Per Motrat Muslimane

[abdurrahman_tir]

shkoqitur nga një ligjeratë e mbajtur nga
Umm Abdillah el-Uedijeh, e bija e Shejh Mukbil Ibn Hadi [Allahu e mëshiroftë]





“O motra, ne duhet të jemi të mëshirshëm ndaj vetvetes. Shpëtojeni veten tuaj nga Zjarri. Nuk ka rrugëdalje për askë nga kjo fitne në të cilën gjendemi tash, përveç në të mbajturit për atë me të cilën erdhi Pejgamberi [salallahu alejhi ue selam].”



Hadithi i Ebu Nexhih el-Irbad Ibn Serijeh [Allahu qoftë i kënaqur me të]: Pejgamberi [salallahu alejhi ue selam] na këshilloi me një fjalim emocional, gjë që i bëri zemrat tona të dridhen dhe sytë të derdhin lotë. Dhe ne thamë, O i Dërguar i Allahut, sikur ky të jetë fjalimi yt i fundit. [Ebu Daud, dhe të tjerët e kanë shpallur sahi]



“Nuk ka rrugëdalje për ndokënd përveç në mbajtjen për Sunetin e Pejgamberit [salallahu alejhi ue selam] me të cilën erdhi. Kjo mbajtje kërkon nënshtrim, një nënshtrim të plotë. Për ne si besimtarë, kjo është e domosdoshme. Ne duhet të themi lidhur me çdo urdhër të Allahut dhe të Dërguarit të Tij: “Semi’na ue eta’na” [dëgjojmë dhe bindemi], e jo sikurse thanë Çifutët: “Dëgjuam dhe kundërshtojmë.” S’është me vend për një besimtar e as për një besimtare që, kur Pejgamberi [salallahu alejhi ue selam] të bjerë ndonjë vendim, ata të bëjnë zgjedhje tjetër pas [vendimit të] Pejgamberit.”



“O motra, e vërteta është shumë e rëndë, ndërsa pavërtetësia është e lehtë [për t’u pranuar]. Ajo është shumë e rëndë, përveç për ata të cilëve Allahu ua ka bërë të lehtë dhe i udhëzoi në të.”



Hadith: Xheneti është i rrethuar me gjëra të papëlqyeshme, kurse Zjarri është i rrethuar me dëshira.



“O motra, ne duhet që të mësohemi me nënshtrimin ndaj Allahut.” Umm Abdillah [Allahu e ruajt] e përmendi një poemë:



“Nefsi [uni] vazhdimisht do të jetë i mangët nëse ju e bëni shprehi këtë. E nëse ju e kontrolloni dhe e kufizoni veten, edhe nefsi i juaj do të mësohet me këtë.”



“Mos i thuani ‘pse’ urdhërit të Allahut.” Umm Abdillah [Allahu e ruajt] e mori për shembull namazin. Ajo tha, “Faluni dhe mësohuni me këtë. Ne jemi urdhëruar të agjërojmë, andaj ju duhet të agjëroni, të bëni Haxh dhe Umreh. Ai te’ala i ka bërë disa gjëra të caktuara obligim për burrin dhe ne nuk themi: pse?”



“O motra, neve na takon që të kemi kujdes në të folur, posaçërisht pasi që Pejgamberi [salallahu alejhi ue selam] na tregoi përse gratë janë shumicë në zjarrin e Xhehenemit. Ju duhet të jini më të kujdesshme se mashkujt. Gratë mallkojnë së tepërmi dhe ankohen shumë. Nuk është shprehi e mirë që t’u ankohemi motrave tjera – ruajeni gjuhën tuaj!”



Gibet: Kjo është të flasësh diçka pas shpinës së vëllait tënd. Të flasësh atë që ai s’do të dëshironte të flitej, edhe nëse është e vërtetë, e nëse është e vërtetë, atëherë ju e kini përgojuar atë.



“Kur gruaja besimtare e lëshon shtëpinë e saj, ajo duhet të ketë Hixhab dhe të del ashtu si i ka hije.”



Allahu te’ala ka thënë:



“Qëndroni në shtëpitë tuaja e mos u ekspozoni si në kohët e injorancës, dhe faleni namazin, jepeni zekatin dhe bindjuni Allahut dhe të Dërguarit të Tij. Allahu dëshiron që vetëm t'i menjanojë er-Rixhs [veprat e këqija, etj] nga ju, O anëtarët e familjes [së Pejgambeit], dhe t’ju pastrojë me një pastrim të plotë.” [33/33]



“Allahu e ka bërë obligim që ne të ruajmë veshët tanë, t’i shmangemi dëgjimit të këngëve, gibetit, etj. Allahu na ka krijuar që t’i bëjmë ibadet Atij, kurse dunjaja është e përkohshme dhe atraktive. Pejgamberi [salallahu alejhi ue selam] na paralajmëroi kundër të nënshtruarit dunjasë.”



“Ai, preokupimi i të cilit është dunjaja, Allahu do të shpërhapë prej tij, dhe kjo mund të jetë prej familjes së tij, parave të tij, etj. Ai do të shehë vetëm varfëri. Njeriu s’do të mund të arrijë gjë tjetër pos asaj që është shkruar për të. Kushdo që përqendrohet në Ahiret, të gjitha nevojat e tija do t’i mundësohen dhe do t’i lehtësohen. Zemra besimtare është e pasur, edhe nëse besimtari është i varfër. Dunjaja do të të vijë ty, ajo do të jetë e detyruar në këtë.”



Hadith Kudsi: Pejgamberi [salallahu alejhi ue selam] ka thënë se Allahu i madhëruar ka thënë: “O fëmijët e Ademit [alejhis selam], nëse ju ngarendni për në adhurim, Unë do t’jua mbush zemrat tuaja me rizk [furnizim]. Mos shpërfillni [kini kujdes!], se nëse shpërfillni, Unë do t’jua mbush duart tuaja me varfëri dhe gjëra që do t’ju mbajnë të zënë.”



“Allahu i ka dënuar njerëzit që janë të preokupuar së tepërmi më dunja. Kini kujdes, dhe ruajuni nga të nënshtruarit dunjasë. Uluni vetëm me es-Salihat [gratë e devotshme], ngase kjo ka ndikim të madh; Kthehuni në nënshtrim ndaj Allahut, kështu që të jini nga Ehlul Xheneh [banorët e xhenetit]; Përmbajuni Librit [Kur’anit]; Kërkoni dituri mbi ligjin Islam; Përpiquni ta kuptoni Librin e Allahut, ngaqë kjo është mënyra më e mirë për t’iu afruar Atij. Jini të etur dhe të zellshëm në kërkimin e diturisë. Kini kujdes, mos bëni ndonjë vepër gjersa ta dini se a është ajo hallall apo haram. Mos nxitoni në të derisa ta dini këtë.”

[abdurrahman_tir]

Autor: Abdurrezak Bedër





Kush mediton mbi librin e Zotit, të cilin e ka zbritur All-llahu për robërit e tij, si udhëzim dhe mëshirë, dritë dhe shkëlqim, kujtim për ata që kujtojnë, do të gjejë përkujdesje të madhe në lidhje me çështjen e femrës, nxitje të fortë për ruajtjen e të drejtave të saj, si dhe qortim për padrejtësinë dhe zullumin që mund t'u shkaktohet atyre. Në Kur'anin fisnik ka ajete të shumta që e aprovojnë një gjë të tillë, bile në Kur'an gjendet një kaptinë e tërë e quajtur Suretun-Nisa (Kaptina e Grave), në të cilën ka një numër të konsiderueshëm të ajeteve që kanë të bëjnë me gratë dhe me sqarimin e të drejtave të tyre. Prej udhëzimeve Kur'anore, në lidhje me bamirësinë ndaj gruas, janë këto që vijojnë:



1- Urdhri për sjellje të mirë ndaj tyre, brenda kufijve të mirësjelljes dhe bamirësisë, në përputhshmëri me dispozitat e mëdha dhe kriteret e qëndrueshme islame, duke tërhequr vërejtjen për padrejtësinë dhe shkeljen e ligjeve të All-llahut, të cilat e udhëzojnë robin se si të sillet me gruan. All-llahu thotë:



"Shkurorëzimi (pas të cilit mund të bëhet rikthimi pa ndonjë akt të ri të martesës) është dy herë, e pastaj ose jetë e njerëzishme (bashkëshortore), ose shkurorëzim me mirëkuptim. Juve (burrave) nuk ju lejohet të merrni asnjë send nga ajo që u keni dhuruar (me rastin e martesës), përveç nëse që të dy frikësoheni se nuk do të mund t'i ruani dispozitat e All-llahut (në bashkëshortësi). Nëse keni frikë se ata të dy nuk do të mund t'i ruajnë dispozitat e All-llahut, atëherë nuk është gjynah për asnjërën palë nëse ajo prapë kthen (dhuratën qe e ka marrë për martesë), si kompensim (të divorcit që i ofron burri). Këto janë dispozitat e All-llahut. Pra, mos i kundërshtoni, sepse kush i tejkalon ligjet e All-llahut, pikërisht të tillët janë zullumqarët. Në qoftë se ai (burri) e lëshon gruan (për herë të tretë), atëherë, pas atij (lëshimi), nuk i lejohet atij të martohet me të, përderisa ajo të mos martohet me një burrë tjetër. Nëse ai (burri i dytë) e lëshon atë, atëherë, për ata të dy, po qe se mendojnë se do t'i zbatojnë ligjet e All-llahut, nuk ka pengesë të rikthehen (në bashkëshortësi). Këto janë dispozita të All-llahut që ia sqaron një populli që kupton. Kur t'i keni lëshuar gratë dhe ato i afrohen afatit të tyre (të pritjes pas shkurorëzimit), atëherë ose mbani si duhet, ose lini si duhet (të gjejnë fatin e vet), e mos i mbani sa për t'i dëmtuar e të bëheni të padrejtë. Kush e bën një gjë të tillë, ai e ka dëmtuar vetveten. Dhe, mos i merrni dispozitat e All-llahut për shaka. Kujtoni të mirat e All-llahut ndaj jush dhe atë që jua shpalli nga libri (Kur'ani) dhe urtësia (Suneti), që ju përkujton juve, dhe kini frikë All-llahun e ta dini se All-llahu është i gjithëdijshëm për çdo send. Dhe kur i lëshoni gratë e ato e përmbushin afatin e tyre (të pritjes), nëse pëlqejnë mes vete, mos i pengoni që të martohen për burrat e tyre. Me këtë këshillohet ai që e beson All-llahun dhe botën tjetër. Kjo është më e ndershme dhe më e pastër për ju, ngase All-llahu e di e ju nuk e dini." (El-Bekare-229/232)



2- (Kur'ani) Vendosi dispozita të hollësishme lidhur me furnizimin e gruas gjate kohës kur ajo është e martuar apo gjatë kohës kur nuk ka përfunduar shkurorëzimi i saj, duke nxitur që bamirësia ndaj saj të mbizotërojë në të gjitha etapat. All-llahu thotë:



"Nuk është mëkat për ju nëse i lëshoni gratë pa pasur marrëdhënie (seksuale) me to dhe para se t'u caktoni atyre mehrin (dhuratën e nusërisë). Jepuni diç atyre. Pasaniku sipas mundësisë së tij dhe i varfëri sipas mundësisë së tij. Një vlerë e arsyeshme është obligim për bamirësit. Nëse i lëshoni ato para se të keni marrëdhënie me to dhe u keni caktuar mehër, atëherë duhet t'ua jepni gjysmën e asaj që e keni caktuar, përveç nëse ato ju falin ose ju fal ai i cili është përgjegjës për martesën e saj. Të falni (burra ose gra) është më afër devotshmërisë. Mos e harroni bamirësinë ndërmjet jush, se vërtet All-llahu sheh atë që veproni". (El-Bekare-236/237)



3- E obligoi burrin që t'i japë gruas mehrin, të cilin ia ka caktuar asaj, përveç në qoftë se ajo heq dorë nga një pjesë e këtij mehri. Atëherë, për të (burrin) një gjë e tillë bëhet hallall. All-llahu thotë:



"Dhe jepuni grave mehrin (detyrimisht). Në qoftë se ato, nga vullneti i tyre, ju falin diçka, atëherë hani atë hallall të mirë". (En-Nisa-4).



