Bota e Publicisteve Musliman - Shtypi !!

[Sabriu]

Disa mendojnë se Islami është uniform dhe nuk ka se si të kuptohet në mënyra të ndryshme. Mirëpo, Islami që nga fillimi asnjëherë nuk ka qenë uniform; aspekte dhe çështje të ndryshme të tij janë kuptuar në mënyra të ndryshme. Se me çfarë të drejte dikush mund të pretendojë se bash të kuptuarit e tyre ( apo fikh-u i tyre) është absolutisht të kuptuarit e drejtë, dhe se nuk ka alternativë, mund të shpjegohet vetëm me terme të fanatizmit grupor dhe sektarizmit.

Të tjerët frikësohen nga të kuptuarit e ri, ngase nuk kanë vizion se cila është alternativa. Sidoqoftë, alternativa nuk është e dhënë dhe që pret të zbulohet; atë duhet krijuar.

Mirëpo, që të arrihet kjo, problemit duhet qasur në mënyrë të duhur dhe duhet bërë pyetje të duhura, ndryshe nuk arrihet askund. Së pari trashëgimia islame duhet të rimendohet dhe t’i nënshtrohet një diskutimi e debati akademik e intelektual. Ky rimendim duhet të jetë i kujdesshëm dhe të bazohet në lexim të të arriturave shumë shekullore të mendimit islam, i cili shërben si një themel i fortë mbi të cilin duhet ndërtuar një diskurs që do të ishte funksional dhe i dobishëm në kontekstin aktual të kombit.

Një qasje e balancuar dhe sistematike është tejet e rëndësishme, posaçërisht në këtë kohë kur komponenti islam po rimendohet në kulturën dhe identitetin tonë kombëtar.

Detyrë e vështirë? Kush e tha se udhëheqja dhe përfaqësimi i një bashkësie fetare është detyrë e lehtë!

Në librin e tij “Të rikonsiderosh traditën në mendimin bashkëkohor islamik” , Daniel Braun citon: “…është e qartë se tradita shihet vazhdimisht si një mënyrë që vetmbrohet nga çdo lloj risie, një formë që ruan vlerat e kërcënuara. Sëkëndejmi, manifestimet alternative të traditës, shndërrohen në një fushëbetejë të ashpër; për të kontrolluar procesin nëpërmjet të cilit përcaktohet përmbajtja e traditës, ekziston një konkurencë e rreptë dhe për muslimanët modernë, suneti është kthyer pika më e ashpër e konfliktit. Kësisoj, kjo çështje moderne e trajtimit të sunetit lind nga konflikti mes muslimanëve për përkufizimin dhe përmbajtjen e traditës autentike dhe për metodën me të cilën përkufizohet tradita.
E vetmja mënyrë efektive për t’u marrë me një çështje kaq të mprehtë, se ç’gjë përbën zbatim autentik të traditës, ka të bëjë më pranimin se imamët muxhtehidë dhe dijetarët që kanë ndjekur gjurmët e metodologjisë së tyre, janë gjykuesit përfundimtarë. Kjo gjen zbatim në fushen e fikut si dhe në të gjitha degët e tjera të shkencave të shenjta islame.
Prania e mendimeve dhe interpretimeve të ndryshme brenda traditës, nuk është shenjë dobësie, përkundrazi ata manifestojnë pasurinë dhe ndërlikueshmërinë e saj.

Nëse ne sot jetojmë sipas traditës profetike, në këtë mënyrë bëjmë të mundur ruajtjen e saj dhe sigurojmë vazhdimësinë dhe vlefshmërinë e saj në kohëra duke e transmetuar tek brezat e tjerë ashtu siç na u transmetua neve. Ajo që duhet theksuar është se ne veprojmë sipas traditës dhe, dhe nuk i imponojmë asaj sensibiletetin modern, me shpresë që bereqeti hyjnor të zbresë mes nesh.
Së fundmi, ne jemi të ndërgjegjshëm se tradita islame, që me breza ka kaluar gjer tek ne, është hallka që na lidh me bashkësinë profetike. Duke jetuar sipas saj, ne konfimojmë se mënyra e jetesës së Profetit tonë fisnik, paqja qoftë mbi të, është e vlefshme sot po aq sa ka qenë para 1400 vjetësh kur Allahu i Lartësuar e dërgoi atë si mëshirë për të gjitha botërat.
Pikërisht këtë nënkuptojmë ne me termin ‘traditë’ dhe kur punëve që bëjmë u referohemi si ‘tradicionale’, nuk kemi për qëllim të bëjmë etiketime, por të identifikojmë një fokus mjaftueshmërisht të gjerë për të përfshirë të gjithë muslimanët.

Sejid Husejn Naser, ne librin e tij “Islami tradicionl ne botën moderne” paraqet përkufizimin e mëposhtëm gjithëpërfshirës të traditës që për më tepër i shërben shumë mbylljes së këtij artikulli:
“Tradita është njëherësh ed-din në kuptimin më të gjerë të fjalës që përfshin çdo aspekt të fesë dhe të gjitha degëzimet e saj, es-sunneh, apo ajo e cila bazuar në modelet e shenjta, është kthyer në traditë ashtu siç kuptohet zakonisht kjo fjalë dhe es-silsileh, apo zinxhiri që lidh çdo periudhë, episod apo fazë të jetës dhe mendimit në botën tradicionale me Origjinën…Traditën, prandaj dhe mund ta krahasojmë me pemën rrënjët e së cilës nëpërmjet shpalljes janë të ngulitura thellë në Natyrën Hyjnore prej nga ku, me kalimin e viteve kanë dalë trungu dhe degët. Në zemër të kësaj peme qëndron feja ndërsa lëngthin e saj e përbëjnë madhështia dhe bereqiti, që buron nga shpallja dhe mundëson vazhdimësinë e jetës së pemës. Tradita përfaqëson të shejtën, të pafundmen dhe të Vërtetën e pandryshueshme; urtësinë e përjetshme si dhe zbatimin e vazhdueshëm të parimeve të qëndrueshme në rrethana të ndryshme në kohë dhe në hapësirë.”

[Sabriu]

Në librin e tij “Të rikonsiderosh traditën në mendimin bashkëkohor islamik” , Daniel Braun citon: “…është e qartë se tradita shihet vazhdimisht si një mënyrë që vetmbrohet nga çdo lloj risie, një formë që ruan vlerat e kërcënuara. Sëkëndejmi, manifestimet alternative të traditës, shndërrohen në një fushëbetejë të ashpër; për të kontrolluar procesin nëpërmjet të cilit përcaktohet përmbajtja e traditës, ekziston një konkurencë e rreptë dhe për muslimanët modernë, suneti është kthyer pika më e ashpër e konfliktit. Kësisoj, kjo çështje moderne e trajtimit të sunetit lind nga konflikti mes muslimanëve për përkufizimin dhe përmbajtjen e traditës autentike dhe për metodën me të cilën përkufizohet tradita.
E vetmja mënyrë efektive për t’u marrë me një çështje kaq të mprehtë, se ç’gjë përbën zbatim autentik të traditës, ka të bëjë më pranimin se imamët muxhtehidë dhe dijetarët që kanë ndjekur gjurmët e metodologjisë së tyre, janë gjykuesit përfundimtarë. Kjo gjen zbatim në fushen e fikut si dhe në të gjitha degët e tjera të shkencave të shenjta islame.
Prania e mendimeve dhe interpretimeve të ndryshme brenda traditës, nuk është shenjë dobësie, përkundrazi ata manifestojnë pasurinë dhe ndërlikueshmërinë e saj.

Nëse ne sot jetojmë sipas traditës profetike, në këtë mënyrë bëjmë të mundur ruajtjen e saj dhe sigurojmë vazhdimësinë dhe vlefshmërinë e saj në kohëra duke e transmetuar tek brezat e tjerë ashtu siç na u transmetua neve. Ajo që duhet theksuar është se ne veprojmë sipas traditës dhe, dhe nuk i imponojmë asaj sensibiletetin modern, me shpresë që bereqeti hyjnor të zbresë mes nesh.
Së fundmi, ne jemi të ndërgjegjshëm se tradita islame, që me breza ka kaluar gjer tek ne, është hallka që na lidh me bashkësinë profetike. Duke jetuar sipas saj, ne konfimojmë se mënyra e jetesës së Profetit tonë fisnik, paqja qoftë mbi të, është e vlefshme sot po aq sa ka qenë para 1400 vjetësh kur Allahu i Lartësuar e dërgoi atë si mëshirë për të gjitha botërat.
Pikërisht këtë nënkuptojmë ne me termin ‘traditë’ dhe kur punëve që bëjmë u referohemi si ‘tradicionale’, nuk kemi për qëllim të bëjmë etiketime, por të identifikojmë një fokus mjaftueshmërisht të gjerë për të përfshirë të gjithë muslimanët.

Sejid Husejn Naser, ne librin e tij “Islami tradicionl ne botën moderne” paraqet përkufizimin e mëposhtëm gjithëpërfshirës të traditës që për më tepër i shërben shumë mbylljes së këtij artikulli:
“Tradita është njëherësh ed-din në kuptimin më të gjerë të fjalës që përfshin çdo aspekt të fesë dhe të gjitha degëzimet e saj, es-sunneh, apo ajo e cila bazuar në modelet e shenjta, është kthyer në traditë ashtu siç kuptohet zakonisht kjo fjalë dhe es-silsileh, apo zinxhiri që lidh çdo periudhë, episod apo fazë të jetës dhe mendimit në botën tradicionale me Origjinën…Traditën, prandaj dhe mund ta krahasojmë me pemën rrënjët e së cilës nëpërmjet shpalljes janë të ngulitura thellë në Natyrën Hyjnore prej nga ku, me kalimin e viteve kanë dalë trungu dhe degët. Në zemër të kësaj peme qëndron feja ndërsa lëngthin e saj e përbëjnë madhështia dhe bereqiti, që buron nga shpallja dhe mundëson vazhdimësinë e jetës së pemës. Tradita përfaqëson të shejtën, të pafundmen dhe të Vërtetën e pandryshueshme; urtësinë e përjetshme si dhe zbatimin e vazhdueshëm të parimeve të qëndrueshme në rrethana të ndryshme në kohë dhe në hapësirë.”

