Eva Sotiri

[feneri]

Te dua ty


Te dua sepse jeta ime je ti...
Te dua se me jep drite dhe dashuri.
Te dua se je me i bukri perfytyrim,
Te dua se je me mua nga mbremja ne zgjim...

Neper ditet dhe netet e mia ti vjen
Ne gjithe universin me kerkon dhe me gjen
Je kenga e jetes qe kurre nuk mbaron
Kur stepem je endrra, kur qaj me qeteson.

Je shikimi i vrenjtur kur bej marrezi
Je puthja e embel mbi floket e mi
Je trokitja e zemres, thelle vetes te ndjej
Je Drita Udheheqese e Zotit ne qiej.

Ti je nje menyre per te hyre atje
Ne ate qe njerezimi si Parajse e sheh
Me zerin e embel me ndez shpirtin tim,
Me fjalet magjike me fal dritherim.

Ne ndjenjat e tua vec une jam, e di!
Ne endrrat e mia ke vend vetem ti…
Me forcen e zemres qe ke je AI
I vetmi ne bote qe me fal dashuri.

[feneri]

Eva dhe gjarperi


Shume me kane thene se emrit tim
Qe nga shekujt i mbartur
S’i ndahet dot si nje trishtim
Nje gjarper i percartur.

Rend jeta, ditet - gaz e lot
Si enderr a perralle
Por gjarperi ja – me shfaqet sot
Si nje legjende e gjalle.

Nuk ish si Boa, Anakonda
Dhe as Neperke capkene
Por kishte zerin edhe syte,
Per dreq kish pamjen tende.

Perreth nuk kish Parajse a ferr
Ishim vec une dhe ti.
Nuk ishte molla gjith mister
Por gjarperi ishte aty.

Nuk do ta nderroja emrin tim
Per gjithe gjarperinjte e ferrit
Nje shkak me shume qe gjithe gjarperinjte
Te zhvishen prej misterit.

[Luna01]

Dekompozim

Të huaj, realisht pakuptueshëm, ashtu si gjithmonë
Çdo varg, çdo rrokje, çdo fjalë një testim...
Si gurë rrokullisen mendimet mbrëmjeve vonë.
Si jeta - herë shi e herë Diell, herë fllad, herë gjëmim.

Një rrugë, një urë, një kalim, një pikë referimi
Njeriu kërkon dhe mendon dhe beson pambarim…
E ç’mund ta bëjë të besojë se nga fjalëkëmbimi
Pa ndjerë nis e duket, zbuluar një dekompozim..!

E si mund të dimë se atje, ku mëngjesi afrohet
Atje pikerisht na gënjen bashkë me Diellin një re
Kur themi se iku, kaloi ajo nis e shtohet.
Nga shtegu tinzar del si gjarpër stuhia atje.

Por drita është lumë - nuk ndalet, nuk tretet në kohë
Edhe mes gjarpërinjve shkëlqen dhe mbulon shpirtin tim.
Diellin dhe rrezet me shoshë nuk mund ta mbulojnë
Stuhi dhe furtuna, as gjithë ai i rëndi Dekompozim.

[mondishall]

Dekompozim

Të huaj, realisht pakuptueshëm, ashtu si gjithmonë
Çdo varg, çdo rrokje, çdo fjalë një testim...
Si gurë rrokullisen mendimet mbrëmjeve vonë.
Si jeta - herë shi e herë Diell, herë fllad, herë gjëmim.

Një rrugë, një urë, një kalim, një pikë referimi
Njeriu kërkon dhe mendon dhe beson pambarim…
E ç’mund ta bëjë të besojë se nga fjalëkëmbimi
Pa ndjerë nis e duket, zbuluar një dekompozim..!

E si mund të dimë se atje, ku mëngjesi afrohet
Atje pikerisht na gënjen bashkë me Diellin një re
Kur themi se iku, kaloi ajo nis e shtohet.
Nga shtegu tinzar del si gjarpër stuhia atje.

Por drita është lumë - nuk ndalet, nuk tretet në kohë
Edhe mes gjarpërinjve shkëlqen dhe mbulon shpirtin tim.
Diellin dhe rrezet me shoshë nuk mund ta mbulojnë
Stuhi dhe furtuna, as gjithë ai i rëndi Dekompozim.

Bukur , por akoma me bukur sikur te gjendej nje figure tjeter e vecante ne rrjeshtin e parafundit(diellin me shoshe).

