Vargje nga mërgimtari Xh.Ferizi

[bili99]

Poeti popullor Xhelal Ferizi, ca keshilla dashamirese:

Shkruaj me pak me nje fryme, dhe mos u inkuadro ne provokime nga ataqet personale.
Shiko punen tende,ka nje gershetim kombetarja ,personalja , dhembshuria nga plaget jetesore ne shpirtin tend, pasoja e dhunes dhe mohimit shihet hashiqare ne vargun tend , sic shihet dhe paranoja ne shprehje .
Suksese ne vargje , te deshiroj shendet dhe paqe !


Per frekuentuesit ne kete teme:
Asgje personale madje mund tu vleresoj nese me ka rasti tu takoj neper tema, gazmende ose pergezime ,
do tu keshilloja:
Ne nje teme si kjo nese shprehni aq nencmim , do te ishte mire mos ndaleni fare ne kete teme, per nje arsye te vetme se nuk eshte e shendetshme as per ju kjo qe beni.
Kete e them me pergjegjesi profesionale, mos shqetsoni asnjeri dhe jo nje njeri qe shqetsimin e ka te ngulitur thelle ne shpirt.
Besoj se edhe ju do te jeni me te lumtur nese nuk gjuani kripe mbi plaget e shpirtit te nje njeriu .

Per vargjet: eshte tjeter te thuhet se ju pelqejne ose jo, struktura, toni, permbajtja, rradhitja apo ne teresi poetika ose jo , e gjithe kjo nuk ju jep te drejte te atakoni personalitetin.
Nese nuk jeni te denje per nje kritike te mirfillt, leni njeriun rahat me shqetsimet qe ka, do ishte me e ndershme , me njerezore dhe me shqiptare(kete te fundit e kam prej idealizmit me duket)
Perfundimisht kini ndjeshmerine per nje te vuajtun se ju fisnikron juve, dukeni dhe ndjeheni me mire.
Une nuk do tu mbaje meri por vec sa ta dini se nuk dukeni mire ne postimet kur atakoni dhe nencmoni personalitetin ne nje teme dhe harroni temen.
Sa per vlerat artistike: vleresimi dhe kritika me vend eshte frytdhense per poetin.


me nderime,
bili99

[shigjeta]

Nuk kam shume per t'i shtuar atyre qe ka shkruar Bili99. Cdo njeri shkruan per arsye te ndryshme. Nganjehere vetem per te shprehur brengen qe ka brenda. Nese nuk ju pelqejne postimet ne kete teme mund te lexoni temen e rradhes....
Komentet ne vijim do te hiqen...

[angert]

Bora
Bora
'''''''''''''''''''''
Xhelal ferizi autorë
'''''''''''''''''''''''''''''''''''''