4- Asaj (gruas) i ka caktuar hise në trashëgimi nga ajo që e kanë lënë prindërit apo dikush tjetër nga farefisi i saj, varësisht nga lloji i afërsisë, brenda suazave që asaj i takon. All-llahu thotë:



"Meshkujve u takon një pjesë nga pasuria që lënë prindërit e të afërmit (pas vdekjes) dhe femrave u takon një pjesë nga ajo që lënë prindërit e të afërmit, qoftë ajo që e lënë pak ose shumë, u takon një pjesë e caktuar." (En-Nisa-7)



5- Dhe tërheq vërejtjen kundra pengimeve në martesë, që t'u bëhet presion për divorc apo të mos u jepet i tërë mehri. All-llahu thotë:



"O ju që besuat, nuk është e lejuar për ju të trashëgoni gratë (e të vdekurve) në mënyrë të dhunshme e as t'i shtrëngoni (e ato të kërkojnë shkurorëzim) për t'u marrë diçka nga ajo që u keni dhënë atyre, përveç nëse ato bëjnë ndonjë imoralitet të hapur. Çoni jetë të mirë me to. Nëse i urreni ato, bëni durim, se ndodh që ju të urreni një gjë e All-llahu të japë gjëra shumë të mira në të. Në qoftë se dëshironi ta ndërroni (ta merrni) një grua në vend të një gruaje (të shkurorëzuar), e asaj (të shkurorëzuarës) i keni dhënë pasuri të madhe, mos merrni prej saj asnjë send. A do të merrni atë pa të drejtë dhe në mënyrë mizore?" (En-Nisa-19-20)



6- Ka sqaruar dallimet që kanë mes veti (burri dhe gruaja) dhe përparësitë që i kanë njëri ndaj tjetrit, si dhe ka ndaluar që të lakmohet në dallimet dhe përparësitë e njëri-tjetrit. All-llahu thotë:



"Dhe mos lakmoni në atë që All-llahu gradoi disa nga ju mbi disa të tjerë. Burrave u takon hise nga ajo që fituan ata dhe grave u takon hise nga ajo që fituan ato. All-llahut kërkoni nga të mirat e Tij. All-llahu është i dijshëm për çdo send." (En-Nisa-32)



7- E ka bërë gruan shoqëruese të burrit në përulje dhe respekt ndaj All-llahut, duke e urdhëruar gruan për atë që e ka urdhëruar burrin prej adhurimeve, dhe çdonjëri prej tyre do të ketë shpërblimin varësisht nga sinqeriteti, zelli dhe ibadeti i tij. All-llahu thotë:



"Nuk ka dyshim se për muslimanët dhe muslimanet, për besimtarët dhe besimtaret, për adhuruesit dhe adhurueset, për të sinqertit dhe të sinqertat, për durimtarët dhe durimtaret, për të përulurit dhe të përulurat, për sadaka-dhënësit dhe sadaka-dhënëset, për agjëruesit dhe agjërueset, për të ndershmit dhe të ndershmet, për ata që e përmendin shumë All-llahun dhe ato që e përmendin shumë All-llahun, All-llahu ka përgatitë falje (mëkatesh) dhe shpërblim të madh". (El-Ahzab-35)



8- Ka vendos rregulla precize për të zgjedhur grindjet dhe mosmarrëveshjet, apo çdo mospajtim që ndodh mes dy bashkëshortëve. All-llahu thotë:



"Dhe në qoftë se ndonjë grua ka frikë nga ashpërsia e burrit ndaj saj apo nga braktisja e burrit, atëherë nuk gabon po qe se gjen për vete ndonjë zgjedhje, por pajtimi është më i dobishëm. Megjithëkëtë, koprracia është prezent ndër njerëzit, por nëse silleni mirë dhe ruheni, s'ka dyshim se All-llahu është hollësisht i njohur për gjithçka që punoni. Ju, kurrsesi, nuk do të mund ta mbani drejtësinë mes grave, edhe nëse përpiqeni. Pra, mos anoni plotësisht nga njëra e të lini tjetrën si të varur. Nëse përmirësoheni dhe ruheni (nga padrejtësia), All-llahu ju falë dhe ju mëshiron." (En-Nisa-128/129).



9- I ka qortuar politeistët për urrejtjen e femrës dhe shumë i ka nënçmuar për atë. All-llahu thotë:



"Dhe kur ndonjëri prej tyre lajmërohet për lindjen e vajzës, atij i nxihet fytyra dhe mbushet plot hidhërim. Ai fshihet nga njerëzit, për shkak të keqes me të cilën u lajmërua. Ai pyet vetveten a ta mbajë atë (vajzën), i përulur, apo ta varrosë atë. Sa i keq është gjykimi i tyre!" (En-Nahl-58/59)



10- Ka ndaluar rreptësishtë që të akuzohen besimtaret e ndershme për ndonjë gjë nga e cila ato janë të pastra. All-llahu thotë:



"Ata të cilët bëjnë shpifje për gratë e ndershme dhe nuk sjellin katër dëshmitarë rrihni me nga tetëdhjetë të rëna, dhe atyre mos ua pranoni dëshminë më kurrë. Të tillët janë të pabesueshëm." (En-Nurë-4)



Dhe në një ajet tjetër thotë:"Vërtet, ata që i akuzojnë gratë e ndershme, besimtare të pafajshme, janë të mallkuar në këtë botë dhe në botën tjetër, dhe ata i pret një dënim shumë i madh." (En-Nurë-23)



11- Ka sqaruar se martesa është prej shenjave të mëdha të All-llahut, me të cilën realizohet qetësia, dashuria dhe mëshira. All-llahu thotë:



"Dhe nga faktet (e madhërisë) e Tij është që për ju Ai krijoi palën (gratë) nga vetë lloji juaj, që të gjeni prehje tek ato dhe në mes jush krijoi dashuri dhe mëshirë. Në këtë ka argument për njerëzit që mendojnë". (Err-RRum-21)



12- Ka vendosur dispozita lidhur me shkurorëzimin, afatin e pritjes pas divorcit, dëshmitarët (e divorcit), shpenzimet për gruan (gjatë kohës së pritjes), në qoftë se vjen deri te ndarja. All-llahu thotë:



"O ti pejgamber, kur t'i lëshoni gratë, lëshoni ato në kohën e pastërtisë së tyre dhe llogariteni mirë kohen e pritjes (pritje pas të cilës bëhet ndarja definitive). Kini frikë All-llahun, Zotin tuaj, dhe mos i nxirrni ato prej shtëpive të tyre (gjatë kohës së pritjes), dhe ato të mos dalin ndryshe vetëm se nëse bëjnë ndonjë të keqe të vërtetuar. Këto janë dispozitat e All-llahut. Kush del jashtë dispozitave të All-llahut, ai e ka dëmtuar vetveten. Ti nuk e di që, ndoshta, pas kësaj, All-llahu të jep diç tjetër (më të mirë). Kur t'u afrohet mbarimi i afatit të pritjes së tyre, atëherë ose mbani (i ktheni në jetën bashkëshortore) si duhet, ose ndahuni prej tyre me të mirë, e këtë ta dëshmojnë dy dëshmitarë të drejtë nga mesi juaj dhe dëshminë zbatojeni për hir të All-llahut. Kështu këshillohet ai që i beson All-llahut dhe Ditës së Fundit. Dhe, kush e ka frikë All-llahun dhe i përmbahet dispozitave të Tij, atij All-llahu do t'i hapë rrugë (nga çdo vështirësi)". (Et-Talakë-1/2)



Në një ajet tjetër, thotë: "Ato (gratë e lëshuara), sipas mundësisë suaj, vendosni në ndonjë vend ku banoni ju, e mos i ngushtoni ato për t'i detyruar (të dalin). Në qoftë se ato janë shtatzëna, atëherë furnizoni ato derisa të lindin. Nëse ato u japin gji fëmijëve tuaj, atëherë jepni atyre shpërblimin që u takon dhe kini mirëkuptim mes veti ashtu si duhet. Në qoftë se hasni në probleme mes vete, atëherë kërkoni për fëmijën tuaj ndonjë gji-dhënëse tjetër". (Et-Talakë-6)



13- E kufizoi poligaminë me katër gra pasi që ishte çështje e hapur, duke e kushtëzuar atë me drejtësi mes tyre. All-llahu thotë:



"Martohuni me ato gra që ju pëlqejnë, me dy, me tri e me katra. Nëse i frikësoheni padrejtësisë (ndaj tyre), atëherë vetëm me një". (En-Nisa-2)



Këta ishin disa shembuj nga udhëzimet e Kur'anit Fisnik, lidhur me gruan dhe bamirësinë ndaj saj, si dhe dispozitat të cilave duhet përmbajtur në raport me të. Këto janë dispozita që në vete përmbajnë urtësi, janë udhëzime që janë të drejta dhe të qëndrueshme, pa të cilat nuk rregullohen lidhjet dhe raportet e njerëzve, ngase janë shpallje nga Krijuesi i botëve, nga i Gjithëdijshmi për krijesat e Tij, nga i Urti në legjislacionin e Tij.




Përktheu: Gazmend Mehmeti

[abdurrahman_tir]

Autor: Abdurr-Rrezzak el-Bedër





Prej formave të shkëlqyera të nderimit të gruas në Islam është mbjellja e xhelozisë në shpirtrat e muslimanëve për të afërmet e tyre. E kjo është një virtyt i lartë dhe një cilësi e ndershme që gjendet në zemrën e muslimanit, e cila e shtyn atë të përkujdeset për të afërmet e tij, t'i ruajë ato, ta mbrojë nderin e tyre, dhe e bën që t'i ndalojë ato prej zbukurimeve dhe përzierjes me burra të huaj.



Islami e llogaritë xhihad (luftë e shenjtë në rrugën e All-llahut) mbrojtjen e nderit dhe xhelozinë për të afërmet, për të cilën gjë derdhet gjaku dhe flijohet jeta, ndërsa personi i tillë shpërblehet me gradën e shehidit në xhennet. Transmetohet nga Se'id bin Zejd të ketë thënë:"E kam dëgjuar të dërguarin e All-llahut të thotë:"Kush vritet duke e mbrojtur pasurinë e tij është shehid. Kush vritet duke e mbrojtur vetveten e tij është shehid. Kush vritet duke e mbrojtur fenë e tij është shehid, dhe kush vritet duke e mbrojtur familjen e tij është shehid". Në një transmetim tjetër: "Kush vritet duke e mbrojtur nderin e tij është shehid". (Transmeton Ebu Davudi dhe Tirmidhiu)



Bile, Islami e konsideron xhelozinë prej virtyteve më të larta të imanit (besimit). Transmeton Mugireh bin Shu'beh se Sa'd bin Ubadeh ka thënë: "Nëse e shoh një burrë (të huaj) me gruan time, do ta godas me shpatë të mprehtë". I arrin të dërguarit të All-llahut, salall-llahu alejhi ves-selam, kjo që ka thënë Sa'di dhe pejgamberi, alejhis-salatu ves-selam, thotë:"A po çuditeni prej xhelozisë se Sa'dit! Unë jam më xheloz se ai, ndërsa All-llahu është më xheloz se unë, dhe, për shkak të xhelozisë së All-llahut, janë bërë haram të këqijat e dukshme dhe të fshehta" (Transmeton Buhariu dhe Muslimi).



Ebu Hurejra transmeton se i dërguari i All-llahut, alejhis-salatu ves-selam, ka thënë:"Me të vërtetë, All-llahu xhelozon, por edhe muslimani xhelozon. Prej gjërave që e bëjnë All-llahun të xhelozojë është që muslimani të veprojë atë që All-llahu ia ka ndaluar atij". (Transmeton Buhariu dhe Muslimi)



E kundërta e xhelozit është dejjuthi. Dejjuthi është ai, i cili e miraton të keqen në familje të vet dhe nuk ka xhelozi për ata, kurse në Islam ka ardhur një kërcënim i ashpër për këtë lloj të njerëzve. Transmeton Abdull-llah bin Omeri se i dërguari i All-llahut, sall-llahu alejhi ves-selem, ka thënë: "Tre lloje të njerëzve All-llahu az-ze ve xhel nuk do t'i shikojë Ditën e Gjykimit: atë që nuk i respekton prindërit, një grua që i përngjanë burrave dhe dejjuthin." (Transmeton Ahmedi)



Historia është përplot shembuj, të cilët rrëfejnë për xhelozinë dhe përkujdesjen e madhe që kanë pasur muslimanët për të afërmet e tyre. Prej këtyre shembujve të çuditshëm është edhe rasti, të cilin e ka cekur Ibnul-Xhevzij, në librin e tij El-Muntedham: "Thotë Muhammed bin Musa el-Kadij: 'Kam prezantuar në një seancë gjyqësore të gjykatësit Musa bin Is'hak el-Kadij, në qytetin Rejj, në vitin 286h. Një grua dhe i afërmi i saj kishin ardhur te gjykatësi. I afërmi i gruas pretendonte se burri i kësaj gruaje i kishte premtuar asaj për mehër (dhuratë nusërie) pesëqind dinarë, mirëpo burri refuzonte një gjë të tillë. Atëherë, gjykatësi i drejtohet të afërmit të gruas: 'A ke dëshmitarë për një gjë të tillë?' Ai thotë: 'Po, ata janë prezentë.' Gjykatësi e thërret njërin prej dëshmitarëve që ta shohë gruan për të cilën dëshmon. Ai afrohet dhe kërkon prej gruas që ta zbulojë fytyrën, ashtu që të dijë se për kë po dëshmon. Burri thotë: 'Çka po veproni?' Gjykatësi i shpjegon atij se gruaja duhet ta zbulojë fytyrën, ashtu që dëshmitari ta dijë se për kë po dëshmon. Kur dëgjon këto fjalë, burri thotë: 'Dëshmoj para gjykatësit se unë ia jap asaj atë mehër që kërkon prej meje, por mos ta zbulojë fytyrën'. Informohet gruaja për atë që ka thënë burri dhe thotë: 'Dëshmoj para gjykatësit se unë ia dhuroj atij këtë mehër dhe ia fali atë në këtë botë dhe në ahiret.' Atëherë, gjykatësi tha: 'Le të shkruhet kjo prej virtyteve të larta të moralit.'" (El-Muntedham i Ibën Xhevziut)



Po, le të shkruhet ky rast si dëshmi për një moral të lartë, etikë të ndershme dhe edukatë madhështore. E, ku është ky realitet prej atij që për të afërmet e tij nuk ka fare interesim dhe që nuk ndien asgjë për ato nga këto virtyte të larta dhe cilësi të ndershme?




