Teuhidi

[abdurrahman_tir]

Prezantim i Teuhidit





Përsa i përket Teuhidit, atëherë dije – Vëlla dhe Motër Muslimane – se Selefi jonë e ka ndarë në tri kategori; secila duke qenë e varur në tjetrën – duke mos qenë Imani i robit i plotë derisa të gjitha prej këtyre të përvetësohen:



Teuhid ur-Rububije, Teuhid ul-Uluhije, Teihid ul-Esma ue-Sifat




Teuhid ur-Rububije



Kjo është: Pranimi dhe besimi i fortë se Allahu i Lartësuar është i vetmi që



- Krijon,


- Posedon dhe


- Rregullon/drejton Krijimin.



Ai nuk ka ortak në ndonjërën prej këtyre akteve dhe ato janë konfirmuar vetëm për Të.



Ju po ashtu duhet ta dini se pabesimtarët në kohën e të dërguarit (sallallahu alejhi ue selam) i kanë pranuar të gjitha këto, por kjo nuk i futi ata në Islam. I dërguari (sallallahu alejhi ue selam) luftoi kundër tyre.



"Thuaj (O Muhamed): Kush ju furnizon nga qielli dhe Toka? Apo kush e posedon dëgjimin dhe të pamët? Dhe kush e nxjerr të gjallin nga i vdekuri dhe të vdekurin nga i gjalli? Dhe kush rregullon çështjet? Ata do të thonë: “Allahu”. Thuaj: A s’do t’i frikoheni atëherë dënimit të Allahut (për atë se i përshkruani ortak Allahut në adhurim)" [Junus 10:31]



dhe po ashtu thënia:



"Thuaj: Kujt i takon toka me tërë atë çka gjindet në të? Nëse e dini! Ata do të thonë: Allahut. Thuaj: a s’do të përkujtoni pra? Thuaj: Zoti i shtatë qiejve dhe Zoti i Fronit madhështor? Ata do të thonë: Allahu. Thuaj: A s’do t’i frikoheni pra atëherë Allahut? Thuaj: Në duart e kujt është sundimi i çdo gjëje. Dhe Ai mbron derisa kundër Tij nuk ka mbrojtës, nëse e dini? Ata do të thonë: (E tërë kjo i takon) Allahut. Thuaj: Si pra atëherë devijoni nga e Vërteta?" [Mu’minun 23:84-89]




Teuhid ul-Uluhije



Kjo është: Unifikimi i të gjitha veprave të robëve, siç është Lutja, betimi dhe ofrimi i sakrificës (kurbani), Shpresa, Frika, Synimi, Pendimi dhe të gjitha aktet tjera të adhurimit të zemrës, gjuhës apo gjymtyrëve, vetëm për Allahun e Lartësuar. Mu për këtë kategori qe paraqitur kundërshtimi në kohërat e lashta dhe në ato moderne, në mes të dërguarve dhe komuniteteve të tyre.



Dëshmia gjindet në fjalët e Allahut:



"Dhe Zoti juaj thotë: Më thirrni Mua, Unë do të përgjigjem (në lutjet tuaja). Vërtet! Ata të cilët e përçmojnë adhurimin Tim, me siguri do të hyjnë të nënçmuar në Zjarr." [Gafir 40:60]




Teuhid ul-Esma ues-Sifat



Kjo është: Besimi i fortë në çdo gjë që gjindet në Librin e Allahut dhe që është transmetuar në Sunetin Autentik në lidhje me Emrat dhe Atributet e Allahut me të cilat Allahu e ka përshkruar Veten apo me të cilat i dërguari (sallallahu alejhi ue selam) e ka përshkruar Atë – duke i afirmuar ato me të kuptuarit e Shoqëruesve (radiallahu anhum), pa e mohuar ndonjë prej tyre me Tekjif (duke hulumtuar në modalitetin e tyre), apo Temthil dhe Teshbih (duke ia gjasuar ato atyre të krijimit), Te’uil (duke i interpretuar ato në mënyrë që nuk përkon me Librin e Allahut, Sunetin autentik dhe të kuptuarit e Selefit), ose Te’til (mohimi apo kundërshtimi i domethënies që është dëshmuar me burimet e lartpërmendura).



Kjo po ashtu përfshin besimin se asgjë nuk i gjason Atij dhe Ai është Dëgjuesi, Shikuesi.



Allahu i Lartësuar thotë:



"Thuaj: Ai është Allahu, i Vetmi. Ai është Samed (Zoti Vetëmjaftueshëm për të Cilin kanë nevojë të gjitha krijesat. Ai as nuk han as nuk pin) Ai nuk lind, e as që është i lindur. Dhe askush s’është i barabartë me Të."[Ihlas 112]



Dhe Ai po ashtu thotë:



"Dhe Allahut i takojnë Emrat më të mirë, pra thirreni Atë me ta. Dhe largohuni nga ata të cilët i përgënjeshtrojnë apo mohojnë Emrat e Tij. Ata do të shpërblehen (me dënim) për atë që bënin." [A’raf 7:180]



Dhe Ai po ashtu ka thënë:



"Askush s’është sikur Ai dhe Ai është Dëgjuesi, Shikuesi". [Shura 42:11]




--------------------------------------------------------------------------------
Shënime:


Rububije: Term që tregon sundimin absolut dhe mbretërinë e Allahut mbi qiejt dhe Tokën, dhe çfarëdo që ka në mes tyre. Folja ‘rabbe’ (dhe emri ‘Rabb’ i përkthyer si ‘Zot’) është i derivuar nga kjo, që do të thotë: “të kultivohen, të realizohen, të krijohen dhe bashkohen të gjitha elementet e domosdoshme për ekzistencë dhe mirëqenie të ndonjë gjëje ose dikujt”. Kjo i ka tri aspekte:



- KHALK (Kreativiteti): Allahu pa ndihmën e askujt bën çdo gjë prej asgjëje


- MULK (Posedimi): Vetëm Allahu është pronar i çdo gjëje


- AMR (Administrim): Vetëm Allahu kontrollon dhe drejton çdo gjë që Ai krijon dhe posedon.



Disa nga dëshmitë për këtë janë:



"Ai (Allahu) e ka krijimin dhe e Tij është komanda/drejtimi. I bekuar qoftë Allahu, Rabb i Botrave". [A’raf 7:54]



“Allahu është Rabb-i juaj. Ai posedon çdo gjë dhe ata të cilët i thirrni krahas Tij nuk posedojnë as një fije të hurmës” [Fatir 35:13]



Ibn el-Kajjim shpjegon se disa Emra të Allahut janë të lidhur për Rububijetin e Tij dhe janë më specifikë se Emri er-Rab. Për shembull: er-Rezak (Furnizuesi), el-Muhji (Ai që jep jetë). Ngjashëm, janë disa vepra të caktuara të cilat janë të lidhura me Rububijetin e Tij dhe janë më specifike se emri er-Rabb. Për shembull: zbritja e shiut, ndarja e farës, dhënia e nderit dikujt, përulja e dikujt, udhëzimi apo humbja e dikujt etj. (el-Medarixh)



Uluhije: Term që tregon se Allahu është i Vetmi të cilit duhet t’i drejtohen të gjitha format e adhurimit, qofshin ato vepra të zemrës (ndjenja), fjalë, thënie, si dhe vepra të gjymtyrëve. Fjala ilah është derivuar prej kësaj, që do të thotë: Diçka që admirohet, adhurohet d.m.th. një objekt i adhurimit, përulje dhe admirim. Asgjë s’ka krahas Allahut që meriton këtë dhe kjo është domethënia e dëshmisë La ilahe illallah (Nuk ka Ilah që meriton të adhurohet përveç Allahut), të vërtetën dhe sigurinë e së cilës çdo i dërguar erdhi ta vendosë.



Allahu i Lartësuar thotë:



“Ilahu yt është vetëm një Ilah” [Nehl 16:20]



“Dhe vetëm Ai është Ilah në Qiej dhe Tokë” [Zuhruf 43:84]



“Mos i kërkoni as mos ju lutni ndonjë Ilahu krahas Allahut. Nuk ka Ilah pos Tij” [Kasas 28:88]

[abdurrahman_tir]

Shejh Muhamed bin Xhemil Zeinu





1. Është shtylla mbi të cilën është ngritur Islami. Pejgamberi (sallallahu alejhi ue selam) ka thënë: “Islami është ngritur mbi pesë: Teuhidin e Allahut….(Transmetuar nga Muslimi)



2. Nevoja më e madhe e njerëzimit, pasi që nuk ka jetë për zemrat e as kënaqësi dhe rehati përveç duke e njohur Zotin e tyre, Atë që duhet të adhurohet, Krijuesin.



3. Është prej degëve më bujare të diturisë. Siç e ka përmendur Imam Ebu Hanife, kur ai e quajti librin e tij të cilin e përmblodhi në lidhje me Usul ud Din (bazat e fesë) “fikh el ekber” (fikhu më i madh)



4. Ky ishte çelësi dhe esenca e thirrjes së të dërguarve “Vërtet, Ne kemi dërguar te çdo popull të dërguar duke u thënë atyre, adhurojeni Allahun dhe largohuni nga adhurimi i zotave të rrejshëm” (16:36)



5. Sepse Allahu na ka krijuar neve që ta adhurojmë Atë, “Unë nuk i kam krijuar xhinët dhe njerëzimin për tjetër, përveç që ata të më adhurojnë”, atëherë si mund ta adhurojmë Allahun nëse nuk e dimë se kush është Ai? Vetëm përmes diturisë mbi Emrat dhe Atributet e Tij ne mund të mësojmë për Allahun.



6. Qëndrueshmëria në fe, epërsia në këtë botë dhe shpëtimi në Jetën e Përtejme është e ndërtuar mbi këtë. a) Sepse kur ta njohësh Allahun, Emrat e Tij, Atributet dhe Veprat, kjo kërkon dashurinë ndaj Tij, frikën ndaj Tij, të mbështeturit në Të etj. b) kur e dini se çka do Allahu dhe me çka është i kënaqur Ai, apo me çka hidhërohet dhe iritohet, ju do të nxitoni që të përmbushni atë që Ai do dhe t’i shmangeni asaj çka Ai urren.



7. Përmendja e shpeshtë e tij në Kur’an. Kur’ani fillon me Teuhid (el-Fatiha) dhe përfundon më Teuhid (el-Ihlas). Në këtë mënyrë ajeti më madhështor në Kur’an e përshkruan Teuhidin (e diturisë)



8. Pejgamberi (sallallahu alejhi ue selam) fillonte ditën e tij me Teuhid, duke recituar suren el-Kefirun dhe Ihlas në sunetin e mëngjesit, dhe e përfundonte me recitimin e këtyre dy sureve në namazin e uitrit. (Transmetuar nga Muslimi)



9. Pejgamberi (sallallahu alejhi ue selam) e përmendi atë gjatë sëmundjes së tij të fundit (tregon rëndësinë e tij), kur ai tha “Mallkimi i Allahut qoftë mbi Çifutët dhe të Krishterët për atë se i morën varret e pejgamberëvë të tyre si vend adhurimi” (Buhari)



10. Është gjëja e parë në të cilën thirri Pejgamberi (sallallahu alejhi ue selam) dhe predikoi për trembëdhjetë vite. “Thuaj, askush s’ka të drejtë të adhurohet dhe kështu të jetë i sukseshëm” (Ahmed 4/63)



11. Dhe ai i urdhëroi Shoqëruesit e tij që të predikojnë Teuhid kur i dërgoi ata nëpër komunitete të ndryshme. Ai e dërgoi Muadh ibn Xhebelin në Jemen duke thënë “Vërtet, ti je duke shkuar tek njerëzit e Librit, kështu që gjëja e parë në të cilën do t’i thirrësh le të jetë Teuhidi i Allahut” (Buhari 1/13)



12. Ju duhet t’i akordoni të tri aspektet së bashku, e jo të besoni vetëm në një, vetëm me domethënien “Ai i Cili ka fuqi të krijojë dhe të shpikë”, siç pajtoheshin mushrikët (idhujtarët) Arabë se vetëm Allahu është krijues i çdo gjëje, mirëpo përkundër kësaj ata ishin mushrikë. Përveç kësaj ky s’ishte realiteti i vërtetë me të cilin Allahu i dërgoi të dërguarit. Por më saktë, ne duhet të besojmë në Rububijetin e Tij, Uluhijetin dhe Esma ues Sifat së bashku.



13. Kur të besoni në tri aspektet e Teuhidit d.m.th. Rububijetin, ju do të mohoni çfarëdo burimi tjetër të dëmit, bekimit, fuqisë, përveç të Allahut. Uluhijeti – kjo do t’ju ndalojë nga të bërit shirk. Esma ues Sifat – dituria korrekte mbi këtë do t’ju parandalojë nga të shtrembëruarit e Emrave dhe Atributeve të Allahut, të shpjeguarit e tyre, të mohuarit e tyre apo të pyeturit se si janë ata.



14. Nëse njeriu vdesë në këtë, ai do të hyjë në Parajsë. Kur djaloshi Çifut e pranoi Islamin, Pejgamberi (sallallahu alejhi ue selam) tha, “I tërë lavdërimi i takon Allahut, i Cili e shpëtoi këtë djalosh prej Zjarrit.” Ndonëse ky person s’kishte vepra të mira. (Buhari)



15. Teuhidi është kusht që një vepër të pranohet, sepse që të pranohet një vepër kërkohen dy kushte, a) Qëllimi të jetë vetëm për Allahun (Teuhid el Ibade) b) Ajo duhet të jetë në pajtim sheriatin e Muhamedit.



16. Ai e forcon zemrën e njeriut dhe e bën atë më të qëndrueshëm dhe të rrënjosur mirë. Pastaj si rezultat, veprat e njeriut do të shumëfishohen dhe ngjashëm me këtë adhurimi i tij i Allahut do të jetë më i madh.



17. Kjo e bën përmbushjen e urdhërave të Allahut dhe lënien e ndalesave të Tija më të lehtë, ashtu siç A’isha (radiallahu anha) ka thënë: “Sikur shpallja e parë të ishte mos pini (alkool) dhe mos kurvëroni apo mos bëni tradhti bashkëshortore etj, ata do të thoshin, ne s’do të heqim dorë nga këto” (Buhari prej Jusuf ibn Malik)



Sepse, vetëm pasi që Teuhidi qe kuptuar nga Shoqëruesit (sahabët) dhe qe vendosur në zemrat e tyre, Allahu filloi t’i urdhërojë ata me urdhëra të ndryshëm.

[abdurrahman_tir]

Sqarimi i asaj që e kundërshton dhe e dëmton atë, prej shirkut
të vogël, te’tilit (mohimit) dhe bid’atit (risisë)
Prej Shejhut bujar,
Dr. Salih bin Feuzan bin Abdullah el-Feuzan





Pjesa e parë



1.1 Akideja dhe rëndësia e saj në lidhje me të qenit e saj fundament mbi të cilën është ngritur feja.
1.2 Burimet e Akidesë dhe menhexhi (metodologjia) e Selefit në mësimin e saj.
1.3 Mënyrat në të cilat ndodhin devijimet në akide dhe mënyrat për vetëmbrojtje.




Hyrje



I tërë lavdërimi i takon Allahut, të Gjithfuqishmit, Zotit të Botave. Paqja dhe bekimet e Tij qofshin mbi Pejgamberin, të sinqertin, besnikun, dhe familjen e tij dhe Shoqëruesit e tij.



Ky libër ka të bëjë me diturinë e teuhidit dhe unë e kam mbushur atë me shkurtësi dhe lehtësim të shpjegimit. Jam mbështetur në shumë burime prej librave të imamëve fisnikë, veçanërisht në librat e shejh ul-Islam ibn Tejmije dhe al-lame Ibn ul-Kajim, si dhe librat e shejh ul-Islam Muhamed ibn Abdul Uehab dhe studentëve të tij nga imamët e këtij da’ueti (thirrjeje) të bekuar.



Nuk ka dyshim se dituria mbi akiden Islame është dituri themelore, e cila meriton vëmendje të plotë me qëllim që të mësohet dhe të veprohet sipas saj, kështu që veprat të bëhen korrekte dhe të pranueshme për Allahun, të Gjithfuqishmin dhe Mirëbërësin ndaj vepruesve. Veçanërisht pasi që jemi duke jetuar në kohën në të cilën janë përhapur lëvizje devijante, siç është ajo e heresisë, Tesavuf (sufizmi) dhe monasticizmi, adhurimi i idhujve dhe varreve, si dhe risitë të cilat kundërshtojnë udhëzimin pejgamberik.



Sidoqoftë, të gjitha këto lëvizje të rrezikshme nuk mund ta dëmtojnë muslimanin i cili është i armatosur me akide korrekte të bazuar në Librin dhe Sunetin dhe në të cilën qe Selefi i këtij Umeti. Kështu që muslimanët duhet të kujdesen që mos të fshihen nga faqja e dheut prej lëvizjeve devijante, dhe kjo kërkon përkujdesje të plotë dhe preokupim në të mësuarit e akides korrekte rinisë muslimane prej burimeve autentike të saja.



Paqja dhe bekimet e Allahut qofshin mbi Pejgamberin tonë Muhamed, familjen e tij dhe Shoqëruesit e tij.



Dr. Salih el-Feuzan




1.1 Akideja dhe rëndësia e saj në lidhje me të qenit e saj fundament mbi të cilën është ngritur feja



Domethënia e akides në gjuhë: Është e derivuar nga ‘el-‘akd’, që do të thotë të jesh fort i vendosur mbi diçka. “Itekedtu’ këtë dhe këtë, do të thotë zemra dhe mendja ime janë të vendosura fort në të.



Akideja është ajo çka personi e konsideron si fe të veten. Thuhet se: “Akideja e tij është e shëndoshë”, që do të thotë e pastër nga dyshimet. Akideja është vepër e zemrës dhe besimi e konfirmimi i një gjëje brenda zemrës.