[Luna01]

Bukur , por akoma me bukur sikur te gjendej nje figure tjeter e vecante ne rrjeshtin e parafundit(diellin me shoshe).

Shume te drejte keni Mondi dhe ju falenderoj! Edhe une po e ndryshoj sepse vertet ajo fjale e humbet elegancen e vargut.


Por drita është lumë - nuk ndalet, nuk tretet në kohë
Edhe mes gjarpërinjve shkëlqen dhe mbulon shpirtin tim.
Diellin dhe rrezet jo s'munden dot ta mbulojnë
Stuhi dhe furtuna, as gjithë ai i rëndi Dekompozim.

[Luna01]

Motiv...

Vetem nje dite - duket shume pak!
Sa shpejt ikin oret, si puls qe troket...
dhe ne per cdo dite
jetes tone i largojme dicka...
Nje enderr shkujdesur, nje fjale buzembremjes
ne heshtjen qe vret...
Por nje kenge qe ende s'ka lindur,
cuditshem motivin e la.

[Poeti]

Ne shenje respekti per poezine tende e nderuara Luna, ja po sjelle dhe une nje poezi timen te mehereshme:

MUZA E TRETUR

1.
Kam harruar si duket të shkruaj
Dy fjalë varg më nuk i bëj dot,
Inspirimi së bashku me ëndërrat
Përgjithmonë ikën me Ty nga kjo botë!

2.
Vargun që dikur me lehtësi e thurrja
Tash më duket mundim i kotë!
Iku vargu, kur ike dhe ti
Sikur që unë po ik nga kjo botë!

3.
Trurin tim tashmë e kam bosh
Zbraztësi të madhe në te ti ke lënë,
Çdo ditë pres athua mos kthehesh
Shikimin drejtoj horizontit të pa anë!

4.
Por ti nuk po vjen më as në kokën time
Për qudi as në ëndërr më nuk po më vjen,
Sikur të burgosur në burgun e jetës
Pa kthy kokën mbrapa ti mua më ke lënë!

[riza2008]

feneri! Prano falenderimet e mia per punen e bere ne prezantimin e poetes Eva Sotiri. Krijime mbreselenese dhe poete me prespektive.Respekte poetes dhe ju njekohesisht....

[Luna01]

K O S O V A



Në zemrat e shqiptarëve ka dhembur

Në gjithë këto vite

Pavarësia jote e munguar!

Dhe sot e bukur Kosovë

Na dhemb përsëri në zemër

E drejta jote e mohuar,

Liria jote e cënuar…

Shqiponjë - ky shekull s’të mund!

Ende me plage të pathara,

Amaneti i shenjtë flamurin përkund

Edhe pse fluturimin

Ta kanë kufizuar…!

[Luna01]

Kufiri Ujor i Shqiperise


Atje ku kemi kufirin
Jo - pika gjaku nuk ka!
Atje ka lumenj të tërë gjaku
Që shenjtërisht janë derdhur
Nga të shenjtët tanë
Që nuk kanë te ngjashëm me ta.


Nuk lahet ai gjak,
Gurgullimë përjetësisht e pavdekshme
Në shekuj e mbledhur.
Nuk është gjak shën Kozmai,
shën Spiridhoni
Apo ndonjë “shenjti” tjetër helen
Nga ata që qajnë me lotë.
Eshtë gjak i vërtetë ëngjëjsh, shenjtorësh
Eshtë gjak heronjsh të popullit
Më të lashtë në botë…


Tanimë në ato ujra nuk ka ujra më
Edhe pse deti duket i kaltër
Atje është gjaku që nuk shkelet,
Që nuk harrohet,
Jemi ne, të gjithë në të…!


Ai gjak nuk shitet,
Nuk blihet.
Ai skuq dhe zbukuron trojet e veta
I mbush me krenari.
Ai djeg e përvëlon çdo armik e barbar
Që kërkon edhe një milje akoma…
Edhe një kilometër më shumë përkëtej të shtyhet.


Eshtë më i vetëtimtë se rrufeja
Dhe më përvëlues se zjarri
Nuk është uje ai i kaltri atje
Nuk hyn në kontrata
Në përcaktim territoresh detare
Një vule nderi kanë ato Troje,
Ato Ujra, ai Dhe.


Eshtë vulosur një herë e mirë!
Kujdes me atë kaltërsi
Se është kaltërsi skuqëse …
Nuk munden të perzihen atje
Llumra barbarësh….
Me atë lloj Gjaku të pastër e krenar Heronjsh
Ilirësh, Arbëreshësh, Shqiptarësh …!