Poeme: "DILOIADA" nga Jorgo TELO & Eduard Dilo

[Jorgo Telo]

4) MARGARITI:

Lindur ne Sheper, ne 8 Tetor 1908:
Pas studimeve të para në vendlindje, mbaroi shkollën Amerikane Teknike në Tiranë (Shkolla e Fullcit, mjaft e njohur në atë kohë dhe më pas.)
Student në Universitetin e Athinës, mbante ligjërata e fjalime para shokëve e pedagogëve për Shqipërinë… I perfundoi me sukses studimet Universitare për matematikë dhe punoi si mësues në Ballaban të Përmetit, ne Sheper, ku hapi dhe shkollën e parë të natës. Me vonë u stabilizua ne Tiranë, ku punoi si nëpunës në Ministrinë e Botores.
Me vendosjen e shtetit të ri të Diktaturës së Proletariatit, u dëbua nga Tirana , ku ishte së toku me familjen e Qirjakos, dhe fëmijët e Themos. Në vitin 1947, e arrestojnë dhe e dënojnë duke e cilësuar " Armik i popullit", "sabotator i zgjedhjeve" dhe akuza te tjera ! -Dënimin e kreu në Kënetën e Maliqit, që e quajnë dhe "Këneta e vdekjes".
La dorëshkrime , poezi, skica dhe tregime si dhe tekste kengësh popullore, se ishte nje grumbullus këngësh nga të krahinës (ka grumbulluar rreth 1000 këngë). Ka lënë dorëshkrime për zakonet zagorite, shpjegon si dhe qysh zhvillohet dollia, ka mbajtur statistika të rregullta per popullsine dhe shtepitë e Sheperit ndër vite.
Ai ngeli i patundur në bindjet e veta dhe nuk pranoi ashtu si dhe vëllezërit e familjaret e tjerë të këtij fisi asnjë bashkëpunim e kompromis me komunistët dhe Sigurimin e Shtetit.
Ishte person shumë i dashur , i drejtë dhe bënte për të tjerët më shumë nga ç'mund të bënte për vete. "Besimi im i vërtetë nuk është të rroj vetë dhe të lë tjetrin të rrojë, por të rroj dhe ta ndihmoj tjetrin të rrojë." Kjo ishte deviza e tij.
U martua me Viktori Xhamballon, duke lënë pas vdekjes në 11 Shkurt 1971, (vetem nga pasoja e vuajtjeve cnjerezore), pesë fëmijë të mitur:
1)Ilian (Yllin),, 2)Anastasin, 3)Bardhylin, 4) Eduardin, 5) Elisavetën.
Ylli , martuar me Viktoria Delijorgji, kane dy femije, Margariti dhe Vasili(Ilvi).
Anastasi, martuar me Eftihia Pano, kane tri vajza, Irini, Angjelikulla Dhe Kostandina,
Bardhyli, martuar me Mira Petriti , kane dy vajza, Dea dhe Iva.
Eduardi , martuar me Elida Doga, kane dy vajza, Anxhela dhe Xhulja.
Elisaveta, martuar me Kosta Nasto, kane nje djale Jorgon.

[Jorgo Telo]

5) JANI:

U lind ne Sheper , ne Janar 1910:
Mbaroi shkelqyshem Akademinë Ushtarake në Romë - Itali. Më pas po në Itali mbaroi Universitetin tjetër për të Drejtën Ndërkombëtare, ku mbrojti dhe Doktoraturën.
Ishte një ndër eksponentët e Ballit Kombëtar (Krahu i djathtë i Mit'hat Frashërit). Ushtroi detyrën e Komandantit Ushtarak në zonën e Korçës; udhëheqës i betejave kundër nazistëve në Barmash e Qaf Thanë; një ndër aktivistët e Marrëveshjes së Mukjes, luftëtar i lirisë në luftën për çlirim, kundërshtar i betuar i vëllavrasjes , pjesëtar i Qeverisë që do kryesonte Mit'hat Frashëri (e kish caktuar Ministër Lufte - sipas shënimeve të Enver Hoxhës).
Luftoi dhe ndenji në Shqipëri, kur i duhej asaj. U largua, kur duhej të largohej, për të vazhduar luftën kundra komunizmit edhe në mërgimin e pafund, deri sa u nda nga jeta. Ne kujtimet e të gjithe atyre që e kanë njohur, ka ngelur si shqiptar i panjollë, politikan i vendosur për çështjen kombëtare. Në radhë të parë ishte shqiptar pastaj Ballist, dmth partiak.Ishte i drejtë dhe me një fjalë bindëse që "edhe armikun e bënte mik". Ai ishte armik i padrejtësisë dhe luftëtar e së drejtës, që tërë jetën ia kushtoi shqiptarizmës. Luftoi për "shqiptarë të lirë në një Shqipëri të lirë". Tërë jetën ja kushtoi kauzës së Shqipërisë etnike. Në USA punoi në seksionin shqip te "Zëri i Amerikës", ku dha një kontribut me vlerë për historinë shqiptare, duke folur e mbajtur ligjerata për figurat e shquara të kombit. U mor me kritikë letrare, me shkrime të ndryshme në shtypin shqiptar të diasporës dhe gazeta amerikane. Shumë gazeta amerikane shkruajnë për të duke e konsideruar një luftëtar të vendosur kundër komunizmit. Ka qenë përfaqësues i Partisë Agrare. Në shumë konferenca e kongrese të "Internacionales botërore agrare" është vlerësuar nga bashkëkohësit si një personalitet i madh politik e shkencor, autor librash, gazetar dhe historian.
Kish miqësi e shkëmbim letrash me Presidentin Kenedi e me piktorin e madh të shekullit të kaluar, Pikaso. Luftoi me vetëmohim dhe mbrojti e bëri të njohur në të katër anët e botës, kur paraqitej nevoja, të drejtën e pamohueshme të vetëvendosjes së popullit të Kosovës. (Në shtëpinë e tij në Neë York është mbajtur për herë të parë mbledhja, ku merrnin pjesë zotërinjtë: Prof. Arshi Pipa, prof. S, Repishti, ing. A. Karagjozi etj. dashamirës, kongresmenë e përkrahës të kauzës kosovare; për të organizuar para Selisë së OKB-së demonstratën në mbrojtje të rinisë studentore kosovare në vitet '80, duke marrë pjesë në çdo demonstratë e manifestim të kësaj të drejte.
Aty Jani ka mbajtur dhe nje fjalim shumë të zjarrtë në mbrojtje të kësaj kauze. E ka mbrojtur me shpirt te drejtën e pamohueshme të popullit martir Kosovar, në konferenca te ndryshme jo vetëm në Amerikë, por dhe në Paris, Romë, Londër etj, vende ku lypte nevoja. E shumë herë ka qenë i derguar si perfaqesues i Shqiptareve Nacionaliste jo vetem te Amerikes, por dhe Canada e me gjerë.
Në vitet '70, kur familjes së tij në Atdhe iu grabitën gjithçka gjer te rrobat e trupit,si dhe kur çvarrosen eshtrat e te Atit e ja hoqen zvarre duke i hedhë ku të mundnin , i shkroi letër Diktatorit Hoxha (dikur bashkënxënës në të njëjtën shkollë) duke i thënë: "Politikani merret me politikë dhe jo me grabitje e luftë të pamëshirshme karshi njerëzve të pafajshëm, me burgosje, internime, çvarrime,sekuestrime e vrasje…"
Ndërroi jetë krejt papritur në Janar 1984 në moshën 74 vjeçare në Neë York, ashtu si vite më parë Mit'hat Frashëri i madh.