Domethënia e akides ne Sheriat: Është besim në Allahun, engjëjt e Tij, Librat, të dërguarit, Ditën e Fundit dhe besimin në Kader (paracaktimin hyjnor), të mirën dhe të keqen. Këto janë të njohura si shtyllat e imanit.



Sheriati është i ndarë në dy kategori: Besimet dhe Veprat.



Besimet: Ato çështje të cilat s’janë të lidhura me atë se si kryhet një vepër, siç është besimi në rububijetin (zotërimin) e Allahut, të Gjithfuqishmit, detyrimi që të adhurohet vetëm Ai dhe besimi në shtyllat tjera të imanit të përmendura më lart. Këtyre u referohet si fundamentet themelore.



Veprat: Çështjet që kanë të bëjnë me atë se si bëhen veprat siç është namazi, zekati, agjërimi dhe veprat tjera. Këtyre u referohet si degët, sepse janë të ngritura mbi besimet korrekte apo të gabuara.



Pra, akideja korrekte është fundamenti mbi të cilin është ngritur feja dhe me të cilën vepra bëhet e shëndoshë apo korrekte, ashtu siç Ai, më i Lartësuari, ka thënë:



“Pra kushdo që shpreson në takimin me Zotin e Tij, le të bëjë vepra të mira dhe mos të shoqërojë askë si ortak në adhurimin e Allahut.” [el-Kehf 18:110]



“Dhe vërtet, ty të është shpallur ashtu siç u qe shpallur atyre para teje: “Nëse adhuroni të tjerë përveç Allahut, me siguri (të gjitha) veprat tuaja do të jenë të kota, dhe ju me siguri do të jeni prej të humburve.” [ez-Zumer 39:65]



“Pra adhurojeni (vetëm) Allahun duke bërë vepra fetare sinqerisht vetëm për hir të Allahut. Me siguri se adhurimi i takon vetëm Allahut.” [ez-Zumer 39:2-3]



Pra, këto vargje fisnike dhe transmetime të shumta na lidhje me domethënien e tyre, dëshmojnë se veprat janë të pranueshme vetëm kur janë të pastra dhe të lira prej shirkut. Kjo është ajo të cilës të dërguarit i dhanë rëndësi duke i pastruar besimet së pari. Kështu që gjëja e parë në të cilën e thirrën popullin e tyre ishte adhurimi i Allahut, të Gjithfuqishmit, dhe largimi nga adhurimi i të tjerëve përveç Tij. Siç Ai, më i Lartësuari, ka thënë:



“Dhe vërtet, Ne kemi dërguar në mesin e çdo populli të dërguar (duke thënë): “Adhurojeni vetëm Allahun dhe largohuni prej tagutit.” (1) [en-Nehl 16:36]



Gjëja e parë në të cilën çdo Pejgamber e ka thirrur popullin e tij ishte:



“Adhurojeni Allahun, ju nuk keni tjetër ilah (perëndi të denjë për adhurim)” [el-A’raf 7:59]



Dhe siç u pat thënë Nuhu, Hudi, Shu’ajbi dhe të gjithë pejgamberët tjerë popujve të tyre.



“Dhe (njerëzve të) ‘Adit (Ne ia dërguam) vëllanë e tyre, Hudin. Ai tha: “O populli im! Adhurojeni Allahun, ju nuk keni tjetër ilah (perëndi të denjë për adhurim) pos Tij.” [el-A’raf 7:73]



“Dhe (njerëzve të) Medjenit (Ne ia dërguam) vëllanë e tyre, Shu’ajbin. Ai tha: “O populli im! Adhurojeni Allahun, ju nuk keni tjetër ilah (perëndi të denjë për adhurim) pos Tij.” [el-A’raf 7:85]



Pejgamberi (sallallhu alejhi ue selam) qëndroi në Meke për trembëdhjetë vite duke i thirrur njerëzit në teuhid dhe pastrimin e akidesë, sepse kjo është fundamenti mbi të cilin feja është ngritur.



Thirrësit dhe reformistët Selefi, në çdo kohë i kanë pasuar hapat e pejgamberëve dhe të dërguarve të cilët filluan me thirrjen në teuhid dhe pastrimin e akidesë, pas çka ata vazhduan me çështje tjera të fesë.




1.2 Burimet e akidesë dhe menhexhi i Selefit në të mësuarit e saj.



Akideja është ‘teukifije’, që do të thotë se është e vendosur vetëm përmes dëshmisë nga Sheriati. Nuk ka hapësirë në të për mendime apo supozime. Kështu, burimet e saja janë të kufizuara në atë çka është transmetuar në Librin dhe Sunetin, pasi që askush s’është më i dijshëm se Allahu për detyrimet që i takojnë Atij dhe për atë nga e cila Ai është i pastër, dhe pas Allahut askush s’është më i dijshëm për Të se i dërguari i Allahut (sallallahu alejhi ue selam). Kështu që menhexhi i Selef us-Salih dhe atyre që i pasuan ata në mësimin e akidesë, qe kufizuar në Libër dhe Sunet.



Ata besuan dhe vepruan mbi çfarëdo që qe dëshmuar nga Libri dhe Suneti në lidhje me të drejtat e Allahut. Ata refuzuan dhe mohuan çfarëdo që s’ishte dëshmuar në Librin e Allahut dhe Sunetin e të dërguarit të Tij (sallallahu alejhi ue selam). Për këtë shkak, ata nuk u dalluan në akide, por akideja e tyre ishte një dhe xhemati i tyre ishte një. Kjo sepse Allahu, i Gjithfuqishmi, e garanton këdo që mbahet me Librin e Tij dhe Sunetin e të Dërguarit të Tij (sallallahu alejhi ue selam), me një pozitë të bashkuar, akide të shëndoshë dhe menhexh të vetëm. Ai, më i Lartësuari, ka thënë:



“Dhe mbahuni fort, të gjithë ju së bashku, për Litarin e Allahut (d.m.th. këtë Kur’an).” [al-‘Imran 3:103]



“Nëse ju vjen udhëzim prej Meje, kushdo që e pason atë nuk do të humbë e as nuk do të bie në pikëllim dhe vuajtje,” [Ta Ha 20:123]



Kështu ata qenë emëruar ‘grupi i shpëtuar’, sepse pejgamberi (sallallahu alejhi ue selam) dëshmoi për sigurinë (nga Zjarri) e tyre kur ai përmendi ndarjen e Umetit në shtatëdhjetë e tri grupe, të gjitha prej tyre në Zjarr përveç njëres. Kur ai u pyet për këtë grup të vetëm, tha: “Ajo në çka jemi unë dhe Shoqëruesit e mi sot.” (2)



Pra, ajo që ai përmendi ka ndodhur pasi që disa njerëz e kanë ngritur akiden e tyre mbi tjetër pos Librit dhe Sunetit, siç është retorika dhe parimet e logjikës të trashëguara nga filozofia greke. Ata ranë në devijim dhe përçarje të akides, e cila rezultoi me dallime në qëndrime, ndarjen e xhematit dhe shkatërrimin e strukturës së shoqërisë Islame.




1.3 Mënyrat në të cilat ndodh devijimi në akiden korrekte dhe mënyrat për vetëmbrojtje.



Devijimet nga akideja korrekte shkaktojnë shkatërrim dhe rrënim, pasi akideja korrekte është forcë e madhe shtytëse drejt veprave të dobishme. Individi pa akide korrekte bëhet pre e dyshimeve, të cilat grumbullohen në të. Kështu që pikëpamja korrekte për shtigjet drejt një jete të lumtur errësohet për të, derisa jeta e tij të bëhet deprimuese dhe ai kërkon që t’i jep fund këtij depresioni duke bërë vetëvrasje. Ky është rasti me ata individë, të cilët humbin udhëzimin e akidesë korrekte.



Shoqëria e cila nuk drejtohet kryesisht nga akideja korrekte, është një shoqëri animaliste e cila i ka humbur të gjitha komponentet e lumturisë. Dhe ndonëse posedon shumë elemente të jetës materiale, ajo përfundimisht udhëheqet për në shkatërrim, siç mund të dëshmohet në shoqëritë mosbesimtare. Kjo sepse këtyre elementeve materiale u duhet drejtim dhe udhëzim me qëllim që të përfitohet prej kualiteteve dhe përparësive të tyre, dhe nuk ka drejtim për to përveç përmes akides korrekte.



Ai, më i Lartësuari, ka thënë:



“O të dërguar! Hani prej Tajjibat (ushqimit të lejuar) dhe bëni vepra të mira.” [el-Mu’minun 23:51]



“Dhe vërtet, Ne i kemi dhuruar mëshirë Daudit nga ana Jonë (duke thënë): “O ju male e shpezë, lartësojeni (Allahun) me të. ”Dhe Ne e bëmë hekurin të butë për të, (duke thënë): “Bëni gjoksore metalike duke i balancuar unazat e parzmores së hekurt, dhe bëni vepra të mira. Vërtet, Unë shoh çdo gjë që bëni ju.” Dhe Sulejmanit (Ne ia nënshtruam) erën. Mëngjesi i saj (avancimi prej lindjes së diellit deri në mesditë) ishte një muaj (udhëtim), dhe pasditja e saj (avancimi prej mesditës deri në perëndim të diellit) ishte një muaj (udhëtim d.m.th. mbrenda një dite, ai mund të udhëtonte sa një udhëtim dy-mujor). Dhe Ne i bëmë një burim të tunxhit (metal që del nga bashkëdyzimi i bakrit me zink) që të rrjedhë për të dhe kishte xhinë që punonin para tij, me Lejen e Zotit të tij, dhe kushdo prej tyre që largohej prej urdhërave Tonë, Ne do ta bëjmë atë që të shijojë torturen e Zjarrit flakërues. Ata punonin për të ashtu siç dëshironte ai, (duke bërë) dhoma të larta, fotografi, legena të mëdhenj sa rezervoaret, dhe kazana (për zierje) të vendosur (në vendet e tyre). “Punoni! O familja e Daudit, me falenderime.” Por vetëm disa nga robërit e Mi janë falenderues.” [Sebe’ 34:10-13]



Pra, është e domosdoshme që mos ta ndajmë forcën në akide prej forcës materiale. Se nëse akideja devijon dhe bëhet e rrejshme, atëherë forca materiale bëhet mjet për shkatërrim dhe shpërbërje, ashtu siç është situata sot në vendet mosbesimtare të cilat posedojnë të mira materiale por jo edhe akide korrekte.



Devijimi prej akidesë korrekte ka shumë arsye, të cilat doemos duhet t’i dimë. Ndër më të rëndësishmet janë:



1) Të qenit injorant për akiden korrekte për shkak të largimit nga të mësuarit e saj, apo për shkak se nuk i jepet rëndësi dhe vëmendje e duhur. Prej këtu, njerëzit janë edukuar duke mos e ditur akidenë apo atë që e kundërshton apo dallon prej saj. Pra, e vërteta konsiderohet gënjeshtër, ndërsa gënjeshtra si diçka e vërtetë. Umeri ibn Hatab (radiallahu anhu) ka thënë: “Vërtet, detyrimet e Islamit do të shkatërrohen një nga një, derisa të paraqiten njerëz në Islam të cilët nuk e dinë apo njohin xhahilijetin (injorancën).”



2) Partishmëria (te’esub) ndaj asaj në çka kanë qenë stërgjyshërit dhe mbajtja me atë, edhe nëse është e pavërtetë, si dhe lënia e asaj që e kundërshton rrugën e tyre, edhe nëse është e vërteta.



Ashtu siç Ai, më i Lartësuari, ka thënë:



“Kur u thuhet atyre: “Pasoni atë që e ka zbritur Allahu. “Ata thonë: “Jo! Ne do ta ndjekim atë që e ndiqnin etërit tanë.” (A do ta bënin këtë!) Ndonëse etërit e tyre nuk kuptuan asgjë, e as që qenë të udhëzuar?” [el-Bekare 2:170]



3) Pasimi verbërisht i thënieve të njerëzve në çështjet e akides pa e ditur dëshminë, apo shkallën e autenticitetit. Kështu është rasti me sektet e Xhehmive (3), Mu’tezilëve (4), Esha’rive (5) dhe Sufive, me anë të të cilave ata pasojnë verbërisht udhëheqësit e tyre të devijuar, të cilët u kanë paraprirë atyre. Pra, ata qenë të humbur dhe devijuan nga akideja korrekte.



4) Ekzagjerimi në lidhje me eulijatë (të afërmit e Allahut) dhe të drejtët, duke i ngritur ata mbi statusin e tyre derisa duke besuar se ata mund të sjellin të mirën dhe ta largojnë të keqen, në mënyrën të cilën vetëm Allahu ka mundësi, si dhe marrja e tyre si ndërmjetësues te Allahu, i Gjithfuqishmi, dhe kërkimi i afërsisë ndaj tyre tek varret e tyre duke sakrifikuar, betuar, lutur, kërkuar furnizim dhe ndihmë. Pikërisht kjo ishte ajo që ndodhi në popullin e Nuhut (alejhi ue selam) në lidhje me të mirët, kur njerëzit thanë:



“Dhe ata thanë: “Ju s’duhet t’i lini zotat tuaj, e as që duhet ta lini Uadin, Suanë, Jeguthin, Nesrin (emra të idhujve).” [Nuh 71:23]



Ky është rasti me adhuruesit e varreve sot në shumë vende.



5) Mangësia në të medituarit për shenjat e përbotshme dhe ajetet Kur’anore të Allahut, të Gjithfuqishmit, dhe të mahniturit me atë që i është dhënë civilizimit material deri në atë masë, saqë mendohet se këto gjëra janë vetëm prej mundësive të njerëzimit. Kështu që njerëzit e këtillë i madhërojnë njerëzit dhe ua atribuojnë këto gjëra përpjekjeve të tyre dhe krijimit, ashtu siç thanë gjeneratat e kaluara:



“Ai tha: “Kjo më është dhënë vetëm në saje të diturisë që unë posedoj.” [el-Kasas 28:78]



Siç thotë njeriu:



“Kjo është për mua (për shkak të meritave të mia).” [Fusilet 41:50]



“Vetëm për shkak të diturisë (që unë posedoj) e kam fituar këtë.” [ez-Zumer 39:49]



Ata nuk persijatën dhe nuk shikuan në madhështinë e Atij i Cili krijoi universin dhe vendosi gjëra të shkëlqyera në të, Ai i cili krijoi njerëzimin dhe u dha atyre mundësi që të nxjerrin dhe të përfitojnë prej këtyre gjërave.



“Dhe Allahu ju ka krijuar juve dhe atë që bëni ju.” [es-Safat 37:96]



“A nuk shikojnë ata në sundimin e qiejve dhe tokës dhe të gjitha gjërat që Allahu ka krijuar.” [el-A’rafë 7:185]



“Allahu është Ai i cili krijoi qiejt dhe tokën dhe e zbret ujin (shiun) prej qiellit, dhe në këtë mënyrë solli frutat si furnizim për juve. Dhe, Ai ka bërë që anijet të jenë në shërbimin tuaj, që ato të mund të lundrojnë nëpër det me Urdhërin e Tij. Dhe, Ai (po ashtu) ka bërë që lumenjtë të jenë në shërbimin tuaj. Dhe, Ai ka bërë diellin dhe hënën, të dyjat duke ndjekur vazhdimisht kursin e tyre, që të jenë në shërbimin tuaj. Dhe, Ai e ka bërë natën dhe ditën, që të jenë në shërbimin tuaj. Dhe, Ai ju dha prej tërë asaj që ju kërkuat, dhe ju nëse mundoheni t’i numëroni bekimet e Allahut, kurrë s’do të mund t’i numëroni ato.” [Ibrahim 14:32-34]



6) Shtëpia kryesisht është e zbrazët nga direktivat e shëndosha. Pejgamberi (sallallahu alejhi ue selam) ka thënë: “Çdo fëmijë lind në fitre (me natyrshmëri të pastër), pastaj prindërit e tij e bëjnë Çifut, të Krishter ose Mexhus” (6). Pra, prindërit kanë një rol të madh në drejtimin e fëmijëve.



7) Mosdhënia e rëndësisë mënyrave të mësimit dhe përhapjes së diturisë në pjesën më të madhe të botës Islame. Pra, mënyrat e mësimit nuk i jepin rëndësi të madhe fesë apo fundamenteve të saj. Mënyrat e transmetimit të diturisë qoftë vizuele, audio apo verbale janë bërë kryesisht mjete të shkatërrimit dhe devijimit, dhe më shumë të preokupuara me lukset materiale.



Ata nuk u jepin rëndësi atyre gjërave të cilat e vendosin karakterin dhe sjelljen e mirë dhe rrënjosin akidenë korrekte, e cila i reziston rrjedhës së devijimit saqë njerëzit rriten të pambrojtur dhe të paarmatosur përballë ushtrive të herezisë, në pamundësi që të ofrojnë çfarëdo rezistence.



Mënyrat e mbrojtjes prej këtyre devijimeve mund të përmbledhen siç vijon:



1) Kthimi në Librin e Allahut dhe Sunetin e të dërguarit të Tij (sallallahu alejhi ue selam). Të marrim akidenë korrekte prej tyre, ashtu siç e derivonin Selef es-Salih. Pjesa e fundit e këtij umeti kurrë s’do të pastrohet, përveç me atë e cila e ka pastruar pjesën e hershme të tij. Po ashtu është e domosdoshme që të studiohen besimet e sekteve të devijuara dhe të njihen dyshimet dhe ngatërrimet e tyre, me qëllim që të përgënjeshtrohen ata dhe të tërheqet vërejtja kundër tyre. Kjo ngase ekziston frika se ai që nuk e njeh të keqën, do të bie në të.