Përktheu: Gazmend Mehmeti

[abdurrahman_tir]

Nga Shejh Selim el Hilali
(leksion nga kaseta)





Ai filloi duke thënë:



“Allahu çdo gjë krijoi në çifte. E tërë ekzistenca e ka këtë parim në përbërje të vet. Bimët dhe shtazët që janë krijuar nga Allahu, janë krijuar në çifte. Allahu e vërtetoi këtë në Kur’an duke thënë:



‘Lavdi i qoftë Allahut i Cili krijoi çdo gjë në çifte.’



Ne po ashtu kuptojmë se në krijimin e çdo gjëje në çifte, Allahu e ka vendosur këtë si mënyrë për plotësimin e njërës gjysmë me tjetrën. Prandaj, Allahu e përshkruan unitetin musliman, martesën muslimane, të burrit dhe gruas, si një plotësim dhe një burim të dashurisë e sigurisë duke thënë:



‘Është Ai, Allahu, Lavdi i qoftë Atij, i Cili ka krijuar prej një shpirti të vetëm ortak për të, ashtu që të gjejë dashuri dhe siguri në të.’



Kjo është diçka e pamohueshme, diçka që është e njohur dhe e vendosur, dhe njëherit diçka që fundamenti i familjes së shëndoshë muslimane duhet ta përkrahë dhe ta kuptojë me qëllim që ta ndihmojë vendosjen e ligjeve të Allahut dhe të Dërguarit të Tij Muhamed (sallallahu alejhi ue selam). Dhe kjo është një prej realizimeve të para që duhet të bëhet me qëllim që të fillohet ndërtimi i një familje të sukseshme muslimane, dhe ngritja e saj në llogari të veprave që njëra gjysmë e ortakëve, në këtë rast, kjo do të jetë diskutim me motrën muslimane, inshAllah, duhet t’i ndërmerr që të sigurojë një familje të sukseshme dhe një situatë të shëndoshë.”



Shejhu vazhdoi duke thënë:



“I Dërguari i Allahut (sallallahu alejhi ue selam) në shumë hadithe të ndryshme dhe në shumë vende të ndryshme ka treguar rëndësinë e gruas muslimane. Posaçërisht rëndësinë e rolit të saj në ndërtimin e marëdhënies së sukseshme dhe të shëndoshë në shtëpinë e saj. Dhe për këtë, prej urdhërave të përgjithshëm që Ai i ka dhënë gruas muslimane, në Sure tul-Ahzab, ne shohim se Ai ka thënë:



‘Dhe qëndroni në shtëpitë tuaja.’



Ky ajet nënkupton atë se vendi më i mirë dhe vendi ku gruaja muslimane mund ta arrijë kulminacionin e marëdhënies së saj me Allahun, është duke qenë muslimane e mirë në shtëpinë e saj; duke e mbrojtur atë, kujdesur për të, duke ua mësuar anëtarëve të shtëpisë ligjet e Allahut dhe të Dërguarit të Tij (sallallahu alejhi ue selam). Për këtë ne shohim se Pejgamberi (sallallahu alejhi ue selam) në shpjegimin e këtij ajeti dhe ajeteve tjera përmendi një hadith që është shumë i rëndësishëm: ‘Të gjithë juve u është dhënë përgjegjësi dhe secili prej jush do të mirret në llogari për atë se si e ka mbështetur përgjegjësinë e tij.’



Duke përmendur hadithin, ai thotë: “...gruaja muslimane është përgjegjës për shtëpinë e saj dhe ajo do të pyetet për atë se si e ka përmbushur ajo përgjegjësinë e saj dhe detyrën në shtëpi.”



Prandaj, ne kuptojmë se gruaja muslimane duhet të jetë përgjegjës për mbrojtjen e shtëpisë së saj, duke e pastruar dhe dëlirur atë nga djallëzitë e shejtanit. Duke u siguruar se në të ka një situatë të shëndoshë për fëmijët e saj, burrin e saj dhe për vetveten. Të gjitha këto janë përgjegjësi që ajo si grua muslimane duhet të përpiqet t’i mbajë dhe t’i mbështesë.



Nëse gruaja muslimane degjenerohet nga idetë dhe ndikimet e pabesimtarëve, e tërë shtëpia do të degjenerohet. Dhe nëse shtëpia degjenerohet, do të degjenerohen fëmijët dhe familja. Dhe çka është shoqëria nëse s’është një përmbledhje e shtëpive të cilat përmbajnë individë të bashkuar. Prandaj, nëse gruaja muslimane prishet, ajo do të jetë një lidhje e dobët në shtëpinë. Pjesa tjetër e shoqërisë do të pësojë në llogari të dobësisë së saj, në mosvendosjen e ligjeve të Allahut në shtëpinë e saj dhe me familjen e saj.



Më tutje, ne kuptojmë, pasi kemi kuptuar rëndësinë e rolit të gruas dhe atë se ajo është pjesë integrale e raporteve brenda shtëpisë. Ne e pyesim veten, çfarë kërkohet nga gruaja muslimane? Çfarë janë përgjegjësitë e saja? Ato zbërthehen në terma të gjerë e të përgjithshëm:



1. Së pari, ajo ka përgjegjësi për kultivimin e situatës së shëndoshë në shtëpi për burrin dhe për fëmijët.



2. Së dyti, përgjegjësia e saj është në ngritjen e fëmijëve dhe edukimin e tyre.



Sa i përket të parës, bërja e situatës së shëndoshë dhe kultivimi i saj vjen nga ajeti, ku Allahu na thotë në Kur’an se ‘çifti gjen prehje në të.’



Burri juaj musliman duhet të gjejë prehje në të qenit me ju. Prandaj, kjo bëhet përgjegjësia e saj sipas fjalëve të Allahut: që ta kultivojë këtë prehje dhe të kultivohet kjo ndjenjë e sigurisë, rehatisë dhe paqes në shtëpi. Ajo është e cila dikton disponimin se si do të udhëhiqet shtëpia.



Po ashtu, ne shohim një tjetër ajet në Kur’an ku Allahu përmend këtë:



‘gruaja është sikurse tesha e burrit dhe burri është sikurse tesha e gruas.’



Tesha apo veshja nënkupton mbrojtje, prandaj gruaja muslimane është mbrojtje për burrin e saj musliman, njeriun e saj. Dhe ai po ashtu është burim i mbrojtjes dhe sigurisë për të. Prandaj, ajo e ka përgjegjësinë dhe mbrojtjen e fshetësive të tij, mbrojtjen e pasurisë së tij, mbrojtjen e fëmijëve të tij si dhe mbrojtjen e shtëpisë së tij nga furacakët dhe prej njerëzve të cilët ai nuk i dëshiron brenda në të.



Sa i përket pikës së dytë, e cila është detyra e saj e ngritjes së fëmijëve, kjo vjen nga ajeti, ku Allahu thotë në Kur’an:



‘O ju që besoni! Mbrojeni veten tuaj dhe familjet tuaja (do të thotë fëmijët, çiftin dhe kështu me radhë) nga zjarri.’



Prandaj, është përgjegjësi e gruas muslimane, meqë ajo është një person prej atyre që besojnë në Allahun, që ajo të përpiqet ta mbrojë vetveten dhe familjen e saj. Po ashtu ne shohim në hadithin e përgjithshëm të cilin e përmendëm më herët se Pejgamberi (sallallahu alejhi ue selam) tha: ‘Gruaja muslimane është e përgjegjës për shtëpinë e saj.’



Përgjegjesitë e saja shtrihen deri në ballafaqimin me fëmijët e saj, edukimin e tyre, të mësuarit atyre sjelljen, mbrojtjen e tyre, dhe t’u tregohet atyre se ç’është mirë dhe ç’është keq. Duke i kultivuar të gjitha këto aspekte të rëndësishme në jetën e tyre të përditshme dhe rutinën e përditshme. Ashtu që ata të ngriten në mënyrë të pastër dhe të sigurt.



Tash, ne vijmë në pikën ku ne pyesim veten përsëri se si t’i bëjmë shtëpitë tona që të kenë një situatë të shëndoshë në to? Cilat janë disa prej gjërave të cilat ne mund t’i zbatojmë, që të ndërtojmë shtëpinë e sigurt në zbatimin e Librit të Allahut dhe Sunetit të Pejgamberit të Tij (sallallahu alejhi ue selam)?



1. Prej gjërave më të rëndësishme është që të mësohen shprehitë e burrit tuaj. Dhe po ashtu është obligim për burrin që t’i mësojë shprehitë e gruas së tij.



Kjo është diçka që është e rëndësishme, siç është treguar në shumë hadithe në sunetin e Pejgamberit Muhamed (sallallahu alejhi ue selam), se gruaja muslimane duhet të përpiqet që të mësojë për burrin e saj sa më shumë që të mundet. Dhe kjo mund të ndodhë duke mësuar se çfarë ka diktuar feja jonë në atë se si duhet të sillemi me burrin. Prandaj, pika me rëndësi është se ajo mëson shprehitë e tija, mëson sjelljen e tij dhe i tregon atij se si ajo mund t’i përshtatë ato me fjalët e Allahut dhe sunetin e të Dërguarit të tij Muhamed (sallallahu alejhi ue selam).



2. Së dyti, gruaja muslimane duhet të kuptojë se përgjegjesia e saj në shtëpi është mënyrë e adhurimit të Allahut. Kjo është pjesë e mbajtjes së detyrës ndaj Allahut. Njëherë, erdhi një grua dhe pyeti Pejgamberin (sallallahu alejhi ue selam) derisa ajo mbante fëmijun në dorën e saj, ajo pyeti: ‘A do të shpërblehem unë për këtë, O i Dërguar i Allahut?’ Që nënkupton përkujdesjen për fëmiun dhe ngritjen e tij sipas parimeve të Islamit. Dhe Pejgamberi (sallallahu alejhi ue selam) iu përgjigj asaj pozitivisht duke thënë: ‘Po, ti do të shpërblehesh.’




3. Së treti, prej gjërave që gruaja muslimane mund të bëjë që të ndërtojë një marëdhënie të shëndoshë në shtëpinë e saj dhe ta kultivojë atë, është që të dihet se ndërtimi i një shtëpie të shëndoshë është mënyrë e të kënaqurit Allahun. Kjo është diçka që Allahu dhe Pejgamberi i Tij Muhamed (sallallahu alejhi ue selam) i këshilloi burrat musliman që të kërkojnë, kur ata pyesin për ndonjë femër muslimane për martesë.



Të kërkohet femra e cila është e dashur, e kujdesshme dhe e butë. Femër muslimane e cila po ashtu është ‘uelud’ - burim i një origjine të gjatë. Pra, kjo është diçka me të cilën burri musliman këshillohet; që ai të kërkojë femër e cila është e kujdesshme dhe e butë. Sepse shtëpia e qetë duhet të ndërtohet në butësi, mirësi e respekt. Këto janë prej gjërave me të cilat ne qemë këshilluar si burra muslimanë, kur të interesohemi për grua muslimane.



Shejhu vazhdoi duke na këshilluar me disa informata tjera se si të ndërtojmë një marëdhënie dashurie në shtëpi, duke thënë:



4. Së katërti, duhet që të zgjidhen çështjet familjare dhe problemet që mund të paraqiten brenda shtëpisë, pa i përfshirë njerëzit tjerë. Të mos vrapohet tek Imami menjëherë pasi që të ndodhë diçka e keqe, por të bëhet përpjekje që kjo të zgjidhet brenda shtëpisë dhe të mos lihet të dalë nga dora, dhe po ashtu të mos shpaloset asnjë prej problemeve familjare në prani të fëmijëve të ri apo fëmijëve të shtëpisë.



5. Së pesti, prej pikave më të rëndësishme është ajo se gruaja muslimane duhet të jetë e durueshme. Ajo duhet të ketë durim. Dhe kjo qartazi tregohet në shembullin siç transmetohet në Sahih të el-Buharit, në rrëfimin e Isma’ilit dhe babait të tij Ibrahimit:



‘Isma’ili qe martuar me një grua, dhe Ibrahimi erdhi ta vizitojë birin e tij dhe pasi mbërriu te shtëpia e tij, ai pa se Isma’ili s’ishte në shtëpi. Kështu që ai e pyeti gruan e Isma’ilit, ‘Si është situata, çfarë është jeta jote me Isma’ilin?’, pa i treguar asaj se ai ishte babai i tij. Ajo tha, ‘ne s’kemi ushqim të mjaftueshëm’ dhe filloi të ankohet. Ai i tha asaj, ‘kur të kthehet burri yt, informoje atë se ai duhet ta ndërrojë pragun e shtëpisë së tij.’ Kur Isma’ili u kthy nga udhëtimi i tij, ajo e njoftoi për atë se çfarë i tha njeriu i vjetër, i cili në të vërtetë ishte babai i tij Ibrahimi dhe Isma’ili i tha asaj: ‘Kthehu te familja jote’ apo ‘ti je e shkurorëzuar, babai im më urdhëroi që të shkurorëzojë ty.’



