A bie ndesh ideja e "zotit" me lirinë?

[darwin]

Neqoftese behet fjale per personazhin e pershkruar ne romancat bibliko-kuranore, mendoj se Po (e madhe e shtypit, bile).

Ideja e lirise tone bie ndesh me nje nga cilesite thelbesore te ketij personazhi gjithediturine ---> (kush i krijon rrethanat ne te cilat une bej zgjedhjen time? A jane te paracaktuara? Ose, nese nuk jane, atehere a jane te ditura me pare prej tij zgjedhjet qe do te bej une? Neqoftese jemi te lire ne zgjedhje, atehere pse tregohet ndeshkimi?)

[Hyllien]

Pershendetje Darwin.
Kam pershtypjen se nuk i ke lexuar postimet e meparshme, por mbase gabohem.
Njeriu nuk ka liri absolute edhe ne pranofshim edhe ne mos e pranofshim ekzistencen e Zotit. Liria absolute vjen vetem nga kontrolli absolut, nga dija absolute, nga fuqia absolute. Rrethanat jane jashte kontrollit te njeriut, qofshin ato te krijuara prej Zotit apo rastesise.

Pyetja e re e postimit tend eshte:

Neqoftese jemi te lire ne zgjedhje, atehere pse tregohet ndeshkimi?

Sepse Zoti na do .
Thuhet se zgjedhja e gabuar eshte faji jone zgjedhja e drejte dhurate e Zotit (asnje merite nuk i lene njeriut te shkrete). Kjo s'me pelqente fare mua, as juve besoj. Te lihen faje, te hiqen disi meritat. : ) Perderisa une e bej zgjedhjen me vullnet te lire, duhet te kem faj per zgjedhjen e gabuar (deri ketu ne rregull) por ama edhe merita per zgjedhjen e drejte. Pergjigja qe mund te me jepej, eshte tek pyetja jote. Zoti i ka treguar njeriut te miren dhe i ka thene te zgjedhe te drejte qe te fitoje vete, ose si thua ti, i ka thene te mos zgjedhe te gabuaren se ndeshkohet. Me "na ka thene" mund te kuptohen librat, profetet ose shpirti njerezor (per te cilin une mendoj se ne thelb ka aftesine per te gjetur, kuptuar dhe zgjedhur te drejten). Nderhyrja nuk behet ne vullnetin e lire qe kemi kur bejme zgjedhje por ne te kuptuarin e se drejtes. Edhe pasi e di se çfare eshte e drejte mund te zgjedhesh te gabuaren. Ka me teper faj kur zgjedhet e gabuara se merita kur zgjedhet e drejta, pasi zgjedhja e te drejtes eshte perfundimi natyral qe pritet (nga i gjithe proçesi para marrjes se vendimit), ndersa zgjedhja e te gabuares nuk eshte vetem nje zgjedhje e lire por edhe pergenjeshtrim/mohim i se vertetes qe di. Nese nuk je ne gjendje te dallosh te drejten nga e gabuara atehere nuk ke pergjegjesi (te metet mendore dhe femijet i perkasin kesaj kategorie).
Askush nuk ka pergjegjesi pertej mundesive.

[darwin]

Pershendetje Darwin.
Kam pershtypjen se nuk i ke lexuar postimet e meparshme, por mbase gabohem.

uroj te jesh mire SG,

- mbase nuk gabohesh dhe aq, hehe.. i kam lexuar perciptaz me thene te drejten, mbreme ne darke kur u ktheva. Gjithesesi, besoj se do te mi falin "mekatet" parashkruesit. Thjesht pashe titullin dhe mu ndez llampa.

Njeriu nuk ka liri absolute edhe ne pranofshim edhe ne mos e pranofshim ekzistencen e Zotit.

mbase deshe te thoje "edhe nese eshte, edhe nese s'eshte" apo jo? Pranimi dhe termi tjeter i tmerrshem ->mospranimi, i jep "udhes sone" nje drejtim krejtesisht tjeter.

Liria absolute vjen vetem nga kontrolli absolut, nga dija absolute, nga fuqia absolute. Rrethanat jane jashte kontrollit te njeriut, qofshin ato te krijuara prej Zotit apo rastesise.

Edhe njehere, se mbase nuk jam shpjeguar mire. Nuk u mora ne lidhje me konceptin e lirise absolute (qe eshte teorik dhe jo praktik), por me rastin hipotetik te ekzistences se zotit. pra:

DUKE I DITUR AI (ne rastin 1- eshte) ME PARE ZGJEDHJET QE DO TE KRYEJ UNE, SEPSE ATO RRETHANA QE DO TE KENE NDIKIM NE ZGJEDHJET E MIA JANE TE PARACAKTUARA ME PARE NGA AI (vazhdon pika 1 e nenit, qe te mos ngaterrohemi)

Pyetja e re e postimit tend eshte:

Neqoftese jemi te lire ne zgjedhje, atehere pse tregohet ndeshkimi?

Sepse Zoti na do .

Na do?!

A mund te bej nje pyetje fare te thjeshte, (jo direkt per ty por per te gjithe)?

Dashuria e tij eshte e krahasueshme me dashurine prinderore (kjo e jona njerezore!) apo eshte e ndryshme?

Thuhet se zgjedhja e gabuar eshte faji jone zgjedhja e drejte dhurate e Zotit (asnje merite nuk i lene njeriut te shkrete).

Kete e thone besimtaret, apo jo?

Kjo s'me pelqente fare mua, as juve besoj. Te lihen faje, te hiqen disi meritat. : )

kjo me ben te qesh disi.. asnje efekt tjeter.

Perderisa une e bej zgjedhjen me vullnet te lire, duhet te kem faj per zgjedhjen e gabuar (deri ketu ne rregull) por ama edhe merita per zgjedhjen e drejte.

Per kete arsye ekzistojne edhe ligjet edhe vendet e ndeshkimit ne "kete bote", sepse po te bazoheshim (ne - njerezit) tek mitologjite orientale, nuk do te ishte fare e nevojshme te kishim keto lloj "masash frenuese".

Pergjigja qe mund te me jepej, eshte tek pyetja jote. Zoti i ka treguar njeriut te miren dhe i ka thene te zgjedhe te drejte qe te fitoje vete, ose si thua ti, i ka thene te mos zgjedhe te gabuaren se ndeshkohet. Me "na ka thene" mund te kuptohen librat, profetet ose shpirti njerezor (per te cilin une mendoj se ne thelb ka aftesine per te gjetur, kuptuar dhe zgjedhur te drejten). Nderhyrja nuk behet ne vullnetin e lire qe kemi kur bejme zgjedhje por ne te kuptuarin e se drejtes.

shiko, do t'me lejosh te perdor nje shembull po e quajme ->ilustrativ:

Une kam nje revolver ne dore dhe e shfrytezoj me se miri si mjet ndihmes ne zhvatjen e portofolit tend. Por, problemi qe kam eshte se portofolin e zoteron ti dhe une duhet te kryej aktin e transferimit te pronesise. Ne kete rast une, si zot i perkoheshem i fatit tend tokesor, te jap dy zgjedhje.

a) mund te ma japesh portofolin dhe une te zhdukem menjehere drejt te panjohures (skenari me sirena e me drita vjen me pas.. po nga zgjedhja jote!)

b) mund edhe te mos ma japesh portofolin, por nese ndodh kjo.. (drita e ftohte metalike e revolverit)

Tani, te te pyes: Ku qendron vullneti yt i lire ne kete rast?

