çeshtje te tekfirit

[abdurrahman_tir]

Nëntë rregulla lidhur me Kufrin dhe Tekfirin





E tërë lavdia i takon Allahu dhe lutjet e përshëndetjet qofshin mbi të dërguarin e Allahut. Më tej:



1. Zanafilla, baza e njerëzve që manifestojnë Islam është pohimi i Islamit për ta



Parimi bazë lidhur me ndokënd që së jashtmi manifeston Islam, është se ai konsiderohet musliman. Meqë Islami i kujtdo që vërtetohet me siguri [jekin], nuk refuzohet vetëm me dyshime të thjeshta. Shejh ul-Islam Ibn Tejmije ka thënë:"Islami i kujtdo që është vërtetuar me siguri, nuk mund të heqet nga ai me dyshim. Më saktë, Islami i tij s'do të marrë fund, gjersa të vendoset dëshmia kundër tij dhe të largohet dyshimi [lidhur me rastin e tij]." [Mexhmu el-Fetaua 12/467] Kjo hedh poshtë atë në çka janë disa të paditur, si Xhema'at ut-Tekfir dhe shumë të tjerë që janë ndikuar nga ideologjia e tyre, të cilët thonë "nuk e di se a është filani musliman," apo "s'mund të pohoj apo të mohoj Islam për të," dhe të ngjashme më këtë. Ata nuk mendojnë me këtë në kafirin [mosbesimtarin] e vërtetë, por në personin që haptas ia atribuon veten Islamit dhe i cili e shpreh atë së jashtmi. Dhe në të njëjtën kohë, ata s'janë në gjendje të dëshmojnë me siguri se ky person ka sjellur diçka që s'mund të jetë veçse kufr i madh, dhe se të gjitha kushtet e tekfirit janë zbatuar dhe të gjitha pengesat janë menjanuar, kështu që është vendosur dëshmia ndaj tij. Që këtej, duke u bazuar vetëm në dyshime të thjeshta, ata nuk pohojnë apo mohojnë Islamin e një njeriu. Ky është drejtim i gabuar dhe bidat i njerëzve të 'teuekuf' ndër tekfirët dhe ata që janë ndikuar nga mendimi i tyre – ata që përmbahen dhe nuk pohojnë Islam për ata që në të vërtetë e shprehin atë.




2. Kufri ndodh me besim, të folur, vepër dhe dyshim



Kufri ndodh me anë të itikad [të folurit dhe vepra e zemrës], kaul [të folurit e gjuhës] dhe fi'l [veprat e gjymtyrëve]. Shejh Abdur-Rahman bin Nasir es-Sa'di ka thënë:"Kaptina:Vendimi mbi Femohuesin, "Femohuesi, murtedi, është ai që del nga Islami dhe hyn në mosbesim në llogari të ndonjë vepre, thënieje, besimi [itikad] apo dyshimi [shakk]" [Menhexh us-Salikin [f.112]]. Kjo është quajtuar el-kufr el-ekber [mosbesimi i madh] ndërsa nga disa dijetarë është quajtur el-kufr el-itikadi [mohim i besimit].



Ibn el-Kajjim ka thënë:"Ngjashëm, ndër degët e kufrit janë ato që janë thënie dhe ato që janë vepra. Dhe mu ashtu siç personi mund të bjerë në mosbesim [që përjashton nga feja], duke thënë me paramendim një fjalë që përbën mosbesim dhe e cila është degë e mosbesimit, atëherë ngjashëm ai mund të bjerë në mosbesim [që përjashton nga feja] duke bërë një akt kufri, nga mesi i degëve të tij të cilat janë vepra, siç është të bërit sexhde ndonjë idhulli, nënvleftësimi i Kur'anit. Pra, ky është parim." [es-Salat, f.53-54]



Shejh Ibn Uthejmin ka thënë:"Këdo që Allahu dhe i dërguari i Tij e shpallin mosbesimtar, ai është mosbesimtar, pavarësisht se a vjen kjo nga ndonjë vepër [që ai ka bërë], apo besim [që ai ka pasur], apo ndonjë thënie që ia ka shprehur. Dhe, këdo që Allahu dhe i dërguari i Tij nuk e kanë shpallur mosbesimtar, dhe ai ia atribuon veten Islamit, ai është besimtar dhe s'është e ligjshme për ne që ta shpallim atë mosbesimtar." [Kaseta: Pyetje dhe përgjigje nga Katari, 30 Prill, 2000]




3. Kufri i madh që përjashton nga feja



Ekzistojnë çështjet të cilat janë kufr që përjashtojnë nga feja. Këto çështje janë kufr i pavarur, dmth kufr në vetvete. Këtu përfshihen çështjet si të rënit në sexhde ndonjë idhulli, shkelmimi i Kur'anit, përqeshja e Allahut, e të dërguarit apo e fesë, apo xhuhud [mospranimi, i pjesshëm apo i plotë], istihlal [shpallja e diçkaje të paligjshme si të ligjshme], istikbar [arroganca], besimi se nga krijimi ka të atillë që e njohin të fshehtën, tekdhib [mospranim, mohim, i pjesshëm apo i plotë], nifak [hipokrizi e besimit], kurh [urrejtja e fesë], praktikimi i magjisë, sakrifikimi ndaj dikujt tjetër pos Allahut, apo mosbesimi në Xhinët apo engjëjt, dhe kështu me radhë. Këto janë vetëm disa shembuj. Këto janë çështje që s'mund të jenë tjetër veçse kufr i madh. Këto çështje janë kufr në vetvete, dhe nuk kërkojnë istihlal [të shpallen të lejuara] për t'u konsideruar kufr që përjashton nga feja.



Shejh Salih el-Feuzan ka thënë:"Kufri ndodh me tekdhib [mospranim me zemër]... dhe kufri, po ashtu, ndodh me anë të të folurit me gjuhë... dhe ndodh me anë të përqeshjes së Allahut, të dërguari të Tij dhe Librit të Tij... dhe ndodh me istikbar [arrogancë] dhe imtina [përmbajtje, frenim] nga bindja ndaj Allahut, siç thotë Allahu, më i larti, për Iblisin:"Ai refuzoi [të bënte sexhde], shfaqi arrogancë dhe u bë mosbesimtar" [el-Bekare:34], dhe ndodh me anë të largimit nga feja e Allahut, duke mos e mësuar atë dhe duke mos vepruar sipas saj... dhe ndodh me anë të veprës, siç është sakrifikimi ndaj dikujt tjetër pos Allahut, apo të bërit sexhde ndonjë idhulli, apo praktikimi i magjisë dhe mësimi i saj dhe jepja e mësimit lidhur me të..." [nga ed-Da'ue nr.1648, 8 Rebi ul-Euel, 1419H].




4. Veprat që janë të etiketuara si kufr, por që nuk përjashtojnë nga feja



Ndër veprat janë edhe ato që janë etiketuar si kufr, por nuk janë nga kufri që përjashton nga feja, siç është sharja e prejardhjes, vajtimi për të vdekurin, luftimi i muslimanit, marrëdhënia seksuale me gruan nëpërmjet anusit, gjykimi me tjetër gjë pos asaj që ka shpallur Allahu dhe çështje të ngjashme. Këto çështje nuk janë kufr i pavarur. Këto janë quajtur el-kufr el-asgar [mosbesimi i vogël] apo el-kufr el-amali [mosbesim në vepër (që s'përjashton nga feja)]. Që këtej, askush nuk del nga feja nëpërmjet këtyre, përveç nëse sjell diçka veç kësaj, që tregon në atë se ai e konsideron të ligjshme atë, apo që e ka refuzuar [ka bërë xhuhud në të] dhe ajo që është e ngjashme me këtë, gjë që do të kërkonte kufrin e madh.



el-Kasimi thotë në tefsirin e tij:"Kur në hadith qëndron:'Ai që e vepron këtë dhe këtë ka bërë shirk apo kufr,' ajo që s'është menduar këtu është kufri që përjashton nga feja, apo shirku i madh që e përjashton njeriun nga Islami dhe bën që të zbatohet vendimi i femohimit, dhe ne kërkojmë shpëtim te Allahu, më i larti. el-Buhari ka thënë:'Kaptina:Kufri ndaj Bashkëshortit dhe Kufr më pak se Kufr.'" [Mehasinut-Te'uil 5/1307]



Ibn el-Kajjim ka thënë:"… Ky dallim [tefsil] është thënie e sahabëve, të cilët ishin më të diturit e Umetit përsa i përket Librit të Allahut, Islamit dhe kufrit, si dhe vetive themelore të tij, dhe këto çështje s'duhet marrë nga ndokush veç tyre. Ndërsa njerëzit e vonshëm, nuk e kanë kuptuar domethënien e kësaj dhe kështu u ndanë në dy grupe: njëri grup që i përjashton njerëzit nga feja, për shkak të bërjes së mëkateve të mëdha dhe i gjykon ata me Zjarr të përjetshëm, dhe grupi që i konsideron ata besimtarë të përsosur me besim të plotë. Pra, njëri grup ka shkuar në njërin skaj ndërsa tjetri në skajin tjetër. Allahu i ka udhëzuar ehlus-sunetin në thënien e saktë dhe në rrugën e mesme, e cila është e drejtë në mesin e të gjitha thënieve, mu ashtu siç Islami është në mesin e feve të tjera. Pra, ajo që kemi këtu është kufr më pak se kufr, nifak më pak se nifak, shirk më pak se shirk, fusuk më pak se fusuk, dhulm më pak se dhulm." [Kitabus-Saleh, f.26]




5. Dallimi mes klasifikimit të diçkaje si kufr dhe të shpallurit kafir të një personi



Shejh Ibn Ibrahim ka thënë:"... Pra, nga kjo shohim se tekfiri s'mund të zbatohet në dikë, përveç pasi të vendoset dëshmia kundër tij... Pastaj janë edhe dy çështje tjera: e para, vendimi lidhur me këtë çështje të veçantë se ajo përbën kufr; e dyta, vendimi mbi vetë individin, e kjo është diçka tjetër, dhe më pas tekfiri i një grupi të tërë, siç janë Xhehmije, dhe kjo është tjetër gjë." [Fetaua 12/190-191]



Ekziston dallimi mes bërjes së tekfirit në aktin [i njohur si tekfir bil-uesf apo tekfir bin-neu] dhe bërja tekfir në personin [tekfir bil-ajn]. Shembulli i së parës është kur thuhet:"kushdo që e shkelmon Kur'anin, ka mohuar" apo "kushdo që e përqesh Allahun, ka mohuar." Kjo është thënie e përgjithshme me anë të së cilës shpjegohet apo tregohet që një vepër është mukeffir [dmth që përjashton nga feja]. Shembulli i së dytës është kur themi se filani është kafir, ngaqë ai ka vepruar kështu e kështu. Thënë shkurt, ne bëjmë dallim mes shpalljes së një vepre kufr dhe marrjes së vendimit për ta shpallur kafir atë që bjen në të. Nuk do të thotë që, nëse ndokush bie në atë që është kufr, të gjykohet si kafir. Më saktë, kur ndokush bie në atë që është kufr, atëherë duhet përmbajtur direktivave Sheriatike të tekfirit, të cilat shpjegohen më poshtë.




6. Respektimi i direktivave Sheriatike në realizimin e tekfirit ndaj ndonjë personi



Shejh Ibn Uthejmin ka thënë:"Gjykimi me tekfir ndaj ndonjë personi kërkon dy çështje: a) vendimi se veçoria që gjindet tek ai kërkon kufrin [dmth kufr që përjashton nga feja], b) zbatimi i kushteve të tekfirit ndaj tij..." [el-Kaul ul-Mufid Alaa Kitab it-Teuhid, f.2/271]



Shejh Ibn Ibrahimi po ashtu është pyetur:"Kushtet për gjykimin me tekfir mbi ndonjë musliman? Gjykimi mbi atë që ka bërë çfarëdo vepre mukeffir [dmth që përjashton nga feja] por vetëm për shaka [jo seriozisht]?"



Shejhu u përgjigj:"Për gjykimin me tekfir mbi ndonjë musliman, janë dy kushte: i pari, që të vendoset dëshmia se kjo çështje është diçka që përjashton nga feja; e dyta, zbatimi i vendimit mbi atë që e bën këtë, kur ai të ketë njohuri për të dhe ta ketë për qëllim atë [alimen bidhalik kasiden lehu]." [Mexhmu el-Fetaua, 2/125-126]



Kur një person sjell atë që është mosbesim i madh, që është ose nga gjërat që janë kufr i pavarur, dmth që është kufr i madh, apo kur ai të bëjë istihlal të asaj që është kufr i vogël apo ndonjë mëkati që është më pak se kufr i madh, ose bën xhuhud në atë dhe atë që është e ngjashme me të, atëherë kushtet për tekfirin e tij duhet të jenë të pranishme dhe të menjanohen pengesat. Në njërën anë kemi kushtet, të cilat janë: a) Ilm – dituria dhe b) kasd – qëllimi, apo ihtijar – zgjedhja me paramendim. E kundërta e kësaj janë pengesat e tekfirit, të cilat janë: a) xhehli, padituria që kundërshton diturinë; b) ikrah, detyrimi që kundërshton zgjedhjen me paramendim, apo qëllimin; c) te'uil, i cili është interpretimi i gabuar, prapë që kundërshton zgjedhjen me paramendim dhe qëllimin e paramenduar; d) shubheh, e cila është ideja e gabuar, apo dyshimi që ka njeriu; e) dhuhul, shkujdesja, kjo është kur njeriu s'është i vetëdijshëm për ç'farë bën. Pra, këto janë pengesat, të cilat parandalojnë përmbushjen e kushteve.



Ndonjëherë, kur të jenë përmbushur kushtet, vendosen dëshmitë [ikamet ul-huxhah] dhe nga personi kërkohet të pendohet. Nëse jo, atëherë ai është femohues.




7. Shënim me rëndësi lidhur me dallimin mes qëllimit [kasd] për një vepër të kufrit dhe shkakut, motivit për aktin



Ekziston një dallim mes qëllimit [kasd] për bërjen e një vepre dhe shkakut dhe motivit për veprën. Mosbërja e dallimit mes këtyre, ka bërë që disa njerëz të devijojnë. Për shembull: një person është aktor dhe nga ai kërkohet që ta shajë të dërguarin e Allahut [salallahu alejhi ue selam] si pjesë e dramës. Nëse ai e bën këtë akt me paramendim, duke e pasur për qëllim bërjen e saj, atëherë vendoset qëllimi [kasd] për veprën. Tutje nga kjo pikë, shkaku apo motivi i tij s'është me rëndësi. Kështu, ai mund ta ketë bërë këtë për të përfituar para, apo e ka bërë për shaka, apo ka mund ta bëjë për t'i kënaqur mosbesimtarët, apo ngaqë ka urryer fenë; të gjitha këto janë shkaqe të ndryshme, por këto janë të parëndësishme. Përderisa qëllimi i tij për veprën të jetë i pranishëm, ai bëhet mosbesimtar, pas vendosjes së dëshmisë.



Shejh Salih el-Feuzan ka thënë:"Përsa i përket kufrit, kjo është përmbajtje nga hyrja në Islam apo dalja nga ai dhe zgjedhja e një feje tjetër veç fesë së Allahut, për shkak të arrogancës apo kundërshtimit me paramendim [tekebur, inad] apo për shkak të ruajtjes së traditave të të parëve, apo për shkak të kërkimit të të mirave të kësaj bote si pasuria, nderi, pozita..." Shejhu, po ashtu, tha:"... Ai, po ashtu, mund të jetë kafir me kufr të femohimit, pasi të hyjë në Islam dhe më pas bie në ndonjë nga anuluesit që janë ndër llojet e kufrit, pavarësisht asaj se a e ka bërë atë me seriozitet apo për shaka, apo duke kërkuar të mirat e kësaj bote, si përfitimin, pasurinë, nderin, pozitën..." [nga ed-Da'ue nr.1648, 8 Rebi ul-Euel, 1419H].



Në anën tjetër, personi mund të bjerë në ndonjë akt apo thënie kufri nga gëzimi i skajshëm, apo nga dehja, apo nga shkujdesja, apo nga detyrimi [kur të jetë i kërcënuar, etj]. Në këtë situatë, çështja se a e ka bërë ai atë për shaka apo me seriozitet, apo për këtë botë apo për çkado, nuk merret në konsiderim, meqë, në rend të parë, qëllimi i tij për veprën nuk ka qenë i pranishëm. Shejh Salih el-Feuzan ka thënë:"Është e domosdoshme që çdo vepër të shoqërohet me kasd [qëllim]. Që këtej, vepra e njeriut që harron, apo që është në gjumë, apo që është i ri, apo që është i pushtuar [nga xhinët], apo kur detyrohet, kjo nuk llogaritet, për shkak të mospasjes së qëllimit [kasd]. Dhe i këshilloj ata që të mësojnë para se të flasin, nga që të folurit mbi këto çështje është gjë e rrezikshme dhe kjo kërkon dituri." [el-Munteka 2/9-10]."



Të bëhet dallim mes kësaj është shumë me rëndësi, dhe, për fat të keq, disa njerëz që nuk e kuptojnë këtë, e kanë akuzuar ehlus-sunetin për Irxha', kur ata caktuan qëllimin për aktin apo thënien si një kërkesë për tekfir, dhe ata e ngatërruan këtë me shkakun, motivin për aktin dhe kështu ata menduan që ehlus-suneh thonë se, nëse personi e bën këtë për hir të kësaj bote apo për para, apo për shaka, etj., ai nuk bën kufr! Në moskuptimin e tyre të kësaj çështjeje, ata gabimisht akuzuan, duke mos bërë dallim mes kësaj dhe asaj.




