Ku mbeti Kim Mehmeti???

[Faik]

Kalendari i vetëmashtrimit - Kim Mehmeti

http://www.lajmpress.com/index.php?f...aqlajm&id=5231

Kalendari thuajse dydekadësh i demokratizimit të shoqërisë shqiptare në Maqedoni, është përplot me data që shënojnë lindje-shuarjet e partive shqiptare. Nga dy, sa kishin në fillim të viteve nëntëdhjetë të shekullit të shkuar, ata tani kanë me dhjetëra, kanë aq shumë sa rrallë kush i kujton emrat a tyre, e jomë të liderëve që i themeluan dhe u harruan së bashku me to.

Dhe shqiptarëve të këtushëm u shtohet thuajse nga një parti në vit, jo pse nuk e dinë se qëndrueshmëria e koncepteve politike matet edhe me jetëgjatësinë e partive, por ngaqë ka shumë nga ata që jetojnë me bindjen se populli ua ka borxh përkrahjen partiak, edhe atë o pse kanë ngritur diku flamurin, o pse kanë gdhendur shtizat ku ai flamur është valëvitur.

Andaj, posa fillon dobësimi i njërës parti, lindin dy-tri të reja. Pra, vazhdon jetësimi i politikës “kufomngrënëse”, ardhja e liderëve të ri, që themelojnë parti mbi kufomën e partisë paraprake. Me çka, te shqiptarët e këtushëm u rrënjos iluzioni se atyre nuk u mungojnë koncepte të qarta dhe afatgjate politike, por parti të reja jetëshkurtra dhe prijës të rinj politik.

Ky proces i palogjikshëm që e shton numrin e partive të këtushme shqiptare dhe e dobëson potencën e tyre politike, si asgjë tjetër shpjegon inferioritetin e tyre përballë subjekteve politike maqedonase. Si edhe vrapimin e tyre pas koncepteve politike që ua imponon pala maqedonase, ngaqë ato vetë nuk kanë platforma të qarta dhe afatgjate për ardhmërinë e popullit që përfaqësojnë dhe shtetit ku veprojnë.

Ky proces shpjegon edhe atë se partitë e këtushme shqiptare asnjëherë nuk e kuptuan se janë në fushëbetejë politike ku duhet të mbajnë në duar nga dy shtiza përnjëherë: atë të voglën për të luftuar kundërshtarin e tyre politik shqiptar e të cilën duhet ta përdorin sa më rrallë dhe, atë të madhen për ta luftuar bllokun politik të etnitetit maqedonas. Dhe duke mos ditur ta përdorin shtizën e madhe, ato bënë atë që tanimë dihet: dëshmuan se shtizën e vogël e përdorin me shkathtësi të pashoq. Mbase pse ajo është më e padukshme, më e lehtë, pse e përdorin kundër vetvetes, pse më lehtë mund ta fshehësh nën krahët e shqiponjës dykrerëshe.

Pas zgjedhjeve presidencial dhe vendore të këtij viti, u bë edhe më qartë se kalendari i demokratizimit të shoqërisë shqiptare në Maqedoni edhe më tej do vazhdojë të pasurohet me datat e themelimit të partive të reja dhe dobësimin e atyre ekzistuese. Por jo vetëm kaq. Mbase lindje-vdekjet e partive shqiptare në Maqedoni tani i afrohen fazës së fundit kur do të realizohet qëllimi i disa qarqeve politike maqedonase që çdo kasaba shqiptare të ketë “vasalin” dhe partinë e vet politike. Me çka do shihet edhe më qartë se themelimi i partive të reja shqiptare nuk është rrjedhojë e kërkimit të koncepteve më efikase politike dhe veprimit më produktiv politik, por është e nxitur nga bindja se vrapuesi i mëparshëm pas koncepteve politike maqedonase është lodhur dhe atë duhet zëvendësuar me ndonjë të ri. Pra, edhe më tej do vazhdojë veprimi politikë sezonal i cili i thjeshtësuar do të thotë: dëshpërim i shpejt i shqiptarëve të këtushëm edhe nga ata të cilëve u ka kënduar këngë nëpër odat e burrave. Dëshpërim që është i paevitueshëm pasi partitë e reja nuk e mbështesin ardhmërinë e vet në ofertën konkrete politike, por vetëm në fotografi e re të prijësit të saj.

