Edi Rama dhe Fatkeqesia Jone

[Brari]

Pafuqia e pashërueshme e ekstremistëve

Hamit TAKA


Do ta nis këtë shkrim me një gojëdhënë për Profetin Muhamet dhe do ta mbyll me një thënie të profetit të letrave, Tolstoi. Dikur një ithtar dhe shërbëtor besnik i Muhametit shkoi i ekzaltuar te Profeti për t'i treguar se një besimtar kristian ishte kthyer në mysliman. Profeti, i cili në fillim e dëgjoi me kërshëri, mori pamje mospërfillëse dhe iu përgjigj: kjo është punë fare e thjeshtë, thashë se mos ndonjë fshatar u bë qytetar. Jo se s'më ka lënë mbresa kjo thënie e Profetit kur e kam dëgjuar, por çdo tregim me motive fetare kalonte tangjent në ndërgjegjen tonë, për shkak të kultivimit afetar në shkolla e mjedisin shoqëror. Mirëpo këto vitet e tranzicionit, kur demokracia krijoi kushte për lëvizjen e lirë nga provinca në metropol, më është kujtuar shumë herë.

Të rinjtë, që kanë lindur në epokën e demokracisë, nuk e kanë idenë ç'ishte një fshat apo një qytet i vogël shqiptar në monizëm. Për një intelektual atje jeta ishte një vdekje e ngadaltë. Me fitoren e demokracisë vendi ynë po kalon një proces të vrullshëm prurjesh nga fshati e provinca në metropole, kryesisht në kryeqytet. Bashkë me të po ndodh edhe një proces i përhershëm filtrimi. Ndërsa dje shërbimin e filtrit e bënte ideologjia dhe lufta e klasave, sot e bën natyrshëm vetë provinca. Ajo mban tipat më trashamanë, më konservatorë, më të rëndë, më flegmatikë dhe rryma merr me vete drejt metropolit ata më mendjehollët, ata që u merr vesh koka, që janë më të shkathët e që janë në gjendje të ndryshojnë. Jemi ne nga provinca që i japim hov dhe energji kryeqytetit dhe ata atje shpesh na përdorin e shfrytëzojnë. Kush mbetet në provincë është në fakt njeri pa ambicie, pa energji.

Me keqardhje, gjatë ditëve të fundit, kam lexuar nëpër gazeta të pavarura herë pas here ankesa të disa analistëve "të spikatur", ekstremistë të majtë dhe kam thënë me bindje se profetët thonë vetëm profecira. Natyrisht, nisma për një shkrim të tillë më ka vënë në një gjendje dileme morale: nga njëra anë, tregohesh i pasjellshëm në se polemizon në distancë me opinionistët, nga ana tjetër, në se në emër të mirësjelljes e solidaritetit nuk e hap gojën për ato që mendon se nuk pajtohen me gjykimin tënd, dashur pa dashur, ose bëhesh ortak e bashkëfajtor në çoroditjen e publikut ose tërhiqesh nga fusha e betejës sociale, i shmangesh debatit dhe konfrontimit publik, kundërthënies, përplasjes së mendimeve e interesave sociale. Kështu largohesh nga kontributi modest në formimin e opinionit publik. Mbase arsyeja edhe përpiqet ta mposht tundimin e brendshëm për të shkruar, herë-herë të duket një gjë pa kuptim, por të bën mirë. Eshtë një jehonë, është uni yt. Në fund të fundit, njeriu duhet të jetojë jetën (ashtu si të na vijë, thoshte Shekspiri), në vend që të jetë lodër e saj.

