Bota e Publicisteve Musliman - Shtypi !!

[fisniku-student]

Ne kete Teme mund te jeni ne rrjedha me shume shkrime te autoreve te ndryshem qe shkruajn per Islamin dhe qeshtjeve qe i perkasin Islamit.

Shkrimet ne vazhdim>>>

[fisniku-student]

Osmanlinjtë e rinj




Ajni SINANI / Prizren


Me ardhjen në pushtet të Partisë së Drejtësisë dhe të Zhvillimit (AKP) të Rexhep Tajip Erdoganit më 2002, zhvillimi i gjithmbarshëm ekonomik në Turqi mori hov. Ajo tash ka një zhvillim ndër më të shpejtët në botë. Në Turqi, nga dita në ditë po shtohet kampi i besimtarëve kundrejt shekullaristëve. Kjo bie në sy me rastin e zgjedhjeve. AKP në votimin e vitit 2007 doli edhe më e fuqishme përballë rivalëve të saj politikë.

Ajo është vlerësuar nga vendet perëndimore si një parti pro-islame e moderuar, që si prioritet ka reformat në ekonomi, zhvillimin e vendit, zhvillimin e turizmit, luftimin e korrupsionit, ruajtjen e traditës kulturore dhe fetare dhe kultivimin e vlerave të moralitetit, madje edhe në politikë. Pretendimet e saj nuk janë të formojë një qeveri 'rigjide' islame, por një qeveri ku do të bëhej një lidhje mes politikës dhe fesë në funksion të zbatimit të një modeli islam turk shekullarist, ku do të bashkëjetonin islami dhe shekullarizmi. Kjo për shkak të natyrës laike të Turqisë kemaliste dhe kundërshtimit të ushtrisë si pararojë e kushtetutës laiciste kemaliste. Madje, ushtria turke disa herë ka kërcënuar se do të ndërhyjë me puç ushtarak dhe se nuk do të lejojë kurrfarë ndryshimesh në dëm të kemalizmit.

Prandaj, AKP nga vendet jomuslimane është parë si një parti, përvoja e së cilës do të mund të aplikohej edhe në vende të tjera të botës arabe dhe islame. SHBA ka preferuar që modeli i qeverisjes së saj të merret si shembull edhe nga lëvizjet e tjera islame në botë.


Orientimi drejt modelit osmanli

Pas zgjedhjeve të fundit, në funksion të sendërtimit të platformës së saj politike, AKP ka filluar një transformim gradual të politikës së brendshme, ku mund të veçojmë qëndrimin e qeverisë në lidhje me mbulesën islame, si dhe një hapje në politikën e jashtme dhe përqendrimin e saj në Lindjen e Mesme, gjë që ka filluar të qartësohet me qëndrimin ndaj sulmit në Gazë.

Analistë dhe vëzhgues të shumtë vlerësojnë se tendencat e orientimit të Turqisë drejt ushtrimit të një islami praktik turk, që do të ishte një lloj i rikthimit të modelit osman, u shfaqën në mënyrë të qartë kur Tajib Erdogan përmendi termin "osmanlinj" gjatë sulmit të Izraelit mbi Gazën. Ai duke i kujtuar çifutëve se ishte Perandoria Osmane ajo që i mbrojti ata pas rënies së sundimit arab në Spanjë, tha se unë jam lider i shtetit që është pasardhës i saj. Me këtë deklaratë, Tajib Erdogan u bë udhëheqësi i parë turk që nga rënia e Hilafetit Islam (Perandoria Osmane) që krenohet me këtë perandori.

Duke iu referuar Pernadorisë Osmane, vlerësohet se Tajib Erdogan dëshiron të shkruajë një orientim të ri politik për vendin e vet duke e lidhur të sotmen e Turqisë me rrënjët e traditës osmane dhe të kthejë lavdinë e mëhershme të saj. Me qindra e mijëra njerëz që dolën dhe e pritën Erdoganin pas braktisjes së Davosit dhe kthimit të tij në Stamboll me parullat dhe brohoritjet e tyre, lajmëruan për këtë orientim të ri të ngjalljes së trashëgimisë së Perandorisë Osmane.

Prandaj, publicistë të shumtë në Turqi dhe në botën islame Tajib Erdoganin kanë filluar ta quajnë lideri i "osmanlinjëve të rinj", lider i "neo-otomanëve" dhe pasardhës i sulltan Abdul Hamidit.


Veprimi i Erdoganit është mirëpritur anekënd botës islame

Pas një heshtje të gjatë të Qeverisë Turke, ka kohë që njerëzit në Turqi nuk kanë përjetuar një gëzim të tillë, sikurse ndodhi me rastin e braktisjes së forumit të Davosit nga ana e Erdoganit. Masa e flakëruar nga gëzimi, pas mesnate, doli në numër shumë të madh për ta pritur atë, derisa po kthehej në Stamboll. Erdogani u prit nga populli si një hero i vërtetë, si një sulltan dhe një lider i ri i botës.

Me të arritur në Stamboll ai mbajti një konferencë për shtyp dhe përshëndeti njerëzit që e kishin pritur me orë të tëra duke iu drejtuar me këto fjalë: "Të nderuar vëllezër dhe motra, e njoh mirë atë ndjenjë fisnike që iu ka sjellë këtu në këtë kohë. Unë veprova në emër të gjithë juve, që të ruaja nderin njerëzor".

Pas namazit të xhumasë në Gazë, me qindra mijëra njerëz dolën në rrugë që të shprehin mirënjohjen e tyre ndaj veprimit burrëror të Tajib Erdoganit. Kohëve të fundit, palestinezët kanë filluar t'i emërojnë fëmijët e tyre më emrin Turqi dhe dy fëmijë i kanë emëruar me emrin Tajib Erdogan.

Reagimet e Erdoganit, për krimet e bëra në Gazë nga forcat izraelite, janë mirëpritur anekënd botës islame. Mediat në botën islame vlerësojnë se Tajib Erdogani është burrështetasi që ka turpëruar krimet e Izraelit dhe ka bërë të dështojnë përpjekjet e bëra nga industria e propagandës sioniste për t'i mbuluar krimet e sulmit mbi Gaza.

Për herë të parë që nga rënia e Perandorisë Osmane, Turqia po pritet me kaq entuziazëm nga bota arabe. Muslimanët kanë filluar ta quajnë Erdoganin kryeministër të botës islame. Për të thuren vjersha dhe këndohen këngë. Vlerësohet si udhëheqësi i vetëm që pati guximin dhe e tha të drejtën në prani të të gjithëve.

Analisti i njohur egjiptian Muhammed Hejkel, duke përshëndetur qasjen e Turqisë në çështjet e Lindjes së Mesme, u shpreh duke thënë "i dëshiroj një mijë herë mirëseardhje Turqisë dhe kthimit të saj nga bota arabe dhe islame". Një politikan irakian, para ca ditësh, në një emision televiziv tha se arabët duhet t'i kërkojnë falje Turqisë, ngaqë gjatë Luftës së Parë Botërore luftuan përkrah britanikëve kundër Perandorisë Osmane.

Kthimi i Turqisë nga bota arabe dhe islame, si rezultat i largpamësisë së Tajib Erdoganit, Abdullah Gylit dhe politologut të madh Ahmed Davutogllu ka ngjallur shpresat tek muslimanët se, më në fund, disa gjëra në të ardhmen do të ndryshojnë pozitivisht.

[fisniku-student]

Ndërtimi i Miteve



Mr. Bashkim ALIU / Tetovë

Një prej problemeve më të mëdha me të cilat është ballafaquar njeriu dhe shoqëritë njerëzore gjatë historisë, si dhe një nga fenomenet që më së shumti i kanë dëmtuar njerëzit dhe bashkësitë njerëzore, e që kanë shërbyer si paravan e justifikim i fortë për realizimin e planeve të caktuara destruktive, ka qenë dhe vazhdon të jetë ndërtimi i miteve.

Me këtë aludojmë në atë se sa herë është dashur që të mbulohen dështimet gjatë historisë, është krijuar një iks mit nga shtresa sunduese dhe pastaj kjo i është imponuar masës së gjerë dhe çdo herë është thirrur në këtë mit për ta ndërruar rrjedhën e sendeve dhe për ta bindur masën se nuk është ashtu si që mendojnë ata.
Kështu, apetitet kolonialiste ekstremiste të disa qarqeve të caktuara në botë, në fillim të këtij mileniumi, u kamufluan me luftën globale kundër terrorizmit, i cili i rrezikon njerëzit e lirë dhe demokracinë e cila është kultivuar me gjithë atë mund të pa përshkueshëm gjatë historisë, normalisht sipas tyre.
Me këtë parullë, u shkelën të drejtat e popujve, u rrënuan të arriturat e tjerëve, iu rrëmbye liria dhe e drejta për të vendosur vetë për fatin e vet, u nëpërkëmb dinjiteti i njeriut, u ushtrua gënjeshtra si politikë globale, u nënçmuan shoqëri të tëra duke u cilësuar si të padijshme dhe jo të gatshme të ecin në hap me kohën e të akomodohen me frymën që dikton shekulli i lirisë dhe demokracisë.

Akomodim me klimën e krijuar në këtë milenium dhe avancim e kultivim i vlerave të lirisë së njeriut dhe demokracisë, është të respektohet vullneti i popujve dhe mos të rrëmbehet liria e tyre, mos të thahet në buzë buzëqeshja e fëmijëve të tyre dhe mos të shndërrohen vendet në protektorate në shekullin e lirisë dhe demokracisë.

Por, miti i lirisë dhe demokracisë rrënohet kur bëhet fjalë për vendet dhe popujt e fortë me kulturë, histori, civilizim dhe vlera e ideale të larta të cilët aderojnë integrimin në sistemin e vlerave reale dhe kultivimin e sistemit që buron nga bindjet dhe vetëdija e tyre, e jo të imponuar nga jashtë dhe të prezantuar si i vetëm valit për të udhëhequr popuj.

Çdo kund trumbetohet për lirinë e mendimit dhe demokratizimin e shoqërive, por jo edhe në shoqëritë të cilat nuk do të luajnë sipas tupanëve të tjerëve, por do ta ndërtojnë strategjinë e tyre autoktone për konkurrim me tjerët në erën e globalizimit.

Miti i terrorizmit dhe Bin Ladenit:

Miti i terrorizmit dhe Bin Ladenit është një shembull i keq tipik se si u kamufluan apetitet kolonialiste me beckground ideologjik të qarqeve të caktuara.

Për ti ikur ballafaqimit me realitetin, gjegjësisht politikën jo reale në lindjen Islame dhe më saktë në konfliktin Sionist-Palestinez, bashkëpunimin me qeveritë të cilat e kanë mbyllur në pranga të çelikta vullnetin e popujve dhe fjalën e lirë, e kanë vënë nën thundër demokracinë dhe demokratizimin e shoqërive, shkeljen e të drejtave të njerëzve dhe politikën e arshinëve të dyfishta në shumë segmente, u krijua miti i terrorizmit global dhe Bin Ladenit si protagonist më i theksuar i tij, që të shërbejnë si sedativ për masën sa herë që parashtrojnë pyetje problematike për ata që nuk janë të gatshëm të ofrojnë përgjigje adekuate për gabimet dhe lëshimet e politikës së tyre, e cila u krijoi armiq më shumë se kurdoherë, dhe në të njëjtën kohë pseudo miq të cilët i lakmojnë fondet e tyre, por jo edhe ata si njerëz.
Problem i botës nuk është Bin Ladeni, sepse ai nuk mund të bën kurrgjë nga kodrat dhe shpellat e Afganistanit me një kallash në kohën e satelitëve dhe anijeve kozmike, edhe pse aq tepër është fryrë çështja e tij, por problem real i botës është politika e arshinëve të dyfishta, rrëmbimi i lirisë së tjetrit, mbështetja e diktatorëve të dëgjueshëm dhe lufta për shtypjen e lëvizjeve me strategji të qartë për tu ri kthyer bajraktar e jo argat në arenën botërore.

Analizat e mirëfillta të çojnë në përfundim se miti i Bin Ladenit u krijua që të lehen në hije ato forca progresive në botën Islame që ofrojnë një platformë të qartë veprimi, platformë që ofron çlirimin e shoqërive Islame nga despotizmi, monizmi politik, prangat e injorancës dhe dekadencës, dhe në të njëjtën kohë marrëdhënie reale me palët tjera në arenën ndërkombëtare.