8. Mbi ata që gjykojnë me tekfir



Gjykimi me tekfir u takon vetëm dijetarëve, sunduesve, kadive [gjyqtarëve], meqë kjo është një çështje serioze. Shejh Salih el-Feuzan ka thënë:"Gjykimi i femohimit dhe përjashtimit të dikujt nga feja është e përshtatshme vetëm për njerëzit e diturisë, të cilët janë të bazuar vendosmërisht në dituri, dhe këta janë gjyqtarët nëpër gjykatat e ndryshme Sheriatike dhe ata që janë të aftë të japin vendime juridike [fetua]. Kjo s'është sikurse çështjet tjera dhe s'është e drejtë e secilit person, apo e drejtë e atyre që janë duke mësuar, apo e atyre që ia atribuojnë veten diturisë e që kanë mangësi në të kuptuar. S'është me vend që ata të gjykojnë me femohim [ndaj të tjerëve], meqë kjo do të rezultojë në dëm, dhe, nganjëherë, muslimani mund të gjykohet si i dalë nga feja, por në të vërtetë ai s'është i tillë."



Shejh Abdul Aziz Aal esh-Shejh ka thënë:"Unë e pëlqej që t'i këshilloj vëllezërit e mi muslimanë dhe studentët e diturisë në veçanti, që të jenë të kujdesshëm ndaj kësaj çështjeje [bërjes së tekfirit], meqë kjo shkakton dëm dhe bën që mendjet të humbasin rrugën. Këto çështje duhet t'ua lënë atyre që janë të denjë për këtë." [nga Mexhellut-ed-Da'ue nr.1797, 21 Qershor, 2001, f.40]




9. Mbi ata që ekzekutojnë denimet Sheriatike



Ekzekutimi i dënimeve u takon vetëm autoriteteve e jo njerëzve të thjeshtë. Shejh Salih el-Feuzan ka thënë:"Ekzekutimi i denimeve është vetëm për udhëheqësit e muslimanëve, meqë, me doemos, nga kjo dalin çrregullimi dhe prishja, dhe, po ashtu, ndodhin edhe ndërprerja e shoqërisë, fatkeqësitë dhe provokimet. Ekzekutimi i denimeve u takon vetëm udhëheqësve muslimanë. … Pra, ajo që u tha është se ekzekutimi i dënimeve është nga të drejtat e sulltanit, e kur muslimanët nuk kanë sulltan midis tyre, atëherë duhet të mjaftohen me vetëm urdhërimin për të mirë dhe ndalimin nga e keqja, dhe thirrjen për tek Allahu i madhërishëm dhe i fuqishëm, me urtësi, me këshillë të mirë dhe me debatim me atë që është e mirë. S'është e lejueshme për individët që t'i ekzekutojnë dënimet, meqë kjo, siç përmendëm, do të sillte kaos dhe provokime ndërsa fatkeqësitë do të shfaqen. Kjo më shumë përmban prishje sesa ndreqje…"

[abdurrahman_tir]

(Dallimi mes shqiptimit (të kufrit) dhe caktimit (gjykimit me kufr)








Pyetje: A pranohet justifikimi i njeriut për shkak të injorancës në çështje të Akidës?


PërgjigjeNga Shejh Uthejmini - Allahu e mëshiroftë -): Kundërthëniet në çështjen “Justifikimi me xhehël” janë sikur të gjitha kundërthëniet juridike Islame të ixhtihadit (përpjekje për të nxjerrë dispozitë në një çështje kur nuk ka argument të drejpërdrejt), apo ndoshta në disa raste është vetëm një kundërshtim verbal (ndryshim i shqiptimit të fjalëve), për shkak të aprovimit të dispozitës mbi një person të caktuar. Që do të thotë se të gjithë dijetarët kanë rënë në ujdi se kjo fjalë (e cila del nga goja e atij përsoni) është kufr, apo se kjo vepër të cilën e bën ai person është kufr, apo se kjo lënie është kufr. Mirëpo, a thua vallë a gjykohet ky person me kufr për shkak se vepra të cilën e ka bërë ai e kërkon këtë gjykim, dhe se nuk ka pengesa të cilat e ndalojnë atë (gjykim) mbi të. Por, atij personi që shpreh fjalë kufri nuk i thuhet menjëherë pabesimtar, ngase vepra e tij nuk e kërkon këtë (gjykim), ose për arsye se gjinden disa pengesa (për shkak të të cilave nuk i themi atij menjëherë kafir). E, tërë kjo (përmbajtja nga të gjykuarit e menjëhershëm më kufr) duhet të kihet parasysh për shkak se injoranca (nga ana e personit në fjalë) mbi atë vepër apo fjalë kufri (të cilën e thotë/vepron ai) është dy llojesh:



Lloji i parë: që kjo fjalë apo vepër të jetë kufr prej personit i cili për fe ka marrë diçka jashtë fesë Islame, apo nuk ka fe fare dhe nuk i ka shkuar në mendje se ndonjë fe e kundërshton atë gjë të cilën e vepron ai. Në këtë rast, mbi këtë përson gjykohet sipas asaj që e shohim haptazi në këtë botë, kurse në ahiret çështja e tij (se çka do të ndodhë me të) është në Duart e Allahut të Lartësuar, por mendimi i preferuar është se ky person sprovohet në ahiret më atë çka do Allahu i Madhëruar, dhe se Allahu e di më së miri se çka kanë vepruar (dhe çfarë nijetesh/qëllimesh kanë pasur ata).


Mirëpo, ne e dimë (sigurisht) se ky person nuk do të hyjë në zjarr, përveç nëse ka bërë mëkat, e këtë e dimë nga fjala e Allahut të Lartësuar: “...e Zoti yt nuk i bën padrejtësi askujt.” El Kehf 49.


Dhe thamë (më lart) se mbi të gjykohet ne saje të veprës që e bën ai në këtë botë - e ai gjykim është kufri - sepse ai nuk e ka marrë për fe Islamin, kështu që atij nuk mund t’i thuhet musliman. Mirëpo, thamë edhe më parë se mendimi me i preferuar për këtë person (që nuk ka fe fare dhe që nuk ia ka marrë mendja se me veprat e tija është duke i kundërshtuar parimet Islame) është se ai sprovohet në ahiret. Sepse, në lidhje më këtë janë transmetuar hadithe të shumta të cilat i ka përmendur Ibn Kajjimi në librin e tij “Tarikul Hixhretejn”, ku ka folur për mendimin e tetë (dijetarëve) në lidhje më fëmijët e mushrikëve.


Lloji i dytë: që kjo fjalë apo vepër mosbesimi të jetë prej personit i cili është musliman, mirëpo, ai ka jetuar me këtë fjalë apo vepër kufri por nuk e ka ditur se ajo është në kundërshtim më Islamin, e as nuk ia ka tërhequr vërejtjen dikush për atë (fjalë apo vëper kufri). Në këtë rast, mbi këtë person gjykojmë më Islam (ende), kurse në ahiret përfundimi i tij do të jetë në dorën e Allahut. Për këtë (që e cekëm më lart) kemi argumente prej Kur’anit, Sunnetit dhe prej fjalëve të dijetarëve.




Prej argumenteve nga Kur’ani - fjala e të Lartësuarit:

“E Ne nuk dënuam askë para se t’ia dërgojmë të dërguarin.” El Isra 15


Po ashtu fjala e Tij: ”Zoti yt nuk është i tillë që të shkatërrojë vëndbanimet para se të dërgojë pejgamber ne kryeqendrën e tyre, i cili do t’u lexojë atyre argumentet Tona, dhe Ne nuk shkatërruam vendbanime, pos vetëm kur banorët e tyre ishin zullumqarë.” El Kasas 59


Po ashtu fjala e Tij: “Të dërguar që ishin përgëzues e kërcënues, ashtu që pas dërgimit të të dërguarve njerëzit të mos kenë fakte (arsyetim) para Allahut.” En-Nisa 65


Dhe fjala e Tij: “Ne asnjë nga të dërguarit nuk e dërguam ndryshe vetëm në gjuhën e popullit të vet, ashtu që ai t’u shpjegojë atyre (në atë gjuhë). E Allahu e lë të humbur atë që do, dhe e udhëzon në rrugë të drejtë atë që do." Ibrahim 4


Dhe fjala e Tij: “Allahu nuk e humb një popull pasi që ta këtë udhëzuar atë, para se t’u sqarojë atyre se nga çka duhet ruajtur.” Et Teube 115


Dhe fjala e Tij: “Dhe ky është libër dobiprurës, Ne e zbritëm, përmbajuni këtij, ruajuni (bëhuni të devotshëm) ashtu që të mëshiroheni. (e zbritëm Kur’anin) Që të mos thoni: “Libri u zbriti vetëm dy grupeve para nesh (Jehudive dhe të Krishterëve) dhe se ne ishim të panjohur me librat (me mësimet) e tyre”. Dhe që të mos thoni: “Sikur të na kishte zbritur neve libri (sikurse u zbriti atyre dy grupeve) ne do të ishim edhe më të udhëzuar se ata. Kështu pra, juve ju erdhi provë e qartë nga Zoti juaj (Kur'ani) ju erdhi udhëzimi, mëshira...“ El En’am 155-157


E shumë ajete të tjera të cilat aludojnë në atë se nuk humb e drejta e justifikimit (arsyetimit), vetëm pasi që të dihet (dituria mbi atë ndalesë) dhe t'u bëhet shpjegimi (njerëzve).





Argument prej Sunnetit:

Hadithi në Sahihul Muslim 1/134, transmetohet nga Ebu Hurejra se Pejgamberi salallahu alejhi ue selam ka thënë: “Pasha Atë, në Dorën e të cilit është shpirti i Muhammedit, nuk ka kush që dëgjon për mua prej këtij Ummeti – Ummetit që thirret - Jehudë apo të Krishterë, e pastaj vdes pa besuar në atë me çka jam dërguar, veçse do të jetë prej banorëve të Xhehenemit”.





Argument prej fjalëve të dijetarëve:

Thotë El Makdesi në ’El Mugni’ 8/131: “Nëse lënia e ndonjë vepre që çon në kufr bëhet nga dikush i cili nuk e dinë se ajo është kufr, sikur ai i cili është i ri në Islam, dhe ai i cili është rritur në një shtet jo-Islam, apo është rritur në vend të pabanuar larg qytetërimit dhe larg dijetarëve, atëherë këtij personi nuk i thuhet kafir”.


Po ashtu thotë Ibn Tejmije në Fetaua 3/229: - Përmbledhja e Ibn Kasim -: ”Unë gjithmonë kam qenë prej atyre që më së shumti e ndalojnë apo e qortojnë të quajturit dikë kafir, fasik, apo mëkatar, vetëm nëse dihet se atij personi i ka arritur argumenti (apo i është bërë e qartë nga ana e dikujt tjetër se kjo fjalë, vepër apo lënie të cilën ai e kryen është mosbesim) hyjnor të cilin kush e kundërshton bëhet pabesimtar, e nganjëherë fasik, e nganjëherë mëkatar. E këtë (ndalesën dhe qortimin tim të madh që e bëj) e dinë të gjithë ata që më shoqërojnë mua dhe dëgjojnë nga unë. Po ashtu unë gjithmonë e theksoj dhe jam i mendimit se Allahu i Lartësuar ua fal këtij Ummeti gabimet e tyre, e kjo përfshin gabimet në çështjet e të folurit (të njerëzve) dhe në çështjet e veprave. Ndërsa Selefi ende polemizojnë në shumë çështje të këtilla. Mirëpo, askush prej tyre nuk i kanë thënë njëri-tjetrit pabesimtar, fasik, apo mëkatar – dëri aty ku thotë (Ibn Tejmije) -: Dhe kam sqaruar se ajo që është transmetuar prej selefit dhe imamëve se kush thotë kështu e kështu është pabësimtar, kjo (që është transmetuar prej tyre) gjithashtu është e vërtetë. Mirëpo duhet dalluar mes shqiptimit (të kufrit) dhe caktimit (gjykimit më kufr). – dërisa tha -: mirëpo duhet ditur se gjykimi mbi dikë më kufr do të thotë se ti po ia cakton atij vendin në Xhehennem përgjithmonë, edhepse ndoshta përmbajtja jonë nga të gjykuarit atë person me mosbesim është përgënjeshtrim i asaj çka ka thënë Pejgamberi salallahu alejhi ue selam (dmth kush thotë ose vepron është kafir). Mirëpo, ky person ndoshta është i ri në Islam, apo është rritur në shkretëtirë të largët - e personi i këtillë nuk bëhet kafir me mohimin e tij të asaj që e ka mohuar (prej fesë) derisa t'i ketë treguar atij dikush se ky mohim që e bën është mosbesim - apo ndoshta ky njeri nuk i ka dëgjuar tekstet (nga Kur’ani dhe Sunneti, të cilat aludojnë në atë se ajo fjalë apo vepër që e ka bërë është kufr), apo i ka dëgjuar ato (tekstet) por tek ai kanë qenë të pasakta, apo atij i është paraqitur një fakt (tekst) tjetër, gjë që e ka shtyrë që ato tekste (që aludojnë në kufr) t’i komentojë apo t’ua jep një kuptim tjetër, ndonëse ai gabon në këtë.” (mbaroi fjala e Ibn Tejmijes)


Dhe thotë Shejhul-Islam Muhammed Ibn Abdul-Uehab në “Ed-Durer es-Sunnijeh” 1/56: “Kurse përsa i përket gjykimit me mosbesim mbi dikë, unë gjykoj me mosbesim mbi atë i cili e njeh fenë e Pejgamberit salallahu alejhi ue selam, dhe pasi të ketë njohur atë e ka sharë Pejgamberin salallahu alejhi ue selam (e përveç kësaj) ka qenë prej atyre që i ka ndaluar njerëzit nga kjo (sharje) dhe i ka armiqësuar ata që shajnë. (E në këtë rast) këtë përson unë e gjykoj më kufr.”


Kurse në faqe 66 (Abdul-Uehabi) thotë: “Kurse përsa i përket gënjeshtrave dhe shpifjeve (që i janë bërë Abdul-Uehabit), siç janë fjalët e tyre se gjoja ne gjykojmë mbi të tjerët më kufr në mënyrë të përgjithshme (pa detaje), dhe se ne ua obligojmë të tjerëve shpërnguljen tek ne edhe nëse ata kanë mundësi që në vendin e tyre ta shfaqin fenë e tyre, e tëra kjo është gënjeshtër dhe shpifje, (e që këto shpifje i përdorin) për t’i larguar të tjerët nga feja e Allahut dhe të Dërguarit të Tij. (Dhe themi) nëse ne nuk i themi kafir atij që adhuron idhullin mbi (varrin) e Abul Kadirit, dhe idhullin mbi Ahmed Bedvin, dhe mbi të tjerët si këta të dy, për shkak të injorancës së tyre (dmth injorancës së atyre që adhurojnë këta idhuj) dhe për shkak se nuk ka kush që t’ua tërheq vërejtjen atyre, atëherë si t'i themi kafir atij që nuk është shpërngulur tek ne, (dhe njëherit) nuk i ka bërë shirk Allahut, dhe nuk ka bërë kufr dhe nuk ka mbytur dikë?!!” (mbaroi fjala e Abdul-Uehabit)


(Thotë në vazhdim Shejh Uthejmini): E nëse kjo (përmbajtja nga të gjykuarit më kufr pa kumtimin e argumentit) është ajo që e kërkojnë tekstet e Kur’anit, Sunnetit dhe fjalët e dijetarëve, atëherë sigurisht se kjo është ajo çka kërkon Urtësia e Allahut, Butësia dhe Mëshira e Tij. Kështu që askush nuk do të dënohet derisa t’i kumtohet atij fakti, sepse logjika e njerëzve nuk ka mundësi të dijë se çfarë obligimesh ka ndaj Allahut (pa dërgimin e pejgamberëve). Sepse, sikur të kishte qenë ashtu, atëherë nuk do të ishte ndalur kumtimi i argumentit me dërgimin e Pejgamberëve. Kështu që si rregull apo fundament është se: kush është musliman, atij i mbetet emri musliman derisa të realizohet shlyerja e kësaj përkatësie (Islame) prej tij për shkak të argumentit të ligjëruar që kërkon këtë (shlyerje të përkatësisë). Dhe po ashtu nuk lejohet tolerancë në të gjykuarit e tij (të këtij muslimani) më kufr, sepse në këtë gjë ka dy krime të mëdha:





Së pari: së kjo është shpifje ndaj Allahut të Lartësuar në dhënien e dispozitës, dhe se kjo është shpifje ndaj personit mbi të cilin zbatohet gjykimi - cilësim (më kufr) që i është bërë atij. Përsa i përket të parës - shpifje ndaj Allahut në dispozitë - është shumë e qartë se ai ka gjykuar me mosbesim mbi dikë, për të cilin Allahu i Lartësuar nuk ka gjykuar ashtu, e ky është si ai që ndalon (e bën haram) atë që e ka lejuar Allahu; sepse të gjykuarit më kufr apo mos-gjykimi me të i takon vetëm Allahut, ashtu siç i takon vetëm Atij ndalimi i gjërave apo lejimi i tyre.