Personalisht, demokracinë e kam parë si një hapësirë lirie, ku brezat e rinj do të konkurojnë sipas fuqive e jo sipas biografive (nuk e kam fjalën as për fuqinë e parasë e as atë të pushtetit, të cilat tek ne kanë lulëzuar bukur fort gjatë viteve të tranzicionit), ku njerëzit do të jenë të lirë të lëvizin nga fshati në qytet dhe anasjelltas, ku njerëzit do të shprehin lirshëm mendimet e tyre pa censurë e autocensurë. E vetmja gjë që kam kërkuar dhe kam fituar. Por, me keqardhje, ndiej akoma një hendek të thellë midis meje dhe analistëve që ankohen, i cili është ende shtrati i pambushur i atij lumi të thellë të djeshëm, i cili na ndante në dy kampe të kundërt, popull dhe armiq të popullit. Unë isha në anën e atyre që ishin vetëm për të shërbyer. Nga shkrimet dhe vetërrëfimet, nga kapadaillëku e fodullëku i trashëguar i tyre, pa paragjykuar mbiemrat, kuptoj se ata i përkisnin bregut tjetër. Lumë, i cili nuk ishte si lumi Ibër në Mitrovicë, por midis vetë shqiptarëve të barabartë në varfëri materiale dhe shpirtërore. Ndërsa sot, ndonëse asgjë nuk na dallon parimisht e ligjërisht, veç natyrës që s'na bën kopje të njëri-tjetrit dhe me sa duket nënshtresave ideologjike, kemi diferencë drite. Në shpirtin e ndërgjegjen e tyre shikoj retë e mërisë ndaj atyre që dhanë kontributin kryesor për ndërrimin e regjimit, shikoj hijet që ka lënë humbja e privilegjeve dhe shijen e hidhur të humbjes së krenarisë për të qenë "klasë". Ndërsa unë i përkas asaj shtrese, së cilës demokracia bëri që t'i çelin lulet mu në thelb të zemrës. Tek ekstremistët, te zhargoni pakrehur komunisto-plebejan i ligjërimit, te qarjet e akuzat, tek epitetet dhe etiketimet e shkallës sipërore, si për hijen ashtu edhe për dritën, si për ujkun ashtu edhe për gjurmën, si për foshnjën ashtu edhe për kriminelin, gjithmonë kam parë edhe mungesën e dritës së brendshme edhe të dashurisë edhe të lumturisë edhe të lirisë. Populli thotë: "hahet edhe me rrobat e tij". Ekstremistët, si rregull, lirinë ia shesin apo ia falin padronit. Kush është qytetar i lirë, i patransformuar në një instrument në qëllimet e të tjerëve, kush nuk i është nënshtruar asnjë tundimi për t'u pasuruar, duke ia shitur shpirtin djallit, kush nuk i ka përdorur shkrimet për të arritur objektiva të tjera, përpos pasionit dhe përkushtimit qytetar, thotë vetëm të vërtetën dhe me siguri e qetësi, pavarësisht se dikujt i vjen e hidhur e dikujt e ëmbël. E vërteta e thënë qartë, publikut i kumbon si zëri i ëmbël i violinës, kurse klithmat për t'i detyruar të tjerët të të dëgjojë e të të besojnë, ngjajnë si daullja e çjerrë e luftëtarit në betejë.

Janë dy-tre ekstremistë, që "ndajnë me lexuesit shqetësimin, që, në fakt, nuk është vetëm i tyre, por i gjithë gazetarëve që kanë guxuar për vite me radhë të kritikojnë autoritarizmin berishian", duke u ankuar herë pas here, sidomos këto ditë të nxehta fushate se dikush i kërcënon me telefona, dikush i fyen në rrugë apo me shkrime në internet dhe për disa nga raca e tyre (opinionistë) që "shfryjnë kundër masës okupatore apo uzurpatore të këtij autoriteti". Edhe unë jam ndier sinqerisht keq, për shembull, kur kam lexuar në internet mjaft shkrime stigmatizuese për këta analistë pas aksidentit të presidentit të Top-medias. Mundet që kohët e fundit refleksionet dhe reaksionet e lexuesve të jenë intensifikuar e ashpërsuar se edhe vetë këta analistë e kanë trashur shumë zellin ndaj partive e padronëve që u shërbejnë dhe orteku i urrejtjes ndaj kundërshtarëve është bërë tmerrësisht i frikshëm. Natyrisht ka qenë dhe është edhe ankthi i listave të kandidatëve për deputetë, që dikush ia arriti dhe ka rënë tashmë në qetësi. Natyrisht atje ku ka aksion revolucionar ka dhe reaksion kundërrevolucionar. Por qesharake dhe aguridhe janë pretendimet dhe justifikimet e këtyre analistëve për arsyet që paraqesin në shtyp, të cilat përbëjnë analizat më të dobëta të prodhimtarisë së tyre publicistike.