pse bjen bora ajo me fije

sa e,lehtë me ngjyrë bardhësije
kur bjen qetë me t' bukura fjolla
nisë zbardhon shtresat e holla
bardh mbi tokë shëndritet f'ytyra
shtrinë hjeshinë gjithkah natyra
zot i madh sa mirë e shkrinë
përmbi dhe at bukurinë
'''''
kur magjike mjeshtrija jote
i mbulon bardh syprina toke
e un varg'shiprtin kur e nisi
mbi ato pllaja me i far plisi
mbi ato plise ku shkrehësija
shkrehë ka qehret,nga mahnija
qehre t' bardha që mbulojnë pllaja
dushk,e fletë qetina t' mdhaja
bora shkrinë e shëndrinë drita
mbi syprina e stalaktita
të bardhë te zgjatur si kandile
si diamanti n' gurë zmerile
'''''''''
ah q'shëndrijnë thue si, kapë dija
nuk i kapë mendja as njerzija
shum ju ,flet ah, bukurija
as mjeshtrorë arti dot si pershkruan
ato fjollat kur u lëshuen
neper pyje e neper degë
e kahdo prrojeve ne lug e shteg
e ku binte uji i bilurit
e kahdo zbardhte vala e grurit
e permbi fusha e ledina
e mbi kullime e zallina
edhe bilbilat i ka mahnitë
bora e bardhë kahdo tue shndritë
bukuri e vertet magjike
qe po i shkrinë vargjet lirike
''''''''''''
prandaj as mendja se, merr me mendë
si pershkruhet i bardhi shendë
si përshkruhen ato vizllore
përmbi ftyrë ah hapsinore
kahdo ku shtrihej ai jorgan bore
gjer e gjat shtrihet hapsira
e cicërima shum të mira
përmbi ujvara të vogla e t' lira
kah shkumbardhat e ati prronit
e kah gurrat e ati kronit
me i pa fjollat si zbukuronin
kah po binin e zbardhonin
kah natyren e hjeshonin
'''''''''''''''''''''''
të shkrihej penda e poetit
e lirika e varg lehtit
shtrihej gjerë si fluturimi
me hare po kah rimimi
sa i gjerë po shtrihej gzimi
për shkak t' pejzazhit aq magjik
dehej vargu poetik
thue se edhe zemra u zbardhue
kah po ndjente va krue
me aq kullim tu e gurgullue
kah shkon vala tue shkumbzue
mbi borë bardhen anash shkumbë
tue lakue fjollat tu i shkundë
pisha ahu a qetina
kahdo biene dhe ne rrrepina
edhe poshtë e dalin ne fusha
kahdpijn ne ujra drenusha
mbi kullime te asaj bore
her ne lugje e kodrinore
porse bardh mee pa bradhsinë
thua se e sheh vet bukurinë
thue po e sheh me sy mahninë
''''''''''''
e ajo bora e bardhsina
sharton dritat në rrezatina
aq sa shkrihej moti e stina
edhe bora per mbi bari
që e i merr sytë po qdo shtetgtari
mbi hapsirë ku sheh udhtari
'''''''''
ajo te qelte me mije shije
ne emocion si art magjije
me endje thell deri në gjene
ne qeliza e në gjak vene
'''''''''''
gjithqka shtrihej para teje
e ato pishat ne degë e neje
me at borë e si piktura
e nji va aty ishte ura
nji urë druri sipmatike
lidhte brigjet estetike
thue pikturë ish artistike
'''''''''
poa aq shum art zoti aty kish shkri
sa q e te bente edhe n' mushkni
me kerkue gjithfar fjalore
me i pershkrue me ndjenjë arbnore
ato pejzazhe mahnitore
'''''''''''''
ruana zot me dalë n' alpina
ku e ka sjellë bardhsinë, ajo stina
ato borbardhat mbi qetina
t luen,n 'për gjak ajo ndjenjë mëlmesa
t' shkon nji joshje me u lidhë besa
me tu lidhë besa shpirtërore
me hjeshitë mbi shtresa bore
'''''''''''
në daq' thirr fishtë n, daq thirr homer
edhe poet e shkrimtarë tjerë
edhe merr pendat botrore t' dores
por hjeshinë s' mund ti a shkruan bores
'''''''
ajo ësht vet fytyrë bardhsija
që shkrinë art kah shkëlqesija
aman zot me dalë n' për pisha
kah me gjurmë shihen do bisha
dhelper n' gjurmë kah lanë ka kambë
edhe tjerë neper qdo pllambë
ku ka lëviz ujku e qakalli
ku ka ndejt zogu prej halli
'''''''''''''''
atje n' qerdhe n' majë mbulue
me do fjera,qerdhen shtrue
ku i shihen këmb't ngjyrë të arit
n' majë qetine n' borë t' acarit
si ta shtroj germen në at hy
qe mi merr hjeshëm dy sy
'''''''''''''
bora mblue n' pikturë mbi dega
thash ti marr do fjalë nder shega
apo ingjisë ti marr hua
ne imagjinim kahdo pa nda
a thue ylli vallë a i ka
eh me thuaj o bukuri
a mi jep ti me hejshi
''''''''''''''''''
me ja shkrue hjeshinë t' verrtetë
bores degve kah ka mbetë
ku jan mblue pipat me fletë
edhe t' ja shkruej n' zemer qetines
lott e shkrimit, e' t' kanarines
''''''''''''''
që la qerdhe e shkoj flutrue
n' dhena tjera shpirtë me pshtue
prej acari e prej ftoftesije
kaloj male e kaloj vrrije
tu shtrue t' bukur kahdo prej sqepi
kangen prore bregu a shkrepi
deri sa i dit atje n' zallina
motin te nxeht ku e mbante stina
me plot mallë për at fole
nisi këngen në tjeter dhe
''''''''''''
ku ta gjejë nji germë ma t' miren
ku ta gjejë nji dritë safiren
ku ta gjejë mbi uJ t e zallit
nji fuqi t' shartueme mallit
m' kan ra ndjenjat n' pikë te hallit
e s' po mundem me e pershkrue
hana driten kur ka lshue
permbi borë me dritë n' gjys vetull
edhe ti kisha mot e shekull
plot fjalore e fjalë madhore
te gjera shprehje si qiellore
nuk ja gjej fjalen e ndjenj dehun
njiqind penda ,me i mbajtë mbrehun
'''''''''
se ma e thellë ësht bukurija
deri n' at zemer nuk' hyn mahnija
e asnji shkrim që e,shkruan njerzija
es vargu i lirikut
se borëbardhat e albanikut
te mahnisin o poet
vshtir ësht fjalen për me e gjetë
per kto qehre magjistare
me i spjegue n' vargje rimëtare
'''''''''''''
se ësht shprehja e fenomenit
e kjo pamje e drujve e rremit
ësht natyra n' mister t' gjenit
degtë me borë e male e frymzime
e ato t' bardha valë n' kullime
që at qehre me piktura
që i lidhë zoti n' t' vogla ura
ura e ngjitje e kombinime
borë e fluska plot mahnime
ura ndjenjash t' bukurisë
ku fije bardhat e hjeshisë
njera tjetren me dritë e lidhnin
ne harmoni fjollen e dridhnin
fjolla fjollen e drita driten
si ndoj urë at koloriten
kur ylberat e harkojnë
ashtu dritat n' fjolla shkojnë
thue po thyhen e po lodrojnë
tu u lidhë prore me vizlllimen
tue ja nxitë lirikut rimen
'''''''''''''''
nxisin t' bardha shije t' knaqsisë
si vet arti i bukurisë
me qendisë n'din veq ora
'
mbi mal'bardhat ku fjollon bora
edhe e bukura kangë me gzime
kanarinat n' fluturime
kto hjeshi neper bregore
nuk i thot mendja njerzore
mbi bardhsinë ah rruzullore
po me dalë neper ahina
neper breshta edhe n' rrëpina
ku mbanë bora maja e shkrep
me i pa plisat kep më kep
me i pa qyqet e skyftera
me e ndje leht si lmohet era
neper majat e drujve shkrehet
me nji mallë që n' pendë nuk blehet
e as nuk blehet në qiell t' gjersisë
as n' sekret t' oratorisë
as qels zemre nuk e mbanë
emocioni e shperndanë
si ajo drita kah ai qielli
si i shperndanë rrez artat dielli
ashtu sharmi ne ndejnja shpirti
si vizllima a koloriti
i shprndanë oratoria
kahdo rrin ne shpirt ndjenjësia
prandaj ti o fjalori im
pse nuk qelesh ne zberthim
nuk e kapë dije as shkrim
emocionin e pa kufi
me e zberthye n ket bukuri
e kahdo me te bardha fjalë
artit t e vargut me ja dalë
''''''''''''''''
art e shend e estetikë
bukurija n' curril kur pikë
që të duket gjam safiri
si me shndritë guri ma i miri
'''''''
ashtu duket akullnaja
nder qetina e nder rrëkaja
valorëzime shkumbe e bore
qfar perzierje mahnitore
qfar shartimi ne e arte vizzlore
porsi e magjikshmja mbo borë fytyra
reflekson me sharm engjyra
qe levizen kah vizllima
e mua me dehet vargu e rima
kah e ndrron shkelqmin bora
bashk me follat kah ujë bora
qe po binin mbi ujvare
ne kullime t' tok s' shqiptare
valë bilure tue lakue
n' mjedis pyllit tue grugllue
e kur n' shartim bjen n' akuj fjolla
edhe shtresat akull holla
stalaktitet varë qdo ane
kah shkon uji breg e rane
me vizllim kur kryqzojnë shndritjen
thue formojnë mbi dhe mahnitjen
kshtu kah prroni n' mjedis pylli
kur bjen mbrëmbja e nxitet ylli
per me dalë me pa n' qetsi
si shkon e bardha bukuri
mbi natyrë e vala n' prroje
si gurgllon po toje toje
neper akuj vjerrë shkëqlimi
ku vjen fjolla bardh prej gzimi
q' ësht ky art prej kombinimi
''''''''''''''''''''''''''''''
që ta bën shpirtin aq t gjerë
si mbi borë e bardha erë
qe te mahnitë kah romantika
kur fryn leht mbi ato pika
neper akuj e mbi borë
e mbi pjezazhin mahnitorë
q'sht ky art i bukurisë
qe e ka toka e etnisë
mëmë etnike shqiperisë
q' esht ky art i bardhë me borë
q ' jan kta trupa mahnitorë
druje e bredha e qetina
pisha e rrema e stalagnina
gjelber anash dikun levore n' levore
neper lisat me bregore
edhe ne fusha ne rrafshina
ku ka mbet neper qetina
me u mahnitë pej ksaj mjeshtrije
qe e shtron punë prej perendije
rrema kthye anash prej bore
thue se ngjyrat i kan qiellore