Duke u thirrur në domosdoshmërinë e luftimit të terrorizmit dhe fuqive të errëta, si që preferojnë të shprehen qarqet e tilla, ata tentojnë t'i grushtojnë të gjitha lëvizjet Islame në botë, në rend të parë ato progresive mesatare të cilat nuk besojnë në dhunën si metodë për zgjedhjen e problemeve, por besojnë në rrugën paqësore, kutit e votimit, vullnetin real të popullit dhe lirinë e mendimit si metodë të shëndoshë për arritjen e qëllimeve dhe objektivave të veta.

Nisur nga kjo, mendoj se është e domosdoshme që mos të shndërrohet Bin Ladeni në simbol numër një të Islamit, ashtu që pastaj përmes tij dhe luftimit të terrorizmit, të luftohet i gjithë Islami dhe forcat progresive Islame.

Miti i Ez-Zerkavit:

Mendoj se nuk ka nevojë ta përsërisim si refren i mërzitshëm se çka ngjau me Irakun, kjo është e njohur për të gjithë, sepse që nga momenti i ripushtimit të Bagdadit e deri sot, Iraku është në ballinë të ngjarjeve botërore, falë kaosit që mbretëron atje dhe pa aftësisë apo jo gatishmërisë së palëve përkatëse që të vend rend dhe sistem në këtë vend të trazuar.

Me qëllim që të ikin nga ballafaqimi me realitetin irakian, problemet dhe hallet e popullatës, vullnetin dhe aspiratat e tyre reale dhe paaftësinë e forcave administruese aktuale, ata e ndërtuan mitin e Ez-Zerkavit, i cili pos se përmes deklaratave në web-faqe të ndryshme të internetit, nuk njihet nga tjerët, gjegjësisht nga banorët e Feluxhes.

Në emër të Ez-Zerkavit, u luftua me metodat më të ashpra dhe arsenalin më të madh ushtarak pa dëgjueshmëria e banorëve të Feluxhes ndaj forcave okupatore, nuk u përfill vullneti dhe kërkesat e tyre, por u dergj shumë gjak, e me këtë Feluxheja paraqet një nga kapitujt më të dhimbshëm të tragjedisë më të re Irakiane. Në emër të mitit të Ez-Zerkavit, u rrënua qyteti, u vranë mijëra civil, u bllokuan spitale, u maltretuan qytetarë etj.

Në Feluxhe nuk ishte Ez-Zerkavi, por atje u luftua me vullnetin e popullatës vendase, atje u ballafaquan dy objektiva: ajo vendase për çlirim dhe ajo e huaj për kolonizim.

Është më se e vërtetë dhe e ditur për botën se hija e Ez-Zerkavit nuk mund ta mbulojë vullnetin e popullatës irakiane për dëbimin e okupatorëve dhe mospranimin e tyre të figurave servile të sjellura në Irak nga zyrat e shërbimeve të huaja sekrete që pastaj të prezentohen si shpëtues të Irakut dhe dashamirë të popullatës Irakiane.

Forcat okupatore dhe servisat e tyre arabfolës, duhet t'i lënë anash këto mite të rrejshme, mos mendojnë të krijojnë tjerë, por duhet ta kuptojnë seriozisht mesazhin e popullatës irakiane, të largohen nga kanë ardhur dhe ti lënë të lirë ata të vendosin vetë për fatin e tyre. Ata, në Irak nuk ballafaqohen me asnjifar Ez-Zerkavi, por ballafaqohen me jo gatishmërinë e popullatës Irakiane me kulturë e civilizim mijëra vjeçar që të nënshtrohen para makinerisë okupatore dhe satelitëve të tyre. Ja, Ez-Zerkavi shkoi, ndërkaq tragjedia e Irakut nuk mbaroi.

Zgjedhjet e Irakut:

Miti tjetër i cili po ashtu u ndërtua me qëllim që t'i iket ballafaqimit me realitetin e hidhur në Irak, janë zgjedhjet e cunguara dhe konfuze të cilat i realizojnë kohë pas kohe në Irak.

Nga pa aftësia për të dhënë përgjigje në pyetjet e dështimit të veprimtarisë së tyre në Irak, forcat okupatore dhe administrata e emëruar e tyre, e ndërtuan mitin e zgjidhjeve duke i paraqitur zgjedhjet si pengesë kryesore për mos stabilizimin e Irakut dhe faktorë kryesor që do të sjellin stabilitet, qetësi dhe prosperitet në Irak.

Mirëpo, çdo analist, bile edhe i rastësishëm i realitetit irakian, e ka të qartë se zgjedhjet nuk janë shkak, por rezultat i një realiteti të krijuar, gjegjësisht zgjedhjet nuk mund të jenë shkak i stabilitetit, por rezultat i stabilitetit në Irak. Me fjalë tjera, zgjedhje reale do të ketë kur do të krijohen kushte për to, apo kur do të mbretërojë në Irak qetësia dhe stabiliteti.

Zgjedhjet të cilat janë zhvilluar deri tash, u prenë sipas masës së caktuar nga protektorati, ndërkaq nga ana tjetër, nxorën në skenë njerëzit të cilët nuk duan Irak unik, por Irak të ndarë në bazë të përkatësisë së sektit apo nacionalitetit. Nëse mund të konsiderohen ndonjë e arritur këto të ashtuquajtura zgjedhje në Irak, ato mund të konsiderohen e arritur vetëm në kuptim të thellimit të ndasive fraksionale në Irak.

Merita të veçanta në gjithë këtë ka kleriku shiit Ali Es-Sistani të cilit nuk i shpëtoi gjoja njëherë ta dënojë shkeljen e rëndë të prestigjit të njeriut në Irak nga ana e okupatorit, dhe ja tash në këto të ashtuquajtura zgjedhje demokratike, u vu në ballë të ndarjes së Irakianëve në bazë të sekteve duke e sajuar listë e përbashkët të kandidatëve shiit, ku nuk përfshiu vetëm ata të krahut religjioz, po për çudi bashkëpunoi edhe me laikët si Ahmet Çelebi, vetëm pse kanë prejardhje shiite.

Sido që të jetë, ditët janë shtatzëna me ngjarje të ndryshme, dhe me kalimin e kohës do të binden të gjithë se problem i Irakut nuk kanë qenë zgjedhjet dhe se administrata e dalë nga manovra e fundit e quajtur zgjedhje demokratike, nuk do të ketë mbështetjen e gjithë popullatës të Irakut, sepse dihet mirë se forcat reale patriotike nuk pranuan të futen në zgjedhje të kurdisura që më parë nga tjerët dhe të realizuara nën thundrën e okupatorit.

Miti i nënshtrimit:

Ummeti Islam në kohën e fundit, e me këtë kam për qëllim dy shekujt e fundit, ballafaqohet me një shpartallim të tmerrshëm të potencialeve të veta ekonomike, financiare, teknologjike dhe shkencore. Ai ec çuditërisht ngadalshëm në këtë kohë kaq dinamike e cila nuk mëshiron askënd. Derisa popujt tjerë janë duke bërë çmos që të ngjiten sa ma lartë në teknologji dhe ekonomi, potencialet e ummetit Islam aktual i ka kapluar një erozion i madh i cili nuk i len të marrin frymë ç'lirshëm dhe të inkuadrohen me sukses në trendet e përgjithshme botërore në planin teknologjik dhe ekonomik, edhe pse vlerat shpirtërore, vazhdojnë të paraqesin karakteristikë më të dalluar dhe të pa arritshme të këtij ummeti.

Mirëpo, ajo që më së tepërmi të shqetëson, nuk është vetë stagnimi i ummetit në kohën e progresit gjigant në botë, por është justifikimi i ummetit të tyre këtë status quo në shumë segmente dhe animi i tyre kah krijimi i mitit të nënshtrimit të ummetit nga lidershipi i tij i imponuar nga tjerët me fuqi dhe jo gatishmëria e këtij lidershipi apo diktatorëve të këtij ummeti që të hapin sado pak dritare të vogla të frymëmarrjes së lirë në shkencë dhe teknologji.

Nga njëra anë, është e vërtetë se ummeti vuan nga diktatorët, por është i ditur edhe fakti tjetër se ky ummet nuk është i vetmi i cili ka vuajtur nga diktatorët, por popujt e ndryshëm kanë ditur ti mposhtin diktatorët dhe forcat e tilla destruktive të cilat janë munduar ta ndalin rrotën e zhvillimit të tyre dhe janë imponuar fuqishëm dhe me sukses në arenën botërore duke krijuar histori në vete në fushën e shkencave të ndryshme dhe transformimeve shoqërore.

Ummeti Islam duhet të formojë besim në vete, pas bindjes së fortë dhe mbështetjes në Allahun xh.sh., duhet ta shkund pluhurin e pesimizmit dhe dekadencës nga trupi i tij vigan, duhet të kthehet në bazat dhe rrënjët e veta burimore të cilat e bënë në të kaluarën të jetë flamurtar i botës dhe t'i grushton fuqishëm forcat destruktive të cilat dalin pengesë në rrugën e ngritjes dhe përparimit të tij. Nuk është e vërtetë se pushteti diktatorial mund të bën çdo gjë dhe të jetë ai shkak për dekadencën e plotë të popullatës, por rrënjët duhet kërkuar në vetë popullin dhe erërat që fryjnë në bindjet e praktikën e tij, gjegjësisht atë se populli përkatës çka preferon, ballafaqimin me realitetin dhe ecjen përpara, apo vendnumërimin dhe pajtimin që të jetë argat e jo zotëri. Nëse na duket e gjatë rruga e formimit të kuadrove, shkencëtarëve, shpikjeve dhe zbulimeve në fusha të ndryshme, atëherë mos t'i fajësojmë tjerët. Nëse jemi të gatshëm të japim miliona dollar për një veprim absurd afatshkurt vetëm për të na dalë emri në skenë, e nuk jemi të përgatitur për një rrugë më të gjatë por më të sigurt të ngritjes së bazës së fortë ekonomike, financiare, shkencore e politike, atëherë këtë mos t'ua mveshim tjerëve, por vetë naivitetit tonë.
Ummeti Islam dhe bijtë e tij, duhet të marrin shembull për të mirë në popujt tjerë dhe të bëjnë atë që e bënë tjerët për të dalë nga gjendja e rëndë ekzistuese, nëse veç kanë vendosur mos e lexojnë shpalljen e cila më së miri ua përshkruan këtë rrugë.

Punëtorët muslimanë apo arabë në rastin konkret, nuk ka nevojë t'ua shtrijnë dorën pasagjere në aeroportet e Kajros, San'as, Kazablankës, Damaskut etj, e tu kërkojnë para, por ata duhet të ngrihen dhe ta trandin lidershipin e tyre i cili i ka sjellur në këtë gjendje të rëndë. Në Evropë ministri apo kryeministri jep dorëheqje për gabimin më të thjeshtë, ndërkaq në botën arabe, fjala dorëheqje është haram të thuhet nga funksionarët.

Po ashtu, ummeti Islam nuk bën vetëm ti fajëson faktorët e jashtëm ndërkaq vetë të qëndrojë duarkryq dhe vetëm rreth sahanave të ushqimit, por ai duhet të shohë se çka bënë tjerët të cilët u nënshtruan nga tjerët, si Japonezët dhe Gjermanët. Këta popuj, nuk u mjaftuan me atë se ja u nënshtruan nga më të fortit, por ata e ndjekën rrugën tjetër të rezistencës, formuan bazë të fortë shkencore, teknologjike dhe ekonomike e me këtë dolën si konkurrent më serioz të atyre të cilët njëherë i mposhtën ushtarakisht. Nëse dikush që doli fitimtar arriti të formojë perandori ushtarake, popujt që dolën të humbur ushtarakisht formuan shumë perandori tjera. Kështu, Japonezët e formuan perandorinë e Sonit, Toyotës, Mitsubishit, etj; Gjermanët e formuan perandorinë e Mercedesit, Wolsfagenit etj.

Nëse ummeti Islam donë të dalë nga kjo gjendje, duhet të bën çmos që ta hedh prej veti mentalitetin e nënshtrimit dhe të mendojë me logjikë të shëndoshë të këtij shekulli dhe të lirisë e përparimit, brenda kufijve islam. Ne duhet t'i rrekemi shkencës, të ndërtojmë kuadro të profileve të ndryshme, e jo të mvaremi prej tjerëve dhe vazhdimisht të derdhim lot se tjerët na udhëheqin pa mos bërë kurrgjë që të udhëheqim vetë me popullin tonë.