Sipas tyre, shkaku i të gjitha shkaqeve dhe pasojave është berishizmi. Dhe këtu duket hapur se sa nostalgjikë janë për të kaluarën komuniste, kur grafomanët e Enverit shpiknin lloj-lloj izma-sh. Zoti A. Stefani, i cili ka vite e vite që përmend berishizmin, duhet së pari të bëj shkrimin e shkrimeve, për të na sqaruar, si e ka ai në mendje këtë rrymë filozofike apo doktrinë politike. Unë personalisht e njoh berishizmin si një doktrinë për çrrënjosjen e komunizmit dhe instalimin e demokracisë në Shqipërinë e dënuar fatalisht të përjetojë geton komunise më të egër në mes të Evropës. Ndërsa ajo që thonë lakuesit e berishizmit është shprehja e alergjisë dhe urrejtjes për përmbysësit e regjimit gjakatar, është hija e rëndë e frikës së humbjes së zgjedhjeve të 28 qershorit.

Nëse ankesat janë të vërteta dhe nuk janë sforcime, për të bërë heroin në këtë fushatë të ndezur nga ethet elektorale, duke u thënë padronëve se kontributi i tyre si opinionistë është i pazëvendësueshëm dhe shpërblimi matet vetëm me emrin në listat e deputetëve (o tani, o kurrë!), ta kërkojnë shkakun te vetja. Eshtë pikërisht se ata ende nuk janë formuar e përgatitur për të dhënë kontribute të qarta qytetare. Nuk është publiku që nuk respekton opinionistët, por janë këta të fundit që nuk respektojnë publikun. Prurjet e tyre në hambarin e madh kulturor, në formimin e opinionit publik janë ende të pamjaftueshme dhe të paarrira. Shqipëria e bëri transfuzionin e gjakut dhe nuk pranon më që në gjakun e çelur nga oksigjeni i demokracisë të futen llumra e lëndë toksike të asaj shoqërie, që ka vdekur një herë e përgjithmonë.

Ata, që në fëmijërinë e tyre janë ushqyer me të vetmen maja krijimtarie, për të sharë nga nëna me poezi, nuk mund t'i flasin qytetarisë me një gjuhë të pakrehur nga pikëpamja etike dhe të kthjelluar nga filtrat e shumë brezave. Kultura qytetare nuk e pranon një edukatë të egër, e cila vlon nga epshet shtazarake të urrejtjes, hakmarrjes primitive, nga makutëria për prezencë mediatike, narcizmi, arrivizmi e karrierizmi. Kultura qytetare nuk e pranon mohimin primitivist të realitetit, ashpërsinë shtazore që zbret nga viset e pakultivuara, urinë shpirtërore të varfanjakut periferik dhe i kundërvihet garës së ecjes përpara sipas rregullave të qytetërimit. Ajo nuk të pranon kur inatin e shanseve të humbura rrekesh ta zbrazësh mbi të tjerët. Ajo nuk të pranon kur mëritë, dështimet dhe rrëzimet e tua ia faturon AUTORITARIZMIT të Berishës. Përkundrazi, është i njohur historikisht se autoritarizmi frenon instiktet e krimit, abuzimet seksuale etj. Nuk ua ka fajin autoritarizmi i Berishës që ata i kërcënojnë në telefona, që i fyejnë në rrugë, që i stigmatizojnë dhe i linçojnë lexuesit në internet… Si mund të flasë zoti Andrea Stefani për autoritarizmin e Berishës, që sipas tij, kërcënon lirinë e fjalës, kur vetë ai përdor zhargonin më banal ndaj Berishës në çdo shkrim të tij, pothuajse të përditshëm? Ndërsa Berisha i jep përgjigjen më elokuente që mund të japë një politikan, duke e lënë të thotë si t'i mbushet dhe të mos paditet për asnjë shpifje e trillim të pamoralshëm. Kjo është edhe një mospërfillje e tij ndaj pasionit maniak për t'u marrë me berishizmin. Dhe mospërfillja është arma që të vret më shumë se dhjetë plumba.