Arsyeja për këtë ishte se ajo s’ishte e durueshme. Ajo i tregoi Ibrahimit se ajo ishte një grua e cila s’kishte durim, dhe s’ishte e gatshme që të përballej me disa vështirësi në jetë.



‘Ibrahimi erdhi një vit më vonë dhe pa se Isma’ili ishte martuar me një grua tjetër. Dhe prapë Isma’ili ishte jashtë shtëpisë kur ai arriti. Ibrahimi (alejhi selam) e pyeti gruan e Isma’ilit, birit të tij, ‘çfarë është situata juaj, si është jeta juaj?’ Ajo tha, ‘Elhamdulilah, çdo gjë është në rregull.’ Dhe ajo nuk u ankua. Ai i tha asaj, ‘kur të kthehet burri yt, thuaj atij që ta mbajë pragun e tij dhe mos ta ndërrojë atë.’



Do të thotë që ta informojë Isma’ilin se gruaja e tij ishte e devotshme dhe e durueshme, dhe se ai s’duhej ta shkurorëzonte atë. Prandaj, ne shohim se gruaja, siç na paraqitet në këtë shembull, është sikur pragu i derës së shtëpisë, çdo gjë duhet të kalojë përmes saj. Ajo është e cila e ka nën kontroll atë çka hyn dhe atë çka del. Ajo është e cila e kontrollon disponimin në shtëpi. Nëse ajo s’është e durueshme dhe nxiton në fjalët e saja, atëherë do të pasojë keqtrajtimi dhe vështirësia. Por nëse ajo është e durueshme dhe e dëgjueshme ndaj Allahut dhe e ruan shtëpinë e saj dhe i ruan fëmijët e saj, atëherë kjo do të ketë në vete një qëndrim të shëndoshë për burrin, gruan dhe fëmijët.’



Shejhu tash fillon një segment tjetër me ne duke thënë:



“Ne kemi kuptuar se cilat janë disa prej gjërave të cilat do ta bëjnë shtëpinë e rehatshme dhe të sigurt.” Ai tash diskuton atë çka do ta rrënojë një pjesë të paqes dhe sigurisë në shtëpi. Ai na i jep dy shembuj duke thënë:



“Shtëpia muslimane dhe motra muslimane, nëse ajo bën njëren prej këtyre dy gjërave, ajo e vendos shtëpinë e saj në rrezik dhe për këtë do të mirret në përgjegjësi.



1. E para është lënia e shtëpisë dhe mosmbajtja e shtëpisë së mirë. Siç ka thënë Pejgamberi (sallallahu alejhi ue selam): ‘Gruaja është avret. Kur ajo del prej shtëpisë, Shejtani e bën atë të lartë (diçka që është e poseduar, diçka që është e rëndësishme) në shikimin e burrave të tjerë.’



Prandaj, ajo shfrytëzohet nga shejtani që të ndikojë në njerëzit jashtë shtëpisë së saj, dhe ne këtë e shohim si pikë të rëndësishme. Sepse njëherë kur gruaja muslimane del vazhdimisht nga shtëpia e saj, pa asnjë arsye valide apo pa arsye, kjo tregon se ajo është duke u shfrytëzuar nga shejtani. Dhe atë se ajo tash është bërë mjet të cilin ai e shfrytëzon për sulmimin e disa prej adhuruesve të Allahut dhe po ashtu në sulmimin e vetë asaj, ajo bëhet mjet. Dhe ajo është diçka për të cilën pabesimtarët, të kaluarit dhe të tashmit, vazhdimisht do të përpiqen. Ata duan që gruaja muslimane të del nga shtëpia e saj, që ta vendosë veten e saj në një situatë ku ajo do të jetë e pambuluar, në gjendje ku ajo mund të manipulohet nga njerëzit nga e majta, e djathta dhe qendra.



Pra, kjo është një çështje me rëndësi, gruaja muslimane duhet të përpiqet që të mbetet në shtëpinë e saj, në shoqëri të fëmijëve të saj, në shoqëri të sigurisë së saj. Duke ndërtuar marëdhënie të qëndrueshme me burrin e saj.



2. Së dyti, prej gjërave të cilat mund ta rrënojnë shtëpinë muslimane është mospërmbushja e detyrave nga ana e gruas/motrës muslimane. Vazhdimisht duke i neglizhuar detyrat që i janë caktuar asaj, të cilat i kemi diskutuar me ju paraprakisht. Të pëse detyrat të cilat ne i kemi përmendur janë të rëndësishme për motrën muslimane që të vendosën në ndërtimin e një shtëpie të sukseshme.



Nëse ajo qëllimisht dhe me vullnet i lë këto gjëra apo bën që tjetërkush t’i merr përgjegjësitë për të, ajo e humb kontaktin me domosdoshmëritë të cilat i nevojiten shtëpisë së saj. Ajo s’është e sinkronizuar me nevojat e shtëpisë. Dhe për këtë ajo humb kontaktin me fëmijët e saj dhe me burrin e saj.



Kjo do të çojë në shkatërrimin e shtëpisë, herët a vonë.”




Tash u kthehemi disa pyetjeve të cilat i keni bërë, nga leksioni i parë.



PYETJE: “A janë paratë e gruas, para të burrit të saj? A ka të drejtë burri në paratë e gruas së tij? Apo a ka të drejtë mendimi ajo në pasurinë e saj, posaçërisht nëse ajo e ka pasur atë para se të martohet me të?”



PËRGJIGJE: ”Gruaja muslimane mund të ketë paratë e saja. Është treguar në selef el-aual, do të thotë sahabët, se shumë/disa nga gratë kishin pasurinë e saj. Dhe kjo shkonte deri aty sa që ato e jepnin zekatin e tyre, zekat i cili kërkohej nga paratë të cilat ato i kishin, te burrat e tyre. Dhe kjo tregohet në rrëfimin e famshëm të Zejnebit, kur ajo e pyeti Pejgamberin (sallallahu alejhi ue selam) nëse është e lejuar për të që t’ia japë zekatin e saj, burrit të saj, Ibn Mes’udit (radiallahu anhu). Prandaj, sikur të ishin paratë e Abdullah ibn Mes’udit pasi që u martua me të, ajo s’do të lejohej që t’ia japë atij zekatin, sepse ju s’mund ta jepni vetveten.



Prandaj, ato ishin paratë e saja dhe për këtë motra muslimane mund të mbajë dhe të ketë paratë e veta me të cilat hyn në martesë ose atë që ajo e përfiton derisa është e martuar. Sa i përket shpenzimit të saj të parave, është me rëndësi që ajo ta informojë burrin e saj para se t’i shpenzojë paratë, kështu që marëdhënia të mos ketë vrima/të meta në të, për shkak të bezdisjeve dhe gjërave të këtilla.




PYETJE: “Në lidhje me mbetjen e gruas në shtëpinë e saj dhe të qenit e detyrave të saja në shtëpi, si e balancon ajo këtë, nëse ajo detyrohet që të del të punojë dhe kjo punë e largon atë, dhjetë orë në ditë, pesë ditë në javë. A lirohet ajo nga disa prej detyrave të shtëpisë për shkak të kësaj vështirësie?”



PËRGJIGJE: “Është uaxhib për burrin që të jetë përgjegjës për të punuar jashtë shtëpisë apo nga shtëpia, që të përfitojë para të mjaftueshme për mbajtjen e familjes së tij. Që do të thotë gruan e tij, fëmijët dhe këdo prej atyre për të cilët është përgjegjës. Kjo është diçka që ai duhet ta përmbush. Ky është obligim i tij si pjesë e martesësë së tij me motrën dhe ndaj fëmijëve të tij, të cilët ai duhet t’i mbajë sipas mundësive më të mira të tija.


Njëjtë, është përgjegjësi e motrës muslimane që të punojë, gjë e cila është pjesë e barabartë, në shtëpinë e saj, duke ndihmuar në ngritjen e fëmijëve dhe duke u kujdesur dhe siguruar që shtëpia të jetë në rregull dhe të ketë ndjenjë sigurie dhe lehtësimi. Kjo s’do të thotë se burri musliman s’duhet të punojë në shtëpi. Kjo do të thotë se nëse ai ka mundësi që të ndihmojë në disa prej obligimeve dhe detyrave, siç ka vepruar Pejgamberi (sallallahu alejhi ue selam), atij i lejohet që të veprojë kësisoji. Ndonëse ai s’mund të detyrohet që të veprojë kësisoji, ashtu siç gruaja muslimane s’mund të detyrohet që ta lë shtëpinë për punë.


Prandaj, burri musliman është përgjegjës për përfitim ndërsa gruaja muslimane është përgjegjëse për mirëmbajtje. Burri musliman nuk është përgjegjës për mirëmbajtje dhe gruaja muslimane nuk është përgjegjës për të dalur jashtë që të përfitojë pasurinë për mbajtjen e shtëpisë.




PYETJE: ‘Nëse një vëlla i blen gruas së tij diçka të cilën e kanë ndarë të dytë, pastaj kur ai ta shkurorëzojë atë, apo e shkurorëzon gruan e tij, si duhet ta trajtojnë ata këtë situatë? A i merr ajo gjërat, apo i mban ai?”



PËRGJIGJE: ”Nëse njeriu musliman, burri, e ka blerë këtë objekt me paratë e veta dhe nuk e ka transferuar atë tek ajo, duke ia dhënë atë asaj, objekti do të mbetet pronë e tija dhe do të jetë në diskrecionin e tij. Sidoqoftë, nëse ai e ka blerë produktin apo çkado që ka qenë, duke e informuar atë se është për përdorimin e saj, atëherë ajo do të jetë pronë e saj, edhe nëse ai është i cili e ka blerë atë i pari dhe prandaj s’do të kishte të drejtë në të.”




PYETJE: “Nëse burri nuk e praktikon fenë e tij, dhe ai vetëm nganjëherë falet dhe e shtyp gruan e tij, çfarë duhet të bëjë ajo?”



PËRGJIGJE: “Burri musliman dhe gruaja muslimane, dhe besimtari e besimtarja janë ndihmues të njëri-tjetrit në devotshmëri. Prandaj, nëse burri musliman e sheh gruan e tij duke devijuar, bëhet obligim i tij që ta udhëzojë atë në fjalët e Allahut dhe në Sunet. Njëjtë, nëse burri devijon, atëherë bëhet përgjegjesi e saj që ta udhëzojë atë. Kjo është diçka që është e qartë dhe duhet të bëhet. Dhe ajo duhet të përpiqet që ta bëjë atë ‘dashuri’ për të, duke ia treguar rëndësinë e namazit dhe rëndësinë e gjërave të cilat ai i neglizhon.”




PYETJE: “Çfarë mund të bëjë gruaja saktësisht që të ndihmojë xhaminë dhe bashkësinë. Nëse motra posedon shkathtësi dhe kualitet të cilin burrat nuk e kanë, a mundet ajo të përfshihet në planifikimin dhe përmirësimin e bashkësisë?”



PËRGJIGJE: “Ne e përmendëm më parë dhe do ta përmendim prapë, se vendi më i mirë për motrën muslimane është në strehën e shtëpisë së saj. Këtu ajo mund të arrijë përsosurinë në mardhëniet e saja me Allahun. Asaj i lejohet që të del prej shtëpisë pa pyetur kur kemi të bëjmë me faljen e namazit dhe pjesëmarrjen në orët e mësimit Islamik, që ta shtojë diturinë e saj. Sa i përket posedimit të shkathtësive dhe aftësive të caktuara nga motra muslimane, nuk është e detyrueshme që ajo t’i shfrytëzojë ato. Sidoqoftë, nëse ajo i posedon këto aftësi, atëherë ajo duhet të përpiqet që t’i përdorë ato në mënyrën më të mirë duke qenë fleksibile. Nëse ajo ka mundësi që të punojë nga shtëpia e saj, atëherë le ta bëjë këtë. Nëse ajo mund t’i ftojë motrat tjera në shtëpinë e saj, t’i mësojë ato dhe gjëra të ngjashme me këtë, kjo do të ishte më mirë për të, inshAllah.

[abdurrahman_tir]

Kjo është një pyetje e mirë dhe për të ka një përgjigje të mirë. Allahu na ka urdhëruar për çdo vepër që është e mirë për ne dhe na e ka ndaluar çdo vepër që është e keqe për ne. Allahu e urdhëron gruan muslimane të mbajë hixhab, kur ajo del nga siguria e shtëpisë së saj apo në prani të të huajit. Pra, mbajtja e hixhabit është burim i një të mire të madhe për ty – grua muslimane – për shumë arsye. Në mesin e tyre:



1. Ti e kënaq Allahun. Ti u bindesh urdhërave të Zotit tënd, kur mban hixhab, dhe mund të presësh shpërblime të mëdha për këtë.


2. Kjo është mbrotje e bukurisë tënde natyrore nga Allahu. Ti je tepër e çmuar që t’i eksponohesh secilit njeri për të parë ty.


3. Kjo është ruajtje e nderit tënd nga Allahu.


4. Allahu e pastron zemrën dhe mendjen tënde përmes hixhabit.


5. Allahu e zbukuron fytyrën tënde të jashtme dhe të brendshme me hixhab. Së jashtmi, hixhabi yt reflekton çiltërsi, dëlirësi, modesti, drojë, qetësi, kënaqësi dhe bindje ndaj Zotit tënd. Së brendshmi, ti e kultivon të njëjtën gjë.


