Eva Sotiri

[gjakushi]

Ti s’je..?


Ti s’je dhe unë po pyes zemrën time
përse trishtueshëm derdh lot?
Përse u harrokan kaq shpejt mijra dhimbje,
a ndjenja të shkuara kot?

Do doja në netë harrese të hidhja,
por s’mundet të ndodhë kështu.
Ti s’je dhe unë mes yjesh të qiellit
plot ethe kërkoj sytë e tu.

Do doja mos ishe por je dhe nuk ikën,
s’ka tokë, det a qiell që të merr.
Që pranë mos të ndjeja do lija Parajsën,
do rendja mbas vdekjes në ferr.

Nuk dua te fle, kam frikë nga ëndrrat,
përdhunshëm ke hyrë në to.
Një çast të mbyll sytë, më sheh në mes tyre
dhe unë nuk të thënkam dot jo..

Përfundimviti arriti!

Që nga 04.02.2009 , poetja Eva Sotiri sjell kënaqesitë poetike në forum. Qysh atë dite dhe sot, lexoj dhe rilexoj poezitë që , nëpër çdo çast të japin diçka të mekullushme, me shprehjet, metaforat, simbolet, rimat , lirikën. Edhe kur është e qetë edhe kur eshte kohe e keqe, ato, janë bërë një flad freskues, prej ku të pushon shpirti, të preket ndjesia, të ndizet frymëzimi, të forcohet shpresa, të rritet malli! Njëkohësisht është shumë prezente dashuria, mirësia dhe kushtrimi për të krijuar mirëqenien e domosdoshme të Unitetit territorial dhe shpirtëror të kombit shqiptarë.

Prandaj, në perfundimvitin që ik, sado me ngjarje, me hidhërim dhe me pikëllim, është shënuar shumë denjësish suksesi krijues, që valëvit flamurin lart në fortesën e krijimtarisë, ku banojnë kolosët. Uroj që në vitin që vjen, po i njëjti flamur krijues të valojë, dhe të rrezatojë për lumturinë edhe të poetes, por edhe për frymëzimet e saj që janë spikama e ndritur për gjeografinë krijuese mbarëshqiptare! Kjo është dëshmia për dinjitetin e prurjes së vlerave që kanë identitet të formësuar ! Sukses! Gëzuar!

[Luna01]

Zërat e mesnatës


Larguar mesnatës, vonë, në errësirë,
Zërat e gjithë ditës treten, avullohen.
Nëpër ëndërrime, sytë pa mbyllur mirë
Fillon zhurmë e heshtjes, me ritme që shtohen…

Ngecur nëpër mendje, si në kurthe ujqish,
Ulërima, klithje, pushtetarë cinikë…
Pse më zhurmërojnë në heshtjen e gjumit…!
Unë as dhe e zgjuar s’dua politikë.

Unë as në mesditë s’do doja t’i shihja
Si i pinë gjakun popullit të ngratë.
Po duket, tinëzisht, pas shpine, si hija
Rrëshkasin mendimeve, zhurmojnë në mesnatë.

Në gjumin mundimshëm, pikon një e shtënë
Në prita gjakmarrjesh - një makabër zë
Vogëlush jetëprerë, pa shkollë, i ngujuar,
Në ankth, me kthetrat gjakpirëse mbi të.

Dhunshëm nëpër ëndrra çirren dhe të tjerë,
Betohen për idhuj, sekte, perëndira.
Nën flamujt e feve, harrojnë të mjerët
Se feja e shqiptarit është veç Shqiptaria...!

Me kurthe, me plane, zëra kordagrisur
Duan të rudhosin ty vetë, Vendi Im.
Të të shtojnë thinjat, të rrëmbejnë zemrën
Betohen se jeta tek ty s’ka kuptim.

“S’mundeni – përdridhen – s’ju duhet Shqipëria!
- Jo nuk bëhet jetë! Mos! Fëmijët atje…?!!!”
Eh të mjerët ju! Skllevër te komshia.
Por Shqipërinë të lumtur mund ta bëjmë veç ne.