Mendoi se islami në Kosovë duhet të jetë ai tradicionali, dhe jo të importohet nga vende të ndryshme të botës.


Sabri Selmani

[fisniku-student]

Keto Shkrime ,per shkak te jan Voluminoze ,nuk i solla ketu ne forum ,mirpo permes Linkut mund ti lexoni keto shkrime>>

KLONIMI - Ajni Sinani & Mimoza Sinani

ROLI I ISLAMIT NË TROJET SHQIPTARE - Dr. Milazim Krasniqi


MUHAMEDI NJERIU I ALLAHUT - Karen Armstrong

[fisniku-student]

RELIGJIONI - ALTERNATIVË NË LUFTËN KUNDËR NARKOMANISË


Dr Ali Iljazi
Është tani më e qartë se sistemi shekular bashkëkohor nuk ka pasur sukses që në mënyrë adekuate t'i kundërvihet përhapjes së adikcionit ose të shërojë ata të cilët tani më janë bërë të varur. Është fakt që në pjesën 'më moderne' të planetit tonë numri i varësve të rinjë nga dita në ditë rritet, dhe që pushtetet dhe organizatat shëndetësore dhe entet e këtyre vendeve nuk vërejnë më mënyrë si të shërohen varësit e drogës, dhe që ata të cilët gjoja janë shëruar nga varshmëria e tyre, bile momentalisht, në një përqindje të madhe rikthehen në vesin e vjetër.

Bile edhe vendet e zhvilluara me organizim të lartë të shërbimit shëndetësor nuk disponojnë me shërime precize për përhapjen e varshmërisë nga substancat psikoaktive, kështu që shërimet për varshmërinë ndaj drogave zakonisht merren me rezervë të madhe. Por, ajo që është mjaft e sigurtë është që numri i varësve në vendet e zhvilluara siç janë SHBA dhe vendet e unionit Evropian është në rritje të vazhdueshme. Sipas disa shënimeve në SHBA në vitin 1960 kanë qenë 45.000 varës, ndërsa në vitin 1972, 560.000 varës nga droga; në vitin 1996 mbi 500.000 varës vetëm nga heroina. Vetëm në vitin 1998 paraqiten 149.000 varës të rinj nga heroina prej të cilëve afro 80% kanë qenë nën moshën 26 vjeçare. Vetëm në SHBA numri i varësve dhe atyre që (keq)përdorin droga të ndryshme dhe substanca psikoaktive nga 14.500.000 në vitin 2000 rritet në 16.600.000 në vitin 2001. Momentalisht në SHBA sipas disa statistikave ka afro 20.000.000 varës nga droga dhe alkooli prej të cilëve afro 2.000.000 varës nga kokaina.1

1. Osman Sinanoviç, Varësia nga drogat dhe shkaset dhe pasojat, promovimi dhe shërimi, Tuzëll, 2001, faqe 6, si dhe web-faqja: http://www.stopdrugadiction.com/drug...statistics.htm.


Situata nuk është fare më e mirë as në vendet e unionit Evropian ku vetëm nga të ashtuquajturat drogë të rëna marrin 7000 jetë në vjet, ndërsa numri i konsumuesve vazhdimisht rritet.2

2. Shih web-faqen BBC News si dhe shënimet e paraqitura në këtë faqe me titull: "Millions have tried heroin" në http://news.bbc.co.uk/2/hi/europe/532213.stm .


Edhe indikacionet më të dobëta që Perëndimi, duke u shërbyer me të arriturat e 'psikologjisë bashkëkohore' arrin të ndalë rritjen e numrit të narkomanëve janë pikëpyetje dhe kontraverze.

Me vite vendet më të zhvilluara të planetës sonë janë përpjekur për të ndalur rritjen e numrit të varësve nëpërmes sanksionimit juridik dhe ndjekjen penale të gjithë atyre që prodhojnë, distibuojnë ose posedojnë substanca psikoaktive. Të ballafaquar me rezultate humbëse në fund mu sikur SHBA në vitin 1930, Suedia në vitin 1930 dhe Bashkimi Sovjetik në vitin 1960 në rastin e prohibicionit të alkoolit tërësisht apo të kubizuar, thjeshtë kapitulluan para pamundësive që të ndalin rritjen e numrit të narkomanëve ose t'i ofrojnë shërim adekuat dhe të suksesshëm. Kur është në pyetje kampanja momentale kundër narkomanisë e cila udhëhiqet në Evropë, amerikanët me plot të drejtë e përshkruajnë me këto fjalë: "Lufta kundër drogës në Evropë së paku esencialisht ka përfunduar. Lëviz pa kthim në drejtim të legalizmit dhe marketëve të reguluar të ashtuquajturave droga të lehta, narkotikëve që arrihen lehtë siç janë opijatet nëpërmes sistemeve të ndryshme shëndetësore për ata që janë të varur nga këto, si dhe një çasje pragmatike të keqpërdorimit të substancave psikoaktive në tërë Evropën."3

3. "America's Lonely Drug War." në web-faqen: http://www.motherjones.com/commentar...2/walters.html

Sot, shumica e vendeve të unionit Evropian jo vetëm që nuk parapenguan varësit e rëndë nga drogat në marrje por të njëjtat i merr edhe rregullisht, gjoja në sasi 'të kufizuara' dhe vetëm për nevojat e varësve të rëndë, i përshkruar në barnatoret e tyre ose organizon dhe mbikëqyr 'me rregullsi dhe përpikmëri' konsumimin e narkotikëve në 'qendrat intervenuese' të tyre për narkomanë (injection rooms). Këso qendra të para janë hapur viteve të '70-ta, të shekullit të kaluar në Holandë, në mënyrë që pas udhëheqjes së keqe së shpejti në këtë shtet u mbyllën dhe pastaj gjatë vitve '90-ta, të hapen në Gjermani, Zvicër, Holandë, Spanjë, Britani, etj. Në vitin 1998 vetëm Zvicra ka patur 13 këso ente, po aq edhe Gjermania në vitin 2000. Pasi që nga liderët lokal e merrnin drogë e nevojshme, dhe këtë përsëri në numër të kufizuar, varësit mund t'i viziotnin këto vende ku pa kurrfarë ndërhyrje të policisë dhe nën kontrollin mjekësor munden në mënyrë të volitshme të konsumonin narkotikin përkatës.

Sidoqoftë, të sprovuar me mossuksesin e këtyre qendrave në Evropë që të zvogëlojnë numrin e narkomanëve, të shëtojnë jetën e tyre dhe të mbrojnë shoqërinë e tyre nga veprat kriminale kur këta nisen në kërkim të hollave që u nevojiten për të blerë drogë, australianët që i vendosën këto qendra në Australi në maj të vitit 2000 me të drejtë i karakterizuan si kapitullim para drogës.4

4. Shih: http://www.ce.canberra.edu.au.

Kjo do të ishte njëra prej metodave më bashkëkohore të 'botës moderne' në luftë kundër narkomanisë dhe varësisë? Pra, nëse punëtorët tonë social, ekspertët dhe masa e gjërë kultivojnë shpresë që me aplikimin e thjeshtë të arritjeve 'bashkëkohore' preventive dhe psikoterapeutike do të ndalin përhapjen e varësisë dhe të shërojnë ata që tani më janë bërë të varur, le të ballafaqohen me faktet dhe shikojnë të vërtetën në sy. Bile për më tepër, statistikat, kategorikisht dëshmojnë si sa mëshomë i afrohemi hyrjes në unionin Evropian 'modern' i cili nënkupton edhe reformën e shkollave tona dhe 'modernizimin' e mbrojtjes shëndetësore, numri i varësve tek ne po rritet. Statistikat e fundit në Kosovë flasin për 6000 narkomanë.

Pyetja që këtu shtrohet logjikisht është se si të shpjegohet mossuksesi i programeve rehabilituese dhe psikoterapeutike të perëndimit në luftë kundër narkomanisë.

Me fjalë tjera, përse modelet e tyre dhe teknikat e prevenimit si dhe shërimit të varësisë nuk kanë sukses. Disa shkencëtarë dhe punëtorë social përgjigjen në këtë pyetje e gjejnë në punën sociale shekulare, dhe veprimtarinë psikoterapeutike të cilët nuk potencialin shërues të fesë, duke e refuzuar që ta fusin në procesin rehabilitues të varësve. Në realitet, shekularizmi si ideologji dhe fanar për qëllim ka të lirojë njeriun 'së pari nga kontrolli religjioz e pastaj metafizik mbi intelektin dhe gjuhën e tij', si dhe kështu t'i ndihmojë të njohë që 'bota është në duart e tyre dhe që më nuk mund të akuzojë fatin apo fatkeqësinë për atë që ai vet bën me botën' dhe që të orientojë 'vëmendjen njeriut nga botët tjera . . . ndaj kësaj bote dhe në këtë kohë."5

5. Sejjid Muhammed el-Attas, Islami dhe shekularizmi, përkthim nga Xhemaludin Latiq (Sarajevë), 2003, 51,52.

Me fjalë tjera, të lirojë secilin veprim të njeriut nga mbikëqyrja dhe ndikimi i fesë.