6. Allahu e definon feminitetin tënd përmes hixhabit. Ti je grua e cila e respekton femërinë. Allahu do që ti të respektohesh nga të tjerët dhe ta respektosh vetveten.


7. Allahu e lartëson dinjitetin tënd përmes hixhabit. Kur ndonjë i huaj shikon në ty, ai të respekton, sepse sheh se ti e respekton veten tënde.


8. Allahu e mbron nderin tënd 100% përmes hixhabit tënd. Mashkujt nuk shikojnë në ty në mënyrë senzuale, nuk të afrohen në mënyrë senzuale e as që të flasin në mënyrë senzuale. Burri të respekton dhe kjo është me vetëm një shikim të shpejtë!


9. Allahu të fisnikëron përmes hixhabit. Ti je bujare e jo e degraduar, sepse je e mbuluar e jo e zhveshur.


10. Allahu demonstron barazinë tënde si një grua muslimane përmes hixhabit. Zoti yt të dhuron vlerë të barabartë çiftin tënd të ngjashëm dhe të jep një nikoqir të të drejtave dhe lirive të mrekullueshme. Ti e shfaqë pranimin tënd të këtyre drejtave unike duke e vendosur hixhabin.


11. Allahu e definon rolin tënd si një grua muslimane përmes hixhabit. Ti je dikush me detyra të rëndësishme. Ti je pasqyrim i gruas së veprës e jo e kërkimeve të kota. Ti e shfaqë sensin tënd të orientimit dhe qëllimit përmes hixhabit tënd. Ti je dikush që njerëzit e marrin seriozisht.


12. Allahu e shpreh pavarësinë tënde përmes hixhabit. Ti deklaron qartazi se je një rob i dëgjueshëm i Pronarit më të Madh. Ti s’do ta dëgjosh askë tjetër dhe s’do të pasosh rrugë tjetër. Ti s’je rob i ndonjë njeriu e as rob i ndonjë populli. Ti je e lirë dhe e pavarur nga të gjitha sistemet e bëra nga njeriu.


13. Allahu të jep ty liri të lëvizjes dhe të shprehjes përmes hixhabit. Ti ke mundësi të lëvizësh dhe të komunikosh, pa pasur frikë nga keqtrajtimi. Hixhabi yt të jep një vetëbesim të veçantë.


14. Allahu do që të tjerët të trajtojnë ty – një grua muslimane – me mirësi. Dhe hixhabi sjell trajtimet më të mira të burrave ndaj teje.


15. Allahu do që bukuria jote të ruhet për vetëm një mashkull – burrin tuaj.


16. Allahu të ndihmon ty që të kënaqesh në një martesë të sukseshme përmes mbajtjes së hixhabit. Për shkak se ti e rezervon bukurinë tënde vetëm për një njeri, dashuria e burrit tënd ndaj teje shtohet, ai të don më shumë, të respekton më shumë dhe të nderon më shumë. Pra, hixhabi yt i kontribuon marëdhënies së suksesshme dhe të qëndrueshme martesore.


17. Allahu sjell paqe dhe stabilitet në shoqëri përmes hixhabit! Po, kjo është e vërtetë. Meshkujt nuk shkaktojnë çrregullime duke formuar marëdhënie të paligjshme, sepse ti – grua muslimane – i qetëson pasionet e tyre. Kur mashkulli të shikon ty, ndjehet i qetë e jo i joshur për të kurvëruar ...



Pra, gruaja muslimane me hixhab është dinjitoze, jo e çnderuar; bujare, jo e degraduar; e liruar, jo e nënshtruar; e pastruar, jo e njollosur; e pavarur, jo një rob; e mbrojtur, jo e eksponuar; e respektuar, jo e përqeshur; me besim në vete, jo e pasigurt; jo një mëkatare, por një perlë e ruajtur; jo një prostitutë ...



E dashura motër muslimane! Eja drejt portave të Parajsës me ne! Përmbushi detyrat tua ndaj Allahut, vendose zbukurimin tënd – vendose hixhabin tënd - dhe garo drejt Xhenetit duke i bërë të gjitha veprat e mira. Ti duhet të pajtohesh tashmë se mbajtja e hixhabit është skajshmërisht e dobishme, sepse Allahu na urdhëron vetëm për të mirën ...



“Shpërblimi i tyre është te Zoti i tyre: Kopshtet e Adnit, nën të cilat rrjedhin lumenjtë, ku ata do të jetojnë përgjithmonë. Allahu është i kënaqur me ta dhe ata janë të kënaqur me Të. Kjo është (e përgatitur) për këdo që i frikohet Zotit të vet.” (Bejjine 8)

[abdurrahman_tir]

Nga Muhamed Nasir-ud-Din el-Albani
Marrë nga Mesa'il Nisa'ijjeh Mukhtareh, f.125-131





Gjatë një incizimi, shejh Albanit i qe parashtruar pyetja në vijim:



"Donim të dinim më shumë hollësira rreth përcaktimit të xhilbabit, meqë keni deklaruar se pikëpamja juaj për xhilbabin është se ajo përbën veshjen që mbulon trupin prej kokës deri të shputat. Mirëpo, kemi hasur në një mospërputhje të konsiderueshme mendimesh në librat gjuhësorë për sa i përket kësaj. Mes gjuhëtarëve ka që mendojnë se kjo është një xhybe e madhe, kurse të tjerët thonë që kjo është një shami. Dhe të tjerë që kanë mendimin si tuajin. Kështu, do të donim një shqyrtim më të hollësishëm, Allahu ju shpërbleftë, si edhe të theksosh se cili është opinioni më i fortë".



Shejhu:"Më vjen keq, por e kam të paqartë pjesën ku thatë që disa njerëz konsiderojnë se xhilbabi është shamia. Çka është shamia, të cilës po i referoheni, kur thoni se e konsiderojnë të jetë xhilbab? Kjo, sepse është e mirënjohur që shamia është mbulesë për kokën, jo një veshje e gjerë, që mbulon tërë trupin prej kokës deri të shputat. Pra, kush thotë që xhilbabi është një shami, prej asaj çfarë dini, sipas asaj çfarë përmenda? Me të vërtetë, kjo është e çuditshme. Kush e ka thënë këtë?!"



Pyetësi:"Kjo përmendet në librin Lisan-ul-Arab, ku qëndron se kështu e kanë përcaktuar disa njerëz".



Shejhu:"Aty thuhet që xhilbabi është një shami?"



Pyetësi:"Po".



Shejhu:"S'ka mundësi të thuhet kjo, sepse, siç e dini, ka dy ajete në Kur'an, ku njëri e urdhëron gruan të mbartë xhilbab, kurse tjetri i urdhëron ato të vendosin shaminë. S'ka mundësi të thuhet s'e të dyja këto ajete përsërisin të njëjtën domethënie, në mënyrë që xhilbabi do të ishte shami dhe shamia do të ishte xhilbab. Por, të dyja këto terme – xhilbabi dhe shamia – mbartin domethëniet e tyre përkatëse, të cilat dallojnë nga njëra-tjetra.



E dini, për shembull, që, kur gruaja gjendet në shtëpi dhe çohet për të falë namazin, shumicën e kohës ajo e ka kokën të zbuluar. Kështu, ajo vetëm e vendos shaminë në kokë. Pejgamberi, salallahu alejhi ue selam, ka thënë:"Allahu nuk e pranon namazin e një femre të pjekur, përveç nëse ajo ka shami".



Ajo çfarë është menduar këtu, s'është xhilbabi, por mbulimi i kokës. Nga dëshmitë që tregojnë në këtë është se pejgamberi, salallahu alejhi ue selam, na ka urdhëruar të fshijmë [mes'h] mbi turban, mbi shami dhe mbi çorapë.



Me këtë hadith, synoj të tregoj që shamia është një veshje, të cilën e mbartin edhe burrat, edhe gratë. Nga kjo s'mund të mësohet - për ata që dinë arabisht - që një burrë mund të mbartë xhilbab! Më saktë, kjo do të thotë që ai mund të vendosë një shami [mbulesë koke].



Pra, është e lejueshme për një person të vendosë shami në kokë dhe të fshijë [t'i japë mes'h] mbi të [kur të marrë abdes], qoftë burrë apo grua. Synimi im në këtë diskutim është që, së pari, të vërtetoj citatin sipas gjuhës arabe, dhe, së dyti, nëse përfundimisht vërtetohet që ky citat vërtet gjendet në Lisan-ul-Arab dhe aty qëndron se domethënia e një xhilbabi është shamia, atëherë kjo mjafton si dëshmi se një thënie e tillë është e paqëndrueshme, nga fakti që vetë autori është shprehur:'Kjo konsiderohet të jetë kështu e kështu...' [dmth është i pasigurt].



Për më shumë, nëse e studiojmë tekstin e Librit dhe të Sunetit, nga i cili tashmë përmendëm disa, do të përftonim, me siguri, se shamia s'është xhilbab e as xhilbabi s'është shami. Thënë shkurt, një shami mbulon më pak se një xhilbab, kurse xhilbabi ka një gjerësi më të madhe sa i përket pjesëve që i mbulon. Po ashtu, xhilbabi është i veçantë vetëm për gratë. Ato qenë që u urdhëruan ta mbartnin atë, jo burrat. Por, për sa i përket shamisë, atëherë kjo është një veshje që e mbartin burrat dhe gratë. Edhe pse burri s'është i detyruar ta mbartë atë, këtë veshje e mbartin si burrat, ashtu e dhe gratë. Mu si këmishën. Në po të njëjtën mënyrë që një burrë mbart këmishën për ta mbuluar pjesën e turpshme [auretin] – që është e ndryshme nga e femrës – po ashtu vepron edhe gruaja. Por, pjesa e turpshme e saj përfshin më shumë, sesa pjesa e turpshme e burrit.



Për këtë arsye, kemi thënë në librin "Hixhabi i gruas muslimane" se, kur një grua muslimane del prej shtëpisë, ajo është e detyruar t'i bëjë dy gjëra:



1- të vendosë shami në kokë dhe
2- ta vendosë xhilbabin mbi atë shami, duke dalë kështu edhe me shami, edhe me xhilbab.



Pra, kur një grua del prej shtëpisë së vet, nuk mjafton vetëm njëra veshje pa tjetrën. Ajo duhet të veshë edhe shaminë, edhe xhilbabin. Ju jeni në dijeni për ajetin Kur'anor, i cili ka të bëjë me shaminë, ku Allahu thotë:"Thuaju t'i lëshojnë vellot [khumuur] mbi gjokse/kraharor". [en-Nur, 31]



Lëshimi i një veshjeje afër gjoksit s'mund të arrihet me xhilbab. Kjo mund të bëhet vetëm me shami, meqë ka mundësi ta lidhësh/mbështjellësh atë. Për sa i përket xhilbabit, e dini që s'mund të mbështjellët rreth gjoksit apo në qafë. Dhe mund të shihni sesi i mbështjellin burrat shamitë dhe si i fiksojnë në qafët e tyre. Pra, për shkak të kësaj, ajo çfarë është veçuar këtu, është shamia e jo xhilbabi. Kur një grua del prej shtëpisë së vet, ajo është e detyruar të vendosë një shami mbi kokë dhe ta mbështjellë atë në qafë dhe rreth gjoksit. Kjo sepse xhilbabi nuk i përgjigjet përpjekjeve të saj për këtë mbulim përfshirës, ngaqë është e gjerë dhe e gjatë, kurse shamia është e gjerë dhe e shkurtë. Kjo është përgjigja ime për çfarë pyetët. Nëse ka diçka që nuk kam përfshirë në shqyrtimin tim, ma sill ndër mend".



Pyetësi:"Atëherë, nga kjo kuptoj se xhilbabi s'është xhybja e gjerë, të cilën e veshin gratë sot, këtu [në këtë vend], që shtrihet nga qafa deri të shputat?"



Shejhu:"Jo, fare. Kjo s'është xhilbab. Mirëpo, kjo na bën ta shqyrtojmë më tej çështjen e xhilbabit. Siç thamë më lart, sipas aspektit gjuhësor, xhilbabi s'është ajo që njihet si pallto. Ajo që duhet të sqarohet, është:



urdhri që u është drejtuar grave, veçanërisht mbartja e xhilbabit, nuk përbën një akt adhurimi të pakuptueshëm, përkundrazi, kjo mund të kuptohet. Domethënia që përftohet nga kjo, të cilën e treguam më herët, është ta arrijë mbulimin që gruaja duhet t'i përmbahet. Kështu, për shembull, nëse një grua mbart dy veshje apo e ndan xhilbabin në dy pjesë – të epërm dhe të poshtëm – dhe të dyja këto pjesë e përmbushin synimin e xhilbabit, që është përmendur në Kur'an, atëherë, ndonëse nuk u referohemi nga aspekti gjuhësor si xhilbab këtyre dy pjesëve, konsiderojmë që kjo ende përmbush synimin e dëshiruar të urdhrit për të mbartur xhilbab nga perspektiva fetare.



Në Siri, deri vonë ka pasur dhe ende vazhdon të ketë tek disa gra, të cilat i përmbahen fesë, një veshje e quajtur Melajet-uz-Zemm. Keni dëgjuar për këtë?



Pyetësi:"Tek ne ka diçka që e quajmë Mela'eh [xhybe]?



