Sabit Idrizi

[Astrit Kosturi]

Sabit IDRIZI
...................................
POETËT DASHUROHEN NATËN
(Poetët, si kalorësit e arratisur, po s’e patën, duhet ta trillojnë një dashnore)

Nga palca e territ i nxjerrin
Dashnoret e veta të krisura

As si gra të pabesa
As si zana që shitojnë

Nuse të epshta
Që veç sa s’pëlcasin
U duken

I shtrijnë në shtretërit e tyre të pagjumësisë
Dhe deri në agim
I shterin me të puthura

ENIGMATIKE

O ende e palindur
O kaherë e perënduar
Fshihet diku koha ime

Unë nuk shkoj derisa të mos vijë
Ajo nuk vjen derisa të mos shkoj
Dhe...
Hajt tash qëlloja
A veja
A pula

KUNDËRSHTUESE

E projektoj një epokë që s’është vetëm e imja
Ma shëmtojnë me djallëzi që është vetëm e tyre

E kush më mirë se poeti di t’i projektojë
E kush më keq se demoni di t’i shëmtojë
Do kohë të ëndërrta që s’po lindin

JAM

Jam plot e përplot Dashuri
Plot e përplot Atdhe
Dhembje e pambarim jam krejt

DËSHIRA E FUNDIT

Ma bëni një varr prej gjoksit tim të shtrydhur
Që t’i përngjajë ëndrrës sime të ndrydhur

Më lani me qumështin e gruas së murosur
Që të bëhem tokë kurrë më e përdhosur

Më mbuloni me pak dhé të dashurisë
Që kujtimi për mua t’i ngjajë ardhmërisë

Dhe më lini të qetë në vetminë time të madhe
Që ta projektoj ringjalljen për një botë pa halle

I nderuar Sabit Idrizi!

Nuk gjej dot fjale per poezine dhe prozen tuaj, si per nga shijet artistike, ashtu edhe per mesazhet qe percjellin.
Çka kam cituar nga ju me lart, dua te them se jeni shqetesimi i vetevetes, jeni prushi i kujteses kombetare, duke ardhur tek ne dhe tek gjithe lexuesit shqiptare, si nje lajmetar i dashurise njerezore per gjithçka shqiptare. Apeli Juaj eshte njerezor, poetik dhe kerkon ne pafundesi e ne perjetesi nje bote me te paqte dhe te prosperuar.

Pergezime dhe krijimtari te bollshme!

[sabit idrizi]

I nderuari mik, Astrit Kosturi,

Kujtoj se krijimtaria është një vetëflijim i bukur për dashurinë, për të njerëzishmen... Pra, të jesh krijues do të thotë të vuash bukur, të vetëflijohesh bukur, të çmendesh bukur... Të bëhesh kurban në themelet e dashurisë, në themelet e të njerëzishmes...
Të falënderoj për fjalët e bukura në adresë të krijimtarisë sime. Të dëshiroj shëndet dhe gjithë të mirat në jetë! Krijimtari të mbarë, i dashur mik!

Sabit Idrizi - Mitrovicë

[sabit idrizi]

Sabit IDRIZI

Vështrim

POEZI SHTRESORE DERI NË PAFUNDËSI

(Me rastin e botimit të poezisë së përzgjedhur të Agim Vincës)


Një ndër parakushtet për t’u çmendur është që të kesh mend. E kam fjalën për “çmendjen e bukur poetike”, e cila, për ata që dinë ta shfrytëzojnë si terapi, është ilaçi më i mirë kundër çmendjes nga paudhësitë dhe çoroditjet e shumta që i pjell përditshmëria me pangopësinë e vet të përhershme për diçka krejt banale dhe aspak domethënëse për kuptimësimin e jetës.
Një ditë, pas një përballje të tmerrshme me teket e saja, hetova se kisha nevojë për një terapi të fortë. Mendova – çmendova dhe, më në fund, vendosa për Agim Vincën. Nga rafti i librave nxora përmbledhjet e tij me poezi “Kohë e keqe për lirikën” dhe “Psalmet e rrënjës” dhe i lexova e i rilexova me një frymë. I kuruar krejtësisht nga terapia që mora, në adresën elektronike të Agim Vincës drejtova këto fjalë falënderimi:


Shumë i nderuari dhe i dashuri profesor Agim,

Posa e rilexova, për të satën herë me radhë, përmbledhjen tuaj me poezi “Kohë e keqe për lirikën” dhe e lexova dhe e rilexova, me shumë kënaqësi, këtë të fundit (deri më tani) “Psalmet e rrënjës”. Të përgëzoj, mik i dashur, dhe të falënderoj nga zemra për kënaqësinë që ma ofrove përmes poezisë tënde të mrekullueshme, e cila, në kontaktin e parë, të krijon përshtypjen e një përciptësie, po që pastaj të gllabëron fuqishëm dhe të bart pahetueshëm drejt thellësive të pafundme magjike. Kjo është fuqia e artit.
Jetë të gjatë dhe gjithë të mirat!

E fillove kështu këtë vështrim timin për ta vulosur edhe një herë bindjen time kaherë të krijuar dhe përherë e më shumë të përforcuar për nivelin intelektual të Agim Vincës.
Punëtor shumëvjeçar në edukimin dhe arsimimin e brezave, historian i letërsisë, kritik letrar, poet, eseist, analist, përkthyes, antologjist, përcjellës i pakrahasueshëm i rrjedhave të letërsisë, jo vetëm shqiptare, sidomos i poezisë... dhe, mbi të gjitha, njohës dhe respektues, deri në fanatizëm, i gjuhës – Agim Vinca, për mendimin tim, është intelektuali më i kompletuar shqiptar i ditëve tona. Kontributi i tij, në të gjitha fushat që i përmendëm, është jashtëzakonisht i madh.
Nga një hulumtim i të përditshmes prishtinase “Kosova Sot”, publikuar më 28 dhjetor 2008, në faqen 14 të kësaj gazete, dilte se në mesin e pesë librave më të shitur gjatë asaj jave, që do të thotë më të lexuar në Kosovë, ishin edhe dy libra të autorëve shqiptarë: “Darka e gabuar” i Ismail Kadaresë dhe “Letër Zotit” i Agim Vincës. Kjo dëshmon se përcaktimi i SHB “Toena” dhe angazhimi i akademikut tonë të madh, Rexhep Qosja, për përzgjedhjen dhe botimin e një përmbledhjeje reprezentative të këtij autori ishte një hap sa i qëlluar po aq edhe i domosdoshëm.
Pa as më të voglin pretendim që t’i qasem shterueshëm poezisë së kujtdoqoftë, aq më pak të një poeti si Agim Vinca, dëshiroj t’i shpreh këtu disa mendime nga arsenali i përshtypjeve të mia pas leximit dhe rileximit të përmbledhjes me poezi të zgjedhura të Agim Vincës “Letër Zotit”.
Agim Vinca është poet i këtushëm dhe i gjithkundshëm, i tashëm dhe i gjithmonshëm, ngase të kaluarat dhe të tashmet e tij, të tashmet dhe të ardhmet e tij, të ndërtuara ëndërrtë mbi tabanin e të njerëzishmes, u përkasin të gjitha kohëve dhe të gjitha hapësirave, kudo që ka frymuar, frymon dhe do të frymojë jeta. Poezia e tij është shumështresore, çka do të thotë se është e kapshme dhe e perceptueshme nga çdo kategori lexuesish. Depërtimi në thellësitë e saj magjike, natyrisht që kërkon mjeshtri leximi, por edhe dhunti për të parë të padukshmen, për të dëgjuar të padëgjueshmen...
