Menyra se si duhet ne ta kuptojme fene tone

[abdurrahman_tir]

Marrë nga “Ighathetul-Lehfan min Mesa’id ish-Shejtan” [2/229] të Imam Ibn el-Kajjim el-Xheuzije, rahimehullah





Shumë njerëz mendojnë se pasuesit e fesë së vërtetë janë të poshtëruar, të nënshtruar dhe gjithmonë të mundur, ndryshe nga ata që ndjekin të tjera rrugë. Kështu, ata nuk janë të bindur në premtimin e Allahut për fitoren e fesë së Tij dhe robërve të Tij. Madje, edhe nëse nuk e thonë këtë, ata mendojnë se ky premtim ose ka të bëjë me ndonjë grup të veçantë apo kohë të caktuar, ose e lidhin këtë me vullnetin e Allahut [pa e lidhur këtë me ndonjë ligj që Allahu ka vendosur për krijimin e Tij].



Ky qëndrim është për shkak të mungesës së bindjes në premtimin e Allahut, më të lartit, dhe për shkak të të kuptuarit të varfër të librit të Tij.



1. Allahu, subhanehu, ka shpjeguar në librin e Tij se Ai është ndihmuesi i besimtarëve në këtë botë dhe në tjetrën:



Ai, më i larti, ka thënë:”Vërtet, Ne do t'i mbështesim të dërguarit tanë dhe ata që besojnë, gjatë jetës së kësaj bote dhe në Ditën kur do të qëndrojnë dëshmitarët”. [Ghafir, 51]



“Kushdo që është aleat i Allahut, i të dërguarit të Tij dhe i atyre që besojnë, vërtet, grupi i Allahut, ata do të mbizotërojnë”. [el-Ma’ideh, 56]



“Vërtet, ata që e kundërshtojnë Allahun dhe të dërguarin e Tij, ata do të jenë ndër më kokëulurit. Allahu ka shkruar [dmth ka caktuar]:’Unë me siguri do të mbizotëroj, Unë dhe të dërguarit e Mi’. Allahu është i Plotfuqishëm, madhështor me fuqinë e Tij”. [el-Muxhadileh, 20-21]



Të tilla vargje ka shumë në Kur’an.



2. Allahu, subhanehu, po ashtu ka shpjeguar në Kur’an se çfarë e godet robin nga fatkeqësitë, apo mposhtjet, apo tjetër veç kësaj, kjo është për shkak të mëkateve të tij. Allahu i ka shpjeguar të dyja këto parime në Librin e Tij, kështu që kur t’i bashkoni këto, do t’ju qartësohet realiteti i çështjes, problemet do të zhduken krejtësisht, dhe ju s’do të keni nevojë për shpjegime të rënda të panevojshme, apo komentime të panatyrshme.



Allahu, subhanehu ue te’ala, ka shpjeguar parimin e parë në mënyra të ndryshme, përfshirë edhe këtë që parapriu. Njëlloj, Ai kundërshtoi atë që kërkon ndihmë dhe nder nga tjetër përveç nga besimtarët, si në thënien e Tij:



“O ju që besoni, mos i merrni Çifutët dhe të Krishterët për aleatë. Ata janë aleatë të njëri-tjetrit. Dhe kushdo prej jush që është aleat i tyre, atëherë, vërtet, ai është një nga ata. Vërtet, Allahu nuk e udhëzon popullin keqbërës”.



“Ti i sheh ata, në zemrat e të cilëve ka sëmundje [hipokrizi], të nxitojnë në [shoqërimin me] ta, duke thënë:’Ne kemi frikë se mos po na godet ndonjë fatkeqësi’. Por, ndoshta Allahu do të sjellë pushtim apo vendim nga Ai, dhe ata do të jenë plot keqardhje për atë që fshehnin në vetat e tyre”.



“Dhe ata që besojnë do të thonë [dmth lidhur me hipokritët dhe nxjerrjen në shesh të tyre]:’A janë këta që bënin be në Allahun me benë më të fortë se vërtet ishin me ty?’ Veprat e tyre janë bërë të pavlera dhe ata janë bërë humbës”.



"O ju që keni besuar, nëse ndokush prej jush zmbrapset nga feja e tij, Allahu do të sjellë [në vend të tyre] njerëz që Ai do t’i dojë dhe të cilët do ta duan Atë, që janë kokëulur ndaj besimtarëve, të fuqishëm kundra mosbesimtarëve; ata përpiqen në rrugën e Allahut dhe nuk ia kanë frikën fajësimit të atij që fajëson. Ky është favor i Allahut, që ia dhuron kujt të dojë. Dhe Allahu përfshin gjithçka, është i gjithëdijshëm.”



“Aleati i juaj s’është veçse Allahu dhe i dërguari i Tij, si dhe ata që kanë besuar; ata që falin namazin dhe jepin zekatin, dhe ata që përkulen [në adhurim].”



"Kushdo që është aleat i Allahut dhe i të dërguarit të Tij dhe i atyre që kanë besuar, vërtet, grupi i Allahut, ata do të mbizotërojnë". [el-Ma'ideh, 51-56]



Pra, Allahu i qortoi ata që kërkojnë ndihmë prej tjetërkujt përveç grupit të Tij dhe njoftoi që grupi i Tij do të mbizotërojë.



Në lidhje me këtë, Ai ka thënë:"Përgëzoni hipokritët për dënimin e dhimbshëm që i pret ata; ata që marrin mosbesimtarët për aleatë në vend të besimtarëve. A mos po kërkojnë nder në ta? Por, vërtet, nderi krejtësisht i përket Allahut". [en-Nisa, 138-139]



"Ata thonë:'Nëse kthehemi në Medine, më i ndershmi me siguri do ta dëbojë nga aty më të ultin.' Dhe i gjithë nderi i përket Allahut, të dërguarit të Tij dhe besimtarëve, por hipokritët nuk e dinë këtë". [el-Munafikun, 8]



"Kushdo që dëshiron nder [nëpërmjet fuqisë], atëherë Allahut i përket i gjithë nderi. Tek Ai ngrihet e folmja e mirë, dhe puna e drejtë e ngre atë". [Fatir, 10] [Dmth që punët e drejta janë vërtetim dhe dëshmi e asaj çfarë shqiptohet me anë të gjuhës]



Domethënë, kushdo që kërkon nder, le ta kërkojë atë duke iu bindur Allahut nëpërmjet të folmes së mirë dhe punëve të drejta.



"Është Ai i cili dërgoi të dërguarin e Tij me udhëzimin dhe fenë e së vërtetës për ta vendosur atë mbi të gjitha fetë, ndonëse ata që shoqërojnë të tjerë në adhurim ndaj Allahut nuk e pëlqejnë këtë". [et-Teubeh, 33]



"O ju që keni besuar, a doni t'ju udhëzoj për në një ujdi që do t'ju shpëtojë nga një dënim i dhimbshëm? [Kjo është] Që të besoni në Allahun dhe të dërguarin e Tij, dhe të përpiqeni në rrugën e Tij me pasurinë dhe jetët e juaja. Kjo është më mirë për juve, nëse e dini. Ai do t'jua falë mëkatet dhe do t'ju pranojë në kopshtet, nën të cilat rrjedhin lumenj dhe vendbanime të këndshme në kopshtet e banimit të përjetshëm. Kjo është arritja e madhe. Dhe një tjetër gjë që e dëshironi: fitore nga Allahu dhe një pushtim të pashmangshëm, dhe përgëzoji besimtarët". [Saff, 10-13]



Domethënë, Ai do t'ua japë atyre një tjetër favor së bashku me faljen e mëkateve të tyre dhe hyrjen në parajsë: ndihmën dhe fitoren.



"O ju që keni besuar, jini mbështetës të Allahut, si kur u tha Isai, i biri i Merjemes, dishepujve [pasuesve]:'Kush janë mbështetësit e mi për Allahun?' Dishepujt thanë:'Ne jemi mbështetësit e Allahut'. Dhe, një grup i bijve të Israelit besuan ndërsa një grup tjetër mohuan. Kështu që Ne mbështetëm ata që besuan kundra armiqëve të tyre, dhe ata u bënë mbizotërues". [Saff, 14]



Allahu i ka thënë Isait, alejhi selam:"Vërtet, Unë do të të marr dhe do të të ngrisë tek Unë dhe do të të pastrojë nga ata që mohojnë, dhe do t'i bëjë ata që të pasojnë ty [në nënshtrim vetëm ndaj Allahut] më të lartë se ata që mohojnë deri në Ditën e Ringjalljes". [Aal Imran, 55] Kështu, për shkak se të Krishterët e pasojnë atë, ata janë më të lartë se Çifutët deri në Ditën e Ringjalljes, dhe për shkak se muslimanët e pasojnë atë më shumë se të Krishterët, janë më të lartë se ata deri në Ditën e Ringjalljes.



Allahu u ka thënë besimtarëve:"Dhe nëse këta [Mekasit] që po mohojnë do të t'ju luftonin, ata me siguri do ta kthenin shpinën [në ikje]. Atëherë, ata s'do të gjenin mbrojtës apo ndihmës".



"[Kjo është] Rruga e vendosur e Allahut, e cila ka qenë edhe përpara. Dhe, ju kurrë s'do të gjeni ndonjë ndryshim në rrugën e Allahut". [Fet'h, 22-23] Kjo u drejtohet besimtarëve që përmbushin realitetet e jashtme dhe të brendshme të besimit.



"Vërtet, përfundimi më i mirë është për të drejtët". [Hud, 49] Dhe, "Përfundimi [më i mirë] është për të drejtët". [Ta Ha, 132] Ajo që mendohet këtu është përfundimi në këtë botë përpara tjetrës, ngaqë Ai përmendi këtë pas rrëfimit të Nuhut dhe fitores së tij ndaj popullit të vet dhe durimit ndaj tyre. Kështu që Ai tha:"Kjo është nga lajmet e të padukshmes, të cilën Ne po ta shpallim [O Muhamed]. Përpara kësaj, as ti e as populli yt nuk e keni ditur këtë. Pra, ji i duruar. Vërtet, përfundimi [më i mirë] është për të drejtët". [Hud, 49] Domethënë, përfundimi i ndihmës për juve dhe atyre me ty, siç ka qenë për Nuhun, alejhi selam, dhe ata që besuan me të.



Njëlloj është thënia e Tij:"Dhe urdhëro familjen tënde për namaz dhe ji i qëndrueshëm në këtë. Ne nuk kërkojmë që të na frunizosh; Ne të furnizojmë dhe përfundimi [më i mirë] është për të drejtët". [Ta Ha, 132]



"Nëse ju ndodh e mira, kjo i shqetëson ata; nëse dëmtohesh, ata i gëzohen kësaj. Dhe nëse je i duruar dhe i frikësohesh Allahut, komploti i tyre s'do të të bëjë dëm. Allahu është në dijeni për çfarë bëjnë ata". [Aal Imran, 120]



"Po nëse mbetesh i duruar dhe i vetëdijshëm për Allahun dhe ata [armiqtë] të vijnë të tërbuar, Zoti yt do të të përforcojë me pesë mijë engjëj me shenja [dallimi]". [Aal Imran, 125]



Ai ka thënë, duke treguar fjalët e Jusufit, alejhis selam, se ai ka qenë ndihmuar për shkak të takuas [frikës ndaj Allahut] dhe durimit të tij. Kështu që ai tha:"Unë jam Jusufi dhe ky është vëllai im. Allah pa dyshim na ka favorizuar. Vërtet, ai që ka frikë Allahun dhe është i duruar, atëherë, vërtet, Allahu nuk lejon që të humbasë shpërblimi i atyre që bëjnë mirë". [Jusuf, 90]



"O ju që keni besuar, nëse kini frikë Allahun, Ai do t'ju japë një kriter dhe do të largojë prej jush prapësitë dhe do t'ju falë. Allahu është pronar i shpërblimit të madh". [el-Enfal, 29]



Kriteri është nder dhe ndihmë, fitore dhe dritë, i cili bën dallim mes të Vërtetës dhe pavërtetësisë.



"Kushdo që ka frikë Allahun, Ai do t'i bëjë atij rrugëdalje dhe do ta furnizojë nga nuk e pret. Dhe kushdo që i mbështetet Allahut, Ai është i mjaftueshëm për të. Vërtet, Allahu do ta arrijë synimin e Tij. Allahu tashmë ka caktuar afat për gjithçka". [et-Talak, 3-4]



Ibn Maxheh dhe Ibn Ebi Dunja kanë transmetuar nga Ebu Dherr, radiallahu anhu, se pejgamberi, salallahu alejhi ue selam, ka thënë:"Po të vepronin të gjithë njerëzit sipas këtij ajeti, kjo do t'u mjaftonte". [Transmetuesit e hadithit janë të besueshëm, përveç që zinxhiri është i ndërprerë, kështu që hadithi është i dobët]. Kjo ka të bëjë me parimin e parë.