''''''''''''''''''''''''''''''''





si ta shkruaj me thuaj oj hanë
si ta shkruaj oj gjuha nanë
si ta shkruaj o mal e det
si ta shkruaj ah o poet
si ta shkruej ket sharm t' bardhsimit
ku e prek era majen t' lmimit
ku prekë era leht at borë
si ta shkruaj o zot me dorë
mi fal zot fshhetsitë t' natyres
t' ja pershkruajn bardhsinë e ftyres
bores t' lehtë që n fluska t' lehta
bjen mbi ne kndej ku rrin jeta
edhe i jepë dehjen t' ngazllimit
endje e shekuj i jep frymzimit
'''''''''''''''''
per me e shprehë shpirtin e shkrimit
per me e shprehë n' fultrim at shpendë
përmbi t' bardhin hy plot shendë
thue se hyu vërrtetë ka ra
kah ajo shtresa qeillit nda
thue esht nda me i far bardhsije
per me mblue me afsh qudije
dhe rruzull e shtresë njerzije,
bora e bardhë me t' bardhë jorganin
mblue e ka shpirtin e gjanin
gjan e shpirtë te tokes t' vet
deri n' buzë ku shtrin ai det
dilni o engjiuj veq me pa
shihni fjollat si dijn me ra
aty n' fjolla permbi rrema
shiihni leht si mblohet pema
pemë kodrine e bregdetare
n' vrri e n mal n' koder shqiptare
'''''''''''''''''''''
dilni e shihni at bardhsinë
dilni e shihni mrekullinë
thirrne n' lutje perendinë
thirrni n' endje n' gaz e lot
gzonju bores t' bardhit mot
shihni në ara e shpatije
shihni lugjet n' valë ingjije
shihni dheun si ësht mblue me nurë
valë gurglluese shkumbzojnë n' gurë
si rrotullohen n' fjolla bore
shihni xixëbardhat zallinore
si buzqeshin n 'qdo fjollë bore
shih s i ,pijnë me gzim në shekull
shih si gzohet hana n vetull
shihni zallet si pijnë fjolla
shuhni ujra n' shtresa t' holla
shihni boren si bjen n' ujë
hana shkruj e qielli shkruej
nuk e thonë me vjet e muej
fenomenin t 'bukurisë
as ai yllë që rrin qendisë
që ato fjalë i ka ylltare
nuk e thot hjeshinë shqiptare
as me zberthime imagjinare
''''''''''''''''''''''
se hejhsia esht aq e thellë
ne emocione ku rrin mbjellë
e nuk esht aq leht me e thanë
pa e pas fjalen oqean
pa e pas fjalen qiell te pa fund
pa ju dhan po yjve mund
edhe fjalereve kahdo magjike
me e zberthye shqipninë etnike
ne bukuritë kahdo qe i ka
neper lum e prrue e va
neper bjeshk e fusha te mdhaja
pyje brigje kodra e maja
neper alpe e nder lugina
neper pllaja e kodrina
grigje suka e bregore
kahdo i thonë po tokë arbnore
duhen dete me fjalore
duhen trajta plot vizllima
duhen vargje plot me rima
duhen mjeshter t' bukurisë

