Sabit Idrizi

[sabit idrizi]

Sabit IDRIZI

ËNDRRAT PËR PUSHTIMIN E MAJAVE

Vetëm ëndrrat për pushtimin e majave
Kanë krahë prej dylli
Plot të tjera bien e vdesin përditë
Po kurrë nuk përplasen kaq dhimbshëm
Mbi kaptellin e djepit të tyre

[sabit idrizi]

Sabit IDRIZI

SA LARG

Sa larg
O Zot sa larg
Nga adresa e të sotmes
Nga adresa e të nesërmes sime
Këta miq të djeshëm prej shkume
Që po ma hanë kaq bulçisht
Të ardhmen e fëmijëve

[sabit idrizi]

Sabit IDRIZI

KUR HUMBET GUXIMI

Krejt puna mbetet pastaj
Ku me i gjet mushkëritë
E me i fry kungullit në gardh
E me i fry kosit

Ku me e gjet diku një planet prej bryme
E me ia falë veten
Krejt torzo

[sabit idrizi]

Sabit IDRIZI

MEDITIM BRI LUMIT IBËR

Diçka e madhe duhet të ndodhë
Që më në fund edhe këto brigje të pikëlluara
Ta mësojnë gjuhën e rrjedhës

Këtu ku cicërimat kaherë e kanë harruar ankorimin
Diçka e bukur duhet të ndodhë
Që ta ledhatojë përjetësisht bregu-bregun

[sabit idrizi]

Sabit IDRIZI

EMËRTIMI I DHEMBJEVE

(Recension për vëllimin me poezi “Gjirmë shpirti” të poetit Çerkin Ismaili)


Poetët, këta njerëz të ëndrrave të mëdha e të mundësive të vogla për të ndryshuar çfarëdo qoftë në këtë botë tejet kundërthënëse, janë soji më me fat e më tragjik njëkohësisht.
Këtij soji i përket, pa dyshim, edhe Çerkin Ismaili, poezia e të cilit mëton (herë ëndërrt e herë protestueshëm) ta përjetësojë e ta përbotënojë dashurinë, për ta shtruar dashurisht në sofrën e madhe e të përbashkët të quajtur JETË.
Mirëpo, siç shihet edhe në këtë përmbledhje të tij me poezi, kjo rrugë nuk është aspak e lehtë, ngase:
Orëligën e përkundin të ligjtë marrëzisht
Tek dredh e dridh globin në gisht
Prandaj, pavarësisht titullit dhe renditjes së poezive në këtë libër, boshti ku e tjerr perin poetik poeti del të jetë: KAINI dhe ABELI, pra E KEQJA dhe E MIRA, si dy kundërthënie, që u ngjizën në barkun e një mallkimi qysh në zanafillën e jetës sonë dhe që morën përmasa shqetësuese sidomos pas ndërtimit të Kullës së Babilonit.
I vetëdijshëm se njeriu nuk e zgjedh vetë se ku të lindë, kur të lindë, çka të lindë, nga kush të lindë..., poeti e sheh atë si qenie krejtësisht të lirë, andaj reagon ashpër kur kjo liri e tij nëpërkëmbet dhe ngulfatet nga të tjerët.
Edhe kur u thur elegji eshtrahumburve, edhe kur i këndon mallit të përtejdetit, edhe kur kërkon të futemi në lëkurën e tij, gjithherë zanafilla e tragjikizmit - në Kain e Kullë Babiloni.
I pafuqishëm për të ndryshuar çfarëdo qoftë në këtë rrafsh, poeti këlthet:
Në këtë kaos, ec e njihe veten
Kaini e Abeli bashkëjetojnë brenda nesh, brenda çdo qenieje njerëzore. Varet nga ne se cilit duam t’i japim rrugë e cilin ta shtrydhim e ta mbysim brenda vetes. Poeti, shikuar nga ky kënd, qëndron krenar përpara ndërgjegjes së vet, pavarësisht se çka mendon e çka flet bota për të, sado që:
Autobiografia ime e pashkruar
Dashuri e parrëfyer
Me eshtra të bluar e zemër të thyer

Dukuritë e shëmtuara, të cilat çojnë kah zhbërja e njeriut si qenie humane, poeti i ironizon deri në sarkazëm, madje, herë-herë, edhe deri në banalizëm. Të mos bashkëjetosh me dhembjet e tjetrit, sipas tij, është jonjerëzore:

Veç kur maten me zemër
Dhembjet kanë emër

Duke mos u pajtuar, në asnjë rast, me kainizmin, poeti i shpall luftë atij, duke e paralajmëruar se do ta luftojë edhe pas vdekjes:
Urna ime kryengritëse
Zgjohet strall e eshkë
Gjirmë me erë shkrumbi

E gjithë kjo revoltë, kjo protestë, kjo kryengritje fjalësh..., që dhembjeve u jep emër, mbase është edhe si pasojë e shurdhimit të kohës mu atëherë kur poetit iu poq fjala, të cilën e kishte bluar në mullirin e mendjes dhe e kishte gatuar në magjen e shpirtit me vite e vite.

[sabit idrizi]

Intervistë
________________________________________
SHKRUAJ QË TË NDJEHEM GJALLË NË KËTË UNIVERS TË PAFUND

(Intervistë me poetin e shkrimtarin Sabit Idrizi)

Sabit Idrizi u lind më 16 shtator 1955 në fshatin Cerajë. Shkollën fillore e kreu në Bistricë të Shalës së Bajgores, të mesmen (Normalen) në Mitrovicë, ndërsa SHLP-grupi Gjuhë dhe Letërsi Shqipe, në Gjakovë. Aktualisht është shef i Sektorit të Kulturës në komunën e Mitrovicës dhe kryeredaktor i revistës letrare “Fjalë e valë”. Deri më tash ka botuar këta libra: “Pesha e fundshekullit” (poezi), “Përderisa është e martë”(poezi), “Diell me dhëmbë” (poezi), “Finalja e zhgënjimit të tyre të madh” (ditar lufte), “Mbretëresha është gjallë” (poezi) dhe “Zarfi” (prozë). Sabit Idrizi është anëtar i Lidhjes së Shkrimtarëve të Kosovës.
Duket se ka lindur për të bërë poezi dhe se muzat kanë rënë në dashuri me të. Edhe poezia duket se e ndien veten mirë në shoqëri me të, e ndien veten si mbretëresha pranë mbretit. Poezia e Sabit Idrizit, siç thotë me të drejtë kritiku letrar Agim Vinca, është poezi që frymon shqip me temat, motivet, gjuhën dhe ndjeshmërinë e saj; është poezi që e ruan prestigjin e poezisë, sepse është një poezi e një shprehjeje moderne e sugjestive...; është një nga poezitë më të mira që kanë shkruar poetët e Kosovës në vitet e fundit.
Intervistën me poetin Sabit Idrizi e pata planifikuar më herët, qysh me rastin e botimit të vëllimit (të katërt) poetik “Mbretëresha është gjallë”, vëllim ky që është vlerësuar lart nga kritikë të mirëfilltë, por për shkaqe objektive dhe subjektive nuk arrita ta bëjë një gjë të tillë deri më tash.
Mendoj se vëllimi poetik “Mbretëresha është gjallë” është një nga vëllimet më të mira, më të realizuara dhe më të veçanta të botuara pas Luftës së UÇK-së në Kosovë. Kjo është njëra nga arsyet kryesore pse po e bëjmë këtë intervistë.

Pyetje: Z. Sabit, që kur keni filluar të shkruani poezi dhe a ju kujtohet kur dhe si vendosët, kush ju shtyri, kush ju dha zemër, kush ju bindi që të botoni poezitë e para, ose vëllimin e parë poetik “ Pesha e fundshekullit” ?