Përsa i përket parimit të dytë:



"Përse, kur një fatkeqësi ju goditi [në ditën e Uhudit], ndonëse ju i patët dëmtuar [armikun në betejën e Bedrit] dyfish më shumë, ju thatë:'Nga na erdhi kjo?' Thuaj:'Kjo është nga vetë ju [dmth për shkak të mëkateve tuaja]'. Dhe, Allahu ka pushtet mbi gjithçka". [Aal Imran, 165]



"Vërtet, ata prej jush që kthyen shpinën në ditën kur u ndeshën dy armiqtë [në Uhud], ishte shejtani që i bëri ata të gabonin, për shkak të asaj [fajit] që ata bënë. Por, Allahu tashmë ua ka falë atyre. Vërtet, Allahu është falës dhe vetëpërmbajtës". [Aal Imran, 155]



"Dhe çfarëdo që ju godet nga fatkeqësitë, ajo është për shkak të asaj që kanë fituar duart e juaja, por Ai fal shumë". [esh-Shura, 30]



"Janë shfaqur çrregullime gjithandej tokës dhe detit për shkak të asaj çfarë fituan duart e njerëzve, kështu që Ai [dmth Allahu] t'i lë ta shijojnë një pjesë të asaj çfarë kanë bërë, se ndoshta do të kthehen [dmth përmbahen]". [er-Rum, 41]



"Por nëse ata largohen, atëherë Ne nuk të kemi dërguar [O Muhamed] si mbikëqyrës të tyre; ty të takon vetëm njoftimi. Dhe vërtet, kur Ne e lëmë njeriun të shijojë mëshirën Tonë, ai gëzohet në të; por nëse e keqja e dëmton atë për shkak të asaj çfarë duart e tij kanë bërë, atëherë, vërtet, njeriu është i pakëndshëm". [esh-Shura, 48]



"Dhe kur Ne i lëmë njerëzit të shijojnë mëshirën, ata i gëzohen asaj por nëse e keqja i dëmton ata për atë çfarë kanë bërë duart e tyre, ata përnjëherësh humbin çdo shpresë". [er-Rum, 36]



"Apo, Ai mund t'i shkatërrojë ata për çfarë bënë, por Ai fal shumë". [esh-Shura, 34]



"Ajo që ju vjen nga e mira, është nga Allahu; ajo që ju vjen nga e keqja, është nga vetë ju. Dhe Ne të kemi dërguar [O Muhamed] te njerëzit si një të dërguar, dhe Allahu mjafton si dëshmitar". [en-Nisa, 79]



Për këtë shkak Allahu urdhëroi të dërguarin e Tij dhe besimtarët për të pasuar atë që u qe dërguar atyre, domethënë që t'i binden Atij. Ky është parimi i parë. Ai po ashtu urdhëroi ata të presin për Premtimin e Tij, dhe ky është parimi i dytë. Dhe, Ai urdhëroi ata të kërkojnë falje dhe të ushtrojnë durim, ngaqë robi me siguri do të ketë mungesa [të meta] dhe kërkimi i faljes do t'i pastrojë ato të meta. Njëlloj, durimi kërkohet ndërsa pritet premtimi. Dëgjueshmëria plotësohet dhe përsoset më kërkimin për falje, dhe bindja në premtimin plotësohet dhe përsoset me durim. Allahu ka bashkuar këto dyja në thënien e Tij:"Jini të duruar! Vërtet, premtimi i Allahut është i vërtetë. Kërko falje për mëkatet e tua dhe lartësoje me lavdërime Zotin tënd në mbrëmje dhe në mëngjes". [Gafir, 55]



Allahu ka përmendur në Librin e Tij rrëfenjat e pejgamberëve dhe pasuesve të tyre dhe se si ata shpëtuan veten e tyre me durim dhe bindje. Pastaj Ai tha:"Në rrëfenjat e tyre me siguri ka patur mësime për ata që kuptojnë". [Jusuf, 111]

[abdurrahman_tir]

nga shejh Ahmed bin Jahja en-Nexhmi
Burimi: el-Fetaua el-Xhelije anil-Menahixh ed-De'uije [f.56-57] përmbledhur nga Hasan Ibn Mahmud Ibn Mensur ed-Deghreri





Metodologjia [menhexhi] selefite



1. Ne e adhurojmë Allahun me anë të Teuhidit [duke e njësuar Allahun në zotërim, adhurim dhe Emrat e Cilësitë e Tij]. Kështu që ne nuk lusim dikë tjetër përveç Allahut e as që kërkojmë shpëtim nga ndokush veç Tij në çështjet e bërjes të së mirës apo largimit të dëmit. Ne adhurojmë duke urryer dhe armiqësuar idhujtarët. Mirëpo, ne e kemi për detyrë që t'i thërrasim ata në Teuhid së pari dhe t'ua sqarojmë atyre se s'ka Islam pa Teuhid dhe atë se kushdo që thërret për tek te tjerët veç Allahut ka mohuar. Dhe, kushdo që ngulmon pas kësaj, atëherë ne detyrohemi që të distancohemi nga ai dhe ta urrejmë për hir të Allahut.



2. Kredoja e selefit është vendosur mbi parimin se "Allahu përshkruhet me atë që Ai e ka përshkruar Veten e Tij në Librin e Tij dhe në gjuhën e të dërguarit të Tij [salallahu alejhi ue selam], pa tehrif, temthil, teshbih, te'til apo te'uil."1



3. Ne pohojmë për Allahun emrat më të mirë, të cilët Ai i ka pohuar për Veten e Tij dhe me të cilët e ka lavdëruar Veten e Tij, qofshin ata të përmendur në Kur'an apo Sunnet.



4. Ne besojmë që nuk ka shteg për arritjen e kënaqësisë së Allahut apo rrugë për në parajsë, përveç nëpërmjet rrugës së të dërguarit të Allahut [salallahu alejhi ue selam]. Dhe kushdo që kërkon rrugë për të arritur kënaqësinë e Allahut nëpërmjet tjetër gjëje pos rrugës së të dërguarit të Allahut, ai ka humbur rrugën dhe është verbëruar ndaj së vërtetës. Dhe, ai ka humbur në këtë botë dhe në tjetrën.



5. Ne besojmë që ligjvënia e Allahut është ajo që ka qenë zbritur nëpërmjet dy shpalljeve: Librit të Allahut dhe Sunetit të të dërguari të Allahut [salallahu alejhi ue selam]. Kjo është çfarë ka treguar Zoti ynë në thënien e Tij:"Ne ju vendosëm në një Sheriat [sistem ligjvënës] bazuar në urdhërin Tonë, pra, ndjekeni atë e mos ndjekni tekat e atyre që s'kanë dituri." [el-Xhathijeh:18]



6. Ne besojmë që Kur'ani është Fjalë e Allahut, e cila është shpallur e s'është krijuar, dhe se Suneti e shpjegon dhe e qartëson atë. Kur'ani komentohet nga Suneti dhe nga komentimi i sahabëve [shoqëruesve] dhe i atyre që i ndoqën ata në mirësi. Kështu që komentimi i Kur'anit bëhet me anë të transmetimit, domethënë me anë të sahabëve, tabi'inëve dhe haditheve lidhur me të. Librat që përmbajnë këto komentime janë ato që duhet lexuar dhe mësuar, siç janë Tefsiri i Ibn Kethirit, Tefsiri i el-Begauit, Tefsiri 'ed-Durr el-Menthur' i Sujutit, dhe kështu me radhë.



7. Ne jemi të detyruar që ta marrim Sunetin sipas mënyrës së muhadithinëve [dijetarëve të hadithit], shprehur në vërtetësi apo dobësi [të transmetimit]. Kështu ne e marrim atë që është e vërtetë dhe e lëmë atë që është e dobët.



8. Ne e adhurojmë Allahun duke iu bindur sunduesve sa kohë që ata janë muslimanë që kërkojnë gjykimin nëpërmjet ligjvënies së Allahut dhe të cilët zbatojnë denimet e parashkruara [Sheriatike] dhe sa kohë që ata falin namazin. Bindja ndaj tyre është e detyrueshme edhe nëse ata bëjnë shkelje. Dhe, kushdo që thotë diçka që është në kundërshtim me këtë dhe e bën të lejueshme revoltën kundra udhëheqësit musliman, edhe nëse ai është tiranik, atëherë ai është bidatçi dhe i humbur. Dhe, është e detyrueshme për dijetarët muslimanë që ta hedhin poshtë këtë deklaratë të tij dhe ta vëjnë në pah devijimin e tij.



9. Ne konsiderojmë që s'është e lejueshme të përhapen gabimet e udhëheqësve, nga që ky veprim nxit dhe shkakton prova dhe trazira, dhe bën që këto të përhapen.



10. Ne jemi jemi të detyruar që ta adhurojmë Allahun nëpërmjet Sunetit, duke e ndjekur atë dhe duke urryer bidatet [risitë në fe] dhe bidatçinjtë. Kjo bazohet në thënien e pejgamberit:"Kushdo që bën një vepër, e cila s'është në pajtim me çështjen tonë [dmth Sunetin] ajo hedhet poshtë." Dhe në një tjetër transmetim:"Kushdo që fut në çështjen tonë [Sunet] atë që s'është pjesë e saj, ajo hedhet poshtë."



Kjo është një përmbledhje dhe disa fjalë të shkurtra mbi kredon e selefit, të cilën jemi të detyruar ta pranojmë dhe ta ndjekim nëse vërtet e dëshirojmë shpëtimin dhe të vërtetën. Dhe ne s'duhet t'i pranojmë opinionet e njerëzve, të cilat s'mund të gjurmohen deri tek ndonjë burim dëshmie, meqë njerëzit njihen nëpërmjet së vërtetës e nuk njihet e vërteta nëpërmjet njerëzve. Së fundi, ne duhet ta lusim Allahun të na e tregojë të vërtetën dhe të na mundësojë ta ndjekim atë, dhe të na e tregojë pavërtetësinë si të pavërtetë dhe të na mundësojë t'i shmangemi asaj. Vërtet, Allahu është përgjegjës për këtë dhe i aftë për ta realizuar këtë. Dhe paqja e bekimet e Allahut qofshin mbi Muhamedin – më të mirin, më të kujdesshmin, më të devotshmin dhe krijesën më të dëlirë – familjen e tij dhe shokët e tij.



--------------------------------------------------------------------------------
1. Këto janë akte të ndaluara që zbatohen në dëm të emrave dhe Cilësive të Allahut. Tehrif do të thotë të ndërrosh apo shtrembërosh formulimin e emrit apo cilësisë së Allahut. Temthil dhe teshbih do të thotë të bësh ngjasim me ndonjë emër apo cilësi. Te'til do të thotë mohim i plotë i një emri apo një cilësie. Te'uil do të thotë keqinterpretim i një emri apo një cilësie duke e ndryshuar domethënien e tij.

[abdurrahman_tir]

Dr. Muhamed bin Umer Bazmuli
Përktheu: Unejs Shuajb





Falënderimi i takon vetëm All-llahut, Krijuesit të gjithësisë, Sunduesit absolut në ditën e gjykimit.


Vetëm atë e falënderojmë dhe vetëm prej Tij ndihmë dhe falje kërkojmë. Kë e udhëzon All-llahu në rrugë të drejtë, nuk ka kush që e humbë, e kë e humbë, nuk ka kush që e udhëzon në rrugë të drejtë.


Dëshmoj se nuk ka Zot tjetër që meriton të adhurohet, përveç All-llahut, që e ka bërë këtë ummet nga ummetet më të mira, dhe poashtu dëshmoj se Muhammedi alejhi selam është i vetmi person që meriton të pasohet, i cili ngriti flamurin e Njëshmërisë deri në ditën e Gjykimit.


Kjo temë është e titulluar “Përforcim në metodologji,” e rradhitur në kapitujt:


- Definimi i përforcimit
- Qartësim se Melaiket zbresin për forcimin e besimtarëve
- Vendi i forcimit/ndryshimit është zemra
- Rëndësia e përforcimit dhe kërkimi i tij
- Mjetet e përforcimit
- Përforcimi në menhexh [metodologji] është nga cilësitë e Elhu Sunnetit dhe pasuesve të Hadithit
- Besimtari është i detyruar të këtë durim dhe të jetë i bindur se përfundimi i mirë është për të devotshmit




Definimi i përforcimit


Përforcim: është kapje për udhëzimin, para thirrjeve të kota, epsheve, dhe durim.


Metodë [Menhexh]: është shtegu nëpër të cilin duhet të kalojë muslimani. Kjo është rruga e drejtë. Thotë All-llahu në Kur’an:


Thuaj: "Kjo është rruga ime, e vënë në fakte të qarta, e që unë thërras te All-llahu, unë dhe ai që vjen pas meje. Larg të metave është All-llahu, e unë nuk jam nga idhujtarët." Jusuf, 108




Qartësim se Melaiket zbresin për forcimin e besimtarëve



Melaiket i përforcojnë besimtarët. Thotë All-llahu në Kur’an:


S'ka dyshim se ata që thanë: "Zoti ynë është All-llahu", pastaj nuk u luhatën, atyre u zbresin melaiket (në prag të vdekjes dhe u thonë): "Mos u frikësoni dhe mos u pikëlloni, ju përgëzojmë me Xhennetin që ju premtohej! Fusilet, 30




Vendi i forcimit/ndryshimit është Zemra



Zemra është vend i përforcimit dhe ndryshimit. Transmeton Tirmidhiu, i cili e ka bërë hadithin hasen/i mirë (2140), dhe ibn Maxhe (3834) nga hadithi i Enesit, ku ka thënë: “Muhamedi, alejhi selam, në shumicen e rasteve thoshte: O ndryshues i Zemrave, forcoje Zemrën time në fenë tënde.” I kam thënë, o i Dërguar i All-llahut, ne të kemi besuar ty dhe me atë që ke ardhur ti, a po frikësohesh për ne? Tha: Po, se Zemrat janë në mes dy gishtërinjëve të All-llahut, i ndryshon ato si të dojë".