2) Interesimi për mësimin e akidesë korrekte – akidenë e Selef es-Salihit – në nivele të ndryshme edukative, duke dhënë mësime të mjaftueshme në programin mësimor dhe duke i dhënë rëndësi vendosjes së kontrollimeve strikte në këtë temë.



3) Të zbatohet studimi i librave të dëlira të Selefit dhe të qëndrohet larg prej librave të grupeve të devijuara siç janë Sufitë, risimtarët, Xhehmitë, Mu’teizilët, Esharitë, Maturiditë, si dhe të tjerët, për arsye të studimit të tyre për hir të përgënjeshtrimit të së keqës që këto përmbajnë dhe paralajmërimit kundër tyre.



4) Vendosja e thirrësve të cilët pastrojnë dhe ringjallin akidenë e Selefit për njerëzit, dhe refuzimi i çorientimit të atyre të cilët devijojnë prej saj.




--------------------------------------------------------------------------------
Fundnota:


(1) Tagut: Çdo gjë që adhurohet krahas Allahut, derisa është i/e kënaqur me atë adhurim.


(2) Transmetuar nga et-Tirmidhi (2641) dhe el-Lalika’i në Sherh ‘Itikad Ehl-us-Sunet (147) dhe të tjerë.


(3) Xhehmitë – Mohuesit e Emrave dhe Atributeve të Allahut.


(4) Mu’tezilët – Racionalistët


(5) Esharitë – sekti i cili mohon atributet e Allahut, duke qenë komentimi shenjë dalluese e tyre.


(6) Transmetuar nga Buhari (2/262 nr.4760) et-Tirmidhi dhe të tjerët.

[abdurrahman_tir]

Autor: Shejh Muhamed bin Xhemil Zeinu





Kur Teuhidi i pastër aktualizohet në jetën e një individi apo një shoqërie, kjo prodhon rezultatet më të mira.


Prej rezultateve të tija janë këto që vijojnë:



1. Çlirimi i njerëzimit nga adhurimi dhe nënshtrimi ndaj tjetër pos Allahut. Krijimi s’mund të krijojë asgjë, por ata vetë janë të krijuar. Ata s’kanë mundësi që të shkaktojnë vdekje apo të japin jetë, e as që kanë mundësi t’i ringjallin të vdekurit. Pra, Teuhidi e çliron njeriun nga çdo adhurim, përveç ndaj Zotit të tij, Atij i Cili e krijoi atë. Ai e çliron inteligjencën prej devijimit dhe mashtrimeve.



Ai e çliron mendjen e tij nga bindja, përulja dhe nënshtrimi ndaj tjetër pos Allahut. Ai e çliron jetën e tij nga zotërimi i sunduesve, falltorëve dhe atyre që e mendojnë veten si caktim hyjnor mbi robërit e Allahut.



Për këtë shkak, udhëheqësit e shirkut dhe shtypjes në kohërat e injorancës, u ngritën kundër thirrjes së pejgamberëve në përgjithësi dhe në veçanti kundër të dërguarit (salallahu alejhi ue selam), për shkak të faktit se ata e kuptuan domethënien e “Le ilahe ile Allahu” të jetë një deklarim universal për çlirimin e njerëzimit dhe përmbytjen e tiranëve prej froneve të rreme të tyre, si dhe ngritjen e fytyrave të besimtarëve, atyre që nuk i përulen askujt pos Allahut, Zotit të Botrave.



2. Personaliteti mbetet i balancuar. Teuhidi ndihmon formimin e personalitetit të balancuar, qëllimin e rekomanduar dhe drejtimin e kësaj jete, dhe ai e bashkon dhe konsolidon qëllimin e tij. Pra, personaliteti nuk i drejtohet tjetërkujt pos Atij që është i denjë për adhurim, dhe i kthehet Atij privatisht dhe haptas, dhe thërret në Të privatisht dhe haptas, dhe e lut Atë në rehati dhe fatkeqësi. Si kundërshtim me atë që bën mushriku (pagani), i cili e ndanë zemrën e tij në mes atyre të cilët adhurohen krahas Allahut, nganjëherë ai i kthehet të gjallit e nganjëherë i kthehet të vdekurit; dhe Jusufi (alejhi selam) ka thënë:



"O ju dy shokët e mi të burgut, a është më mirë shumë zota të ndryshëm apo Allahu, i Vetmi, i Papërballueshmi?" [12:39]



Pra, besimtari adhuron Një Zot. Ai e di se çka e kënaq Atë dhe çka jo; gënjeshtra ndalet në çfarëdoqoftë që e kënaq Atë dhe zemra e tij qetësohet.



Sa i përket mushrikut, gënjeshtra adhuron perëndi të shumta, një e merr këtu e një atje, dhe ai është i ndarë në mes tyre dhe nuk ka rehati.



3. Teuhidi është burim i sigurimit të njerëzve, sepse e mbush shpirtin e individit me paqe dhe kënaqësi. Ai nuk i frikohet tjetërkujt përveç Allahut dhe Teuhidi bllokon rrugët e frikës për humbjen e furnizimit, shpirtit dhe familjes, frikës ndaj njerëzimit, vdekjes dhe tjetër pos këtyre gjërave prej të cilave frikësohet.



Besimtari i cili adhuron vetëm Allahun nuk i frikësohet askujt pos Tij dhe për shkak të kësaj, ai ndihet i sigurt derisa pjesa tjetër e njerëzimit frikësohet, dhe ai ndjen kënaqësi derisa njerëzit janë të shqetësuar. Kjo është domethënia që tregohet në Kur’an në thënien e Tij:



"Ata të cilët besojnë dhe besimin e tyre nuk e përziejnë me dhulm [shirk], ata janë mbi të cilët është siguria dhe ata janë të udhëzuarit." [6:82]



4. Teuhidi është burimi për forcimin e shpirtit, sepse ai i jep individit një qëndrim të fortë mental dhe të frikshëm, me të cilin ai e mbush shpirtin e tij me shpresë në Allahun, besim në Allahun dhe mbështetje në Allahun, kënaqësi me Paracaktimin e Tij, i jep atij durim në sprovat e Tij dhe liri nga krijimi. Ky individ është fort i vendosur, sikurse malet, dhe kur e godet ndonjë fatëkeqësi, ai e lut Zotin e tij që t’ia largojë atë, e jo të vdekurin. Pejgamberi (salallahu elajhi ue selam) e bëri me dije këtë në thënien e tij: “Kur të luteni, luteni Allahun dhe kur kërkoni ndihmë, kërkoni vetëm prej Allahut.” [Hasen Sahih – Tirmidhi]



“Nëse Allahu ju godet me ndonjë të keqe, askush s’mund t’ua largojë atë përveç Tij.” [6:17]



5. Teuhidi është baza e vëllazërisë dhe barazisë, sepse ai nuk lejon që të pasohen ata të cilët marrin zota tjerë krahas Allahut, pasi që adhurimi është vetëm për Allahun dhe adhurimi vetëm ndaj Allahut duhet të bëhet nga i tërë njerëzimi, dhe kryesori i tyre është Muhamedi (salallahu alejhi ue selam), i dërguari i Tij dhe i zgjedhuri i Tij.

[abdurrahman_tir]

nga Shejh-ul-Islam Muhamed ibn Abdul Uehab
(Allahu e mëshiroftë)





I tërë lavdërimi i takon Allahut, lavdërimi dhe bekimet e Tija qofshin mbi Pejgamberin e Tij.



Shejh Muhamed (Allahu qoftë i kënaqur me të) qe pyetur për domethënien e La ilahe ill Allah, dhe ai u përgjigj:



Dije, Allahu të mëshiroftë, se kjo thënie është dallimi në mes kufrit (mosbesimit) dhe Islamit. Është thënie e takuas (frikës ndaj Allahut) dhe vend-mbajtja më e fortë, siç është bërë nga Ibrahimi (alejhis selam):



“Dhe ai e bëri atë [d.m.th. La ilahe il Allah] një fjalë të përhershme në mesin e pasardhësve të tij, ashtu që ata të kthehen (t’i pendohen Allahut apo ta pranojnë këshillën).” [ez-Zuhruf 43:28]



Sidoqoftë, ajo çka është menduar këtu s’është vetëm fjalë e gojës derisa në anën tjetër të jemi injorant ndaj domethënies së saj. Se vërtet, hipokritët thonë La ilahe ill Allah, falin namaz dhe japin lëmoshë, por ata do të jenë nën pabesimtarët, në pjesën më të ulët të Xhehenemit. Më saktë, ajo çka është patur për qëllim është të thuhet deklarata derisa të ketë pranim të saj në zemër, duke e dashur atë dhe njerëzit e saj si dhe duke patur urrejtje dhe armiqësi ndaj çfarëdoqoftë apo kujtdoqoftë që e kundërshton atë, siç ka thënë Pejgamberi (sallallahu alejhi ue selam): “Kushdo që thotë La ilahe ill Allah sinqerisht ….”, në një transmetim tjetër: “….sinqerisht nga zemra e tij…”, dhe në një transmetim tjetër: “Çiltërsisht prej zemrës së tij…”, dhe në një tjetër transmetim: “Kushdo që thotë La ilahe ill Allah dhe mohon tërë atë që adhurohet krahas Allahut…”, si dhe shumë hadithe tjera të cilat tregojnë se shumica e njerëzve janë injorantë ndaj kësaj dëshmie.



Pra dije se kjo delaratë përmban një mohim dhë një konfirmim.



Mohimin e adhurimit të tjerëve pos Allahut nga krijimi, madje edhe Muhamedin (sallallahu alejhi ue selam) dhe Xhibrilin, si dhe shumë të tjerë prej eulijave (të afërmit e Allahut) dhe të drejtëve.



Pra kur ta keni kuptuar këtë, atëherë sodisni uluhijetin (robërimi), të cilën Allahu e ka konfirmuar për Veten e Tij dhe e ka mohuar për Muhamedin (sallallahu alejhi ue selam) dhe Xhibrilin, deri në atë masë saqë ata nuk kanë madje edhe sa pesha e atomit pjesë në të.



Dije se ky uluhijet është ajo çka njerëzit e rëndomtë të kohës sonë e kanë emëruar ‘sekreti’ dhe ‘uilaje’ (besnikëria). Dhe domethënia e ‘ilah’ (sipas tyre) është ‘ueli’, ai i cili posedon sekretin (e të padukshmes) dhe ai është të cilin e quajnë el-fekir, shejh (dijetar) dhe sejjid (zotëri) etj. Kjo për shkak se ata mendojnë se Allahu është i kënaqur me dhënien disave prej krijimit të Tij një statut me të cilin personi u drejtohet atyre më shpresë, duke kërkuar ndihmë prej tyre dhe duke i bërë ata ndërmjetësues në mes vetes dhe Allahut. Kështu që idhujtarët e kohës sonë pohojnë se këta shenjëtorë janë ndërmjetësuesit e tyre, dhe ata i quajnë ‘el-euelun el-alihe’ (perënditë kryesore) sepse sipas tyre ndërmjetësues është një ‘ilah’ (perëndi).



Sidoqoftë, kur personi thotë La ilahe ill Allah, atëherë kjo mohon ndërmjetësuesit e tyre dhe me qëllim që të keni të kuptuar të plotë të kësaj, ju duhet t’i dini dy çështjet vijuese:



E para: që ta dini se pabesimtarët të cilët i Dërguari i Allahut (sallallahu alejhi ue selam) i luftonte, ua merrte pasurinë dhe e lejonte marrjen e grave të tyre, e konfirmonin teuhid-er-Rububije për Allahun, e cila është se askush nuk krijon, nuk furnizon, nuk jep jetë, nuk shkakton vdekje dhe nuk rregullon çështjet përveç Allahut, siç Ai, më i Lartësuari thotë:



“Thuaj: “Kush ju furnizon prej qiellit dhe tokës? Apo kush e nxjerr të gjallin nga i vdekuri dhe e nxjerr të vdekurin nga i gjalli? Dhe kush i rregullon çështjet?” Ata do të thonë: “Allahu.” Thuaj: “A s’do të frikësoheni atëherë nga dënimi i Allahut (për atë se bëni rivalë në adhurimin e Allahut)?” [Junus 10:31]



Ky është një parim i madh dhe i rëndësishëm, pasi që pabesimtarët i konfirmonin dhe i pranonin të gjitha por përkundër kësaj kjo nuk bëri që gjaku dhe pasuria e tyre të jetë e ndaluar. Ata po ashtu jepnin lëmoshë dhe përmbaheshin prej akteve të ndaluara për shkak të frikës ndaj Allahut, por:



Çështja e dytë është: ajo që i bëri ata pabesimtarë dhe bëri që gjaku dhe pasuria e tyre të jenë të lejuara ishte fakti se ata nuk e konfimuan teuhi-el-Uluhije për Allahun, e cila është të lutemi dhe të kemi shpresë në Allahun pa ndonjë ortak, jo të kërkojmë ndihmë, të sakrifikojmë dhe të betohemi në tjetër pos Tij, as në ndonjë engjëll as në ndonjë pejgamber, se kushdo që e bën këtë, ai ka mohuar (ka bërë kufër).



Përfundimi i kësaj është që të dihet se idhujtarët, të cilët i Dërguari i Allahut (sallallahu alejhi ue selam) i luftoi, u luteshin të drejtëve siç janë engjëjt, Isa (alejhis selam), Uzejri dhe eulijatë e tjerë dhe kjo ishte arsyeja për kufrin e tyre, përkundër konfirmimit të tyre se Allahu është Krijuesi, Furnizuesi dhe Rregulluesi i të gjitha çështjeve.



Kur ta dini këtë, atëherë ju do ta kuptoni domethënien e La ilahe ill Allah dhe do ta kuptoni se ai i cili i lutet një pejgamberi, apo një engjëlli, apo mbështetet në ta apo kërkon ndihmë prej tyre, është dalë prej Islamit. Ky është kufri për të cilin Pejgamberi (sallallahu alejhi ue selam) i luftoi pabesimtarët.



Pra, sikur njëri prej idhujtarëve të pyeste: “Ne e dimë se Allahu është Krijuesi, Furnizuesi dhe Rregulluesi, por këta njerëz të drejtë mund të jenë më afër Allahut, kështu që ne u lutemi, betohemi në ta, u kërkojmë ndihmë dhe u afrohemi atyre, sepse na nevojiten ata për të ndikuar dhe ndërmjetësuar. Përndryshe, ne kuptojmë se Allahu është Krijuesi dhe Rregulluesi.”



Atëherë u thuani atyre: “Thënia e juaj është medhhebi (rruga apo shtegu) i Ebu Xhehlit dhe të tjerëvë si ai, pasi që ata i luteshin Isait (alejhis selam), Uzejrit, engjujve dhe eulijave derisa kishin për qëllim të njëjtën gjë. Siç Ai, më i Lartësuari, ka thënë:



“Vërtet, feja është vetëm për Allahun. Dhe ata të cilët marrin eulija (mbrojtës dhe ndihmës) krahas Tij (thonë): “Ne i adhurojmë ata vetëm që ata të na ofrojnë më shumë te Allahu.” Vërtet, Allahu do të gjykojë në mes tyre lidhur me atë për çka ata s’pajtoheshin. Vërtet, Allahu nuk e udhëzon atë që është gënjeshtar dhe pabesimtar.” [ez-Zumer 39:3]



“Dhe ata adhurojnë krahas Allahut gjëra të cilat nuk i dëmtojnë e as që kanë dobi prej tyre, dhe thonë: “A e njoftoni Allahun për atë të cilën Ai nuk e di në qiej dhe në tokë?” I Madhëruar dhe i Lartësuar qoftë Ai mbi tërë atë që ata ia përshkruajnë si ortakë Atij!” [Junus 10:18]



Pra, kur plotësisht të mendoni për këtë dhe ta dini atë se pabesimtarët konfirmuan teuhid-er-rububije për Allahun, derisa i luteshin Isait (alejhis selam), engjëjve dhe eulijave për afërsi dhe ndërmjetësim te Allahu dhe atë se ata, veçanërisht të Krishterët, kanë në mesin e tyre njerëz të cilët bëjnë akte të adhurimit ditë dhe natë, përmbahen nga kjo botë, e japin lëmoshë tërë atë çka posedojnë në këtë botë derisa jetojnë të izoluar prej njerëzve në manastire, por përkundër kësaj ata janë pabesimtarë, armiq të Allahut përgjithmonë në Zjarr për shkak të besimit të tyre në Isain (alejhis selam) dhe në eulija të tjerë të cilëve u luten, u sakrifikojnë dhe në të cilët betohen.



Pra, kur të kuptoni tërë këtë, atëherë përshkrimi i Islamit dhe thirrja e Pejgamberit tonë (sallallahu alejhi e selam), do të bëhet e qartë dhe ju do të kuptoni se shumë njerëz janë larguar prej saj. Dhe ju do të kuptoni qartë domethënien e thënies së tij (sallallahu alejhi ue selam): “Islami ka filluar si i huaj dhe do të kthehet si i huaj ashtu siç ka filluar…..” (1)



O vëllezërit e mi, mbahuni për fundamentin e fesë suaj, fillimit dhe fundit të tij, bazës dhe kokës së saj: dëshmisë se askush s’ka të drejtë të adhurohet pos Allahut.



Dije kuptimin e tij, duaji njerëzit e tij dhe bëj ata vëllezërit e tu edhe nëse janë larg. Dhe mohoni teuaghit(2), armiqësoni dhe urreni ata që i dojnë ata, argumentoni në emër të tyre, mos i mohoni ata apo të thoni: “Unë s’kam asgjë kundër tyre” apo të thoni: “Allahu nuk më ka bërë përgjegjës të tyre.” Atëherë, vërtet, ata kanë sajuar gënjeshtër kundër Allahut, pasi që Allahu i ka bërë ata përgjegjës dhe i ka detyruar ata që ta mohojnë teuaghit dhe të ndahen prej tyre, edhe nëse ata janë vëllezërit apo fëmijët e tyre. Pra, mbahuni me këtë me qëllim që ta takoni Zotin tuaj pa i shoqëruar Atij ndonjë gjë.