Përgjigje: Së pari ju përshëndes juve, lexuesit dhe bashkëpunëtorët e shumtë të kësaj reviste dhe ju dëshiroj gjithë të mirat në jetë.
Nuk e parapëlqej atë zhargonin tashmë gati standard: “NN merret me krijimtari letrare që nga bankat e shkollës fillore...”, sado që edhe unë në atë moshë kam shkruar dhe kam botuar diçka. Fundja, ma gjeni dikë që nuk ka “shkarravitur” diçka në këtë moshë nëpër fletoret e veta shkollore. Unë konsideroj se krijimit të poezisë i jam përkushtuar prej atëherë kur kam vendosur për ta përgatitur për botim përmbledhjen time të parë me poezi “Pesha e fundshekullit”. E kjo ka ndodhur, nëse nuk gaboj, diku në vitin 1994. Pra, që nga ky vit merrem me krijimtari letrare.
Kjo ka ndodhur kështu: Në ceremoninë e promovimit të antologjisë “Degë me sytha”, në të cilën përfaqësohen të gjithë krijuesit e rajonit të Mitrovicës, ku unë përfaqësohem me dy poezi, që u mbajt në një shtëpi në lagjen Ura e Gjakut, përveç tjerash, ne krijuesit që ishim aty e lexuam nga një poezi. Kishte aty shumë poetë, që tashmë ishin emra në letrat shqipe. Gjatë koktejit, që u përgatit për këtë rast, m’u drejtua prof. dr. Agim Vinca: “Si e pate emrin, djalosh?” I tregova. “Ta them me kompetencë të plotë se poezia jote ishte më e mira nga të gjitha poezitë që u lexuan këtu”, më tha. Këtë e tha publikisht dhe unë, merret vesh, sado që më erdhi mirë, u skuqa paksa. Të ta thoshte këtë një profesor, një poet, një kritik letrar, një studiues i letërsisë...i kalibrit të Agim Vincës, të cilin gjithherë e kam konsideruar dhe e konsideroj si intelektualin më të kompletuar shqiptar, nuk ishte pak. Ja, pra, kush ishte ai që “më mori në qafë”.

Pyetje: Jeni autor i katër vëllimeve poetike. Çdo përmbledhje Juaja me poezi është pritur mirë, është vlerësuar nga ata që e njohin poezinë. Por kulmin e pjekurisë krijuese e keni arritur me vëllimin poetik “Mbretëresha është gjallë”. Sipas këtij vëllimi, poezia jo vetëm që është gjallë, por është edhe e fortë, e pjekur, e këndshme dhe e mençur. Poeti dhe studiuesi i letërsisë, prof. dr. Agim Vinca, e vlerëson lart këtë vëllim poetik, duke e veçuar, ndër të tjera, poezinë “Regjistrimi”, për të cilën thotë se është një nga poezitë më të mira që kanë shkruar poetët e Kosovës në vitet e fundit. Çka është regjistruar e çka, në të vërtetë, duhet regjistruar në memorien tonë, në mënyrë që të mos harrohet ajo që ndodhi, natyrisht që të mos përsëritet? Për më tepër, si ndihet sot poeti (mbret) pranë të dashurës së tij (mbretëreshë), poezisë, pas peshës së fundshekullit, pas të martës, pas atij dielli me dhëmbë?

Përgjigje: Pas peshës së fundshekullit, pas të martës, pas diellit me dhëmbë, më në fund – një rreze drite në horizont. Një fllad lirie, të cilën ne, fatkeqësisht, në masën më të madhe, e keqkuptuam dhe e keqtrajtuam që në start. “Finalja...”, “Mbretëresha...” dhe “Zarfi”, secila në mënyrën e vet, erdhën si reagim kryekëput ndaj kësaj gjendjeje krejtësisht absurde dhe paradoksale.
Ajo që s’duhet ta harrojmë kurrë është se në këtë planet të quajtur Tokë ka diell për të gjithë dhe se hisen tonë të qiellit nuk ka të drejtë dhe nuk guxon të na e marrë askush, ashtu siç as ne nuk kemi të drejtë dhe nuk guxojmë t’ia marrim askujt. Kjo është krejt filozofia e kësaj pune.

Pyetje: Shkruani edhe prozë. Një nga tregimet Tuaja, “Zarfi”, është vlerësuar lart si për temën e trajtuar, si për mënyrën se si është trajtuar kjo temë. Ç’mendim keni për poezinë dhe prozën që krijohet sot në Kosovë dhe a mund të presim nga Ju tregime të tjera, mbase edhe ndonjë roman?