[Jorgo Telo]

6) FEVRONIA:

LINDUR NE SHEPER, ME 1912:
Fevronia ishte e para vajze e Ilias dhe Savës.
U rrit nën kujdesin prindëror me edukatën karakteristike që mernin zagoritet tradicionalsht, por me fatin e mirë, se ishte e bija e një babai intelektual e me horizonte mjaft të gjëra për dijet e për jetën sidomos në aspektin e kulturës së mirëfilltë. Edhe për Fevroninë shtëpia e lindjes dhe vatra ku kaloi fëmijërinë dhe vajzërinë u bë njëkohësisht dhe vatër për fitim dijesh të përgjithshme, për të qenë një amvisë e nënë e mirë dhe shembullore në vitet e mëpastajme. Ajo u martua me Aristidh Bicin, me të cilin pati e la këta fëmijë: 1) Marikën që është martuar me Epaminonda Mandilin, 2) Dina – martuar me Petro Deçkën (Djalin e mësuesit të palodhur Vasil Deçka… 3) Drita – martuar me Jorgo Malika, … 4) Dhimitri – martuar me. Elenin, 5) Eftalinë – martuar me Petro Dilon, 6) Vasilin – martuar me Shanikon nga rrethinat e Tepelenës (Të dy mësues)

[Jorgo Telo]

7) ORESTI:

U lind në Sheper më 1915.
Pas mësimeve të para në vendlindje studioi në gjimnazin e Tiranës dhe të Shkodrës. Vazhdoi më pas studimet e larta për mjekësi në Torino, të cilat i mbaroi me sukses. U diplomua si mjek i përgjithshëm. U burgos si antifashist, ku dhe u torturua në burgjet e Italisë. Diplomën e mori , kur doli nga burgu. Ishte shok i ngushtë me Pano Xhamballon dhe Qemal Stafën.Ëndërronte e dëshirone të kthehej në Atdhe që të ndihmonte në shërimin e sëmundjeve të asaj kohe si malarja etj. Por gjithçka për të mbeti vetëm ëndërr.
Duke parë se gjithë pjesa e inteligjencies shqiptare së shkolluar në Perëndim, po mbushte burgjet në "Shqipërinë e Re" të porsalindur e krejt te kuqe, duke lexuar gazetën "Bashkimi" të atyre viteve, e cila qe e mbushur me emra patriotësh të dënuar në mungesë me vdekje, midis të cilëve edhe emrin e vëllait të tij, Janit, që kurrë nuk i leu duart me gjak, por luftoi vetëm për "shqiptarë të lirë në një Shqipëri të lirë e demokratike, u detyrua të ndahet për së gjalli me të gjithë njerëzit e tij të shtrenjtë.
Thirrjes që bëri Amerika për të thithur gjithë ajkën e inteligjencies botërore, iu përgjigj Oresti së toku edhe me Janin, duke emigruar e duke luftuar për të arrirë ato qëllime që i kishin vënë vetes.Mbrojti perseri diplomën , ne Amerike , u emërua "Drejtor i Përgjithshëm i spitaleve Publike në Neë York. Më vonë hapi Klinikën e vet në Alpha NJ, ku shërbeu me përkushtim mbi 30 vjet. Mbrojti titullin"Doktor i shkencave mjekësore" dhe la një emër të ndritur në mjekësinë amerikane. Në kohën e Diktaturës nuk u lejua të vinte në Atdhe dhe, ashtu si Themua e Jani, vdiqën të zhuritur nga malli që nuk mundën të shihnin njeri nga familja e tyre.
U martua me Vasilia Milidi, por nuk patën fëmijë.
Vetëm në vitin 1990 u lejua të shkelte në Tiranë., ku gjeti vetëm motrën e vogël, Hrisanthin e plot nipër e mbesa. Dhuroi në spitalet shqiptare sasi të konsiderueshme ilacesh, bëri shumë vizita mjekësore në pacientë të ndryshëm, qe erdhen thuaj nga tërë Shqipëria . I kërkoi Presidentit të atëhershëm, Ramiz Alia, që të ndërtonte në atdhe një fshat turistik e turistët t'i sillte nga SHBA-ja si dhe një qendër të madhe tregtare; por nuk iu dha leja e mundësia me përgjigjen: "Ndërtojmë vetë ne. S'kemi nevojë për gjëra të tilla."
U kthye në USA dhe pas disa muajsh ndërroi jetë, duke lënë prapa një emër të mrekullueshëm.

