Poezi nga Arqile Gjata

[artisti.]

Poezi nga Arqile Gjata

Poetët

U nisën nxitimthi me erërat .
Poetë të mençur dhe jo normalë,
krehin muzat, tresin dhjamin,
bëjnë dashuri si majmunët….
Në ajrin plot smog
me buzëqeshje të gjata
sa nata
zogj të ngrirë përgatisin darkën
për poetë e shkrimtarë
plotë brenga .
me shpirt të butë
mërmërisin për ata që do mbeten…


I Urituri

Në një copë diell të ngritur
mëngjezor
I urituri zë një vënd të çuditshëm
mbushur me ndjenja shprese,
Jeta i shpaloset nëpër rrugë
si një frymëmarrje zgjat dorën
në pritje për të gjetur dritën
e heshtjes….
Me sy gjysëm të mbyllur sodit hijet
e kalimtarëve,
nga urija përton t’i shikojë në sy .
I ulur mbi ngjyrat e ditës
prek shkëndija çastesh .
Poshtë, nën vete pllaka guri të mbërdhira,
që nuk kanë vdekur…


Qyteti im

Je i shtrenjtë në shpirtin tim,
qyteti im bujar .
Ti përhap kaltërsinë e ajrit,
ti qesh e loz si në kohë të rinisë…
Por, këtë radhë vrapoj i lodhur,
drejt teje përkundem plot mall
për njerëzit e ikur .
I turbulluar rroj me kujtime
për ata që s’munda t’i përqafoja
së gjalli


Pranë limanit

Te ajo rrugë pranë limanit
shkoja shpesh
me dëshirë, të dëgjoja bisedat e marinarëve
të porsa ankoruar .
Ata ngrohur nga dielli, të çkopsitur duan muzikë
e dëfrime .
Një grua e stolisur kërkon të thajë qerpikët
me epshet e saja .
Përballë i qëndron një detar si peshk i tharë .
Me frymëmarje të thellë, nga frika se mund
të ngelet memec,
kapur nga paniku, se nuk mund të flinte
me të dashurën
lakuriq si peshqit përfund detit
nga një dashuri e gjatë, goditur
nga hedhja e spirancës…


Shok dhe mik kam dallgët stuhi

Skelar, që vozit bregut
menduar
Të kujtohet një shkëmb brënda Detit
kur ishim fëmijë !?
Tani në Skelë, nën rërë ai, i haruar
vëndi më fatlum i plazhit .
Dallgët gjithkahera
e sulmuan .
E coptuan .
E thërmuan .
E mbuluan .
Nga lodhja Deti është larguar
i turpëruar .
Prandaj jam i grindur
me Detin .
Që kur linda, shok e mik
kam dallgët stuhi .


Hëna dhe Dielli

Në të perënduar
këputa një copë Diell,
ia dhurova Detit .
Ndjeva të këputej heshtja….
Paregullsi tingujsh, (Nga paregullsia e tingujve )
u shfaqën dallgët e erës .
Nga lartë dalngadal
u qas Hëna…..
- Deti nuk mund të rrudhet .
Deti ka aromën time .
Deti fle me mua .
Në mbrëmje deri në të gëdhirë,
dhe
peshqit marrin ngjyrën time… -
thot Hëna .


Kështjella e Porto Palermos

Dritëtretur Kështjella e Aliut
pre e harresës
veshur me petkat e legjendës .
Me pasion romantik nga shpirtrat
e skllaveve
sodit hijet e saj…..
Shpërgjumur gurëve të kështjellës
gremisur ndër vite,
thellë në bimësinë e mureve
Unë anonimi i sotëm
si në kohëra të ngjajshme
gdhendur ndër bedena,
mbi shpatulla kam hedhur misterin
e detnajës,
që qarkon Kështjellën fatthënse
me shpresë se muret do flasin…….


Gruaja labe

Një grua mbështjellë nga drita
këndon dollin e jetës
me iso ngjyrë qielli,
Me të folmen e bukur
buzë më buzë
lartëson zërin e këngës
Gjithçka shkëlqen nga tingujt
e isos,
shkunden dhe supet e vajzave
dhe sendet heshtin
nga këngët e gruas labe .


NË NJË MBRËMJE POETËSH

Njerzit e ajrit
në një mbrëmje dëfrimi
na thanë :
Pagjumsia e poetit
çlodhet nga ëndërat e grave
veshur me kostume nate
e mbështjellë e tëra me flokët
e trarve të përzhëlitur
nga puthjet e dritës
në kërkim të grave me kapele
të dehura nga aroma e ditëve
të Qershorit.
Me muzikë zbavitse për njerzit
e ajrit alpin .
që, si skelete në lundrim
i afrohen fantazis
të grave afrodizjane.
Kështu na thanë mjerëzit
e ajrit
në një mbrëmje poetësh .


NË MUZEUN E MONUMETEVE

Gurë dhe gurë deri lart në majë .
Butësisht si pëllumba të fjetur
statuja të gurta më përshëndesin...
Skelete monumentesh derdhur nëpër shesh
ku ri shpiket
jeta e puthur nga vdekja
Me mall statujat më buzëqeshin
dhe pse s’më flasin
ndihem i lumtur.
Në këtë fushë gurësh,
druhem ti zgjoj monumentet...
Nuk i prek dot ëmbëlsisht
si në lashtësi,
se mos shpirti
më mbetet në një libër guri.