Eshte nje vullnet vertet i lire?

Po sikur te ndryshojme emertimet e ketij skenari ordiner dhe banditesk, dhe karakteret qe bejne pjese. P.sh, aftesite e rendimentit te revolverit ti zevendesojme me "djegien e perjetshme.. kallkanin e tmerrshem.." (ose me nje fjale torturat JehovAll-llahiane). Zevendesimet e tjera nuk po i permend, sepse do thuash "ue, darwin kujton se eshte zoti".

Si ta kuptoj une te drejten ne kete rast?

A ka vullnet te lire, nen nje mase shtypese (fizike ose psikologjike)?
(Nuk po i hyj fare se cfare sensi drejtesie kane sjelle profetet, sepse njeriu eshte qenie e afte te perpiloje "traktate" ku e ku me te mire se ato qe jane "zbritur")

Pra, e gjithe kjo llomotitje qe shkrova une do te thote pak a shume:
Mire qe liria absolute eshte vetem teorike, por mos u beni skllever te iluzioneve!

p.s. skenari i mesiperm, me cilesi banditeske, ishte thjesht si e shpjegova: ilustrativ. karakteret jane te shtirur dhe hamendesuar, haha.

oh, gezuar Vitin e Ri SG

[KVS]

Dhe që t'i shtoj atij shëmbëllimit me revolverin: Mbajtësi semit i revolverit përveç që mban revolverin gjithashtu ka paracaktuar dhe se çfarë do të zgjedhësh ti, me fjalë të tjera, ka zgjedhur ai për ty, dhe ti nuk mund të bësh asgjë kundër kësaj si dhe ti nuk ke kurrfarë përgjegjësie!

Prej këtej pason: Për veprimet e tua është përgjegjës “zoti”, pra është “ai” që duhet ndëshkuar nga revolveri i vet dhe jo ti!

Për më shumë, gjithëdija siç është parashtruar këtu (#61), bie ndesh me plotfuqishmërinë, apo thënë ndryshe, lirinë e vetë “zotit” në veprim!

Koncepti judeo-krishtero-islamik që përshkruhet me këto veti është irracional (rrjedhimisht, mosekzistues). Një koncept i tillë irracional është “Dy herë më i nxehtë se 0° C”, “Asgjëja”, “Katror trekëndor”, etj.

[Hyllien]

Darwin, shembulli qe jep ti eshte disi i ndryshem sepse eshte rast “humbet”, ose “humbet me teper”. Edhe ne jete kur zgjedh te drejten shpesh e ben ate ne dem te diçkaje tjeter, por fiton diçka qe se ke (le te themi me teper respektim ose parajsen psh.) ndersa ne shembullin tend une nuk fitoj as jeten as portofolin sepse une i kam ato qe me pare, perkundrazi ose humbas portofolin ose edhe jeten edhe portofolin.
Ka nje problem me te madh ne shembullin tend.
Le ta mendojme kete shembull ne sistemin qe ke ne mendje, duke supozuar (jo pranuar ; ) ) qe Zoti nuk ekziston dhe vdekja eshte fundi. Ne kete rast edhe pse ti e paraqet shembullin sikur ka dy mundesi, aty nuk ka dy mundesi. Nuk me ofrohet portofoli ose jeta. Pasi i pari nuk ka kuptim pa te dyten (per me teper ti mund ta marresh ate gjithsesi). Pra po ta shohesh mire ka vetem nje mundesi.
Po te ndihmoj qe ta bejme shembullin me dy mundesi. Mund te shtojme nje element tjeter (qe te kete kuptim edhe pas vdekjes sime), psh. dinjiteti im perkundrejt jetes. Mund te zgjedh qe te mbroj dinjitetin tim ose jeten time. Varet ke vleresoj une me shume. Por duhet qe dinjiteti te kete kuptim edhe pa jeten time. Besoj se u kuptuam.

Le ta bejme skenen me interesante. Tashme ty te drejtohet nje revolver dhe te thote qe nese (me te padrejte) i mer atij portofolin do vuash gjithe jeten ne burg, por nese nuk e merr portofolin jo vetem qe do jetosh i lire por te ofrohet shumefishi i pareve qe ka ne portofol (lutu te mos jete bosh : D). A mund te thuash ti se nuk ke vullnet te lire se tu be presion? Jo, ti serish mund te zgjidhesh te marresh portofolin, dhe kete e bejne shume njerez (duke menduar se ky kercenim nuk eshte i vertete). Nga ana tjeter ti mund te zgjidhesh te jetosh i lire dhe me xhepat plot. Pra ne zgjedhjen tende je teresisht i lire.
Me te drejte mund te thuash qe mundesite qe ofrohen nuk jane te njejta pasi njera eshte e mire dhe tjetra e keqe . Ka nje presion qe te pengon te besh te gabuaren dhe te shtyn te zgjedhesh te drejten. Te thashe pra Zoti na do. (Dashuria prinderve iu eshte dhene nga Zoti. Dashuria e tij eshte e pafund (eh te denuarit, ç'u be me ta?) por e tille edhe drejtesia e tij, teme tjeter. Diçka e pafund nuk mund te krahasohet me diçka te fundme sado te madhe.) Nese do ishin te dyja zgjedhjet njelloj te mira ose te keqija, atehere vendimi yne do ishte me bingo dhe pa asnje rendesi. Pikerisht per kete ke shume pergjegjesi nese zgjedh te paren dhe shume pak merita nese zgjedh te dyten sepse jo vetem qe e di cila eshte e mira dhe e gabuar, por dikush (Zoti, shpirti, arsyeja… veri ç’emer te duash) po te ben me sy qe zgjedh kete qe eshte e mire.

p.s. skenari i mesiperm, me cilesi banditeske, ishte thjesht si e shpjegova: ilustrativ. karakteret jane te shtirur dhe hamendesuar, haha.

Lol ...he pra darwin, se na ngrive gjakun… Sidoqofte do te thoja qe kete skenarin le ta perserisim pas disa ditesh se pres nje shume te mire parash, behet me interesante zgjedhja ime dhe jotja.
Gezuar, gezuar edhe ti...festofsh sa me shume vite te rinj e te vjeter.

E kam kohen shume te kufizuar keto dite, keshtu qe mund te mos pergjigjem per kete arsye jo sepse nuk i shoh mesazhet e ndokujt te denja per t'iu pergjigjur (mundesine e trete as mos e mendoni : ) ).

