A bie ndesh ideja e "zotit" me lirinë?

[oiseau en vol]

Nga krahu tjetër, n.q.s. "zoti" nuk do të mashtronte dot, ai sërish nuk do të ishte i plotfuqishëm. "Koncepti" është aq absurd saqë përbën shembull të mirë për stërvitje mendore në falsitetet logjike.

E sakte siç e keni thene ju, KVS. Por vini re mire termat qe kam perdorur. Kam thene : "ai nuk ka nevoje per te mashtruar" dhe jo "ai nuk mund te mashtroje". Ka nje dallim ketu.

Nese ai do te mashtronte thjesht ngaqe ai mundet por nuk do te kishte nevoje per kete, atehere kjo hyn tek ligesia. Por kjo eshte e rrezuar pernjehere nga vete ideja jone qe kemi mbi Zotin. Mund ta shohesh kete pike pak me qarte.

[Hyllien]

Njohja e të ardhmes nga "zoti" paracakton çdo veprim që do të kryhet në të ardhmen. Kjo përveç që kufizon subjektet, kufizon dhe vetë "zotin". "Zoti" pas një ore nuk mund të bëjë dot diçka tjetër nga ajo që ai di tani se do bëjë pas një ore. Kjo kufizon "zotin" dhe hedh poshtë plotfuqishmërinë, pra lirinë në veprim, pra lirinë e vetë "zotit".

Do kete edhe argetim ne kete teme. Shume shkurt mund te them qe nuk je(mi) ne nje pozicion per te gjykuar per kete. Pak me gjate mund te them: “nje ore”, “me pas” “me pare” etj. kane kuptim per ty e per mua por kur perdoren per njerezit dhe jo per Zotin. Jo vetem qe jemi te kufizuar nga koha, por si duket qarte ne ato qe ke shkruar nuk mund te konceptojme se ç’do te thote te jesh jashte konceptit kohe.

Nga këndvështrimi i subjektit: Megjithëse subjekti (njeriu) nuk e njeh të ardhmen, e ardhmja e tij është e paracaktuar që para se ai të lindë. Ajo është e paracaktuar që prej gjithmonë, që para krijimit të vetë Tokës, sepse "zoti" di gjithçka prej gjithmonë. Çfarëdo qoftë vendimi i subjektit kundrejt çfarëdo zgjedhjeje, ai do të zgjedhë gjithmonë atë që "zoti" di që do të ndodhë. Çdo veprim i subjektit është i paracaktuar. Prej këtu e poshtë shkrimi yt thjesht përsëritet në të njëjtën pikë që nuk qëndron.

Pergjigja e te gjitha atyre citimeve nga une qe ke bere me pas, kapen tek paracaktimi, dhe mund te permblidheshin ne fjaline “SuiGeneris, nuk e ke shpjeguar dot ose nuk kam kuptuar dot paracaktimin” Nese une nuk mundem te shpjegoj dhe ti te kuptosh kete pike, i gjithe diskutimi mes nesh behet kot.
Dihet se çfare do besh (por jo nga ty, nga Zoti), prandaj eshte e paracaktuar por kjo nuk do te thote qe çfare bere nuk e bere me vullnetin tend te lire. Ti nuk e di se çfare eshte e zgjedhja jote. Njeriu do zgjedhe ate qe Zoti di. (Me sakte kjo thuhet qe Zoti e di ate qe do zgjedhe njeriu, por pa shume rendesi, nese tregon kujdes e njejta gje eshte.) Shume e drejte, por mos u mbyt me dy fjale. Çfare kuptimi ka per njeriun ajo qe di Zoti? Asnje kuptim. Njeriu nuk e di se çfare di Zoti, pra ai eshte teresisht i lire kur te beje zgjedhjen e tij.

Me atë përgjigje, do të mbesje në klasë.