Ndikimi i shekularizmit në veprimtarinë psikoterapeutike në tëtë kuptim bëhet posaçërisht i qartë kur merret parasysh që shekularizmi në mes tjerave nënkupton 'olekonsekracionin ose nënvlerësimin e vlerave' d.m.th. dhënien e përhershme dhe sistemeve të pandryshuara vlerat kalimtare dhe statusin relativ. andaj, në mendimin shekullar faktikisht nuk ekzistojnë vera të përhershme dhe të pandryshueshme, religjioze ose tjera, morale dhe etike, të cilat si të këtilla duhet këshilluar tjerët. Principet e njeriut dhe kodekset etike janë produkt kultural i vështrimeve të ndryshuara njerëzore dhe meditime, të cilat nbuk duhet t'i imponohen personit tjetër.6

6. Ibid, 53.

Kështu sipas konceptit të shkencës bashkëkohore një prej rregullave kryesore të punës hulumtuese shkencore është neutraliteti etik i tërësishëm, i cili praktikisht është i pamundur, sidomos në lëmin e shkencave shoqërore. Në kontekstin e veprimtarisë rehabilituese dhe psikoterapeutike kjo d.m.th. që më nuk ekziston pandryshueshmëri 'mirë' dhe 'keq' ose 'mëkat' në të cilin një psikoterapeutik ose punëtor social mund të thirret për të modifikuar sjelljen e dëmshme të një varësi.

Bile për më tepër, ata nuk guxojnë me disa 'moralitete' të rrezikojnë të drejtën suverale të pacientit, q1ë jetën e tij ta rregullojë sipas dëshirës dhe mendimit në pikëpamje etike dhe morale.7

7. Disa psikolog shekular në Perëndim do të thonë se ky moralitet për 'mëkatin' mund që personin në fjalë pa nevojë ta përkujtojë në vlerat fetare të krishtera dhe morali i shekullit të mesëm, kur kisha në këtë emër në furra ka djegur nëpër tërë Evropën ka djegur mijëra njerëz të pafajshëm, dhe këtu me shqetësuar pacientin, i cili është drejtuar psikoterapeutikut për ndihmë. Malik Bedri, "training of Psuchosocial and Medical Practitioners in Fighting substance Addiction in Muslim and Arab cultures", The American Journal of Islamic Social Sciences 4 (1998), 1-18, 3-4, të theksuar si 'Training'.

Për të dhënë kontributin e tyre në procesin e shekularizmit të shkencave shoqërore dhe veprimtarive psikoterapeutike, psikologët perëndimorë në konceptimin e tyre të natyrës njerëzore rregulllit kanë lënë dimensionin shpirtëror të njeriut, d.m.th. shpirtin e tij, si orientues i rëndësishëm i gjendjes së tërësishme të psikike të njeriut dhe sjelljes së tij.8

8. Ibid, 4.

Për tërë këtë, modeli perëndimor i luftës kundër narkomanisë deri më tani thjeshtë ka refuzuar të edukojë shpirtin dhe zemrën e varësit ose tek ata të ndërtojë vlera të caktuara morale, të cilat do të mund të eksploatohen në shërimin e varësve. Të gjitha përpjekjet e tyre në këtë drejtim përmbledhen në të ashtuquajtura metoda të 'jashtme' dhe jete lufte kundër drogës. Për këtë pushtetet e vendeve perëndimore evropiane shpenzojnë bilionë në luftë kundër narkotikëve, ndërsa punëtorët shkencor bashkëkohorë dhe psikologë para se gjithash përpiqen të gjejnë ilaçe të rinj që varësve do tu ndihmojë që të lirohen nga droga.9

9. Ibid, 3-4.

Të konkludojmë, sa kanë qenë këto metoda të suksesshme mund të shihet nga shënimet statistikore të përmendura më lartë mbi përhapjen e narkomanisë, ndërsa të gjitha përpjekjet e vjetra si prohibicioni i alkoolit në fillim të shekullit të kaluar, dhe përpjekjet e reja që njeriut bashkëkohor t'i ndihmohet që të shërohet varshmëria kanë dështuar për arsye sa ai nuk është i përgatitur shpirtërisht, moralisht dhe psiqikisht për abstinencion.

SHFRYTËZIMI I FESË NË QËLLIME PSIKIATRIKE

Meqë modelet shekulare terapeutike dhe rehabilituese nuk dhënë sukses të dëshiruar në luftë kundër drogës dhe varësisë, njeriut, të sotëm e veçanërisht myslimanit, nuk i mbetet asgjë vetëm të kërkojë strehim në fe.10

10. Gjithnjë e më shumë literatura në Perëndim për kapacitetet e fesë në prevenimin dhe terapinë është tregues i sigurtë që edhe sistemet shëndetësore shekulare perëndimore mendojnë në shfrytëzimin e fuqisë shëruese fetare në qëllime terapeutike.

Është e çuditshme që në kohën kur folur në gjuhë popullore për të ashtuquajturin islam të inspiruar me fundamentalizëm dhe terrorizëm fare pak në mesin e punëtorëve social terapeutik aktiv flet, e aq më pak shfrytëzon potencialin e motivuar pozitivisht, edukues, prevenues, dhe terapeutik të cilin e bartë me vete islami pishtar, mënyrë e jetës dhe fe. Në fund edhe vet i Dërguari i Allahut i fundit, Muhammedi s.a.v.s. erdhi të përsosë moralin e njerëzve që në mes tjerave nënkupton modifikimin e veseve të tyre të dëmshme dhe traditave. Këto ndryshime para se gjithash kanë qenë të bazuara në fuqin e fesë dhe besimit, dhe në mbështejte për këtë flet edhe fakti që pjesa e kaptinave mekase të Kur'anit kanë qenë e fokusuar në ndërtimin e fesë së fuqishme te myslimanët e parë, ndërsa ka përmbajtur pak ose aspak, rregullative ligjore të cilat kanë kërkuar nga besimtari që t'i praktojë apo të shmanget, nga disa gjëra.

Ato erdhën tek më vonë, kur myslimanët e parë ishin 'shpirtërisht, moralisht dhe psiqikisht' të gatshëm për kryerjen e obligimeve fetare.

Siç kemi parë, problemi i psikoterapisë bashkëkohore është si nga brenda me e motivuar varësin aktiv dhe potencial të drogës në lërjen e kësaj praktike. Islami ëtë problem e ka zgjidhur thjeshtë dhe efikas.

Në mësimin islam vend të veçantë zënë besimi (imani) i cili paraqet fuqinë themelore motivuese në islam. esenca e imanit nuk është në deklarimin e thatë të të besimit, as në kryerjen formale të rregullave fetare apo në njohjen e parimeve themelore të islamit.

Imani është bindje e sinqertë psikologjike e cila tejkalon dyshimin e njeriut dhe e mbush si dimensionin e brendshëm dhe të jashtëm të personalitetit të tij. Në këtë kuptim Shejh Jusuf el-Kardavi me elokuencë thotë: "Imani, në esencën e tij nuk ështëvetëm vepër e gjuhës, trupit apo mendjes. Ky është më tepër një gjendje psikologjike e cila arrin deri në thellësitë e personalitetit njerëzor dhe prekë të gjithë dimensionet e tij, qofshin ato kognitive, emocionale apo të dëshiruara."11

11. Jusuf Kardavi, 'El iman vel hajat' (Imani dhe jeta), Bejrut: Risale, faqe 30. Marrë nga shefik falah Alavneh, 'Human Motivation: An Islamic Perspective', The American Journal of Islamic Social Sciences 4, 1998, 25.

Imani (besimi i sinqertë) i shërben besimtarit si kontrollues i veprimeve të vetëdijshme. Mënyra se si ai do t'i kënaqë nevojat e tij fiziologjike më elementare p.sh. direkt është e përcaktuar me fuqinë e imanit të tij.

Nga e tërë kjo, përsëri rezulton që potenciali motivues i imanit mund të jetë me rëndësi të madhe për psikologët e sotëm mysliman dhe punëtorët social në luftën kundër narkomanisë, fenomen të cilin islami që qindra vjet më parë e ka karakterizuar si kob i cili shkatërron shpirtin, mendjen dhe trupin e individit dhe shoqërisë.

E që me forcën e imanit vërtetë mund t'i kundërvihemi këti moderniteti, mund të vërehet jo vetëm nga shembujt e myslimanit të parë dhe abstinencës së tyre masive ndaj alkoolit, por edhe nga shembujt e shumtë nga e kaluara e afërt nga Perëndimi. Në realitet, me vite amerikanët pa sukses janë përpjekur të zgjidhin problemin e krimit dhe narkomanisë në kuartet zezake të Harlemit. Pasi që e përshkruan agoninë në të cilën gjindeshin marrësit e drogës në mesin e zezakëve në këtë kuart të Nju Jorkut shkrimtari i njohur amerikan, Xhejms Baldvin (James Baldwin) thotë në bestsellerin e tij 'The Fire Next Time' që jeta e këtyre njerëzve pas kalimit të tyre në islam tërësisht ka ndryshuar.

