Të kujtoj ç'do ditë,
Të kam në shpirt.
S'rroj dot pa ty,
O yll,o dritë.
S'ka harrim
Për zemrën tënde.
Jam në trishtim,
Jetoj me dhembje.
Nga do që shkoj,
Ti nuk më ndahesh.
Zaptove mendjen,
Me lot po lahesh.
O hënë e bukur,
O shpirt i dhëmbur,
Po rënkon dheu,
Dielli është trembur.
Po qan lëndina,
Se nuk ka lule.
Ankohet qielli,
Yjet pse çkulen?
O shpirt i tretur,
I përvëluar,
Si duron dhimbjen
Në kraharuar?
S'rroj dot pa ty,
Je pjesë e jetës.
Mos më largo,
Se humbas shpresën.
Ah i nderuar,po u jetohka,po si??Postuar më parë nga riza2008
Poezi shum shum e qelluar!Ju Lumt!
Rëndesia e një personi nuk vlerësohet nga hapësira që zë, por nga boshlleku që le kur nuk është më.
Pershendetje e panjohura.Te uroj nje fundjave te mire shendet e gjith te mirat.Respekte
Në gjirin e kësaj nate,
Sy e qerpikë rrinë zgjuar.
Ti moj flutur,ç'dreqin pate,
Që mi fërkon buzë e duar?!
Po ku je,pse nuk më shfaqesh?
Si fantazmë luan me mua.
Unë e di që ti kënaqesh,
Ti s'e di sa shumë të dua.
I zgjat duart nga tavani,
Në boshllëk gishtat më prekin.
Rrekem,tretem...,vuan xhani,
Nëpër ëndrra shpresat vdesin.
Mos më thuaj që s'jam gjallë,
Mos lexo lotin e derdhur.
Duku,duku edhe rrallë,
Ta tres mallin që kam mbledhur.
Kur tokës ju zhurit balta,
U ça , u coptua.
Dhimbja nisi me shtërngata,
U derdh për mbi mua.
Lojën që bëjnë rrufetë,
Në qiellin e rrudhur,
E di shpirti im vetë
Në kafaz i ndrydhur.
Dimri vjen i babëzitur,
Borë e akullnaja.
Dhimbje,sa më ke mërzitur,
Je veç nga dyniaja.
Ftohtësirë e kësaj mbrëmje,
Honet nëpër shpirtëra.
Rrugës eci veç me dhembje,
Pas më ndjek e liga.
Dhe lumenjtë të turbulluar,
Godasin shkëmbinjtë,
Ngela jetës i hutuar,
Me thonj çjerr turinjtë.
Nëpër baltra llokoçitur,
Zverdhur,limonuar,
Dhimbje zemrën ke zhuritur,
Më le të helmuar....
Dhimbje!
Pse me ndjek hap pas hapi
Ti dhembje e shemtuar
Asgje borgj nuk te pata
Qe ne shpirt m'ke pervluar!
Pse nuk ndalon hapin
Pse nuk me len te qete
Me lesho nga ato kthetra
Te jetoj kete qe me ka mbet!
Pse nuk e ndal rrugetimin
Pse udhton bashk me mua
Me lere vetem nje moment
Dua nje qast me te harrua!
Rëndesia e një personi nuk vlerësohet nga hapësira që zë, por nga boshlleku që le kur nuk është më.
Ke parë si qajnë degët nga era,
Si rënkojnë fletët e rëna për tokë?!
I habitur,përgjysëm mbeta tek dera,
Ku të shkoj!....Ku ti gjëj të mirët shokë?
Ku të mbështetem nga stuhitë e marra,
Nga dallgët tërmet,mbi ç'male të rri?!
Po ëndrrat e liga,të përdala,
Si ti heq,kur s'kam njeri?!
Me ty mbeti shpirti im,
I plasur tek pragu i derës.
S'e di,kur do ta marrësh atë vendim
Të mos qaj si dega e erës?!......
Mua më njohin më shumë,
lumenjtë se njerzit,
që fëmijë u dashurova me pagjumësinë e tyre,
kur plot vrull vërshonin.....
Nëse lotët,
i kam derdhur si vesa e mëngjesit,
kam dashur që ata
kurrë të mos shteronin...
U ropita posht'e lart së koti,
Në horizont kërkova lumturi.
U fala, u luta tek Zoti,
E gjith ç'far gjeta ishte vetmi....
E shikoja jetën si nusëronte,
Llambushkat e zemrës si mbanin zi.
Kërkova pak dritë të më ndriçonte
Dhe vetë kjo dritë qe zbehtësi.
Në fund qëndrova tek strehëz e vjetër
Dhe tek e para dashuri.
Atje ku malli bëhej vepër
Dhe vet njeriu quhej njeri....
Në vënd të huaj,me fyerje vetëm,
Din ta shpërblejnë ç'do miqësi.
Shtëpia ime ku natën fjetëm,
Eshtë e tërë bota,Je Perëndi.....
Sa ndjehem ngushtë nga dhimbja jote,
Sa të pa aftë veten e ndjej.
Ti rri e heshtur brënda porte,
Lufton me djaj e me çakenj.
Ti rri e shtrirë e shtrati lodhur,
Rënkimet, dhimbjet muret çanë.
Kjo dhimbje thellë e kudondodhur,
Në largësi na solli pranë.
Un' trim'i jetës, s'di pse u trëmba,
Të vetmin çast zë e mallkoj,
Një bubullimë doli nga zemra
Dhe pik e lotit gurin shpoi.
Me psherëtimë fola dhe unë,
Me lutje shpirti rrjeshtat shkrova.
O Zot,o Zot mjaft prishe punë,
Largoje dhimbjen nga strehët tona.
Regullat e Postimit
Përgjigju Duke Cituar
Krijoni Kontakt