[Jorgo Telo]

8) KOÇUA:

U lind në Sheper, më 4- prill 1919 dhe ndërroi jetë në Spitalin e Tiranës, më 18/12/1984
Koçua , ky djalë energjik , tip atleti mori mësimet e para sa në vendlindje aq dhe në gjimnazin e Shkodrës e Tiranës. Punoi nëpunës në dhomën e tregtisë , në Durrës, shok dhome me djalin e mrekullueshem nivanot, Themo Vasi. Mori pjesë në demonstratat e para në këtë qytet kundra fashizmit si dhe më vonë inkuadruar në rininë e ballit , mori pjesë dhe ndihmoi luftën , sidomos në betejat e Barmashit e Q. Thanës , qe udhëhiqeshin nga vllai i tij Kapiten Jani Dilo.
Me ardhjen në fuqi të komunistëve, edhe ky u dëbua nga Durrësi , si dhe pjesëtarët e tjerë të familjes nga Tirana dhe u çuan në Sheper, ku shtëpia u qe bërë shkrumb e hi.
Nuk mund ta mendonte Koçua si dhe vëllezërit e tjerë , që në atë Sheper, të vuanin dhe të trajtoheshin aq mizorisht sidomos nga disa bashkëfshatarë komunistë. Dilajt u lanë fare pa bukë në atë fshat, u veçuan dhe u etiketuan si reaksionarë, (!)I grabitën e u sekuestruan gjithçka… Koçon e burgosën dhe kaloi një jetë krejt ferr deri sa u largua nga kjo botë.
Vitet e rënda të hetuesisë i kaloi në kalanë tmerr të Gjirokastrës , për ta çuar më mbrapa pas gjyqit që e dënoi krejt të pa fajshëm me 10 vjet në Reps e Spaç te Mirditës.Doli nga burgu i tjetërsuar, dhe pas pesë vjetësh , vetëm pasojë e vuajtjeve çnjerëzore , ndërroi jetë , në një nga spitalet e Tiranës, disa ditë para se të operohej. I grabitën gjithçka kur e arrestuan, me dhomën që kish me rroba , kujtimet prindërore, librat e letrat e Babait të tij (IDSH) , fotografitë dhe pajën e motrës së pa martuar, Viktorisë. Mmorën gjithçka që me mund e sakrifica ndërtuan pas djegjes së bibliotekës gjatë luftës së dytë botërore.
Koçua ka ngelur dhe do te ngelet ndër breza si "VËLLA,- XHAXHA- SHOK DHE MIK I DREJTË- BURRË I FJALËS DHE I BESËS"

[Jorgo Telo]

9) VIKTORIA:

Ishte lindur në Sheper më 12 gusht 1922.
Arsimin fillestar e mori në Sheper, ndërsa arsimin e mesëm e përfundoi shkëlqyeshëm në Institutin "Nëna Mbretëreshë" në Tiranë. Ishte pjesëmarrëse në demonstratat antifashiste e më vonë e përshkushtuar në arsim ,me pasion të jashtëzakonshëm. Profesionin e mësuesisë e filloi në Sheperin e saj të dashur.. Më pas e transferuan në Zhej e me radhë në Pandelejmon të Delvinës apo në fshatrat e Përmetit. Vetëm në saje të mbiemrit që kishte, e pushuan, duke e lënë pesë vjet pa punë. Këtë fat të keq e pësoi dhe më vonë.
Viltoria, ishte për vëllezërit, mbas vdekjes se Savës, si nënë dhe kaluar nënës. Atë e kishin si motër, si hallë , si shoqe., kishte bërë shumë për secilin nga vëllezërit si motra e dhembshur e tyre.. Ata e çmonin si etalon e thoshnin: "Një Viktori e vetme vlen më shumë nga të gjithë ne. (Sipas shkrimeve të Janit e të Orestit për të.)
Ajo nuk iu nda burgjeve që përjetuan vëllezërit e saj, duke shkuar sa në Kënetën e Maliqit te Margariti e në Spaç e Reps të Mirditës te Koçua, po ashtu u shkonte edhe nëpër spitale e kudo ku vuanin të sajt e saj të shtrenjtë…
E emruan në fshatrat e Fierit e ku të mundnin, atyre baltrave të Myzeqesë. Ishte e përkushtuar me mish e me shpirt për mësimdhënie sa më të cilësishme. Nuk ia gjeje shoqen si arsimtare. Nxënësit e saj, kur e transferonin fshatrave të Fierit, kish pasur raste që kanë ndërruar dhe shkollën vetëm e vetëm që t'u jepte mësim "mësuese Vitua", siç e thërrisnin.
Sanka Dylgjeri ish mësuese me të e vlerëson në shënimet e letrat e saj si një Engjëll Viktorinë.
Në Fier , ku jetoi për shumë vite, ka lënë mbresa dhe kujtime të pashlyeshme dhe gëzonte një respekt të jashtëzakonshëm. Kur u nda nga kjo jetë atë ditë tetori të vitit 1982, nuk mbeti sy pa u përlotur në Fier për të. Ndërkohë qe e kundërta, kur trupi i saj i pajetë e dërgua të prehej në Sheper, pranë prindërve e vëllezërve. Nuk u lejua nga "Paria e fshatit" të hapej varri i kësaj mësueseje shembullore, njësoj siç u veprua dhe me gjithë fëmijët idealistë (vëllezërit e saj), të Ilia Dilo Sheperit. Atëherë niprit hapën me thonj varret, për të përcjellë për në banesën e fundit njerëz që ishin vetë mirësia.
Në vitin 1994 Viktori Dilo u nderua me dekoratën "Mësuese e Merituar" (Pas vdekjes).

[Jorgo Telo]

10) HRISANTHI DILO (PROKO):

U lind në Sheper në mars 1927.
Ishte më e vogla e këtij brezi shkëlqimtar, brez që vuajti e u përndoq aq mizorisht. Edhe kjo si vëllezërit dhe motra ka ngelur në kujtesën e të gjithëve një grua e rrallë, një nënë model, një nikoqire e përkrye, edhe pse tërë kohën ka qenë jo mirë me shëndet. Ishte kurdoherë e dashur dhe nuk u shqit kurrë nga hallet e vëllezërve, që hoqën e vuajtën aq çnjerëzisht.Nuk e përfundoi shkollën "Nana Mbretëreshë", që nisi, pasi në fuqi erdhen komunistët, shkolla u mbyll dhe u dëbua së bashku me familjarët e tjerë nga Tirana. Vuajti tërë kohën nga shëndeti.Ishte e dashur, e urtë , e mirë. Si dhe fëmijët e tjerë arsimimin dhe edukimin fëminor e mori në vendlindje. U martua me Odise Prokon, i cili e la të ve parakohe. Patën dy fëmijë: 1) Anetën, 2) Filipin. Hrisanthi ndërroi jetë në Tiranë po në mars 1998.
Aneta u martua me Derek Weihs e ka një djalë: Mark

[Jorgo Telo]

DITA E FLAMURIT

Forca ideale është energjia virgjine dhe patriotizmi i naltë i popullit shqiptar. Shqipëria divine është dheu klasik i trimërisë, theksonte Ilia Dilo Sheperi, (patriot i shquar, veprimtar i arsimit kombëtar dhe gjuhëtar), në fjalimin e tij mbi Ditën e Flamurit, mbajtur në Gjirokastër, më 1920. (Eduard M.. Dilo)