Kurse përsa i përket të dytës – të shpifurit ndaj atij personi me mosbesim - sepse ai e ka cilësuar muslimanin më një cilësi të kundërt, dhe ka thënë për të: ai është pabesimtar, e që ai (muslimani) është i pastër nga kjo (mosbesimi). (Në këtë rast) shumë me vend dhe e përshtatshme është që cilësimi me mosbesim (etiketimi më të) t’i kthehet atij; siç e vërteton këtë edhe hadithi në Sahihul-Muslim, që transmetohet nga Abdullah Ibn Omeri r.a. se Pejgamberi salallahu alejhi ue selam ka thënë: ”Nëse ndokush i thotë vëllait të vet pabesimtar, sigurisht se njërit prej tyre do t'i takojë (ky epitet - të etiketuarit apo thënësit)”. Buhari dhe Muslim. Në një transmetim tjetër: “Nëse është ashtu siç ka thënë (kur e ka cilësuar më kufr), atëherë ai është pabesimtar, përndryshe (ky etiketim më mosbesim) do t’ i kthehet atij (thënësit). Në Sahihul Muslim transmetohet nga Ebu Dherri r.a. se Pejgamberi salallahu alejhi ue selam ka thënë: “Kush e quan një njëri pabesimtar apo i thotë atij armik i Allahut, e ai nuk është i tillë, atëherë (këto etiketime) do t'i kthehen (ngjitën) atij”. Dmth pabesimtar apo armik është ai (thënësi).





Dhe fjala e tij (Pejgamberit) në hadithin e Ibn Omerit r.a.: “Nëse është ashtu siç i ka thënë, atëherë ai me të vërtetë është pabesimtar” do të thotë: më vendimin e Allahut të Lartësuar.


Dhe po ashtu fjala e tij (Pejgamberit) në hadithin e Ebu Dherr-it: “...e ai nuk është i tillë”: sipas vendimit të Allahut të Lartësuar.


Ky është rrëziku i dytë - këtu kam për qëllim: të kthyerit e cilësisë së kufrit atij (etiketuesit), nëse vëllai i tij është i pastër nga ai etiketim. Është rrezik i madh dhe ekziston frika se do të bie në të, sepse ai i cili nxiton në cilësimin e një muslimani me mosbesim, ai zakonisht mburret me veprat e tija dhe i nënçmon veprat e të tjerëve. Ai në këtë rast vetëm se ka bashkuar mes të mburrurit me veprat e tija - gjë e cila ia asgjëson ato vepra - dhe mes mendjemadhësisë, e që për këtë e meriton ndëshkimin e Allahut në zjarr ashtu siç është transmetuar nga Ebu Hurejra r.a. se Pejgamberi salallahu alejhi ue selam ka thënë: ”Allahu i Madhëruar ka thënë: Mburrja (Krenaria) është pjësa e sipërme e rrobes sime, kurse Madhështia është pjësa e poshtme e rrobes sime. Ai i cili më bën rivalitet në njëren nga këto të dyja, Unë do e hudhi atë në zjarr”. Hadithi (Kudsij) është i vërtetë - Ahmed, Ebu Daud, Ibn Maxheh.


Që do të thotë se para se të gjykojmë dikë si pabesimtar, duhet të shikojmë në dy çështje:


E para: (duhet të shikojmë) se a ka diçka prej Kur’anit dhe Sunnetit që aludon në atë se kjo (vepër e atij personi) është vepër që çon në kufr, që të mos bëjmë shpifje ndaj Allahut me gënjeshtër.


E dyta: Zbatimi i dispozitës (me kufr) mbi personin e caktuar bëhet kur të plotësohen kushtet për të gjykuar mbi të me mosbesim, dhe kur të mos ketë pengesa që parandalojnë zbatimin e dispozitës mbi të.





Dhe prej kushteve më me rëndësi është: që ai përson ta di se kjo vepër e tij çon në mosbesim, duke argumentuar me fjalën e të Lartësuarit:“Kush i kundërvihet të dërguarit, pasi që i është bërë e qartë e vërteta dhe ndjek rrugë tjetër nga ajo e besimtarëve, Ne e lëmë në atë që e ka zgjedhur (në dunja), kurse (në ahiret) e fusim në xhehennem. Sa përfundim i keq është ai”. En-Nisa 115

Që do të thotë se Allahu e ka kushtëzuar kundërvënien ndaj të Dërguarit, pasi t’i jetë bërë e qartë e vërteta, me dënim në zjarr. Mirëpo, a thua vallë a kushtëzohet kjo me dijeninë e personit për pasojat e kryerjes së asaj vepre (mosbesimit), apo mjafton që kjo vepër është vepër mosbesimi përkundër asaj që personi është injorant ndaj pasojave që vijojnë pas atij veprimi? Përgjigja është kjo e dyta: vetëm dija e tij se vepra e tij është në kundërshtim më normat e sheriatit, mjafton për zbatimin e dispozitës ashtu siç e kërkon ajo. Ngase, Pejgamberi salallahu alejhi ue selam ia ka obliguar dëmshpërblimin atij i cili bën marëdhënie intime me gruan e tij në Ramazan duke e ditur se kjo gjë është e ndaluar (gjatë ditës në Ramazan), ndonëse ai mund të mos e dijë se ka dëmshpërblim për këtë vepër. Dhe se njeriu i martuar i cili bën zina (marëdhënie intime jashtëmartesore) dhe e ka ditur se zinaja është e ndaluar, ky person bëhet rexhm (gurëzohet) edhe nëse nuk e ka ditur dënimin e zinasë, e ndoshta sikur ta kishte ditur nuk do të kishtë bërë zina.





Prej pengesave (që ekzistojnë për t’i thënë atij personi pabesimtar) është: që ky person të detyrohet me dhunë (forcë) nga dikush tjetër që të bëjë këtë vepër kufri, duke u bazuar në fjalën e të Lartësuarit:“Ai që pas besimit të tij mohon Allahun, më përjashtim të atij që dhunohet (për të mohuar), e zemra e tij është e bindur plotësisht me besim; por ai i cili ia hap gjoksin mosbesimit, ata i ka kapur hidhërimi nga Allahu dhe ata kanë një dënim të madh.” En-Nahl 106

Dhe prej pengesave: që ky person të thotë fjalë kufri, për shkak se nuk e ka kontrolluar vetveten në raste të gëzimit të madh në ndonjë rast, apo në hidhërime e pikëllime, në rast frike, apo diçka të ngjashme; duke u bazuar në fjalën e të Madhëruarit: “Nuk është ndonjë mëkat ajo çka keni gabuar, por (mëkat është) ajo që zemrat tuaja e bëjnë qëllimisht, dhe Allahu është që fal, është Mëshirues.”


Kurse në Sahihul-Muslim (2104) transmetohet nga Enes Ibn Malik r.a. se Pejgamberi salallahu alejhi ue selam ka thënë: “Allahu gëzohet kur pendohet robi i Tij më shumë sesa (kur të gëzoheni) ju kur ndonjëri prej jush është në shkretëtirë me kafshën e tij, dhe befas kafsha e tij largohet dhe humbet; ndërsa në të gjindet ushqimi dhe uji, ai i humb shpresat në të pas kërkimit të saj. Pastaj afrohet te një dru dhe shtrihet nën hijën e tij, i pashpresë se do ta gjejë atë. Kur pas një kohe – ai duke ndenjur nën një dru - befas i afrohet kafsha e tij, e ai e kapë për litarin e saj dhe prej gëzimit të madh thotë: “O Allahu im, Ti je robi im e unë jam Zoti yt” - ka gabuar prej gëzimit të tij të madh.”


Po ashtu prej pengesave: që ky person të ketë ndonjë dyshim që e shtyen ta komentojë fjalën apo veprën e cila çon në kufr, dhe ta ndryshojë kuptimin (e vërtetë), duke menduar se ky (kuptim i ndryshuar) është i vërtetë. (Tërë kjo është pengesë për t’i thënë atij kafir), sepse ky (person) me këtë (koment të tij) nuk ka pasur për qëllim që të bëjë mëkat e as që t’i thejë parimet e sheriatit, kështu që (ky) llogaritet sikur ata që i ka përmendur Allahu i Lartësuar në Kur’an ku thotë: “Nuk është ndonjë mëkat ajo çka keni gabuar, por (mëkat është) ajo që zemrat tuaja e bëjnë qëllimisht...” El-Ahzab 55 Dhe se ky (komenti i tij) është rezultat i mundit të tij, atëherë, në këtë rast, këtë përson e përfshin fjala e Allahut të Lartësuar: “Allahu nuk e obligon asnjë njëri përtej mundësisë së tij.” El-Bekare 286


Thotë (Ibn Kudame) në librin e tij El Mugni 131/8: “E nëse ai e lejon vrasjen e atyre (njerëzve), gjaku i të cilëve është i mbrojtur, dhe e lejon marrjen e pasurisë së tyre pa kurrfarë dyshimi në të, dhe pa kurrfarë komentimi, atëherë ky person është pabesimtar. E nëse i lejon ato (vrasjen dhe marrjen e mallit) për shkak të komentimit (që ua ka bërë teksteve), atëherë këta janë sikurse havarixhët. Në këtë rast - siç e kemi përmendur më herët - shumica e dijetarëve nuk kanë gjykuar mbi ata (havarixhët) me kufr, edhepse ata e kanë bërë hallall gjakun e muslimanëve dhe pasurinë e tyre. Sepse, kjo vepër e tyre është bërë duke menduar (ata) se me këtë po i bëjnë ibadet Allahut. (dërisa tha (Ibn Kudame):...dhe dihet se prej medh-hebit të havarixhëve është gjykimi mbi Sahabët dhe Tabi’inët me kufr, dhe se gjaku e pasuria e tyre është hallall; dhe gjithashtu bindja e tyre se vrasja (e Sahabëve) është afrim (ibadet) tek Allahu. Por, përkundër kësaj, dijetarët nuk i kanë shpallur (havarixhët) KAFIRA, sepse ata (idetë e tyre) i kanë nxjerrur prej komentimeve (ndryshimin e kuptimit të saktë) të teksteve ashtu siç i kanë kuptuar ata. E çdo kush që e lejon një ndalesë për shkak të ndonjë komentimi siç kanë bërë ata (havarixhët), hynë në të njëjtën dispozitë.” (mbaroi fjala e Ibn Kudames)


Kurse ne Fetaua të Shejhul-Islam Ibn Tejmije 30/13 (përmbledhja Ibn Kasim) thuhet: ”Kurse bidati i havarixhëve (idetë e tyre) është përhapur për shkak të kuptimit të tyre të shtrembër (të teksteve) të Kur’anit, dhe se ata nuk kanë pasur për qëllim kundërshtimin e tij, mirëpo, ata e kanë kuptuar prej (teksteve të) Kur’anit atë në çka ai (tekstet e tija) nuk ka aluduar; e si pasojë e kësaj - moskuptimit të drejtë të teksteve - ishte se ata menduan se mëkatarët duhet konsideruar si pabesimtarë”.


Ndërsa në faqën 210 të Fetaua-së së tij thuhet: “Havarixhët vetëm se kanë kundërshtuar Sunnetin, kurse Kur’ani ka urdhëruar që ai të pasohet, kështu që besimtarët i quajtën pabesimtarë ndërsa (këta bësimtarë) Kur’ani ka urdhëruar t’i miqësojmë...dhe filluan (havarixhët) t’i gjurmojnë dhe pasojnë (ajetet) e paqarta (muteshabih) të Kur’anit duke i komentuar ato me një komentim të shtrembër, duke mos e ditur kuptimin e vërtetë të tyre, duke mos qenë të pajisur me dituri, duke mos pasuar Sunnetin, dhe duke mos iu kthyer xhematit të muslimanëve - dijetarëve të tyre, ata të cilët e kuptojnë Kur’anin.”


Dhe gjithashtu thotë në (Mexhmu’a 518/28): ”Dijetarët janë në pajtim lidhur me qortimin e havarixhëve dhe se ata janë në lajthitje, mirëpo nuk kanë rënë në ujdi përsa i përket gjykimit të tyre me kufr, dhe se janë të ndarë në dy qëndrime përsa i përket kësaj çështjeje”.


Mirëpo, Ibn Tejmije në një vend tjetër në librin e tij ka përmendur se: “Askush prej sahabëve nuk i ka konsideruar havarixhët pabesimtarë, as Ali Ibn Ebu Talibi, e as ndonjë sahabij tjetër. Përkundrazi, i kanë konsideruar ata si muslimanë, ndonëse zullumqarë që kanë thyer ligjin ashtu siç është transmetuar (prej Sahabëve) në disa atharë (dispozita) mbi ta dhe në disa vende tjera”. Kurse në faqen 518, pjesa e 28 e fetua-së së tij thotë: “Dhe se kjo (mendimi sahabëve për havarixhët) është e njëjta gjë që është cekur tek imamët, siç është Imam Ahmedi dhe të tjerët.”


Kurse në 282/3 thotë: “Ali Ibn Ebi Talib - njëri prej Hulefai Rrashidinëve - është ai i cili i ka mbytur havarixhët (El Marikun) të cilët Pejgamberi salallahu alejhi ue selam ka urdhëruar t’i vrasim (kur të paraqiten). Dhe në lidhje me vrasjen e tyre kanë rënë në ujdi Imamët tonë prej Sahabëve, Tabi’inëve dhe ata që kanë ardhur pas tyre (prej dijetarëve), dhe ata nuk i ka gjykuar me kufr as Ali Ibn Ebi Talib, as Sa’ad Ibn Ebi Vekas, e as të tjerët prej Sahabëve. Përkundrazi ata i kanë konsideruar havarixhët si muslimanë, ndonëse këta i kanë vrarë të tjerët (muslimanët), dhe se Aliu r.a. nuk i ka vrarë dhe luftuar ata gjersa ata derdhën gjakun e ndaluar dhe grabitën pasuritë e muslimanëve. Kështu që ai i luftoi për ta larguar zullumin dhë rrebelizmin e tyre, e jo pse ata ishin pabesimtarë. Për këtë shkak, ai - Allahu qoftë i kënaqur më të - nuk i ka zënë gratë e tyre si robëresha e as nuk i ka marrë pasuritë e tyrë si plaçkë lufte. E nëse këta (havarixhët) - devijimi i të cilëve është vërtetuar me tekst dhe me ixhma’ - nuk kanë rënë në kufr përkundër asaj që Allahu dhe Pejgamberi i Tij kanë urdhëruar që ata të vriten, atëherë çfarë të themi për grupet e grindura mes veti, të cilave u është ngatërruar e vërteta në çështjet në të cilat kanë gabuar edhe ata që janë më të ditur se këta?! Kështu që nuk i lejohet asnjëres prej këtyre grupeve që të gjykojë mbi tjetrën me mosbesim, e as ta bëjë hallall gjakun dhe mallin e tij, nëse ai (grup) ka rënë në bidat po ashtu, e si do të ishte kur vepra e këtij mosbesimi të jetë gjithashtu bidat. Ndoshta bidati i atyre tjerëve mund të jetë më i rëndë, e zakonisht të gjitha këto grupe janë injorante apo në të vërtetë nuk e dinë fare se cilat janë të vërtetat rreth çështjeve të cilat i diskutojnë.” (derisa tha)...”E nëse besimtari e vret dikë apo kryen vepër kufri për shkak të komentimit të tij (ta gabuar), atëherë ai është pabesimtar”. (Dhe derisa tha): dijetarët vetëm se kanë polemizuar rreth asaj se a aprovohet dispozita (e përfituar nga Kur’ani dhe Sunneti) mbi atë person para se t’i arrijë kjo dispozitë, (dhe janë ndarë) në tri drejtime: në medh-hebin e Imam Ahmedit dhe të tjerëve. E vërteta në këtë çështje është ajo në të cilën ka treguar Kur’ani, si në fjalën e të Lartësuarit: ”E Ne nuk e denojmë askë para se t’i dërgojmë të dërguarin.” El Isra 15


Dhe në thënien e Tij: ”Të dërguarë që ishin lajmgëzues e kërcënues, ashtu që pas dërgimit të dërguarve njerëzit të mos kenë fakt (arsyetim) para Allahut.” En-Nisa 165


Kurse ajo çka është transmetuar nga Sunneti në Buhari dhe Muslim, se i Dërguari salallahu alejhi ue selam ka thënë: ”Te askush nuk është arsyetimi më i dashur sesa që është te Allahu. Për këtë shkak edhe ka dërguar pejgamberë përgëzues dhe kërcënues”. (mbaroi fjala e Ibn Tejmijes)


Konkludimi i tërë kësaj është se një person injorant (ndaj normave të Sheriatit) i cili flet apo bën vepra që çojnë në kufr, ai arsyetohet për shkak të injorancës së tij, ashtu siç arsyetohet edhe për fjalët dhe veprat të cilat janë mëkate (të mëdha). E tërë kjo duke u mbështetur në faktet nga Kur’ani, Sunneti dhe fjalët e dijetarëve”. (mbaroi përgjigja e Uthejminit, Allahu e mëshiroftë.)



Përshtati: Zejd Haziri, 12.07.03/Gjilan
Fetaua Erkanul-Islam” fq. 133-142 – Muhammed Salih Uthejmin

[abdurrahman_tir]

nga shejh Salih Aal esh-Shejh
Burimi:"Parimet Sheriatike për Pozitën e Muslimanit në Kohërat e Çrregullta." [Rebi uth-Theni, 1411H]





- Parimi në lidhje me besnikërinë [teueli] dhe miqësinë [muwalat] ndaj mosbesimtarëve sipas pikëpamjes së dijetarëve të Teuhidit




Këtu kemi dy fjalë të ligjëruara dhe po ashtu nga dijetarët e Teuhidit, të cilat kanë dy kuptime dhe të cilat shpesh ngatërrohen me njëra-tjetrën nga shumë njerëz.



E para: teueli [besnikëria] - et-teueli [besnikëria] përjashton nga feja


E dyta: muwalat [miqësia] – el-muwalat [miqësia] s'është e lejueshme


Dhe e treta: kërkimi i ndihmës nga mosbesimtarët dhe angazhimi i tyre [për këtë qëllim] – kjo është e lejueshme me disa kushte.



Pra, këtu kemi tre çështje.