Poezia e Agim Vincës është kryesisht poezi atdhetare. Mirëpo atdheu i Agim Vincës, të cilit ai ia shpërfaq dashurinë deri në vetëflijim, duke u bërë njësh me dhembjet e tij, nuk është vetëm atdhe në kuptimin e ngushtë të fjalës, ngase poeti nuk e do diellin vetëm për vete dhe vetëm për bashkëkombësit e tij. Atdheu i Agim Vincës është Veleshta, është Kosova, është Shqipëria, është Ballkani, është Evropa, është Bota, është Universi...
Poezia e Agim Vincës është edhe poezi malli. Një mall baladesk, që djeg shkrumbueshëm gjithandej nëpër kohë dhe hapësira, vjen e kompozohet dhembshëm vargjeve të tij.
Poezia e Agim Vincës është edhe poezi dhembjeje. Një dhembje prometheike, që sqepton pamëshirshëm gjithandej nëpër mëlçitë e kohëve dhe hapësirave, vjen e kompozohet protestueshëm vargjeve të tij.
Poezia e Agim Vincës është edhe poezi përtejsie. Një verbëri homerike, që sheh me sytë e shpirtit gjithandej nëpër kohë dhe hapësira, vjen e kompozohet dritësisht vargjeve të tij.
Poezia e Agim Vincës është edhe poezi shqetësimi. Një përditshmëri drithëruese, që mbarset bastardisht gjithandej nëpër kohë dhe hapësira, vjen e kompozohet mbarësisht vargjeve të tij.
Poezia e Agim Vincës është edhe poezi krenarie. Një krenari vinciane, që ngre krye gjithandej nëpër kohë dhe hapësira, vjen e kompozohet vincianisht vargjeve të tij.
Në poezinë e Agim Vincës ka dashuri, ka urrejtje... Dashuri ndaj çdo gjëje që meriton të dashurohet, urrejtje ndaj çdo gjëje që meriton të urrehet.
Në poezinë e Agim Vincës ka universalitet...
Ja përse poezia e tij është e lexueshme dhe e dashur nga adhuruesit e artit poetik.
Nëse pajtohemi që mendimi është skeleti, kurse ndjenja mishi i poezisë, atëherë edhe në këtë rrafsh poeti Agim Vinca bashkëdyzon mjeshtërisht.
Çdo gjë të ngjizur nëpër thellësitë më fatale ndjenjore, për të mos rrëshqitur në lojë fjalësh dhe glorifikime, që e mbysin artin, Agim Vinca e depërton nëpër filtrat më të thellë të trurit.
Çdo gjë të ngjizur nëpër thellësitë më fatale mendore, për të mos rrëshqitur në filozofime të thata e shterpe, që e mbysin artin, Agim Vinca e mëlmeson me nektar shpirti.
Thënë ndryshe, Agim Vinca është një alkimist në xhunglën e pafund të fjalëve, synim ky që duhet ta ketë çdo poet lirik.
Ajo që e veçon poetin Agim Vinca është edhe guximi intelektual e qytetar, i shprehur në çdo kohë dhe në çdo rrethanë.
Që nga poezia paraprijëse e këtij vëllimi “Të jesh poet”, faqe 27, e shkruar në vitin tashmë të largët 1978, në të cilën poeti harton “kushtetutën” e misionit të vet aspak të lehtë, e deri tek poezia trevargëshe “Paradoks”, që është një perlë e vërtetë, e që zë vend në kopertinën e fundit të këtij libri, ka me qindra poezi, të shkruara në kohë e rrethana të ndryshme. Pra, poeti foli kur duhej të fliste dhe heshti kur duhej të heshtte, pavarësisht prej kërcënimeve të përhershme,

Kur fola, më thanë: hesht!
Kur heshta, më thanë: fol!
Folehesht, heshtefol – jeta ime.

duke e respektuar kështu, nen për nen, “kushtetutën” e tij, madje duke u shndërruar edhe në rrufepritës.

