Eva Sotiri

[Luna01]

Mësuesve të mi


Në njërin skaj të trurit, padukshëm diku
Mes gjithë valëve të jetës, aty qëndroni ju.

Si një dosje e mbyllur në një sirtar kujtimesh
Në rrjedhat e momenteve, ju jeni pikëtakime.

Mësimet nuk qenë thjesht siç thotë teoria…
Falë jush tinguj pervoje – mendimeve të mia.

Ju falem se gjithë orët më sollët vetëm dhjeta,
Por më shumë për përvojën si duhet nisur jeta.

Vërtet kish dhembshuri, leksione të arrira,
Por kishte edhe cmirë, inate dhe mërira.

Pa kish edhe urrejtje, si e ardhmja e prerë në mes…
Kish nga ata që falnin një notë për interes.

Ju falem për të gjitha, mësuesit e mi
Natyra njerëzore – përvojë e gjallë tani.

Pa ju dhe ato probleme do merrja jetën lehtë,
Nuk do kuptoja dot se lufta është e shenjtë.

Se kurrë nuk është asgjë siç thotë një teori
Më shfaqët jetën – xhungël, mësuesit e mi…!

[Luna01]

Skënderbeu i Krujës



Dy sytë e derdhur në bronz
Vështrojnë andej larg, tej nga malet…
Një qiell i trazuar në sfond
Si det i mbuluar me valë.


Atje ku qëndron përjetësisht,
Nga malet vështrimin drejtuar,
Një fllad që fryn butësisht
Fëshfërin për të t’shplodhur, shpenguar.


Mbi shpatën tënde zogjtë
Cicërojnë lehtësisht pa pushim.
Pranë teje prapë njerëzit e tu
I sheh në çdo mbrëmje dhe zgjim.


Nuk kanë të mbaruar stuhitë
Që nga malet vijnë plot gjëmim
Por në malet e larta drejtohet
Përjetë i yti vështrim…!


Nuk mbarojnë asnjëherë pabesitë
Që Shqipërisë i trokasin sërish
Por ti dhe i derdhur në bronz
E tërheq si magnet – lartësish …!


Nuk ka minuta për prehje
Në sytë e bronztë – horizontit.
Qetësi sjell në zemrat e njerëzve
Je shpatë e Dorës së Zotit.


Në kohë te këqia e të rënda
Në kaos apo çmenduri …
Ti je atje dhe në zemra
Gjithmonë na risjell krenari.

[riza2008]

Eshtë kënaqësi të soditësh në këto vargje të mbrekullueshëm,plot aromë si trëndafilët e Përmetit,si trëndelina e Çajupit si pelina e Sogorës,pra si një bahçe me lule të zgjedhura që s'të vjen të largohesh prej saj as një çast.Të tilla kënaqësira s'ti jep kush do,por ata njerëz që poezinë e shkruajnë me gërmat e shpirtit dhe e tillë është poetia Eva Sotiri.Ju përgëzoj dhe ju uroj muzë pa fund.Respekte e nderuara Eva...

[Luna01]

Eshtë kënaqësi të soditësh në këto vargje të mbrekullueshëm,plot aromë si trëndafilët e Përmetit,si trëndelina e Çajupit si pelina e Sogorës,pra si një bahçe me lule të zgjedhura që s'të vjen të largohesh prej saj as një çast.Të tilla kënaqësira s'ti jep kush do,por ata njerëz që poezinë e shkruajnë me gërmat e shpirtit dhe e tillë është poetia Eva Sotiri.Ju përgëzoj dhe ju uroj muzë pa fund.Respekte e nderuara Eva...

Eshte nje lumturi per mua kur keto fjale vijne nga nje poet si JU, te cilit i lexoj cdo varg dhe kam nje respekt e admirim te pakufishem.

Ju pershendes dhe ju uroj te krijoni ne pambarim si dhe te keni nje jete sa me lumtur.