Kryesisht alkoolikët e rëndë dhe narkomanët dhe të burgosurit e mëparshëm, me pranimin e tyre të sinqertë të islamit si mënyrë e jetesës këta njerëz gati brenda natës u bënë qytetarë të pastër dhe moral tek të cilët pa ndihmesën e deridikurshme e zëvendësoi ndjenja e krenarisë dhe qetësisë. Sipas fjalëve të Baldvinit, këtë lloj të ndryshimit nuk kanë arritur ta bëjnë asnjë projekt i mëparshëm i institucioneve vullnetare shtetërore, arsimore dhe psikologjike në Amerikë.12

12. James Baldwin, 'The Fire Next Time', London: Penguin Books, 1962, faqe 39 dhe 68.

Përvojë të ngjajshme na përcjellë edhe Malcolm X në autobiografinë e tij ku përmend sukses fenomenal të përfaqësueseve të Kombit Islam në shërimin nga varësia e drogës pasi që e pranonin islamin. pasi që ky sukses u prezantua dhe dokumentua në revistën e njohur amerikane 'New York Times', agjensionet shtetërorepër përkujdesin social në SHBA nga organizatorët e kësaj feje të kampanjës së motivuar kanë kërkuar ndihmë për përparimin e programeve të tyre rehabilitues.13

13. Ibid, 9.

Shembulli vijues, përveç që ilustron efikasitetin e terapisë shpirtërore islame në shërimin e narkomanisë gjithashtu tregon që fuqia e islamit dhe imanit është e dobishme dhe efikase në rehabilitimin e varësve mysliman pa marrë parasysh në përkatësinë fetare të punëtorit social apo psikologut i cili ndihmon rehabilitimin e tyre. Në realitet psikologu gjerman Karl Shmit (Karl Schmidt) një kohë ka punuar në qendrën për rehabilitimin e varësve nga droga dhe alkooli në Brunei. Pasi që ka shfrytëzuar të gjitha metodat dhe teknikat bashkëkohore të cilat i ka mësuar gjatë ngritjes së tij psikoterapeutike në Angli, ky shkencëtar thotë që vetmë një numër i vogël i varësve u rehabilitua, dhe një përqindje e tyre e madhe më vonë u kthye në shfrytëzimin e narkotikëve. Kur ky psikoterapeut u kujtua dhe në programin rehabilitues për varësit mysliman përveç aktivitetit fizik futi edhe aktivitetin islam sikurse namazin, biseda dhe filma të ngërthyer me tematikë fetare, numri i të shënuarëve në krahasim me programin e përmendur më lartë ishte shumë më imadjh, ndërsa përqindja e atyre që u kthyen në shfrytëzimin e drogës ka qenë shumë më i vogël.

Është interesant por njëkohësisht edhe pikëlluese që kur Shmiti i cili është jomysliman, paraqiti rezultatet e punës së tij në Kongresin Arab të psikiatrisë të mbajtur në Aman në vitin 1987, fjalën e morri një psikiatër arab i vesternizuar, i cili natyrisht bile deklarisht ishte mysliman, me cinizëm e pyeti këtë psikolog se si shkencëtar i trajnuar ka mundur të shfrytëzojë aktivitetet fetare në procesin e tij terapeutik. Me fjalë tjera, si ka mundur të përziejë religjionin dhe shkencën, dy fusha të cilat nuk duhet përzier. Psikologu gjerman atëherë i qetë dhe bindshëm iu përgjigj këtij 'shkencëtari' mysliman: "Unë nuk jam mysliman, por i krishterë. Mirëpo, meqë terapia e orientuar islame ka më shumë sukses në shërimin e myslimanëve se sa teknikat terapeutike shekulare atëherë si të tilla duhet shfrytëzuar pa marrë parasysh a beson dikush në islam apo jo."14

14. Ibid, 9-10.


KONKLUDIM

Në fund, natyrisht parashtrohet pyetja çfarë duhet bërë konkretisht? Nëse fuqia e fesë dhe imanit mund të shfrytëzohet në mënyrë konstruktive dhe efikase duke e futur në procesin rehabilitues të varësve aktiv të drogës në mesin e myslimanëve, dhe e pamë se mund të inkorporohet, atëherë nuk na mbetet asgjë tjetër por që institucionet përgjegjëse islame të indojnë formimin e qendrave rehabilituese ose reparteve në qendrat ekzistuese në të cilat të punësuarit në modelet bashkëkohore (psiko)terapeutike dhe teknikat e inkorporuar me mjeshtëri si dhe potencialin lëvizës dhe motivues të dimensionit shpirtëror të njeriut. Natyrisht, kjo nënkupton krijimin e 'kuadrit profesioanl' i cili drejtë, parimisht dhe në mënyrë origjinale të kuptojë dhe shfrytëzojë potencialin e mësimit islam dhe imanin.

Në ndërtimin e këtyre ekspertëve me rëndësi të madhe do të kishin institucionet ekzistuese islame të cilat do të intersonin punëtorët aktiv social dhe të tjerë nëpërmes aktiviteteve seminarike të njohen me këtë kontekst, si dhe me mësimet dhe konceptet relevante islame, duke i ofruar mundësinë e aplikimit të tyre.

Medresantët, të cilët pas shkollës së mesme shpesh vendosin të vazhdojnë shkollimin në degët për punë sociale, pedagogji dhe psikogji, duhet të nxiten që në këtë rast të angazhuarit në entet rehabilituese për varësit e drogave përveç arsimimit profesional të arritur gjatë studimeve të tyre mund t'i ndihmojnë rehabilitimin e këtyre pacientëve. Për këtë, në botën myslimane tani më ekzistojnë këso qendra rehabilituese për konsumuesit e drogës të cilët me dëshirë të madhe mirëpresin që përvojën e tyre në aplikimin e fesë në luftë kundër varësisë ta transmetojnë tek vëllezërit e tyre kudo që janë.15

15. Një qendër e tillë ekziston në Kuvajt, me titull Besha'ir el-hajr (Lajmëtarët e dobisë).

Shpresojmë se këso dhe iniciativa të ngjajshme do të japin fryte programeve dhe qendrave rehabilituese efikase të cilat do tu ndihmojnë myslimanëve kudo që janë e veçanërisht myslimanëve në Shqipëri e Kosovë, që të zgjidhin kobin e shkaktuar nga narkomania.

[fisniku-student]

Kur'ani fisnik - margaritari i librave hyjnorë




Shkruan: Ajni SINANI



"Ne me madhërinë Tonë e shpallëm Ku'anin dhe Ne gjithsesi jemi mbrojtës të tij". (El Hixhr: 9).

Kur'ani është Fjalë e Allahut (kelam Allah) dhe si i tillë u mbart tek Muhammedi, alejhi selam, përmes kryengjëllit Xhibril. Ai është përshkrim i tekstit që është skalitur në Pllakën Qiellore (Tabula Secreta). Në tërësi është fjalë e Zotit dhe nuk është tregim i dorës së dytë e as fryt i mendjes njerëzore.

Etimologjikisht, fjala Kur'an vjen nga folja arabe "kara'a" që do të thotë "me recitue", "me lexue me zë". Ai është zbritur në gjuhën arabe që është gjuha më e pasur e botës dhe vlerësohet si një mrekulli e pakrahasueshme.

Kur'ani me përsosurinë e tij, është ruajtur në formën dhe në gjuhën e vet fillestare, fjalë për fjalë dhe germë për germë. Është i përkryer në çdo shkronjë të tij.

Shpallja e parë ka filluar me pesë ajete, nga surja El Alak, që i janë shpallur Muhammedit, alejhi selam, në kodrën e Dritës në moshën 40 vjeçare.

Përmbajtja e librit të Zotit është mahnitëse. Në të s'ka kurrfarë kundërthënie apo gabimi, çfarëdo qoftë ai. Ai është libri më autentik i njësisë së Zotit. Askush, pos Zotit të Gjithëdijshëm që ngërthen me dijen e Tij çka është në tokë dhe në qiell, nuk mund të jetë autor i Kur'anit!

Tematikat që e përshkojnë Librin e Zotit janë Njëshmëria e Krijuesit (tevhid), përkujtimi (tedhkir), dispozitat (ahkam) dhe besimi në jetën e përtejme. Ai lexohet me zë dhe e mrekullon veshin e lexuesit dhe të dëgjuesit njëkohësisht. Leximi i tij ndikon në mënyrë magjepsëse edhe tek ata që nuk i kuptojnë fjalët e tij në gjuhën arabe. Në vetë kumbimin dhe jehonën e fjalëve të Zotit qëndron fuqia Hyjnore që prek thellësinë e shpirtit.
Stili i tij i pasur është i rreptë, madhështor dhe i mrekullueshëm si dhe s'mund të krahasohet me të asnjë stil njerëzor. Ai është i jashtëzakonshëm dhe sipëror, përplot bukuri të mahnitshme.

Kur'ani përmban një elokuencë të mrekullueshme dhe të pashembullt, që është e paimitueshme dhe e paarritshme edhe nga poetët më të mëdhenj. Ai nuk është as prozë e as poezi e rëndomtë. Çdo lidhje, metaforë ose përsosuri gjuhësore e tij bart në vete të vërtetën dhe mrekulli të panumërta.

Arabët që ishin mjeshtër në prozë dhe poezi, qenë të detyruar të dorëzohen para stilit të shkëlqyeshëm e të pastër të tij. Pas çdo fjale dhe germe të Ku'ranit ndihet prezenca e Provanisë Hyjnore. Ato shprehin falënderim, madhërim dhe adhurim për Krijuesin e gjithësisë.

Ndikimi i fuqishëm i gjuhës magjepsëse të Kur'anit, me muzikalitetin e saj përmes rrokjeve të përsosura dhe rimës së shkëlqyer, ka bërë që të galdohen dhe ngazëllehen zemrat e entuziazmuara të atij populli orator arab që ishte i dashuruar me poezinë dhe oratorinë.

Çdo sure e Kur'anit është origjinale, me të shprehurit e saj specifik, dhe dallon për nga ritmi dhe stili i saj karakteristik. Çdonjëra prej tyre ka metrikë të veçantë dhe është e zbukuruar me figura stilistike që përkojnë me kompozimin unikal dhe përmbajtjen shumëkuptimore dhe shumëdimensionale të saj.