Kultura qytetare nuk të pranon kur ti flet për autoritarizëm dhe vetë përpiqesh t'u imponosh bashkëbiseduesve, lexuesve dhe publikut autoritarizmin kanunor e patriarkal të maleve që nga koha e principatave, kur këmbëngul me prepotencë të mos u lësh radhë të tjerëve të flasin, kur do të flasësh i pari dhe i fundit, që komentet e tua të tjerët t'i marrin apriori si të vërteta absolute. Por ka patur raste që janë pjekur në "hundëlesha" dhe kanë ikur nga studiot si të lagur në shi. Kështu i ndodhi njërit syresh në televizionin e Kosovës, tek nisi të ironizonte rrugën e Kombit, kështu i ndodhi edhe në përballjen me zëvendëskryeministrin Genc Pollo. Publiku nuk respekton gënjeshtrën, mashtrimin, virtualizimin e gjërave, nxirjen e realitetit, nuk duron mllefet personale apo kolektive. Publiku nuk të duron t'i thuash të bardhës e zezë dhe të zezës e bardhë. Publiku nuk mund të durojë që një analist me përvojë të thotë në emisionin "Shqip" se Sali Berisha ka qenë penguesi kryesor i antarësimit në NATO. Nuk pranon asnjë "analist" të ri në moshë, qoftë edhe i studiuar jashtë, kur shfaqet me mendësi të vjetra, duke shtruar pyetjen alogjike: ç'fiton qytetari shqiptar në përditshmërinë e tij nga NATO? Publiku nuk të duron të anatemosh kombin tënd, duke e quajtur hordhi, sepse feston për anëtarësimin në NATO dhe t'i thurësh lavde në dy shkrime në të njëjtën gazetë të pavarur Kroacisë, sepse nuk festoi me atë entuziasëm këtë ngjarje historike dhe të thërrasësh: "ah, të isha kroat!" dhe "t'i bëja naftën këtij vendi". Ai që nuk e fiton dot lexuesin dhe lavdinë me vepra të denja nuk e fiton dot me punë të mbrapshta. Por çuditej si nuk kanë ndrojë dhe si nuk e ndiejnë sa larg publikut janë me këto aventura kur shqiptarët kudo, në Shqipëri, Kosovë, Maqedoni e tërë diasporën festuan dhe ngazëllyen për këtë fitore. Ndryshe nuk mund t'i quash veçse UFO të ardhur jo nga trupat qiellorë, por nga provinca. Pra, nëse lexuesit distancohen nga këta analistë, duke e shprehur në mënyra të ndryshme, kjo vjen se ata ende nuk janë të përgatitur për të përballuar kërkesat elitare të metropolit. Prandaj, fjalët e Profetit sot më lënë pa mend.

Analistët duhet të jenë në rolin e mjekut, i cili kërkon t'i vërë diagnozën publikut e të përdorë profilaksinë para shërimit, e jo t'i përmbahen moralit të opozitës së acaruar për shkak të parandjenjës së humbjes: kush s'pranon të ulërijë me ujqërit, sakaq mbetet vetëm fare ose e ha kopeja. Nuk është i vështirë konstatimi se, për shkak të këtyre analistëve, që ushtrojnë biznesin e fjalës apo kryejnë shërbimin ndaj padronit, para të cilit janë betuar, edhe te disa simpatizantëve të majtë, nga më paqësorët, u është shpifur befas një kompleks urrejtjeje dhe zënë e i shikojnë gjërat si të çmendur e flasin si të marrët. Kur takoj ndonjë që më flet për kundërshtarët politikë dhe sytë u ndizen nga një dritë agresive për "armikun", them me vete, po të isha mjek do ta merrja në kabinetin tim ta vizitoja.