porsi zogj me i kndue etnisë
'''''''''''''''''
as në alpe as n ' ledina
as ne ara e as n' rrafshina
kur me borë mbulohet stina
nuk i gjendet magjike fjalë
me art fjale me ja dalë
bukurin qe e ka falë
i madhi i qiellit i larti zot
duhen vite shekuj e mot
veq me folë si ciecroni
per ket art kah dhe i joni
e si si cireima e bilbiltare
me e rume ne vargje shqiptare
'''''''''''''''
me fjalë bardha borë mira
kahdo leht e qon erëlira
kur me fjolla e puhi t' lehta
lvizë n' për degë dimrorja fleta
aty ajri t' dehë si hana
ta nxitë gjuhen qe e flet nana
nanë shqipnija n' kreshta , e shega
kur me borë i mblohet dega
'''''''''''''''''
po me i pa ah deg't ah'tore
qarre e shkoze e bungë' tore
edhe rremat mbush bardhsi
boren t malit n bukuri
edhe arrat me levore
zot q 'hjeshi përmbajnë arbnore
aman zot i thuej kanarines
le t' ma falë nji za, t' cicrrimes
mi thuej zanit te currilit
e melsoit t e bilbilit
edhe ujvare s' n' rrejdhë t' zmerilit
se ata gurë qe i ka t' bardhsisë
jan zmerIle t' perendisë
ti rimoj si zemra e gnjyres
as pendes shembelltyres
qe frymzohet tu i shijue
bukuritë mbi va e prrue
kah shkon vala ne brigje bore
neper pyll me rrugë lakore
dilni o djem ju me dashnore
ju rini n' kto kohë kohore
shihni ëmbël qdo fjollë bore
e kur t' flisni me qdo fjollë
merrni dijet n' shpirtë e shkollë
edhe thithtni bukuritë
mbani fort ju dashuritë
mbani bashk kombin me fe
mbani shqipninë në nji fole
kah etnike ësht me dhe
se ka shum kjo fjolla ari
se e ka fjollë qdo germë shqiptari
se esht fjollë edhe mirsija
si borbardhat n' vise t' mija
kah ecë pernda e bukurisë
me yllsi me shpirtë t' thellsisë
nuk ja prekë fundin hjeshisë
''''''''''''''''''''
ah hjeshisë që bjen nder male
kur ajo rrjedhë qe e cë ngadale
ne mes bore e qetine
kur bjen sqep prej kanarine
me pi ujë aty ne at va
n' permes bores kah shkon nda
n' dy tre rrema vizga e vija
ku e ndanë valen ajo kthejelltsija
po kjo vet ah esht mahnija
esht mahnija e kullimit
me pa ujë me borë t' shartimit
edhe hjeshit qeillore t 'drinit
qe shkambijve ecin n' vala,
kund n' curril kund n 'per sterkala
kah i ecin peshq e njala
edhe bora ku shkrinë butsinë
ku e puthë vala fjoll 'bradhsinë
as gjeniu qe e sht ma i thellë
mbi ket valë ndjenjat si mbjellë
per te arrit fundin t ndjeshmerisë
ku shkrin arti i bukurisë
ku ai art magjikshem flet
kur pikon fjolla e lehtë
valë e borë ku shartojnë jetë
edhe i sheh ah rrudha gurit
kto larmi ndrique prej nurit
zot i madh kur bora e parë
mblon hapsira fushë e arë
edhe bjen syni n' lugina
bjen ai cak,me nxjerr deh'sina
ato deh'si qe i kerkon malli
shpirt e ndjenj si za kavalli
kah bien t kthjelltat valë uj'zalli
si za i fyellit qe ndrron damarin
ashtu e prekë ndjenja shtegtarin
kur del bores e sheh gjahtarin
kah ne bjeshkë ne fushë e vrri
gjurmë ka lanë gjahun me E mbrri
e ato gjurmë ah ferkemtare
thue se vi ajo bardhtare
qe e ndanë boren e rrafshinen
n pa,ansi tue pa ledinen
ta ndanë shpirtin n' dy knaqsi
ti nxit art e bukuri
per me i nxitë kahdo qe ke
gzimet t' mbrenshme barsdh si rrke

edhe hapet syni i mjerë
me lakmi me nxan qdo her
kahdo t' sillet e hapet rrotull
sheh gjahtarin kah msynë n'strofull
me gjetë leper e fllanxë mali
ku ai dre vrapin e Ndali
ku E ka ndalë vrapin drenusha
me shikim tue pa kah fusha
ajo pendushem me do lot
qe i rrjedhin neper mot
se ajo t' ftoftit e tinzrinë
i pergjojn vesht qe lart i rrijn
edhe kjan se nuk ka besë
n' ket hjeshi nuk don te vdes
edhe kercimet e ferkemit
mandej kriht e kaqadremit
veq me i pa i madhi zot
permbi uj t' kulluem si lot
ku ai rrin se eSht vonue
nuk ik larg per me shtegtue
por se rrin nga i her nder kroje
kur bjen bora toje toje
edhe i sheh valoret shkrue
fjollat t' bardha tue lundrue
permbi rrejdhë e permbi va
e ai leqe bën pa nda
pse e mahnitë ai uj mbi dhe
fluskë bardhsije e bores t re.
zot i madh me pa hjeshinë
kur n' livadhe bora shkrinë
sharm e fluska permbi bari
n' per qdo fije flet damari
prej bardhsije e sharmimi
edhe flet gjithkah larmimi
i lule fletes trandafilit
edhe fleta e karajfilit
qe bardhsisht ngazllen me fjolla
ku e nxjerr koken lulebora
edhe tjera kercyell holla
luleflete e zambaku
dojn me dalë n' lodrim prej gjaku
me marr hov neper shpatije
se i dehë bora bukurije