Magjepsja që del çuditërisht nga forca e gjuhës dhe fuqisë poetike të tekstit të tij është mahnitëse dhe fascionuese. Vargjet kur'anore përmes bukurive dhe xhevahireve të shumta e bëjnë Kur'anin një perlë brilante.
Te disa sure, të gjithë ajetet përfundojnë me rimë të njëjtë, te disa, shumica e tyre, kurse te disa të tjera përfundojnë në përputhje me tërësinë përmbajtësore që ka surja. Ato, me muzikalitetin dhe rimën e shkëlqyer, me ëmbëlsinë dhe bukurinë magjepse, lënë mbresa të papërshkrueshme në zemrën e besimtarit.
Ajetet me ritëm kumbues të jashtëzakonshëm e me rimë melodike krijojnë efekte të fuqishme emocionale, përmes zanoreve dhe bashkëtingëlloreve të llojllojshme. Mrekullia e vargjeve kur'anore, mund të konsiderohet e përhershme, sepse ndikimi i tyre është i përhershëm dhe aktualiteti i tyre i vazhdueshëm.

Edhepse me stil diametral të ndryshëm, vargjet kur'anore arrijnë majat e bukurisë së shprehjes dhe kulmin e fuqisë së shkoqitjes. Ato përmes lidhjes me njëra-tjetrën e pasurojnë tematikën e sures dhe janë në harmoni me njëra-tjetrën. Çdo shkronjë dhe pjesëz është në funksion të kuptimit dhe stilistikës së ajetit kur'anor. Prandaj, çfarëdo zëvendësimi apo ndërrimi i ndonjë shkronjeje apo pjesëze do të rezultonte me humbjen e kuptimit dhe stilit që synohet.

Kur'ani është një univers i pafund dhe një burim frymëzimi e fisnikërimi i pashtershëm për mendjen dhe shpirtin e njeriut. I Lartësuari çdo gjë në Librin e Tij e ka thënë në mënyrë impozante dhe me fjalë të mrekullueshme.

Kur'ani vazhdimisht të impresionon me leximin e mëtejshëm të tij. Gjatë rileximit jo vetëm që nuk na sjell mërzi, por madje dashuria ndaj tij shtohet dhe gjithnjë zbulojmë kuptime që në leximin e mëparshëm nuk i kemi vërejtur fare.

Ai është libri i vetëm në botë që mësohet nga qindra e mijëra njerëz përmendësh. Është më i lexueshmi dhe ka ndikimin më të madh në jetën e besimtarëve.

Në origjinalitetin e tij në arabisht, është unikal dhe i pakrahasueshëm. Me daljen në botën fenomenale, në hapësirë e kohë ai ka mbetur i pandryshuar, që nga shpallja e tij deri në ditët tona. Atij nuk i është hequr, e as nuk i është shtuar qoftë edhe një shkronjë e vetme, që nga koha kur i është shpallur të Dërguarit të Zotit.
Ai është libri i vetëm nga librat e Zotit që është ruajtur me kujdes të madh dhe amanet të besueshëm, nga çfarëdo lloj shtrembërimi apo devijimi.

Stili i Kur'anit është krejt ndryshe nga stilet e tjera. Gjuha dhe shkrimi i tij janë të ndryshme nga gjuha dhe shkrimi ynë. Sapo përkthehet, nuk quhet më Kur'an, por përkthim i kuptimit të tij, ngase çdo përkthim është riprodhim njerëzor dhe jo fjala fillestare e Zotit.

Retorika e mrekullueshme e Kur'anit në gjuhën arabe, ritmet e ndryshme të ndërlikuara e madhështore shquhen aq shumë sa që asnjë përkthim në asnjë gjuhë tjetër nuk mund t'i përcjellë ato dhe ajo që është përkthyer tingëllon në mënyrë të zbehtë kundrejt madhështisë së origjinalit. Shumë finesa dhe tinguj, që e përcjellin çdo fjalë të tij, e bëjnë shumë të vështirë çdo përkthim nga gjuha arabe.

Shumëkuptueshmëria dhe pafundësia e Librit të Allahut nuk pranon kufizim. I Lartësuari thotë: "Sikur të gjithë drutë në tokë të jenë lapsa dhe sikur detit ti shtohen edhe shtatë dete (e të jenë ngjyrë), nuk do të mbaronin fjalët e Allahut (do të shtereshin detet dhe do të mbaronin lapsat, por jo mrekullitë e Librit të Zotit)!" (Kur'an, 31: 27).

Kur'ani është një gurrë e pashterur urtësish dhe mrekullish. Qysh prej 14 shekujsh, sa më shumë që kalon koha, ashtu sikurse nga fundi i detit që nxirren margaritarë të fshehur të panumërt, po ashtu zbulohen e nxirren në dritë mrekullitë dhe misteret e tij, që s'kanë të mbaruar. Kështu do të vazhdojë derisa të ketë jetë mbi tokë.

[fisniku-student]

"Çështja e Palestinës pas Luftës së Dytë Botërore" (1948-2008)




Shkruan: Ajni SINANI

Vendosja e mandatit britanik mbi Palestinën dhe fillimi i shpërnguljes së çifutëve për të themeluar shtetin e tyre nacional në të, duke bërë thirrje për Izraelin biblik, ka pasur si pasojë themelimin e Izraelit dhe, më pas, edhe zhvillimin e disa luftërave mes Izraelit dhe disa vendeve arabe, përfundimi i të cilave ka qenë katastrofal për popullin palestinez.

Për shkak të problemit palestinez, qysh prej ca dekadash, zona e Lindjes së Mesme është zona më e nxehtë e rruzullit tokësor.

Gjatë këtyre gjashtë dekadave, që nga themelimi i Izraelit, ka pasur një heshtje nga faktori ndërkombëtar dhe nuk ka pasur ndonjë ndërmarrje serioze për gjetjen e zgjidhjes të këtij problemi. Rezolutat e aprovuara nga KS nuk janë përfillur dhe janë refuzuar nga Izraeli.

Kohëve të fundit shohim iniciativa për gjetjen e një zgjidhjeje të këtij problemi. Madje gjithnjë e më shumë po rritet bindja se kështu nuk mund të vazhdohet më. Megjithatë çështja e Palestinës mbetet e hapur.

Lexuesit shqiptarë nuk kanë të dhëna të mjaftueshme për sa i përket problemit të Palestinës. Një studim, si ky, ka qenë i nevojshëm në gjuhën shqipe, pasi deri tani nuk kemi pasur asnjë studim, e as ndonjë vështrim sistematik, për çështjen e Palestinës.

Ndërkohë që autorë të shumtë nga vende të ndryshme janë marrë me këtë temë, tek ne nuk ka ndodhur një gjë e tillë. Madje edhe nëse është shkruar diçka rreth kësaj teme, më shumë ka qenë në suaza të punimeve gazetareske se sa një punim apo një studim i mirëfilltë.

Hulumtimet tona në këtë drejtim i kemi orientuar dhe kufizuar në një periudhë të caktuar që përfshin gjashtë dekada. Në këtë punim jam përpjekur të bëj një studim shkencor rreth çështjes palestineze, në rrafshin historik dhe politik. Kjo, ngase vetë çështja është e lidhur me këto dy elemente.

Në punim kam ndjekur metodologjinë përshkruese analitike, duke bërë përshkrimin e fakteve dhe analizimin e tyre. Meqenëse literatura në gjuhën shqipe nuk është e mjaftueshme, kam përdorur literaturë në gjuhën arabe, angleze dhe boshnjake, dhe në një masë të konsiderueshme edhe nga interneti.

...........

Palestina është një territor i vogël arab që ka pozitë strategjike jashtëzakonisht të rëndësishme në rrugët botërore, detare, ajrore dhe tokësore. Ajo gjendet në afërsi direkte me Kanalin e Suezit.

Palestina nën qeverinë osmane ishte një pjesë integrale e Sirisë, ndërsa sanxhaku i Jerusalemit, për shkak të problemeve dhe rëndësisë së tij të veçantë, udhëhiqej nga një mytesarif që lidhej drejtpërsëdrejti me Stambollin.

Palestina ka filluar të trajtohet si problem ndërkombëtar me fillimin e copëtimit të Perandorisë Osmane dhe si rezultat i kërkesave të izraelitëve për të jetuar në një shtet, për shkak të shtypjeve dhe torturave të shumta që të krishterët e Evropës kishin ushtruar ndaj tyre, të cilat e arritën kulmin e tyre me gjenocidin hitlerian.

Gjatë Luftës së Parë Botërore 1914 -1918, Anglia e pushtoi këtë vend. Arabët në Luftën e Parë Botërore luftuan kundër Perandorisë Osmane dhe iu bashkuan fuqive aleate. Megjithatë ata nuk e fituan pavarësinë e premtuar nga ana e Britanisë dhe ranë nën okupimin e drejtpërdrejtë evropian në emër të Sistemit të Mandatarëve.

Britania e Madhe filloi t'u japë premtime diametralisht të kundërta arabëve dhe çifutëve mbi të ardhmen e Palestinës. Në atë kohë janë hartuar dy letra. Në njërën, komisari i lartë për Egjiptin, sër Henri Mak Maon, në emër të qeverisë britanike, i premtoi sherifit të Mekës, Husejnit, figurës më të njohur politike arabe në atë kohë, se pas luftës Palestina do të bëhet shtet i pavarur arab.

Ndërkaq, në letrën tjetër, ministri britanik i punëve të jashtme, Arthur James Balfour, përsëri në emër të qeverisë britanike i premtoi Lordit Rothschild, një prej përfaqësuesve kryesorë të çifutëve të botës, se pas luftës Palestina do të "bëhej" një vatër kombëtare e popullit çifut.

Konflikti palestinezo-izraelit arriti kulmin me formimin e Izraelit dhe me humbjen e Palestinës. Krijimi i shtetit hebraik me forcën e armëve në vitin 1948 shkaktoi luftëra të shumta në Lindjen e Mesme.