Varet nga profesori, nese do ishe ti, me duket se ke te drejte, vetem, nese une ngel ne kete klas nuk e shoh si ke ardhur ti deri ketu. Une po e sqaroj paracaktimin KVS. Nese nuk eshte termi i duhur atehere zevendesoje me diçka tjeter por kupto se çfare dua te them me paracaktim. Une kam pershtypjen qe nuk e ke kuptuar ose nuk e kam shpjeguar dot dhe jo se nuk e pranon si te sakte, eshte me te vertete logjike themelore (te pakten ketu jemi dakort).
...vazhdon, ne varesi te rrethanave...

[KVS]

Do kete edhe argetim ne kete teme. Shume shkurt mund te them qe nuk je(mi) ne nje pozicion per te gjykuar per kete. Pak me gjate mund te them: “nje ore”, “me pas” “me pare” etj. kane kuptim per ty e per mua por kur perdoren per njerezit dhe jo per Zotin.

Pra ti thua që "zoti" nuk njeh konceptin e kohës? Atëherë është apo nuk është "i gjithëdijshëm" "zoti"? Se çfarë thotë njëri nuk thotë tjetri për "zotin"? Siç, ka thënë dhe dikush tjetër andej nga ateizmi, kam vënë re që "zoti" evoluon sipas folësit për "zotin". Shumë mënyrë konveniente për të folur pa përgjegjësi për "zotin". Të lutem, pra, përkufizimin tënd të zotit personal.

Jo vetem qe jemi te kufizuar nga koha, por si duket qarte ne ato qe ke shkruar nuk mund te konceptojme se ç’do te thote te jesh jashte konceptit kohe.

Po shtatë ditët e zanafillës çfarë koncepti përdorin? Është e nevojshme të marr fragmente nga kurani dhe bibla për të argumentuar që "zoti" flet dhe vepron sipas konceptit të kohës? Është metërmend e nevojshme kjo gjë? Këtu duhet medoemos përkufizimi yt për zotin tënd personal sepse ke dalë tashmë nga binarët e "Biblës" dhe të "Kuranit".

Pergjigja e te gjitha atyre citimeve nga une qe ke bere me pas, kapen tek paracaktimi, dhe mund te permblidheshin ne fjaline “SuiGeneris, nuk e ke shpjeguar dot ose nuk kam kuptuar dot paracaktimin” Nese une nuk mundem te shpjegoj dhe ti te kuptosh kete pike, i gjithe diskutimi mes nesh behet kot.

Prit pak. Pse paternalizmi në këto fjali?

Dihet se çfare do besh (por jo nga ty, nga Zoti), prandaj eshte e paracaktuar por kjo nuk do te thote qe çfare bere nuk e bere me vullnetin tend te lire.

Paracaktimi, pavarësisht se a e di subjekti apo jo, do të thotë që çdo gjë do të ndodhë ashtu, sepse ashtu është paracaktuar. Kjo nuk ndërvaret me subjektin, por vepron mbi subjektin.

Madje çdo ndjenjë e jotja, çdo arsyetim i yti, çdo veprim i yti që do të çojnë në zgjedhjen e njërës apo të tjetrës, janë dhe ato të paracaktuara. Pra, jo vetëm zgjedhja është e paracaktuar, por dhe ndjenja me arsyen e gjithçka midis.

"Zoti" e di se çfarë do të zgjedhësh dhe çfarë do të arsyetosh ti. Ai "di gjithçka" prej "gjithnjë", jo vetëm për ty por për "gjithçka" e rrjedhimisht janë të paracaktuara, sepse dihen që pa ndodhur, që pa ardhur ende. Më duket se nga pak hymë në shpjegimin se si paracaktimi hidhka poshtë vullnetin e lirë, tepër pikëlluese...