t' gjitha kto jan lule te vona
qe zbukurojnë nder viset tona
ujrat me valë kur ndahen ne vija
ne mes bore kah kthejelltsija
valal vala nga i her shtrembrohen
ne trup te kthjellun kah lakohen
nji e mahnitshme gurgullimë
bashk me te zogut cicerrimë
zogjve te vonë qe i ka joshë bjeshka
ujë i e borë qe i hjeshon kreshta

si ti them ksaj bukurije
ksaj mbulese ngjyr bardhsije

hana e yjet kle ta dijnë
ne at pasqyrë me shend kur vijnë
me i pa vetull e bukuri
mbi ujvara nder bardhsi
ata edijn gjuhen t magjisë
si ti ia thonë n gjuhë t bukurisë
qe u dha dija e perendisë
ata edijn neper qdo pore
si ta shprehin at art bore
neper bjeshket bardhasore
qe me prroje e me qetina
me ata akuj e ledina
me ata rrema e krih ne pisha
me ato gjurmbë kah shkelin bisha
ujk qakall dhelper ari
me ata zogj plot bukuri
me ata druj me ato shkurre
me at mahni ujë prroni e gurre
qe as pendat e poetit
sikur t eken sa faqja edetit
kurrë n mbrendsi me art se thonë

ah hjeshinë e vendit tonë

se ngjyrbora te perhfshinë
ta shterr artin pednen t shkrinë
ti shterr shprehjet varfanjare
se e ka hjeshinë n thesare
qe si njjeh gjuha kombtare
as njerzore as alfabete
se hejshija esht gjuhë ne vete
duhet art e shembuj jete
me ja nxjerrë pak kuptimsinë
kur shpalosë bora bukurinë

si ne male si ne prroje
si mbi valë e si nder kroje
si nder rkaja ener shkurraa
si ne bjeshkë ne vrrija e curra
si ne ne zabele e si ne maja
neper dushk nde te larta pllaja
nder valbardhat qei bien tue kcye
mbi syprinat pikat thye
kur kthjelltsinë ngacmojn permbi
ku e mbanë rrafsh ai ujë mahni
mbi zallinë e bukuri
ather pikat e vala bardha
kah shperndahen su´´i shkumbardha
ne hjeshi bore anve te shtrue
kto kah bien n 'cinglim PIKUE
NGAPAK VRIMAT TU I RIMUE
TRRR E SRRRR E PIKA VRIMA
dikund shum edikund t e ima
mbi ujë borë optikë te zallit
tue vrimue syprinen ballit
me do tinguj krejt gjuhsorë
qe shkrin yje e meteor
qe nuk mbahen knaqsi qiellore
per pa ardh ne ujë prrue bore
per me pa e per me ndje
se si bien valat me rrke

se si i zbardh bora n dy anë
kan zbrit qielli rreze hanë
per me me pa shartim e ranë
se si optika si gjam ksritali
e then valen n mjedis mali
pkah kalon prroni me ujë
don vet qeilli ta pershkruej
por as ai gjuhë s' po gjenë t' pasur
SHARM E SHENDIT PER TE IU QASUR
QASJUNI JU TJER QIELLORë
KUSH MA PARë MEOENDNE NE DORë
KSAJ HJEHSJE PERMBI BORë
ERES QE NDANë FLUSKAT ne ajrije
pikatore bukurije
im ajo bora nder shpatije
qe eshprendanë nji erë ftoftsije
ballit te bjen o zot e qerpikut
ti luen gzimi dejt si te fikut
kur luejn embel plot embelsi
ne erë te lehtë ne harmoni
ashtu rrathat qerpikore
luejn me gim n per pilkla bore
qilu e mshilu syri e drites
kah hapsira e estetikes
gjer e gjat neper gjersina
ku i lshon kriht ah gjeraqina
qe noj gjak kerkon n' vrojtime
permbi erë me fluturime
ajo ne art tue marrë fuqi
permbi qiell me dy krih shtri
kundron boren mbi bardhsi
se mos sheh kund shpend t,vonue
mandej ne krih per me ju lshue
mbasi ne sy ta ket diktue
ne curra mali e nder shkurre
ta ket pa kund afer gurre
ndoj zog n 'sqep mahnit prej bore
nder shpatije a nder bregore
ku bardhsija shndritë e shtrohet
ku ai zog shum dashurohet
mbi gjersi te bardha shtrojes
ku ia thot po kanges t gojes
me at sqep te bukurisë
mbi bardh trojet e etnisë
mbi vargmalet t bukurisë
kur dimroret ato stina
i zbardhojn ah e qetina
te bardha quka suka e vrrije
ara e fusha prej bardhsije
'''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''' ''''''''''''''
xhelal ferizi autori në mërgim
'''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''' '''''''''

[angert]