Dëshpërim pra që është i pashmangshëm sepse partitë e reja janë pjellë e vetëpëlqimit, e inatit dhe e xhelozisë së atyre që mendojnë se koncept dhe program politikë mund të jetë vetëm emri i kryetarit të partisë.

Pas themelimit të BDI-së, shqiptarët e këtushëm filluan të besonin se në të ardhmen do kenë dy parti të forta të ngjashme me ato që i kishin bashkëqytetarët e tyre maqedonas: partinë e majtë të Ali Ahmetit dhe një parti të etabluar djathtiste. Por shpejtë u pa se as BDI-ja udhëton majtas, e as u etablua ndonjë parti djathtiste, por të gjitha sa janë, shkojnë andej nga i ndjellë mandatari që formon qeverinë e radhës. Dhe duke ecur asaj rruge, ato mbanin llogari të jenë sa më të pëlqyera nga pushtetmbajtësit maqedonas, por jo edhe nga ata të cilëve u kishin premtuar fitore të reja politike.

Andaj edhe populli gjithnjë e më shumë bindej se partitë e tij politike dallojnë mes veti aq sa veza e pulës së bardhë nga ajo që ka bërë pula e zezë.

Pra populli kuptoi shumëçka por jo edhe atë se duke përkrahur herë njërin e herë tjetrin hero partiak, ai vetëm e dendëson mjegullën e vetëmashtrimit. Me çka edhe vazhdon të vetëgënjehet e të mos e kuptojë se të ndërrosh një politikanë të paaftë me një të ri që s’ka asnjë ofertë përpos emrit, është njësoj sikur të besosh se gota e përcakton cilësinë e ujit që rrjedh nga çezma.

Ata që mendojnë se procesi i copëzimit të faktorit politik shqiptarë në Maqedoni nuk do përfundojë me shumë “sulltan” parti vendore, më parë duhet të japin shpjegim se nga ajo nevojë e shqiptarëve të këtushëm të kenë aq shumë parti thuajse numerikisht janë poaq sa edhe kinezët. Si dhe, pse liderët e rinj politik nuk angazhohen të sforcojnë partitë ekzistuese shqiptare, por vrapojnë të themelojnë partitë e tyre të reja.

Dhe pasi t’u japin përgjigje këtyre pyetjeve, mbase do vijnë në përfundim se partitë ekzistuese janë bërë pronë e “vasalëve” demokratik që qëndrojnë në krye të tyre dhe nuk lejojnë askush t’u përzihet në pronën që kanë. Përgjigjet e pyetjeve të shtruara më lartë do japin edhe shpjegimin se prijësit e rinj partiak duan të realizojnë po atë që shtiren se duan ta luftojnë: të kenë “sulltan” partin e tyre pa mbajtur llogari se, kur shumëpartizmi bastardohet deri në ato përmasa sa çdo mëhalle të ketë partinë e vet, atëherë nuk mund të flitet për demokraci, por për “bajraktarokraci”. E për zhvillimin e “bajraktarokracisë” në shoqërinë e shqiptarëve të Maqedonisë, merita të veçanta kanë edhe partitë e mëdha në Tiranë e Prishtinë. Të cilave, sa herë që u dështonte “biznes platforma” vëllazërore me ndonjë nga partitë e këtushme, nxitonin ta dobësojnë “partnerin e padëgjueshëm” e të përkrahnin të dëgjueshmin e radhës. Me çka kontribuuan që shqiptarët e këtushëm të mos ia dalin të shohin qartë se problemi nuk qëndron gjithaq në atë sa janë të këq*j politikanët që e udhëheqin, por sa populli ata i duron dhe di t’i vlerësojë si të tillë para se ta bëjnë dëmin.