Gjithë zërat e ferrit që zgjasin gjymtyrët
Ta plakin, ta vrasin, ta bëjnë të vdesë
Veç ne mund t’i shuajmë, veç nesh askush tjetër,
veç bijtë bëjnë që Nëna krenare të mbesë.

[Luna01]

Në dritëhije jete...


Ndërrohen vitet! Unë tani
Mendueshëm flas me ty.
U desh një vit mes hije dritash
Të sillnim grimca jete e ëndrre
Mes ndjenjash – ne të dy.

Luhatshëm viti shkon i heshtur
Ujvara tingujsh kthen..
Në sy një dritë e praruar,
Një pentagram i valëzuar.
Sjell kengë që shkon e vjen.

Më ndodhi shpesh që gjeta veten
Refleks në zërin tënd.
S’e di aspak pse kaq rrëmbyeshëm
Mistershëm, ëmbël, befasishëm
Planeti mbet në vend…

Ku e lamë së fundmi frazën, fjalën,
Nocion të dashurisë?
Në ç’orë trishtimi të zymtuar,
A në momentet dritë praruar?
Mes Diellit a stuhisë…?

Unë jo, nuk di të ngre kështjella
Për ndjenjën fantazi…!
Nëpër batica aurore,
Në konfuzione a ëndërrime
Shpjegim nuk njoh, nuk di…!

Por di se në mendim dhe ëndërr
E ndjej që je veç ti.
Si lumë vërshues, det me valë,
Dëshirën të notoj drejt teje
Ma rrit në pafundësi…!

[Luna01]

Lundrim dhimbjeje të metaltë…

- Buzë Drinit 2010 -



Një lundër e metaltë
Endet ujrave nën zhurmë ankthi,
dallgëve duket se po kërcet.
Endet majtas e djathtas,
Trishtueshëm deri në absurditet.
Endet e lundron rrugëve të vendit tim
Mbushur me ujrat e tij të bekuara
Që s’gjetën dot shteg për udhëtim…!

Do të duhej që të udhëtonin makinat atje,
Të vraponin fëmijët,
Të kalëronin kuajt…!
Do duhej që të kishte pemë,
Lule, borë, shira,
Te fluturonin në erë gjethe të vonuara,
Te kish bimë , të kish dhe..

Lundra e metaltë noton ujit të çuditshëm
Ujit që duhet të ish miku më i madh sot për ne.
Lundra po epohet rrjedhave rrëmbyeshëm.
Ujin që prej Zanafillës na e dhuroi Zoti
Dikush në armik na e ktheu,
Ashtu siç i kthehen pyjeve të thata
Shtrëngatat me rrufe.

Sot kur e gjithë bota ujit i përgjërohet…
Të ardhmen pa ujë në ëndrra të frikshme e sheh,
Ketu një dorë e padukshme
Bën që apokalipsi të përjetohet.
Në të bukurën tokën tonë të lagur
Të përvuajturën, krenaren e pambrojtur,
Buzë Drinit atje.

[Luna01]

Flakadanët e 17 Janarit

- Vëllezërve Jusuf e Bardhosh Gërvalla dhe mësuesit të shquar Kadri Zeka -


Rreh tik-takut të zemrave janari
Në të shtatëmbedhjetën ditë të tij.
Kristalet e dëborës dhe të akujve
Tre pishtarë të flaktë po i shkrijnë…!

Nëpër yje akujsh vijnë tingujt
Që lëshon në kohë një kitarrë
Shkrijnë në vite dëborën e zemrave,
Sjellin të tre trimat si më parë.

Nuk mungon Bardhoshi sot, as kurrë,
As Jusufi me vargjet shkëndijë.
Vjen Kadriu ideatori burrë,
Si kështjellë e vendit të tij.

Venave të gjakut tonë tinëzisht
Zgjati kthetrat tradhëtia dikur.
Jusufi la testament përjetësisht
“Në qoftë shqiptar mos u zbuloft’ kurrë!”

Forca e shpirtit tuaj mposhti
Në folenë e gjarpërit një perandori
Që të lindte dritë zemrave të popullit.
Flakadanë që mposhtët një Jugosllavi.