Nëse nuk bëjmë diçka për ta ndryshuar realitetin tonë të hidhur, të jemi të bindur se tjerët këtë kurrë nuk do të na bëjnë si duhet.

[fisniku-student]

Islami dhe Religjioni


Dr. Mustafë Bajrami / Dubai

Një vështrim analitik rreth konceptit të Islamit mbi religjionin

Në këtë punim, nuk kemi për qëllim të përmendim apo elaborojmë definicionet e religjionit dhe islamit. Nuk do të elaborojmë as dallimet mes fjalëve religjion dhe islam. Elaborimet e tilla më tepër kanë karakterin përshkrues të problematikave se sa që mund të konsiderohen shkrime analitike, shkencore. Ajo që neve na intereson në këtë punim, nuk është diskriptimi i definicioneve mbi lëndën për të cilën po flasim, por është pikërisht qështja se çfarë është kuptimi i religjionit në sytë e Islamit? Mendojmë se përgjegjen e kësaj pyetje më së miri mund ta gjejmë në vet kuptimin e Islamit.

Askush nuk dyshon në ate se fjala Islam don të thotë paqë, a posaqërisht nënshtrim. Nuk dyshohet as në ate se kuptimi më i mirë i jetës është që ajo të jetohet ashtu siç duhet të jetë. Ky islam, kjo paqë e ka një ezan, i cili kur thirret për shembull, porosia e tij është thjesht thirrje për namaz, dmth për nënshtrim paqë dhe shpëtim. Islami nga njeriu kërkon që jetën e tij ta jetoj në atë mënyrë që gradualisht ate ta bëjë më të pastërt, më të udhëzuar, me të harmonizuar, më të pasur, më të fortë dhe më të ngritur moralisht. Sipas konceptit islam, Allahu është Ai që ka krijuar jetën ndërsa qëllimi i asaj jete nuk është vetëm shfrenime dhe vrapime kah epshet shtazarake, përkundrazi qëllimi i saj është që ajo të sendërtohet për një të nesërme më të mirë, më të suksesshme dhe me më shumë përspektivë. Jeta është plot e përplot me probleme dhe konflikte të ndryshme. Në çdo pore të saj hasim në fushëbeteja të ashpërta. Lufta e të mirës kundër të keqes, si dhe lufta e të keqes kundër të mirës si një fakt ecencial dhe i pashmangshëm i ekzistencës njerëzore zhvillohet në një masë më të madhe se sa që ajo zhvillohet tek qeniet më të ulëta se njeriu. Jeta, në kuptimin e saj fenomenal niashtu siq prezanton harmonitë e jetës, ajo poashtu prezanton edhe disharmonitë e saj. Nga ky kontekst qëllimi i ekzistencës njerëzore si dhe objektiva e luftës morale është që t'i kapërcej këto disharmoni, t'i përmirësoj ato e në fund, nëse është e mundur edhe t'i menjanojë fare. Kërkesa për paqë, është kërkesë legjitime e qenies njerëzore, andaj edhe është shumë e natyrshme të kërkohet Islami, paqa, të dëshirohet ai nga çdo qenie e gjallë në eksistencë. Paqa, mirëqenia dhe gëzimi janë tre emra të ndryshëm të një objekti të vetëm dhe ai është Islami.

Kuptimi i dytë i fjalës Islam është dorëzim, kuptim i cili ngusht është i lidhur me të parin. Kjo fjalë, nënkupton qëndrimin dhe pozicionin e vet paqës. Pyesim: Nëse vërtetë duhet nënshtrimi, atëherë ky nënshtrim kujt duhet ti bëhet? Islami thote se nënshtrimi duhet t'i bëhet Allahut, e që pastaj Allahu të na tregoj se kujt tjetër mund t'i nënshtrohemi. Nëse koncepti jonë mbi Allahun është i ngusht dhe jo i sakt, atëherë edhe qëndrimi jonë ndaj nënshtrimit do të jetë i tillë që jetën do ta bëjë të ngusht dhe të prishur. Çdo besimtarë, çdo adhurues pranon për të vërtetë, merrë për bazë natyrshmërinë e objektit të cilit i drejtohet me besim dhe adhurim. Ne lutemi ti nënshtrohemi Allahut i cili posedon dashuri, madhështi dhe urtësi. Nënshtrimi ndaj një Allahut të tillë, në realitet është marrje e një force të madhe nga Ai dhe nga ai nënshtim. Sipas Islamit, Zoti nuk është dogmë, Ai është ideal dhe forcë rregullative e jetës në përgjithësi. Allahu është garancioni i vlerave tona të larta. Kur Kur'ani thotë se Zoti ka krijuar njeriun andaj ai duhet ti besoj dhe adhuroje Ate, fjala adhurim në kuptimin e saj të ngusht nuk guxon të kuptohet si shpreblim verbal apo si një burim beneficionesh të caktuara. Përkundrazi, adhurimi duhet të ketë kuptimin e një jetese të akordueshme me dëshirën dhe caktimin e Allahut. Çdo sjellje e drejtë dhe e mirë është një akt i adhurimit. Kur ne jemi të drejtë ndaj vetvetes sonë, ndaj familjeve tona, ndaj fqinjëve tanë, në realitet jeta jonë është formë tipike e një adhurimi që kërkohet nga ne. Si e tillë ajo është një realizim i idealeve të natyrës sonë, ngase ne i jemi nënshtruar vullnetit të Zotit i cili në forma të ndryshme manifestohet në natyrën tonë njerëzore në jetën tone të përditshme. Nëse Zotin e pranojmë të drejtë, atëherë shkuarja kah të drejtat, kërkimi i tyre, në realitet edhe ky është një akt i nënshtrimit tonë që ia bëjmë Zotit. Pra, kjo është forma më e plotësuar e adhurimit.

Arritja e paqës apo e mirëqenies bënë të nevojshme parasëgjithash krijimin e një harmonie brenda vetes sonë. Njeriu është i pajisur me një numër të caktuar instiktesh dhe emocionesh të cilat janë lënda e parë e jetës dhe të cilat deri në një masë mund të konsiderohen si mjete orientuese të jetës së njeriut. Ato nuk janë të liga në brendësinë e njeriut, ngase Zoti i mirë, për shkak të mirësisë së Tij, nuk krijon të liga. Kur'ani shumë qartë potencon faktin se asgjë në këtë botë nuk është e krijuar shkel e shko. Shih për këtë arsye, instiktet e njeriut nuk bënë të identifikohen si të këqia. Njeriu nuk mund të jetë krijuar si trashëgimtar i mëkatit të paraardhësit të tij Ademit a.s. Njeriu është i lindur me predispozitën e jetës dhe vullnetit të lirë, ndërsa Zoti atij do të i prezentoj alternativat e mundëshme të veprimit të tij të mëvonshëm. Vullneti i tij i lirë shëndrrohet në mëkat dhe keqësi kur ndonjëri nga instiktet e tij bëhen egoiste dhe agresive. Agresivitetet, në realitet janë shkelje apo tejkalime të kufijve të arsyes së shëndoshë dhe të cilat pranohen si sjellje distinktive të njeriut të akorduara në te. Agresiviteti pra është punë, rezultat subordinar i instiktit njerëzor. Arsyeja në njeriun është zëri i Zotit, ndërsa nënshtrimi arsyes së shëndoshë, në realitet është nënshtrim vet Zotit. Rruga e vetme e arritjes së paqës internale, të brenshme, është pasimi i rrugës së nënshtrimit. Kjo arrihet vetëm atëherë kur instiktet i nënshtrohen arsyes e cila e do paqën. Vetëm jeta e udhëhequr nga arsyeja e shëndoshe dhe nga virtytet e kërkuara mund të na siguroj një jetë të qetë, të gëzuar dhe e cila në realitet është një kërkesë e brendshme e natyrës sonë njerëzore.

Njeriu i cili arrinë paqë me vetveten e tij, ai shumë lehtë arrinë paqë edhe me fqinjët, me rrethin e tij. Njeriu, jeta e të cilit udhëhiqet nga arësyeja dhe virtytet, është ai i cili jeton në paqë, i qetë dhe i nënshtruar ligjeve të natyrës. Me nënshtrimin e dëshirave të veta autoritetit të arsyes, ai nuk i nënshtrohet dikujt jasht, siq keqinterpretuesit dëshirojnë të thonë, por në realitet ai i nënshtrohet energjisë se vet të brendshme e cila është më e lart se vet trupi i tij material, apo siq thotë Kur'ani; "Zoti krijoi Ademin pastaj në te fryu nga shpirti i Tij". Si rrjedhojë, sipas Islamit nënshtrimi Zotit nuk është nënshtrim ndaj asnjë autoriteti eksternal, të jashtëm, porse nënshtrim ndaj natyrës sonë në përputhshmëri me të cilën na krijoi neve. Në Kur'an virtytet thirren "kufijt e përkufizuar nga Zoti" (hududullah) e që në realitet janë ligjet e të qenurit tonë njeri. "Kush bënë mirë, bënë për vetveten e tij, dhe kush bënë keq bënë kundër vetvetes së tij". Me shkeljen e ligjit dhe të drejtës, as ligji e as legjistatori nuk dëmtohen. Ai i cili bartë përgjegjësinë e thyerjes së ligjit është pikërisht ligjprishësi. Teologjia krishtere erdhi me doktrinën mbi origjinën e mëkatit, dënimin emocional dhe vuajtjen e Zotit dhe në fund këte ia mveshen doktrinës tjetër së ashtuquajtur "shërimi nëpërmes Krishtit". Kur'ani kategorikisht refuzon këto dogma dhe doktrina të cilat i quan tipike irracionale e të cilat nga njëra anë janë të ndërtuara mbi baza jo religjioze ndërsa nga ana tjetër konsiderohen nënçmim për Zotin, njeriun, krishterizmin dhe vet Krishtin.

Njeriu është i krijuar ashtu që të dëshiroj dhe të përpjeket të gjejë paqën dhe qetësinë. Ai gjithashtu është i krijuar në atë mënyrë që nga brendësia e tij të burojë dëshira dhe vullneti për të qenë i lirë. Liria e njeriut ideal përkohet në rrespektimin e ligjit, ndërsa njeriu i cili anon ka thyerja e ligjit, lirinë e vet e gjenë në thyerjen e ligjeve të natyrës, të shoqërisë dhe thyerjen e ligjeve të tija personale.

Religjioni pra, sipas Islamit nuk është asgjë më shumë se kjo që njeriu duhet të besoj në Zotin si kreator i rregullave morale dhe të arsyes, në univers, në jetën e njeriut dhe ate në mënyrë aktive dhe efektive. Sipas Islamit religjioni qenka origjina dhe shpallësi, përhapësi i atyre ligjeve të cilat janë bazë e dinjitetit dhe vlerave të larta e të cilat ky njeri me këmbëngulje duhet ti kultivojë dhe ti ruaj ato. Është detyrë e njeriut pra që këtë Zot të zbulojë në brendësinë e vet dhe në brendësinë e Universit. Islami beson bindshëm se një Zot i tillë vërtetë ekziston, andaj zbulimi i Tij nëpërmes ndonjë observacioni, vrojtimi apo edhe nëpërmes arsyes është i pranuar edhe në mënyrë teorike edhe praktike. Me kuptimin dhe pranimin e ligjeve të tilla, nga natyra ne përfitojmë shumë të mira. Nëse ne kuptojmë edhe më mirë natyrën e moralit tonë, natyrën shoqërore tonën, nëpërmes këtij kuptimi aty për aty ne do të njohim edhe më mire ligjet të cilat na ndihmojnë në kuptimshmërinë e nënshtrimit, të atij nënshtrimi që neve na mundëson mirëqenien e kërkuar. Vetëm nga ky aspekt Islami nënkupton nënshtrimin.