Shejhu:"Jo, thashë Melajet-uz-Zemm".



Pyetësi:"Jo, jo me këtë term. Ne e quajmë Mela'eh".



Shejhu:"Ky është term arabik. Çështja është se kjo veshje që e kemi këtu në Siri, përbëhet nga dy pjesë. Pjesa e parë është një fund, i njohur si tenureh. E keni dëgjuar këtë fjalë?



Pyetësi:"Po".



Shejhu:"Tenureh është një fund që fiksohet për beli me një llastik. Pra, natyrisht, ajo është e gjerë. Gruaja e mbart këtë nga këtu, duke kështu mbuluar kështu tërë pjesën e poshtme të trupit. Pastaj, mbi këtë tenureh, e cila quhet kherrateh [fund] në Siri, vendoset pjesa e epërme e veshjes që vendoset mbi kokë dhe të cilën gruaja e përdor për ta mbuluar kokën, kraharorin, anët, ijët dhe madje edhe llastikun, që mbërthen belin me anë të kësaj tenureh apo kharrateh. Asnjë pjesë e këtij llastiku të këtij fundi, nuk është e dukshme, sepse futet nën të. E keni të qartë këtë?



Pyetësi:"Po".



Shejhu:"Midis nesh, këtu, këtë veshje e quajnë Melajet-uz-Zem, meqë ky fund mbërthehet në bel me llastik. Kështu, nëse e keni kuptuar se si është kjo veshje, argumentimi që dua të bëj është që, ndonëse kjo veshje që është si xhybe, nuk është xhilbab [gjuhësisht], ende përmbush detyrimin e xhilbabit, i cili konsiston në mbulimin e tërë trupit. E keni të qartë këtë?"



Pyetësi:"Po".



Shejhu: Nëse çështja është e qartë, atëherë shohim që nuk jemi të detyruar t'i përmbahemi formulimit gjuhësor të xhilbabit, por synimit të tij. Tash, do t'i kthehem "palltos", për të cilën fola më herët, të cilën e mbartin gratë muslimane, që mbërrin deri të shputat. Kjo nuk është xhilbab. Pavarësisht nga kjo, kjo ende s'është si Melajet-uz-Zem, sepse nuk e mbulon kokën dhe atë prej çka përbëhet ajo. Por, çfarë bëjnë gratë sot? Ajo mbështjell veshjen e njohur si shami [esharp] rreth kokës. E keni dëgjuar këtë term?



Pyetësi:"Po".



Shejhu:"Një khimar [shami] e vogël e cila mbështjell kokën, por e cila nuk mbulon ballin dhe tëmthin, dhe e cila, po ashtu, lë jashtë qafën, sepse është e vogël, natyrisht që nuk përmbush synimin e një xhilbabi sipas përcaktimit të duhur të tij. Synimi i xhilbabit është ashtu siç e diskutuam në rastin e Melajet-uz-Zem. Qartë? Pra, le të marrim shembullin e kësaj gruaje, e cila mbart këtë pallto. Si e quani ju këtë?"



Pyetësi1:"E quajmë hixhab".



Shejhu:"Jo, kjo është gabim. Çështja është që, nëse një grua mbart këtë lloj "hixhabi", pastaj e vendos një shami në kokë, atëherë duhet të ketë edhe një hixhab, domethënë, një xhilbab që vendoset mbi këtë shami. Thamë që janë dy ajete në Kur'an. Ky xhilbab mund të ndahet në dy pjesë, siç e përmendëm më lart, kur diskutuam rreth Melajet-uz-Zem. Andaj, nëse një grua mbart këtë veshje që ju e quani hixhab, dhe pastaj vendos një shami të mirëfilltë në kokë dhe jo atë që njihet si shami [e s'është e tillë Sh.p.], pastaj mbi këtë shami vendos një veshje të pjesshme, që mbulon gjysmën e trupit të saj, siç është ajo që mbulon krahët/gjoksin dhe duart, atëherë kjo është e vlefshme dhe e pranueshme sipas fesë".2



Shënime:



1. Pyetësi ka qenë nga Algjeria.
2. Silsilet-ul-Huda uen-Nur [kaseta nr.232].

[abdurrahman_tir]

Nga Shejh Albani





Abdullah Ibn Amr transmetoi se i Dërguari i Allahut (sallallahu alejhi ue selam) ka thënë, ‘E tërë bota është furnizim, ndërsa sendi më dobiprurës i kësaj bote është gruaja e devotshme’. (Muslim)



Është obligim për gruan që të jetë e dëgjueshme ndaj burrit të saj përbrenda shtrirjes së mundësive të saja. Kjo është pjesë e devotshmërisë. Kjo është “ajo me çka Allahu i ka favorizuar “ burrat ndaj grave, siç qëndron në dy ajetet, ku shprehet një shkallë e përparësisë ndaj tyre (grave). Ka edhe shumë hadithe autentike të cilat e theksojnë të njëjtën gjë. Ato (hadithet) qartazi shpjegojnë të drejtat e gruas, qoftë ajo e dëgjueshme apo jo. Është më rëndësi këtu që të citojmë disa nga këto hadithe me shpresë se do të jenë përkujtues për gruan e kohës sonë, meqë Allahu ka thënë, “Dhe përkujto, ngase vërtet përkujtimet u bëjnë dobi atyre që besojnë.”



‘Nuk është e lejueshme për gruan që të agjërojë në prani të burrit të saj përveç me lejen e tij, dhe ajo s’bën ta pranojë dikë në shtëpinë e tij përveç me lejen e tij.’ (Buhari dhe të tjerët)



‘Kurdo që burri e thërret gruan në shtratin e tyre, e ajo refuzon të shkojë, duke e lënë atë të hidhëruar gjatë tërë natës, ajo do të mallkohet nga engjëjt deri në mëngjes.” (Në disa versione tjera, “gjersa ajo të zbutet {i shkon atij} dhe “gjersa ai ta falë atë.” (Buhari, Muslim dhe të tjerët)



‘Pasha Atë, në dorën e të Cilit është shpirti i Muhamedit, asnjë grua se ka përmbushur obligimin ndaj Zotit të saj gjersa të ketë përmbushur obligimin e saj ndaj burrit të vet, dhe sikur ai ta kërkonte atë derisa ajo gjindet në shalë, ajo s’duhet ta refuzojë kërkesën e tij.” (Ibn Maxhe, Ahmed dhe të tjerët – sahi)



‘Sa herë që një grua e ngacmon burrin e saj në këtë jetë, gruaja e tij nga mesi i Hurijave (gratë e Xhenetit) thotë, “Mos e ngacmo atë, Allahu të luftoftë! Ai s’është tjetër veçse një musafir tek ti, dhe ai vetëm sa nuk është ndarë prej teje dhe të vijë tek ne!” (Et-Tirmidhi, Ibn Maxhe dhe të tjerët – sahi)



Në autoritetin e Husain Ibn Muhsen, i cili tha, ‘Tezja ime më rrefeu një hadith duke thënë: Erdha te Pejgamberi (sallallahu alejhi ue selam) për disa nevoja të miat, dhe ai tha, ‘Ti atje, a je e martuar?’ Unë thashë, ‘Po’. Ai tha, ‘Si sillesh me burrin tënd?’ Ajo tha, ‘Nuk dështoj në ndonjë gjë përveç në atë për të cilën s’kam mundësi. Pejgamberi (sallallahu alejhi ue selam) tha, ‘Kujdesu mirë për pozitën tënde në raport me të, ngase kjo është çelësi për Xhenet dhe Xhehenem.’ (Et-Taberani në El-Euret, Ibn Hiban dhe të tjerët – hasan ose sahi)



Disa nga hadithet e lartpërmendura qartazi tregojnë në obligimin e gruas që ta dëgjojë dhe shërbejë burrin e saj aq sa ka mundësi. Dhe s’ka dyshim se njëra nga gjërat e para që përfshihen në këtë është shërbimi në shtëpi dhe ajo që është e lidhur me këtë, siç është edukimi i fëmijëve dhe gjëra të ngjashme. Dijetarët kanë dalluar në lidhje me këtë, ndërsa Ibn Tejmije thotë në El-Fataua (2/234-235), ‘Dijetarët kanë dalluar në lidhje me atë se a duhet ajo të shërbejë atë duke e furnizuar shtëpinë, përgatitur ushqimin, bluar miellin për shërbëtorët dhe bagëtinë e tij etj. Disa prej tyre thonë: Shërbimi nuk është i detyrueshëm. Dhe kjo është thënie e dobët, mu siç është e dobët thënia e atyre që thonë se ai (burri) s’është i obliguar të sillet mirë me të apo të bëjë marëdhënie seksuale me të! Meqë kjo s’do të ishte sjellje e mirë ndaj tij, mu si bashkëudhëtari në udhëtim – nëse ai nuk i ndihmon atij, ai s’do të sillej mirë me të. Dhe është thënë: Kjo është e saktë – shërbimi ndaj tij është i obligueshëm, meqë burri i saj është caktuar si zotëri i saj në Librin e Allahut dhe ajo është një rob, siç tregohet në Sunetin e Pejgamberit (sallallahu alejhi ue selam) dhe robi e shërbëtori duhet të shërbejnë ashtu siç është mirë e njohur. Pastaj disa prej tyre thonë: Shërbimi i lehtë është obligim. Ndërsa të tjerët thonë se shërbimi që përbën sjelljen e mirë është ajo që është e obliguar – dhe kjo është e saktë. Pra, ajo duhet të ofrojë shërbimet të cilat priten prej njeriut me pozitë të këtillë, dhe kjo ndryshon sipas rrethanave të ndryshme. Kështu që shërbimi i gruas në shkretëtirë s’është i njëjtë me shërbimin e asaj që jeton në qytet, dhe shërbimi i gruas së fortë s’është i njëjtë me shërbimin e gruas së dobët.’



Unë them: Nëse do Allahu, dhe kjo është thënie e Malikut dhe Asbighut në El Fet-h (9/418) dhe Ebu Bekr Ibn Abi Sheibes, dhe po ashtu El-Teuzixheri i Hanbelive siç qëndron në El-Ikhtijarat (f. 145) dhe i një grupi të dijetarëve të hershëm dhe të vonshëm, siç qëndron në ez-Zad (4/40), dhe ne nuk gjejmë ndonjë dëshmi të përshtatshme për ata që thonë se shërbimi s’është i obligueshëm.



Disa prej tyre thonë, “Marrëveshja martesore nënkupton kënaqësinë për dobinë e personit, e jo shërbimin”, dhe kjo refuzohet meqë kjo është e njëjta për gruan përmes burrit të saj – pra, ata janë të njëjtë në lidhje me këtë. Dhe siç e dimë, Allahu e ka obliguar burrin edhe me diç më shumë, dhe kjo është furnizimi dhe veshmbathja, sigurimi i vendbanimit dhe shpenzimi për të (gruan); dhe po ashtu edhe gruan me diç më shumë – dhe kjo s’është gjë tjetër veçse shërbimi që ajo duhet bërë atij. Posaçërisht pasi që ai është përgjegjës i saj ashtu siç parapriu. Kështu që nëse ajo nuk e shërben atë, atëherë ai do ta shërbejë atë në shtëpinë e cila do ta bëjë atë (gruan) përgjegjëse, dhe kjo është në kundërshtim me ajetin Kur’anor, siç është evidente. Pra, është vërtetuar se ajo duhet ta shërbejë atë.



Po ashtu, shërbimi i burrit çon në dy situata kontradiktore – njeriu do të parandalohej me shërbim nga kërkimi i furnizimit të tyre dhe kërkesave të tjera të nevojshme, dhe se gruaja do të mbetej në shtëpi pa bërë gjë. Kotësia e kësaj thënie është evidente, ngase Sheriati nuk i ka dhënë burrit dhe gruas të drejta të barabarta, më saktë, burrit i ka dhënë një shkallë më të lartë.



Pejgamberi (sallallahu alejhi ue selam) nuk e zbatoi ankesën e bijës së tij, Fatimes kur ajo “erdhi te Pejgamberi (sallallahu alejhi ue selam) dhe u ankua për vështirësitë (dëmtimin e duarve) që ia kishte shkaktuar mulliri i dorës, dhe ajo kishte dëgjuar se një i zënë rob i ishte sjellur atij, por ajo nuk e gjeti atë dhe e informoi A’ishen për këtë. Kur i Dërguari i Allahut (sallallahu alejhi ue selam) erdhi, A’isha e informoi për vizitën e Fatimes. Aliu (radiallahu anhu) tha, ‘Pejgamberi (sallallahu alejhi ue selam) erdhi tek ne pasi që ne kishim shkuar për të fjetur. Kështu që ne nisëm të çohemi por ai tha, ‘Rrini nëpër vendet tuaja.’ Ai erdhi dhe u ul mes meje dhe asaj ashtu që unë ndjeva ftohtësinë e këmbëve të tija në barkun tim. Dhe ai tha, ‘A doni t’ju informoj për diçka që është më e mirë se ajo të cilën e keni kërkuar?, kur të shkoni për të fjetur thuani subhaneallah 33 herë, elhamdulilah 33 herë, dhe Allahu ekber 34 herë, ngase kjo është më mirë për ju se një shërbëtor.”