Ti nuk e di se çfare eshte e zgjedhja jote. Njeriu do zgjedhe ate qe Zoti di. (Me sakte kjo thuhet qe Zoti e di ate qe do zgjedhe njeriu, por pa shume rendesi, nese tregon kujdes e njejta gje eshte.) Shume e drejte, por mos u mbyt me dy fjale. Çfare kuptimi ka per njeriun ajo qe di Zoti? Asnje kuptim. Njeriu nuk e di se çfare di Zoti, pra ai eshte teresisht i lire kur te beje zgjedhjen e tij.

Ç'lidhje ka dija e njeriut me faktin që çdo gjë në të, rreth tij e gjatë tij është e paracaktuar.

Kur unë e hedh gurin në lumë, nuk ka të bëjë aspak nëse di gjë guri që po hidhet në lumë apo jo, a është i ndërgjegjshëm guri apo jo, a ka mundësi të kuptojë guri se ç'po ndodh apo jo. Fakti është që unë paracaktoj lëvizjen e gurit drejt lumit dhe ai do të bjerë në lumë. Disa gurë i hedh në lumë, disa i marr me vete: Paracaktim. Më vjen keq që arriti deri këtu shtjellimi. Mendoj se nuk shkon më thjesht.


Përshëndetje!

[KVS]

E sakte siç e keni thene ju, KVS. Por vini re mire termat qe kam perdorur. Kam thene : "ai nuk ka nevoje per te mashtruar" dhe jo "ai nuk mund te mashtroje". Ka nje dallim ketu.

Nese ai do te mashtronte thjesht ngaqe ai mundet por nuk do te kishte nevoje per kete, atehere kjo hyn tek ligesia. Por kjo eshte e rrezuar pernjehere nga vete ideja jone qe kemi mbi Zotin. Mund ta shohesh kete pike pak me qarte.

E di si është puna, fluturues, "ai" nuk mundet as të mashtrojë se është "gjithmirëdashës" dhe siç e the dhe vetë, mashtrimi është "ligësi".

Tërë këto veti kundërthënëse të "zotit" kanë dalë tek tema e përkufizimit.

Pra saktësimi im këtu do të ishte se: Kam një "ide" të "zotit" (sipas përdorimit të përditshëm të fjalës "ide" apo "koncept"), por kjo ide apo koncept që prej çastit që nuk qëndron dot në logjikë, bie poshtë, dhe nuk është më ide e as koncept. Këtu ndoshta ndodh dhe ngatërresa. Për lehtësi shprehjeje në forum, vazhdojmë ta quajmë të tillë. Fjala për konceptet që nuk bëhen dot koncepte sigurisht që ekziston në gjuhë, ajo quhet "absurditet" apo "absurde". Pra unë s'kam një ide apo koncept të "zotit", por një absurde të "zotit" që ndryshon sipas kapacitetit të absurde-shprehësit. Dhe kështu dolëm sërish ca si jashtë teme, sport i zakonshëm këtej.

[darwin]

pershendetje,

mendoj se KVS ka nxjerre ne pah ne menyre thelbesore problematiken konceptuale te zotit abrahamik (me duket me mire ky emertim i zotit personal, sepse permbledh dhe 3 besimet {cuditerisht(!) 'inatcore' ne kulm me njeri-tjetrin}, pavaresisht se te gjithe adhurojne pa perjashtim te njejtin subjekt - -> 'babain e Adamit'!) keshtu qe eshte e veshtire (dhe e bezdisshme per ata qe lexojne) qe t'i thuash gjerat me mire se i ka thene ai.

Askund nuk lexohet ndonje pershkrim i zotit, prandaj ne shkrimin e pare e cilesova qellimisht - 'sipas mitologjive biblike-kuranore', sepse behet fjale per subjektin e gjitheditur, gjithefuqishem dhe gjithemiresishem. I njejti subjekt qe urdheresen "Ti nuk do te vrasesh" (meqe ra fjala ketu te tema) e ka lene shume pas asaj qe eshte primare per te: 1) Nuk do te kesh perendi te tjera perpara Meje.