Dhe në zemër ka koleksion të melaikeve dhe koleksion të shejtanëve. Transmeton Tirmidhiu (2988) nga Abdullah bin Mesud se: Muhamedi, alejhi selam, thënë: me të vërtetë shejtanët kanë koleksion tek biri i Ademit, dhe melaiket kanë koleksion tek biri i Ademit. Koleksioni i shejtanit çdo herë kërcënon njeriun me të keqen dhe pëgënjeshtrim të së vërtetës, ndersa koleksioni i melaikeve çdo herë synon për të mirë dhe vërtetim të së vërtetës. Dhe kush e ndjen këtë gjë në vetvetën e tij, le ta falënderojë All-llahun, ndësra kush e ndjen të kundërtën, le të kerkojë mbrojtje me All-llahun nga shejtani i mallkuar, pastaj ka lexuar:


“Djalli ju frikëson nga varfëria dhe ju urdhëron për të këqija, e All-llahu ju garanton falje (mëkatesh) e begati; All-llahu është Dhurues i Madh, i Dijshëm”. el-Bekaretu, 268


Zemra është objekt sprovash, ashtu siç ka ardhë edhe në hadithin që e transmeton Muslimi (144) nga Rrebiju nga Hudhejfete, i cili ka thënë: “Ishim tek Omeri dhe ai tha: Kush nga ju ka dëgjuar të dërguarin e All-llahut, alejhi selam, duke përmendur fitnen/sprovat?


Një grup njerëzish thanë: Ne e kemi dëgjuar!


Ai tha: Mos po mendoni për sprovat që sprovohet njeri në familje dhe fqinjtë e tij?


Thanë: Po.


Tha: Këtë e pastron namazi, agjërimi, lëmosha, mirëpo kush nga ju ka dëgjuar të dërguarin e All-llahut, alejhi selam, duke përmendur fitnen/sprovën që vërshon si dallgët e detit?


Hudhejfete tha: Njerëzit heshtën, ndërsa unë u përgjigja: Unë!


Tha: Ti! Pash All-llahun?!


Hudhejfete tha: Kam dëgjuar të dërguarin e All-llahut, alejhi selam, duke thenë: “I paraqiten zemrës fitne/sprova, të vogla, pika-pika. Ajo zemër që i pranon këto pika në të nguliten pika të zeza, kurse ajo zemër që refuzon në të nguliten pika të bardha derisa të bëhet zemra e tij e bardhë, që nuk ka mundësi të ndikohet apo të dëmtohet nga sprovat derisa të jenë Qielli dhe Toka, dhe tjetra e zezë si thesar i përmbysur, e cila nuk dallon të mirën dhe të keqen, përveç asaj që ka pirë nga epshet e tij."


Hudhejfete tha: Kam treguar se mes kësaj (fitne/sprove) dhe juve është një derë e mbyllur që do të thyhet.


Omeri tha: Do të thyhet?! Sikur të hapej ka shpresa se do të mbyllet prapë. Nëse thyhet, kurrë më s'do të mbyllet.


Thashë: Jo, do të thyhet, dhe tregova (se kjo derë ka për qëllim mbytjen e një njeriu) do të mbytet një njeri apo do të vdesë...”


Zemra është objekt fitnesh, vend koleksioni të melaikeve apo shejtanëve, dhe vend sprovash…




Rëndësia e përforcimit dhe kërkimi i tij



Qëndrueshmëria në fe është nga porositë pejgamberike. Thotë All-llahu në Kur’an:


“E Ibrahimi i porositi bijtë e tij me këtë (fe), e edhe Jakubi, (u thanë) "O bijtë e mi, All-llahu jua zgjodhi fenë (islame) juve, pra mos vdisni ndryshe, por vetëm duke qenë muslimanë!” el-Beraketu, 132


Ky është udhëzimi në rrugën e drejtë, të cilin na ka mësuar All-llahu që ta kërkojmë nga Ai në du'atë tona në namazet tona. Veçse na ka treguar Muhamedi, alejhi selam, duke thënë: “Nuk ka namaz ai që nuk e lexon Fatihan”, e në Fatiha lexojmë:


“Udhëzona në rrugën e drejtë,” el-Fatiha, 6


Udhëzimi është tri llojesh:


- Udhëzim në prirje dhe studim të argumentave


- Udhëzimi në pranim dhe pajtim të së vërtetës


- Udhëzimi në pranim dhe përforcim të së vërtetës


Dhe Robi i All-llahut, kur të ngritet për namaz, duhet të i ketë këto udhëzime.


Ka thenë Ibn Tejmije, All-llahu e mëshiroftë:”Për këtë shkak, du'aja me më shumë dobi, madhështi dhe urtësi, është duaja e Fatihas”.


“Udhëzona në rrugën e drejtë, në rrugën e atyre ndaj të cilëve ke bekimin, e jo në të atyre që je i hidhëruar me ta dhe që kanë humbur!” el-Fatiha 6-7


Se ai që udhëzohet në këtë rrugë ndihmohet në respektimin dhe largimin nga mëkatet, dhe nuk i bën dëm gjë as në dunja as në ahiret. Ndërsa mëkatet janë shoqëruesi më i afërt i njeriut, i cili ka nevojë për udhëzim në çdo moment, e që me shumë ka nevojë për udhëzim sesa për ushqim. Mos të mendojmë siç mendojnë disa: se njeriu është i udhëzuar dhe nuk ka nevojë të kërkojë udhëzim!! Por, qëllimi në kërkimin e udhëzimit është përforcimi dhe shtimi i udhëzimit.


Dhe nuk mjafton që vetëm të dijë diç, por duhet të punojë me atë që e ka mësuar se është nga All-llahu dhe për hir të Tij, ose ajo do të jetë argument kundër tij dhe nuk do të jetë i udhëzuar. Robi i All-llahut ka nevojë që All-llahu t’ia bëjë të mundur praktikimin e mendimit të mirë, për atë se nuk mundet me qenë i udhëzuar në rrugën e drejtë – rrugën e atyre ndaj të cilëve zbriti bekimi i All-llahut prej Pejgamberve, sinqertëve, dëshmorëve dhe të drejtëve – përveç se me këtë dituri, qëllim të mirë dhe mundësi veprimi. Dhe në këtë hyjnë nevojat e domosdoshme pa të cilat nuk ka jetë, e për këtë janë obliguar njerëzit që të bëjnë këtë du'a në çdo namaz, që të vëjnë në një bilanc pozitiv nevojat e tyre, dhe nuk kanë nevojë për diçka më shum sesa për du'a”.


Muslimani sprovohet në fenë e tij, por duhet të durojë dhe të largohet nga euforia dhe reagimi i shpejtë. Vetëm se ka transmetuar Buhariu (3612) nga Habab bin el-Erth të ketë thënë: “Jemi ankuar tek i dërguari i All-lahut, alejhi selam, i cili ishte i mbështetur mbi xhyben e tij nën hijen e Qabes. I thamë atij: O i dërguar i All-lahut, a nuk do ta lutësh All-llahun për ne që të fitojmë? Tha (Muhamedi, alejhi selam): Ka pasur njeri para jush, të cilit ia kanë hapur një gropë në tokë dhe e kanë futur në të, pastaj ia kanë vendosur sharrën mbi kokë dhe e kanë ndarë në dy pjesë, megjithkëtë ai nuk është larguar nga feja e tij. Pastaj kanë marrë hekur dhe ia kanë hequr mishin nga ashti, mirëpo prapë nuk është larguar nga feja e All-llahut. Vallahi, nuk do të realizohet ky qëllim derisa të udhëtojë udhëtari nga San'a deri në Hadra Meut e nuk do të ketë frikë vetëm se All-llahun apo nga ujku për delet e tij, mirëpo ju jeni popull që po nguteni”.

Durimi është përforcim në të vërtetën kundër thirrësve të së kotës dhe atyre qe thërrasin me teka. Muslimani duhet të ketë durim gjatë ballafaqimit me sprova të ndryshme me thirrësat e tekave dhe të së kotës. Vetëm se na ka paralajmëruar Muhamedi, alejhi selam, për kohën kur do të vështirësohet përforcimi i muslimanit për të vërtetën. Transmeton Tirmidhiu (2260) nga Enes bin Malik të krtë thënë: “Muhamedi, alejhi selam, ka thënë: Do të vijë një kohë kur të qenit i duruar në fenë do të jetë sikur të kapurit për gacë”.


Transmeton Tirmidhiu (3058), Ebu Davud (4341), Ibn Maxhe (4014), me transmetim të dobët, mirëpo këtë e përforcon ngjarja që ka ndodhur. Nga Ebi Umejete esh-Shabani, i cili thotë: Kam hyrë tek Eba Thalebete el-Hushenij dhe e kam pyetur atë, çka mendon për këtë ajet Kur’anor?


Më tha, "Cilin ajet?"


I thashë këtë: “O ju të cilët keni besuar, ruajeni veten tuaj, nuk ju sjellin dëme ata që humbin pasi që ju jeni udhëzuar…”


Tha, vallahi, për këtë a kam pyetur njeriun më të ditur, Muhamedin, alejhi selam, dhe me ka thenë: "Urdhërojeni njëri-tjetrin në atë që është e mirë dhe ndalojeni atë që është e keqe derisa të shihni bindje ndaj lakmisë dhe pasimit të epsheve, dhe preokupimin me këtë botë dhe fascinimin absolut të çdonjërit me mendimin e vet. Ju porosis që ta ruani veten tuaj dhe të largoheni nga populli, se me të vërtetë pas kësaj do të ketë ditë të vështira që do të jenë sikur të kapurit për gacën, e ai që përpiqet në këtë gjendje do të ketë shpërblimin sikur pesëdhjetë nga njerëzit që veprojnë si ju."


Thotë Abdullah ibn Mubarak: "Dhe ka shtuar Utbete duke thenë: "O i dërguar i All-llahut, pesëdhjetë nga ne apo nga ata?" Ka thenë:"Nga ju”.

Përforcimi në ballafaqimin me thirrësit e së kotës dhe tekave është shpëtim nga humnera




Mjetet e përforcimit



1- Vërtetimi i besimit


2- Punët e mira


3- Këshillimi mes njëri-tjetrit për t’iu përmbajtur të vërtetës


4- Këshillimi mes njëri-tjetrit për durim


Dhe argument për tërë këtë është fjala e All-llahut në Kur’an ku thotë:


“Pasha kohën! Nuk ka dyshim se njeriu është në një humbje të sigurt. Me përjashtim të atyre që besuan, që bënë vepra të mira, që porositën njëri-tjetrin t'i përmbahen të vërtetës dhe që këshilluan njëri-tjetrin të jenë të durueshëm”. el-Asr, 1-3


Gjithashtu edhe fjala e All-llahut:


“Kërkoni ndihmë (në të gjitha çështjet) me durim dhe me namaz. Vërtet, ajo është e madhe (vështirë), por jo edhe për ata që kanë frikë (Zotin)”. el-Bekaretu, 45


Gjithashtu edhe fjala e All-llahut:


“O ju që keni besuar, kërkoni ndihmë me durim e me të falur, se vërtet All-llahu është me durimtarët." el-Bekaretu, 153


Gjithashtu edhe fjala e All-llahut:


“E pastaj të bëhej prej atyre që besuan, që këshilluan njëri-tjetrin për durim dhe që këshilluan për mëshirë (për ndihmë)”. el-Beled, 17


Vërtetimi i besimit: njohja e shtyllave të tij, definimi i tij, i cili është: shprehja me gjuhë, besim me zemër, veprim me gjymtyrë, me çka mendohet në besimin në All-llahun, melaiket, të dërguarit, ditën e fundit, caktimin se çdo e mirë dhe e keqe vjen nga All-llahu.


Vërtetimi i punëve të mira: që ta adhurosh All-llahun të vetëm dhe mos t'ia shoqërosh në adhurim askë, ta adhurosh me atë që e ka bërë legjitime Ai, e që të dyja këto janë parimet e fesë, dhe kuptimi i dëshmisë se nuk ka All-llah që meriton adhurimin pos All-llahut dhe se nuk ka person që meriton të pasohet pos Muhamedit, alejhi selam, dhe se ai është i dërguari i fundit.


Thotë All-llahu:


“E duke qenë se ata nuk ishin të urdhëruar me tjetër, pos që ta adhuronin All-llahun me një adhurim të sinqertë ndaj Tij, që të largohen prej çdo besimi të kotë, të falin namazin, të japin zeqatin, se ajo është feja e drejtë”. el-Bejinetu, 5


Thotë All-llahu:


“Ju e kishit shembullin më të lartë në të dërguarin e All-llahut, kuptohet, ai që shpreson në shpërblimin e All-llahut në botën jetër, ai që atë shpresë e shoqëron duke e përmendur shumë shpesh All-llahun”. el-Ahzab, 21


Thotë All-llahu:


“Thuaj: "Unë jam vetëm njeri, sikurse ju, dhe mua më shpallet se vetëm një Zot është Zoti juaj, e kush është që e shpreson takimin me Zotin e vet, le të bëjë vepër të mirë, e në adhurimin ndaj Zotit të tij të mos përziejë askë”. el-Kehf, 110


Vërtetimi i këshillës me të vërtetën dhe thirrja në të, duke i mësuar njerëzit, urdhërimi për të mirë dhe ndalimi nga e urryera.


Thotë All-llahu në Kur’an:


“Je jeni populli më i dobishëm, i ardhur për të mirën e njerëzve, të urdhëroni për mirë, të ndaloni nga veprat e këqija dhe të besoni në All-llahun. E sikur ithtarët e librit të besonin drejt, do të ishte shumë më e mirë për ta. Disa prej tyre janë besimtarë, por shumica e tyre janë larg rrugës së Zotit”. Ali Imran, 110


Thotë All-llahu:


“Ata që mohuan të vërtetën nga Beni Israilët, u mallkuan prej gjuhës së Davudit dhe të Isait, të birit të Mejremes. Kështu u veprua sepse kundërshtuan dhe e tepruan. Ata ishin që nuk ndalonin njëri-tjetrin nga e keja që punonin. E ajo që bënin ishte e shëmtuar”. el-Maidetu, 78-79


Thotë All-llahu:


“Ai është që krijoi vdekjen dhe jetën, për t'ju provuar se cili prej jush është më vepërmirë. Ai është ngadhnjyesi, mëkatëfalësi”. el-Mulk, 2


Ka thënë Fudajl bin Ijad:”Për t'ju provuar se cili prej jush është më vepërmirë”, dmth cili e ka veprën e qëlluar dhe të sinqertë.