Dikush mund të thotë se shkenctari zbulon ligjet e natyrës pa iu referuar Zotit fare! Dikush tjetër mund të pohoj se rregullat e moralit, rregullat shoqërore apo vet moralileti në përgjithësi janë të mundshme pa ndonjë referencë direkte në besimin në Zotin. Pyetjes se, "A nuk ka edhe nga shkenctarët apo edhe nga moralistët që janë ateist"? Islami i përgjigjet kështu: Edhe ata kërkojnë Zotin, praktikojnë ligjet e Tija por pa njohur Zotin. Është e vërtetë dhe argument i gjallë, se shkenctarët, moralistët apo kushdo tjetër ekzistojnë edhe nesë ekzistimin e tyre dikush tjetër mund të mos e njeh, mund të mos e pranon. Nëse njeriu bindshëm beson në efekshmërinë e virtytit, në dobinë e harmonisë, paqës dhe zhvillimit, ai po aq ka njohur të vërtetën dhe i beson asaj. Ai, i është nënshtruar Zotit pa ditur se një gjë e tillë në realitet po ndodh. Nëse shkencëtari vazhdon të lëvizë mbi bazën e postulatit se gjithësia është e rregulluar dhe e udhëhequr nga ligji i drejtë dhe nga arsyeja e shëndoshë, pra nuk udhëhiqet nga kaosi, rrëmuja apo rastësia, në realitet ai thjeshtë ka pranuar Njësinë e Zotit në Krijimin e eksistencës. Sipas Islamit, zbulimet e shkencëtarit, në realitet janë vet nënshtrimi i shkencëtarit që ia bënë Zotit, pikërisht për shkak të fjalës së Zotit e cila me dhjetëra herë përseritet në Kuran se dijetari i mençur dhe i mirë është ai i cili vret mendjen mbi ate se si është krijuar ekzistenca. Në mes studimit të natyrës dhe besimit në Zot është vetëm një vijë e hollë, pak e dallueshme, ndërsa Islami për këtë thotë se studimi i asnjë shkenctari nuk është kompletuar përderisa ai nuk ka gjetur Zotin nëpërmjet hulumtimeve të tij. Moraliteti dhe të gjitha vlerat njerëzore mbështeten bindshëm në teizmin islam. Të gjitha të vërtetat në mënyrë të ligjshmë qojnë kah Zoti. Besimi në Zotin jetën e bënë reale dhe të vendosur, asaj i falë një mbështjetje të sigurtë. Nëse njeriu beson në të vërtetën dhe bukurinë e virtytit dhe të dashurisë, mirëpo nuk beson në realitetin objektiv dhe internal, të brendshëm të tyre, besimi i tij, sipas asaj që u tha gjerë më tani, nuk mund të ketë bazë të fortë. Njeriu, përgjatë hulumtimit të së vërtetës, në realitet është duke hulumtuar Zotin, ndërsa përgjatë përpjekjes për të gjetur harmoninë mes botës së brendhsme dhe asaj të jashtme ai në realitet është duke kërkuar ta gjejë paqën, paqë e cila është ideali, alfa-omega e religjionit të vërtetë. Religjioni i vërtetë është besimi i vetëm që mbështetet në Zotin e plotëfuqishëm dhe të gjithëdijshëm, Zot i cili nga njeriu kërkon që të ruaj pikëspari vlerat e larta njerëzore, ti kultivojë ato ndërsa një ditë t'ua prezentojë edhe të tjerëve. Fundi më mirë është arritja e një harmonie mes sendeve, i një jetese melodike me universin dhe qenien e që ky është manifestimi i kërkuar i vet universit. Të kuptuarit e ligjit të Zotit dhe të nënshtruarit atij e që pastaj të rregullohet jeta ashtu siç duhet, të harmonizohen sendet së pari mes vete pastaj me natyrën që i rrethon e në fund edhe të gjindet harmonia mes saj dhe tërë universit është qëllimi kryesor që Islami e kërkon prej njeriut. Religjioni i cili nuk podeson këto afinitete, nuk është religjion i vërtetë, ai është religjion i trilluar dhe i rrejshëm. Kur'ani në mënyrë shumë të qartë e shpreh këtë që po themi. Në disa ajete kjo thuhet shumë theksueshëm se ai i cili beson dhe i cili personalitetin e tij i'a nënshtron rrugës e cila qon ka Allahu, ai njeri ka gjetë rrugën e vërtetë.

"Njerëzit e tillë as nuk frikohen e as nuk tendosen shumë lehtë".

Jeta religjioze është jetë e nënshtruar ideales. Në jetën religjioze, realja më e ulët i nënshtrohet reales më të lartë, dëshirat personale i nënshtrohen shkakut impersonal, vlera e pakët i nënshtrohet vlerës së lartë, temporalja i nënshtrohet eternales, ndërsa partikularja univesales. Në jetën religjioze, çdo gjë shkon nga poshtë lart, çdo gjë dëshiron të lartësohet, të mos përjetojë rrajme, pra, të mos bie fundërrrinë e historisë. Besimi në Zotin në realitet është kuptimi i eternales, dhe si i tillë ajo për referencë ka dijen e vërtetë qoftë në formë direkte qoftë në formë indirekte. Kryesorja është që ajo udhëhiqet nga vet ajo, tërë jetën e saj. Dija është energjia potenciale e njeriut. Fjala Islam, nga këndi i një dimensioni tjetër, në realitet don të thotë kjo; dija dhe përqëndrimi i drejtë i saj nëpër histori. Të gjitha të tjerat rrjedhin nga këtu. Besimi në Zotin nuk guxon të konsiderohet thjeshtë një supozim spekulativ apo një formë hipoteze e jetesës, e as që mund të quhet dogmë. Fjala është për çështjen e jetës dhe vdekjes; të besohet që të jetohet apo të mos besohet që të mos jetohet. Zemërimi kur'anor kundër politeizmit apo adhurimit të kujdo kujt tjetër përveq adhurimit të Allahut, nuk është sulm i një besimi dogmatik kundër ndonjë besimi dogmatik tjetër apo preferencë e një teorie metafizike kundër tjetrës. Kërkimi i të vërtetës, të bukurës apo mirësisë në fund të fundit është kërkim i vet realiteteve superpersonale dhe të cilat në fakt janë një.

Kur flitet për fundamentet e besimit, Kur'ani menjëherë flet për të bërit mirë, për veprën e mirë, për aktivitetin e bereqetshëm. Kjo do të thotë se besimi si i vetëm, vetëm me fjalë apo vetëm si një kuptim i trubullt intelektual nuk është i mjaftueshëm. Të përdorët metoda e vjetër greke në dallimin mes intelektualit dhe idealit, në religjion është diçka jo vetëm e tepërt por edhe e pa kuptimtë, anipse Islami dijes dhe diturisë i jep rëndësi të madhe. Në Kur'an, ne gjejmë dallime mes muslimanit dhe besimtarit. Muslimani është personi i cili është bërë anëtar i shoqërisë muslimane me deklarimet e tija për pranimin e parimeve islame dhe zbatimeve të ligjit dhe konventave të tija. Besimi apo imani është diçka më shumë se kaq; ai është ndërlidhja e zemrës dhe kallapizimi i saj me rregullat e besimit. Imani thotë se vrojtimi i jashtëm pa besimin e brendëshëm është vlerë e vogël. Besimi në Zotin është bërthama e religjionit, ndërsa Islami e përforcon ate me kurora lulesh të cilat duhet të ndikohen nga ai. Nëse këto lule nuk burojnë nga baza e këtij besimi, atëherë ka mangësi në vet atë religjion.

[fisniku-student]

Nëse kam gabuar, kërkoj falje, nëse gabuan ata Allahu ua dhëntë hakun!


Shkrimi i Prof. Dr. Shefqet Krasniqit i publikuar në gazetën "Epoka e Re".

Prof. Dr. Shefqet Krasniqi

Gazeta Epoka e Re - e premte 27 shkurt 2009



Përpiqen që kimen ta bëjnë buall, apo ndoshta ky skenar i përngjan një njeriu, i cili, nga moskujdesi i tij i duhur, e hedh një bishtuk të cigares diku në rrugë, e pas tij shkon një dashakeq, i cili atyre gacave të mbetura ua hedh një kovë benzinë, me çka shkaktohet një zjarr i madh e pastaj edhe një dëm. A thua, cili e ka fajin më të madh, ai i cili e hodhi cigaren në rrugë, apo ai i cili ia hodhi benzinën?!


Kjo botë dhe jeta në të është shumë interesante.

Kur`ani na tregon se që nga fillimi i jetës mbi këtë sipërfaqe e deri më sot është ndeshur e drejta dhe e shtrembëta, e vërteta dhe e pavërteta. Kjo më së miri tregohet nga jeta e Pejgamberëve të Allahut, të cilët kanë qenë njerëzit më të mirë dhe që më së shumti ia kanë dashur të mirën njerëzimit. Zaten – qëllimi kryesor i tyre ka qenë përmirësimi i gjendjes dhe rregullimi shoqëror, p.sh.: Shuajbi a.s i thoshte popullit të tij: "O populli im… unë nuk dua tjetër vetëm të përmirësoj (gjendjen shpirtërore dhe atë njerëzore) aq sa mundem, por këtë mund ta arrijë vetëm me ndihmën e Allahut, vetëm Atij iu kam mbështetur dhe vetëm tek Ai jam i drejtuar!" (Hud: 88) dhe kështu radhazi edhe Pejgamberët e tjerë, deri te Musa, deri tek Isa dhe deri te Pejgamberi ynë dhe i fundit, Muhamedi a.s.

Mirëpo me gjithë qëllimin e mirë të tyre, karakterin e lartë, urtësinë dhe mençurinë e atyre burrave të mëdhenj, atyre gjithherë u paraqiteshin armiq, të cilët u dilnin para dhe me tërë potencialin e tyre përpiqeshin t`i pengonin në realizimin e atij amaneti të marrë nga ana e Allahut xh.sh, e që ishte rregullimi dhe përmirësimi i gjendjes së njerëzimit nga ana shpirtërore dhe ajo trupore. Në të gjithë librat qiellorë e kemi të qartë armiqësinë e faraonit ndaj Musaut a.s dhe misionit të tij, apo më herët Ibrahimit a.s. dhe mbretit të asaj kohe, Nemrutit. Dhe kështu, radhazi deri te Pejgamberi a.s, i cili pati armiq të shumtë, mirëpo çdoherë triumfonte e vërteta, dilte haku në shesh, herët a vonë, ngaqë ata armiq të misionarëve të Allahut xh.sh kishin harruar se me këtë i kanë shpallur luftë Allahut të Madhëruar, se ata i kanë dale para ligjit të Allahut. Për atë Allahu xh.sh. gjithherë i ka mundur, bile shumëkënd nga ta edhe i ka shkatërruar, siç përmendin qartë Bibla dhe Kur`ani.

Një ligj i tillë vazhdoi të mbretërojë edhe tek pasardhësit e Pejgamberëve, tek ata të cilët marrin mbi sipër vazhdimin e rrugës së tyre, e që është nxjerrja e njerëzve nga errësira në dritë, gjegjësisht rregullimi shoqëror. Kështu që, edhe atyre ju shfaqen armiq dhe kundërshtarë, të cilët me çdo mund përpiqeshin ta pengonin atë mision, qoftë me propaganda të ndryshme, qoftë me përhapje të urrejtjes, qoftë edhe me përpjekje të likuidimit të tyre. Thjesht, arsyeja është se shumëkënd e pengon stabilizimi dhe rregullimi i gjendjes shoqërore nga të gjitha këndet. Kështu që, përpiqeshin ta destabilizonin gjendjen për përfitime të caktuara. Kjo është vërtetuar dhe po vërtetohet dita-ditës nga faktorë të ndryshëm, gjithandej nëpër botë, por, mjerisht, edhe te ne, ku më së shumti kemi nevojë për rregullim shoqëror, e më së paku për përçarje vëllazërore apo kombëtare. Është e vërtetë se armiqtë e këtyre misionarëve të sotshëm nuk janë sikur të Pejgamberëve, porse edhe ne nuk jemi sikur Pejgamberët, ne jemi njerëz që gabojmë, sepse siç thotë populli, "kush hanë bukë bën edhe troha", e armiqtë e paqes, të mirësjelljes, e në këtë rast me keqardhje "armiqtë e fesë dhe kombit*", duke xhelozuar këtë përparim të këtij populli në sfera të ndryshme e, fatmirësisht, edhe ne atë fetare, dhe duke qenë të paaftë ta pengojnë këtë përparim, përpiqen që qimen ta bëjnë buall, apo ndoshta ky skenar i përngjan një njeriu, i cili, nga moskujdesi i tij i duhur, e hedh një bishtuk të cigares diku në rrugë, e pas tij shkon një dashakeq, i cili atyre gacave të mbetura ua hedh një kovë benzinë, me çka shkaktohet një zjarr i madh e pastaj edhe një dëm. A thua, cili e ka fajin më të madh, ai i cili e hodhi cigaren në rrugë, apo ai i cili ia hodhi benzinën?!

