mua spo me interesoin tierat familje hiqPostuar më parë nga GjIlAnAsI_cSi
veq nja po e di qe keta persona qe i ke cek ti pe di mire qe jan
shum patriota sepse kur ti thua diqka keq per ta aty dihet se kush munen me kan tash edhe publikisht ke tregue se qfar familje jeni haaaaaaa
ah patrioti qe ishe breee ambasada i ka fajet krejt qe ta ka ble kompjuterin
Do t´i luftoj spiunet dhe tradhtaret e kombit deri ne vdekje.
Heshtja simbolike
Shteti i Kosovës i ka simbolet e veta me të cilat identifikohet në nivelin ndërkombëtar: flamurin me hartë në mes dhe yjet përmbi, himnin pa tekst dhe heshtjen institucionale.
Nga Artan Muhaxhiri më 13.04.2009 në ora 11:47
Rrëfimi i tmerrshëm për mundësinë që pjesëtarë të Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës të kenë kryer krime monstruoze të shitjes së organeve të të burgosurve të saj është prezent në mediat botërore, që prej botimit të librit të Carla Del Pontes “Gjuetia: Unë dhe Kriminelët e Luftës”, në prill të vitit të kaluar. Gazetat më të njohura botërore janë përqendruar në këtë pjesë të librit, kurse javën e kaluar BBC dhe BIRN i paraqitën versionet e reja, me dëshmitarë dhe informacione më të detajuara.
Prezenca mediale e akuzave dhe hulumtimi i vërtetësisë së tyre janë dy çështje të ndërlidhura. Në të parën, me anë të së cilës është dëmtuar imazhi ndërkombëtar i Kosovës, efekti sensacional dhe propagandistik është pothuajse kryesori. Në të dytën, që është domosdoshmëri për shoqërinë kosovare, ka vend vetëm për fakte të verifikuara nga institucionet përgjegjëse. Deri më tash, Kosova nuk ka qenë faktor aktiv i asnjërës prej tyre, bile as atëherë kur i është kërkuar një gjë e tillë. Kërkesa publike e Human Rights Watch për hulumtimin e akuzave, drejtuar Kryeministrave Thaçi dhe Berisha, nuk është konsideruar e denjë as për përgjigje të zakonshme kurtuazie.
Sikur institucionet kosovare të kishin reaguar menjëherë në mediat ndërkombëtare e ta relativizonin peshën e deklaratave të Del Pontes, si dhe t’i bënin ftesë Tribunalit të Hagës që, nëse e sheh të arsyeshme, edhe t’i rifillojë hetimet që u pezulluan në vitin 2002 për shkak të mungesës së fakteve, me sigurinë më të madhe sot do të kishim një diskurs më të rezervuar ndaj akuzave makabre. Aktualisht, titujt e artikujve në mediat ndërkombëtare u përngjajnë vendimeve koncize të gjykatave, pa as më të voglën hapësirë për dilemë në fajësinë kosovare.
Akuzat e Del Pontes kanë mundur të sfidohen që në fillim. Ato janë një pështjellim mjegullor i thashethemeve dhe dëshmive indirekte. Vetë Tribunali i Hagës është deklaruar se Del Ponte “asnjëherë nuk ka sjellë para gjykatësve dëshmi që do t’i mbështesnin këto akuza”. Florence Hartmann, ish-zëdhënëse e Tribunalit dhe ish-bashkëpunëtore e Del Pontes, e ka akuzuar atë për manipulimin dhe keqpërdorimin e kësaj çështjeje, për qëllime përfitimi.
Edhe dy rastet e fundit mund të kontestohen. BBC, përveç prononcimit të një dëshmitari, nuk merret me faktin se sa është e mundshme që në këto kampe kanë ekzistuar parakushte higjienike të nivelit më të lartë, që janë të domosdoshme për realizimin e operacioneve të tilla të sofistikuara dhe transportit të organeve. Ndërsa, në raportin e BIRN’it, një akuzë e fuqishme vjen nga Jose Pablo Baraybar, ish-shef i zyrës për persona të zhdukur dhe forenzikë në UNMIK, një njeri skajshmërisht i pamoralshëm dhe pa kredibilitet profesional, i cili vite më parë ka bërë shkelje flagrante etike - i ka shfrytëzuar për qëllime akademike eshtrat e viktimave të luftës në Kosovë, pa e kërkuar lejen paraprake të familjarëve. Faktet e lartpërmendura dhe shumë tjera të ngjashme nuk kanë asnjë peshë ndërkombëtare nëse botohen në Gazetën Express/Express Online. Ato duhet ta kenë vulën institucionale të Kosovës dhe t’u ofrohen shfrytëzuesve të mediave globale, si kundërpeshë për akuzat kriminale.