Përgjigje: Në këtë kohë tranzicioni, siç jemi mësuar ta quajmë për ta justifikuar paaftësinë tonë organizative, kemi një mishmash vlerash dhe antivlerash në të gjitha fushat e jetës, ku as letërsia nuk bën përjashtim. E keqja më e madhe është se, njëherë për njëherë, nuk duken kurrfarë parashenjash se do të bëhet diçka në veçimin dhe plasimin e tyre. E vlera ka. Madje të nivelit botëror. Kjo s’ka fije dyshimi.
Unë nuk shkruaj shpesh. Rrallë edhe botoj. Kam kërkesa të mëdha ndaj vetvetes. Gjatë aktit të krijimit e torturoj, e shtrydh vetveten deri në palcë. Aktualisht jam kah “torturohem” me një temë interesante, që shpresoj të jetë roman. Ngjarjen jam kah e ndërtoj brenda vetvetes. Nëse arrij ta bind veten se ka diçka në këtë punë, atëherë do të ulem dhe do ta qes në letër. Mirëpo, nga ana tjetër, jam i vetëdijshëm se për ta shkruar një roman të mirë, përveç talentit, kërkohen edhe disa parakushte elementare, që unë, fatkeqësisht, nuk i kam. Të jetosh vetë i shtati (pesë prej tyre të aftë për punë, por të papunë) me 220 euro në muaj, në një shtëpi përdhese prej qerpiçësh, që pritet të rrëzohet nga çasti në çast, dhe të ulesh e të shkruash roman, s’besoj se është punë që i dilet në krye. Aq më parë kur, përkundër këtij buxheti familjar kaq të ulët, përpiqesh të jesh qytetar i ndërgjegjshëm dhe të mos i mbetesh asnjë lek borxh shoqërisë. Shikuar nga kjo perspektivë, kam drojë se nuk do ta shkruaj kurrë këtë libër.

Pyetje: Jeni autor edhe i një ditari të luftës me titull “Finalja e zhgënjimit të tyre të madh” . Si është për një poet të kalojë për një luftë, t’i përjetojë krajatat që sjellë lufta. Ç’është lufta për Ju?

Përgjigje: Njeriu pa liri është pa dinjitet. E njeriu pa dinjitet është një hiç. Ja përse duhet të arsyetohen edhe luftërat, sado që janë një tmerr i vërtetë, sidomos për një shpirt të brishtë liriku.

Pyetje: Diçka për gjuhën dhe bastardët. Jeni nga ata poetë që kujdesen shumë për gjuhën. Poezia Juaj frymon shqip me temat, motivet, gjuhën dhe ndjeshmërinë e saj. Bastardët kanë ngritur krye dhe kërkojnë krijimin e një “gjuhe kosovare”. Jeni konsideruar me të drejtë poet kombëtar. Ç’mendim keni për gjuhën dhe për atë soj njerëzish që s’lënë guri pa luajtur vetëm e vetëm që të na kthejnë në kohën kur gjuha ende s’ishte e njësuar?

Përgjigje: Konsideroj se gjithçka lidhur me këtë çështje e kam thënë tek “Zarfi”. Tentimi për ta zhbërë, apo për ta copëtuar në dysh a në tresh a në... gjuhën tonë, e cila u bë me mund e sakrifica të mëdha, me të cilën merremi vesh që nga Ceraja ime e deri poshtë në Çamëri, është si të sabotosh apo të tradhtosh në vijën e parë të frontit të luftës. Kjo ndryshe nuk shpjegohet. A s’ishte e s’është ky synim i përhershëm i armiqve të kombit tonë. Ende kam dëshirë të besoj se të tillët nuk janë të paguar prej tyre. Tjetër gjë është pasurimi i leksikut dhe “freskimi” i normave në fuqi, mirëpo këtë dihet se kush e bënë dhe se si e bënë.

Pyetje: Ju shkruani poezi dhe prozë. Pse shkruani?

Përgjigje: Shkruaj që të jetoj. Që të ndjehem gjallë në këtë univers të pafund. Që ta vë kurban përpara të tjerëve shpirtin tim përherë të etur për dashuri. Që ta lëshoj një klithmë në këtë shkretëtirë, për t’mos më vdekur ëndrrat për të njerëzishmen, për njerëzoren, pra për t’i ujitur ato me vesën e freskët të fjalës.

Pyetje: Si shkruani?

Përgjigje: Akti i krijimit tek unë kalon nëpër tri faza. E para është “mbarsja”. Një diçka misterioze, që futet brenda meje dhe më shprush deri në thellësitë më fatale të shpirtit. E dyta është “rritja e frytit”. Derisa të piqet fryti brenda meje (bile edhe për ndonjë poezi me pesë-gjashtë vargje) kërkohen orë të tëra, e shpesh edhe ditë, javë dhe muaj të tërë. Dhe faza e tretë është “lindja”. Ulem dhe e qes në letër.