[ngutu=ngadal]

mire ethen kronologjia e formimit te partive shqiptare ne maqedoni,per mendimin e shume analisteve formimi i e zhdukja e panderprere e partive shqiptare ne maqedoni lidhet me faktin;se ne maqedoni ende nuk ka

[ngutu=ngadal]

nje shoqeri kritike te shqipetaret qe partite politike ti shikojne si oferta e jo si simpatizues ne baze te lagjes,fisit katundit etj
partite politike ne maqedoni formohen e zdhuken ne baze te asaj se sa kohe mund ta mbajn "vulen" e patriotizmit e shqiptarise ne fjale e jo ne baze te punes te tyre per permirsimin e jetes te perditshme

[klerioni]

Shkruan: Kim MEHMETI



(Ese e botuar në maj të vitit 1999, pas vrasjes së Fehmi Aganit)


Ekzistojnë kohë kur edhe njeriu i fjalës publike përnjëherë e dëshiron heshtjen. Heshtjen, nga ato më trishtueset, e cila ngërthen në vetvete sasinë e papërballueshme të dhembjes, e cila ngulfat fjalët që nuk janë thënë kur është dashur të thuhen, si dhe mendimet që tani nuk ia vlen të shpalosen, sepse mund të jehojnë si tinguj qëllimkëqij që tentojnë të realizojnë atë më degraduesen që mund ta bëjë individi: nga tragjedia biblike dhe dhembja kolosale jona t’i ndërtojë përmendore vetvetes së muruar nga zbrazëtia e fjalëve. Këto janë kohë kur ajo që ndodh dhe që është duke ndodhur ua humb kuptimin fjalëve, kur i hesht njerëzit. Jo pse nuk dinë çka të thonë, por për shkak se “biseda” mes nesh më nuk mund të bëhet si në ditët kur lejohet të mbash llogari kujt cili vend i takon në “odën e burrave”: sot fjalët boshe mund të jenë pronë vetëm e atyre që nuk e shohin se “ora e bardhë” e kalendarit tonë historik jehon dhembshëm dhe kohën e mat vetëm nëpërmjet veprave konkrete e jo nëpërmjet “boshllëkut konceptual” që shpallin ata që dinë t’i këshillojnë të gjithë të tjerët përpos vetvetes.

Pra, sot nuk ia vlen të bisedohet pse “bajraktarët tanë” politik i rruajtën mjekrat, shkuan në Tiranë, Lubjanë e gjetkë, dhe u heshtën atëherë kur jehoi trishtueshëm vaji i foshnjave kosovare. Nuk ia vlen, sepse gabimet “e dasmës” nuk korrigjohen përderisa dasmorët janë nisur për të shkuar që ta marrin “nusen” dhe as njeriu acarohet me atë që ka morg në shtëpi ditën kur varros të dashurin e vet. Sot nuk ia vlen të sqarohet pse pjesa dërmuese e politikanëve tanë politikën e kanë kuptuar vetëm si mundësi që të sjell në krye të sofrës e jo edhe në vuajtje kulminante, sepse jo që ata këtë të vërtetë nuk e dinë, por e keqpërdorin një veti aq bujare shqiptare e cila i çon që mos t’ia prishin qejfin edhe “babait budalla”. Bujari që shpreh një edukim dhe veti kulminante njerëzore, por që është e kobshme në çastet kur duhet shpëtuar “familjen”.