Pra, ju mund të shihni sesi Pejgamberi (sallallahu alejhi ue selam) nuk i tha Aliut, ‘Ajo s’duhet të të shërbej.’ Më saktë, ti duhesh ta bësh këtë. Dhe Ai (sallallahu alejhi ue selam) nuk e mori parasysh përparësin e disa njerëzve të caktuar në nxjerrjen e vendimeve siç është cekur nga Ibn Kajjim në Zaadul Me’ed (4/45-46)



Veç kësaj, në atë që parapriu nuk gjindet ndonjë gjë që e mohon rekomandimin e ndihmës së burrit ndaj gruas nëse ai gjen kohë për këtë, më saktë, kjo është pjesë e sjelljes së mirë mes atyre dyve dhe prandaj A’isha (radiallahu anha) ka thënë, ‘Ai ishte në shërbim të familjes se tij, dhe kur vinte koha e namazit, ai dilte.” (Buhari, Tirmidhi – sahi).



Dhe në esh-Sheme’il (2/185) me isnade tjera me formulimin, ‘Ai ishte njëri prej njerëzve. Ai përkujdesej vetë për teshat e tija, e milte delen, dhe i shërbente vetvetes.’ Dhe në këtë transmetim gjinden ata që janë të besueshëm dhe disa të tjerë që janë paksa të dobët. Mirëpo, Ahmed dhe Ebu Bekr esh-Shefi e transmetojnë atë me isnad të fortë, siç kam treguar në Silsiletul Ahadithus Sahihe.

[abdurrahman_tir]

Nga Shejh Bekr bin Abdullah Ebu Zejd, anëtar i Komitetit të Përhershëm të Muftive në Mbretërinë e Arabisë Saudite




Dallimet fizike, figurative dhe legjislative (në lidhje me ligjet fetare) mes burrit dhe gruas janë konfirmuar nga paracaktimi hyjnor, teksti i burimeve fetare Islamike, çka evidentisht mund të kuptohet, si dhe nga intelekti.



Kjo mund të sqarohet siç vijon: Se Allahu – i Cili është i pastër nga çdo e metë – e krijoi burrin dhe gruan si dy gjysma të ndara për llojin njerëzor – mashkull dhe femër. Allahu ka thënë: “Dhe atë se Allahu krijoi dy çifte, mashkullin dhe femrën.” (En-Nexhm 45)



Të dytë ata kanë pjesë në establishmentin e ekzistencës, secili sipas asaj që është e veçantë për gjininë e tij apo saj. Të dytë ata po ashtu kanë pjesë në establishmentin e kësaj ekzistence në lidhje me çështjen e adhurimit të Allahut, më të Lartit. Në këtë çështje nuk ka dallim mes burrit dhe gruas në gjeneralitetin e Islamit. Kjo do të thotë se nuk ka dallim mes tyre në çështjet e besimit në Teuhid (Unitetin e Allahut dhe të drejtën e Tij që vetëm Ai të adhurohet), në Itikad (kredon e besimeve e cila është obligim për çdo Musliman), në realitetet e Imanit (besimit), në nënshtrimin e fytyrës Allahut, më të Lartit, në çështjet e shpërblimit dhe dënimit, në gjeneralitetin e inkurajimit për të bërë mirë dhe në dekurajimin prej të keqes, dhe në çështjet e akteve të dobishme. Po ashtu s’ka dallim mes dy gjinive në gjeneralitetin e Ligjdhënies në lidhje me të drejtat dhe obligimet përgjithësisht. Allahu thotë:



“Dhe Unë nuk i kam krijuar Xhinët dhe njerëzit për tjetër pos (me qëllim) që ata të më adhurojnë Mua.” (Edh-Dharijat 56)



“Kushdo që bën vepra të mira, qoftë ai mashkull ose femër, derisa ai (ose ajo) është besimtar, atëherë Ne do t’i japim atij një jetë të mirë.” (En-Nehl 97)



“Dhe kushdo që bën vepra të mira, qoftë ai mashkull ose femër, derisa ai (ose ajo) është besimtar, atëherë këta njerëz do të hyjnë në Parajsë dhe atyre s’do t’u bëhet aspak e padrejtë.” (En-Nisa 124)



Sidoqoftë, është sipas paracaktimit të Allahut dhe vendimit të Tij që mashkulli të mos jetë i njëjtë sikur femra në mënyrën e krijimit fizik të tij, dukjen e tij dhe përbërjen e tij. Në gjininë mashkullore është një lloj i perfeksionimit në krijimin e tij, dhe një fuqi natyrore. Në fuqinë fizike të saj dhe përbërjen natyrore, femra është më pak e kompletuar në krijimin e vet sesa mashkulli. Kjo është për shkak të asaj çka ajo përjeton nga menstruacionet, shtatzënia, gji-dhënia, kujdesi për çështjet e fëmiut, dhe kultivimin e gjeneratave të ardhshme të Umetit (Popullit Musliman). Për këtë arsye, femra qe krijuar nga brinja e Ademit (alejhi ue selam). Kështu, ajo është pjesë e tij (burrit), dhe ajo e pason atë dhe duhet t’i bindet atij. Burrit i janë lënë në besim çështjet e saja, mbrojtja e saj dhe shpenzimi (i pasurisë) në të dhe në çfarëdo që mund të kenë nga fëmijët. Nga rezultati i këtij dallimi në krijimin e tyre janë edhe këto që vijojnë: dallimi mes tyre në fuqi, në aftësitë fizike, në inteligjencë, në të menduarit e tyre, në butësinë e tyre, në qëllimet dhe synimet e tyre, dhe në veprat dhe funksionet e tyre. Dhe në atë çka përmbajnë këto dallime ekziston dëshmi e mjaftueshme, e lere më nëse ne i shtojmë kësaj edhe atë çka dijetarët e mjeksisë moderne kanë theksuar me konkludimet mahnitëse në lidhje me dallimet në krijim mes dy gjinive.



Kështu, Allahu ka specifikuar ligje të caktuara për njerëzit, dhe ato janë ligje të cilat janë të përshtatshme për krijimin e tyre, përbërjen e tyre, konstruksionin e tyre, karakteristikat e veçanta të konstruksionit të tyre, kualifikimet e tyre, ajo që është e mjaftueshme për ta në lidhje me ekzekutimin e detyrave të domosdoshme nga ana e tyre, durimin e tyre, tolerancën e tyre, seriozitetin e tyre, dhe detyrat e tyre jashtë shtëpisë së tyre, dhe përpjekjet e tyre dhe shpenzimet në ata të cilët jetojnë në shtëpinë e tyre.



Allahu gjithashtu ka specifikuar ligje të caktuar për gratë, të cilat janë të përshtatshme për krijimin e tyre, përbërjen e tyre, konstruktin e tyre, karakteristikat e veçanta të tyre, kualifikimet e tyre, detyrat e tyre, dobësinë e tyre në durim dhe tolerancë, detyrat e tyre të përgjithshme dhe funksionet e rëndësishme në shtëpi, kujdesi i tyre për çështjet e shtëpisë dhe kultivimi i tyre në lidhje me ata të cilët jetojnë në shtëpinë e tyre nga gjeneratat e ardhshme të Umetit.



Allahu përmend thënien e gruas së Imranit kur ajo tha:



“Dhe mashkulli s’është si femra.” (Aal Imran 36)



Lavdi i qoftë Atij, i Cili posedon krijimin, komandën, gjykimin dhe ligjdhënien.



“A s’është ajo se krijimi dhe komanda i takojnë Atij (Allahut)? I Bekuar qoftë Allahu, Zoti i Botave.” (El-Araf 54)



Prandaj, kjo është ajo që Allahu dëshiron në ekzistencën dhe vendimin në lidhje me krijimin, përbërjen e gjërave dhe atyre gjërave që ai i ka dhënë. Kjo po ashtu është ajo që Allahu do në çështjet e ligjdhënies fetare në lidhje me urdhërin, gjykimin dhe ligjdhënien. Kështu, të dyja këto aspekte të dëshirës së Allahut janë bashkuar për dobinë e krijesave (njerëzimit) dhe establishmentit, si dhe për mbajtjen e ekzistencës. Kjo gjithashtu është e dobishme për organizimin e jetës së individit, familjes, komunitetit, dhe shoqërisë njerëzore.



Kjo (e cila pason këtu) është një pjesë e asaj që është specifikuar për secilën nga këto dy gjini:



Në mesin e ligjeve të cilat janë specifike për burrat:


Ajo se ata janë mbajtësit të cilët janë të ngarkuar me mbrojtjen, përkujdesjen, sigurimin e vyrtyteve të anëtarëve të familjes dhe parandalimit të veseve, mbrojtjen e shenjtërisë së familjes nga kriminelët, dhe ata janë mbajtës dhe mbrojtës të shtëpisë krahas atyre të cilët jetojnë në to duke përfituar pasuri dhe duke shpenzuar në anëtarët e familjes.



Allahu, më i Larti, ka thënë:



“Burrat janë mbajtësit dhe mbrojtësit e grave për shkak të asaj me çka Allahu e ka favorizuar njërin prej tyre (mashkullin) mbi tjetrin (femrën), dhe për shkak të asaj çka ata (mashkujt) shpenzojnë nga pasuria e tyre. Prandaj, gra të drejta janë gratë e devotshme e të dëgjueshme, gratë të cilat e ruajnë në mungesë (të burrit) atë çka Allahu ka dashur që ato ta ruajnë.” (En-Nisa 34)



Esh-Shejh Bekr bin Abdullah Ebu Zejd
Burimi: Hirasatul-Fadhile, f.15-18

[abdurrahman_tir]

Shejh Albani



- Kushti i gashtë: Xhilbabi [mbulesa] s'duhet të jetë zbukurim në vetvete.
…



Dije se nuk është zbukurim në asnjë kuptim që veshja me të cilën mbulohet gruaja të jetë me ngjyrë tjetër veç të bardhës apo të zezës, ndryshe nga siç gabimisht supozojnë disa gra të përkushtuara në fe. Kjo bazohet në këtë që vijon:



Së pari, thënia e pejgamberit [salallahu alejhi ue selam]:



"Parfumi i gruas është ai, që ka ngjyrë të dukshme dhe aromë të fshehur…" [Mukhteser esh-Shema'il (188)]



Së dyti, qëndrimi i femrave sahabije në këtë, dhe unë do të citoj disa transmetime të vërtetuara lidhur me këtë nga ajo çfarë el-Hafidh ibn ebi Shejbeh ka transmetuar në el-Musenef [8/371-372]:



Nga Ibrahim [en-Nekhi] se ai, së bashku me Alkame dhe el-Esued, kanë hyrë tek gratë e pejgamberit [salallahu alejhi ue selam] dhe i kanë parë me mbulesë të kuqe".



Nga Ibn Ebi Muleikeh:"Pashë në Umm Selemen një teshë dhe një mbulesë me ngjyrë të verdhë/të kuqe".



Nga el-Kasim, dhe ky është Muhamed ibn ebi Bekr es-Siddik, se:"Aisha mbartte tesha të verdha ndërsa ishte në ihram".



Dhe në një transmetim nga el-Kasim se:"Aisha mbartte tesha të me ngjyrë të kuqe dhe të verdhë ndërsa ishte në ihram".



Nga Hisham, nga Fatime bint el-Mundhir se:"Aisha mbartte teshë të verdhë ndërsa ishte në ihram".



Nga Se'id bin Xhubejr, i cili i kishte parë disa nga gratë e pejgamberit [salallahu alejhi ue selam] të bënin tauaf Kabën ndërsa mbartnin veshje të verdhë/të kuqe".
…



- Kushti i tetë: Xhilbabi s'duhet të jetë veshje për shuhreh [për t'u dalluar]1



Kjo, për shkak të hadithit të Ibn Umer, i cili ka thënë se i dërguari i Allahut [salallahu alejhi ue selam]:



"Kushdo që vishet për t'u dalluar dhe për t'u bërë i famshëm në këtë botë, Allahu do ta veshë atë me veshje të poshtërimit në Ditën e Ringjalljes, pastaj do të digjet".2



--------------------------------------------------------------------------------
1. Kjo pikërisht është veshja që mbartet për t'u dalluar mes njerëzve, qoftë ajo veshje e shtrenjtë, që personi e mbart për sy e faqe dhe mburrje në këtë botë, qoftë veshje e thjeshtë, të cilën personi mund ta mbartë për të treguar asketizëm dhe për sy e faqe [duke bërë vepra të mira me qëllim që t'u lë përshtypje të tjerëve]. Esh-Sheukani ka thënë në Nejlul-Eutar [2/94]:
"Ibnul-Ethir ka thënë:'Esh-Shuhreh është e atillë që e bën personin të dallohet nga njerëzit, për shkak të ngjyrës së ndryshme të veshjes, kështu që bie në sy dhe shkakton mahnitje dhe krenari'".
2. Ebu Daud [2/182] dhe Ibn Maxhe [2/278-279], nëpërmjet Ebu Euaneh, nga Uthman ibn el-Mughireh, nga el-Muhaxhir, nga ai. Ky zinxhir i transmetimit është hasen, siç ka thënë el-Mundhirij në et-Terghiib [3/112], dhe njerëzit e zinxhirit të tij janë të besueshëm siç ka thënë esh-Sheukani.

