Eva Sotiri

[feneri]

Zoti, Unë dhe Ti…


Sa larg! Ndoshta gjithmonë mes nesh ka qene kjo largësi
dhe ndoshta fare kot na dehu ideja e marrë
se ishim prane te dy.

Jam larg! Në ndjenja e mendime as unë nuk di se ku.
Ndoshta dhe fare pranë kur ty të kam qëndruar
s’kam qenë aspak këtu.

E ku është pikëthyerja? Në cilat labirinte ngeci ndonjë vështrim?
Mes gjithe fjaleve te embla, mes tingujsh, peshperitjesh
Nje thirrje a takim?

I lashti ligj i botës është kthyer mbrapsht rrëmbimthi.
Vetë Zoti sofrën shtron…
Dhe ne si dy të mjerë i shesim tangërllik
Si Papë apo Cambronne.

Dhe s’kemi frikë fare, por rrahim krenarë krahët
Prej parafine bërë.
E Zoti buzëqesh kur na sheh majë kalit.
S’le diellin të na zërë...

Që krahët mos na shkrijnë dhe me ndriçim qiriri
Mos biem përmbi dhe.
Na lë të ndjejmë dhe pak të Bardhën Dritë të Qiellit,
paçka se s’është për ne.

Dhe prapë qëndrojmë larg, me mijra vite dritë,
ndonëse kaq të vetmuar
e Zotit zemërmadh i shesim tangërllik,
me zemrën tonë të shuar.

[feneri]

Qyteti, mbrëmja, unë dhe ti.

Të bukur, të lumtur, të lodhur, të zhveshur..,
qyteti, mbrëmja, unë edhe ti.
Aroma e përzierë e flokëve,
ngjyra e syve të tu, reflektuar në sytë e mi.

E kujt është kjo zemër që kaq shumë rreh
më fort se frymëmarrja dhe zërat tanë?
Është e jotja, e qytetit a e mbrëmjes,
apo ndoshta e imja me tingull këmbane?

Nuk e di ende ku mbrëmja mbaron
dhe ku fillon qyteti me zemrën e tij.
Nuk dalloj në jam unë kur më përqafon.
a je ti që pushon brenda syve të mi…

[feneri]

( Poezi per heroin tim)


1.Sytë e mi të skuqur

Sytë e mi janë skuqur,
si arenat e përflakura nga gjaku i demave
në mbrëmjet e toreadorëve në Spanjë...

Sytë e mi janë tharë,
si barku i një gruaje
të paaftë të gjenerojë akoma jetën...

Sytë e mi,
që kanë derdhur të gjithë lotët e botës,
mbushur me trishtimin e gjithë popujve.

Për të derdhur të gjithë këta lot,
kërkuan borxh fijet e argjendta, me të cilat janë varur yjet
në qiellin e trishtuar të 9 tetorit.

Përreth meje shumë sy të tjerë,
të mbetur jetimë nga imazhi yt, si një Krisht i ri,
imazh i bukur, si ai i një ëngjëlli...

Sy të mbetur jetimë,
si fëmijët e një nëne të vdekur në moshë të re,
ende në kërkim të dashurisë që ndriçon jetën...

Sytë e mi të inatosur dhe prerës si thika
ndaj atyre që të bëjnë keq, duke të kërkuar..
Duke të kërkuar ... në të gjitha jetët...

_________________________________

[feneri]

2. Deshën..

Ra, por asgjë përfundimtare s’mund të jetë
(ndjehen hapat e kthimit, që andej nga shkoi).
Ai është i lartë, i përjetshëm, i mermertë,
edhe pse vdekja e egër deshi ta errësojë.

Ai ishte larg ndërsa e lidhnin atje
dhe kur e lidhnin larg ai vinte këtu.
Ndërsa e murosnin bëhej ujë, rridhte tek ne.
Kur e varrosnin, ringrihej, luftonte për ju.

Emrin, mbiemrin t’ia zhduknin kërkuan,
por emër pagëzimi, në zemrat e gjithë botës u bë.
Të plagosur, të munduar, të çarmatosur e pushkatuan,
kujtuan se fituan, por gjithë bota u ngrit për të.

Deshën të ishte vetëm, nga të gjithë i harruar,
por ai ringjallet në çdo brez, tek të gjithë ne.
E besuan të përhumbur, por ai me armë në duar
na jep shpresë, na jep forcë, për një pranverë të re.

[feneri]

3. Fjalët e fundit të tij



Fjalët e tua më kumbojnë si jehonë:

“…Nuk më bëhet vonë që po vdes,

Armët e mia do të vazhdojnë të qëllojnë…..”

Ndjej një brengë në zemër,

që kohën nuk mund ta kthej dot pas.
Por fjalët e tua janë vetë forca:

“…..E di që keni ardhur për të më vrarë..

Qëlloni frikacakë,

Ju po vrisni vetëm një burrë.”

[feneri]

Mëshira

Në një moment të vetëm
ishe i gatshëm të shkatërroje një jetë njeriu.
Ti person indiferent, zemërzi, meskin, i pabesë.

Çdo ditë pështyve në fytyrë jetën,
duke shkatërruar atë të tjerëve,
pa mëshirë.

Në fakt nuk pate mëshirë për veten tënde,
me këtë që i shkaktove…
Çdo ditë!

Jeta jote tani është një zgavër e mjerë…
Falënderoj Zotin, që ti nuk e njeh,
atë që më bën të aftë të provoj mëshirë
për ata që janë si ti.

