert nëse njerëzit, muslimanë apo jomuslimanë, ishin dakord me mua apo më pëlqenin. Miratimi i vetëm që doja ishte prej All-llahut. Dashuria e vetme që doja ishte prej All-llahut. Tashmë gjeta shumë e shumë njerëz të cilët më duan për hirë të Zotit. U gëzova kur mu kujtua se kisha lexuar se nëse All-llahu të do, Ai do t’i shtyjë të tjerët që të duan. Unë nuk jam e denjë për gjithë këtë dashuri. Kjo do të thotë se kjo duhet të jetë ndonjë dhuratë tjetër prej All-llahut. All-llahu është më i Madhi!

Në asnjë mënyrë nuk mund ta përshkruaj tërësisht se si ndryshoi jeta ime. Elhamdulilah! Jam shumë e lumtur që jam muslimane. Islami është jeta ime. Islami është rrahja e zemrës sime. Islami është gjaku që qarkullon nëpër venët e mia. Islami është fuqia ime. Islami është jeta ime e mrekullueshme dhe e bukur. Pa Islamin unë jam asgjë dhe nuk do të mund të jetoj pa te.

[INDRITI]

Rrefim: Rruga ime drejt Islamit

Jam lindur në një familje ortodokse. Jam edukuar në frymën ateiste, sepse ashtu kërkonte babai im i cili ishte komunist, por edhe koha në të cilën jetonim atëhetë. Nëna frikohej të më dërgojë në kishë dhe të më kryqëzojë,me qëllim që mos të shkaktojë ndonjë pasojë për punën e babait. E di se gjyshja nga babai, fshehurazi prej tij, me dëshirë më dërgonte në kishë dhe m’i ka sqaruar gjërat e para mbi Zotin, aq sa vetë ajo dinte, ashtu me pak dije.

Më kujtohet se për herë të parë kam pyetur për qëllimin e jetës sime, për çka jam lindur pikërisht unë dhe çfarë do të jetë jeta ime, atëherë kur i kisha vetëm pesë vjet` e gjysmë. Qëndroja përpara pasqyrës dhe pyesja veten su ku është shpirti im, a mund të shihet ai me sy dhe ç’do të bëhet më të kur do të vdes…A do të shkojë në në Parajsë, apo në Ferr?Gjithmonë më kanë interesuargjërat abstrake, bota e padukshme dhe pyetjet në temën “fuqia më e math”.

Në moshën tetëvjeçare përjetova vdekje klinike pas operacionit të zorrës qorre, sepse ishte e punktuar mbi njëqind orë dhe gati sa kishte ardhur deri te sepsa. Faleminderi i takon All-llahut të dashur i Cili më ndihmoi ta përballoj atë krizë. Më kujtohet rruga nëpër tunel dhe tërë jeta ime e vogel e cila në ato momente kaloi para syve të mi, sikurse fytyra e udhëtarit në kupenë e trenit i cili kalon mu para jush… Më kujtohet, sikurse nëpër ndonjë mjegull të çuditahme, se, derisa isha në gjendje të pavetëdijshme, kisha parë engjujt përreth krevatit tim, një fushë të madhe dhe të ndriçuar përplot me luule të llojllojshme…

Dëgjova zëra të qet dhe të rehatshëm të cilët flisnin diçka pakuptueshme, më thirrnin me emër dhe ndjehesha sikur të jem në Parajsë. Përreth meje gjithka kishte dritë, dritë e madhe, e bukur, e kënaqësisë, e qetë. E di se pas zgjimit nga koma i kam pyetur mjekët me mantilët të bardhë se a jam unë në Parajsë, për këta ata qeshën dhe më thanë se nuk jam në Parajsë, por se gjendem në spital. Isha shumë i pikëlluar për këtë, nuk doja të jem aty…doja të kthehesha mbrapa, në atë fush të ndriçuar përplot lule të llojllojshme në të cilën lozin engjujt dhe thirrin emrin tim. Vizionin tim ua rrëfeva vetëm nënës time dhe më të afermëve. Mëndoj se askush nuk e kuptoj seriozisht, bile jo ashtu sikur e kisha kuptuar unë.