“…Shqipëria divine, Dheu klasik i trimërisë, kremton sot një nga më të shenjtat ditë të historisë se saj kombetare: Ditën e Rilindjes e të pagëzimit në jetën e re të Lirisë! Ditën e vënies mbi krye të kurorës së Indipendencës! Pas pesëqind vjet jete t'ashpërt të robërisë dhe në një kohë tragjike, kur arushet e Ballkanit u vërsulen ta shuajnë pa mëshirë gjallërinë e kombit shqiptar, në orizontin e Shqipërisë ndriti Ylli i Mëngjezit, mbi Kathedralin e Vlorës shkrepetiti Diell'i Lirisë! U ngreh Flamuri madhështor i Skënderbeut dhe Perëndia e Lirisë së Kombeve dekretoi shpëtimin e Shqipërisë! Ajo e drejtë e shenjtë q'u a ka falur natyra kombeve të botës ju njojt edhe kombit tonë që ruan karakterin dhe traditat e Ilirëve, ju dha edhe poullit tonë heroik që ka vaditur me gjak gjithë Sinisinë Ballkanike dhe, së fundi, për t'u shpëtuar dyndjeve të valëve të barbarëve, gjatë shekujve, ka qenë shtërnguar të lerë Alltarin e Atdheut të vet dhe të kapërcejë male e dete dhe të përhapet nëpër gremina të huaja.
Në këtë vend legjendar, që ësht shkretuar dendur nga katalkizmat e luftrave të parreshtura dhe mbi gërmadhat e 70 qyteteve të bukura bërë pjesë e zjarrit legjoneve romake, vajtojnë sot e kësaj dite! Të tëra këto ngjarje, të gjitha këto tragjedita kanë vleftën e kujtimit të naltë, të heroizmës shqiptare. Dëshmojne theroresitë e pashembëllta të fisit arbnor. Pasqyrojnë jetën morale të stërgjyshërve dhe udhëheqin shpirtin e energjisë e të therorisë së brezit tonë të ri. Ja! Kjo ësht dita simbolike në të cilën kombi shqiptar hyn në rradhët e popujve të lirë dhe zë vendin që i përket historisë së tij. Traditat e mbetura nga Pellasgët e Mitollogjisë, trimëri e trashëguar nga stërgjyshërit tanë, përmenden sot në kronollogjinë e qytetërimit. Himni i Indipedencës sonë këndohet nëpër oborret e kombeve të rinj të lirë. Te Deum-i i paradisit të Fesë sonë meshohet sot nëpër Kishrat e botës ideale! Na përshëndetin, na përgëzojnë, na urojnë kombet e lirë! Na kanë zili e na falen popujt që përpiqen të harrijnë një ditë të bardhë!
Ideali që kanë ëndërruar stërgjyshërit, ay ideal i shenjtë që kanë profetizuar heronjtë, protagonistët e luftrave të lirisë sonë, u realizua sot! Qëllimi i naltë për të cilin kanë luftuar ata burrërisht nëpër malet e ashpërt dhe kanë derdhur gjakun e vlefshëm të tyre: u harrit, u krye! Intrigat e huaja dhe komeditë e brendshme që u lojtën një kohë mbi kurrizin e Atdheut nuk e lanë popullin shqiptar të jetonte i lumtur në këto tetë vjetët e para të jetës së re. Krijuan një situatë të rëndë dhe rrezikuan njëment tërësinë dhe Indipendencën e Atdheut. Gjatë këtyre kohëve të vështira duallë në shesh apostoj të rremë duke predikuar ungjillin magjik të një bese fatale. Një maqavelizmë që synonte t'i mësonte popullit shqiptar disiplinën e skllavërisë dhe të çkëputte nga trup' i shtrenjtë i Atdheut vendin më të shenjtë: Vlorën bujare që e ka falur natyra për të qenë vend i pelegrinazhit të Shqipëtarëvet.
Forca ideale, energjia virgjine dhe patriotizmi i naltë i popullit shqiptar i kapërcyen, gjithë rreziqet që kërcënonin Atdheun. Dita e 28 Nendorit 1920 ësht e para që kremton sot plot enthusiazmë Shqipëria irredente, sbukuruar nga Stili gjer në Shkodër me trëndafilë dafine! Mblidhuni bijt e Shqipërisë përpara këtij Alltari të madh t'Atdheut! Faluni! Përunjuni përpara këtij Snotafi të shenjtë! Adhuroni shpirtrat e Dëshmorëvet! Dhe lavduroni këtë ditë madhështore! Gezohuni o Shqiptarë t'arratisur në çdo anë të botës. Këndoni ju zogjt'e bukur që fluturoni në qiellin e Shqipërisë! Lulëzoni ju fusha! Gjëmoni ju male! Buçitni ju, lumenjë dhe dete të Shqipërisë! Bekonani ju, o Dëshmorët e shenjt t'Atdheut! Kurajo, durim dhe shpresë, Ti o Shqipëria irredente!
Ilia Dilo Sheperi (1872-1945)

