Mos më thuaj............
Mos më pyet:" Ku janë varret"?!
Ku dhe bari pikon lot.
Ku dridhen gurët dhe qarret,
Ku dhe fjala nuk flet kot.
Mos më thuaj ku janë varret,
Se atje kam gjysmën tjetër,
Kur të vete do qaj hallet
Dhe s'do ket' nevojë për mbretër........
Ç'pati ky i shkretë...?!
Shpirti im është varur në greminë
Dhe lëkundet si lavjerrës ore,
Zemra tingëllon si psherëtimë
Edhe loti si ortek dëbore.
Shpirti im u ngjit përpjet në qiell,
S'donte më të rrinte në grminë,
Futur në një pus,një çanak diell
Edhe ajri si një vetëtimë.
Ndaj po nuk më gjetët nëpër rrugë,
Në një kafe a në facebook.
Iku thoni vdiq edhe ky burrë,
Vargu i ti, më, nuk do na nduk.
Po ju lutem vetëm mos më tallni,
As të shkruani lajme në gazetë.
Një ashure a një hallvë ta hani
Dhe të thoni : Ç'pati ky i shkretë?!
Çfar t'u them.....?!
Çfar t'u them, m'u tha pështyma,
Veten var' burri në pemë.
Mbi oshkur i mbeti fryma,
E kërkojnë e s'po e gjejnë.
Çfar t'u them, m'u tha pështyma,
Tjetra ra nga kati gjashtë.
Një qytet e shkrumbon rryma,
Gjaku skuq shkallët përjashtë.
Çfar t'u them,m'u tha pështyma,
Lypsi zgjat dorën në udhë.
Krejt e zezë buza nga bryma,
Këmbëzbathur nuk lë gjurmë.
Çfar t'u them,m'u tha pështyma,
Jetë xhungël,shkretëtirë.
Varfërinë e mbulon shkuma,
Njerëz kthyer në vampirë.
Çfar t'u them,m'u tha pështyma,
Zemra e tokës plasaritur.
Syri derdh lotin me gjyma,
S'dimë kush nënë na ka rritur.
Fundtakimi.....
Të pash' në buzën e greminës,
Diku mes vdekjes edhe jetës.
Si thik xhelati prapa shpinës,
Si gënjeshtar pranë të vërtetës.
Të pash' me syrin e një njerku,
Më pe me shpirtin e një nëne.
Si krisma që lëngon tek bregu,
Si shpresa që s'i shkon një zëmre.
Sërisht mes jetës edhe vdekjes,
Si hije nate vjen harrimi.
Ky fundtakimi i pikpjekjes,
Po më shikon me sy pendimi.
Pesh' e jetës time......
Unë shkallët e dhimbjes i kam ngjitur herët
Dhe peshën e saj e di veç kjo kockë.
Kurrë s'i kam dashur,asnjëherë bejlerët
Që e fryjnë barkun dhe kërkojnë zoçkë.
Ja di vlerat jetës, di mirë ti ndaj gjërat,
Loti që rrëshqet s'quhet dobësi.
Kurrë s'u bëra mi të lëpija vërat,
Por u farkëtova në jetën Njeri.
Peshën e jetës time nuk e ngre as leva
Dhe vetë Arkimedi nuk e peshoi dotë,
Jo ca kokpalarë si kaposh mbi plehra
Që s'kanë gjak shqiptari e s'i njef ky Zotë.
Unë shkallët e dhimbjes i kam ngjitur herët,
Fare foshnjarak,këmbët djep lëkundur
Por nuk lypa jetë kurrë tek të tjerët
Dhe nuk i thashë vetes,kurrë vulëhumbur
Ndjehem mirë.......
Ndjehem mirë që s'jam i lumtur,
S'kam ç'humbas,kur të vijë vdekja.
Dhe në skutën më të humbur
Nuk do thahem kurrë nga etja.
Ndjehem keq që s'jam i marrë,
Ta marrosia gjithësinë.
Ta largoja këtë barrë,
Që gjith' jetën mbaj mbi shpinë.