Prandaj, ideja e moralit dhe pergjegjesive perpara tij (qe eshte shtjelluar ne kendveshtrime te ndryshme nga besimtaret, me perpara te kjo teme) eshte qesharake, kur per vete kete subjekt mitologjik letrar zgjedhjet dhe pasojat e veprimeve te tua, kane me pak rendesi sesa egoizmi i tij per adhurim, sepse mos-nenshtrimi eshte rast ku e ku me i denueshem sesa vrasja dhe per kete pune ka dhe denime kolektive (drejtohuni per sqarime tek "kryenecsite" ndermjet Ramses dhe Moisiut..kete e them pavaresisht se Ramses eshte person historik kurse Moisiu vertetohet vetem nga permbledhjet e botimeve me tematike fetare dhe nga.. asnje historian i lashtesise! - por gjithmone supozojme se subjekti "eshte")

Per kete arsye me te drejte KVS kerkon te dije idene dhe perkufizimin e gjithesecilit mbi kete subjekt mitologjik/fuqi te mbinatyrshme, sepse presupozohet qe eshte nje zot personal per te gjithe ata qe besojne ne ekzistencen e tij. Por mesa duket, subjekti i emrtuar zoti, ne pershkrimin monoteist oriental/semit eshte nje qerthull logjik ne paraqitjen e vetvetes dhe eshte veshtire qe te krijohet nje ide mbi te. Me falni, nqs nxjerr perfundime te parakohshme, po e them si e mendoj une.

Sic shkrova dhe dje: - nje karakter deist per "ate" qe adhuroni, do t'ju pershtatej me mire ne kete bisede ku liria, determinizmi dhe gjithedituria nuk munden kurrsesi te aplikohen ne te njejten kohe.. ose pastaj del te ajo kenga "Closed Eyes Visual..Delusion"

SG, eshte e kote ti kthehem rastit te "aksionit banditesk' por mendoj se eshte analogji e vlefshme me 'porosite e teleferikut hyjnor'. Edhe 'zoti revolver' aty te le mjaftueshmerisht liri te besh zgjedhjen tende, por nejse..Gjithsesi, faleminderit per pergjigjen

edhe ruaju nga banditet.. haha, duhet te ruhem dhe une meqe ra fjala..

[oiseau en vol]

Pra saktësimi im këtu do të ishte se: Kam një "ide" të "zotit" (sipas përdorimit të përditshëm të fjalës "ide" apo "koncept"), por kjo ide apo koncept që prej çastit që nuk qëndron dot në logjikë, bie poshtë, dhe nuk është më ide e as koncept.

Jo i nderuar, mendoj qe gabohesh. Koncepti nuk bie ngaqe nuk qendron ne logjiken. Do nje shembull ? Ç'mendim ka logjika mbi te pafundmen ? Ç'mendim ka logjika mbi tjetrin si tjeter ? Nuk i kam shume te qarta keto, mund te me ftilloni pak.

E megjithate, ne kemi nje koncept te se pafundmes, nje koncept te tjetrit. Mirepo ajo ku ju gaboni, mendoj une, eshte qe ju e mendoni konceptin si diçka ku permblidhet gjithçka nga gjeja e konceptuar. Por jo ! Une nuk mund ta paraqes pafundesine saktesisht siç ajo eshte, por ama mund te kem nje ide mbi te : si diçka qe nuk ka fund.

E njejta gje ndodh dhe me Zotin. Fakti qe ideja ime mbi te eshte e pafuqishme per te dhene hollesisht perkufizimin e Zotit, dmth mbylljen e zotit ne nje koncept ku Zotit nuk do t'i ngelej asnje bisht jashte ketij koncepti, nuk do te thote qe ideja ime nuk qendron. Logjika nuk mund te merret per e vetmja gje qe llogaritet ne kete jete.

Pa analizoje pak shprehjen :

"hena me buzeqeshte sonte siç kurre me pare"

E pra, ne kete varg me siper nuk ka kurrfare logjike por ama shprehja ime mund te kete qenesi me te madhe sesa nje gur aty poshte ku u pengova duke pare kete buzeqeshje.