O Allah na bën që të vdesim si Muslimanë dhe na bashko me të mirët.



Dhe e përfundojmë këtë shqyrtim me një varg të përmendur nga Allahu në Librin e Tij, i cili do t’ua sqarojë juve atë se kufri i idhujtarëve të kohës sonë është më i vrazhdë se kufri i atyre të cilët i Dërguari i Allahut (sallallahu alejhi ue selam) i luftoi. Allahu, më i Lartësuari, thotë:



“Dhe kur ju gjen ndonjë fatkeqësi në det, ata të cilët i lutni krahas Tij zhduken prej jush përveç Atij (vetëm Allahut). Por kur Ai ju sjellë të sigurt në tokë, ju largoheni (prej Tij). Dhe njeriu është përherë mosfalënderues.” [el-Isra’ 17:67]



Pra, keni dëgjuar se Allahu ka përmendur atë se kur pabesimtarët ishin në vështirësi, ata i linin udhëheqësit dhe dijetarët e tyre dhe nuk kërkonin ndihmë përmes tyre. Më saktë, ata tregonin sinqeritet vetëm ndaj Allahut, pa i shoqëruar ndonjë ortak dhe kërkonin ndihmë vetëm prej Tij. Sidoqoftë, kur vinin lehtësimi dhe ndihma, ata prapë bënin shirk.



Ju mund të shihni se kur idhujtarët e kohës sonë, disa prej të cilëve pohojnë se janë dijetarë që posedojnë zuhd (asketizëm) dhe përpiqen shumë, janë të shqetësuar, ata fillojnë të kërkojnë ndihmë prej të tjerëve pos Allahut siç është Marufi apo Abdul Kadir Gjelani, ose ata që janë më të mëdhenj se këta si, Zejd bin el-Hatab dhe ez-Zubejr, ose ata që janë më të mëdhenj se këta si i Dërguari i Allahut (sallallahu alejhi ue selam). Dhe më e vrazhdë dhe më katastrofike se kjo është fakti se ata kërkojnë ndihmë prej teuaghit: pabesimtarëve dhe renegatëve si Shemsani, Idrisi (po ashtu i quajtur el-Eshker), Jusufi dhe të ngjashëm me këta.



Allahu e di më së miri. Lavdërimi i qoftë Atij në fillim e mbarim, dhe paqja dhe bekimet e Allahut qofshin mbi krijesat më të mira, Muhamedin, familjen e tij dhe Shoqëruesit e tij.




--------------------------------------------------------------------------------
Fundnota:


(1) Transmetuar në Sahih Muslim (1/270) dhe Ibn Maxhe (2/320)


(2) Shumësi i Tagutit – çdo gjë që adhurohet përpos Allahut, derisa i/e adhuruari është i kënaqur me të.

[abdurrahman_tir]

Muhamed bin Sulejman et-Temimi (v.1206)





Nëse do të thuhej ty: Kush është zoti yt?



Atëherë, përgjigju duke thënë: Zoti im (Rab) është Allahu.



***

Nëse do të thuhej ty: Cili është kuptimi i fjalës Zot?


Atëherë, përgjigju duke thënë: I Vetmi i Cili është i adhuruar me të drejtë, Zotëruesi (el-Malik); i Vetmi, nën urdhrat e të Cilit është gjithçka (el-Mutesarrif).



***

Nëse do të thuhej ty: Cila është vepra më madhështore dhe më e shquar që ke parë ti nga ato që Ai i ka krijuar?


Atëherë, përgjigju duke thënë: Qiejt dhe Toka.



***

Nëse do të thuhej ty: Si ke arritur në njohjen e Zotit tënd?


Atëherë, përgjigju duke thënë: Nëpërmjet shenjave të Tij dhe ato që Ai i ka krijuar.



***

Nëse do të thuhej ty: Cila është gjëja më e rëndësishme dhe më e shquar që ke parë ti nga shenjat e Tij?


Atëherë, përgjigju duke thënë: Nata dhe Dita dhe argument për këtë është thënia e Tij, të Lartësuarit:



“Vërtet Zoti juaj është Allahu, i Cili krijoi Qiejt dhe Tokën në gjashtë ditë dhe pastaj Ai u ngrit në Fronin e Tij (në një mënyrë që i përshtatet Madhështisë së Tij). Ai sjell natën si mbulesë të Ditës dhe secila duke synuar tjetrën pandërprerë. Ai krijoi dhe Diellin, Hënën dhe Yjet të nënshtruar ndaj urdhrit të Tij. Padyshim që i Tij është Krijimi dhe Urdhërimi1. I shenjtëruar dhe i Lartësuar është Allahu, Zoti (Rab) i gjithçkaje që ekziston!” Araf, 7:54



--------------------------------------------------------------------------------
1.Dhe Ai, i Lartësuari thotë:
“Padyshim që i Tij është Krijimi dhe Urdhërimi.”
Sufjan bin Ujejneh e të tjerë veç tij kanë thënë në lidhje me këtë ajet: “Krijimi është gjithçka që ka krijuar Allahu Tebareke ue Te’ala, kurse Urdhërimi është Kur’ani”.
Vër re në këtë ajet, se Allahu ka bërë një ndarje midis Krijimit dhe Kur’anit. Ky është një argument që tregon se Kur’ani nuk është i krijuar pasi Allahu nuk e ka përfshirë Kur’anin në këtë ajet si pjesë të Krijimit të Tij. Allahu i Lartësuar thotë:
“Dhe në qoftë se ndonjë prej mushrikëve kërkon mbrojtjen tënde, atëherë siguroji atij strehim, me qëllim që ai të dëgjojë Fjalën e Allahut (Kur’anin).” Teube, 9:6
Esh-Shafi’ij ka thënë: “Kur’ani është fjala e Allahut (Kelam) dhe nuk është i krijuar. Kushdo që thotë se ai është i krijuar është Kafir (prej atyre që nuk besojnë në Allahun).” [Esh-Sheri’ah]
Ebu Hatim er-Razij dhe Ebu Zur’ah er-Razij, të dy këta kanë thënë: “Kushdo që pretendon se Kur’ani është i krijuar është Kafir (mosbesimtar) ndaj Allahut të madhëruar, dhe ky Kufr e nxjerr atë nga Islami. Kushdo që ka dyshim në Kufrin e tij (duke menduar se ai nuk ka bërë Kufr) nga mesi i atyre që e kuptojnë çështjen, atëherë ai gjithashtu është Kafir. Kushdo që ka dyshim në lidhje me fjalën e Allahut dhe është i lëkundur në të, duke thënë plot dyshim: “Nuk e di në është Kur’ani i krijuar apo jo?”, ai është Xhehmi. Sa për atë që ngurron tek kjo me injorancë në lidhje me Kur’anin, ai duhet mësuar, ai ka rënë në Kufr, porse ai nuk ka dalë nga Islami (d.m.th. nuk bëhet Tekfir mbi të). [Parimet e Sunetit dhe Besimit të Fesë]
Ahmed bin Hambel ka thënë: “Kur’ani është fjala e Allahut dhe nuk është i krijuar. Nuk ka që të jetë kaq i dobët për të thënë se ai nuk është i krijuar. Vërtet, fjala e Allahut nuk është e ndarë nga Ai, dhe asnjë nga veprimet e Tij nuk është e krijuar.” [Parimet e Sunetit]
Umeri, radij’Allahu anhu, ka thënë: “Kur’ani është fjala e Allahut. Mos e shtrembëroni dhe mos e ndryshoni atë me mendimet tuaja.” [Esh-Sheri’ah]
--------------------------------------------------------------------------------

Nëse do të thuhej ty: Cili është kuptimi i fjalës Allah?


Atëherë, përgjigju duke thënë: Ai i Cili i Vetëm e ka të gjithë të drejtën e adhurimit mbi të gjithë krijimin e Tij.



***

Dhe nëse do të thuhej ty: Përse të ka krijuar Allahu ?


Atëherë, përgjigju duke thënë: Unë jam krijuar me qëllimin që ta adhuroj Atë (pa i shoqëruar Atij askënd, në çdo formë të adhurimit, domethënë pa i bërë Shirk Atij).



***

Nëse do të thuhej ty: Çfarë është adhurimi2 që i bëhet Atij?


Atëherë, përgjigju duke thënë: Teuhidi3 dhe bindja ndaj Tij (Ta’ah)4.



***

Dhe nëse do të thuhej ty: Cili është argumenti për këtë?


Atëherë, përgjigju duke thënë: Thënia e Tij, të Lartësuarit:



“Nuk i kam krijuar Xhinët dhe Njerëzit veç që ata duhet të më adhurojnë (vetëm) Mua.” Dharijat, 51:56



***

Nëse do të thuhej ty: Cila është gjëja e parë që Allahu e ka bërë obligim për ty?


Atëherë, përgjigju duke thënë: Mosbesimin total në Tagutin5 dhe besimin total (Iman)6 në Allahun, dhe argument është thënia e Tij, të Lartësuarit:



“Nuk ka shtrëngim në Fe. Është sqaruar rruga e drejtë nga rruga e gabuar. Dhe kushdo që nuk i beson Tagutit dhe beson në Allahun , atëherë ai është kapur për lidhjen më të fortë e cila nuk do të këputet kurrë. Dhe Allahu është Gjithëdëgjuesi, i Gjithëdijshmi.” Bekare, 2:256



--------------------------------------------------------------------------------
2.Ibn Tejmijeh e ka përkufizuar adhurimin (ibadeh) si: Një emër gjithëpërfshirës që përmbledh gjithçka që Allahu e do dhe është i kënaqur me të, nga thëniet dhe veprat, qofshin ato të hapura apo të fshehta. [El-Ubudijeh]
3.Teuhijdi është përkufizuar si: Ta njësosh, ta veçosh Allahun të Vetëm në të gjithë adhurimin. [Tri Parimet Themelore]
4.Ta’ah është përkufizuar si: Bindje ndaj Allahut në atë që ka urdhëruar Ai dhe largim nga ajo që ka ndaluar Ai. [Shpjegimi i Katër Parimeve]
5.Ibn Kajjim e ka përkufizuar Tagutin duke thënë: “Et-Tagut është për cilindo për të cilin robi (abd) i kalon kufijtë duke e adhuruar atë, duke e ndjekur atë apo duke iu bindur atij.”
Muhamed bin Abdul-Uehab vazhdon duke thënë: “Tagutët janë të shumtë porse kokat e Tagutëve janë pesë: Iblisi, Allahu e mallkoftë atë; kushdo që adhurohet dhe është i kënaqur me atë adhurim, kushdo që i thërret njerëzit që ta adhurojnë atë, kushdo që pretendon se ka ndonjë farë dije mbi të fshehtën (Gajb) dhe kushdo që gjykon me tjetër veç asaj që ka shpallur Allahu.” [Tri Parimet Themelore]
6.Selefët dhe Imamët e Umetit e kanë përkufizuar Imanin si: Deklaratë e zemrës dhe e gjuhës, dhe veprim me gjymtyrë. Pra është thënie me fjalë, veprim dhe besim. Shtohet me bindje (Ta’ah) dhe pakësohet nga gjynahet. [Et-Teuhijd uel-Bejan Shexheratul-Iman]

Nga argumentet që dëshmojnë për shtimin e Imanit janë ato që vijojnë:

Allahu i Lartësuar ka thënë:
“Që atyre t’u shtohej Besimi bashkë me Besimin që kishin.” Fet’h, 48:4
Dhe Ai, i Lartësuari, ka thënë:
“Dhe kjo veç ua shtoi Besimin dhe nënshtrimin (ndaj Allahut ).” Ahzab, 33:22
Dhe Ai, i Lartësuari, ka thënë:
“Dhe që atyre që besojnë t’u shtohet Besimi.” Mudethir, 74:31

Dhe argumentet që dëshmojnë për uljen apo pakësimin e Imanit janë si më poshtë:

Transmetohet nën autoritetin e Ebu Hurejres, radij’Allahu anhu: I Dërguari i Allahut, sal-Allahu alejhi ue sel-lem, ka thënë: “Imani i ka shtatëdhjetë e disa degë. Pjesa më e lartë e tij është deklarata La ilahe il-la Allah, dhe pjesa më e ulët e tij është largimi i një pengese nga rruga. Edhe turpi (Haja) është një degë e Imanit.” [Transmetuar nga Bukhari dhe Muslim]
Nën autoritetin e Ebu Se’id el-Khudrij, radij’Allahu anhu: E kam dëgjuar të Dërguarin e Allahut, sal-Allahu alejhi ue sel-lem, duke thënë: “Kushdo nga ju që e sheh një të keqe, le ta ndryshojë atë me dorën e tij. Nëse nuk është i aftë që ta bëjë këtë, atëherë le ta ndryshojë me gjuhën e tij, e nëse nuk është i aftë që ta bëjë këtë, atëherë ai duhet ta urrejë atë me zemrën e tij, porse ky është Imani më i dobët.” [Transmeton Muslim]

Thëniet e selefëve për Imanin janë të shumta, prej tyre:

Abdullah bin Ahmed bin Hambel ka thënë: "E kam dëgjuar babanë tim kur u pyet për Irrxhanë (besimin e Murxhi’ve, atyre të cilët thonë se Imani nuk shtohet e nuk pakësohet por është i njëjtë, konstant), dhe ai tha: “Ne themi se Imani është fjalë dhe vepër, dhe ai shtohet dhe pakësohet. Nëse dikush bën zina dhe pi alkool, Imani i tij do të pakësohet.” [Kitabus-Suneh, Abdullah bin Ahmed bin Hambel]
Jahja bin Me’in ka thënë: “Imani është fjalë dhe vepër, Ai shtohet dhe pakësohet.” [Es-Sunetul-Khalal]
I është thënë Sufjan bin Ujejnes: "A shtohet e pakësohet Imani?" Dhe ai u përgjigj: “A nuk e lexoni Kur’anin?: “Por kjo vetëm ua shtoi Besimin (Imanin)” Ali-Imran, 3:173. Dhe të ngjashme me këtë janë përmendur më tepër se një herë në Kur’an.” Pastaj atij iu tha: "Po për pakësimin e tij? Dhe ai u përgjigj: “Nuk ka gjë që shtohet e që ajo të mos pakësohet.” [Transmetuar nga Axhurrij me zinxhir të saktë transmetimi]
Ibn Mes’udi, radij-Allahu anhu, ka thënë: “Allahumme zidna Imanan ue Jekinan ue Fik’han (O Allah shtona Imanin, Bindjen dhe të Kuptuarin).” [Transmetuar nga el-Hafidh në el-Fet’h dhe ai e shpalli sahijh]
Abdu-Rrahman bin Ebij Hatim ka thënë:"E pyeta babanë tim (Ebu Hatim er-Razij) dhe Ebu Zur’ah (er-Razij) për Medh’hebet e Ehli-Sunetit në lidhje me themelet e Fesë, çfarë dinin ata nga dijetarët e të gjitha krahinave për këtë, dhe çfarë besonin ata të dy në lidhje me këtë. Të dy ata u përgjigjën: “Ne dimë nga të gjithë dijetarët e të gjitha krahinave, nga Hixhazi, Iraku, Egjipti, Shami dhe Jemeni se është prej Medh’hebit të tyre që: Imani është fjalë dhe vepër. Shtohet dhe pakësohet.” [Parimet e Sunetit dhe Besimi i Fesë]

--------------------------------------------------------------------------------

Dhe nëse do të thuhej ty: Çfarë është lidhja më e fortë e cila nuk do të këputet kurrë?


Atëherë, përgjigju duke thënë: (Fjala) La ilahe il-la Allah.7 Kuptimi i (pjesës së parë) La ilahe (Nuk ka të adhuruar) është mohimi dhe (kuptimi i pjesës së dytë) il-la Allah (përveç Allahut) është pohimi.”



***

Dhe nëse do të thuhej ty: Çfarë është ajo që po mohon ti dhe çfarë është ajo që po pohon ti?


Atëherë, përgjigju duke thënë: Mohimi është mohimi i çdo gjëje që adhurohet veç Allahut dhe pohimi është një pohim se i gjithë adhurimi është një e drejtë që i takon vetëm Allahut, pa i përshkruar ndonjë shok Atij.



***

Dhe nëse do të thuhej ty: Kush është argument për këtë?


Atëherë, përgjigju duke thënë: Thënia e Tij, të Lartësuarit:



“Dhe (kujto) kur Ibrahimi i tha babait të tij dhe popullit të tij: “Me të vërtetë unë jam i pafajshëm nga çfarë ju adhuroni veç Tij, (unë e adhuroj vetëm Atë, Allahun) i Cili më krijoi mua dhe padyshim që Ai do të më udhëzojë mua.” Zukhruf, 43:26,27



--------------------------------------------------------------------------------
7.Fjala La ilahe il-la Allah i ka shtatë kushte të cilat janë: Dija (‘Ilm), Bindja (Jekijn), Sinqeriteti (Ikhlas), Vërtetësia (Sidk), Dashuria (Mehabeh), Nënshtrimi (Inkijad) dhe Pranimi (Kubul). Disa thonë se janë tetë kushte, dhe kushti i tetë është Kufri (mohimi total) në Tagutin.

--------------------------------------------------------------------------------

Dhe nëse do të thuhej ty: Çfarë është mohimi dhe pohimi në këtë ajet?


Atëherë, përgjigju duke thënë: Argument për mohimin është:



“Dhe (kujto) kur Ibrahimi i tha babait të tij dhe popullit të tij: “Me të vërtetë unë jam i pafajshëm nga çfarë ju adhuroni.” Zukhruf, 43:26



Dhe argument për pohimin është:



“Veç Tij (unë e adhuroj vetëm atë, Allahun) i Cili më krijoi mua dhe padyshim që Ai do të më udhëzojë mua.” Zukhruf, 43:27



***

Nëse do të thuhej ty: Cili është ndryshimi midis Teuhidit Rububijeh dhe Teuhidit Uluhijeh?