[darwin]

SG,

nuk ka nje mundesi! ka dy!

a) ti me jep portofolin - vazhdon jeton (e thene ndryshe: shkon ne parajse)..

b) jo.. atehere, vijon skenari i papelqyeshem (me pas, rrezik s'e marr fare ate portofol) - nuk jeton (ose si thone profetet e "derguar" - shkon ne ferr)

do te shkruaj dicka neser se sonte u teprua muhabeti ne klub..

Por ka dy gjera qe nuk shikoj te sqarohen:

1) Gjithedituria (pra, aksionet dhe zgjedhjet e mija dihen QE ME PARE nga "ai", prandaj del e pakuptimte, e ashtequajtura, prova e tij kur ai di gjithcka c'do ndodhe - te ardhmen infinite!)

- nje karakter deist per "ate" qe adhuroni, do t'ju pershtatej me mire ne kete rast

2) Dashuria e tij e pafundme. Esenca e dashurise (sic veteshpallet zoti ne porosite qe ka derguar ne kohera) nuk vendos kushte ne dashurine e tij)

shenim i "autorit"- gjithmone ne keto paragrafe i permbahem aksiomes teorike/hipotetike "ai eshte", qe te kuptohemi.

- - - - - - - - -


KVS, te lutem mos ver lidhje me tema qe jane dy kate me lart, se do t'i heqin qe atje dhe do t'i sjellin ketu pastaj. hehe, rrine mire atje. se bej shaka.. nejse, me kishte marre malli te te lexoja.

[Hyllien]

E kam shpjeguar qe ka nje mundesi pavaresisht se paraqiten dy. Nese do te marresh shembull, ilustrativ te supozuar mere me te vertete qe te ilustroje realitetin.

Gjithedituria (pra, aksionet dhe zgjedhjet e mija dihen QE ME PARE nga "ai", prandaj del e pakuptimte, e ashtequajtura, prova e tij kur ai di gjithcka c'do ndodhe - te ardhmen infinite!)

Gjithedituria nuk bie ndesh me lirine. Kjo eshte shpjeguar ne postimet e meparshme.
Ke kaluar tek nje teme tjeter.
A bie ndesh gjithedituria me sprovimin tone?
Jo, sepse sprova nuk behet qe te mesoje Zoti por qe te bindet njeriu.
Sipas X besimi (which happens to be my belief) ne boten tjeter njerezit do mundohen te mohojne (ose justifikojne) veprimet e tyre te gabuara, edhe pse e dine qe asgje nuk mund te fshihet nga dija absolute.
Po sikur te mos na jepej fare kjo jete e te thuhej qe zgjedhja jone dihej nga Zoti, keshtu qe nuk kishte nevoje per te jetuar, ne te vertete nuk do kishte aspak padretjesi por njeriu nuk do te ishte i bindur per kete, do e vinte ne dyshim drejtesine. (Nje prej pergjigjeve, se mund te kete dhe ndonje arsye tjeter.)

...ka paracaktuar dhe se çfarë do të zgjedhësh ti, me fjalë të tjera, ka zgjedhur ai për ty, dhe ti nuk mund të bësh asgjë kundër kësaj si dhe ti nuk ke kurrfarë përgjegjësie!

Pershendetje KVS! Lexo me siper pse je gabim, ose mund te te sqaroj më teper pse je gabim.
(Do e lexoj postimin tend ne temen tjeter me vone. )

[oiseau en vol]

Dhe që t'i shtoj atij shëmbëllimit me revolverin: Mbajtësi semit i revolverit përveç që mban revolverin gjithashtu ka paracaktuar dhe se çfarë do të zgjedhësh ti, me fjalë të tjera, ka zgjedhur ai për ty, dhe ti nuk mund të bësh asgjë kundër kësaj si dhe ti nuk ke kurrfarë përgjegjësie!

Prej këtej pason: Për veprimet e tua është përgjegjës “zoti”, pra është “ai” që duhet ndëshkuar nga revolveri i vet dhe jo ti!

Edhe mua mu ndez llampa kur lexova keto fjale. Histori e vjeter sa vete bota, por sa famekeqe !

Sartre thote : "Njeriu eshte i denuar per te qene i lire". Sapo qe nje njeri vjen ne kete bote, ai nuk ka gje tjeter per te bere perveçse te jete.

Une nuk e kuptoj ketu çfare ideje keni ju (dmth te gjithe shkruesit ketu) mbi Zotin. A eshte ai lendor apo jo ? A e perfytyroni si diçka per shembull si nje njeri te stermadh te ulur ne ndonje fron te stermadh diku ne ndonje cep te hapesires, apo si nje fryme qe perhapet gjithandej e qe nuk shihet asgjekundi ? Kete nuk e kam shume te qarte.
Nese ai eshte lendor, atehere i bie qe ndersa une i kam drejtuar tyten e revolverit dikujt, ne çastin fatal, zbret dikush i "stermadh" nga nuk e di se ku dhe zevendeson gishtin tim ose ushtron nje presion mbi kete gisht, dhe keshtu plumbi doli per te kryer te pandreqshmen.
Nese ai nuk eshte lendor por diçka frymor per shembull, atehere i bie qe ne po kete çast, mbi mua te vije si nje shtypje e padurueshme per te terhequr kembezen.

Tani t'i shohim pak keto raste. Rasti i pare me duket krejt fanatazmagorik sepse do te ishte marre vesh deri tani qe gishti i Zotit qenka aq i holle sa i nje njeriu dhe qe ky gisht paska shkrehur kembezen. Zoti do te ishte pare qekur dhe do ta kishim ftuar te gjithe per nje darke ne shtepine tone.
Kurse rasti i dyte me duket me problematik. Sepse ne kete bote kane qarkulluar dhe qarkullojne akoma mjaft "te fandaksur" qe kur dalin para gjyqit per vrasje, ngrejne shpatullat dhe te tregojne qiellin me gisht "eh... ç'ti besh, ai atje lart e ka fajin...". Mirepo, duke qene se ai atje lart eshte i njejti ai qe ka zbritur 10 urdherimet e tij ne toke, ku nje urdherim thote "Ti nuk do te vrasesh aspak", atehere i bie qe ose ai na ka mashtruar ose ai qe ia mvesh fajin atij eshte nje mashtrues per vete. E para, qe Zoti te ishte nje mashtrues, kjo do te ishte e pamendueshme, sepse nqs ai eshte aq i plotfuqishem, ai nuk ka nevoje per te mashtruar. Ne mashtrojme gjithmone kur forcat tona per te ndryshuar diçka qendrojne kendej forces qe do te vendoste pa nje pa dy ! Atehere ngelet qe ky person qe ka terhequr kembezen ne temthin e viktimes eshte nje mashtrues, plotesisht i ndergjegjshem per mashtrimin e tentuar, dhe plotesisht i pergjegjshem per vrasjen dhe mashtrimin.

Ne kete bote ketu poshte, nuk ka qofte edhe nje veprim te vetem qe te mos jete ne pergjegjesine tone. Çfaredo qe te bejme, ne e bejme me vullnetin tone te lire.