Nejse, ka vend per hulumtim...

[Legjion]

[
(Po i fus dhe un hundët jashtë teme)

Parafolësi flet përçart. Pse? Sepse nuk mund të argumentosh me figurë letrare që zbërthehet përmes komentimi në logjikë; dhe as më pak e as më shumë hedh poshtë atë që shprehësi i fjalisë nisi të mbrojë. Për më tepër që nuk jepet asnjë koncept në "argument".

Pak më parë:

"Pafundësia" dhe "tjetri" kanë instancë në realitet (përndryshe janë racionale, pra nuk vetëkundërshtohen) dhe janë koncepte.

Pafundësi quhet vetia e të mospaturit fund.
Tjetër quhet gjithçka që është ndryshe nga "njëri" në fjalë.

Absurde janë p.sh. "asgjëja", "zoti" dhe ato që ka përmendur KVS më lart, gjëra që nuk kanë instancë në realitet.
]

[oiseau en vol]

Parafolësi flet përçart.

Ehë, kisha pire shume...

"Pafundësia" dhe "tjetri" kanë instancë në realitet (përndryshe janë racionale, pra nuk vetëkundërshtohen) dhe janë koncepte.

Ketu me bere fare esell. E kush po flet per realitetin ? Po endrra, legjion, a ka realitet ajo ? Po mendimi ?
Une po them kete : pafundesia eshte diçka qe nuk mund te mbyllet ne nje term siç dhe Zoti, por kjo nuk do te thote qe une nuk kam nje ide mbi to. Po per tjetrin, çfare di ti ? Kush eshte koncepti i tjetrit ? A mbyllet tjetri teresisht ne kete koncept ? Tjetri ngelet gjithmone jashte idese qe ne bejme mbi te, por ama kjo nuk na pengon qe ta kemi nje ide. Njelloj dhe per Zotin.
Kam mendoj esell, tani po shkoj te perçartem pak...

[KVS]

Meqënëse dolëm në degë tjetër, se ç'është koncepti, do të doja të bëj dhe unë nja dy sqarime (normalisht duhet hapur temë tjetër). Kur përdora fjalët "koncept irracional" duhet kuptuar "absurde", pra në fund të fundit një jo-koncept. Që abstraksioni të quhet koncept duhet të jetë racional. "Koncepti irracional" si të thuash nuk është fare koncept, thjesht e vura si sqarues në shkrimin ku u përdor meqënëse kishte lidhje me shpjegimin.

Absurde janë p.sh. "asgjëja", "zoti" dhe ato që ka përmendur KVS më lart, gjëra që nuk kanë instancë në realitet.

Një vërejtje kisha këtu: "Asgjëja" në të vërtetë është koncept, por me një kusht. Veçoria e këtij koncepti është se duhet të flasësh gjithnjë në mohore për të, kur e përmend atë drejtpërdrejt. P.sh. "Asgjëja s'është", "Nuk pashë asgjë", etj.

Koncepti do të jepte irracionale nëse do të përdorej në pohore: p.sh. "Aty ka asgjë". Kjo e bën të merret si absurde.

Shpjegimi i asgjësë si koncept racional do të ishte "s'është gjë" dhe ky duke qenë se nuk vetëkundërshtohet rrjedhimisht qëndron. Kthehet në absurde nëse themi "asgjëja është ajo që s'është". Gjuha si mjet të jep mundësinë të shprehesh saktë, thjesht duhet përdorur me kujdes.

Po endrra, ... a ka realitet ajo ? Po mendimi ?

Ëndrra dhe mendimi janë koncepte. Nuk ekzistojnë në realitet në një çast të caktuar, ndaj dhe përdorim konceptin që bëhet i mundur në vazhdimësi kohore. As seksi nuk ka instancë në realitet në çast të caktuar kohor, në njësi kohore, por koncepti në fjalë përfshihet në vazhdimësi kohore.