[feneri]

HERONJT E V I G U T








Kushtuar Pese Heronjve te Vigut - Ahmet Haxhia, Ndoc Mazi, Ndoc Deda, Naim Gjylbegu dhe Hydajet Lezha. I vranë përsëri pas gjashtë dekadash Dhe ishin përsëri njëzetë vjeçarë, Në gjoks edhe në ball...



I vranë përsëri pas gjashtë dekadash
Dhe ishin përsëri njëzetë vjeçarë,
Në gjoks edhe në ballë gjurmë plagësh
Në shpirtin tonë gjaku i tyre i patharë.

Skërmisin dhëmbët bijtë e etërve gjakpirës
Dhe duket se me bronzin po luftojnë
Në gjashtëdhjetë vjet gjaku i tyre mbjell të mirën
Edhe pse sot nga piedestali duan ti rrëzojnë.

Nuk janë statujat e heronjve bronz e hekur,
Nuk janë beton dhe as mermer - ti zhdukni ju!
Me nder janë gdhendur, snjeh lavdia fjalën vdekur
Nëpër miliona zemra shqipesh janë këtu.

Nëse ju shkulni një shtatore nuk humb Shkodra
Dhe kur nga kreu i parlamentit nxirrni thonjtë.
Nuk humbet gjaku se kanë plot vëllezër, motra,
Në gjithë Shqipërinë kanë statujën 5 heronjtë.

Fjalët e tyre: Po na shitojnë plumbat armike,
Po jetën do ta falim si me le!
Vdekje fashizmit përsëri na brohoritën -
Gjithë plumbat kundër tyre ranë mbi ne

Toka shqiptare, qielli, prapë i përshëndeti
Si ate ditë kur për të fundit herë Diellin panë
Në zemrat tona me gjak gdhendën amanetin
Në Vig i vrane dikur, por sot pranë nesh i vranë



http://www.youtube.com/watch?v=3H8q7...e=channel_page

[feneri]

Dashuria dhe urrejtja



Dashurine e adhuroj dhe e dua,

Ata qe dashurohen, gjithashtu…

Dashurine – se eshte Zemra e Zotit mbi mua,

Te dashuruarit – se zhdukin mekatet tek ju.



Dua fjalet e embla dhe shtigjet e dashurise,

Por dhe ankthet a dhimbjet qe ajo kalon.

Lotet, pendimet, rrugen drejt lumturise

Drite e paperenduar e Parajses qe s’mbaron.



Urrejtjen e urrej dhe e perbuz.

Ata qe urrejne te jene sa me larg nga ne.

E urrej se eshte nate e zeze dhe dite me muzg

Se djalli eshte fshehur pas qiellit te saj plot re.



Zonje e genjeshtres, perandore e ligesise

Droge dhe dhimbje qe pafund vret.

Humnere qe gerryen shpirtin, ne dhimbje braktis.

Pafundesisht mbyt jeten ne helmin e vet.

[Luna01]

Baticë…


Nata në rrezet e para të dritës po tretet dhe shkon,
Lind dita e re plot tinguj, me prekjen e Diellit më zgjon.

Fantazmat veniten, të trembura struken, heshtin diku.
Gjithë shpresat, projektet, vendimet sërish arrijnë këtu.

Së bashku me natën mendimet e trishta kalojnë në asgjë,
Udhëkryqe për zgjidhje plot ethe, sikur nuk presin dot më.

Vrapon si e çmendur gjithë jeta me ritëm, në pafundësi
Një ditë që po ikën, vrapon dhe nuk kthehet tek unë përsëri.

Po ti Zemra ime… ku je sot, ku je? Nuk mundem të shoh…!
Je larg edhe afër, je imi, të dua dhe zemrën ma ngroh.

E lire - robëruar, gëzimin kërkoj, trishtimin e prek,
Brenda dhe jashtë jetës sime je Zoti dhe flaka që djeg.

Me fjalët e ëmbla pa trup dhe pa shqisa, shikimet pa sy
I ndjej ledhatimet edhe përkëdheljet, me mendjen tek ty.

Me puthjet pa buzë, me prekjet pa duar, me ëndrrat pafund,
Me mall edhe dhimbje, në fatalitetin qe dot nuk na mund.

Në qiellin e bukur të ditëve tona është ndezur stuhi,
Me rrahjet e zemrës ke sjellë në këtë botë Vezuvin e Ri…

Me lotët e derdhur ke bërë të ndryshojnë baticat dallgë plot,
Lavdia e yjeve me zjarrin e zemrës nuk matet më dot…

[Luna01]

Një poezi dashurie


Dua të të shkruaj një poezi dashurie,
që të mos jetë e rëndomtë…

Por dashuria ka përjetësisht të njëjtat fjalë,
ëmbëlsi të përjetshme,
zemër të përjetshme…

Atëhere ç’duhet të të shkruaj më tepër
Se sa… të dua… dhe kaq…?
Dhe të dëgjoj heshtjen që vjen më pas?
Heshtjen e një përqafimi
ndërsa shtrëngojmë njëri-tjetrin,
duke u përpjekur të bëhemi së brendshmi e së jashtmi një.
Dhe është gjithshka.

Dua të të shkruaj një poezi dashurie,
që të jetë e veçantë…

Por dashuria ka të njëjtët sy,
të njëjtat buzë…,
të njëjtat premtime të zjarrta
e shikime të ndezura..

Atëhere ç’duhet të të them më tepër
se sa… të dua… dhe kaq…?
Të çlirohemi nga çdo mbrojtje dhe çdo veshje
dhe asgjë të mos mendojmë?

Jemi bashkë
Dhe është gjithshka.