Përsa i përket besnikërisë [teueli]: në lidhje me këtë ka zbritur thënia e Allahut të fuqishëm e të madhërishëm:"O ju që besoni! Mos i merrni çifutët dhe të krishterët për eulija [mbrojtës, miq], ata s'janë veçse eulija të njëri-tjetrit. Dhe, nëse ndokush nga ju i merr ata për eulija, atëherë, sigurisht, ai është njëri nga ata. Vërtet, Allahu nuk i udhëzon zullumqarët." [el-Maide:51]



Parimi në lidhje me besnikërinë është t'i ndihmosh mosbesimtarit kundër muslimanit gjatë luftës mes muslimanit dhe mosbesimtarit me qëllim [kasd] të lejimit të mosbesimtarëve të fitojnë epërsi ndaj muslimanëve. Dhe baza [asël] e besnikërisë [teueli] është dashuria e plotë, apo të ndihmuarit e mosbesimtarëve kundër muslimanëve. Kështu që kushdo që e do një mosbesimtar për shkak të fesë së tij dhe pastaj sillet me të besnikërisht, atëherë kjo është kufr [mosbesim].



Përsa i përket miqësisë [muwalat] me mosbesimtarët, atëherë kjo është dashja e tyre [muwedeh], respektimi i tyre për hir të dunjasë, të dhënit përparësi atyre dhe ngritja e tyre. Kjo është fisk [mëkat], jo kufr [mosbesim].



Më i Larti ka thënë:"O ju që besoni! Mos i merrni armiqtë e mi dhe tuajt [mosbesimtarët, idhujtarët] për miq e t'i doni ata, ndërsa ata kanë mohuar të vërtetën që ju erdhi dhe përzunë të dërguarin dhe vetë juve nga që ju besoni në Allahun, Zotin e juaj! Nëse jeni dalë për të luftuar për Çështjen Time dhe të kërkoni kënaqësinë e Zotit [atëherë mos i merrni për shokë këta mosbesimtarë e idhujtarë] Ju miqësoheni me ta fshehurazi, ndërsa Unë jam i mirëinformuar për atë që fshehni dhe atë që shfaqni. Dhe kushdo nga ju [muslimanë] që e bën këtë, atëherë, vërtet, ai ka humbur rrugën, larg nga Rruga e Drejtë." [el-Muntehine:1]



Dijetarët kanë thënë:"Se Ai [Allahu] i ka thirrur ata me emrin e Imanit/besimit [dmth O ju që besoni!], dhe në këtë hyn edhe ai që shfaq dashuri ndaj mosbesimtarëve. Pra, kjo tregon se bërja e kësaj s'është kufr, por është drejtim i gabuar, larg nga rruga e drejtë.



Kjo nga që ai shfaqi dashuri ndaj tyre dhe i kënaqi ata për hir të dunjasë, jo për shkak se dyshonte në vetë fenë.



Për këtë arsye, pejgamberi [salallahu alejhi ue selam] i pat thënë atij që pat vepruar kësisoj1 [dmth sahabi Hatib bin Ebi Balta'ah, i cili i informoi idhujtarët e Mekes lidhur me planet e Muhamedit kundër idhujtarëve, ai shfaqi besnikëri ndaj idhujtarëve kundër pejgamberit], "Ç'të shtyu të bësh këtë që bëre?," dhe ai u përgjigj, "Pasha Allahun, nuk konsideroj gjë tjetër veçse të jem besimtar në Allahun në të dërguarin e Tij, por kam dashur t'iu bëjë një favor njerëzve, në llogari të së cilës Allahu do të ma mbronte familjen dhe pasurinë…" Hadithi transmetohet në dy Sahi-të [Buhari dhe Muslim].



Nga kjo na bëhet e qartë se respektimi i mosbesimtarëve dhe animi nga ata për hir të dunjasë s'është kufr, kur ai te i cili gjindet ky lloj miqësie ka bazë të Imanit/besimit dhe është i kënaqur me të.



Përsa i përket ndihmës nga mosbesimtarët dhe marrjes së tyre me qira, atëherë dijetarët e kanë lejuar këtë në rrethana të ndryshme. Dhe, dijetarët nxjerrin vendime për për çdo situatë dhe çdo ngjarje me atë që e konsiderojnë të jetë e saktë [për ato rrethana].



Dhe përsa i përket dhënies së lëmoshës mosbesimtarëve, apo zbutjes së tyre [dmth zemrave të tyre ndaj Islamit], apo me qëllim që të largohet e keqja, atëherë kjo duhet të shqyrtohet në vend tjetër, dhe po ashtu ky është lloj tjetër nga këto trijat që u diskutuan mësipër."



--------------------------------------------------------------------------------
1. Hadithi: Transmeton Aliu: I dërguari i Allahut më nisi së bashku me ez-Zubejr dhe el-Mikdad dhe tha, "Vazhdo deri sa ta mbërrish te vendi i quajtur Reudet-Khekh, ku gjindet një grua duke udhëtuar në deve. Tek ajo gjindet një letër. Merreni atë letër nga ajo." Kështu që ne u nisëm, dhe kuajt i ngisnim aq shpejt sa ishte e mundur derisa mbërritëm tek vendi i quajtur Reudet-Khekh, dhe vëni re!, ne e gjetëm gruan dhe i thamë, "Nxirre letrën!" Ajo tha, "Unë s'kam kurrfarë letre." Thamë, "Ose nxirre letrën, ose do të të zhveshim." Kështu ajo nxorri letrën nga bishtaleci i flokëve të saj. Ia sollëm letrën pejgamberit dhe pamë që ajo ishte adresuar nga Hatib bin Ebi Balta'a tek disa idhujtarë Mekas, që i informonte ata për disa çështje të Pejgamberit. Pejgamberi tha, "Ç'është kjo, O Hatib? Hatibi u përgjigj, "Mos u ngut, o i dërguar i Allahut! Unë jam Ensar që s'u përket atyre [mosbesimtarëve Kurejshitë] ndërsa emigrantët që ishin me ty kanë pasur të afërmit e tyre, të cilët i mbronin familjet dhe pasuritë e tyre në Meke. Kështu që për të pasur diçka në vend të farefisnisë, unë vendosa t'u bëjë një favor atyre ashtu që ata të ma mbrojnë familjen time [në Meke], dhe se kam bërë këtë nga mosbesimi apo animi për të braktisur fenë time." Pejgamberi atëherë tha [njërit nga shoqëruesve të tij], "Ai e ka thënë të vërtetën." Umeri tha, "O i dërguar i Allahut! Më lërë t'ia pres kokën." Pejgamberi tha, "Ai është ndër ata që ishin të pranishëm [luftuan] në Bedr dhe tha, 'Bëj si të duash, meqë të kam fal.'" [Amr, nën-transmetuesi, tha: Ky ajet është shpallur në lidhje me të [Hatibin]:"O ju që besoni! Mos i merrni armiqtë e Mi dhe tuajt për miq dhe mbrojtës." [Muntehine:1]

[abdurrahman_tir]

të Mbretërisë së Arabisë Saudite
(kriticizmi i Tekfirit të tepruar)





Hamdi i takon vetëm Allahut. Salavatet qofshin mbi të Dërguarin e Allahut, familjen e tij, shokët e tij, dhe mbi të gjithë ata të cilët kapen për udhëzimin e tij.



Mbledhja e “Dijetarëve të Mëdhenj” e mbajtur në Taif më datën 2/4/1419 h, ka diskutuar gjërat të cilat po ndodhin në shume vende islame dhe joislame si tekfiri, eksplodimet, dhe gjërat tjera të cilat janë prodhim i tyre, si derdhja e gjakut dhe shkatërrimi i objekteve…



Duke pasur parasysh rrezikun e kësaj çështjeje, dhe pasojat e saja si humbja e jetëve e të pafajshmive, shkatërrimi i pasurive të huaja, frikësimi i njerzëve, humbja e sigurisë dhe stabilitetit të tyre, asambleja e ka parë të arsyeshme që të lëshojë një kumtesë që e bën të qartë vendimin/dispozitën në lidhje me këtë çështje; (e këtë nuk e bën për ndonjë gjë tjetër veçse) duke pasur për qëllim këshillën për hir të Allahut dhe për robërit e Tij, heqjen e përgjegjësisë, dhe largimin e keqkuptimeve për ata të cilëve u është mjegulluar e vërteta në këtë çështje.



Për këtë shkak themi – e suksesi është prej Allahut:



Së pari: Tekfiri (përjashtimi prej fesë) është dispozitë ligjore, që i përket Allahut dhe të Dërguarit të Tij alejhi-selam; që do të thotë se ashtu siç është bërja e gjërave hallall, haram apo vaxhib vetëm për Allahun dhe të Dërguarin e Tij alejhi-selam, e njëjta vlen edhe për tekfir (dmth përjashtimi prej fesë bëhet vetëm me anë të normave që janë vendosur nga Allahu dhe i Dërguari i Tij alejhi-selam.)



Dhe nuk është çdo gjë që cilësohet si mosbesim, prej fjalëve apo veprave, kufër i madh i cili e përjashton (njeriun) prej fesë.



Pasi çështja e tekfirit i referohet Allahut dhe të Dërguarit të Tij alejhi-selam, atëherë nuk lejohet që të përjashtojmë prej fesë ndokënd përveç atë të cilin e përjashton Kur’ani dhe Syneti. Kështu që thjesht vetëm dyshimet dhe mëdyshjet nuk mjaftojnë për këtë çështje, sepse (nëse veprojmë kështu, gjykojmë në bazë të dyshimeve) atëherë do të pasojnë dispozita të rrezikshme.



--------------------------------------------------------------------------------
1. Me në krye me shejh Abdulaziz bin Abdullah bin Bazin – Allahu e mëshiroftë. Kjo njëherit është prej sqarimeve dhe fetvave te fundit te tij. Ky sqarim është botuar për herë të parë në revisten “el-Buhuth el-Islamije,” që është shpërndarë nga kryesia për hulumtime shkencore dhe fetva, Rijad, numri i 56-të, Dhul-Kadeh/Sefer (1419-1420 h.) Pra menjëhere pas vdekjes se Shejh Bin Bazit, e ai ka vdekur më 27/1/1420 h.

2. Këtu me tekfir mendohet në të gjykuarit e nxituar me mosbesim mbi njerëzit, apo tekfiri i tepruar, e nuk është për qëllim tekfiri si dispozitë ligjore e cila ka baza dhe rregulla.

3. Hoxha i Islamit, Ibn Tejmije në “Mexhmu’ul-Fetava” 12/501 thotë:”Islami i atij që është vërtetuar me siguri (bindje) nuk heqet prej tij me dyshim, bile nuk largohet (islami prej tij) veçse pasi të i bëhet i qartë realiteti (i gabimit në të cilin mund të bjerë), dhe t’i hiqen atij dyshimet”. Me dispozita të rrezikshme mendohet në atë kur tekfiri i kthehet shqiptuesit, që do të thotë se personi që cilësohet me mosbesim duhet të vritet, të ndahet nga gruaja, të varroset në varrezat e jomuslimanëve, etj, etj.

--------------------------------------------------------------------------------

E nëse ndëshkimet (në këtë botë) nuk realizohen për shkak të dyshimeve, duke pasur parasysh se pasojat të cilat vijnë pas ndëshkimit janë më të vogla sesa pasojat e tekfirit, atëherë mosrealizimi i tekfirit me dyshime është primar.



Për këtë shkak Pejgamberi alejhis-selam ka paralajmëruar për të gjykuarit me mosbesim mbi një person i cili nuk është mosbesimtar, ku edhe thotë: ”Çdo njeri i cili i thotë vëllait të tij: O mosbesimtar, njëri prej tyre e meriton këtë etiketim; nëse është ashtu siç i ka thënë, atëherë ai është mosbesimtar, e nëse jo, atëherë i kthehet (kufri) atij.”



Nganjëherë në Kur’an dhe në Sunnet mund të lexojmë diçka prej së cilës mund të kuptohet se një fjalë, vepër apo bindje është prej kufrit, mirëpo (në të vërtetë) ai i cili cilësohet me këtë nuk bie në kufër për shkak të pengesës e cila e parandalon rënien e atij personi në kufër.



E kjo dispozitë (tekfiri) është si çdo dispozitë tjetër, që do të thotë se nuk ka mundësi që të hyjë në fuqi vetëm se pasi të gjinden shkaqet dhe kushtet e saja, dhe pasi të hiqen pengesat. Për shembull, siç qëndron çështja në trashëgimi, ku shkaku i arritjes së trashëgimisë është afërsia, mirëpo ka mundësi që të humbet për shkak të ndonjë pengese, si ndërrimi i fesë. E njëjta gjë vlen edhe për kufrin i cili shqiptohet – me dhunë - nga besimtari; në këtë rast ai nuk del prej fesë.



Apo ndonjëherë muslimani mund të shqiptojë kufrin për shkak të gëzimit apo hidhërimit, e kështu me radhë, mirëpo nuk del prej fesë me këtë, sepse nuk e ka pasur për qëllim atë; siç është transmetuar edhe në tregimin e atij i cili ka thënë: ”O Allah, Ti je robi im e unë jam Zoti yt”; ka gabuar prej gëzimit të madh.



--------------------------------------------------------------------------------
4. Transmetohet nga Ibn Mes’udi me sened të vërtetë se ka thënë: ”Shmangiuni ndëshkimeve me shkopinj dhe mbytjes së muslimanëve sa të mundeni.” (Ibn Ebi Shejbeh me sened të mirë, dhe në “Irvaul-Galil” (8/26) të Shejh Imam Albanit (Allahu e mëshiroftë). Kurse hadithi i njohur “Evitoni ndëshkimet me dyshime” është hadith i dobët. Shiko “Telhisul-Habir" (2036) të Ibn Haxherit dhe “Irvaul-Galil” (2316) të Imam Albanit.

5. Hadithin e transmeton Buhariu (6104) dhe Muslimi (609) nga Ibn Omeri.

6. Dijetari i madh, Muhammed ibn Ibrahim Al-Shejh (Allahu e mëshiroftë) në “Fetava” (12/192) thotë:”Nuk bëhet tekfir në askë përveç pasi të i bëhet sqarimi atij.” Kurse dijetari Abdur-Rahman es-Seadij (Allahu e mëshiroftë) ne librin e tij “el-Kavaid el-Fikhijeh” (nr.36) thotë: ”Dhe nuk plotësohet dispozita vetem se pasi të bashkohen të gjitha kushtet dhe pasi të ngriten pengesat.”

7. Këtu mendohet në qëllim, të pasurit për qëllim veprën, e jo kufrin. Hoxha i Islamit, Ibn Tejmije në “Mexhmu’ul-Fetava” (14/115): ”Dhe për këtë shkak në Sheriat nuk mirren parasysh fjalët veçse pasi të thuhen prej atij që është i vetëdijshëm se çfarë thotë, dhe e ka për qëllim atë...” Kurse në 13/116 thotë: ”E kur kjo ndodh në fjalë apo lëvizje – pa qëllim apo pa dije - atëherë kjo nuk i merret parasysh (dmth nuk akuzohet). Pastaj në 13/118 thotë: ”Mirëpo, nëse e di(1) se çfarë thotë, nuk është i detyruar(2), dhe e thotë me qëllim(3), atëherë, në këtë rast fjala e tij merret parasysh...” Kjo do të thotë se janë tre kushte: dija, zgjedhja, dhe qëllimi, e kundërta qëndron edhe me pengesat (mosdija - nëse ka thënë fjalë mosbesimi e këtë se ka ditur); Detyrimi - nëse e ka qenë i detyruar me dhunë ta thotë fjalën e kufrit), e kështu me radhë,...(Ali Halebiu).

--------------------------------------------------------------------------------

Të nxituarit në tekfir ka pasoja të rrezikshme, siç është të bërit hallall gjakun dhe pasurinë (e muslimanit), ndalimi i trashëgimisë, shkurorëzimi …, dhe pasoja të tjera të cilat janë edhe tek renegimi…



Atëherë, si guxohet që të nxitohet në akuzimin e besimtarit për ndonjë dyshim më të vogël?!



Nëse kështu qëndron puna (në tekfir te përgjithshëm), atëherë tekfiri i udhëheqësve është edhe më i rënde sepse në të ka pasoja më të mëdha, si rebelimi kundër tyre, vrasja e tyre, përhapja e kaosit, derdhja e gjakut, dhe destabilizimi i njerëzve dhe vendit… Për këtë shkak Pejgamberi alejhis-selam e ka ndaluar që t’u bëhet rezistencë atyre, ku thotë: përveç nëse shihni kufër të qartë, e që për këtë (kufër) ju keni argument nga Allahu (se është kufër)“ :



- Fjalët e tija “përveç nëse shihni” tregojnë se nuk mjafton thjesht vetëm paragjykimi dhe propaganda (për te gjykuar mbi ta).


- Kurse fjala e tij “kufër,” na mëson se për të gjykuar mbi ta me kufër nuk mjaftojnë mëkatet sado që të jenë të mëdha, si padrejtësia, pirja e alkoolit, bixhozi, dhe monopoli i ndaluar (në tregti).


- Kurse fjala e tij “të qartë” na tregon se nuk mjafton kufri i cili nuk është i qartë; që do të thotë gjer të shfaqet haptazi.


- Kurse fjalët e tij “e që për këtë ju keni argument nga Allahu,” tregojnë se patjetër duhet pasur argument të qartë që është autentik, me kuptim të qartë, dhe se nuk mjafton argumenti me sened të dobët e me kuptim të mjegullt.


- Kurse fjala e tij “nga Allahu” na mëson se nuk mirret në konsideratë fjala e asnjërit prej dijetarëve, pa marrë parasysh se sa ka dije dhe është besnik, nëse fjala e tij nuk është e mbështetur në argument të qartë dhe të vërtetë nga Libri i Allahut apo Sunneti i Pejgamberit alejhis-selam.