Njeriu, çfarëdo profesioni të ketë, patjetër se do të ketë hapësirë për ta korrigjuar punën e tij, do të bëjë lëshime dhe ndoshta edhe gabime. Mua, falë Allahut, më njohin njerëzit fort mirë nga Bashkësia Islame e deri te xhemati i thjeshtë, studentë dhe intelektualë të ndryshëm. Më njeh mirë edhe Rrustem Berisha, ish komandant i Brigadës 138, më vonë "Agim Ramadani". Më njihte shumë mirë i ndjeri Sali Çeku, me të cilin patëm kaluar çaste të mrekullueshme në Kosharen e ëmbël. Po ashtu edhe i ndjeri Agim Ramadani dhe shumë të tjerë.

Atëkohë, kur për ta luftuar shkaun, vendosa ta lë doktoraturën dhe jetën e ëmbël në Medinën e Shenjtë, duke i lënë atje gruan me tre fëmijë, e vetë ia mësyva Maleve të Koshares, që me emrin e Allahut të jemi nga burrat që jo vetëm teorikisht, por edhe praktikisht ta çojmë amanetin në vend. E të dalin sot njerëz të cilëve ua kemi sjellë lirinë me gjak e ata duke ndenjur në të terur, të na akuzojnë për tradhti kombëtare, kjo është për çudi! Por në këtë botë çdo gjë ndodh. Jo rrallëherë tradhtari bëhet patriot dhe patrioti tradhtar. Për 50 vjet radhazi kemi mësuar nëpër shkolla se Shaban Polluzha e Tahir Meha dhe shumë të tjerë kanë qenë tradhtarë, ndërsa sot del kryetari dhe e shpall Shaban Polluzhën – Hero të Kombit. Ndërsa në anën tjetër, 50 vjet radhazi e kemi kënduar me çifteli Boron dhe Ramizin dhe shumë të tjerë si heronj, por e vërteta doli në shesh, qoftë edhe pas një kohe. Nuk ka dert. Historia do ta vërtetojë, por edhe vetë populli do ta dëshmojë, se kush është burrë i mire e kush i keq. Fundja-fundjes, Zoti e di, e kjo është e rëndësishmja.

Nëse ka merituar dikush të preket, ngase kinse deklarata ime për Gonxhe Bojaxhiun, e cila nuk po më kujtohet se kur dhe ku e kam thënë apo është skenar i përgatitur nga dikush pa dijen time, ka të drejtë Ipeshkëvia e Kosovës, ngaqë qenka prekur personaliteti i saj, së cilës i kërkoj falje publike, duke i siguruar se nuk kam pasur qëllim fyes e as nënçmues, sepse njerëzit janë të lire në besim, ndërsa për rebelët e fesatxhinjtë e "Ekspresit" të cilët po bëhen më katolikë se Papa, as që mërzitëm e as që shqetësohem ndopak. Jam thellë i bindur se do të vijë koha kur vetë ata, apo disa nga ta, do të ndjejnë keqardhje për këtë huti të shkaktuar, për të cilën më së paku ka nevojë Kosova tani. Neve ka rrezik të na shkojë gjysma e Kosovës e nuk merremi me të, por nxjerrim dhjam nga pleshti!


Allahu ua dhëntë hakun të gjithëve!

[Vista]

Kurrë, përderisa nuk jepni!


Ka vdekur dora e hapur, dora e shtrirë. Ka vdekur edhe zemra e hapur, e zemra e gjerë.

E hënë, 09 Mars 2009 13:20




Shkruan: Avni TAFILI

"Kurrë nuk do ta arrini sinqeritetin e plotë me besim (as kënaqësinë e lumtur në xhennet) derisa të mos e jepni më të dhembshmen (më të dashurën) e pasurisë suaj." – Kur'an, 3:92



Ju betohem në Zotin e qiejve e të tokës, në Krijuesin e çdo gjëje, në Jetëdhënësin dhe Jetëmarrësin, në Atë që në duart e Tij është gjithçka, nuk do të arrini sinqeritetin e plotë dhe mirësinë e vërtetë përderisa të mos jepni atë që është më e dashur për ju!

Ka vdekur dora e hapur, dora e shtrirë. Ka vdekur edhe zemra e hapur, e zemra e gjerë. Kur zemrat thahen nga uji i mëshirës dhe bujarisë, dijeni se, po vdes edhe ndërgjegjja. E çka të bëri të dish se ç'është mirësi e vërtetë! Po ç'të bëri të kuptosh se ç'është besim i vërtetë! Kurrsesi, njerëzit të pakujdesshëm janë, e kur thirren të besojnë, u mjafton gjuha t'ua thotë. Jo, kurrsesi! Kuptoje pra, se nuk është mirësi e vërtetë thjesht fytyrën kah Qabja ta drejtosh, e nuk është mirësi e vërtetë thjesht me ballë e me fytyrë në tokë Zotit t'i përulesh! Por mirësi e vërtetë pra kush Allahun njëmend beson! E jo vetëm me kaq! Sepse s'ke për të besuar bindshëm, përderisa nuk je i ndërgjegjshëm ndaj Ditës së Gjykimit!

E ç'të shtyri të mendosh se bindja ndaj kësaj Dite Madhështore mjafton të thuhet thjesht: besova! Jo, ti ende nuk je i vetëdijshëm se ç'do të thotë "Ditë e Fundit"! Po të mos ishte madhështore dhe e rëndësishme nuk do t'i jepej aq rëndësi. Por dije se, Dita e Gjykimit, të bën të mendosh për atë ditë të madhe, kur njerëzve do t'u përcaktohet fati i përjetësisë. Jo, atë ditë njerëzit do të qëndrojnë me mijëra vite duke pritur llogarinë e tyre. Assesi! Prapë assesi! Njerëzit janë të pandërgjegjshëm për atë ditë madhështore! Le ta dinë pra, se në atë ditë të vërtetë, do të ketë njerëz, të cilët nga llahtaria, do të dëshironin t'u përfundonte gjykimi, sido u qoftë! Po, se ajo ditë është sprovë e rëndë. E ç'dimë se ç'është sprova e rëndë! Kur njeriu prej dënimit të ashpër dhe dhembjes së dhimbshme do të dëshironte vdekjen e përjetshme. E i pavetëdijshëm se dhembja vetëm se do t'i shtohej, fundin do ta kërkonte!!!

Jo, ende s'ke besuar në Ditën e Gjykimit, përderisa në shoqërinë muslimane ka skamnorë, bonjakë e të varfër! Jo, kurrsesi! S'i jeni bindur plotësisht përderisa në Ummet ka njerëz që zemrat u janë bërë gropë nga uria, ndërsa muslimanë të tjerë groposin pishina! Jo përderisa në Ummet ka njerëz që s'kanë strehë mbi kokë, ndërsa muslimanë të tjerë ngritin pallate! Jo, jo përderisa në Ummet ka njerëz që s'kanë kafshatë goje për të ngrënë, ndërsa muslimanë të tjerë ngopen dhe grumbullojnë pasuri e ushqim për vite të tëra! Jo, jo! S'ka ndërgjegjësim. S'ka vetëdijesim. S'ka zgjim! Nuk zgjohen muslimanët, përderisa nuk zgjohet ndërgjegjja e tyre. Mëshira e tyre. Afërsia e tyre. Bujaria e tyre. Dashuria e tyre. Jo, përderisa fytyra e disa muslimanëve të thara nga uria, nga mjerimi e nga padrejtësia, ndërsa fytyra tjera me luks të qëndisura e të buzëqeshura!

Jo, s'keni besuar, përderisa të mos e doni për tjetrin atë që doni për veten tuaj! E nuk besoni në Allahun, e Ai është Zoti që të furnizoi, e ti me furnizimin e Tij të tjerëve t'u japësh! Mos vallë, tenton të thuash atë që thanë të humburit; se Zoti mua më dha, le t'u jep edhe atyre, dhe se, Zoti qenka varfanjak! Të humbur janë ata që në mendje dhe në zemra këto mendime u shkojnë. Jo, Zoti është Ai që në pushtetin e Tij është gjithçka! Po ti që mendon se, pasuria që ti nën zotërim ke është pronë e jotja, të jesh i sigurt se nuk është e jotja por e Allahut! Kush t'i dha aftësitë për të grumbulluar pasuri! Kush t'i krijoi rrethanat që ti të arrish pasuri! E nga e nxore atë pasuri! E nxore nga Toka e Allahut! Po sikur Allahu të donte, ty të varfër do të të linte.

Po, ndoshta me pasuri rëndë je sprovuar! E ti me atë pasuri vetveten ta hutosh, e të humbësh! Je sprovuar ndoshta, e sa përfundim të keq kanë ata që ndaj mirësive të Allahut janë mosmirënjohës e mohues. E kush tha që, veç ai që mohon ekzistencën e Allahut është mosbesimtar! Mosbesimtar është edhe ai që ndaj dhuntive të Allahut është mohues! E pra, s'ka mohues më naiv se ai që mohon Furnizuesin, mohon të Gjithëpushtetshmin! Mjerë për mohuesit e dhuntive të Allahut! Prapë mjerë! Mohues të dhuntive të Allahut, janë ata që me mendjet e zemrat e tyre mendojnë se janë të përjetshëm. Po ata i ka mashtruar jeta e kësaj bote. Po a nuk është jeta e kësaj bote vendkënaqësie për mosbesimtarë!

Jo, o bijë të Islamit! Përderisa ju jeni koprracë! Jo përderisa jeni duarshtrënguar, e jeni të varfër në zemra! Malli e pasuria nuk të bëjnë të pasur! Pasuri është të jesh i kënaqur me atë që ke thellë në shpirt! Pasuri është bujaria, mirësia, mëshira, dashuria! Po, pasuri që nuk shuhet, nuk harxhohet, nuk vdes, është bujari që për hir të Bujarit të Vërtetë jep! I pasur është ai që bleu Jetën e Përjetshme me jetën e përkohshme! Jo kurrsesi! Përderisa nuk jepni atë që është më e dashur për ju, nuk do t'i shpëtoni dhembjes përgjatë jetës në dunja!! E ç'dimë se ç'është dhembja e njëmendtë! Thellë në shpirt i varfër të jesh, i varur pas epshit të jesh, syri i uritur e kurrë i ngirë! E të mos mjaftohesh me asgjë! Dhembje e njëmendtë, kurrë i kënaqur me atë që ke dhe jep të mos jesh!

Jo përderisa ka familjesh të pastrehë! Jo përderisa ka familjesh të uritura! Jo përderisa ka fëmijë lypsarë! Jo përderisa të rinjtë e të rejat për shkak të koprracisë së Ummetit mbesin të shtangur e të pashpresë; e pritni pra dënimin, ndëshkimin: mashtrimin, rrenën, imoralitetin, papërgjegjësinë, e pasigurinë.

Ju jeni dëshmitarë të dobësisë së Ummetit!

Ju betohem në Zotin e qiejve e të tokës, në Krijuesin e çdo gjëje, në Jetëdhënësin dhe Jetëmarrësin, në Atë që në duart e Tij është gjithçka, nuk do të arrini mirësinë e vërtetë përderisa të mos jepni atë që është më e dashur për ju!

O Allah! Ti je Furnizues! Ti i sprovon robërit e Tu me mall e pasuri, me gra e me fëmijë, e padyshim tek Ti kthimi i të gjithëve është! Na udhëzo e na bëj prej atyre që në Rrugën Tënde nuk kursejnë asgjë, as pasurinë e as jetën! Amin!


Ve-l-hamdu lilahi ve salAllahu alejhi ve selem

[fisniku-student]

MEDITIM BASHKËKOHOR PËR TITANIKUN


Prim. dr. med. sc. Ali F. Iljazi

Allahu i madhërishëm në Kur'anin fisnik urdhëron e thotë:

"Thuaj: "Vështroni me vëmendje çka ka (nga argumentet) në qiej e në tokë. Po argumentet dhe qortimet nuk bëjnë dobi ndaj një populli që nuk beson." (Junus, 101)

Një prej ngjarjeve që shënon fillimin e shekullit të kaluar, e cila u bë mit dhe legjendë e llojit të veçantë, ka qenë pa dyshim përmbytja e anijes më moderne dhe më luksoze në botë, Titanikut të njohur. Tregimi për Titanikun është i njohur gati për gjithë banorët e planetit Tokë, të moshës shtatë e më shumë vjet, dhe të pakët janë ata që nuk kanë dëgjuar asgjë për këtë anije dhe tragjedinë që i ka ndodhur.