Po ata qe shkojne kunder Zotit, kush i ka shtyre per te bere keshtu ? Mos valle vete Zoti ? Po te degjojme KVS-ne, po. Por po te degjojme ata qe besojne ne Zot, ato jane te shtyre nga djalli. Atehere i bie qe Zoti te jete djalli. Por kush e beson kete ? Asnje. Zgjidhja : ata kane dalur kunder Zotit me vullnetin e tij te lire, duke shfrytezuar deri ne fund diçka qe i perket njeriut themelsisht dhe katerciperisht : LIRIA e vet !

[KVS]

Pershendetje KVS! Lexo me siper pse je gabim, ose mund te te sqaroj më teper pse je gabim.

Për fat të keq shkrimi yt #13, që përmban dhe përgjigjen dhe pozicionin tënd ndaj temës, nuk sqaron asgjë.

Do nis një koment të atij shkrimi duke parathënë se "zoti" është koncept irracional dhe për pasojë mosekzistent, por për hir të temës do ta përdor konceptin në fjalë për të komentuar lidhjet mes lirisë dhe gjithëdijes.

Ku:

"zoti" = "zoti krishtero-islamik".

Premisa:
A1. Zoti është i gjithëdijshëm.
-> B1. Zoti di gjithçka, pra, dhe të shkuarën dhe të ardhmen.
A2. Zoti është i gjithëfuqishëm, i plotfuqishëm.
-> B2. Zoti mund të bëjë gjithçka.

Ideja se fati eshte i shkruar nuk perjashton mundesine e zgjedhjes.

Njohja e të ardhmes nga "zoti" paracakton çdo veprim që do të kryhet në të ardhmen. Kjo përveç që kufizon subjektet, kufizon dhe vetë "zotin". "Zoti" pas një ore nuk mund të bëjë dot diçka tjetër nga ajo që ai di tani se do bëjë pas një ore. Kjo kufizon "zotin" dhe hedh poshtë plotfuqishmërinë, pra lirinë në veprim, pra lirinë e vetë "zotit".

Nga këndvështrimi i subjektit: Megjithëse subjekti (njeriu) nuk e njeh të ardhmen, e ardhmja e tij është e paracaktuar që para se ai të lindë. Ajo është e paracaktuar që prej gjithmonë, që para krijimit të vetë Tokës, sepse "zoti" di gjithçka prej gjithmonë. Çfarëdo qoftë vendimi i subjektit kundrejt çfarëdo zgjedhjeje, ai do të zgjedhë gjithmonë atë që "zoti" di që do të ndodhë. Çdo veprim i subjektit është i paracaktuar. Prej këtu e poshtë shkrimi yt thjesht përsëritet në të njëjtën pikë që nuk qëndron.

Nese njeriu nuk do te ishte i lire ne zgjedhjet e tij atehere nuk duhet te gjykohej per ato zgjedhje.

Këtë thuaja "zotit", a përndryshe, feve semite. Por kujdes se mund të jetë "blasfemi" sepse sulmon direkt bërthamën e këtyre feve, frikësimin e subjektit.

Parapercaktimin e kuptoj ne kete menyre:
Çdo gje eshte e parashkruar sepse per Zotin, koha nuk eshte nje dimension si per njerezit. Zoti eshte jashte ketij dimensioni. Per nje veprim te caktuar, une me vullnetin tim te lire bej zgjedhjen dhe ajo zgjedhje imja eshte e shkruar.

Që nga çasti që zgjedhja jote është e paracaktuar, vullneti yt nuk është i lirë. Kjo është logjike elementare, përfundimi yt i mësipërm është falsitet logjik i drejpërdrejtë. Me atë përgjigje, do të mbesje në klasë.

Patjeter pjesa derrrmuese e ndodhive jane jashte vullnetit te njeriut, por per to, njeriut nuk i kerkohet te beje nje zgjedhje dhe as nuk eshte i pergjegjshem. Nder ato qe kane te bejne me njeriun, por jane jashte vullnetit te tij, jane lindja, koha dhe vendi i lindjes, familja, fiziku… Me keto s'ka asnje problem se nuk kerkohet dhe nuk mundesh te besh zgjedhje, dhe as nuk je i pergjegjshem.

Këto s'kanë lidhje me lirinë dhe janë jashtë teme.

Çeshtja mund te jete pak me e komplikuar kur kalojme tek arsyeja dhe ndjenjat.
Nese Zoti ka krijuar trurin, arsyen, ndjenjat…me te cilat une bej zgjedhjen atehere a jam une i lire ne zgjedhjen time dhe a jam i pergjegjshem per te?

Çfarëdo qofshin ndjenjat e tua, që nga çasti që çdo veprim është i paracaktuar nuk e ke ti përgjegjësinë, por paracaktuesi.

I gjithe sistemit i vendimmarjes eshte krijuar ne menyre qe te permbaje ne vetvete vullnetin e lire.

Rikthehemi tek: paracaktimi e hedh poshtë vullnetin e lirë. Sqarimi i kësaj mendoj se është i tepërt për individë mbi 18 vjeç.

Njeriu e di qe e ka mundesine te zgjedhe ne nje situate te caktuar, dhe nuk mund te thote po zgjedh te gabuaren dhe eshte Zoti, Ai qe e krijoi trurin tim ne menyre qe te zgjedh te gabuaren sepse njeriu e di qe mund te zgjedhe dhe te drejten.

Çfarëdo që të zgjedhë njeriu është e paracaktuar.

Zoti i ka krijuar te dyja mundesite, zgjedhjen e te gabuares dhe te drejtes dhe eshte njeriu qe duhet te vendose. Njeriu nuk eshte teresisht, por vetem mjaftueshmerisht i lire ne zgjedhje.

E njëjta përgjigje si më lart.

Nje njeri plotesisht i pergjegjshem, ne zgjedhjet e gabuara nuk mund te fajesoje askend veç vetes.

Subjekti fajëson paracaktuesin.

Nuk mund te fshihet pas rrethanave, shoqerise, ndjenjave, karakterit dhe as pas mburojes se fundit, paditurise (megjithese keto rrethana thone qe do merren parasysh ). Kjo duhet te detyroje njeriun qe t'i beje zgjedhjet me me kujdes.

Çdo zgjedhje është e paracaktuar, sido që ta zbukurosh nuk e shmang dot. Kjo që bën ti quhet racionalizim. E fshehta është tek arsyeja. Racionalizimi nuk të çon dot as te burimi, le më të të japë ujë.

Më poshtë shkrimi s'kishte lidhje me temën.

Përshëndetje!

[KVS]

Une nuk e kuptoj ketu çfare ideje keni ju (dmth te gjithe shkruesit ketu) mbi Zotin.