Atëherë, përgjigju duke thënë: Teuhidi Rububijeh është (Teuhidi) në veprat e Zotit (Rab), për shembull: krijimi, sigurimi, furnizimi, dhënia e jetës dhe e vdekjes, zbritja e shiut, rritja e bimëve dhe e gjelbërimit, si dhe sistemimi e rregullimi i të gjitha çështjeve (pra, të cilat i përkasin vetëm Allahut). Teuhidi Uluhijeh është (Teuhidi) në veprat e robit, për shembull: lutja, frika nga dënimi i Tij, shpresa për mëshirën e Tij, mbështetja tek Ai, kthimi tek Ai me pendim, dashuria, frika, zotimi, kërkimi i ndihmës prej Tij dhe të tjera lloje adhurimi (që i përkasin vetëm Allahut).



***

Dhe nëse do të thuhej ty: Kush është feja jote?


Atëherë, përgjigju duke thënë: Feja ime është Islami8. Themeli dhe parimi i saj përfshin dy çështje:



E para: Adhurimin e vetëm të Allahut (d.m.th. Teuhidi), pa i përshkruar Atij ndonjë shok, të ftosh e të nxitësh në këtë, ta bazosh miqësinë dhe shoqërinë në të, dhe të deklarosh Kufrin (mosbesimin) për atë që e braktis Teuhidin.



E dyta: Të paralajmërosh dhe të këshillosh kundra Shirkut9 në adhurimin e Allahut të Lartësuar dhe të jesh i palëkundur në këtë, ta bazosh armiqësinë dhe urrejtjen në të, dhe të deklarosh Kufrin për atë që bën Shirk.



Feja Islame ngrihet mbi pesë shtylla: Të dëshmosh se askush nuk ka të drejtë që të adhurohet me të drejtë përveç Allahut dhe të dëshmosh se Muhamedi, sal-Allahu alejhi ue sel-lem, është i Dërguari i Allahut, falja e namazit, dhënia e zekatit, agjërimi i muajit të Ramazanit, dhe kryerja e Haxhit (të paktën një herë në jetë për atë që ka mundësi)10. Dhe argument për Shehadetin është thënia e Tij, të Lartësuarit:


“Allahu dëshmon se la ilahe il-la Huve (nuk ka të adhuruar tjetër me të drejtë veç Tij). Dëshmojnë edhe engjëjt, edhe ata që kanë dije. Ai e mban krijimin e Tij në Drejtësi. La ilahe il-la Huve, i Gjithëfuqishmi, më i Urti Gjithëgjykues.” Ali-Imran, 3:18



--------------------------------------------------------------------------------
8.Islami është përkufizuar si: Nënshtrim total ndaj Allahut me Teuhid dhe dorëzim ndaj Atij me bindje (Ta’ah), si dhe të mohosh e të mos e përziesh veten me Shirk dhe me njerëzit e tij (mushrikët). [Tri Parimet Themelore]
9.Shirku është përkufizuar si: T’i lutesh të tjerëve ndërkohë që i lutesh edhe Allahut.[Tri Parimet Themelore]
10.Në hadithin e famshëm të Xhibril, Xhibrili i tha të Dërguarit të Allahut, sal-Allahu alejhi ue sel-lem: “Më trego për Islamin.” Dhe i Dërguari i Allahut, sal-Allahu alejhi ue sel-lem, u përgjigj: “Islami është të dëshmosh se nuk ka të adhuruar tjetër me të drejtë veç Allahut dhe se Muhamedi është i Dërguari i Allahut, falja e namazit, dhënia e Zekatit, agjërimi i muajit të ramazanit, dhe kryerja e Haxhit (një herë në jetë) për atë që ka mundësi që ta kryejë.” [Transmetuar nga Muslim]

--------------------------------------------------------------------------------

Argument se Muhamedi, sal-Allahu alejhi ue sel-lem, është i Dërguari i Allahut11, është thënia e Tij, të Lartësuarit:



“Muhamedi nuk është babai i ndonjë burri prej jush, por Ai është i Dërguari i Allahut dhe i fundit (vula) i Profetëve.” Ahzab, 33:40



Argument për sinqeritetin (Ikhlas)12 në adhurim dhe argument për namazin dhe zekatin është thënia e Allahut të Lartësuar:



“Dhe ata nuk u urdhëruan për tjetër veçse që ta adhuronin Allahun të vetëm dhe që ta bënin fenë (adhurimi) të sinqertë vetëm për Të, dhe të kryenin namazin e të jepnin zekatin - kjo është Feja e drejtë.” Bejine, 58:5



Dhe argument për agjërimin është thënia e Allahut të Lartësuar:



“O ju që besoni! Ju është urdhëruar juve Agjërimi (Saum) ashtu siç u qe urdhëruar edhe atyre përpara jush, me qëllim që të mund të bëheni të devotshëm (mutekunë, të përkushtuar ndaj Tij).” Bekare, 2:183



--------------------------------------------------------------------------------
11.Allahu i Lartësuar ka thënë:
“Muhamedi nuk është tjetër veçse i Dërguar. Vërtet shumë të dërguar kanë kaluar para tij. Në qoftë se ai vdes ose vritet, atëherë a do të ktheheshit ju menjëherë prapa (si mosbesimtarë)? Dhe ai që kthehet përsëri prapa (në mosbesim), as dëmin më të vogël nuk i shkakton Allahut. Dhe Allahu do t’i shpërblejë falënderuesit.” Ali-Imran, 3:144
Dhe thënia e Allahut të Lartësuar:
“Muhamedi është i Dërguari i Allahut dhe ata që janë me të janë të ashpër ndaj mosbesimtarëve dhe të mëshirshëm me njëri-tjetrin. I sheh ata duke bërë ruku dhe sexhde (kur i falen Allahut ).” Fet’h, 48:29
Dhe kuptimi i fjalës Muhameden Resulullah është: T’i bindesh atij (Ta’ah) në atë që ai ka urdhëruar, të besosh atë që na ka lajmëruar, të largohesh nga ajo që na ka ndaluar, dhe të mos e adhurosh Allahun përveç se me atë që ai e ka përshkruar.” [Tri Parimet Themelore]
12.Sinqeriteti (Ikhlas) është përkufizuar si: Që personi të synojë që të afrohet më tepër tek Allahu i Lartësuar nëpërmjet adhurimit të Tij dhe të synojë arritjen dhe fitimin e tokës së dinjitetit të tij (Xhenetin, dhe Allahu e din më së miri). Kjo do të thotë që robi duhet të jetë i sinqertë vetëm për hir të Allahut të Lartësuar në qëllimet e tija, i sinqertë vetëm për hir të Allahut në dashurinë e tij, i sinqertë vetëm për hir të Allahut të Lartësuar në lavdërimin e Tij, i sinqertë vetëm për Allahun e Lartësuar, qoftë jashtë apo brenda tij, duke mos pasur për qëllim apo duke mos dashur asgjë përveç Fytyrën e Allahut të Lartësuar dhe arritjen e tokës së dinjitetit të tij (Xhenetin, dhe Allahu e din më së miri), siç thotë Allahu i Lartësuar:
“Thuaj: Vërtet namazi im, kurbani im, jeta ime dhe vdekja ime janë (vetëm) për Allahun, Zotin e gjithçkaje që ekziston. Ai nuk ka asnjë shok e të barabartë me Të dhe për këtë unë jam urdhëruar dhe unë jam i pari i Muslimanëve.” En-Am, 16:162,163
Dhe thënia e Allahut të Lartësuar:
“Dhe kthehuni me pendim dhe bindje (me Teuhid dhe Iman të vërtetë) te Zoti juaj dhe nënshtrojuni Atij (në Islam).” Zumer, 39:54
Dhe thënia e Allahut të Lartësuar:
“Dhe i adhuruari juaj është Një Zot (Ilahun), kështu që ju vetëm Atij duhet t’i dorëzoheni.” Haxh, 22:34 [Sherh Usulus-Sitteh]

--------------------------------------------------------------------------------

Dhe argument për Haxhin është thënia e Allahut të Lartësuar:



“Dhe Haxhi është një detyrë që njerëzit i detyrohen Allahut, për ata që kanë mundësi që ta kryejnë atë, dhe kushdo që nuk beson, atëherë Allahu nuk ka nevojë për gjithçka që ekziston!” Ali-Imran, 3:97



Parimet e Imanit janë gjashtë: Të besosh në Allahun, engjëjt e Tij, librat e Tij, të dërguarit e Tij, Ditën e Fundit, dhe në Kaderin, në të mirën dhe të keqen që vjen prej tij.13



Kurse Ihsani është që ta adhurosh Allahun sikur ti po e shikon Atë, por edhe pse ti nuk e sheh Atë, ti e adhuron Atë duke e ditur që Ai po të sheh ty.14



***

Dhe nëse do të thuhej ty: Kush është Profeti yt?


Atëherë, përgjigju duke thënë: Ai është Muhamedi, i biri i Abdullah bin Abdul-Mutalib bin Hashim, dhe Hashimi është nga Kurejshët, dhe Kurejshët janë nga Arabët, dhe Arabët janë nga pasardhësit e Ismail bin Ibrahim el-Khalil, paqja dhe bekimet më të larta qofshin mbi Profetët tanë, Ibrahimin dhe Ismailin.



Atdheu i Muhamedit, sal-Allahu alejhi ue sel-lem, është Meka, dhe ai, sal-Allahu alejhi ue sel-lem, u shpërngul për në Medine. Ai jetoi 63 vjet; 40 prej tyre ishin para profecisë së tij dhe 23 vjet prej tyre kur ai ishte Profet dhe i Dërguar. Ai u bë Profet me Suren Alak15, dhe u bë i Dërguar me Suren Mudethir16.



***

Dhe nëse do të thuhej ty: A ka vdekur ai apo është ende i gjallë?


Atëherë, përgjigju duke thënë: Ai ka vdekur dhe feja e tij do të qëndrojë deri kur të vijë Ora e Fundit, dhe argument është thënia e Allahut të Lartësuar:



“Sigurisht që ti (O Muhamed) do të vdesësh dhe padyshim që edhe ata do të vdesin. Pastaj Ditën e Ringjalljes para Zotit tuaj ju do të kundërshtoni njëri-tjetrin.” Zumer, 39:30,31



--------------------------------------------------------------------------------
13.Në hadithin e famshëm të Xhibrilit, Xhibrili i tha Profetit, sal-Allahu alejhi ue sel-lem: “Më trego për Imanin.” Profeti, sal-Allahu alejhi ue sel-lem, u përgjigj: “(Imani është) të besosh në Allahun , engjëjt e Tij, librat e Tij, të dërguarit e Tij, Ditën e Fundit, dhe të besosh në Kaderin, në të mirën dhe të keqen që vjen prej tij.” [Transmetuar nga Muslim]
14.Përsëri në hadithin e famshëm të Xhibrilit, Xhibrili i ka thënë Profetit, sal-Allahu alejhi ue sel-lem: “Më trego për Ihsanin.” Profeti, sal-Allahu alejhi ue sel-lem, u përgjigj duke thënë: “(Ihsani është që) ta adhurosh Allahun sikur ti po e shikon Atë, por edhe pse ti nuk e sheh Atë, ti e adhuron Atë duke e ditur se Ai po të sheh ty.” [Transmetuar nga Muslim]
15.Allahu i Lartësuar ka thënë:
“Lexo! Me emrin e Zotit tënd i Cili ka krijuar (gjithçka që ekziston). Ai e ka krijuar njeriu nga një copë gjaku të mpiksur. Lexo! Dhe Zoti yt është më Bujari. I Cili u ka mësuar (shkrimin) me laps. Ai i ka mësuar njeriut atë që ai nuk e dinte.” Alak, 96:1-5
16.Allahu i Lartësuar ka thënë:
“O ti (Muhamed) i mbështjellë me rroba! Ngrihu dhe këshillo! Dhe zotin tënd madhëro! Dhe rrobat e tua pastro! Dhe larg nga idhujt qëndro! Dhe mos u mburr me atë që jep e të të duket shumë! Dhe për hir të Zotit tënd duro!” Mudethir, 96:1-7

--------------------------------------------------------------------------------

Dhe të gjithë njerëzit që kanë vdekur do të ringjallen, dhe argument është thënia e Allahut të Lartësuar:



“Prej saj (tokës) Ne ju kemi krijuar, në të do t’ju kthejmë, dhe prej saj Ne do t’ju nxjerrim përsëri edhe një herë tjetër.” Ta-Ha, 20:55



Dhe kushdo që nuk beson në këtë ringjallje është Kafir (mosbesimtar), dhe argument është thënia e Allahut të Lartësuar:



“Ata që nuk besuan pretendojnë se nuk do të ringjallen më kurrë. Thuaju: Po! Për Zotin tim! Ju pa asnjë dyshim që do të ringjalleni, pastaj ju do të njoftoheni (dhe do të shpërbleheni) për atë çfarë keni punuar dhe kjo është mjaft e lehtë për Allahun.” Tegabun, 64:7



Dhe paqja dhe bekimet e shumta qofshin mbi Muhamedin, mbi familjen e tij dhe mbi shokët e tij!




Burimi: Therighteouspath.com
Përktheu: Alban Malaj

[abdurrahman_tir]

Autor: Dr. Salih es-Salih





Njeriu gjithmonë kërkon atë që i bën dobi atij dhe atë që e mbron prej dëmit. Sidoqoftë, që të përmbushet kjo, njeriu duhet të jetë në gjendje që të kuptojë se çka është e dëmshme. Ai pastaj duhet të di se kush i nevojitet, kujt t’i besojë dhe kë ta dojë, që ta arrijë të dobishmen dhe të ndihet mirë për zgjidhjen që e ka bërë. Ai gjithashtu duhet ta dijë qasjen adekuate dhe të mirë, që do ta bënte atë të arrijë qëllimin e tij. Kushti i fundit kërkon që njeriu:



1. Ta njohë dëmin


2. Çfarë mënyrash mund të përdoren për ta larguar dëmin



Sigurisht që njeriu s’mund të ketë udhëzim më të mirë se ai i cili vjen prej Atij i cili ka përsosur çdo gjë, dhe Atij që nuk ka mangësi në Veten e Tij dhe Atributet e Tija. Ai që është i Përjetshëm dhe nuk vdes. S’mund të jetë ndokush më i mirë se Ai i cili nuk ka nevojë për ndonjë gjë; Ai i cili është i pasur; Dhurues; Ai i cili, pas të gjithave, kontrollon shpirtin e njeriut. Njeriu është i varfër për Të. Ai është Allahu, Zoti i vërtetë dhe i vetëm. Njeriu mund t’i bëjë dëm vetes nëse kërkon për ndihmë tjetër përveç Allahut. Allahu është Ai i Cili mund t’i ndihmojë njeriut që ta largojë dëmin, sepse dëmi nuk mund të ndodhë pa Vullnetin e Tij dhe Fuqinë e Tij.





Allahu ka zbritur Librat e Tij dhe ka zgjedhur të Dërguarit e tij për ta udhëzuar njeriun që ta:



1. Njohë Zotin e tij ashtu siç Ai ka shpjeguar për Veten e Tij, dhe


2. Ta kërkojë vetëm Atë duke jetuar në pajtim me planin e Tij.



Njohuria e Emrave dhe Atributeve të Allahut e liron njeriun nga adhurimi i çfarëdo forme të krijimit, sepse krijimi është i dobët dhe ka nevojë për Krijuesin, Allahun. Dituria për Allahun e udhëheq njeriun deri në njohjen se ai është krijuar që të jetojë sipas rrugës së Allahut, siç i është shpallur të Dërguarit të fundit, Muhamedit (sallallahu alejhi ue selam). Kjo shpallje përmban një kod të plotë të jetës. Çdo gjë që është e dëmshme apo e dobishme, është vendosur ashtu që njeriu të mund ta përqendrojë jetën e tij në këtë Shpallje. Nëse njeriu bën keq dhe e di se Allahu është Falës, ai do t’i kthehet vetëm Atij duke kërkuar faljen e Tij:



“Dije se nuk ka Zot i Cili meriton të adhurohet përveç Allahut dhe kërko falje për mëkatet tua.” (Kur’an, 47:19)



Është e gabuar të mendohet dhe të besohet se Allahu krijoi ‘zotra’ tjerë karahas Tij, që t’u drejtoheni atyre për ndihmë, t’i doni ata apo t’u frikësoheni atyre, etj. Ai është Zoti i njëjtë i të gjithë popujve. Ai nuk urdhëron që njerëzit t'i bëjnë yjet, diellin, zjarrin, Jezusin, Moisiun, etj. zotra krahas Tij. Ai (më i Lartësuari) s’mund të jetë ‘kundërthënës’. Ai ka një rrugë (fe) që thërret njeriun për t’ia dorëzuar vullnetin e tij vetëm Atij. Ai paralajmëroi se nëse njeriu (madje edhe Muhamedi) do t'i shoqëronte ortak Atij, atëherë puna e tij do të dështonte dhe ai do të ishte në mesin e të humburve:



“Dhe vërtet, ty të është shpallur (O Muhamed) ashtu siç u qe shpallur atyre para teje, se nëse shoqëron të tjerë në adhurim me Allahun, sigurisht se të gjitha veprat tua do të jenë të kota dhe me siguri do të jesh në mesin e të humburve. Pra, adhurojeni Allahun dhe jini prej atyre që falendërojnë.” (Kur’an, 39:65-66)



Le të shohim se çka thoshte Muhamedi, njeriu Pejgamber, i cili e njihte Allahun më së miri:



“O Allah, kërkoj strehim tek Ti për Kënaqësinë Tënde dhe kundër Hidhërimit Tënd, dhe në Faljen Tënde kundër Dënimit Tënd dhe në Ty prej Teje. Unë s’mund të lavdërojë Ty ashtu siç Ti mund ta lavdërosh Veten tënde.” (Muslim, Ebu Daud, et-Tirmidhi, Ibn Maxhe)



“E kam dorëzuar veten time tek Ti, e kam drejtuar fytyrën time kah Ti, e kam mbështetur shpinën time në strehim tek Ti, duke të dëshiruar Ty dhe duke t’u frikësuar Ty. Nuk ka strehim as mbijetesë prej Teje, përveç (në kthimin) tek Ti. Kam besuar në Librin tënd (Kur’anin) të cilin Ti e zbrite dhe në Pejgamberin (Muhamed) që e ke dërguar.” (el-Buhari, Muslim)



Kur lexojmë në Kur’an se:



“Çfarëdoqoftë prej Mëshirës që Allahu mund t’ia japë njerëzimit, askush s’mund ta ndalë atë; çfarëdoqoftë që Ai mund të ndalë, askush s’mund ta japë atë pas kësaj. Dhe Ai është i Gjithfuqishmi, i Urti.” (Kur’an, 35:2)



Dhe kur lexojmë se:



“Nëse Allahu ju godet me ndonjë fatkeqësi, askush s’mund ta largojë atë pos Tij; nëse Ai dëshiron ndonjë të mirë për ju, askush s’mund ta zmbrapsë dhuntinë e Tij, të cilën Ai ia dhuron kujtdoqoftë prej robërve të Tij; dhe Ai është Falësi, më i Mëshirshmi.” (Kur’an, 10:117),



ne duhet të motivohemi që t’i kthehemi vetëm Atij, në kohërat e rehatisë dhe kohërat e vështira.