E falënderojmë Agim Vincën për gjithë atë që na dha deri më tani, duke i dëshiruar jetë të gjatë fizike e krijuese dhe gjithë të mirat në jetë.

[sabit idrizi]

Sabit IDRIZI

DILEMË POETI

Guaca ime e heshtjes
Cila është në det
Rrugëtoj unë me valën
A ikën ajo vetë

Vjen nga jashtë liria
A ndryhet diku n’mua
Thuaje troç o det
Pse t’merr fjala n’thua

Jam unë ky që jam
I derdhur në letër
Është kjo koha ime
Apo ndonjë tjetër

Pse jam para kohës
Kam unë ndonjë faj
Eshtrat kur t’më kalben
Do t’lindem pastaj

[GeoF]

Pershendetje Sabit !
me vjen mire qe te gjeta ne F.sh.
JUve jeni nje pene e rralle per gjitheLetersine Shqipe, dhe Shqiptaret ne te gjithe boten duhet te kishin mundesine te njihnin penen tuaj te arte nepermjet ketij komunikimi te madh elektronik.
Ju pershendes te gjitheve, miku juaj Genti.

[sabit idrizi]

Sabit IDRIZI


KOTËSI

Me ëndrrën time të etur
Për shumëçka
Gërmova në rrashtën e një kohe
Pa kah

Kërkova kohën time
Gjeta ve pa qime

Nuk di nga hyra
Nuk di nga dola
Gjithçka lashë aty
Kurrgjë nuk mora


PYLLI

Me veshë e sheh edhe të padukshmen
Në një mijë forma

E në syrin që i mungon
Të vërtetën e vizaton edhe ndryshe
Nga ç’shihet

Gojë ka – thonë
Gojë s’ka

Të tjerët ia përflasin shushurimën e dushkut
Të tjerët ia numërojnë llavën me ujq

[bili99]

Rrofsh ! Shigjeta qe ke sjelle per ne nje poet te shkelqyeshem!
Rrofsh ! poet i dashur Sabit Idrizi qe ke gjetur kohe te ndashe pak nga perlat tua me ne.

Poezia "Sot" ,vertete ate Dite kujt nuk i ka munguar motivi por, ama rralle kush e ka shprehur kaq bukur ngjenjen gjitheperfshise nen nje cope kupe-qiell.

Me pelqyen te gjitha poezite qe lexova ne kete teme, dhe shpresoj se poeti tash me i dashur do te na sjelle kenaqesi shpirti, do te vazhdoj te lexoj ....

Kur u zgjova si tek " I shkaperderdhur", u kenaqa qe e lexova si ne perjetim telepatie...
Rrofsh! qe i perkujton per "Rrugetimin" .. ata.. "Pa Idenditet" ...qe jane . .. " Kullotesit e Atdheut"
Te deshiroj shendet dhe krijimtari pa fund poet i dashur.

Poet te ta heq dilemen ? apo e ke thene me bukur vete?

"Eshtrat kur t'me kalben,
do t'lindem pastaj"


me nderime,
bili99

[shigjeta]

Rrofsh ! Shigjeta qe ke sjelle per ne nje poet te shkelqyeshem!
Rrofsh ! poet i dashur Sabit Idrizi qe ke gjetur kohe te ndashe pak nga perlat tua me ne.

Poezia "Sot" ,vertete ate Dite kujt nuk i ka munguar motivi por, ama rralle kush e ka shprehur kaq bukur ngjenjen gjitheperfshise nen nje cope kupe-qiell.

Me pelqyen te gjitha poezite qe lexova ne kete teme, dhe shpresoj se poeti tash me i dashur do te na sjelle kenaqesi shpirti, do te vazhdoj te lexoj ....

Kur u zgjova si tek " I shkaperderdhur", u kenaqa qe e lexova si ne perjetim telepatie...
Rrofsh! qe i perkujton per "Rrugetimin" .. ata.. "Pa Idenditet" ...qe jane . .. " Kullotesit e Atdheut"
Te deshiroj shendet dhe krijimtari pa fund poet i dashur.