Arabët nuk deshën ta pranonin Izraelin, sepse për ta shteti çifut ishte i huaj dhe i imponuar në tokën e tyre. Ai ishte krijuar për të vënë në vend dhe për të kompensuar vuajtjet e çifutëve, të cilat nuk i kishin shkaktuar popujt arabë.

Arabët nuk kishin pasur ndonjëherë probleme me çifutët derisa u themelua shteti i Izraelit. Këtë e pranon edhe Samuel Huntingtoni, i cili thotë se në Lindjen e Mesme konflikti ndërmjet arabëve dhe çifutëve në Palestinë ka nisur me themelimin e atdheut çifut.

Në botën muslimane hebrenjtë nuk kanë pësuar kurrfarë dhune, sikurse ushtroi mbi ta Evropa e krishterë ndër shekuj, duke përfshirë edhe holokaustin e shek. të XX-të. Palestinezët muslimanë dhe të krishterë bashkëjetonin paqësisht me pakicën hebraike.

Por, me themelimin e shtetit të Izraelit, shumica e popullsisë palestineze u detyrua të largohet nga shtëpitë dhe tokat e saj. Ata që mbetën u detyruan të jetojnë si qytetarë të kategorisë së dytë në tokën e tyre.

Konflikti në Lindjen e Mesme është shndërruar në vatrën e krizës më të gjatë në botë dhe me kalimin e kohës ka marrë gjithnjë e më shumë dimensione të rrezikshme kryesisht nën influencën e politikës ekspansioniste izraelite.

[fisniku-student]

Bomba seksuale




Muhamed El-ivedij

Falederimet janë për Zotin, paqja dhe mëshira e Zotit, qofshin mbi profetin Muhamed a.s, shokët e tij dhe të gjithë ata që ndjekin rrugën e tij.

Tema e këtij takimi, do të jetë rreth një bombe tepër të rrezikshme. Tema nuk do të trajtojë pasojat dhe dëmet e bombës bërthamore, as atomike dhe asnjë lloj tjetër bombe të rrezikshme. Bomba mbi të cilën do të flasim në këtë takim, është bomba seksuale.

Njeriu si krijesë, përbëhet nga fiziku, shpirti, ndjenja, ide… dhe secili nga këto përbërës, ka nevoja specifike. Njeriu, ka nevoja fizike, shpirtërore, ideologjike etj…

Një nga nevojat fizike të njeriut, janë dhe marrëdhëniet seksuale. Të tillë e ka krijuar Zoti njeriun dhe kjo me qëllim që të garantojë vazhdueshmërinë e llojit dhe racës njerëzore. Kurse qëllimi final dhe objektivi kryesor i njeriut mbi tokë, është adhurimi dhe njohja e Zotit të madhëruar. Por, kurdo që njeriu devijon nga rruga që i është caktuar nga qielli, duke mohuar Zotin dhe ekzistencën e Tij, ai do të ndëshkohet në jetën e kësaj bote, para se të ndëshkohet në jetën e botës tjetër.

Duke u përplasur me ligjet dhe normat e caktuara nga vetë Zoti në këtë botë, do të vjelësh frutat e kalbura dhe vuajtjet e kësaj përplasjeje.

Sot, vërehet që sjelljet seksuale, nuk janë më thjesht sjellje individuale dhe brenda jetës private të secilit, ashtu siç pretendojnë liberalët dhe laikët. Sot, jemi dëshmitarë që shumë institucione përpiqen dhe ia kanë arritur që perversitetin ta konsiderojnë diçka normale. Ato mbajnë konferenca, takime, organizinojnë martesa kolektive mes individëve të të njëjtit seks etj… Shohim një mish-mash të çuditshëm në këtë fushë. Shohim që mjekësia ka mendimin e saj kritik dhe jotolerues mbi këtë çështje. Po ashtu janë dhe institucionet edukative. Kurse konferencat dhe organizatat e ndryshme, të mbështetur nga qarqe politike janë pro dhe i mbështesin këto sjellje dhe fenomene perverse.

Rezultati i kësaj lirie të shfrenuar është kjo bombë seksuale të cilën e shohim të shpërthejë çdo ditë në marrëdhëniet shoqërore, shëndetin, deri dhe marrëdhëniet politike.

Një herë, Profeti a.s u drejtua banorëve të Mekes që kishin emigruar në Medine dhe u tha:”O ju muhaxhirë! (banorë të Mekes) Me pesë gjëra do të sprovohen njerëzit dhe Zoti ju ruajt që të mos i arrini! Nuk ka popull ku përhapet imoraliteti dhe veprohet hapurazi, veçse Zoti do i ndëshkojë me epidemi, sëmundje dhe dhimbje të cilat nuk ekzistonin në brezat e mëparshëm…” Kurdo që përhapet shthurrja morale dhe kjo konsiderohet kulturë mes njerëzve, Zoti do i ndëshkojë me sëmundje dhe epidemi të ndryshme, të padëgjuara më parë.

Sida dhe shumë sëmundje të tjera të cilat transmetohen kryesisht në rrugë seksuale, janë sëmundje që nuk njiheshin nga brezat e mëparshëm. Ato janë sëmundje që nuk janë zbuluar veçse në dekadat e fundit. Këto sëmundje janë rezultat i përplasjes mes njeriut e natyrës dhe ligjeve të Zotit në këtë botë. Ato janë rezultat i dhënies pas epsheve dhe kënaqësive, duke mos njohur kufij. Edhe kafshët e kanë të organizuar dhe të disiplinuar çështjen e shumimit. Kurse njeriu nuk njeh kufij, derisa të arrijnë në kulmin e sjelljeve perverse. Ai nuk mjaftohet me këtë, por këtë fillon ta reklamojë dhe konsiderojë si diçka normale, duke u larguar sa më shumë nga humanizmi dhe vlerat me të cilat e pajisi Zoti.

Gjendja ku gjendet njerëzimi dhe sidomos rinia sot, është për t’u vajtuar.

Tregon Muhamed Thuvejni, këshilltar për çështjet edukative dhe arsimore:”Më erdhi një djalë i ri, u ul dhe filloi të qajë si një fëmijë. Duke dashur që të mos i dëgjohet zëri jashtë, ai kafshonte gishtat e tij dhe vazhdonte të qajë, duke më thënë:”Dua të më rrahësh. Më qëllo me shkelma grushta dhe ç’të mundesh! Unë jam një kriminel dhe vagabond.” Unë, i befasuar nga kjo sjellje i thashë:”Çfarë të ka ndodhur o biri im?” Ai më tha:”Unë kam kryer një vepër të ulët, kam fjetur me një vajzë. Tani dua një zgjidhje.” Unë pashë që shenjat e sidës kishin filluar të shfaqen në trupin e tij. Më pas e pyeta:”Si ka mundësi që e bëre diçka të tillë? Kurrë nuk e mendoja se ti do e lije veten të biesh kaq poshtë.” Ai më tha:”Këtë e bëra i ndikuar nga shokët e këqinj.” Ai shoqërohej me djem të këqinj dhe një herë teksa flinte, i kishin dërguar në shtrat një grua të keqe, e cila ishte e sëmurë me sida.

Kurrë mos ia lejo vetes të thuash:”Është vetëm një herë.” Harami nuk mëshiron dhe të bën të vuash gjithë jetën.

Prandaj, të rinjtë duhet të jenë të ndërgjegjshëm dhe të ruhen nga shoqëria e keqe. Një shoqëri e tillë, nuk dëshiron t’ia dijë për fenë, vlerat familjare, edukatën, moralin, apo edhe pasojat shëndetësore. Ata janë boshatisur nga çdo e mirë dhe vlerë morale.

Katër të rinj, bien dakort që të udhëtojnë në vendet perëndimore, për t’u argëtuar dhe dëfryer. Njëri prej tyre hezitonte, por tre të tjerët përpiqeshin dhe ngulmonin që edhe ai të udhëtonte me ta. I gjendur para një realiteti të tillë, ai i kërkoi leje babait që ta lejonte dhe babai e lejoi. Kur vajti tek nëna, ajo kundërshtoi. Pasi djali iu lut dhe insisoi që të udhëtonte me shokët e tij, nëna i tha:”Dëgjo o biri im! Unë të jap leje këtë herë, duke të besuar, por me kusht: Të mos veprosh haram atje. Nuk dua që ti të hysh në vende të tilla si disko, shtëpi publike dhe vende ku konsumohet alkol.

Me të arritur në shtetin e dëshiruar, të rinjtë vajtën në disko, kërcyen, pinë dhe u dëfryen, përveç djalit që i kishte premtuar nënës se do të qëndronte larg këtyre gjërave. Ai vazhdonte ta kujtojë fjalën që i kishte dhënë nënës. Ai vazhdonte ta ruajë në mendje thëniet profetike:”Kush jeton dyzet ditë me një shoqëri, bëhet si ata.”

“Njeriu ndjek fenë e shokëve të tij, prandaj i zgjidhni shokët!” Dhe përpiqej të mos ndikohej nga shokët.

Pasi kënduan, kërcyen, pinë dhe u dëfryen në diskot, të rinjtë morrën nga një femër dhe secili hyri në dhomën e tij. Në çastin që hyri në dhomë me femrën e tij, atij iu kujtuan fjala dhe besa që i kishte dhënë nënës. Duke fjetur me një grua lavire, ai thyente urdhërin e Zotit dhe njëkohësisht shkelte premtimin dhe besën e dhënë nënës. Kështu, mendoi që t’a largojë femrën me një hile. Ai iu drejtua dhe i tha:”Dëgjo! Unë dua të të them diçka të rëndësishme. Ka pesë-gjashtë muaj, që unë jam infektuar me virusin e Sidas.” Prostituta qeshi me të madhe dhe i tha:”Pesë muaj që ti je prekur me Sida?! Unë ka pesë vjet që vuaj nga Sida. Madje këtë nuk e kam vetëm unë, por dhe shoqet e mia që po flejnë me shokët e tu.” Atëherë i riu u befasua nga kjo përgjigje, e shau dhe ofendoi dhe e gjuajti me ç’kishte në dorë dhe e nxorri jashtë.