Dhe kur e lexojmë atë se:



“Nëse Allahu ju ndihmon, askush s’do të mund t’ju mbizotërojë; nëse Ai ju braktis, kush është tjetër pos Tij që do t’ju ndihmonte. Dhe vetëm Allahut t’i mbështetën besimtarët.” (Kur’an, 3:160)



Prandaj, Kur’ani e udhëheq njeriun në një çlirim të vërtetë prej çdo dashurie të pavërtetë. Ai i sjellë paqe zemrës, i ndihmon besimtarit kundër hipokrizisë dhe të gjitha formave të pandershmërisë. Paramendoni, për shembull, një besimtar që ballafaqohet më një problem në punë. Ai e sheh të gabuarën dhe përballet me vepra të palejuara. Ai nuk frikohet që të refuzojë atë që është gabim. Ai e di se punësimi është vetëm mjet për të fituar furnizimin e tij. Derisa ai s’mund të jetë në gjendje që ta përmirësojë të gabuarën, ai e di mirë se Allahu është Ai që furnizon. Nëse ai e lë punën për hir të Allahut, Allahu ia jep atij një më të mirë. Allahu i Lartësuar ka thënë:



“Dhe kushdo që i frikësohet Allahut dhe kryen detyrat ndaj Tij, Ai do të gjejë rrugëdalje për të nga çdo vështirësi, dhe Ai do ta furnizojë atë nga (burimet) që ai kurrë s’ka mundur t’i paramendojë.” (Kur’an, 65:2-3)



Teksti i mësipërm kërkon që njeriu të varet vetëm prej Allahut, duke e lutur vetëm Atë për furnizim. Ai gjithashtu kërkon që njeriu ta dojë Allahun dhe ta adhurojë vetëm Atë, që të fitojë kënaqësinë e Tij dhe ndihmën e Tij. A nuk është e vërtetë se njerëzit të cilët e konsiderojnë jetën si një ‘Qëllim Përfundimtar” përfundojnë duke adhuruar shumë gjëra në të? Ti i sheh ata aq të kujdesshëm duke dashur ‘të kenë çdo gjë’. Ata e torturojnë veten e tyre - dhimbje, vështirësi, brengë e vazhdueshme - duke i mbajtur duart e tyre nëpër banka për hua pas huasë, që të mbahen me ‘kërkesat e zhvillimi’. Ata janë në një kërcënim të vazhdueshëm të humbjes së pronës. Ata vazhdimisht shohin varfëri para syve të tyre. Pejgamberi (sallallahu alejhi ue selam) ka thënë:



“Allahu thotë: ‘Biri i Ademit, mbushe kohën tënde duke më adhuruar Mua dhe Unë do të ta mbushi zemrën me pasuri dhe do t’i japë fund varfërisë Tënde. Por nëse se bën këtë, Unë do t’i bëjë duart tua të zëna (më çështje të kësaj bote) dhe nuk do t’i japë fund varfërisë tënde.” (et-Tirmidhi tha se hadithi është i mirë).



Qëllimi i ekzistencës sonë në tokë është më kuptimplotë sesa të qenit robër ndaj fitimeve të kësaj bote. Nuk mund të ketë jetë më kuptimtplote se ajo që është urdhëruar nga Krijuesi jonë, Allahu. Çdo akt i bërë sipas rrugës së Allahut është akt i adhurimit. Njeriu është ai që fiton, ndërsa Allahu nuk ka nevojë:



“O njerëz! Ju jeni ata që keni nevojë për Allahun, por Allahu është i pasur (i lirë nga çdo kërkesë dhe nevojë), i denjë për tërë Lavdërimin.” (Kur’an, 35:15).

[abdurrahman_tir]

Marrë nga "el-Uesiteh" të Muhamed bin Xhemil Zeinu





Tema e ndërmjetësimit mes Allahut dhe krijimit është tepër e rëndësishme. Fatkeqësisht, shumë muslimanë janë në padijeni përsa i përket kësaj. Si pasojë ne ia kemi ndaluar vetes ndihmën e Allahut dhe forcimin tonë nga ana e Tij, gjë që Ai na e ka premtuar nëse kërkojmë shpëtim te Ai dhe nëse u bindemi urdhërave të Tij.



Allahu i lartësuar ka thënë:



"Dhe është detyrë e Jona që t'u ndihmojmë besimtarëve". [Rrum, 47]



"Nëse e ndihmoni Allahun, Ai do t'ju ndihmojë dhe do t'jua përforcojë këmbët vendosmërisht [në tokë]". [Muhamed, 7]



"Allahut, të dërguarit të Tij, dhe besimtarëve u përket nderi". [Munafikun, 8]



Njerëzimi mund të ndahet në tre grupe përsa i përket të kuptuarit të tyre të çështjes së ndërmjetësimit mes Allahut dhe krijimit të Tij.



Grupi i parë: Ata që mohojnë se Allahu ka dërguar pejgamberin [salallahu alejhi ue selam] si ndërmjetësues për të mësuar Sheriatin [të drejtën e Allahut për t'u adhuruar vetëm Ai, urdhërat dhe ndalimet e Tij dhe të gjitha mënyrat e rrugët që Allahu i ka ligjësuar për ta ndihmuar njerëzimin që ta arrijnë qëllimin e tyre në këtë tokë] dhe pohojnë që ky Sheriat është për njerëzit e rëndomtë, duke e emërtuar atë Dituri e Jashtme. Ata varen në opinionet dhe janë të marrosur pas formës së tyre të adhurimit, dhe e kanë emërtuar atë Dituria e Brendshme. Ata poashtu e quajnë atë Kefsh [ndriçimi i befasishëm]. Në të vërtetë, këto s'janë veçse përshpërtije të shejtanit dhe mënyra e rrugë djallëzore, të cilat janë në kundërshtim me shtyllën më të lartë! Thënia e tyre e mirënjohur në këtë drejtim është:"Zemra ime më informoi për Zotin tim".1



Ata i përqeshin dhe i kritikojnë dijetarët e Sheriatit ngaqë ata pohojnë për ta se marrin dituri "nga të vdekurit". Përsa u përket vetë atyre, ata pohojnë se marrin dituri [drejtpërdrejt] me përgëzime [dmth ata pranojnë shpallje] nga i Përjetshmi dhe i Vetëmjaftueshmi. Si pasojë e kësaj, ata shumë njerëz i kanë vënë në sprovë dhe i kanë humbur. Ata bëjnë veprime që janë në kundërshtim të plotë me Sheriatin, të cilat mund të gjenden në librat e tyre. Dijetarët i kanë shpallur ata mosbesimtarë dhe poashtu e kanë bërë të lejueshëm gjakun e tyre për shkak të femohimit, duke qenë se ata janë të paditur apo vetëm shtiren si të paditur lidhur me parimin-shtyllë të parë të Sheriatit, që është se kushdo që adhuron Allahun me diçka tjetër veç asaj që i është shpallur Muhamedit, ai padyshim është mosbesimtar [kafir], për shkak të thënies së Allahut:



"Por jo, pasha Zotin tënd, ata nuk do të besojnë derisa të bëjnë ty gjyqtar në të gjitha mospajtimet e tyre dhe pastaj të mos ndjejnë kurrfarë kundërshtimi në shpirtrat e tyre për atë çka ti gjykon, dhe të nënshtrohen krejtësisht". [Nisa, 65]



Kështu shejtani i ka bërë veprimet e tyre tërheqëse për ta me anë të çoroditjes së diturisë së tyre dhe duke e shuar dritën e saj. Si pasojë, ata udhëtojnë në errësirë mbi errësirë dhe u drejtohen dëshirave dhe imagjinatave të tyre, duke e adhuruar Allahun me këtë. Ata janë të cilët Allahu i ka përshkruar në Kur'an:



"Thuaj: A doni t'ju tregojmë për ata që janë humbësit më të mëdhenj përsa u përket veprave të tyre? Ata, përpjekjet e të cilëve janë humbur në këtë jetë, ndërsa mendonin se po kërkonin të mirën me veprimet e tyre? Ata janë të cilët mohojnë shenjat e Zotit të tyre dhe faktin se do të takohen me Të [në jetën e përtejme]. Të kota do të jenë punët e tyre dhe as që do t'u japim Ne ndonjë peshë". [Kehf, 105]



Ky grup poashtu është ndarë në një numër fraksionesh, secila nga ato duke e luftuar njëra-tjetrën për shkak të të qenit e tyre larg nga Rruga e Drejtë, rruga e atyre të cilët Allahu i favorizoi, jo të atyre mbi të cilët është hidhërimi i Tij, e as të atyre që janë humbur. Të gjitha nga këto grupe janë në zjarr, siç ka përmendur i dërguari i Allahut [salallahu alejhi ue selam]:"Umeti do të ndahet në 73 grupe. 72 do të jenë në zjarr dhe një në parajsë - ai që është në atë që jam unë dhe shoqëruesit e mi". [Transmetuar nga Ebu Daud, Tirmidhi dhe Nesa'i me zinxhir të vërtetë të transmetimit nga Ebu Hurejre]




Grupi i dytë: Pastaj janë të tjerët që e teprojnë në këtë ndërmjetësim. Ky kuptim është i gabuar. Ata kanë bërë që kjo të bartë një domethënie, të cilën në realitet nuk e ka. Ata kanë marrë qenien fizike të të dërguarit [salallahu alejhi ue selam] dhe të tjerëve midis pejgamberëve dhe të drejtëve si ndërmjetësues, duke besuar se Allahu i lartësuar s'do të pranojë asnjë vepër nga robërit e Tij përveç nëse ata i afrohen Atij nëpërmjet këtyre ndërmjetësuesve. I lartë është Allahu nga ajo çfarë thonë ata. Ata e kanë përshkruar Allahun – dhe kërkojmë shpëtim te Allahu – me diçka me të cilën Ai nuk pranon të përshkruhet. Janë mbretërit e kësaj bote ata që vendosin pengesa te dyert e tyre, që askush mos të mund të hyjë [dhe të bisedojnë e të kërkojnë prej tyre] përveç atij që ka ndonjë lloj të ndërmjetësuesit mes tij dhe mbretit.



Ku qëndron besimi në fjalimin e Allahut:



"Kur robërit e Mi pyesin për Mua, Unë jam afër [tyre], dëgjoj lutjen e çdo lutësi kur ai më lutet. Le ta dëgjojnë ata vullnetshëm thirrjen Time dhe të besojnë në Mua, që të jenë të udhëzuar". [Bekareh, 186]



Ky ajet fisnik tregon që një dhe i vetmi ndërmjetësues për afrimin te Allahu është besimi i vërtetë dhe korrekt në Të, pastaj të adhuruarit Atë me anë të asaj çfarë Ai na ka urdhëruar. Ky ajet i ka vendosur veprat e mira si të qena mbi besimin [imanin] vetëm sa për të vetëdijesuar njerëzimin për rëndësinë e veprave të mira e korrekte, dhe se kjo është kusht i domosdoshëm për arritjen e suksesit me lumturinë e Allahut dhe hyrjen në parajsën e Tij.



Allahu i lartësuar ka përmendur uesileh [mënyrat për t'iu afruar Atij] në Kur'an duke patur për qëllim aktet e bindjes. Ky është ndërmjetësimi i cili do t'ju afrojë më shumë te Allahu, do t'jua hapë dyert e mëshirës së Tij dhe do t'ju fusë në parajsën e Tij.



"O ju që besoni! Kini frikë Allahun dhe kërkoni mënyra për t'iu afruar Atij dhe përpiquni në rrugën e Tij në mënyrë që të jeni të suksesshëm". [Ma'ide, 35]



Allahu ka përqeshur të paditurit e shkujdesur, të cilët i kanë marrë robërit e drejtë të Allahut si ndërmjetësues ndërsa vetë këta robër kanë nevojë për mënyra afrimi te Allahu. Kjo është bindja që do t'i afrojë ata më shumë te Allahu. Nuk ka tjetër rrugë për arritjen e afërsisë ndaj Tij veç kësaj, mu siç ka përmendur Allahu:



"Ata të cilët i lusin dëshirojnë [për veten e tyre] mënyra për t'iu afruar Allahut. Madje edhe ata që janë më të afërmit, ata shpresojnë në Mëshirën e Tij dhe kanë frikë hidhërimin e Tij, se hidhërimin e Zoti tënd duhet mbajtur parasysh". [Isra, 57]



Është thënë se nga lënia pas dore e veprave të mira dhe bërja e mëkateve, këta njerëz të shkujdesur kanë qenë joshur në të tillë ndërmjetësues. Kjo është çfarë ka shkaktuar dështimin e atyre muslimanëve, të cilët kanë harruar apo shtireshin si të paditur rreth fjalëve të Allahut që ia tha të dërguarit të Tij [salallahu alejhi ue selam], i cili është udhëheqës i të gjithë bijve të Ademit:



"Thuaj: Unë s'kam kurrfarë kontrolli mbi dobinë apo dëmin tim". [A'raf, 188]



Dhe poashtu thënia e të dërguarit [salallahu alejhi ue selam] bijës së tij, mërsinës së zemrës së tij:"Oj Fatime!... Unë s'do të të bëj punë te Allahu"; dhe thënia e tij [salallahu alejhi ue selam]:"Kur njeriu të vdesë, veprat e tij ndalen përveç triave: lëmoshës periodike, diturisë të cilën ai ka dhënë, dhe birit që lutet për të".



Po të kishte qenë në Kur'an apo Sunet ndonjë dëshmi për lejueshmërinë e kërkimit të afërsisë ndaj Allahut nëpërmjet pejgamberëve dhe të drejtëve, përveç atij të Umer Ibn el-Hatab kur kërkoi nga xhaxhai i tij, el-Abas, të lutej për muslimanët dhe la teuesulin nëpërmjet të dërguarit [salallahu alejhi ue selam], kjo do të mjaftonte si përgënjeshtrim kundër këtij grupi. Sa e shkëlqyeshme është çfarë ka thënë Imam Ebu Hanife, Allahu pastë mëshirë ndaj tij:"Unë urrej që Allahu të lutet [për diçka] përveç me Allahun [dmth drejtpërdrejt]", siç qëndron në "Durr ul-Mukhtar" dhe të tjera libra të Hanefive. Po të ishte i lejueshëm kërkimi i afërsisë ndaj Allahut me anë të trupave të atyre që i përmendëm, atëherë do të kishim gjetur lutje në Kur'an dhe Hadith – dhe sa shumë janë ato – që kanë të bëjnë me bërjen e teuesulit nëpërmjet tyre!




Grupi i tretë: Midis muslimanëve janë edhe ata që e kuptojnë ndërmjetësimin mes Allahut dhe krijimit të Tij të jetë pejgamberllëku, i cili konsiston në dituri, edukim dhe formim. Ata e kanë kuptuar rëndësinë e madhe të kësaj dhe shtrirjen e nevojës së njerëzimit për të. Kështu që ata nxitojnë për te i dërguarii Allahut [salallahu alejhi ue selam] duke e marrë atë si ndërmjetësuesin më të madh dhe mënyrë afrimi për arritjen e Sheriatit dhe kërkimin e dritës [dmth udhëzimit] me dritën e shpalljes. Ata studiojnë, së bashku, biografinë e të dërguarit dhe Sunetin e tij mu siç e studiojnë Kur'anin, duke qenë motoja e tyre thirrja e Allahut të lartësuar:



"Ju ka ardhë nga Allahu dritë dhe një libër i qartë, me anë të të cilit Allahu udhëzon të gjithë ata që kërkojnë kënaqësinë e Tij në rrugët e paqes dhe sigurisë, dhe i nxjerr ata nga errësira, me vullnetin e Tij, në dritë, dhe i udhëzon ata në një rrugë që është e drejtë". [Ma'ideh, 17-18]



Ky është grupi i shpëtuar që është përmendur në hadithin e mëhershëm dhe i cili është përgëzim i parajsës.



Është e pafat që rruga e këtij grupi është plot dëme. Kjo ngaqë forma korrekte e Islamit është bërë e çuditshme, dhe shumica e muslimanëve janë larguar nga ai dhe u janë kthyer risive në fe/bidateve dhe opinioneve.