Sot nuk ka varr qe i mban ata trima,
Nuk ka tokë të ftohtë që ata i ndan,
Jusufin, Bardhoshin, Kadriun
I kemi mes nesh në çdo anë..!

Jo nuk mundet dot t'i mbajë ata varri
Këngëve e zemrave tona jetojnë
Shenjtërim i dhanë Shtatëmbedhjetë Janarit
Flakë shqiptarie sot e përgjithmonë...!

[Poeti]

Flakadanët e 17 Janarit

- Vëllezërve Jusuf e Bardhosh Gërvalla dhe mësuesit të shquar Kadri Zeka -


Rreh tik-takut të zemrave janari
Në të shtatëmbedhjetën ditë të tij.
Kristalet e dëborës dhe të akujve
Tre pishtarë të flaktë po i shkrijnë…!

Nëpër yje akujsh vijnë tingujt
Që lëshon në kohë një kitarrë
Shkrijnë në vite dëborën e zemrave,
Sjellin të tre trimat si më parë.

Nuk mungon Bardhoshi sot, as kurrë,
As Jusufi me vargjet shkëndijë.
Vjen Kadriu ideatori burrë,
Si kështjellë e vendit të tij.

Venave të gjakut tonë tinëzisht
Zgjati kthetrat tradhëtia dikur.
Jusufi la testament përjetësisht
“Në qoftë shqiptar mos u zbuloft’ kurrë!”

Forca e shpirtit tuaj mposhti
Në folenë e gjarpërit një perandori
Që të lindte dritë zemrave të popullit.
Flakadanë që mposhtët një Jugosllavi.

Sot nuk ka varr qe i mban ata trima,
Nuk ka tokë të ftohtë që ata i ndan,
Jusufin, Bardhoshin, Kadriun
I kemi mes nesh në çdo anë..!

Jo nuk mundet dot t'i mbajë ata varri
Këngëve e zemrave tona jetojnë
Shenjtërim i dhanë Shtatëmbedhjetë Janarit
Flakë shqiptarie sot e përgjithmonë...!

Eva, te pergezoj perzemersisht per kete poezi-mesazh-perkujtim te sjellur ketu mu para pervjetorit te vrasjes me tratheti te vellezerve Gervalla (Jusufit dhe Bardhoshit) dhe te Kadri Zekes...
Me 17 janar ne Gjilan fillon manifestii perkujtimor per keta tre deshmore te qeshtjes kombetare: "Flaka e Janarit"

[Luna01]

Gjuhës shqipe


E bukura, e ëmbla, e lashta gjuha ime
Më lër të të ndjej, të prehem tek ti!
Të mos i kujtoj gjithë përçudnimet,
Barbarizmat, turqizmat, përplot neveri…


Përpjekjet e përditshme si kordhë vrastare
Dua t’i lë pas, në humnerë t’i hedh
Duart që përpiqen të të kthejnë në qyqare
Ty, që shkëlqimin e Diellit përcjell.


E bukura Zonjë, në këtë botë e para,
Gjuha që me këngë bilbilash ligjëron
Kurorë e gjithë gjuhëve, mbretëreshë krenare
Nën tingujt magjikë, Parajsës më fton.


S’mbeti stuhi dhe uragan pa shpërthyer
Kundër teje, por ti je nektar që pastron.
Armiqtë i le pas, në turp të përlyer.
Madhështore, këngën e jetës këndon..


Thellë në shpirtin tënd Zoti krijoi forcën
Që gjithë barbarizmat i djeg, përcëllon.
Nëse sot përpiqen ende të damkosin
Lodhen kot se ti në botë mbretëron.


Alfabetit tënd lejomë t’i përkulem
Gjuhë e madhërishme, që s’pranon vargonj.
Ndjesë të të kërkoj kur nuk bëj sa mundem
Që frymëmarrja e fjalës mendjen të çlirojë.

[Luna01]

Dëshirë dhe realitet….



Më ka ndodhur si shumëkujt
Që në momente kaosi,
Buruar nga zemra e këtij planeti,
ta ndjej përvëluese dëshirën
që këtu të mos kisha lindur kurrë,
të kisha një buton për të zhbërë
krijimin tim diku…, dikur…!