Po ecja pyllit nji her në mendime
'''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''' ''''''''''''''''
autori xhelal ferizi
'''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''
po ecja pyllit nji her në mendime
më lexuan rrudhat e drurit
më vrejten degët në të thella kujtime
e palca e hallet e gurit
''''''''''''''''''
më than pse ke dalë në pyllë
pse vet me vete flet
më pyeti kureshtarë qielli e secili yllë
secili rremë druri e fletë
''''''''''''''''''
ju thash un vet me veti
pse pyesni o kureshtarë
halli im ësht sa deti
yjeve ju thash që rrijnë varë
'''''''''''''''''''
ju thash se po thellohet secili hendek
jeta e atdheut ësht mbushur me halle
tradhtarët duan që etnija me vdekë
tokes mëmë i qajnë gurë e zalle
'''''''''''''''''''''
ju thash kureshtarve se jan shtuar tradhtarët
mashtruesit e ndasitë
ju thash se kan filluar shqiptarët
ti humbin shpirtë bukuritë
''''''''''''''''
ju thash s e jan shtuar ngatrresat
ndasitë e mdha krahinore
ju thash se jan bë intresat
kult mbi token arbnore
''''''''''''''''''
ju thashs e jan nda me fe
se ka ble shum tradhtarë armiku
se me dhimbset në shpirtë ky dhe
zot ktu ësht bë meteliku
'''''''''''''
e yjet që rrinin varë
gati u kputen në zemer
a thua than do te ket shqiptarë
shqipni etnike me emer
''''''''''''''''''''
nuk e di thash e din zoti
u mbshteta per nji druri
dhe etnik nga qerpiku m' ra loti
rrëshqiti në mal mbi nji guri
''''''''''''''''''''
pse qanë më than yjet lirik
armiku nuk do t'ket sukses
ti ishe si qelik
penda nuk të ' prenë ty në besë
''''''''''''''''''
mos qajë më than o ideal
më than edhe të drujve shqipet lëvore
shekull'loti më tha ndal
se shqipëri do të ket arbnore
''''''''''''
qakajt nuk do ta shqyejnë
mos vuaj me hall kaq shum o lirik
as kurr nuk do ta thyejn
tradhtari me të ziun armik
''''''''''''''''
sa të jet pushka e vashave e djemve petrita
më tha kullimi i nji prroni
armiqt me kurtha e prita
nuk mbijnë ma kah dhe i joni
'''''''''''''
dhe qava disi me gëzim
e shpresa përlotshëm mu ringjall
u bëra edhe me vullnet e ma trim
e penda mu bë e mbrehtë por si pallë
''''''''''''''''
pallë e mbreht skenderbegiane shqiptare
shpatë e skenderbeut
që shpon zemrat tradhtare
kushtrim i lshon atdheut
'''''''''''''''
e yjet më dhan kurajë
e krah më dha edhe qielli
e toka me dha uzdajë
shqip m'rrezatoj dielli
'''''''''''
më than se tradhtarë e fe
as klane e as krahinorë
shqipninë se ndajnë as nuk e thyjen dot mbi dhe
sa të ket vullkan trimërije arbnrorë
'''''''''
as grek as rus e as shkja
as zemer me blozë bizare
shqipninë per të gjallë nuk ka me e nda
etnike do t' jet neper shekuj shqiptare
'''''''''''''''''''
mos qaj më than se nuk je jetim
nji dit te kuptojnë dituritë
hapin mbaje drejt mos u thyej në lakim
se ne të japim dritë
'''''''''''''''''''''
kështu më than të argjendta te qiellit yjet
e penda ime u gëzue
me vrap e shend ajo u nis kah pyjet
në shqip me këngë bardha në rimë duke cicërue
''''''''''''''''''''''
mbasi i premtuen yjet unitet
e i than se në zemra shqiptare
ku do ka kah ka male fusha e bregdet
nji fe do t ë jet kombëtare
''''''''''''''
e u gëzua me krah me penden në dorë liriku
flutroj porsi zog mbi dhe
kah jugu e veriu e kah adriatikue
këndonte me vargun rrëke
'''''''''''''''''''''
se yjet i dhan garancion
e malet i a dhanë nje besë
se nuk ndahet shqnpnija e jonë
se globi mund të vdes
'''''''''''''''''''
se nuk ndahet shqipnija etnike
kosova e qamërija
se zemrat i ka qelika
se do t' vjen e bardha lirija
''''''''''''''''''
autori xhelal ferizi
liriku i kengve shqiptare
penda shqiptare e diskriminuar e përndjekur nëpër mote
'''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''' '''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''' ''''''

[angert]

Në mendime
----------------
autori xhelal ferizi
''''''''''''''''''''''''''''
Sot po shkruaj un e po dridhem
Thue n' për ndjenja,n,trup po lidhem
Se,q,po m, vijnë do ndjenja t'kqija
Kur n,kujtim po,m'del rinija
E pa fat,e plot me rrëmujë
E nuk di si ta përshkruaj
vinte armiku porsi hije
e mi kpuste shkollë e dije
e me ndiqte në troje t'mija
e m' rrethonte me t' kuqe vija
e më merrte n' pyetje prore
pse un doja tokë arbrore
me qonte jeten ne burgime
veq pse e doja token time
at dardanë ku i thonë etni
veq pse thrrisja per liri
me burgosi e m' ndjeku armiku
edhe tradhtari e munafiku
Ktu kam mbetë tash n' dheun e huaj
Veq me pendë me dorë po shkruaj
Kjo ka mbetë nje shpresë per mue

sa shum thell po m,shkojnë nder mendë
shum kujtime n ,për qdo vendë
kah ka shkelë ,kjo kemba ime
kah kam pasë po përjetime
se,q,po,m,vijn në krye si valë
kur në at kohë un isha djalë
n,moshë të re e pa e ditë vleren
si nji zog tue kcye pranveren
degë më degë e duke kndue
për ditë t' vshtira tu u mendue
ndoshta edhe n' mendje un s' kam ditë
me mendue se kshtu ndoj ditë
do të shterren sytë e mi
neper ferre mbi dhe t 'zi
ku i thonë mergim i vyshkur
ku te bëhet gjaku i ndryshkur
te humbë gjuha e kombi e fara
mbetesh ne udhë ne fusha e ara
e ne qytete te huaja prore
neper tretje gjithkohore
--------
por se kshtu se menduam ne
se do t, vjen nji dit mbi dhe
shpresat t, mija me mi pre
ktu n' dhe t 'huej t, varfer me m' lanë
atje n' dhe i kam babë e nanë
që n' kosovë po m, kann lindë mue
n' për varfri e tu skurrue
n 'mund e vaj për timen jetë
shum ka rrjedhë po loti i nxehtë
keq na shkoj po jeta e shkretë
por jam mbajtë besa krenarë
me kokë lart e si shqiptarë
u pat hije jeta , e ,nderi
por shum her Ju perzie vneri
me fjalë t 'lotve n' për mjerim
se u pat ra mbi kok vajtim
e shum her s' gjalli jan jan djegë
qajë si qyqe degë m, degë
se kjo jetë thonë qenka prrue
helm e gzim që lshon skurrue