Unë s'kam asnjë ide, këtu është thelbi. Nga të gjithë ata që kam pyetur as ata nuk kanë ndonjë ide, por thjesht kujtojnë se kanë. Kjo duket dhe tek tema e përkufizimit të "zotit". Unë mund të dukem ca si i mërzitshëm që i mëshoj vazhdimisht kësaj, por përderisa shumë njerëz e përdorin termin "zot" pa patur koncept të termit, atëherë dhe unë detyrohem të kërkoj përkufizim se nuk i marr vesh.

E para, qe Zoti te ishte nje mashtrues, kjo do te ishte e pamendueshme, sepse nqs ai eshte aq i plotfuqishem, ai nuk ka nevoje per te mashtruar.

Nga krahu tjetër, n.q.s. "zoti" nuk do të mashtronte dot, ai sërish nuk do të ishte i plotfuqishëm. "Koncepti" është aq absurd saqë përbën shembull të mirë për stërvitje mendore në falsitetet logjike.

[oiseau en vol]

Nga krahu tjetër, n.q.s. "zoti" nuk do të mashtronte dot, ai sërish nuk do të ishte i plotfuqishëm. "Koncepti" është aq absurd saqë përbën shembull të mirë për stërvitje mendore në falsitetet logjike.

E sakte siç e keni thene ju, KVS. Por vini re mire termat qe kam perdorur. Kam thene : "ai nuk ka nevoje per te mashtruar" dhe jo "ai nuk mund te mashtroje". Ka nje dallim ketu.

Nese ai do te mashtronte thjesht ngaqe ai mundet por nuk do te kishte nevoje per kete, atehere kjo hyn tek ligesia. Por kjo eshte e rrezuar pernjehere nga vete ideja jone qe kemi mbi Zotin. Mund ta shohesh kete pike pak me qarte.

[Hyllien]

Njohja e të ardhmes nga "zoti" paracakton çdo veprim që do të kryhet në të ardhmen. Kjo përveç që kufizon subjektet, kufizon dhe vetë "zotin". "Zoti" pas një ore nuk mund të bëjë dot diçka tjetër nga ajo që ai di tani se do bëjë pas një ore. Kjo kufizon "zotin" dhe hedh poshtë plotfuqishmërinë, pra lirinë në veprim, pra lirinë e vetë "zotit".

Do kete edhe argetim ne kete teme. Shume shkurt mund te them qe nuk je(mi) ne nje pozicion per te gjykuar per kete. Pak me gjate mund te them: “nje ore”, “me pas” “me pare” etj. kane kuptim per ty e per mua por kur perdoren per njerezit dhe jo per Zotin. Jo vetem qe jemi te kufizuar nga koha, por si duket qarte ne ato qe ke shkruar nuk mund te konceptojme se ç’do te thote te jesh jashte konceptit kohe.

Nga këndvështrimi i subjektit: Megjithëse subjekti (njeriu) nuk e njeh të ardhmen, e ardhmja e tij është e paracaktuar që para se ai të lindë. Ajo është e paracaktuar që prej gjithmonë, që para krijimit të vetë Tokës, sepse "zoti" di gjithçka prej gjithmonë. Çfarëdo qoftë vendimi i subjektit kundrejt çfarëdo zgjedhjeje, ai do të zgjedhë gjithmonë atë që "zoti" di që do të ndodhë. Çdo veprim i subjektit është i paracaktuar. Prej këtu e poshtë shkrimi yt thjesht përsëritet në të njëjtën pikë që nuk qëndron.

Pergjigja e te gjitha atyre citimeve nga une qe ke bere me pas, kapen tek paracaktimi, dhe mund te permblidheshin ne fjaline “SuiGeneris, nuk e ke shpjeguar dot ose nuk kam kuptuar dot paracaktimin” Nese une nuk mundem te shpjegoj dhe ti te kuptosh kete pike, i gjithe diskutimi mes nesh behet kot.
Dihet se çfare do besh (por jo nga ty, nga Zoti), prandaj eshte e paracaktuar por kjo nuk do te thote qe çfare bere nuk e bere me vullnetin tend te lire. Ti nuk e di se çfare eshte e zgjedhja jote. Njeriu do zgjedhe ate qe Zoti di. (Me sakte kjo thuhet qe Zoti e di ate qe do zgjedhe njeriu, por pa shume rendesi, nese tregon kujdes e njejta gje eshte.) Shume e drejte, por mos u mbyt me dy fjale. Çfare kuptimi ka per njeriun ajo qe di Zoti? Asnje kuptim. Njeriu nuk e di se çfare di Zoti, pra ai eshte teresisht i lire kur te beje zgjedhjen e tij.

Me atë përgjigje, do të mbesje në klasë.

Varet nga profesori, nese do ishe ti, me duket se ke te drejte, vetem, nese une ngel ne kete klas nuk e shoh si ke ardhur ti deri ketu. Une po e sqaroj paracaktimin KVS. Nese nuk eshte termi i duhur atehere zevendesoje me diçka tjeter por kupto se çfare dua te them me paracaktim. Une kam pershtypjen qe nuk e ke kuptuar ose nuk e kam shpjeguar dot dhe jo se nuk e pranon si te sakte, eshte me te vertete logjike themelore (te pakten ketu jemi dakort).
...vazhdon, ne varesi te rrethanave...

[KVS]

Do kete edhe argetim ne kete teme. Shume shkurt mund te them qe nuk je(mi) ne nje pozicion per te gjykuar per kete. Pak me gjate mund te them: “nje ore”, “me pas” “me pare” etj. kane kuptim per ty e per mua por kur perdoren per njerezit dhe jo per Zotin.

Pra ti thua që "zoti" nuk njeh konceptin e kohës? Atëherë është apo nuk është "i gjithëdijshëm" "zoti"? Se çfarë thotë njëri nuk thotë tjetri për "zotin"? Siç, ka thënë dhe dikush tjetër andej nga ateizmi, kam vënë re që "zoti" evoluon sipas folësit për "zotin". Shumë mënyrë konveniente për të folur pa përgjegjësi për "zotin". Të lutem, pra, përkufizimin tënd të zotit personal.

Jo vetem qe jemi te kufizuar nga koha, por si duket qarte ne ato qe ke shkruar nuk mund te konceptojme se ç’do te thote te jesh jashte konceptit kohe.

Po shtatë ditët e zanafillës çfarë koncepti përdorin? Është e nevojshme të marr fragmente nga kurani dhe bibla për të argumentuar që "zoti" flet dhe vepron sipas konceptit të kohës? Është metërmend e nevojshme kjo gjë? Këtu duhet medoemos përkufizimi yt për zotin tënd personal sepse ke dalë tashmë nga binarët e "Biblës" dhe të "Kuranit".

Pergjigja e te gjitha atyre citimeve nga une qe ke bere me pas, kapen tek paracaktimi, dhe mund te permblidheshin ne fjaline “SuiGeneris, nuk e ke shpjeguar dot ose nuk kam kuptuar dot paracaktimin” Nese une nuk mundem te shpjegoj dhe ti te kuptosh kete pike, i gjithe diskutimi mes nesh behet kot.