[Luna01]

Për ty, Nëntor


Nëntor, ti gjurmën fuqishëm
Në jetët tona e le.
Na sjell lavdinë madhërishëm
Si dritë nga shekujt magjishëm
I pandryshuar ti je.


Ka lënë tek ty zemrën Gjergji
Dhe shpirtin dhe shpatën me të,
Së bashku me thirrjen e tij:
Lirinë nuk jua solla unë – një njeri
Mes jush e kërkoni atë…!


T’u përkul Ismail Qemal fisniku
Me flokë të bardha e me zemrën flakë
Në ditët e tua shpresat kurrë nuk i fiku
Tek ty la shpirtin dhe iku
Pasi na solli flamurin e larë me gjak.


Tek ty u përkulën heronjtë partizanë
Bijtë e bukur që kjo tokë mban në gji
I skuqën javët e tua dhe gjakun e tyre dhanë,
Lotët që derdhe për ta kurrë nuk u thanë
Se jetën e dhanë për liri.


Tek ty ëndërroi Kosova
E dërrmuar, plagosur por me kokën lart.
Ti i solle asaj krahë shqiponje,
I ktheve qëndrimin e vërtetë prej Zonje
Që kurrë s’e humbi, që përjetësisht mbart.


Të lutem une ty sot, Muaj i Bekuar
Të ndrish për ne në keto ditë përsëri.
Të bësh të kuptojmë se liri e kërkuar
Është në mes nesh gjithmonë e praruar.
Ajo do Bashkim, Dashuri, Mirësi.

[gjakushi]

Per ty qe hesht



Ti tani s’je veç një hije - pa zë e pa gjuhë,
Sepse kur duhej të flisje, ti heshte…!
Nuk di pse vazhdon të kërkosh
Ish miqtë e tu…?
Ata, me heshtjen tënde, i braktise se deshe…


Tani si nje amebë malinje heshtja metastaza lëshon
Dhe me të as veten tënde nuk mundesh ta vrasësh.
Kujtohu se jeta në çdo hap, mes dhimbjesh na mëson.
Ky ish mësimi për heshtjen e ligë
tamam kur duhet të flasësh…


Kujtohu se me heshtjen tënde vret pabesisht.
Reagimi yt do ishte një grusht
Per gjithfare pseudomiqsh e xhambazësh,
Mos harro se nesër Dielli i të vërtetës do lindë sërish.
Ku do shkosh ti që hesht atëhere kur duhet të flasësh…?

Tri strofa, secila nje alarm qe te ve ne hark! Prej kesaj del se :

Te heshtish atehere kur duhet te flasish dukesh i marre, poaq sa :
Te flasish kur duhet te heshtish , dukesh i çmendur!

Poezi e polivalences ne shumë kuptime! Sukses!

[Luna01]

Qëndro


Ti vëlla i imi
Ndize zemrën zjarr!
Verbo pengesë-shpikësit
Dhe qëndro shqiptar.

Në dritën e ditës
Sheh rrugën ku shkel,
Porse natën shtegu
S’dihet se ku del…

Dhe në labirinte
Bashkë me shokë e miq
Mund të hyjë padashur
Gjarpëri lakuriq.

Ka hequr lëkurën
Këmbët s’i fsheh më…
Forco mik retinën,
Zbuloje atë !

Se me errësirën
Helmin sjell tek ty
Pastaj çdo vëmendje
Humbin ata sy.

Më pas s’di ç’të ndodhi,
Më pas s’di kush je,
Derisa i humbur
Endesh në këtë dhe.

Neper netët – dritë
Ndize zemrën zjarr
Kapërce pengesat
Dhe qëndro shqiptar.

Mbaji sytë hapur
Ti vëlla, ti mik
Erës ktheju ballas
Mos u tremb, mos ik.

Lirisë hapi zemren,
Me diellin jeto.
Erresirës dorën
Kurrë moj ja afro.