Une po them kete : pafundesia eshte diçka qe nuk mund te mbyllet ne nje term siç dhe Zoti, por kjo nuk do te thote qe une nuk kam nje ide mbi to.

Siç ka thënë dhe Legjioni: "Pafundësia është të mospaturit fund" dhe është mbyllur në një term tashmë, "pafundësi". Koncepti është i qartë dhe racional. Ashtu si dhe ëndrra është proces trunor që prodhon abstraksione, etj., etj. Dhe ky është koncept i qartë.

Po per tjetrin, çfare di ti ? Kush eshte koncepti i tjetrit ? A mbyllet tjetri teresisht ne kete koncept ? Tjetri ngelet gjithmone jashte idese qe ne bejme mbi te, por ama kjo nuk na pengon qe ta kemi nje ide.

Siç u dha më lart, ky "tjetri" nuk mbeti jashtë konceptit. Fjalia e mësipërme nuk qëndron. Pse nuk hap një temë për këtë punë, më duket se je duke ngatërruar p.sh. konceptin dhe termin e ëndrrës me përmbajtjen e ëndrrës. Përmbajtjet e ëndrrave janë abstraksione. Abstraksionet janë abstraksione, përdorin koncepte të plota, përdorin koncepte të modifikuara/korruptuara, përdorin absurde, etj. Veprimtaria e trurit nuk është gjithnjë racionale, ndryshe nuk do të kishim spitale për këto raste.

Njelloj dhe per Zotin.

"Zoti" është absurd për shkak të vetëkundërshtisë në përpjekjen për tu konceptualizuar. Absurdja e "zotit" përfshin në përkufizim veti vetëkundërshtuese dhe ndërkundërshtuese, që e hedhin poshtë si koncept dhe e klasifikojnë direkt si absurde. Çdo i ashtuquajtur "koncept" që nuk është racional, nuk është koncept, por absurde. Ëndrra, tjetri, etj. janë koncepte (pra, abstraksione racionale).


Përshëndetje, më tepër grintë në debat dhe gëzuar (ri)lindjen e Diellit (Sol Invictus) ;) - që sivjet na zuri saktësisht më datë 21.

[Hyllien]

Pra ti thua që "zoti" nuk njeh konceptin e kohës? Atëherë është apo nuk është "i gjithëdijshëm" "zoti"? Se çfarë thotë njëri nuk thotë tjetri për "zotin"? Siç, ka thënë dhe dikush tjetër andej nga ateizmi, kam vënë re që "zoti" evoluon sipas folësit për "zotin". Shumë mënyrë konveniente për të folur pa përgjegjësi për "zotin". Të lutem, pra, përkufizimin tënd të zotit personal.

Te njejten gjuhe po shkruajme ne KVS? Patjeter qe Zoti eshte i gjithedijshem. Nuk kam shkruar ne ndonje vend qe Zoti nuk e njeh konceptin e kohes, por kam shkruar qe eshte jashte dimensionit KOHE, nuk eshte i kufizuar nga koha ( dhe nga asgje). Koha vepron mbi krijesat, jo mbi krijuesin. Nuk eshte e nevojshme te marresh as nga Kurani as nga Bibla perdorime te konceptit te kohez. Ato jane per t’u shpjeguar diçka njerezve.

“nje ore”, “me pas” “me pare” etj. kane kuptim per ty e per mua por kur perdoren per njerezit dhe jo (kur perdoren) per Zotin.

Paracaktimi, pavarësisht se a e di subjekti apo jo, do të thotë që çdo gjë do të ndodhë ashtu, sepse ashtu është paracaktuar. Kjo nuk ndërvaret me subjektin, por vepron mbi subjektin.

Çdo gje do te ndodhe ashtu, por njeriu nuk e di se çfare eshte “ashtu”-ja derisa ai te beje zgjedhjen, pra i duhet te vendose vete se çfare do te jete “ashtu”, prandaj eshte i lire.