[Jorgo Telo]

MIRËSI DHE PAVDEKËSI

Ju mbetët ata që ishit
Gjithë nder, respekt
dhe pse me vuajtje si të Krishtit
Nder breza do te jini fanar.
Ishit nje brez Ideal.
Kudo u shquat per zgjuarsi
Karakter çelik ,
Dituri e shpirtbardhësi
Jo vetem pse ishit me Universitete mbaruar,
Por gjithcka tek ju ishte dhe e trasheguar.

Kushdo ju admironte , ju imitonte...
Edhe pse me egërsi ju luftonte ;
Ju ishit vetë MIRËSIA
Ndaj u ka marrë pavdekesia.

Nga Eduard DILO

[Jorgo Telo]

KUJTIME TË TRISHTA
(Skicë)
Sa do të më pëlqente te rendja si më parë n'atë mjedis , siç bëja kur isha i vogel duke u sjellë përqark shtëpisë , ku ësht skalitur emri ILIA DILO!
Merrja një vrap dhe s'ndalesha , po atëhere s'kuptoja se ç'tragjedi pas tragjedie i kanoseshin familjes. Dhe ashtu n'atë vrap ngulçues , harroja çdo gjë dhe thoshja se Sheperi është imi , thuaj si të mos kish dhe të tjerë. Po unë s'kuptoja , aq i vogel isha dhe s'ngopesha frymë dhe, së bashku me kushërinjtë e mi , kush e kush të dilte më parë në Kokojkën e Gjyshit rrëzë Bisejit. Dhe ç'gjallëri e ç'gezim fshihesh në zemrat dhe shpirtrat tanë të pa trembur akoma nga stuhitë dhe rrebeshet e diktaturës!
Duke u rritur , fillova dhe unë të merrja frymë me vështirësi , filluan të më merreshin këmbët, ndërsa tani s'shkoj dot më në Sheper. S'do të më pëlqente të ëndërroja një moshë fëmijërie , me një rendje në Sheperin që atëherë më dukej më i bukuri, pa kuptuar aspak se ç'pllakoste në shtëpitë tona që vit pas viti i mbulonte zia.Rrëzë Biseit gjendet shtëpia e ILIA DILO SHEPERIT , shkatërruar nga koha e luftës , që terroristët vendas më pas e lyen me gjak.
Më 25 Janar 1991, te pragu i shtëpisë së rindërtuar , u gjet e masakruar Nëna Kaliopi Dilo, e shoqja e birit të ILIA DILO SHEPERIT - Mihal Dilo. E ngjethur nga kjo vepër gjakatare , familja e abandonoi shtëpinë...Në çdo hap që hedh, gjithçka të ngjeth dhe të trishton . Në atë Sheper fshihet tragjedia e një procesi kriminal të pa arsye.Dhe sikur shtëpia të shembet nga rrebeshet e kohës , përsëri do të mbetet në këmbë pllaka e gdhendur dikur, tani e trazuar dhe me gjak, me emrin ILIA DILO… Në atë mjedis u përgjak dhe u masakrua Kaliopi Dilo. Gjaksorët lanë prapa re pluhuri dhe rrëketë e një lumi gjaku.

Henrik Q. Dilo
Nivan, korrik 2002.