Diçka më mundon.....
Diçka më mundon e më lodh pa masë
Dhe lëmshi në fyt s'më lë të marr frymë.
Eshtë një mjegullirë që më ndjek nga pasë
Dhe më lagështon si një natë me brymë.
Tundem si një degë nga era e fortë
Dhe hëna në qiell nuk më duket Hënë.
Si një flak vullkani më duket kjo botë,
Si një egërsirë që ka ngelë pa ngrënë.
Ndoshta më mundon dhe kjo pritje gjatë
Dhe kjo largësi më thau si ngricë.
S'e di çfar më duhet edhe kjo shtrëngatë,
Kur një jetë të tërë baticë e zbaticë.
Njerzit e mi të vdekur.......
Njerzit e mi të vdekur i kujtoj si një plagë,
Ata prehen atje ku vdekja i kapi.
Disa i kam afër,ca larg e më larg,
Veç lutje për ta Zoti të më japi.
Të vdekurit e mi zhyten nëpër ëndrra të thella,
Për njerzit mendojnë,zemra ju pikon gjak.
Balta mal me dhimbje,kyçur ju rri dera
Dhe bebja e syrit diell ju do pak.
Njerëz më të heshtur,s'ke ku gjën ta dini
Dhe më vigjilent se ata nuk ka.
Nëse i kujtoni dhe në varr ju vini,
Gjith pirgu i dheut ju duket shaka.
Njerzit e mi të vdekur jetojnë bashkë me mua
Edhe kur flë gjumë shokë ëndrrash janë.
Nëse kanë shumë etje lotin ua jap krua
Mbi pllakën e varrit në çdo kohë e kanë.
Më thonë......
Vërtet jetoj në kohë të errta,
Ku fjala vënd nuk zë aspak.
Dritaret mbyllur si me kthetra
Dhe oshëtimat s'vinë nga larg.
Buzqeshja duket e pa vënd,
Një lot të duket moda e radhës.
Pranvera çel për tjetër kënd,
Petalet nuk i shkojnë dardhës.
Më thonë se rrugët janë ngushtuar,
S'kalojnë dot' dy, vetëm për një.
Marshim kolonë për tu flijuar,
Ose përmbysje përgjithnjë.
Më thonë,ç'më thonë,s'ua dëgjoj zërin,
Vetë mosbesimi mbret në jetë.
Edhe pak frymë,më merr të tërin
Dhe vdekjen shkruaje në gazetë.
Ndonjëherë.......
Ndonjëherë jam si xham i thyer,
I bërë copa-copa e s'di cila copë jam.
Rrezia e diellit nga perëndimi kthyer
Dhe lindja e ftohtë kallkan.
Ndonjëherë jam si një pyll i rralluar,
Që ke zili të shikosh dy pemë bashkë.
Fletët e rëna si ballet e zbuluar
Që i puth dielli,era e shiu jashtë.
Ndonjëherë jam si një lumë i turbull
Që s'di çfar mban brënda vetes.
Mendimet më gumzhijnë si brumbull
Dhe sytë si ngjajnë vetvetes.
Ndonjëherë jam si një hënë e pa dalë,
Errësira më duhet e më do.
Më duhet dhe kjo erë e marrë,
Që veten time më mos ta njo.
Ndonjëherë jam si asnjëherë,
Buzëqesh,e qaj njëherazi.
Në mes dukem si prerë
Dhe eci dherazi.......
Ndonjëherë e ndonjëherë e ndonjëherë,
Jam gjithmonë jashtoksor.
Portretin e nxjerr në derë,
Që të më shikojnë njerzit me zor......
Kjo botë.....
Kjo është një botë gënjeshtare,
Që s'e beson asnjë i gjallë.
Të merr përdore të fut në valle
Dhe thotë kërce ,o gjë e marrë.
Kjo është një botë grabitqare,
Një xhungël jetë e vërtetë.
Me cermoni të çon në varre
Dhe pse të ka helmuar vetë.
Kjo është një botë krejt e sajuar,
Nga njerëz koti,lukuni.
Me djallin thotë je dashuruar
Dhe djall është vetë si asnjeri.
Kjo është një botë e neveritshme,
Që ta fut xhindin në krevatë.
Të thotë kjo jetë është e magjishme
Magjia vetë është djalli lartë.
Kjo është një botë krejtsishtë e çmëndur,
Për një puthje të hap luftë,
Të vjen në varre tepër dëndur
Dhe sa je gjallë të vdesësh ngutë.
Ndryshuar për herë të fundit nga riza2008 : 10-03-2012 më 05:09
Qëndroj i heshtur.
Qëndroj i heshtur në pasqyrë,
Ashtu si nata përmbi gjol,
Si hëna zverdhur në fytyrë,
Sikur sëmundja më bën zbor.
Kujtoj si vdes një gjethe peme,
Si e hedh era ku të mund.
S'di ç'pati gjaku i kësaj vene,
Që regëtin e zemrën tund.
Më prek sekreti i kësaj gjëndjeje,
Kjo heshtje vdekje më tmerron.
Një këngë qyqi sjell ndërmëndje,
Sikur për mua po këndon.
Kujtoj ortekun,kur shkëputet,
Si oshëtin e ulurin.