I riu u kthye në vendin e tij, u pendua dhe e rrëfeu këtë histori që të jetë shembull për këdo që dëshiron të shijojë shijen e haramit.

Një vit, vajta në Liban, ku vizitova kampet ku jetojnë refugjatët palestinezë. Atje u befasova me kushtet e tyre të jetesës. Vetëm atje e kuptova neglizhencën, mospërfilljen dhe sa të dështuara janë sistemet politike në vendet arabe.

Teksa ndodhesha në këto kampe, më vjen një telefonatë nga Kuvajti, ku më njoftonin se diçka kishte ndodhur dhe personazhi kryesor i kësaj ndodhie kërkonte të takohej me mua. A e dini se çfarë kishte ndodhur?

Një baba, merr vajzën e tij të vogël dhe e dërgon në spital për një vizitë dhe për t’i bërë disa analiza. Pasi doli përgjigja e analizave, spitali merr në telefon prindërit e vajzës dhe u kërkon që të paraqiten urgjentisht. Të dy prindërit, të frikësuar, shkojnë në spital. Pasi doktori u veçua vetëm me dy prindërit në një dhomë, u tha që rezultati i analizave vërteton që vajza e tyre ishte e prekur me sida dhe se të dy prindërit duhej të kryenin analizat e sidës. Nënës së vajzës së vogël iu këputën gjunjët dhe u shokua, kurse babai shpërtheu në të qara.

Para se të bënin analizat, babai pranoi se kishte fjetur me një grua vetëm një herë. Ai kishte udhëtuar në një shtet të huaj dhe atje kishte rënë në imoralitet. Ishte pikërisht kjo shkarje, ajo që e kishte infektuar me sida atë dhe të gjithë familjen më pas.

Në fillimin e infektimit, virusi i Sidas nuk ndikon menjëherë në shëndetin e të prekurit. I prekuri nga ky virus, lëviz, punon dhe jeton një jetë normale si të gjithë. Por me kalimin e viteve, virusi fillon të bëhet më aktiv dhe ndikon drejtpërdrejt në imunitetin e njeriut dhe fillon ta dobësojë atë. Të prekurit fillojnë t’i dalin puçra, dobësohet, nuk i kontrollon dot jargët etj…

Ky person që ishte infektuar vetë dhe kishte infektuar gruan dhe vajzën, me ta marrë vesh për sëmundjen, kërkoi të takohej me mua. Ai dëshironte që nëpërmjet televizorit t’u fliste të rinjve dhe t’i këshillonte të qëndronin larg punëve të ulëta dhe imoralitetit. Kur ne ishim gati të filmonim fjalët e tij, gjendja e tij ishte rënduar dhe doktorët e kishin futur në reanimacion dhe nuk mundëm. Ne ishim të interesuar që fjalët e tij t’ua transmetonim të gjithë teleshkuesve, pasi ato fjalë janë më prekëse dhe me ndikim më të madh se fjalët e kujtdo tjetër.

Në pjesën e mbetur të jetës, këtë person e shihje vetëm duke lexuar Kuran, duke përmendur Zotin dhe duke u falur. Atij nuk i ndaleshin lotët nga faqet. Një gjynah që të bën të përulur dhe të nënshtruar ndaj Zotit, është më i mirë se adhurimet që të bëjnë mendjemadh.

Xhorxh Balushi ka shkruar një libër, të cilin e ka titulluar:”Revolucioni seksual.” Mes të tjerave, ai në këtë libër thekson:”Njerëzimi ka filluar të ndjehet i sigurtë nga bombat atomike. Por njerëzimit ka filluar t’i shtohet frika nga rreziku i bombave seksuale. Ne jemi dëshmitarë të shumë shpërthimeve seksuale këtu dhe atje, të cilat ndikojnë drejtpërdrejt në vlerat njerëzore, shoqërore dhe ekonomike.” Më pas, ai shton:”Rreziku më i madh i bombave seksuale kërcënon më së shumti të rinjtë.”
Një vepër tjetër e shkruar në këtë lëm, është dhe:”Vrasje të diktuara nga seksi.” Ai përmend histori dhe ngjarje të ndryshme të shumë presidentëve, qeveritarëve dhe politikanëve, të cilët janë implikuar në krime të rënda të shtyrë nga epshet e tyre seksuale.

Ne e vëmë theksin mbi rrezikun e shpërthimit të bombës seksuale, pasi kjo ndjenjë nuk njeh nivele të caktuara kulturore, nuk njeh varfëri apo pasuri, gjenialë apo dritëshkurtër. Ai është një shpërthim epshor, të cilin njeriu nuk e kontrollon dot. Nëse njeriu nuk është parimor dhe të jetë ushqyer me vlera fetare dhe morale, ai devijon dhe bie pre e epsheve të tij.

Programi i luftës kundër sëmundjeve seksualisht të transmetueshme pranë Kombeve të Bashkuara, u dërgoi ftesa të gjithë lidershipëve fetarë dhe klerikëve, për të marrë pjesë në konferencën e Kairos dhe atë të Damaskut më pas. Ata u kërkonin këtyre klerikëve që të jepnin mendimin dhe kontributin e tyre për të reduktuar rrezikun që i kanoset njerëzimit.

E habitshme është se këto ftesa dhe kërkesa për ndihmë nga OKB drejtuar klerikëve fetarë, bëhen vetëm pasi çështjeve të seksit dhe epsheve, u është lënë fushë e lirë veprimi në të gjithë mediat. Kjo bëhet vetëm pasi politikanët, pasanikët, biznesmenët grykës etj… kanë shkatërruar çdo vlerë morale dhe kanë shenjtëruar paranë dhe epshin.

Programi i OKB-së për këto çështje, ka dështuar totalisht edhe pse financimet për këtë ishin tepër të mëdha. Kjo, pasi ata nuk luftojnë shkakun që çoi në këtë gjendje, por luftojnë pasojat. Shkaku kryesor që çoi në këtë situatë, është se vetë shekullarzmi është një ideologji e gabuar.

Në raportin e fundit të këtij programi të OKB-së, thuhet:”Në vitin 2005 kishim mbi pesë milionë të rinj të prekur me Sida dhe mbi dymilionë të tjerë ë vdekur. Kurse numri i të prekurve me Sida në rang botëror i kaloi 38 milionët.” Ky është numri i rasteve që janë vërtetuar se mbajnë këtë virus. Vallë sa duhet të jetë numri i vërtetë bashkë me ata që nuk e dinë se janë mbartës të kësaj sëmundjeje?

Raporti, thekson gjithashtu se te fëmijët dhe moshat e reja përbëjnë numrin më të madh të prekurve.

Vetë presidenti i programit mbi luftën kundër Sidës në OKB, deklaroi se të gjithë përpjekjet e tyre për parandalimin dhe luftën kundër kësaj sëmundjeje, kishin dështuar.

Raporti flet dhe mbi rrugët dhe mënyrat e mbrojtjes nga kjo sëmundje, por si mund të ketë mbrojtje nga kjo sëmundje, para këtij kapitalizmi të vrullshëm?!

Për parandalimin e pasojave akoma më të rënda, duhen vënë në lëvizje të gjithë instancat ligjore, institucionet edukative, mediat dhe gjithçka tjetër që mund të kontribojë në parandalimin e pasojave katastrofike.

Gazeta “Opinioni publik” (Al-ray Al-am) në një sërë numrash, publikonte ndodhi që kishin të bënin me persona të ndryshëm, të cilët i etiketonin me nofkën “Personi K” Në një numër të tyrin, gazeta publikon një nga këto persona të vënë nën shënjestrën e gazetarëve. Ajo ishte një qytetare e dënuar disa herë më parë, e divorcuar, që nuk i lejohej të udhëtojë jashtë etj… Ngaqë ishte e njohur për shumë shkelje, atë e thërrisnin ndryshe Kunadhe. Një herë, kur Kunadhja u ishte nënshtruar analizave, ishte parë që ajo ishte e prekur me Sida dhe këtë sëmundje ua kishte ngjitur dhe dhjetëra personave të tjerë. Punonjësit ligjorë, morrën celularin e saj dhe kontrolluan numrat e telefonave. Ata u befasuan kur panë që në të gjendeshin shumë personalitete të fushave të ndryshme, numri i të cilëve arrinte në njëqind. Të gjithë këto personalitete bashkë me bashkëshortet iu nënshtruan analizave dhe u pa që ata ishin mbartës të Sidas.

Vetë Kunadhja, e kishte marrë virusin e Sidas nga një berber i një nënshtetësie tjetër. Vetë berberi ua kishte ngjitur virusin 35 grave të tjera, me të cilat kishte kryer marrëdhënie. Kjo u konfirmua nëpërmjet numrave të telefonit.

Ai që vepron haramin dhe vuan nga pasojat e tij, kërkon që edhe të tjerët të vuajnë. Ata që preken nga virusi i Sidas, fillimisht nuk e dinë që janë prekur nga ky virus. Vetëm pas dy-tre viteve, pasi të fillojnë të shfaqen simptomat e para të kësaj sëmundje, ai fillon ta kuptojë që është i sëmurë.

Vëllezër dhe motra! Të rinj dhe të reja! Harami është haram, prandaj ruaju prej tij!