I është thënë: "O Eba Ali, çka është e qëlluar dhe e sinqertë?"


Ka thënë: "Nese vepra është e sinqertë por nuk është e qëlluar, ajo nuk pranohet; nese është e qëlluar por nuk është e sinqertë, prapë nuk pranohet, derisa të jetë e qëlluar dhe e sinqertë".


Puna më e sinqertë është ajo që bëhet për All-llahun dhe më e qëlluara është ajo që është sipas Sunneti të Muhamedit, alejhi selam.


Transmeton Muslimi (50) nga Abdullah ibn Mes’udi: se Muhamedi, alejhi selam, ka thënë që nuk ka pasur të dërguar para meje vetëm se ka pasur shokë dhe përkrahës që e kanë pasuar sunnetin e tij dhe kanë zbatuar urdhërat e tij. Pastaj do të vijnë gjenerata pas tyre, të cilët e flasin atë që nuk e praktikojnë, ndërsa praktikojnë atë që nuk e flasin. Kush i lufton ata me dorë është besimtar, kush i lufton me gjuhë është besimtar, kush i lufton me zemër është besimtar dhe pas kësaj nuk ka nga besimi as sa një farë e mykur...”



Vërtetim i këshillës për durim, përkujtim, për shpërblimin e durimtarëve dhe për popujt e mëhershëm


Thotë All-llahu:


“E ata që ishin të zotët e diturisë thanë: "Mjerë ju, shpërblimi i All-llahut është shumë më i mirë për atë që besoi dhe bëri vepër të mirë, po atë nuk mund ta arrijë kush përveç durimtarëve!” el-Kasas, 80


Thotë All-llahu:


“Thuaj: "O robërit e Mi që keni besuar, kini frikë ndaj Zotit tuaj. Ata që bënë mirë në këtë jetë, kanë të mirë të madhe, e Toka e All-llahut është e gjerë, ndërsa të duruarve u jepet shpërblimi i tyre pa masë!" ez-Zumer, 10


Thotë All-llahu:


“Prej besimtarëve kishte burra që vërtetuan besën e dhënë All-llahut, e disa prej tyre e realizuan premtimin duke dhënë jetën, dhe ka prej tyre që janë duke pritur (ta zbatojnë) dhe ashtu nuk bënë kurrfarë ndryshimi”. el-Ahzab, 23


Thotë All-llahu:


“Dhe ata nuk të sjellin ndonjë shembull, e që Ne të mos ta tregojmë të vërtetën, duke të ofruar shpjegim të qartë e të plotë”. el-Furkan, 32


Kur’ani i madhërueshëm ka zbritur pjesë-pjesë tek i dërguari i All-llahut, në mënyrë që ta përforcojë All-llahu me të dhe të jetë argument kundër jobesimtarëve.


Kur’ani një pjesë është Tevhid dhe Akide. Kur’ani një pjesë është ligje, urdhëra dhe ndalesa. Kur’ani një pjesë është tregime për popujt e mëhershëm.


Dhe me secilën pjesë arrin përforcimi.


Me Tevhid dhe Akide arrihet besimi. Me rregulla, urdhëra dhe ndalesa arrihen punët e sinqerta. Me tregime arrihet durimi me atë që muslimani ballafaqohet në rrugën e All-llahut dhe thirrjes në të.


Në lidhje me veprimin me ligjet e Tij, All-llahu teala thotë:


"Sikur t'i kishim obliguar ata: mbytni veten tuaj, atë (obligim) nuk do ta zbatonin, me përjashtim të një pakice prej tyre. Po sikur të zbatonin atë që këshilloheshin do të ishte më mirë për ta dhe do t'i përforconte më shumë”. en-Nisa, 66


Duke medituar tregimet:


“Të gjitha këto që t'i rrëfyem ty nga lajmet e pejgamberëve, janë që të forcojnë zemrën tënde, dhe në to ka ardhur e vërteta e këshilla, si dhe përkujtime për besimtarët”. Hud, 120


Thotë All-llahu:


“Ne po të rrëfejmë saktë çështjen e tyre. Ata ishin disa djelmosha, kishin besuar Zotin e tyre, e Ne atyre edhe më ua shtuam bindjen”. el-Kehf, 13


Ndërsa në mësimin e Akides dhe Tevhidit:


“Falënderimi i takon All-llahut, Zotit të botërave, Mëshiruesit, Mëshirëbërësit, Sunduesit të ditës së Gjykimit, Ty të adhurojmë dhe prej Teje ndihmë kërkojmë, Udhëzona në rrugën e drejtë, në rrugën e atyre ndaj të cilëve ke bekimin, e jo në të atyre që je i hidhëruar me ta dhe që kanë humbur!” el-Fatiha, 1-7


Thotë All-llahu:


"Zoti ynë, mos na i lako zemrat tona pasi na drejtove, na dhuro mëshirën Tënde, pse vetëm Ti je dhuruesi i madh”. Ali Imran, 8


Thotë All-llahu:


“E sa pejgamberë pati që së bashku me të luftuan turma të mëdha besimtarësh dhe për atë që i goditi në rrugën e All-llahut, ata nuk u dobësuan dhe nuk u përulën. All-llahu i do durimtarët. Fjala e tyre nuk ishte tjetër pos vetëm të thonin: "Zoti ynë, na i falë mëkatet tona dhe lëshimet në punët tona dhe na forco në vendet tona (në luftë), ndihmona kundër popullit jobesimtar!" Ali Imran, 146-147




Përforcimi në metodologji është nga cilësitë e pasuesve të Hadithit e Elhu Sunnetit dhe Xhematit


Thotë Ibn Tejmijje, All-llahu e mëshiroftë: "I gjenë njerëzit e logjikës që i dryshojnë fjalët e tyre, pastaj bëjnë shkurtimin e fjalëve lidhur me kuptimin e temës, lënë mangut në bartjen e tyre duke e bërë kafir [jobesimtar] atë që thotë të njëjtën fjalë në vend tjetër, e që kjo është argument për jostabilitetin e tyre...”


Ndërsa përsa i përket Ehli Sunetit dhe pasuesve të Hadithit, nuk njohim asnjë nga dijetarët e tyre, apo edhe njerëzit e thjeshtë të tyre, që është kthyer nga mendimi i saktë apo nga besimi i tij që ka pasur, madje ata kanë qenë njerëzit më durimtarë edhe pasi që janë sprovuar me sprova të ndryshme. Kjo është gjendja e Pejgamberëve dhe pasuesve të tyre nga më të hershmit, si pasuesit e Hududit dhe të ngjashmit me ta, Selefët e këtij Umeti nga Sahabet dhe Tabi'inët, dhe kush pason rrugën e tyre, saqë ka thënë Imam Malik – All-llahu e mëshiroftë:”Mos u kënaqni me një njeri që nuk sprovohet me sprova të ndryshme, për arsye se besimtari është shënjestër shprovash nga All-llahu; nëse duron, All-llahu e ngritë në shkallë të larta."


Siç thotë All-llahu në Kur’an:


"A menduan njerëzit të thonë: "Ne kemi besuar, e të mos vihen në sprovë?" Ne i sprovuam ata që ishin para tyre, ashtu që All-llahu gjithqysh do t'i dallojë ata që e thanë të vërtetën do t'i dallojë dhe gënjeshtarët”. el-Ankebut, 1-3


Thotë All-llahu:


“Dhe prej tyre Ne bëmë prijës që me urdhërin Tonë udhëzojmë, pasi që ata (që i bëmë prijësa) ishin të durueshëm dhe ndaj argumenteve Tona ishin të bindur”. es-Sexhde, 24


Thotë All-llahu:


“Pasha kohën! Nuk ka dyshim se njeriu është në një humbje të sigurt. Me përjashtim të atyre që besuan, që bënë vepra të mira, që porositën njëri-tjetrin t'i përmbahen të vërtetës dhe që këshilluan njëri-tjetrin të jenë të durueshem”. el-Asr, 1-3


Në përgjithësi përforcimi dhe vendosmëria në pasuesit e hadithit dhe Sunnetit është më e shumfishtë dhe më frytdhënëse sesa në njerëzit e logjikës dhe filozofisë. Filozofët janë më së largu nga e vërteta ndër pasuesit e logjikës, për arsye se te pasuesit e logjikës gjen diçka nga shpallja e Pejgamberëve, gjë që nuk gjen tek filozofët. Për këtë e gjejmë p.sh. Ebi el-Hasen el-Basrin dhe të tillët si ai që janë më të përforcuar se Ibn Sina dhe të tillët si ai…


Gjithashtu i gjenë të dy grupacionet - filozofët dhe pasuesit e logjikës – si njerëzit më të përçarë dhe që polemizojnë më së shumti, edhepse secili nga ata pohon se është në të vërtetën dhe që ka argumenta, ndërsa i gjejmë pasuesit e hadithit si njerëzit më të dashur, më të afruar, bashkuar, dhe çdo grupacion që është më afër tyre është me më pak polemika dhe përçarje…


Gjejmë fjalë të Ebi el-Hasen el-Eshariut më afër Sunnetit se fjalët e Ibn Sinas. Ndërsa nga pasuesit e epsheve si el-Kelabije, Keramije, Esharije, këta më tepër janë të bashkuar dhe kanë më pak polemika sesa Mu’tezilët, për atë se Mu’tezilët për shkak të polemikave të mëdha mes tyre arrijnë deri në tekfir të njëri-tjetrit, saqë ndodh që nxënësi ta bëjë kafir [jobesimtar] hoxhën e vet nga gjiri i Havarixhëve dhe shumë e shumë cilësi të tjera të mjerueshme. Ndërsa i gjen pasuesit e Hadithit të bashkuar, që duhen mes veti, për shkak se pasojnë gjurmët e Muhamedit, alejhi selam, të cilat kanë ardhur në Kur’an dhe Sunnet. Dhe kush e pason këtë nuk do të gjejë mospajtime e kundërshtime, përveç atij që largohet nga ato, apo i keqinterpreton, apo i zëvendëson me diçka tjetër.


Thotë All-llahu:


“Sikur të dëshironte Zoti yt, do t'i bënte njerëzit të një feje (por nuk dëshiroi. Ai e di pse). Ata vazhdimisht janë në kundërshtime (mes vete)…” Hud, 118-119


Na ka paralajmëruar se ata që mëshirojnë nuk ndahen mes veti. Ata që mëshirojnë janë pasues të Pejgamberëve me fjalë dhe vepër. Ata janë pasues të Kur’anit dhe Hadithit të këtij Umeti, dhe kush i kundërshton në diçka vetëm se është larguar nga mëshira aq sa ka kundërshtruar.


Për këtë shkak filozofët ishin njerëzit më së largu nga pasimi i Pejgamberëve, për atë se ishin më së shumti të zhytur në retorikë, gjithashtu edhe Havarixhët, Mu’tezilët dhe Rafiditë (grup nga frupacionet e shijave), edhe këta ishin shumë larg pasuesve të Sunetit dhe Hadithit, për atë edhe ishin që më së shumti e donin polemikën dhe përçarjet, posaçërisht Rafidit, siç thuhet se janë nga grupet që më së shumti polemizojnë dhe përçahen, dhe për këtë shkak edhe janë grupi më i larguar nga pasuesit e Sunetit dhe Xhematit në përjashtim të Mu’tezileve, të cilët janë me afër se ata...”


Mirpo i gjen të gjitha këto grupacione të dalura nga Metoda [Menhexhi] i Selefit nga Filozofët, Sufitë, e që shtrembërimi i tyre shfaqet në vdekje apo para vdekjes, e për këtë kemi tregime të shumta e të njohura. Ndër ta ishte Imam el-Haramejn, i cili pasi që është penduar dhe është larguar nga ata, dhe ka marrë rrugën e selefëve të sinqertë, ka porositur shokët e vet duke thënë: "O shokët e mi, mos u merrni me logjikë, se sikur ta kisha ditur se logjika do t'më sillte në këtë gjendje nuk do të isha marrë me të".




Besimtari është i detyruar të ketë durim dhe të jetë i bindur se përfundimi i mirë është për të devotshmit


Është përsëritur në Kur’an urdhëri për durim ndaj Muhamedit, alejhi selam, dhe atë në mënyrë urdhërore, së bashku me fitoren dhe shpërblimin për të sinqertit.