Me mijëra tregime janë thurë për të, libra që flasin për të janë ende aktual dhe shumë mirë shiten, ndërsa industria filmike padyshim edhe shumë gjatë do të fitojë miliona dollarë duke ekranizuar tregimin ende të pamjaftueshëm për këtë anije, qoftë për filmat e luajtur apo dokumentar. Edhe pse neve kjo ndodhi na intereson nga një aspekt krejtësisht tjetër, për shkak të informacioneve do të përmendim disa shënime themelore lidhur me këtë arsye.

Titaniku në kohën e tij ka paraqitur fjalën e fundit të teknologjisë. Asnjëherë deri më atëherë nuk ishte ndërtuar një këso anije transoqeanike, as për nga kualiteti, as për nga luksi e as për nga siguria. Anija e madhe ishte e gjatë 269 metra, fuqi dhe shpejtësi 23 nyje.

Anija më 10 prill 1912 lundroi nga Sauthemptoni në drejtim të Njujorkut, në udhëtimin e saj të parë e të fundit. Njëzet minuta para mesnate, më 14 prill, u godit nga akullnaja, afër 640 km nga Njufaundlendi. Tre orë më vonë, anija grandioze ishte në fund të detit me më shumë se 150 njerëz të vdekur.

Bota ishte shokuar me përfundimin kësisoji të kësaj anije me të cilën udhëtonin njerëzit më të pasur dhe më të fuqishëm të asaj kohe. Pasuria e tërësishme e tyre ishte 600 milion dollarë.

Përmbytja e Titanikut ishte katastrofa detare më e njohur por jo edhe më e madhja. P.sh. në luftanijen gjermane "Vilhelm Gustiof" më 30.01.1945 kanë vdekur 9.343 njerëz, e goditur nga torpedoja e nëndetëses ruse në detin Baltik.

Në mënyrë kronologjike më afër në vitin 1987 në Filipine në goditjen e feribotit "Dona Paz" dhe tankerit "Viktor" kanë vdekur 4.375 udhëtarë, e për këtë fatkeqësi shumica e njerëzve nuk kanë dëgjuar fare.

Atëherë përse fundosja e Titanikut është katastrofë aq e njohur rreth së cilës edhe sot polemizohet dhe vihet si tema aktuale?

Përveç luksit dhe teknologjisë më moderne, që e ka bërë këtë anije të veçantë, ishte bindja e konstruktorit, udhëtarëve dhe shumicës së atyre që kishin dëgjuar për të, ishte se ai nuk mund të fundoset dhe praktikisht i pashkatërrueshëm. Të gjitha mediat e njohura të asaj kohe botonin artikuj ekskluziv për mosfundosjen e Titanikut, bile ishte botuar edhe një artikull në gazetë me titull "As Zoti nuk mund ta fundosë". Ky qëndrim për mosfundosjen i cili u rrit si dogmë, ishte një formë e kryelartësisë së paraparë njerëzore dhe herezë. Nëse faraoni, që veten e quajti hyjni, ishte shembull i personifikimit të kryelartësisë në një person, atëherë Titaniku ishte shembull i personifikimit të njëjtë në një objekt dore të qenieve të dobëta njerëzore.

Me e menduar një grumbull hekuri dhe druri të pafundosshëm nga ana e Zotit të botëve, është herezë sipas koncenzusit të gjitha feve të shpallura.

VETËM ALLAHU ËSHTË MË I MADHI!

Në Kur'anin fisnik Allahu i madhërishëm urdhëron e thotë:

"Në krijimin e qiejve e të tokës, në ndryshimin e natës dhe të ditës, ka argumente të qarta për ata që kanë arsye dhe intelekt." (Ali Imran, 190)

Nëse ne me mendjen tonë të kufizuar, në bazë të teksteve shkencore dhe të sheriatit, mendojmë për madhështinë e Allahut të plotfuqishëm, do të konkludojmë se madhështia dhe fuqia e Tij është e pamundur. P.sh. shkencëtarët thonë se vëllimi i Diellit është 1.3 milionë herë më i madh se vëllimi i Tokës dhe që masa e tij është 333.000 herë më e madhe se masa e Tokës. Përveç kësaj në univers ekzistojnë yje që janë me miliona herë më të mëdhenj se dielli. Largësia e tyre matet me dhjetëra - mijë vite drite, është llogari para së cilës ndalet çdo mendje gjeniale. Edhe pas madhësisë marramendëse të kozmosit Allahu do ta shkatërrojë, kur Ai vendos:

"(Përkujto) Atë ditë kur Ne e palosim qiellin sikurse palosja e fletëve në libër…" (El - Enbija, 104)

Në komentin e këtij verseti, Ibn Ebi Hatim transmeton nga Ibn Abbasi r.a. që ka thënë:

"Allahu do t'i mbështjellë shtatë palë qiej dhe çka ka në këto dhe do të jenë në dorën e Tij sikurse kokrra e melit" (Tefsiri i Ibn Kethirit 3/194). Nga Ebu Hurejre r.a. transmetohet që Pejgamberi s.a.v.s. ka thënë: "Allahu në ditën e Gjykimit do të mbështjellë tokën dhe qiejt në dorën e djathtë, e pastaj do të thotë: "Unë jam El - Melik (Sundimtari i vërtetë), ku janë sundimtarët e tokës?" (Buhariu, nr.4712 dhe 7412).

Pas këtyre të dhënave të vogla shkencore që flasin për madhësinë e kozmosit, atëherë paramendoni sa i "madh" ka qenë Titaniku, emri i të cilit në gjuhën greqishte d.m.th. shtatmadh dhe për të cilin njerëzit thanë se nuk fundoset?

Për këtë në fundosjen e tij shohim shembullin e qartë të dënimit direkt të Allahut dhe tërheqjen e vërejtjes për gjeneratat e ardhshme që të shuajë edhe ambiciet më të vogla në deklaratat e tyre që të mos shkaktojnë hidhërimin e Allahut.

Konstruktorët dhe ekuipazhi kanë besuar në pafundosjen e saj, flet edhe fakti se një anije e tillë moderne nuk kishte varka shpëtimi të mjaftueshme, e që shkaktoi përmbytjen e një numri të madh të njerëzve. Udhëtarët dhe ekuipazhi asnjëherë nuk kanë qenë më të sigurt, e në realitet ishin aq afër shkatërrimit. Kjo na përkujton fjalët e Allahut të madhërishëm:

"A mos janë sigurt ata që përgatitën kurthe, se Allahu nuk do t'i trandë ata me tokën, as nuk do t'u vijë atyre dënimi kah nuk e mendojnë? Ose t'i rrëmbejë ata duke qenë në udhëtimet e tyre (për jetë e tregti) e ata nuk mund t'i shpëtojnë asaj." (En-Nahl, 45-46)

Është një gjë interesante është fakti se kjo anije madhështore u fundos në thellësi afro katër kilometra, por mbeti i pazbuluar më shumë se shtatë decenie, përderisa në vitin 1984 nuk e gjeti oqeanografi Robert Balard.

Mikrobiologët që studiojnë mbeturinat e kësaj anije kanë llogaritur që shtresat e bakterieve dhe kërpudhave çdo ditë thithin 45 e më shumë kilogram hekur të mbeturinave, kështu që një ditë tërësisht do të zhduket. Pra këto krijesa të vogla të Allahut të madhërishëm e shkatërrojnë një anije me të cilën njerëzit u krekosën se asgjë nuk mund ta shkatërrojë, por:

"... e ushtrinë e Zotit tënd nuk e di kush pos Atij..." (El - Muddeththir, 31)

"TITANIKËT" BASHKËKOHORË

Ksantelazma (akullnaja) për të cilën sipas versionit ka goditur anijen, është tregim në vete në të cilën mund të shohim të vërtetën si dhe mësimin që muslimanëve mund t'u ndihmojë të kuptojnë vlerën e vëllazërimit dhe veprimit të përbashkët. Sikur dikush para fatkeqësisë para Titanikut ta vënin santën e akullit, do të shihnin se sa madhësia e saj është e parëndësishme në krahasim me këtë anije kolosale.

Ç'është në realitet santa e akullit, përveç se një sasi e ujit i ngurtësuar, e jo në gjendje të lëngët? Kjo mund të shërbejë si shembull për gjithë popujt e shtypur të botës, e sot pa dyshim këta janë muslimanët, pa marrë parasysh sa janë të dobët si individ, nëse bashkohen dhe lidhen e me edukatën islame në themel e ndryshojnë "gjendjen agregate" të tyre, bëhen si bedem (fortifikatë) i fortë para së cilës do të thyheshin të gjitha fuqitë dhe padrejtësitë botërore.

Para kësaj fortifikate do të lëshonin të gjitha "dhomat e pamposhtura" që paraqiten në ushtri, ekonomi ose politikë të "titanikëve bashkëkohorë" që janë të bindur në pafundshmërinë e tyre, por nga shkatërrimi përfundimtar i ndan vetëm një "santë akulli" në të cilën për shkak të padrejtësive dhe zullumit që u bëjnë të tjerëve, patjetër do të shkatërrohen.

Në fund, këso shembuj, sigurisht që janë të shumtë në historinë e njerëzimit. Thotë Allahu i madhërishëm në Kur'anin fisnik:

"Sa e sa grupe të vogla me dëshirën e Allahut kanë triumfuar ndaj grupeve të mëdha! Allahu është me durimtarët." (El - Bekare, 249)

Nëse detet dhe oqeanet janë muzeu më i madh i historisë së llojit njerëzor, atëherë Titaniku me siguri është eksponati i tyre më i madh. Në tregimin e pafund të tij secili mund të gjejë diç për vete. Besëtytët në të do të shohin fatin e keq të cilin e ka sjellë me vete mumia egjiptase e cila është dashur të bartet në Amerikë, filmuesit botërorë gjithnjë do të mendojnë se si të fitojnë në këtë tragjedi, ndërsa besimtarët do të marrin mësim që të mos kryelartësohen me veprat e tyre, sepse Allahu i madhërishëm i zhdukë për një moment si mos me ekzistuar fare.

"Në tregimet e tyre (të dërguarve dhe të Jusufit me vëllezër) pati mësime e përvojë për të zotët e mendjes." (Jusuf, 111)

Dhe përderisa ne për Titanikun mendojmë në këtë ose në atë mënyrë, mbeturinat e saj me padurim pret ditën:

"Kur dielli të jetë mbështjellur (dhe errësohet).
Dhe kur yjet të kenë zënë ( e shkapërderdhur).
Dhe kur kodrat të kenë udhëtuar (e bërë pluhur në ajër).
Dhe kur devetë e shtrenjta të lihen pa bari në fushë.
Dhe kur egërsirat të jenë bashkuar (tubuar).
Dhe kur detet të vlojnë si zjarr i flakëruar.
Dhe kur shpirtrat të jenë bashkuar..." (Et - Tekvir, 1 - 7)

Që së bashku me qiejt dhe tokën që kthehen në pluhur, nëse edhe para kësaj nuk zhduket në errësirat e thella të oqeanit Atlantik.

[Vista]

Pse dhe nga kush po sulmohet Dr. Shefqet Krasniqi?


Dërguar nga: Shefqet Jashari-Strofci




BISMIL-LAHIR-RAHMANIR-RAHIM,
Hamdi-adhurimi i takojnë vetëm All-llahut të lartësuar, e kursesi dhe në as një mënyrë krijesave të tij, ndërsa selamet dhe selavatet e shumta t'ia dërgojmë profetit tonë të dashur, vules së pejgamberëve Muhamedit s.a.v.s, paqa mëshira dhe shpëtimi i All-llahut qofshin mbi të, familjen e tij, as-habët dhe të gjithë besimtarët që e ndjekin rrugen e tij deri në Ditën e Kiametit.
Siç dihet me çlirimin e Kosovës ndryshuan kushtet dhe rrethanat në të mirë të mësim-besimit të fesë Islame. Shumë studentë që kishin shkuar për studjimin e shkencave fetare në shtetet Muslimane u kthyen me diploma të fakulteteve të kryera, por edhe me tituj Mr. dhe Dr. të shkencave Islame. Njëri prej tyre ishte edhe Dr.Shefqet Krasniqi, i cili ka doktoruar në Shkencen e Fikut- Sheriatit, pra është njeriu më kompetent në Kosovë për shpjegimin e Ligjit të Zotit Fuqiplotë.

Me siguri shumë kolegë dhe intelektualë të rangut të tij shkencorë ia kanë zilinë edhe për trimrinë dhe atdhedashurin që tregoi kur u bë ushtar i UÇK-së, Ai edhe pse nuk e kishte përfunduar temen e doktoraturës, edhe pse në Medine ( Arabinë Saudite) e kishte gruan me fëmijë të vegjël i la dhe mori rrugën drejt Kosharës. Dhe arrijti aty për të marë pjesë në një betejë të rëndëssishme të UÇK-së për ta thyer kufirin që e ndante përgjysmë një popull, sipas një marëveshtjeje të padrejtë të Londres.