Të gjitha këto kushte aludojnë në atë se kjo çështje është e rrezikshme. (Dhe përsa i përket kësaj pike) mund të themi fjalën përfundimtare:


Se të nxituarit në tekfir ka pasoja të mëdha, siç kuptohet nga fjalët e të Lartësuarit: ”Thuaj:(Por në të vërtetë) gjërat që i ka ndaluar Zoti im janë El-Fahisha (gjynahet e mëdha, çdo lloj afrimi me gratë jashtë martesës, etj) që kryhen haptazi ose fshehurazi, gjynahet (e tjera të çdo lloji), shtypja pa të drejtë, të shoqëruarit ortakë Allahut në adhurim, për të cilën Ai nuk ka dhënë asnjë autorizim dhe asnjë provë si dhe të folurit për Allahun pa dije.” (el-A’araf: 33).



E dyta: si rezultat i kësaj bindjeje të gabuar - të bërit hallall gjakun e huaj dhe ulja e nderit të huaj, vjedhja e pasurisë individuale dhe kolektive, hedhja në ajër e ndërtesave dhe veturave, dhe prishja objekteve, të gjitha këto vepra – dhe ato që u gjasojnë këtyre - janë të ndaluara në Sheriat me Ixhm’a (marrëveshje të përgjithshme) të muslimanëve. Sepse, në këtë gjë ka humbje të shpirtrave të njerëzve të mbrojtur, humbje të pasurisë së ndaluar, prishje të sigurisë, rendit dhe stabilitetit të jetës së njerzëve në vendbanimet e tyre, kërcënim të lirisë së tyre, dhe prishje të interesave të përgjithshme pa të cilat njerëzit nuk mund të mbijetojnë.



E Islami vetëm se është kujdesur që të ruaj pasurinë e muslimanëve, nderin dhe trupat e tyre, dhe ka ndaluar të kundërtën dhe është rigoroz në këtë çështje. Kjo ka qenë prej gjërave të fundit që Muhammedi alejhis-selam ia ka kumtuar ummetit të tij, siç ka thënë në hytben e Haxhit lamtumirës:”Me të vërtetë gjaku, pasuria dhe nderi i juaj janë të ndaluara për ju, ashtu siç është edhe kjo ditë e ndaluar, në këtë muaj të juajin, dhe në këtë vend të juajin,” pastaj i Dërguari alejhis-selam tha:”A nuk e kumtova tani?! O Allahu im, dëshmo!“ Hadithi është i vërtetë, e transmeton Buhariu (1741) dhe Muslimi (1679) nga Ebu Bekrete.



--------------------------------------------------------------------------------
8. Tra. Buhariu (7056) dhe Muslimi (1709) nga Ubadete ibn Samit (radijaAllahu anhu).

9. Dijetari, doktor Husejn ibn Abdul-Aziz Al Shejh ka shtuar këtu: “Apo Ixhma e Muslimanëve.”

--------------------------------------------------------------------------------

Dhe thotë i Dërguari alejhis-selam:”Të gjitha gjërat e muslimanit janë haram për muslimanin tjetër; gjaku, pasuria dhe nderi i tij.”



Dhe thotë i Dërguari alejhis-selam:”Ruajuni nga padrejtësia, se me të vërtetë padrejtësia në ditën e gjykimit është errësirë (për kryesin).”



Allahu i Lartësuar i është kërcënuar me një kërcënim të madh atij që vret një person të pafajshëm, ku thotë i Lartësuari, kur flet për të drejtën e besimtarit:”Dhe kushdo që vret besimtarin qëllimisht, shpërblimi i tij është xhehennemi, në të cilin do të banojë. Zemërimi e Mallkimi i Allahut është mbi të, dhe për të është përgatitur ndëshkim i madh.” (En-Nisa:93)



Kurse Allahu i Lartësuar, kur flet për të drejtën e pabesimtarit i cili ka siguri në mesin e muslimanëve për shkak të xhizjes që e paguan, e cakton atë dispozitë që e ka caktuar edhe për vrasjen pa qëllim, ku thotë: ”… nëse (i vrari) është nga ndonjë popull me të cilin ju keni marrëveshje bashkëpunimi, atëherë ju duhet t'ia bëni pagesën e gjakut familjes së tij dhe në të njëjtën kohë duhet të lironi edhe një skllav besimtar.” (En-Nisa: 92)



Nëse për pabesimtarin – i cili është nën garancë – i cili vritet gabimisht, duhet paguar dhe dëmshpërblyer, atëherë si qëndron puna për atë pabesimtar i cili vritet me qëllim?!! Sigurisht se krimi është mizori, dhe mëkati është më i madh...



Dhe, është transmetuar nga i Dërguari i Allahut alejhis-selam se ai ka thënë:”Kush e mbyt një pabesimtar të siguruar (me marrëveshje), ai (vrasësi) nuk do ta ndiej erën e xhennetit.”



E treta: Meqenëse asambleja është duke e sqaruar dispozitën e “tekfirit të njerëzve pa fakte nga libri i Allahut, dhe sunneti i Pejgamberit të Tij alejhis-selam, dhe rrezikun e shqiptimit të tij (kufrit) për shkak të këqijave dhe mëkateve që pasojnë pas saj,“ bëhet me dije se, Islami është i pastër dhe distancohet nga kjo bindje e gabuar, dhe se ajo çka po ndodh në disa vende, si derdhja e gjakut e të pafajshmive, hedhja në ajër e vendbanimeve, mjeteve bartëse, vendeve publike, shkatërrimi i ndërtesave, e tëra kjo është vepër kriminele, dhe Islami është i pastër prej saj.



Dhe po ashtu çdo Musliman i cili beson në Allahun dhe në ditën e gjykimit distancohet nga kjo (vepër kriminele), dhe kjo nuk është asgjë tjetër veçse një vepër e kryer nga një person me mendim të devijuar dhe besim të lajthitur. Dhe ky person është përgjegjës për këtë mëkat dhe krim të tij, dhe se vepra e tij nuk i hudhet Islamit e as muslimanëve dhe atyre të cilët janë të udhëzuar me udhëzim Islam, të kapur për Kur’an dhe Sunnet, dhe kjo vepër e tij nuk është asgjë tjetër veçse një krim, degjenerim i kulluar të cilin e refuzon sheriati dhe natyrshmëria e njeriut.



--------------------------------------------------------------------------------
10. Tra.Muslimi (2564) nga Ebu Hurejre.

11. Tra.Muslimi (2578) nga Xhabiri.

12. Tra.Buhariu (3166) nga Ibn Amri.

--------------------------------------------------------------------------------

Dhe mu për këtë çështje janë zbritur tekste të sheriatit të cilat e ndalojnë këtë, e që paralajmërojnë kundër shoqërimit të këtyre personave (që bartin këso ide devijante):



Allahu i Lartësuar ka thënë:


“Ka ndonjë nga njerëzit që fjala e tij të mahnit ty (O Muhammed) në jetën e kësaj bote dhe i cili e lut Allahun të dëshmojë për çfarë ai ka në zemër, megjithatë ai është me grindaveci nga kundërshtarët kur zihen. Ndërsa kur largohet prej teje, përpjekja e tij në tokë është që të bëjë Fesad (shkatërrime) në të dhe të shkatërrojë prodhimet dhe bagëtitë, e Allahu nuk e do Fesadin (shkatërrimin). Dhe kur i thuhet atij: ”Ki frikë Allahun,” ai udhëhiqet nga arroganca në krime të mëtejshme. Kështu, për të është i mjaftueshëm Xhehennemi, dhe vërtet ai është vendi më i keq për të ndenjur!” (el-Bekare:204-206).



Dhe është obligim i të gjithë muslimanëve në çdo vend, që të këshillohen në të vërtetën, dhe t’i ndihmojnë njëri-tjetrit në bamirësi dhe devotshmëri, dhe që të këshillohen në të urdhëruarit në të mirë dhe të ndaluarit nga e keqja me urtësi e këshilla të mira, dhe të polemizohet ashtu siç është më së miri, siç ka thënë Allahu i Lartësuar:”Dhe ndihmoni njëri-tjetrin në bamirësi dhe në devotshmëri, e mos e ndihmoni njëri-tjetrin në gjynah dhe armiqësi. Dhe kini frikë Allahun. Pa dyshim Allahu është i ashpër në ndëshkim.” (el-Maideh: 2).



Dhe thotë Allahu i Lartësuar:”Besimtarët dhe besimtaret janë Eulija (ndihmues, mbrojtës dhe miq) të njëri-tjetrit, urdhërojnë në të mirë dhe ndalojnë nga e keqja, e falin Namazin, e japin Zekatin dhe i binden Allahut dhe të Dërguarit të Tij. Këta janë ata të cilët do t’i mëshirojë Allahu. Vërtet, Allahu është i Gjithëfuqishëm, më i Urti Gjykatës.” (et-Teube:71).



Dhe thotë i Madhëruari: ”Pasha Kohën! Me të vërtetë njeriu është në humbje të plotë, përveç atyre që besojnë dhe punojnë mirësi dhe drejtësi, dhe që e këshillojnë njëri-tjetrin për të vërtetën (urdhërojnë në të mirë dhe ndalojnë nga e keqja), dhe që e këshillojnë njëri-tjetrin për durim.” (Asr:1-3).



Kurse Pejgamberi alejhis-selam ka thënë:"Feja është këshillë (tre herë)." U tha: për kënd, O i Dërguar i Allahut? Ai tha:”Për Allahun, Librin e Tij, të Dërguarin e Tij, për udhëheqësit e muslimanëve dhe popullin e tyre.”



Dhe thotë Pejgamberi alejhis-selam:”Shembulli i besimtarëve në dashurinë, mëshirën dhe butësine e tyre ndaj njëri-tjetrit është sikur shembulli i trupit - nëse një gjymtyrë e trupit lëngon, atëherë i tërë trupi është i sëmurë dhe ndien dhimbje.”



E ajetet dhe hadithet me këtë kuptim janë të shumta…



--------------------------------------------------------------------------------
13. Tra.Muslimi (55) nga Temim ed-Dari.

14. Tra.Muslimi (2586) nga Nu’man ibn Beshir.

--------------------------------------------------------------------------------

E ne e lusim Allahun e Lartësuar me Emrat e Tij të Bukur dhe me Cilësitë e Tija të larta, që ta largojë mjerimin nga të gjithë muslimanët, dhe që t’iu japë suksese të gjithë udhëheqësve të muslimanëve në atë çka është e dobishme për robërit dhe për vendet e tyre, dhe që t’iu japë suksese në zhdukjen e fesadit dhe atyre të cilët bëjnë fesad, dhe e lusim që nëpërmjet tyre (udhëheqësve) ta ndihmojë Fenë e Tij dhe ta ngrisë Fjalën e Vet, dhe e lusim që ta përmirësojë gjendjen e të gjithë muslimanëve në çdo vend, dhe që me ta të e ndihmojë të Vërtetën.



Vërtet, Ai ka mundësi dhe fuqi që ta bëjë këtë.



Salavatet dhe Shpëtimi qofshin për Pejgamberin tonë Muhammed, familjen dhe shokët e tij.




Shënim: Ky sqarim është marrë nga broshura “Kelimetun Seva,’ autor i së cilës është muhaddithi i këtij shekulli pas shejh Albanit, Ali Hasen Halebiu, një prej nxënësve më të afërt të shejh Albanit. Në këtë broshurë ky dijetar ka bërë përmbledhje dhe sqarime të ndryshme në fusnota, dhe ka përmendur dobi të shumta rreth një sqarimi të Grupit të Dijetarëve të Mëdhenj dhe të një fetvaje të Komisionit të Përgjithshëm për Hulumtime Shkencore dhe Fetva, që të dyja në Arabinë Saudite. Sqarimi ka të bëjë me tekfirin e tepruar - kjo që parapriu - kurse temë kryesore e fetvasë është një bidat lajthitës, bidati i Irxhasë, që është në përkthim e sipër.




Përshtati: Zejd Haziri
26 Rexheb, 1424 h, Gjilan.

[abdurrahman_tir]

1. Ne mbajmë qëndrimin se duhet të ketë miqësi mes muslimanëve dhe për ta, brenda suazave të nënshtrimit All-llahut dhe të Dërguarit të Tij [paqja dhe mëshira e All-llahut qoftë mbi të] dhe në saje të metodës së sigurt të Selefit, dhe rrugës së Ulemave të tyre që i mësojnë të tjerët në bazë të asaj që All-llahu i Lartësuar i ka mësuar ata. Dhe, po ashtu konsiderojmë se duhet të distancohemi prej çdokujt që e kundërshton ligjin [Fenë] me atë që e kundërshton, varësisht prej asaj se çfarë është ai [kundërshtim], i vogël apo i madh, qoftë në akide apo në dispozita, në Sunnet apo bidate [risi në Fe].



2. Nuk lejohet që të dilet nga nënshtrimi i udhëheqësve muslimanë, dhe nuk lejohet që t’u bëhet rezistencë atyre e as rrebelimi kundër tyre, përveç nëse shohim [tek ata] kufër të qartë, e që për të [kufrin] ne kemi argument nga All-llahu [se ajo që bëjnë ata është kufër]. Po edhe nëqoftëse ky kufër ndodh tek ata dhe ne e vërejmë atë, prapseprap duhet ditur se vendimi për atë se a ka ndodhur [ky kufër] apo jo dhe të bërit tekfir [pabesimtarë] ata u takon atyre që janë të pajisur me dituri dhe kanë depërtuar thellë në të, prej dijetarëve tanë besnikë dhe të përqendruarë. Po ashtu, sa i përket rezistencës dhe rrebelimit ndaj udhëheqësve që kanë rënë në kufër, u takon dijetarëve që të nxjerrin përfundim për këtë çështje, varësisht se sa ka dobi apo dëm në këtë veprim [rezistencë] dhe sa është i efektshëm ky veprim [rezistenca dhe rrebelimi] në menjanimin e mizorisë apo të ligës [e cila gjindet tek udhëheqësit], e jo ta shtojë atë edhe më shumë.



Dhe e tërë kjo [aprovimi dhe realizimi i vendimit] duhet të bëhet pa tërbim dhe pa emocione të shfrenuara, d.m.th. ne distancohemi prej atyre që e kundërshtojnë ligjin e All-llahut. Sa i përket përmasave të kundërshtimit të tyre, nëse kjo bëhet në masë të madhe, atëherë edhe ne distancohemi prej tyre shumë; nëse kjo bëhet më pak, atëherë ne distancohemi sipas kundërshtimit të tyre. Por, duhet ditur [patjetër] se kjo gjë nuk vlen për bidatçinjtë. Sepse, ata duhet t’i armiqësojmë apo të distancohemi prej tyre maksimalisht, nga që rreziku prej tyre është shumë i madh, edhepse ndoshta bidati i tyre është i vogël. Mirëpo, aty ku bidati është më i vogël, rreziku është më i madh, siç thotë njëri prej Ulemave të Selefit: "…ndonëse te All-llahu do të llogariten dhe gjykohen sipas bidatit të tyre. [Zejd Haziri].


Të njëjtën gjë e ka cekur edhe shejh Uthejmini [All-llahu e mëshiroftë] në fetvanë e tij gjatë një bisede telefonike që ai bëri me disa rrebela të Algjerisë, ku foli në lidhje me tri xhematet rrebeluese prej të cilave disa kishin bërë marrëveshje me udhëheqësinë e Algjerisë, ndërsa kishte mbetur vetëm njëra pa bërë marrëveshje, e ky [sipas tyre] ishte xhemati Selefit!! Shejhu tha:”Kurse sa i përket xhematit Selefit, konsideroj që edhe ata duhet të bëjnë marrëveshje [me udhëheqësinë], sepse sido që të jetë puna, të bërit rezistencë kundër kryetarit - edhe nëse kufri i tij është i qartë sikur dielli - ka kushte, e prej këtyre kushteve janë: që pas kësaj rezistence dhe rrebelimi të mos ketë pasoja të mëdha, dhe ata të cilët bëjnë rezistencë kundër tij duhet të kenë fuqi për menjanimin e tij pa gjakderdhje. E, nëse nuk ekziston mundësia për ta bërë këtë pa gjakderdhje, atëherë kjo nuk lejohet, sepse ky udhëheqës - i cili gjykon me atë, e cila na bën neve t’i thojmë atij kafir - ka ndihmës dhe përkrahës të cilët nuk e lënë atë vetëm… gjer aty ku shejhu tha: të gjykuarit mbi dikë me kufër nuk i takon askujt përveç All-llahut dhe të Dërguari të Tij, po edhe kjo i ka kushtet e veta. Dhe kur i Dërguari i All-llahut [paqja dhe mëshira e Allahut qoftë mbi të] ka folur për udhëheqësit e padrejtë, atij i është thënë:"A t’u bëjmë rezistencë atyre [udhëheqësve]?" Ai ka thënë:"Jo! Përveç nëse shihni kufër të qartë, e që për këtë keni argument prej All-llahut." E ku është kjo [tek këta rrebela]?, - tha shejh Uthejmini. Pastaj në vazhdim të bisedës në lidhje me këtë çështje shejh Uthejmini tha:"Së pari ne duhet të shiqojmë se a kemi ndonjë argument apo ndonjë fakt se ky udhëheqës është kafir, e kjo vendoset në dy mënyra,



E para: duhet pasur argument se vepra që e ka bërë udhëheqësi është kufër


E dyta: të bërit tekfir [pabesimtar] bërësin e kufrit



Kjo ngase ka mundësi që fjala me qenë kufër i qartë, mirëpo ai i cili e ka thënë këtë fjalë [të kufrit] nuk bëhet kafir. Dhe sigurisht se nuk na ka ikur të gjithëve thënia e All-llahut të Lartësuar:"Kushdo që humb besimin në All-llahun pasi të ketë besuar - përveç atij që detyrohet në këtë, ndërsa zemra e tij është e bindur me besim – por fjala është për ata të cilët ia hapin gjoksin mosbesimit, mbi ta është zemërimi i All-llahut dhe për ta do të ketë ndëshkim të madh." [en-Nahl:106]. Pra, deri këtu e ka ngritur All-llahu i Lartësuar gjykimin me kufër mbi atë i cili ka shprehur mosbesim, sepse ai e ka bërë këtë padashur… shejh Uthejmini [Fetava el-Ulema el-Ekabir nga Abdul-Malik el-Xhezairi]




Abortimi i grave muslimane, të cilat janë dhunuar nga havarixhët në Algjeri!!