Thotë All-llahu:


“Këto janë disa rrëfime të panjohura (për ty), që po t'i shpallim, e që para këtij (Kur'anit) nuk i ke ditur as ti as populli yt. Pra të jesh i durueshëm, se përfundimi (i lavdishëm) është për të devotshmit”. Hud, 49


Thotë All-llahu:


“Prandaj, ti bëhu i durueshëm ndaj asaj që thonë ata, dhe falëndero Zotin tënd. Falu para lindjes së diellit dhe para perëndimit të tij, falu edhe në orët e natës dhe në skajet e ditës, ashtu që të gjesh kënaqësi (me shpërblim)”. Ta Ha, 130


Thotë All-llahu:


“Ti pra bëj durim, pse premtimi i All-llahut është i saktë, e kurrsesi të mos luhasin ty ata që janë të dyshimtë”. er-Rrum, 60


Thotë All-llahu:


“Ti bëj durim, se premtimi i All-llahut është i vërtetë, kërko falje për mëkatin tënd, lartëso me falënderim Zotin tënd mbrëmje e mëngjes”. Gafir, 55


Thotë All-llahu:


“Ti pra bëhu i durueshëm, se premtimi i All-llahut është i vërtetë. E Ne ose do të të bëjmë të shohësh diçka nga ajo që u premtojmë atyre, ose do të ta marrim jetën (pa parë asgjë), e ata vetëm te Ne do të kthehen”. Gafir, 77


Thotë All-llahu:


“Ti (Muhamed) duro, ashtu sikurse duruan të dërguarit e vendosur dhe mos kërko ngutjen e dënimit për ta, sepse ditën kur do ta përjetojnë atë (denimin) që u është premtuar, atyre u duket sikur nuk kanë jetuar vetëm se në një moment të shkurtër të ditës. Kumtesë e mjaftueshme! A mos shkatërrohet kush pos popullit të shfrenuar”. el-Ahkaf, 35


Thotë All-llahu:


“Po ti (Muhamed) me durim përballo atë që ata të thonë, para lindjes së diellit dhe para përendimit madhëro me falënderim Zotin tënd”. Kaf, 39


Thotë All-llahu:


“Po ti bëhu i durueshëm ndaj caktimit të Zotit tënd, e mos u bë si ai i peshkut në kohën kur pat thirrur (Zotin) dhe ishte i mllefosur”. el-Kalem, 48


Thotë All-llahu:


“Ti pra duro me një durim pa ankesë (të mirë)”. el-Mearixh, 5


Thotë All-llahu:


“Dhe për hir të Zotit tënd duro!” el-Mudethir, 7


Thotë All-llahu:


“Andaj ti bëhu i durueshëm deri në vendimin e Zotit tënd e mos dëgjo as mëkatarë as jobesimtarë”. el-Insan, 24


Dhe nga kjo na u qartësua se besimtari duhet të ketë durim, dhe durimi i tij është të përforcohet në fenë e tij kundër thirrësve të së kotës dhe atyre që thërrasin sipas tekave të tyre, duke i përgëzuar ata se All-llahu ka përegaditur shpërblim të mirë për të sinqertit edhe se premtimi i All-llahut është i vërtetë.


Thotë All-llahu:


“Ai (All-llahu) është që e dërgoi të dërguarin e vet me udhëzim të qartë e fé të vërtetë për ta bërë mbizotërues mbi të gjitha fetë, edhe pse idhujtarët e urrejnë”. es-Saff, 9


Thotë All-llahu:


“Ai është që e dërgoi të dërguarin e Vet me udhëzim të plotë dhe me fenë e vërtetë, që të triumfojë mbi çdo fe, e mjafton All-llahu dëshmitar”. el-Fet’h, 28


Ka thënë Ibn Tejmije, All-llahu e mëshiroftë, gjatë shpjegimit të Hadithit “Islami ka filluar si i huaj dhe do të kthehet si i huaj ashtu siç ka filluar. Pra, përgëzoni të huajt.” [Transmetuar nga Muslimi – sahih]


Ashtu siç All-llahu e ka ndaluar Muhamedin, alejhi selam, që të mos brengoset apo ngushtohet për shkak që nuk e pranojnë islamin përnjëherë, apo edhe ata që nuk e prananojnë fare. Besimtarit i ndalohet të brengoset apo ngushtohet nga kjo…


Shumë nga njerëzit kur të shohin ndonjë të keqe apo gjendjen e mjeruar të Islamit, ata pasivizohen, sikur që pasivizohet ata që i godet ndonjë fatkeqësi, gjë e cila është e ndaluar në Islam. Por, ai është i obliguar të ketë durim dhe mbështetje tek All-llahu dhe përforcim në fenë e vërtetë dhe të besojë në All-llahun me ata qe ishin të devotshëm dhe me vepërmirët, dhe padyshim se fitorja është për të devotshmit.


Mirëpo, ajo që i godet ata vjen nga mëkatet e tyre, por duhet duruar, dhe se premtimi i All-llahut është i sigurt, duhet kërkuar falje nga All-llahu dhe ta falënderojnë All-llahun në mëngjes dhe mbrëmje.


“Do të kthehet si i huaj ashtu siç ka filluar”, ka disa kuptime:


Në vende dhe kohë të caktuar do të jetë i huaj por do të shfaqet, ashtu siç ka qenë i huaj pastaj është shfaqur. Për këtë shkak ka thënë: “Do të kthehet si i huaj ashtu siç ka filluar”, për atë se kur ka filluar ka qenë i huaj nuk e kanë njohur, pastaj është shfaqur dhe është bërë i njohur. Gjithashtu do të përsëritet derisa mos të njihet, pastaj do të shfaqet dhe të njihet prapë.


Të pakët janë ata që e njohin sikur që ishin të pakët ata që e njohën në fillim.


Për atë se para Shkatërrimit nuk do të ketë shumë muslimanë, dhe kjo gjendje do të jetë pas daljes së Dexhalit, Je’xhuxhve dhe Me’xhuxhve afër kataklizmës, e në atë kohë All-llahu do të dërgojë erë që do t'i merrë shpirtërat e çdo besimtari, pastaj do të ndodhë dita e gjykimit…


Ndërsa para kësaj ka thënë Muhamedi, alejhi selam: “Nuk do të pushojë së qeni një grup i vetëm nga komuniteti im në të vërtetën, fitimtarë. Ata s’do të dëmtohen nga ata që ua kthejnë shpinën dhe ata që i kundërshtojnë; ata do të mbesin (në komunitetin tim në gjendje të tillë) derisa ta luftojnë gënjeshtarin [Dexhalin]”.


Na ka paralajmëruar i sinqerti se do të jenë ky grup, i cili nuk do të pushojë së qeni në të vërtetën nga komuniteti, kryelartë. Ata s’do të dëmtohen nga ata që ua kthejnë shpinën dhe ata që i kundërshtojnë, por nuk do të ndodhë që Islami të jetë i nënçmuar në tokë deri para kataklizmës.


Ndërsa fjala e Muhamedit, alejhi selam: “Do të kthehet si i huaj ashtu siç ka filluar”, me së largu - i huaji do të jetë atëherë kur të dezertojnë muslimanët nga feja e tyre, ashtu siç thotë edhe All-llahu në Kur’an:


“O ju që besuat! Kush prej jush largohet nga feja e vet (i bën dëm vetes) s'ka dyshim se All-llahu do të sjellë një popull që Ai e do atë (popull) dhe ata e duan Atë (Zotin), (një popull) që është modest e i butë ndaj besimtarëve, por i ashpër dhe i fortë ndaj mohuesve, që lufton në rrugën e All-llahut dhe që nuk i frikësohet kërcënimit të asnjë kërcënuesi. Kjo (cilësi e atij populli) është dhuratë e All-llahut që i jep atij që do. All-llahu është dhurues i madh, i dijshëm”. el-Maide, 54


Dhe këta të huaj do ta ngrejnë [fenë] pasi të dezertojnë të tjerët nga Islami.


Gjithashtu filloi i huaj dhe vazhdoi të forcohet derisa u përhap, e kështu po bëhet i huaj në shumë vende dhe kohëra, pastaj do të shfaqet derisa ta ngrisë All-llahu, subhanehu ve teala, ashtu siç e ka ngritur me Umer bin Abdul Aziz kur u bë udhëheqës, pasi që Islami ishte bërë i huaj tek shumica e njerëzve, saqë shumica e tyre nuk e dallonin ndalimin e alkoolit por All-llahu e shfaqi Islamin në kohën e tij ashtu siç e shfaqi në fillim.


Ndërsa Muhamedi, alejhi selam, thotë: “All-llahu do të dërgojë në këtë Umet në çdo shekull nga një njeri që e rigjallëron fenë e tij”, dhe rigjallërimi duhet të jetë pasi të marim mësime, e që ky mësim është Islami që është bërë i huaj.


Ky hadith na jep kurajo që muslimani të mos jetë pesimist në atë se të pakët janë ata që po e dinë të vërtetën apo po e praktikojnë të vërtetën, që mos t’i ngushtohet zemra dhe mos të dyshojë në fenë e tij, por të jetë ashtu siç kan qenë kur ka filluar. Thotë All-llahu në Kur’an:


“Po, (fjala vjen) nëse je në dyshim për këtë që ta zbritëm (për ngjarjet e pejgamberëve), atëherë pyeti ata që lexojnë librin para teje. Ty të erdhi nga Zoti yt e vërteta, pra, mos u bë prej atyre që dyshojnë”. Junus, 94


Nga ajete dhe argumenta të tjera që aludojnë në vërtetimin e Islamit:


Gjithashtu nëse Islami bëhet i huaj, patjetër duhet të shikohet se çka ka nevojë muslimani nga argumentat, ashtu siç kanë pasur nevojë në fillim.


Thotë All-llahu në Kur’an:


“Po, (fjala vjen) nëse je në dyshim për këtë që ta zbritëm ty (për ngjarjet e pejgamberëve), atëherë pyeti ata që lexojnë librin para teje. Ty të erdhi nga Zoti yt e vërteta, pra, mos u bë prej atyre që dyshojnë”. Junus, 94


Thotë All-llahu:


“A mendon ti se shumica e tyre dëgjojnë ose kuptojnë? Ata nuk trajtohen ndryshe, por vetëm si kafshë, bile janë edhe më të humbur nga e vërteta”. el-Furkan, 44


Mund të jetë i huaj në disa çështje të Islamit apo në disa vende të Islamit, saqë në shumë vende nuk janë të njohura shumë çështje të Islamit, të cilat janë të huaja në mesin e tyre dhe që nuk njihen vetëm se nga disa persona.


Pas gjithë kësaj “Pra, përgëzoni të huajt,” ata që janë kapur për këto ligje ashtu siç i ka urdhëruar All-llahu dhe i dërguari i tij. Shfaqja e tyre [të huajve], urdhërimi [për të mirë] dhe urrejtja e asaj që e kundërshton këtë, është sipas mundësisë dhe kushteve. Veçse ka thënë Muhamedi, alejhi selam: ”Kush e sheh një të keqe le ta largojë atë më dorën e tij; nëse nuk mundet, atëherë me gjuhën e tij; nëse nuk mundet, atëherë me zemrën e tij, e ky është shkalla më e ulët e Imanit [besimit]”.


E përfundoj me atë që ka transmetuar Muslimi në Sahihun e tij (223) nga Ebi Malik el-Esharij, i cili ka kallëzuar se Muhamedi, alejhi selam, ka thënë: ”Pastërtia është gjysma e Imanit, elhamdulilah ia plotëson peshoren e veprave, subhanallahi velhmdulilahi e mbushin krejt në mes të qiejve dhe tokës, namazi është dritë, sadakaja është dëshmi, durimi është shkëlqim, kurse Kur’ani është argument për ty ose kundër teje. Çdo njeri kur gdhin, shpirtin e vet e shet, e shpëton ose e shkatërron.”


Transmeton Ahmed (1/308) dhe Tirmidhi (2516) nga Ibn Abasi, i cili ka thënë: “Isha pas Muhamedit, alejhi selam, kur më tha: O djalosh, unë po t’i mësojë disa fjalë: ruaju nga All-llahu (duke i kryer urdhërat e Tij dhe duke u përmbajtur nga ndalimet e Tij) dhe ai ty do të ruajë; ruaju nga All-llahu edhe Ai do të jetë me ty. Nëse dikë e lutë, atëherë lute vetëm All-llahun; nëse kërkon ndihmë, atëherë kërko vetëm prej All-llahu. Dije se sikur mbarë populli të mblidhet me të ndihmuar në diçka, nuk do të mund të të ndihmojë asgjë më tepër sesa që të ka caktuar All-llahu; po edhe sikur të mblidhen për të të dëmtuar diçka, ata nuk do t’ia dalin të të dëmtojnë vetëm se atë që All-llahu ka caktuar, janë ngritur lapsat është është tharë ngjyra e shkrimit..."


Dije se në durim – në atë që e urren - ka dobi të shumta. Pa dyshim se fitorja vjen pas durimit, shërimi pas dhimbjes, lehtësimi pas vështirësisë...


Lutja jonë e fundit është falënderimi i takon All-llahut dhe përshëndetjet qofshin mbi të dërguarin e tij, Muhamedin, familjen, shokët dhe pasuesit e tij…

[abdurrahman_tir]

Domethene lidhur me qendrimin korrekt dhe te pershtatshem qe duhet te kemi kundrejt tyre
[Shkeputur nga “Principi i Imam el-Bukharit,” publikuar nga SalafiPublications]





Kini vemendjen, vellezerit dhe motrat e mi ne Islam, ky artikull i referohet qendrimit te drejte qe ne, si Muslimane, duhet te kemi kundrejt lidereve tirane dhe mekatare, qofte ne çeshtjet perreth liderit qe gjykon me tjeter pos asaj qe Allahu (Te’ala) ka shpallur, ose zevendeson disa prej ligjeve te Tij me ligje njerezish (p.sh. Amerikane, Franceze, Angleze ose ligje te tij) gje qe eshte nje çeshtje plotesisht e ndryshme, e cila kerkon nje analize tjeter.


Dhe qe nuk duhet te kenaqemi ose te perpiqemi qe te marrim postin e lidereve prej atyre qe u eshte dhene (ky post), per shkak te thenies se Derguarit Muhamed (salallahu’alejhi ue selem), "Ka tre gjera qe zemra e nje Muslimani kurre nuk tregon urrejtje apo hidherim: Te besh nje veprim sinqerisht per hir te Allahut, t’i bindesh liderit (vulatul-amr) dhe t’i bashkohesh Grupit (Xhematit) se ne te vertete, lutjet e tyre i perfshijne ata qe jane pas tyre (dmth ata mbi te cilet sundojne)." Ky Hadith eshte transmetuar nga nje grup midis Shokeve (Sahabeve) dhe referoju Sunan et-Tirmidhi (nr. 2657), el Musnad (4/80, 82 183), Xhami' ul Usul (1/265) dhe Maxhma'uz Zuva'id (1/137-139).