"Zoti" e di se çfarë do të zgjedhësh dhe çfarë do të arsyetosh ti. Ai "di gjithçka" prej "gjithnjë", jo vetëm për ty por për "gjithçka" e rrjedhimisht janë të paracaktuara, sepse dihen që pa ndodhur, që pa ardhur ende. Më duket se nga pak hymë në shpjegimin se si paracaktimi hidhka poshtë vullnetin e lirë, tepër pikëlluese...

Zoti e di, por nuk te ka detyruar per asgje. Me thuaj pak si kuzhtezon dija e tij veprimin tone. Ti supozon qe dija kushtezon. Le te themi qe Zoti e di nese ti do t’i pergjigjesh ketij mesazhi ose jo. Ai e ka shkruar qe ti….. Se çfare do besh ti eshte e paracaktuar. Me thuaj tani si e pengon kjo vullnetin tend te lire per t’iu pergjigjur ose jo.

Ç'lidhje ka dija e njeriut me faktin që çdo gjë në të, rreth tij e gjatë tij është e paracaktuar.

Ta them une lidhjen perseri. ( Vazhdimi i paragrafit te mesiperm. ) Te te kujtoj qe kjo ishte per t’iu pergjigjur fjaleve te tua “Njeriu do zgjedhe ate qe Zoti di.” Njeriu nuk e di se çfare ka shkruar Zoti, njeriu nuk e di se çfare di Zoti. Une e di qe Zoti e ka parashkruar se çdo me ndodhe por nuk e di se çfare do me ndodhe. Paracaktimi nuk me kufizon ne asnje menyre.
Je ne nje ndarje rrugesh, dhe te duhet te shkosh majtas ose djathtas. Une po te them qe Zoti e ka shkruar se ç’drejtim do marrresh. Ne ç’menyre te detyron kjo ty te marresh X drejtim? Zoti ka shkruar drejtimin qe ti do marresh jo sepse ai do te te detyroje ty ta marresh ate drejtim por sepse ai eshte siper kohes dhe e di se çfare drejtimi do marresh. (Si ka mundesi qe nuk po kuptohemi me kete pike?)

Kur unë e hedh gurin në lumë, nuk ka të bëjë aspak nëse di gjë guri që po hidhet në lumë apo jo, a është i ndërgjegjshëm guri apo jo, a ka mundësi të kuptojë guri se ç'po ndodh apo jo. Fakti është që unë paracaktoj lëvizjen e gurit drejt lumit dhe ai do të bjerë në lumë. Disa gurë i hedh në lumë, disa i marr me vete: Paracaktim. Më vjen keq që arriti deri këtu shtjellimi. Mendoj se nuk shkon më thjesht.

Po pra po, por ti e une nuk jemi gure qe na hedhin ne lume. Une e ti hidhemi vete ne lume. Nese Zoti e ka shkruar qe ti do hidhesh ne lume, kjo nuk do te thote qe Ai te detyroi ty te hidhesh, por qe Ai e di qe ti do hidhesh dhe gjithe ndodhite e tua te mepasshme. Rrethanat dhe pasojat jane te krijuara nga Zoti por zgjedhja eshte jotja. Njeriu e gjen veten ne rrethana te cilat jane jashte kontrollit te tij (dhe eshte i papergjegjshem per to). E kam thene qe njeriu nuk eshte absolutisht i lire, por ne keto rrethana atij i ofrohet mundesia per te zgjedhur. Zoti ka krijuar edhe lumin edhe bregun nga do hidhesh edhe trupin qe do hidhet edhe forcen terheqese qe do te te çoje ne lume edhe trurin qe do vendose te hidhet apo jo, por atij i ka dhene liri - vullnet te lire.
Po perserit(im) veten, me mire rilexojme ç'kemi shkruar.
Pershendetje! (Me duket se po pershendetemi ca si shpesh në kete teme. )