I dërguari i Allahut [salallahu alejhi ue selam] na ka informuar që feja korrekte është sikur një i huaj për njerëzit, kur ai tha:""Vërtet Islami nisi si i huaj dhe do të kthehet si i huaj mu siç nisi, kështu që Tuba [një lis në parajsë] është për të huajt". [Transmetuar nga Muslim nga Ebu Hurejre]. Dhe në një transmetim të Imam Ahmedit dhe Ibn Maxhes:"Atëherë u tha: O i dërguar i Allahut, kush janë të huajt?" Ai u përgjigj:"Ata që përçmohen në çdo fis". Dhe në transmetimin e Tirmidhit:"Pra Tuba është për të huajt, ata që ndreqin çfarë njerëzit kanë prishur nga Suneti im". Dhe poashtu në transmetimin e vërtetë të Imam Ahmedit, i dërguari [salallahu alejhi ue selam] pasi u pyet se kush janë të huajt, tha:"Njerëzit e drejtë midis shumicës së njerëzve të këqinj. Ata që i kundërshtojnë ata janë më shumë se ata që i dëgjojnë".



Ky grup përpiqet për mënyra të korrigjimit dhe reformës dhe mbart pishtarin e rigjallërimit, që muslimanët të zgjohen dhe t'i kthehen formës korrekte të Islamit. Le t'u themi atyre që kthejnë shpinën çfarë Allahu u ka thënë të ngjashmëve:



"S'kemi kurrfarë arsye pse mos t'i zëmë besë Allahut. Vërtet Ai na ka udhëzuar në Rrugët që po ndjekim. Ne me siguri do të mbartim me durim gjithë dëmin që ju mund të na e bëni. Se ata që mbështeten, mbështeten në Allahun". [Ibrahim, 12]




--------------------------------------------------------------------------------
Fusnota:


1. Ibn el-Kajim ka thënë:"Ai [shejhul-islam] ka thënë:'Përsa i përket asaj çfarë thonë shumë nga njerëzit e imagjinatës dhe marrëzisë: Haddethene kalbi en Rabbi [Zemra ime më informoi për Zotin tim], atëherë s'është e vërtetë që zemra e tij e ka informuar atë. Sidoqoftë, prej kujt? Prej shejtanit apo Zotit të tij? Kur ai thotë:'Zemra ime më informoi për Zotin tim', ai po ia përshkruan këtë dikujt për të cilin nuk di se a e ka informuar në të vërtetë apo jo. Dhe kjo është gënjeshtër. Ai tha [shejhul-Islam]:'Dhe muhedethi [i frymëzuari] i këtij umeti [dmth Umer ibn el-Hatab] [duke iu referuar hadithit në Buhari:"Vërtet në popujt përpara jush ka patur muhedethun [të frymëzuar] dhe nëse ka ndonjë në umetin tim, ky do të ishte Umer ibn el-Hatab"] kurrë nuk e thoshte këtë dhe kjo thënie [Zemra ime më informoi për Zotin tim] kurrë s'qe thënë nga ai në asnjë ditë. Allahu e ka mbrojtur atë nga të thënit e kësaj. Në fakt, shkruesi i tij shkroi një herë e një kohë:'Kjo është çfarë Allahu i tregoi udhëheqësit të besimtarëve, Umer Ibn el-Hatabit'. Kështu që ai [Umeri] i tha:'Jo. Fshije dhe shkruaj: Kjo është çfarë konsideroi Umer ibn el-Hatab. Nëse kjo është e qëlluar, është prej Allahut; nëse është e gabuar, është nga unë dhe shejtani'. Pra, kjo është thënia e el-Muhadethit [Umerit], i cili ka dëshminë e të dërguarit [salallahu alejhi ue selam]. Dhe ju do t'i shihni Itihaditë [që besojnë në Bashkimin Hyjnor] dhe Hululitë [që besojnë në përfshirjen e Allahut në krijimin e Tij apo në pjesë të krijimit të Tij] dhe të humburin e shfrenuar e të shthurur të ngre thënien: Zemra ime më informoi për Zotin tim!



Pra shikoni në këto dy thënie [atë të Umerit dhe të atyre që pohojnë të pranojnë dituri të Allahut drejtpërdrejt, nga zemra e tyre] dhe këto dy grada, ata që thonë këtë thënie [dmth Umeri dhe ata që e pohojnë këtë] dhe këto dy gjendje [atë të Umerit dhe atyre krahas tij] dhe jepni secilit pronar të drejtën që i takon dhe mos barazoni mashtruesit me të sinqertin.

[abdurrahman_tir]

Nga Shejh ul-Islam Muhamed bin Abdul-Uehab




Në Emër të Allahut, Përdëllestarit, të Mëshirshmit



Lus Allahun, më Bujarin, Zotin e Fronit, që t’ju mbrojë në këtë botë dhe në Jetën e Përtejme, dhe t’ju bekojë kudo që jeni dhe t’ju bëjë prej atyre që janë falënderues kur u jepet, të durueshëm kur sprovohen dhe ata që kërkojnë falje kur mëkatojnë. Se vërtet, këto janë tri shenjat e lumturisë.



Dije, Allahu të udhëzoftë që t’i bindesh Atij, se Hanefije është feja e Ibrahimit: Kjo është që ta adhuroni Allahun duke e praktikuar fenë vetëm për Të, siç tha Ai: “Dhe Unë nuk i kam krijuar xhinët dhe njerëzimin për tjetër, përveç që ata të më adhurojnë (vetëm) Mua.” [edh-Dharijat 51:56]



Kur ju të pranoni se Allahu ju ka krijuar për adhurimin e Tij, atëherë ta dini se adhurimi nuk merret në konsiderim si i tillë, përveç nëse shoqërohet me Teuhid, ashtu siç namazi nuk konsiderohet namaz, përveç nëse është i shoqëruar me pastrim (tahere). Kështu që kur shirku hyn në adhurim, ai e çoroditë atë mu siç papastërtia e zhvlerëson pastërtinë.



Pra kur ta dini se nëse shirku hyn në adhurimin tuaj ai e çoroditë atë, i anulon të gjitha veprat dhe ai që e bën atë përgjithmonë është në Xhehenem, atëherë ju do ta kuptoni çështjen e detyrueshme dhe më të rëndësishmen për ju: njohjen e këtij fakti, me qëllim që Allahu t’ju shpëtojë nga skëterra e të bërit shirk ndaj Tij, për të cilën Ai, më i Lartësuari, tha, “Vërtet, Allahu nuk fal që t’i shoqërohen Atij ortak në adhurim, por Ai i fal përveç kësaj (çfarëdo tjetër) kujtdoqoftë që Ai dëshiron.” [en-Nisa 4:116]



Kjo dituri përfshin katër parimet të cilat Allahu, më i Lartësuari, i ka përmendur në Librin e Tij.



Parimi i parë është që ta dish se pabesimtarët, të cilët i Dërguari (salallahu alejhi ue selam) i luftoi, e pranonin se Allahu, më i Lartësuari, ishte Krijuesi dhe Rregulluesi i të gjitha çështjeve, por kjo nuk i futi në Islam dhe dëshmi për këtë është thënia e Tij, më të Lartësuarit, “Thuaj: Kush ju furnizon nga qielli dhe nga toka? Apo kush posedon të dëgjuarit dhe të pamët? Dhe kush e nxjerr të gjallin prej të vdekurit dhe e nxjerr të vdekurin prej të gjallit? Ata do të thonë: “Allahu.” Thuaj: “A s’do të frikësoheni atëherë nga dënimi i Allahut (për atë se i përshkruani rival në adhurim Allahut)?” [Junus 10:31]



Parimi i dytë: Se ata (idhujtarët) thonë: “Ne nuk u lutemi dhe nuk u drejtohemi atyre përveç që të kërkojmë afërsi dhe ndërmjetësim (me Allahun)”. Pra, dëshmia kundër kërkimit të afërsisë (përmes eulijave) është thënia e Tij, “Dhe ata që marrin eulija (mbrojtës) krahas Tij (thonë): “Ne i adhurojmë ata vetëm që të na ofrojnë tek Allahu.” Vërtet, Allahu do të gjykojë mes tyre në lidhje me atë për çka ata s’pajtoheshin. Vërtet, Allahu nuk e udhëzon atë që është gënjeshtar dhe pabesimtar.” [ez-Zumer 39:3]



Dëshmia kundër ndërmjetësimit (përmes eulijave) është thënia e Tij, më të Lartësuarit, “Dhe ata adhurojnë përveç Allahut gjëra të cilat nuk u sjellin as dëm as dobi, dhe thonë: “Këta janë ndërmjetësuesit tanë tek Allahu.” [Junus 10:18]



Ndërmjetësimi është dy llojesh: Ndërmjetësimi i ndaluar dhe ndërmjetësimi i konfirmuar. Ndërmjetësimi i ndaluar është ai që kërkohet prej tjetër pos Allahut dhe ka të bëjë me atë çka vetëm Allahu ka mundësi të bëjë. Dëshmi për këtë është thënia e Tij, “O ju që besoni! Shpenzoni prej asaj që Ne ju kemi dhënë, para se të vijë një Ditë kur nuk do të ketë pazarllëk, shoqëri apo ndërmjetësim. Dhe pabesimtarët janë Dhalimun (keqbërës, etj.).” [el-Bekare 2:254]



Ndërmjetësimi i konfirmuar është ai i cili kërkohet prej Allahut derisa ndërmjetësuesi është i nderuar me ndërmjetësim, dhe ai për të cilin ndërmjetësohet është dikush veprat dhe fjalët e të cilit janë të kënaqshme për Allahun, pasi që Ai ta lejojë këtë, ashtu siç tha Ai, më i Lartësuari, “Kush është ai që mund të ndërmjetësojë tek Ai, përveç me lejen e Tij?” [el-Bekare 2:255]



Parimi i tretë është ai se Pejgamberi (salallahu alejhi ue selam) takoi njerëz që dallonin në adhurimin e tyre. Në mesin e tyre qenë njerëzit që adhuronin engjëj, disa që adhuronin pejgamberë dhe njerëz të drejtë, si dhe të tjerë të cilët adhuronin gurë, drunj, diellin dhe hënën. I Dërguari i Allahut (salallahu alejhi ue selam) i luftoi ata dhe nuk bëri dallim mes tyre.



Dëshmi është thënia e Allahut, më të Lartësuarit, “Dhe luftoni ata derisa të mos ketë më fitne (mosbesim dhe adhurim të të tjerëve së bashku me Allahun) dhe tërë adhurimi të bëhet vetëm për Allahun.” [el-Bekare 2:193]



Dhe dëshmi se dielli dhe hëna (adhurohen) është thënia e më të Lartësuarit, “Dhe prej Shenjave të Tija janë nata dhe dita, si dhe dielli dhe hëna. Mos i bëni sexhde diellit dhe hënës.” [Fusilet 41:37]



Dhe dëshmi për atë se engjëjt adhurohen është thënia e më të Lartësuarit, “E, as që do t’ju urdhëronte ai (pejgamberi) që t’i merrni engjëjt dhe pejgamberët për zota” [Ali-‘Imran 3:80]



Dëshmi se pejgamberët adhurohen është thënia e më të Lartësuarit: “Dhe kur Allahu të thotë (në Ditën e Ringjalljes) “O Isa, biri i Merjemes, a u ke thënë ti njerëzve, “Më adhuroni mua dhe nënën time si dy zota krahas Allahut”. Ai do të thotë, “Lavdi të qoftë ty! Nuk më takon mua ta them atë që s’kam të drejtë (ta them). Sikur të kisha thënë një gjë të tillë, Ti me siguri do ta dije atë. Ti e di se çfarë ka në mua ndonëse unë nuk e di se ç’ka në Ty. Vërtet, Ti je i Gjithdijshëm për tërë atë që është e fshehur.” [el-Maide 5:116]



Dëshmi se të drejtët adhurohen është thënia e më të Lartësuarit: “Ata të cilët i lusin, vetë kërkojnë mënyra për afrim ndaj Zotit të tyre (Allahut), se cili prej tyre do të jetë më i afërti dhe ata e shpresojnë Mëshirën e Tij dhe i frikësohen Torturës së Tij.” [el-Isra 17:57]



Dëshmi se gurët dhe drunjtë adhurohen është thënia e Tij, më të Lartësuarit, “ ju i morët në konsiderim el-Lat dhe el-Uza. Dhe Menatin, të tretin tjetër?” [en-Nexhm 53:19-20]



Dhe hadithin e Ebu Uekid el-Lejthit (radiallahu anhu) i cili tha: “Ne u nisëm me Pejgamberin (salallahu alejhi ue selam) për në Hunejn dhe ishim të rinj në Islam. Idhujtarët kishin një dru të cilit i përkushtoheshin dhe në të cilin i varnin armët e tyre, dhe atë dru e quanin ‘Dhat Enuat’. Ne kaluam pranë një druri dhe thamë, “O i Dërguar i Allahut, na cakto edhe neve një Dhat Enuat ashtu siç ata kanë një Dhat Enuat. Ai tha, “Allahu Ekber! Allahu Ekber! Allahu Ekber! Pasha atë, në Dorën e të cilit është shpirti im, këto janë rrugët. Kjo që thatë është e njëjtë me atë çka i thanë Benu Israilët Musait, “Na e bën edhe neve një zot sikurse zotat e tyre.” Ai tha, “Vërtet ju jeni njerëz injorantë.” [el-A’raf 7:138]



[Transmetuar nga et-Tirmidhi (2180) i cili tha se hadithi është Hasan Sahih, dhe Ahmedi (5/218), Ibn Ebi Asim në es-Sune (76), Ibn Hiban në Sahinë e tij (6702) dhe qe bërë autentik nga Ibn Haxher në el-Isabe (4/216).]



Parimi i katërt është ai se idhujtarët e kohës sonë janë më të këqinj në shirkun e tyre se idhujtarët që erdhën para tyre. Kjo është kështu sepse ata që erdhën para tyre bënin shirk gjatë kohës së rehatisë dhe e bënin adhurimin e tyre vetëm për Allahun kur gjindeshin në vështirësi. Mirëpo, shirku i idhujtarëve të kohës sonë është i vazhdueshëm, gjatë gjendjes së rehatisë dhe vështirësisë. Dëshmi është thënia e tij, “Dhe kur ata hipin në anije e lusin Allahun duke e pasur besimin e pastër vetëm për Të, ndërsa kur Ai i sjellë ata të sigurt në tokë, vëni re, ata i japin të tjerëve një pjesë të adhurimit të tyre.” [el-Ankebut 29:65] Pra bazuar në këtë, thirrësi (ai që lutet) në të vërtetë është adhurues (me këtë lutje), dhe dëshmi për këtë është thënia e Tij, “Dhe kush është më i humbur se ai i cili u lutet të tjerëve krahas Allahut? Të tillët (të luturit) nuk do t’i përgjigjen deri në Ditën e Ringjalljes, dhe të cilët (madje) s’janë të vetëdijshëm për thirrjet (lutjet) e atyre (idhujtarëve) ndaj tyre?” [el-Ahkef 46:5]



Dhe Allahu, i Lartësuari, e di më së miri. Lutjet dhe paqja qofshin mbi Muhamedin, familjen e tij dhe Shoqëruesit e tij.

[abdurrahman_tir]

Marrë nga "Buletini Informativ", botimi i dytë, Korrik 1997





Vrasja me paramendim, dhunimi, keqtrajtimi i fëmijëve, gjenocidi. Këto janë krimet që ndodhin sot në botën tonë. Shumë prej jush do të mendojnë se këto janë veprat më të rënda që mund të ekzistojnë. Mirëpo ka diçka që ia tejkalon këtyre akteve, edhe nëse i bashkojmë që të gjitha. Ky krim është Shirku - adhurimi i shumë zotave (Politeizmi).



Disa njerëz mund të kenë dyshim rreth këtij konstatimi, mirëpo nëse kjo shqyrtohet në kontekstin e duhur, do të vërejmë se nuk ka krim më të rëndë se sa shirku, dhe kjo gjë do të bëhet evidente për çdo person që me sinqeritet i qaset kësaj.



Nuk ka dyshim se krimet e cekura në rreshtin e parë, janë krime të rënda dhe të tmerrshme, mirëpo nëse të gjitha këto krahasohen me shirkun (politeizmin), nuk fitojnë peshën e rëndë të mëkatit që e mban vetë shirku. Kur njeriu kryen vrasje me paramendim, vjedhje, apo dhunim, kjo drejtpërdrejt ndikon negativisht dhe seriozisht në qeniet tjera njerëzore. Mirëpo nëse njeriu bën shirk, atëherë kjo ndikon tmerrësisht drejtpërdrejt në Krijuesin e botëve, të qiejve dhe të tokës. Kur një njeri vritet, nga kjo mund të nxirren të gjitha motivet dhe arsyet e krimit. Mirëpo një gjë që vrasësi nuk mund ta pohojë është edhe ajo se personi i vrarë nuk ka qenë dikush që i ka siguruar atij ushqim, veshmbathjen, strehimin, shëndet dhe gjëra të tjera që i nevojiten qenieve njerëzore.



Megjithatë kur një person bënë shirk, atëherë me apo pa dashje shkakton mëkat (krim) të rëndë në Atë që na furnizon me ushqim, veshmbathje, familje, jetë, shëndet, dhe shumë e shumë dhunti dhe begati të tjera të panumërta. Ky Furnizues është Allahu i Lartësuar, Ai që na jep të gjithëve gjërat që kemi më së shumti nevojë në jetë, si dhe vetë jetën tonë.



A është pra e drejtë që të kryhet krim kundër Atij që na furnizon të gjithë neve me të gjitha të mirat e mundshme?



Kjo është një mosmirënjohje e madhe që e bëjnë qeniet njerëzore, dhe kjo do t'u shkaktojë disa njerëzve vuajtje të përjetshme. Ashpërsia e këtij krimi (mëkati) na është bërë shumë e qartë në Kuranin Fisnik.



