Sabit Idrizi

[sabit idrizi]

Sabit IDRIZI

PRIVATIZIMI I ATDHEUT

Mbitokën e morën me çka ka
Tash ia kanë mësyrë nëntokës
Po mbetet vetëm edhe nënqielli
Që, edhe ashtu, s’është i yni

E çka po na mbetet që ta quajmë atdhe
Që të jetojmë për të
E “të vdesim si me le”?!

[trysil]

I lexova poezitë dhe hetova larminë tematike dhe indin e përbashkët, gjuhën dhe stilin që i përbashkon idetë brenda një mesazhi ideoestik.
Figura dhe egzibicionet, ritmi brenda vargut të bardhë, referencialiteti tematik, gama e gjerë e interesimeve, struktura dhe semantika e vargut, si dhe një të folur i stabilizuar e shumështresor, dhe aty-këtu shpërthime vërtet të fuqishme, tregojnë vërtet se Sabit Idrizi ka një përvojë, por që natyrisht gjithnjë mund të pasurohet dhe të avancohet edhe më...

Lëvizja e lavjerrësit brenda frymëzimit nuk është gjithherë e njejtë, por kjo ndodh madje edhe tek poetët e mëdhenj.

Sabit Idrizi është i kujdesshëm që mesazhin, përkatsisht poetikën e nëntekstit të na e jap përmes parimit të ekonomizimit të shprehjes dhe kështu figura poetike është e rrudhur, e zhveshur prej çdo teprie, por brenda saj është rrezatimi poetik i një gjuhe të përzgjedhur.

Tek proza lexova një mbi titull PROZË POSTMODERNE
kujtoj se duhet të kemi kujdesë nga shprehjet e mëdha.

Z. Sabit Idrizi, frymëzime të reja dhe rrugë të mbarë në mundësitë e pafundme të artit

Sukses!

[sabit idrizi]

Sabit IDRIZI

NE

Ne jemi qenie humane –
Jemi njerëz
Ndaj i duam shumë edhe qengjat
Këto krijesa të mrekullueshme

Nga dashuria e madhe që kemi për ta
Ua hamë rritën

[sabit idrizi]

Sabit IDRIZI

PLEQËRISHT

A do ta gjejmë diku kroin e flladit
Që t’i qetësojmë valët përvëluese
Kur t’na rrok malli i vetvetes

Kohë a do të kemi
Që t’i arnojmë ëndrrat e përgjumshme
Para se t’na bluajnë kokërr për kokërr

Në dasmën e harresës sonë
A do t’i kemi aq krushq
Sa t’i kapërcejmë edhe muret e legjendave

E nostalgjitë e kohëve të veta
A do t’i kullotë kush
Në livadhin e kujtimeve tona

[sabit idrizi]

Sabit IDRIZI

EDHE NJË POROSI VETES

Të jesh përherë lajmëtar i dritës
Dhe natën ta vësh butësisht në gji
Me krejt pagjumësinë e moteve

Në thithë dashurie t’ia ushqesh
Mëngjeset e vonuara
Ëndrrat e gjymtuara

Kur të lindë dita
Të jesh i fundit
Që ia prek bardhësinë


ATDHE

Për ta fal ty pak dashuri
Në vete më duhet të mbjell pak dhembje

E për ta ndier dhembjen e plagës sate
Në vete më duhet të mbjell shumë dashuri

[sabit idrizi]

Sabit IDRIZI

BASHKUDHËTARI IM

Sa m’i prangon kështu lartësitë e kaltra
Më mirë eja e t’i mbledhim bashkë do ngjyra të ylberta
E ta pikturojmë pafundësisht një fluturim prej ëndrre

Sa m’i gurëzon kështu fjalët nëpër shurdhësi motesh
Më mirë eja e t’i këndojmë bashkë do zanore të harruara
E ta shkruajmë përjetësisht një fjalë prej drite

Sa m’i gjymton kështu agimet e palindura
Më mirë eja e t’i thithim bashkë do rreze të vonuara
E ta kompozojmë dashurisht një himn prej dielli

[sabit idrizi]

Sabit IDRIZI

NUK E DI PSE

Tash barazi e liri me bollëk – po
Shtetin tim – po
Me një qeveri të zgjedhur në mënyrë krejt demokratike
Që s’lë të keqe pa e luftuar

Pse po më shëmtohen prapë kështu ditët
Me ma heq kryet nuk e di

[sabit idrizi]

Sabit IDRIZI

SHTËPIA IME

Edhe kështu e qerpiçtë
Ti më je më e shtrenjta ndër shoqe

Hiç mos u mundo t’i fshehësh
Mos u mundo t’i shërosh
Ato hijeshi plagësh

Shiko sa bukur të rrinë plasat e moteve
Siç i rrinë bukur rrudhat
Ballit të pjekur të një urtaku

[sabit idrizi]

Sabit IDRIZI

NDALEM E MENDOJ

Sa herë që më humbin diku
Çastet e ditës që më takojnë
Ndalem e mendoj
A më mirë t’më kulloj gjak ëndrra
E të prishet
A t’më bart deri në fund të mashtrimit
E t’m’i akulloj sytë


FJALA

E para
(Thuhet diku në librat e shenjtë)
Ishte fjala
Një fjalë që u tha nga dashuria
Dhe u krijua gjithçka

Tash
(Ne, pjella e saj)
Herë si melhem për varrë
Herë si shigjetë helmuese
E përdorim



JASHTË LOJËS

Lojën kopukçe
(Që aktualisht është shumë në modë)
Lëre që nuk po e di
Por as nuk dua ta mësoj as ta luaj kurrë
Ligjërishtja, njëherë për njëherë, nuk po luhet
Më ka mbetur vetëm loja e njerëzishtes
Për të cilën po thonë se i ka kaluar koha
Dhe se rrallëkund ndonjë lojtar fanatik
(Që ka mbetur jashtë rrjedhave të zhvillimit)
Ia ka mbajtur mend ndonjë rregull bajate

[sabit idrizi]

Sabit IDRIZI

KULLA E JASHARËVE

Kjo kullë nuk është prej guri
Ja shikojeni
Sa mrekullueshëm rrezaton dromca të shkëputura ëndrrash
Nga thellësitë e shekujve të rebeluar
Që vijnë e treten përulësisht në këtë dashuri

Se përndryshe njerëzit e saj
Kurrë nuk do të dinin aq bukur të na e mësonin
Artin e fluturimit deri në amshim
Përmes rrufeve të zjarrta

Në derën e saj nuk trokitet
Në të hyhet përmes Dashurisë së Madhe
E nuk dilet kurrë

Se vetëm këtu mund të tregohet përralla më e gjatë për dashurinë
Se vetëm këtu mund të shihet ëndrra më e bukur për ardhmërinë
Që kuptimësohet e merr trajtë LIRIE
Përmes kujtimit të atyre
Që përherë rrezatojnë madhështi flijimi
Nga Froni i Shenjtë i Amshimit

(1998)