Kjo eshte konfirmuar nga thenia e Tij (Allahut te Madheruar): "O ju që besuat, bindjuni All-llahut, respektoni të dërguarin dhe përgjegjësit nga ju. Nëse nuk pajtoheni për ndonjë çështje, atëherë parashtrojeni atë te All-llahu (te libri i Tij) dhe te i dërguari, po qe se i besoni All-llahut dhe ditës së fundit. Kjo është më e dobishmja dhe përfundimi më i mirë." [Kur’an, en-Nisa (4):59]


Dhe se shpaten nuk duhet ngritur kunder (asnje prej) Umetit te Muhamedit (salallahu'alajhi ue selem).


Dhe el-Fudejl ka thene, "Nqs do kisha nje lutje qe do me plotesohej, nuk do e beja per asgje tjeter perveç per liderin (Imamin), sepse kur lideri behet i drejte, qytetet dhe robte jane te siguruar dhe te mbrojtur (nga e keqja)."


Ibn el-Mubarak ka thene (ne lidhje me ate qe u tha me lart nga el-Fudejl), "O mesues i se mires, kush do e perforcoje kete perveç teje?"


Imam el-Barbahari (d. 329H) ka thene, "Kushdo qe rebelohet kunder nje lideri Musliman eshte prej Khavarixheve, ka shkaktuar mosbindje (ndarje) midis Muslimaneve, ka kundershtuar transmetimet dhe ka vdekur me vdekjen e diteve te injorances (Xhahilijetit-epokes para Islamike).“ [Sharhus-Sunah (f.42)]


Khavarixhet jane nje grup qe u shfaqen per here te pare ne kohen e Aliut (radiallahu'anhu). Ata u ndane nga ushtria e tij dhe filluan bidatin (risine) e rende te tekfirit (dmth te deklarojne Muslimanet - lideret ose ata mbi te cilet sundojne qe jane fajtore per gjynahe (mekate) te medha - te jene mosbesimtare). Profeti (salallahu'alejhi’ ue selem) na ka paralajmeruar ne shume Hadithe autentike (sahih), "Khavarixhet jane qente e Xhehenemit." (Transmetuar nga Ahmed dhe eshte Sahih)


Muhamedi (salallaahu' alejhi ue selem) gjithashtu na ka informuar se ata do vazhdojne te shfaqen deri ne fund te kesaj bote duke thene, "Nje grup do shfaqet duke recituar Kur’anin, por (recitimi) nuk do kaloje pertej fytit te tyre. Çdo here qe nje grup shfaqet do ndalohet, derisa Dexhali te shfaqet midis tyre." (Transmetuar nga Ibn Maxheh dhe eshte Hasan)


El-Barbahari (d. 329H) gjithashtu ka thene, “Nuk eshte e lejuar te luftosh liderin ose te rebelohesh kunder tij, edhe nese ai eshte shtypes (diktator i ashper). Kjo eshte per shkak te thenies se te Derguarit te Allahut (salallaahu' alejhi ue selem) drejtuar Ebu Dherr el-Ghifarit, "Bej durim, edhe nqs ai eshte (dmth Emiri) nje skllav Abisinian.” (Transmetuar nga Muslim)


Profeti Muhamed (salallaahu' alejhi ue selem) duke iu drejtuar Ensareve, ka thene, “Beni durim derisa te me takoni mua te Liqeni (apo diçka me uje)" (Transmetoi Bukhari nga Usavd ibn Hudejr.)


"Nuk ka lufte kunder liderit ne Sunet. Kjo (lufte) shkakton shkaterrimin e Fese dhe çeshtjeve te kesaj bote." [Sherhus-Sunah, (p. 43).]


Ebu Bekr el-Axhuri (d. 360H) ka thene ne esh-Sheriah (f. 28), “Nuk eshte e drejte per personin qe merr parasysh ngritjen e nje khavarixhi, i cili eshte ngritur kunder Imamit, qofte ai i drejte apo tiran – ky person eshte kryengritur dhe ka mbledhur nje grup pas vetes, ka nxjerre shpaten e tij dhe ka bere te ligjshme vrasjen e Muslimaneve – nuk eshte e drejte per ate qe shikon kete, qe te mashtrohet nga recititimi i tij i Kur’anit, koha e gjate ndenjes se tij ne namaz, agjerimi i tij i vazhdueshem ose fjalet e tij te drejta dhe te mira ne dije kur (eshte e qarte per te) se rruga dhe metodologjia (medhhebi) i ketij personi eshte ai i Khavarixheve."


Dhe Ibn el-Kajim (d. 751H) ka thene ne Miftah Daris Se'adah (1/119), "Dhe sa per Imam Malikun, atehere Ibn el-Kasim ka thene, “E degjova Malikun te thote, ‘Ne te vertete, ka njerez qe deshirojne te adhurojne por falimentojne Dijen (nuk e kane ate). Keshtu ata ngriten kunder Umetit te Muhamedit (salallaahu' alejhi ue selem) me shpata. Dhe nqs ata do kishin ndjekur Dijen, ajo do i kishte parandaluar ata per te bere ate gje.”


Dhe sheikh Abdul Aziz Ibn Baz (hafidhahullaah) eshte pyetur, "A eshte prej Menhexhit (metodologjise) se Selefeve te kritikosh lideret nga mimberi (vend i ngritur per Imamin)?" Dhe cili eshte Menhexhi i Selefeve ne lidhje me keshillimin e lidereve?" Ai u pergjigj:“Nuk eshte prej Menhexhit te Selefeve te besh publike (haptazi) gabimet e Liderit dhe t’i permendesh keto gjera nga mimberi, sepse kjo te shpie ne çrregullim dhe mungese te te degjuarit dhe bindjes kundrejt liderit ne ate qe eshte e drejte. Gjithashtu kjo ben qe (njerezit) te merren (me keto çeshtje, duke u grindur dhe debatuar), gje e cila shkakton dem dhe nuk prodhon ndonje te mire."


Rruga e ndjekur tek Selefet, nderkaq, eshte te japesh nasihah (keshille) ne lidhje me keto çeshtje, te cilat jane midis tyre dhe lidereve, duke i shkruar atij ose duke e kontaktuar ate me ane te dijetareve qe kane lidhje me te (per ta keshilluar ate) derisa lideri te drejtohet per ne te mire. Kundershtimi i se keqes mund te ndodhe duke mos e permendur beresin e se keqes.


Keshtu, zinaja, pirja e pijeve dehese dhe marrja e fajdese (interesit) kundershtohen duke mos e permendur ate qe i ben keto gjera. Te luftosh te keqen (shejtanlleqet) dhe te paralajmerosh njerezit kunder saj, eshte e mundshme duke mos e permendur qe ky edhe filani e ka bere kete, qofte ai lider ose dikush tjeter jo nga lideret.


Dhe kur fitneja ndodhi ne kohen e 'Uthman Ganit (radiallahu'anhu), disa nga njerezit i tha Usamah ibn Zeidit (radiallahu'anhu), "Nuk do i flasesh 'Uthmanit?" Keshtu qe Ai u pergjigj, "Ti mendon se une nuk do i flas atij pa te lajmeruar ty perreth kesaj (pa te thene ty). Ne te vertete, sigurisht do i flas atij ne lidhje me ate qe eshte midis meje dhe tij pa filluar ndonje çeshtje, te cilen nuk do deshiroja te isha i pari ta filloja.”


Dhe kur ata (Khavarixhet) hapen te keqen ne kohen e 'Uthmanit (radiallahu'anhu) dhe e refuzuan Uthmanin haptazi, u shfaqen fitneja, vrasjet dhe zullumet, te cilat nuk kane pushuar se ndodhuri duke i ndikuar njerezit deri ne kete dite. Dhe kjo shkaktoi fitnen qe ndodhi midis Aliut dhe Mu’auijes, dhe 'Uthmani (radiallahu'anhu) u vra per keto arsye.


(Me tej) nje numer shume i madh i Shokeve (Sahabeve) dhe te tjere jo nga ta u vrane per shkak te ketij rebelimi te bere haptazi dhe deklarimit ne publik te gabimeve (te liderit), derisa njerezit filluan ta urrenin ate qe i ishte dhene autoriteti mbi ta dhe e vrane ate. Ne kerkojme sukses nga Allahu.” [Keto ishin fjalet e sheikh Abdul Aziz Ibn Baz, (hafidhahullaah), te marra nga el-Ma'lum min Uaaxhib il-'Ilakah bein el Hakim uel-Mahkum, (f. 22-23).]


Eshte transmetuar ne te vertete nga i Derguari i Allahut, Muhamedi (salallahu' alejhi ue selem) ne hadithin e 'Ijad Ibn Ghunum, i cili tha, "I Derguari i Allahut, Muhamedi (salallaahu' alejhi ue selem) tha, "Kushdo qe deshiron te keshilloje ate me autoritet, atehere ai nuk duhet ta beje kete haptazi, por duhet ta marre ate prej dore dhe ta marre ate ne vetmi (dhe ta keshilloje ate). Dhe nqs ai e pranon (keshillen) nga ai, atehere (ai e ka arritur synimin e tij) dhe nqs jo, atehere ai e ka kryer ate qe ishte detyre per te." (Transmetuar nga Ahmed (3/403) dhe Ibn Ebi 'Asim (2/521) me nje isned [zinxhir transmetimi] Sahih.)



Kur ndryshon te keqen e lidereve, atehere kjo duhet te behet nga dijetaret dhe jo haptazi (publikisht), siç permendet ne Hadithin e qarte te Profetit (salallahu' alejhi ue selem), "Kur deshiron te korrektosh sulltanin, atehere merre ate prej dore fshehurazi (vend te izoluar) dhe keshilloje ate.” [Akidah et Tahauijah]



Dhe eshte transmetuar nga Ibn Sa'ad ne TabaKatul Kubra (7/163-165) Nje grup Muslimanesh erdhen te el Hasan el Basri (d. 110H) duke kerkuar nje fetua qe te rebeloheshin kunder el-Haxhaxhitt [3]. Keshtu ata i thane, "O Ebu Sa'id! Çfare thua per luftimin e ketij tirani, i cili ka derdhur gjak ne menyre te paligjishme, dhe ne menyre te paligjshme ka marre pasuri dhe ka bere kete dhe ate gje. el Hasan tha, "Une mbaj qendrim se ai nuk duhet luftuar. Nqs kjo eshte ndeshkim prej Allahut (Te’ala), atehere ju nuk mund ta hiqni ate me shpate; nqs eshte sprove nga Allahu (Te’ala), atehere kini durim derisa Gjykimi i Allahut te vije, dhe Ai eshte Gjykatesi me i mire.”


Keshtu ata u larguan nga el Hasani, nuk rane dakord me te dhe u ngriten kunder el Haxhaxhit – keshtu el Haxhaxhi i vrau ata te gjithe.



Haxhaxhi ishte Thakafi, dhe kjo dihet mire. Edh Dhehebi ka thene ne Sijar A'lamin Nubela (4/343) ne fund te biografise se tij, “Ne e shajme ate dhe nuk e duam ate, por e urrejme ate per hir te Allahut (Te’ala). Ai kishte disa vepra te mire, por ato jane te mbytura ne oqeanin e gjynaheve (mekateve) te tij, dhe çeshtja e tij eshte per Allahun!"


Perreth tyre el Hasan thoshte, “Nqs njerezit do kishin bere durim, kur ata po sprovoheshin nga nje lider jo i drejte, nuk do zgjaste shume (kalonte shume kohe) para se Allahu (Te’ala) tu jepte atyre nje rrugedalje. Por, ata gjithmone nguten me shpatat e tyre, keshtu ata u lihen shpatave te tyre. Pasha Allahun! As edhe per nje dite te vetme ata nuk sollen ndonje te mire.”

[drenicaku]

Po feja e shqiptave cila eshte
Une dua te jem shqiptar para se gjithash,e jo taliban

[Arber gerguri]

Po feja e shqiptave cila eshte
Une dua te jem shqiptar para se gjithash,e jo taliban

Drenicak luftarak, injorant nuk te ben feja taliban....

Te jesh i krishter nuk don te thot te jesh izraelit,
Te jesh musliman, nuk don te thot te jesh arab,
Te flasesh anglisht nuk don te thot qe je anglez, apo te flasesh arabisht, te jesh arab,......

injorant i pa ditur...

Feja te ben ai qe je, te tregon rendesine tende pse ke ardh ne kete bote, misionin tend.

Nuk je kafshe e lire, nuk je pellumbe i lire te fluturojshe ne natyre.

Je njeri, dhe ne jeten tende si "njeri" ka rregulla, e keto rregulla t'i jep feja.

Rregullon raportin tende me shoqerine, familjen dhe jeten ne teresi.