[Luna01]

Fjalët që era m’i përcjell…


Fjalë që bëhen jetë,
Që bëhen s’di se si…
Bëhen pluhur yjesh,
Që bëhen shi,
bëhen kujtime
që bëhen poezi…!

Dhe ndodh që arrin hijeshia e heshtjes
midis nesh papritur…
Hijeshi e mjegullt dhe e thellë,
Si dielli në det, perëndimit duke zbritur.

Ne heshtim
Si të përkundur
nga fjalët tona të munguara
Pjesëmarrës
Në të njëjtën heshtje,
Nën retë e bardha anonime
Që shëtisin si të cunguara
Dhe na mjegullojnë trurin
Pa zë, pa fund, pa anë…
Pasi pasqyrojnë heshtjen
dhe pritjen
në sytë tanë…

Nëse na ndodh
Që do duhet të largohemi
nga njëri – tjetri për pak,
Me siguri do ta bëjmë në një ditë shiu
Që askush të mos arrijë të dallojë lotin
që fytyrën lag…
Ose në një ditë të mjegullt dimri
Që askush të mos arrijë dot
të dallojë zbehtësinë
që vjen ashtu si kot...

Jo, s’e dija se ekzistonte dikush në botë
Për të cilin do kisha kaq shumë dëshirë
T’i ndjeja frymëmarrjen
Murmuritjen e ëmbël dhe të heshtur
Nuk e dija se dikush do më emociononte
Aq shumë
Sa të dëgjoj erën
duke kujtuar fjalët që më thotë.

Era shkon e vjen si fjalët e tij
Pak të pasigurta
dhe plot dashuri.
Era sjell e përcjell fjalët tona të brishta,
Fjalët tona të munguara
Dhe i vesh me buzëqeshjet që lindin
Në momentet që jemi bashkë
Si tinguj këngësh të pakëndura.

Era ndodh që të jetë më inteligjente se ne
Se me shpoti bën lojra të mrekullueshme
Me mendimet e mia të trazuara…

[Luna01]

Forca e jetës


Femra – forca më e madhe e botës
dhe pse s'ka si mashkulli krahë muskulozë.
Ajo është që jetës i jep jetë nga zemra
edhe pse depërton në të dhimbjes prognozë.


Ajo është qëndresa e veshur aq bukur
me më të hijshmen bukuri,
Që krah të bëhet si më i miri shok
në ditë të mira dhe në fatkeqësi.


Ajo është buzëqeshja skaj më skaj qiellit,
Pa të cilën bota nuk do kish kuptim.
Siç del mes reve rrezja e Diellit
Ashtu dhe ajo i fal jetës gëzim.


Loti i derdhur syve të saj
Është plagë në zemër të Perëndisë
Femra e lumtur rrit bij të mençur
Kurorë e të ardhmes së shoqërisë.

[Luna01]

Harresa dhe subkoshienca


Do mrekulloheshe apo do heshtje përlotur,
Do habiteshe vërtet edhe ti…?
Situatë e çuditshme ku dhe ti si unë
Do mbeteshe shtangur e di….

Të them se habitem me veten tani
Kur shoh se si kujtmi yt
I zverdhur, si një foto pa cilësi,
Ngre kryet si i nemitur

Nga përgjumja e përjetshme
Ku, nuk e di se ç’forca të panjohura,
Të padukshme, të ethshme
Mes harresës sime e kanë zhytur.

Nuk kam dëshirë të të kujtoj aspak.
Nuk dua as të dëgjoj ëndrrave fjalët e tua
Në netët pa hënë, pa gjurmë, pa cak…
Vërtet nuk dua, jo, nuk dua…

Por ja, ajo dinakja e madhe, e heshtur
Delikatja , herkuliania trime
Si mikeshë besnike të ka mbetur:
E pagjuma subkoshienca ime!

Ajo bën që të rrëzohet qoftë edhe për një çast
Pushteti magjik i harrimit
Dhe minutat e rënda që vijnë pastaj
Të të blatohen, si të denuar në gijotina flijimi...