Poet te ta heq dilemen ? apo e ke thene me bukur vete?

"Eshtrat kur t'me kalben,
do t'lindem pastaj"


me nderime,
bili99

Une vetem pata rastin ta sillja e para krijmtarine aq te bukur te poetit Sabit Idrizi. Eshte kenaqesi qe ai vete eshte antar i forumit per te komunikuar direkt me te.
Me respekt

[sabit idrizi]

Sabit IDRIZI

MË THIRR NË EMËR

Emri im është puthje
Në buzët tua prej zjarri

Në buzët tua prej zjarri
Emri im është puthje

Më thirr
Më thirr
Më thirr...


NUSHË MOJ

Mos po vdes pranvera në rritën e kësaj luleje
Që aq druajtshëm ma solle atë ditë

Shikimet tona të mbytura në vazo
Mos po i shterin thellësitë e etura

Nushë moj
A ia vlen t’i këmbejmë këto gurra të cemta kujtimesh
Me një valë përvëluese malli

Se në degë
Le të skuqet e stërskuqet sa të dojë molla
Ne kurrë s’kemi për ta shijuar nektarin
E këtij mëkati lehonë


LOT GRUAJE

Ç’valë tunduese të rrahën përbrenda
Në atë takim rasti
O grua e dashuruar në erëra

Çastin e fshirje së lotit
Nga cepi i syrit tënd
Do ta ruaj si dhembjen

Si vuajtjen do ta ruaj
Drithërimën e dorës sime të vogël
Mbi faqet tua të brishta

Le të mbetet si një kujtim i valë
Si një kujtim i turbullt
I një kohe të paemër
Që (s’) na takon


GRUA

Do të mbytem në ty
Si në thellësi deti
Po të shpërtheu edhe njëherë ai lot i valë

Ta dish
Si barkë e braktisur do të fundosem
Bebëzave tua të trazuara
Deri në palcë të asaj fjale të druajtur
Që ma the atë ditë

Deri në thellësinë time të fshehur diku në ty
Do të udhëtoj sërish
Atyre shtigjeve të pashkelura të dhembjes


PARA TEJE QË S’JE GRUA

Nuk jam grueja që kini kujtue
Jam ni zanë me ju zanue
(Nga një këngë popullore)

Unë nuk jam vëllai tjetër
Që duhet të shitohet
Para teje që s’je grua

Para teje që je zanë
Unë jam vëllai tjetër
Që nuk dashurohet në hije

Grishjeve tua të lavirja
Le të mbytet kush të dojë
Përveç meje


POETËT DASHUROHEN NATËN

(Poetët, si kalorësit e arratisur, po s’e patën, duhet ta trillojnë një dashnore)

Nga palca e territ i nxjerrin
Dashnoret e veta të krisura

As si gra të pabesa
As si zana që shitojnë

Nuse të epshta
Që veç sa s’pëlcasin
U duken

I shtrijnë në shtretërit e tyre të pagjumësisë
Dhe deri në agim
I shterin me të puthura


DASHURIA

Djeg
Andaj është aq e ëmbël

Gërryen
Andaj është aq e thellë

Dhemb
Andaj është aq e padurueshme

Fshihet
Andaj është aq e përvuajtur

Shpërthen
Andaj është aq e krisur

E ndalojnë
Andaj është aq e lirë

E mbysin
Andaj është aq e përjetshme

Dashuria –
Kjo dalldi e fisme
Që vret


S’DI PSE, PO...