Prit pak. Pse paternalizmi në këto fjali?

Dihet se çfare do besh (por jo nga ty, nga Zoti), prandaj eshte e paracaktuar por kjo nuk do te thote qe çfare bere nuk e bere me vullnetin tend te lire.

Paracaktimi, pavarësisht se a e di subjekti apo jo, do të thotë që çdo gjë do të ndodhë ashtu, sepse ashtu është paracaktuar. Kjo nuk ndërvaret me subjektin, por vepron mbi subjektin.

Madje çdo ndjenjë e jotja, çdo arsyetim i yti, çdo veprim i yti që do të çojnë në zgjedhjen e njërës apo të tjetrës, janë dhe ato të paracaktuara. Pra, jo vetëm zgjedhja është e paracaktuar, por dhe ndjenja me arsyen e gjithçka midis.

"Zoti" e di se çfarë do të zgjedhësh dhe çfarë do të arsyetosh ti. Ai "di gjithçka" prej "gjithnjë", jo vetëm për ty por për "gjithçka" e rrjedhimisht janë të paracaktuara, sepse dihen që pa ndodhur, që pa ardhur ende. Më duket se nga pak hymë në shpjegimin se si paracaktimi hidhka poshtë vullnetin e lirë, tepër pikëlluese...

Ti nuk e di se çfare eshte e zgjedhja jote. Njeriu do zgjedhe ate qe Zoti di. (Me sakte kjo thuhet qe Zoti e di ate qe do zgjedhe njeriu, por pa shume rendesi, nese tregon kujdes e njejta gje eshte.) Shume e drejte, por mos u mbyt me dy fjale. Çfare kuptimi ka per njeriun ajo qe di Zoti? Asnje kuptim. Njeriu nuk e di se çfare di Zoti, pra ai eshte teresisht i lire kur te beje zgjedhjen e tij.

Ç'lidhje ka dija e njeriut me faktin që çdo gjë në të, rreth tij e gjatë tij është e paracaktuar.

Kur unë e hedh gurin në lumë, nuk ka të bëjë aspak nëse di gjë guri që po hidhet në lumë apo jo, a është i ndërgjegjshëm guri apo jo, a ka mundësi të kuptojë guri se ç'po ndodh apo jo. Fakti është që unë paracaktoj lëvizjen e gurit drejt lumit dhe ai do të bjerë në lumë. Disa gurë i hedh në lumë, disa i marr me vete: Paracaktim. Më vjen keq që arriti deri këtu shtjellimi. Mendoj se nuk shkon më thjesht.


Përshëndetje!

[KVS]

E sakte siç e keni thene ju, KVS. Por vini re mire termat qe kam perdorur. Kam thene : "ai nuk ka nevoje per te mashtruar" dhe jo "ai nuk mund te mashtroje". Ka nje dallim ketu.

Nese ai do te mashtronte thjesht ngaqe ai mundet por nuk do te kishte nevoje per kete, atehere kjo hyn tek ligesia. Por kjo eshte e rrezuar pernjehere nga vete ideja jone qe kemi mbi Zotin. Mund ta shohesh kete pike pak me qarte.

E di si është puna, fluturues, "ai" nuk mundet as të mashtrojë se është "gjithmirëdashës" dhe siç e the dhe vetë, mashtrimi është "ligësi".

Tërë këto veti kundërthënëse të "zotit" kanë dalë tek tema e përkufizimit.

Pra saktësimi im këtu do të ishte se: Kam një "ide" të "zotit" (sipas përdorimit të përditshëm të fjalës "ide" apo "koncept"), por kjo ide apo koncept që prej çastit që nuk qëndron dot në logjikë, bie poshtë, dhe nuk është më ide e as koncept. Këtu ndoshta ndodh dhe ngatërresa. Për lehtësi shprehjeje në forum, vazhdojmë ta quajmë të tillë. Fjala për konceptet që nuk bëhen dot koncepte sigurisht që ekziston në gjuhë, ajo quhet "absurditet" apo "absurde". Pra unë s'kam një ide apo koncept të "zotit", por një absurde të "zotit" që ndryshon sipas kapacitetit të absurde-shprehësit. Dhe kështu dolëm sërish ca si jashtë teme, sport i zakonshëm këtej.

[darwin]

pershendetje,

mendoj se KVS ka nxjerre ne pah ne menyre thelbesore problematiken konceptuale te zotit abrahamik (me duket me mire ky emertim i zotit personal, sepse permbledh dhe 3 besimet {cuditerisht(!) 'inatcore' ne kulm me njeri-tjetrin}, pavaresisht se te gjithe adhurojne pa perjashtim te njejtin subjekt - -> 'babain e Adamit'!) keshtu qe eshte e veshtire (dhe e bezdisshme per ata qe lexojne) qe t'i thuash gjerat me mire se i ka thene ai.

Askund nuk lexohet ndonje pershkrim i zotit, prandaj ne shkrimin e pare e cilesova qellimisht - 'sipas mitologjive biblike-kuranore', sepse behet fjale per subjektin e gjitheditur, gjithefuqishem dhe gjithemiresishem. I njejti subjekt qe urdheresen "Ti nuk do te vrasesh" (meqe ra fjala ketu te tema) e ka lene shume pas asaj qe eshte primare per te: 1) Nuk do te kesh perendi te tjera perpara Meje.

Prandaj, ideja e moralit dhe pergjegjesive perpara tij (qe eshte shtjelluar ne kendveshtrime te ndryshme nga besimtaret, me perpara te kjo teme) eshte qesharake, kur per vete kete subjekt mitologjik letrar zgjedhjet dhe pasojat e veprimeve te tua, kane me pak rendesi sesa egoizmi i tij per adhurim, sepse mos-nenshtrimi eshte rast ku e ku me i denueshem sesa vrasja dhe per kete pune ka dhe denime kolektive (drejtohuni per sqarime tek "kryenecsite" ndermjet Ramses dhe Moisiut..kete e them pavaresisht se Ramses eshte person historik kurse Moisiu vertetohet vetem nga permbledhjet e botimeve me tematike fetare dhe nga.. asnje historian i lashtesise! - por gjithmone supozojme se subjekti "eshte")

Per kete arsye me te drejte KVS kerkon te dije idene dhe perkufizimin e gjithesecilit mbi kete subjekt mitologjik/fuqi te mbinatyrshme, sepse presupozohet qe eshte nje zot personal per te gjithe ata qe besojne ne ekzistencen e tij. Por mesa duket, subjekti i emrtuar zoti, ne pershkrimin monoteist oriental/semit eshte nje qerthull logjik ne paraqitjen e vetvetes dhe eshte veshtire qe te krijohet nje ide mbi te. Me falni, nqs nxjerr perfundime te parakohshme, po e them si e mendoj une.