Thotë Mustafa Sadik Rafi’ij:”Njerëzimi vazhdon drejt degjenerimit dhe zvetënimit që kur hallallin dhe haramin e zëvendësoi me të ligjshmen dhe të paligjshmen dhe këtë të fundit e zëvendësoi me të mundurën dhe të pamundurën.” Këta të fundit, përveç haramit, harruan dhe ligjin. Ata janë në kërkim të rastit të volitshëm. Është pikërisht ajo që shohim sot dhe që e quajnë “Seks kalimtar”, seks, i cili nuk ka asnjë lidhje me vlerat dhe normat e moralit.

Ne jemi dëshmitarë që njerëzimi po mbytet nga një degjenerim që nuk njeh kufij dhe nga ky degjenerim nuk e shpëton gjë tjetër përveç fesë, vlerave morale dhe forcimi i lidhjeve me Zotin, Krijuesin tonë. Secili prej nesh, duhet dhe mund t’i frenojë epshet e tij, vetëm duke besuar në parime llogjike, të cilat gjenden vetëm në fenë e Zotit.

Një këshillë tjetër për të rinjtë dhe këdo tjetër, është që të zgjedhë shoqërinë.

Le ta mbyllim këtë temë me të njëjtat fjalë me të cilat e filluam, hadithin e Profetit a.s ku thotë:”O ju muhaxhirë! (banorë të Mekes) Me pesë gjëra do të sprovohen njerëzit dhe Zoti ju ruajt që të mos i arrini! Nuk ka popull ku përhapet imoraliteti dhe veprohet hapurazi, veçse Zoti do i ndëshkojë me epidemi, sëmundje dhe dhimbje të cilat nuk ekzistonin në brezat e mëparshëm...”

Nëse duam të shpëtojmë, le të kapemi fort pas fesë dhe vlerave tona. Le t’i forcojmë lidhjet me Zotin tonë, le të largohemi nga harami, t’i njohim pasuesit e rrugës së keqe dhe që e reklamojnë atë dhe të qëndrojmë larg tyre. Në të njëjtën kohë, le ta forcojmë veten dhe vullnetin tonë me besim, le të largohemi nga ekranet e stacioneve me filma dhe programe epshndjellëse. Le të largohemi nga çdo faqe elektronike me përmbajtje erotike. Le të largohemi nga shoqëria që nxit për vepra të ulëta.

Ulu i vetëm në dhomë o vëlla dhe në vend që të hapësh televizorin apo internetin për të parë gjëra të ulëta, ulu dhe jeto çaste besimi me Zotin tënd.

Paqa e Zotit qoftë me ju!

[fisniku-student]

Satanizimi teologjik dhe politik


Mr. Ajni SINANI


Tani shtrohet pyetja: Pse disa njerëz në Perëndim përpiqen, që Islamin ta shohin si kërcënim dhe armik të përbashkët? Arsyeja e parë, që na shkon ndërmend, thotë Ekmeleddin Ihsanoglu, është se "Rënia e komunizmit, ka shkaktuar zbrazëti të madhe në ekuilibrin, që ekzistonte më parë, i cili qe krijuar pas Luftës së Dytë Botërore, ndërmjet komunizmit dhe Bashkimit Sovjetik, në njërin kamp, dhe botës perëndimore, në kampin tjetër.



Befas zbrazëtira në njërin kamp, pas pesëdhjetë vjetësh, prishi ekuilibrin. Ndjenja e zbrazëtisë, që rezultoi, për pasojë, është shprehur në teorinë e (amerikanit me origjinë japoneze A.S.) Francis Fukajama, në të ashtuquajturin 'Fundi i historisë'. Kërkimi për një armik të mëvonshëm, që do të zinte vendin e të më hershmit, gjeti shprehje në veprën e (amerikanit me origjinë çifute A.S.) Samuel Huntington 'Përplasja e civilizimeve', një hipotezë dashakeqe, e pa argumentuar dhe e paqëndrueshme shkencërisht, e cila është larg asaj që t'i elaborojë gjërat objektivisht." 1



Margaret Thatcher, në takimin e Nato-s që është mbajtur më 7 Qershor të 1990, para rënies së sistemit komunist, thotë: "Gjatë veprimtarisë më të madhe të ekzistimit të Nato-s, detyra jonë ishte që të mbronim mënyrën tonë të jetesës, nga një armik agresiv me ideologji ekspansioniste… Tani, pamja e shteteve, që i kemi njohur mirë, duke shikuar kah lindja, po ndryshon në mënyrë radikale. Komunizmi është dërmuar… Çdo kush që pyet se: A ka Nato të ardhme? - i përgjigjemi me zë të lartë: Po! Nuk është e largët koha, kur disa prej nesh u desh të shkonin në Gjirin Persik, në mënyrë që të ruanim procesin e furnizimit me naftë. Përsëri, në shekullin e ardhshëm, do të jemi shumë të varur nga nafta e Lindjes së Mesme. Me përhapjen e armëve të sofistikuara dhe teknologjisë ushtarake në rajone, sikurse është Lindja e Mesme, kërcënimi i mundshëm ndaj territorit të Natos, mund të vijë, më shumë jashtë Evropës." 2



Pesë vjet më vonë, në vitin 1995, sekretari gjeneral i Nato-s, Willy Claes, deklaron se Islami militant sot është kërcënim strategjik i njëjtë, sikurse që ishte Bashkimi Sovjetik në kohën komuniste. Kurse, duke iu përgjigjur reaksioneve të disa vendeve anëtare, Willy Claes thotë se ndërhyrja e Nato-s nuk bëhet që të luftojë kundër Islamit, por kundër trendëve radikale, të cilat po paraqiten në vendet muslimane dhe të cilat po kërcënojnë sigurinë në ato zona. Këto dy deklarata, të dhëna nga dy përfaqësues të rëndësishëm dhe me pozita të larta të aleancës Perëndimore, tregojnë se disa në Perëndim, duke përcjellë rënien e komunizmit dhe të Bashkimit Sovjetik, kërkojnë një armik imagjinar, i cili do të ishte kërcënim potencial, për fuqinë e tij ushtarake, që të justifikojë rëndësinë e Nato-s dhe të garantojë kontinuitetin e saj. Sipas disave, ky kërcënim, u gjet tek Islami." 3



Ndërkaq, Robin Kuk, thotë se "Ka zëra që thonë se Perëndimi ka nevojë për një armik dhe se tani që lufta e ftohtë ka mbaruar, Islami do të zërë vendin e ish Bashkimit Sovjetik. Ata thonë se do të ketë 'përplasje ndërmjet qytetërimeve' dhe se kjo është e pashmangshme. Unë them se ata që flasin kështu e kanë gabim, shumë gabim. Jo vetëm që nuk kemi nevojë ta kemi Islamin armik, por është në interesin tonë që ta kemi veçse mik. Kultura dhe besimi ynë fetar mund të jenë të ndryshëm, por kjo nuk do të thotë që mirëkuptimi ndërmjet nesh është i pamundur. Pra, është e nevojshme që të punojmë së bashku, që ky parashikim i përplasjes të mos bëhet realitet." 4



Profesori i shkencave politike, në Free University në Berlin, dr. Hajo Funke, thotë: "S'ka kuptim, me të vërtetë, madje është kundër-produktive, që disa shkencëtarë politikë, sikurse është Samuel Huntington në SHBA dhe të tjerë në Gjermani, të thonë: 'Ne duhet të fillojmë një betejë të re ndërmjet Perëndimit dhe Islamit.' Wolfgang Schauble, ish-kryetar i unionit Kristiano-Demokrat, ka deklaruar, se: "Nuk mund të vazhdojmë t'i shohim pamjet, sikurse që janë ato, që i kemi parë viteve të fundit (në Bosnje, A.S.). Është obligim i ynë moral si Evropian, që të bëjmë çdo gjë, që është e domosdoshme, që ta ndalojmë këtë dhe të ndryshojmë kursin e ngjarjeve." 5



Princi Çarls thotë se "bota islame dhe ajo perëndimore, janë disi në udhëkryq në marrëdhëniet e tyre. Ne nuk duhet t'i lëmë të mbeten të ndara. Unë nuk pranoj se ato shkojnë drejt përplasjes në epokën e re të antagonizmit. Jam thellë i bindur se dy botët tona kanë për t'i ofruar shumë njëra tjetrës. Ne kemi shumë gjëra për të bërë së bashku." 6 Mendoj se nuk duhet të lejojmë që dy botët të jenë të ndara nga një hendek mosbesimi reciprok, i cili me kalimin e kohës do të rritej.



Keran Armstrong, autore angleze, në librin e saj "Ekspeditat kryqtare", konstaton se të tri religjionet, gjatë historisë, kanë njohur faza të ndryshme të bashkëjetesës së qetë dhe të grindjeve ushtarake, por ajo konstaton se megjithatë, në asnjërën prej këtyre tri religjioneve, nuk ekziston ndonjë koncept i veçantë luftarak. Ajo shkruan: "Prandaj, do të duhej ta kemi të qartë, se metodat e luftës së shenjtë, që janë zhvilluar në të tri religjionet, nuk kumtojnë kurrfarë gjakpirje ataviste, apo çfarëdo qoftë jotolerance imanente." 7



Nëse, muslimanët dhe të krishterët, Perëndimi dhe bota islame, duan të jetojnë bashkë pa paragjykime dhe qetë, atëherë duhet të arrihet deri te ndryshimi: Në vend të satanizimit teologjik dhe politik, konglomeratit historik dhe krijimit gazetaresk të panikut, duhet të arrihet vetëdijesimi rreth trashëgimisë së përbashkët të krishterëve dhe të muslimanëve: për të dy religjionet është besimi i përbashkët në një Zot dhe historia e jonë e përbashkët.8 Prandaj nuk duhet të habitemi, kur shohim frikësime të ndryshme dhe imagjinare, sepse njohja e vërtetë për Islamin, nga perëndimorët, është shumë e kufizuar.