Prej trazirave, të cilat kanë ndodhur në Algjeri para disa vitesh në mes havarixhëve, pushtetit dhe popullatës,1 është edhe dhunimi i grave muslimane algjeriane nga ana e havarixhëve!! Njerëzit apo ata që janë sprovuar me këtë fatkeqësi, shumica prej tyre, qofshin ato vetë gratë e dhunuara apo edhe bashkëshortët e atyre grave, në të shumtën e rasteve kanë shpejtuar që të abortojnë duke u mbështetur në fetvatë e atyre që janë të cekët në dije, të cilët në kohët e fundit çdo fetva e lidhin me politikën apo me aktualitetin, kurse dijetari apo fekihu mbështetet në shpallje, e jo në ato që i cekëm më lart.



Gjatë këtij dialogu, të cilin shejh Uthejmini, rahimehullah, e ka bërë me disa pyetës nga Algjeria për problemet atje, ndër tjerash është thënë:



Pyetësi:Prej dëmeve të cilat kanë ndodhur në këtë trazirë, është edhe ajo se disa gra apo vajza janë kidnapuar në rrugë nga ata të cilët kanë hipur në male [rrebelat/havarixhët]!



Shejhuërkojmë falje nga Allahu!



Pyetësiështu që shumica e tyre kanë mbetur shtatëzëne. Disa njerëz kanë dhënë fetva se lejohet abortimi i fëmijëve në këso raste... ngase ato vajza kanë qenë të kidnapuara. Dhe tani kjo është bërë problematike, andaj shumica e tyre pyesin [se çfarë duhet bërë].



Shejhuhënia fetva atyre grave të kidnapuara për të abortuar atë që mbartin në barqet e tyre, është [fetva] e vërtetë, përderisa shtatëzënsia e tyre nuk ka arritë muajin e katërt. Nëse shtatëzënësia e arrin muajin e katërt, atëherë në të fryhet shpirti, kështu që abortimi nuk lejohet. Kurse para kësaj [fryerjes së shpirtit], abortimi është më mirë sesa mbajtja e tij..."



--------------------------------------------------------------------------------
1. Havarixhët algjerianë, përveç që tërë pushtetarët e Algjerisë i kanë konsideruar Kafira, ata i kanë konsideruar kafira edhe të gjithë punonjësit të cilët punojnë në punë të shtetit, ngase [sipas tyre] ata punojnë në një shtet kafir!! Kurse vetë këta havarixhë, shumica prej tyre, jetojnë dhe punojnë nëpër vendet e perëndimit. Kryepari i këtyre havarixhëve të kësaj kohe, i cili jeton në Britani, është Ebu Kuddame el-Makdesij. Për ta, vendet muslimane janë vende xhahilijeti [të injorancës] me kuptim kufri [sipas Sejjid Kutubit], ndërsa vendbanimet e tyre në të cilat jetojnë janë më të mira se ato të parat!! Subhanallah, çfarë kontradikte dhe sa logjikë të kufizuar kanë këta njerëz!! Allahu na ruajt prej të keqes së tyre, Amin!



Përgatiti: Zejd Haziri, 28 Muharrem, 1425 h. Gjilan.

[abdurrahman_tir]

postuar në një bord diskutimi arab nga Ebul-Hasan ed-Derekutni





Tre pararendës:



Së pari, nuk ka dallim mes mbajtjes së kryqit në gjoks, apo në dorë, apo në ndonjë vend tjetër të trupit, meqë e gjithë kjo kondiserohet të jetë "mbajtje", mu ashtu siç dijetarët e jurisprudencës [fukaha] nuk bëjnë dallim mes atyre që kanë papastërti në vete gjatë namazit, pavarësisht nga ajo se ku gjindet ajo papastërti në trupin e tij.



Së dyti, nuk ka dalllim mes kryqit të qëndisur në veshje, apo kur është i gdhendur, apo kur pikturohet, apo kur është i skalitur në unazë, në orë, apo në medalje.



Së treti, mu ashtu siç kryqi është simbol i të Krishterëve, atëherë njëlloj, nga simbolet e tyre është edhe Kisha, e cila vend i njohur i adhurimit të tyre. Prej këtu, vendimi përsa i përket këtyre është i njëjtë, meqë të dyjat janë shenja apo simbole për ta.




[Në dritën e kësaj] Disa hetime:



1. Ai që bën tekfir pa kufizime [mutlakan] në atë që mban kryq, a bën ai poashtu tekfir në atë që mban orë, apo unazë, apo medalje e cila përmban kryq? Dhe, nëse ai nuk bën tekfir, atëherë ku është dallimi, dhe a është ky dallim i zbatueshëm [i vlefshëm].


2. Ai që bën tekfir pa kufizime [mutlakan] në atë që mban kryq, a sheh ai ndonjë lidhje mes [veprimit të] mbajtjes së kryqit dhe hyrjes në një kishë dhe mes dashjes së kryqit dhe dashjes së fesë së njerëzve të kryqit?


3. Ai që bën tekfir pa kufizime [mutlakan] në atë që mban kryq, a ka ai ndonjë nga Selefët që e ka thënë këtë?




Teksti dhe tjetërsimi:



Së pari: el-Buhari ka thënë në Kitab us-Salat të Sahi-së së tij, kaptina nr.15, "Kaptina: Nëse ai falet në veshjen me kryq, apo me imazhe, a anulohet namazi i tij?" Ibn Haxher ka thënë [el-Fet'h, 1/557], "Ajo që mendohet këtu është "apo nëse ai falet aty ku ka imazhe". Pastaj el-Buhari citoi hadithin e Enesit:"A'isha kishte një perde me të cilën ajo fshihte një pjesë të shtëpisë së saj, kështu që pejgamberi [salallahu alejhi ue selam] tha:'Largoje këtë perde tënden prej nesh, ngase imazhet e saj nuk pushojnë së më penguari gjatë namazit". Pra, përse el-Buhari e lidhi veshjen që ka imazhe dhe veshjen që ka kryq? Dhe, në pikëpamjen e tij, a vlen i njëjti vendim për të dyjat këto? Përgjigja: Ibn Haxher ka thënë:"… dhe së dyti, pastaj duke e bashkuar veshjen që ka kryq dhe atë që ka imazh për shkak se të dyjat këto kanë diçka të përbashkët, gjë e cila adhurohet veç Allahut, më të lartit…", pastaj ai vazhdoi të përmendte pikëpamjen e dytë. Pra, çka zgjodhi Ibn Haxher si opinionin më të fortë përsa i përket asaj se a është namazi i rregullt apo i anuluar? Përgjigja: Ibn Haxher ka thënë:"Nuk anulohet me anë të kësaj, meqë ai [salallahu alejhi ue sleam] nuk e ka ndërprerë apo përsëritur namazin e tij".



Këtu ngrihet një pyetje: el-Buhari foli rreth korrektësisë së namazit apo mungesës së saj, dhe Ibn Haxher parapëlqei opinionin se namazi është i vlefshëm dhe mohoi të jetë i pavlefshëm. A nuk shihni që asnjëri nga ata nuk tha "personi është mosbesimtar [kafir] meqë ka mbajtur kryqin në rend të parë", madje edhe pa shikuar se a është namazi i tij i vlefshëm apo i anuluar? Do t'jua lë përgjigjen juve.



Së dyti: Komisioni i Përhershëm iu përgjigj tekfirit të atij që mban kryqin, se a bëhet kjo pa kufizime apo duhet shqyrtuar atë [tefsil], siç vijon:"Është e detyrueshme të kesh parasysh hollësirat [tefsil] në këtë çështje dhe të tjerat sikur kjo. Kështu që kur atij t'i bëhet e qartë vendimi mbi mbajtjen e kryqit, dhe se ai është shenjë dhe simbol i të Krishterëve, dhe se kjo është dëshmi për të treguar se ai që e mban atë është i kënaqur t'i atribuohet atyre, dhe i kënaqur me atë në çka janë ata, dhe pastaj ngulmon në këtë, atëherë vendimi i kufrit [mosbesimit] zbatohet ndaj tij…" [Fetua el-Lexhne 2/119] Nga Abdul-Aziz bin Baz, Abdur-Rezak Afifi, Abdullah bin Gudejan, Abdullah bin Ku'ud.



Dhe qëndrimi i Komisionit, "dhe se kjo është dëshmi për të treguar se ai që e mban atë është i kënaqur t'i atribuohet atyre", domethënia e kësaj është se ne themi që nëse ju ngulmoni në mbajten e kryqit, duke qenë se kjo është nga shenjat dhe simbolet e tyre, dhe duke qenë se Allahu i ka shpallur ata genjeshtarë në lidhje me kryqëzimin e Isait [alejhis-selam], atëherë ngulmimi i juaj është dëshmi për ne se ju jeni të kënaqur me këtë besim.



Prej këtu, çështja kthehet prapa në të qenit i kënaqur me fenë, jo thjesht vetëm në mbajtjen e kryqit. Për këtë shkak, ne do të shohim se anëtarët e Komisionit në të vërtetë nuk bëjnë tekfir [nuk e përjashtojnë nga feja] atë që mban orë me kryq.



Së treti: Komisoni i Përhershëm u përgjigj në lidhje me vendimin mbi namazin e atij që mbajti orë me kryq, siç vijon:"S'është e lejueshme të mbahet ora e cila ka kryq, as në namaz as jashtë tij, derisa ta heqë kryqin [nga ora]… mirëpo nëse ai falet ndërsa kryqi është në të [orën], atëherë, megjithkëtë, namazi i tij është i vlefshëm…" [Fetaua el-Lexhne 6/185].



Së katërti: Komisioni i Përhershëm u përgjigj në lidhje me faljen e namazit në qilim [hasër] në të cilën është kryqi i graviruar, apo i vizatuar, siç vijon:"Namazi është i vlefshëm, nëse do Allahu, ndonëse kjo është e papëlqyeshme. Pra, meqë pyetja shtrohet, atëherë atij i takon që ta heqë ose ta fshijë kryqin nga ky qilim…" [Fetaua el-Lexhne 6/185] Nga Abdul-Aziz Ibn Baz, Abdur-Rezak Afifi, Abdullah Ibn Gudejan, Abdullah Ibn Ku'ud.



Së pesti: Të falësh namaz brenda në kishë është e lejueshme, dhe kjo është edhe më me ndikim të gjerë sesa vetëm të hysh në të – me kusht që mos të ketë statuja brenda në të. Ibn el-Mundhir ka thënë [në el-Euset 2/194]:"Namazi në kishë është i lejueshëm për shkak se kjo hyn në përgjithësinë e thënies së tij:"E gjithë toka më është bërë vend-falje [mesxhid] dhe e pastër", dhe është e papëlqyeshme të hyhet në pjesët e kishës ku ka imazhe dhe të tilla gjëra të tjera". Dhe, esh-Sheukani citon dy transmetime [në Neil el-Eutar 2/162], në lidhje me lejimin e kësaj nga ana Umerit dhe Ibn Abasit, dhe më pas tha:"Dhe dy transmetimet tregojnë lejimin për të hyrë në to për tregti dhe namaz, përveç nëse në to ka statuja".



Pra, këtu na imponohet pyetja: Nëse mbajtja e kryqit automatikisht e bën të domosdoshme të qenit i kënaqur me fenë e tyre, atëherë përse vendimi mbi hyrjen në kishë s'është krejtësisht i njëjtë?



Pas gjithë kësaj, paralajmëroj për dy gjëra:



- e para, ngutja për të bërë tekfir pa ndonjë dëshmi dhe në llogari të një çështjeje, e cila i është nënshtruar komentimeve dhe në të cilën s'ka bindje [jekin] të sigurt.


- e dyta, [paralajmëroj] nga mbajtja e kryqit dhe marrja apo blerja e tij [dmth në, veshje, etj.], ngase është e detyrueshme që ne të dallohemi nga ata dhe mos t'u ngjasojmë atyre. Dhe Allahu jep sukses për çdo mirësi.

[abdurrahman_tir]

Autormam Dhehebiu
Përktheu: Abdulmelik Besfort Maxhuni







Falënderimet dhe lavdërimet i takojnë vetëm Allahut, kurse salavatet dhe selamet më të mira qofshin për Muhamedin, alejhi salatu ve selam, për familjen e tij, për shokët e tij si dhe për të gjithë ata që pasojnë rrugën e tij, deri në Ditën e Gjykimit.




Thotë Imam Dhehebiu, Allahu e mëshiroftë:




"Dije se shumicën e mëkateve të mëdha, madje pjesën dërmuese të tyre nuk i dinë shumica e muslimanëve dhe as që u ka arritur atyre ndonjë kërcënim ose ndalim për to. Për këtë lloj njerëzish ka rregulla se si duhet sjellë me ta. Duhet që dijetari të mos nxitojë me gjykim të ashpër ndaj një injoranti (kur rrjedh prej tij ndonjë mëkat i madh), por të tregohet i butë ndaj tij, duke i mësuar atij nga dija që posedon për fenë e Allahut. Sidomos, këtë kujdes të veçantë duhet t'ia kushtojë atyre që janë rritur në vende të kufrit, larg parimeve të shëndosha islame, që nuk dinë gjuhën arabe apo që gjejnë vështirësi në shqiptimin e saj. Për këta njerëz të sapo hyrë në islam ose në aplikimin e tij, është normale të mos e shqiptojnë as shehadetin si duhet dhe të mos e dinë kuptimin e vërtetë të tij. Nëse ka mundësi që kësaj kategorie të njerëzve së pari t'u mësohet shehadeti, kuptimi i tij i vërtetë dhe që të besojnë në të bindshëm, kjo do të ishte një punë e mirë dhe e suksesshme. Ndodh që ky musliman të mos falë as namaz, ose të falet vetëm në raste të rralla. Nëse analizon punën e tij, gjen se kaptinën el-Fatihah nuk e thotë, përveçse me vështirësi të madhe, e nëse nuk e di as el-Fatihan, s'i pritet prej këtij meskini (të ngrati) të dijë për dispozitat e Islamit, për mëkatet e mëdha, që t'u ruhet atyre, për obligimet dhe aplikimin e tyre. Këtij njeriu së pari i duhen mësuar mëkatet shkatërruese dhe si t’u ruhet atyre, si dhe konditat kryesore të çdo ibadeti. Nëse u bindet këtyre udhëzimeve, ai do të jetë i lumtur dhe, në anën tjetër, duhet ta falënderojë Allahun për shpëtimin e tij nga devijimi. Dikush mund të thotë:"Për neglizhencën e këtij njeriu nuk ka arsyetim, për shkak se nuk ka pyetur për atë çka i duhet nga feja në jetën e tij" Themi: Kjo as që i ka shkuar në mendje, madje nuk ka besuar se ka patur obligim ta pyes dikë për gjërat e fesë – 'Atij të cilit Allahu nuk i jep dritë, ai nuk ka për të pasur dritë' (En-Nur, 40).




Nuk ka mëkat për askënd, përveçse pas dijes dhe paraqitjes së argumentit ndaj tij. Allahu është i butë dhe i mëshirshëm ndaj robërve të Tij. Allahu xhe-le she’nuh ka thënë:




'Nuk dënuam askënd, para se t’ia dërgonim të dërguarin'. (El-Isra, 15).




Kemi raste nga jeta e sahabëve të njohur, të cilët ishin në Abisini, ndërsa Pejgamberit, alejhis salatu ve selam, i zbritnin obligimet dhe ndalimet, dhe sahabëve nuk u arrinin këto, përveç pas disa muajve. Sahabët, brenda këtyre muajve, kanë qenë të arsyetuar me injorancë, derisa u vinin ajetet e zbritura...




Kështu, pra, edhe çdo musliman tjetër arsyetohet me injorancë, derisa të mësohet apo t'i dëgjojë citatet Kur’anore dhe profetike. Allahu A’lem (Allahu e din më së miri)".

[abdurrahman_tir]

Marrë nga "Hiuar Heule Mesa'il et-Tekfir", një leksion i mbajtur nga shejhu më 1418H. Përgatitur nga Khalid el-Kherraz dhe botuar nga Mektebeh el-Imam edh-Dhehebi, Kuwait, 1420H [2000 e.s.]





Pyetje: Janë disa njerëz që thonë se thënia – dhe kjo është thënia e Selefëve – "Ne nuk e shpallim asnjë nga njerëzit e kësaj feje mosbesimtar në llogari të ndonjë mëkati që ai bën, për sa kohë që ai nuk e konsideron atë të lejueshme", kështu që ai thotë:"Kjo është thënie e Murxhiave". Çfarë mendoni në lidhje me këtë?



Përgjigje: Kjo është gabim. Kjo në të vërtetë është thënia e ehl us-Sunetit. Personi nuk bëhet mosbesimtar në llogari të një mëkati që ai bën, për sa kohë që nuk e shpall atë të jetë e lejueshme. Ai që kurvëron nuk bëhet mosbesimtar, e as ai që pi pije dehëse nuk bëhet mosbesimtar, por është i pabindur. Përveç nëse ai e shpall atë të jetë e lejueshme. Kjo është thënie e ehl us-Sunetit në kundërshtim me të Hauarixhëve.