Për shkak të propagandës trullosëse dhe mashtruese gjatë gjysmës së dytë të shekullit XX, shqiptarët nuk kishin shumë besim edhe ndaj të vërtetave më të qarta, nëse ai që i thoshte ato dyshohej se merrej me ide përgjithësuese, ata nuk kishin shumë respekt për intelektualët, të cilët i konsideronin si produkt e shërbyes të regjimit. Kjo bënte që shpesh arsyetimet e tyre (intelektualëve) të ishin të stërholluara dhe mbresëlënëse, por të tilla ato nuk ishin gjë tjetër veçse armë vetëmbrojtjeje. Kurse sot jemi të lirë të shkruajmë e të botojmë çfarë të duam, pa censurë e autocensurë, sigurisht brenda kornizës së ndërgjegjes, moralit dhe etikës gazetareske. Prandaj, së pari, opinionistët duhet të ruhen nga fajet dhe devijimet ndaj vetes dhe pastaj ndaj publikut. Eshtë e qartë se gazetaria e superideologjizuar e regjimit diktatorial në asnjë mënyrë nuk mund të përshtatet me gazetarinë në sistemin demokratik, por një pjesë, në mënyrë krejt mekanike, zbatuan dy modele të papranueshme, atë të kthimit të xhaketës nga astari ose atë të ndërrimit të objektivit - ato që thanë dje për armikun (e jashtëm apo të brendshëm) sot i thonë për kundërshtarin politik. Duke qenë se kultura demokratike është në ngjitje, opinioni publik nuk i pranon as njërin, as tjetrin.

Opinionistët kurrsesi nuk duhet të harrojnë dimensionin kulturor të gazetarisë. Jo kulturë në shërbim të zotërisë, por në shërbim të lexuesit. Pikërisht mungesa e kësaj kulture sjell rebelimin e lexuesve ndaj nesh. Nuk janë kulturë shprehje të tilla si, "ata që bëjnë lajmet në TVSH janë pa diskutim talebanë të mass-media-s", vetëm sepse nuk dhanë si lajm të parë në lajmet e orës 20.00 vdekjen aksidentale të të ndjerit Trebicka, por dhanë vizitën e Gianfranco Finit në vendin tonë. Akuzohet TVSH-ja për militantizëm politik, kur vet autori po dëshmon çdo ditë para opinionit publik se është supermilitant, pavarësisht maskës si "i pavarur"; ose "Berisha pra, edhe për amerikanët është një plehrë, por me erën e plehrës me të cilën janë mësuar". Eshtë po ky opinionist, maksimalisht ekstremist, që thotë: "…është pikërisht kjo karakteristikë e shqiptarëve, e cila me fjalë të tjera mund të emërtohej: talent për të mbijetuar në mizerje e mjerim". Dhe këtë talent e zbuloi tani që jemi në demokraci dhe qeveria "Berisha", nuk e kishte dalluar më parë, për 45 vjetë rresht, kur shqiptarët rrinin urtë si delet në vathë. Një nga ankuesit në gazetën "Shqip", 9 mars 2007, brohoret: "NATO, Shqipëria mbetet jashtë". Normalisht tani që Shqipëria është brenda, artikullshkruesi politikisht dhe moralisht ka mbetur jashtë. Lexuesit nuk protestojnë ndaj shkrimeve të këtyre analistëve për shkak të berishizmit, por nga revolta që ndiejnë kur dikush do t'i trajtojë si injorantë dhe të përdorë sloganin: shpif, shpif se shqiptarët besojnë verbërisht.