Për shkak të autoritetit ndërkombëtar të Carla Del Pontes dhe natyrës sensacionaliste të akuzave, në njërën anë, si dhe mungesës së përgjigjes nga institucionet e Kosovës, në anën tjetër, këto akuza kanë hyrë njëanshëm në mekanizmin gjigant të mediave globale, i cili me një domino efekt do t’i riciklojë ato kohë pas kohe, duke i vënë në pozitë të vështirë edhe prokosovarët më të zjarrtë. Me secilën rishfaqje, akuzat do të modifikohen nga pak, por ideja kryesore do të mbetet e njëjtë, kështu që në fund do të esencializohet në konstruktin: “Edhe UÇK/Shqiptarët kanë bërë krime monstruoze”.
Prej informacioneve në masmedia, akuzat janë shndërruar në debate dhe është e logjikshme që ato tash të shqyrtohen nëpër ese akademikë, revista profesionale dhe libra që kanë të bëjnë me luftën në Kosovë/Ballkan. Është pak e besueshme që do të mbetet pa u përmendur fakti se as pas një viti, në mediat ndërkombëtare nuk ka pasur artikulim të një qëndrimi të qartë të institucioneve kosovare ndaj akuzave.
Vendimet e Kuvendit dhe Qeverisë që ta injorojnë maksimalisht këtë çështje kanë qenë krejtësisht kontraproduktive dhe janë shndërruar në kontributin kryesor për njëanshmërinë e prezantimit të kësaj çështjeje në mediat ndërkombëtare.
Qasja proaktive do të bënte që, edhe sikur të dëshmohej se ka të vërtetë në këto akuza, Qeveria dhe Kuvendi të shfaqeshin si institucione që nuk i frikësohen zbardhjes së të vërtetës, qoftë edhe atëherë kur ajo shkon në dëm të tyre. Mirëpo, po të vërtetohej nga institucionet relevante ndërkombëtare se këto akuza janë vetëm thashetheme, lufta e UÇK’së do të pastrohej përfundimisht nga çdo hije.
Me heshtjen e saj institucionale, Kosova ka humbur -- dhe ende është duke humbur -- në dy aspekte. Nëse dëshmohet se ka pasur krime të tilla, problem më i madh se ai i ndryshimeve radikale në lidershipin shtetëror, do të jetë njolla historike, e cila do të na përcjellë si fantazmë dhe do ta brejë ndërgjegjen tonë kolektive, njëkohësisht duke e zbehur edhe pozicionin e viktimës në sytë e botës. Po që se nuk gjenden fakte, atëherë do të jetë e qartë se e gjithë kjo atmosferë denigruese mund të mos kishte ndodhur fare.
Akuzimi i mediave globale për antikosovarizëm vetëm sa e tregon naivitetin e skajshëm të përfaqësuesve tanë politikë dhe idetë arkaike që i kanë për mënyrën se si funksionojnë ato. Kosova është ajo që gjendet në bankën e të akuzuarve, prandaj asaj i duhet të sjellë fakte për pafajësi. Është luks të presim që superfuqitë mediale të na lusin për ta marrë qëndrimin tonë. Kanë kaluar dhjetë vjet nga viti 1999, kur ishim beniaminët e tyre. Tash jemi ne ata që duhet të angazhohemi për prezencë në media. Në terrenin e egër propagandistik, parimi “Secili është i pafajshëm përderisa nuk dëshmohet e kundërta” është i pafuqishëm para formulës Goebbels’iane: “Një gënjeshtër e madhe që përsëritet shpesh, në fund besohet si e vërtetë”. Nëse një palë nuk është e interesuar ta japë versionin e vet të ngjarjes, atëherë rrëfimi do të publikohet pa të, rrjedhimisht, në dëm të saj. Si në rastin tonë.
***
Kuvendi dhe Qeveria e Kosovës kanë Obligim (me “O” të madhe) ndaj kosovarëve dhe partnerëve ndërkombëtarë që të krijojnë kushte adekuate për hulumtimin e kësaj çështjeje. Kjo është rruga e vetme për ballafaqimin tonë të sinqertë me të vërtetën, cilado që të jetë ajo. Indiferenca institucionale është shërbimi më i dëmshëm që mund t’i bëhet luftës së UÇK’së, të rënëve për liri dhe të ardhmes së qytetarëve kosovarë.
Heshtja është mënyrë jodinjitoze e pranimit.
Ndryshuar për herë të fundit nga Harudi : 15-04-2009 më 20:54
Pijetoret janë vendet ku çmenduria shitet me shishe! (Uendell Filips)
Lista e injorimit: Llapi
Keto jane vetem deklarata te gazetareve te cilat gjithashtu u hodhen poshte poashtu me deklarata.
Lufta e UCK-se ka qene,eshte dhe do mbese e SHEJTE deri sa te kete Shqiptare ne keto troje.
Kete nuk do te mund ta ndryshoje askushe.
Regullat e Postimit
Përgjigju Duke Cituar
Krijoni Kontakt