Pyetje: Kur shkruani?

Përgjigje: Ju tregova si krijoj. Pra, është një proces që zgjat. Megjithatë, aktin e tretë zakonisht e luaj herët në mëngjes, me një filxhan kafe dhe një gotë raki përpara.

Pyetje: Çka do të thotë të jesh poet, të jesh shkrimtar sot?

Përgjigje: Do të thotë të vuash bukur, të vetëflijohesh bukur, të çmendesh bukur... Të bëhesh kurban në themelet e dashurisë, në themelet e të njerëzishmes...

Pyetje: Si e shihni raportin autor-tekst-lexues?

Përgjigje: Çfarëdo që të thuash lidhur me raportet në këtë trini, ke dhe s’ke të drejtë njëkohësisht. Është diçka si ajo dilema që është shtruar nga filozofët qysh në antikë:“A veja, a pula?”. Kam edhe unë një mendim timin lidhur me këtë, mirëpo, për shkaqe që i thashë më parë, e shoh të udhës që mos ta shpreh fare.

Pyetje: Shpesh themi, p.sh., sa e bukur është një lule, një libër, një poezi etj., por rrallë na shkon ndërmend të pyesim ç’është e bukura. Në të vërtetë, ç’është e bukura sipas jush?

Përgjigje: Duke e përjashtuar atë që duhet ta themi në një moment të caktuar se diçka është e bukur, ngase kështu e lyp puna, për shkak të rregullave të mirësjelljes, mendoj se e bukuar është vetëm ajo që ta kënaq shpirtin, që ta lëkund zemrën, që të gllabëron përmes etheve të kënaqësisë shpirtërore.

Pyetje: Jeni edhe kryeredaktor i revistës “Fjalë e valë”. Po mbushen gati shtatë vjet që në Mitrovicë botohet kjo revistë. Del në Mitrovicë, por nuk është veç e mitrovicasve. Në të kanë botuar dhe botojnë poetë, krijues, studiues, njerëz të artit dhe të kulturës nga mbarë hapësira shqiptare dhe më gjerë. Ç’mund të na thoni për bashkëpunimin që keni si redaksi me poetë e studiues të letërsisë?

Përgjigje: Nuk më përket mua të flas për vlerat e kësaj reviste. Të tjerët thonë se është një revistë e mirë, madje ka zëra kompetentë që thonë se është një nga revistat letrare më të mira dhe më serioze në mbar hapësirat shqiptare. Kemi bashkëpunëtorë të shumtë. Dorëshkrime na arrijnë nga të gjitha anët, madje edhe nga krijues kulmorë të letërsisë shqipe. E vetmja gjë që është për dhembje këtu është redaksia, e cila punon pa kurrfarë kompensimi material dhe kurrë, deri më tash, nuk i është shprehur, së pakut, një falënderim publik nga ata që do të duhej ta bënin këtë. Përkundrazi, kjo redaksi ka probleme të herëpashershme edhe me vetë financimin e botimit (shtypit). Revista lexohet anekënd trojeve shqiptare, por edhe në diasporë, për çka jemi të lumtur. Kjo na e ngrit moralin dhe na jep forcë për t’i tejkaluar problemet, që nuk janë të pakta.

Pyetje: Ka kohë që është dhënë ideja, në mos gaboj nga poeti Bedri Hysa, për caktimin e një lokacioni diku në Mitrovicë për një “Shesh të Poetëve”. Më duket ide shumë e qëlluar. A ka gjasa të ndodh një gjë e tillë?

Përgjigje: Kjo ide është dhënë para 4 vitesh dhe ne, si Sektor i Kulturës, e kemi mbështetur pa rezervë dhe e kemi përcjell tek nivelet e atëhershme vendimmarrëse të Kuvendit të Komunës, por, deri më tash, nuk kemi marrë kurrfarë përgjigje zyrtare. Të shohim çka do të ndodhë në të ardhmen. Vullneti ynë ekziston. Është një propozim shumë i qëlluar.

Pyetje: Si poet, si njeri i kulturës, si njeri që është i lidhur ngushtë me fatin e atdheut dhe kombit, si e shihni gjendjen aktuale në shoqërinë shqiptare sot dhe nesër?