Po ai i la studjimet, i la edhe familjen në Medine , sepse Atdheu ishte në rrezik, se populli i tij nga policia dhe ushtria serbe detyrohej me dhunë ta lëshonte vendlindjen e tij.

Me përfundimin e luftës u kthye në Medine dhe vazhdoi punën për të mbrojtur temen e doktoratures. Menjëherë po sa e mbrojti temen e doktoraturës pa humbur as një ditë u kthye në Prishtinë, duke ditur se Kosova ka nevojë për dijen dhe punën e tij.

Fronti i tij tani në Kosovë ishte t'u ndihmoj njerëzëve të humbur, atyre që nuk e njihnin Krijuesin e tyre. Nuk e njihnin All-llahun e Lartësuar, Zorin Fuqiplotë. Ju rrok punës me përkushtim në shumë drejtime: Bëri, po bënë dhe do të bëj në se don All-llahu Fuqiplotë davet( thirrje) në Islam: në xhamia, në oda burrash, nepërmjet radios, nepërmjet Internetit, nepërmjet kasetave e disketave. I botoi edhe dy libra. Njëra e përfshinë biografinë e Profetit tonë të dashur Muhamedit s.a.v.s, kurse tjetra na jep udhëzime si ta mësojmë leximin e Kur'anit me texhvit. Hoxha i nderuar Shefqet Krasniqi gjithë këtë punë e bënë vetëm për hirë të All-llahut të Lartësuar, sepse Ai i Gjithëdijshmi e obligon çdo musliman t'ia përcjelli dijen e tij të tjerëve që ju mungon.

Është e njohur se puna e tij u pengua dhe po pengohet me të madhe nga shumë drejtime dhe nga disa qarqe të caktuara anti-shqiptare dhe anti-islame. Ai u bë hal në sy të atyne qarqeve nga shkaku se puna e tij dhe e vëllezërve të tij nga feja dha fryte të shëndosha. E falenderojmë All-llahun e Lartësuar që Islami ka filluar të forcohet dhe të rritet në të gjitha viste shqiptare. Kjo rilindje e popullit tonë ua ka futur frigën në bark armiqve të All-llahut dhe qarqeve kundërshqiptare dhe kundërislame, sepse po e kuptojnë se planet dhe skenaret e tyre për t'i këthyer mbrapa shqiptarët në fenë krishtere, do të ju shkojnë huq.

Pra janë të njejtat qarqe, edhe pse tash nuk janë aq të zhurshme siç ishin para lufte, kur haptas kërkonin që shqiptarët musliman masovikisht ta ndrrojnë fenë e tyre duke u bërë të krishterë, po qe se dëshërojnë ta kenë përkrahjen e Evropes krishtere për realizimin e synimeve të tyre kombëtare. Pra, donin që shqiptarët t'i bënin robotë, t'i bënin majmunë, t'i banin papagajë. Nuk e dinin ato forca se shqiptarët musliman kanë pasur kërcnime e vështirësi edhe më të mëdha se të sotit, por fenë nuk e kanë ndrruarr, se i kanë basuar All-llahut të Lartësuar sinqerisht, dhe kanë qenë plotësishtë të bindur se Ai me fuqinë e Tij të Pakufishme i shkatrron armiqtë e Tij dhe armiqtë e Islamit kur të don dhe si të don.

Është për t'u habitur me qëndrimin e Ipeshkëvisë së Kosovës, e cila e sulmon Dr. Shefqet Krasniqin dhe nepërmjet atij sulmi e sulmon doktrinën Islame dhe Kuranin, sepse ata këkojnë prej muslimanëve ta pranojnë idhujtarinë e tyre për hirë të disa kriterjumeve të rreme të '' unitetit'' dhe ''mospërçarjes''. Sipas tyre Dr. Krasniqi dhe të tjerët duhet t'i rrespektojnë më tepër idhujt e tyre se sa All-llahun e Lartësuar. Muslimanët duhet t'u frigohen më tepër idhujve se All-llahut, qofshin ata të gjallë apo të vdekur.. Ata e shohin të udhës që ne muslimanbët t'i fusim në ''burg '' parimet e fesë tonë, të mos analizohen dhe të mos shpjegohen ajetet Kuranore. Me një fjal duhet të kërkojm leje prej Ipeshkvisë së Kosovës se cilat ajete të Kuranit mund t'i analizojmë dhe shpjegojmë e cilat jo.

Zotërinj të Ipeshkëvisë të Kosovës feja nuk mbrohet dhe as të sulmohet me metoda komuniste, se janë të pasuksesshme dhe të damshme për shoqërinë. Duhet të merni mësim nga kolegët e juaj në Europë. Sa për informim Kanali TV. 5. i Frances shumë vjet çdo javë e transmetonte një emision për tri fetë. Recitoheshin citate nga Teurati, Ungjilli dhe Kurani, dhe pastaj analizoheshin prej dijetarëve të feve për të kuptuar opinioni i gjërë ngjajshmeritë dhe dallimet në mes tyre. Këtë gjë duhet ta bëni edhe ju në Kosovë së bashku me hoxhallarët, që opinioni ynë,veçmas rinia , të dijë më shumë për tri fetë,( për ngjajshmeritë dhe dallimet në mes tyre.) Në Europën Perendimore zotrinj nuk ka tabu tema. Shirku, Xhihadi dhe temat tjera që ju frigoheni t'i përmendni, ato studjohen dhe analizohen për opinionin e gjërë, dhe askush nga muslimanët nuk etiketohet siç mundoheni ju ta etikoni Dr. Krasniqin, gjëja se e paska fyer ''Nën Terezen'', që ju e keni bërë idhur, se e ka thënë një të vërtet të Kuranit Famëlartë, për ata që All-llahut i bëjnë shirk-shok. Duhet ta dini zotrinj të Ipeshkëvisë së Kosovës se sipas këtij ajeti Kuranor të cilin e ka analizuar Dr.Krasniqi, Citojmë: '' ''S'ka dyshim se All-llahu nuk falë ( mëkatin) t'i përshkruhet Atij shok( idhujtarinë) e përpos këtij ( mëkati) i falë kuj do. Kush i përshkruan All-llahut shok ai ka trilluar një mëkat të madh. '' (Suretu en-Nisaë, ajeti 48) shihet qartë se Zoti nuk do t'i falë ata që Atij i bëjnë shirk-shokë. Dhe kend nuk e fal All-llahu e pret denimi. Dhe denim tjetër nuk ka në botën tjetër pos xhehnemit. Për Zotin nuk ka rëndësi se çfar pozite dhe autoriteti ka pasur në këtë botë ai që i ka bërë shirk. Është në pyetje ''Nënë Tereza'', kryetari i shtetit, kryeministri, kryeparlementari, gjenerali i ushtrisë, apo çobani i bagëtisë. Para All-llahut janë të barabartë. Më i miri prej tyre ërshtë ai që i ka kryer urdhrat e Tij më së miri. Ai i cili çdo punë të mirë e bënë për hirë të Zotit, e jo për hirë të shokut apo për të fituar famë dhe autoritet tek njerëzit.

U shtrohet pyetja zotërive të ''Ipeshkvisë së Kosovës'' pasi ju nuk e besoni Kuranin, për çfarë arsyeje qoni kaq shumë pluhur për bindjet tona të mbështetura në Kuran. Zotrinjë ju edhe ne e kemi të çartë se sa i përket çështjeve fetare dhe doktrines fetare nuk mund të pajtohemi në mes veti. ''Ju e keni fenë e juaj dhe ne e kemi fenë tonë.'' Kemi mospajtime parsore në fe, që ne në as një mënyrë nuk mund të pajtohemi me ju. Ne i nohim të gjithë profetët, prej Ibrahimit a.s e deri në pejgamberin e fundit Muhamedin a.s..Kurse ju nuk e njihni pejgamberin tonë Muhamedin s.a.v.s. Edhe ju e dini se Isaja a.s ka paralajmëruar për ardhjen e Pejgamberit të fundit, por ju atë se thoni. Ne i njohim të gjitha librat e Zotit, pra edhe Biblen, por ju nuk e njihni Kuranin, librin e fundit të All-llahut të Lartësuar që është i ruajtur ashtu siç ka zbritur, kurse ju nuk e dini se çka është ruajtur në Bibël nga fjala e All-llahut dhe çka është ndryshuar nga priftrinjtë. Ne e njohim vetëm Një Zotë, All-llahun e Lartësuar, kurse ju i njihni tre zotra. Isa për ju është djal i Zotit, por është edhe zot. ( estekfurullah). Kurani i madhëruar ju tërhjek vërejtjen: Citojmë: ''O ithtarë të librit, mos teproni në fenë tuaj dhe mos thuani tjetër gjë për All-llahun përveç asaj që është e vërtetë. Mesihu Isa, bir i Mejremes, ishte vetëm i dërguar i All-llahut. Ishte Fjalë e Tij ( Bëhu) që ia drejtoi Mejremes dhe ishte frymë ( shpirt) nga Ai. Besoni pra All-llahun dhe të dërguarin e Tij e mos thoni '' Tre'' ( trini). pushoni (së thëni) se është më mirë për ju. All-llahu është vetë Një All-llah; larg qoftë asaj që Ai të ketë fëmijë. ç'ka në qiej dhe ç'ka në tokë është vetëm e Tij. Mjafton që All-llahu është Planifikues i pavarur'' ( Suretu En- Nisaë:171)

Sa i përket çështjeve të kësaj bote, shqiptarët e tri besimeve janë të obliguar nga Zoti të bashkëpunojmë dhe të punojmë së bashku për të mirën e këtij vend dhe qytetarëve të tij. Deri tash nuk kemi pasur mosmarrveshhje të bashkejeteses si pjestarë të një populli e një kombi. Edhe tash e tutje duhet t'i ruajm mardhëniet e mira ndërnjerëzore, por pa kushtëzime fetare. Kurfarë subjekti shtetrorë dhe jo shtetrorë nuk guxon t'i kërrcnoi mësuesit e fesë: hoxhallarët dhe priftrinjtë që mos t'i shpjegojnë parimet e tri feve, afërimet dhe dallimet që egzistojnë në mes tyre. All-llahu i Lartësuar na detyron t'i përmbahemi parimit se '' Në fe nuk ka dhunë''. Pra këtë parim jemi të obliguar ta pranojmë të gjithë.

Sa u përket qëndrimeve të Bashkësisë Islame të Kosovës dhe tre zëdhënësëve të tri subjekteve shtetrore të Republikës së Kosovës,( Presidences, Qeverisë dhe Parlamentit) në lidhje me këtë aferë që e krijuan qarqet kundërshqiptare dhe kundërislame kemi këtë qëndrim:
Bashkësia Islame e Kosovës, me hapat që është duke i marë në kohën e fundit, në cilësinë e vazalit, shumë shpejt do të vie në atë gjendje kur do të detyrohet të kërkoi nga Ipshkvia e Kosovës se çka guxojnë dhe çka nuk guxojnë të shpjegojnë imamët e saj në xhamia e gjetiu nga Kurani dhe Syneti, për t'ua bërë qefin pushtetarëve të Kosovës.
Sa i përket qëndrimit të zëdhënësëve të tri subjekteve shtetrore të Republikës së Kosovës duhet thënë atë që duhet thënë. Jeni nxituar shumë shpejt për hakmarrje zotrinj. Kshillën e Dr. Krasniqit për ta njohur Krijuesin e Gjithëdijshëm, All-llahun e Lartësuar , ju duk si i pa vend dhe për atë u prekët në sedër, në vend se ta falenderoni për këshillën. S'ka gajle, shka do që të bëni e keni për veti.

Sa i përket Dr. Shefqet Krasniqit duhet ta kenë të çartë të gjithë, se puna dhe suksesi i tij në shpjegimin e Islamit na bëjnë me dije se është një dhuratë e Zotit që ia dhuroi Kosovës menjëherë pas luftës. Ata që e pengojnë atë në punën e tij të shenjtë mos të ua mer mendja se do t'i shpëtojnë dënimimit të Zotit Fuqiplotë në këtë botë dhe në botën tjetër.