Bibla ime parë dhe pyetjet e mia të mëdha

Ashtu si ritesha, shtohej edhe interesimi im për mësimin fetar. Kërkoja të vërtetën në atë që njerëzit përreth më afronin, në krishtërizim. Meqë babai im hetoi se gjithnjë e mëshumë po interesohem për mësimin fetar, për ditëlindjën e pesëmbëdhjetë më bleu bliblën e parë. Unë atëherë shkoja shpesh në mësimin fetar dhe në kishë ku degjoja këndimin e korit kishtar. Bisedoja me njerëzit që ishin në fe dhge të cilët studionin teologjinë. Megjithatë, nuk kamgjetur përgjigjje të kënaqshme për të gjitha pyetjet e mia. Gjithmonë më habisnin teoritë mbi Një Zot i cili, në të vërtetë, ishte i trefishtë, dhe mbi ata se Ai ishte trupëzuar në trupin e Jezu Krishtit. Asesi nuk mundesha të kuptojë se përse serbët ortoksë kremtojnë festat, u lutën ikonave, ndezin qirinjtë dhe lënë të holla te ikonat… Kjo ishte në kundershtim me të gjitha parimet e fesë dhe së paku me dy prej dhjetë urdhërave të Zotit… Urdhëri i parë i Zotit është kështu: Unë jam Zoti ytë, mos merr për zota të tjerë përveç meje… I dyti: Mos i bëj vetes idhull, e as kurrfarë figure; mos ju përul, e as mos ju shërbe… Po pse pra atëherë, e pyeta veten, njerëzit kanë ikona në mur?... Këto a nuk janë idhuj? Si atëherë mund të sqarohetnocioni i Atit, Birit dhe Shpirtit të Shenjtë në Një Zot… Asgjë nuk e kisha të qartë. Më dukej se më tepër kam ditur për Zotin derisa nuk më çmendën plotësisht me këto teori… Nuk desha që t’u besoj. Nuk desha t’u robërohem idevetë rrëjshme dhe besimit të rrejshëm. Dëshiroja esencën, kurse atë nuk e gejta në krishtërizëm. Vendosa që më mos të shkoj në kishë dhe mos të puth ikionat. Nëse Zoti është Një, kam konsideruar se nuk mund të jetë Tre… njëshi është një, asnjëherë tre. Kisha bindjen time mbi Zotin dhe kjo sa për fillim më mjaftonte.

Takimi i parë me “civilizimin më të lartë”

Kur bëra tetëmbëdhjet vjet duhet të nisesha për në Amerikë në rrugë drejt shkencës. Shkova në bazë të këmbimit shkencor, në këmbimin e shkollave të mesme për një vit. Duhej të jetoja në familje amerikane. Nuk desha të shkojë në vendin e largët pa mbrojtjen e Zotit… Mendoja se rruga për tekn Zoti është vetëm përmes kryqëzimit. Nuk kam ditur për zgjidhje tjetër… Më kryqëzuan dy ditë para nisjes në Amerikë. Kjo ishte në verën e vitit 1992. Në Bosnje lufta shkonte flakë…

Në Amerikë jam shoqëruar me njerëz nga tërë bota. Më e afërt më ishte një vajzë nga Pakistani, muslimane… më kujtohet se kurr nuk më ka shkuar nëpër mend se si ajo, në emër të Zotit, mund të durojë tërë ditën pa ushqim në kohën e agjërimit të Ramazanit. Nuk e kam ditur… Nuk kam pasur se prej ku të kuptojë. Islami atëherë më tingëllonte si kërcënim, si diçka e tmerrshme, diçka që është plotësishtë dekadente dhe ekstreme. Lus All-llahun e dashur që të më falë për paditurinë dhe paragjykimet. Dëgjoja lajmet nga vendi të cilat ishin tmerruese… Serbët dhunonin, vrisnin, plaçkitnin nëpër Bosnje… Më dhimbsej ajo që njerëzit vriteshin mundimshëm dhe pa arsye… Pyetja vetën, përse… Zoti është Një për të gjithë ne… Më vinte turp të them se jam serbe. U ktheva në vendin tim më 1995, pas tre viteve të kaluara në Amerikë… Nuk mund të them se ishte shkelqyeshëm, sepse Amerika ofronte shumë, e unë atëherë nuk kam tëntuar për kënaqësitë e kësaj bote. Dëshiroja që ta qetësoj shpirtin tim, kurse këtë nuk e arrita atje ku standardi material kishte arritur kulmin e vet, kurse ai shpirtëror kishte rënë në zero. Atje shumica ishte e kthyer nga vlerat materiale, kurse rrëfimet e mia për pastërtinë e shpirtit, për dashurinë e të gjitha qënjeve dhe për Një Zot duhet të ketë tingëlluar çuditshëm. Fatkeqësisht, edhe unë arrita që në një kohë të bie në humnerë dhe fillova të marrë drogë dhe të shoqërohëm me narkomanë, gjë që emori haraçin e vet. Edhe pas kthimit tim në Serbi vazhdova të konsumoj marihuanë dhe të shoqërohem me persona negativ. Me gjithatë, në atë kohë disi filloi zgjimi im… Dalngadalë por e sigurtë, ndrëpreva takimet me njerëzit, të cilët shisnin dhe vetë konsumonin drogë. Ndërrova numrin tim të telefonit. Nuk delja në vendet e njëjta. U qetësova. Por, edhe më tej isha larg pendimit, atij të sinqërtë dhe të thellë. Edhe më tej ndjehesha e humbur dhe e zbrazët… por…

