Eva Sotiri

[Luna01]

Tradhëtia

Tradhëtia - prita që errësira i ngriti Jetës,
Paradhoma e vdekjes gjithë myk dhe trishtim,
Armikja më e egër e së Vërtetës.
Edhe në mes të verës i fut shpirtit thëllim.

Fytyra dinake e vetë djallit mbi tokë,
Maskuar shpesh me pervijimin e dashurisë.
Acari që vret ndjenjat per miq e për shokë,
Nepërka që helmon dritën e mirësisë.

Lugina që e ka fundin e saj në ferr
Nuk lejon rreze drite në shpirtrat e dërrmuar.
E destinuar të kalojë përjetësinë në terr.
Qoftë larg nga ne dhe nga gjithë ata që duam.

[Poeti]

Tradhëtia

Tradhëtia - prita që errësira i ngriti Jetës,
Paradhoma e vdekjes gjithë myk dhe trishtim,
Armikja më e egër e së Vërtetës.
Edhe në mes të verës i fut shpirtit thëllim.

Fytyra dinake e vetë djallit mbi tokë,
Maskuar shpesh me pervijimin e dashurisë.
Acari që vret ndjenjat per miq e për shokë,
Nepërka që helmon dritën e mirësisë.

Lugina që e ka fundin e saj në ferr
Nuk lejon rreze drite në shpirtrat e dërrmuar.
E destinuar të kalojë përjetësinë në terr.
Qoftë larg nga ne dhe nga gjithë ata që duam.

Nuk e shoh vehten te denje te postoj me pas postimeve tua-respekt

[Luna01]

Mall

Nuk e gjej dot kur nisi befas
Malli per ty.
Kur bashkë jemi a kur shkojmë
Ndjejmë mall të dy.

Kur jeta ëmbël përkëdhel
Plot dashuri,
Apo kur gurë të rëndë na hedh
Prapë mall për ty.

Nuk reshtet malli brenda një jete,
Do perjetësi.
Kudo të jem të kam me vete,
Ashtu dhe ti.

[Luna01]

Sekretet…


Do doja ta njihja njeriun që mund të më thotë gjithshka
Për sekretet e veta.
Ta zhdukë përgjithmonë mbulesën e përhershme
Që fsheh ngjarje, shprehje, shikime
Te thella a vrasëse, të bardha a të zeza …


Me duar të dredhura apo të guximshme
Do doja ta shihja se si i hedh në letër
Gjithë pikat e panjohura të zemrës së tij.
Që shfaqen e zhduken si llampa qiellore
Në një përmasë tjetër …


Edhe pse mes metrikave të përmbysura
Do doja ta doja shumë atë njeri
Që mund të më flasë për lotët kur me turp ndjehej,
Për gjithë nënqeshjet e tij të fshehura,
Për të ndaluarat kënaqësi,
Dhe tek premtimet e pambajtura prej tij të kthehej.


Vetëm ashtu do mundem t’i dhuroj shpirtin tim
Frymëmarrjen kaotike,
Sa herë që Dielli pas reve të ankthit zhduket,
Arratinë nga realiteti kur i shëmtuar më duket,
Sytë e mbyllur kur përpiqen të mos shohin përreth,
Kurajon që shpeshherë e dëshpëruar struket.

[Luna01]

Mjegull në shpirt


Bashkë me diellin dhe shiun e pashmangshme
…………………………...............edhe mjegulla,
Një lloj egërsie kallkan e së keqes përreth.
Më sjell trishtim sepse syve dhe mendjes së hapur
Tisin e genjeshtërt të së pavërtetës iu hedh…


Ndodh që symbyllur qëndrojmë në krahët e saj,
Harrojmë proverbin me ujkun që e deshi aq shumë.
Na pëlqen të harrojme realitetin pastaj,
Vallzimi me të ngjason me të vdekjes gjumë…


Njësoj si harresa – ka raste, na duket shërim.
Në hirin e saj sytë e mbuluar refuzojmë t’i hapim.
Për të mos parë disa çaste rreth vetes shëmtim
Passwordin e zemrës – të rrezikshmes mjegull i japim…

[Luna01]

Kur shkon e Diela


Po shkon e Diela, ne të pangopur
E mbajmë dhe pak, dhe pak…
Sikur të duam të frenojmë javën,
Të hënën ta mbajmë larg.


