Në udhët e dhimbjes jetoj

[riza2008]

Vigjilent

Shikoj,dëgjoj e flas më këdo,
Ndrojtje s'kam e s'kam përse të kem,
Nëse mua askush nuk më do,
Këtë gjë s'e quaj problem.

Prish,ndërtoj,thjeshtë pa u menduar,
Dhuroj gjëra pa pikë interesi,
Dashuroj si çdo i dashuruar,
Demodetë i fus prapë tek thesi.

Zbus vetveten me uthull të thartë
Dhe në mal me botën lidhje mbaj.
Rend ta gjëj me shpirtë fjalën e artë,
Jo në botë nuk bëj njeri të qaj.

Ruhem nga intriga,pabesia,
Kurthet prapaskenat i urrej,
Frikë nuk ndjej kurrë nga dashuria,
Nga putanat,po s'e di se ç'ndjej

[riza2008]

Lëshova erërat nëpër deje

U struka sot në veten time,
Si një trumcak trëmbur nga era,
Buzëqeshjen e bëra thërrime,
Me shtatë lloza u mbyll dera.

Kokën mbulova me re të zeza,
E derdha lotin shatërvan,
Me grimca malli zemrën e ndeza,
E ngjesha ajrin në tavan.

Diellit i thashë : Stop nga unë !
Ndriço diku,kush ka nevojë,
Se mua nuk më prish hiç punë,
Të rroi ai që do të rroi.

Lëshova erërat nëpër deje,
Furtunë e ktheva shpirtin tim,
Nga vdekja ktheje atë ktheje
Dhe jepi gojë për ligjërim.

E putha shiun m'u në buzë,
I thashë ti je dashnori im.
Të lutem më dhuro veç muzë,
Se vargu s'vdes,rron me çdo çmim.

E çava tokën ashkëla-ashkëla,
E ndava siç e doja vetë,
Ky dhe të gjallë nuk na dashka,
Kjo jetë i prodhon vetë rrufetë.

Kjo mëndje duket,s'punoka mirë,,
Dikush i thotë dhe andromal,
Po ja që jam një shpend i lirë
Dhe me të ligën s'bëj pazar.

[mitjuk]

Shum Bukur

[riza2008]

Shum Bukur

Respekte mitjuk !



Merak që s'do më iki kurrë

Merake plotë kjo jeta ime
Edhe pse burrë mbi pesëdhjet.
Në jetë kam patur shumë zhgënjime,
Që kurrë nuk i mendoja vet.

Merake shpirti,mal mbi shpinë,
Si në rini edhe tani,
Ai që mbante gjallë shtëpinë,
Iku i ri, me varfëri.

U tretë si bora në majë të Çukës,
U kthye shi e lagu troje.
Nuk mori plagë nga vdekja e çupës,
Më mirë që iku para kohe.

Meraket jo nuk kanë të rreshtur
Dhe s'mundem ti rrëfej të tëra,
Por dhe të rri si gjë e heshtur,
Brënda zemrës ngrihen zëra.

Kjo jetë e lindur për merake,
Për halle zemre,lotë syri,
Me vdekjen askush nuk lidh pakte,
Ajo të lë si kongjill hiri.

Unë dhimbjen e kam njohur herët,
Me të jam ndeshur dhëmbë për dhëmbë.
Ndoshta janë tallur dhe të tjerët,
Se loti nga faqet në këmbë.

Vajtuar në shpirt e në vargje,
Sa herë kam puthur pllaka varri,
Sa herë, pa miell në magje,
Sa herë kam vdekur përsëgjalli.

Merak që s'do më iki kurrë,
E di veç unë dhe Perëndia,
Nga ky merak nuk bëhem burrë,
Veç psherëtij si marrëzia.

Vitet të tëra një brengë e thellë,
Një plagë që nuk do mbyllet vet.
Sa herë përpiqem për ta nxjerrë,
Aq herë zemra thërretë: Zhanet !

Kjo plagë motre,shkurtim jete,
E gjallë ishte melhem e mjalt.
E mallkoj vdekjen : Ku e gjete ?!,
Ishte e re s'ishte për lart.

Merake plotë kjo jeta ime
Edhe pse burrë mbi pesëdhjet,
Merak që më ktheu thërrime,
Është vdekja jote moj Zhanet !

[pranvera bica]

Miku im Riza!Te gjithe kemi merake dhe pengje ne jete...sa te duash!Po keshtu e ka jeta! Te pakten ju ngushelloheni nepermjet vargut tuaj dhe ne duam qe sado pak t'ju bejme dhimbjen sa me te lehte!Te gjitha vargjet tuaja jane domethenese ,popullore dhe qe te duket vetja sikur ne cdo varg gjen vetveten cdo njeri! Suksese dhe librat mos harro!

[riza2008]

Gjithnjë mendohem

Gjithnjë mendohem e pyes veten :
Pse nëna ime u zvogëlua para vdekjes?!
Kujtimet për të, të freskëta mbeten
Dhe malli në buzë i tharë prej etjes.