Zoti im është i mëshirshëm

Para dy viteve u njoha me dikë i cili ndoshta rrënjësishtë ndyshoi botëkuptimet e mia mbi Islamin. Ishte ky shoku i një të njohuri tim, postdiplomisti i Fakultetit Elektronik në Beograd. Edhe unë isha në studime, në Fakultetin Filozofik. Ai dukshëm kontribuoji që unë t’i përballoj të gjitha paragjykimet që kisha ndaj Islamit. Më pëlqente se ishte i matur, i butë, i sinqertë, asgjë që i përngjante vizionit të muslimanit që deria atëherë e kisha. Me flakë në sy fliste mbi Zotin dhe ishte i lumtur sikur fëmija i vogël derisa më sqaronte përse diçka është kështu, e diçka është ashtu në Islam. Më njohu me shumë miq të tij. Njëri prej tyre në një rastë më solli përkthimin e Kur’anit për ta lexuar. Me orë të tëra i kaloja para këtij libri të çmuar, shpesh duke qarë për shkakë të vërtetës e cila ishte në të, e lumtur që e kisha gjetur… E lexova prap për herë të dytë, prap, duke u dridhur para fuqisë së fjalëve që dilnin prej tij… Gjatë një rasti një prej miqëve të mij, musliman, deshti që unë t’i sqaroj përse ne ortodoksët mëndojmë se Zoti është njëri prej treve. Unë mbeta si e shtangur. Thashë se unë nuk besoj në atë dhe se besoj se Zoti është një, dhe se rrëfimet për trinitet janë të pabaza… Ai vetëm buzëqeshi… tani e dij se çdo të thoshte buzëqeshja e tij. Megjithatë, atëherë, para një viti e gjysmë nuk munda as ta supozoj se ç’do të ndodhë. Ai e dinte se unë jam afër së vërtetës, por lejoi që vetë ta zbuloja atë. Megjithatë, deri tek ajo unë nuk do të vija poqëse Zoti im nuk do të kishte lëshuar mëshirën e Vet mbi mua.

Në atë kohë intenzivishtë fillova të lexoj libra mbi Islamin… Gëlltitja literaturën…

Masgjepsesha nga tërë ajo njohuri mbi Islamin. E lajmërova motrën time se në zemër jam muslimane… se besoj All-llahun, Një dhe të Vetëm… se besoj se Muhamedi (a.s.) është i dërguari i Zotit. Agjërova dy javë të Ramazanit, edhe pse nuk isha ende “zyrtarisht” muslimane… Më pëlqeu. Nuk mund të përshkruaj tërë atë ndjenjë që kisha derisa agjëroja, gzimin tim të iftarit. Por, në tërë atë që kam bërë kamunguar diçka mjaft e rëndësishme dhe esenciale… mungonte namazi.

Më leni të falem

Por, e tërë ajo kthesë në mëndimet dhe veprat e mia nuk u pëlqeu shumë atyre të cilët më nihnin si ortodokse. Kërkova përkrahje te miqt e mi musliman të cilët i nihja. Megjithatë, ata frikësoheshin se vallëmos e bëjë atë për shkaqe të gabuara, dyshonin se nijeti im nuk ishte i sinqertë… Unë e dija se besoj në Kur’an dhe se ai i vetmi është i besueshëm. E dija se zemra ime ka gjetur rrugën drejtë se cilës ka synuar që nga fillimi i krijimit të vet. E dija se Islami është rruga e vërtetë… insistoja që sa më parë të shqiptoj shehadetin, kurse ata shtynin atë vendin tim. Përfunidimisht, në janar të ëktij viti kalova nëpër periullë të zymtë depresioni… Kisha nevojë të perulëm Zotit tim dhe tek Ai të gjejë mbështetje… Deshta të falem e nuk dija se si.