Nuk është e nevojshme sot dhe në këto hapësira të analizohet pse jemi të prirë që tërë guximin intelektual ta zbrazim nëpër çajtore dhe kafene, vetëm nëpër artikuj gazetareskë dhe ne fjalime politike, pse edhe varrimet mund t’i përdorim për t’u bërë “prijës dhe kryetarë”, pse ngandonjëherë lejojmë që kolonës t’i prijë edhe ai që ka vetëm një udhërrëfyes – karrierizmin dhe primitivizmin e vet, sepse ato analiza mund të bëhen atëherë kur do të ulemi në Prishtinë dhe paraprakisht do ta kemi dëshmuar pjekurinë tonë individuale dhe kolektive. Ajo pjekuri pikë së pari do të dëshmohet me çlirimin e Kosovës nga thundra serbe e pastaj edhe me atë se sa do të kemi guxim t’i shtrojmë pyetjet e vërteta të cilat nuk do të kënaqen me përgjigje të thurura nga fjalitë boshe. Pyetje shumë konkrete që do të tingëllojnë qartë, si për shembull: Ku ishe dhe çka bëre deri sa gjakonte Kosova?

Pra, është e kotë që sot të kemi lutje tjetër përpos asaj që mund të ketë kuptim: Zot, na i shpëto fëmijët, gratë dhe të paaftit, se ata që i kanë thënë vetvetes burra duhet të dinë dhe të munden ta shpëtojnë vetveten dhe vatrën e vet. Nëse nuk dinë dhe nuk munden, atëherë ata nuk e meritojnë Kosovën. Gjithë kërkesat dhe lutjet e tjera përpos kësaj mund të na e mjegullojnë rrugën, mund ta rrisin barrën a atyre që janë nën tenda, që strehohen nëpër malet e Kosovës, të etur dhe të uritur. Atyre që dënesin mbi varret e më të dashurve. Atyre të rrallëve që mbetën në Kosovë duke mos pasur me kë t’i varrosin të vrarit, të cilët i dëmtoi nga pak edhe fjala jonë e pamatur dhe boshe, edhe iluzioni i ushqyer nga joracionaliteti ynë si edhe “bajraktarizmi” i atyre që edhe kur flisnin për popullin dhe në emër të popullit, nuk ishin në gjendje të mbrojnë as familjen e vet.

Sot, pra, nuk është kohë e volitshme të bëhen analizat pse Millosheviqi për “kryetarin” tonë Rugovën siguroi aeroplan që të shpie në Romë, ndërsa për Kokën tonë politike, intelektuale dhe vulën më të ndritshme të njerëzimit shqiptar, Fehmi Aganin, siguroi vetëm plumba dhe vdekjen. Nuk duhet bërë analiza, sepse hapësira që e ndan skajshmërinë e shpëtimit të njërit me aeroplan, dhe vrasjen barbare të Fehmi Aganit, fsheh në vetvete një të vërtetë të dhembshme e cila e shpjegon barbarin, mirëpo, e shpalos edhe një pjesë të fytyrës tonë: shqiptarëve shpesh herë armiku u ka treguar se cilët i kanë vlera të vërteta! Dhe atë në mënyrën më tragjike dhe më të dhembshme: duke i lënë të pakokë, pikërisht atëherë kur më së shumti u nevojitej truri i shëndoshë dhe i kthjellët. Si ai i Fehmi Aganit, i cili bënte atë që dinë të bëjnë vetëm njerëzit e mëdhenj dhe intelektualët e mirëfilltë: të gjithëve t’ua japin më të vlefshmen që e posedojnë, dhe të mos kërkojnë asgjë për kundërvlerë. Dhe, si i tillë, ai nuk e kishte as “merovcin” e vet për t’ia mbajtur lidhjet me “kadrovikët”, as truprojat për ta ruajtur nga agresiviteti i të tjerëve: ai ecte mbi tokën Kosovë ashtu siç i kishte hije vetëm atij dhe askujt tjetër! Me çka dëshmonte se ka diadema me madhësi për çdo kokë, por të pakta janë kokat që mund të bartin diademë, dhe që janë të kurorëzuara edhe atëherë kur kanë vetëm mbulesën e natyrshme – flokët e thinjura nga njerëzorja dhe e gjithë ajo që quhet vlerë intelektuale.