Sic shkrova dhe dje: - nje karakter deist per "ate" qe adhuroni, do t'ju pershtatej me mire ne kete bisede ku liria, determinizmi dhe gjithedituria nuk munden kurrsesi te aplikohen ne te njejten kohe.. ose pastaj del te ajo kenga "Closed Eyes Visual..Delusion"

SG, eshte e kote ti kthehem rastit te "aksionit banditesk' por mendoj se eshte analogji e vlefshme me 'porosite e teleferikut hyjnor'. Edhe 'zoti revolver' aty te le mjaftueshmerisht liri te besh zgjedhjen tende, por nejse..Gjithsesi, faleminderit per pergjigjen

edhe ruaju nga banditet.. haha, duhet te ruhem dhe une meqe ra fjala..

[oiseau en vol]

Pra saktësimi im këtu do të ishte se: Kam një "ide" të "zotit" (sipas përdorimit të përditshëm të fjalës "ide" apo "koncept"), por kjo ide apo koncept që prej çastit që nuk qëndron dot në logjikë, bie poshtë, dhe nuk është më ide e as koncept.

Jo i nderuar, mendoj qe gabohesh. Koncepti nuk bie ngaqe nuk qendron ne logjiken. Do nje shembull ? Ç'mendim ka logjika mbi te pafundmen ? Ç'mendim ka logjika mbi tjetrin si tjeter ? Nuk i kam shume te qarta keto, mund te me ftilloni pak.

E megjithate, ne kemi nje koncept te se pafundmes, nje koncept te tjetrit. Mirepo ajo ku ju gaboni, mendoj une, eshte qe ju e mendoni konceptin si diçka ku permblidhet gjithçka nga gjeja e konceptuar. Por jo ! Une nuk mund ta paraqes pafundesine saktesisht siç ajo eshte, por ama mund te kem nje ide mbi te : si diçka qe nuk ka fund.

E njejta gje ndodh dhe me Zotin. Fakti qe ideja ime mbi te eshte e pafuqishme per te dhene hollesisht perkufizimin e Zotit, dmth mbylljen e zotit ne nje koncept ku Zotit nuk do t'i ngelej asnje bisht jashte ketij koncepti, nuk do te thote qe ideja ime nuk qendron. Logjika nuk mund te merret per e vetmja gje qe llogaritet ne kete jete.

Pa analizoje pak shprehjen :

"hena me buzeqeshte sonte siç kurre me pare"

E pra, ne kete varg me siper nuk ka kurrfare logjike por ama shprehja ime mund te kete qenesi me te madhe sesa nje gur aty poshte ku u pengova duke pare kete buzeqeshje.

Nejse, ka vend per hulumtim...

[Legjion]

[
(Po i fus dhe un hundët jashtë teme)

Parafolësi flet përçart. Pse? Sepse nuk mund të argumentosh me figurë letrare që zbërthehet përmes komentimi në logjikë; dhe as më pak e as më shumë hedh poshtë atë që shprehësi i fjalisë nisi të mbrojë. Për më tepër që nuk jepet asnjë koncept në "argument".

Pak më parë:

"Pafundësia" dhe "tjetri" kanë instancë në realitet (përndryshe janë racionale, pra nuk vetëkundërshtohen) dhe janë koncepte.

Pafundësi quhet vetia e të mospaturit fund.
Tjetër quhet gjithçka që është ndryshe nga "njëri" në fjalë.

Absurde janë p.sh. "asgjëja", "zoti" dhe ato që ka përmendur KVS më lart, gjëra që nuk kanë instancë në realitet.
]

[oiseau en vol]

Parafolësi flet përçart.

Ehë, kisha pire shume...

"Pafundësia" dhe "tjetri" kanë instancë në realitet (përndryshe janë racionale, pra nuk vetëkundërshtohen) dhe janë koncepte.

Ketu me bere fare esell. E kush po flet per realitetin ? Po endrra, legjion, a ka realitet ajo ? Po mendimi ?
Une po them kete : pafundesia eshte diçka qe nuk mund te mbyllet ne nje term siç dhe Zoti, por kjo nuk do te thote qe une nuk kam nje ide mbi to. Po per tjetrin, çfare di ti ? Kush eshte koncepti i tjetrit ? A mbyllet tjetri teresisht ne kete koncept ? Tjetri ngelet gjithmone jashte idese qe ne bejme mbi te, por ama kjo nuk na pengon qe ta kemi nje ide. Njelloj dhe per Zotin.
Kam mendoj esell, tani po shkoj te perçartem pak...

[KVS]

Meqënëse dolëm në degë tjetër, se ç'është koncepti, do të doja të bëj dhe unë nja dy sqarime (normalisht duhet hapur temë tjetër). Kur përdora fjalët "koncept irracional" duhet kuptuar "absurde", pra në fund të fundit një jo-koncept. Që abstraksioni të quhet koncept duhet të jetë racional. "Koncepti irracional" si të thuash nuk është fare koncept, thjesht e vura si sqarues në shkrimin ku u përdor meqënëse kishte lidhje me shpjegimin.

Absurde janë p.sh. "asgjëja", "zoti" dhe ato që ka përmendur KVS më lart, gjëra që nuk kanë instancë në realitet.

Një vërejtje kisha këtu: "Asgjëja" në të vërtetë është koncept, por me një kusht. Veçoria e këtij koncepti është se duhet të flasësh gjithnjë në mohore për të, kur e përmend atë drejtpërdrejt. P.sh. "Asgjëja s'është", "Nuk pashë asgjë", etj.

Koncepti do të jepte irracionale nëse do të përdorej në pohore: p.sh. "Aty ka asgjë". Kjo e bën të merret si absurde.

Shpjegimi i asgjësë si koncept racional do të ishte "s'është gjë" dhe ky duke qenë se nuk vetëkundërshtohet rrjedhimisht qëndron. Kthehet në absurde nëse themi "asgjëja është ajo që s'është". Gjuha si mjet të jep mundësinë të shprehesh saktë, thjesht duhet përdorur me kujdes.

Po endrra, ... a ka realitet ajo ? Po mendimi ?

Ëndrra dhe mendimi janë koncepte. Nuk ekzistojnë në realitet në një çast të caktuar, ndaj dhe përdorim konceptin që bëhet i mundur në vazhdimësi kohore. As seksi nuk ka instancë në realitet në çast të caktuar kohor, në njësi kohore, por koncepti në fjalë përfshihet në vazhdimësi kohore.

Une po them kete : pafundesia eshte diçka qe nuk mund te mbyllet ne nje term siç dhe Zoti, por kjo nuk do te thote qe une nuk kam nje ide mbi to.

Siç ka thënë dhe Legjioni: "Pafundësia është të mospaturit fund" dhe është mbyllur në një term tashmë, "pafundësi". Koncepti është i qartë dhe racional. Ashtu si dhe ëndrra është proces trunor që prodhon abstraksione, etj., etj. Dhe ky është koncept i qartë.

Po per tjetrin, çfare di ti ? Kush eshte koncepti i tjetrit ? A mbyllet tjetri teresisht ne kete koncept ? Tjetri ngelet gjithmone jashte idese qe ne bejme mbi te, por ama kjo nuk na pengon qe ta kemi nje ide.