Me netë të tëra qëja dhe shikoja në qiell… lexoja Kur’anin. Pendohesha për shkak të atyre mekateve të cilat i kisha bërë në të kaluarën dhe për shkak të pakujdesisë time ndaj Zotit tim. Përfundimisht, për ta përshpejtuar atë, i luta miqt e mi, çiftin bashkëshortor, që të jenë dëshmitarë të mij… Që mos të më ngadalsojnë përsëri në vëndimin tim, u thashë se do të bëjnë mekat nëse unë vdes gjatë natës, nëse vdes si krishtete dhe varrosem si e krishtere. Ata ngadalësonin shehadetin tim duke dëshiruar që me këtë të më japin më shumë kohë ta njohë sa më mirë Islamin… Ato fjalë të mia ishin vëndimtare. Kuptuan seriozitetin e asaj që u flisja dhe se më të vërtetë, askush prej nesh as hnuk mund të supozojë se edhe sa pak apo sa shumë kohë ika mbetur të jetojë. Shkova tek ata, e ata më lutën që të vë shaminë mbi kokë. U ulën dhe më shikonin… Dridhesha dhe me zë thuajse në vaj thashë: Esh’hedu En La ilahe il-lAll-llah Ve Esh’hedu Enne Muhammeden Abduhu Ve Resuluhu…

Qënijen time e mbushi nje gëzim i çuditshëm… gjithçka që unë isha deri atëher, ishte e vjeter dalëngadalë vdiste dhe la vendin për nje ‘’unë’’ të ri dhe më të mirë, për dikë që do të jetojë dhe punojë gjithça ne jetë për shkak të kënaqësisë së All-llahut. Unë sërish u linda dhe sërish fillova të jetoj… Mëshira e Zotit u lëshua mbi mua. Ndjeva se si kam hequr një barrë të madhe nga shpirti im. Falenderimi i takon All-llahut, Zotit te botëve, i Cili më lejoj që t’i afrohem të Vërtetës, i Cili më zgjodhi të jem një nga robëreshat e Tij.

Miqtë e mi filluan të më urojnë dhe ishin vërtetë të lumtur per mua… Edhe vajza e tyre qe kishte tre vjet e gjysmë deshi që ta vëjë shaminë në mënyrë që të fotografohemi dhe ta madhërojmë atë moment… Isha shumë e lumtur kur falëm namazin e akshamit, të tre bashkërisht… Elhamdulil-lah, ishte ky namazi im i parë!!!

Më mësuan se si të fali farzet. Shum shpejt kuptova dhe mbajta mënd se si bëhet kjo. Së shpejti pas kësaj me dhuruan literaturen e dy sure, teshehhudin dhe salevatet i mësova me shpejt se dy javë. Të vërtetën e ka thënë All-llahu i Lartësuar në Kur’an: ‘’Atë që All-llahu dëshiron ta udhëzoj, ia zgjeron zemrën për (të prënuar) Islamin…’’.(El-En’am: 125)

Para disa ditëve fillova të fali edhe synetet e namazeve. Lus All-llahun e Lartësuar që të më japë fuqi të përqëndroj në atë.

Tani …

Tani jam Aishja… Dhe gjithmonëdo të jem Aishja… Në letërnjoftimin tim ende qendron Milena…por në zemrën time jeton Islami, dhe, nëse don All-llahu, do të angazhohem që çdo pjesë e qënies time dhe çdo pjesë e jetës sime të jetë thurur dhe inspiruar me Sheriat, Kur’an dhe praktikë të të Dërguarit të Zotit, Muhammedit (sal-lall-ahu alejhi ve sel-lem). Dëshira ime është që një ditë, nëse All-llahu lejon, të edukoj fëmijë të mij muslimanë, të cilët dotë jenëtë fortë në fe dhe të përqëndrueshëm në rrugën e vertetë, krenarë për atë se janë muslimanë, ashtu sikurse nëna e tyre. Dëshiroj që ata, nëse don zoti, me krenarita ta mbajnë te vertetën në zemër… Kurse e vërteta është Islami.

Pasha All-llahun nuk ekziston gëzim më i madh se gëzimi i besimtarit në namaz, besimtarit i cili përgatitet për takimin me Zotin e vet,i cili shpreson në Mëshirën e Tij dhe i cili gjithça që bën, e bën në emër të Krijuesit të vet për kënaqësinë e Tij.

All-llahu qoftë i kënëqur me të gjithë. Aminë!

Falenderimi i takon All-llahut, Zotit të botrave.

Marrë nga revista "Novi Horizonti" nr.35, korrik 2002
Përktheu: Shaqir Ismaili, Podgoricë