Shume bukur Mondi, me pelqyen poezite e tua, ç'te te them ato flasin vete, jane thjesht te sinqerta.
Po ngrij!
U ktheva i ikur
Tokës që lashë
Pa e lëshuar kurrë.
Ika i kthyer
Tokës që gjeta
Pa e gjetur kurrë.
Përtej kufirit
Rrezen diellore e zgjata
O Zot, sa po ngrij
Nga gjysmërreze akullnaja!
Kjo me pelqeu sot.
BlerinaL dhe EDLIN ju falenderoj dhe pershendes me vargje...
Flijimi im
S'më prish punë një fjal' e keqe
Por keqësia e një shpirti
Që më bën të flas me vete
Sa të thonë, "Mondi roiti!"
E pranoj flijimin tim
Veç aman shpirtin mos ndyni
S'ka më keq në një rrethim
Ku e keqja mbyt si tymi.
Tym i zi nga shpirtra blozë
Që të bëjn' pishman për jetën
S'kam ç'e dua këtë lojë
Që më dashka Mondi tjetër!
---------------------------------------------------------------
Duke u përpjekur për ekzistencën e përhershme, njeriu zgjat më shumë ekzistencën e përkohshme të tij.
Nëse do...
Nëse do të më japësh
Shijen e një fruti
Mjafton buzët të hapësh
Aty më njomet shpirti.
Nëse do të më çosh
Udhëve qiellore
Mjafton të më zbulosh
Evën parajsore.
Nëse do të më dehësh
Me verë perëndie
Mjafton moj zemër
Mbi ty të bie.
---------------------------------------------------------------
Duke u përpjekur për ekzistencën e përhershme, njeriu zgjat më shumë ekzistencën e përkohshme të tij.
Nese do hesht
Apo mermerit ne vehte
I njejt do te jete veprimi
Si bertite si heshte!
Askush kend se degjon
Askujt nuk i dhemb per ty
Shurdhmemece te isha
Mos te shihja as me sy!
Asgje te mire s'degjoj
Kam nis edhe mos te flas mire
Edhe syri me duket hidherohet
Qe t'kqijat na sulen pa meshire!!
Rëndesia e një personi nuk vlerësohet nga hapësira që zë, por nga boshlleku që le kur nuk është më.
Te pershendes e panjohura me pak vargje..
Ndoshta
Ndoshta kjo botë
Qysh prej krijimit
U ngjiz nga lotë
Dalë prej shpirtit.
Prej shpirtit kozmik
Universit endur
Rrënë pik-pik
Tokës së etur.
Ndoshta më pas
Pikat e lotit
U bënë oqean
Shpirtit të globit.
---------------------------------------------------------------
Duke u përpjekur për ekzistencën e përhershme, njeriu zgjat më shumë ekzistencën e përkohshme të tij.
Nga Homeri
Përmes verbërisë sime, gjithshka kam parë
Dhe ngjyrën e gjakut dhe lotin e nënës
Kam thirrur në ngjirje, "Ku shkoni, o të marrë!"
E kotë, se ata vuanin nga verbëria e zemrës.
Një zemër e verbër, është shpirti i pashpirt
Zotin e uroj, që veç pa sy mua më la
Më dha kodin e fshehtë, të zbuloj njerin'
Tragjedinë njerëzore, të zbuloj më dha.
---------------------------------------------------------------
Duke u përpjekur për ekzistencën e përhershme, njeriu zgjat më shumë ekzistencën e përkohshme të tij.
Krijoni Kontakt