Hauarixhët janë ata që e bëjnë tekfir për shkak të mëkateve. Përsa u përket ehl us-Sunetit, ata thonë:"I pabindur. Dënimi duhet t'i caktohet atij dhe pendimi është i detyrueshëm për të. Por, ai nuk bëhet mosbesimtar, për sa kohë që nuk e shpall të lejueshëm mëkatin". Pra, ai kurvëron por nuk e shpall këtë të lejueshme, apo ai pi pije dehëse por nuk e shpall atë të lejueshme, prandaj s'është mosbesimtar. Ai është mëkatar, me iman të mangët, i dobët në iman. Dhe, kjo është në kundërshtim me Hauarixhët dhe Murxhiat.



Kjo në të vërtetë është thënia e ehl us-Suneh uel-Xhema'ah. Përsa i përket asaj kur ai e shpall këtë të lejueshme dhe thotë:"Kurvërimi është hallall", atëherë ai bëhet mosbesimtar. Apo, nëse ai thotë:"Pijet dehëse janë të lejueshme", ai bëhet mosbesimtar. Mirëpo, kur ia bën ndonjë nga këto pa besim [itikad], dhe ai e di që s'është e lejueshme t'i ndërpresësh marrëdhëniet me prindërit, pra ai e di se kjo s'është e lejueshme, apo ai kurvëron dhe e di se s'është e lejueshme, apo pi pije dehëse dhe e di se s'është e lejueshme, atëherë i tilli është i pabindur, me iman të mangët. Ai është i dobët në iman në pikëpamjen e ehl us-Sunetit, por nuk bëhet mosbesimtar. Mirëpo, ai e meriton dënimin për pirje, apo dënimin për kurvërim, apo atë duhet qortuar për prerjen e lidhjeve [familjare] dhe duhet qortuar për marrjen e fajdes.




Pyetje: A janë në mesin e Murxhiave ata dijetarë, të cilët flasin me mungesë tekfiri për atë që lë të gjitha veprat e gjymtyrëve ndërsa njëkohësisht shpreh dy dëshmitë me gjuhë, duke pasur bazën e imanit në zemrën e tij?



Përgjigje: Jo. Ky është nga ehl us-Suneh uel-Xhema'ah. Kushdo që flet me mungesë tekfiri për atë që lë agjërimin, apo zekatin, apo haxhin, ky [dmth ai që i lë këto punë] s'është mosbesimtar. Mirëpo, ai ka bërë një mëkat të madh. Nga këndvështrimi i disa dijetarëve, ai është mosbesimtar, por opinioni i saktë është se ai nuk bëhet mosbesimtar me kufr të madh. Për sa i përket atij që lë namazin, atëherë opinioni i saktë është se kjo është kufr i madh, kur të lihet me qëllim. [sh.p. Edhe në këtë çështje po ashtu ka dallime në opinione, se a është mosbesimtar lënësi i namazit apo jo, derisa të mos mohojë se namazi është i detyrueshëm, edhe nëse e lë atë me qëllim]. Ndërsa, për sa i përket rastit kur ai e lë zekatin, agjërimin, apo haxhin, atëherë kjo është kufr më i vogël [kufr dune kufr], dhe mëkat i madh ndër mëkatet e mëdha. Dhe, dëshmi për këtë është thënia e pejgamberit [salallahu alejhi ue selam] në lidhje me atë që nuk jep zekatin:"Ai do të sillet në Ditën e Gjykimit dhe do të dënohet me pasurinë e tij…", mu ashtu siç ka treguar Kur'ani po ashtu:"Në ditën kur ajo [el-kenz: paratë, ari dhe argjendi, etj., zekati i së cilës nuk është paguar] do të nxehet në zjarrin e xhehenemit dhe me të do të damkosen në ballët e tyre, anëve të tyre, dhe shpinave të tyre [dhe do t'u thuhet atyre]:"Ky është thesari të cilin ju e grumbulluat për vete". [Teubeh, 35] Pra, pejgamberi informoi se ai do të dënohet në llogari të pasurisë së tij, deveve të tij, deleve të tij, kopesë [lopëve] të tij, arit dhe argjendit të tij. Pastaj, pas kësaj ai do ta shohë shtegun e tij: ose në parajsë, ose në Zjarr. Pra, kjo tregon se ai është i kërcënuar, se ai mund të hyjë në Zjarr, apo mund që vetëm të dënohet në Berzeh [jetën e varrit], dhe mos të hyjë në zjarr. Dhe, ai mund të jetë në parajsë pasi të marrë dënimin e Berzehut.




Pyetje: Shejhu ynë, në lidhje me pyetjen e parë [dmth këtë para kësaj], disa njerëz kanë kuptuar nga fjalët e juaja se kur një njeri shpreh dy dëshmitë e besimit por nuk vepron, atëherë ai ka iman të mangët. A është kështu?



Përgjigje: Po. Kushdo që ekzekuton teuhidin [njësinë] e Allahut dhe beson që adhurimi është i veçantë vetëm për të, dhe beson në të dërguarin e Allahut [salallahu alejhi ue selam], mirëpo ai nuk e jep zekatin, apo nuk agjëron në Ramazan, apo nuk kryen haxhin ndërsa ka mundësi ta bëjë atë, atëherë ai është mëkatar dhe ka bërë një mëkat shumë të madh, dhe ai është i kërcënuar me Zjarr. Mirëpo, ai nuk bëhet mosbesimtar sipas opinionit të saktë. Përsa i përket atij që lë namazin qëllimisht, atëherë ai bëhet mosbesimtar sipas këndvështrimit të saktë.




Pyetje: Allahu qoftë mirëdashës ndaj jush, a është e mundshme për veprën që përjashton nga feja të ndodhë gjatë fazave të ndryshme [el-ehual et-tabi'je, dmth gjendje nëpër të cilat kalojnë njerëzit]?



Përgjigje: Kufri i veprës që përjashton nga feja, siç është të bërit sexhde tjetërkujt veç Allahut dhe therja e kurbanit për tjetërkë veç Allahut është kufr që përjashton nga feja. Prej këtu, të therësh kurban për idhujt, apo për yjet, apo për xhinët, është kufr i veprës. Njëlloj, nëse ai do t'u lutej atyre, nëse do t'u binte në sexhde atyre, ai do të bëhej mosbesimtar me kufr të veprës, dhe shpëtimi është tek Allahu. Po ashtu, nëse ai fyen fenë, apo të dërguarin, apo nëse përqesh Allahun, apo të dërguarin, kjo është kufr i madh i veprës sipas opinionit të të gjithë ehl us-Suneh uel-Xhema'ah.




Pyetje: Shejh i nderuar, cila është domethënia e kufrit të veprës që ndodh në gjendje të ndryshme [el-ehual et-tebi'ijeh, dmth gjendjet nëpër të cilat kalojnë njerëzit]?



Përgjigje: [Kjo është] Siç është të bërit sexhde tjetërkujt veç Allahut, të therësh kurban për tjetërkë veç Allahut, apo siç është fyerja e fesë, përqeshja e fesë, kjo është kufr i veprës – kërkojmë falje nga Allahu – kjo është kufr i madh.




Pyetje: Të bërit sexhde dhe therja [për tjetërkë veç Allahut]; kur kjo bëhet në padituri, a duhet të ketë ndonjë dallim mes paditurisë dhe qëllimit të paramenduar [dmth me dije]?



Përgjigje: Në këtë çështje s'ka padituri. Kjo është nga çështjet që janë të njohura midis muslimanëve. Ai mund të therë kurban për tjetërkë veç Allahut dhe kështu bëhet mosbesimtar, dhe atij i takon të pendohet. Nëse ai ka qenë i sinqertë, atij i takon të pendohet. Dhe kushdo që i pendohet Allahut, Allahu i kthehet atij. Idhujtarët u penduan dhe Allahu iu kthye atyre në ditën e el-Fet'h [pushtimit]. Dhe mosbesimi e drejtimi i keq i tyre është i njohur. Kështu, kur Allahu e çeli Meken [për muslimanët] dhe ata [idhujtarët] hynë në fenë e Allahut, Allahu e pranoi këtë nga ata.




Pyetje: Mirëpo, o shejh, a thjesht vetëm me vepër?! Siç është të bërit sexhde pejgamberit [salallahu alejhi ue selam] nga ana e Muadhit, a thjesht vetëm me vepër?!



Përgjigje: Ky person ka bërë te'uil [ka interpretuar (gabimisht)], dhe ai mund të konsiderohet si i paditur. Pejgamberi [salallahu alejhi ue selam] ia shpjegoi [çështjen] atij. Pastaj Sheriati qe vendosur krejtësisht dhe po ashtu qe e njohur se të bërit sexhde është vetëm për Allahun, "Pra, bëni sexhde Allahut dhe adhurojeni Atë" [Nexhm, 62], dhe çështja qe mbyllur. Muadhi qe i paditur, dhe kështu pejgamberi [salallahu alejhi ue selam] e mësoi atë. Tash, Sheriati është vendosur [në zemrat dhe mendjet e njerëzve], dhe është e njohur që vetëm Allahut duhet bërë sexhde, "Thuaj: vërtet, namazi im, kurbani im, jeta ime dhe vdekja ime janë për Allahun, Zotin e botrave, Ai nuk ka ortak…" [En'am, 162-163]. Që këtej, ai që është midis muslimanëve dhe i bën sexhde dikujt tjetër veç Allahut, ai është mosbesimtar dhe atij i takon të pendohet.

[Gostivari_usa]

Nëntë rregulla lidhur me Kufrin dhe Tekfirin





E tërë lavdia i takon Allahu dhe lutjet e përshëndetjet qofshin mbi të dërguarin e Allahut. Më tej:



1. Zanafilla, baza e njerëzve që manifestojnë Islam është pohimi i Islamit për ta



Parimi bazë lidhur me ndokënd që së jashtmi manifeston Islam, është se ai konsiderohet musliman. Meqë Islami i kujtdo që vërtetohet me siguri [jekin], nuk refuzohet vetëm me dyshime të thjeshta. Shejh ul-Islam Ibn Tejmije ka thënë:"Islami i kujtdo që është vërtetuar me siguri, nuk mund të heqet nga ai me dyshim. Më saktë, Islami i tij s'do të marrë fund, gjersa të vendoset dëshmia kundër tij dhe të largohet dyshimi [lidhur me rastin e tij]." [Mexhmu el-Fetaua 12/467] Kjo hedh poshtë atë në çka janë disa të paditur, si Xhema'at ut-Tekfir dhe shumë të tjerë që janë ndikuar nga ideologjia e tyre, të cilët thonë "nuk e di se a është filani musliman," apo "s'mund të pohoj apo të mohoj Islam për të," dhe të ngjashme më këtë. Ata nuk mendojnë me këtë në kafirin [mosbesimtarin] e vërtetë, por në personin që haptas ia atribuon veten Islamit dhe i cili e shpreh atë së jashtmi. Dhe në të njëjtën kohë, ata s'janë në gjendje të dëshmojnë me siguri se ky person ka sjellur diçka që s'mund të jetë veçse kufr i madh, dhe se të gjitha kushtet e tekfirit janë zbatuar dhe të gjitha pengesat janë menjanuar, kështu që është vendosur dëshmia ndaj tij. Që këtej, duke u bazuar vetëm në dyshime të thjeshta, ata nuk pohojnë apo mohojnë Islamin e një njeriu. Ky është drejtim i gabuar dhe bidat i njerëzve të 'teuekuf' ndër tekfirët dhe ata që janë ndikuar nga mendimi i tyre – ata që përmbahen dhe nuk pohojnë Islam për ata që në të vërtetë e shprehin atë.

Me emrin e Allahut te plotfuqishem dhe me lejen e tij do te mundohem qe te te pergjigjem per kete pjese.
Dmth sipas kesaj llogjike edhe pse mungojne deshmite nqs se nje person nuk ju permbahet rregullave te ketyre "dijetareve" na paska qene jobesimtare.
Pik se pari feja Islame nuk eshte prone ose veper e dikujt qe ka autoritet te ta mesoj kete fe veten ne nje menyre, beso keshtu ose ndryshe te shkon koka!
Te gjitha ata qe i permbehen kesaj teorije jane akoma ma shum "kafirun" se ata te tjeret qe besojne ne menyren e tyre, te pakten keta te dyten shikojne punen e tyre dhe mundohen qe per mes nje besimi te thjeshte , jo te komplikuar te kenaqin Perendine dhe vehten e tyre.

2. Kufri ndodh me besim, të folur, vepër dhe dyshim



Kufri ndodh me anë të itikad [të folurit dhe vepra e zemrës], kaul [të folurit e gjuhës] dhe fi'l [veprat e gjymtyrëve]. Shejh Abdur-Rahman bin Nasir es-Sa'di ka thënë:"Kaptina:Vendimi mbi Femohuesin, "Femohuesi, murtedi, është ai që del nga Islami dhe hyn në mosbesim në llogari të ndonjë vepre, thënieje, besimi [itikad] apo dyshimi [shakk]" [Menhexh us-Salikin [f.112]]. Kjo është quajtuar el-kufr el-ekber [mosbesimi i madh] ndërsa nga disa dijetarë është quajtur el-kufr el-itikadi [mohim i besimit].



Ibn el-Kajjim ka thënë:"Ngjashëm, ndër degët e kufrit janë ato që janë thënie dhe ato që janë vepra. Dhe mu ashtu siç personi mund të bjerë në mosbesim [që përjashton nga feja], duke thënë me paramendim një fjalë që përbën mosbesim dhe e cila është degë e mosbesimit, atëherë ngjashëm ai mund të bjerë në mosbesim [që përjashton nga feja] duke bërë një akt kufri, nga mesi i degëve të tij të cilat janë vepra, siç është të bërit sexhde ndonjë idhulli, nënvleftësimi i Kur'anit. Pra, ky është parim." [es-Salat, f.53-54]



Shejh Ibn Uthejmin ka thënë:"Këdo që Allahu dhe i dërguari i Tij e shpallin mosbesimtar, ai është mosbesimtar, pavarësisht se a vjen kjo nga ndonjë vepër [që ai ka bërë], apo besim [që ai ka pasur], apo ndonjë thënie që ia ka shprehur. Dhe, këdo që Allahu dhe i dërguari i Tij nuk e kanë shpallur mosbesimtar, dhe ai ia atribuon veten Islamit, ai është besimtar dhe s'është e ligjshme për ne që ta shpallim atë mosbesimtar." [Kaseta: Pyetje dhe përgjigje nga Katari, 30 Prill, 2000]

Tani kjo pjesa e dyte eshte akoma me skandaloze se e para, ketu keto dijetaret me baterija mundohen qe te vene themele titaniumi te mesimeve te tyre qe askush te mos kete fuqi qe ti renoj ngase sipas tyre edhe shprehja e mendimeve te con ne mosbesim andaj menyra e vetme per te ndjekur fene islame eshte qe te degjojsh rregullat dhe urdherat e ketyre dijetareve dhe me e keqja kete duhet ta pranojme si te vertete sepse nqs i kundershtojme ata lirisht ne baze te ketyre definicioneve , kane te drejte te na quajne jobesimtare sepse sipas tyre edhe shprehja e mendimeve te con ne mos besim!
Me nje fjale keta dijetar kerkojne nga ne qe ti ndjekim hapat e tyre ne menyre te verbert, problemi eshte se nuk jane te gjithe te verbert!

3. Kufri i madh që përjashton nga feja



Ekzistojnë çështjet të cilat janë kufr që përjashtojnë nga feja. Këto çështje janë kufr i pavarur, dmth kufr në vetvete. Këtu përfshihen çështjet si të rënit në sexhde ndonjë idhulli, shkelmimi i Kur'anit, përqeshja e Allahut, e të dërguarit apo e fesë, apo xhuhud [mospranimi, i pjesshëm apo i plotë], istihlal [shpallja e diçkaje të paligjshme si të ligjshme], istikbar [arroganca], besimi se nga krijimi ka të atillë që e njohin të fshehtën, tekdhib [mospranim, mohim, i pjesshëm apo i plotë], nifak [hipokrizi e besimit], kurh [urrejtja e fesë], praktikimi i magjisë, sakrifikimi ndaj dikujt tjetër pos Allahut, apo mosbesimi në Xhinët apo engjëjt, dhe kështu me radhë. Këto janë vetëm disa shembuj. Këto janë çështje që s'mund të jenë tjetër veçse kufr i madh. Këto çështje janë kufr në vetvete, dhe nuk kërkojnë istihlal [të shpallen të lejuara] për t'u konsideruar kufr që përjashton nga feja.



Shejh Salih el-Feuzan ka thënë:"Kufri ndodh me tekdhib [mospranim me zemër]... dhe kufri, po ashtu, ndodh me anë të të folurit me gjuhë... dhe ndodh me anë të përqeshjes së Allahut, të dërguari të Tij dhe Librit të Tij... dhe ndodh me istikbar [arrogancë] dhe imtina [përmbajtje, frenim] nga bindja ndaj Allahut, siç thotë Allahu, më i larti, për Iblisin:"Ai refuzoi [të bënte sexhde], shfaqi arrogancë dhe u bë mosbesimtar" [el-Bekare:34], dhe ndodh me anë të largimit nga feja e Allahut, duke mos e mësuar atë dhe duke mos vepruar sipas saj... dhe ndodh me anë të veprës, siç është sakrifikimi ndaj dikujt tjetër pos Allahut, apo të bërit sexhde ndonjë idhulli, apo praktikimi i magjisë dhe mësimi i saj dhe jepja e mësimit lidhur me të..." [nga ed-Da'ue nr.1648, 8 Rebi ul-Euel, 1419H].

