Eva Sotiri

[Luna01]

Eja se të pres...!



Eja, të pres buzë detit në Vlorë,

atje është ndryshe ajri, ndryshe kripa,

tinguj magjikë vërtiten e treten.

Ndryshe Dielli...

Dhe Hëna është tjetër...

Atje me shijon pritja më shumë se kudo

sepse nuk ma pushton shpirtin

asnjë ankth i vjetër...!

Atje buzëmbrëmjet janë të prera për pritje

dhe zemrave kalojnë tingujt mes per mes.

Dashuria është si një fëmijë në rritje

i gjithë lulëzimi vjen me mua kur të pres.

[Poeti]

E mora nje varg ta vej ne leter
Germat me dole si mos me keq
Vargu im nuk i ngjante tendit
Per dreq!

Provova ta vej serish ne radhe
Ashtu te ndjeshem sikur i ben ti
Kot u mundova, kot fare
Bota me tha: Jo ti nuk di!

[Luna01]

E mora nje varg ta vej ne leter
Germat me dole si mos me keq
Vargu im nuk i ngjante tendit
Per dreq!

Provova ta vej serish ne radhe
Ashtu te ndjeshem sikur i ben ti
Kot u mundova, kot fare
Bota me tha: Jo ti nuk di!

- Poetit -

E dimë të dy që bota shpesh
është iluzion dhe fantazi,
të gjithë i duan të tuat vargje,
të tuat poezi..

Në to gjen veten njeriu i lumtur
dhe ai që loti në sy i shket.
Nëpërmjet tyre dhe unë kam mundur
të të njoh me mirë, Poet.

Nëse provoj që gjumin sonte
ta sjell ngadalë në sytë e mi
e di që lehtas, nëpër ëndrra
rend jotja poezi.

[Poeti]

*Per Luna*

Do mundohem, mendoj tere jeten
Vargut tim ti jap jete
Do mundohem kot e di
Varg si tendin s'kam per te gjete!

[riza2008]

Të vetmit rrjeshta që sot kam shijuar:
"Eja, të pres buzë detit në Vlorë"
Ndërvite mëndjen atje e kam dërguar
Dhe valët e detit i bëra kurorë.

Përshëndetje Eva si gjithmonë e freskët,e ëmbël në poezi.Kam qënë dhe mbetem tek mendimi që kam çfaqur :Poezia jote është depërtuese nëpër shpirtrat e lexuesve si vet gjaku nëpër damarë. Ata që të kan lexuar njëherë ta dinë shijen dhe shkojnë vetë tek ajo. Poezia juaj ka brënda filizofinë,vargun e rregullt,muzikalitetin dhe larminë e jetës.Largon monotoninë dhe qetson shpirtrat e trzuar.Ju uroj muzë,shëndet e gjith të mirat......

[Luna01]

Riza, pershendetje dhe falenderime. Eja me mua tani te lexojme se bashku Kodin e Lashte.


Kodi i Lashtë


Në këto dimra të çmendur
I larti vendi im
Po sjell ndër mend pranverat,
Kohët e lumturisë.
Dhe s’mund të kem durim!


Dua të mos ndjesh dhimbje
Shtegut ku po kalon
Të gjithëve sofrës tënde,
Në këto ditë pa kahje,
Të gjithëve na shikon.


Aty ke zemërtrima
Po ke dhe ëndërrvrarë
Xhelatë edhe viktima,
Si foshnje të vetmuar,
Me lotët e patharë.


Aty snobi, i cekëti,
Shpirtziu ja atje,
Ja një që po buzëqesh,
Si “mik” vjen në mes nesh
Dhe thikën shpinës ngre.


Me tej një tip si “zonjë”
Që “eros” zhgarravit
Skërmitet egërsuar,
Mykur, satanizuar,
Plot xhelozi në shpirt.


Sa shumë trashëgimtarë
Ka bërë Juda këtu !
Por, vendi im i ëmbël,
Je drita e syve tona,
K’ta s’janë genet e tu!


Nuk di se ç’kohë i lindi,
Se ç’batërdi i mban,
E ndjej që një gjak s’jemi,
Na ndan gjithshka që kemi.
Një Kod i Lashtë na ndan.