Se unë e di – të hënën bie
Me punën në dashuri…
Harroj ku jam, pastaj në hije
Ngadalë fshihesh ti.


Nuk është tradhëti, paksa harresë
Shumë zell e pak hutim
Nuk di ku je, nuk di se ç’kthesë
I jep puna shpirtit tim…


Pastaj në netë rri mendohem:
A ndodh kështu me ty…?
Pak egoizëm më bën të zgjohem
Hyj në të tuat sy….

[Luna01]

Nëse Zoti do ishte poet…


Nëse Zoti do ish një poet
Do ulej dhe për orë të tëra ja, këtu.
Do t'ia ngulte sytë kësaj faqeje,
Ku kam shkruar poezinë time për ju.


Do t’i sodiste natyrën vargut tim
Frazat shenjtërisht duke i prekur.
Nëse Zoti do ish një poet
Do ish në mes nesh – kritik i heshtur.


Sigurisht në sy do më vështronte
Strofat duke ndjekur një nga një
Nëse vargun më të bukur do zbulonte
Do më fliste si e barabartë me të.


Në do ish poet, veç me një rime,
Do te më bente të ndez dritë e zjarr.
Me një tingull të rizgjoja reagime,
Vargu tjetër do mëkonte luftëtarë.

........

Zoti është poet, rrënjë poezie,
Kapur dorë per dore me Ty o Njeri.
Nëpër shekuj dhe në rrjedha historie
Ti – një penë e fortë në dorë të Tij.

[Poeti]

Respektin tim me te thelle per ty poete e vecante Luna01

[Luna01]

Ju faleminderit shume Poeti. Nderimet e mia per JU.


Zemërimi…


Bota jone plot lajme të vjetra,
Që i ripërtyp për çdo ditë pa mëshirë...!
Si mund të mos ndjejmë zemërim,
Si mund të ndjehemi mirë!


Jetë e mbushur plot me gënjeshtra,
Me padrejtësi, shfrytëzim
Si mundet të jemi të qetë?
Si mund të mos ndjejmë zemërim?


Një “mik” që dhuratë sjell zhgënjimin,
Një plan që shkon keq s’di për ç’shkak…
Si mund ta dëbojmë zemërimin
Që ulet këmbëkryq në çdo prag?


Por jeta është tepër e shkurtër
Çdo sekondë që nuk hidhet kot
Na bën ta braktisim mërinë,
Të "shijojmë" këtë stresuese botë.


Dhe pak, mes stuhisë të durojmë,
Si barka qe velat lëkund...
A thua gjithshka do të mbarojë
Pa gjetur të drejtën askund...?!

[Luna01]

Naim Frasherit


Këndo të lutem përsëri
se vargu yt është një këngë plot melodi…
Me penë në dorë nje varg te ri,
Një varg, një këngë për Shqipërinë,
Për Dashurinë,
Për Perëndinë!


Më thuaj vallë ata sy
Mes atij zjarri, si mund të shuhen, nuk e di?
Ndoshta krijojnë një konstelacion të ri…
Dhe bijtë e tu ende asgjë nuk dinë
Nëse ndrin prapë për Shqipërinë,
Për Dashurinë,
Për Perëndinë!


Një varg, një shenjë më dërgo
Që veç një herë të ndjej si digjeshe në to…
Prapë Diell për Vendin Tënd ti zgjo!
Një Diell të Ri për Shqipërinë,
Për Dashurinë,
Për Perëndinë!