--------------------------------------------------------------------------------


[Marrë nga Xhilbab el-mer'etil-muslimeh, f.121-123, 213]




Komisioni i përhershëm për Fetua



Pyetje: A duhet xhilbabi i gruas muslimane të jetë i zi apo mund të ketë ngjyrë tjetër?



Përgjigje: Veshja e gruas muslimane nuk është e kufizuar në ngjyrë të zezë dhe është e lejueshme që ajo të mbartë çfarëdo ngjyrë të teshës, për sa kohë që ajo të mbulojë avretin [ajo pjesë e trupit që, sipas Sheriatit, duhet të mbulohet], nuk u përngjan meshkujve, nuk është e ngushtë në mënyrë që të përvijojë formën e trupit, nuk është e hollë në mënyrë që të duket çfarë është nën të dhe nuk provokon fitne [joshje].



Shejh Abdul-Aziz ibn Abdullah ibn Baz
AbduRrezak Afifij
Abdullah ibn Gudejan
Abdullah ibn Ku'ud



["Hixhabi dhe veshja e gruas" nga Fetaua el-lexhne ed-da'imeh lil buhuthil-ilmije uel-ifta]




Shejh Ubejd el-Xhabirij



Pyetje: Kam lexuar disa transmetime lidhur me Nënat e besimtarëve se ato vishnin hixhabe dhe xhilbabe me ngjyrë të kuqe e të verdhë, kështu që a është e lejueshme të vishet kjo teshë?



Përgjigje: O bija ime, këto ngjyra që janë mbartur nga këto gra në atë kohë kanë qenë ngjyra të njohura, dhe me atë çfarë përmendet në këto transmetime nuk mendohet në ngjyrat që tërheqin vëmendjen, por, vërtet, këto ngjyra qenë të ngjashme me të kuqen dhe të zezën, apo, për shembull, një përzierje apo kombinim i të kuqes, së zezës dhe të gjelbrës. Pra, mos i përfytyroni Nënat e besimtarëve dhe motrat e tyre ndër sahabijet apo tabi'inet me xhilbab apo shami që tërheqin vëmendjen e burrave të huaj.



[Shejh Ubejdi në Medinën e Ndritur më 14 maj 2007]

[abdurrahman_tir]

nga shejh Salih el-Feuzan
Burimi: libri i tij, Tenbihat alaa Ahkam Tekhtessu bil-Mu'minat [f.6-11]





Statusi i gruas para Islamit



Ajo që mendohet me "para Islamit" këtu është periudha e njohur si xhahilije [ditët e injorancës], në të cilën jetonin Arabët në veçanti dhe e gjithë bota në përgjithësi. Kjo ishte kur njerëzit s'kishin ndonjë të dërguar midis tyre dhe nuk kishin kurrfarë udhëzimi. Në një hadith qëndron:"Allahu shikoi në ata – Arabët dhe joArabët – dhe i urreu të gjithë, përveç disa njerëzve ndër Njerëzit e Librit [që mbeten të udhëzuar në porosinë e vërtetë]."



Në shumicën e rasteve, gruaja e kësaj periudhe jetonte në kushte mjaft të rënda, posaçërisht në shoqëritë Arabe, ku ata urrenin që t'u lindte vajzë. Pra, midis Arabëve ishin ata që i varrosnin vajzat e tyre ndërsa ato ishin ende të gjalla, gjersa ajo vdiste nën dhé. Dhe, midis tyre ishin ata që i linin të jetonin vetëm që të jetonin një jetë poshtëruese dhe degraduese. Allahu thotë:"Kur ndonjërit nga ata i vinte lajmi për lindjen e vajzës, fytyra e tij bëhej e errët dhe vrerosej. Ai fshehej nga njerëzit për shkak të lajmit të keq që pranonte. A do ta mbajë atë me turpërim apo do ta varrosë në dhé?" Padyshim, i lig është vendimi i tyre."[Nahl:58-59]



Allahu thotë:"Dhe kur foshnja femër, e cila është varrosur në tokë, të pyetet se për çfarë mëkati është vrarë ajo."[et-Tekuir:8-9]



Fjala meu'udeh i referohet foshnjes femër që është varrosur e gjallë dhe është lënë të vdesë brenda në tokë. Dhe, po të kursehej nga varrosja për së gjalli dhe të lihej të jetonte, atëherë, vërtet, ajo do ta gjente veten duke jetuar një jetë degraduese. Kjo meqë asaj nuk i lejohej që të trashëgonte hise nga prona e të afërmëve të saj, pavarësisht çfarë pasurie posedonte ai dhe pavarësisht nga skamja apo nevoja e skajshme që ajo mund të kishte. Në fakt, ajo pjesëtohej si pjesë e pronës së burrit të saj të vdekur, mu siç pjesëtoheshin paratë e tij në trashëgimi!



Asokohe mund të gjindeshin një numër i madh grash që jetonin nën një njeri, meqë ata nuk kishin ndonjë kufi për numrin e grave që mund t'i martonin. Kështu që ata nuk shfaqnin kurrfarë interesimi për atë se çfarë mund t'u ndodhte grave si rezultat i kësaj, siç është jetesa në kushte shtrënguese, parehatia dhe drejtësia.




Satusi i gruas pas Islamit



Por, kur erdhi Islami, ai i pezulloi këto padrejtësi nga gruaja dhe ia ktheu asaj nderin dhe vetëbesimin në njerëzimin. Allahu thotë:"O njerëz, vërtet Ne ju krijuam nga një mashkull dhe një femër."[el-Huxhurat:13]



Kështu, Allahu përmend që ajo ishte ortake e burrit në zanafillën e njerëzimit dhe njëlloj, ajo është ortake më burrin shprehur në shpërblimin apo denimin për veprat e bëra. Allahu thotë:"Kushdo që bën vepra të mira, qoftë mashkull apo femër, ndërsa është besimtar[e] i vërtetë, atij do t'i japim një jetë të mirë dhe do ta shpërblejmë në mënyrën më të mirë për atë që bënte."[en-Nahl:97]



Allahu thotë:"Kështu që Allahu t'i denojë mashkujt dhe femrat hipokritë dhe mashkujt dhe femrat idhujtarë."[el-Ahzab:73]



Dhe, Allahu ka ndaluar që femra të konsiderohet si pasuri trashëguese në pasurinë e burrit të saj të vdekur, siç thotë:"O ju që besoni, ju është ndaluar të trashëgoni gruan pa vullnetin e saj."[en-Nisa:19]



Pra, Allahu i dha asaj pavarësi në individualitetin e saj, në mënyrën që asaj iu mundësua të trashëgojë në kundërshtim me të qenit objekt trashëgimie. Dhe, Allahu i dha gruas të drejtë trashëgimie në pasurinë e të afërmëve të saj. Allahu thotë:"Duhet të ketë hise për mashkullin dhe hise për femrën nga ajo që lihet nga prindërit dhe të afërmit e tyre, qoftë ajo pronë e vogël apo e madhe."[en-Nisa:7]



Allahu thotë:"Allahu ju urdhëron në lidhje me trashëgiminë e fëmijëve tuaj: mashkullit t'i jepet hise sa dy femrave. Nëse ka vetëm bija, dy apo më shumë, hisja e tyre është dy të tretat e trashëgimisë; nëse është vetëm një [bijë], pjesa e saj është gjysma."[en-Nisa:11]



Kjo vlen po ashtu edhe për tekstet tjera ku qëndron se gruaja mund të trashëgojë, qoftë ajo nënë, bijë, motër, apo grua.



Në sferën e marrëdhënieve martesore, Allahu e kufizoi martesën e mashkullit me më së shumti katër gra, me kusht që ai t'i trajtojë të gjitha gratë e tij me drejtësi dhe barabartë sipas mundësive të tij. Dhe, Ai e detyroi burrin që të jetojë me to në dashamirësi, siç thotë:"Dhe jetoni me to ndershmërisht."[en-Nisa:19]



Ai e bëri dhuratën të drejtë të saj dhe urdhëroi që ajo t'i jepet asaj tërësisht, përveç asaj çka ajo lejon nga vullneti i mirë. Allahu thotë:"Dhe jepjani gruas dhuratën me bujari. E, nëse ato, nga vullneti i mirë i tyre, e zvogëlojnë ndonjë pjesë të saj, merreni atë dhe shijoni atë pa frikë nga pasojat."[en-Nisa:4]



Dhe, Allahu e bëri atë kujdestare që urdhëron për të mirë dhe ndalon nga e keqja në shtëpinë e burrit të saj, dhe udhëheqëse e fëmijevë të saj. Pejgamberi [salallahu alejhi ue selam] ka thënë:"Gruaja është kujdestare e shtëpisë së burrit të saj dhe ajo do të pyetet [në ditën e gjykimit] përsa i përket atyre që janë nën kujdesin e saj." Po ashtu, Allahu e ka bërë detyrim për burrin që ai të shpënzojë në të dhe ta veshë atë në mënyrën e duhur.



Ajo që armiqtë e Islamit dhe degët e tyre duan sot me zhveshjen e gruas nga nderi dhe të drejtat e saj:



Vërtet, armiqtë e Islamit – apo më mirë armiqtë e njerëzimit – sot, ndër mosbësimtarët, hipokritët dhe ata që kanë sëmundje në zemrat e tyre, janë tërbuar lidhur me atë çka gruaja muslimane ka arritur nga nderi, lavdia dhe dëlirësia në Islam. Kjo ngase armiqtë e Islamit ndër mosbesimtarët, hipokritët dhe ata që kanë sëmundje në zemrat e tyre, duan që gruaja të shërbejë si një kurth me anë të së cilës do të mund t'i joshin dhe kapin ata me iman [besim] të dobët dhe ata që kanë natyrë të çoroditur, pasi të kenë përmbushur dëshirat e tyre të prishura me të [gruan]. Allahu thotë:"Por ata që ndjekin epshet e tyre dëshirojnë që ju të shmangeni pamasë [nga rruga e drejtë]."[en-Nisa:27]



Dhe ata që kanë sëmundje në zemrat e tyre midis muslimanëve, dëshirojnë që gruaja të jetë një artikull i lirë, duke iu ekspozuar këtyre njerëzve të dëshirave epshore dhe prirjeve djallëzore. Ata duan që ajo të shërbejë si artikull i hapur përpara syve të tyre, në mënyrë që ata të argëtohen me paraqitjen e bukur të saj apo ndoshta të bëjnë me të gjëra shumë më të këqija se kjo.



Për këtë shkak, ata harxhojnë mund të madh në përpjekje për të bërë gruan që të dalë jashtë shtëpisë së saj, në mënyrë që të merr pjesë më mashkujt në punët e tyre, duke punuar krahpërkrah me ta. Apo, që ajo të shërbejë dhe të kujdeset për mashkullin si dado nëpër spitale, apo stjuardesë në avion, apo mësuese e profesoreshë në shkollat e përziera të pandara, apo që ajo të jetë aktore në teatre, apo këngëtare, apo spikere në format e ndryshme të mediave, kështu duke e vërë në dukje fytyrën e saj dhe duke joshur mashkujt me zërin dhe paraqitjen e saj.



Ndërsa, revistat imorale kanë publikuar fotot e vajzave që shfaqen në mënyrë provokative dhe të zhveshura, si mënyrë për t'u bërë marketing revistave të tyre. Disa afaristë dhe kompani i kanë marrë këto foto po ashtu si mënyrë për të raklamuar prodhimin e tyre, duke vendosur këto foto në reklamat dhe ekspozitat e tyre.



Këto akte djallëzore janë menduar për t'ia hequr mendjen nga detyra e saj e vërtetë, e cila është në shtëpinë e saj. Kjo e detyron burrin që të angazhojë shërbëtore femra për të rritur fëmijët e tyre dhe për t'u përkujdesur për punët e shtëpisë, gjë që rezulton në çapkënëri dhe ligësi të madhe.



Sidoqoftë, ne nuk e kufizojmë gruan nga puna jashtë shtëpisë së saj, sa kohë që ajo u përmbahet direktivave vijuese:



1. Ajo duhet të ketë nevojë që ta kryejë këtë punë apo bashkësia ku ajo punon prej saj kërkon ta kryejë këtë punë, me kusht që për këtë punë s'mund të gjindet ndonjë mashkull.



2. Ajo duhet ta bëjë këtë pasi të përmbushë detyrimet që i ka në shtëpi, gjë e cila është puna parësore e saj.



3. Kjo punë duhet të jetë në një ambient ku ka vetëm femra, siç është rasti kur ajo mëson vetëm femrat, apo kur punon si doktor apo dado për pacientët femra. Dhe, puna e saj duhet të jetë e ndarë nga mashkujt.



4. Njëlloj, atë asgjë s'mund ta shtrëngojë nga mësimi i çështjeve fetare. Në fakt, kjo është e detyrueshme për të. Dhe, atë asgjë nuk e parandalon që të mësojë lidhur me aspektet e fesë së saj, sa kohë që ka nevojë për këtë dhe mësimi i saj mbahet në ambient ku ka vetëm femra. Dhe, nuk prish punë nëse ajo merr pjesë në orët mësimore në mesxhid [xhami] dhe kështu me radhë, ndërsa është në pajtim me këtë dhe e ndarë nga mashkujt. Kjo mund të shihet tek gratë në fillim të Islamit [dmth Sahabijat], në atë se ato punonin, studionin dhe ishin të pranishme në mesxhid.