Si malit mes përmes i futet,
Ashtu si helmi shpirtit tim.
Qëndroj i heshtur në pasqyrë,
Shikoj si dita më lë pas.
Me forcë largoj këtë mynxyrë
Dhe i them buzës nis një gas.
Me mallin tënd i hapim sytë...
(Kushtuar nënës së një mikut tim)
Pranverë e Marsit hijerëndë,
Je veshur krejt me petk të zi.
Lotojnë dhe lulet për ty nënë,
Lotojnë dhe gurët mbi çati.
Lotojmë dhe ne me lotë kristali,
Për nënën tonë Haxhire.
Na duket si dimër, behari,
Si burg na duket ai dhe.
Na mori malli nënë e dashur,
Na duket jeta pa kuptim.
I themi Shkurtit: Buzëplasur!
I themi Marsit: Sill blerim!
Largohen ditët pa mëshirë,
Pa nënën tonë Haxhire,
Por Zoti me ty sillet mirë,
Të përkëdhel të thotë: Ane!
Ti je parajsë në botën tjetër,
Ndaj ne vimë shpesh tek varri yt.
Na treti loti na bëri letër,
Me mallin tënd i hapim sytë.
Sa fort kumbon sot fjala Nënë,
Sa vlerë ka patur ai gji.
Ti s'je e vdekur,por je Hënë,
Ti je vet Zot e perëndi.
Ditë e keqe....
Ditë e keqe,ç'pate që u zgjove?
Ishim mirë, sa pa ardhur ti.
Të tre miqtë e mi, një nga një m'i more,
Sikur bëje ndonjë trimëri.
Njëherë diell,njëherë llohë bore,
Si për një inat, po na sillesh sotë.
Vdekjen, bëre shok dhe e merr përdore,
Ballin e ke vrenjtur e s'derdh një pik' lotë.
Dje i kishja gjallë,sotë u vë kurorë,
Ç'është kjo vdekje prekse,të këput në mesë.
Të tre miqtë e mi, shkonin për në Vlorë,
Po nuk i le ti,vdekjen u dhe pjesë.
Më s'do ti kem pranë,ndaj jam hidhëruar,
S'kishin moshë për vdekje,po i more ti.
Pa një pikë turpi, thua : Qe e shkruar,
Kur nuk dinte gjë asnjë perëndi.
Ju më ikët miq, fare pa u ndjerë,
Pa fjalë e pa zë dhe pa amanete.
S'ua kishja menduar, vdekjen ndonjëherë,
Se në shpirtrat tuaja, qarkullonin dete.
Ndaj dhe kësaj dite, i them ditë e keqe,
Në ditarin tim, shkruhet me të zi.
Të tre miqtë e mi, i vrave si pengje,
Ku të tre në jetë, dhuronin dashuri.
Ndryshuar për herë të fundit nga riza2008 : 10-04-2012 më 08:38
Më ndodh shpesh
Më ndodh shpesh, iki prej vetes,
S'di nga shkoj e s'di çfar bëj.
Zëmëruar, si erë detesh,
Fundin tim aty e gjëj.
Del një terr në mes të ditës
Dhe trishtimi bëhet mbretë.
I zmadhon dhimbjet e pritës
Sa nuk di çfar bën as vetë.
Vetveten e mbaj në shpinë,
I pa gojë bëhem gjithmonë.
Thith pa rreshtur nikotinë
Sa helmoj, kur puth çdo zonjë.
Dielli s'del fshihet në male,
Si trishtimi në damarë.
I them boll me ne u talle,
Askush s'të ndjek për të vrarë.
Më ndodh shpesh dal nga orbita,
Çorjentohem në çdo metër.
Hijen tënde vras në prita,
Sikur mos të kem punë tjetër.
LIMARI, VENDLINDJA IME
Ky fshat i vogël një pëllëmbë,
E ka një kishë dhe një mekam.
Përruan dhe një urë të shkëmbtë,
Një gufë,një qafë dhe një Prodan.
Një Mbrete edhe një Sjadun,
Zastenin,Bigën, Matarenjën.
Një labçe që malet i tund,
Sa zbukuronte edhe hënën.
E ka një rrugë të dërrasuar,
E ka një man edhe një vith.
Ka rripa si xham të lëmuar,
Ka kodra,pllaja si kurris.
Ka shtëpi me mur kështjelle,
Ka dhe burime që japin jetë.
Kope me dhi edhe me dele,
Lëmenjsin me rrapin pa fletë.
Ka lule xane,bedunicë,
Trëndelinë dhe paparunë.
Ka darrdha rritur mbi gorricë,
Ka të përbashkët dhe një lumë.
Ka Grillin edhe Kavaçovën,
Ka një Sodol e Trepeticë,
Ka jetën time edhe shkollën,
Ka Ngjeqin që buron në ngricë.
Ka burra,gra me pamje mali,
Ka djem dhe vajza bukuroshe.
Atje më dhimbset dhe një gur zalli,
Atje dhe vitet s'janë kësaj moshe.
Ky fshat i vogël një pëllëmbë,
Mbi shpinë mban halle dhe gëzime.
I vetëm rri si lis në këmbë,
Edhe rënkon me bëlbëzime.
Regullat e Postimit
Përgjigju Duke Cituar
Krijoni Kontakt