Përgjigje: Falë sakrificës që bëmë, mendoj se si komb kurrë më mirë nuk i kemi pasur punët. Se si do të zhvillohen ngjarjet më tej, unë nuk jam profet që ta di, por e di një gjë se sa më shpejt që të integrohemi brenda vetvetes, në të gjitha fushat e jetës, aq më afër integrimeve synuese të politikanëve tanë do të jemi. Duhet t’iu kthehemi përfundimisht vlerave tona kombëtare. T’i çmojmë dhe t’i kultivojmë ato. Të jemi praktikë dhe konkretë në patriotizmin tonë. As atdheu, as kombi, as liria, as pavarësia...nuk janë diçka abstrakte. Janë krejt konkrete dhe të prekshme. Për çdo ditë kemi mundësi të bëjmë diçka në të mirë të tyre, që do të thotë në të mirën tonë të përbashkët.

Pyetje: Për fund. Cila ka qenë, është dhe do të mbetet dashuria Juaj e parë?

Përgjigje: Në letërsi? Poezia, natyrisht, ngase ka qenë, është dhe përherë do të mbetet mbretëreshë e arteve.

Pyetje: Keni për të shtuar diçka që do të duhej të thuhej e që s’e keni thënë?

Përgjigje: Asgjë, përveçse t’ju falënderoj për mundësinë që ma dhatë për t’i thënë disa fjalë këtu.

Intervistoi: Miftar Kurti (2009)

[sabit idrizi]

Sabit IDRIZI

GRYKËSI

Sa shumë farë e sa pak tokë paska mbetur, tha
Dhe në vend se farën në tokë
E mbolli tokën në farë
Ajo mbiu e u rrit e u rrit e u rrit
Sa i mjaftoi për... një varr

[sabit idrizi]

NGA T’IA MBAJ TASH NË KOSOVËN E LIRË

(Mendime që ia vodha një natë birit tim të heshtur, i cili sivjet e feston i papunë e i pa perspektivë, por i martuar dhe në pritje të një fëmije, 30-vjetorin e tij të lindjes)

Tash po e shoh se paskemi qenë vetëm numra
(Asokohe kur buçiste kushtrimi: Këtu mbrohet Kosova!
E babai na ushqente me përralla të gjata për lirinë)
Për t’i bërë llogaritë e veta ata
Që e paskan dashur ndryshe atdheun

Kur kërkoj punë më thonë s’ka
Je i aftë për punë
Më thonë ata të tjerët

Zanatin e hajnisë e të plaçkitjes
Nuk e trashëgova as nga nëna, as nga babai
Më thoni: Nga t’ia mbaj???!!!

Mitrovicë, shtator 2012

[sabit idrizi]

Sabit IDRIZI

DILEMË

Dikur më tepronte nga pak
Tash s’po më del dita
O më ka humbur mua karari
O asaj iu ka ndal rrita

[sabit idrizi]

Sabit IDRIZI

NË QYTETIN TIM PREJ TELAVE

Për shëndet të paqes
Prapë më duhet ta mësoj gjuhën e çizmeve
E t’i harroj belbëzimet e mia shqip

Se këtu janë miqtë tanë me tanke
Dhe kompjuterët e tyre që urojnë anglisht
Zhveshjen time prej ndjenjash

Matanë Ibrit i kemi varret
I kemi shtëpitë tona të djegura
Anemik më del belbëzimi
Derisa e pi me fund
Edhe një ditë të gjembosur
Të qytetit tim të ndarë
Me tela paqësorë

[sabit idrizi]

Sabit IDRIZI

PRIVATIZIMI I ATDHEUT

Mbitokën e morën me çka ka
Tash ia kanë mësyrë nëntokës
Po mbetet vetëm edhe qielli
Që, edhe ashtu, nuk është i yni

E çka po na mbetet që ta quajmë atdhe
Që të jetojmë për të
E “të vdesim si me le”?!

