Postuar më parë nga
Astrit Kosturi
Për Elbasanin dhe elbasanllinjtë, kam shkruar...
Ju përshëndes!
SA KEQ QË NUK ISHTE NJERI !
Kur ende isha katër vjeç dhe jetonim në fshatin e largët malor, Lenie, nëna ime u sëmur shumë rëndë. Atë paradite luaja si zakonisht te vija e ujit e cila, ditë e natë gurgullonte me një mërmërimë të këndëshme e aq të dashur për mua. Për gjatë asaj vije, bregut rriteshin barishte të egra. Kakarisnin pulat sa herë dukej qiellit ndonjë skifter, e macja jonë shullehej në diell.
Ndërsa luaja me baltovinën në breg të kanalit, fusja duart në ujë gjoja për ti larë e pllaquritesha deri sa qullesha. Në të tilla raste nëna më qortonte, po unë si kalama, nuk ua vija veshin qortimeve të saj.
Edhe asaj paraditeje, duke parë ujët të rridhte e merrte me vete fletët e rëna të drurëve, mendoja se, sa mirë do qe sikur të isha i vockël e i lehtë sa një buburrec, të hipja mbi ndonjërën prej fletëve të rëna mbi ujë, e të veja larg, në të tjerë vende që ende nuk i kisha parë. Pikërisht në atë gjendje, duke rendur pas bredhjes së mendjes sime, vura re se në shtëpi, po hynin e delnin mjaftë njerëz, burra e gra, kushërinj, farefis e fqinjë. Nuk do më kishin bërë dhe aq përshtypje lëvizjet e tyre të shqetësuara, po mos kisha dëgjuar dikë që qante me zë lartë. Për habinë time, ajo e qarë u shoqërua me diçka tjetër që mua më lëndoj mjaft. Pash të nxirrnin prej shtëpie, të shtrirë mbi batanije e mbi drurë, nënën time.
Kjo gjë më tronditi dhe, renda drejt saj plot merak. Kur i vajta pranë, pashë se ajo qe zbehur dhe mbuluar nga djersët. Flokët e gjatë e të butë i qenë ngjitur rëzë faqeve. Rrënkonte sy mbyllur, me një rënkim që mua ma këputi shpirtin.
Po si mund ta ndihmoja? Isha aq i vockël!...
Burrat me vigun e sajuar aty për aty, u nisën nëpër shtegun e udhës së gjatë. Unë i ndiqja pas, bjer e ngriu, dhe blegërija mes të qarave si qengji kur humbet t’ëmën: “Mama! Mama!...” Kur u rrëzova për herë të fundit, dikush më mori në krahë e përpiqej të më qetësonte, duke m’i fshirë lotët e duke më thënë se mamaja ime do të kthehej shpejt. Ato fjalë më qetësuan disi, por shqetësimi im u bë akoma më i madh kur degjova dikë të thoshte për nënën time:
-Është keq korba, shumë keq. Vetëm Elbasani mund ta shpëtojë.
Ato fjalë ma dërrmuan krejt shpirtin tim njomzak. Më dukej se nëna ime nuk do kthehej më. Ndaj mes lotëve, e vetmja shpresë e imja, ishte ai, i fuqishmi, çudibërsi, shpëtimtari i nënës sime, Elbasani. E përfytyroja njeri të mirë e të ditur,zemërdhëmbshur e bujar. Të zotin, për të bërë çudira. Ndaj, sa herë mbetesha vetëm, a çasteve para gjumit kur ënjtesha duke qarë, për nënën të cilën e kërkoja me të madhe, i drejtohesha Elbasanit me lutjet e mia që më delnin nga shpirti:
- O Elbasan! Me siguri ti je mik i babit përderisa nënën e sëmurë e sollën tek ti. Shëroje të lutem, të përgjërohem! Kur të vish në shtëpinë tonë së bashku me nënën time të shëruar, ashtu si ka qënë para sëmundjes, për ty do të therim pulën më të mirë. Do pish raki atë natë me babanë. Pa do të flemë bashkë, o Elbasan, që të më mësosh të bëhem edhe unë po aq mirë dhe i zoti sa ti!
Në mëngjes, kur të të përcjellim, do të japim me vete një trastë plot me mollë e me ftonj…Të lutem, kthema sa më parë nënën time!...
Me të tilla lutje më merrte gjumi. Në mëngjes, sapo hapja sytë, pyesja nusen e dajës ku ndejta ato ditë aq të hidhura:
- Erdhi babai me nënën?
-Akoma jo.
- Edhe dy-tri ditë dhe do të vijnë.
- Po Elbasani, do vije me ata?
Daja, që bëhej gati të delte nga shtëpia, më pa disi me habi dhe tha:
- Patjetër që do të vijë edhe ai.
Nëna u kthye pas disa ditësh, vonë, në perëndim të diellit. Kur nusja e dajës ma dha lajmin, i lashë lodrat dhe i mbushur i tëri me gëzim, u turra me vrapë drejt shtëpisë. Kapërxeva pragun e derës, iu hodha me vrull në qafë nënës sime e cila më dukej shumë më mirë nga hera e fundit që e pata parë krejt të mbaruar. Ajo hapi krahët, më priti me hare, më shtrëngoi fort e nuk ngopej së, më puthuri. Qaj unë e qaj ajo. Qanim me lotë gëzimi. Pastaj u struka në prehër të babait, që gjithë i qeshte fytyra dhe e pyeta atë:
- Po ai, ai nuk ka ardhur, o ba?
- Cili, o bir?
- Ai pra, ai që na e shëroi nënën, Elbasani.
Për habinë time, prindërit, pasi u panë sy më sy, shpërthyen në të qeshura. Ç’kishin ata, pse qeshnin ashtu? Unë vetëm i pyeta për atë njeriun e mirë që ma kishte shëruar nënën, të cilin doja ta takoja, ta falenderoja e njeherësh të mësoja nga ai mjaft gjëra që, kur të rritesha, t’u vija edhe unë njerëzve në ndihmë. Nëna më shtrëngoi fort, më puthi me dashurinë e saj prej nëne, dhe më tha me fytyrën që i ndrinte:
- Shpirti i mamit, Elbasani është qytet e jo njeri.
Ai nuk ka as këmbë e as duar, as sy e as gjë nga ato që kemi ne. Aty ka spitale dhe mjekë të mirë. Ata më shëruan mua…
Sqarimi i saj, më pezmatoi. Më erdhi jashtëzakonisht keq, që Elbasani nuk kishte qënë njeri, ashtu si e pata përfytyruar. Cilit do t’ia shprehja mirënjojen? Për kë, do ta thernim pulën më të mirë? Po trastën me mollë e ftonj, kujt do t’ja jepnim?
Sa keq më erdhi, sa keq, që Elbasani nuk ishte njeri!...
Përgjigju Duke Cituar
Krijoni Kontakt