Unë mendoj se grupi i opinionistëve që ankohet, vuan nga kompleksi i gërshetimit të interesave private, me ato të padronëve opozitarë, të paraqitur në një sfond të çelur demokratik, gjë që krijon pështjellim të madh. Me paragjykime të majta ata i janë futur edhe rrugës së protagonizmit, e cila në kushtet e sotme është rrugë pa krye. Ata na thonë hapur se idetë dhe mendimet e tyre janë shpëtimi i këtij vendi, por janë shqiptarët injorantë që nuk i kuptojnë, duke i atribuar kështu monopolin e të vërtetës dhe një mendjemadhësi që u rëndon shpirtin. Bile ata sjellin edhe shembuj e modele nga vendet perëndimore, të cilët kanë bërë revolucione (sa shumë na pëlqen kjo fjalë neve, ndonëse për ne sot është koha e evolucionit, se revolucionit ia kemi parë hajrin edhe në '97-ën), për shembull në Italinë fqinje dhe gati thërrasin se tek ne atë rol mund ta bëjnë ata individualisht, por historia do t'i vlerësojë më prapa si raste të humbur. Mendjemadhësia që buron nga mania na bën llafazanë, thotë Shopenhaueri, kurse krenaria që buron nga pasioni dhe inteligjenca na bën të heshtur. Zoti M.Nano në një shkrim ia imponoi detyrimin vetes për të denoncuar bashkësinë e opinionistëve "elitarë" dhe kërkoi një farë ndjese.

Mjaft analistë bien në gabimin e shpeshtë, bile klasik, ku bien mjaft studiues të rinj, të cilët, të entuziasmuar nga miratimi dhe audienca që u është dhënë shkrimeve apo punimeve të para të tyre, jo vetëm se i gënjen mendja se kanë arritur qëndrueshmërinë e paraardhësve të tyre të zgjedhur si modele, por besojnë madje se mund të luajnë rolin e orakullit të së vërtetës. Tolstoi gjenial njeriun e ka krahasuar me thyesën aritmetike, ku numëruesi është ai vetë dhe emëruesi mendimi që ai ka për veten. Dihet, sa më i madh emëruesi, aq më e vogël është thyesa.





rd

..

[Xhuxhumaku]