po e kujtoj jeten at,here
kur me moshë isha qun vere
si ai zogu e kanarina
n 'per ledina m' shkonte stina
babë e nanë po me varfri
kah rropeten për kta fmi
me gjak t' syve me na rritë
shtrue n, për mund n, për javë e, dit
por gjithmonë kan ndejtë krenarë
pa i koritun fis e farë
n' per varfri e pa u nenshtrue
jeten t' vshtirë po tue vazhdue
por kan mbetë me besë te vjeter
nuk kan njoftë ndoj kanun tjeter
nuk kan njoftë ndoj leqe a hile
as shartue s' jan kurr me skile
vra e kan djallin me gurë
gjith shendritë jan n,nderë e nurë
besa shum po u ka pasë hije
fjala e tyre fisnikrije
edhe n' shpirtë sinqeriteti
n' gjak kan pasë po nderë sa deti
ah në ballë e kishin driten
si ylberi koloriten
q' po na rrisnin ne me i rrogë
si n 'kaqep ushqye ndoj zog
me na e dhanë per me e perbi
at ushqim n 'per fyt me e,shkri
eh kshtu ishin ata eter
qe s' kan njoftë ndoj kanun tjeter
perveq nderit beses t 'vjeter
qe s' kan njoftë ndoj sherr t' shejtanit
veq tradites t' ilrianit
qe me shekuj kan trashgue
fjalen fjalë e pa dredhue
as pa e njoftë ndoj kund ndoj leqe
as ndoj hile a punë te keqe
ah medet po q' m' rrjedhin sytë
thue se n' lot po m' jan permbytë
e m' jan lagë deri kah qerpiku
po kjo zemer s' ësht prej qeliku
ah gjithmonë kshtu me qendrue
kohra t' lashta me kujtue
edhe me bë po gjithmonë ballë
n' tym e flakë gjithmonë tu u kallë
n' mallengjim e n 'kujtim t' vjeter
tu i kujtue po fis e eter
babë e nanë e edhe atdhe
token t' lashtë po ku jam le
edhe vllezrit miq e shokë
ku i kam shtrue lojnat ne at tokë
neper balt e ku kam qeshë
ku jam zhgrra e jam veshë
ku ja m lye me dhe e balt
ku e kam pasë vatanin mjaltë
'''''''
me ata gurë që i kam pas n' dorë
me ato fjolla ra s i borë
që e kan mblue me t' bardhë qdo fushë
mbi kosovë at ëngjellushë
q 'po m' kujtohen ato ara
q po m kujtohen pem't me lara
plot me t' larme t 'bukura fletë
zot i madh q' qenka kjo jetë
sa mirë flutrat kur jan ndalë
ather n' moshë un isha djalë
e m' kujtohen tue flutrue
kur nektarë kan thithë jan lshue
neper pemë e neper lule
aman zot zemren q' ma shkule
kur kto data po m' kujtohen
neper gjak rruzat m' rrënohen
her po m' ndezen shum kujtime
kah m' kujtohet toka ime
dhe i ëmbel me zallina
ku m' kan shkue po moti e stina
edhe rinija e njomë me lojë
deri sa erdhi koha plojë
na burgosi e na treti
veq kutjimi tash na mbeti
''''''''''''''''''''''''''''''''''''
nga autori xhelal ferizi
vazhdon ne pjeset tjera
'''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''' '

[angert]

Titulli: Vargje nga mergimtari xhelal ferizi

--------------------------------------------------------------------------------

Në fjalen e shekullit
****************

Autori Xhelal Ferizi
********************
në fjalen e shekullit vulosa pohimin vulë 'lot
pohimi im nuk paska qenë vulë fati
para diellit ishte ai pohim betim at mot
pse u betova vetmashtrueshëm un krah'thati
***
betohu në të'rrëshqitshmen dhelpri të kësajë jete
ku vulat e fatit nuk i ke vet në dorë
sa qesharak ky iluzion them tash vet me vete
njeri o kukull e teatrit të gjorë
***
pse a nuk je në teater
jeta a nuk ësht vetëm një lojë skenë
njeri për të kujt hirë e hater
mbi dhe nëpër shekuj shkon e vjen
***
betohesh në vulen e lumturisë e ajo venitet
betohesh në jetë e ajo shuhet
betohesh në diten që shn'dritet
në fatin që zhgënjimi i shkruhet
***
ja pra un jam ai vet
që jam betuar
në secilen vulë të dashurisë ,secilen vulë të gjerë e kisha sa një det
e tash po vdes duke dyshuar
***
po vdes nga e përgjithshmja e përjetuar
***

se gjithqka qenka kalimtare
gjithqka në botë ësht e shkruar
sa kushtetutë mashtrimtare
..............................................
.................................................. .
---------------------------------------------

Autori Xhelal Ferizi
****************
---------------------------------

[angert]