[altin55]

Selamu alejkum v

Abdurahman Allahu ta shperblefte per keto postime

[abdurrahman_tir]

Selamu alejkum v

Abdurahman Allahu ta shperblefte per keto postime

alejkum selam vella musliman

amin edhe juve

[abdurrahman_tir]

1. Të argumentuarit vetëm me Kur'an, Sunnet (veprimtaria e Muhammedit, paqja dhe bekimi i All-llahut qoftë mbi të) dhe ixhma' (konsensusi i dijetarëve islamë);


2. Dorëzimi dhe nënshtrimi i plotë ndaj citateve Kur'anore dhe të Sunnetit, dhe të kuptuarit e tyre në pajtim me metodën e selefit (të parët tanë të mirë);


3. (Ata) Pasojnë Sunnetet e vërteta dhe nuk shpifin risi (bidate);


4. I kushtojnë rëndësi mësimit të Kur'anit dhe Sunnetit, leximit dhe përhapjes së tyre;


5. Nuk bëjnë dallim mes Kur'anit dhe Sunnetit (në aspektin e argumentimit dhe pasimit), përveç nëse një gjë të tillë e ka përkufizuar Zoti i Lartëmadhëruar;


6. Argumentojnë vetëm me Sunnete të vërteta dhe nuk bëjnë dallim mes Sunneteve mutevatir* dhe ahad*;


7. Nuk kanë prijës (imam) të caktuar, që marrin vetëm çka thotë ose ndalon ai, përveç Muhammedit (paqja dhe bekimi i All-llahut qoftë mbi të);


8. Janë njerëzit më të ditur lidhur me Muhammedin (paqja dhe bekimi i All-llahut qoftë mbi të), udhëzimin e tij, veprat, thëniet, etj. Andaj, janë që më së shumti e duan Muhammedin (paqja dhe bekimi i All-llahut qoftë mbi të) dhe Sunnetin e tij;


9. Hyjnë në islam dhe e pranojnë ate në tërësi pa asnjë dallim;


10. Aplikojnë urdhërat e islamit me bindje dhe të patundur;


11. Madhërojnë dhe nderojnë selefin;


12. Tubojnë dhe mbledhin argumentat për një çështje me qëllim që të arrijnë deri te e vërteta dhe citatet e paqarta (muteshabih) i kthejnë në ato të qarta (muhkem), të cilat janë bazë e Kur'anit;


13. Bashkojnë mes diturisë dhe adhurimit (ibadetit);


14. Bashkojnë mes mbështetjes në All-llahun (tevekkuli) dhe zbatimit të shkaqeve (sebepeve);


15. Kërkojnë rriskun (furnizimin) e tyre në këtë botë dhe e shpenzojnë atë pa teprim, ndërsa janë të përkushtuar (zahida) në anën tjetër;


16. Adhurojnë All-llahun mes frikës, shpresës dhe dashurisë;


17. Bashkojnë mes mëshirës dhe butësisë, vrazhdësisë dhe ashpërsisë;


18. Bashkojnë mes mendjes dhe ndjenjave;


19. Janë të drejtë në çdo aspekt;


20. Kanë besnikëri në diturinë e tyre dhe në çdo gjë tjetër;


21. Janë mesatarë në çdo gjë;


22. Janë mesatarë në besimin e Emrave te All-llahut dhe Cilësive të Tij; mes grupit lajthitës "et-ta'til" (grup lajthitës që i mohon Cilësitë e All-llahut) dhe "et-temthil" (grup lajthitës që shëmbëllojnë dhe i krahasojnë Cilësitë e Zotit me cilësit e njeriut);


23. Janë mesatarë në aspektin e frikës dhe shpresës, mes fraksionit murgji (fraksion i lajthitur që beson se veprat nuk janë prej besimit) dhe veidijjeh (fraksion ky që detyrojnë dënimin e mëkatarit me zjarr);


24. Mesatarë në çështjet e tekfirizmit (akuzimit të njerëzve me mosbesim);


25. Mesatarë në emërtimin e çështjeve të fesë dhe besimit ose emrave të ligjeve; mes havarixhëve (fraksion i devijuar), mu'tezilive (fraksion i devijuar) si dhe murgjieve e xhehemive (fraksione të devijuara);


26. Mesatarë në çështjet e caktimit të Zotit (kaderit); mes kaderive (fraksion që mohon përcaktimin e All-llahut) dhe xheberive (fraksion që beson se çdo gjë është me detyrimin e Zotit dhe që mohojnë lirinë e zgjedhjes te njeriu);


27. Mesatarë në dashurinë ndaj Muhammedit (paqja dhe bekimi i All-llahut qoftë mbi të); mes ekstremistëve dhe atyre që nuk e pasojnë atë fare;


28.Mesatarë ndaj shokëve të Muhammedit (paqja dhe bekimi i All-llahut qoftë mbi të); mes rafidinjëve (grup i devijuar që shajnë shokët e Muhammedit (paqja dhe bekimi i All-llahut qoftë mbi të) dhe havarixhëve (të cilët i akuzojnë shokët e Muhamedit (paqja dhe bekimi i All-llahut qoftë mbi të) me mosbesim);


29. Mesatarë në logjikë; mes atyre që e teprojnë në të argumentuarit me të dhe atyre që e mohojnë plotësisht atë;


30. Mesatarë në respektimin e dijetarëve;


31. Mesatarë në bashkëpunim me prijësit muslimanë;


32. Mesatarë ndaj kerameteve [ndodhive të jashtëzakonshme, mrekullive] të evliave;


33. Mesatarë në çështjet e ndërmjetësimit (shefatit);


34. Nuk emërtojnë vetën e tyre përveç se me islam, Sunnet dhe xhemat;


35. Pajtohen në mendime dhe punë;


36. Nuk kanë kundërshtim në bazat e besimit;


37. Nuk polemizojnë rreth fesë dhe largohen plotësisht nga grindjet dhe debatet e kota;


38. Nuk polemizojnë me pasuesit e bidatit dhe nuk shoqërohen me ta;


39. Distancohen dhe ruajnë karakterin e tyre nga thashethemat dhe pyetjet e pa dobishme dhe të tepërta;


40. Urrejnë humbjen e kohës me gjëra të kota dhe gjëra që nuk ka dobi fetare;


41. Janë njerëzit me mendjen dhe logjikën më të shëndoshë, si dhe me diturinë më të pastër e cila bazohet në Kur'an dhe Sunnet;


42. Konsultohen me dijetarët për çdo çështje fetare dhe të kësaj bote;


43. Shpenzojnë pasurinë e tyre në rrugën e All-lahut;


44. Luftojnë në rrugën e All-llahut;


45. U kushtojnë rëndësi çështjeve të muslimanëve dhe problemeve të tyre;


46. Janë ambiciozë për bashkimin e muslimanëve në të vërtetën;


47. Kanë moralin më të lartë;


48. Janë të mençur dhe mendjemprehtë;


49. Tregojnë edukatë gjatë polemikave;


50. Kanë ambicie të lartë për çdo punë të dobishme;


51. Kanë qëndrim të njëjtë si në bollëk, ashtu edhe në vështirësi;


52. Bashkëpunojnë dhe ndihmojnë të tjerët në gjëra të dobishme;


53. Kanë edukatë të pastër;


54. Janë ata që ruajnë origjinalitetin e fesë në çdo kohë dhe vend, dhe e ripërtërijnë atë kur paraqitet nevoja;


55. Urdhërojnë në të mirë dhe ndalojnë nga e keqja;


56. I thërrasin njerëzit ne fenë e Zotit vazhdimisht;


57. Janë shëmbëlltyrë në të mira dhe punë të mbara;


58. Këta janë gurabatë, dmth përmirësojnë dukuritë negative në çdo shoqëri duke i drejtuar ata në të mira;


59. Janë grupi i vetëm i shpëtuar;


60. Janë grup fitimtarë mbi të kotën deri në kataklizëm (kijamet);


61. Janë njerëz që besimtari pikëllohet për humbjen dhe vdekjen e tyre;


62. Kanë durim në thëniet, besimin dhe thirrjen e tyre;


63. Janë që më së shumti i këshillojnë njerëzit për All-llahun, Librin e Tij, profetët e Tij, parinë e muslimanëve dhe njerëzit tjerë në përgjithësi;


64. Nuk e detyrojnë të paaftin që të ketë dituri për çdo gjë;


65. Nuk i sprovojnë njerëzit me gjëra që nuk i përkasin Zotit dhe të dërguarit të tij;


66. Çdo herë kërkojnë plotësimin e karakterit të tyre por nuk kërkojnë të pamundshmën;


67. Shoqërohen dhe distancohen vetem për hir të All-llahut, si dhe duan dhe urrejnë po ashtu vetëm për hir të Tij;


68. Janë të mëshirshëm mes veti dhe të ashpër ndaj kafirave;


69. Janë të shpëtuar nga akuzimi i njëri-tjetrit me mosbesim (kufër);


70. Janë të pastër nga mashtrimi, risitë në fe (bidatet), shirku (politeizmi) dhe mëkatet e mëdha;


71. Ruajnë gjuhët dhe zemrat e tyre ndaj shokëve të Muhammedit (paqja dhe bekimi i All-llahut qoftë mbi të);


72. Janë të shpëtuar nga prishjet, shkatërrimet, çrregullimet shoqërore dhe fetare;


73. Madje edhe të devijuarit dhe bidatçinjtë u kthehen atyre dhe diturisë së tyre;


74. Mohojnë keqkomentimet dhe interpretimet e gabuara;


75. Besojnë me bindje se nuk i lejohet askujt ta ndryshojë apo të dalë nga sheriati i Muhammedit (paqja dhe bekimi i All-llahut qoftë mbi të) (jurisprudenca islame);


76. Hulumtojnë dhe nuk nxitojnë në pranimin e çdo lajmi dhe propagande, si dhe nuk shpejtojnë në marrjen e qëndrimeve ndaj dukurive dhe ndonjë norme;


77. Nuk jepin fetva (përgjigje) pa dije;


78. Nxitojnë në pastrimin e shpirtit me vepra të dobishme;


79. Kanë siqeritet në punët e tyre dhe paraprijnë në gjërat më të rëndësishme që duhen për një kohë dhe për një shoqëri;


80. Arrijnë begati dhe lumturi me pak punë, që ndoshta dikush nuk e arrin atë me shekuj;


81. I përgëzojnë besimtarët, sidomos kur janë në momentin e vdekjes;


82. Kanë zemra të buta dhe sy lotues për shkak të frikës që kanë ndaj All-llahut;


83. U ndriqon fytyra e tyre në këtë botë dhe në botën tjetër për shkak të besimit të pastër që e posedojnë;


84. Janë shkaktarë për udhëzimin e njerëzve në të vërtetën dhe mu për këtë arrijnë grada të larta në dy botrat.



Në fund e lusim All-llahun e Lartëmadhëruar që të na bëjë nga ky grup i shpëtuar dhe të na forcojë në të.



Shkëputur nga libri “Akidetu Ehlis-Sunneti vel Xhemaati, Mef-humuha, Hasaisuha ve Hasaisu Ehliha”
Autor: Muhammed Ibn Ibrahim el-Hamed
Recenzoi: Abdul Aziz Ibn Baz



--------------------------------------------------------------------------------
*mutevatir: janë ato hadithe sahiha (të vërteta) e që transmetohen nga një numër i madh transmetuesish në çdo gjeneratë, gjë që mohon mundësinë e dobësisë së hadithit.

*ahad: janë ato hadithe sahiha (të vërteta) që transmetohen nga një numër i vogël (prej 1-3) trasmetuesish në çdo gjeneratë dhe nuk e kanë gradën e hadithit mutevatir.



Përktheu në shqip: Abdulmelik Besfort Maxhuni

[abdurrahman_tir]

shejh ul-Islam ibn Tejmije, shejh Rebi ibn Hadi el-Madkhali





Shejh ul-Islam Ibn Tejmije [rahimehullah] ka thënë:



“Përsa i përket atij që thotë:”Parimi bazë [asl] përsa u përket muslimanëve eshtë el-adaleh [drejtësia, besnikëria, integriteti, ndershmëria], atëherë kjo është e kotë [batil]. Pra, parimi bazë përsa i përket birit të Ademit [njeriut] është dhulm [shtypje] dhe xhehël [padituri], mu siç ka thënë më i larti:”…por njeriu e mori atë mbi vete [dmth besën që është refuzuar nga qiejt dhe toka]. Vërtet, ai ishte i padrejtë [ndaj vetvetes] dhe i paditur [për pasojat e kësaj].” [Ahzab, 70]. Dhe vetëm shqiptimi i dy dëshmive të besimit nuk do të thotë se një person është zhvendosur nga shtypja dhe padituria në el-adaleh [integritet, drejtësi, ndershmëri]”. [Mexhmu el-Fetaua 15/357]



Pastaj disa radhë më poshtë, shejh ul-Islam shpjegon se el-adl [drejtësia] nga pikëpamja e juristëve [fukaha] është kur një person është i pastër nga mëkatet e mëdha dhe nuk përsërit vazhdimisht mëkatet e vogla. Kjo është në rastin e shpjegimit se sidk [vërtetësia] është e lidhur me birr [drejtësi, mirësi] dhe çon për tek ajo, dhe se kedhib [gënjimi] është i lidhur me fuxhur [mëkat] dhe çon për tek ai.



Shejh Rebi bin Hadi el-Madkhali [hafidhaullah], Imami i el-xherh uet-ta’dil, i cili është lavdëruar nga të gjithë dijetarët e Sunetit dhe Xhematit, posaçërisht për të qenit e tij ndër ata që kanë shkathtësi të madhe në këtë fushë, në përgjigje të kësaj pyetjeje tha:”A është origjina përsa u përket njerëzve se ata janë në Sunet?