[sabit idrizi]

Sabit IDRIZI

DYERT E HAPURA

Të gjithë e dimë
Se në dyert e hapura nuk trokitet

Ajo që kurrë nuk e mësuam me tamam është
Se në cilën kështjellë duhet të futemi
Prej cilit fron ta sundojmë vetveten e pushtuar

[sabit idrizi]

Sabit IDRIZI

ME NJË GRUSHT DIELL NË ZEMËR

(Piktorit mitrovicas Kadri Kadriu, i cili u vra më 11 mars 1999 nga pushtuesit serbë)

Për të fundit herë është parë
Duke shkuar dikah andej kah lumi
Me një copë natë në grusht
Me një grusht diell në zemër

Me një grusht diell në zemër
Me një copë natë në grusht
Është parë dikah andej kah Lumi i Bardhë
Kah ia shkyen territ misterin barbar

E ku tjetër mund të shihej
E ku tjetër mund të vritej
Përveҫse andej kah rrjedha e pandalshme
Kjo valë e trazuar ëndrrash
Ky vullkan i thellë dashurishë


Mitrovicë, më 18 mars 1999

[sabit idrizi]

Sabit IDRIZI

GURË VULLKANIKË

M’i kish pas pjell toka sytë e mi
(Një zot e di se kur)
E m’i kish pas lënë aty tek lumi i fëmijërisë sime

Dhe një ditë
Tek po i mbysja me kujtime disa ҫaste të plumbta pleqërie
I gjeta

I nxora ngadalë nga thellësia e heshtjes
Dhe fillova leximin e ditarit misterioz të globit tim

[sabit idrizi]

Sabit IDRIZI

KUR TË MUNGON E SOTMJA

Kur të mungon e sotmja
Dije se dje e ke konsumuar të papjekur
Me grykësi ëndrrash

Se jeta s’është gjë tjetër
Veçse një parafytyrim i bukur
I gjërave që nuk ndodhin kurrë

[sabit idrizi]

Sabit IDRIZI

RROTULLIM

Andej ikën dita
Këtej vjen nata

Këtej vjen dita
Andej ikën nata

Përherë në rrotullim
Ky gur i madh mulliri
Që po na bluan

[sabit idrizi]

Sabit IDRIZI

ZOTIN E DUA, E BESOJ DHE E FALËNDEROJ SHQIP

Zoti nuk na ka krijuar që të jetojmë me ndjenjën e frikës prej Tij. Përkundrazi, na ka krijuar që të jetojmë me ndjenjën e dashurisë e të respektit për Të dhe për veprat e Tij në përgjithësi. Ky do të duhej të ishte thelbi i ҫdo besimi, thelbi i ҫdo feje. Faltoret e ndërtuara për inat të njëri – tjetrit dhe për të dëshmuar kinse autoktoninë në një territor të caktuar nuk i pëlqejnë Perëndisë.
Njeriu ka nevojë për faltore ku mund ta falënderojë Krijuesin për gjithҫka që i ka dhuruar. Ka nevojë për faltore ku mund ta kultivojë dashurinë dhe respektin për Të dhe për veprat e Tij. Pra, që ta falënderojë dhe jo që t’i lutet. Atij nuk kemi nevojë t’i lutemi, ngase Ai, si Krijues i yni që është, na i di nevojat dhe dëshirat tona për gjithҫka. E ta falënderojmë po. Ta falënderojmë për mundësitë e pafundme që na i ka ofruar për të siguruar mirëqenie të pakufishme për veten tonë.
Respektin, dashurinë, besimin dhe falënderimet për Krijuesin secili duhet t’i shprehë në gjuhën e vet. Mos mendoni se këto mijëra gjuhë që fliten sot në botë të jenë krijuar pa dijen dhe pa pëlqimin e Krijuesit. Andaj, ne shqiptarët, Zotin duhet ta duam, ta besojmë dhe ta falënderojmë shqip. Vetëm kështu na do Ai e kurrsesi ndryshe.

[sabit idrizi]

Sabit IDRIZI

ABSURD

Përgjakemi e përflakemi
Për tonin Atdhe
Për ta shpëtuar nga të tjerët
E për ta zhbërë vetë ne

[sabit idrizi]

Sabit Idrizi

DILEMË

Dikur më tepronte nga pak
Tash s’po më del dita
O më ka humbur mua karari
O asaj iu ka ndal rrita

[sabit idrizi]

Për shijet e mia, kjo është poezia më e mirë shqipe që e kam lexuar ndonjëherë.

Din MEHMETI

NATA E POETËVE

Kur heshtja mbulon çdo gjë
Kur të gjithë flenë
Zgjohen poetët
Për t’u djegur nëpër vargje

Ata ia shtrydhin
Gjakun e keq mendimit

Shpirti i tyne shesh betejash

Nga temperatura e fjalëve
Vdesin ngadalë pa klithma.