[fisniku-student]

Buzëqeshja nga aspekti kur'anor dhe shkencor



Dr. Ali F. Iljazi

All-llahu i madhërishëm në Kur’anin fisnik urdhëron e thotë:

“E ai (Sulejmani) buzëqeshi i gëzuar prej fjalës së tij dhe tha: “Zoti im, më mundëso që të falënderoj të mirat Tua që m’i dhurove mua…” (En Neml, 19)

Krijuesi i madhërishëm në versetin e cituar përshkruan reaksionin e Sulejmanit a.s. në fjalën e milingonës duke përshkruar detajet e zhvillimit të një emocioni – gëzimit.

Teksti nga verseti “tebesseme dahikan” bartë në vete dy shprehje, e para nënkupton buzëqeshje apo qeshje pa lëshuar asnjë zë (et-tebessum), ndërsa e dyta paraqet qeshje me intensitet më të ulët (ed-dahik). Në gjuhën arabe ekziston edhe folja e cila paraqet qeshje me zë të lartë, me intensitet më të lartë (kahkaha).

Fytyra e njeriut e zbukuruar me 44 muskuj, ka potencial të prodhoj shprehje të shumta marramendëse. Por, sa pak ka njerëz që fytyrat e tyre janë interesante për syrin.

Paramendoni sa informata të reja mund të derivohen duke analizuar mbi 6.000 versete kuranore, qoftë në kombinimin individual ose të ndërsjellë.

Pra, Sulejmani a.s. duke dëgjuar bisedën e një milingone buzëqeshi e cila u rritë në një qeshje me intensitet të ulët.

Nga verseti i cituar vërejmë udhëtimin e shëndosh të paraqitjes dhe zhvillimit të një emocioni, fillimi i të cilit ishte mendimi në kokë gjegjësisht njohja dhe hyrja në vetëdijen dhe problematikën e një mikro-bote të pasur – të milingonës, siç e përshkruan Kur’ani fisnik:

“Një buburrec tha: O ju buburreca, hyni në vendet tuaja që të mos u copëtojë Sulejmani dhe ushtria e tij duke mos ju vërejtur”. (En Neml, 18)

Secila buzëqeshje është unikale, mu sikurse vijat e gishtërinjve dhe flet për llojin dhe identitetin e shpirtit. Një psikolog ka theksuar që asgjë nuk shprehë gjendjen e njeriut sikurse buzëqeshja, dhe nëse dikush ka sukses të fshehë dinakërinë dhe primitivizmin pas fjalëve të “bukura”, buzëqeshja e tij do ta tradhtojë.

Secila buzëqeshje e sinqertë dhe e shëndosh zhvillohet gradualisht, sikurse lulja. Por, shumë fytyra kurrë nuk e arrijnë lulëzimin e plotë. Buzëqeshja jo e shëndosh paraqitet papritmas nuk e ka udhëtimin e qartë të saj dhe përfundon me zhurmë të madhe.

Kështu ndodhë me çdo emocion tjetër. Sinkronizimi i 44 muskujve nën lëkurën e fytyrës sonë pasqyron shpirtin e njeriut. Është tejet interesant të vërehet dashuria e Krijuesit ndaj njeriut i cili jo vetëm që e dizajnuar në mënyrë tejet funksionale fytyrën e njeriut duke lidhur muskujt e fytyrës me sistemin nervor qendror (SNQ), por edhe ka lërë gjurmë të shkruar për mënyrën se si me i përdor këta muskuj një person i shëndosh kur’anor.

Duke kuptuar rëndësinë e buzëqeshjes në segmente të ndryshme shoqërore buzëqeshjen e kanë definuar si kurë të lehtë e cila vendos çdo gjë në vendin e vet.

Muhammedi, a.s. plotësisht i vetëdijshëm në efektin pozitiv ka thënë:

“Buzëqeshja jote e drejtuar vëllait tënd është lëmoshë (sadakë)”. (Tirmidhiu)

Një prej definicioneve të lumturisë thotë se lumturia është aftësi e kreativitetit të mendimeve pozitive. Mendimet pozitive shkaktojnë buzëqeshje në fytyrat tona, ndërsa paralelisht me mesazhet e marra nga muskujt e fytyrës ndikon në tajitje të enzimave të cilat relaksojnë trupin tonë (serotonina, endorfina) dhe e bëjnë që njeriu të lulëzoj. Kështu njeriu mund të mashtroj sistemin e tij nervor qendror, pa marrë parasysh situatën e vështirë në të cilën gjendet, nëse arrin të njohë gjendjen pozitive të jetës dhe të zhvilloj buzëqeshjen.

Dhe mu këtë e bëri Sulejmani, a.s. kur u nisë me ushtrinë e tij në luftë, por nuk lëshoi të vërej një prej mirësive, të kuptuarit e gjuhës së milingonës, duke falënderua Allahun e madhërishëm.

Secili njeri ka arsye të mjaftueshme për buzëqeshje nëse mendon mbi begatitë e panumërta që e rrethojnë.

Është fakt që njerëzit me qëndrim pozitiv jetësor kanë sistem imun të fort d.m.th. më pak sëmuren dhe përhapin energjinë e këndshme rreth vetes.

Për këtë buzëqeshja është eliminatori më i mirë i stresit.

Krijuesi i madhërishëm na dokumenton edhe një situatë praktike jetësore në të cilën një prej aktorëve shërbehet me muskujt e fytyrës në një mënyrë të caktuar:

“E gruaja (Sara) e tij (Ibrahimit) Rrinte në këmbë dhe qeshi e Ne e përgëzuam atë me Is-hakun e pas Is-hakut Jakubin”. (Hud, 71)

Në versetet e cituara Dëshmitari i Lartësuar ua përshkruan atmosferën e cila dominonte në shtëpinë e Ibrahimit a.s. kur i erdhën në vizitë mysafir e jo të zakonshëm. Ai i nderoi me ushqimin më të mirë që kishte (viç të pjekur). Pasi që vërejti që mysafirët e tij të nderuar nuk konsumonin ushqim, ndjen frikë.

Mysafirët misteriozë e kuptuan gjendjen psikike të Zotit të shtëpisë dhe ia treguan shkakun e vizitës së tyre:

“Ata i thanë: Mos u frikëso, u je dërguar te populli i Lutit”. (Hud, 70)

Është interesant që Allahu i madhërishëm menjëherë pas fjalëve sihariquese të melekëve drejtuar Ibrahimit a.s., përshkruan reaksionin e bashkëshortes së tij Sarës:

“E gruaja (Sare) e tij (Ibrahimit) rrinte në këmbë dhe qeshi, e Ne e përgëzuam atë me Is-hakun, ep as Is-hakut Jakubin”. (Hud, 71)

Pra në tekstin origjinal për reaksionin e saj spontan është përdor shprehja “fe dahikat”, pra qeshi d.m.th. është përdor vetëm folja që përshkruan të qeshurit me intensitet të vogël, pra bie në sy se kemi të bëjmë me të qeshurit i cili kishte rrugëtim tjetër evolutiv nga qeshja e Sulejmanit a.s. Natyrisht, kjo nuk është e çuditshme duke marrë parasysh karakterin e ndryshëm të rasteve. Qeshja e Sarës edhe pse e shkurtër dhe e pa pritur, në kontekstin e atmosferës specifike, tregon në nivelin e lartë emocional.

I njëjti mund të kuptohet edhe si mekanizëm për lirimin nga stresi i shkaktuar nga mysafirët e ardhur te Ibrahimi a.s.

Qeshja e Sulejmanit a.s. ka qenë më komplekse dhe më e vazhduar sepse nuk ka qenë e kushtëzuar me asnjë frikë për me njohurinë e bukur të botës së milingonave. Kjo është edhe një buzëqeshje e një intelektuali, I cili I befasuar me një gjë të re në shkencë, e kthen fytyrën e tij në gëzim.

Krijuesi I madhërishëm thekson dhe thotë:

“Ne u kemi sjellë njerëzve në këtë Kur’an Shembuj nga çdo lëmi e nevojshme ashtu që ata të marrin përvojën (mësim)”. (ez-Zumer, 27)

Shembujt e buzëqeshjeve të ndryshme udhëzojnë në nevojën e leximit të drejtë të gjitha detaleve të jetës shoqërore, kuptimin stabil të psikologjisë së njeriut, dhe përcaktimin e saktë të fytyrave të cilat na rrethojnë nëpërmjet kuptimit të pasqyrave të shpirtit të tyre.

Është bukur të dihet çfarë pasqyron buzëqeshja, tipi i saj, etj.

Kompleksi facial i njeriut me 44 muskuj elastik, ka mundësi me veprua si në mënyrë individuale ashtu edhe në kombinime duke ofruar mundësi të panumërta të shprehjeve jo verbale. Paramendoni sa mundësi të shprehjeve tregojnë në mendime, disponime dhe ndjenjave etj.

Njerëzit ende kanë vështirësi të njohin ndryshimin subtil në mes ironisë dhe sarkazmit, duke mos vërejtur buzëqeshjen e sinqertë të shpirtit të madh, dhe vetëm në pleqëri të thellë kuptojnë që nuk e kanë arritur mikun e vërtetë, e në fund mbeten vetëm hipokritë të zbehtë.

Njëkohësisht, aktiviteti paralele i të njëjtëve muskuj është se i shfrytëzojmë për ushqim, bisedim, por edhe për manipulim apo shpëtimin e jetës. Shprehja e Allahut të madhërishëm qoftë ajo tekstuale apo materiale rregullisht është me veprim shumë anësor.

Kështu p.sh. edhe verseti i shkurtër i cituar në fillim të kësaj trajtese (En-Neml, 19) flet për:

1. Simbolin e fuqisë (Sulejmanit a.s.) dhe mënyrën e tij të medituarit dhe lëvizjet e tija, por edhe marrëdhënien tejet sensibile ndaj Krijuesit (makro-kozmosit);

2. Krijuesi me mjeshtri na udhëheqë në proceset kognitive, duke na tërhequr vëmendjen në fenomenin e emocioneve mundësit e zhvillimit të tij duke hapur kështu rrugët kah kuptimi i njeriut;

3. Paralelisht në këtë potencon kah dritarja e cila udhëheqë në mikro-kozmosin magjeps të milingonës duke theksuar organizimin e tyre, mënyrë precize të komunikimit, superioritetin e femrës, informimin mbi ndodhitë në mes njerëzve etj.

4. Zëri si rezultat I kombinimit të shkronjave në versetin kuranor vepron si ilaç në nevojat subtile të shpirtit.


Konkludim

Bota është e krijuar për lexim me ç’rast ngritën këndet e buzëve tona duke stimuluar buzëqeshje. Le të kontribuojnë imazhit burimor estetik të kësaj bote me mijëra fytyra fisnike, të cilat mund të kthehen në pasqyra personale. Andaj buzëqeshja jonë le të jetë pozitive dhe e shoqëruar me meditim të thellë për çdo gjë që na rrethon.

[Sabriu]

Disa mendojnë se Islami është uniform dhe nuk ka se si të kuptohet në mënyra të ndryshme. Mirëpo, Islami që nga fillimi asnjëherë nuk ka qenë uniform; aspekte dhe çështje të ndryshme të tij janë kuptuar në mënyra të ndryshme. Se me çfarë të drejte dikush mund të pretendojë se bash të kuptuarit e tyre ( apo fikh-u i tyre) është absolutisht të kuptuarit e drejtë, dhe se nuk ka alternativë, mund të shpjegohet vetëm me terme të fanatizmit grupor dhe sektarizmit.

Të tjerët frikësohen nga të kuptuarit e ri, ngase nuk kanë vizion se cila është alternativa. Sidoqoftë, alternativa nuk është e dhënë dhe që pret të zbulohet; atë duhet krijuar.

Mirëpo, që të arrihet kjo, problemit duhet qasur në mënyrë të duhur dhe duhet bërë pyetje të duhura, ndryshe nuk arrihet askund. Së pari trashëgimia islame duhet të rimendohet dhe t’i nënshtrohet një diskutimi e debati akademik e intelektual. Ky rimendim duhet të jetë i kujdesshëm dhe të bazohet në lexim të të arriturave shumë shekullore të mendimit islam, i cili shërben si një themel i fortë mbi të cilin duhet ndërtuar një diskurs që do të ishte funksional dhe i dobishëm në kontekstin aktual të kombit.

Një qasje e balancuar dhe sistematike është tejet e rëndësishme, posaçërisht në këtë kohë kur komponenti islam po rimendohet në kulturën dhe identitetin tonë kombëtar.

Detyrë e vështirë? Kush e tha se udhëheqja dhe përfaqësimi i një bashkësie fetare është detyrë e lehtë!