Por tashmë e gjendur në këtë botë
Asgjë nuk ndryshoj dot më…!
Nuk mund të kthehem në një ëndërr fluide…!
Në një aureolë enigmë për sytë njerëzorë,
Në një ëndërr me frymë dhe zë,
Që në gjumë vjen dhe ikën mëngjesit,
Pa dashur të gjendet në të.


Sa herë gjendem e mbytur në një det lotësh
Dijeni, dua të iki shumë larg,
të mos e kthej më kurrë, pas vështrimin,
të shoh retë si shëtisnin duke me mbajtur në krahë
Vetëm të ëndërroj se po fluturoj
pa pasur pengesa malore absurde,
as oqeane, as Sahara…!


Por jam këtu dhe dua më shumë se sa zogu do qiellin
të mos pushoj kurrë së ëndërruari,
Do të doja që njerëzit të më kuptonin,
pa qenë nevoja t’u flas.
Do ta doja në fund të fundit
më të mirë çdo bulëz jete të këtij planeti.
Më të vërtetë, me me ndjenjë, më me klas!


Do të doja që gjithshka
të mos ish ai realiteti i trishtë
që çdo ditë mbyt,
që si shigjetë e helmuar të ngulet në sy.
Eh, sa shumë ndryshime do të arkitektoja!
Por …mjerisht…. realiteti është ky
dhe unë dua apo nuk dua – gjendem aty…!

[Luna01]

Një fëmije me botë të thyer…

- Sapo vizitova një fëmijë 7 vjeçar të abuzuar, të cilit përdhunuesi i kish dëmtuar edhe sytë… -


Ja ku jam para teje
Duke dashur të të mjekoj sytë e bukur
Që ende nuk kanë mbushur 7 vjet
Që kur kanë parë dritën e botës tonë.
Botës së çuditshme, të dashur, të turbullt…
Për ty u bë një botë e egër,
plot lumenj ankthi
Që s’mundem dot me gjithë doktoraturat dhe titujt
Ta kthej për ty në nje botë me diell,
me zogj e me këngë,
të ledhatuara nga fllade lojrash, gëzimi dhe malli…
_______

Diçka ajrin e elektrizon dhe e bën të mjegullt.
Kur pas çdo buzëqeshjeje nxirëse,
çdo përkëdheljeje vrasëse,
çdo fjale kurth ngjasuar me folenë e djajve
tek ty individ horror që vret
abuzon, përbuz lumturinë e një fëmije…
është një botë - errësirë.
Teatër, në të cilin asgjë s’mund të depërtojë.
Realitet i egër që merr formën e ferrit
Një shuplakë me forcë të paparë
ndaj ligjeve të natyrës.
Buzëqeshjet – shenja falsiteti,
Fjalët – shenja të mjera injorance,
Përkëdheljet – tmerr nga duart makabre e false.
Ç’gabim po mendove
se gjestet mund të jenë autentike.
E verteta e nxirë
nga një gënjeshtër e gjatë, e gjatë.
Gënjeshtra e të qenurit njeri i vërtetë.

-------
Si mund të mbartet vallë në ndërgjegje
Ky fëmijë me sy të sëmurë që pikojnë
Lot ankthi dhe dhimbjeje?!
Njerëz që kaloni indiferentë ndaj abuzuesve
Ata mund të gjenden këtu buzëqeshur,
mes nesh,
Duke përbaltur dhe përgjakur jetën.
Me fjalë rruge mund të tallen
me ndjeshmërinë njerëzore,
madje duke thurur
edhe ndonje vrer – bejte mizore
a duke ngritur kolesterolin,
të dhjamosur deri në poshtërsi.
Merrni gërshërët e zemrave, njerëz
Dhe me dashurinë për fëmijët tuaj
Kërkoni në vetvete, kurajo, zemër, fuqi,
Coptojini këta gishtërinj që përdhunojnë jetën.

[mondishall]

Doktore e shpirtit njerezor, e fjales se dhimbshme dhe revoltuese qe me emocionoi, rrenqethi, revoltoi deri ne ulerime ndaj abuzuesve te cdo lloji qofshin. Te pershendes mike.