Nuk duhet kurrsesi sot të lejojmë që dhembja të ngulfat dëshirën për jetë, për ardhmëri dhe ecje përpara. Sot është në sprovë boshti kurrizor shqiptar. Sprova më e fundit dhe më e rëndë që duhet dhënë një kolektivitet nacional. Pasi të japim këtë sprovë, të ulur nëpër kafenetë e Prishtinës, Gjakovës, …, nëpër bibliotekat dhe odat tona të burrave, ashtu shtruar dhe haptazi do t’i shtrojmë pyetjet më të rënda që presin përgjigje. Ndër të tjera, do të duhet të përgjigjemi se si ndodhi që të dehemi nga “gandizmi” duke harruar se nuk kemi kundërshtar anglezët, por një konstrukt mental i cili mund të bëjë aheng mbi kufomat e masakruara. Pse kampet me të dëbuarit kosovarë i vizitojnë kryetarë të ndryshëm botërorë, por jo edhe ai të cilin kosovarët e zgjodhën ta kenë pranë në të mirë dhe të keqe. Pse kryetari i Kosovës nga Roma nuk shkoi në Tiranë, ku do të qante hallin me ata që e zgjodhën, ku, në mos tjetër, do të rrëfehej se vallë gjatë qëndrimit në Prishtinë, me çka e ka shërbyer Millosheviqi – me çaj, apo me shlivovicë. Ku do t’i shihte vuajtjet e popullit të vet, të dëbuarit që do të kishin rastin t’i shtronin pyetje të rënda, por të cilave herdo-kurdo do të duhet t’u përgjigjet. Përpos nëse nuk ka vendosur që gjithmonë me popullin e vet të komunikojë nga “Roma” dhe nëpërmjet gojës së vet të dytë – Adnan Merovcit! Përpos nëse mendon se ne nuk dimë t’i përgjigjemi edhe pyetjes se si ia arritëm të durojmë pikëllimin i cili erdhi si dhembje në dhembje, kur dëgjuam se vrasësit tanë na lanë pa kokën më të ndritshme njerëzore, politike, intelektuale, … Fehmi Aganin. Pa atë të cilit dëshironim t’i ngjajmë të gjithë. Madje edhe ata që formalisht ishin kryetar të ndryshëm të tij, por që e ndjenin se as diadema në kokë e as shalli i mëndafshtë nuk mund të shkëlqejë aq sa buzëqeshja e Profesorit dhe shpirti i tij i pastër, i cili pandërprerë kumtonte të vërtetën e rëndësishme: mos i thoni gjithaq lehtë vetvetes intelektualë dhe strategë nacional, sepse që të jeni të tillë, duhet të më ngjani mua – t’i ngjani vetvetes. Si edhe atë se të jesh në krye të kolonës është nder, por ngandonjëherë, si në rastin e Kosovës, nder i rrezikshëm.

Sot koha nuk premton për t’u bërë analiza, sepse jemi në fillim të rrugës së mundimshme. Nesër, kur gjithashtu nuk do të mund t’u shmangemi ligjeve të natyrës, kur prijës dhe kryetarë do të vdesin ashtu siç i ka hije njeriut – në shtrat, dhe kur do të na dhimbsen çdonjëri në mënyrën e vet, do ta kuptojmë se vrasja e Profesorit, politikanit, intelektualit dhe Njeriut – Fehmi Aganit, ua mori të gjithë “prijësve” dhe “strategëve” të tjerë të “eshalonit” të tij të drejtën që të meritojnë obelisk më madhështor se ai që duhet ta shënojë varrin e tij. Varri i tij e meriton diademën më madhështore me të cilën do të stolisen varret e kosovarëve nesër: lulet e para të lirisë së Kosovës. Dhe do të jetë ai një vend ku vetveten do ta ndjejnë keq dhe të dëshpëruar shumë të gjallë që e dinë se Profesori e meritonte mëngjesin e parë të çlirimit të Kosovës shumë më tepër dhe shumë më bindshëm se një plejadë “bajraktarësh” të tjerë.

(Ese e ribotuar në gazetën Koha Ditore, Prishtinë me rastin e shënimit të 10 vjetorit të vrasjes së Fehmi Aganit)


http://kmehmeti.com/analiza/200.html