Na ndan Besa e shkelur
Për vite e vite plot.
As princ Lek Dukagjini,
Me gjithë të Lashtat Ligje,
s’mundi ta dinte dot.


Ta dinte do ndërtonte
Mal –Kod për bijtë e tij,
Që kurrë mos depërtonte,
Mes nesh mos ekzistonte
E gjithë kjo babëzi.


As turku , jeniçeri
S’mundi, lakmoi kot.
Po kjo kuçedër erë
Që vjen si shkulm skëterre
Pse fryn e s’ndalet dot..!?

[Luna01]

Për një Vit që ikën


Nga jeta jonë dhe një vit fluturoi,
Ëndërrim i brishtë
që shkëlqen si një yll atje lart.
Më vjen të qaj për vitin që shkoi,
Ditë të bukura të tij
do doja këtu me mua t’i mbart.


Momente të tij oh, ju betohem, do doja
T’i mbaja në zemër,
të ishin me mua dhe sot, dhe gjithmonë.
Mëngjeseve dhe mbrëmjeve t’i ledhatoja.
Me dyer të mbyllura
mos lija gjë tjetër të hynte më vonë.


E ardhmja pëshpërit me zë misterioz,
Me gjuhë krejtësisht të panjohur,
Alfabetin e saj duke ma mësuar.
Unë stepem nën ritmin e saj magjik a serioz…
Nuk dua të pres asnjë dhimbje,
as lotë përmes saj, jo nuk dua.


Njeri, do doje të ardhmen ta shkruaje vetë
Pa lotët per prindin, fëmijën…,
pa dhimbjen për gjithë lëndimet e kësaj bote.
Mëso të mbash fort me ty në këtë jetë
Çdo gjë të mirë që të ndodh,
gjithë dashuritë që ndjen dhe dhuron vetë zemra jote.

[gjakushi]

Lasgush Poradecit


Me shikimin përmbi valët e liqenit

Lasgush Poradeci të shoh!

Me qëndrimin aq të këndshëm, të mistershëm

Që e vogël të njoh..



Jam mësuar të shoh lulet, ujin, qiellin

Atje, në të bronztat sytë e tu.,

Nëpër rrezet përkëdhelëse të një Dielli

Që filtrohen kur prekin këtu.



Buzeve te tua te bronzta e ndjej

Po ju afrohet një varg...

Edhe gishtat sikur duan që ta shkruajnë,

Ta nisin larg...!



Vallë sa shumë mrekulli janë fshehur

Pas atyre syve atje?

Ëmbëlsisht tani më duket se po ndjej

Një poezi të re.



A mos janë këto vargje për qytetin tënd,

Apo… ndoshta per mua tani?

Që jam pranë teje prej kohësh tek ky vend

Dhe e magjepsur rri…!

Meqe eshte ditelindja e Lasgushit, e rilexova poezinë e Eva Sotirit, per të sjell nje bindje se Lasgushi vetrtet duket si profet ! Te tille e skalit edhe poetja ne poezi!

[Luna01]

Dy pika loti...


Dy pika loti syve kur rrjedhin
si për të të thënë Gëzuar ty
i shuajnë etjen shpirtit dhe dhimbjen
e zbehin, e strehojnë në sy.

Kjo pikë loti, i shtrenjti im,
dije se kurrë nuk u tha.
Me të ndryshoj unë alfabetin,
Me të unë sot thërras: Baba!

Dy pika loti mes universit
duken si pak, duken asgjë...
Janë lidhja jonë e pashkëputur,
rruga - ku jeta fillin zë.

[Poeti]

Ja nje te sapo hudhur ne leter:

VITI QË PO IKËN


Viti që po ikën në pakthim
Mori me vehte dhe shpirtin tim!
Më mori ëndërrat që s’I shikova
Më mori ditët që si jetova

Viti që po ikën në pakthim
Më gjeti dhe më la jetim!
Më gjeti të lënduar, të tillë më la
Trungu im I njomur, u tha!

Viti që po ikën në pakthim
Më solli do ditë veç lëndm!
Asnjë dotë s’mu ilaq
Për shpirtin tim shërim!