Jam komod me veten time,
Që nuk kam shum bukuri.
Kur më vjen një vajzë thatime,
Zemrën ja fus drejt në gji.
Ndjehem mirë që s'jam i lumtur,
Hidhërimi më shijon.
Asgjë s'bëhet me të lutur
Dhe kur jeta të ndëshkon.
Ngushëllim nga larg....
(Për fatkeqsinë e një mikut tim)
S'di ç'të të them or mik i dashur,
S'gjëj fjalë për ngushëllim,
Kur të shikoj ashtu buzplasur,
Të mas me hallin tim.
S'të erdha dot' s'më bënte zemra,
I lodhur jam nga hallet,
Por brënda shpirtit tim je brënda,
Kjo botë me ne po tallet.
Nuk shikoj dot njeri pa frymë,
Të shtrirë mbi tokë, të vdekur,
Më duket vetia si një brymë,
Që ngrin dhe gjënë e hekurt.
Një jetë të tërë s'më pushon loti,
S'ma thanë as vap e Gushtit,
Më duket vetia njeri koti,
E vloj si mushti rrushit.
Prandaj nuk erdha të më falësh,
Mund të ta shtoja hallin,
Në ëndrra malli të më marrësh
E bashkë ta vrasim djallin.
S'të erdha dotë jo se kam frikë,
Vdekjen se pyes fare.
Nuk mundem të shikoj meit,
As qarre përmbi varre.
Prandaj nga larg të ngushëlloj,
Me vargje zemre,loti.
S'dua si ty dhe unë të rroj,
Por këtë e di Zoti...
Një jetë të tërë....
Një rrugë,një detë,një mal i lartë,
Një rreze dielli,një kalimtar.
Një pishë tek bregu si zdap i gjatë,
Një zog mbi sup si lajmëtar.
Një kthes' e fortë si globi botës
Dhe një neon flë gjumë në këmbë.
Asfalti dhëmbët i ngul rrotës,
Një re e zezë tamam si tëndë.
Një vjeshtë e rjepur si një kone,
Një qiell krejt si i vetmuar.
Pjerrësi shpatesh,brënda hone,
Që të përpijnë si të tërbuar.
Një ditë,një vitë,një jetë të tërë,
Që bashkjetoj me ato anë.
Zmadhuar zemra si mal i gjërë,
Tiktaku zgjon botën matanë.
Nuk e kuptoj vetveten.....!
Nuk e kuptoj vetveten,ç'më nevojitet sotë,
Një lule,një buzqeshje apo një sy i shkelur.
Veten e lodha dhe prapë s'e gjeta dotë,
Ndoshta kjo ditë vetveten ka tredhur.
Ndoshta dhe unë nuk jam i kthjellët,
Si kjo ditë dëbore edhe shiu.
Ndoshta nata duhet akoma më e ërrët,
Ku mos ta gjëji vrimën as miu.
Ndoshta kam nevojë të bisedoj me dikë,
Ti tjerrim fjalët e pa thëna bashkë.
Ndoshta nuk duhet të merrem me asgjë
Dhe ta djeg veten time si kashtë...
Kjo për mua qënka një ditë tepër e lashtë.......!
Iku..........
Na iku jeta nëpër rrëpira e skuta,
Nëpër rrugë pa fund e pa krye.
Veten time nuk di se ku e futa
Dita si një shkarpë u thye.
Na iku jeta me ngrica e stuhira,
Asgjë s'kuptojmë dhe e ndjekim pas.
Dhe ato netë me pak dashurira
Mbi qerpikë m'u fikën e s'më sollën gas.
Na iku jeta si erë e brengosur,
Përplasur në shpate e në gufa shpelle.
Liria e mëndjes si një i burgosur
Ne e ndjekim pas kokë ulur,dele.
Na iku jeta si një flakë kashte,
Veç tym edhe hi ka ngelur në vatër.
Ajo fatin tonë si fallxhore e plaste
Dhe botën përreth e coptoi në katër.
Regullat e Postimit
Përgjigju Duke Cituar
Krijoni Kontakt