Çmenduria e bashkisë me taksat, rritet me 60 % tarifa për fëmijët e kopshtit


Në listën e taksave që Bashkia e Tiranës ka dyfishuar duke rrënuar ekonomikisht për ditë e më shumë qytetarët e kryeqytetit, përfshihet edhe taksa ditore për shërbimin e fëmijëve në kopsht. Ndonëse kushtet e kopshteve janë po ta që kanë qenë me problemet e shumta si në sistemin e ngrohjes, higjienës apo dhe shqimit, taksa e kopshtit në vitin 2009 është rritur me 60 %. Kështu çdo familje qytetare që qëndron një ditë fëmijën në kopshtin shtetëror, nëse deri në vitin 2008 ka paguar 100 lekë, tashmë janë të detyruar të paguajnë 1600 lekë, ose ta mbajnë fëmijën në shtëpi. Në të gjitha kopshtet shtetërore të kryeqytetit është bërë rritja e çmimit të tarifës për qëndrimin e fëmijëve në kopsht, në mënyrë të befasishme dhe të njëtrajtshme nga një vendim i Këshillit Bashkiak.
Ashtu rritja e taksave të tjera në mënyrë arbitrare dhe në kundërshtim me zhvillimin e ekonomik, pra si për taksën e pastrim-gjelbërimit, edhe rritja e taksës së kopshteve është kundërshtuar nga krerët e minibashkive. Megjithatë, vendimi i Këshillit Bashkiak u vu në zbatim menjëherë pa marrë parasysh nivelin e të ardhurave të qytetarëve. Qytetarët që janë në marrëdhënie pune dhe janë të detyruar t’i çojnë fëmijët e tyre në kopsht, ankohen për rritjen absurde të kësaj tarife, e cila nuk përputhet aspak me shërbimin që ofrohet dhe me të ardhurat ekonomike. Sipas disa prindërve që janë të detyruar të çojnë fëmijët e tyre në kopsht, ky fenomen është një goditje ndaj ekonomisë së qytetarëve të thjeshtë dhe nga ana tjetër një mundësi më e madhe për drejtuesit e bashkisë për t’u pasuruar në kurrizin e qytetarëve. Sipas edukatoreve të disa kopshteve private në kryeqytet, në vitin 2007 çdo fëmijë që frekuentonte për një ditë kopshtin, prindërit e tij paguanin 100 lekë. Ndërsa në vitin 2009 kjo tarifë është rritur me 60 lekë.
Si rrjedhojë, numri i fëmijëve të kryeqytetit që frekuentojnë kopshtet ka ardhur duke rënë. “Rritja e tarifës së kopshtit me të vërtetë na ka ngushtuar ekonomikisht, sepse tani duhet të paguajmë pothuajse 2 herë më shumë se 2 vite më parë. Ne kemi një vajzë 5 dhe që të dy jemi në marrëdhënie pune. Me rritjen e tarifës së kopshtit sigurisht që nuk e kemi ndaluar vajzën se jemi të detyruar, por këtë vit e kemi çuar pak më rrallë. Pra vetëm në rastet kur nuk kemi nga t’ia mbajmë dhe nuk kemi menduar shumë për zhvillimin intelektual të vajzës në kopsht. Nëse do ta çonim çdo ditë i bie të paguajmë në muaj aq sa merr një familje mesatare ndihmë ekonomike”, u shpreh për gazetën “SOT” Fiqiri Stana bashkë me bashkëshorten.
Ndërkaq, edhe tarifa për ushqimin në çerdhe, për vitin 2009 është rritur, madje më shumë se tarifa e kopshtit. Nëse në vitin 2007 tarifa për qëndrimi e fëmijës për një ditë në çerdhe ka qenë 85 lekë, në vitin 2009 ka arritur shifrën e 200 lekëve. Pra gati 3 fish nga shuma e 2 viteve më parë. Ashtu si rritja e tarifës së pastrim-gjelbërimit për familjarët dhe biznesin e vogël, edhe rritja e tarifës së kopshtit dhe çerdheve, ndikon negativisht në zhvillimin e ekonomisë së qytetarëve, duke rritur kështu me vetëdije varfërinë në vend. Tashmë çuarja e fëmijëve në kopsht nuk konsiderohet më si një nevojë për prindërit e tyre dhe si një zhvillim për fëmijët, por si një luks vetëm për një pakicë të vogël njerëzish.
Shërbimi i kopshteve dhe rritja e taksave
Rritja e tarifës për shërbimin e kopshtit behët në një kohë krize dhe kur pjesa më e madhe e kopshteve shtetërore në kryeqytet nuk plotësojnë kushtet higjieno-sanitare, sigurinë dhe cilësinë ushqimore, mjetet edukative etj. Kështu rritja e taksave bëhet në kundërshtim me rritjen e cilësisë së shërbimit në kopsht. Konkretisht fëmijët e kopshtit Nr. 40 të kryeqytetit, ndonëse paguajnë 160 lekë në ditë, ata jetojnë në kushte tepër të vështira, pasi mungon hapësira e mjaftueshme, këndi i lojërave etj. Megjithatë, periudha e kopshteve mbetet periudha më e vështirë për prindërit e fëmijëve, si për kushtet në tërësi të kopshteve, gjithashtu edhe për tarifën e rritur tani së fundmi.


sot.

[Duaje Siveten]

Postuar më parë nga Duaje Siveten
huanit,

kur fillova leximin e postimit tend, pashe se isha edhe une ne nje mendje, por kur kalove te shoku enver, ma prishe qefin ...

fatos, salis, edvis, shtangist,majkist ... jane te sojit te shokit enver ... i ka pergatitur per tranzicionin ... e kafeve ...

Po me thoshte brari mo
Prandaj te shkrova ashtu. Une me Enverin nuk merem se perderisa si bera dot gje kur qe gjalle kot te flas tani. Ai bere cdeshi.
Ska gje ishalla je dakord me mua per kapitullin serb te brareve.
A e shikon qe sjep asnje pergjigje brarovici as ata te skupshtines od Beograda spipetijne hic?

huanit, them se te kuptova.

bari falliu merr nga te dy krahet ...

edhe prej salis (nen emrin e atit, bijes e ...), dhe

prej serbit ... ashtu si salis shkerdhatueri ...