S’di pse, po...
Të dua

Afër teje ndjehem mirë
Edhe në çastet më të vështira
Të jetës sime

Kështu disi më the
Dhe në mua ndeze
Një zjarr


ÇËSHTJE HAMLETIANE

Fjalën të dua
Cilado grua që ta thotë
Të vë para një tundimi

Ka diçka magjike në këtë fjalë enigmë
Që të futet brenda
Si lavë vullkani

Si gurgullimë që shton etjen
Ka diçka në këtë grishje përvëluese
Që trazon thellësitë

Shpërthen a duhet të fashitet diku
Është çështje hamletiane


NUSHA

Nusha është hija e ëndrrave të ndrydhura
Që kafshon tinëzisht nëpër shtretërit e pagjumësisë

Ajo është gjithsecila nga pak
Dhe asnjëra e tëra

Herë me një lule të helmatisur në dorë
Herë me një det lotësh të valë dëftohet

E njoh qysh nga rinia e hershme
Shtjellën e kësaj dallge të harlisur

Tash
Në prag të Mesjetës sime
Vjen e më futet në poezi
Kaq e shkapërderdhur

Të gjithë e dashurojmë këtë grua shituese
E ajo s’është e askujt


TY

Të të prek me dorë
Droj se do t’më përderdhesh
Diku plasave të shpirtit

Të t’i puth ato buzë të lëngëta
Frikë kam se do t’më shteren
Të gjitha krojet e etjeve drithëruese

Të të pushtoj si kalanë
E di se do të vdesim poshtërsisht
Klithmave shtazarake

Andaj s’të prek
Andaj s’të puth
Andaj s’të pushtoj
Ty
Që s’di në je a s’je vërtet
Diku jashtë meje

[sabit idrizi]

Sabit IDRIZI


UDHËTIM ME KUJTIMIN E DASHURISË – LAVIRE


Prologu

Gjithkund më ndjek prapa
Vetëm një kujtim
Herë si lot i valë
Herë si lojë - mashtrim


Rrugës për në Durrës

Sa më shumë që i afrohem detit
Aq më larg jam nga Ti
Dhe prapë ngutem

Ç’më tërheq kështu ky varr kujtimesh
Si dheu i zi
Nizamin e paemër

E ç’mund të gjej atje
Përveç një zbraztësie të paanë
Që t’m’i mashtrojë kaltërsisht ëndrrat për Ty


Kujtim për lotin e valë

Dal në breg
Dhe matem me detin

Andej...
Një kaltërsi vetmie e paanë
Që tretet në vetveten e humbur
Diku ëndrrave të etura për thellësi

Këndej...
Me një kujtim përvëlues për Ty
Më i zbrazët se ai pellg njelmtësie
Unë –
Përjetuesi fatal i atij loti të valë


S’je vetëm Ti

Unë...
Dhe kaltërsia e paanë
Përpëlitemi mes zjarresh shkrumbuese

S’je vetëm Ti
E më së shumti me Ty
Është i mbushur ky det kujtimesh


Aty në breg

Aty në breg
Nëpër gëzhoja guacash që i volli deti
I dryjova kujtimet e kaltërta për Ty

Nga syri i keq
E harrimi
Që t’i ruaj

Se ku ta dish në ç’thellësi fatale
Është mbarsur kjo valë e shkumëzuar
Që po vjen drejt meje


Duke u kthyer nga Durrësi

Secili bart me vete diçka
Nga ai kujtim prej kaltërsie
Që mbetet atje prapa

Dhe derisa ngjitemi zigzageve të tërthorta
Dikush e vjell nga një copë det
Dhe me qese najloni e hedh nga autobusi
Si mësyshin

Dikush i mbyll sytë për ta mashtruar natën
Derisa zgjohet trembshëm nga ndonjë ëndërr e keqe
Për dimrin e ashpër që po vjen

Unë
Me lekët e fundit
Ia blej Albanës një akullore të madhe në Fushë-Arrëz
Dhe krejtësisht i lirë nga ai ferr monedhash
Me një tufë poezi në xhep
Vazhdoj rrugën tutje për tek Ti
I lumtur...


Epilogu

Shkoj e kthehem
Me kujtimin për Ty
Dashuri

Vij e të gjej
Si përherë
Lavire