RRiqnat mbi token tonë
-----------
O toka jonë rriqnat na mbuluan
ata po pijnë tëndin gjak
o toka jonë ata na vërrshuan
shkundu o toka jonë pak
--------
dridhu e qit flakë
rriqnat të digjen në barot
ata u pollen nga bushtra shakë
na pijnë gjak e na derdhin lot
-----------
mbledhi fuqitë tua o e bekuar
o toka ime e lashtësisë
me gjakun tënd të vluar
e me flaken e lirisë
----------
rriqnat shtypi kalli shkrumboi një her e mirë
shtypi mandej ec krenare
të dua o toka ime të dua shum të lirë
pa rriqna e ushujza barbare
---------------
të dua me flamurë në dy krena gjeraqinë
të dua si diell me rreze
të dua si bilbil porsi kanarinë
shqip të këndosh nder breze
----------------
Autori Xhelal Ferizi
----------------------------------
Lexoni vargje nga autori Xhelal Ferizi
nga shqipëria verilindore(kosova dardane =Mitrovica
tregoni shoqes shokut
----------------------------------

[angert]

--------------------------------------------------------------------------------

Titulli: Vargje nga mergimtari xhelal ferizi

--------------------------------------------------------------------------------

Nuk dua të jem me njerzinë
-----------------
Autori Xhelal Ferizi
----------------------
Nuk dua të jem me njerzinë
as sot as në mot as neper kohra e breze
dua të jem me përjetësinë
si e pavdekshmja rreze
---------
nuk dua të je me njerzinë
dua të jem si qielli
ta ndjejë vetëm dashurinë
diellorisht ashtui si e ndjenë dielli
----------
nuk dua të jem me njerzinë
dua të jem mirësia
dua të jem nji me bukurinë
të jetoj përher si gjithsia
-------
num dua të jem me njerinë
përse të jem vdeksia
dua të ndjejë rrezaninë
dua të jem pa vdeksia
--------
dua të jem gjith'i e jo hiqi mbi dhe
dua të jem arti prore
dua gjithmonë me u nxe
nuk dua të jem ngrirje e shkrirje si nji akull bore
-------------
Autori Xhelal Ferizi
--------------------------

[angert]

Vargje nga mergimtari xhelal ferizi

--------------------------------------------------------------------------------

Nëse shuhem në harresë
------------------------
Autori Xhelal Ferizi
----------------------------
Nëse shuhem në harresë fajtorë jeni ju të bijtë e vogëlsisë
ju shpirtrat e pluhurit makabër hijanet
ju të bijtë i mikroshpirtësisë
që të gjerë dukeni gënjyeshëm si det
----------
nëse shuhem në harresë fajtorë jeni ju o të pa farë
të bijtë e lakmive taksidare
ju që nuk jeni bujarë as një pikë shqiptarë
ju të bijtë e lavires pare
-----------
nëse shuhem në harresë
jeni ju fajtorë o të bijtë e rrenes e mashtrimit
ju që u polli i paskurpullti interes
ju o të bijtë e mallkimit
-------------
ju jeni fajtorë me parollat që duken qelike
por që jan jargë në mbrendi
ju që dukeni pamje heroike
ju që shqipërinë etnike e leni me krye në hi
--------
ju pra ju o karagjozat e dollarit
ju o i shpirtrat e veseve tregtare
ju të bijt e blozes e blozatarit
të bijtë e smundjeve bizare
-----------
ju pra ju e kush tjetër mbi dhe
ju të bijtë e gjelozisë
ju të pa komb të pa fe e atdhe
të bijtë e shpirtngushtësisë
-----------
Autori Xhelal Ferizi
-----------------------
Lexoni vargje nga i përndjekuri politik i persekutuar një jetë nga autori Xhelal Ferizi
tregoni shoqes shokut
--------------------------------------
Shqipëria etnike nji komb nji dhe një gjuhë nji flamur nji atdhe
----------------------------------------

[angert]

Titulli: Vargje nga mergimtari xhelal ferizi

--------------------------------------------------------------------------------

Un dhe ethet e ikjes
--------------------
Autori Xhelal Ferizi
----------------------
Në secilen dridhje ´vuajtëse nofullash në pyllë
dridheshin vuajtjet në dhëmballë
qante bashkvuajtës secili yllë
dënesnin dhe pysnin kush je ti vallë
-------
kush je ti i huaj maleve të huaja që habitë qdo bimë
në këto ethe nuk qëndron dot akulli i ngrirë
ti që në kto net mendon për vargun me rimë
ëndrron kombin tënd të lirë
-------
dridhjet nga të ftoftit preknin deri në zemer
krrusur nën do pisha e druj pa ushqim
si të quajn ty o djalosh me emer
më tha qielli i huaj me shikim
---------
më quajn xhelal ferizi poet
më quajn shqiptaro dardan me komb e fe
un mund të shkruaj vargje si det
liri nuk kam as atdhe
------
po maleve këtu pse je më tha qielli i habitur
në kto troje kaq larg katandisur në hata
un jam i burgosur nga prangat i ikur
se duan armiqt me më vra
----------
dhe më shikonin me habi koha e druj e gurë e stina
më shikonin me habi gjethet e malit të huaj
më shikonte dushku e ahu e qetina
e qielli nisi të shkruaj
----------
lagshtija më kishte hy në palcë të mjerimit
ftoftësia uria në asht e në gjak
vuajtja më kishte hy në thelb të lëngimit
këmbët më bëni lak
-------------
të gjith habitshëm mi shikonin vuajtjet e mia
kalitjen si të gurit ma shihnin e qëndresen
errsira kur binte mbi dhe nata e llahtaria
të atdheut në gji e mbaja besen
-----------
e mbaja vargun poetik në adhurim
e mbaja fjalen duke dashur ta shkruaj
o zot si ecte hapi i cakut tim
nuk di dhimbsurisht ta përshkruaj
-----------------
Autori Xhelal Ferizi
------------------------