Çka është saktësisht shirku (politeizmi)?



Realiteti i shirkut



Shirku në të vërtetë është e kundërta e Teuhidit (Njësia e Allahut). Në aspektin gjuhësor, shirk domethënë t'i shoqërosh partner dikujt, ndërsa në fenë Islame ka kuptimin që t'i shoqërosh Allahut shok (partner). Kjo do të thotë që krijesave të Allahut t’u japësh cilësi që në të vërtetë i takojnë vetëm Atij. Kjo automatikisht nënkupton të adhurohet diçka tjetër në vend të Allahut. Faktikisht këto krijesa bëhen në këtë rast partnerë të Allahut të Patëmeta dhe të Lartësuar.



Qëllimi i krijimit tonë është bërë i qartë në Kuranin Fisnik, ku Allahu i Madhëruar thotë:



“Unë nuk i krijova xhinët1 dhe njerëzit për tjetër pos që të më adhurojnë.” (Suretu Dharijat 51:56)



Qëllimi i krijimit tonë në këtë botë është që ta adhurojmë vetëm Allahun. Duke bërë shirk, personi përfundon në mohimin (refuzimin) e qëllimit të këtij krijimi. Ky mëkat tek Allahu është shumë i rëndë dhe nuk falet. Këtë e bënë të qartë Allahu i Lartësuar, kur thotë në Kuran:



“S’ka dyshim se All-llahu nuk fal (mëkatin) t’i përshkruhet Atij shok (idhujtarinë), e përpos këtij (mëkati) i fal kujt të dojë. Kush i përshkruan All-llahut shok, ai ka trilluar (bërë) një mëkat të madh.” (Suretu en-Nisa 4:48)



Nga ky varg (ajet) Kuranor mësojmë se gjithçka tjetër përveç shirkut mund të falet. Megjithatë nga kjo nuk bën që të keqkuptohet fakti se të gjithë që bëjnë shirk do të dënohen. Allahu e quan veten e Tij si el Gafur (Falësi më i Madh). Kjo është shumë e vërtetë dhe s’ka dyshim se Allahu është Mëshiruesi më i Madh. Nëse personi bën shirk e më pas pendohet për një gjë të tillë tek Allahu, Ai ia pranon pendimin dhe ia shlyen mëkatin. Mirëpo nëse personi nuk pendohet gjatë jetës së tij tek Allahu i Lartësuar, atëherë Allahu atij/asaj nuk do t’ia falë mëkatin e rëndë në Ditën e Gjykimit. Dënimi me zjarr do të jetë i përhershëm për atë person, dhe ai/ajo nuk do të dalë kurrë nga xhehenemi. Duhet gjithashtu që ta kemi parasysh edhe atë se Allahu me Gjykimin e Tij për mëkate nuk i bën askujt të padrejtë. Nëse një Musliman bën shirk gjatë jetës së tij dhe nuk pendohet për këtë, edhe ai/ajo Muslimane do të përfundojë në zjarr të xhehenemit. Ky realitet i ndihmon Muslimanit që mos të ndihet i vetëkënaqur dhe arrogant sikur disa popujt e mëhershëm2.



Disa njerëz mund të thonë se dënimi me zjarr është i padrejtë. Mirëpo këta duhet ta dinë se Allahu është më i Drejti. Përderisa disa do të qëndrojnë në zjarr të xhehenemit përgjithmonë për shkak të shirkut që e kanë bërë, të tjerët do të hyjnë në xhenet, ku do të jenë përgjithmonë për shkak të Teuhidit të tyre të pastër që e kanë mbajt. Ata që thonë se Allahu është i padrejtë për shkak të dënimit të Tij ndaj disa njerëzve me zjarr të përjetshëm, ata duhet gjithashtu të thonë se Allahu është i padrejtë edhe për shkak të shpërblimit të Tij që ua jep njerëzve me xhenet të përjetshëm!



Mirëpo personat e tillë, që pa kurrfarë të drejte i thonë këto thënie, nuk do ta refuzonin për vetët e tyre asnjëherë shpërblimin e përhershëm të xhenetit. Këta persona me këto pohime tregojnë një shkallë të ulët dhe të dobët të të kuptuarit e argumenteve të qarta.



Kur njeriu bënë shirk, duhet ta kemi parasysh një fakt se në asnjë mënyrë nuk e lëndon Allahun. Njerëzit me këtë mëkat vetëm i sjellin në rrezik vetët e tyre nga dënimi i Allahut. Kjo nënkupton t’ia kthesh shpinën në mënyrë poshtëruese Allahut, i Cili ka Mirësi të Madhe ndaj nesh. Edhe pse kryhet mëkati i shirkut, kjo në asnjë mënyrë nuk e lëndon Allahun, Madhështinë dhe Mirësinë e Tij. Për të kuptuar më lehtë se si manifestohet shirku ne jetën tonë, duhet që të mësojmë se çfarë lidhje ka ky (shirku) me tri kategoritë e Teuhidit (Njësisë së Zotit).




1. Shirku në Sundimin e Allahut (Rububijen e Tij)



Kjo kategori e shirkut i ka dy grupe:



a) Shirku në shoqërim - Ne si Muslimanë besojmë se Allahu Vetë ka Kontroll Absolute, e Mbikëqyr dhe e Furnizon gjithë universin. Ata që e bëjnë këtë lloj të shirkut, ende besojnë se Allahu është Krijuesi i gjithë gjithësisë, mirëpo disa pjesë të këtij krijimi luajnë disa role në këtë botë. Një shembull klasik për këtë është edhe koncepti i Trinisë së shenjtë (I Ati, i biri, dhe shpirti i shenjtë), që e kanë të Krishterët. Të Krishterët besojnë se Zoti Vetë nuk i rregullon punët e qenieve njerëzore. Ata besojnë se dy pjesët e tjera të Trinisë, siç janë Jezusi dhe shpirti i shenjtë, gjithashtu luajnë rol në jetën e njerëzve. P.sh. Jezusi sipas tyre shpall Ditën e Gjykimit ndërsa shpirti i shenjtë ju ndihmon të Krishterëve në jetën e tyre të përditshme. Këto cilësi duhet t'i takojnë normalisht vetëm Allahut. Në anën tjetër edhe Hindusët bëjnë një shirk të tillë, duke i marrë disa qindra zota të ndryshëm për t'i rregulluar aspektet e ndryshme të jetës së tyre.



Fatkeqësisht edhe disa Muslimanë kanë rënë në këtë lloj të shirkut. Shumë prej Muslimanëve të nënkontinentit Indian kërkojnë ndihmë dhe mbështetje prej njerëzve të mirë të “shenjtë” që kanë vdekur. Njëri ndër njerëzit e “shenjtë”, që këta Muslimanë i drejtohen me lutje, është edhe Imam Abdul Kadër el Xhilanii3, të cilin e kanë ngritur si zot duke i dhënë këtij njeriu atribute që i takojnë vetëm Allahut, siç është p.sh. el Gauth ( burimi më i madh i ndihmës).



b) Shirku në mohim - Përgjatë shumë shekujve, shumë filozofë dhe të tjerë e kanë mohuar ekzistencën e Allahut. Budizmi dhe Xhainizmi janë ndër fetë më të mëdha të botës, që kanë koncepte të tilla të besimit. Gjatë shekullit 18 dhe 19, përparimi i shkencës ka bërë që shumë “shkencëtarë” të deklarojnë se Zoti na paska qenë vetëm pjellë e imagjinatës njerëzore. Duke mohuar ekzistencën e Ligjvënësit Suprem, ata njerëz që pohojnë se Zoti nuk ekziston, automatikisht i bëjnë vetët e tyre si zota të fatit të tyre. Disa ateistë i japin vetes së tyre pjesë të krijimtarisë, që në të vërtetë i takojnë vetëm Allahut të madhërishëm. Duke mohuar Allahun, ata thonë se kjo botë është e përhershme, që nuk ka as fund e as fillim. Dhe ne e dimë që kështu është vetëm Allahu.




2. Shirku në emrat dhe cilësitë e Allahut të Patëmeta dhe të Lartësuar (Esma ue Sifat)



Kjo kategori e shirkut ndahet në dy grupe:



a) Shirku duke i dhënë Allahut cilësi të njerëzve - Teuhidi kërkon që të besohet Allahu me emrat dhe vetitë e Tij, dhe që këto në asnjë mënyrë nuk janë të ngjashme me ato të njerëzve. Ata njerëz që kryejnë mëkatin e kësaj kategorie, i përshkruajnë Zotit të Patëmeta dhe të Lartësuar emra dhe veti që në të vërtetë i takojnë qenieve njerëzore. Të Krishterët këtu merren prapë si shembull i kryerjes së këtij mëkati të rëndë. Në Bibël mund të gjeni shembujt e shumtë, ku Zotit i përshkruhen cilësi që në të vërtetë i takojnë vetëm qenieve njerëzore. Në librin e Gjenezës thuhet se Zoti e ka krijuar tërë botën brenda gjashtë ditëve, pastaj në ditën e shtatë ka pushuar (Allahu na ruajt nga kjo thënie e shëmtuar!!). Në vendet tjera të Biblës gjejmë shembuj, ku kinse Zoti është penduar për atë çfarë ka bërë dhe ka shprehur keqardhje! (Allahu na ruajt nga ky shirk!!).



Kjo formë e shirkut, disa njerëz i ka shpjerë edhe përtej çmendurisë. Në Indi shumë Hindusë e adhurojnë perëndinë Shinga Lingham. Ky është një idhull që paraqitet në formën e organeve që paraqesin gjenitalet e meshkujve. Për Hindusët, kjo paraqet fuqinë reproduktive të Zotit. Hindusët e shprehin dashurinë për këtë idhull duke e lyer me qumësht, me gjalpë, ujë, duke i ofruar bukë, etj.



Këto veti, që i përshkruhen Zotit, paraqesin një akt të madh mizorie ndaj Krijuesit të Patëmeta. Allahu i Patëmeta dhe i Lartësuar iu përgjigjet këtyre injorantëve në Kuran, duke thënë:



“Asgjë nuk është sikur Ai. Ai sheh gjithçka dhe dëgjon gjithçka”. (Kaptina esh-Shuura 42:11)



b) Shirku në Hyjnizim - Kjo formë e shirkut kryhet kur qenieve njerëzore i jepen emra dhe veti, që në realitet i takojnë vetëm Allahut. Dhe në këtë mënyrë, këta njerëz ngrihen në shkallën e hyjnisë nga injorantët e ndryshëm. Jezusi, Buda, Zaratustra, dhe figura tjera fetare të kohës së kaluar, janë shndërruar në perëndi, duke u konsideruar si personifikim i Zotit. Edhe në këtë shekull janë shfaqur kulte të ndryshëm, ku shumë prijës të këtyre kulteve e kanë shpallur veten hyjni. Sai Baba4, David Koresh5, Guru Rajnishi6, dhe figura tjera të kulteve të ndryshme kanë deklaruar të kenë veti që në të vërtetë i takojnë vetëm Allahut të Patëmeta dhe të Lartësuar.




3. Shirku në adhurim (Ibadah)



Kjo kategori e shirkut ndahet në dy grupe:



a) Shirku i Madh (Shirk el-Ekber) - Ne si Muslimanë besojmë se të gjitha aktet e adhurimit duhet t'i drejtohen dhe të bëhen vetëm për Allahun, të vetmin Zot të vërtetë. Njerëzit që fizikisht i bëjnë adhurimet për dikë tjetër përveç Allahut, bëjnë shirk të madh. Duke e kryer këtë akt, njerëzit bëjnë mizorinë (padrejtësinë) më të madhe në botë, e cila rezulton në fund me vendosjen e tyre në skëterrën e xhehenemit përgjithmonë. Të Krishterët zakonisht të gjitha adhurimet e tyre i bëjnë jo në emër të Zotit. Prandaj shumë të Krishterë përkulen para statujave të Krishtit, Marisë, dhe personave tjerë të shenjtë të Krishterimit. Edhe muslimanët kanë rënë në këtë kategori të shirkut. Me mija ose miliona Muslimanë injorantë i gjejmë sot duke bërë pelegrinazhe në varrezat e njerëzve të mirë dhe të “shenjtë”. Në këto varreza, këta Muslimanë kryejnë vepra që e cenojnë rëndë Teuhidin (Njësinë e Zotit). Këta Muslimanë injorantë, në varreza kryejnë edhe aktet e faljeve, bëjnë therjen e kurbaneve në këto varreza për hir të shpirtrave të njerëzve të “shenjtë” të vdekur, dhe sillen gjithashtu edhe rreth e përqark tyre. Shumë prej tyre madje kërkojnë nga të vdekurit që t’ua falin mëkatet e tyre, t’ua plotësojnë dëshirat e fëmijëve të tyre, etj! (Allahu na ruajt prej këtyre injorantëve!). Të gjitha këto vepra bien në kundërshtim të plotë me atë çfarë Allahu na urdhëron në Kuran:



“Thuaj: Me të vërtetë namazi im, kurbani im, jeta ime dhe vdekja ime janë vetëm për Allahun, Zotin e botëve.” (Kaptina el- Enam 6:162)



Kjo kategori e shirkut sot, është e përhapur tek të gjithë njerëzit e botës, dhe kjo me të vërtetë është një mizori e madhe, që të ndërpret rrugën për në shpëtim.



b) Shirku i vogël (Shirkul Asghar) - Mahmud Bin Lubejid transmeton se i Dërguari i Allahut ka thënë:“Gjëja që më së shumti i frikohem për ju është shirku i vogël”. Shokët e tij e pyetën:“Na trego çka është shirku i vogël, o i Dërguari i Allahut”. Pejgamberi (salallahu alejhi ue selam) tha:“T'i bësh gjërat sa për sy e faqe (er Rija). Me të vërtetë në Ditën e Gjykimit, Allahu do t'u thotë njerëzve, kur t'i marrin shpërblimet e tyre:“Shkoni tek ata, të cilëve u lavdëroheshit në botë (dunja) dhe shihni se a do të merrni ndonjë shpërblim prej tyre”. (Hadithi është i vërtetë. Transmetohet nga Ahmedi, Bejhekiu dhe Taberani)



Çdo adhurim i yni duhet të bëhet vetëm për hir të Allahut të Patëmeta dhe të Lartësuar, i cili na mban të gjallë, të furnizuar, të ushqyer, etj. Veprat nuk duhet të bëhen për t'i kënaqur ata të cilët nuk kanë bërë gjë në krahasim me atë çfarë ka bërë Allahu për ne. Shfaqja sa për sy e faqe dhe lavdërimi, sot janë bërë sëmundje tek shumë njerëz në mbarë botën, duke ua larguar atyre përmes kësaj edhe atë sinqeritet të vogël që e kanë në zemrat e tyre. Prandaj Islami është i vetmi sistem që i rregullon këto vepra, duke e mënjanuar rrezikun e rënies në mëkatet e shirkut, dhe duke e vënë rrezikun në kontekstin e duhur.



Njohja e rrezikut të shirkut duhet të jetë mësim primar. Edhe Muslimanët edhe jomuslimanët duhet ta dinë se mëkatet e shirkut kanë bërë që bota të bie në këtë gjendje shkatërruese që është. Duke e larguar njeriun prej adhurimit të Allahut, ka bërë që shumë njerëz t'i adhurojnë qeniet njerëzore, duke e hapur në këtë mënyrë shtegun e tiranisë, mizorisë, shkatërrimit të botës dhe përfundim në zjarrin e përhershëm të xhehenemit. Përpjekjet e njeriut që të jepet vetëm pas kësaj jete (jetës së kësaj bote), atij ia largon mundësinë që ai të shpëtojë në botën tjetër të përhershme, e që do të ishte suksesi dhe fitorja më e madhe për të. Me të vërtetë shirku (idhujtaria) është padrejtësia dhe mizoria më e madhe në botë!



--------------------------------------------------------------------------------
1. Xhinët janë një pjesë tjetër e krijimit të Allahut. Ata qenë krijuar nga zjarri pa tym, dhe (sikur edhe njeriu) u kërkohet që ta adhurojnë Allahun.

2. Çifutëve u qenë dhënë shumë të mira nga Allahu. Por, ky favorizim bëri që ata të bëheshin arrogantë, dhe dhuntitë e Allahut u qenë marrë mbrapsht atyre.


3. Abdul-Kadir el-Xhilani qe lindur në Xhilan (Iran) në vitin 1077 p.e.s. Ai qe një jurist i shkollës Hanbelite i Ligjit Islamik. Atij i janë atribuuar rrejshëm shumë mrekulli, duke ngritur atë deri në një pozitë hyjnore. Ai vetë qe mjaft i ashpër kundër atyre që kundërshtonin Teuhidin. Rendi Sufitë Kadirij është emërtuar sipas tij. Ai vdiq në vitin 1166 p.e.s.


4. Sai Baba është një njeri i “shenjtë”, i cili kishte fituar lojalitetin e miliona njerëzve anë e mbanë botës për shkak të kultit të tij multi-religjioz. Ai hyjnizohet deri në atë masë, saqë ithtarët e vet zgjohen në mëngjes çdo ditë për t'iu lutur atij.


5. David Koresh ka qenë udhëheqës i një dege të sektit Davidian, selia e të cilit ndodhej në Uako të Teksasit në SHBA. Koresh i kishte ri-interpretuar mësimet e Biblës për të shpallur veten bir të Zotit. Ky kult qe shuar në vitin 1993, kur zjarri vrau shumicën e ithtarëve të Koreshit pas një përleshjeje të armatosur me Agjencinë Federale të Hetimeve (FBI).


6. Guru Rajnishi qe udhëheqës i komunës më të madhe Amerikane gjatë të tetëdhjetave. Ky kult humbi qëndresën pasi qe akuzuar për tentim vrasje të një politikani Amerikan.