Dhe ai u përgjigj kështu:



“Si mund të jetë parimi bazë përsa u përket njerëzve se ata janë në Sunet, kur së bashku me ne kemi Rafauid [Shi’itët] dhe kemi Batinitë, Komunistët, si dhe hizbijunët [partiakët], dhe çdo lloj grupi [të njerëzve]? Si mund të jetë parimi bazë përsa u përket atyre se ata janë në Sunet? Kush i ka thënë këto fjalë? Dhe Ibn Tejmije, rahimehullah, përgënjeshtron atë që ka thënë se parimi bazë përsa i përket një muslimani është se ai është i drejtë, i ndershëm [el-adaleh]. Ai thotë se kjo është “pavërtetësi”, ngaqë Allahu, më i larti, ka thënë për llojin njerëzor se ai është dhalum [shtypës] dhe xhahul [i paditur]:”Vërtet, Ne ua ofruam el-Amaneh [besën apo përgjegjësinë morale apo nderin dhe të gjitha detyrat të cila i ka caktuar Allahu] qiejve dhe tokës, dhe maleve, por ato nuk pranuan ta mbartnin atë dhe qenë frikësuar nga ajo [dmth janë frikësuar nga tortura e Allahut]. Por, njeriu e mbarti atë. Vërtet, ai ishte i padrejtë [ndaj vetvetes] dhe i paditur [për pasojat e kësaj]”.



Që këtej, parimi bazë është se ai është në dhulm dhe xhehël [shtypje dhe padituri], që do të thotë se hyrja e tij në Islam nuk i jep integritet, ndershmëri, drejtësi atij, apo siç ka thënë ai [shejh ul-Islam Ibn Tejmije].



Pra, si mund të jetë parimi bazë përsa u përket njerëzve ne vende të ndryshme [qytete, etj] – ku ka ngatërrim të madh dhe ku shumica e njerëzve janë në tjetër gjë pos Sunetit – se ata janë në Sunet? Mirëpo, nëse e dini për një person se ai vjen nga ndonjë shkollë e caktuar Selefite, atëherë duhet të kihet opinion i mirë për të [ihsan udh-dhan], pra ne mendojmë mirë për të.



Por, përsa i përket asaj që e gjithë bota të bëhet një vend ngatërrimi, dhe që ju mos ta njihni njërin person nga tjetri, atëherë ju duhet ta njihni personin që është në të vërtetën. Dhe mu për këtë arsye, ata [Selefi] thoshin:”Vërtet kjo dituri është feja. Kështu që kini kujdes se prej kujt po e merni atë”.



Përsa i përket opinionit të atij që thotë se parimi bazë për njerëzit është se ata janë në Sunet, atëherë, sipas kësaj, ju duhet ta merrni atë prej çdokujt dhe vëllait të tij [dmth prej secilit që çohet dhe flet].



Ibn Sirin ka thënë:”Vërtet njerëzit nuk pyesnin për isnadin [zinxhirin e transmetimit]. Por, kur ndodhi çrregullimi [fitneja]…” dhe çrregullimi s’ishte sikur i kohëve tona, por më pak se kjo, “… ata filluan të thonë: Kush është njeriu i juaj [prej të cilit e keni dëgjuar hadithin]? Kështu që nëse ata ishin nga pasuesit e Sunetit, e folura e tij do të pranohej; nëse ai ishte nga bidatçinjtë, e folura e tij do të refuzohej”.



Lusim Allahun që Ai të na japë sukese neve dhe juve, dhe të shtohen pasuesit e Sunetit. Sidoqoftë, thëniet që dërgohen [fliten] pa ndonjë kontroll, atëherë kjo s’është e përshtatshme që ata [njerëzit] ta thonë atë”.



Fundi i citatit. Marrë nga Kaseta “Takimi me Jemenasit”, siç transmetohet nga Ebul-Abass, i postuar në Sahab.net.




Mësimet dhe dobitë



1. Kjo është një përgënjeshtrim ndaj bidatçinjëve, të cilët pohojnë se parimi bazë është se ne supozojmë për çdo person se ai është Suni, Selefi. Kjo është në kundërshtim me Librin dhe Sunetin, metodologjinë e Selefit, dhe me atë çfarë na mëson historia e umetit musliman.



2. Pikërisht sqarimet e këtilla janë gjemb në sy për hizbijinët, të cilët sot janë në metodologjinë e shpikur nga Hasan el-Bena e të ujdisurit të bidatçinjëve, duke qenë i butë me ta, dhe në emër të “marrjes të së mirës dhe lënies të së keqes”, ata ujdisin çdo bidatçi heretik që ka kundërshtuar usul [bazat] e Sunetit. Përsa u përket dijetarëve të Sunetit, të cilët së jashtmi dhe së brendshmi janë në bazat e Sunetit, në dituri dhe vepra, dhe të cilët gabojnë në çështje ku është i lejuar ixhtihadi, dhe të cilët në të vërtetë janë të aftë dhe të përshtatshëm për të bërë ixhtihad në rend të parë, ndërsa dihet për drejtësinë dhe vërtetësinë e tyre, atëherë ne s’i marrim gabimet e tyre, por gabimet e tyre duhet përmirësuar dhe shpjeguar, ndërsa vazhdojmë të marrim nga mirësitë e tyre, dmth nga dituria e tyre. Ky është zbatimi i saktë. Përsa u përket hibijunëve, atëherë çfarë mendojnë ata është të merret e mira nga bidatçinjtë, partiakët dhe partitë dhe sektet, të cilat janë në tjetër gjë pos Sunetit dhe metodologjisë Selefite, dhe të lihet e keqja e tyre apo të shikohen ata ndërmjet gishtërinjëve [kinse s’po i shohim]… kjo është pavërtetësi, dhe është ndër pavërtetësitë më të mëdha bashkëkohore që i ka sjellur dëm të madh Sunetit dhe njerëzve të tij.



3. Veprimi i Selefit në lidhje me njerëzit, në fakt qe bazuar në të kuptuarit e lartpërmendur të dijetarëve; le ta kanë në zët këtë hizbijunët sa të duan…



el-Hasan bin Salih bin Hej1 ka thënë:”Kur donim të shkruanim [dituri] prej ndokujt, ne pyesnim për të [deri në atë masë] saqë thuhej: ‘A mos do të martoheni me të?!”2



Nëse ka qenë supozuar se çdo musliman ishte Suni, Selefi, në Sunet, atëherë përse Selefi pyesnin për njerëzit? Dhe çfarë faji ka për ata që ndjekin shtegun e Selefit në këtë çështje? Vërtet, ky është problem vetëm për hizbijinët, të cilët kanë frikë se metodologjitë false në të cilat janë ata, së bashku me teoricientët e këtyre metodologjive, mund të tregohen që janë në kundërshtim me bazat e Sunetit.



Musa bin Ukbeh Siriani i qe afruar Bagdadid dhe kjo iu përmend Imam Ahmedit. Kështu që u tha:”Shikoni se në shtëpinë e kujt po shkon dhe me kë dhe ku ai po bën konak”. el-Ibaneh [2/480]



Pra, a e bëri Imam Ahmedi parim bazë që Musa bin Ukbeh të jetë një Suni Selefi, apo se e mira duhet të mirret nga ai dhe të mos shikohet gjendja e tij? Vërtet, kjo thënie ishte bërë ndërsa gjendja e Musa bin Ukbeh ishte e panjohur, dhe Imam Ahmedi dëshiroi të dinte se çfarë ishte ai, duke shikuar se më kë po shoqërohej ai.



Jahja bin Se’id el-Katan ka thënë:”Kur Sufjan eth-Theuri erdhi në Basra, ai filloi të këqyrte në gjendjen e er-Rebi bin Subeih dhe vlerësimin e njerëzve për të. Ai i pyeti ata:’Cili është mehdhebi [drejtimi] i tij?’, dhe ata i thanë:‘Medhhebi i tij s’është veçse Suneti’. Ai më pas pyeti:’Kush janë shoqëruesit e tij?’, dhe ata iu përgjigjen:’Njerëzit e Kaderit’. Kështu që ai ua ktheu:’Atëherë, ai qenka një Kaderi’.” el-Ibaneh [2/453]



Pra, a e konsideroi Sufjan eth-Theuri er-Rebi bin Subeihin si Suni, Selefi, Etheri, në mënyrën që nuk do ta këqyrte gjendjen e tij? Pra, këto transmetime, dhe ka qindra me shumë, përshkruajnë çfarë u shpjegua më lart.



4. Si përmbledhje, baza përsa i përket njerëzimit, dhe muslimanëve, është se ata janë shtypës, të paditur [dmth në dhulm dhe xhehël], e nuk është se ata janë në adaleh [integritet, drejtësi, etj]. Për juristët [fukaha] adaleh është kur personi të jetë i pastër nga mëkatet e mëdha, dhe ai nuk përsërit vazhdimisht mëkatet e vogla. Që këtej, marrja e diturisë prej ndokujt kërkon që adaleh e tij të jetë vendosur nga dëshmia e të tjerëve.

--------------------------------------------------------------------------------
1. Biografia e tij në ‘Sijer A’lam Nubula’ [7/361]

2. ‘el-Kifajeh’ [f.93] të el-Hatib dhe lidhe këtë me ‘et-Tarik el-Kebir’ [nr.5549]

--------------------------------------------------------------------------------
Kjo tregon për vërtetësinë dhe integritetin e tij në atë çfarë ai thotë [bart], dhe të qenit e tij i pastër nga ajo që është e dënueshme [e pakëndshme] në sjelljen e tij, siç janë mëkatet e mëdha.


Dhe përsa i përket Sunetit, atëherë baza është se njerëzit janë të humbur, në bidat dhe drejtim të keq, siç është treguar nga i dërguari [salallahu alejhi ue selam] në shumë hadithe, mes tyre: ndarja e umetit, ngritja e diturisë dhe përhapja e paditurisë, shfaqja e të paditurve që japin fetua, po ashtu thirrës që qëndrojnë pranë portave të Xhehenemit, dhe kështu me radhë. Dhe mu kështu është gjendja e sotshme, dhe në fakt ka qenë e tillë për një pjesë të madhe të historisë së umetit.



Abdullah Ibn Mubarek [v.110H] ka thënë:”Ta dish se unë e konsideroj vdekjen si nder për çdo musliman i cili e takon Allahut duke qenë në Sunet. Se Allahut i ankohemi për çuditshmërinë tonë, zhdukjen e vëllezërve, rrallësinë e ndihmuesve dhe shfaqjen e bidateve. Allahut i ankohemi për fatkeqësinë e madhe që ka goditur këtë umet nga zhdukja e dijetarëve, njerëzve të Sunetit dhe shfaqjen e bidateve’. [Ibn Ueddeh el-Kurtubi në ‘el-Bida uen-Nehi Anha’ nr.39]



el-Hasan el-Basri [v.110H] ka thënë:”Se vërtet njerëzit e Sunetit ishin të pakët mes njerëzve në kohën që ka kaluar dhe ata do të jenë të pakët mes njerëzve në kohën që do të vijë; ata që nuk shkojnë tek luksi i njerëzve të luksit, e as tek bidatet e njerëzve të bidatit, dhe të cilët patën durim në Sunet derisa takuan Zotin e tyre. Pra, kështu ju duhet të jeni, inshallah”. [ed-Darimi 1/92]



Is’hak ibn Raheuajeh [v.238], mësuesi i Imam Buharit, ka thënë:”Po të pyesje njerëzit e paditur lidhur me Shumicën, ata do të thoshin:Shumica e njerëzve. Ata nuk e dinë se Xhemati janë dijetarët që kapen për transmetimet nga pejgamberi dhe rrugën e tij. Kështu që kushdo që është me ta [dijetarët] dhe i ndjek ata, ai është Xhemat”. [Transmetuar nga Ebu Nu’ejm në Hiljet ul-Eulijah]



Imam esh-Shatibi [v.790H] ka thënë:”Pra shikoni se çfarë citon ai [Is’hak bin Raheueih] dhe atëherë do t’ju qartësohet gabimi i atyre që mendojnë se Xhemati është trupi kryesor apo shumica e njerëzve, edhe nëse mes tyre s’ka asnjë dijetar. Ky është të kuptuarit e njerëzve të rëndomtë, jo të kuptuarit e dijetarëve. Pra, personi i cili dëshiron udhëzim të drejtë në këtë çështje, duhet të ngulë këmbë në ato vende ku ka rrëshqitje, kështu që të mos shmanget nga rruga e duhur, dhe nuk ka mirëqenie dhe udhëzim të drejtë, përveçse nga Allahu”. [el-I’tisam [2/267]



Vërtet ishte thirrja e Vëllazërisë së Bankrotuar [Ihuanul-Muslimin] që shkaktoi përmbysjen e këtyre realiteteve, dhe të cilët, me anë të parimeve false, futën në arenën e da’uetit çdo filan njeri dhe bidatçi, dhe që nga shfaqja e tyre dhe dekadad pasuese e deri më tani, ata nuk kanë pushuar së ndërruari realitetet dhe së zhvilluari luftë kundër Sunetit.



Kështu që sheh sot shumë njerëz, grupe, organizata, duke përshkuar këtë shteg i cili është përgënjeshtruar nga shejhul-Islam Ibn Tejmije, dhe të cilët duan ta ujdisin secilin, krerët e bidatit, krerët e hizbijes [partishmërisë], krerët e devijimit, dhe librat e tyre, idetë dhe mësimet, në mënyrë që t’i përdorin ata për të mbërritur objektivat e caktuara të grupit apo partisë së tyre. Dhe vërtet, kjo ka prishur mendjet e njerëzve në mënyrën që ata s’kanë më ndonjë pozitë të shëndoshë [të qartë], apo ndonjë qasje të kuptueshme në përballjen dhe ballafaqimin me individët, grupet dhe faktorët e ndryshëm që janë të pranishme sot në arenën e da’ues dhe ndryshe.



Lusim Allahun për udhëzimin e tërë umetit, dhe lusim Atë të na bëjë të qëndrueshëm në rrugën e Selefit në të gjitha kohët, vendet dhe situatat.