Ajo u kthye e tëra si një lodër fëmije,
E ktheje e rrutulloje,s'bënte zë,
Unë e shikoja me pavetëdije
Dhe shikimin mbi sytë e saj e lë.

Ajo nuk jepte këshilla si më parë,
Brënda saj vlonin të tjera mendime.
Unë e vajtoja me lotët e tharë
Dhe prisja të tjera përfundime.

Ajo kishte filluar të fliste me Zotin,
Me të gjallët përreth s'e hapte gojën.
Mua s'më shkonte mëndja që do puthja mortin
Dhe thoshja : Sa bukur e luan nëna lojën ?!

Gjithnjë mendohem por më kot,
Asnjëherë s'e zbulova dot të vërtetën,
Nëna ime kur vdiq s'lëshoi lot,
Po më tha : Bir për ty e gjallë do mbetem.

Kaq e s'jemi parë më prej asaj kohe,
Unë e kërkoj dhe ajo më kërkon,
Ajo u shkri si borë prej llohe,
Por shpirti i saj ende më shikon.

Kaq di për nënën time,
Jeton në Sarandë pranë detit Jon.
Çdo ditë më vjen me të reja kujtime
Dhe nga ëndërra e keqe vetëm ajo më zgjon.

Nëna ime më vjen çdo natë dhe më flet : Biro dil në ballkon !

[riza2008]

Atje

Atje ku dielii e puth embël dërrasën,
Ta dini se kjo është dërrasa ime.
Atje lexova dhe kalova klasën,
Si vëndalli pa pasur pretendime.

Atje ku guri ndizet pa vajguri
Atje,atje është vëndlindja ime.
Atje dhe unë kam një hije burri,
Ku s'tjetërsohet,jo asnjë thërrime.

Atje s'ka fjalë,s'ka ultimatume,
Çdo gjë jeton për hesap të vet.
Aty ku jeta s'jeton me volume,
Aty dhe zogu është vetshpallur mbret.

Aty jeton gazi edhe dhimbja,
Aty jeton dimri dhe pranvera.
Aty ta dini se kjo është vëndlindja,
Që zemër edhe shpirt e çon tek dera.

Më mirë se kaq nuk di se çfar t'ju them,
Se mirësia jeton në mal Malëshove.
Atje ku dielli l si lule mal del
Dhe dashurinë e shpërndan asaj zone.

[riza2008]

Nuk mund të ndodhi

Nga do që lëviz,shikoj e vështroj,
Matem mirë,kur dikë përshëndes,
Buzëqeshje koti, as një herë s’ dhuroj,
Sytë flasin qartë, për çdo debules.

Futem në rrëmujë, thjesht për të shikuar,
Pjesë e saj nuk bëhem as një herë.
Me një të vështruar,kurrë s’jam dashuruar
Dhe me lekë,dashuri s’kam blerë.

Kur zemra m’i shton pulset, unë e zbus me takt,
Jo, me botën jashtë, lidhjet s’ ja shkëput.
Por ka edhe raste, që më zihet mat,
Por nuk mund të ndodhi, për një liliput.

[riza2008]

Kujtoj

Kujtoj një cfakë,larg atje,
Që rritej lehtë e lehtë mbi Mbrete,
Lastonjë e vogël për mbi dhe,
Aromën dërgonte në dete.

Pranvera çelte gjeth të ri,
Tek sytë e mi i përshëndeste,
Ma sillte flladin si veri,
Mbi gjoksin tim i përkëdhelte.

Me gurë e zalle vendi plot,
Rritej sherbeli si në fushë.
As vapa e gushtit nuk e than dot
Varur gjerdan gocat në gushë.

Atje dhe gjembi më aromonte,
Si manushaqe në një ferrë.
Më duket sikur linda sonte,
Tek ajo cfakë,tek ajo derë.

[riza2008]

Ka diçka

Ka diçka në këtë zemër nëne,
Që rënkon e nuk fletë asnjë fjalë,
Syri saj sa një gjysmë hëne,
Buza dridhet ,si fleta mbi valë.

Ç’ është ky pikëllim i pa treguar,
Që të rrotullohet, për mbi shtrat.
Nëna dhimbje-malli i torturuar
Edhe më të fortin e zë mat.

Butësi e shpirtit,çark i ngrehur,
Nënë e bir dremisin në divan.
Zemra avullon, si një i dehur,
E puth birin e i thërret : Xhan !

Thinjur nga mendimi,malli i zgjatur,
Shkrin kallkanet me fjalën e saj.
Malli i nënës, kë fëmijë s’ka rritur,
Shpirti i saj ,plot gëzim e vaj.

Ka diçka në këtë zemër nëne,
Që as kush s’mund ta kuptoi kurrë,
Jeta ime pjesë e kësaj brenge,
Malli i saj shpejt më bëri burrë.