Me kete pjese jemi 99% dakort te vetmen kritike qe kam ketu eshte se nuk mund te krahasohet mosbesimin qe tregoi Iblisi ndaj Allahut me mosbesimin qe tregon ndonje musliman ndaj ndonje dijetari!
Dallimi eshte shum i madh, une mund te mos i besoj dijetaret per x ceshtje qe mua me duken me baze, por ama kurre nuk ta bej kete per Allahun. Pra krahasimi i tille eshte i gabuar.

4. Veprat që janë të etiketuara si kufr, por që nuk përjashtojnë nga feja

Ndër veprat janë edhe ato që janë etiketuar si kufr, por nuk janë nga kufri që përjashton nga feja, siç është sharja e prejardhjes, vajtimi për të vdekurin, luftimi i muslimanit, marrëdhënia seksuale me gruan nëpërmjet anusit, gjykimi me tjetër gjë pos asaj që ka shpallur Allahu dhe çështje të ngjashme. Këto çështje nuk janë kufr i pavarur. Këto janë quajtur el-kufr el-asgar [mosbesimi i vogël] apo el-kufr el-amali [mosbesim në vepër (që s'përjashton nga feja)]. Që këtej, askush nuk del nga feja nëpërmjet këtyre, përveç nëse sjell diçka veç kësaj, që tregon në atë se ai e konsideron të ligjshme atë, apo që e ka refuzuar [ka bërë xhuhud në të] dhe ajo që është e ngjashme me këtë, gjë që do të kërkonte kufrin e madh.



el-Kasimi thotë në tefsirin e tij:"Kur në hadith qëndron:'Ai që e vepron këtë dhe këtë ka bërë shirk apo kufr,' ajo që s'është menduar këtu është kufri që përjashton nga feja, apo shirku i madh që e përjashton njeriun nga Islami dhe bën që të zbatohet vendimi i femohimit, dhe ne kërkojmë shpëtim te Allahu, më i larti. el-Buhari ka thënë:'Kaptinaufri ndaj Bashkëshortit dhe Kufr më pak se Kufr.'" [Mehasinut-Te'uil 5/1307]


Ibn el-Kajjim ka thënë:"… Ky dallim [tefsil] është thënie e sahabëve, të cilët ishin më të diturit e Umetit përsa i përket Librit të Allahut, Islamit dhe kufrit, si dhe vetive themelore të tij, dhe këto çështje s'duhet marrë nga ndokush veç tyre. Ndërsa njerëzit e vonshëm, nuk e kanë kuptuar domethënien e kësaj dhe kështu u ndanë në dy grupe: njëri grup që i përjashton njerëzit nga feja, për shkak të bërjes së mëkateve të mëdha dhe i gjykon ata me Zjarr të përjetshëm, dhe grupi që i konsideron ata besimtarë të përsosur me besim të plotë. Pra, njëri grup ka shkuar në njërin skaj ndërsa tjetri në skajin tjetër. Allahu i ka udhëzuar ehlus-sunetin në thënien e saktë dhe në rrugën e mesme, e cila është e drejtë në mesin e të gjitha thënieve, mu ashtu siç Islami është në mesin e feve të tjera. Pra, ajo që kemi këtu është kufr më pak se kufr, nifak më pak se nifak, shirk më pak se shirk, fusuk më pak se fusuk, dhulm më pak se dhulm." [Kitabus-Saleh, f.26]

Tani ketu une nuk e di se cili ka qene ai dijetar qe ka thene kete por ama lirisht mund te them se lidhje nuk paska me fene !
Dy gjerat qe me te vertete jane kufr dhe te nxjerin nga dini e imani, dijetaret e ketij kalibri i quajne kufr i vogel, pra edhe nese e beni , eshte ne rregull perseri jeni musliman nuk dilni nga feja!
Une nuk e kuptoj se si mund te ndiqni mesime te tilla?!! Lufta ndaj muslimaneve qenka kuft qe nuk te paska nxjerur nga feja ?!!!!
Nqs se mundohemi te rendisim kufrin nga ana e rendesi duke filluar me nje, lufta ndaj muslimaneve mund te jete e treta ose e katerta per nga rendesia.
E pare eshte mohimi i Allahut, e dyta eshte mohimi i a.s. Muhamedit, e treta eshte mohimi i librave te Zotit dhe e katerta eshte luftimi i muslimaneve!
Per seksin anal nuk kam nevoj te foli, si duket autori i ketij shkrimi paska qene njeri sadist, sa qe edhe seksin anal e quan "ne regull" !

5. Dallimi mes klasifikimit të diçkaje si kufr dhe të shpallurit kafir të një personi



Shejh Ibn Ibrahim ka thënë:"... Pra, nga kjo shohim se tekfiri s'mund të zbatohet në dikë, përveç pasi të vendoset dëshmia kundër tij... Pastaj janë edhe dy çështje tjera: e para, vendimi lidhur me këtë çështje të veçantë se ajo përbën kufr; e dyta, vendimi mbi vetë individin, e kjo është diçka tjetër, dhe më pas tekfiri i një grupi të tërë, siç janë Xhehmije, dhe kjo është tjetër gjë." [Fetaua 12/190-191]



Ekziston dallimi mes bërjes së tekfirit në aktin [i njohur si tekfir bil-uesf apo tekfir bin-neu] dhe bërja tekfir në personin [tekfir bil-ajn]. Shembulli i së parës është kur thuhet:"kushdo që e shkelmon Kur'anin, ka mohuar" apo "kushdo që e përqesh Allahun, ka mohuar." Kjo është thënie e përgjithshme me anë të së cilës shpjegohet apo tregohet që një vepër është mukeffir [dmth që përjashton nga feja]. Shembulli i së dytës është kur themi se filani është kafir, ngaqë ai ka vepruar kështu e kështu. Thënë shkurt, ne bëjmë dallim mes shpalljes së një vepre kufr dhe marrjes së vendimit për ta shpallur kafir atë që bjen në të. Nuk do të thotë që, nëse ndokush bie në atë që është kufr, të gjykohet si kafir. Më saktë, kur ndokush bie në atë që është kufr, atëherë duhet përmbajtur direktivave Sheriatike të tekfirit, të cilat shpjegohen më poshtë.




6. Respektimi i direktivave Sheriatike në realizimin e tekfirit ndaj ndonjë personi



Shejh Ibn Uthejmin ka thënë:"Gjykimi me tekfir ndaj ndonjë personi kërkon dy çështje: a) vendimi se veçoria që gjindet tek ai kërkon kufrin [dmth kufr që përjashton nga feja], b) zbatimi i kushteve të tekfirit ndaj tij..." [el-Kaul ul-Mufid Alaa Kitab it-Teuhid, f.2/271]



Shejh Ibn Ibrahimi po ashtu është pyetur:"Kushtet për gjykimin me tekfir mbi ndonjë musliman? Gjykimi mbi atë që ka bërë çfarëdo vepre mukeffir [dmth që përjashton nga feja] por vetëm për shaka [jo seriozisht]?"



Shejhu u përgjigj:"Për gjykimin me tekfir mbi ndonjë musliman, janë dy kushte: i pari, që të vendoset dëshmia se kjo çështje është diçka që përjashton nga feja; e dyta, zbatimi i vendimit mbi atë që e bën këtë, kur ai të ketë njohuri për të dhe ta ketë për qëllim atë [alimen bidhalik kasiden lehu]." [Mexhmu el-Fetaua, 2/125-126]



Kur një person sjell atë që është mosbesim i madh, që është ose nga gjërat që janë kufr i pavarur, dmth që është kufr i madh, apo kur ai të bëjë istihlal të asaj që është kufr i vogël apo ndonjë mëkati që është më pak se kufr i madh, ose bën xhuhud në atë dhe atë që është e ngjashme me të, atëherë kushtet për tekfirin e tij duhet të jenë të pranishme dhe të menjanohen pengesat. Në njërën anë kemi kushtet, të cilat janë: a) Ilm – dituria dhe b) kasd – qëllimi, apo ihtijar – zgjedhja me paramendim. E kundërta e kësaj janë pengesat e tekfirit, të cilat janë: a) xhehli, padituria që kundërshton diturinë; b) ikrah, detyrimi që kundërshton zgjedhjen me paramendim, apo qëllimin; c) te'uil, i cili është interpretimi i gabuar, prapë që kundërshton zgjedhjen me paramendim dhe qëllimin e paramenduar; d) shubheh, e cila është ideja e gabuar, apo dyshimi që ka njeriu; e) dhuhul, shkujdesja, kjo është kur njeriu s'është i vetëdijshëm për ç'farë bën. Pra, këto janë pengesat, të cilat parandalojnë përmbushjen e kushteve.



Ndonjëherë, kur të jenë përmbushur kushtet, vendosen dëshmitë [ikamet ul-huxhah] dhe nga personi kërkohet të pendohet. Nëse jo, atëherë ai është femohues.




7. Shënim me rëndësi lidhur me dallimin mes qëllimit [kasd] për një vepër të kufrit dhe shkakut, motivit për aktin



Ekziston një dallim mes qëllimit [kasd] për bërjen e një vepre dhe shkakut dhe motivit për veprën. Mosbërja e dallimit mes këtyre, ka bërë që disa njerëz të devijojnë. Për shembull: një person është aktor dhe nga ai kërkohet që ta shajë të dërguarin e Allahut [salallahu alejhi ue selam] si pjesë e dramës. Nëse ai e bën këtë akt me paramendim, duke e pasur për qëllim bërjen e saj, atëherë vendoset qëllimi [kasd] për veprën. Tutje nga kjo pikë, shkaku apo motivi i tij s'është me rëndësi. Kështu, ai mund ta ketë bërë këtë për të përfituar para, apo e ka bërë për shaka, apo ka mund ta bëjë për t'i kënaqur mosbesimtarët, apo ngaqë ka urryer fenë; të gjitha këto janë shkaqe të ndryshme, por këto janë të parëndësishme. Përderisa qëllimi i tij për veprën të jetë i pranishëm, ai bëhet mosbesimtar, pas vendosjes së dëshmisë.



Shejh Salih el-Feuzan ka thënë:"Përsa i përket kufrit, kjo është përmbajtje nga hyrja në Islam apo dalja nga ai dhe zgjedhja e një feje tjetër veç fesë së Allahut, për shkak të arrogancës apo kundërshtimit me paramendim [tekebur, inad] apo për shkak të ruajtjes së traditave të të parëve, apo për shkak të kërkimit të të mirave të kësaj bote si pasuria, nderi, pozita..." Shejhu, po ashtu, tha:"... Ai, po ashtu, mund të jetë kafir me kufr të femohimit, pasi të hyjë në Islam dhe më pas bie në ndonjë nga anuluesit që janë ndër llojet e kufrit, pavarësisht asaj se a e ka bërë atë me seriozitet apo për shaka, apo duke kërkuar të mirat e kësaj bote, si përfitimin, pasurinë, nderin, pozitën..." [nga ed-Da'ue nr.1648, 8 Rebi ul-Euel, 1419H].



Në anën tjetër, personi mund të bjerë në ndonjë akt apo thënie kufri nga gëzimi i skajshëm, apo nga dehja, apo nga shkujdesja, apo nga detyrimi [kur të jetë i kërcënuar, etj]. Në këtë situatë, çështja se a e ka bërë ai atë për shaka apo me seriozitet, apo për këtë botë apo për çkado, nuk merret në konsiderim, meqë, në rend të parë, qëllimi i tij për veprën nuk ka qenë i pranishëm. Shejh Salih el-Feuzan ka thënë:"Është e domosdoshme që çdo vepër të shoqërohet me kasd [qëllim]. Që këtej, vepra e njeriut që harron, apo që është në gjumë, apo që është i ri, apo që është i pushtuar [nga xhinët], apo kur detyrohet, kjo nuk llogaritet, për shkak të mospasjes së qëllimit [kasd]. Dhe i këshilloj ata që të mësojnë para se të flasin, nga që të folurit mbi këto çështje është gjë e rrezikshme dhe kjo kërkon dituri." [el-Munteka 2/9-10]."



Të bëhet dallim mes kësaj është shumë me rëndësi, dhe, për fat të keq, disa njerëz që nuk e kuptojnë këtë, e kanë akuzuar ehlus-sunetin për Irxha', kur ata caktuan qëllimin për aktin apo thënien si një kërkesë për tekfir, dhe ata e ngatërruan këtë me shkakun, motivin për aktin dhe kështu ata menduan që ehlus-suneh thonë se, nëse personi e bën këtë për hir të kësaj bote apo për para, apo për shaka, etj., ai nuk bën kufr! Në moskuptimin e tyre të kësaj çështjeje, ata gabimisht akuzuan, duke mos bërë dallim mes kësaj dhe asaj.




8. Mbi ata që gjykojnë me tekfir



Gjykimi me tekfir u takon vetëm dijetarëve, sunduesve, kadive [gjyqtarëve], meqë kjo është një çështje serioze. Shejh Salih el-Feuzan ka thënë:"Gjykimi i femohimit dhe përjashtimit të dikujt nga feja është e përshtatshme vetëm për njerëzit e diturisë, të cilët janë të bazuar vendosmërisht në dituri, dhe këta janë gjyqtarët nëpër gjykatat e ndryshme Sheriatike dhe ata që janë të aftë të japin vendime juridike [fetua]. Kjo s'është sikurse çështjet tjera dhe s'është e drejtë e secilit person, apo e drejtë e atyre që janë duke mësuar, apo e atyre që ia atribuojnë veten diturisë e që kanë mangësi në të kuptuar. S'është me vend që ata të gjykojnë me femohim [ndaj të tjerëve], meqë kjo do të rezultojë në dëm, dhe, nganjëherë, muslimani mund të gjykohet si i dalë nga feja, por në të vërtetë ai s'është i tillë."



Shejh Abdul Aziz Aal esh-Shejh ka thënë:"Unë e pëlqej që t'i këshilloj vëllezërit e mi muslimanë dhe studentët e diturisë në veçanti, që të jenë të kujdesshëm ndaj kësaj çështjeje [bërjes së tekfirit], meqë kjo shkakton dëm dhe bën që mendjet të humbasin rrugën. Këto çështje duhet t'ua lënë atyre që janë të denjë për këtë." [nga Mexhellut-ed-Da'ue nr.1797, 21 Qershor, 2001, f.40]




9. Mbi ata që ekzekutojnë denimet Sheriatike



Ekzekutimi i dënimeve u takon vetëm autoriteteve e jo njerëzve të thjeshtë. Shejh Salih el-Feuzan ka thënë:"Ekzekutimi i denimeve është vetëm për udhëheqësit e muslimanëve, meqë, me doemos, nga kjo dalin çrregullimi dhe prishja, dhe, po ashtu, ndodhin edhe ndërprerja e shoqërisë, fatkeqësitë dhe provokimet. Ekzekutimi i denimeve u takon vetëm udhëheqësve muslimanë. … Pra, ajo që u tha është se ekzekutimi i dënimeve është nga të drejtat e sulltanit, e kur muslimanët nuk kanë sulltan midis tyre, atëherë duhet të mjaftohen me vetëm urdhërimin për të mirë dhe ndalimin nga e keqja, dhe thirrjen për tek Allahu i madhërishëm dhe i fuqishëm, me urtësi, me këshillë të mirë dhe me debatim me atë që është e mirë. S'është e lejueshme për individët që t'i ekzekutojnë dënimet, meqë kjo, siç përmendëm, do të sillte kaos dhe provokime ndërsa fatkeqësitë do të shfaqen. Kjo më shumë përmban prishje sesa ndreqje…"

Kjo pjesa tjeter eshte ne rregull, por ama ato qe ti komentova me lart ma merr mendja qe duhet ti rilexojsh dhe te shikojsh se keta dijetar kane te drejte per disa pika por ama kane edhe gabime trashanike per disa pika tjera.

Me Respekt
GV_USA

[abdurrahman_tir]

[QUOTE=Gostivari_usa;2149150]Me emrin e Allahut te plotfuqishem dhe me lejen e tij do te mundohem qe te te pergjigjem per kete pjese.
Dmth sipas kesaj llogjike edhe pse mungojne deshmite nqs se nje person nuk ju permbahet rregullave te ketyre "dijetareve" na paska qene jobesimtare.
Pik se pari feja Islame nuk eshte prone ose veper e dikujt qe ka autoritet te ta mesoj kete fe veten ne nje menyre, beso keshtu ose ndryshe te shkon koka!
Te gjitha ata qe i permbehen kesaj teorije jane akoma ma shum "kafirun" se ata te tjeret qe besojne ne menyren e tyre, te pakten keta te dyten shikojne punen e tyre dhe mundohen qe per mes nje besimi te thjeshte , jo te komplikuar te kenaqin Perendine dhe vehten e tyre.

o gostivar,po edhe nje tekst te thjeshte nuk e kuptove?po po thoshte te kunderten shejhu o gostivar.nese nuk merr vesh pse i futesh zanatit te kritikut(nese mund ta quajme keshtu).duhet te mesosh Islamin njehere o gostivar.Allahu te udhezofte.
nje keshille nga ana ime:mos i jep shume rendesi vetes se po te pelqeu vetem mendja jote nuk arrin te shohesh me larg se hunda jote.
e di qe hadithet nuk te pelqjne po une do te tregoj nje hadith.
i ka thene profeti Muhammed [sallahu alejhi ue selam]shokeve te vet:-doni te shihni nje person qe e ka fituar xhenetin dhe ata i thane po,e Ai [salallahu alejhi ue selam]tha te shikojne filanin.e ndoqen shoket filan per te pare se çfare bente ai dhe nuk pane te bente ndonje gje me shume se ata ,ama kur i thane se çfare kish thene profeti [sallahu alejhi ue selam] dhe i kerkuan te dinin se çfare bente,ai i tha se nuk kishte urrejtje dhe smire ndaj askujt e çdo njeri kur e shihte mendonte se ai ishte me i mire se vetja.