Siç u dha më lart, ky "tjetri" nuk mbeti jashtë konceptit. Fjalia e mësipërme nuk qëndron. Pse nuk hap një temë për këtë punë, më duket se je duke ngatërruar p.sh. konceptin dhe termin e ëndrrës me përmbajtjen e ëndrrës. Përmbajtjet e ëndrrave janë abstraksione. Abstraksionet janë abstraksione, përdorin koncepte të plota, përdorin koncepte të modifikuara/korruptuara, përdorin absurde, etj. Veprimtaria e trurit nuk është gjithnjë racionale, ndryshe nuk do të kishim spitale për këto raste.

Njelloj dhe per Zotin.

"Zoti" është absurd për shkak të vetëkundërshtisë në përpjekjen për tu konceptualizuar. Absurdja e "zotit" përfshin në përkufizim veti vetëkundërshtuese dhe ndërkundërshtuese, që e hedhin poshtë si koncept dhe e klasifikojnë direkt si absurde. Çdo i ashtuquajtur "koncept" që nuk është racional, nuk është koncept, por absurde. Ëndrra, tjetri, etj. janë koncepte (pra, abstraksione racionale).


Përshëndetje, më tepër grintë në debat dhe gëzuar (ri)lindjen e Diellit (Sol Invictus) ;) - që sivjet na zuri saktësisht më datë 21.

[Hyllien]

Pra ti thua që "zoti" nuk njeh konceptin e kohës? Atëherë është apo nuk është "i gjithëdijshëm" "zoti"? Se çfarë thotë njëri nuk thotë tjetri për "zotin"? Siç, ka thënë dhe dikush tjetër andej nga ateizmi, kam vënë re që "zoti" evoluon sipas folësit për "zotin". Shumë mënyrë konveniente për të folur pa përgjegjësi për "zotin". Të lutem, pra, përkufizimin tënd të zotit personal.

Te njejten gjuhe po shkruajme ne KVS? Patjeter qe Zoti eshte i gjithedijshem. Nuk kam shkruar ne ndonje vend qe Zoti nuk e njeh konceptin e kohes, por kam shkruar qe eshte jashte dimensionit KOHE, nuk eshte i kufizuar nga koha ( dhe nga asgje). Koha vepron mbi krijesat, jo mbi krijuesin. Nuk eshte e nevojshme te marresh as nga Kurani as nga Bibla perdorime te konceptit te kohez. Ato jane per t’u shpjeguar diçka njerezve.

“nje ore”, “me pas” “me pare” etj. kane kuptim per ty e per mua por kur perdoren per njerezit dhe jo (kur perdoren) per Zotin.

Paracaktimi, pavarësisht se a e di subjekti apo jo, do të thotë që çdo gjë do të ndodhë ashtu, sepse ashtu është paracaktuar. Kjo nuk ndërvaret me subjektin, por vepron mbi subjektin.

Çdo gje do te ndodhe ashtu, por njeriu nuk e di se çfare eshte “ashtu”-ja derisa ai te beje zgjedhjen, pra i duhet te vendose vete se çfare do te jete “ashtu”, prandaj eshte i lire.

"Zoti" e di se çfarë do të zgjedhësh dhe çfarë do të arsyetosh ti. Ai "di gjithçka" prej "gjithnjë", jo vetëm për ty por për "gjithçka" e rrjedhimisht janë të paracaktuara, sepse dihen që pa ndodhur, që pa ardhur ende. Më duket se nga pak hymë në shpjegimin se si paracaktimi hidhka poshtë vullnetin e lirë, tepër pikëlluese...

Zoti e di, por nuk te ka detyruar per asgje. Me thuaj pak si kuzhtezon dija e tij veprimin tone. Ti supozon qe dija kushtezon. Le te themi qe Zoti e di nese ti do t’i pergjigjesh ketij mesazhi ose jo. Ai e ka shkruar qe ti….. Se çfare do besh ti eshte e paracaktuar. Me thuaj tani si e pengon kjo vullnetin tend te lire per t’iu pergjigjur ose jo.

Ç'lidhje ka dija e njeriut me faktin që çdo gjë në të, rreth tij e gjatë tij është e paracaktuar.

Ta them une lidhjen perseri. ( Vazhdimi i paragrafit te mesiperm. ) Te te kujtoj qe kjo ishte per t’iu pergjigjur fjaleve te tua “Njeriu do zgjedhe ate qe Zoti di.” Njeriu nuk e di se çfare ka shkruar Zoti, njeriu nuk e di se çfare di Zoti. Une e di qe Zoti e ka parashkruar se çdo me ndodhe por nuk e di se çfare do me ndodhe. Paracaktimi nuk me kufizon ne asnje menyre.
Je ne nje ndarje rrugesh, dhe te duhet te shkosh majtas ose djathtas. Une po te them qe Zoti e ka shkruar se ç’drejtim do marrresh. Ne ç’menyre te detyron kjo ty te marresh X drejtim? Zoti ka shkruar drejtimin qe ti do marresh jo sepse ai do te te detyroje ty ta marresh ate drejtim por sepse ai eshte siper kohes dhe e di se çfare drejtimi do marresh. (Si ka mundesi qe nuk po kuptohemi me kete pike?)

Kur unë e hedh gurin në lumë, nuk ka të bëjë aspak nëse di gjë guri që po hidhet në lumë apo jo, a është i ndërgjegjshëm guri apo jo, a ka mundësi të kuptojë guri se ç'po ndodh apo jo. Fakti është që unë paracaktoj lëvizjen e gurit drejt lumit dhe ai do të bjerë në lumë. Disa gurë i hedh në lumë, disa i marr me vete: Paracaktim. Më vjen keq që arriti deri këtu shtjellimi. Mendoj se nuk shkon më thjesht.

Po pra po, por ti e une nuk jemi gure qe na hedhin ne lume. Une e ti hidhemi vete ne lume. Nese Zoti e ka shkruar qe ti do hidhesh ne lume, kjo nuk do te thote qe Ai te detyroi ty te hidhesh, por qe Ai e di qe ti do hidhesh dhe gjithe ndodhite e tua te mepasshme. Rrethanat dhe pasojat jane te krijuara nga Zoti por zgjedhja eshte jotja. Njeriu e gjen veten ne rrethana te cilat jane jashte kontrollit te tij (dhe eshte i papergjegjshem per to). E kam thene qe njeriu nuk eshte absolutisht i lire, por ne keto rrethana atij i ofrohet mundesia per te zgjedhur. Zoti ka krijuar edhe lumin edhe bregun nga do hidhesh edhe trupin qe do hidhet edhe forcen terheqese qe do te te çoje ne lume edhe trurin qe do vendose te hidhet apo jo, por atij i ka dhene liri - vullnet te lire.
Po perserit(im) veten, me mire rilexojme ç'kemi shkruar.
Pershendetje! (Me duket se po pershendetemi ca si shpesh në kete teme. )